1. ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κατά την περίοδο της αποπερατώσεως του έτους και ενάρξεως του νέου προσπαθώ να βρίσκομαι στην Αγία Γη. Έτσι κατά την διάρκεια των προηγούμενων ημερών ευτύχησα να είμαι στην Ελλάδα. Είναι φυσικό μια τέτοια μετάβαση να ικανοποιεί στοιχειώδεις ανθρώπινες ανάγκες ιδιωτικής φύσεως του γράφοντος. Πέραν αυτών όμως υπάρχουν και άλλες ιδιαιτέρως πολύτιμες σκοπιμότητες, οι οποίες διέπουν αυτήν την περισσότερο ή λιγότερο σύντομη διαμονή στην Πατρίδα. Αφουγκραζόμενος την δόνηση, η οποία κυριαρχεί επί τόπου, αφήνομαι στην απέραντη αγάπη και φροντίδα της Πρόνοιας, η οποία ζωοδοτεί τον Τόπο, αντλώντας τεράστια ελπίδα, θαλπωρή, γνώση και πόνο.
Μόλις φθάσω εκεί ξεκινάει το ταξίδι στην αγκάλη της Μάνας Γης. Το διαψιλές επιχέεται αποκαλύπτοντας προκλήσεις, τις οποίες άγγιξα προηγουμένως στην σφαίρα του νου, οδηγώντας όμως και σε οδούς πέρα από αυτές. Οι οδοδείκτες συνιστούν νέες απτές πραγματικότητες. Έχοντας προχωρήσει στην κατεύθυνση, που αυτοί με οδήγησαν κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους, ανταμώνω τους νέους, πανέτοιμους, ακριβώς στο σημείο που είχα φθάσει προηγουμένως, στα πλαίσια μιας αναμενόμενης πλέον συναντήσεως. Η μόνη τεχνογνωσία, την οποία διαθέτω, είναι η αποδοχή της Χάριτος και η ετοιμότητα να αφήσω τις αισθήσεις και την διαίσθηση να λειτουργήσουν.
Έτσι, αντί να προβαίνω σε επισκόπηση πεπραγμένων του παρελθόντος, προτιμώ να αποδέχομαι τις νέες προκλήσεις, αφήνοντας το νέο έτος να διεισδύει μέσα μου, διεισδύοντας και εγώ σε αυτό, κρατώντας στα χέρια μου το πολύτιμο δώρημα, που κάθε φορά μου εγχειρίζεται.
Θεωρώ, ότι αυτά τα οποία κατάθεσα στο πρώτο κείμενο της προηγουμένης χρονιάς υπό τον τίτλο ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΟΝΙΜΟ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΤΟ ΕΤΟΣ 2011 ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ήταν πράγματι άξια μνείας. Επρόκειτο περί ενός αισιοδόξου κειμένου, το οποίον όμως αξιολογώ πλέον με βάση όσα έζησα, είδα, άκουσα, κατανόησα και αφουγκράστηκα κατά την πρόσφατη μετάβασή μου στην Ελλάδα, μάλλον ως μετριοπαθές.
Ισχυρίζομαι λοιπόν, ότι αυτό το οποίο προδιαγράφετο ως γόνιμο, υπήρξε πράγματι γόνιμο, με αποτέλεσμα να προδιαγράφεται η περαιτέρω εξέλιξή του λαμπρή.
Οι ως άνω διαπιστώσεις δεν επιχειρούν να προσπελάσουν - ή πολύ λιγότερο να αντικρούσουν - το σκληρό δεδομένο των εντόνως δυσαρέστων συνεπειών της παρούσης κρίσεως για την συντριπτική πλειοψηφία όσων ζουν στην Ελλάδα, όσον αφορά τις συνθήκες της καθημερινής επιβίωσης. Η κατάσταση προσλαμβάνει για πολλούς ζοφερές διαστάσεις, οι οποίες θα επιδεινωθούν βάναυσα με την επιβολή του νέου "μνημονίου" και είναι προφανές, ότι οδηγούμεθα σε μεγάλες προκλήσεις. Την επίθεση, η οποία θα εκδηλωθεί πολύ σύντομα σε βάρος της Ελλαδικής κοινωνίας, μπορούμε να συγκρίνουμε μόνο με σκηνές κινηματογραφικών ταινιών τρόμου.
Όμως, έχοντας επιβιώσει προσωπικά τα τελευταία τριάντα χρόνια σε συνθήκες διαρκούς κρίσεως, δεχόμενος επιθέσεις, όπως αυτές οι οποίες αποκτούν πλέον κοινωνικό χαρακτήρα, με στόχο την κοινωνική απαξίωσή μου, κατανόησα, ότι η κρίση δεν είναι είναι "και ευκαιρία", αλλά "μόνο ευκαιρία". Διότι αυτή αποτελεί την εκδήλωση συμπτωμάτων νόσου, η οποία προϋπήρχε. Και όσο νωρίτερα εκδηλωθούν τα συμπτώματα μιας νόσου, τόσο πιο έγκαιρα μπορεί αυτή να αντιμετωπιστεί. Η χειρότερη αφετηρία για την θεραπεία είναι μια έντονα καθυστερημένη διάγνωση.
Κατανοώ βεβαίως τον σκεπτικισμό, ο οποίος εν πολλοίς υφίσταται, σχετικά με τις επικίνδυνα οδυνηρές συνέπειες της νόσου, οι οποίες μπορούν να συνίστανται σε ακρωτηριασμούς, ανήκεστο βλάβη σημαντικών ζωτικών οργάνων, ή και θάνατο του ασθενούντος. Όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτές δεν θα ήταν λιγότερο επικίνδυνες, χωρίς την επιβολή της κρίσης. Αυτή η επιβολή, έστω κι αν αποκαλύπτει λίαν αιμοβόρα σχέδια καταστροφής του Ελληνισμού, τα ίδια σχέδια θα μπορούσαν να κλιμακωθούν και χωρίς την κρίση, με τρόπο λιγότερο κραυγαλέο, οδηγώντας μας σε εξίσου ολέθριες καταστάσεις.
Η αποδόμηση των πάντων έλαβε χώρα στην Ελλάδα σε συνθήκες πλασματικής ευμάρειας, με αποτέλεσμα να τύχει αυτή, δυστυχώς, ευρείας κοινωνικής αποδοχής, στα πλαίσια ενός άνευ προηγουμένου εφησυχασμού των μακαρίως καθευδόντων. Ας μην διαρρηγνύουμε επομένως τα ιμάτιά μας, τώρα, που στα πλαίσια έστω μια ύπουλης στρατηγικής του "σοκ", μας σερβίρουν τον λογαριασμό.
Θέλω να διαβεβαιώσω τις φίλες και τους φίλους αυτής της σελίδας, ότι όχι μόνο υπάρχει διέξοδος, αλλά και ότι:
1. Αυτήν θα την επιβάλλουμε.
2. Στην προκειμένη περίπτωση - και επ' αυτού θα ήθελα να υπογραμμίσω εκ νέου τα όσα τόνισε ο Νίκος Βεργίδης στο χωρίο από τους "Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας", το οποίο παράθεσα στα πλαίσια της πρώτης αναρτήσεως του παρελθόντος έτους - ότι στην προκείμενη περίπτωση δεν πρόκειται μόνον περί της διεξόδου από την κρίση. Φθάσαμε πλέον στην φάση κατά την οποίαν ο Ελληνισμός καλείται να αναμετρηθεί εκ νέου μια και καλή με τα τέρατα, γράφοντας την λαμπρότερη σελίδα της ιστορίας του. Διότι, αφ' ενός μεν η πρόκληση λαμβάνει ολοκληρωτικό χαρακτήρα: Στο προσεχές μέλλον θα επιβιώσει ή ο Ελληνισμός, ως απελευθερωτική πρωτοπορεία της Ανθρωπότητος, ή τα τέρατα. Η σχέση αυτή καθίσταται πλέον ασυμβίβαστος.
Αφ' ετέρου ο Ελληνισμός έχει ατσαλωθεί καταλλήλως, συσσωρεύοντας από συνεχείς αγώνες, νίκες αλλά κυρίως και ήττες, την απαραίτητη πείρα για την τελική νίκη. Σε αυτόν προσβλέπουν όλοι οι άλλοι λαοί και ο Ελληνισμός δεν θα τους διαψεύσει.
2. ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΘΕΡΜΕΣ ΜΟΥ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
Πριν ευχαριστήσω θερμά από καρδιάς τις φίλες, τους φίλους, καθώς και τους τους φίλτατους συνεργάτες αυτής της σελίδας για την στήριξη που παρείχαν κατά την διάρκεια της περασμένης χρονιάς, θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές μου και από καρδιάς ευχαριστίες σε δύο πρόσωπα, για την ανεκτίμητη βοήθεια, την οποία παρείχαν κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους στον υποφαινόμενο και αυτήν την διαδικτυακή σελίδα:
Ο πρώτος είναι ο πρώην "πρωθυπουργός" Τζέφρυ (Γιώργος) Παπανδρέου, ο επιλεγόμενος και "Γκαπ".
Ο δεύτερος είναι ο νυν "πρωθυπουργός" Λουκάς (Luc-ας, Λύκος) Παπαδήμος.
Σχετικά με την τεράστια ευγνωμοσύνη, την οποία οφείλω στον πρώτο:
Αναπτύσσοντας την θεματολογία που με ενδιαφέρει κατά την προηγούμενη περίοδο, προσέκρουσα επάνω στην σημασία που υπέχει το Μάτριξ, ως μήτρα, δηλαδή καλούπι, το οποίο μας διαμορφώνει, παραμένοντας ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό εκτός των ορίων της αντιλήψεώς μας. Θεωρώ ότι, έστω και εάν εκτιμούμε, ότι διαβλέπουμε επαρκώς τον ρόλο των μηχανισμών της κοινωνικής χειραγωγήσεως, όπως αυτόν της προπαγάνδας και των μαζικών μέσων, ότι διαθέτουμε επαρκή κοινωνικό προβληματισμό και ενημέρωση σχετικά με τα πολιτικά δρώμενα, ότι διαθέτουμε καλή διαφώτιση σχετικά με όσα ενεργούνται από την εξουσία με καλυμμένο τρόπο, ακόμη και εάν γνωρίζουμε την ύπαρξη του Μάτριξ σε αφηρημένη μορφή, ουσιαστικά αγνοούμε σε τι αυτό συνίσταται. Ο λεγόμενος "κοινωνικός μύθος" εδράζεται στο συλλογικό ασυνείδητο, το οποίο είναι πράγματι συλλογικό.
Συνήθως αναφερόμαστε στο συλλογικό ασυνείδητο (όποτε ευδοκιμήσουμε να μας απασχολήσει αυτό το ζήτημα) σαν να πρόκειται για κάτι το οποίο χαρακτηρίζει τον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά, ενώ αυτό έχει ενιαία χαρακτηριστικά για όλους. Στην ουσία όμως δεν πρόκειται για κάτι προσωπικό - ατομικό, το οποίον προσλαμβάνει ενιαία μορφή για όλους, ένεκα του συλλογικού χαρακτήρος του. Το συλλογικό ασυνείδητο δεν είναι κάτι το οποίον περιλαμβάνουμε έκαστος εξ ημών υπό συλλογική μορφή, αλλά κάτι στο οποίο συμμετέχουμε από κοινού. Κάτι, το οποίον υπερβαίνει τα ξεχωριστά, μεμονωμένα άτομα. Αυτό έχει ως συνέπεια, ότι αλλαγές οι οποίες επέρχονται σε αυτό, ισχύουν αυτομάτως για όλους.
Ο PhilipDick ισχυρίζεται στο "Εναλλακτικές Πραγματικότητες", ότι το συλλογικό ασυνείδητο υφίσταται με την μορφή πεδίου:
"Έχω την αίσθηση ότι ο Καρλ Γιούνγκ είχε δίκιο για τα ασυνείδητά μας, ότι σχηματίζουν μια και μοναδική οντότητα ή, όπως την ονόμαζε, "συλλογικό ασυνείδητο". Αυτή η εγκεφαλική οντότητα, η οποία στην κυριολεξία αποτελείται από δισεκατομμύρια "σταθμούς", που εκπέμπουν και δέχονται "κύματα", θα σχηματίσει ένα τεράστιο δίκτυο επικοινωνίας και πληροφόρησης, κάτι σαν την έννοια της νοόσφαιρας τους Teilhard. Αυτή είναι το ίδιο πραγματική με την ιονόσφαιρα ή την βιόσφαιρα. Πρόκειται για ένα στρώμα στην ατμόσφαιρα της Γης, που συντίθεται από ολογραφικές και πληροφοριακές προβολές σ' ένα ενοποιημένο και συνεχώς διαδικαστικό Σχήμα, οι πηγές του οποίου είναι οι πολύμορφοι δεξιοί εγκέφαλοί μας. Αυτό απαρτίζει μια απέραντη Διάνοια - έμφυτη μέσα μας".
Υπό αυτήν την έννοια δεν αποτελεί το συλλογικό ασυνείδητο μια νοητή περιοχή, η οποία βρίσκεται στην κατοχή ενός εκάστου, έστω σε λανθάνουσα μορφή, ως μη ελεγχόμενη από το συνειδητό, αλλά αυτό είναι που μας κατέχει μέσω της μετοχής μας σε αυτό, καθορίζοντας κάποιες από τις ψυχικές και εμμέσως κάποιες από τις νοητικές λειτουργίες μας. Είναι ευρέως γνωστή η περίπτωση της αποβίβασης των πρώτων Ισπανών "εξερευνητών" σε κάποια χώρα της Νοτίου Αμερικής: Όταν αυτοί αποβιβάστηκαν στην ακτή από τις καραβέλες με βάρκες, οι ιθαγενείς είδαν αυτούς και τις βάρκες, αλλά δεν μπόρεσαν να δουν τις καραβέλες, διότι αυτές δεν ήσαν προσβάσιμες από την συνείδησή τους, ως κάτι το τελείως ξένο και απόκοσμο προς αυτήν. Όταν έφθασε στην ακτή ο σαμάνος της φυλής, μπόρεσε να δει τις καραβέλες, διότι ήταν ασκημένος να επικοινωνεί με το παράξενο. Αυτή η αισθητηριακή καταγραφή του σαμάνου μετέβαλε το συλλογικό ασυνείδητο, με αποτέλεσμα αυτομάτως να μπορέσουν να δουν τις καραβέλες και οι υπόλοιποι ιθαγενείς.
Θεωρούμε, ότι ελέγχουμε πλήρως τις αντιληπτικές μας ικανότητες μέσω των αισθήσεων και ότι είμαστε σε θέση να τις ρυθμίζουμε, πιστεύοντας ότι η προσοχή, την οποία καταβάλουμε, είναι πάντοτε δεδομένη και τόσο οξεία, ώστε να μπορεί να προσλαμβάνει και να καταγράφει όλα τα έντονα συμβάντα, τα οποία λαμβάνουν χώρα με "προφανή" τρόπο ενώπιόν μας. Το βίντεο με τον τίτλο "Selective Attention Test" όμως, με τα παιδιά τα οποία ρίχνουν την μπάλα, το οποίο είχα περιλάβει στην ανάρτηση ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ - Β΄ΜΕΡΟΣ αποτελεί κλασσικό παράδειγμα για την απόδειξη, ότι αυτό δεν συμβαίνει. Η προσοχή δεν μπορεί να επεκτείνεται αυτομάτως σε αυτό, το οποίο είναι για μας λογικά απίθανο, αναπάντεχο ή παράξενο. Στην ουσία η προσοχή μας και η δυνατότητα τής αντίληψης που διαθέτουμε είναι δέσμια του αυτονόητου, όσο κι αν θεωρούμε τους εαυτούς μας παρατηρητικούς και προσεκτικούς, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες ως προς το μη αυτονόητο, που μας χαρακτηρίζουν ως είδος.
Επειδή το Μάτριξ, ως πρέσα η οποία διαμορφώνει σημαντικότατες νοητικές και ψυχικές δομές του είναι μας, δεν απευθύνεται μόνο σε συνειδητές λειτουργίες που διαθέτουμε, αλλά παρεμβαίνει στο ασυνείδητο και μορφώνει κυρίως το συλλογικό ασυνείδητο, είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτό σε ατομικό - προσωπικό επίπεδο.
Έστω κι αν το "συλλογικό ασυνείδητο" λειτουργεί με σχετική αυτονομία υπέρ άνω ημών, μέσω της μετοχής μας σε αυτό το θεωρούμε ως κάτι πολύ δικό μας. Αυτή η αίσθηση είναι πολύ φυσιολογική, στο βαθμό που αυτό δια μορφώνει μεγάλες περιοχές της συνειδητής μας αντιλήψεως και του αυτοκαθορισμού μας. Η όλη του πονηρία και επικινδυνότητα στηρίζεται στην ψευδαίσθηση ότι αυτοκαθοριζόμαστε, ενώ είμαστε σε σημαντικότατο βαθμό ετεροκαθορισμένοι.
Αυτός ο ετεροκαθορισμός επεκτείνεται πολύ μακρύτερα αυτού, το οποίον ο Καρλ Μαρξ χαρακτήρισε "ψευδή συνείδηση", χωρίς όμως να πρόκειται για κάτι που είναι τελείως ξένο προς τον εν λόγω Μαρξιανό εντοπισμό. Και ο Μαρξ με την αντιδιαστολή της "τάξης καθ' εαυτήν" και της "τάξης για τον εαυτό της" αναφέρθηκε σε ένα συγκεκριμένο ετεροκαθορισμό, ο οποίος εν τέλει ισχύει. Ουδείς δύναται να αρνηθεί τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, οι οποίες προκύπτουν από την τελείως διαφορετική ένταξη των μελών μιας κοινωνίας στην παραγωγική διαδικασία. Ότι οι κοινωνικές τάξεις έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικά συμφέροντα, είναι επίσης αυτονόητο. Καθώς και ότι, η κυρίαρχη τάξη είναι αυτή, η οποία καθορίζει την ιδεολογία, η οποία κυριαρχεί εκ προοιμίου σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, αποτελεί επίσης απτή πραγματικότητα, την οποία κάποιοι καλοθεληταί επιχειρούν λόγω σκοπιμοτήτων να συγκαλύψουν. Το λεπτό σημείο όμως αφορά τον τρόπο, βάσει του οποίου συνίσταται η άρχουσα τάξη και τις αντιρρήσεις μου επί του προκειμένου, όσο αφορά την άποψη που προβάλει ο Μαρξισμός, έκφρασα σε πρόσφατο κείμενό μου (ΠΕΛΑΓΟΦΥΑΛΟΣ VS ΜΑΡΞ).
Ο Μαρξ έχοντας ως κεντρική παραδοχή, ότι η οικονομία αποτελεί την βάση αναπαραγωγής του συστήματος, θεώρησε ότι η άρχουσα τάξη καθορίζεται από την ιδιοκτησία - κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των παραγωγικών μέσων όμως προκύπτει, συμφώνως προς τις θεωρήσεις του γράφοντος, από τον ιερατικό έλεγχο των κοινωνιών. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι ο όρος "ιεραρχία" έχει σαφέστατα θρησκειολογική προέλευση, επεκτεινόμενος καθ' υπερβολήν σε άλλους τομείς. Τις κοινωνίες ανέκαθεν ήλεγχαν και εξακολουθούν να ελέγχουν ιερατεία, κάνοντας χρήση ειδικών γνώσεων, μη προσιτών στους μη μυημένους. Αυτό το οποίο σημαδεύει την εποχή των αστικών καθεστώτων, δεν είναι ο κατά τον Μαρξ λεγόμενος "φετιχισμός του εμπορεύματος", δηλαδή η συγκάλυψη των παραγωγικών σχέσεων και δομών καθώς και των αντίστοιχων κοινωνικών δεδομένων, που ενδημούν ως μη άμεσα αντιληπτά δεδομένα, σε ένα παραγόμενο προϊόν στα πλαίσια της κεφαλαιοκρατίας, την τελική μορφή του οποίου μόνο δυνάμεθα άνευ βαθυτέρας αναλύσεως να αντιληφθούμε. Το χαρακτηριστικό του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ο οποίος αναπτύσσεται ιστορικά ταυτοχρόνως με το κίνημα του "Διαφωτισμού" είναι ο φετιχισμός της νοησιαρχίας. Έχοντας αναγάγει την λογική σκέψη, ως διαδικασία επεξεργασίας των αισθητηριακών προσλήψεων, σε υπέρτατη αρχή διαμορφώσεως της συνειδήσεως, στην ουσία ο λεγόμενος "Θετικισμός", ο "Διαφωτισμός" και "Νοησιαρχία" ευνούχησαν ακόμη και αυτό το οποίο διακήρυξαν ότι επιθυμούν να εκπροσωπούν, δηλαδή την λογική σκέψη. Οι περισσότεροι από τους εκπροσώπους αυτών των κινήσεων αντί να αποκαλύψουν μέσω συστηματικών ερευνών και μελετών τα ουσιαστικά δεδομένα, συνειδητά τα συγκάλυψαν. Προφασιζόμενοι αθεϊα και υλιστικές αντιλήψεις, ήσαν στις πλείστες των περιπτώσεων ταμπουρωμένοι πίσω από μασονικές στοές, όπου τελετουργούσαν και "απέδιδαν τιμές" στον "μεγάλο αχιτέκτονα του σύμπαντος".
Το νοητικό τους οικοδόμημα στερείται ουσιαστικής λογικής και επιστημονικότητος και το μόνο που επέτυχαν ήταν να αναπαράγουν με δουλικό τρόπο το Μάτριξ. Η ίδια η εξέλιξη της σύγχρονης φυσικής, άνευ της οποίας δεν θα καθίστατο δυνατή η σύγχρονη τεχνολογική πρόοδος, ως βάση επικυριαρχίας και αλλοτριώσεως εις βάρος της ανθρωπότητος, αναιρεί αναφανδόν τα νοητικά σχήματα, τα οποία αυτοί πρόβαλλαν.
Η πραγματική γνώση δεν σχετίζεται διόλου με το αμέσως προφανές, ή με παιδαριώδη λογικά σχήματα, τα οποία στηρίζονται σε μια εξωτερική και αβασάνιστη αισθητηριακή εξέταση και παρατήρηση των πραγμάτων, έστω κι αν αυτή περιλαμβάνει εργαστηριακού τύπου πειραματισμούς και επεξεργασία των πειραματικών αποτελεσμάτων μέσω της διανοίας, με στόχο να εντοπιστούν κάποιοι φυσικοί νόμοι, ώστε να αξιοποιηθούν αυτοί στην συνέχεια με την μέθοδο της εφαρμοσμένης τεχνολογίας.
Το πείραμα από την φύση του υπόκειται συγκεκριμένης καταστρώσεως, η οποία επηρεάζει αποφασιστικά τις ερευνητικές κατευθύνσεις. Αυτό δεν σημαίνει, ότι τα συμπεράσματα της έρευνας υπήρξαν διαχρονικά εσφαλμένα ή μη αποδοτικά. Τουναντίον οι τεχνολογικές εφαρμογές τους υπήρξαν θεαματικότατες. Όμως και στα πλαίσια της επιστημονικής ερεύνης υφίσταται με διαδοχή σε στελεχικό επίπεδο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα θρησκευτικά ιερατεία. Οι προηγούμενοι γνώστες του κλάδου εισάγουν και κατευθύνουν στους διαφόρους τομείς τους νεότερους και διαδόχους τους, μέσω μιας συγκεκριμένης επιλογής. Τοιουτοτρόπως αναπαράγονται οδοδείκτες στην έρευνα, οι οποίοι την οδηγούν σε κατευθύνσεις, τις οποίες επιθυμούν κάποιοι. Όποιος δεν συναινεί να φορέσει το φουρό προλαλησάντων, πολύ δύσκολα δύναται να διεισδύσει στις πίστες των ερευνητικών μπαλέτων. Τουναντίον επιστημονικές ιδιοφυΐες, οι οποίοι ακολουθούν ίδιους ερευνητικούς δρόμους έξωθεν των επιβεβλημένων θεσμοθετημένων στεγανών, κάποτε ανατρέπουν τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής τους, όπως στην περίπτωση του Νίκολα Τέσλα.
Στην ουσία ανέκαθεν επεβλήθη ένα σύστημα ετεροκαθορισμού της συνειδήσεως, το οποίο παρεμβαίνει με βίαιο και συχνά έντεχνα συγκαλυμμένο τρόπο στην διαμόρφωση όχι μόνον των περιπλόκων συνειδησιακών "σταθερών" αλλά και αυτού ετούτου, το οποίο συνιστά το αυτονόητο.
Μια έξοχη παραβολή αυτής της κατάστασης έδωσε η κινηματογραφική ταινία "Η Φωλιά του Κούκου", το πρότυπο όνομα της οποίας ήταν "Το Πέταγμα Έξω Από την Φωλιά του Κούκου". Η ταινία αυτή γοήτευσε στην κυριολεξία όλους όσους την παρακολούθησαν. Νομίζω όμως ότι δεν έγιναν πάντοτε κατανοητά τα υπονοούμενα, τα οποία αυτή προβάλλει.
Στην ουσία πρόκειται για την απόδραση από ένα ίδρυμα ψυχικών νόσων μιας παρέας έγκλειστων σε αυτό. Οι δραπέτες το σκάνε για να κάνουν εκτός ιδρύματος την πλάκα τους, τουτέστιν χαβαλέ, στο περιβάλλον εκτός ιδρύματος. Για ποιον λόγο μπορεί να είναι συνταρακτικά διασκεδαστική μια τέτοια κεντρική ιδέα ενός σεναρίου, πέραν βεβαίως της αριστοτεχνικής σκηνοθεσίας και ηθοποιίας, τα οποία αναμφιβόλως είναι στοιχεία αυτής της ταινίας, αποτελούν όμως συνήθη χαρακτηριστικά της Χολλυγουντιανής φάμπρικας τών ονείρων:
Μήπως τελικά ο θεατής αναγνωρίζει ενδόμυχα στην ταινία κάτι από τον εαυτό του, καθώς η ταινία μπορεί να αποτελεί κατευθείαν προσωπική πρόκληση γι' αυτόν; Μήπως η ταινία πραγματώνει με διασκεδαστικό, "ακίνδυνο" και ανέξοδο τρόπο την ανταπόκριση σε μια πρόκληση, την οποία αντιμετωπίζουμε όλοι, ενώ αδυνατούμε να την πραγματώσουμε, όντες εγκλωβισμένοι στα νοητικά και ψυχικά μας στεγανά;
Ακούγοντας την λέξη κούκος, η φαντασία μας θέτει κυρίως το μηχανικό ισοδύναμο αυτού του πουλιού, το οποίο εγκλωβισμένο στην ξύλινη φωλιά του, εξέρχεται από αυτήν μέσω ελατηρίων για να λαλήσει την ώρα. Από την στιγμή που το κουκουνάρι της υποφύσεως κρεμάστηκε σε αλυσίδα, ώστε με το βάρος της να θέτει τον προκατασκευασμένο και προγραμματισμένο μηχανισμό του ωρολογίου, έγινε δέσμια του ωρολογοποιού.
Κούκο στην φύση είδαν οι λιγότεροι από εμάς και σχετικά σπανίως. Τουναντίον ο μηχανικός ξύλινος κούκος βρίσκεται στα πλαίσια των αισθητηριακών εμπειριών όλων.
Τελικά, πού βρίσκεται το τρελάδικο; Μέσα ή έξω από τα ιδρύματα, τα οποία υπερασπίζονται την τυπική λογική, περιθωριοποιώντας αυτούς, οι οποίοι υφίστανται την τρέλα, είτε διότι έσπασαν τα μπουλόνια τους, ως μη δυνάμενοι να υποστούν το εκτός τρελάδικων ψυχιατρείο, είτε ως συνειδητή επιλογή μη συμμορφώσεως προς τας υποδείξεις της "αυτονοήτου" "λογικής";
"Μα", θα αντιτάξει κάποιος, "ο μηχανικός κούκος κάνει καλά την δουλειά του. Δομεί τον χρόνο, είναι αξιόπιστος, ρυθμίζει την ζωή μας, εξασφαλίζει μια βασική προϋπόθεση της έγκαιρης ανταπόκρισης στην πρόκληση της επιβίωσης".
Όμως ο μηχανικός κούκος κινείται αποκλειστικά από τα βαρίδια και την ελκτική δύναμη της γης προς τα κάτω. Ποτέ δεν ευτύχησε να πετάξει, ποτέ δεν χάρηκε την εξισορρόπηση της βαρύτητος με την άνωση των πτερών, την μετάβαση εκτός των ορίων, την οποία επιτρέπει το ελατήριο, μέσω της ωστικής εμπειρίας, για την οποία πλάστηκε η φυσιολογία του.
Για το πέταγμα εκτός ορίων ελατηρίου δεν επαρκεί η μηχανική λογική του ωρολογοποιού. Δεν επαρκούν τα στεγανά του Μάτριξ, τα οποία μας προσδίδουν ολοένα εντονότερα τις ιδιότητες μηχανής, αναιρώντας στην ουσία βήμα προς βήμα όχι μόνο την ζωϊκή μας φύση.
Κατά την διάρκεια της πορείας της ανάπτυξης προβληματισμού σχετικά με το Μάτριξ ξεκίνησα να αντιμετωπίζω κάποια πράγματα από διαφορετική οπτική. Θα τολμούσα να ισχυριστώ, ότι ξεκίνησα να βλέπω. Αυτή η νέα όραση δεν αφορά τα πάντα, αλλά οπωσδήποτε κάποια στοιχειώδη πράγματα, τα οποία διέφευγαν ανέκαθεν της προσοχής μου, μπορούσα πλέον τα βλέπω. Τις περισσότερες φορές αυτά ήσαν στοιχειώδη. Ως εκ τούτου, ήταν η σημασία τους τεράστια. Όσο πιο στοιχειώδες είναι κάτι, τόσο βασικότερος είναι ο ρόλος του.
Η θέαση κάποιων ψηφίδων μοιραία δημιουργεί ένα παζλ. Αυτές βοηθούν στον εντοπισμό και άλλων. Μετά από την επίγνωση ενός σημαντικού τμήματος δημιουργούνται περιγράμματα και λειτουργικά σύνολα, τα οποία καθοδηγούν την έρευνα.
Πιστεύω, ότι ήδη βρίσκομαι σε θέση να επισκοπώ το περίγραμμα και ότι η αρχή της εικόνας έχει ήδη σχηματιστεί. Θεωρώ, ότι η περαιτέρω διαδικασία απαιτεί καταβολή εργασίας. Όμως όσοι διέπονται από ερευνητική διάθεση, θέτουν σε κίνηση ένα είδος συντονισμού προς τα κεκρυμμένα.
Στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου έκανα μια για μένα καταλυτικής υφής διαπίστωση: Το Μάτριξ δεν αποτελεί ένα όριο, ως διαχωριστικό τοιχίο ή πλέγμα, το οποίο καθιστά σε μας την πραγματικότητα μη προσβάσιμη. Η κατάσταση είναι πολύ σκληρότερη. Το Μάτριξ δεν παρεμβάλλεται μεταξύ ημών και της πραγματικότητος. Είμαστε στην κυριολεξία κτισμένοι μέσα στο Μάτριξ. Τα δομικά του στοιχεία παρεμβάλλονται μεταξύ των δικών μας.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι χρειαζόμαστε το Μάτριξ για να επιβιώσουμε, επειδή θα μπορούσε αυτό να επιτελεί κάποιο συνδετικό ρόλο μεταξύ των δομικών μας στοιχείων. Τουναντίον μόνο η απαλλαγή μας από αυτό θα μας επιτρέψει να υπάρξουμε πραγματικά.
Δεν υφίσταται χώρος και για τους δυο. Δεν υφίσταται ικανός χώρος και για το Μάτριξ και για την ύπαρξη. Το Μάτριξ για να λειτουργήσει παραμορφώνει την ύπαρξη, την ελαχιστοποιεί σε ένα αλλοτριωμένο ασθενές υπόλοιπο. Στην ουσία η ύπαρξη μέσα στο Μάτριξ αποτελεί μόνο μια θλιβερή σκιά του εαυτού της. Ο χώρος, μέσα στον οποίο της επιτρέπει να υπάρξει το Μάτριξ συνεπάγεται μια επίπεδα παραμορφωμένη συνθληβή της.
Ο απεγκλωβισμός αποτελεί ζωτική ανάγκη στοιχειώδους επιβιώσεως αυτού που επιβάλει η αλήθεια της φύσεως. Η απαλλαγή του ανθρώπου από το Μάτριξ θα λειτουργήσει ως απελευθερωτική ευλογία. Όμως τα πράγματα δεν είναι διόλου απλά:
Ο εντοιχισμός μας στο Μάτριξ συνεπάγεται, ότι η δημιουργία ρωγμής σε αυτό δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς ρωγμή στην παραμορφωμένη μας ύπαρξη. Η υφή αμφοτέρων είναι ενιαία περιπεπλεγμένη και τα στοιχεία του Μάτριξ δεν είναι δυνατόν να ξηλωθούν, χωρίς να θιγούν δικά μας τμήματα.
Μέσα από αυτήν την οπτική, η διαδικασία της δημιουργίας ρωγμής αποκτά όχι μόνο δραματικές, αλλά τραγικές διαστάσεις. Ιδιαίτερα εάν εξετάσουμε την πρώτη πρόταση της θεωρίας ρωγμών στο Μάτριξ, τον οποίον διατύπωσα σε παρελθούσα ανάρτηση:
Ο πρώτος νόμος συνίσταται στην διαπίστωση, ότι το Μάτριξ είναι αδύνατον να διαρραγεί στα συνδετικά τμήματα μεταξύ των στοιχείων του (δεδομένου ότι η καταβολή συνθλιπτικού χαρακτήρος ενέργειας στους συνδέσμους τους ενισχύει περισσότερο) αλλά θα πρέπει να συνθλιβούν κάποια από τα απλά και στοιχειώδη στοιχεία του. Δηλαδή μια ρωγμή στο Μάτριξ προϋποθέτει συνθλιβή κάποιων πολύ στοιχειωδών, πολύ βασικών τμημάτων μας.
Πιστεύω, ότι κάποιος άνθρωπος, οποίος διαθέτει την όποια καλώς νοούμενη ευαισθησία, αδυνατεί να πράξει κάτι ανάλογο. Απλά, διότι εγχείρηση με βαριοπούλα και κομπρεσέρ είναι αδιανόητος.
Ομολογώ, ότι έστω και εάν ήμουν εις θέσιν να δημιουργήσω την ρωγμή ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΠΟΤΟΛΜΑΓΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ ΥΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Υπογραμμίζω το "ΥΠΟ ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ".
Διότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις απαιτούν ΠΟΛΥ ΧΟΝΤΡΟ ΑΝΑΙΣΘΗΤΙΚΟ.
Ιδού λοιπόν ο λόγος, ένεκα του οποίου ευγνωμονώ των Τζέφρυ Παπανδρέου για την τεράστια βοήθεια, την οποία μου παρείχε κατά την διάρκεια του παρελθόντος έτους,η οποία σχετίζεται αμέσως με την δεύτερη πρόταση της θεωρίας ρωγμών, τον οποίον καταθέτω τώρα:
Η ρωγμή του Μάτριξ είναι δυνατόν να αποτολμηθεί λειτουργικώς μόνον κατά την διάρκεια βαθυτάτων κρίσεων.
Φίλε Γκαπ μου να είσαι καλά. Και εσύ και η αναισθησία σου.
Προσωπικά σε έχω ήδη συγχωρέσει, διότι η εκκόλαψις από τα στεγανά που εσύ βγήκες καθιστά σχεδόν αδύνατη την διαμόρφωση της όποιας προσωπικότητος. Εσύ από εμένα συγχωρείσαι. Οι κολαούζοι σου όμως όχι.
Μέσα σε συνθήκες, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, όλα ρευστοποιούνται και αρχίζουν τα αυτονόητα να σείονται και να χοροπηδάνε. Τότε φθάνει η ώρα που εργοταξιακοί φουκαράδες όπως ο υποφαινόμενος, με την βαριοπούλα κρεμασμένη στον λαιμό, μπορούν να ενδύονται την ποδιά του χειρούργου, χωρίς να πηγαίνουν σε χορό μεταμφιεσμένων.
Σχετικά με την τεράστια ευγνωμοσύνη, την οποία οφείλω στον δεύτερο:
Καλέ μου λύκε:
Άντε να μιλήσει κάποιος, ότι το Μάτριξ το διαμορφώνει η λερναία ύδρα, σε νορμάλ συνθήκες, χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες.
Η τριμερής επιτροπή, στην οποία ανήκεις και το έμβλημά της, το οποίο βγήκε εντόνως στη δημοσιότητα, αφού έγινες "πρωθυπουργός", στάθηκε αφετηρία να μπορεί να γίνεται λόγος σε σοβαρή βάση για πολλά, μα πάρα πολλά πράγματα, ακαρντάση.
Και έχουμε να πούμε πολλά ακόμη.
Εδώ, ή στην κόλαση, όταν με το καλό συναντηθούμε.
Θα μου πεις, ότι οι λύκοι δεν έχουν αισθήματα.
Το κατανοώ.
Στην αντίθετη περίπτωση θα τους λυπόμουν περισσότερο από το θήραμά τους.
Όμως αυτό μετράει στην προκειμένη περίπτωση ελάχιστα.
Διότι οι λύκοι μπορεί να πίνουν αίμα ανθρώπων, οι άνθρωποι δεν πίνουν όμως αίμα λύκων.
Η τιμωρία του λύκου ήταν και είναι να γίνει αυτός σκυλάκι.
Μια μέρα θα σε ταΐζουμε στην αυλή μας φιστίκια, μεγάλε της πλάκας. Διότι το λιβάδι δεν είναι στέπα.
Και στο λιβάδι χορεύει Απέραντος ο Έρωτας. Ναι, αυτός που ακρωτηριάζει το Μάτριξ.
Όσο όμως επιβιώνει έστω και ένα μεμονωμένο μόριό Του, η ρωγμή θα νικήσει.
Διότι η Δημιουργία δεν έλαβε χώρα για τον θρίαμβο των σφαγείων.
Η Δημιουργία είναι μια απέραντη συνεχής Εορτή, την οποία τα δρώμενά σας αδυνατούν να ρυπάνουν.
ΔΙΟΤΙ Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΔΕΝ ΡΥΠΑΙΝΕΤΑΙ. ΣΤΕΚΕΙ ΕΔΩ ΑΓΕΡΩΧΟΣ, ΙΕΡΟΣ, ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου