Μόγλης και τίγρης - δ' 2

, δεν κρατιέμαι! Στο σημείο αυτό θέλω να υπενθυμίσω τα γραπτά ενός "Ελληναρά", που ωρυότανε πως ο Κλίντον είναι κλώνος, επειδή, λέει, είναι ο πρώτος πρόεδρας των ηπαπάρα σε μακρά σειρά προέδρων (ίσως και ο μοναδικός), που, αντί να έχει ως κατοικίδιο σκύλο, έχει γάτα!!! Επειδή, λέει, οι κλώνοι έχουν ανάγκη το άγγιγμα της γατίσιας γούνας γιά την διανοητική τους ισορροπία, κτλ κτλ. (Συγκεκριμένα αναφέρεται σε γάτο, τον περίφημο Σόκς -δηλ. τον "Κάλτσες"-, που η κόρη του Κλίντον είχε ανακαλύψει ως γατάκι μέσα σε μία παλιά κάλτσα, και τον "υιοθέτησαν".)
Δεν του τά 'χωσα τότε, αλλά του τα χρωστάω. Του τά 'χω κρατημένα. Κι αυτά, κι άλλα πολλά. Δηλαδή, ρε φελλέ, εγώ που μεγάλωσα πάντα έχοντας δίπλα μου γάτες, όπως κι εκατομμύρια άλλοι Έλληνες κι Ελληνίδες, είμαστε κλώνοι; Χάειντ' απο 'δω!

...Όλα τα ζώα, γάτες, σκύλοι, τίγρηδες, λύκοι, και λοιπά, και λοιπά, είναι μιά χαρά! Ξέρει η Φύση τί κάνει! Κάθε ζωντανός οργανισμός είναι άριστα προσαρμοσμένος στο περιβάλλον του, γιά να επιβιώνει, και μάλιστα στην γενετική προσαρμοστικότητα υπερέχει του ανθρώπου: ούτε ρούχα χρειάζεται, ούτε παπούτσια, ούτε ...εφορία και ΔΕΗ.
Μάλιστα, αν είχατε ποτέ τη χαρά να έρθετε σε τηλεπαθητική επαφή με ζώα, όπως ο γράφων, θ' ανακαλύπτατε διάφορα. Από χαριτωμένα, έως καθόλου κολακευτικά. Εμένα "μου την είπε" ένας παπαγάλος (του είδους των κοκκατού), ότι οι άνθρωποι είμαστε κάτι σαν θορυβώδεις πίθηκοι! Έτσι μας έβλεπε το ζωντανό, τί να κάνουμε; :-)

Αλλά, αν επιμείνω στον -συμφώνως τωι "Ελληναράι"- συμβολισμό των κατοικιδίων του ...Κατάμαυρου Οίκου, θα δω πολύ εύκολα την του "Ελληναρά" έχθρα προς τα αιλουροειδή και φιλία προς τους κυνίδες. Αυτά ακριβώς που λέγαμε στις προηγούμενες συνέχειες! Να συνεχίσω, προσθέτοντας το "καρφί" πως αυτά όλα του τα υπαγόρευε ο τέκτων εξ αγχιστείας συγγενής του, που του έγραφε και τα βιβλία; Να πω ότι αυτός, κι άλλοι σαν αυτόν, πήραν στο λαιμό τους κι "έκαψαν" πολλά παιδάκια;...



Ας δούμε, όμως, τους φίλους των μεγάλων αιλουροειδών! Πρώτος και καλύτερος, αυτός εδώ ο κύριος:

Ναι, ο Ηρακλής! Του οποίου ο πρώτος-πρώτος άθλος ήταν ακριβώς ο φόνος του λιονταριού της Νεμέας! (Καθαρώτατος ο συμβολισμός της σύνδεσης με το αντίστοιχο ζώδιο.)
Αλλά ο Ηρακλής διαφέρει από τον Μόγλη, ως προς το ότι το προχώρησε το θέμα, φορώντας πλέον μόνιμα τη λεοντή. Δηλαδή, πήρε τη θέση του φονευθέντος λέοντος, ταυτίστηκε με το λιοντάρι, έγινε το λιοντάρι.

(Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος, γιά τον οποίο το ιερατείο της Ελευσίνας αρνήθηκε να τον μυήσει! Επειδή ήταν ήδη μυημένος! Τί νόημα είχε η επανάληψη της μύησης; )

Επίσης, κάτι που οι περισσότεροι δεν γωρίζουν: στ' αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, τουλάχιστον σε αρκετά απ' αυτά, κάποια στιγμή ο αρχιερέας προέτρεπε τους πιστούς με τη φράση: "- Ενδύσασθε την θεάν!", και οι πιστοί φορούσαν τομάρια αιλουροειδών. Ό,τι υπήρχε πρόχειρο - λεοπαρδάλεις, πάνθηρες, λιοντάρια, κτλ. Σήμερα, αυτό το έθιμο το τηρούν συστηματικά οι Ζούλου (παραδείγματα εδώ κι εδώ), δεν γνωρίζω αν κι άλλες φυλές.

Εννοώ φυλές ιθαγενών. Όμως, κάποιες άλλες ...φυλές τηρούν κι αυτές το ίδιο έθιμο σήμερα. Όπως πχ εδώ:

Συγκλονιστικό απεικαστικό γκράφφιττι έξω απ' το γήπεδο της Νέας Σμύρνης, που αναφέρεται στους οπαδούς του Πανιωνίου (παρατσούκλι: "Πάνθηρες"). Πόσες χιλιάδες χρόνια Ιστορίας κρύβονται πίσω απ' αυτό!... (Κάτι έχω αναφέρει σε παλιότερη ανάρτησή μου.)



Ώρα να κλείσουμε την παρέμβασή μας. Οικοδεσπότα, ο λόγος σ' εσάς!

Οι λοιποί, ανεβείτε στο λιοντάρι, κι αφήστε το να σας οδηγήσει!

Υγ: Λέγεται πως στο "Ταλμούδ" ο Χριστός χαρακτηρίζεται "νόθος γυιός του Ρωμαίου στρατιώτη Ιάσονα Πανδίρα". Πολλοί χριστιανοί αυτό το χαρακτηρίζουν "ύβρι".
"Ιάσων Πάνθηρας"; "Ύβρις"; Χά χά χάαα!!!!

Μόγλης και τίγρης - δ' 1

υνοψίζω και συνεχίζω να επεξηγώ:


Ο δημιουργός του "Μόγλη", ο Ράντγυαρντ Κίπλινγκ, ως τέκτων και ως Άγγλος, γνώριζε άριστα τόσο την Αιγυπτιακή, όσο και την Ελληνική Μυθολογία.

(Παρένθεση:

- Τι το θες αυτό το "ως Άγγλος", ρε Εργοδότη; δε σου φτάνει το "ως τέκτων";

Οι Άγγλοι, τέκτονες-ξετέκτονες, ήταν ανέκαθεν θανάσιμοι εχθροί του Ελληνισμού. Συνεπώς, εφήρμοσαν την εξής διαχρονική αρχή της στρατηγικής: ότι τον εχθρό σου πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις καλά, πριν τον χτυπήσεις. Έτσι, αυτοί έμαθαν απέξω τις Μυθολογίες των λαών που πήγαν να κατακτήσουν... Και μην ξεχνάτε πως εμείς και οι Αιγύπτιοι τους είχαμε τους Άγγλους στα κεφάλια μας καπέλλο, έως και μεταπολεμικά.
Όχι τίποτ' άλλο, αλλ' αυτές τις μέρες διαβάζω σε διάφορα πατριωτικού προσανατολισμού ιστολόγια πως ...μας λείπει ένας σημερινός Παπουλάκος. Αστεία πράγματα! Παρά το ότι στον ιστότοπο που παραπέμπω έχει πολλές πληροφορίες, πουθενά δεν είδα ν' αναφέρουν το ότι ο Παπουλάκος κήρυττε πολλές φορές με βάση τη λεγόμενη "προφητεία του Αγαθάγγελου". Αυτό το πλαστό κείμενο είναι μία περιποιημένη φόλα με δηλητήριο, την οποία ετοίμασαν οι "Ελληνιστές" καθηγητάδες της Οξφόρδης και των περιχώρων, με σκοπό να τη φάει ο αμαθής και αφελής Ελληνικός Λαός της εποχής - όπως κι έγινε. Η εξήγηση του γιατί αυτό το κωλόχαρτο είναι πλαστό, δεν έχει θέση εδώ. Τηλεγραφικά σας λέω προς το παρόν ότι: καλά Ελληνικά, όπως και καλά Αγγλικά, δεν ξέρουν μονάχα οι της Οξφόρδης! :-) Από συστηματική γλωσσολογική μελέτη του κειμένου διαφαίνεται εύκολα η -όχι και τόσο καλή- απάτη, την οποία φυσικά αδυνατούσαν να δουν οι Έλληνες του 1850-60.

Το αναφέρω, όμως, για να ξέρετε τί συμβαίνει, κάθε φορά που οι Άγγλοι προσεγγίζουν την Ελληνική Παράδοση: γιά καλό δικό μας, δεν είναι. Ποτέ.

Ή, μήπως, θαρρείτε ότι τα καμώματα του Ευφραίμ δεν συνδέονται με τις συχνές επισκέψεις του Κάρολου στο Βατοπέδι; )

Ως συνέπεια αυτής της γνώσης, ο Κίπλινγκ διέπραξε δύο μεγάλες πονηριές:

• Μεταμφίεσε το λιοντάρι σε τίγρη. Και:
• Έφτιαξε τον χαρακτήρα ενός άλλου μεγάλου αιλουροειδούς, τον πάνθηρα Μπαγκήρα, να είναι φίλος του Μόγλη.

Ωστόσο, οι πραγματικοί φίλοι του Μόγλη είναι οι λύκοι - και η βασιλική κόμπρα, δηλαδή ο όφις ο αρχαίος, που του δίνει συμβουλες πώς να εξοντώσει τον τίγρη.

Το ότι αυτός είναι ακριβώς ο συμβολισμός, που εννοεί ο Κίπλινγκ (δηλ. της σφίγγας και -κατά κάποιο τρόπο- ενός Οιδίποδα ...απ' την ανάποδη!), και δη της Αιγυπτιακής Σφίγγας, φαίνεται απ' το γεγονός ότι ο τίγρης Σέρη Κχάν είναι μονόφθαλμος.
Μονόφθαλμος, όμως, είναι χαρακτηριστικά ο Θεός Ώρος! Ο οποίος, εκτός των άλλων, αντιπροσωπεύει τις Δυνάμεις του Καλού στο Αιγυπτιακό μυθολογικό γίγνεσθαι. Άρα, τί αντιπροσωπεύει ο Μόγλης; Τί άλλο, παρά τις τυφωνικές δυνάμεις του Σέτ;



Ας δούμε, τώρα, και κάτι ακόμη: αν ο Μόγλης είναι το μοναδικό παράδειγμα ανθρωποειδούς, που αρνείται τον εξανθρωπισμό του, ή υπάρχουν κι άλλα. Ή, αντίθετα, αν υπάρχουν ανθρωποειδή και άνθρωποι, που θέλουν ν' ανέβουν επίπεδο, και τιμούν τα μεγάλα αιλουροειδή.

Έ, λοιπόν, ...συνάδελφοι του Μόγλη υπάρχουν άφθονοι! Μόνο που είναι ελαφρώς πιό μπασκλασαρίες απ' τον Μόγλη. Δεν τα βάζουν με λιοντάρια, αλλά με κοκκόρια και άλλα ταλαίπωρα μικρά ζώα και πτηνά (πχ περιστέρια). Αυτοί-ες δεν είναι άλλοι-ες, παρά οι οπαδοί του Βουντού (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3) και των παραλλαγών του.
Αφού πιούν τόνους οινοπνεύματος και καπνίσουν μερικά ...μυρωδικά φυτά (μαστουρώσουν αγρίως, δηλαδή), αρχίζουν να τραγουδάνε, να μουρμουρίζουν, να πέφτουν σε καταληψία, να χορεύουν άγρια... (Φωτογραφίες και περιγραφές: σύνδεσμος 4, σύνδεσμος 5, σύνδεσμος 6.) Στο τέλος, πιάνουν έναν ταλαίπωρο κόκκορα, τον σβουρίζουν πάνω απ' τα κεφάλια τους, και του κόβουν το δικό του. Απ' το αίμα, δε, του κόκκορα ραίνονται όλοι-ες. Που σημαίνει: πού πά', ρε κόκκορα, να μας ξυπνήσεις τη συνείδηση;

Άλλες φορές, πάλι, τα ζώα και τα πουλερικά που κρατάνε στα χέρια τους, τα ξεσκίζουν ζωντανά.

Αυτά τα καμώματα θυμίζουν έντονα τις μαινάδες. Στο Βουντού υπάρχει, ακόμη (κυρίως στο αφρικάνικο βουντού, δηλ. όχι εκτός Αφρικής), και μιά μορφή Διόνυσου (ή Φαλλού), ο Πάπα-Λέγκμπα (μπάρμπα-...Πέοντας :-) ), άρα λογικό να συνδέονται αυτά. Άσε που μία απ' τις πατρίδες του Βουντού είναι η πόλη ...Αλλάντα του Μπενίν! (Όπως τη βλέπετε την ορθογραφία.)
Τώρα, το αν το Βουντού ήρθε από κάπου ...βορειότερα απ' το Μπενίν, κι αν το έφεραν μαζί τους τίποτε ναύτες του Νέαρχου, κι αν η πραγματική του προέλευση είναι από τίποτε εγχώριους "Ελληνόφωνους", αυτά τ' αφήνω στον οικοδεσπότη του παρόντος ιστολογίου.
Εκείνο που ξέρω σίγουρα, είναι η φράση απ' τον μονόλογο του Προμηθέα (Δεσμώτη), εκεί που παραπονιέται γιά τη συμπεριφορά του Δία απέναντί του, και λέει τί έκανε αυτός γιά τους θνητούς: πως τους δίδαξε ένα σωρό πράγματα, ενώ πρώτα οι θνητοί...

...ζούσαν σαν σ' ονείρεμα...

Έ, ακριβώς αυτό το "ονείρεμα", αυτή την έλλειψη -καλύτερα, την κατάργηση- της συνείδησης επιδιώκουν οι εκστασιαζόμενοι οπαδοί του Βουντού - και σφάζουν τα κοκκόρια.

(Παρένθεση: Καλά, ρε "σοβαροί" μελετητές! Κανείς σας δεν συνδύασε τον στίχο αυτόν με όσα λένε οι Αμπορίτζινες της Αυστραλίας, γιά την "εποχή του ονειρέματος"; Ούτε τον Ωκεανό, ως πρόσωπο της τραγωδίας αυτής; Ούτε ταύτισε κανείς σας τον "αγείτονα πάγο Καύκασο" με τον ιερό βράχο των Αμπορίτζινων, το Ουλούρου;
Έπεφτε λίγο μακρυά ο Αισχύλος απ' την Αυστραλία, έ; Και πώς να τα ξέρει όλ' αυτά, έ; Και πώς θ' αντιμετωπίσει η ακαδημαϊκή κοινότητα όποιον βγει ανοιχτά και μιλήσει γιά τέτοιους συσχετισμούς, έ; ...Παρά το ότι βγάζουν μάτια!

Φιλολογάρες μου εσείς! Πώς σας νοιώθω!...)

Παρά το γεγονός ότι γενικά "δεν πάω" τον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του: των ανωτέρω ήδη λεχθέντων, υποθέτω πως καταλαβαίνω τί τον διαόλισε... κι έστειλε εκείνο το γαϊδούρι, τον Μίλωνα τον Κροτωνιάτη, να κατασφάξει όλους τους Συβαρίτες... οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν κατασφάξει όλα τα κοκκόρια της πόλης τους, γιά να μην τους ξυπνάνε απ' τ' άγρια χαράματα.

Μόγλης και τίγρης - γ'

πως, λοιπόν, πολύ καλά καταλάβατε, πρόκειται γιά τα ζώδια του λεγόμενου "σταθερού σταυρού". Με τη σειρά: τον Ταύρο, τον Λέοντα, τον Σκορπιό, και τον Υδροχόο. Έτσι εξηγούνται και τ' αντίστοιχα "τοτεμικά" ζώα των τεσσάρων Ευαγγελιστών, εκτός, ίσως από του Λουκά. Γιά τους μη επαΐοντες της Αστρολογίας, ο αετός είναι το δεύτερο σύμβολο του Σκορπιού (αντιπροσωπεύει τη λεγόμενη "ανώτερη οκτάβα").
Όσο γιά τον Ιωάννη, η παρουσία ανθρώπου δίπλα του συμβολίζει καθαρά το ζώδιο του Υδροχόου (το οποίο είναι ανθρωπόμορφο), ο δε κόκκορας (που δεν έχει σχέση με ζωδιακό συμβολισμό) συμβολίζει το ξύπνημα της συνείδησης. Θυμηθείτε το αυτό, γιά παρακάτω.

Έτσι, αν υπήρχε βυζαντινού ρυθμού ναός στα χρόνια του Χριστού, περί το -ανύπαρκτο- "έτος μηδέν" της χρονολογίας μας, ο προσανατολισμός του σε σχέση με τον ζωδιακό θα ήταν κάπως έτσι:

(Σημείωση: ακόμη κι αν δεν γνωρίζετε τον αστρολογικό συμβολισμό, μερικά σύμβολα είναι προφανή. Πχ τα σύμβολα του Ταύρου, των Διδύμων, του Λέοντα. Βάλτε βάση το ένα που καταλάβατε, και θα βρείτε πανεύκολα όλα τα επόμενα.)

Ο ναός αυτός υποτίθεται πως σημαδεύει με τον διαμήκη άξονά του ακριβώς τη μαθηματική ανατολή. Ένθα "μαθηματική ανατολή" σημαίνει την κατεύθυνση που βρίσκεται ακριβώς 90° από τον βορρά δεξιοστρόφως. (Ο βορράς είναι το σημείο του ορίζοντα, που ορίζεται επακριβώς, με σχεδόν μηδενική μαθηματική απόκλιση - ακόμη και με το μάτι. Γι' αυτό και πρέπει πάντα να τον λαμβάνουμε ως σημείο αναφοράς των μετρήσεών μας.)
Το δε "έτος μηδέν" είναι ανύπαρκτο, επειδή το ημερολόγιό μας πάει από το έτος 1 μΧ κατ' ευθείαν στο 1 πΧ, χωρίς να περάσει από το 0. (Οι λόγοι γι' αυτό, αν διατυπωθούν γραπτώς, δημιουργούν ένα χοντρό πακέτο! Δεν μπορούμε, επομένως, να τους αναφέρουμε εδώ.)

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο διαμήκης άξονας του ναού, περί το "έτος μηδέν" της χρονολογίας μας, σημαδεύει ακριβώς τις 0° του Κριού. Και μάλιστα ορισμένη χρονική στιγμή: τις 00 ώρες, 00 πρώτα λεπτά, 00 δεύτερα λεπτά της εαρινής ισημερίας (δηλ. ακριβώς όταν ξεκινάει η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας), όταν και από την ανατολή ξεπροβάλλουν (ανατέλλουν) οι μηδέν μοίρες του Κριού.
Βλέπουμε, ακόμη, καθαρά την αντιστοιχία του προσανατολισμού των εικόνων των τεσσάρων Ευαγγελιστών στους πεσσούς με τα σημεία του ορίζοντα - δηλαδή, με τα ζώδια. Σημειώστε ότι αυτή η εικόνα είναι κάτοψη, τόσο του ναού, όσο και του ζωδιακού. Δηλ. ανεβαίνουμε κατακόρυφα πάνω απ' τον τρούλλο σε μεγάλη απόσταση, και παρατηρούμε από πάνω τόσο την εκκλησία, όσο και τον ζωδιακό τον ίδιο. (Κανείς άνθρωπος δεν τό 'χει κάνει αυτό μέχρι σήμερα - είναι ιδεατό, αλλά βοηθάει στο σκίτσο!)
Εν πάσει περιπτώσει, γιά να είμαστε απόλυτα ακριβείς, η εκκλησία μας πρέπει να βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος περίπου 66.5° βόρειο, γιά να είναι η κατακόρυφος προς το πάτωμα του ναού ταυτόχρονα κατακόρυφος και προς το επίπεδο της εκλειπτικής, αλλά καταλαβαίνετε τί θέλω να δείξω.

Γιά την Ιστορία, αυτός ο "ιδανικός ζωδιακός" των μηδέν μοιρών Κριού στην ανατολή δεν ισχύει, επειδή η μετάπτωση του άξονα της Γης έχει "στρίψει" τον ζωδιακό (από το "έτος μηδέν" μέχρι σήμερα) αντίθετα με την φορά των δεικτών του ωρολογίου. Και συνεχίζει να τον στρίβει. Ωστόσο, ο "ιδεατός" ζωδιακός ισχύει ακόμη και σήμερα, όταν ρωτάμε: "- Τί ζώδιο είσαι;". Ο σημερινός πχ Κριός είναι στην πραγματικότητα Ιχθύες. Μεγάλη ιστορία αυτό, και δεν θα το επεκτείνουμε εδώ... όποιος θέλει να μελετήσει Αστρολογία, καλή υπομονή!

Σήμερα, ο αντίστοιχος ναός θα ήταν κάπως έτσι:

Δηλαδή, κατά τα τελευταία 20 χρόνια περίπου, ο διαμήκης άξονάς του σημαδεύει (τα μεσάνυχτα που ξεκινάει η εαρινή ισημερία) περίπου τις 5° Ιχθύων. Και συνεχίζει να "γυρίζει" ανάποδα από τον ζωδιακό, όσο περνάει ο καιρός.



Ωραία, λοιπόν, το καταλάβατε τί σημαίνει σφίγγα, κτλ. Αλλά προς τί όλη αυτή η κουβέντα;

Επειδή ο Λέων κατά κάποιο τρόπο "συνοψίζει" και τα τέσσερα ζώδια της σφίγγας (τα καλούμενα και "σταθερά")... επειδή έχει ακόμη δύο πολύ σημαντικές ιδιότητες.

• Πρώτον, ορίζει αυτόν που έχω αποκαλέσει "άξονα των θρησκειών".

Εάν φέρουμε μία ευθεία από τον Λέοντα στον Υδροχόο, παρατηρούμε ότι, κάθε 2,200 χρόνια περίπου, ο -κατά τη διάρκεια της "φέτας" των 2,200 αυτών ετών- περισσότερο λατρευόμενος θεός, είναι ο κυρίαρχος του κατοπτρικού στη γραμμή αυτή ζωδίου!

(Γιά εκτενέστερη ανάλυση, δείτε ένα παλιό μου άρθρο και τις συνέχειές του πριν και μετά.) Οι χρονολογίες που φαίνονται, είναι αυτές που αντιστοιχούν στον ανατέλλοντα αστερισμό κάθε 21η Μαρτίου τα μεσάνυχτα.
Στο σχήμα φαίνεται ο Δίας, περισσότερο λατρευόμενος θεός της "εποχής του Κριού", και ο Κρόνος, περισσότερο λατρευόμενος θεός της "εποχής των Ιχθύων" (δηλ. αυτής που περνάμε εμείς τώρα). (Άρα, ο Πλούτων θα ήταν περισσότερο λατρευόμενος θεός της "εποχής του Ταύρου", και ούτω καθ' εξής.)
Δεν τελειώσαμε, όμως, με τον Λέοντα!

• Δεύτερον ο Λέων ορίζει και την τοποθέτηση επί του ζωδιακού του μακροσκοπικού κηρυκείου του Ερμή!

(Περισσότερα, πάλι σε παλιό μου άρθρο, και στις προηγούμενες κι επόμενες συνέχειές του.) Το προκύπτον σχήμα είναι αυτό:

Βλέπετε τα λεγόμενα "ανερχόμενο" και "κατερχόμενο" φίδια (συνδυάστε πχ με τη χρονολογική σειρά ανακάλυψης των πλανητών από Ουρανό και μετά - να καταλάβετε τί πάει να πει "ανερχόμενο"), καθώς και τα σύμβολα όλων των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος, ακόμη και αυτών των δύο (Πανός και Ηφαίστου) που σήμερα είναι άγνωστοι.
Πάλι δεν θα επεκταθούμε, όμως. Μόνο που θα σας πω ότι η 20η Ιουλίου, ημέρα εισόδου στο ζώδιο του Λέοντα και "σύνορο" μεταξύ Καρκίνου-Λέοντα, είναι πολύ σημαντική ημερομηνία απ' αρχαιοτάτων χρόνων. Επίσης... είναι πάμπολλες -αν όχι όλες!- οι διαστημικές αποστολές που ξεκινάνε ή κορυφώνονται στις 20 Ιουλίου. Θυμηθείτε το "ένα τεράστιο βήμα γιά την ανθρωπότητα"!... Πού οφείλεται αυτό το φαινόμενο; Στους αποκρυφιστές του διευθυντικού προσωπικού, που σχεδιάζουν το τελετουργικό μέρος των αποστολών της Νάσα και του JPL. (Τί είπατε; Δεν υπάρχουν αποκρυφιστές ανάμεσα στους επιστήμονες και τους τεχνικούς τόσο τεχνολογικώς και επιστημονικώς πρωτοποριακών οργανισμών; Καλάααα... καλάααα...)



Συμπερασματικά, ο Λέων (δηλ. η σφίγγα) αντιπροσωπεύει κάποια σημαντικά πράγματα, που έχουν να κάνουν με την ανύψωση του πνεύματος του ανθρώπου. Οπότε, στο αίνιγμα της σφίγγας (που απάντησε ο Οιδίποδας), η λέξη κλειδί είναι η λέξη "άνθρωπος".

Μ' άλλα λόγια, το αίνιγμα της σφίγγας είναι ένα τέστ, που οφείλουν να περάσουν όσα ανθρωποειδή θα γίνουν άνθρωποι.

Αν κι έχω λόγους να πιστεύω ότι ο Οιδίπους δεν ήταν άνθρωπος (και τί ήταν, δηλαδή; σπαρτός! - παναπεί τεχνητός "άνθρωπος", προϊόν βιολογικού εργαστηρίου), δεν μπορώ να επεκταθώ εδώ. Γι' αυτά τα θέματα θα συζητήσω αργότερα, στο δικό μου ιστολόγιο, σε μακροσκελή ενότητα περί ανθρωπογενέσεως.
Ωστόσο, καταλαβαίνετε σ' αυτό το σημείο ότι ο Μόγλης, φονεύοντας τον τίγρη, λέει συμβολικά πως δεν τα γουστάρει όλ' αυτά με τους Λέοντες και τα ρέστα. Πως δε θέλει να γίνει άνθρωπος, βραδερφέ! Πως θέλει να παραμείνει ανθρωποειδές.

Το ότι όντως υπάρχει ένα τέτοιου είδους τέστ, μας το λέει με τον τρόπο του και ο Άρθουρ Κλάρκ, ο οποίος κατά πολλούς ήταν μέλος μίας υπερ-απόκρυφης ολιγομελούς αδελφότητας (δε λέμε γιά τέκτονες και τέτοια), με πάρα πολλές γνώσεις από την πολύ παλιά αρχαιότητα. Ο Κλάρκ, λοιπόν, με τον περίφημο μονόλιθο (στην ταινία "2001 - Οδύσσεια του Διαστήματος"), μας δείχνει ότι πρώτα οι μαϊμούδες έγιναν άνθρωποι, αφού άγγιξαν τον μονόλιθο, και μετά οι άνθρωποι έγιναν κάτι σαν υπεράνθρωποι, αφού το "2001" ξαναβρήκαν τον μονόλιθο στη Σελήνη και τον ξανάγγιξαν.
Ο μονόλιθος είναι μία παραλληλόγραμμη πέτρα, διαστάσεων 1x4x9 (κυβικών) μέτρων, δηλαδή οι πλευρές του διαδοχικά έχουν διάσταση τα τετράγωνα των τριών πρώτων ακεραίων. Απλά Μαθηματικά, δηλαδή, και όχι τα σύνθετα πράγματα των αστρολογικών προσανατολισμών, που θίξαμε εμείς. Μ' άλλα λόγια, οι μαϊμούδες έγιναν άνθρωποι, όταν άρχισαν να σκαλίζουν τα Μαθηματικά, δηλ. μία εκ των βάσεων του πολιτισμού μας.

Σημειώστε, επίσης (γιά χάρη της κουβέντας), ότι κατά Κλάρκ το τέστ γιά να γίνεις υπεράνθρωπος, είναι ακριβώς το ίδιο με το τέστ γιά να γίνεις άνθρωπος (δηλ. πάλι ο μονόλιθος). Επιτρέψτε μου ν' αμφιβάλλω - αν και ακόμη δεν έχω κάν μυριστεί τί τέστ περιμένει εμάς, τους ανθρώπους, γιά να περάσουμε στο επόμενο εξελικτικό μας στάδιο! Πάντως, είναι ξεκάθαρο ότι Λέων = σφίγγα = τέστ να γίνεις άνθρωπος. Και ότι ο Μόγλης όχι μόνο δεν περνάει το τέστ (δεν δέχεται κάν να υποβληθεί σ' αυτό), αλλά ...σκοτώνει και τον δάσκαλο! :-)

Δεν τελειώσαμε, όμως, με τα τέστ εξανθρωπίσεως και τα σχετικά δασκαλίκια.

Μόγλης και τίγρης - β'

νώ σας έχω ήδη δώσει μία νύξη (εκεί που έγραψα ότι ο τίγρης είναι "σαν τετράποδος Ηρώδης" - δηλαδή βασιλιάς του οποίου απειλείται ο θρόνος), την απάντηση στο αίνιγμα μας τη δίνει ένα άλλο αιλουροειδές, ερχόμενο από τα βάθη των αιώνων και τα βάθη της λαογραφίας και των παραδόσεων των λαών. Ετούτη εδώ η κυρία:

Η σφίγγα της Αιγύπτου, δίπλα στις πυραμίδες της Γκίζας!

Ναι, αλλά γιατί;

Διότι ένα μέρος του σώματός της είναι λιονταρίσιο. Δηλαδή, κομμάτι αιλουροειδούς!

Και λοιπόν;

Και λοιπόν... η σφίγγα έθετε στους περαστικούς ένα αίνιγμα, λέει ο μύθος - κι αν δεν απαντούσαν, τους σκότωνε: Ποιό όν περπατάει το πρωΐ στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο, και το βράδυ στα τρία;
...Γιά να λύσει επιτυχώς το αίνιγμα πρώτος ο Οιδίπους, και η σφίγγα ν' αυτοκτονήσει ευθύς μετά. Ο άνθρωπος είναι, που μπουσουλάει ως μωρό, περπατάει ως παιδί κι ενήλικας, και στηρίζεται στο μπαστούνι του γιά να περπατήσει, ως γέρος.



Γιατί, όμως, συνδέουμε τον μύθο του Οιδίποδα (στην Ελλάδα) με τη Σφίγγα της Αιγύπτου; Διότι όντως ...συνδέονται!

Η Σφίγξ των πυραμίδων θεωρείται πως αναπαριστά το πρόσωπο του ενδοξώτερου φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου, του Ραμσή Β'. Ωστόσο, θεωρείται βέβαιο πως το πρόσωπο παλιότερα δεν παρίστανε τον Ραμσή, αλλά επανασκαλίστηκε στα χρόνια του Ραμσή - γι' αυτό και είναι δυσανάλογα μικρότερο απ' ό,τι επιβάλλει το υπόλοιπο σώμα. Τί παρίστανε; το πρόσωπο μιάς γυναίκας, όπως οι αντίστοιχες σφίγγες στην Ελλάδα.

Όπως αυτή:

Ή αυτή εδώ:

Η οποία είναι και πιό σωστή συμβολιστικώς. Έχει εμπρός πόδια ταύρου (αν βλέπω καλά - πάντως, έτσι οφείλει να είναι συμβολιστικώς), πίσω λιονταριού, κεφάλι γυναίκας, φτερά αετού και ουρά λιονταριού, η οποία σχηματικώς μπορεί να δείχνει και το φίδι.

Εάν, όπως λένε μερικοί Αρχαιολόγοι, η Σφίγξ της Αιγύπτου είναι αρχαιότερη των πυραμίδων κατά μερικές χιλιετίες (και τούτο, επειδή στο σώμα της βρέθηκαν ίχνη διάβρωσης από νερό - δείγμα ότι το άγαλμα υπήρχε τότε, που η Σαχάρα είχε βλάστηση, λίμνες, και βροχές), τότε ούτε οι Ελληνικές σφίγγες πάνε πίσω! Εντάξει, όχι από το 12,000 πΧ, αλλά σίγουρα παλιότερη των κλασικών Ελληνικών σφιγγών (όπως των Ναξίων στο μουσείο Δελφών) είναι ετούτη:

(Πρόκειται γιά κόσμημα -χρυσή πλάκα- της μυκηναϊκής εποχής, από την Ιαλυσσό της Ρόδου.) Η οποία δείχνει ότι και στην Ελλάδα η ιστορία της σφίγγας είναι παλιά υπόθεση, κι ο συμβολισμός της γνωστός από τότε.

Δεν είναι μόνο που η Αίγυπτος συνδέεται με την Ελλάδα ποικιλοτρόπως, ούτε πως και οι δύο λαοί διαθέτουν ...Θήβας. Είναι πως, πράγματι, ο μύθος της σφίγγας είναι αρκετά παλιός και κοινός στους δύο λαούς. Με τη διαφορά πως οι Έλληνες μίλησαν ξεκάθαρα και γιά τον συμβολισμό της σφίγγας. Δεν άφησαν το ερώτημα ("-Τ' είν' τούτο;") μετέωρο, να πλανάται ανά τους αιώνες.
Ούτε ισχύει πως οι Έλληνες δανείστηκαν τη σφίγγα και τον συμβολισμό της από τους Αιγύπτιους. Αν ίσχυε, αν δηλαδή οι Έλληνες δεν θεωρούσαν τη σφίγγα δική τους πολιτιστική κληρονομιά, τότε δεν θα υπήρχαν αφιερώματα με σφίγγες ούτε στους Δελφούς, ούτε στην Ακρόπολη των Αθηνών (εδώ κι εδώ).



Όμως, ο τίγρης του Μόγλη είναι ...τίγρης! Άντε να κάνουμε μιά παραχώρηση, γενικώτερα είναι αιλουροειδές. Ενώ η σφίγγα είναι ...βιολογικό πείραμα! Πού κολλάει, λοιπόν, ο Σέρη Κχάν με τη σφίγγα;

Ίσως σας βοηθήσει να βρείτε την απάντηση η νεώτερη απεικόνιση της σφίγγας: οι τέσσερεις Ευαγγελιστές! Αυτή ακριβώς είναι η μεταχριστιανική απεικόνιση της σφίγγας, όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο.
Στους βυζαντινού ρυθμού ναούς, κάθε Ευαγγελιστής βρίσκεται ζωγραφισμένος ακριβώς στη σύνδεση ενός εκ των τεσσάρων πεσσών της εκκλησίας με τον τρούλλο. Ο Ματθαίος, με ζώο τον ταύρο, εμπρός (δηλ. κοντά στο ιερό) και αριστερά, δηλαδή βορειοανατολικά. Ο Μάρκος, με ζώο το λιοντάρι, όπως μπαίνουμε στην εκκλησία και αριστερά μας, δηλ. βορειοδυτικά. Ο Λουκάς, με "ζώο" τον αετό, όπως μπαίνουμε δεξιά, δηλαδή νοτιοδυτικά, και ο Ιωάννης, με "ζώο" τον πετεινό (ή δίπλα στον μαθητή του Πρόχορο), δίπλα στο ιερό και δεξιά μας, δηλαδή νοτιοανατολικά.
Σε κάποιες εκκλησίες δεν ισχύει αυτό. Οι Ευαγγελιστές απεικονίζονται ...όπως τους θυμήθηκε ο αγιογράφος! Όμως, αυτό ακριβώς που σας παρέθεσα, είναι το μόνο σωστό. Και συμβολιστικώς, και από πλευράς πραγματικών στοιχείων. (Θα πούμε γι' αυτά στην επόμενη συνέχεια.)

Συγνώμη που δεν βρήκα να παραθέσω φωτογραφίες της προκοπής - ευκρινείς, κτλ. (Δυστυχώς, δεν έχω ούτε δικές μου στο αρχείο μου.) Πάντως, αρχίζετε τώρα να μπαίνετε στο νόημα;

(Μία αξιόλογη αναφορά, ότι οι τέσσερεις Ευαγγελιστές οφείλουν τα συμβολιστικά ζώα τους σε προφητεία του Ιεζεκιήλ -σας είπα, είναι παλιά δουλειά το αίνιγμα της σφίγγας!-, βρίσκεται εδώ. Αλλά ούτε τα τοτεμικά ζώα αποδίδονται ορθώς στους Ευαγγελιστές, ούτε η επιχειρούμενη -κατά τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα- ερμηνεία είναι η σωστή.)

Μόγλης και τίγρης - α'

χι, δεν διαβάζετε λάθος! Όντως αυτή την ανάρτηση τη γράφει ο Εργοδότης Δημοσίων Έργων. Μ' αυτό το αρθράκι εγκαινιάζεται το δεύτερο μέρος της συνεργασίας μου με τον οικοδεσπότη, στο δικό του "γήπεδο" αυτή τη φορά.

Ανάμεσα, λοιπόν, στις σημαντικώτατες αναρτήσεις του οικοδεσπότη γιά το μάτριξ, θά 'θελα να προσθέσω δυό λόγια, ως σχολιασμό, στο γιατί ο Μόγλης ("Mowgly" στο πρωτότυπο, προφ. Μάουγκλυ) θέλει να σκοτώσει τον τίγρη Σέρη Κχάν (Shere Khan). Το θεωρώ σημαντικό, επειδή -κατά τη γνωμούλα μου- θα ξεκαθαρίσει καλύτερα το "τί θέλει να πει το ποιητή".



Σίγουρα όλοι-ες σας κάπου έχετε συναντήσει την ιστορία του Μόγλη, είτε ως παιδιά, είτε ως ...γονείς, είτε ως απλοί άσχετοι. Ο γράφων την είχε ακουστά από μικρός, αλλά τσινούσε αγρίως στην ιδέα να εξυμνείται -έστω και σε παραμύθι- ένας φορέας βαρβαρότητας. Σα να γράφεται ραψωδία γιά τα καμώματα ενός νεάντερταλ, ένα πράγμα! Επίσης, απορούσε τα μέγιστα με το γεγονός ότι οι πρόσκοποι τον είχαν αυτόν τον μύθο περί πολλού - σε σημείο, μάλιστα, που στις προσκοπικές "αγέλες" υιοθετούσαν ανέκαθεν τους χαρακτήρες του βιβλίου του Κίπλινγκ ως ένα πρώϊμο "διά ζώσης" role playing game. ("Παιχνίδι ρόλων", όπως στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Όπου ο ένας πιτσιρικάς γίνεται -δηλ. υποδύεται τον σχετικό ρόλο- πολέμαρχος, ο άλλος μάγος, ο άλλος ξωτικό, κτλ.)
Τώρα τελευταία, ως μπαμπάς δύο υπέροχων ζιζανίων, έχω δει καναδυό φορές τον μύθο του Μόγλη σε ντιβιντιά (ανευρεθέντα σε πακέτα δώρων σε περιοδικά με θέμα το παιδί) παρέα με τα βλαστάρια μου. Τα οποία απλώς γελάνε με τα καρτούνς, και γράφουν τους συμβολισμούς του Κίπλινγκ εκεί που ...βάζουμε πούδρα στα μωρά. :-)

Ο Μόγλης σε ταινία του Ντίσνεϋ. Παραλογισμός σκέτος!

Διότι τον απεικονίζουν να κάνει ...υγιεινή διατροφή,

αντί να σπάει κόκκαλα με τα δόντια του!

(Λυκάκι, δεν είπαμε; τρώνε πεπόνια τα λυκάκια; από πότε; )

Πάντως, ο μύθος του Μόγλη δεν είναι ένας. Όπως μας πληροφορεί το άρθρο της Γουϊκιπήντια (στο οποίο σας παρέπεμψα πιό πάνω), πρόκειται γιά πολλούς μύθους, δημοσιευμένους σε σειρά βιβλίων. Η κεντρική ιδέα, όμως, παραμένει σταθερή: εξιστορούνται το μεγάλωμα και τα κατορθώματα ενός παιδιού, που χάθηκε στη ζούγκλα της Ινδίας. Προσέξτε, όμως: λευκού παιδιού! Και, προφανώς, αγγλικής καταγωγής, διότι στις αρχές του 20ου αιώνα μόνον οι Άγγλοι είχαν πολλά πάρε-δώσε με την Ινδία, και αρκετοί τους ζούσαν εκεί οικογενειακώς.
Κορυφαία πράξη στο δράμα αποτελεί το κυνηγητό που εξαπολύει ο Μόγλης εναντίον ενός αρσενικού τίγρη, του Σέρη Κχάν -και ο συνακόλουθος φόνος του τίγρη. Υποτίθεται ότι ο τίγρης αυτός, στην αρχή της ιστορίας, ζήτησε -ωσάν τετράποδος Ηρώδης- από τους λύκους (που βρήκαν στη ζούγκλα τον Μόγλη και τον "υιοθέτησαν") να του παραδώσουν το μωρό Μόγλη, γιά να το φάει. Αλλά οι λύκοι αρνήθηκαν και το μωρό επέζησε. Ο τίγρης, όμως, μας άφησε χρόνους!



Όλοι, φίλα προσκείμενοι στον μύθο του Μόγλη και μη, συμφωνούμε σ' ένα πράγμα: ότι σχεδόν τα πάντα εκεί μέσα είναι συμβολικά.

Μερικούς απ' αυτούς τους συμβολισμούς, τους καταλαβαίνουμε εύκολα - και επάνω στη γνωστή λαογραφική βάση του "τοτέμ": όλοι οι πρωτόγονοι λαοί έβλεπαν στο ζωϊκό βασίλειο προτερήματα, που είτε δεν τα είχαν, είτε τα είχαν, αλλά ήθελαν το ζώο ως ιδεατό υπόδειγμα, ώστε να διδάσκουν εύκολα (διά του παραδείγματος) στα παιδιά τους την απόκτηση της συγκεκριμένης ικανότητας. Πχ η πονηριά της αλεπούς, όπου -ξέρω 'γώ- τα μέλη της φυλής που έκαναν "κρυπτεία", γιά να κλέψουν κότες απ' τη γειτονική φυλή, ντυνόντουσαν με τομάρια αλεπούδων πριν ξεκινήσουν. Ή, ακόμη, έκαναν κάποια σχετική τοτεμική τελετή, γιά την ευόδωση της προσπάθειας.

Και ούτω καθ' εξής, όπως η όραση του γερακιού, η δύναμη του λιονταριού, κτλ.

Στον Μόγλη όλοι μιλάνε πχ γιά τη σοφία της αρκούδας Μπαλού (Baloo), τη φιλία του πάνθηρα Μπαγκήρα (Bagheera) με τον Μόγλη, και άλλα πολλά. Πλην όμως, κανείς δε λέει ποιός ο συμβολισμός του τίγρη! Γιατί, δηλαδή, έφταιγε τόσο πολύ ο τίγρης, που έπρεπε να σκοτωθεί; Επειδή ήθελε να φάει το μωρό; Σιγά! Λες και, αν δεν έτρωγε ο τίγρης τον Μόγλη, ο τελευταίος θα γλύτωνε από ένα σωρό θηρία και λοιπά ζωντανά της ζούγκλας, πχ απ' τις κόμπρες! Ή, μήπως, δεν είναι η φύση του τίγρη να τρώει κρέας; Δείξτε μου τίγρη φυτοφάγο, και θα πάω στη ζούγκλα της Ινδίας, να ζήσω σαν τον Μόγλη! LOL!!!

Σ' ένα ακόμη πιό κρυμμένο επίπεδο: γιατί ο τίγρης αντιπροσωπεύει τον κακό του μύθου; Γιατί το θαυμάσιο ζώο της φωτογραφίας πρέπει να είναι κάτι σαν τον διάολο γιά τους Άγγλους και τους προσκόπους αυτών; (...Που να τους φάει όλους, να ησυχάσουμε μία και καλή! LOL!!!)

ΛΑΜΠΡΑ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΟ ΝΕΟΝ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2012 - ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΜΕΡΟΣ

"Γουστάρω λεύτερη και πλούσια ζωή"
Διονύσης Σαββόπουλος


3. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΩΣ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ

Πηγή της δυστυχίας είναι η άγνοια. Οι άνθρωποι αγνοούμε σε τι συνίσταται η δυστυχία και την θεωρούμε φυσιολογική κατάσταση. Η κατάντια αποτελεί μέσα στο Μάτριξ το αυτονόητο. Ο εγκλωβισμός της σκέψης μας σε έξωθεν υποβαλλόμενα σχήματα έχει ως συνέπεια να θεωρούμε ως φυσικό το παρά φύσιν.
Μια κριτική ματιά γύρω μας μπορεί να μας πείσει αμέσως, ότι αυτό το οποίον βιώνουμε, δεν έχει καμία σχέση με την ευδαιμονία. Στην ουσία οι ανθρώπινες κοινωνίες διαφεντεύονται από την πίεση, τα άγχη και τις φοβίες, τον εγωισμό, τις ολιγωρίες, την λαίμαργη ικανοποίηση των ενστίκτων, την επιφανειακή "καλοπέραση", το κυνήγι ενός ατομικού κύρους μέσα σε ένα; περιβάλλον στερούμενο ουσιαστικών αξιών . Όταν επιχειρούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας, αφήνουμε χώρο να αναπτυχθούν τα βεβιασμένα σύνδρομα του εγώ, τα οποία μας διέπουν. Δεν αναζητούμε την προσωπική και κοινωνική ευτυχία, μέσα σε πλαίσια αρμονίας βίου, αλλά μόνο παυσίπονα, ως είδος αποζημίωσης για την αστοχία πραγμάτωσης μιας ουσιαστικής ζωής, η οποία γλιστράει σαν νερό ανάμεσα από τα δάκτυλά μας, θεωρώντας ένα τύπο βίου, χαλαρό και πρόσχαρο, αλλά ταυτοχρόνως υπεύθυνο και δημιουργικό για το άτομο και το σύνολο, ως κάτι ανέφικτο, ως μια ιδανική κατάσταση, η οποία ξεφεύγει από τις δυνατότητες της πραγματικότητος.
Ο "ρεαλισμός" που μας διέπει, συνίσταται σε φτιασιδώματα της κακομοιριάς. Μπροστά στην δυστυχία στρέφουμε το βλέμμα αλλού, αποδεχόμενοι μύρια κακώς κείμενα ως αναπόφευκτα και αναπότρεπτα. Στην ουσία, για να μην θεωρήσουμε τον εαυτό μας κακομοίρη, δινόμαστε ψυχή τε και σώματι στην καλυμμένη από ένα δήθεν αξιοπρεπές επικάλυμμα κακομοιριά.
Για όλη την κατάντια διαθέτουμε πληθώρα δήθεν ερμηνειών. Ερμηνείες, οι οποίες είναι πλήρως προσαρμοσμένες στην λογική μας, δηλαδή στην λογική του Μάτριξ. Η προσαρμογή της υποταγής στον εξουσιασμό αποτελεί μαζοχισμό. Μόλις καταφέρουμε να αποκτήσουμε κάποιες αρμοδιότητες για τον εαυτό μας, επιχειρούμε να τις εφαρμόσουμε εξουσιάζοντας τους άλλους, εφόσον οι μόνες σχέσεις τις οποίες μπορούμε να διανοηθούμε, είναι σχέσεις εξουσίας. Η τραυματισμένη από τον εξουσιασμό προσωπικότητά μας επιζητεί αποκατάσταση μέσω της υποταγής άλλων. Αυτό εκδηλώνεται συχνά με πολύ εκλεπτισμένους τρόπους, οι οποίοι στοχεύουν στην "προστασία" ή στην "φροντίδα" των μελών τής οικογενείας μας, στην προστασία τής "τάξεως", στην διαφύλαξη τής "αποδοτικότητος" τού συστήματος για το "γενικό καλό" και πλείστα όσα επικαλύμματα για την επίτευξη κύρους μέσα σε ένα τραυματικό περιβάλλον. Η μαζοχιστική εμπειρία επιζητά την σαδιστική διέξοδο, όταν αυτό καθίσταται δυνατό. Με αυτόν τον τρόπο αυτοματοποιείται η αναπαραγωγή των εξουσιαστικών σχέσεων, καθιστάμενη ενδημικό στοιχείο του Μάτριξ.
Υπό αυτήν την έννοια, δεν αποτελεί ο εξουσιασμός αποτέλεσμα προκύπτον από σχέσεις οικονομικής εκμετάλλευσης, αλλά επί του προκειμένου πρόκειται περί του πλέον διαδεδομένου ψυχικού νοσήματος. Η ψυχανωμαλία του εξουσιασμού ποικίλει από τον βαθμό και τον τρόπο, με το οποίον ενέχεται εις έκαστος εις αυτόν. Πλην όμως περί αυτού δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή κλινική διάγνωση, όσο επιβάλλεται το Μάτριξ, ασχέτως εάν στις βαρύτατες μορφές του επέρχεται πλήρης αλλοτρίωση της προσωπικότητος, με οξεία συμπτώματα κλινικού τύπου.
Η αναπαραγωγή του εξουσιασμού δεν αποτελεί όμως το μόνον όφελος, το οποίον προσπορεύεται το Μάτριξ μέσω του σαδομαζοχιστικού μηχανισμού. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνει να καθιστά τα θύματά του θέσει συνενόχους, χωρίς αυτοί τα συνειδοποιούν αυτήν την διαδικασία. Τα θύματα μετατρέπονται ταυτοχρόνως σε μη ενσυνειδήτους θύτες, εξασφαλίζοντας στο Μάτριξ μια ισχυρή νομιμοποίηση. Ο αυταρχισμός καθίσταται κατ' αυτόν τον τρόπο μια ευρέως διαδομένη τάση. Αυτή η τάση βρήκε την πλέον τραγική της έκφραση στα πλαίσια των επαναστατικών και "επαναστατικών" κινημάτων, τα οποία μπορεί μεν να διακήρυξαν την αμφισβήτηση των εξουσιαστικών σχέσεων, η συφιλίδα ύβρις όμως του αυταρχισμού, διαχέουσα τα αγγεία νοοτροπιών και θεωριών του στελεχικού δυναμικού τους, οδήγησε σχεδόν πάντοτε στην επικράτηση καταστάσεων, οι οποίες αναπαρήγαν το Μάτριξ, ακόμη καλύτερα και από το παρελθόν.
Η οριζόντια διάδοση του αυταρχισμού και των συμπλεγμάτων στηρίζει την κάθετο δομή της ιεραρχίας, πακτώνοντας ένα πλέγμα, το οποίο καθίσταται αδιάρρηκτο, με μια μόνον δυνατότητα ξηλώματος του: Την αμφισβήτηση του ίδιου του Μάτριξ με την δημιουργία ρωγμής.

Η κοινωνική συνενοχή εκφράζεται με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο στα αποτελέσματα των κοινοβουλευτικών εκλογών. Και όταν σε καταστάσεις κρίσεων φυλλορροεί η δυνατότητα των κομμάτων να ενσωματώνουν τους πολίτες, τότε η κοινωνική αντίρρηση αδυνατεί να επεξεργαστεί ρεαλιστικές διεξόδους, πέραν των ορίων της διαμαρτυρίας, επειδή ακριβώς εξακολουθεί να υφίσταται ο εγκλωβισμός στο Μάτριξ. Το Μάτριξ γνωρίζει καλώς, έχοντας πλείστα όσα ιστορικά παραδείγματα στην διάθεσή του, ότι η όποια διαμαρτυρία υπόκειται στα δεδομένα της χρονικής καταπονήσεως. Έχει δηλαδή μοιραία ημερομηνία λήξεως, εφόσον αδυνατεί να προσφέρει διέξοδο ουσιαστικής ανατροπής.

Ακόμη όμως ευφυέστερος και αποδοτικότερος του αυταρχισμού, τον οποίον υποβάλει το Μάτριξ στους εντοιχισμένους σκλάβους του, είναι ο "αντιαυταρχισμός", το οποίον αυτό απεργάζεται και ελέγχει αμέσως ή εμμέσως.
Είναι επόμενον η βαθύτατη αλλοτρίωση, την οποία επενεργεί το Μάτριξ, με την μορφή εν τέλει μη συνειδητοποιημένης επιβολής - δεδομένου ότι τα πραγματικά κέντρα εξουσίας και οι βασικότεροι μηχανισμοί τους παραμένουν πλήρως κεκρυμμένοι ακόμη και για την συντριπτική πλειοψηφία των ερευνητών ή "συνωμοσιολόγων" - να δημιουργεί αντιδράσεις διαφυγής.
Δυστυχώς όμως, αυτές οι αντιδράσεις ουδέποτε - πλην ελαχίστων ιστορικών εξαιρέσεων - οδηγούν σε ουσιαστική αμφισβήτηση του Μάτριξ. Τουναντίον το Μάτριξ έχει βρει τρόπους εκμεταλλεύσεως των τάσεων διαφυγής, ούτως ώστε να εξάγει από αυτές επί πλέον οφέλη.
Προς αυτήν την κατεύθυνση έχει στήσει αυτό εκ των προτέρων μηχανισμούς και σκηνικά, ώστε να οδηγούν την κοινωνική αμφισβήτηση και διάθεση ρήξης, κυρίως των νέων ανθρώπων, σε στάση ρέμπελου, ματαιώνοντας τον συγκερασμό των αμφισβητιών σε εξεγερσιακές πρωτοβουλίες ουσιαστικής ρήξης προς το σύστημα.
Τεράστιοι μηχανισμοί επεξεργασίας και προώθησης μιας υποκουλτούρας - συχνά όμως με άψογη εφαρμογή των κατάλληλων εκφραστικών μέσων - επιχειρούν και επιτυγχάνουν να αποπροσανατολίσουν την αμφισβήτηση προς αντικοινωνικές επιλογές απόρριψης πάσης κοινωνικής τάξεως.
Το αντίστοιχο φαινόμενο εκδηλώθηκε ήδη στα τέλη της δεκαετίας του '50 με απαρχή το κίνημα των "μπήτνικς" στις ΗΠΑ. Στην πορεία ακολούθησαν πλείστα όσα κινήματα με στόχο τον αποπροσανατολισμό, τα οποία αναδείχθησαν σε διάφορες μόδες, γεμίζοντας ταυτοχρόνως χρήμα τα ταμεία του συστήματος.

Αυτό το ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την λειτουργία του Μάτριξ, ένεκα λόγου, ο οποίος αντιστοιχεί στις ανθρωποθυσίες. Αυτοί οι οποίοι ωθήθηκαν να ακολουθήσουν κατά κανόνα αντικοινωνικές οδούς, κατέστησαν πολύ συχνά τα μεγαλύτερα θύματα του Μάτριξ, το οποίο τους ρούφηξε την ζωική ενέργεια από το αίμα τους, οδηγώντας τους πάρα πολλές φορές στον θάνατο με δόσεις. Καθότι το Μάτριξ, ως δοσάς του θανάτου και της αιμοποσίας, συντονίζει την μαφία με στόχο την προώθηση των ναρκωτικών.
Στην περίπτωση της ναρκωμανίας λειτουργεί πανομοιότυπος μηχανισμός με αυτόν των ανθρωποθυσιών. Δηλαδή λαμβάνει χώρα εκροή αίματος υπό ταυτόχρονο παρουσία κεραίας και φίλτρου. (Τον μηχανισμό αυτό ανέφερα ακροθιγώς στις αναρτήσεις "Με το Σκυλί του Μπάσκερβιλ Υπό το Φως της Ακροπόλεως"). Κατά την ανθρωποθυσία τον ρόλο κεραίας επιτελούν τα ξόανα, οι οβελίσκοι, οι λάκονες και τα μενχίρ. Στην περίπτωση των ναρκωτικών τον ρόλο κεραίας επιτελεί η βελόνα της σύριγγας. Τον ρόλο φίλτρου στην περίπτωση των ανθρωποθυσιών επιτελούν τα στρώματα της γης πάνω από τα καταβάσια, ενώ στην περίπτωση των ναρκωτικών τον ρόλο φίλτρου αποτελούν οι ρύποι στα νύχια των εξηρτημένων. Περισσότερα στοιχεία επ' αυτών θα κατατεθούν προσεχώς, όταν επιχειρηθεί η αποδόμηση του Μάτριξ.

(Με αφορμή την πρόσφατη αποποινικοποίηση της εμπορίας των σκληρών ναρκωτικών εκ μέρους των εγκληματικών στοιχείων του ελλαδικού κυνοβουλίου, οι οποίοι αποδεικνύονται ενεργούμενοι από τα ίδια κυκλώματα, τα οποία ελέγχουν τους μηχανισμούς "καλλι"έργειας και διακινήσεως του λευκού θανάτου, τονίζω, ότι στόχος της διακινήσεως ναρκωτικών δεν είναι κυρίως τα παράνομα οικονομικά οφέλη από την εμπορία και το ξεχαρβάλωμα των κοινωνιών μέσω της εξαρτήσεως.
Όπως έχω τονίσει και στο παρελθόν, το ισχυρότερο των ναρκωτικών είναι το ανθρώπινο αίμα, όταν αυτό περιέχει ορμόνες, οι οποίες παράγονται σε συνθήκες υπερεντάσεως από υπερβολική σεξουαλική δραστηριότητα ή βασανισμό (διμεθύλτριπταμίνη).
Με την ενέργεια του αίματος των εξαρτημένων τρέφονται αιθερομορφές, τις οποίες υπηρετούν μυητικές εταιρίες. Τα αντίστοιχα ιερατεία συνιστούν τον βηματοδότη του Μάτριξ).

Η κύρια ισχύς του Μάτριξ είναι η άγνοιά μας περί αυτού. Οπωσδήποτε αυτό διαθέτει κάποια ακόμη διαδικαστικά πλεονεκτήματα, σχετιζόμενα με τον λίαν πονηρό τρόπο, που είναι οργανωμένο.
Από την στιγμή όμως που συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξή του, όχι μόνο υπό γενική, αφηρημένη και αόριστο μορφή, αλλά με τελείως απτό τρόπο, διαβλέποντας τους σκοπούς που αυτό επιχειρεί να εξυπηρετήσει, τότε αυτό γίνεται ευάλωτο.
Εάν υποθέσουμε, ότι μας κλείνουν μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με ένα σκύλο, ο οποίος προτίθεται να μας επιτεθεί, ενώ μπορεί να μας βλέπει, αποτελούμε για τον σκύλο σχετικά εύκολο στόχο. Μόλις όμως εισέλθει φως στο δωμάτιο, έχουμε περάσει όλα τα ευρισκόμενα στο δωμάτιο έπιπλα κολάρο στο σκύλο.

Όπως δύναται να καταδείξει η ιστορική μελέτη των κοινωνιών, οι υποδουλωμένοι στο Μάτριξ αγνοούσαν την ύπαρξή του. Προσεχώς θα αναφερθώ - με την βοήθεια του Υψίστου - στο Μάτριξ στα πλαίσια της κλασσικής Αρχαιότητος στην Ελλάδα, όπου θα επιχειρήσω να καταδείξω τις δομές και την λειτουργία του, επιχειρώντας την αποδόμησή του, με την δημιουργία ρωγμής.
Η ιστορική παρακολούθηση του Μάτριξ και το ξεσκέπασμα του σήμερα - κυρίως στην Ελλάδα, διότι εκεί βρίσκεται το κέντρο του, αλλά εκεί θα γίνει και ο τάφος του - αποσκοπεί να αναγνωρίσουμε τον αντίπαλό μας, ώστε να μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε.
Το ερώτημα, το οποίον αυτομάτως προκύπτει, είναι κατά πόσον είμεθα εις θέσιν να αντιμετωπίσουμε τον πραγματικό αντίπαλό μας , εφ' όσον τον αναγνωρίσουμε.


3. ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ

Συνοψίζοντας τα όσα έχουν γραφεί εδώ σχετικά με τους τρόπους επιβολής του Μάτριξ, αξίζει νομίζω να προβώ σε μια σύνδεση της οντολογικής αρχής της δυαρχίας, η οποία προπαγανδίζεται απροκάλυπτα και με οργανωμένη μέθοδο στα αποκρυφιστικά τάγματα, με τον μηχανισμό του σαδομαζοχιστικού συνδρόμου στην σφαίρα του ψυχισμού.

Στην αρχή της δυαρχίας έχω αναφερθεί αρκούντως διεξοδικά στις "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις". Η μανιχαϊκή αντίληψη μαύρου - άσπρου εγκλωβίζει την προσωπικότητα μέσα στα ένστικτα, με διλήμματα, τα οποία φαινομενικά έχουν απροσπέλαστο χαρακτήρα, οδηγώντας τους ανθρώπους σε συνεχείς συμβιβασμούς, οι οποίοι οικοδομούν την ψυχολογία της υποδούλωσης. Η δήθεν "ελεύθερη" επιλογή του τύπου "πράττω αυτό για να μην συμβεί εκείνο", αποτελεί τον συνηθέστερο τρόπο επιβολής εκβιασμών από το άρχον συγκρότημα, στην διαδικασία επιβολής του Μάτριξ.
Έκφραση αυτής της πρακτικής αποτελεί ο πρόσφατος εκβιασμός του λεγόμενου "PSI" στην βάση "αποφυγής της πτώχευσης". Μια παρακολούθηση της κριτικής αρθρογραφίας πείθει όμως, ότι πρόκειται περί ενός πλασματικού διλήμματος, με στόχο την πλήρη εκούσια εκπόρνευση της χώρας και του λαού. Οι μηχανισμοί προπαγάνδας στήνουν μονίμως ένα σκηνικό άγχους και τρόμου, μια ατμόσφαιρα εντονότατα αρνητικής σκέψης, με στόχο την επιβολή αμηχανίας στην κοινωνία. Το άτομο παρασκευάζεται ως πλήρες αδύναμο έναντι του συστήματος. Η μόνη δυνατότητα επιβιώσεως, η οποία του υποβάλλεται, είναι η εκούσια συνθλιβή του από το σύστημα. Με απειλή την εκ των πραγμάτων εξόντωση επιχειρείται η αποδοχή της χωματερής από τους πολίτες. Τα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου, αποδεχόμενα πλήρως το πλαίσιο των πλασματικών εκβιασμών, προβάλλουν ως μόνη εναλλακτική εκδοχή την "καλύτερη" διαχείριση της σφαλιάρας, μέσω διαπραγματεύσεων με αυτούς που κραδαίνουν το μαστίγιο. Τα ψεύτικα νταηλίκια και οι βαρύγδουπες βερμπαλιστικές φανφάρες, έρχονται να καλύψουν μια πρακτική αποδοχής των εκβιασμών, με έκφραση υποτιθέμενης "διαφωνίας" στους αστερίσκους και τα ψιλά γράμματα των αντεθνικών συμφωνιών, καταδεικνύοντας, ότι οι ταγοί και οι μηχανισμοί που τους στηρίζουν αποσκοπούν στην αναπαραγωγή της κοινωνικής φάρμας.

Η επιλογή της όποιας εκδοχής ενός εκβιαστικού διλήμματος δεν εκδηλώνει ελεύθερη βούληση, αλλά τουναντίον κατάργηση της ελευθέρας της βουλήσεως, πρακτική την οποίαν εφαρμόζουν σχολαστικά τα λεγόμενα "φιλελεύθερα" καθεστώτα. Η περιθωριοποίηση της κοινωνίας και η συνθλιβή των ατόμων κάτω από τα στημένα εξουσιαστικά συγκροτήματα, προσδίδει σε τέτοιους είδους αναφορές στην ελευθερία ποιότητες προκλητικής ύβρεως. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι ο αλητάμπουρας Μίλτον Φρήντμανν και η εχιδνοπαρέα της "σχολής του Σικάγου" ονόμασαν την διαδικασία καταλύσεως πάσης κοινωνικής νόρμας και σταθεράς "φιλελευθερισμό". Αυτή η πρόκληση αποτελεί ισχυρισμό, ότι η ελευθερία δεν αποτελεί αγαθό για τους ανθρώπους, αλλά αποκλειστικό προνόμιο των λεγόμενων "αγορών". Με αυτή την έννοια όμως εφτέλισαν και τον όρο "αγορά", καθότι η αγορά στηρίζεται στο δούναι και λαβείν και όχι στο "τα λεφτά σου ή την ζωή σου", κανόνα, ο οποίος αποτελεί την ουσία των εκβιαστικών διλημμάτων.
Αυτή η πρακτική αποσκοπεί να περάσει το μήνυμα, ότι ο άνθρωπος είναι ακατάλληλος για το δικαίωμα της ελευθερίας, στο οποίο είναι σκόπιμο να μην έχει αυτός πρόσβαση και ότι η υποταγή του στον εξουσιασμό συνιστά τον μόνο δυνατό τρόπο, ο οποιος εξασφαλίζει την "επιβίωσή" του. Μια "επιβίωση" η οποία πλησιάζει πολύ τα όρια του ζώου, και η οποία είναι όμως συμφώνως προς τους θιασώτες του "φιλελευθερισμού" προτιμότερη από την "αυτοεξόντωση, προς την οποία ρέπει δήθεν ο άνθρωπος, ως θύμα της "απερισκεψίας", "αδηφαγίας" και "ελλείψεως φρονίμου προγραμματισμού" που τον χαρακτηρίζουν, όταν αυτός βρεθεί εκτός της εξουσιαστικής φάρμας.

Απτή εφαρμογή του ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΡΜΑΣ αποτελεί η επιβολή της λεγόμενης "τρόικας" στην Ελλάδα. Τα "ανθρωποζώα", "φαύλα", "τεμπέλικα", "δέσμια μιας άφρονης βουλιμίας" και "αυτοκαταστροφικά", ως "ανάξια πάσης ελευθερίας", οφείλουν να υπόκεινται
στην "φιλάνθρωπο" αρμοστεία των φασιστικών στελεχών των "αγορών". Όπου κάτω από τον όρο "αγορά", στην φάση που ο κύκλος διακίνησης του χρήματος συνίσταται κατά 97% από την διακίνηση χρηματιστικών "παραγώγων", έχοντας περιορίσει δραματικά την πραγματική οικονομία, δεν νοείται η διακίνηση και ανταλλαγή προϊόντων, αλλά η πλήρης εξόντωση των παραγωγικών δομών των εθνών και η υποκατάστασή τους από το υπερεθνικό νταβατζιλίκι του επιβεβλημένου μέσω του πολιτικού ελέγχου των λυκανθρώπων δανεισμού, στα πλαίσια της "παγκοσμιοποίησης", ως μορφής απάνθρωπου διεθνούς φασισμού, ο οποίος οδηγεί στον εν τέλει στόχο του Μάτριξ, ο οποίος είναι η απροκάλυπτη επανόρθωση του Μολόχ, οι "μεγάλοι παλαιοί" της κρόνιας / χθόνιας λατρείας.
Η όλη προπαγανδιστική επιχείρηση να πεισθούν οι Έλληνες, ότι είναι "θέσει" πόρνες και ότι χρειάζονται για να επιβιώσουν νταβατζή, αποσκοπεί να πείσει στην συνέχεια, ότι αυτοί είναι "φύσει" πόρνες, απαξιώνοντας τον Ελληνισμό, ως τον εκ φύσεως και παραδόσεως κυματοθραύστη του Μάτριξ.

Η μόνη δυνατότητα έκφρασης της ελευθέρας βουλήσεως αποτελεί Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ των εκβιαστικών διλημμάτων, ως αρχή της διαλεκτικής και της τριαδικότητος. Αυτή δεν αποτελεί μόνο απαραίτητη άρνηση στον κλιμακούμενο υποβιβασμό του ανθρώπου, ο οποίος στοχεύει στην ζωοποίηση και μηχανοποίηση του, αλλά συνιστά και την οδό ανατάσεως και ανόδου, η οποία πορεύεται προς την υπό του ΠΥΘΑΓΟΡΑ αποκαλυφθείσα ΤΕΤΡΑΚΤΥΝ, την επιστροφή δηλαδή στην ΜΟΝΑΔΑ και την επανένωση των ΠΑΝΤΩΝ, μέσω της ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ.

Η υποταγή στην δυαρχία επιφέρει στον άνθρωπο τραυματικές εμπειρίες. Στην ουσία συνεπάγεται μια ενδόμυχη απαξίωση του ανθρώπου προς τον εαυτό του, έναντι του συστήματος, το οποίον αντιμετωπίζει όχι με αισθήματα εκτιμήσεως, αλλά δέους. Κατ' αυτό τον τρόπο, η εκδοχή της ελευθερίας δεν αποτελεί πόθο, αλλά φόβο. Η αυτονόμηση του ανθρώπου έναντι των άνωθεν επιβεβλημένων κανόνων αναπαραγωγής της ζωής συνιστά ένα δήθεν απροσπέλαστο όριο, το οποίον είναι δήθεν "ξένο" προς την ανθρώπινη φύση και συνιστά δήθεν "παράφρων επιλογή".
Η προσαρμογή, την οποία απαιτεί το σύστημα από τον άνθρωπο, δύναται να έχει τις ιδιότητες, οι οποίες χαρακτηρίζουν το ίδιο το σύστημα, το οποίον στερείται αρχών. Ενώ η ρήξη εξοβελίζεται, καθίσταται αποδεκτή η λαμογιά. Η σιδηρά επιφάνεια του συστήματος, η οποία πιέζει τον άνθρωπο στις παρυφές της υπάρξεως, εμφανίζει κάποια ελαστικά μέρη, μέσα στα οποία μπορεί ο άνθρωπος να "βολεύεται". Η κλήση του συστήματος προς τον άνθρωπο συνίσταται στο "προσαρμόσου!". "Απόφυγε το σίδερο και ψάξε για το καουτσούκ".
Σε αυτά τα πλαίσια δεν επιχειρείται μόνο η βίαιη προσαρμογή του ανθρώπου, αλλά επενεργείται και μια επί πλέον ελαχιστοποίησή του σε πλαίσια θλιβερής μικροπρέπειας.
Είναι επόμενο στα πλαίσια μιας τέτοιας κοινωνικής μπόχας να αναζητούν οι άνθρωποι καλυμμένα παυσίπονα.
Εφόσον η πραγματική χαρά δεν μπορεί να υπάρξει σε πλαίσια υποδουλώσεως, αναζητούνται τα υποκατάστατά της. Την φυσική απόλαυση υποκαθιστά η εκτόνωση. Η έλλειψη ουσιαστικού αυτοσεβασμού οδηγεί στην προσπάθεια να αποκτηθεί πλασματικό κύρος. Το όνειρο υποκαθιστά η ονείρωξη. Και τον πραγματικό προορισμό του ανθρώπου να ξεχυθεί και κοινωνήσει με το άπειρο, υποκαθιστά μια επίσκεψη στην Ντύσνεϋλαντ.
Έτσι, η ανάγκη να ενδυθούν τα ψυχολογικά κενά μανδύα υποτιθέμενης αξιοπρέπειας, τα επικαλύπτει με ξεριά κλαριά και φύλλα, στήνοντας την επόμενη παγίδα, η οποία εξασφαλίζει την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του Μάτριξ.
Ο εφτελισμός μας μάς οδηγεί να εφτελίσουμε άλλους και ο εξουσιασμός μας μάς οδηγεί να εξουσιάσουμε άλλους. Νομίζουμε ότι αποκτούμε αξία, όχι ανατρέποντας την εξουσία που μας αλλοτριώνει, αλλά υποδυόμενοι τους δικούς της ρόλους. Έτσι της εξασφαλίζουμε τις κάθετες δομές διεκπεραίωσης της ιεραρχίας της.
Όλα αυτά βεβαίως βαπτίζονται μέσα στο Μάτριξ επιλογές "αξιοπρεπείς", "φρόνιμες", "ατομικά συμφέρουσες" και "κοινωνικά χρήσιμες". Με αυτόν τον τρόπο το Μάτριξ στρεβλώνει βάναυσα όχι μόνο την μόνο την συμπεριφορά μας, αλλά και τις ψυχικές και νοητικές δομές μας. Η λογική του Μάτριξ συνίσταται στον εκούσιο βαυκαλισμό. Αυτός σύντομα μετατρέπεται σε μόνιμη πρακτική, η οποία κυριαρχεί στην σφαίρα του αυτονόητου.

Η δυαρχία σε επίπεδο οντολογίας εγκαθιδρύεται στην σφαίρα της ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας μέσω του σαδομαζοχιστικού συνδρόμου, το οποίο διέπει τις κοινωνίες μας πίσω από τα ευγενικά χαμόγελα, τις φιλοφρονήσεις, τις "βαθύτατες ψυχικές καλλιέργειες", το λουρί της μάνας και τα δυο αβγά τουρκίας.


4. ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΛΑΣΘΗΣΑΝ ΔΙΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ.

Στην ανάρτηση ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΡΦΟ ΜΑΣ - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ έγινε αναφορά στον τρόπο, με τον οποίον επωάζονται τα επιχειρησιακά στελέχη του Μάτριξ μέσα οικογένειες - λυκοφωλιές, ήδη από βρεφική ηλικία, οι οποίες δεν συμπεριλαμβάνουν τους γεννήτορές τους.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τα δύσμοιρα θύματα, τα οποία με διαφόρους τρόπους αποσπώνται από την φυσική τους μητέρα, μεγαλώνουν χωρίς ίχνος αγάπης, υφιστάμενα ένα πολύπλευρο τραυματισμό της προσωπικότητός τους, ώστε στην συνέχεια με βάση την λειτουργική αρχή του σαδομαζοχισμού να μετατραπούν σε δημίους των κοινωνικών σχέσεων κάτω από την αυστηρή επίβλεψη των "πεφωτισμένων".
Βάσει αυτού του μηχανισμού το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι με ειδεχθή τρόπο χειραγωγημένο.
Το κείμενο της Svali, τον σύνδεσμο του οποίου έδωσα στην ανωτέρω αναφερθείσα ανάρτηση, η οποία χρημάτισε προγραμματίστρια των "πεφωτισμένων" και αυτομόλησε, κάνοντας αποκαλύψεις σχετικά με τον μηχανισμό των λυκανθρώπων, κάνει εκτενείς αναφορές στους τομείς, όπου διοχετεύονται οργανωμένα για να αναπτύξουν δραστηριότητα οι λυκάνθρωποι. Αυτοί οι τομείς δεν περιλαμβάνουν μόνον τομείς κλειδιά για την αναπαραγωγή του συστήματος, όπως κυβερνητικές θέσεις, θέσεις στην δημόσια εκπαίδευση και τα μαζικά μέσα, αλλά επεκτείνονται και στους βασικούς τομείς της εγκληματικότητος, όπως η προώθηση των ναρκωτικών, η παιδική πορνογραφία, το εμπόριο όπλων, οι εταιρίες μισθοφορικών στρατευμάτων, το εμπόριο ανθρώπων, αλλά και τελετουργικοί τομείς, σχετιζόμενοι με την χθόνια λατρεία, καθώς και τομείς αναπαραγωγής στελεχών, όπως προγραμματιστές, τιμωροί, τελετουργοί, μελετητές της συμπεριφοράς και κατάσκοποι.
Αριθμητικά πρόκειται για ένα σώμα, το οποίο συμπεριλαμβάνει λιγότερο από το 1% των μελών της κοινωνίας και το οποίο αποτελεί το επιχειρησιακό χέρι και την αιχμή του δόρατος στην διαδικασία της κοινωνικής υποδουλώσεως και αλλοτριώσεως.

Ενώ η διαδικασία σύστασης και οργάνωσης αυτού του απάνθρωπου και αντικοινωνικού δυναμικού παραμένει άγνωστη, καθώς και ότι αυτό το δυναμικό συνιστά ένα ενιαίο και αυστηρά οργανωμένο μηχανισμό, τα αποτελέσματα των παρεμβάσεών του είναι γνωστά σε όλους.
Γράφει χαρακτηριστικά σε ένα πρόσφατα δημοσιευμένο άρθρο στο tvxs.gr με τίτλο Η ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ ο Γιώργος Πίττας:

"...Και έχουμε τους πολίτες που χρωστάνε στις τράπεζες και το δημόσιο, και έχουμε τις χώρες που μαζί με τους πολίτες τους χρωστάνε στις ισχυρότερες χώρες, και έχουμε ακόμα πιο ισχυρότερες χώρες να χρωστάνε ακόμα πιο πολλά στον εαυτό τους και σε όλον τον κόσμο, αλλά ο κύκλος επιστρέφει όπως πάντα στους μικρούς κάθε είδους που πληρώνουν τον λογαριασμό.

Είπαμε. Άλφα, Βήτα, Γάμμα. Στο Γάμμα βέβαια, αν αφαιρέσεις ένα μ, εκτρέπεται η λέξη στο β ενικό προστακτικής ενεστώτα του ρήματος γαμώ. Το ζήτημα είναι Ποιος, ποιόν. Τίποτα άλλο.

Σε αυτό η γραμματική δεν βοηθά. Τα μαθηματικά, στα οποία ήμουν ανέκαθεν άθλιος όμως κάτι δείχνουν.

Μολύβι και χαρτί λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Το ετήσιο κόστος του παγκοσμίου εμπορίου όπλων.

Δύο τρισεκατομμύρια εκατόν πενήντα επτά δισεκατομμύρια και εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια δολάρια.

Μετά:

Το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος σε ετήσια παγκόσμια κλίμακα.

Δύο τρισεκατομμύρια επτακόσια δισεκατομμύρια δολάρια και κάτι εκατομμύρια ψιλά.

Στη συνέχεια:

Παγκόσμια ετήσια φοροδιαφυγή προσδιορισμένη στο μεγάλο κεφάλαιο.

Τρία τρισεκατομμύρια και πλέον δολάρια σε ετήσια βάση.
Να διευκρινίσω εδώ, για να καταλάβουμε και εσείς και εγώ περί τίνος πρόκειται, πως ένα τρισεκατομμύριο είναι χίλια δισεκατομμύρια καθώς ένα δισεκατομμύρια είναι εκατό εκατομμύρια (ζαλίζομαι).

Παρακάτω:

Κρυφοί λογαριασμοί στις Ελβετικές τράπεζες.

Φέρονται να ξεπερνούν τα Δύο τρισεκατομμύρια διακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.
Μόνο από την Ινδία, η κάθετα ανερχόμενη νέα οικονομική τάξη έχει καταθέσεις στην Ελβετία που είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.

Το εμπόριο ναρκωτικών, όσο μπορεί να υπολογισθεί χονδροειδώς με τις αποκλίσεις να «αδικούν» τα πραγματικά νούμερα:

Τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον.

Το εμπόριο ανθρώπων, το γνωστό trafficking:

Πάνω από Σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Αφήνω εδώ το μολύβι και το χαρτί, είχα σκεφτεί να κάνω μία άθροιση αλλά ομολογώ πως δεν μπορώ ήδη έχω αλληθωρίσει με αυτούς τους αριθμούς.

Αριθμοί που κάνουν εγκληματική προσβολή την ύπαρξη έστω και ενός (1) πενόμενου στον πλανήτη ολόκληρο. Αριθμοί που κάνουν εξωφρενική την περίπτωση να υπάρχει ένας (1) άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, σε σχολείο, σε στέγαση, σε μεταφορές και πάει λέγοντας.

Για έναν μιλάω. Όχι για τις στρατιές των ανέστιων στη δύση, όχι για τις στρατιές των εξαθλιωμένων του τρίτου κόσμου, όχι για τους καθημερινούς αυτόχειρες της απελπισίας της ανεργίας και του εξευτελισμού.

Ο κος Παναγιώτης Σταυρινίδης, από το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, συζητώντας αυτούς τους αριθμούς αναρωτήθηκε προχτές σε μια κουβέντα που είχαμε: «Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και πώς να την αντιμετωπίσετε: Μείωση του μισθού των εργαζομένων και μείωση των συντάξεων. Γιατί μου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά;»

Σκεφτόμουν το ερώτημα του και τελικά ήρθε η σειρά μου να αναρωτηθώ.

Μήπως τελικά δεν υπάρχει διόλου κρίση;

Γιατί από ότι βλέπω, ο Γεώργιος ο Παπανδρέου ο λεγόμενος και Μικρός είχε δίκιο:

«Λεφτά, υπάρχουν» Και μάλιστα πάρα, μα πάρα πολλά. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς διπλά, θα συνειδητοποιήσει πως όχι μόνο υπάρχουν λεφτά, αλλά ακριβώς αυτά τα λεφτά, κυβερνάνε-αφού δεν τα πειράζει κανένας.

Αυτά τα λεφτά: Το εμπόριο όπλων, το εμπόριο ναρκωτικών, οι τεράστιοι παγκόσμιοι φοροφυγάδες, τα παγκόσμια πλυντήρια, το human trafficking, οι κρυφοί λογαριασμοί.

Αυτά τα λεφτά είναι στην ουσία και οι περίφημες Αγορές. Τα Markets. Χωρίς αυτά, δεν μπορούν να υπάρξουν, από εκεί προέρχονται τα κεφάλαια διακίνησης των Αγορών.

Όλοι μαζί, το εκπληκτικό 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, απέναντι στο 99%..."

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τα χαρακτηριστικά του Μάτριξ, ως αντιπάλου του Ελληνισμού και της ανθρωπότητος στην διαδικασία της μέχρις εσχάτων συγκρούσεως, η οποία εκδηλώνεται στην σημερινή φάση:

1. Πρόκειται για ένα αντίπαλο πολύ έντεχνα κρυμμένο. Ένα αντίπαλο όμως, που όταν αποκαλυφθεί χάνει το βασικό του στρατηγικό πλεονέκτημα. Όπως έχω ήδη αναφέρει, πιστεύω, ότι η δημιουργία ρωγμής μπορεί να αποτελέσει το πρώτο πολύ σοβαρό βήμα στην αποκάλυψη του αντιπάλου.

2. Ο αντίπαλος αυτός επιτυγχάνει να ενσωματώνει το σύνολο των μελών της κοινωνίας με βάση μια διαδικασία γλιστρήματος σε συνενοχή, η οποία στηρίζεται σε σαδομαζοχιστικά σύνδρομα, επιτυγχάνοντας την εκούσια αναπαραγωγή του. Στην ουσία το Μάτριξ αποτελεί την πλέον διαδεδομένη μολυσματική κοινωνική νόσο. Το γεγονός αυτό καθιστά το ξεπέρασμα του Μάτριξ κάθε άλλο παρά εύκολο. Οι βαρύτατες ψυχικοί νόσοι, οι οποίοι ενδημούν για περίοδο χιλιετιών στις κοινωνίες δεν μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα και δια μαγείας. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά, όσο αυτά φαίνονται εκ πρώτης όψεως: Ο Ζίγγκμουντ Φρόυντ κατέδειξε στην τέχνη της ψυχανάλυσης, ότι τα σύνδρομα και τα συμπλέγματα, τα οποία κυριαρχούν στην βάση του μηχανισμού της "απώθησης" (Verdrängung) δέχονται ένα καίριο κτύπημα, μόλις πάψουν να υφίστανται με καλυμμένο τρόπο, μόλις ανέλθουν δηλαδή από την σφαίρα του ασυνείδητου στο συνειδητό. Αυτή η διαδικασία συνεπάγεται σοβαρούς κινδύνους, για όσους αποτολμήσουν να ανασύρουν τα κοινωνικά συμπλέγματα στην επιφάνεια της συνειδήσεως. Όπως ανέλυσε ο Φρόυντ, ο ψυχαναλυόμενος αρχικά ερωτεύεται τον ψυχαναλυτή του, ένεκα της παροχής βοήθειας στην διαδικασία απελευθερώσεως από κάποια ψυχικά βάρη. Στην πορεία όμως εγείρεται η τάση στον ψυχαναλυόμενο να θανατώσει τον ψυχαναλυτή, διότι θεωρεί τα ψυχικά βάρη, από τα οποία καλείται να αποστασιοποιηθεί, ως τμήματα του εαυτού του, τα οποία απειλούνται με καταστροφή. Όμως από την στιγμή, κατά την οποία διαρραγεί το καθεστώς της "απωθήσεως", δεν μπορεί να υπάρξει εύκολα επιστροφή στο ψευδόμενο παρελθόν.

3. Η στελέχωση του σκληρού πυρήνα του αντιπάλου στηρίζεται στον λυκανθρωπισμό και είναι αριθμητικά περιορισμένη. Μια αφυπνισμένη ανθρωπότητα δύναται να αντιπαρατάξει υπερπολλαπλάσιες δυνάμεις.

Ανεξαρτήτως του πόσο τραυματισμένοι και αλλοτριωμένοι είναι οι εκ βρεφομαζώματος χειραγωγούμενοι λυκάνθρωποι, δεν σημαίνει ότι αυτοί παύουν να είναι άνθρωποι. Άνθρωποι, οι οποίοι έχουν υποστεί βαναυσότατο ψυχικό βιασμό, χωρίς την θέλησή τους. Στο βάθος της ψυχής τους, πέρα από τα σαδομαζοχιστικά σύνδρομα, ενδημεί η Θεία πνοή, ως πλάσματα, τα οποία επλάσθησαν με στόχο την σωτηρία και την άνοδο στο Θείο. Περιπτώσεις λυκανθρώπων, οι οποίοι αυτομόλησαν από τους "πεφωτισμένους" και ζήτησαν ψυχική βοήθεια σε κέντρα θεραπείας, έχει δείξει ότι αυτοί - όταν έχουν την ανάλογοι διάθεση - δύνανται να ξεπεράσουν τις βλάβες που έχουν υποστεί και να διαφύγουν της αγέλης. Το εκτελεστικό δυναμικό του αντιπάλου δεν έχει την ψυχική συνοχή, την οποία επιχειρούν να μας υποβάλουν με τα σιδερόφρακτα ες ες, υπόκειται στην ψυχολογία των διακυμάνσεων και ο προγραμματισμός του λειτουργεί απρόσκοπτα, μόνον εφ' όσον δεν εμφανίζεται ουσιαστικός, αποφασισμένος αντίπαλος.

Το βασικότερο των επιχειρημάτων όμως, το οποίον μπορεί να αντιταχθεί σε όλα τα ανωτέρω, είναι ότι οι "πεφωτισμένοι", ως εχθροί του Ελληνισμού και της ανθρωπότητος, είναι πάνοπλοι. Ότι εδώ και χιλιετίες συγκεντρώνουν, πολλαπλασιάζουν και ενισχύουν τα πυροβόλα τους εναντίον των Ελλήνων, ενώ ο Ελληνισμός, πέραν του φρονήματος και της αγωνιστικής του ετοιμότητος - αρετές τις οποίες ο Ελληνισμός είναι αδύνατον ουδέποτε να απολέσει - δεν διαθέτει τίποτε περισσότερον από τας γυμνάς χείρας του.

ΟΜΩΣ ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟΝ ΣΗΜΕΙΟΝ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΧΡΗΖΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ, ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΠΑΝΤΩΝ ΟΣΩΝ ΤΟΝ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ:

Οι "πεφωτισμένοι" δεν στηρίζουν την δύναμή τους κυρίως στην υπεροχή των πυροβόλων, διότι αυτή έχει εν τέλει συγκυριακό χαρακτήρα. Οι σιδερόφρακτες αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται, ασχέτως εάν στις γεωγραφικές βάσεις του Μάτριξ μπορούμε να εντοπίσουμε αναμφισβήτητη ιστορική συνέχεια. ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΗ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΓΝΩΣΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΑ ΑΝΩΤΑΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ.

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΑΠΕΚΑΛΥΨΕ ΟΤΙ ΙΕΡΟΤΕΡΟΝ ΟΛΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ. ΤΟ ΙΕΡΟΤΕΡΟΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΝ.

ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑΝ ΟΠΟΙΟΣ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟΝ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΟ ΔΡΑΜΑ.

ΑΛΛΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΙΑΚΥΡΗΞΕ Ο ΠΛΑΤΩΝ, ΟΤΙ Η ΓΝΩΣΙΣ ΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ.

Υπό αυτήν την έννοια αξίζει να δούμε βαθύτερα τι εστί ήρως και τι εστί ηρωισμός:

Ήρως δεν νείναι μόνον ο υπό γενναιότητος και διαθέσεως αυτοθυσίας υπέρ του κοινού καλού εμφορούμενος. ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΡΩΟΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΙΔΟΣ ΤΕΧΝΟΓΝΩΣΙΑΣ:

Ο Περσεύς εξοντώνει την Μέδουσα μέσω της ασπίδος, την οποία του δίδει η Αθηνά. Ο Θησεύς εξοντώνει τον Μινώταυρο μέσω του νήματος που του δίδει η Αριάδνη. Ο Ηρακλής χρειάζεται τον δαυλό του Ιολάου για να κόψει τα κεφάλια της ύδρας, στο αίμα της οποίας βάφει τα βέλη του, για να εξοντώσει άλλα τέρατα. Και ο Οδυσσεύς φέρνει οίνο από τα πλοία, για να τυφλώσει τον Κύκλωπα.

ΤΟ ΜΑΤΡΙΞ ΑΓΚΟΜΑΧΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΕΙ ΕΚΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΟΥ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ Η ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟΣ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΨΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΟΓΟΝΟ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΜΑΣ.

ΟΜΩΣ Η ΧΑΡΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΩΝΩΝ ΕΠΙΧΕΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΧΕΕΤΑΙ ΑΕΝΑΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΑΣΤΡΑΠΤΟΥΣΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΓΝΩΣΙΝ ΩΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ.

ΕΠΕΛΕΞΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟΝ.

ΘΑ ΤΟΝ ΛΑΒΟΥΝ.

ΠΑΤΟΥΜΕΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΕΠΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΟΣΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ, ΕΠΙ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ.

ΑΙΣΙΟΝ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΔΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΕΤΟΣ 2012.

ΛΑΜΠΡΑ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΟ ΝΕΟΝ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΕΤΟΣ 2012 - ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΡΟΣ

1. ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Κατά την περίοδο της αποπερατώσεως του έτους και ενάρξεως του νέου προσπαθώ να βρίσκομαι στην Αγία Γη. Έτσι κατά την διάρκεια των προηγούμενων ημερών ευτύχησα να είμαι στην Ελλάδα. Είναι φυσικό μια τέτοια μετάβαση να ικανοποιεί στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες ιδιωτικής φύσεως του γράφοντος. Πέραν αυτών όμως υπάρχουν και άλλες ιδιαιτέρως πολύτιμες σκοπιμότητες, οι οποίες διέπουν αυτήν την περισσότερο ή λιγότερο σύντομη διαμονή στην Πατρίδα. Αφουγκραζόμενος την δόνηση, η οποία κυριαρχεί επί τόπου, αφήνομαι στην απέραντη αγάπη και φροντίδα της Πρόνοιας, η οποία ζωοδοτεί τον Τόπο, αντλώντας τεράστια ελπίδα, θαλπωρή, γνώση και πόνο.
Μόλις φθάσω εκεί ξεκινάει το ταξίδι στην αγκάλη της Μάνας Γης. Το διαψιλές επιχέεται αποκαλύπτοντας προκλήσεις, τις οποίες άγγιξα προηγουμένως στην σφαίρα του νου, οδηγώντας όμως και σε οδούς πέρα από αυτές. Οι οδοδείκτες συνιστούν νέες απτές πραγματικότητες. Έχοντας προχωρήσει στην κατεύθυνση, που αυτοί με οδήγησαν κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους, ανταμώνω τους νέους, πανέτοιμους, ακριβώς στο σημείο που είχα φθάσει προηγουμένως, στα πλαίσια μιας αναμενόμενης πλέον συναντήσεως. Η μόνη τεχνογνωσία, την οποία διαθέτω, είναι η αποδοχή της Χάριτος και η ετοιμότητα να αφήσω τις αισθήσεις και την διαίσθηση να λειτουργήσουν.

Έτσι, αντί να προβαίνω σε επισκόπηση πεπραγμένων του παρελθόντος, προτιμώ να αποδέχομαι τις νέες προκλήσεις, αφήνοντας το νέο έτος να διεισδύει μέσα μου, διεισδύοντας και εγώ σε αυτό, κρατώντας στα χέρια μου το πολύτιμο δώρημα, που κάθε φορά μου εγχειρίζεται.
Θεωρώ, ότι αυτά τα οποία κατάθεσα στο πρώτο κείμενο της προηγουμένης χρονιάς υπό τον τίτλο ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΟΝΙΜΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΕΤΟΣ 2011 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ήταν πράγματι άξια μνείας. Επρόκειτο περί ενός αισιοδόξου κειμένου, το οποίον όμως αξιολογώ πλέον με βάση όσα έζησα, είδα, άκουσα, κατανόησα και αφουγκράστηκα κατά την πρόσφατη μετάβασή μου στην Ελλάδα, μάλλον ως μετριοπαθές.
Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι αυτό το οποίο προδιαγράφετο ως γόνιμο, υπήρξε πράγματι γόνιμο, με αποτέλεσμα να προδιαγράφεται η περαιτέρω εξέλιξή του λαμπρή.

Οι ως άνω διαπιστώσεις δεν επιχειρούν να προσπελάσουν - ή πολύ λιγότερο να αντικρούσουν - το σκληρό δεδομένο των εντόνως δυσαρέστων συνεπειών της παρούσης κρίσεως για την συντριπτική πλειοψηφία όσων ζουν στην Ελλάδα, όσον αφορά τις συνθήκες της καθημερινής επιβίωσης. Η κατάσταση προσλαμβάνει για πολλούς ζοφερές διαστάσεις, οι οποίες θα επιδεινωθούν βάναυσα με την επιβολή του νέου "μνημονίου" και είναι προφανές, ότι οδηγούμεθα σε μεγάλες προκλήσεις. Την επίθεση, η οποία θα εκδηλωθεί πολύ σύντομα σε βάρος της Ελλαδικής κοινωνίας, μπορούμε να συγκρίνουμε μόνο με σκηνές κινηματογραφικών ταινιών τρόμου.
Όμως, έχοντας επιβιώσει προσωπικά τα τελευταία τριάντα χρόνια σε συνθήκες διαρκούς κρίσεως, δεχόμενος επιθέσεις, όπως αυτές οι οποίες αποκτούν πλέον κοινωνικό χαρακτήρα, με στόχο την κοινωνική απαξίωσή μου, κατανόησα, ότι η κρίση δεν είναι είναι "και ευκαιρία", αλλά "μόνο ευκαιρία". Διότι αυτή αποτελεί την εκδήλωση συμπτωμάτων νόσου, η οποία προϋπήρχε. Και όσο νωρίτερα εκδηλωθούν τα συμπτώματα μιας νόσου, τόσο πιο έγκαιρα μπορεί αυτή να αντιμετωπιστεί. Η χειρότερη αφετηρία για την θεραπεία είναι μια έντονα καθυστερημένη διάγνωση.
Κατανοώ βεβαίως τον σκεπτικισμό, ο οποίος εν πολλοίς υφίσταται, σχετικά με τις επικίνδυνα οδυνηρές συνέπειες της νόσου, οι οποίες μπορούν να συνίστανται σε ακρωτηριασμούς, ανήκεστο βλάβη σημαντικών ζωτικών οργάνων, ή και θάνατο του ασθενούντος. Όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτές δεν θα ήταν λιγότερο επικίνδυνες, χωρίς την επιβολή της κρίσης. Αυτή η επιβολή, έστω κι αν αποκαλύπτει λίαν αιμοβόρα σχέδια καταστροφής του Ελληνισμού, τα ίδια σχέδια θα μπορούσαν να κλιμακωθούν και χωρίς την κρίση, με τρόπο λιγότερο κραυγαλέο, οδηγώντας μας σε εξίσου ολέθριες καταστάσεις.
Η αποδόμηση των πάντων έλαβε χώρα στην Ελλάδα σε συνθήκες πλασματικής ευμάρειας, με αποτέλεσμα να τύχει αυτή, δυστυχώς, ευρείας κοινωνικής αποδοχής, στα πλαίσια ενός άνευ προηγουμένου εφησυχασμού των μακαρίως καθευδόντων. Ας μην διαρρηγνύουμε επομένως τα ιμάτιά μας, τώρα, που στα πλαίσια έστω μια ύπουλης στρατηγικής του "σοκ", μας σερβίρουν τον λογαριασμό.

Θέλω να διαβεβαιώσω τις φίλες και τους φίλους αυτής της σελίδας, ότι όχι μόνο υπάρχει διέξοδος, αλλά και ότι:
1. Αυτήν θα την επιβάλλουμε.
2. Στην προκειμένη περίπτωση - και επ' αυτού θα ήθελα να υπογραμμίσω εκ νέου τα όσα τόνισε ο Νίκος Βεργίδης στο χωρίο από τους "Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", το οποίο παράθεσα στα πλαίσια της πρώτης αναρτήσεως του παρελθόντος έτους - ότι στην προκείμενη περίπτωση δεν πρόκειται μόνον περί της διεξόδου από την κρίση. Φθάσαμε πλέον στην φάση κατά την οποίαν ο Ελληνισμός καλείται να αναμετρηθεί εκ νέου μια και καλή με τα τέρατα, γράφοντας την λαμπρότερη σελίδα της ιστορίας του. Διότι, αφ' ενός μεν η πρόκληση λαμβάνει ολοκληρωτικό χαρακτήρα: Στο προσεχές μέλλον θα επιβιώσει ή ο Ελληνισμός, ως απελευθερωτική πρωτοπορεία της Ανθρωπότητος, ή τα τέρατα. Η σχέση αυτή καθίσταται πλέον ασυμβίβαστος.
Αφ' ετέρου ο Ελληνισμός έχει ατσαλωθεί καταλλήλως, συσσωρεύοντας από συνεχείς αγώνες, νίκες αλλά κυρίως και ήττες, την απαραίτητη πείρα για την τελική νίκη. Σε αυτόν προσβλέπουν όλοι οι άλλοι λαοί και ο Ελληνισμός δεν θα τους διαψεύσει.


2. ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΜΕΣ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Πριν ευχαριστήσω θερμά από καρδιάς τις φίλες, τους φίλους, καθώς και τους τους φίλτατους συνεργάτες αυτής της σελίδας για την στήριξη που παρείχαν κατά την διάρκεια της περασμένης χρονιάς, θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές μου και από καρδιάς ευχαριστίες σε δύο πρόσωπα, για την ανεκτίμητη βοήθεια, την οποία παρείχαν κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους στον υποφαινόμενο και αυτήν την διαδικτυακή σελίδα:
Ο πρώτος είναι ο πρώην "πρωθυπουργός" Τζέφρυ (Γιώργος) Παπανδρέου, ο επιλεγόμενος και "Γκαπ".
Ο δεύτερος είναι ο νυν "πρωθυπουργός" Λουκάς (Luc-ας, Λύκος) Παπαδήμος.

Σχετικά με την τεράστια ευγνωμοσύνη, την οποία οφείλω στον πρώτο:

Αναπτύσσοντας την θεματολογία που με ενδιαφέρει κατά την προηγούμενη περίοδο, προσέκρουσα επάνω στην σημασία που υπέχει το Μάτριξ, ως μήτρα, δηλαδή καλούπι, το οποίο μας διαμορφώνει, παραμένοντας ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό εκτός των ορίων της αντιλήψεώς μας. Θεωρώ ότι, έστω και εάν εκτιμούμε, ότι διαβλέπουμε επαρκώς τον ρόλο των μηχανισμών της κοινωνικής χειραγωγήσεως, όπως αυτόν της προπαγάνδας και των μαζικών μέσων, ότι διαθέτουμε επαρκή κοινωνικό προβληματισμό και ενημέρωση σχετικά με τα πολιτικά δρώμενα, ότι διαθέτουμε καλή διαφώτιση σχετικά με όσα ενεργούνται από την εξουσία με καλυμμένο τρόπο, ακόμη και εάν γνωρίζουμε την ύπαρξη του Μάτριξ σε αφηρημένη μορφή, ουσιαστικά αγνοούμε σε τι αυτό συνίσταται. Ο λεγόμενος "κοινωνικός μύθος" εδράζεται στο συλλογικό ασυνείδητο, το οποίο είναι πράγματι συλλογικό.
Συνήθως αναφερόμαστε στο συλλογικό ασυνείδητο (όποτε ευδοκιμήσουμε να μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα) σαν να πρόκειται για κάτι το οποίο χαρακτηρίζει τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά, ενώ αυτό έχει ενιαία χαρακτηριστικά για όλους. Στην ουσία όμως δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό - ατομικό, το οποίον προσλαμβάνει ενιαία μορφή για όλους, ένεκα του συλλογικού χαρακτήρος του. Το συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι κάτι το οποίον περιλαμβάνουμε έκαστος εξ ημών υπό συλλογική μορφή, αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχουμε από κοινού. Κάτι, το οποίον υπερβαίνει τα ξεχωριστά, μεμονωμένα άτομα. Αυτό έχει ως συνέπεια, ότι αλλαγές οι οποίες επέρχονται σε αυτό, ισχύουν αυτομάτως για όλους.
Ο PhilipDick ισχυρίζεται στο "Εναλλακτικές Πραγματικότητες", ότι το συλλογικό ασυνείδητο υφίσταται με την μορφή πεδίου:
"Έχω την αίσθηση ότι ο Καρλ Γιούνγκ είχε δίκιο για τα ασυνείδητά μας, ότι σχηματίζουν μια και μοναδική οντότητα ή, όπως την ονόμαζε, "συλλογικό ασυνείδητο". Αυτή η εγκεφαλική οντότητα, η οποία στην κυριολεξία αποτελείται από δισεκατομμύρια "σταθμούς", που εκπέμπουν και δέχονται "κύματα", θα σχηματίσει ένα τεράστιο δίκτυο επικοινωνίας και πληροφόρησης, κάτι σαν την έννοια της νοόσφαιρας τους Teilhard. Αυτή είναι το ίδιο πραγματική με την ιονόσφαιρα ή την βιόσφαιρα. Πρόκειται για ένα στρώμα στην ατμόσφαιρα της Γης, που συντίθεται από ολογραφικές και πληροφοριακές προβολές σ' ένα ενοποιημένο και συνεχώς διαδικαστικό Σχήμα, οι πηγές του οποίου είναι οι πολύμορφοι δεξιοί εγκέφαλοί μας. Αυτό απαρτίζει μια απέραντη Διάνοια - έμφυτη μέσα μας".
Υπό αυτήν την έννοια δεν αποτελεί το συλλογικό ασυνείδητο μια νοητή περιοχή, η οποία βρίσκεται στην κατοχή ενός εκάστου, έστω σε λανθάνουσα μορφή, ως μη ελεγχόμενη από το συνειδητό, αλλά αυτό είναι που μας κατέχει μέσω της μετοχής μας σε αυτό, καθορίζοντας κάποιες από τις ψυχικές και εμμέσως κάποιες από τις νοητικές λειτουργίες μας. Είναι ευρέως γνωστή η περίπτωση της αποβίβασης των πρώτων Ισπανών "εξερευνητών" σε κάποια χώρα της Νοτίου Αμερικής: Όταν αυτοί αποβιβάστηκαν στην ακτή από τις καραβέλες με βάρκες, οι ιθαγενείς είδαν αυτούς και τις βάρκες, αλλά δεν μπόρεσαν να δουν τις καραβέλες, διότι αυτές δεν ήσαν προσβάσιμες από την συνείδησή τους, ως κάτι το τελείως ξένο και απόκοσμο προς αυτήν. Όταν έφθασε στην ακτή ο σαμάνος της φυλής, μπόρεσε να δει τις καραβέλες, διότι ήταν ασκημένος να επικοινωνεί με το παράξενο. Αυτή η αισθητηριακή καταγραφή του σαμάνου μετέβαλε το συλλογικό ασυνείδητο, με αποτέλεσμα αυτομάτως να μπορέσουν να δουν τις καραβέλες και οι υπόλοιποι ιθαγενείς.
Θεωρούμε, ότι ελέγχουμε πλήρως τις αντιληπτικές μας ικανότητες μέσω των αισθήσεων και ότι είμαστε σε θέση να τις ρυθμίζουμε, πιστεύοντας ότι η προσοχή, την οποία καταβάλουμε, είναι πάντοτε δεδομένη και τόσο οξεία, ώστε να μπορεί να προσλαμβάνει και να καταγράφει όλα τα έντονα συμβάντα, τα οποία λαμβάνουν χώρα με "προφανή" τρόπο ενώπιόν μας. Το βίντεο με τον τίτλο "Selective Attention Test" όμως, με τα παιδιά τα οποία ρίχνουν την μπάλα, το οποίο είχα περιλάβει στην ανάρτηση ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ - Β΄ΜΕΡΟΣ αποτελεί κλασσικό παράδειγμα για την απόδειξη, ότι αυτό δεν συμβαίνει. Η προσοχή δεν μπορεί να επεκτείνεται αυτομάτως σε αυτό, το οποίο είναι για μας λογικά απίθανο, αναπάντεχο ή παράξενο. Στην ουσία η προσοχή μας και η δυνατότητα τής αντίληψης που διαθέτουμε είναι δέσμια του αυτονόητου, όσο κι αν θεωρούμε τους εαυτούς μας παρατηρητικούς και προσεκτικούς, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες ως προς το μη αυτονόητο, που μας χαρακτηρίζουν ως είδος.

Επειδή το Μάτριξ, ως πρέσα η οποία διαμορφώνει σημαντικότατες νοητικές και ψυχικές δομές του είναι μας, δεν απευθύνεται μόνο σε συνειδητές λειτουργίες που διαθέτουμε, αλλά παρεμβαίνει στο ασυνείδητο και μορφώνει κυρίως το συλλογικό ασυνείδητο, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε ατομικό - προσωπικό επίπεδο.
Έστω κι αν το "συλλογικό ασυνείδητο" λειτουργεί με σχετική αυτονομία υπέρ άνω ημών, μέσω της μετοχής μας σε αυτό το θεωρούμε ως κάτι πολύ δικό μας. Αυτή η αίσθηση είναι πολύ φυσιολογική, στο βαθμό που αυτό δια μορφώνει μεγάλες περιοχές της συνειδητής μας αντιλήψεως και του αυτοκαθορισμού μας. Η όλη του πονηρία και επικινδυνότητα στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι αυτοκαθοριζόμαστε, ενώ είμαστε σε σημαντικότατο βαθμό ετεροκαθορισμένοι.
Αυτός ο ετεροκαθορισμός επεκτείνεται πολύ μακρύτερα αυτού, το οποίον ο Καρλ Μαρξ χαρακτήρισε "ψευδή συνείδηση", χωρίς όμως να πρόκειται για κάτι που είναι τελείως ξένο προς τον εν λόγω Μαρξιανό εντοπισμό. Και ο Μαρξ με την αντιδιαστολή της "τάξης καθ' εαυτήν" και της "τάξης για τον εαυτό της" αναφέρθηκε σε ένα συγκεκριμένο ετεροκαθορισμό, ο οποίος εν τέλει ισχύει. Ουδείς δύναται να αρνηθεί τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι οποίες προκύπτουν από την τελείως διαφορετική ένταξη των μελών μιας κοινωνίας στην παραγωγική διαδικασία. Ότι οι κοινωνικές τάξεις έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικά συμφέροντα, είναι επίσης αυτονόητο. Καθώς και ότι, η κυρίαρχη τάξη είναι αυτή, η οποία καθορίζει την ιδεολογία, η οποία κυριαρχεί εκ προοιμίου σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, αποτελεί επίσης απτή πραγματικότητα, την οποία κάποιοι καλοθεληταί επιχειρούν λόγω σκοπιμοτήτων να συγκαλύψουν. Το λεπτό σημείο όμως αφορά τον τρόπο, βάσει του οποίου συνίσταται η άρχουσα τάξη και τις αντιρρήσεις μου επί του προκειμένου, όσο αφορά την άποψη που προβάλει ο Μαρξισμός, έκφρασα σε πρόσφατο κείμενό μου (ΠΕΛΑΓΟΦΥΑΛΟΣ VS ΜΑΡΞ).

Ο Μαρξ έχοντας ως κεντρική παραδοχή, ότι η οικονομία αποτελεί την βάση αναπαραγωγής του συστήματος, θεώρησε ότι η άρχουσα τάξη καθορίζεται από την ιδιοκτησία - κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των παραγωγικών μέσων όμως προκύπτει, συμφώνως προς τις θεωρήσεις του γράφοντος, από τον ιερατικό έλεγχο των κοινωνιών. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι ο όρος "ιεραρχία" έχει σαφέστατα θρησκειολογική προέλευση, επεκτεινόμενος καθ' υπερβολήν σε άλλους τομείς. Τις κοινωνίες ανέκαθεν ήλεγχαν και εξακολουθούν να ελέγχουν ιερατεία, κάνοντας χρήση ειδικών γνώσεων, μη προσιτών στους μη μυημένους. Αυτό το οποίο σημαδεύει την εποχή των αστικών καθεστώτων, δεν είναι ο κατά τον Μαρξ λεγόμενος "φετιχισμός του εμπορεύματος", δηλαδή η συγκάλυψη των παραγωγικών σχέσεων και δομών καθώς και των αντίστοιχων κοινωνικών δεδομένων, που ενδημούν ως μη άμεσα αντιληπτά δεδομένα, σε ένα παραγόμενο προϊόν στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατίας, την τελική μορφή του οποίου μόνο δυνάμεθα άνευ βαθυτέρας αναλύσεως να αντιληφθούμε. Το χαρακτηριστικό του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος αναπτύσσεται ιστορικά ταυτοχρόνως με το κίνημα του "Διαφωτισμού" είναι ο φετιχισμός της νοησιαρχίας. Έχοντας αναγάγει την λογική σκέψη, ως διαδικασία επεξεργασίας των αισθητηριακών προσλήψεων, σε υπέρτατη αρχή διαμορφώσεως της συνειδήσεως, στην ουσία ο λεγόμενος "Θετικισμός", ο "Διαφωτισμός" και "Νοησιαρχία" ευνούχησαν ακόμη και αυτό το οποίο διακήρυξαν ότι επιθυμούν να εκπροσωπούν, δηλαδή την λογική σκέψη. Οι περισσότεροι από τους εκπροσώπους αυτών των κινήσεων αντί να αποκαλύψουν μέσω συστηματικών ερευνών και μελετών τα ουσιαστικά δεδομένα, συνειδητά τα συγκάλυψαν. Προφασιζόμενοι αθεϊα και υλιστικές αντιλήψεις, ήσαν στις πλείστες των περιπτώσεων ταμπουρωμένοι πίσω από μασονικές στοές, όπου τελετουργούσαν και "απέδιδαν τιμές" στον "μεγάλο αχιτέκτονα του σύμπαντος".
Το νοητικό τους οικοδόμημα στερείται ουσιαστικής λογικής και επιστημονικότητος και το μόνο που επέτυχαν ήταν να αναπαράγουν με δουλικό τρόπο το Μάτριξ. Η ίδια η εξέλιξη της σύγχρονης φυσικής, άνευ της οποίας δεν θα καθίστατο δυνατή η σύγχρονη τεχνολογική πρόοδος, ως βάση επικυριαρχίας και αλλοτριώσεως εις βάρος της ανθρωπότητος, αναιρεί αναφανδόν τα νοητικά σχήματα, τα οποία αυτοί πρόβαλλαν.

Η πραγματική γνώση δεν σχετίζεται διόλου με το αμέσως προφανές, ή με παιδαριώδη λογικά σχήματα, τα οποία στηρίζονται σε μια εξωτερική και αβασάνιστη αισθητηριακή εξέταση και παρατήρηση των πραγμάτων, έστω κι αν αυτή περιλαμβάνει εργαστηριακού τύπου πειραματισμούς και επεξεργασία των πειραματικών αποτελεσμάτων μέσω της διανοίας, με στόχο να εντοπιστούν κάποιοι φυσικοί νόμοι, ώστε να αξιοποιηθούν αυτοί στην συνέχεια με την μέθοδο της εφαρμοσμένης τεχνολογίας.
Το πείραμα από την φύση του υπόκειται συγκεκριμένης καταστρώσεως, η οποία επηρεάζει αποφασιστικά τις ερευνητικές κατευθύνσεις. Αυτό δεν σημαίνει, ότι τα συμπεράσματα της έρευνας υπήρξαν διαχρονικά εσφαλμένα ή μη αποδοτικά. Τουναντίον οι τεχνολογικές εφαρμογές τους υπήρξαν θεαματικότατες. Όμως και στα πλαίσια της επιστημονικής ερεύνης υφίσταται με διαδοχή σε στελεχικό επίπεδο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα θρησκευτικά ιερατεία. Οι προηγούμενοι γνώστες του κλάδου εισάγουν και κατευθύνουν στους διαφόρους τομείς τους νεότερους και διαδόχους τους, μέσω μιας συγκεκριμένης επιλογής. Τοιουτοτρόπως αναπαράγονται οδοδείκτες στην έρευνα, οι οποίοι την οδηγούν σε κατευθύνσεις, τις οποίες επιθυμούν κάποιοι. Όποιος δεν συναινεί να φορέσει το φουρό προλαλησάντων, πολύ δύσκολα δύναται να διεισδύσει στις πίστες των ερευνητικών μπαλέτων. Τουναντίον επιστημονικές ιδιοφυΐες, οι οποίοι ακολουθούν ίδιους ερευνητικούς δρόμους έξωθεν των επιβεβλημένων θεσμοθετημένων στεγανών, κάποτε ανατρέπουν τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής τους, όπως στην περίπτωση του Νίκολα Τέσλα.

Στην ουσία ανέκαθεν επεβλήθη ένα σύστημα ετεροκαθορισμού της συνειδήσεως, το οποίο παρεμβαίνει με βίαιο και συχνά έντεχνα συγκαλυμμένο τρόπο στην διαμόρφωση όχι μόνον των περιπλόκων συνειδησιακών "σταθερών" αλλά και αυτού ετούτου, το οποίο συνιστά το αυτονόητο.

Μια έξοχη παραβολή αυτής της κατάστασης έδωσε η κινηματογραφική ταινία "Η Φωλιά του Κούκου", το πρότυπο όνομα της οποίας ήταν "Το Πέταγμα Έξω Από την Φωλιά του Κούκου". Η ταινία αυτή γοήτευσε στην κυριολεξία όλους όσους την παρακολούθησαν. Νομίζω όμως ότι δεν έγιναν πάντοτε κατανοητά τα υπονοούμενα, τα οποία αυτή προβάλλει.
Στην ουσία πρόκειται για την απόδραση από ένα ίδρυμα ψυχικών νόσων μιας παρέας έγκλειστων σε αυτό. Οι δραπέτες το σκάνε για να κάνουν εκτός ιδρύματος την πλάκα τους, τουτέστιν χαβαλέ, στο περιβάλλον εκτός ιδρύματος. Για ποιον λόγο μπορεί να είναι συνταρακτικά διασκεδαστική μια τέτοια κεντρική ιδέα ενός σεναρίου, πέραν βεβαίως της αριστοτεχνικής σκηνοθεσίας και ηθοποιίας, τα οποία αναμφιβόλως είναι στοιχεία αυτής της ταινίας, αποτελούν όμως συνήθη χαρακτηριστικά της Χολλυγουντιανής φάμπρικας τών ονείρων:
Μήπως τελικά ο θεατής αναγνωρίζει ενδόμυχα στην ταινία κάτι από τον εαυτό του, καθώς η ταινία μπορεί να αποτελεί κατευθείαν προσωπική πρόκληση γι' αυτόν; Μήπως η ταινία πραγματώνει με διασκεδαστικό, "ακίνδυνο" και ανέξοδο τρόπο την ανταπόκριση σε μια πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζουμε όλοι, ενώ αδυνατούμε να την πραγματώσουμε, όντες εγκλωβισμένοι στα νοητικά και ψυχικά μας στεγανά;
Ακούγοντας την λέξη κούκος, η φαντασία μας θέτει κυρίως το μηχανικό ισοδύναμο αυτού του πουλιού, το οποίο εγκλωβισμένο στην ξύλινη φωλιά του, εξέρχεται από αυτήν μέσω ελατηρίων για να λαλήσει την ώρα. Από την στιγμή που το κουκουνάρι της υποφύσεως κρεμάστηκε σε αλυσίδα, ώστε με το βάρος της να θέτει τον προκατασκευασμένο και προγραμματισμένο μηχανισμό του ωρολογίου, έγινε δέσμια του ωρολογοποιού.
Κούκο στην φύση είδαν οι λιγότεροι από εμάς και σχετικά σπανίως. Τουναντίον ο μηχανικός ξύλινος κούκος βρίσκεται στα πλαίσια των αισθητηριακών εμπειριών όλων.
Τελικά, πού βρίσκεται το τρελάδικο; Μέσα ή έξω από τα ιδρύματα, τα οποία υπερασπίζονται την τυπική λογική, περιθωριοποιώντας αυτούς, οι οποίοι υφίστανται την τρέλα, είτε διότι έσπασαν τα μπουλόνια τους, ως μη δυνάμενοι να υποστούν το εκτός τρελάδικων ψυχιατρείο, είτε ως συνειδητή επιλογή μη συμμορφώσεως προς τας υποδείξεις της "αυτονοήτου" "λογικής";
"Μα", θα αντιτάξει κάποιος, "ο μηχανικός κούκος κάνει καλά την δουλειά του. Δομεί τον χρόνο, είναι αξιόπιστος, ρυθμίζει την ζωή μας, εξασφαλίζει μια βασική προϋπόθεση της έγκαιρης ανταπόκρισης στην πρόκληση της επιβίωσης".
Όμως ο μηχανικός κούκος κινείται αποκλειστικά από τα βαρίδια και την ελκτική δύναμη της γης προς τα κάτω. Ποτέ δεν ευτύχησε να πετάξει, ποτέ δεν χάρηκε την εξισορρόπηση της βαρύτητος με την άνωση των πτερών, την μετάβαση εκτός των ορίων, την οποία επιτρέπει το ελατήριο, μέσω της ωστικής εμπειρίας, για την οποία πλάστηκε η φυσιολογία του.

Για το πέταγμα εκτός ορίων ελατηρίου δεν επαρκεί η μηχανική λογική του ωρολογοποιού. Δεν επαρκούν τα στεγανά του Μάτριξ, τα οποία μας προσδίδουν ολοένα εντονότερα τις ιδιότητες μηχανής, αναιρώντας στην ουσία βήμα προς βήμα όχι μόνο την ζωϊκή μας φύση.

Κατά την διάρκεια της πορείας της ανάπτυξης προβληματισμού σχετικά με το Μάτριξ ξεκίνησα να αντιμετωπίζω κάποια πράγματα από διαφορετική οπτική. Θα τολμούσα να ισχυριστώ, ότι ξεκίνησα να βλέπω. Αυτή η νέα όραση δεν αφορά τα πάντα, αλλά οπωσδήποτε κάποια στοιχειώδη πράγματα, τα οποία διέφευγαν ανέκαθεν της προσοχής μου, μπορούσα πλέον τα βλέπω. Τις περισσότερες φορές αυτά ήσαν στοιχειώδη. Ως εκ τούτου, ήταν η σημασία τους τεράστια. Όσο πιο στοιχειώδες είναι κάτι, τόσο βασικότερος είναι ο ρόλος του.
Η θέαση κάποιων ψηφίδων μοιραία δημιουργεί ένα παζλ. Αυτές βοηθούν στον εντοπισμό και άλλων. Μετά από την επίγνωση ενός σημαντικού τμήματος δημιουργούνται περιγράμματα και λειτουργικά σύνολα, τα οποία καθοδηγούν την έρευνα.
Πιστεύω, ότι ήδη βρίσκομαι σε θέση να επισκοπώ το περίγραμμα και ότι η αρχή της εικόνας έχει ήδη σχηματιστεί. Θεωρώ, ότι η περαιτέρω διαδικασία απαιτεί καταβολή εργασίας. Όμως όσοι διέπονται από ερευνητική διάθεση, θέτουν σε κίνηση ένα είδος συντονισμού προς τα κεκρυμμένα.
Στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου έκανα μια για μένα καταλυτικής υφής διαπίστωση: Το Μάτριξ δεν αποτελεί ένα όριο, ως διαχωριστικό τοιχίο ή πλέγμα, το οποίο καθιστά σε μας την πραγματικότητα μη προσβάσιμη. Η κατάσταση είναι πολύ σκληρότερη. Το Μάτριξ δεν παρεμβάλλεται μεταξύ ημών και της πραγματικότητος. Είμαστε στην κυριολεξία κτισμένοι μέσα στο Μάτριξ. Τα δομικά του στοιχεία παρεμβάλλονται μεταξύ των δικών μας.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι χρειαζόμαστε το Μάτριξ για να επιβιώσουμε, επειδή θα μπορούσε αυτό να επιτελεί κάποιο συνδετικό ρόλο μεταξύ των δομικών μας στοιχείων. Τουναντίον μόνο η απαλλαγή μας από αυτό θα μας επιτρέψει να υπάρξουμε πραγματικά.
Δεν υφίσταται χώρος και για τους δυο. Δεν υφίσταται ικανός χώρος και για το Μάτριξ και για την ύπαρξη. Το Μάτριξ για να λειτουργήσει παραμορφώνει την ύπαρξη, την ελαχιστοποιεί σε ένα αλλοτριωμένο ασθενές υπόλοιπο. Στην ουσία η ύπαρξη μέσα στο Μάτριξ αποτελεί μόνο μια θλιβερή σκιά του εαυτού της. Ο χώρος, μέσα στον οποίο της επιτρέπει να υπάρξει το Μάτριξ συνεπάγεται μια επίπεδα παραμορφωμένη συνθληβή της.
Ο απεγκλωβισμός αποτελεί ζωτική ανάγκη στοιχειώδους επιβιώσεως αυτού που επιβάλει η αλήθεια της φύσεως. Η απαλλαγή του ανθρώπου από το Μάτριξ θα λειτουργήσει ως απελευθερωτική ευλογία. Όμως τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά:
Ο εντοιχισμός μας στο Μάτριξ συνεπάγεται, ότι η δημιουργία ρωγμής σε αυτό δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς ρωγμή στην παραμορφωμένη μας ύπαρξη. Η υφή αμφοτέρων είναι ενιαία περιπεπλεγμένη και τα στοιχεία του Μάτριξ δεν είναι δυνατόν να ξηλωθούν, χωρίς να θιγούν δικά μας τμήματα.

Μέσα από αυτήν την οπτική, η διαδικασία της δημιουργίας ρωγμής αποκτά όχι μόνο δραματικές, αλλά τραγικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα εάν εξετάσουμε την πρώτη πρόταση της θεωρίας ρωγμών στο Μάτριξ, τον οποίον διατύπωσα σε παρελθούσα ανάρτηση:
Ο πρώτος νόμος συνίσταται στην διαπίστωση, ότι το Μάτριξ είναι αδύνατον να διαρραγεί στα συνδετικά τμήματα μεταξύ των στοιχείων του (δεδομένου ότι η καταβολή συνθλιπτικού χαρακτήρος ενέργειας στους συνδέσμους τους ενισχύει περισσότερο) αλλά θα πρέπει να συνθλιβούν κάποια από τα απλά και στοιχειώδη στοιχεία του. Δηλαδή μια ρωγμή στο Μάτριξ προϋποθέτει συνθλιβή κάποιων πολύ στοιχειωδών, πολύ βασικών τμημάτων μας.

Πιστεύω, ότι κάποιος άνθρωπος, οποίος διαθέτει την όποια καλώς νοούμενη ευαισθησία, αδυνατεί να πράξει κάτι ανάλογο. Απλά, διότι εγχείρηση με βαριοπούλα και κομπρεσέρ είναι αδιανόητος.
Ομολογώ, ότι έστω και εάν ήμουν εις θέσιν να δημιουργήσω την ρωγμή ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΤΟΛΜΑΓΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ ΥΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Υπογραμμίζω το "ΥΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ".
Διότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις απαιτούν ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ.

Ιδού λοιπόν ο λόγος, ένεκα του οποίου ευγνωμονώ των Τζέφρυ Παπανδρέου για την τεράστια βοήθεια, την οποία μου παρείχε κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους,η οποία σχετίζεται αμέσως με την δεύτερη πρόταση της θεωρίας ρωγμών, τον οποίον καταθέτω τώρα:

Η ρωγμή του Μάτριξ είναι δυνατόν να αποτολμηθεί λειτουργικώς μόνον κατά την διάρκεια βαθυτάτων κρίσεων.

Φίλε Γκαπ μου να είσαι καλά. Και εσύ και η αναισθησία σου.
Προσωπικά σε έχω ήδη συγχωρέσει, διότι η εκκόλαψις από τα στεγανά που εσύ βγήκες καθιστά σχεδόν αδύνατη την διαμόρφωση της όποιας προσωπικότητος. Εσύ από εμένα συγχωρείσαι. Οι κολαούζοι σου όμως όχι.

Μέσα σε συνθήκες, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, όλα ρευστοποιούνται και αρχίζουν τα αυτονόητα να σείονται και να χοροπηδάνε. Τότε φθάνει η ώρα που εργοταξιακοί φουκαράδες όπως ο υποφαινόμενος, με την βαριοπούλα κρεμασμένη στον λαιμό, μπορούν να ενδύονται την ποδιά του χειρούργου, χωρίς να πηγαίνουν σε χορό μεταμφιεσμένων.


Σχετικά με την τεράστια ευγνωμοσύνη, την οποία οφείλω στον δεύτερο:

Καλέ μου λύκε:

Άντε να μιλήσει κάποιος, ότι το Μάτριξ το διαμορφώνει η λερναία ύδρα, σε νορμάλ συνθήκες, χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες.
Η τριμερής επιτροπή, στην οποία ανήκεις και το έμβλημά της, το οποίο βγήκε εντόνως στη δημοσιότητα, αφού έγινες "πρωθυπουργός", στάθηκε αφετηρία να μπορεί να γίνεται λόγος σε σοβαρή βάση για πολλά, μα πάρα πολλά πράγματα, ακαρντάση.

Και έχουμε να πούμε πολλά ακόμη.
Εδώ, ή στην κόλαση, όταν με το καλό συναντηθούμε.

Θα μου πεις, ότι οι λύκοι δεν έχουν αισθήματα.
Το κατανοώ.
Στην αντίθετη περίπτωση θα τους λυπόμουν περισσότερο από το θήραμά τους.

Όμως αυτό μετράει στην προκειμένη περίπτωση ελάχιστα.
Διότι οι λύκοι μπορεί να πίνουν αίμα ανθρώπων, οι άνθρωποι δεν πίνουν όμως αίμα λύκων.

Η τιμωρία του λύκου ήταν και είναι να γίνει αυτός σκυλάκι.
Μια μέρα θα σε ταΐζουμε στην αυλή μας φιστίκια, μεγάλε της πλάκας. Διότι το λιβάδι δεν είναι στέπα.
Και στο λιβάδι χορεύει Απέραντος ο Έρωτας. Ναι, αυτός που ακρωτηριάζει το Μάτριξ.
Όσο όμως επιβιώνει έστω και ένα μεμονωμένο μόριό Του, η ρωγμή θα νικήσει.
Διότι η Δημιουργία δεν έλαβε χώρα για τον θρίαμβο των σφαγείων.
Η Δημιουργία είναι μια απέραντη συνεχής Εορτή, την οποία τα δρώμενά σας αδυνατούν να ρυπάνουν.
ΔΙΟΤΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΕΝ ΡΥΠΑΙΝΕΤΑΙ. ΣΤΕΚΕΙ ΕΔΩ ΑΓΕΡΩΧΟΣ, ΙΕΡΟΣ, ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΝ.