Μόγλης και τίγρης - δ' 1

υνοψίζω και συνεχίζω να επεξηγώ:


Ο δημιουργός του "Μόγλη", ο Ράντγυαρντ Κίπλινγκ, ως τέκτων και ως Άγγλος, γνώριζε άριστα τόσο την Αιγυπτιακή, όσο και την Ελληνική Μυθολογία.

(Παρένθεση:

- Τι το θες αυτό το "ως Άγγλος", ρε Εργοδότη; δε σου φτάνει το "ως τέκτων";

Οι Άγγλοι, τέκτονες-ξετέκτονες, ήταν ανέκαθεν θανάσιμοι εχθροί του Ελληνισμού. Συνεπώς, εφήρμοσαν την εξής διαχρονική αρχή της στρατηγικής: ότι τον εχθρό σου πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις καλά, πριν τον χτυπήσεις. Έτσι, αυτοί έμαθαν απέξω τις Μυθολογίες των λαών που πήγαν να κατακτήσουν... Και μην ξεχνάτε πως εμείς και οι Αιγύπτιοι τους είχαμε τους Άγγλους στα κεφάλια μας καπέλλο, έως και μεταπολεμικά.
Όχι τίποτ' άλλο, αλλ' αυτές τις μέρες διαβάζω σε διάφορα πατριωτικού προσανατολισμού ιστολόγια πως ...μας λείπει ένας σημερινός Παπουλάκος. Αστεία πράγματα! Παρά το ότι στον ιστότοπο που παραπέμπω έχει πολλές πληροφορίες, πουθενά δεν είδα ν' αναφέρουν το ότι ο Παπουλάκος κήρυττε πολλές φορές με βάση τη λεγόμενη "προφητεία του Αγαθάγγελου". Αυτό το πλαστό κείμενο είναι μία περιποιημένη φόλα με δηλητήριο, την οποία ετοίμασαν οι "Ελληνιστές" καθηγητάδες της Οξφόρδης και των περιχώρων, με σκοπό να τη φάει ο αμαθής και αφελής Ελληνικός Λαός της εποχής - όπως κι έγινε. Η εξήγηση του γιατί αυτό το κωλόχαρτο είναι πλαστό, δεν έχει θέση εδώ. Τηλεγραφικά σας λέω προς το παρόν ότι: καλά Ελληνικά, όπως και καλά Αγγλικά, δεν ξέρουν μονάχα οι της Οξφόρδης! :-) Από συστηματική γλωσσολογική μελέτη του κειμένου διαφαίνεται εύκολα η -όχι και τόσο καλή- απάτη, την οποία φυσικά αδυνατούσαν να δουν οι Έλληνες του 1850-60.

Το αναφέρω, όμως, για να ξέρετε τί συμβαίνει, κάθε φορά που οι Άγγλοι προσεγγίζουν την Ελληνική Παράδοση: γιά καλό δικό μας, δεν είναι. Ποτέ.

Ή, μήπως, θαρρείτε ότι τα καμώματα του Ευφραίμ δεν συνδέονται με τις συχνές επισκέψεις του Κάρολου στο Βατοπέδι; )

Ως συνέπεια αυτής της γνώσης, ο Κίπλινγκ διέπραξε δύο μεγάλες πονηριές:

• Μεταμφίεσε το λιοντάρι σε τίγρη. Και:
• Έφτιαξε τον χαρακτήρα ενός άλλου μεγάλου αιλουροειδούς, τον πάνθηρα Μπαγκήρα, να είναι φίλος του Μόγλη.

Ωστόσο, οι πραγματικοί φίλοι του Μόγλη είναι οι λύκοι - και η βασιλική κόμπρα, δηλαδή ο όφις ο αρχαίος, που του δίνει συμβουλες πώς να εξοντώσει τον τίγρη.

Το ότι αυτός είναι ακριβώς ο συμβολισμός, που εννοεί ο Κίπλινγκ (δηλ. της σφίγγας και -κατά κάποιο τρόπο- ενός Οιδίποδα ...απ' την ανάποδη!), και δη της Αιγυπτιακής Σφίγγας, φαίνεται απ' το γεγονός ότι ο τίγρης Σέρη Κχάν είναι μονόφθαλμος.
Μονόφθαλμος, όμως, είναι χαρακτηριστικά ο Θεός Ώρος! Ο οποίος, εκτός των άλλων, αντιπροσωπεύει τις Δυνάμεις του Καλού στο Αιγυπτιακό μυθολογικό γίγνεσθαι. Άρα, τί αντιπροσωπεύει ο Μόγλης; Τί άλλο, παρά τις τυφωνικές δυνάμεις του Σέτ;



Ας δούμε, τώρα, και κάτι ακόμη: αν ο Μόγλης είναι το μοναδικό παράδειγμα ανθρωποειδούς, που αρνείται τον εξανθρωπισμό του, ή υπάρχουν κι άλλα. Ή, αντίθετα, αν υπάρχουν ανθρωποειδή και άνθρωποι, που θέλουν ν' ανέβουν επίπεδο, και τιμούν τα μεγάλα αιλουροειδή.

Έ, λοιπόν, ...συνάδελφοι του Μόγλη υπάρχουν άφθονοι! Μόνο που είναι ελαφρώς πιό μπασκλασαρίες απ' τον Μόγλη. Δεν τα βάζουν με λιοντάρια, αλλά με κοκκόρια και άλλα ταλαίπωρα μικρά ζώα και πτηνά (πχ περιστέρια). Αυτοί-ες δεν είναι άλλοι-ες, παρά οι οπαδοί του Βουντού (σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2, σύνδεσμος 3) και των παραλλαγών του.
Αφού πιούν τόνους οινοπνεύματος και καπνίσουν μερικά ...μυρωδικά φυτά (μαστουρώσουν αγρίως, δηλαδή), αρχίζουν να τραγουδάνε, να μουρμουρίζουν, να πέφτουν σε καταληψία, να χορεύουν άγρια... (Φωτογραφίες και περιγραφές: σύνδεσμος 4, σύνδεσμος 5, σύνδεσμος 6.) Στο τέλος, πιάνουν έναν ταλαίπωρο κόκκορα, τον σβουρίζουν πάνω απ' τα κεφάλια τους, και του κόβουν το δικό του. Απ' το αίμα, δε, του κόκκορα ραίνονται όλοι-ες. Που σημαίνει: πού πά', ρε κόκκορα, να μας ξυπνήσεις τη συνείδηση;

Άλλες φορές, πάλι, τα ζώα και τα πουλερικά που κρατάνε στα χέρια τους, τα ξεσκίζουν ζωντανά.

Αυτά τα καμώματα θυμίζουν έντονα τις μαινάδες. Στο Βουντού υπάρχει, ακόμη (κυρίως στο αφρικάνικο βουντού, δηλ. όχι εκτός Αφρικής), και μιά μορφή Διόνυσου (ή Φαλλού), ο Πάπα-Λέγκμπα (μπάρμπα-...Πέοντας :-) ), άρα λογικό να συνδέονται αυτά. Άσε που μία απ' τις πατρίδες του Βουντού είναι η πόλη ...Αλλάντα του Μπενίν! (Όπως τη βλέπετε την ορθογραφία.)
Τώρα, το αν το Βουντού ήρθε από κάπου ...βορειότερα απ' το Μπενίν, κι αν το έφεραν μαζί τους τίποτε ναύτες του Νέαρχου, κι αν η πραγματική του προέλευση είναι από τίποτε εγχώριους "Ελληνόφωνους", αυτά τ' αφήνω στον οικοδεσπότη του παρόντος ιστολογίου.
Εκείνο που ξέρω σίγουρα, είναι η φράση απ' τον μονόλογο του Προμηθέα (Δεσμώτη), εκεί που παραπονιέται γιά τη συμπεριφορά του Δία απέναντί του, και λέει τί έκανε αυτός γιά τους θνητούς: πως τους δίδαξε ένα σωρό πράγματα, ενώ πρώτα οι θνητοί...

...ζούσαν σαν σ' ονείρεμα...

Έ, ακριβώς αυτό το "ονείρεμα", αυτή την έλλειψη -καλύτερα, την κατάργηση- της συνείδησης επιδιώκουν οι εκστασιαζόμενοι οπαδοί του Βουντού - και σφάζουν τα κοκκόρια.

(Παρένθεση: Καλά, ρε "σοβαροί" μελετητές! Κανείς σας δεν συνδύασε τον στίχο αυτόν με όσα λένε οι Αμπορίτζινες της Αυστραλίας, γιά την "εποχή του ονειρέματος"; Ούτε τον Ωκεανό, ως πρόσωπο της τραγωδίας αυτής; Ούτε ταύτισε κανείς σας τον "αγείτονα πάγο Καύκασο" με τον ιερό βράχο των Αμπορίτζινων, το Ουλούρου;
Έπεφτε λίγο μακρυά ο Αισχύλος απ' την Αυστραλία, έ; Και πώς να τα ξέρει όλ' αυτά, έ; Και πώς θ' αντιμετωπίσει η ακαδημαϊκή κοινότητα όποιον βγει ανοιχτά και μιλήσει γιά τέτοιους συσχετισμούς, έ; ...Παρά το ότι βγάζουν μάτια!

Φιλολογάρες μου εσείς! Πώς σας νοιώθω!...)

Παρά το γεγονός ότι γενικά "δεν πάω" τον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του: των ανωτέρω ήδη λεχθέντων, υποθέτω πως καταλαβαίνω τί τον διαόλισε... κι έστειλε εκείνο το γαϊδούρι, τον Μίλωνα τον Κροτωνιάτη, να κατασφάξει όλους τους Συβαρίτες... οι οποίοι με τη σειρά τους είχαν κατασφάξει όλα τα κοκκόρια της πόλης τους, γιά να μην τους ξυπνάνε απ' τ' άγρια χαράματα.