Με αυτό το σημείωμα θέλω να καταθέσω την άποψη μου, γιατί θεωρώ ότι η η Ελλάδα είναι στην εποχή μας ανοχύρωτη χώρα, στην προοπτική μιας τοποθέτησης που θα ακολουθήση για το σκοπιανό πρόβλημα.
Ίσως αυτά που θέλω να απαριθμήσω είναι για κάποιους φίλους επισκέπτες τετριμμένα. Νομίζω όμως ότι παρ΄όλα αυτά αξίζουν μιας ταξινομημένης απαρίθμησης.
Κατ΄αρχήν θεωρώ ότι τρεις είναι οι βασικοί παράγοντες που συγκροτούν γενικά την αμυντική ικανότητα μιας χώρας έναντι κάποιας έξωθεν επιβουλής:
1. Μια σόφρων, εύστοχη, μακροπρόθεσμα σχεδιασμένη, φιλειρηνική πολιτική.
Αυτή πρέπει να εκπονείται από την πολιτική ηγεσία με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Όταν αναφέρομαι σε πολιτική ηγεσία, δεν εννοώ αποκλειστικά την κυβέρνηση και πολύ λιγότερο αποκλειστικά το κυβερνόν κόμμα. Εδώ λειτουργεί δυστυχώς η στρεβλή αντίληψη, ότι η δημοκρατία είναι ένα απλό αριθμητικό ισοζύγιο, όπου ο έχων το μισό συν ένα κάνει κουμάντο.
Πριν εξετάσουμε από άλλες πλευρές αυτή τη στρεβλότητα, αξίζει να την δούμε από καθαρά αριθμητική άποψη:
Κατ΄αρχήν οι ισχύοντες εδώ και πολύ καιρό εκλογικοί νόμοι διαπνέονται από τη σκοπιμότητα να μπορούν να σχηματίζονται από πλευράς κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ισχυρές κυβερνήσεις, ακόμη και (ή κυρίως) σε περιπτώσεις, που η εκλογική επιρροή των πολιτικών ενώσεων και κομμάτων - που είναι εις θέσιν να συμφωνήσουν στη βάση ενός ενιαίου και πρακτικά εφαρμόσιμου κυβερνητικού προγράμματος - δεν είναι δυνατόν να συμπεριλάβουν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος.
Αυτή η σκοπιμότητα μοιάζει τουλάχιστον εξωτερικά να υπηρετεί το στόχο της πολιτικής σταθερότητος. Αναμφίβολα η σταθερότης αποτελεί αυτονόητη προεξέχουσα προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και την ουσιαστική απόδοση των κυβερνητικών θεσμών. Η αριθμητική της διάσταση όμως, ιδιαίτερα σε φάσεις που η έλξη που εξασκούν τα κόμματα στο εκλογικό σώμα είναι μειωμένη (και αυτές είναι κύρια οι φάσεις που το εκλογικό σύστημα καλείται να υποβοηθήση στη συγκρότηση σταθερούς κυβέρνησης) είναι πολύ ισχνή. Δεδομένου ότι σε τέτοιου είδους εκλογικές αναμετρήσεις καταγράφεται ένα αυξημένο ποσοστό συνειδητής και ηθελημένης αποχής, τότε το ποσοστό ψήφων που απαιτείται για τη συγκρότηση κυβέρνησης κινείται γύρο στο ένα τρίτο των εν δυνάμει εκλογέων.
Θεωρώ ιδιαίτερα ατυχές από τη σκοπιά της αμυντικής πολιτικής, μια κυβέρνηση να στηρίζεται σε ισχνό ποσοστό εκλογέων. Βεβαίως για την επιτυχή προώθηση μιας συγκεκριμένης πολιτικής σημαντικότατο ρόλο παίζει το λεγόμενο κοινωνικό Konsens, η συμφωνία δηλαδή - κύρια παθητικής μορφής - που επιτυγχάνει μια κυβέρνηση από το κοινωνικό σύνολο. Αυτό το Konsens καλύπτει όλο το χώρο ανάμεσα στη θερμή αποδοχή και την απλή ή έστω και με σχετική δυσφορία ανοχή. Το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις στηρίζονται συν τω χρόνω σε όλο και μικρότερα ποσοστά του εκλογικού σώματος, έχει αναβιβάσει το ρόλο των σφυγμομετρήσεων της κοινής γνώμης. Είναι προφανές ότι αντίθετα προς τις διακηρύξεις της δήθεν ισχύος, οι ισορροπίες ρέπουν προς την αστάθεια. Αυτό αποτελεί πολύ ουσιαστική αδυναμία της αμυντικής πολιτικής συνολικά.
Είναι αυτονόητο, ότι πριν απ΄όλα, η αμυντική ισχύς στηρίζεται στην αποτροπή. Όσο συρρικνούται η κυβερνητική βάση, τόσο αποδυναμώνεται η διαπραγματευτική ικανότητα μιας κυβέρνησης και κατ΄ακολουθία η δυνατότητα εκπόνησης συγκροτημένης αποτρεπτικής στρατηγικής.
Δυστυχώς μετά από αυτή τη διαπίστωση οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι η σκοπιμότητα που διέπει τους εκλογικούς νόμους της περιόδου, αντιφάσκει στο στόχο της αμυντικής ισχύος την χώρας. Δεν θα ήθελα να επιχειρήσω με αυτή την ευκαιρία μια γενικότερη αποτίμηση αυτών των νόμων. Θα ήθελα όμως να προτείνω μια διαδικασία, που νομίζω ότι αξίζει να προβάλλουμε και η οποία θα μπορούσε ίσως να μας απαλλάξη από το υπάρχον αδιέξοδο.
Σεβόμενος κατ΄αρχήν τη στόχευση της σταθερότητος (τουλάχιστον κατ΄αποδοχή, δεδομένου ότι δεν αφορά άμεσα την προβληματική που έχει τεθεί) αυτό που πρέπει να αμφισβητηθή είναι η αντίληψη του "μισό συν ένα" στη λήψη αποφάσεων που αφορούν την εθνική άμυνα. Επειδή το θέμα είναι άμεσα εθνικό, θα έπρεπε οι αντίστοιχοι πολιτικοί φορείς που το χειρίζονται, να είναι διακομματικοί φορείς της βουλής, οι οποίοι κατανέμουν τα πόστα σύμφωνα προς τα ποσοστά εκπροσώπισης στην εθνική αντιπροσωπία, βάσει συνταγματικής κατοχύρωσης. Δεν πρέπει να υπάρχη πολιτική ένωση που εκπροσωπείται, που να μην αναλαμβάνη το καθήκον και την υποχρέωση συγκεκριμένης διαμορφωτικής συμμετοχής στα ζητήματα εθνικής άμυνας.
Έτσι επιτυγχάνεται μέσω του ισχύοντος εκπροσωπευτικού συστήματος η ενσωμάτωση όλων στο αμυντικό σύστημα. Διότι, εάν η ενσωμάτωση αυτή περιορίζεται μόνο στα διεκπεραιωτικά ζητήματα, μέσω της καθολικής στρατιωτικής θητείας και της συνεισφοράς στις στρατιωτικές δαπάνες μέσω του φορολογικού συστήματος, είναι ψευδεπίγραφη. Βεβαίως η πλέον μακάβρια εκδοχή αυτής της ολιγαρχικής συγκρότησης των κέντρων οργάνωσης και προγραμματισμού της αμυντικής συγκρότησης είναι, όταν ο λαός, ή μεγάλο τμήμα του, θεωρείται εσωτερικός εχθρός. Δυστυχώς, το φαινόμενο αυτό δεν απεφεύχθη στο παρελθόν, με μοιραία αποτελέσματα όχι μόνο για την εθνική συνοχή.
Βεβαίως η αριθμητική πλευρά του ζητήματος είναι σημαντική. Δεν μπορεί όμως να είναι η κύρια, δεδομένου ότι η ποιοτική πλευρά ιδιαίτερα σε ζητήματα πολιτικών επιλογών είναι καθοριστική. Είναι νομίζω αυτονόητο ότι ο πολιτικός προσανατολισμός είναι αυτός που καθορίζει αποφασιστικά την αμυντική πολιτική μιας κυβέρνησης. Εάν το εθνικό συμφέρον υπερσκελίζεται από την εξωστρέφεια στις κυβερνητικές επιλογές, τότε οι ξένοι προστάτες ανακηρύσονται σε εγγυητές της αμυντικής ικανότητος της χώρας.
Κατά κανόνα η χώρα μας δυστύχησε από πού παλαιότερα με την πρόταξη διάφορων "συμμαχικών" λεγόμενων συμφερόντων έναντι του εθνικού. Αυτές οι κάκιστες επιλογές εζημίωσαν τη χώρα, οδηγώντας κάποτε και σε εθνικές τραγωδίες.
Βεβαίως δεν μπορούμε να αποδώσουμε σε όλους στους Έλληνες πολιτικούς γενικά και χωρίς διακρίσεις τάσεις υπερσκελισμού των εθνικών συμφερόντων. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, η οποία επιπρόσθετα λόγω της γλώσσας της, του πολιτισμού της και του φρονήματος που σφράγισε μέσα στην πορεία των αιώνων το λαό της, αποτελεί αγκάθι για κάποιους ισχυρούς, που επιδιώκουν την επιβολή των συμφερόντων τους με την ωμή βία και το "διαίρει και βασίλευε".
Οι πολιτικοί της Ελλάδας είναι δυστυχώς υποχρεωμένοι να βαδίζουν απάνω σε τεντωμένο σχοινί, μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συγκυρίες. Το χειρότερο όλων είναι η συνεχής δημιουργία σφήνας, που επιχειρούν κάποια ξένα κέντρα με ενχώρια πρόσωπα, που έχουν επωάσει έντεχνα στα θερμοκήπια του ενδοτισμού. Έτσι ενώ υπήρχαν και υπάρχουν πράγματι και αξιόλογοι έντιμοι πολιτικοί στην Ελλάδα, αυτοί αποτελούν τη μειοψηφία, η οποία βάλλεται μόνιμα από την πέμπτη φάλαγγα, που τους περιβάλει, τόσο με τη μορφή του συνοδηπόρου όσο και με τη μορφή του ανταγωνιστού.
Η ευεργετική δραστηριότητα στην συγκρότηση και την απόδοση καρπών της εθνικής άμυνας πολλών μεγάλων ή και μικρότερων πολιτικών μορφών στη χώρα, στάθηκε το ευτύχημα, που βοήθησε να σταθή αυτή στα πόδια της, όσο αυτό κατέστη δυνατόν. Αναμφίβολα σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα υπάρχουν αξιόλογα, έντιμα και έμπειρα στελέχη που συνέβαλαν και συμβάλουν στο στοιχειώδες κράτημα μιας άνισης διελκυστίνδας έναντι των δυνάμεων του συρμού.
Σαν πρόσφατα παραδείγματα θέλω να αναφέρω τον κ. Κρανιδιώτη επί κυβερνήσεων του Πασόκ και τον κ. Μολιβιάτη επί Ν.Δ. Ο τραγικός θάνατος του πρώτου και η απομάκρυνση από την κυβέρνηση του δεύτερου επέφεραν αισθήματα θλίψης σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, γιατί μπόρεσαν συν τοις άλλοις να πετύχουν το τόσο σημαντικό για την άμυνα Konsens στο πρόσωπό τους.
Βεβαίως δεν είναι πάντα εύκολο να κατατάξη κάποιος τους πολιτικούς και την προσφορά τους με γνώμονα το άσπρο και το μαύρο. Μια σύντομη επισκόπηση όμως της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας τεκμηριώνει την συχνή κυριαρχία των μαύρων προβάτων και τα δεινά που συσσώρευσαν.
Ένα στοιχειώδες αμυντικό δόγμα επιβάλει προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης του όποιου πράγματος, να διαφαίνεται αυτό άξιο υπερασπίσεως. Η υπουργός εξωτερικών συμφώνησε πρόσφατα με τους αμερικάνους ομολόγους της την αποστολή περεταίρω ελλαδικών στρατιωτικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, με στόχο υποτιθέμενα ανταλλάγματα στις διαπραγματεύσεις για το σκοπιανό.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: Τέτοιες παραχωρήσεις καταρρακώνουν την έννοια της άμυνας, την εναποθέτουν στη χείρα και το έλεος του προστάτου, προσδίδουν στη χώρα νεοαποικιακή χροιά, συμβάλουν στην κοινωνική απαξίωση. ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΜΑΝΑ.
2. Το αξιόμαχο του στρατού.
Αυτός ο παράγων που συμβάλει στη συγκρότηση της αμυντικής ικανότητος της χώρας αποτελείται από δύο μέρη: Το ανθρώπινονο δυναμικό και τα εξοπλιστικά μέσα.
Για το πρώτο μέρος έχω χύσει πολύ μελάνι και όχι μόνο, κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του ογδόντα, όταν χρημάτισα οργανωμένος ανυπότακτος. Με τον αγώνα μας στις επιτροπές στρατού εκπληρώσαμε πολλές και βαριές θητείες, φωνάζοντας να πάψουν να αντιμετωπίζουν τους στρατευμένους σαν σκουπίδια, καταρρακώνοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους και επιμένοντας ότι οι στρατευμένοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένστολοι πολίτες.
Αντικείμενο των κινητοποιήσεων μας στάθηκαν κύρια τα δικαιώματα των στρατευμένων, που λόγω θέσεως δεν τους επετρέπετο να έχουν φωνή και δευτερευόντως το πρόβλημά μας ως στρατεύσιμοι στο εξωτερικό.
Ένας στρατός οφείλει να σέβεται τους στρατευμένους, αν θέλη να είναι στοιχειωδώς αξιόμαχος.
Επειδή έχω αναφερθεί πολύ διεξοδικά στο παρελθόν σ΄αυτή τη θεματολογία θέλω να περιοριστώ εδώ μόνο σε μια ευχάριστη διαπίστωση: Πριν μερικά χρόνια έτυχε να επισκεφθώ μια οικογένεια, όπου νεαρός στρατευμένος ετοίμαζε το σάκο του για την επιστροφή μετά τη λήξη της άδειας στο στρατώνα. Η χαρά ήταν ευδιάκριτη στο πρόσωπο και τις κινήσεις του, που θα επέστρεφε κοντά στους φίλους του στη μονάδα. Αυτή η εικόνα διέφερε ριζικά από άλλες που έζησα άλλα χρόνια πριν το γεγονός. Δεν είμαι σε θέση να κάνω μια γενική εκτίμηση για τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στους στρατώνες. Είμαι όμως βέβαιος ότι πολλά άλλαξαν προς το καλύτερο. Κερδισμένοι δεν είναι μόνο οι στρατευμένοι, αλλά και η αμυντική ικανότητα, δηλαδή όλοι μας. Δεν περιμένω αναγνώριση από κανένα για την προσπάθεια μας αυτή. Μου φτάνει να αντικρίζω μια γυαλάδα όταν συναντιέται το βλέμμα μου με αυτό κάποιων βετεράνων ανυπότακτων.
Στο θέμα των εξοπλισμών ότι και να πή κάποιος, είναι μια μακρόσυρτη αναφορά σε μια αμαρτωλή ιστορία. Να αγοράζης σκουριά για την πατρίδα σου, που μ΄αυτή θα πάνε άλλοι να σκοτωθούνε, για να σκορπάς εκατομμύρια από τις μίζες στα παρίσια, πρέπει να είσαι κόπανος πρώτου μεγέθους. Τα στρατοδικεία φρόντισαν να στήσουν στο τοίχο τον Μπελογιάννη και άλλα κυνηγημένα και πεινασμένα ανθρωπάκια. Αυτή είναι η Ελλάδα.
Δεν μπορώ όμως σ΄αυτό το σημείο να μην αναφέρω τον "αείμνηστο" για άλλους, αναίσχυντο για μένα Ανδρέα Παπανδρέου, που έβαζε την κρατική πολεμική βιομηχανία να πουλάη ταυτόχρονα όπλα και πυρομαχικά στον Ιράν και το Ιράκ, όταν βρισκόντουσαν σε πόλεμο μεταξύ τους. Ά ρε Μαλακάσα παιδάκια που έφαγες. Και σεις βαυκαλιζόμενοι "σοσιαλιστές", ψηφοφόροι του Δράκουλα, "προοδευτικοί" των υπονόμων. ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΜΑΝΑ.
3. Το λαϊκό φρόνημα.
Ο τρίτος παράγων. Η ευθύνη σου και η ευθύνη μου αδελφέ.
Δεν επιτρέπεται να ξεπουλήσουμε αυτό που ρίζωσε μέσα στους αιώνες.
ΦΡΟΝΗΜΑ
ΣΗΜΑΙΝΕΙ
ΨΥΧΗ
ΚΑΙ ΦΡΟΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου