ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

"Λαός που δεν γνωρίζει την ιστορία του είναι καταδικασμένος να εκλείψη"

Κ@ρλ Μ@ρξ


"Ιστορία μου, αμαρτία μου
πάθος μου μεγάλο
είσ' αρρώστια μου μες τα στήθεια μου
και πώς να σε βγάλω"

Γιώργος Ψυχογιός

΄Οταν χτυπάμε κάποιον που έχει υποστεί ήδη κάποια έστω τακτική ήττα, δεν αποδεικνύουμε παλληκαριά. Η παροιμία "δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται" αυτό δηλώνει. Κάποιος πλησίασε κάποτε ένα άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος στο κέντρο της Αθήνας, που τον ξυλοφόρτωνε το πλήθος. "Γιατί τον βαράτε;" ρώτησε. "Ειναι ο Παπαδόπουλος" του απάντησαν. Τότε έδωσε και αυτός μια κλωτσιά φωνάζοντας με μένος: "Μπισκότα είναι αυτά που φτειάχνεις, ρε;"
Δεν μπορώ όμως να αποφύγω τον πειρασμό να παραθέσω κάποιες γενικότερες σκέψεις μου στό πρόβλημα, για το οποίο νομίζω ότι δόθηκε μιά νικηφόρα - προς ώρας - μάχη, από αυτούς που προσπάθησαν να ματαιώσουν την εισαγωγή αυτού του βιβλίου στην βασική εκπαίδευση:
Κατ' αρχήν μερικά συμπεράσματα:

Πρώτο Συμπέρασμα:

- Για τον Έλληνα η εκπαίδευση (που ίσως να μην ταυτίζεται πλήρως με την έννοια της παιδείας) είναι κυρίαρχο πρόβλημα. Αυτό το ζήσαμε σε όλους τους γεωγραφικούς χώρους και όλες τις ιστορικές εποχές. Αέναη ήταν η αγωνία του Έλληνα για τη μάθηση. Ο ίδιος ο αυτοκαθορισμός του περνάει μέσα από αυτή. Ξεκινώντας από το "Έλληνες, οι της Ελληνικής Παιδείας μετέχοντες" των κλασσικών φιλοσόφων, έως το "μάθε παιδάκι μου γράμματα, να γίνης άνθρωπος" της γερόντισας στο απομακρυσμένο χωριό. Η μάθηση είναι τελικά για τον Έλληνα τα συστατικό του στοιχείο, που προέχει όλων των άλλων.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γκρέμισε με μια βαριοπούλα τον τρούλο του καθεδρικού ναού της Χειμάρας, όταν του είπαν οι γραικοί ότι δεν έχουν τούβλα να φτειάξουν σχολεία, έχοντας αρχίσει να μιλάνε τούρκικα. "Πάρτε τούβλα ρε" τους είπε, βάζοντας την Γλώσσα πάνω από όλα.
Θυμάμαι ακόμα τον αγώνα που έκαναν από την περίοδο της δικτατωρίας και οι έλληνες εργάτες στο Βερολίνο, για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά. Κανένα άλλο πολιτικό ή κοινωνικό αίτημα δεν τους συγκίνησε τόσο, όσο το σχολικό πρόβλημα. Τα φιλαράκια, που μετά το σκληρό οκτάωρο τρέχανε μέσα στα χιόνια για να μάθουν τα παιδιά τους ελληνικά, δεν ήτανε ούτε στελέχια, ούτε κατείχαν θεωρίες. Συχνά δεν ξέρανε να γράψουνε ούτε το όνομά τους, είχανε όμως τον Οίστρο της Γλώσσας, κάτι περισσότερο από γραμμένη επιταγή και υποθήκη στον γεννετικό τους κώδικα. Η ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΜΑΣ. Ένα θέμα τεράστιας σημασίας, στο οποίο με ειδικό σημείωμα σύντομα θα επανέλθω. Τα δεκάδες σχολεία που διδάσκεται η Ελληνική στη Γερμανία αποτελούν μετάλλιο τιμής στα στήθη των απλών αυτών ανθρώπων. Του Άγγελου, του Γιώργου, του Παναγιώτη.
Αλλά και απόλες τις κινητοποίησεις που έγιναν κατά την προήγουμενη περίοδο διακυβέρνησης, οι μεγαλύτερες, οι εντονότερες και οι πλέον εμπεριστατωμένες αφορούσαν την παιδεία. Ιδιαίτερα ο λόγος και ο αντίλογος, που αναπτύχθηκαν, με αναφορά τα νέα σχολικά εγχειρίδια, χαρακτηρίστηκαν από σοβαρότατο επίπεδο επιχειρηματολογίας. Η αμφισβήτηση υποχρέωσε την εξουσία να εγκαταλήψη τους λεονταρισμούς και τις φοβέρες, και την έσυρε σ' ένα δικό της τεραίν. Αυτό των επιχειρημάτων και της ανάλυσης. Η ποιότητα που επιβλήθηκε σ' αυτή τη διαδικασία, με τη συμμετοχή ανθρώπων που διαθέτουν πνευματικότητα, κύρος, διεισδητικότητα, πρωτοτυπία και σε τελευταία ανάλυση άποψη με τη σημασία της λέξης, φρονώ ότι πέτυχε ακριβώς τα αντίθετα από τα αρχικά επιδιωκόμενα: Αντι για άμβλυνση, όξυνση της ιστορικής ετοιμότητας στον τομέα της μνήμης. Άντί τον εκτροχιασμό στη βία, ύψωση της αντιπαράθεσης στη σφαίρα των ουσιαστικών επιχειρημάτων και αντεπιχειρημάτων. Αντί των υποβιβασμό της προβληματικής στα κοματοσκυλικά χαρακώματα, ανάπτυξη μιας αντιπαράθεσης, που προάγει τα κοινωνικά ενδιαφέροντα προς τη μόρφωση. Με μια λέξη: καλλιέργεια πολιτικής κουλτούρας, έστω με το στανιό.

Δεύτερο συμπέρασμα

Στη σημερινή φάση, που φθίνουν αξίες και οράματα (αλλά ταυτόχρονα και τα ιδεολογήματα και οι ονειρώξεις) και ο λαός μοιάζει να στριμώχνεται στο περιθόριο, χάνοντας τη δομική συνοχή του στο χείμαρρο του παγκοσποιημένου χυλού. Στη σημερινή φάση που ο λαός μοιάζει να στερείται μια συγκροτημένη πνευματική ηγεσία, παρακολουθώντας τη στιγνή επιβολή της φόρμας πάνω στο περιεχόμενο με την φούσκα της επικοινωνιολογίας, ως βάσης του πολιτικώς δραν, τη στιγμή που του έχει επιμεριστεί ο ρόλος του μούτσου στο πλοίο των τρελλών, για δες.....!!!. Νάσου που αυτό, που ονόμασε ο αδικοδολοφονημένος Νίκος Βεργίδης (άχ ρε Θανασάκη πόσο μας λείπεις) "λαϊκά αντανακλαστικά" σκάει μύτη και βάζει στην κουβέρτα το γραμμόφωνο να παίζη το "Υπάρχω" του Στελάρα.
- Η κυβέρνηση δεν μασάει, θα φωνάξη η κ. Γιαννάκου.
- Ρε μπάς και σου έπεσε η μασέλα στη θάλασσα, θα τη ρωτήση ο Μανωλιός, ο οποίος έχοντας κατανοήσει τι εστί σκυλόψαρο, προμηθεύτηκε τσίγκινο σωβρακάκι.
- Άσχημες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια, θα παραπονεθή στη συνέχεια ο κ. Πολύδωρας. "Ποινή εκτίω".
Κάπου μέσα από τις ναυαγοσωστικές λέμβους θα ακουστεί μετά και η φωνή του Ευριπίδη: " Ένα μαχαίρι έχω γω στη ζώνη μου κρυμένο..."
Σίγουρα μετά τό ναυάγιο ο κυβερνήτης σώθηκε γραπωμένος σε κάποιο σαπιοκάταρτο δύο ψήφων. Ζήτησε να δή τον μεγαλοδύμο πρόεδρο της τριμερούς επιτροπής, για να τον ευχαριστήση. Η γραμματέας του το αρνήθηκε, γιατί αυτός έπαιζε ναυμαχία με κάποιους της Μπίλντερμπεργκ.
Χαμογέλασε ειρωνικά βλέποντας στην έξοδο το Γέρο του Μωριά να πουλάη εξοπλισμό πυρόσβεσης. Θα του κοβόταν το γέλιο βέβαια αν αντιλαμβανόταν ότι όταν έκαψαν το κάθισμα του Γέρου, αυτός έκανε σκαμνάκι τον Μέττερνιχ.
Ναι φίλε. Μάθαμε να μασάμε, συνηθήσαμε να καταπίνουμε.
Όμως όχι τα πάντα.
Όχι στη μάθηση. Εκεί μπορούμε.
Και θα μπορούμε πάντα.