ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ

α΄'
Το ποντίκι που βρυχάται είναι μια ωραία κωμωδία με τον Πήτερ Σέλλερς.
Οι αρουραίοι που βρυχώνται αποτελεί το εμετικό σενάριο της "συμμάχου", γείτωνος "χώρας".

Είμαι ειρηνιστής. Πάνω σ΄αυτό δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε. Αυτά πιστοποιούνται από το βίο και την πολιτεία ενός εκάστου, συμπεριλαμβανομένου και του συνακόλουθου κόστους.

Την αγάπη μου για τους λαούς της γείτωνος περιοχής, που ψευδεπίγραφα αυτοαποκαλείται "Τουρκία", την έχω εκφράσει και σε αυτό το Μπλόγκ επανειλημμένα. Και εγώ κατάγομαι από τη Σμύρνη, το αίμα μου είναι ως ένα βαθμό κοινό με το δικό τους.

Χρημάτησα πλέον της δεκαετίας ανυπότακτος. Συγκαταλέγομαι μεταξύ των ολίγων, που διαφύλαξαν ως το τέρμα αυτή την επιλογή, κόντρα στους επανειλλημένους δελεασμούς της "διευκολυνόμενης ταχτοποίησης της εκκρεμότητας" με δίμηνα και εξαγορές. Το ΝΑΤΟ δεν το υπηρετώ, τελεία και παύλα. Αποτελεί μηχανισμό ενάντια στα συμφέροντα της ανθρωπότητος και είμαι διατεθειμένος να υποστώ κυρώσεις.
Δεν τους έδωσα ούτε μια μέρα από τη ζωή μου, ούτε και φράγκο.
Εάν μου περισσέψουν χρήματα, θα τα διαθέσω για να διευκολύνω το πρόβλημα αναξιοπαθούντων.

Πέραν αυτού θεωρώ ιερά υποχρέωση του Έλληνος να είναι πατριώτης. Φρονώ ότι και η συγκεκριμένη επιλογή μου απέναντι στην στρατιωτική θητεία τεκμηριώνει αυτή την επιλογή μου. Ενώ η συμμετοχή μου στην κίνηση των ανυποτάκτων με αξίωσε να αποκτήσω πολλά γαλλόνια στις τάξεις της, ουδέποτε επιχείρησα να αποτρέψω κάποιον από το να κάνη στρατιωτική θητεία, σεβόμενος την προσωπική επιλογή, βάσει των πεπειθήσεων, των αναγκών και των πιέσεων, που χαρακτηρίζουν το προσωπικό σταυρόλεξο ενός εκάστου.

Ενώ αγωνίστηκα για τα δικαιώματα των ανυπότακτων και πάντοτε καταδίκασα τον υποθαλπτικό ρόλο του ΝΑΤΟ σε βάρος της εθνικής άμυνας, πάντοτε εξέφραζα το σεβασμό μου και την αλληλεγγύη μου προς όλους αυτούς, που είτε ως μόνιμοι, είτε ως έφεδροι επέλλεξαν να την υπηρετήσουν ανιδιοτελώς, μέσα στις τάξεις του Ελλαδικού και του Κυπριακού στρατεύματος.

Ανήκω στο Σύνδεσμο Βετεράνων Ανυπότακτων και δηλώνουμε ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή διατεθειμένοι να προασπίσουμε τα συμφέροντα του Ελληνισμού, με όλα τα παρεχόμενα μέσα. Στην περίπτωση της "Τουρκίας" γνωρίζουμε ότι τα όπλα θα τα πάρουμε με τη βία κύρια από τον εχθρό, αλλά και από όπου αλλού κρίνουμε σκόπιμο. Επειδή είναι στη φύση μας πλέον, από την πολυετή μας δραστηριότητα, να μιλάμε για το στρατό, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, σε αντίθεση με την πλειοψηφία, που διακατέχεται από κάποιο αδικαιολόγητο δέος, να μιλήσουμε και για τον "τουρκικό" "στρατό".

Το κεμαλικό κράτος κυριαρχείται ως γνωστόν πλήρως από το στρaτό. Πρόκειται για ένα στρατοκρατικό, μιλιταριστικό σχηματισμό. Οι πατεράδες του εκτρώματος δυστυχώς έχουν απασχολίσει την Ελληνική έρευνα από ελάχιστα μέχρι καθόλου.
Πρόσφατα έγινε στα γερμανικά μαζικά μέσα αναφορά, με αφορμή το άνοιγμα των αρχείων του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών, που αναφέρονται στο πρώτο τέταρτο του περασμένου αιώνα, στον πολλαπλό πράκτωρα Alexander Hesküla, ή Dr Helphand, ή Parvus. Αυτός ο κύριος έπαιξε ρόλο κλειδί στην χρηματοδότηση του Λένιν από το γερμανικό αυτοκρατορικό κατεστημένο. Κάποια ελληνικά μπλόγκς, ικανότατα κατά τα άλλα στις βαθυστόχαστες αναλύσεις, έκαναν επιδερμική μνεία σ΄αυτά τα δημοσιεύματα, με απολογητική διάθεση απέναντι στον καραφλάκια ψευτοεπαναστάτη, μην τυχόν και χαλάσει η αριστερή χωρίστρα πάνω στην καμπούρα μας. Ο Πάρβους όμως την εποχή εκείνη διαβίωνε στην Κωνσταντινούπολη, παίζοντας αποφασιστικό ρόλο στη συγκρότηση του κινήματος του ομογάλακτού του Ταλαάτ και μετέπειτα του άλλου ομογάλακτου Κεμάλ.

Τις ιστορικές παραμέτρους, καθώς και το σκοτεινό ρόλο στη Μικρασιατική καταστροφή και στη συγκρότηση του κεμαλικού εκτρώματος του Μπεν Εζλόν δεν μπορούμε να τις θίξουμε στα σύντομα πλαίσια ενός σημειώματος. Με τη βοήθεια του Θεού, ίσως καταστεί δυνατό να δημοσιευθή προσεχώς κάποιο κείμενο με άλλη μορφή. Προς το παρόν ας δούμε μόνο κάποια απλά δεδομενα:

Η "τουρκία" αυτοπροβάλεται και αυτό γίνεται δυστυχώς αποδεκτό από πολλά κυκλώματα στη χώρα μας (είτε από δειλία, είτε γιατί κονομάνε από μίζες εξοπλισμών, είτε γιατί δεν θέλουνε να σκεφτούν ρεαλιστικά) ως τοπική υπερδύναμη. Στην ουσία τίποτε δεν είναι πιο ψευδές από αυτό.

Η "τουρκία" είναι μια μεσαιωνική κοινωνία, με μηδενική εθνική συνοχή και κράτος ανοιχτού φασισμού. Μπορεί να προβαίνη σε λεονταρισμούς με ένα "στρατό" 600.000, στην ουσία διαθέτει ίσως το χειρότερο στρατό στον κόσμο.

Οι κουμπάροι εκτός από γελοίοι είναι και αξιοθρήνητοι. Ακόμα πιο αξιοθρήνητοι είναι αυτοί που υποκλείνονται μπροστά τους.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να τους πείση πρόσφατα ότι "οι απειλές κύρηξης πολέμου δεν αρμόζουν σε ευρωπαϊκή χώρα". Εγώ τους λέω ότι ο Κεμαλισμός, ο ισλαμισμός τύπου ερντογκάν και ο φασισμός των γκρίζων λύκων ήταν και θα παραμείνει μέχρι το διαμελισμό τους Ασία. Αν θέλουνε ας το το τραβήξουνε το σχοινί, γιατί άμα συσπειρωθούμε οι πραγματικά ανυπότακτοι θα πιούμε καφέ στην άγκυρα.

Τι είναι το ασκέρι των πασάδων; Πέρα από τα όπλα που τους χαρίζουνε αλάργα οι δήθεν φίλοι μας και σύμμαχοί μας, είναι ένα μάτσο φοβισμένα ανθρωπάκια, που χωρίς αφιόνι δεν τολμάνε να βγούν έξω από τα στρατόπεδα, ούτε για να πάρουνε τσιγάρα, μην τυχόν και σκοντάψουνε απάνω σε κανένα Κούρδο.

Ο Κουρδικός στρατός αριθμεί 5.000 νοματέους. Μετρήσανε ποτέ οι πασάδες τα σκωτωμένα ανθρωπάρια, που πήρανε από τη μάνα τους και τους φορέσανε με το ζόρι στολή; Είναι υπέρπολλαπλάσια. Και τι γίνεται ρε πανίσχυροι μερακλήδες της μεγαλοστομίας και των απειλών; 600.000 που δεν μπορείτε να φέρετε βόλτα τις 5.000 ξυπόλυτους και πάτε και βαμβαρδίζετε αμάχους. Φτού σας κοκότες.

Πότε δώσατε μάχη ρε παλληκαράδες της πλάκας και νικήσατε;
Στον πόλεμο της Κορέας το Ελληνικό σώμα έδωσε τιτάνιες μάχες εκεί που οι αμερικάνοι είχανε βάλει την ουρά στα σκέλια. (Πέραν βέβαια του ότι κακώς λάβαμε μέρος στον πόλεμο ενάντια στον Κορεατικό Λαό για ξένα συμφέροντα).
Το σώμα του "τούρκικου" στρατού δεν πρόλαβε καν να βγάλη τα όπλα από τη θήκη. Οι ερυθροφρουροί κατέλαβαν το τραίνο που τους μετέφερε και το έφαγε το σκοτάδι "αύτανδρο".

Θέλετε να μιλήσουμε για τη μικρασιατική εξτρατεία; Το ρίξημο στο στόμα του λύκου, σε ένα παιχνίδι σημαδεμένο από χέρι και προδομένο πριν ξεκινήσει, ενός καταπονημένου για μια δεκαετία στρατεύματος, χωρίς ανεφοδιασμό, που από τη μιά χτυπάγατε εσείς και από πίσω οι αγγλογάλλοι;

Αλλά ας μιλήσουμε καλύτερα για την Κύπρο, που είχανε κατά τη διάρκεια της εισβολής, παρόλη την άνευ προηγουμένου προδοσία πάνω από 30.000 νεκρούς.
Επειδή τη δική μου λέξη δεν την έχω πεί ακόμη, αφήνω να μιλήση ο Γιώργος, ανάμεσα στα δάκρυα του, επικεφαλής της μικρής ομάδας 18 κομάντος, που στάλθηκε μυστικά στην Κύπρο από την Κρήτη πριν την εισβολή.
17 Ιουλίου 2007, ώρα 23.00, καφενείο "Zeitgeist", Goethestrasse και Kantstrasse γωνία:

Μας μετέφερε νύχτα ένα μικρ ψαροκάϊκο. Μαζί μας είχαμε μόνο ελαφρύ οπλισμό και δύο ΠΑΟ με οχτώ βλήματα. Αυτό βέβαια δε στάθηκε μεγάλο εμπόδιο, γιατί και οι τούρκοι ίδια όπλα με μας είχανε, ξέραμε να τα χειριστούμε άνετα. Ειδικά τα άρματα Leopard ήτανε για μας ανοιχτό βιβλίο.
Αυτοί που έπρεπε να μας παραλάβουν, δεν ήταν εκεί εκτος από ένα, που μας είπε ότι είχε ξεκινήσει η εισβολή και γινόταν χαμός. Κάντε ότι νομίζετε, είπε, εκτος από χρήση ασυρμάτου, γιατί μπορεί να εντοπιστείτε και οι τούρκοι είναι χιλιάδες. Εκείνη η περιοχή στον Πενταδάκτυλο ήταν υπό τουρκικό έλεγχο, γιατί η δεύτερη μοίρα ορεινών καταδρομών της εθνοφρουράς, που την υπερασπιζότανε, είχε οπισθοχωρήσει με βαρειές απώλειες, γιατί είχανε προδοθεί τα συνθήματα, και τους πλησίασαν οι τούρκοι φορώντας κυπριακές στολές.
Προχωρήσαμε στο σκοτάδι ανεβαίνοντας στο βουνό. Κάπου μακρυά είδαμε φώτα και πλησιάσαμε προσεκτικά, χωρισμένοι σε τέσερεις ομάδες.
Ήταν ένα μεγάλιο χωριό που απλωνόταν μπροστά μας και βρισκόταν υπό πλήρη τουρκικό έλεγχο. Κάποιοι περίπολοι ήταν στους δρόμους. Η κίνηση συγκεντρωνόταν σε ένα τριόροφο κτήριο, που βρισκόταν σχετικά στην δεξιά μεριά. Πλησιάσαμε. Είπα παιδιά ρίχτε τους ότι έχετε. Τα ρίξαμε όλα, το κτήριο με δεκάδες ανθρώπους μέσα και γύρω του ανατινάχτηκε. Το έβαλαν όσοι σωθήκανε στα πόδια. Είπα στα παιδιά να ψάξουνε γρήγορα για βλήματα για να φύγουμε.
Είπα να μη ξαποστάσουμε. Είχαμε καταλάβει ότι δεν είχαμε να κάνουμε με στρατό, αλλά με αφιονισμένα κουνέλια. Έπρεπε να αξιοποιήσουμε το χρόνο.
Με το πρώτο αχνό φως του ήλιου διακρίναμε χαμηλά ένα αεροδρόμιο. Πλησιάσαμε καλυμένοι. Το φύλαγαν οκτώ λέοπαρντ. Το πρόβλημα είναι ότι είχαμε μόνο εφτά βλήματα. Ήταν δύσκολος ανταγωνισμός με την τύχη. Αν μας ξέφευγαν κάποια επανδρωμένα, θα κάναμε ότι μπορούσαμε μέχρι το τέλος και μετά αντίο. Τους είχαμε σηκώσει μετά τη μάχη και ένα ΠΑΟ ακόμη. Έτσι τα βλήματα φύγανε απανωτά. Έξι άρματα χτυπηθήκανε και πέσαμε μετά με τα όπλα. Η αντίδρασή τους ήταν πολύ μικρή. Καταλάβαμε το αεροδρόμιο.
Τέσσερα από τα άρματα είχαν καταστραφεί, δύο είχαν μείνει ανέπαφα. Σε άλλα δύο είχε καταστραφεί ο μηχανισμός περιστροφής του πυργίσκου, τους γυρίζαμε όμως με τη μανιβέλλα. Σε κάποια προσπάθεια ανακατάληψης τους χτυπήσαμε με τα κανόνια και φύγανε. Μετά στείλανε ελικόπτερα και τα κατεβάσαμε όλα.
Επικοινωνήσαμε με τη Λευκωσία. Τους είπαμε ότι έχουμε το αεροδρόμιο με όλο τον οπλισμό και δε μπορεί να μας το πάρουν με τίποτα. Μας έδωσαν εντολή να το εγκαταλήψουμε αμέσως και να πάμε εκεί, γιατί εκεί είχε καθοριστεί η γραμμή, άμυνας.
Τρελλαθήκαμε. Οι πιο πολύ θέλανε να ακολουθήσουμε τη διαταγή και αναγκάστηκα να υποκύψω.
Στο δρόμο της επιστροφής δυό τρείς γκρινιάζαμε και αποφασίσαμε να ξαναγυρίσουμε στο αεροδρόμιο για να αμυνθούμε εκεί μέχρι το τέλος. Μας ακολούθησαν περίπου οι μισοί.
Πλησιάζοντας είδαμε ότι είχαν μπεί μέσα πάλι οι Τούρκοι με νέα άρματα. Αυτή ο τη φορά είχαμε όμως πράγμα μπόλικο μαζί μας και το κάναμε κόλαση.
Όταν βράδυασε, αφού δε γινότανε τίποτατα, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Μπαίνοντας σ΄ένα ελληνικό χωριό ζήτησα από κάποιους λίγο νερό να γεμίσω το παγούρι μου και μου αρνηθήκανε. Τίποτα δε με πείραξε στη ζωή μου περισσότερο.
Και οι δεκαοκτώ επιζήσαμε.
Μετά από δυό χρόνια πέθανε ο πρώτος από εμάς από καρκίνο από τα δηλητήρια των εκρήξεων. Από τότε σιγά-σιγά πέθαναν από την ίδια αιτία άλλοι δώδεκα.
Το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να δώση μια σύνταξη στην οικογένειά τους, ή να πή έστω ένα καλό λόγο.
Τα βράδυα πάσχω από εφιάλτες. Με επισκέπτονται κάποιοι από αυτούς που φύγαν. Ψάχνουμε για βλήματα στις σκοτεινές γωνίες, στα σκουπίδια...
Μα δεν πειράζει, φτάνει που τους δώσαμε το μάθημα που έπρεπε. Για αντιπερισπασμό περάσαμε τότε και τον Έβρο, μπαίνοντας είκοσι χιλιόμετρα μέσα και τους κάναμε λιώμα. Αν δε μας τράβαγαν οι πολιτικοί πίσω, θα πίναμε τώρα το καφεδάκι αλλού...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ.


Αφού νομίζετε ότι ήσαστε μάγκες ρεμάλια τραβάτε το.