Το σύντομο διήγημα του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη "Υπό Την Βασιλικήν Δρυν", το οποίο αναγιγνώσκεται ακολούθως, αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένα από τα μαργαριτάρια της ελληνικής λογοτεχνίας.
Δεν είναι μόνο η μοναδική γλώσσα, που το αναδεικνύει σε πόνημα βαθύτατης αισθητικής απόλαυσης. Η λεπτή σουρεαλιστική ειρωνεία, το απαλό blues feeling, ο δυναμισμός στην περιγραφή των συναισθημάτων, η ένταση ανάμεσα στην ελαφρότητα της ατμόσφαιρας και τη βαρύτητα των νοημάτων, συνθέτουν ένα γενναιόδωρο και ακαταμάχητα εποπτευόμενο στυλιστικό περιβάλλον.
Ενώ η αντίληψη, που κυριάρχησε για το συγγραφέα, τον θεωρεί ασκητικό και απόκοσμο, αυτός αναδεικνύεται σε ανυποχώρητο μέντορα ενός άλλου αισθησιακού ερωτισμού. Το φυσικό κάλος ως αφετηρία σκιρτήματος διακαούς πόθου, περνώντας μέσα από τον έρωτα ενός παιδιού για ένα δέντρο, υφίσταται ένα εξαγνισμό, χαρακτηριστικό για την ελληνική θεώρηση της ζωής, ανάγοντας στον Πλάτωνα.
Έντονα προφητική για τη βάναυσα διαταρασσόμενη οικολογική ισορροπία της εποχής μας είναι επιταγή της Νύμφης που ενδημεί στο δέντρο: "Σεβαστείτε με ή κόψτε το δέντρο".
Αυτό το διήγημα αποτελεί μια εύστοχη αναφορά στο ένστικτο της ζωής και το ένστικτο του θανάτου. Ενώ ο κόσμος μας καλεί σε δημιουργία και απόλαυση, συχνά επιλέγουμε την οδό της καταστροφής, εγκλωβισμένοι στις αδιέξοδες ροπές του εγώ.
Κάθε φορά που διαβάζω το "Υπό Την Βασιλικήν Δρυν" κάποια νέα πράγματα μου αποκαλύπτονται.
1 σχόλιο:
Πολύ καλή απαγγελία! Μπράβο! Και η σκηνική παρουσία είναι έξοχη και εποχής.
Φαντάσου όμως αγαμία, να ανακαλύψει την όμορφη κόρη μέσα στην δρύ.......
Έχω περάσει και εγώ σχετική φάση, αλλά δεν φτάνω τον Παπαδιαμάντη σε φαντασία με τίποτα...... Εμένα μία τέτοια δρυς περισσότερο αρρενοπότητα μου θυμίζει.....
Δημοσίευση σχολίου