ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

ΑΣΠΑΣΜΟΣ

Πόσο θα ήθελα
ν' αφήσω λίγο πίσω μου
τον ψηφιακό εαυτό
γι' νάρθω δίπλα σου
σαν πουλάκι
χτυπώντας με το ράμφος το τζάμι
γιά να σου πώ πως ξημερώνει μια καινούρια μέρα
αφήνοντας τον ήλιο να ανατέλη
στην καρδιά σου
για να μάθη η μάνα σου
πως γέννησε ξανά
τον Ρήγα τον Βελεστινλή
τον Μπαγιαντέρα
τον Θεόφιλο
τον Κωνσταντίνο τον Βασιλιά
τον Γρηγόρη Αυξεντίου
και τον Λαμπράκη
τον Αλέκο Παναγούλη
και τους Νεκρούς Του Πολυτεχνείου.
Να σε φιλήσω
ανάμεσα στα φρύδια
στο Δόξα Πατρί
εκεί που πάντοτε σε σημαδέβουνε οι κάνες
μέσα στις οθόνες
ηλεκτρονικού πολέμου