ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΟΛΙΑ ΔΥΟ ΕΞΑΙΡΕΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΩΝ ΦΙΛΩΝ

Ο/Η αμμοδύτης είπε...

φίλε μποτίλια,

φοβάμαι ότι η φάση στην οποία μπαίνει ο πλανήτης είναι απρόβλεπτη και ασταθής. Η ανέχεια, η δυσαρέσκεια, και η επιστροφή σε προηγούμενες καταστάσεις "βιωτικού επιπέδου" για μεγάλες ομάδες κόσμου, στον "δυτικό" "πολιτισμένο" κόσμο εννοώ θα δημιουργήσει αναπόφευκτα τριβές. Παράδειγμα, μόνο, είναι η εγκληματικότητα. Ακόμα και εκτός ελέγχου η "εγκληματικότητα" δεν είναι επανάσταση. Η επανάσταση είναι συνέπεια εξαθλίωσης από την μια και ύπαρξης οράματος από την άλλη. Την εξαθλίωση την απεύχομαι, όσο για όραμα, δεν ξέρω τι βλέπεις εσύ εκεί που είσαι, εγώ μάλλον μιζέρια και φτωχοκακομοιριά βλέπω...

χμμμ... αισθάνεσαι ότι οι γείτονές σου ή τα παιδιά απέναντι είχαν προετοιμαστεί για το τι συμβαίνει αυτές τις μέρες (ή από τον περασμένο Σεπτέμβριο;)

@ αμμοδύτης

Αγαπητέ αμμοδύτη:

Ξεκίνησα την αναφορά σε αυτή την θεματολογία, από μια παράξενη ιδέα, που μου ήλθε και χωρίς κανένα μακροπρόθεσμο προγραμματισμό. Απέχω πολύ από το να αποσκοπώ να αυτοπροβάλομαι σαν αντιεξουσιαστής και επανάστατης. Οι αναφορές μου στην επανάσταση πήγαζαν αποκλειστικά από παράπονο, σαν να πρόκειται για μια χαμένη αδελφούλα, που την ξεχάσαμε, αλλά θα ήταν απαράδεκτο να την ξεγράψουμε.

Με τα λίγα που έγραψα, ξεκίνησα μια ενδοσκόπηση. Έτσι διαπίστωσα αμέσως, ότι αυτό το θέμα έχει πολύ ψωμί. Και αποφάσισα να ασχοληθώ βαθύτερα. Ξεκίνησα να ξαναδιαβάζω με νέο βλέμμα κάποια από τα βιβλία, που είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια. Χέγγελ, Μαρξ, Έγκελς, Μπακούνιν, Λένιν, Γκυ Ντεμπόρ, Καστοριάδη, Στίνα, ανακαλύπτοντας ένα γνωστό-άγνωστο κόσμο, που πέρασε ξυστά από δίπλα μου. Άρχισα να καταλαβαίνω, ότι μελετώντας, πριν έλθει στο οπτικό νεύρο το ερέθισμα των τυπομένων σελίδων, υφίσταται μια καταλυτική διάθλαση στο κρύσταλλο των γυαλιών, που ποτέ δεν αγόρασα, ποτέ δεν φόρεσα και όμως με όριζαν. Το ίδιο και με τη δραστηριότητα μου, που από κάποιο σημείο και μετά, ίσως μετά τα τριάντα και βάλε, που ξεκίνησα να την αντιμετίζω σαν ερωτηματικό. Άφησα να με ορίζει το κυνήγι του εαυτού, διαπιστώνοντας ότι αυτός βρισκόταν μακρυά. Δεν έχασα μέσα στη σκέψη μου την ανάγκη για να ακουμπήσουμε αυτό που ονομάστηκε Μίτος της Αριάδνης. Προσπάθησα να γραπώσω και να τραβήξω ένα μίτο από το πουλόβερ μου, έστω και εάν αυτό ξυλονόταν και έμενα γυμνός.
Διαπίστωσα, ότι όταν το ανθρώπινο χέρι ακουμπήσει τον ΜΙΤΟ (νήμα) αυτός μετατρέπεται σε ΜΗΤΟ (μήτις - πνεύμα). Άρχισα να κατανοώ τις κραυγές των Γερόντων, που φώναζαν: "Η αλήθεια βρίσκεται δίπλα σας, αρπάχτε την".

Δεν αρέσκομαι να μιλάω για να μιλάω. Συχνά εξαφανίζομαι κατά διαστήματα και από αυτή τη σελίδα, θεωρώντας ότι ο επισκέπτης είναι μια πολύτιμη οντότητα, για να υφίσταται την διάθεση ακτιβισμού, ή το άγχος να υπάρξω στην εικονική πραγματικότητα.
Τώρα γνωρίζω. Αυτή η αδελφούλα δεν χάθηκε. Μας παριμένει. Της έχουν ρίξει πολλή σκουριά πάνω της, αλλά ο πυρήνας της δεν έχει οξυδωθεί. Γιατί για να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε, πρέπει πρώτα να απελευθερώσουμε αυτή, από σωρεία παρανοήσεων, στρεβλώσεων, συνειδητής υπόθαλψης και παραπληροφόρησης.
"Μη με ψάχνεται στις παλιές φωτογραφίες", μου είπε. "Αυτές δεν χρειάζεται να τις πετάξετε, αλλά να τις δείτε με κριτική νοσταλγία. Τα χρώματά μου φαίνονται μόνο στο φως".

Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω, έχοντας βρεί μόνο την επίγνωση, ότι υπάρχει πολύ πράγμα για να βρεθεί. Το καρβέλι στο ταγάρι μπορεί να μην είναι μεγάλο. Τους χρυσοθήρες όμως δονεί η σκέψη, ότι στα λασπόνερα γύρω τους υπάρχουν κόκκοι από χρυσάφι.
Θα απαιτήσει συλλογή και κοσκίνισμα. Αυτή τη φορά δεν αξίζει το ψάξιμο στα ενεχειροδανιστήρια για τα επίχρυσα κομπολόγια του σωσία του Μίδα.


Ο/Η ο νοών...νοείτω είπε...

Φίλε αμμοδύτη,
Όταν σε όλη μας τη ζωή είμαστε απροετοίμαστοι για αυτά που θα γίνουν τότε μόνον είμαστς έρμεα και βιώνουμε εξαθλίωση. Όταν χτίζουμε την ζωή μας με υλικά αγαθά και αφήνουμε το πνεύμα άδειο τότε νομοτελειακά θα υποβιβάσουμε και το επίπεδο ζωής.
Το όραμα το βλέπεις με τα μάτια της ψυχής μόνον εάν το αποζητάς.
Η μιζέρια και η φτωχοκακομοιριά θα πρέπει να γίνει το εφαλτήριο για να αναζητήσουμε αλλού την αισιοδοξία και την ομορφιά.


@ ο νοών...νοείτω

Αγαπητέ αδελφέ:

Πράγματι, η εξεύρεση δεν μπoρεί παρά να είναι αποτέλεσμα αναζήτησης.
Διαπιστώνοντας, ότι η φάση που ζούμε χαρακτηρίζεται από κρίση αξιών και την κρίση των ιδεολογιών, είμαστε ίσως υποχρεωμένοι να ξεκινήσουμε την αναζήτησή μας αμφισβητώντας ακόμη και πολλά αυτονόητα.
Ίσως χρειαστεί να αμφισβητήσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Έστω και εάν διαπιστώσουμε, ότι κάποιες από τις παλιές κατασκευές δεν μπορούν να αποτελέσουν σήμερα κάτι περισσότερο από κατασκευάσματα, αναμφίβολα περιλαμβάνουν όμως πληθώρα δομικών - και με αυτή την έννοια πολύ αξιοποιήσιμων - υλικών.
Η επίγνωση της μιζέριας, είναι μια καλή αφετηρία.
Εξ άλλου, η ποσότητα του ψωμιού ποτέ δεν υπήρξε καθοριστική, αλλά ο τρόπος που το μοιραζόμαστε.
Ή, όπως σωστά διαπιστώνει ο αμμοδύτης, κάποιοι άλλοι φροντίζουν για την εξαθλίωση. Εμείς ας αναλάβουμε το όραμα.