ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΜΟΥΣ, ΤΙ;
Οι πρόσφατοι ανελέητοι εμπρησμοί, που κατέκαψαν στην κυριολεξία την χώρα (και όχι μόνον) κατέδειξαν με ζοφερό τρόπο στην πράξη, ότι η στρατηγική που εφαρμόζουν οι επικυρίαρχοι, στηρίζεται στην εξαπόλυση και εντατικοποίηση ενός γενικού ολοκληρωτικού υβριδικού πολέμου σε βάρος τούς Ελληνισμού, στην κυριολεξία βάσει τού “ΓΑΙΑ ΠΥΡΙ ΜΕΙΧΘΗΤΩ”. Κάθε ημέρα που παρέρχεται, καθιστά πλέον εμφανές απέναντι και ακόμη στους πλέον σκληροτράχηλους, που εγκλωβίζονται στην σαθρή σφαίρα τής εφησύχασης, ότι όποιος είναι αποφασισμένος να επιβιώσει, είναι υποχρεωμένος να αγωνιστεί, να ενστερνιστεί ΟΡΑΜΑ και να αναπτύξει ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ εναντίον τού συστήματος και των αφηγημάτων του.
Η επίθεση που δεχόμαστε, δεν στοχεύει μόνον στην αποδόμηση των αξιών και τής συνειδήσεώς μας, όπως παρέθεσα στο πρώτο μέρος αυτής τής αναφοράς, επεκτεινόμενη σε όλους τούς ζωτικούς τομείς, πνευματικής, ψυχικής και σωματικής επιβίωσης. Η περιβαλλοντική καταστροφή μέσω των εμπρησμών, δεν επενεργεί μόνον εξουθένωση και βίαιη υποβάθμιση τού ζωτικού χώρου στην Ελλάδα. Πέφτει καπάκι στην βιολογική θανάτωση σε δώσεις με την εισπνοή τής αιθαλομίχλης που προέκυψε, επάνω στην επιβλαβέστατη αλλοίωση τού γονότυπου και την μετατροπή τού αίματος μέσα στα αγγεία των ανθρώπων σε μπετόν γραφενίου, από την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων, που επέβαλαν σύνολοι οι δημόσιοι θεσμοί, μέσω τής εξάσκησης πρωτοφανούς έμμεσης βίας.
Ενώ η πραγματική οικονομία σωριάζεται στο έδαφος και οι τιμές των βασικών προϊόντων επιβίωσης εκτοξεύονται στα ύψη, το ενεργούμενο “πολιτικό” “προσωπικό” εγκαθιδρύει με έξωθεν πατρονάρισμα ένα κύκλο εργασιών, που στηρίζεται στην διανομή έξωθεν εισερχόμενων κονδυλίων σε υμετέρους και ολιγάρχες, επιχειρώντας με ένταση στην εκπόρνευση τής πλειοψηφίας τής κοινωνίας, με την μετατροπή της σε ζητιάνους αποδέκτες ψίχουλων κρατικών επιχορηγήσεων. Η αμυντική ικανότητα τής χώρας βήμα προς βήμα ελαχιστοποιείται, με την αποστολή τής υποδομής της στην κρεατομηχανή τής Ουκρανίας, ενώ με την πρόσφατη μαζική καλπονοθεία, έχει επιβληθεί ένας κοινοβουλευτικοφανής φασισμός. Ο ανεξέλεγκτος και απροσμέτρητος παράνομος εποικισμός τής χώρας από αλλοφύλους χρησιμοποιείται ως προκάλυμμα για διοχέτευση στην χώρα τζιχαντιστικών μεραρχιών, που αναμένουν το σύνθημα επίθεσης. Μαζί με την απροκάλυπτη εξαγορά των μαζικών μέσων, που ούτως ή άλλως ελέγχονται από ολιγάρχες με κατάφωρα αντικοινωνικό προσανατολισμό και την έντεχνα προωθούμενη οπαδική βία συνθέτουν μια κατάσταση, που πάσα έννοια δημοκρατίας, ηχεί ως το συντομότερο ανέκδοτο. Η κατάργηση όλων των κοινωνικών αξιών, η ακραία στρέβλωση των δημόσιων θεσμών, η μανιώδης επιβολή καταστροφών παντός είδους από το κατεστημένο και η πλήρης καταπάτηση τού ισχύοντος νομικού πλαισίου για την εξασφάλιση τής στοιχειώδους νομιμότητος, καθιστούν πλέον ήδη ως μόνον εν ισχεί ενεργόν άρθρο τού συντάγματος το τελευταίο, ως έσχατη δυνατότητα προασπίσεως τής νομιμότητος, που προβλέπει την εναπόθεση αυτής στα χέρια των πολιτών, με την ανάπτυξη αντίστοιχων δραστηριοτήτων και πρωτοβουλιών από την μεριά τους. ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ, ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΚΡΩΣ ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΚΑΙ ΛΕΛΟΓΙΣΜΕΝΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ. Καθότι, η μετατροπή τής διογκούμενης κοινωνικής οργής και των ευκρινέστατα πλέον απειλών σε βάρος τής επιβίωσης των πολιτών, θα ήταν μοιραίο λάθος να οδηγήσουν σε εφαρμογή τυφλής και ανεξέλεγκτης βίας, η οποία μόνον προς όφελος τού ισχύοντος κατεστημένου μπορεί να λειτουργήσει. ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΗΓΕΤΙΚΩΝ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΩΝ ΚΑΙ Η ΔΟΜΗΣΗ ΠΡΩΤΟΒΠΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Αυτές είναι φρόνιμο στην παρούσα φάση να διέπονται κυρίως από θετικά προτάγματα, τα οποία θα στοχεύουν σε διαδικασίες συσπείρωσης των πολιτών βάσει πνεύματος αλληλεγγύης και αμοιβαίας συνεργείας, χωρίς να προωθούν πνεύμα, ή διαδικασίες βιαιοπραγίας, καθ' ότι “ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται”. Είναι φρόνιμο, σκόπιμο και απαραίτητο, να αποφευχθούν πρακτικές αυτοδικίας. Στην οργάνωση τέτοιου είδους ψευδεπίγραφων πρακτικών είναι επόμενο να καταφύγει στο εγγύς μέλλον το ίδιο το σύστημα, εφαρμόζοντας μια στημένη δαγκάνα. Από την μια μεριά κινητοποιώντας έντεχνα προβοκατόρικους μηχανισμούς που διαθέτει, από την άλλη βάζοντας τον οχετό των μκο και των μαζικών μέσων να σοδομήσει με πρακτικές προπαγάνδας, σε βάρος τής ψυχολογίας των πολιτών, με στόχο την επιβολή αγκύλωσης στο φρόνημά τους. Υπάρχουν μύριες δυνατότητες, για ανάπτυξη δραστηριοτήτων σε ειρηνική βάση, που εάν εφαρμοστούν με ευφυία και αποφασιστικότητα, μπορούν να πολιορκήσουν το σύστημα, μέχρι πλήρους ασφυξίας. Καλώς ή κακώς όμως, η μειλίχια και ειρηνική προώθηση στόχων, δεν είναι δυνατόν να κατισχύσει εκ των πραγμάτων, σε περίπτωση, που κατασταλτικοί μηχανισμοί τού συστήματος προβούν σε επιβολή αυθαίρετης, ανεξέλεγκτης και μαζικής βίας σε βάρος πολιτών. Όπως έδειξαν τα γεγονότα προ καιρού στις νήσους Χίο και Μυτιλήνη, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι δυνατόν να λυτουργήσει άλλος μηχανισμός από το έσχατο ένστικτο τής επιβίωσης. Και οι καταστροφές σε ιδιοκτησίες μη εμπλεκόμενων πολιτών, όπως οι βανδαλισμοί σε βάρος ιδιωτικών οχημάτων στον λιμένα τής Χίου, από απαράδεκτο μένος των κατασταλτικών μηχανισμών, αποτελεί ένα πολύ κακό προηγούμενο, ναρκοθετώντας κάθε είδους διάθεση για αποφυγή βίας στην μέση συνείδηση.
Πέρυσι το καλοκαίρι δημοσιοποίησα με την βοήθεια τού συναγωνιστή Κώστα τού ιστολογίου ΔΙΟΔΟΤΟΣ δυο βίντεο με θέμα την ανάπτυξη κινηματικών διαδικασιών, στα οποία κατέθεσα προτάσεις για την βάση, τα πλαίσια διεξαγωγής τους και κάποιες σχετικές στοχεύσεις. Ενώ τα βίντεο αυτά ευτύχησαν να έχουν ένα ικανοποιητικό αριθμό θεάσεων, δεν αμφέβαλα, ότι στην φάση που αναρτήθηκαν, δεν μπορούσαν παρά να έχουν χαρακτήρα ζύμωσης. Σήμερα όμως διαπιστώνω, ότι έχουν ωριμάσει οι προϋποθέσεις, ώστε να πραγματοποιηθούν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ βήματα σε αντίστοιχες κατευθύνσεις. Και είμαι βέβαιος, ότι σύντομα θα δούμε να αναδεικνύονται πρωτοβουλίες σε αυτήν την κατεύθυνση από αξιόλογους ανθρώπους.
Στο ζήτημα των εμπρησμών έχω αναφερθεί με περισσότερες αναρτήσεις στο παρελθόν. Οι πρόσφατοι εμπρησμοί στάθηκαν αιτία να ενταθούν εκ νέου οι αναφορές, με την συμμετοχή διαφόρων πλευρών που διέπονται και από διαφορετικές σκοπιμότητες, σχετικά με τούς μηχανισμούς, που ενέχονται στην επιβολή των εμπρησμών. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Ελλάδα έχει πολυποίκιλους αντιπάλους, που δρομολογούν την υπόθαλψή της, ένας από τους οποίους είναι η επιθετική, σοβινιστική κλίκα, που έχει επιβληθεί στο φυλετικό συνονθύλευμα υπό την πλασματική επωνυμία “τούρκοι”. Πλην όμως, κύριος αντίπαλος τού Ελληνισμού είναι οι αρχέγονοι εχθροί του, της λερναίας ύδρας, που διακατέχονται από αβυσσαλέο αγεφύρωτο μίσος και βρίσκονται τόσο εντός, όσο και εκτός τής χώρας. Αυτοί διαθέτουν όπλα προηγμένης τεχνολογίας, που εφαρμόζουν στην επιβολή εμπρησμών, που δεν περιορίζονται μόνον εναντίον τής Ελλάδος. Στις προηγούμενες αναρτήσεις που έκανα, υποστήριξα, στηριζόμενος σε προσωπική εμπειρία, που σχημάτισα από συμμετοχή μου στις δυνάμεις εθελοντικής πυρόσβεσης στην Πεντέλη το 2001, ότι οι εμπρησμοί στηρίζονται κυρίως σε δράση ενεργειακών όπλων από δορυφόρους (μη εξαιρουμένων και των λοιπών τρόπων). Αυτή η διαδικασία πιστοποιείται από την ταχύτητα ανάπτυξης των πυρκαγιών, το δεδομένο, ότι στις πλείστες των περιπτώσεων μετά την κατάσβεσή τους, αυτές εκδηλώνονται εκ νέου (ενώ λανθασμένα χαρακτηρίζονται “αναζοπυρώσεις) και από το γεγονός, ότι στον εμπρησμό στο Μάτι κάηκαν άνθρωποι, που βρισκόντουσαν μέσα στην θάλασσα σε απόσταση από την ακτή. Επειδή αυτή η προβληματική έχει παραμεριστεί πλήρως στα πλαίσια τού δημόσιου διαλόγου, επικαλυπτόμενη από συζητήσεις που αφορούν άλλες αιτιάσεις και δεδομένα κατά τούς πρόσφατους εμπρησμούς, παραθέτω ένα πολύ κατατοπιστικό σχετικά βίντεο από το εξαίρετο κανάλι ΑΓΩΓΗ, σχετικά με την εφαρμογή ενεργειακών όπλων στους εμπρησμούς στο Μάτι:
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ
Όπως αναφέρθηκε ήδη, η διαφορά που υφίσταται μεταξύ νοημοσύνης και ευφυίας δεν έχει ποσοτικό χαρακτήρα, αλλά είναι ποιοτική. Άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να είναι υπέρμετρα νοήμονες, δεν είναι πάντοτε αυτομάτως και ιδιοφυείς. Η νοημοσύνη είναι σε θέση να παράγει, ενώ η ευφυία δημιουργεί. Το αντίστοιχο ερώτημα που τέθηκε, αφορά τον τόπο που μπορεί να βρίσκεται ο σπόρος τού “ευ φύεσθαι”, καθώς και ο τρόπος, που αυτός μεταβολίζεται μέσα στα πλαίσια τής συνείδησης. Σε αντίθεση με τις διαδικασίες που αφορούν την νοημοσύνη, που μπορούν να προσεγγιστούν με μεθόδους συμβατικής λογικής, η προβληματική, που αφορά την κύηση και την κυοφορία ευφυών επιτευγμάτων ξεφεύγει από αυτά τα πλαίσια. Αυτό δεν συνεπάγεται, ότι η διαδικασία τής ευφυίας είναι παντελώς ξένη προς αυτήν την νοημοσύνης. Αντιθέτως, η ενεργοποίησή της προϋποθέτει κατά κανόνα μια ισχυρή και “τετράγωνη” λογική, η οποία όμως δεν περιορίζει την σκέψη, καθώς και τις νοητικές και τις συνειδησιακές πρακτικές και διεργασίες, εγκλωβίζοντας τες αποκλειστικά εντός των ορίων της. Η ανεπτυγμένη νοημοσύνη προσφέρει το στέρεο έδαφος, επάνω στο οποίον μπορεί να δομηθεί μια ευφυής διαδικασία. Όμως δεν συμπεριλαμβάνει αυτή όλα τα αναγκαία δομικά υλικά και κατά συνέπεια δεν είναι σε θέση να διέπει και τον τρόπο, που με αυτά δομείται ένα λειτουργικό σύνολο.
Υπάρχουν κάποια γλαφυρά παραδείγματα, που αποκαλύπτουν, ότι διαδικασίες, που βρίσκονται πέραν των ορίων, που μπορεί να επισκοπεί η συμβατική λογική, όπως η έμπνευση, η διαίσθηση, η ενόραση και το φαινόμενο τής “συγχρονικότητος” ενέχονται στην ενεργοποίηση μιας ιδιοφυούς διαδικασίας. Ο πλέον ίσως προικισμένος και ριζοσπαστικός εφευρέτης τής σύγχρονης εποχής ήταν ο Νίκολα Τσέλα. Αυτός είχε αποκαλύψει, ότι ασχολείτο συστηματικά με ενορατικές διαδικασίες, καθώς και ότι η διάνοιά του είχε έλξει κάποιες πολύ δημιουργικές ιδέες από κάποιες μη προσδιορίσιμες νοητικές σφαίρες. Επίσης στα πλαίσια σημαντικών νέων επιστημονικών ανακαλύψεων έχει κάποιες φορές καταγραφεί το φαινόμενο, διαφορετικοί επιστήμονες ερευνητές, βρισκόμενοι σε διαφορετικούς γεωγραφικούς τόπους και χωρίς να διατηρούν άμεσες ερευνητικές σχέσεις μεταξύ τους, έχουν προβεί κατά την ίδια περίοδο σε παρόμοιες επιστημονικές ανακαλύψεις, διαπιστώσεις και επιγνώσεις, διαμορφώνοντας πανομοιότυπες θεωρίες. Σε τέτοιου είδους διαδικασίες ενέχεται το φαινόμενο τής συγχρονικότητος. Μια τέτοια περίπτωση αφορά η απονομή τού βραβείου Νόμπελ τού έτους 2022 στον τομέα τής θεωρητικής φυσικής σε τρεις ερευνητές επιστήμονες,.τους Alain Aspect, John Francis Clauser και Anton Zeilinger
https://physicsgg.me/2022/10/04/%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BD%CF%8C%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BB-%CF%86%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-2022/
Η ανάπτυξη τής σύγχρονης επιστήμης ξεπέρασε τις υφιστάμενες “ντετερμινιστικές” αντιλήψεις, που συνέδεαν άμεσα σε αντικειμενική βάση τον συσχετισμό αιτίου και αιτιατού, εισάγοντας στην φυσική διαδικασία τού γίγνεσθαι τον ρόλο τού υποκειμένου, τις παρεμβάσεις του στην διαμόρφωση των δεδομένων στην σφαίρα τού μικροκόσμου και τον επηρεασμό από αυτό και την κατάσταση του τής διαμόρφωσης των εξωτερικών δεδομένων, η φύσις των οποίων θεωρείτο πριν σταθερή, αναλλοίωτη και μη υποκείμενη σε εξάρτηση από το υποκείμενο, που είναι ενταγμένο σε ένα σύστημα αναφοράς. Ακόμη και ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, που υπήρξε φανατικός υποστηρικτής τού ντετερμινισμού (αιτιοκρατίας) εισήγαγε την άποψη, ότι η ροή τού χρόνου εξαρτάται από την κινητική κατάσταση τού υποκειμένου, που εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς. Ενώ η κβαντομηχανική απέδειξε ότι τα δομικά στοιχεία τής ύλης και τής ενέργειας (όπως τα ηλεκτρόνια και τα φωτόνια) υφίστανται καθ' εαυτά σε μη προσδιορισμένη μορφή (όχι απλά μη προσδιορίσιμη, ιδιότητα δηλαδή που ανάγεται εν τέλει στις δυνατότητες πλήρους ανίχνευσής τους από ένα παρατηρητή). Ενώ αυτά υπάρχουν με συγκεχυμένη υπόσταση μέσα σε ένα φάσμα δυνατοτήτων να εκδηλωθούν με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, η παρέμβαση τής συνείδησης, μέσω μιας μέτρησης ή παρατήρησης, είναι αυτή που τούς προσδίδει συγκεκριμένη έκφανση με την μορφή ενός σωματιδίου. Η πρόσληψη τής πραγματικότητος που έχουμε, έχει στατιστικό χαρακτήρα και αφορά την μέση συμπεριφορά ενός συνόλου δομικών στοιχειωδών στοιχείων, χωρίς να μπορεί να επισκοπεί την συμπεριφορά ενός εκάστου εξ αυτών. ΄Οπως συμβαίνει με την μέτρηση τής θερμοκρασίας ενός σώματος, που ανάγεται στην κινητική κατάσταση των μορίων του. Η μέτρηση τής θερμοκρασίας δεν αφορά άμεσα την συγκεκριμένη κινητική κατάσταση κάποιων ξεχωριστών μορίων, η οποία ποικίλει ελαφρώς μεταξύ τους, αλλά αποδίδει τον μέσο όρο τής κινητικής κατάστασης τού συνόλου. Ο περιώνυμος ερευνητής τής κβαντομηχανικής Richard Feyman δήλωσε κάποτε, ότι δεν υπάρχει κανείς, που να έχει κατανοήσει την διαδικασία των τρόπων, με τούς οποίους εκδηλώνεται η κβαντομηχανική. Η τυπική λογική δεν επαρκεί για να καταστούν κατανοητά πλείστα όσα επιστημονικά δεδομένα, που διαπιστώθηκαν από τον 20ο αιώνα και εντεύθεν. Γι αυτό, η χρήση και η εφαρμογή μεθόδων κατανόησης, που δεν εγκύπτουν στα πλαίσια τής τυπικής λογικής, δεν αφορούν κάποια ομιχλώδη σφαίρα φαντασιώσεων και εικασιών, αλλά επιχειρούν να μεταφέρουν στα ανθρώπινα μέτρα αντίληψης, διαδικασίες και δεδομένα, που λειτουργούν βάσει νομοτελειών, που κείνται έξωθεν τής ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητος. Επειδή αυτοί οι περιορισμοί υπόκεινται στα όρια λειτουργίας τού γλωσσικού οργάνου, οι προσεγγίσεις τής μη τυπικής λογικής καταφεύγουν στην χρήση παρομοιώσεων, σχημάτων και συμβολισμών, που αποτελούν προσομοιώσεις κάποιων δεδομένων και διαδικασιών, χωρίς να μπορούν να αποδώσουν φραστικά την λειτουργικότητά τους καθ' εαυτήν. Παρ' όλα αυτά, καθίστανται τα προηγούμενα εξόχως χρήσιμα σε αυτούς που επιχειρούν να τα χειριστούν, αναπτύσσοντας βαθμηδόν τις ικανότητές τους σε αυτήν την διαδικασία, διότι τούς παρέχουν την δυνατότητα τις συνειδητής και συγκεκριμένης πρακτικής παρέμβασης σε αυτούς τούς τομείς, επιτυγχάνοντας πρακτικά ωφέλη.
Επί πλέον, η χρήση νοητικών σχημάτων, συμβολισμών και προσομοιώσεων, που επιχειρούνται από αυτούς που χειρίζονται τις διαδικασίες στα πλαίσια μεθόδων τής μη τυπικής λογικής, παρέχει ένα επί πλέον προτέρημα ζωτικής σημασίας. Αυτή η διαδικασία συνιστά κωδικοποίηση τής υψηλής γνώσης, που μεταδίδεται με τρόπο, που μπορεί να καθίσταται αποκωδικοποιήσιμος μόνον από πρόσωπα, που διαθέτουν υψηλή πνευματική ωριμότητα. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται η υψηλή γνώση από άτομα και θεσμούς, που προσπαθούν να παρεισφρήσουν στα δεδομένα της, με στόχο την άνομη και ιδιοτελή εφαρμογή αυτών των γνώσεων. Συνήθως η μετάδοση αυτών των γνώσεων γίνεται προφορικά σε βάση εχεμύθειας και εμπιστοσύνης, προσλαμβάνοντας μυητικό χαρακτήρα, στα πλαίσια τού οποίου παρέχεται και κάποια αντίστοιχη νοητική εργαλειοθήκη για την αποκωδικοποίηση των δεδομένων τής μη τυπικής λογικής. Οι κάτοχοι τής υψηλής γνώσεως δεν διέπονται από διάθεση ελιτισμού, σε αντίθεση με αυτά που συμβαίνουν στα πλαίσια των αποκρυφιστικών αδελφάτων και των μυστηριακών ενώσεων, όπου εφαρμόζονται κανόνες αυστηρότατης διοικητικής ιεραρχίας και η αξία ενός μέλους κρίνεται με βάση τον βαθμό τής μυήσεώς τους. Οι αληθώς σοφοί λειτουργούν στην βάση τού σεβασμού τής ισότητος μεταξύ όλων των ανθρώπων και εφαρμόζουν πλήρως την αρχή τής αγάπης. Δεν μεταδίδουν την υψηλή γνώση υπό την προϋπόθεση να καταβάλουν οι παραλήπτες της τα όποια μορφής ανταλλάγματα, αλλά αποσκοπούν να φθάνει και να διαχέεται αυτή, προς κάθε πνευματικό άνθρωπο, που έχει ανατάξει το πνεύμα του στην οδό τής αρετής, οπότε είναι επόμενο να προβεί αυτός σε θεμιτή, αλλά και αναγκαία για την επίτευξη τού κοινού καλού, εφαρμογή της. Γι αυτό έχουν φροντίσει πέραν τής προφορικής μεταδόσεως να καταγράφεται η υψηλή γνώση επαρκώς, ώστε να καθίσταται η εκάστοτε καταγραφή της ευρέως προσβάσιμη χωρίς περιορισμούς. Με τρόπο, που όταν φθάσει αυτή στους επάξιους παραλήπτες, να τούς οδηγήσει η πνευματική τους ωριμότητα στην αποκωδικοποίηση και στην συνέχεια στον ενστερνισμό και στην ορθή εφαρμογή της. Γι αυτό ίσχυσε ανέκαθεν η ρήσις των σοφών, ότι “όταν είναι έτοιμος ένας Μαθητής, καταφθάνει σε αυτόν αυτομάτως ο Διδάσκαλος”. Αυτός ο διδάσκαλος δεν είναι συνήθως ένα φυσικό πρόσωπο, αλλά αυτός που θα αποκαλούσα “Κηπουρό τού Σπόρου τής Ευφυίας”. Αυτός που ανοίγει την αυλαία, παρουσιάζοντας αυτόν τον ¨Κηπουρό” στα πλαίσια τής Κλασσικής Ελληνικής Γραμματείας είναι ο Πλάτων με τούς Διαλόγους “Θεαίτητος”, “Αλκιβιάδης Α΄” και “Φαίδρος”. Στον Αλκιβιάδη Α΄ γίνεται αναφορά στο “άνοιγμα τού οφθαλμού”, τουτέστιν στην ενεργοποίηση τής επίφυσης. Στον Θεαίτητο παρέχονται συγκεκριμένες οδηγίες για στοχευμένη πρόσβαση στα “πεδία πληροφορίας”, ενώ στον Φαίδρο παρέχονται ισχυρά ενεργοποιημένα ενορατικά σχήματα. Ο Πλάτων δεν είναι ο μόνος, που καταγράφει μεθόδους πρόσβασης στην Υψηλή Γνώση. Πολύ αξιόλογο είναι προς αυτήν την κατεύθυνση, εξ όσων δυνήθηκα να αντιληφθώ και το έργο τού Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά “Εις τα Εισόδια τής Θεοτόκου”, που τύχη αγαθή με βοήθησε να διαβάσω. Οπωσδήποτε, η υψηλή γνώση δεν έχει καταγραφεί αποκλειστικά στα πλαίσια τής Ελληνικής Γραμματείας. Πλην όμως οι Έλληνες καλούνται ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ να πρωτοστατήσουν και να επιτελέσουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτήν την διαδικασία. Πέραν αυτού, εξ όσων ευδοκίμησα να αντιληφθώ, υπάρχουν επί πλέον κάποια συγγράμματα, που αναφέρονται σε πολύ ισχυρούς επιταχυντές. Όμως, η αποτόλμηση πλησιάσματος αυτών των κειμένων προαπαιτεί σκληρές, μα πάρα πολύ σκληρές ετοιμότητες αυτοπροσφοράς στην Γνώση, καθότι η απόληξη τής μη τυπικής λογικής εισέρχεται στα πεδία τής τρέλας, στο φαινόμενο δηλαδή, που η Ορθόδοξη Ανατολή ονόμασε “Οι Εις Χριστόν Σαλοί”.
Στα πλαίσια αυτής τής αναφοράς θα προσπαθήσω μια αναφορά σε σημεία τού “Θεαίτητου”, που θεωρώ καθοριστικής σημασίας προς την κατεύθυνση τού φαινομένου τής ευφυίας.
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΘΕΑΙΤΗΤΟ
Ο Πλατωνικός Διάλογος “Θεαίτητος” είναι ένα κείμενο βαθύτατα μυητικό, περιέχοντας μια εκπληκτική γνωσιολογία, η οποία εισχωρεί και επεκτείνεται σε δεδομένα, που μόνον στις παρυφές τους έχουν κατορθώσει να φθάσουν οι πλέον προωθημένες μέχρι σήμερα επιστημονικές επιγνώσεις και ανακαλύψεις τής σύγχρονης εποχής. Μεταξύ άλλων γίνονται με κωδικοποιημένο τρόπο, αλλά που δεν περιέχει περιθώρια παρεξηγήσεων, εκτενείς αναφορές σε ζητήματα φοβερής επιστημονικής αιχμής, όπως η κυματοειδής σύσταση τής ύλης και τις ενέργειας, η αμοιβαία ισοδυναμία τους και η μετατροπή τού ενός στο άλλο, η μελανές οπές, που βρίσκονται εγκλωβισμένες μέσα στα ηλεκτρόνια υπό μορφή αρνητικής εντροπίας διατάσσοντας αντιστροφή τού χωροχρόνου ως έδραση τής συνειδήσεως, η ολογραφική υπόσταση τού σύμπαντος και όλων των εκφάνσεων του με δομή που στηρίζεται σε fractals, η ύπαρξη των πεδίων πληροφορίας και η στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά από την διαδικασία τής ευφυίας, που χαρακτηρίζεται και ως αληθής επιστήμη και προφανώς κάποιες ακόμη επί πλέον επιγνώσεις, στις οποίες δεν μπορεί να φθάσει, τουλάχιστον προς ώρας, η διάνοια τού γράφοντος, λόγω περιορισμού των γνώσεών του σχετικά με ισχύοντα επιστημονικά δεδομένα, αλλά και λόγω των γνωστικών ορίων, μέχρι τα οποία έχει κατορθώσει να φθάσει η συμβατική επιστημονική γνώση τής εποχής μας. Ενώ στο κείμενο γίνεται σαφής αναίρεσις τού ρεντουξιονισμού (τής θεωρίας δηλαδή που θεωρεί το όλον άθροισμα των μερών του) τού ρασιοναλισμού (λογικοκρατίας) και τής εμπειρισμού τής αγγλικής σχολής σκέψεως. Ταυτοχρόνως αμφισβητούνται ευθέως και απερίφραστα τα όρια τής τυπικής λογικής, γίνεται μνεία στους περιορισμούς τής ανθρώπινης αντιληπτικής ικανότητος, με αναφορά στις δυο βασικές αρχές που διέπουν τον μικρόκοσμο, που είναι η αρχή τής ανταπόκρισης (reflection) και η αρχή τής αγάπης.
Ο Σωκράτης θέτει στον μυούμενο Θεαίτητο, το όνομα τού οποίου αποκαλύπτει το αίτημα προς την θέαση, την επισκόπηση δηλαδή τού αληθούς με το παραμερισμό τού πέπλου τής απάτης, το θεμελιώδες ερώτημα:
ΤΙ ΣΟΙ ΔΟΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ;
Και όσο αφορά τον μυητικής υφής κωδικοποιημένο αποκαλυπτικό λόγο του ο Σωκράτης θα επιτάξει:
ΜΗ ΤΙΣ ΤΩΝ ΑΜΥΗΤΩΝ ΕΠΑΚΟΥΕΙ.
Η αποκαλυπτική παράθεση τού Σωκράτους γίνεται για πρώτη φορά σε φιλοσοφικό κείμενο εφαρμόζοντας σε μεγάλο μέρους τού διαλόγου την λεγόμενη “αποφατική μέθοδο”, αναλύοντας όχι τι είναι επιστήμη, ΑΛΛΑ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, αποδομώντας τα ισχύοντα εσφαλμένα αφηγήματα και παρανοήσεις, πριν υπεισέλθει στην καθ' εαυτήν αποκάλυψη των ζητουμένων τού διαλόγου. Η αποφατική μέθοδος θα καταστεί και συνήθης τρόπος θεολογικών προσεγγίσεων στην συνέχεια από τούς Μυστικούς Πατέρες τής Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι οποίοι ζωογονούν Πλατωνική σκέψη και θεωρείται, ότι εντάσσονται στο ρεύμα τού “Νεοπλατωνισμού”, όπως το σώμα των Αρεοπαγιτικών Συγγραμμάτων, που αποδίδονται στον Άγιο Διονύσιο. Ο Antoine Exupery θα βάλει χαρακτηριστικά την Αλεπού, που θεωρείται το εξυπνότερο των ζώων να πει στον “Μικρό Πρίγκιπα” ότι “το “ουσιώδες μπορεί να καταστεί ορατό μόνον με τα μάτια τής καρδιάς”. Έτσι, η λεγόμενη “συναισθηματική νοημοσύνη” ανάγεται σε έδρα τής μη τυπικής λογικής, καθότι αυτή δεν αποτελεί εν τέλει μια αποκομμένη νοητική διεργασία. Η επιστήμη έχει διαπιστώσει, ότι τόσο η καρδιά, όσο και το στομάχι διαθέτουν συνάψεις νευρώνων, ανάλογες με αυτές που βρίσκονται στον εγκέφαλο. Γι αυτό οι Βουδιστές επιτάσσουν, ότι η πρόσβαση στο “Κοάν”, που είναι ο πυρήνας τής διδασκαλίας τους, μπορεί να γίνει μόνον με το στομάχι, την περιοχή που εδράζεται και το ¨Χάρα”, το κέντρο τής ύπαρξης. Γι αυτό και η αυτοκτονία για λόγους τιμής τελείται στην Ιαπωνία με σχίσιμο τού Χάρα, το λεγόμενο Χάρα-κίρι.
Για να εισέλθουμε στον πυρήνα τού νοήματος τού Διαλόγου, παραθέτω κατ' αρχήν ένα απόσπασμα το οποίο συμπυκνώνει τα συμπεράσματα τής όλης παράθεσης στο αποφατικό της μέρος, δηλαδή αυτά που υπογραμμίζουν τι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ επιστήμη:
ΟΥΤΕ ΑΡΑ ΑΙΣΘΗΣΙΣ, Ω ΘΕΑΙΤΗΤΕ, ΟΥΤΕ ΔΟΞΑ ΑΛΗΘΗΣ ΟΥΤΕ ΜΕΤ' ΑΛΗΘΟΥΣ ΔΟΞΗΣ ΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΓΙΓΝΟΜΕΝΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΑΝ ΕΙΗ.
Και σε μετάφραση:
“Επομένως, φίλε Θεαίτητε, ούτε η αίσθησις μπορεί να είναι επιστήμη, ούτε η αληθής κρίσις, ούτε ο λόγος ο συνοδεύων την αληθή κρίσιν”.
Μέσω αυτού τού συμπεράσματος, ο Σωκράτης καταρρίπτει ως “αληθή επιστήμη” την εμπειρική πρόσληψη , τουτέστιν την διεξαγωγή πειραμάτων (εμπειρισμός) την λογική επεξεργασία (λογικοκρατία) καθώς και την μαθηματική – λογιστική επεξεργασία δεδομένων (με την έκφραση “λόγος αληθεύων την αληθή κρίσιν”) κατά την συνήθη πρακτική της ταξινόμησης εργαστηριακών μετρήσεων, ώστε να εξαχθεί από αυτές η ύπαρξη ενός φυσικού νόμου, ο οποίος, αφού εντοπιστεί, υφίσταται στην συνέχεια μαθηματικές συνεπαγωγές, για να διερευνηθεί με αυτόν τον τρόπο η μαθηματική συγκρότηση και αλληλουχία τού υπό έρευνα φαινομένου σε συσχτισμό με άλλα υφιστάμενα φαινόμενα. Αφού προηγουμένως, στην διάρκεια τής ροής τού κειμένου, ο Σωκράτης έχει αμφισβητήσει ριζικά την δυνατότητα των προσληπτικών ικανοτήτων τού ανθρώπου (αισθήσεις) να προσεγγίσουν με συνέπεια την φυσική πραγματικότητα, καθότι η φυσική πραγματικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που προσλαμβάνουμε (αντιλαμβανόμαστε):
....ΩΣ ΠΑΝΤΟΣ ΜΑΛΛΟΝ ΗΜΙΝ ΨΕΥΔΕΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΕΝ ΑΥΤΟΙΣ ΓΙΓΝΟΜΕΝΑΣ, ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥ ΔΕΙΝ ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΕΚΑΣΤΩ ΤΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝ ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΟΥΔΕΝ ΩΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ.
Και σε μετάφραση:
Ότι δηλαδή, όταν ευρισκόμεθα εις αυτά τα κακά, έχομεν ψευδείς αισθήσεις, και πολύ απέχει από να είναι αληθινά όσα φαίνονται εις έκαστον, αλλά όλως το αντίθετον, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΠΟ ΟΣΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ.
Ενδιαμέσως, συν τω χρόνω, η διαπίστωση που ίσχυε παλαιότερα σε ειδικές περιπτώσεις, με το λεγόμενο “τα φαινόμενα απατούν”, έχει αποκτήσει πλέον γενική ισχύ σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα και είναι χαρακτηριστικά προς αυτό τα βίντεο τού Μάριου Δανέζη στο διαδίκτυο αναφορικά με την “πλάνη των αισθήσεων”.
Ο Σωκράτης όμως δεν περιορίζεται σε αποφατικού χαρακτήρα αναλύσεις σχετικά με την επιστήμη, αλλά την προσδιορίζει με ένα πράγματι πολύ πρωτότυπο τρόπο, πάντοτε όμως με κωδικοποιημένη φρασεολογία. Η αποκωδικοποίηση των όσων παραθέτει αυτός σχετικά, οδηγεί στην επίγνωση, ότι αυτή η διαδικασία αφορά τα λεγόμενα “πεδία πληροφορίας” και την στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά, όσων επιθυμούν να κατέχουν την “αληθή επιστήμη”. Η παρομοίωση που δρομολογεί κωδικά ο Σωκράτης για να αποδώσει τα πεδία πληροφορίας είναι ένας “περιστερεώνας”, ένας οικίσκος – φωλιά δηλαδή, περιστεριών. Και ο τρόπος που προσδιορίζει την στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά, είναι μέσω αυτού πού απποκαλεί “κερί”. Πρόκειται για μια περιοχή νευρώνων εντός τού εγκεφάλου, όπου μπορούν να αποτυπωθούν σκεπτομορφές. Στο “κερί” αποδίδει ο ο Σωκράτης γενικότερα την έδραση τής μνήμης, όμως αποδίδει σε αυτήν την περιοχή αυτή κάποιες επί πλέον λειτουργικότητες. Χαρακτηριστικά, με τον όρο κερί ονόμαζαν παλαιότερα στα στούντιο των δισκογραφικών εταιριών και την μήτρα, στην οποία γινόταν η ηχογράφηση τής μουσικής. Εάν κάποιος από τούς μουσικούς έπαιζε παράφωνα, αχρηστεύοντας την ηχογράφηση, έπρεπε, όπως είχε παραθέσει σε συνέντευξή του κάποιος παλιός μουσικός, να πληρώσει το “κερί”.
Στην συνέχεια παραθέτω για λόγους οικονομίας χώρους κάποια πολύ ενδεικτικά αποσπάσματα τού διαλόγου μόνον σε μετάφραση. Όσοι φίλες και φίλες όμως επιθυμούν να έλθουν σε επαφή με το συνολικό κείμενο τού Διαλόγου, μπορούν να κατεβάσουν αυτό σε μετάφραση από τον κάτωθι σύνδεσμο. Η αναφορά στον περιστερεώνα ξεκινάει από την σελίδα, αν και σε αυτήν την έκδοση δεν υπάρχει αρίθμηση των σελίδων:
Πρωτότυπο:
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%98%CE%B5%CE%B1%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%82
μετάφραση:
https://ia800308.us.archive.org/29/items/pgcommunitytexts35020gut/35020-0.tx
......
Σωκράτης.
Υπόθεσε λοιπόν λόγου χάριν, ότι μέσα εις τας ψυχάς μας υπάρχει
κήρινον εκμαγείον, εις τον ένα μεγαλείτερον και εις τον άλλον
μικρότερον, και εις τον ένα μεν από καθαρώτερον κηρίον, εις δε τον
άλλον από ακάθαρτον και σκληρότερον, εις μερικούς δε πάλιν
ελαστικώτερον, και εις άλλους μέτριον.... Αυτό λοιπόν ας το είπωμεν δώρον της θεάς Μνημοσύνης και ας δεχθώμεν
ότι, όταν θέλωμεν να απομνημονεύσωμεν κάτι τι από όσα ιδούμεν ή
ακούσωμεν ή μόνοι μας εννοήσωμεν, πλησιάζομεν αυτό εις τας αισθήσεις
και τας αντιλήψεις μας και αποτυπόνεται καθώς όταν αποτυπόνωμεν
εικόνας εις τα δακτυλίδια. Και εκείνο μεν το οποίον θα αποτυπωθή, το
ενθυμούμεθα και το γνωρίζομεν, εν όσω υπάρχει εντός μας η εικών του.
Εκείνο όμως το οποίον θα εξαλειφθή ή δεν θα κατορθωθή να αποτυπωθή,
το λησμονούμεν και δεν το γνωρίζομεν.... Αυτά λοιπόν λέγουν ότι προέρχονται από το εξής· όταν δηλαδή το κηρίον
μέσα εις την ψυχήν είναι βαθύ και πολύ και λείον και καλώς
ετοιμασμένον, τότε όσα διέρχονται από τας αισθήσεις μας τα
αποτυπόνομεν εις αυτό το κηρί της ψυχής μας, καθώς το ωνόμασε ο
Όμηρος, διά να κάμη υπαινιγμόν με την ομοιότητα αυτού προς το κηρίον.
Και τότε εις αυτά αποτυπόνονται καθαρά τα γνωρίσματα και με αρκετόν
βάθος και γίνονται μακροχρόνια, και όσοι είναι τοιούτοι πρώτον μεν
μανθάνουν ευκόλως, έπειτα έχουν καλόν μνημονικόν, και τέλος δεν
συγχέουν τα γνωρίσματα, αλλά κρίνουν ορθώς. .....
Πρόσεξε λοιπόν αν είναι δυνατόν και την επιστήμην όταν είναι κτήμα
σου να μην την έχης πρόχειρον, αλλά να την έχης καθώς έχει κανείς τα
άγρια πουλιά, δηλαδή τας περιστεράς και οτιδήποτε άλλο, αφού τα
συλλάβη και κάμη εις την οικίαν του ένα περιστερεώνα και τα τρέφη.
Βεβαίως θα ειπούμεν κάπως ότι αυτός τα έχει διαρκώς, και ακριβώς ότι
είναι κτήμα του. Υπό άλλην όμως έποψιν βεβαίως δεν κρατεί καμμίαν, αλλά έχει μεν την
δύναμιν ως προς αυτάς, αφού τας έκαμε κτήμα του μέσα εις το
περίφραγμά του, να τας συλλάβη και να τας κρατή ό,τι ώρα θέλει και
πάλιν να τας απολύση. Και τούτο ημπορεί να το κάμνη όσας φοράς έχει
διάθεσιν. Λοιπόν καθώς προηγουμένως παρεδέχθημεν κατασκευασμένον μέσα εις τας
ψυχάς ένα είδος κήρινον πλάσμα, ας κατασκευάσωμεν μέσα εις εκάστην
ψυχήν αυτήν την φοράν πάλιν ένα περιστερεώνα από διάφορα πουλιά, άλλα
μεν εις ολόκληρα σμήνη χωριστά, άλλα δε από ολίγα μαζευμένα, και άλλα
μόνα των μεταξύ όλων, να πετούν όπου τύχη.
Για να καταστεί κατανοητή η προσομοίωση των πεδίων πληροφορίας με τα περιστέρια , αρμόζει να λάβουμε υπ' όψει ότι αυτά είναι τριών ειδών. Τα άγρια, τα ήμερα και τα ταχυδρομικά. Αυτός που ανέλυσε πρώτος την ύπαρξη των λεγόμενων μορφογενετικών πεδίων, ή σύμφωνα με τον όρο σχετικό όρο που καθιερώθηκε στην συνέχεια “πεδία πληροφορίας”, ήταν ο Άγγλος βιολόγος Rupert Sheldrake, ο οποίος συγκρότησε μια άκρως πρωτότυπη θεωρία σχετικά. Η οποία όμως αναμένει πλέον την περεταίρω επεξεργασία της, ώστε να αποκτήσει αυτή μια μια συνεκτική μορφή με βάση την θεωρητική φυσική, ξεπερνώντας την μέχρι τώρα εμπειρική της διατύπωση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι αυτός που εντόπισε πρώτος τα πεδία πληροφορίας, ήταν βιολόγος, που μελέτησε ιδιότητες των πτηνών. Το ερώτημα που τον απασχόλησε και τού παρείχε αφορμή για έρευνα και εντοπισμό των πεδίων πληροφορίας ήταν η ιδιότητα των πτηνών να μπορούν να προβαίνουν σε πλοήγηση τής πορείας τους κατά τις διάφορες εποχές τού χρόνου, μεταβαίνοντας συχνά σε μέρη, που απέχουν μεταξύ τους χιλιάδες χιλιόμετρα, χωρίς να διαθέτουν κάποια εντοπίσημα όργανα πλοήγησης. Σαν βιολόγος ερεύνησε το πρόβλημα τής πληροφορίας σε φυσικές διαδικασίες γενικότερα, προβαίνοντας σε πολύ πρωτότυπες διαπιστώσεις, που πείθουν, ότι η φύση έχει την δυνατότητα να μαθαίνει. Σαν παράδειγμα ο Rupert Sheldrake αναφέρει, ότι η χημική αντίδραση για την παραγωγή συνθετικής ινσουλίνης χρειαζόταν χρόνο 21 λεπτά, όταν ξεκίνησε να εφαρμόζεται, ενώ ο αναγκαίος χρόνος τής χημικής αντίδρασης μειώθηκε δεκατρία χρόνια αργότερα στα 12 λεπτά.
Ο γρίφος στον οποίον στηρίζεται η Πλατωνική προσομοίωση τού περιστερώνα, αφορά την διαδικασία, που εφαρμόζεται με την αποστολή μηνυμάτων μέσω ταχυδρομικών περιστερών. Από πού γνωρίζουν άραγε οι περιστερές το παραλήπτη τού μηνύματος, πού έχει προσδεθεί στα πόδια του, για να το μεταφέρουν στο συγκεκριμένο ακριβές μέρος; Αυτοί που εφαρμόζουν την συγκεκριμένη μέθοδο, γνωρίζουν, ότι ενώ τα περιστέρια είναι πολυγαμικά πτηνά, όταν παραμείνουν σε κάποιο μέρος αρκετό διάστημα με ένα σύντροφο, γίνονται μονογαμικά. Έτσι ο αποστολέας τού μηνύματος έχει στην κατοχή το ένα από αυτά, ενώ στον παραλήπτη βρίσκεται το ταίρι του, το οποίο επιζητά το περιστέρι τού αποστολέα και πετάει σε αυτό. Με ποιον τρόπο όμως το εντοπίζει; Ο Rupert Sheldrake και χιλιάδες χρόνια πριν αυτόν ο Πλάτων, δίνει την απάντηση, ότι αυτό συμβαίνει μέσω των πεδίων πληροφορίας. Σε αυτά τοποθετεί ο Πλάτων και την έδραση τής Υψηλής Πληροφορίας, ως τον σπόρο τής ευφυίας, που κατανομάστηκε προηγουμένως.
Ο Rupert
Sheldrake ανεφέρε χαρακτηριστικά στο
βιβλίο του “Seven Experiments That
Could Change The World“, την παρασημοφόρηση
20 ταχυδρομικών περιστεριών από την
Αγγλική κυβέρνηση μετά τον Β΄ΠΠ. για
τις υπηρεσίες που προσέφεραν κατά την
διεξαγωγή του. Το βιβλίο αυτό περιέχει
φωτογραφία μιας περιστεράς, που στέκεται
υπερήφανη επάνω σα τιμητικό μαξιλάρι
και φέρει το παράσημο. Στο Ευαγγέλιο
υπάρχει οι προτροπή, “Εστέ πονηροί ως
όφεις και αγνοί ως οι περιστεραί”. Ο
Πλάτων όμως υποθέτω ότι θα προέτρεπε,
“Εστέ φρόνιμοι ως αι περιστεραί και
αναζητείστε τον σπόρο τής ευφυίας στα
πεδία πληροφορίας.
https://www.sheldrake.org/research/morphic-resonance/introduction
Η σύγχρονη θεωρητική φυσική έχει ανάγει την πληροφορία ως καθοριστικό παράγοντα την πληροφορία, δίπλα στην ύλη και την ενέργεια, όσο αφορά την δομή της φυσικής πραγματικότητος, αποδίδοντας μάλιστα στην πρώτη τον πρωτεύοντα ρόλο και τον καθορισμό των δύο άλλων. Όπως σοφά αποκαλύπτει η Ελληνική γλώσσα, ο όρος πληροφορία, δηλώνει ότι αυτή φέρει αυτό, που πληρεί τα πάντα. Ενώ ο λατινικός όρος in-formation, δηλώνει ότι αυτή περιέχει την δύναμη να μορφοποιεί τα υπόλοιπα. Το θέμα αυτό είναι τεράστιας σημασίας και θα δοθεί ίσως μελλοντικά η δυνατότητα μιας συγκεκριμένης αναφοράς σε αυτό. Επιγραμματικά αναφέρω εδώ το πολύ κατατοπιστικό στο ζήτημα βιβλίο τού James Gleick „Η Πληροφορία” στις εκδόσεις ΤΡΑΥΛΟΣ, το οποίο εγκάρδια συνιστώ.
https://www.lecturesbureau.gr/1/information-is-the-foundation-upon-which-the-world-operates-2001/
Ο Πλάτων με την προσομοίωση τού περιστερώνα μάς αποκαλύπτει την έδραση τού σπόρου τής ευφυίας στα πεδία πληροφορίας. Η στοχευμένη πρόσβαση σε αυτά μπορεί να γίνει με πρόσβαση σε αυτό που κατονομάζει ως “κερί”, όπως θα προσπαθήσω να περιγράψω στην συνέχεια, σύμφωνα με την δική μου αποκωδικοποίηση των Πλατωνικών περιγραφών.
συνεχίζεται...
