ΠΟΥ ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ Η ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

1. ΤΟ ΧΑΟΣ ΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ

Η Ελλάδα μετατρέπεται από τη δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου σε χώρα παρατεταμένου χάους. Αυτοί που εικιοποιήθηκαν τη δυσαρέσκεια του λαού και της νεολαίας για να οικοδομήσουν τα έκτροπα δεν δίστασαν να προβάλουν μέσα από την ιστοσελίδα τους Indymedia το σύνθημα: "Εμπρός να τους γαμ....με τα Χριστούγεννα". Αυτό το σύνθημα αποκαλύπτει την πόρωση, το μίσος που θρέφουν απέναντι στην κοινωνία, τον μολοχιστικό χαρακτήρα και τη σατανολατρεία που χαρακτηρίζει αυτά τα σκοτεινά κυκλώματα. Δεν σεβάστηκαν ούτε την ημέρα των Χριστουγέννων, δημιουργώντας ακόμη και αυτή τη μέρα προκλήσεις και καταστροφές.
Το σύνθημα που κυριάρχησε τις τελευταίες εβδομάδες στην καταστροφική μανία των μαζανθρώπων, ήταν το "μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι", στηριγμένο σε μια μεθοδολογία κοινωνικής μηχανικής, όπως την περιγράφει αυτή ο Γουστάβος Λε Μπον, στο έργο του "Μαζική Ψυχολογία", που εκδόθηκε στα τέλη του πρόπερασμένου αιώνα. Ο Λε Μπον εντοπίζει ότι η οργισμένη μάζα αποκτά μια ιδιάζουσα καταστροφική ορμή, όταν φανατίζεται με συνθήματα, που δεν συνοδεύονται από λογικές αναλύσεις της κατάστασης που αμφισβητούν και από προβολή συγκεκριμένων στόχων.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ο χουλιγκανισμός αναπτύσεται στα γήπεδα. Εκεί ακριβώς, που η αντίθεση των συγκρουόμενων ομάδων δεν έχει την παραμικρή λογική βάση και δεν αποπσκοπεί απολύτως σε καμία συγκεκριμένη στόχευση. Η εκτόνωση μέσω της βίας, ανταποκρίνεται σε πραγματικές ποιότητες, που ελλοχεύουν μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό, ειδικά όταν αυτός αναπτύσσεται - ή ορθότερα υποαναπτύσσεται - μέσα σε στρεβλές κοινωνίες, όπου η πνευματική ηγεσία είναι πολύ αδύναμη και αντί κοινωνικού διαλόγου, έχει επιβληθεί ο μονόλογος αυτών, που σπεκουλάρουν στο ελλοχεύον νοσηρό ένστικτο του θανάτου.
Ο μεγάλος ιδρυτής της "ψυχολογίας του βάθους" επιμένει στην "Σύντομη πραγματεία της ψυχανάλυσης", που εύστοχα της έδωσε τον υπότιτλο "Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής", ότι όλα τα ένστικτα του ανθρώπινου ψυχισμού, μπορούν να αναχθούν σε ένα βασικό ένστικτο: Πρόκειται για το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, το οποίο ταύτισε με τη λίμπιντο, το ένστικτο του ερωτισμού. Ο έρωτας και η ζωή αποτελούν για τον Φρόιντ ταυτόσημους μηχανισμούς στην ψυχική λειτουργία. Η στρέβλωση τους εκφράζεται ως ένστικτο του θανάτου, με τη συνοδευόμενη τάση καταστροφής και αυτοκαταστροφής, που το χαρακτηρίζουν.
Ο Βίλχελμ Ράιχ ανέλυσε στη "Μαζική ψυχολογία του φασισμού", την έντονη σεξουαλική φόρτιση, που εμπότιζε τα σύμβολα των Ναζιστών, τα οποία επιχειρούσαν σε πολιτικό επίπεδο να μετατρέψουν την γεννετήσια ορμή των ατόμων, σε μαζικό σύνδρομο καταστροφής. Δεν είναι τυχαία και η έντονη προπαγάνδα του Εθνικοσοσιαλισμού, όσο αφορά τη μητρότητα, καθώς και την αναγωγή της μητέρας σε δήθεν υψηλό κοινωνικό ιδανικό. (Παράλληλα βέβαια αυτή η αβαφορά αποσκοπούσε να ανασύρει από το ασυνείδητο και τη λατρεία της γονιμότητας, ή βλαστική λατρεία, ή χθόνια λατρεία, που συνδέεται ιστορικά με εξιλασμούς των "φυσικών" πνευμάτων και ανθρωποθυσίες).
Ο Φρόιντ συγγράφοντας την "Ψυχοποθολογία της κοινωνικής ζωής" το 1910 εντοπίζει στην εισαγωγή, με τραγικά εύστοχη πρόγνωση, ότι η επιθετικότητα που διαπιστώνει να γιγαντώνεται στο επίπεδο της ατομικής ψυχολογίας γύρω του σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σύντομα σε μια μεγάλη πολεμική σύγκρουση.


2. ΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ ΩΣ ΣΩΡΕΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ

Εάν απορρίψουμε τη δυνατότητα, μια διογκωμένη κοινωνική σύγκρουση να μπορεί κατ΄ουσίαν να αποτελεί αποτέλεσμα συμπτώσεων, οφείλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με το λεγόμενο στις μέρες μας συγκεκριμένο Timing, τα χρονικά πλαίσια και τα χαρακτηριστικά τους, μέσα στα οποία αυτή εκδηλώνεται και αναπτύσεται.
Η πλειοψηφία αυτών που επιχείρησαν να αναλύσουν τον τρόπο που ξεκίνησαν και κλιμακώθηκαν τα συγκεκριμένα γεγονότα, καταλήγει κατά κανώνα σε αφελή συμπεράσματα. Καθότι αποφεύγεται η ενασχόληση με τα συγκεκριμένα γεγονότα καθ΄εαυτά, ειδομένα μέσα από το πρίσμα μιας εξελικτικής πορείας, που καταγράφει κάποιας μορφής αλληλουχία. Απομονώνοντας κάποια επί μέρους φαινόμενα και ανάγοντας τα σε κορμό των εξελίξεων, είτε στο όνομα μιας υποτιθέμενης άμεσης ενημέρωσης επί του συγκεκριμένου, με επιλεκτική προβολή δεδομένων, είτε με τελείως επιφανειακή παράθεση τους, που αδυνατεί να οδηγεί τον προβληματισμό στοιχειωδώς στα αίτια και τις βαθύτερες ζυμώσεις.
Βεβαίως δεν μπορούμε να απαιτούμε, στην περίπτωση της ταχείας ενημέρωσης, πάντοτε εμβαθύνσεις. Το ερώτημα όμως "ποιος οφελείται;" που δεν δίστασαν να θέσουν κάποιες ιστοσελίδες με κριτική διάθεση, δεν επιτρέπεται να μένει εκτός προβληματικής. Αν και μια εμπεριστατωμένη συστηματική προσέγγιση της επικαιρότητας οφείλει να προλαμβάνει (όχι όμως να προκαταλαμβάνει) από ερμηνευτική σκοπιά τα γεγονότα και να μην ξεκινάει αντίστροφα, μετά το πέρας τους, την ερμηνεία με λογικές συνεπαγωγές.

Το θέμα της εξουσίας και της αμφισβήτησης της είναι καίριο, αλλά και πάγιο, για να ξεκινά να μας απασχολεί ευκαιριακά, με αφετηρία κάποιες εξάρσεις στην πορεία των εξελίξεων. Το νέο κυοφορείται μέσα στο παλιό, πριν αυτό προκύψει συγκεκριμένα. Και εάν δεν υπάρχει ένα εμηνευτικό όργανο, το οποίο να συνάγεται από μακρόχρονη μελέτη των εξελίξεων, αποτελώντας την συγκεκριμένη αφαίρεση στη διαδικασία της συγκρότησης της δυναμικής της, που συστηματοποιεί τα συγκεκριμένα εκάστοτε δεδομένα σε λειτουργικούς παράγοντες τουλάχιστον μεσοπρόθεσμης συνδιαμόρφωσης, είναι αδύνατο να διεξαχθεί ευκαιριακά μια επιτυχής ανάλυση του συγκεκριμένου. Σε μια τέτοια περίπτωση καταφεύγει ο "αναλυτής" σε πάγιες πεπειθήσεις του, οι οποίες αποκτήθηκαν ευκαιριακά και ενώ δομούν τη συγκεκριμένη λογική του, στην ουσία απηχούν κοινωνικούς μύθους, που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί τους συστήματος έντεχνα προωθούν.

Στην προκειμένη περίπτωση, τα συμβάντα που υποτίθεται ότι διέπονται από συμτώσεις, είναι και πολλά και κραυγαλέα. Οπωσδήποτε οι τεχνικοί της εξουσίας, που συγκροτούν, πριν από όλες τις άλλες δομές, τις δεξαμενές σκέψεις, απεργάζονται σενάρια, τα οποία οι μηχανισμοί διεκπεραίωσης οφείλουν να πραγματοποιούν με τρόπο, που αυτά να φαίνονται στα μάτια των αφελών αποτέλεσμα του τυχαίου και συμπτώσεις.
Ο συσκοτισμός της πραγματικότητας εναποτίθεται στην συνέχεια στην πολυπληθή στρατιά στημένων και πληρωμένων κοντυλοφόρων, που καλύπτουν όλα τα ιδεολογικά γκέτο, ούτως ώστε να συγκροτείται η "κυρίαρχη" άποψη. Όσοι την αμφισβητήσουν έντεχνα, θα γίνουν αντικείμενο δαιμωνοποίησης ή γελοιοποίησης από τα ίδια κυκλώματα. Ένα από τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών είναι η μόδα, ο συρμός. Η προσαρμογή σε αυτόν προβάλλεται ως στοιχειώδης προϋπόθεση κοινωνικής αποδοχής, στην ουσία κοινωνικής επιβίωσης. Το γεγονός ότι σαν μέλη μιας συγκεκριμένης κοινωνίας είμαστε σε μεγάλο βαθμό υποχρεωμένοι εκ των πραγμάτων να αναπτύσουμε και να διατηρούμε κοινωνικές σχέσεις, η έμμεση απειλή να πεταχτούμε στο καναβάτσο του περιθωρίου, επιτάσει μόνιμη εκούσια ιδεολογική αλλοτρίωση. Πρόκειται για τη γνωστή διακασία, που ξεκινάει με την οικογένεια, εμπεδώνεται στο σχολείο και την ακολουθούμε εφ΄όρου ζωής. Επειδή η εποχή μας σφραγίζεται γενικά από τη μαγκιά, ιδιαίτερο συστατικό της προσωπικότητας καθίσταται συχνά μια φρούδα, ελεγχόμενη, δήθεν αμφισβήτηση. Αυτή αποτελεί και την ισχυρότερη προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη επιβίωση όλων των προκαταλήψεων και ψυχικών στρεβλώσεων, που στηρίζουν την εξουσία.

Ας δούμε τις "συμπτώσεις", που οδήγησαν με μια "παράξενη" αλληλουχία στη σημερινή ανεξέλεγκτη κατάσταση:

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

- Ακριβώς στο τέλος της πρώτης εβδομάδας του Δεκεμβρίου, πριν ξεκινήσει ο εορταστικός εμπορικός τζίρος μιας καθηλωμένης μέσα στη κρίση αγοράς, αποφασίζει ο "Ράμπο των Εξαρχείων" να σκωτώσει. Χωρίς να απειλείται και χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο. Ο φερόμενος ως δολοφόνος, μετά τους πυροβολισμούς από απόσταση 45 περίπου μέτρων πλησιάζει το θύμα. Αφου δει την κατάσταση που αυτό βρίσκεται, απομακρύνεται με ύσηχο βηματισμό.
- Πέφτουν τρεις πυροβολισμοί, εκ των οποίων ο "Ράμπο" θυμάται μόνο τους δύο. Κατά την σύντομη επιτόπια αυτοψία η αστυνομία βρίσκει μόνο δυο κάλυκες. Ο τρίτος θα αναβρεθεί και θα παραδοθεί μερικές ημέρες αργότερα απο διερχόμενο διαβάτη.
- Η φορά του θανατηφόρου βλήματος είναι κελιμμένη. Παρ΄όλο που ο φερόμενος ως δολοφόνος πυροβόλησε από ίδιο ύψος και απόσταση 45 μέτρων.
- Η εργαστηριακή εξέταση του βλήματος, θα οδηγήσει την αστυνομία στο συμπέρασμα ότι ο Γρηγορόπουλος σκωτώθηκε με μπιλιάρδο σφαίρας. Όπως ανακοινώθηκε, στη σφαίρα βρέθηκαν ίχνη οξειδίου του πυριτίου (δηλαδή ίχνη άμμου).

ΤΑ ΕΠΙΣΟΔΕΙΑ:

Μέσα σε χρόνο ρεκόρ θα ξεκινήσει ένα πρωτόγνωρο πανδαιμόνιο ανεξέλεγκτης βίας με πρωταγωνιστές κουκουλοφόρους, οι οποίοι είναι πλήρως γνώστες του αντάρτικου πόλης. Αυτοί στηρίζονται σε νέες, ακόμη καταστροφικότερες μεθόδους εμπρησμών. Προκλητικά μεγάλος αριθμός αλλοδαπών συμμετέχουν στα επισόδεια. Αντίστοιχα μεγάλο είναι και το ποσοστό τους μεταξύ των συλληφθέντων.
Το παραδοσιακό εμπορικό κέντρο της πόλης λεηλατείται και παραμένει ανενεργό.
Η ασθενής εμπορική κίνηση μεταφέρεται στα εκτός κέντρου εμπορικά συμπλέγματα, που έχουν στήσει οι πολυεθνικές.
Η κλήση για συμμετοχή στα επισόδεια θα γίνει με ένα καλά οργανωμένο σύστημα γραπτών μυνημάτων στα κινητά τηλέφωνα και από το διαδίκτυο, όπου η ιστοσελίδα Ιndymedia αποτελεί τον κεντρικό άξωνα. Τα μυνήματα απευθύνονται κύρια σε μαθητές. Οι μέθοδοι είναι πανομοιότυποι με αυτές που εφαρμόστηκαν στις "πορτοκαλί εξεγέρσεις" στις πρώην Σοβιετικές "δημοκρατίες".
Η τακτική της αστυνομίας αποτελείται από ένα συνδυασμό αδράνειας απέναντι στην καταστροφική βία των κουκουλοφόρων και την εφαρμογή αναίτιας βίας σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών, όπως οι μαθητές, με ακατάσχετη ρίψη δακρυγόνων.
Το μένος που καλλιεργείται έντεχνα με επιλεκτική προβολή δεδομένων από τα μαζικά μέσα και τις αντίστοιχες εκπομπές υποκουλτούρας, όπως το "ράδιο αρβύλα" ενάντια στην αστυνομία, εντείνεται με προκλήσεις, όπως ο πυροβολισμος μαθητού στην παλάμη, που θα αποδοθεί από τα γνωστά κυκλώματα στην αστυνομία.
Συχνά γίνονται επιθέσεις από κουκουλοφόρους, που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αστυνομικών.
Περισσότεροι πυροβολισμοί ρίχνονται από αγνώστους σε όχημα της αστυνομίας, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και ανεβάζοντας τα αισθήματα εκνευρισμού και ανησυχίας στους αστυνομικούς, που έχουν δεχθεί βάρβαρες επιθέσεις και στις οικογένειες τους, τις ημέρες της εορταστικής περιόδου των Χριστουγέννων.
Κάποια στελέχη των αστυνομικών μηχανισμών εφαρμόζουν χωρίς αντίστοιχη αιτία σκληρή βία εναντίον ακίνδυνων νεολαίων.

3. ΤΥΧΑΙΟ - ΑΙΤΙΟΤΗΤΑ - ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ
ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΣΥΣΚΟΤΙΣΕΙΣ

Με κάθε γεγονός που προστίθεται συγκεκριμένα στην οδό που οικοδομεί το αδιέξοδο, περιορίζεται η πιθανότητα του τυχαίου. Από ένα σημείο και πέρα ελαχιστοποιείται και στη συνέχεια μηδενίζεται. Αυτό για όσους θέλουν μεν να είναι σκεπτικιστές, χωρίς να αποφεύγουν όμως τις λογικές συνέπειες. Όσοι πράττουν το δεύτερο είναι εξ ορισμού πεπεισμένοι. Είναι είτε στημένοι, είτε "έξυπνοι", οπότε ο διάλογος μαζί τους, δεν έχει βάση.
Η παρατήρηση και η αξιολόγηση των γεγονότων οφείλει να είναι δυναμική, εάν διέπεται από τη θέληση να καταλήξει σε ρεαλιστικά συμπεράσματα, υπερσκελίζοντας τον σκόπιμο κυκεώνα συσκοτισμού, που έντεχνα επιχειρήται. Αυτό σημαίνει ότι δεν επαρκεί να καταγραφούν πλήρως όλα τα γεγονότα και οι λεπτομέρειες τους, για να γίνει μια συνδυαστική αξιολόγηση. Επί πλέον απαιτείται να επιστρατευτεί η υπάρχουσα πείρα, που έχει αποκτηθεί από αξιολόγηση ανάλογων καταστάσεων. Αυτό είναι απαραίτητο, διότι τα κυκλώματα που δρουν υποθαλπτικά, εφαρμόζουν κατ΄επανάλιψη κάποιες παρόμοιες πρακτικές, που έχουν δοκιμασθεί με αποτελεςσματικότητα στο παρελθόν. Και αυτό, γιατί η υποχθόνια ευριματικότητα τους, κάθε άλλο παρά ανεξάντλητη είναι. Όσο πολύπλοκος και εάν είναι ο μηχανισμός συσκότισης που κινούν, άλλο τόσο τετριμμένα είναι τα σενάρια που εφαρμόζουν. Στηρίζονται κύρια στην εγκεφαλική υπολειτουργία και ψυχολογική διαστροφή της πλέμπας και πολύ λιγότερο στην μειωμένη ευφυία των τεχνικών της υπόθαλψης. Είναι γνωστό εξ άλλου, σε αυτούς που ασχολούνται με τα αστυνομικά δελτία, ότι το "τέλειο" έγκλημα υπάρχει μόνο στη φαντασία των δραστών.

Όσο αφορά το τυχαίο, η προοδευκή σκέψη έχει αναλώσει εδώ και δεκαετίες αρκετή φαιά ουσία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καρλ Πόπερ, που γαλούχησε και κατασκέβασε στα δήθεν πανεπιαστημιακά λαμπόρ τον Τζόρτζ Σόρος, επιμένει στο βασικό του κιτάπι με τίτλο "Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της" στην δήθεν ισχύ του λεγόμενου "ιντετερμινισμού". Στην ουσία προβάλει μια χαοτική θεωρία, όσο αφορά τη ζωή, πέρα από αλληλουχίες και νομοτέλειες, που ξεπερνάνε τα συγκεκριμένα γεγονότα καθ΄εαυτά και τις δομές, υλικές ή κοινωνικές, που συγκροτούνται μέσα στο χωροχρόνο. Αυτό έχει βέβαια μια βαθύτερη αιτίαση στον ψυχισμό των μολοχιστών και τη νοοτροπία που αυτός διέπει. Από τη φύση τους αυτά τα κυκλώματα διέπονται από σύνδρομο καταστροφικότητας έναντι στη Θεία Δημιουργία και τις δομές που αυτή συγκροτεί. Το θέμα είναι βεβαίως μεγάλο και απαιτεί συγκεκριμένη πραγματεία, που έχω υποσχεθεί να κάνω στο επόμενο μέλλον και να τη θέσω στη διάθεση άλλης ιστοσελίδας. Ο επισκέπτης εάν θέλει μπορεί κατ΄αρχήν να ενημερωθεί για τα γραφόμενα του Μίλτον στον "Χαμένο Παράδεισο". Πρόκειται για ένα μακροσκελές ποίημα, που γράφηκε την περίοδο που οι στοές διακύρησαν το "Διαφωτισμό" και την αθεΐα, ενώ οι ηγεσίες τους ήταν βαθύτατα θρησκευόμενα πρόσωπα, με ανοιχτή ροπή προς τον Εωσφορισμό.
Η μαγεία που επικαλούνται και εφαρμόζουν τα εωσφορικά κυκλωματα έχει πολλές παραλλαγές, έστω και εάν στηρίζεται πάντοτε στην υποδούλωση της προσωπικότητας στο ασυνείδητο και στα ένστικτα. Η πλέον όμως σημαντική μορφή της είναι η λεγόμενη "χαοτική" μαγεία, ως εκούσια τροχοπέδη στην δημιουργική εκφορά του λόγου. Ας μου επιτραπεί σε αυτό το σημείο να αναφέρω, ότι εγώ (σε αντίθεση με τους Νεομολοχιστές) δεν πιστεύω στην ύπαρξη του σατανά. Ο άνθρωπος είναι αυτός, που προάγει τους Αγγέλους και τους Δαίμονες του, στο βαθμό που ο ψυχισμός του αναπτύσσεται ή παραμένει πρωτόγονα διεστραμμένος, σε μια εποχή, που έχει ήδη λάμψει πλήρως το Φως του Πολιτισμού, με αποτέλεσμα ο πρωτογονισμός να μην αποτελεί μια αθώα υπανάπτυξη του ανθρώπινου λόγου, αλλά ηθελημένη διαστροφή του.

Ο Ροζέ Γκαρωντύ στο μνημειώδες έργο που εξέδωσε στην δεκαετία του 60, με τίτλο "Η Ελευθερία", πήρε σαφή θέση υπέρ του Ντετερμινισμού, ξεπερνώντας τα χαο-υλιστικά κατάλοιπα της Μαρξιστικής σκέψης. Σύμφωνα με τη θεώρηση του, το τυχαίο αποτελεί έκφραση της αιτιότητας και η αιτιότητα έκφραση της αναγκαιότητας. Η Πλατωνική διαπίστωση ότι το Θείον "αεί γεωμετρεί" καταδεκνύει τις κρυφές στον απαίδευτο οφθαλμό αλληλουχίες και μυστικές αρμονίες, που διαχέουν την ύπαρξη. Όταν ερωτήθη ο Πυθαγόρας "Τί ιερότερων πάντων;" απήντησε "Ο αριθμός", δείχνοντας την αυστηρά δομημένη τάξη που ενυπάρχει στην αέναη θεία δημιουργία.


4. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ, Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΤΑΜΠΟΥΡΙΑΣ

Εάν η εξουσία άφηνε στην τύχη το πεπρωμένο της, θα είχε από αιώνες εκλίψει, τουλάχιστον με την συγκεκριμένη μορφή της. Και αυτό, διότι όλοι οι βασικοί παράγοντες που συνθέτουν την εξέλιξη αντιφάσκουν στην ύπαρξη της εξουσίας, με αποτέλεσμα να φτάσουν κάποιοι κοινωνικοί αναμορφωτές να ανάγουν σε προδιαγεγραμμένη τελεολογία την καταστροφή της. Πρόκειται σαφώς για την επιβολή των ολίγων επί των πολλών, με τρόπο καταπιεστικό, τόσο όσο αφορά την ανάπτυξη και ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών, όσο και των λειτουργικών αναγκών του συστήματος, που αποτελεί τη βάση του (αντίφαση μεταξύ παραγωγικών δυνάμεων και παραγωγικών σχέσεων).
Οι μέθοδοι που εφαρμόζει η εξουσία περιλαμβάνει ένα καταπιεστικό πλέγμα καθεστώτος επιβολής, με το αντίστοιχο αποτρεπτικό νομοθετικό σύστημα και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, αλλά και μηχανισμούς εκμαυλισμού των "υπηκόων".
Στη δουλοκτητική Ρώμη ένας δουλοκτήτης με 100 δούλους για να τους συγκρατήσει, θα χρειαζόταν διπλάσιους πραιτωριανούς. Αν λάβουμε υπ΄όψει το παραγωγικό επίπεδο της εποχής, αυτό ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο. Έτσι θεσμίστηκε νόμος, που προέβλεπε, στην περίπτωση που κάποιος δούλος δολοφονήσει τον δουλοκτήτη, να θανατώνονται όλοι οι δούλοι του δεύτερου. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι καλύτεροι προστάτες του αφέντη, να είναι οι δούλοι.
Η πλέμπα ριχνότανε στο Κολοσαίο για να "απολαύσει" τις μονομαχίες.
Οι μέθοδοι επιβολής αποσκοπούσαν με την εξέλιξη του χρόνου όλο εντονότερα στην εκούσια υποδούλωση. Αυτό σήμαινε ουσιαστικά ως επί το πλείστον καλυμμένες μορφές εξουσιασμού και αναβάθμιση των παρασκηνίων. Ο μαζοχιστικός καταναλωτισμός, η καλλιέργεια καταναλωτικών προτύπων σε συνδυασμό με παροχή δανείων που αλυσοδένουν, η τηλεόραση και τα μαζικά μέσα στο σύνολο τους, η υποκουλτούρα, η καλλιέργεια πνεύματος ανταγωνισμού μεταξύ των υπηκόων, τα ναρκωτικά, η μόδα , ο ατομισμός, ο πουριτανισμός και στη συνέχεια η έκκλιση των ηθών, η διάλυση της οικογένειας και των παραδοσιακών θεσμών στάθηκαν τα στοιχεία της επιβολής "με το γάντι".
Η καλυμμένη παρασκηνιακή παρέμβαση αναπτύχθηκε ιδιαίτερα σε φάσεις, κατά τις οποίες ένα από τα τμήματα του άρχοντος συγκροτήματος επεδίωξε την εναπόκτηση της συνολικής εξουσίας, σε βάρος των άλλων. Αυτό σήμαινε παρασκηνιακές ζυμώσεις, συχνά με ακόλουθη επιβουλή ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Αυτοί που έκαναν κάποια έστω εμπεριστατωμένη κριτική στην εξέλιξη του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, δεν μπόρεσαν να μην καταγράψουν την μόνιμη τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτή η διαδικασία, που ξεκίνησε στα πλαίσια των καπιταλιστικών μηχανισμών με μεταφορά αξίας από την αγροτική οικονομία στο βιομηχανικό κλάδο, συνεχίστηκε μετά από ένα βαθμό κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, στη συγκρότηση του λεγόμενου χρηματιστικού κεφαλαίου. Στην επιβολή δηλαδή του τραπεζικού κεφαλαίου πάνω στο βιομηχανικό.
Ο τρόπος που συντελέστηκε αυτή η διαδικασία αναλύεται μόνο μερικά από τον Λένιν στο έργο "Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού". Ο συγγραφέας παραμένει εγκλωβισμένος σε μερξιστικά στερεότυπα και αντιπαρέρχεται χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση τον τρόπο και τους μηχανισμούς, που κάποια συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά πυράνχας, εβρισκόμενα γύρω από τους Ρότσιλντς, επιβλήθηκαν με ύπουλες μεθόδους, όπως η πρόκληση πολέμων, η σκηνοθετημένη καταβαράθρωση τιμών και η εξαγορά της λείας για ένα παρά.
Είναι επόμενο η συγκέντρωση μεγάλης οικονομικής δύναμης σε λίγους, που δεν δούλεψαν με την ευρεία έννοια (που μπορεί να αφορά ακόμη και ένα ευσυνείδητο κεφαλαιοκράτη) στη ζωή τους, αλλά δε δίσταζαν να βγάζουν τις αδελφές τους στο πεζοδρόμιο (εδώ είναι ενδιαφέροντα κάποια δημοσιεύματα στον τύπο της εποχής, σχετιζόμενα με τη ζωή αρκετών κυριών στα σαλόνια) να οδηγήσει και σε συγκέντρωση της κρατικής εξουσίας, του τύπου, σε παρέμβαση στους εκπαιδευτικούς μηχανισμούς, σε διάβρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της δανειοληπτικής πρακτικής του κράτους. Όσοι φρονούν ότι οι τραπεζίτες που απόκτησαν υπέρμετρη κρατική εξουσία, οδήγησαν τα κράτη σε δανεισμό από τους ίδιους με συμβάσεις και διαδικασίες, που έγιναν ολοφάνερα, χωρίς σκοπιμότητες δόλου και χωρίς παρασκηνιακές διαδικασίες, ας σταματήσουν την ανάγνωση του κειμένου εδώ, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που μπορούν να απκομίσουν από την ανάγνωση της συνέχειας, αν υποθέσουμε ότι στο παρόν κείμενο υπάρχει εν τέλει κάποιο ζητούμενο, που επιχειρεί ο γράφων να καταδείξει.

5. ΜΙΑ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΟ ΠΕΤΑΛΟ: Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΓΙΑ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΔΟΜΩΝ

Στη διαδικασία οικοδόμησης του κράτους του μεγάλου αδελφού, έχει αποφασιστεί να γκρεμιστεί η παλιά τάξη, για να επιβήθεί η "νέα". Αυτό βέβαια δεν πέφτει ξαφνικά από ψηλά, από τη μεριά ανθρώπων που δεν είχαν τίποτε να κάνουν με τα υπάρχοντα εξουσιαστικά κυκλώματα μέχρι σήμερα. Τουναντίον πρόκειται ακριβώς στη συντριπτική πλειοψηφία για τα ίδια πρόσωπα και δομές της υπερεξουσίας, που είχαν επιβληθεί και όργωναν τα πάντα στο παρελθόν. Τα ζητούμενα στην τρέχουσα φάση είναι:
α) Να πτωχεύσουν και να περιθωριοποιηθούν όσοι δεν ελέγχονται πλήρως.
β) Να απαξιώσουν οι ίδιοι αυτά που επέβαλαν ως κεντρικός πυρήνας της εξουσίας μέχρι σήμερα, για να οργανώσουν στην συνέχεια την αποπομπή τους και την αντικατάστασή τους από τον επερχόμενο ολοκληρωτισμό.
Απαραίτητη είναι προς αυτή τη κατεύθυνση δημιουργία δυσβάσταχτου και εξοντωτικού χάους, ούτως ώστε να εκληπαρούν τα "κορόιδα" για επιβολή της νέας τάξης.

Γενική πρόβα για αυτό που βαυκαλίζονται να παριστούν τα κυκλώματα του σκότους ως "αντίχρηστο", υπήρξε ο Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος σχεδόν λατρεύτηκε από την πλέμπα στη Γερμανία. Το συγκεκριμένο σκηνικό που επιλέχθηκε για την επιβολή του πειράματος, ήταν πάρα πολύ κατάλληλο. Ο Πρωσικός μιλιταρισμός είχε επιφέρει με την πολιτική, που από αιώνες είχε ακολουθήσει, μια ταύτιση των ιθαγενών με τον κρατισμό. Εξάλλου η Γερμανία δεν απόκτησε ποτέ στην ιστορία σοβαρή αστική τάξη, με αποτέλεσμα να επικρατεί η κρατική γραφεικρατία και η μικροαστίλα. Εξαίρεση στι σκηνικό ήταν οι Γιούνκερς, οι μεγάλοι ιδικτήτες γης, που ξεπάτωσε ολοκληρωτικά ο "εθνικοσοσιαλισμός".

Πριν το εξουσιαστικό συγκρότημα επιτεθεί με ρόπαλα και βόμβες εναντίον των θεσμών που έχει επιβάλει, φροντίζει να τους απαξιώσει. Η μέθοδος είναι διπλή:
Αφ΄ενός, μέσω πρακτόρων που εισάγει σε αυτούς, επιβάλει μια τερατώδη δυσλειτουργία τους δημιουργώντας μόνομες προκλήσεις στο κοινό αίσθημα.
Κατόπιν βάζει τους προπαγανδιστές που κινεί, να προβούν τόσο σε μια καταγγελία της προκλητικής μεθοδολογίας αυτών των μηχανισμών, αλλά κύρια σε μια απαξίωση του ρόλου και της αποστολής τους, η οποία δεν στρέφεται πάντοτε και καθ΄ολοκληρίαν εναντίον της κοινωνίας.
Αφού προετοιμαστεί κατάλληλα το έδαφος στην συνείδηση των αφελών και κύρια μιας άπειρης, απαίδευτης και αποπροσανατολισμένης νεολαίας, βάζει σε δράση τους ένοπλους κουκουλοφόρους, με στόχο την επιλεκτική καταστροφή αυτών που εκάστοτε αποφασίσουν.

Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε η συγκεκριμένη στοχοποίηση της αστυνομίας, με συνθήματολογία, που όσο αφορά όλα τα υπόλοιπα κακώς κείμενα, υπήρξε τελείως γενικόλογη και αφηρημένη, με εξαίρεση βέβαια τα συνθήματα που εστρέφοντο εναντίον των μηχανισμών αστυνόμευσης.

Η συγκεκριμένη προσέγγιση και αξιολόγηση των γεγονότων θα γίνει, για λόγους αναγνωσιμότητας του κειμένου, σε ξεχωριστό δημοσίευμα πολύ σύντομα, που θα αποτελέσει το δεύτερο μέρος της αναφοράς.

Κατ΄αρχήν ευχαριστώ τους επισκέπτες, ιδιαίτερα αυτούς που είχαν την υπομονή να σχοληθούν με αυτή, την κάπως μακροσκελή ανάφορα, στις γενικές διαστάσεις του θέματος.