Αναμφίβολα η Ελλάδα περνάει κρίση, που αναμένεται να βαθύνει. Οι δύσκολες συνέπειες που εικάζεται να έχει αυτή, από πολλούς που συνειδητά κρούουν τον κώδωνα, δεν αποτελούν αιτία για να μην διστάζουν να επαναλαμβάνουν στην πλειοψηφία τους οι προβληματιζόμενοι από τις ζοφερές προοπτικές, μια μεταφυσική βαβαιότητα, που τεκμηριώνεται από την ιστορία, όσο αφορά την προοπτική όχι μόνο της επιβίωσης του Ελληνισμού, αλλά και της αναβίωσης της αποφασιστικής προσφοράς του στην ανθρωπότητα στην εποχή που επέρχεται.
Οι σχολιασμοί που γίνονται σε αυτή τη σελίδα είναι αριθμητικά περιορισμένοι. Στην πλειοψηφία τους όμως διαπνέονται από το πνεύμα, που αναφέρεται προηγουμένως. Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, όταν αυτή η προοπτική σφραγίζει το λόγο νέων ανθρώπων. Σαν χαρακτηριστκή περίπτωση παραθέτουμε ένα σχόλιο από το φίλο "Vaggelas", που έγινε στις 18 Νοεμβρίου.
Ευχαριστώ τον φίλο Βαγγέλα καθώς και όλους όσους με τα σχόλια τους συμβάλουν στη διαμόρφωση της σελίδας.
Κάποτε συνάντησα έναν σοφό της ζωής και μιλήσαμε για ώρες. Ήταν από κείνους τους σοφούς που δεν χρειάζεται να ρωτήσεις. Σε βλέπουν όλο και απαντούν πριν οι σκέψεις σου λάβουν οργανωμένη μορφή για να ρωτήσεις το οτιδήποτε.
Είχα τότες φίλε μου το ίδιο άγχος, τους ίδιους προβληματισμούς για την αγαπημένη μας πατρίδα. Την έβλεπα σα δέντρο που κόπηκε σύριζα και απέμειναν μοναχά οι βαθιά παραχωμένες ρίζες του. Για αιώνες πολλούς το δέντρο του ελληνισμού μεγάλωνε κάτω από το πλούσιο φως των γενναιόδωρων θεών του, κι οι καρποί του ήταν τόσοι πολλοί που αρκέσαν για να ταίσουν πλουσιοπάροχα όλους τους ανθρώπους της γης. Και να που ακόμα μένει περίσσευμα μπόλικο, αρκετό για να χορτάσουν και τα παιδιά των παιδιών μας.
Το όμορφο δέντρο όμως το φθόνεσαν πολλοί, κι ένα-ένα τα κλαδιά του κόπηκαν με βία και τα φύλλα του συνάχθηκαν όλα στο χώμα. Κι ο κορμός του πληγωμένος λύγισε κι ακούμπησε παρηγοριά κι αυτός δίπλα σ όλα τα άλλα χαμένα μέλη της οικογένειάς του. Ακούμπησε μαλακά για να ξαποστάσει από τους αμέτρητους αιώνες, και να θρηνίσει τις απώλειες στη σιωπή του.
Ο σοφός της Ζωής σήκωσε τα μάτια του και μου αποκρίθηκε με αγάπη:
-Να μην ανησυχείς, και να μην σκοτίζεσαι. Δες μέσα στο διάβα της ιστορίας πως μικρά έθνη κατάφεραν να αντέξουν και να επιβιώσουν χιλιάδες χρόνια τώρα. Και κοίτα κι όλες εκείνες τις μεγάλες αυτοκρατορίες που εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Δες και κατανόησε τις διαφορές τους. Τα έθνη εκείνα τα οποία ενσάρκωσαν στην συλλογική τους ψυχή πνευματικό Λογο Ζωής, δεν θα πεθάνουν ποτέ. Όσα έσπειραν στην ψυχή τους σκοτάδι, αργά ή γρήγορα, θα θερίσουν αυτό που έσπειραν.
Οι ρίζες του Ελληνικού Λόγου είναι τόσο βαθιά παραχωμένες που δεν μπορεί τις πειράξει ανθρώπινο χέρι.
Κι αν οι φυλλωσιές του ρίχτηκαν με μίσος στην γη, κι αν κόπηκαν βίαια τα κλαδιά κι ο κορμός πελεκήθηκε με φωτιά και τσεκούρι, οι ρίζες του βρίσκονται στο απροσπέλαστο της λογικής και θα βλαστήσουν και πάλι...
Νοέμβριος 18, 2008