ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ "ΚΙΝΗΜΑ": ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΑΠΑΤΗ ΣΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Θα διακόψω προς ώρας την ενασχόληση με τον προβληματισμό γύρω από τη συγκρότηση των κοινωνικών και επαναστατικών θεωριών, ανοίγοντας μια παρένθεση αναφοράς στο λεγόμενο "οικολογικό κίνημα" για δυο λόγους:
Αφ' ενός, το προηγούμενο θέμα προϋποθέτει κάποια εμπεριστατωμένη προετοιμασία. Τα περισσότερα κείμενα που το αφορούν, ανάγονται σε μελέτες προγενέστερων εποχών. Μια επαναπροσέγγιση αυτών των κειμένων δεν κρίνεται αναγκαία μόνο για "φρεσκάρισμα" του περιεχομένου στη μνήμη. Η επαναλληπτική μελέτη είναι μοιραίο να γίνεται μέσα από ένα πιο ώριμο πρίσμα, που παίρνει υπ' όψει τις μετέπειτα εμπειρίες. Στην ουσία, αυτή η αναζήτηση δεν αποτελεί επανάλληψη μελέτης κειμένων, αλλά ανατροπή του τρόπου που συντελέστηκε αυτή η μελέτη στο παρελθόν. Άρα, απαιτεί κάποιο χρόνο, εάν δεν αποτελεί στόχο το να μηρυκάσουμε μια ακόμη φορά, αυτά που μασήσαμε στο παρελθόν.
Από την άλλη το οικολογικό "κίνημα" αποτελεί στη συνείδηση της κοινής γνώμης κατά κανόνα τμήμα του κινήματος κοινωνικής χειραφέτησης. Σε κάποια περίοδο μάλιστα, αυτό φάνηκε ότι θα μπορούσε να παίξει κυριαρχικό ρόλο, αποτελώντας βασικό άξονα αναφοράς και συσπείρωσης δυνάμεων αμφισβήτησης.
Την άποψη αυτή έκφρασαν διακεκριμένοι θεωρητικοί και ακτιβιστές των κοινωνικών κινημάτων, όπως ο Σαρλ Μπετελέμ, που στα τέλη της δεκαετίας του '70 είδε τις πρωτοβουλίες που συγκροτούντο στην κοινωνική βάση με αναφορά τελείως συγκεκριμένα θέματα να σχηματίζουν στο επόμενο μέλλον τον κορμό του κινήματος αμφισβήτησης. Το 1980 διεξάχθηκε μια συζήτηση στη Louvain-la-Neuve του Βελγίου με πρωτοβουλία διαφόρων ομάδων σχετικά με την οικολογία, όπου πρωτοστάτησαν με εισηγήσεις τους ο Δανιήλ Κον-Μπεντίτ και ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Οι εισηγήσεις αυτές, με ένα τμήμα της συζήτησης που ακολούθησε, εκδόθηκαν σε εγχειρίδιο με τίτλο "Από την οικολογία στην αυτονομία", επιχειρώντας να δομήσουν μια κάποια προβληματική.
Στην ουσία όμως ποτέ το οικολογικό κίνημα δεν απόκτησε μια στοιχειωδώς δομημένη θεωρία. Έτσι από τότε μπερδεύονται οι οικολόγοι στα πόδια του κοινωνικού γίγνεσθαι, χωρίς να υπάρχουν μέτρα και σταθμά για να δομήσουν αυτήν την παρέμβαση συγκεκριμένα, πέρα από συγκεχυμένα ευχολόγια και έκφραση "χρηστών" (κατά βάση δήθεν χρηστών) επιθυμιών.
Έτσι τα "οικολογικά" αιτήματα προβάλλονται κάθε λίγο και λιγάκι, όπως έγινε προχτές με την "πακόσμια ημέρα περιβάλλοντος", όπου κλήθηκαν οι πολίτες να μην κάνουν χρήση ηλεκτρικού ρεύματος κατά το δυνατόν στην διάρκεια κάποιας χρονικής περιόδου, χωρίς να έχει προηγηθεί ένας ουσιαστικός διάλογος, ή κάποια διαφώτiση για τη σκοπιμότητα των προτεινόμενων μέτρων.
Οι συχνά ανερμήνευτες και αλλοπρόσαλλες επιλογές των θιασωτών του "οικολογικού" κινήματος, τα βαρύγδουπα ονόματα μελών της διεθνούς εξουσιαστικής ελίτ που παρεμβαίνουν, όπως ο Αλ Γκορ, η ομιχλώδης παρασκηνιακή υποστήριξη από δυσδιάκριτα κυκλώματα πολλών ΜΚΟ για το περιβάλλον, έχουν δημιουργήσει ένα σκεπτικισμό σε σημαντικό αριθμό πολιτών, αναφορικά με τις σκοπιμότητες του φερόμενου ως οικολογικού κινήματος.

Επειδή στην πορεία του χρόνου έχω σχηματίσει συγκεκριμένες αντιλήψεις για αυτά τα θέματα, θα ήθελα να τις παραθέσω. Τόσο για να πω την άποψή μου για ένα σημαντικό σύμπλεγμα τρέχουσας προβληματικής, όσο και για να αξιολογήσω ένα χώρο, που αξίωσε και αξιώνει να παρεμβαίνει στα δεδομένα της κοινωνικής αμφισβήτησης και χειραφέτησης.

Την παράθεση χωρίζω στα εξείς μέρη:
- Αντιλήψεις για τη γη και οι συνέπειες που πρικύπτουν για τη σχέση ανθρώπου και
περιβάλλοντος
- Ποιοί δημιούργησαν το "οικολογικό" κίνημα.
- Ποιούς στόχους πρόβαλε το "οικολογικό" κίνημα.
- Τα μυθεύματα σχετικά με το CO2 και την υπερθέρμανση του πλανήτη
- Η πρακτική των "οικολόγων"
- Ευγονική, ο τελικός στόχος

Πριν εισέλθω στην παράθεση των απόψεών μου, που όπως γίνεται προφανές έχουν έντονα κριτικό χαρακτήρα, θέλω να δηλώσω, ότι δεν αποσκοπώ κατ' αρχήν στην καταγγελία των ανθρώπων που έχουν μια πραγματική και ανιδιοτελή αγάπη για το περιβάλλον και προσπαθούν να εξασκήσουν πολιτική προστασίας απέναντί του.

Το "οικολογικό" κίνημα δεν έπεσε από τον ουρανό. Δημιουργήθηκε από συγκεκριμένα κυκλώματα, αλλά και μέσα σε συγκεκριμένη συγκυρία:
Στα τέλη της δεκαετίας του '70 το λαϊκό κίνημα που είχε αναπτυχθεί διεθνώς γνώρισε μια ισχυρή κάμψη, που απειχούσε σε σημαντικό βαθμό μια κρίση ταυτότητας. Η πλέον μαχητική του πτέρυγα, αποτελούμενη από τους λεγόμενους "αριστεριστές", που επρόσκειντο στην πολιτική της Κίνας επί προεδρείας Μάο Τσε Τουκγ, είχε δεχθεί ισχυρά πλήγματα στην αυτοσυνειδησία της. Μετά το θάνατο του Μάο οι εσωτερικές συγκρούσεις στα πλαίασια του Κομμουνιστικού Κόμματος, που έληξαν με την εξόντωση της χήρας του "μεγάλου τιμονιέρη" και τους συνεργάτες της στην εξοβελισθείσα "κλίκα των τεσσάρων" οδήγησαν στην επικράτηση των πραγματιστών, που επεδίωκαν μια συνεργασία με τη Δύση και την ανάπτυξη της Κινέζικης οικονομίας με την ένταξη της χώρας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας και την παγκόσμια αγορά.
Αυτός ο προσανατολισμός της Κίνας στάθηκε αφορμή για τη ρήξη με τον Ενβέρ Χότζα και το Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας. Αυτή η διαδικασία αποτέλεσε ένα αναπόφευγο σοκ για πολλούς οπαδούς του Μαοϊσμού εκείνης της εποχής. Βέβαια κάποιοι παρηγορήθηκαν ότι οι Αλβανοί απέμειναν να υποστηρίζουν την "καθαρή" γραμμή, αλλά εν τέλει έχει σημαντικό αντίκτυπο στον κοσμοείδωλο ενός αριστερού, κατά πόσο η ηγέτιδα δύναμη είναι μια μεγάλη χώρα όπως η Κίνα, ή μια πλήρως περιθωριακή, όπως το γειτονικό μας κρατίδιο.
Ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση από τη δεξιά στροφή της Κίνας αποτέλεσε ο πόλεμος Βιετνάμ και Καμπότζης, καθώς και ο πόλεμος Κίνας και Βιετνάμ στη συνέχεια. Αυτά τα "παράδοξα" ουδέποτε επιχείρησαν να τα ερμεινεύσουν οι αριστεροί κομισσάριοι των αντίστοιχων πολιτικών χώρων, με αποτέλεσμα η κρίση ταυτότητας των αντίστοιχων πολιτικών ομάδων να βαθύνει.
Εξίσου διαλυτικά για την συνειδησιακή συγκρότηση επέδρασε ο βίαιος παρεμβατισμός της Σοβιετικής Ένωσης σε χώρες του τρίτου κόσμου, όπως στην Αγκόλα και το Αφγανιστάν.
Με αυτή την έννοια, το "οικολογικό κίνημα" εμφανίστηκε μετά την κρίση ταυτότητας, που σημειώθηκε στα λεγόμενες "αριστερίστηκες" - τουτέστιν μαοϊκής κατευθύνσεως ομάδες, του Ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου. Ταυτόχροανα απορρόφησε ένα σημαντικό μέρος του στελεχικού δυναμικού τους, ενώ ταυτόχρονα αναδείχθηκαν και νέα πρόσωπα.
Ενώ η αιχμή του δόρατος στην ανάπτυξη του "οικολογικού κινήματος" στάθηκαν οι πρωτοβουλίες που είχαν συγκροτηθεί στη βάση ενάντια στην ανάπτυξη της πυρηνικής ενέργειας και στον επανεξοπλισμό των Ευρωπαϊκών χωρών του ΝΑΤΟ με πυραύλους μέσου βεληνεκούς - αυτό που τότε ονομάστηκε "κίνημα της ειρήνης" - και με ταυτόχρονη απορρόφηση στελεχικού δυναμικού οργανώσεων της άκρας αριστεράς, ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΙΧΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΦΕΤΗΡΙΑ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΑΥΡΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ.

2. ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

Πριν γίνει μια συγκεκριμένη αναφορά στις δυνέμεις που παρενέβησαν με προμετωπίδα την προστασία του περιβάλλοντος, νομίζω ότι αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας στις αντιλήψεις που έχουν εκφραστεί και έχουν κυριαρχίσει στον ένα ή άλλο βαθμό όσο αφορά τη λειτουργικότητα της Γης, σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή και την ανάπτυξη δραστηριοτήτων πάνω σ' αυτήν. Αυτό είναι σκόπιμο για να κατανοήσουμε ως ένα βαθμό και τις σκοπιμότητες αυτών που εκφράζουν προτάσεις και μέτρα για το περιβάλλον.
Οι αντιλήψεις που γνωρίζω είναι βασικά τέσσερεις, αν και υπάρχουν και κάποιες εξειδικεύσεις τους. Οι δυο από αυτές έχουν οικονομική βάση και οι δυο θρησκευτική-μεταφυσική.


Η θεωρία της αναγκαιότητας συνεχούς ανάπτυξης:

Η πρώτη αντίληψη είναι αυτή της ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ. Βάση της γενικότερης ανάπτυξης - και της πολιτιστικής - θεωρείται με βάση αυτή την αντίληψη η οικονομική ανάπτυξη. Αυτή είναι που παρέχει τις προϋποθέσεις όχι μόνο της επιβίωσης αλλά και της προόδου. Πρόκειται για μια καθαρά υλιστική αντίληψη, που χαρακτήρισε τόσο την καφαλαιοκρατική ανάπτυξη, όσο και τα "σοσιαλιστικά" πειράματα του παρελθόντος. Αυτός ο τρόπος θεώρησης αντιμετωπίζει τη Γη ως πεδίο αποθεμάτων, πηγών, μέσων - resources - για την ικανοποίηση του στόχου της οικονομικής ανάπτυξης. Στην πορεία αυτή η θεώρηση "ανακάλυψε", ή έστω δέχθηκε να ασχοληθεί και με την ισορροπία των λεγόμενων οικοσυστημάτων. Στη βάση ότι αυτά δεν είναι δυνατόν να υφίστανται μια διαρκή μονομερή εκμετάλλευση, χωρίς μέριμνα για την ομαλή αναπαραγωγή (όπου αυτό είναι δυνατό) την προστασία τους και την ομαλή τους αλληλοεπίδραση με εκείνα τα δεδομένα του πλανήτη, που δεν υπέχουν άμεσα αποθεματικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, μια λελλογισμένη χρήση των αποθεμάτων, σε συνδυασμό με μια ενεργό περιβαντολλογική πολιτική, μπορούν να εξασφαλίσουν μια μόνιμη ανάπτυξη, χωρίς μεγάλους κινδύνους διαταραχών, ή βίαιων συνδρόμων στα οικοσυστήματα.
Από τα πλέον ετερόκλητα χείλη διατυπώθηκαν στην πορεία της ανάπτυξης του συστήματος πανομοιότητες στοχεύσεις, συνθήματα και χείμαιρες όσο αφορά την ανάγκη μόνιμης ανάπτυξης της παραγωγής. Έτσι κατά τη δεκαετία του 80, στο σύνθημα των "οικολόγων" της Γερμανίας (όπου άναπτύχθηκε με πρωτόγνωρο δυναμισμό ένα περιβαντολλογικό κίνημα) "η ανάπτυξη δεν είναι το παν", ο τότε υπουργός οικονομίας Otto Graf Lambsdorf πρόβαλε το σλόγκαν: "η ανάπτυξη δεν είναι το παν, αλλά χωρίς ανάπτυξη είναι τα πάντα ένα τίποτε". Σε αντίστοιχο ιδεολογικό σχήμα κινήθηκε και ο λεγόμενος "μηχανηστικός υλισμός" που πρόβαλε ο Στάλιν, τόσο στο σύντομο βιβλίο "Προβλήματα οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ", όσο και στο πολύτομο "πόνημα" "Διαλεκτικός Υλισμός", όπου πρόβαλε τη θέση ότι πρώτα πρέπει να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις και μετά θα αλλάξει η συνείδηση της κοινωνίας για την υιοθέτηση της κομμουνιστικής προοπτικής. Κάτι αντίστοιχο πρόβαλαν και οι διάδοχοι της σταλινικής νοοτροπίας στην Κίνα με το γνωστό "άσπρη γάτα - μαύρη γάτα, είναι καλή αρκεί να πιάνει ποντίκια. Στη λεγόμενη θεωρία των "παραγωγικών δυνάμεων" είχε αντιτεθεί ο Μάο, προβάλλοντας την βαρύτητα της πολιτικής απέναντι στην οικονομία. Η αποτυχία της Μαοϊκής πολιτικής είναι όμως ένα ειδικό θέμα.
Στα ίδια πάνω κάτω πλαίσια κινήθηκαν και οι "σοσιαλίζοντες" απολογητές της αναπτυξιακής επιλογής. Σε ένα άρθρο του στο περιοδικό "Αντί" είχε προσπαθήσει ο Γεράσιμος Αρσένης, όταν ήταν υπουργός οικονομίας να χρησώσει το χάπι, αναφερόμενος στους δυο διαφορετικούς όρους της Αγγλικής που αποδίδουν τον όρο "Ανάπτυξη". Ο ένας είναι growth και ο άλλος development. Ενώ ο πρώτος είναι καθαρά ποσοτικός, ο δεύτερος δεν παύει να έχει και ποιοτικό περιεχόμενο, αναπαράγοντας όμως την μόνιμη προκατάληψη των οπαδών της λογικής της ανάπτυξης, ότι μόνο αυτή, σε συνεχή και αδιαμφισβήτητη άνοδο, είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί την κάθε είδους πρόοδο.

Σε αυτή την απρόσκοπτη υλιστική θεώρηση της ζωής και της ανθρώπινης ευημερίας αντιτέθηκαν αυτοί που αμφισβήτησαν την θεωρία της διαρκούς ανάπτυξης. Στην ουσία τους η αντεπιχειρηματολογία τους στάθηκε εξ ίσου υλιστική, με βασική αναφορά στις περιορισμένες εντός ορίων δυνατότητες καταπόνησης των οικοσυστημάτων. Επικεφαλής και πρωτεργάτης αυτής της αμφισβήτησης ήταν το "Κλαμπ της Ρώμης" αποτελούμενο κύρια από μασόνους και άτομα που βρίσκονταν πολύ βαθιά στη διαχείρηση του συστήματος, με επικεφαλής το πρωταγωνιστή της Τριμερούς Επιτροπής και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ Τζιοβάνι Ανιέλι. Το βιβλίο που έκδοσαν στις αρχές της δεκαετίας του '80 "Global 2000", με περιεχόμενο μια συγκεχυμένη, επιστημονικοφανή καταστροφολογία, έγινε η "βίβλος" των "οικολόγων", ΑΛΛΑ ΤΑΖΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΑΝ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΤΥΠΟΥ NEW WORLD ORDER ΗΤΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ. Βασικό σύνθημα ήταν το: "Σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά (global denken, lokal handeln).
Όπως θα δούμε στη συνέχεια η οργανωτική βάση αποτελούνταν από ΜΚΟ προσαρτημένες στον ΟΗΕ, συχνά με άμεση και απροκάλυπτη εωσφορική εκφορά, οι οποίες χρηματοδοντούνταν από αυτούς που πλάσαραν και το σύνθημα της λεγόμενης "νέας τάξης" στη σύγχρονη περίοδο.

Η άλλη πλευρά των οικολόγων ήσαν οι λεγόμενοι εναλλακτικοί (alternativ). Αυτοί δηλαδή, που υποτίθεται ότι αναζητούσαν ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν σημαντικές επιλογές της εξουσίας και αξίζουν την προσοχή μας για περισσότερους λόγους.
Σε τί συνίσταντο τα πρώτυπα των εναλλακτικών, ως αχθοφόρων της νέας εξουσιαστικής ονείρωξης;
Το πρώτο ήταν η αμφισβήτηση του βιομηχανικού τρόπου ζωής. Δηλαδή το δικαίωμα στην τεμπελιά. Είναι γνωστό ότι στα πλαίσια της παγγκομιοποίησης σχεδιάστηκε μια μαζική αποβιομηχανοποίηση του βιομηχανικού Βορρά. Αποποιειθήσα η αντίδραση της υποχρέωσης να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και μαθητείας, οικοδόμησε το κοινωνικό τεμπελχανείο, δίνοντας μερικά ψίχουλα σαν κοινωνικά επιδόματα.
Το δεύτερο ήταν η "υγειινή" διατροφή. Χωρίς ποτέ αυτή να μπορεί να χαρακτηριστεί κακή, στην ουσία ανάγει στα πρότυπα των ανθρωποσοφιστών (άνθρωπος - όφις) που είχαν σαν κεντρικό όργανο προπολεμικά το "Lucifer Gnosis". Η φυτοφαγία ανάγει και σε ένα συγκεκριμένο τύπο παγανιστικού αποκρυφισμού. Και πολλοί από την ναζιστική ηγεσία ήσαν χορτοφάγοι. Έτσι μεταβαίνουμε στην τρίτη θεώρηση της Γης, που είναι θρησκευτική και σχετίζεται με τον Ευρωπαϊκό παγανισμό.


Η αντίληψη για τη Γη με βάση το μητρικό σύμβολο της γονιμότητος

Στο θέμα της μητριαρχίας, της χθόνιας λατρείας, ή λατρείας της γονιμότητας της γης, έχει προηγηθεί μνεία σε τρεις αναρτήσεις που προηγήθηκαν.
Το οικολογικό κίνημα έκανε αναφορές σε αυτές ακριβώς τις παγανιστικές αντιλήψεις. Η συγκεκριμένη επιλογή έγινε κατά τη γνώμη μου με βάση τις ρυθμίσεις που αποφάσισαν οι αντιδραστικές δυνάμεις του κοινωνικού σκοταδισμού στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ στις αρχές της δεκαετίας του '70, σαν αναδίπλωση απέναντι στον άκρατο αρτηριοσκληρωτικό συντηρητισμό που προωθούσαν μέχρι τότε. Τότε αναθεωρήθηκε η αρτηριοσκληρωτική γραμμή του ανοιχτού πουριτανισμού και της ακραίας συντήρησης και αποφασίστηκε η προώθηση μιας ρεφορμηστικής τακτικής, που υπέσκαπτε τα θεμέλια των κοινωνιών με διάβρωτική εξουθένωση των υπαρχουσών δομών. Οι οποίες, έστω και εάν ήσαν πλήρως αντιδραστικές και παρωχημένες, δεν έπαυαν να συγκροτούν μια υποτυπώδη "τάξη".
Ο ακραίος συντηρητισμός είχε προκύψει μεταπολεμικά σαν άμεσο επακόλουθο του ψυχρού πολέμου και είχε σαν άξονα ένα έντονο αντικομμουνισμό. Η κοινωνία είχε χωρισθεί από τους μηχανισμούς προπαγάνδας της εποχής, στους "αξιοπρεπείς" συντηρητικούς πολίτες, που αποτελούσαν και την μέση αντίληψη καθωσπρεπεισμού και τα ολιγάριθμα "ανατρεπτικά στοιχεία", που αποτελούσαν τους άξιους κοινωνικής απομόνωσης ανατροπείς. Στην ουσία επρόκειτο για ένα άμεσα συγκρουσιακό κοινωνικό μοντέλο, που στηριζόταν σε εντάσεις, τις οποίες αναπαρήγαγε. Αποτέλεσμα ήταν να αμφισβητηθεί έντονα αυτή η επικρατώσα νοοτροπία από τα κινήματα που αναπτύχθηκαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '60. Σε αυτά προΐσταντο ισχυροί διανοούμενοι, που είχαν συγκροτήσει δυναμικές ομάδες αμφισβήτησης, ενώ είχαν ταυτόχρονα μια σημαντική παρουσία σε πανεπιστημιακές έδρες, κύρια στο Παρίσι, αλλά και σε σημαντικά πανεπιστήμια της Γερμανίας και της Αγγλίας. Τότε ήταν μοιραίο, να καθιερωθεί και ο όρος "προοδευτικοί διανοούμενοι", από τη στιγμή που οι δυνάμεις της εξουσίας είχαν επιλέξει την άκρα συντηρητική εκφορά. Το κόστος που συνεπάγοντο οι τριβές αυτής της επιλογής ήταν διττό:
Από τη μια οι εντάσεις που συνεπάγετο αυτό το σκληρό μοντέλλο, είχαν αρχίσει να κουράζουν τον μέσο πολίτη και τον κασσικό μικροαστό. Από την άλλη, η επιλογή της συντήρησης, αντέφασκε στη έννοια της προόδου, αφήνοντας όλο το αντίστοιχο πεδίο στην δικαιοδοσία της αριστερής και της αντιεξουσιαστικής προπαγάνδας. Με αυτή την έννοια, οι συνειδησιακές μετατοπίσεις που συντελούνταν, δρούσαν δυσμενώς για το άρχον συγκρότημα. Η λήψη δραστικών μέτρων έμοιαζε αναπόφευγη. Και μάλιστα με τρόπο, που η αντιδραστικές δυνάμεις ήσαν υποχρεωμένες να αρνηθούν τον βασικό πυρήνα της ιδεολογίας τους.
Το τέχνασμα που σοφίστηκαν, ήταν το πλασάρισμα ενός νόθου, ψεύτικου, αποπροσανατολιστικού, μηδενιστικού και ΑΝΤΙΑΞΙΑΚΟΥ "προοδευτισμού". Από τότε ξεκίνησε ο εκφυλισμός του όρου "προοδευτικός" και η μετατροπή του σε συνώνυμο του κόπανος.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου έπρεπε να λάβει χώρα μια τεράστια αναπροσαρμογή των μηχανισμών του συστήματος. Κύριο στήριγμα προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν επόμενο να αποτελέσουν οι εγκάθετοι της εξουσίας, που πρακτόρευαν τα συμφέροντά της μέσα στους προοδευτικούς χώρους.
Αυτή βάβαια είναι μια πολύ παλιά μέθοδος της κοινωνικής μηχανικής, στην αντιμετώπιση όχι μόνο των κοινωνικών κινημάτων, αλλά και στην διεξαγωγή των συγκρούσεων στα εσωτερικά πλαίσια της αντίδρασης. Συχνά τμήματα της εξουσίας που αμφισβητούσαν κάποια άλλα, κατά κανόνα συνασπισμένα σε επίπεδο χωρών, δεν το επιχειρούσαν αυτό κατά μέτωπο, αλλά έφτιαχναν - ή έθεταν κάτω από τον έλεγχό τους κάποια από τα υπάρχοντα - κινήματα αμφισβήτησης, που δρούσαν στη σφαίρα επιρροής του αντιπάλου.
Η διάβρωση λοιπόν των κινημάτων κοινωνικής αμφισβήτησης υπήρξε μια από τις βασικότερες τακτικές της εξουσίας. Αυτοί οι δήθεν "προοδευτικοί" αχθοφόροι της αντίδρασης, αποτέλεσαν και τον κορμό των οικολογικών "κινημάτων". Πριν παρέμβει όμως η αντίδραση σε επίπεδο οικολογίας, έθεσε και προώθησε κάποιους άλλους στόχους σχετικά με την αλλοίωση αυτού, που θεώρησε σκόπιμο να θεωρείται "προοδευτικό". Ταυτόχρονα καλλιεργήθηκε μια σκόπιμη σύγχηση του προοδευτικού με το "μοντέρνο", ως έκφραση ψεύτικης μαγκιάς.
Στην ουσία ξαναβγήκαν από τα σεντούκια οι αντιδραστικές θεωρίες, που είχαν αναπτύξει οι "θεωρητικοί" τρόφιμοι των μασονικών στοών της περιόδου του Διαφωτισμού. Οι θεωρίες αυτές απέβλεπαν στην αμφισβήτηση της έννοιας του πολιτισμού. Δεν ήταν οι στρεβλώσεις του συστήματος, που αποτελούσαν τις αιτίες της κοινωνικής καταπίεσης, αλλά ο πολιτισμός σαν τέτοιος. Είναι γνωστή η θεωρία του Ζαν Ζακ Ρουσώ για "επιστροφή στη φύση", "φυσικό δίκαιο" (δηλαδή πλήρη υποδούλωση του ανθρώπου στο καθεστώς των ορμών του και των ενστίκτων του) και απαλλαγή από τα "δεσμά" του πολιτισμού. Οι θεωρίες αυτές ανάγονται στο τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας (Ιλλουμινάτι) που είχε σαν στόχο την κατάλυση των βασιλικών οίκων της Ευρώπης, που δεν επρόσκειντο στον τεκτονισμό και την υφαρπαγή της εξουσίας από τις στοές. Οι στόχοι που έθεσαν παράλληλα οι "Ιλλουμινάτι", ήταν η διάλυση της οικογένειας και του καθολικισμού (ως καλυμμένου εωσφορισμού) για την επικράτηση της ασυδοσίας και του ανοιχτού εωσφορισμού.
Αντίστοιχες απόψεις ενάντια στην έννοια του πολιτισμού, ως διαδικασίας καταπίεσης των γνήσιων ορμών του ανθρώπου, ανέπτυξαν με τη διαστροφή της θεωρίας του Φρόυντ και κάποια μέλη της "Σχολής της Φρανκφούρτης", όπως ο Χέρμπερτ Μαρκούζε στο "Έρως και Πολιτισμός".
Έτσι με βάση τη στρατηγική των αντικοινωνικών δυνάμεων του "διήρει και βασίλευε" προωθήθηκε το χάσμα των γενεών, το φεμινιστικό κίνημα και η "αντιαυταρχική κίνηση" στη Γερμανία.
Ως ουσία του προοδευτισμού προωθήθηκε αρχικά η πλήρης απόρριψη των προτύπων της βιομηχανικής κοινωνίας, ως βάσης του συντηρητισμού, χωρίς να αναπτυχθεί μια συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση. Έτσι αναπτύχθηκε το κίνημα του Χιπισμού, ως κίνημα ουσιαστικά ελεγχόμενο.
Στη συνέχεια διοχετεύτηκε μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα η χρήση ναρκωτικών. Στην αρχή με φτηνή προπαγάνδα περί "διεύρυνσης της σφαίρας συνειδητότητας" και στη συνέχεια με απροκάλυπτο και βίαιο τρόπο.
Άλλος τρόπος αλλοίωσης της έννοιας του προοδευτικού, ήταν η ακατάσχετη διάδοση της ομοφυλοφιλίας, πέραν των φυσιολογικών της ορίων και ποσοστόσεων.
Ειδικά η περίπτωση της γυναικείας ομοφυλοφιλίας συνδέθηκε με τον φεμινισμό, αλλά και την λατρεία των μαγισών και τον σατανισμό. Ο σατανισμός προωθήθηκε και μέσω του ελέγχου των μουσικών ακουσμάτων από τις εταιρίες δίσκων με το χέβυ μέταλλ και τον υπόλοιπο οχετό.
Μέσα σε μια πορεία λιγων ετών, η παγκόσμια αντιλαϊκή ελίτ, είχε επιτύχει να θεωρείται προοδευτικό, ότι μηδενιστικό και διαβρωτικό. Έτσι έφερνε τους πραγματικά προοδευτικούς ανθρώπους σε κυριολεκτική αμηχανία, εξουδετερώνοντας το μύνημά τους με τα ίδια τους τα όπλα.

Στις προηγούμενες αναρτήσεις που ανέφερα, επιχειρηματολόγησα για ποιούς λόγους η χθόνια λατρεία, ή λατρεία της γονιμότητας, ή λατρεία της Μητέρας Γης, ή Λευκής Θεάς είναι δυαρχική και σχετίζεται με την υποδούλωση του ανθρώπου στα ένστικτα. Αυτό, που συμβαίνει με σχετικά άδολο τρόπο στους πρωτόγονους λαούς, έχοντας αφετηρία την αίσθηση υποδούλωσης του ανθρώπου στις δυνάμεις της φύσης, ως φυσική λατρεία, επανέρχεται στο στάδιο, που ο άνθρωπος έχει πολιτισθεί και έχει αποκτήσει σχετική ανεξαρτησία από τις φυσικές δυνάμεις, αλλοτριωμένο, ως μαύρη μαγεία. Εμφορούμενο από τη δίψα άκρατου εξουσιασμού, με την υποδούλωση του ανθρώπου στις δυνάμεις του ασυνείδητου. Ένα βιβλίο που περιγράφει διεξοδικά αυτή τη διαδικασία είναι το "Bild des Dämons - Το είδωλο του δαίμονα" του Erwin Reisner.
Αυτό το παγανιστικό κοσμοείδωλο της Γης προωθήθηκε έντονα και από τους Εθνικοσοσιαλιστές, σε συνδυασμό με την έννοια της μητρότητας. Ο Βίλχελμ Ράιχ αναλύει την διαδικασία που ακολουθήθηκε, με επικεφαλής τον Γκαίμπελς. Οι εθνικοσοσιαλιστές έκαναν έντονες αναφορές, προσφεύγοντας στο παγανιστικό ασυνείδητο των Γερμανών, μετατοπίζοντας την λεπτή πολιτισμική επίστρωση, που είχε θέσει πάνω του ο εκχριστιανισμός τους, για να ενεργοποιήσει την ελλοχεύουσα βαρβαρότητα. Έτσι, οι αναφορές στη "Μητέρα Γη" των Εθνικοσοσιαλιστών ενεργοποίησαν την θεότητα των ανθρωπουθυσιών στο Γερμανικό ασυνείδητο, μετά από την σχετική καταπλάκωση για το διάστημα μερικών αιώνων, που είχε υποστεί αυτή. Αυτό το έτοιμο έδαφος αξιοποίησαν αυτοί, που κινούσαν τα νήματα του "οικολογικού" κινήματος στην Γερμανία, που υπήρξε το πλέον εύρωστο και "πρωτοποριακό" στην Ευρώπη. Κινητοποιώντας τους κάθε λογής "αντιαυταρχικούς", τις φεμινίστριες, τις λεσβίες, τις "μάγισες" της κακιάς ώρας και το κακό συναπάντημα των πρακτόρων των μυστικών υπηρεσιών και των στοών, που είχαν διχετευτεί στις γκρούπες της άκρας αριστεράς. Εκμεταλλευόμενοι την επικαιροποίηση της παγανιστικής λατρευτικής δοξασίας της "Μητέρας Γης", ως βάσης ύπαρξης του έθνους-λαού στο Γερμανικό ασυνείδητο, την επανέφεραν, για να δομήσουν την "οικολογική" προοπτική, πάνω σε ένα αρωστημένο πρότυπο, που στην ουσία αμφισβητεί την πολιτισμική πορεία του ανθρώπου.

Φυσικά αποτελεί κακοήθεια η απόπειρα δαιμονοποίησης ή απαξίωσης της οικολογικής ιδέας και της ανάγκης σεβασμού και λήψης μέτρων προστασίας του περιβάλλοντος. Και η ιδέα αυτή είναι ζωτικής σημασίας και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν είναι απαραίτητα.
Αυτή η διαπίστωση όμως δεν έχει καμία σχέση, όπως θα δούμε στη συνέχεια, με τα σύνδρομα ψυχώσεων, που οικοδομούν με εντολή της διεθνούς εξουσιαστικής ελίτ οι δήθεν οικολόγοι.
Αναμφίβολα στην ανάπτυξη του οικολογικού κινήματος συμετείχαν στις πρώιμες φάσεις και κάποιοι αγνοί και ανιδιοτελείς ιδεολόγοι. Γρήγορα όμως αυτοί απομονώθηκαν και αδρανοποιήθηκαν, με την επικράτηση των δήθεν πραγματιστών, δηλαδή των καλυμμένων πρακτόρων της εξουσίας.

συνεχίζεται...