Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας χειρίζεται μια άλλη γλωσσική μορφή από τον Παπαδιαμάντη, δείχνοντας ότι και η γλώσσα της καθημερινής συναναστροφής εμπλουτισμένη από τις λέξεις και τις εκφράσεις του κάθε συγκεκριμένου χώρου, μπορεί να λειτουργή εξίσου γλαφυρά.
Κατά τη μεταβατική περίοδο από την ατμοκίνηση στον εξηλεκτρισμό θα καταστή η εφημερίδα το κατ΄εξοχήν πλατύ επικοινωνιακό αγαθό, στα πλαίσια της εντεινόμενης αστικοποίησης. Αυτό το βήμα θα το αξιοποιήσουν πάρα πολλοί λογοτέχνες της εποχής, αρχικά με τη δημοσίευση διηγημάτων και αργότερα με το χρονογράφημα, αποκτώντας τη δυνατότητα επαφής με ευρύ αναγνωστικό κοινό, που ξεπερνά κατά πολύ τους λόγιους και τους βιβλιόφιλους. Στην ουσία πρόκειται πλέον για την πρόκληση μιας άμεσης κοινωνικής παρέμβασης, που εκτυλίσσεται με ταχύτητα ριζικά γρηγορότερη από αυτή που παρείχαν τα βιβλία. Ενώ τα βιβλία σφράγισαν εποχές, η αρθρογραφία επιχειρεί να διαμορφώση αντιλήψεις μέσα στη συγκεκριμένη περίοδο. Η γραφή αυτών που δράτουν την πρόκληση επιχειρεί μέσω της αυτονόητης τέρψης ένα βαθύτερο προβληματισμό, που θα καλλιεργήση ένα όμορφο ανθρωπισμό στις προηγούμενες γενιές, που δεν εκτέθηκαν στους σύγχρονους μιντιαλιστικούς σκουπιδότοπους. Η αντιστοιχία που καταγράφηκε τότε ανάμεσα στη γραφή και το βίωμα, ήταν συνακολούθως άλλη από την κενόδοξη παρακμιακή γκλαμουριά, που ο χρηματισμός βαυκαλίζεται να επιβάλη στις μέρες μας.
Νομίζω ότι αυτά τα κείμενα διαπνέουν ένα ανάλαφρο οξυγόνο. Όλων ανεξαιρέτως εκείνων των δημιουργών, έστω και εάν φαίνονται ετερόκλητοι μεταξύ τους. Γιατί συνέβαλαν από κοινού στο λιμάρισμα της διάφανης υάλου ενός απαράμιλλου λαϊκού πολιτισμού, ορμώμενοι όχι από ντιρεκτίβες, αλλά από ένα οίστρο, που γουστάρει κατά καιρούς να πηδάη ψηλά και μετά να βυθίζεται κάτω από την επιφάνεια, όπως τα δελφίνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου