ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΒΡΥΧΗΘΜΟ ΤΩΝ ΣΚΙΩΝ;

 

"Συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν".

κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. 16, 17

 

Federico Garcia Lorca

Ἀνέμισες γιὰ μία στιγμὴ τὸ μπολερὸ
καὶ τὸ βαθὺ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αὔγουστος ἤτανε δὲν ἤτανε θαρρῶ,
τότε ποὺ φεύγανε μπουλούκια οἱ Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν τοῦ ἀνέμου συνοδιὰ
καὶ ξεκινοῦσαν οἱ γαλέρες τοῦ θανάτου.
Στὸ ρωγοβύζι ἀνατριχιάζαν τὰ παιδιὰ
κι ὁ γέρος ἔλιαζε ἀκαμάτης τ᾿ ἀχαμνά του.

Τοῦ ταύρου ὁ Πικάσσο ρουθούνιζε βαριὰ
καὶ στὰ κουβέλια τότε σάπιζε τὸ μέλι.
Τραβέρσο ἀνάποδο - πορεία πρὸς τὸ Βοριᾶ.
Τράβα μπροστὰ -ξοπίσω ἐμεῖς- καὶ μὴ σὲ μέλλει.

Κάτου ἀπ᾿ τὸν ἥλιο ἀναγαλλιάζαν οἱ ἐλιὲς
καὶ φύτρωναν μικροὶ σταυροὶ στὰ περιβόλια.
Τὶς νύχτες στέρφες ἀπομέναν οἱ ἀγκαλιὲς
τότες ποὺ σ᾿ ἔφεραν, κατσίβελε, στὴ μπόλια.

Ἀτσίγγανε κι Ἀφέντη μου, μὲ τί νὰ σὲ στολίσω;
Φέρτε τὸ μαυριτάνικο σκουτὶ τὸ πορφυρό.
Στὸν τοῖχο τῆς Καισαριανῆς μᾶς φέραν ἀπὸ πίσω
κ᾿ ἴσα ἕν᾿ ἀντρίκιο ἀνάστημα ψηλῶσαν τὸ σωρό.

Κοπέλες ἀπ᾿ τὸ Δίστομο φέρτε νερὸ καὶ ξίδι.
Κι ἀπάνω στὴ φοράδα σου δεμένος σταυρωτὰ
σύρε γιὰ κεῖνο τὸ στερνὸ στὴν Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὰ διψασμένα της χωράφια τ᾿ ἀνοιχτά.

Βάρκα τοῦ βάλτου ἀνάστροφη, φτενή, δίχως καρένα.
Σύνεργα ποὺ σκουριάζουνε σὲ γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια νὰ πετᾶν στὴν ἔρημην ἀρένα
καὶ στὸ χωριὸ ν᾿ οὐρλιάζουνε τὴ νύχτα ἑφτὰ σκυλιά.

Νίκος Καββαδίας 

1. ΕΜΜΕΤΡΗ ΕΛΑΙΟΓΡΑΦΙΑ Ή ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΝΑ "DEJA VU" ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ;

  Ήδη σε εφηβική ηλικία μού είχε προξενήσει ιδιαίτερη εντύπωση η ποίηση τού Νίκου Καββαδία, όταν ακόμη αυτός δεν ήταν τόσο γνωστός. Από τότε διαβάζω κατά καιρούς τα ποιήματά του και ακούω τις μελοποιημένες αποδώσεις τους συχνά, με την αίσθηση , ότι σχετίζομαι κάπως ιδιαίτερα με το γοητευτικό περιεχόμενό τους, μια και κατάγομαι μέσω των παππούδων μου από την Κεφαλλονιά, αλλά και επειδή ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, με αποτέλεσμα να βρεθώ σε παιδική ηλικία για σύντομο διάστημα δυο φορές επάνω στα εμπορικά πλοία, ακούγοντας με παιδική περιέργεια τις διηγήσεις τους, όταν αυτοί τα απογεύματα καθόντουσαν επάνω στα αμπάρια στο κατάστρωμα και συζητούσαν. Η ποίηση τού Νίκου Καββαδία διαπνέεται από πληθώρα εικόνων, ενώ περιέχονται συχνά ναυτικοί όροι. Αισθανόμουν την ποίηση, τα νοήματα και τα μηνύματά του να μού είναι προσβάσιμα, παρόλο που αυτά απαιτούν πολλές φορές κάποιο στοχασμό, με μια μόνη εξαίρεση. Διαβάζοντας το ποίημά του „Federico Garcia Lorca“ ξανά και ξανά, αισθανόμουν να διακατέχομαι από κάποιο κενό, όσο αφορά την επικοινωνία με το εν τέλει ζητούμενο, που πρόβαλε ο Καββαδίας σε αυτό το ποίημα. 

  Εδώ και μια εβδομάδα, ενώ είχα προγραμματίσει, μελετούσα σχετικά και επεξεργαζόμουν νοητικά την ανάρτηση τού παρόντος θέματος είχε κολλήσει στο μυαλό μου αυτό το ποίημα, χωρίς να μπορώ να διακρίνω τον λόγο, που συνέβει αυτό. Ο προβληματισμός και η εντατική διερεύνηση που είχα καταπιαστεί, αφορούσαν άλλες πλευρές τού ζητήματος, που με είχαν στην κυριολεξία απορροφήσει ολοκληρωτικά και που θα παραθέσω στην συνέχεια. Ενώ βήμα προς βήμα προσέκρουσα σε διαπιστώσεις, που αξιολογούσα ως άκρως ενδιαφέρουσες, ταυτοχρόνως ήταν προσανατολισμένη η σκέψη μου στην διαδικασία τού „deja vu“, που έτσι κι αλλιώς με απασχολεί το τελευταίο διάστημα αναφορικά με το ζήτημα τού κβαντισμού τού χρόνου και τής ανεστραμμένης πορείας του από το μέλλον προς το παρόν, καθότι μού είχε προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση ένα βίντεο, που είχα δει πρόσφατα με τον Γιάννη Αγγέλακα. Αυτός σε μια συναυλία του το 2016, φαίνεται να βιώνει μέσα σε καθεστώς deja vu την σύγκρουση των τραίνων στα Τέμπη, που έλαβε χώρα έξι χρόνια μετά. Ο Γιάννης Αγγέλακας με το μουσικό του σχήμα, αποδίδοντας το τραγούδι “Το Τρένο”, φαίνεται να βιώνει υπό μια έννοια εκστασιαζόμενος, ιδιαίτερα προς το τέλος τού βίντεο, ένα φοβερό γεγονός, που συνέβει στο μέλλον.

Όταν θα ‘ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες κι εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν κι άνεργες θα θρηνούν Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές και θα ρωτούν Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν…—via http://stixos.eu

Στίχοι: Γιάννης Αγγέλακας

Μουσική: Γιώργος Καρράς Β

Όταν θα ‘ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες

και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά

και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες

κι εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν

κι άνεργες θα θρηνούν

Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές

και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο

που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν....

Όταν θα ‘ρθείς να με ξεθάψεις απ’ τις στάχτες και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες κι εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν κι άνεργες θα θρηνούν Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές και θα ρωτούν Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε τα άλλα τρένα να περνούν…—via http://stixos.eu

  Πριν υπεισέλθω όμως στα γραφόμενα τού ποιήματος τού Νίκου Καββαδία, επιθυμώ να αναφερθώ σε κάτι ακόμη, που θεωρώ αξιοσημείωτο τόσο για εμένα, όσο και για τις φίλες και τούς φίλους, που παρακολουθούν αυτήν σελίδα. Αυτό υποδηλώνεται ευκρινώς από το μικρό gagget, που βρίσκεται στο κάτω μέρος τής σελίδας και δείχνει τον αριθμό των εισόδων σε αυτήν. Το τελευταίο διάστημα οι αναρτήσεις εδώ γίνονται αραιά. Ως είναι επόμενον, όταν γίνεται κάποια ανάρτηση οι είσοδοι στην σελίδα αυξάνονται κατακόρυφα για διάστημα δυο – τριών ημερών, σχηματίζοντας στο gagget ένα μικρό βουναλάκι (peak). Μετά, όταν επέρχεται αδράνεια στην αναρτήσεις, οι είσοδοι μειώνονται δραστικά, ενώ το πλήθος τους εξακολουθεί να καταγράφεται με μειωμένο, αλλά σχετικά σταθερό τρόπο, σχηματίζοντας μια γραμμή σχεδόν παράλληλη με τον οριζόντιο άξονα τής πορείας τού χρόνου. Έτσι το gagget καταγράφει μια στάνταρ πορεία, η ο ποία διακόπτεται από εξάρσεις, όποτε γίνονται αναρτήσεις. Σε αυτήν την πορεία δεν υπάρχει τίποτε παράξενο και υποθέτω, ότι κάτι ανάλογο καταγράφεται και σε πολλές άλλες σελίδες, που έχουν μεν κάποια συνεχή παρουσία στο διαδίκτυο κατά την διάρκεια περισσότερων ετών και στις οποίες, οι αναρτήσεις γίνονται σχετικά αραιά. Αυτήν την φορά όμως ξεκίνησε η τριγωνικής μορφής έξαρση στο gagget να εκδηλώνεται δυο ημέρες πριν ξεκινήσει αυτή η ανάρτηση. Πράγματι, τόσο εχθές, όσο και προχθές κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, για να ξεκινήσω την ανάρτηση. Έχοντας όμως μια τρικυμία στο κρανίο και αισθανόμενος να με απορροφούν έντονα οι συνιστώσες τού θέματος, θέλησα να προχωρήσω λίγο, πριν ξεκινήσω την παρουσίαση, σε μια περεταίρω μελέτη και διερεύνηση κάποιων σημείων. Επειδή όμως αυτή η διαδικασία με οδηγούσε από την μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση στην επόμενη, το ψάξιμο διαρκούσε μέχρι αργά την νύχτα, με αποτέλεσμα να αναβάλω εδώ και δυο ημέρες το ξεκίνημα τής παρουσίασης, που είχα προηγουμένως προγραμματίσει. Όπως όμως φανερώνει ενδεικτικά το gagget, οι φίλες και οι φίλοι επισκέπτες, δεν διάβαζαν στο διάστημα των δυο πρόσφατων ημερών αυτά, που εξάλλου δεν έγραφα ακόμη, αλλά παρακολουθούσαν την σχετική αδημονία μέσα στην σκέψη μου. Αυτή η διαπίστωση με ωθεί να εκτιμώ, ότι έχει επέλθει πλέον ένα βάθεμα αυτής τής σχέσης, που ξεπερνάει την νοητική σφαίρα και εισέρχεται και στην διαισθητική. Αυτός είναι και ο λόγος, που προβαίνω στην καταγραφή αυτής τής διαπίστωσης. Όχι, διότι αυτή η σελίδα θα μπορούσε ποτέ να διεκδικήσει αφελώς το αποκλειστικό προνόμιο μιας διαισθητικής λειτουργικότητος. Υπάρχουν άλλοι ιστότοποι, που έχουν επιτύχει πολύ μεγαλύτερη επισκεψιμότητα, είναι άκρως ενδιαφέροντες και στούς οποίους λαμβάνει χώρα μια μεστή συνάντηση ανθρώπων, όπου οικοδομείται μια αξιόλογη νέα κοινωνικότητα στα πλαίσια τής εικονικής πραγματικότητας. Η προηγούμενη αναφορά έρχεται να διευρύνει μια πολύ μεγάλης αξίας διαπίστωση, που διατυπώθηκε πριν 15 χρόνια στο ξεκίνημα το μπλογκόσφαιρας: Το διαδίκτυο και η χρήση του είναι η μεγαλύτερη ανακάλυψη και παροχή δυνατοτήτων για την διάδοση τής πληροφορίας μετά την ανακάλυψη τής τυπογραφίας. Σήμερα διαπιστώνω βάση των απτών δεδομένων που προανέφερα, ότι η έξοχη δυνατότητα τού διαδικτύου να λειτουργεί σε “πραγματικό χρόνο”, γεφυρώνοντας αμέσως μεγάλες γεωγραφικές αποστάσεις, παρέχει επί πλέον την δυνατότητα, να γονιμοποιούνται τα πεδία πληροφορίας σε διαισθητική βάση για μεγάλο και μη ευκαταφρόνητο αριθμό ανθρώπων, που δικτυώνονται σε μια κοινή πλατφόρμα διαδικτυακής εκφοράς, ενεργοποιώντας ένα συντονισμό από κοινού στην πορεία τής αναζήτησης και τής ανήσυχης σκέψης.

  Επιστρέφοντας στα γραφόμενα τού εν λόγω ποιήματος, θεωρώ πλήρως κατανοητές τις αναφορές του Νίκου Καββαδία σε μια σειρά συμβολισμούς, που αφορούν την αγριότητα τού φασιστικού φαινομένου, όπως ο ταύρος τού Πικάσο στον γνωστό πίνακα GUERNICA, οι εκτελέσεις τής βέρμαχτ στο Δίστομο και των Πατριωτών στο Σκοπευτήριο τής Καισαριανής. Καθίσταται προφανέστατο από τον τίτλο τού ποιήματος, ότι πρόκειται για την απόδοση φόρου τιμής στον Federico Garcia Lorca, με συγκεκριμένες αναφορές στον άνανδρο τρόπο που αυτός δολοφονήθηκε το 1936 από δολοφόνους, που με βάσει τον φάκελο τού φόνου, η εντολή τής δολοφονίας αποδίδεται στον Φράνκο προσωπικά. Στο ποίημα γίνεται μια σύνδεση δεδομένων, που αφορούν την συγκεκριμένη δολοφονία, ενός πνευματικού ανθρώπου, που αποτελεί ορόσημο για την πνευματική δημιουργίας των Ισπανών, με καταστάσεις, που συνδέονται με τα εγκλήματα των γερμανών ναζιστών στην Ελλάδα. Η αισθητική αφετηρία αυτής τής σύμπκλεξης είναι καθόλα κατανοητή. Το ποίημα γράφεται το 1945 από ένα Έλληνα στην Ελληνική Γλώσσα και απευθύνεται σε Έλληνες, που ίσως κάποιοι από αυτούς που το διαβάζουν, να μην γνωρίζουν τον Λόρκα, τον ρόλο και την προσφορά του, αλλά όμως έχουν ζήσει στο πετσί τους τα ζοφερά δεινά τής πρόσφατης γερμανικής κατοχής, ενώσω Χίτλερ και Φράνκο υπήρξαν εκείνη την εποχή συγκοινωνούντα δοχεία.

 

Ο Λόρκα με τον Σαλβατόρ Νταλί το 1925 στην Βαρκελώνη 

   Ο στίχος “Αὔγουστος ἤτανε δὲν ἤτανε θαρρῶ" παραπέμπει στην 19η Αυγούστου τού 1936, την ημέρα τής δολοφονίας. Και ο στίχος “Ἀτσίγγανε κι Ἀφέντη μου, μὲ τί νὰ σὲ στολίσω;” παραπέμπει στο πρώτο μεγάλο στιχουργικό έργο τού Λόρκα „Romancero Gitano“ (Gypsy Ballads) τού μεγάλου Ανδαλουσιανού λογοτέχνη, που αναφέρεται στους τσιγγάνους τής περιοχής, που αυτός γεννήθηκε και μεγάλωσε.

   Όμως το πλέον γνωστό και αγαπημένο έργο τού Λόρκα είναι ο “Ματωμένος Γάμος”. Ο γάμος είναι από την φύση τού ένα χαρμόσυνο και μεγάλο γεγονός στην ζωή τού ανθρώπου, που όμως η σκληρότητα, η αυθαιρεσία, το μίσος που δράττει τις καρδιές των ανθρώπων, η τάση επιβολής και ετεροκαθορισμού των άλλων από αρκετούς εμμονικούς, μπορεί να μετατρέψει σε μια στρεβλή καταστροφή. Ο “Ματωμένος Γάμος” τού Λόρκα αναβλύζει αίμα. Και η επιλογή τής δολοφονίας τού Λόρκα, ενός δημιουργού, που συνδύασε τον υψηλά ευαίσθητο λυρισμό με την καταγγελία τής τραγικότητος, που προάγει η ανθρώπινη κακία, είναι επιτυχής και καθίσταται κατανοητή στην κατεύθυνση να στιγματιστούν οι απάνθρωπες αγριότητες μιας εποχής από ένα ποιητή, καταδεικνύοντας, ότι υπάρχουν ψυχές, που δονούνται από την ποίηση, ενώ άλλες είναι χαμερπείς και διακατέχονται από πώρωση μένους, μέσα σε μια γενική ατμόσφαιρα, όπου οι ευαίσθητοι είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν, εφόσον έχουν κληθεί να ανυψώσουν το κοινό φρόνημα και την ευαισθησία.

  Έτσι, ενώ ο κορμός τού ποιήματος μού ήταν ανέκαθεν κατανοητός, κάτι μού έλεγε, ότι αυτό δεν γράφτηκε μόνον σαν αναφορά και απόδοση φόρου τιμής σε αυτόν που “απάνω στην φοράδα του δεμένος σταυρωτά έσερνε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι”. Αυτό, ως βασικό σημαίνον, μπορεί να συνδυαζόταν με τα συμφραζόμενα δεινά από την φασιστική θηριωδία, που υπέστη τόσο η Ισπανία, όσο η Ελλάδα, όσο και ολόκληρη η Ευρώπη κατά την δεκαετία μεταξύ τού 1936, που δολοφονήθηκε ο Λόρκα και το 1945, που γράφηκε το ποίημα, ως προφανή σημαινόμενα. Το πνεύμα, το μήνυμα και η ουσία τής όλης έμμετρης αναφοράς μού φαινόταν, ότι ξεπέρναγε αυτά τα συγκεκριμένα χρονικά όρια και ότι επιχειρούσε να προεκτείνει σε κάτι άκρως ζωτικότερο, σημαντικότερα και πολύ πιο επικίνδυνο, προσπαθώντας να διεμβολίσει χρονικά τα συγκεκριμένα συμβάντα προς την κατεύθυνση μιας μελλοντικής μείζονος απειλής. Οι ελαιογραφίες προσώπων, τοπίων και συγκεκριμένων ζοφερών συμβάντων που έστηνε με την γραφίδα του ως φραστικούς εικονισμούς ενώπιον όσων διαβάζουν το ποίημα του ο Νίκος Καββαδίας, μού πρόσδιδαν την εντύπωση, ότι ανάμεσά τους ελλόχευε μια ακόμη σημαντικότερη, σχετικά κρυμμένη “μαγική” εικόνα, την οποίαν καλείται ο ευαίσθητος αποδέκτης τού πονήματος να ψηλαφίσει ενδελεχώς, ώστε να την αποκωδικοποιήσει και να την ερμηνεύσει. Το 1945 ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε παρέλθει, με εξαίρεση τα αμέσως παρεπόμενά του, που ακολούθησαν, όπως ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Ποια μπορούσε όμως να είναι η διάδοχη παγκόσμια απειλή, για την οποία ο Β`ΠΠ. στάθηκε ενδιάμεσο στάδιο;

  Βάσει τής αναφοράς για το “στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι” το ποίημα φαίνεται να έχει φιναλιστικό χαρακτήρα. Επί πλέον περιέχει μια σειρά σημαντικούς κατ' ευθείαν εικονισμούς, αλλά και αλληγορίες, που βρίσκονται έξω από τα χρονικά όρια, που αυτό εστιάζεται. Γίνεται αναφορά σε μπουλούκια σταυροφόρων, σε παντιέρες που ανεμίζουν και σε γαλέρες τού θανάτου που ξεκινούν.

  Εδώ πρόκειται για μετακίνηση μεγάλου αριθμού στρατευμάτων και στόλων με επιθετικό προσανατολισμό. Οι παντιέρες που αρμενίζουν στον άνεμο υποδουλώνουν προετοιμασία επίθεσης. Αυτά όμως έχουν ευνόητο προσδιορισμό. Οι σύγχρονοι σταυροφόροι είναι το ΝΑΤΟ, αλλά κατ' επέκταση η σύνολη δυτική συμμαχία, όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια. Ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ένας γέρος, που λιάζει ακαμάτης τα αχαμνά του. Μια ξεπερασμένη ύπαρξη, που θέλει να βάλει άλλους από κάτω και δεν μπορεί να το κάνει. Ένα σύστημα γερασμένο, ξεπερασμένο και σε τελευταία ανάλυση ανήμπορο. Με την οικονομική του αποσύνθεση μέσω τής αποδολαροποίησης σε πλανητικό επίπεδο και τις τράπεζες να οδηγούνται σε χρεωκοπία ακολουθώντας γεωμετρική πρόοδο. Μαστιζόμενο από καλπάζοντα πληθωρισμό και αυξανόμενη ανεργία, ως αποτελέσματα των επιλογών του. Ένα σύστημα, που δεν μπορεί πλέον να συγκρουστεί επιτυχώς σε συμβατικό επίπεδο, με αυτόν που έχει επιλέξει ως σώνει και καλά θανάσιμό του αντίπαλο, δηλαδή την Ρωσία. Όμως, παρ' όλα αυτά πρόκειται για ένα σύστημα, που εκτιμά ότι διαθέτει ένα πανίσχυρο προσόν, που θα επιτρέψει να επιβάλλει τον τελικό στόχο του. Αυτό αφορά εκείνα τα πυρηνικά όπλα μαζικής καταστροφής, που δεν έχουν περιέλθει κάτω από τον έλεγχο και την εποπτεία τής Συμμαχίας των Αντιδυνάμεων. Πρόκειται βασικά για το πυρηνικό οπλοστάσιο τής Αγγλίας, καθ' ότι η Γαλλία έχει περιέλθει σε ένα ειδικό στάδιο, το οποίο χρήζει ειδικής προσεγγίσεως. Η Γαλλία στηρίζει ήδη το Κινεζικό σχέδιο ειρήνευσης για την Ουκρανία. Σημαντικότατο τμήμα τής ολιγαρχίας αυτής τής χώρας εκδήλωσε από την εποχή τού Ντε Γκωλ τάσεις ανεξάρτητης πολιτικής έναντι τής δυτικής συμμαχίας. Και στην φάση, που προδιαγράφεται, ποιος πρόκειται να είναι ο μεγάλος χαμένος προσεχώς, η τάσεις αποστασιοποίησης από το τραπεζικό κατεστημένο τής καμπάλ ενισχύονται. Γι αυτόν τον λόγο μαστίζεται αυτή η χώρα από διογκούμενη αστάθεια. Τα αιτήματα των εξεγερμένων είναι αναμφιβόλως δίκαια. Και οι προαιρέσεις τής συντριπτικής πλειοψηφίας τούς είναι αναμφιβόλως ειλικρινείς. Όμως σε τέτοιους είδους διελκυστίνδες ενέχονται περισσότεροι. Και δεν λείπουν αυτοί από το σύμπλεγμα των αντιθέσεων, που καραδοκούν να εκμεταλλευτούν καταστάσεις σε κάποια φάση, που η ρευστότητα διέπει ασταθείς ισορροπίες. 

  Γι αυτό τον λόγο κάνει λόγο ο Νίκος Καββαδίας, εκών άκων, όπως συμβαίνει συνήθως στην περίπτωση βαθύτατα εμπνευσμένων δημιουργών, που συλλαμβάνουν νοήματα, χωρίς να μπορούν να τα ταξινομήσουν με συγκεκριμένο τρόπο λόγω χρονικής απόστασης από τα επερχόμενα, στα οποία αναφέρονται, στήν τελευταία στροφή τού ποιήματος, που αποτελεί και την κατακλείδα τής όλης αναφοράς σε δυο άκρως σημαντικές, κατά την εκτίμησή μου, διαδικασίες.

Η πρώτη είναι η εξής:

„Βάρκα τού βάλτου ανάστροφη, φτενή διχως καρένα

σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά”

  Εδώ πρόκειται, σύμφωνα με την δική μου ερμηνεία, για την περιγραφή τεχνικών μέσων, που δεν μπορούν να αποδώσουν λειτουργικά. Πρόκειται δηλαδή για την πολεμική τεχνολογία των δυτικών, που έχει ξεπεραστεί ποιοτικά από αυτήν των Ρώσων. Οι βάρκες χωρίς καρένα είναι βάρκες για ποταμούς και λίμνες, που δεν μπορούν να βγουν σε ανοικτή θάλασσα, διότι δεν διαθέτουν την αναγκαία ευστάθεια. Οφείλω να ομολογήσω, ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές, διαπίστωσα, ότι υπάρχουν στο διαδίκτυο περισσότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις αυτού τού ποιήματος, κάποιες από τις οποίες είναι αξιόλογες και περιέχουν ενδιαφέροντα στοιχεία. Πλην όμως, όλες ανεξαιρέτως περιορίζονται στα προφανή, χωρίς να υπεισέρχονται σε αρκετούς εικονισμένους, που ξεφεύγουν από τα προφανή όρια. Ειδικά αναφορικά με την τελευταία στροφή, κανένας εξ όσων βρήκα, δεν επιχειρεί να υπεισέλθει σε αυτήν συγκεκριμένα. Η μόνη αναφορά που συνάντησα σχετικά, διατυπώνει τον ισχυρισμό, ότι ο Καββαδίας παρατάσσει στην τελευταία στροφή εικονισμούς, που είναι ασύνδετοι μεταξύ τους, με στόχο να δομήσει στην διάθεση τού αναγνώστη μια ατμοσφαιρική εντύπωση. Η δική μου προσέγγιση γενικά σε πονήματα τέχνης δεν προσανατολίζεται μόνον σε όσα συνειδητά καταθέτει ο δημιουργός, αλλά και σε όσα το ασυνείδητο επιχειρεί να αποκαλύψει, ψηλαφώντας τα μέσω τής έμπνευσης. Στόχος μου είναι, να διεισδύω πάντοτε στο μη προφανές, αλλά εξ ίσου υπαρκτό, μέσα στις νότες μιας υψηλότερης, ή χαμηλότερης οκτάβας, από αυτές, που καθίστανται αμέσως αντιληπτές από το ακουστικό αισθητήριο. Η τέχνη δεν είναι απόδοση καταστάσεων ένα προς ένα και μπορεί να περιέχει επίσης νοήματα και μηνύματα, που ο καλλιτέχνης δεν έχει αντιληφθεί καν. Η έμπνευση δεν είναι εργαλείο τού καλλιτέχνη, αλλά αυτός καθίσταται όχημα, ώστε να εκδηλωθεί αυτή στο φως. Όργανο τού καλλιτέχνη είναι η έκφραση. Ως εκ-φραση όμως εξωτερικεύει αυτή υπάρχοντα, που μπορεί να συνάγονται από τελείως διαφορετικές περιοχές και πτυχές τής προσωπικότητος και τού ψυχισμού του, ή και να εδράζονται τελείως έξω από αυτόν, οπότε μέσω συντονισμού με τις ευαισθησίες του, πιάνουν από το χέρι ως λαθρεπιβάτες, όσα αυτός σκοπίμως θέτει σε κίνηση, σε μια προσπάθεια να βρουν διέξοδο.

   Επίσης η μόνη ερμηνεία, που επιχειρείται σε μια αναφορά της τελευταίας στροφής αφορά την “γύφτικη σπηλιά”, η οποία αποδίδεται από το ερμηνευτή “στις σπηλιές τής Ανδαλουσίας, που ζουν τσιγγάνοι”. Εγώ όμως εφιστώ την προσοχή στα “σύνεργα που σκουριάζουνε”. Εδώ πρόκειται εμφανώς για σιδηρά αντικείμενα, που υπόκεινται σε οξείδωση. Οπότε ο όρος “γύφτοι” ανάγεται στον τρόπο που αποκαλούνται οι σιδηρουργοί με λαϊκή έκφραση, επειδή μαυρίζουν από την επεξεργασία τού σιδήρου, χωρίς να ενέχονται κάπου οι τσιγγάνοι. Αυτή η αναφορά παραπέμπει, όπως εντόπισα προηγουμένως σε τεχνικά μέσα, τα οποία είναι τελείως παρωχημένα, εφόσον σκουριάζουν μέσα σε σπηλιά.

  Οι δυο πρώτοι στίχοι όμως τής πρώτης στροφής λειτουργούν αντισυμμετρικά με τούς δυο τελευταίους, οι οποίοι παραπέμπουν, παρά την έλλειψη αποτελεσματικών τεχνικών μέσων, στην επιβολή ζοφερών καταστάσεων και σε υπό εξέλιξη αναπτυσσόμενους ακραίους κινδύνους, που αφορούν, κατά την εκτίμησή μου, ΤΗΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟΥ ΑΡΜΕΓΕΔΩΝΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ Η ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΜΕΣΩ ΕΝΟΣ DEJA VU, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ.

  Τι πιο εύλογο για μια ζοφερή εξέλιξη από την αναφορά σε κοράκια, που πετούν πάνω από την αρένα για να κατασπαρράξουν πτώματα; Και τα σκυλιά είναι αυτά που ουρλιάζουν πριν επέλθει μια μεγάλη καταστροφή. Και μάλιστα την νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται, ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΕΠΑΓΡΥΠΝΟΥΝ.

  Εκείνη όμως η αναφορα στο ποίημα, ΠΟΥ ΘΕΩΡΩ ΩΣ ΤΗΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΟΛΩΝ και γι αυτήν ακριβώς την αναφορά ένταξα αυτήν την ερμηνεία τού εν λόγω ποιήματος στα πλαίσια μιας ανάρτησης σχετικά με την εξαγγελθείσα επικείμενη επίθεση των δυτικών στην Ουκρανία, είναι Η ΜΝΕΙΑ ΣΤΟ “ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΚΟ ΣΚΟΥΤΙ”. Διότι αυτή η μνεία αποκαλύπτει το τρόπο, που συνδέεται η εξαγγελθείσα διαδικασία με ένα πολύ μεγαλύτερο ιστορικό κύκλο διάρκειας περισσότερο από 2.000 χρόνια. Συγκεκριμένα η διάρκεια αυτού τού κύκλου αριθμεί 2069 χρόνια, αρχής γενομένης το 46 πΧ.

  Η έκφραση “πορφυρό μαυριτάνικο σκουτί” στο ποίημα τραβούσε ανέκαθεν την προσοχή μου και μού εξασκούσε μια ιδιαίτερη γοητεία. Ενώ ο λειτουργικός τής ρόλος ως προς την όλη δομή τού ποιήματος είναι πολύ κατανοητός, αυτή η έκφραση καθ' εαυτήν περιέχει μια έντονη αντίφαση και απολήγει, σύμφωνα μα την λογική μου, να ηχεί σαν οξύμωρη. Η έκφραση παραπέμπει εμφανώς στον εθνικό ήρωα των Ισπανών Ελ Σιντ, κάνοντας ένα παραλληλισμό μεταξύ αυτού και τού Λόρκα. Στην πορφύρα τύλιγαν οι Βυζαντινοί τον υποψήφιο τού θρόνου, όταν αυτός γεννιόταν. Με αυτόν τον βαθιά χαρακτηριστικό συμβολισμό ήθελαν να δηλώσουν, ότι εάν τραυματιστεί ο αυτοκράτορας στην μάχη, εφόσον φόραγε το πορφυρό ένδυμα, αυτό δεν θα γινόταν αντιληπτό από τον στρατό, για να μην χάσει αυτός το θάρρος και την ορμή του. Ο Βασιλέας δηλαδή ήταν αφιερωμένος με όλη την ζωή και τον θάνατό του, όλο το είναι και το αίμα του, στην υπεράσπιση τής αυτοκρατορίας. Την κινηματογραφική ταινία “Ελ Σιντ” είχα παρακολουθήσει όταν ήμουν παιδί. Από ότι μπορώ να θυμάμαι, σε αυτήν την παράσταση είχαν ανεβάσει νεκρό τον Ελ Σιντ στο άλογό του κατά την διάρκεια τής τελικής μάχης για να ενθαρρύνεται ο στρατός, ενδεδυμένο με μια πορφύρα. Μέχρι εδώ ο συμβολισμός καθίσταται κατανοητός. 

   Ο όρος “σκουτί” προέρχεται από την διάλεκτο των Βλάχων. Τον υιοθέτησαν οι κάτοικοι τής Ιθάκης, όταν εργαζόντουσαν στα χωράφια τής Πίνδου, όπου μετέβαιναν λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων για καλλιέργεια, που παρέχει το νησί. Από εκεί τον πέρασαν στην Κεφαλλονιά, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Καββαδίας. Σκουτί σημαίνει χοντρό μάλλινο πορφυρό ύφασμα. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνδυαστεί με την Μαυριτανία, η μεγαλύτερη περιοχή τής οποίας καλύπτεται από την Σαχάρα, όπου σκάει ο τζίτζικας. Γενικά στην βόρειο Αφρική τα μάλλινα υφάσματα κάθε άλλο παρά συνηθίζονται, ώστε να είναι χαρακτηριστικά. Είναι η γνωστή η ειρωνική διάθεση, με την οποίαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αντιμετώπιζαν τα ενδύματα των Ελλήνων, τα οποία ήσαν ζωικής προελεύσεως, φτιαγμένα από μαλλί, ενώ τα δικά τους ενδύματα ήσαν φυτικής προελεύσεως φτιαγμένα από λινάρι και βαμβάκι. Το σκουτί μπορεί να είναι πολύ χρήσιμο σε ορεινά μέρη, όπου οι ποιμένες υπόκεινται κατά την διάρκεια τού χειμώνα σε ισχυρό κρύο. Το ίδιο μπορεί να ισχύει και στο ανεμοδαρμένο και βραχώδες Φισκάρδο, την παλιά αετοφωλιά των πειρατών, όπου γεννήθηκε ο Καββαδίας. Στην Μαυριτανία όμως το σκουτί δεν χωράει με τίποτε και μάλιστα στα πλαίσια μιας χαρακτηριστικά συμβολικής έκφρασης. ΑΡΑ, Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΠΗΧΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΛΥ ΣΟΦΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΤΡΟΠΟ ΠΡΟΩΘΗΣΕ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΥΤΟ ΕΚΦΡΑΣΗ. Συνάγω συμπερασματικά, ότι ΤΑ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΛΕΡΕΣ ΠΟΥ ΧΥΜΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΒΟΡΑΝ ΣΥΝΔΕΘΗΚΑΝ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΕ ΤΗΝ ΒΕΡΕΙΟ ΑΦΡΙΚΗ. Αυτή η διαπίστωση, που μπορεί να ακούγεται σαν γρίφος, επιδέχεται κατά την εκτίμησή μου μια πολύ απτή ερμηνεία,. Αυτή παραπέμπει στην σύνδεση τής διακηρυχθείσας επικείμενης μεγάλης επίθεσης των δυτικών στην Ουκρανία, η οποία διακηρύχθηκε με συνεχή έμφαση με κύριο προπαγανδιστή τον πρώην στρατηγό τεσσάρων αστέρων, αρχιτέκτονα των πολεμικών επιχειρήσεων στον δεύτερο πόλεμο τού Ιράκ και στο Αφγανιστάν και πρώην διευθυντή τής CIA David Petraeus, με την τελευταία μάχη που έδωσε ο Ιούλιος Καίσαρ, πριν την ολοκληρωτική του επικράτηση στην βόρειο Αφρική. Επικεφαλής των αντιπάλων δυνάμεων τού Ιουλίου Καίσαρος ήταν ο PETREIUS, δίπλα στους Labienus και Afranius.

David Petraeus Explained! Russia Destroyed! Russia's Collapse Will Be Much Worse Than You Think!

   Στον πολύ έντονο συσχετισμό μεταξύ Τού Ιουλίου Καίσαρος και τού Βλαδίμιρου Πούτιν έχω αναφερθεί με αρκετές ευκαιρίες. Διαξοδική αναφορά σχετικά γίνεται στις σελίδες 86 μέχρι 90 τής πραγματείας “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας” (https://www.keepandshare.com/doc15/25508/?da=y ). Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ είναι αμέσως ή εμμέσως κατά ένα παράξενο τρόπο συγγενή πρόσωπα, που ταυτίζονται σε δυο δοαφορετικές εκθετικά προωθημένες εκφάνσεις τής ιστορίας. Ο David Petraeus φαίνεται να δονείται στην κυριολεξία από ένα ισχυρότατο μένος σε προσωπική βάση εναντίον τού Βλαδίμιρου Πούτιν, το οποίον δεν εξηγείται σε λογική βάση από το δεδομένο, ότι πρόκειται δυο ανώτατα στελέχη, που ανήκουν σε σφοδρά αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Πρόκειται μήπως για δυο πρόσωπα, που σφραγίζονται από το διαχρονικό ανθρώπινο κάρμα στην πορεία ενός μακρύτατου ιστορικού κύκλου, πού άνοιξε κατά την πέμπτη προ Χριστού δεκαετία και έρχεται να βρεί την έσχατη συγκρουσιακή της έκφραση μέσα σε ένα δράμα, που ξεκίνησε με την „PAX ROMANA“ για να διαχυθεί στις εσχατιές τής “PAX AMERICANA“;

 Όπως διαπίστωσα από μια σύντομη έρευνα, μετά τον δεύτερο πόλεμο τού Ιράκ έχουν κυριαρχήσει στην ηγεσία των δυνάμεων τού στρατού των ΗΠΑ στο πεντάγωνο, κυρίως ως αρχηγοί τού στρατού (chief of staff) αλλά και στην ανώτατη διοίκηση τής CIA στελέχη ιταλικής καταγωγής. Από ότι φαίνεται και όπως θα καταθέσω αναλυτικά στο δεύτερο μέρος αυτής τής ανάρτησης με τίτλο “Η ΠΕΤΡΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ DAVID PETRAEUS, NOMEN EST OMEN“, το κυρίαρχο αγγλοσαξονικό στοιχείο εκεί, έχοντας τοποθετήσει ως επικεφαλείς των κρατικών μηχανισμών πολεμικής προπαγάνδας στελέχη τού σιωνιστικού λόμπυ (κυρίως των “neocons“, Paul Wolfowitz, Richars Perle) ανέθεσε την οργάνωση των επεμβάσεων τού στρατού σε διεθνές επίπεδο σε άτομα, που ρέει στο RNA τους η ψυχοσύνθεση εκτελεστών τής ιταλίκής μαφίας. Όχι τής cosa nostra, αλλά κατ' ευθείαν τής ιταλικής μαφίας, δεδομένου ότι οι πατεράδες τους μετανάστευσαν στις ΗΠΑ από την Ιταλία. Φέρουν το γονίδιο σε φρέσκια έκδοση. Όπως διαφαίνεται σε μια τουλάχιστον περίπτωση ένας από αυτούς προέρχεται από την καρδιά περιοχής, που ελέγχεται ολοσχερώς από την μαφία. Ο David Petraeus προέρχεται από μετανάστη (ο πατέρας του) που γεννήθηκε στην Ολλανδία. Όμως αυτός ονομαζόταν Sixtus, όνομα τελείως παράξενο για τα Ολλανδικά δεδομένα, που επιτρέπεται να εικάζονται ρίζες προέλευσης, που φθάνουν ως την αρχαία Ρώμη.

  Την στροφή προς τούς ιταλογενείς, ως υψηλούς ινστρούκτορες στις τάξεις των επίσημων εκτελεστών τού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών, εντοπίζω από την περίοδο τού Τζώρτζ Μπους τού πρεσβύτερου. Εξ άλλου και αυτός πριν μεταβεί στην προεδρεία των ΗΠΑ διετέλεσε διευθυντής τής CIA. Όπως όμως μεταδίδει σε ένα βιβλίο του ο DAVID ICKE, ο γέρος είχε δηλώσει, ότι είναι απόγονος τής οικογένειας των Ρωμαίων πατρικίων και συγκλητικών Piso. Οι Piso στάθηκαν μονίμως ανατροπείς, οργανώνοντας πραξικοπήματα και συνωμοσίες και ανέπτυσσαν μόνιμα υποθαλπτικές δραστηριότητες σε βάρος τής νομιμότητας των Καισάρων, που επιχείρησαν να περιορίσουν και να καταργήσουν την αυθαιρεσία των 50 οικογενειών, που σαν δουλέμποροι και μόνιμοι οργανωτές πολέμων, εξανδραπόδιζαν την όλη κατάσταση μιας αυτοκρατορίας. Οι πατρίκιοι είχαν αποσπάσει την ιδιότητα των συγκλητικών, με την μετατροπή των πληβείων τής Ρώμης σε αργόσχολα, μισθωμένα κολλητάρια τους (clienten) μέσω τής καταστροφής των μικρών και μεσαίων αγροτών και τής ανάπτυξης των λατιφούντιων των μεγαλοϊδιοκτητών σκλάβων και καλυμμένοι πίσω από την μάσκα τής δημοκρατίας, που αγόταν και φερόταν μέσω τού εξαγορασμένου συρφετού των πειναλέων κομματόσκυλων, πηδηγετούσαν όλη την τότε γνωστή “καθ' υμάς οικουμένη”, αφού είχαν προηγουμένως μετατρέψει τις Ελληνικές πόλεις με τις ορδές των λεγεωνάριων σε μπάζα. 

   Ανάλογο ιταλογενές κουμάσι είναι και ο τωρινός επικεφαλής των δυνάμεων τού ΝΑΤΟ στην Ευρώπη Christopher Cavoli, γιος Ιταλού που μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Αυτός συναντήθηκε πρόσφατα με τον υπουργό άμυνας τής Ουκρανίας, για να συζητήσουν, πέραν αυτών που μεταδίδουν τα μαζικά μέσα, τα σχέδια ενός ύστατου αρμαγεδονισμού, που οργανώνεται από καιρό στην περιοχή τής Πολωνίας. Σε αυτά, ως και στον τρόπο, με τον οποίον εκτιμώ ότι οι Ρώσοι θα ματαιώσουν και αυτά τα σχέδια, θα αναφερθώ στο δεύτερο μέρος.

 

  Είναι τελικά το ποίημα τού Νίκου Καββαδία “Federicο Garcia Lorca“ σφραγισμένο από μια διαδικασία deja vu, που επιχειρώ να αναδείξω, ή είναι αυτή η εκδοχή ανύπαρκτη και τελείως εξωπραγματική, ως προϊόν τής φαντασίας τού γράφοντος; Ο Νίκος Καββαδίας ερωτήθηκε κατά την διάρκεια μιας λογοτεχνικής βραδιάς από τον Κώστα Βάρναλη, για ποιον λόγο έκανε χρήση τού αριθμού “επτά” στον συμβολισμό των “επτά σκυλιών”. Ο Καββαδίας απάντησε τότε, ότι δεν γνώριζε τον λόγο και ότι δεν μπορούσε να πει κάτι συγκεκριμένο σχετικά. Αυτό το συμβάν δείχνει, ότι κάποιοι από τούς συμβολισμούς τού ποιήματος έφτασαν στον δημιουργό του από πολύ μακρυά, για λόγους που αυτός δεν μπορούσε να επισκοπεί, όταν το έγγραφε. ΜΑ ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΥΨΙΣΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΙΜΑΝΤΕΣ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ ΜΗΥΜΑΤΩΝ ΥΨΗΛΗΛΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ, ΕΝΩΣΩ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ, ΕΠΕΙΔΗ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΝΑ ΑΓΓΙΞΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΗΣ.

Ο γράφων επαφίει τις προσδοκίες του και τις ελπίδες του, αλλά και την πλήρη πίστη του για την σωτήρια έκβασή τού Αγώνος, στο σύνθημα τού ΕΘΝΙΚΟΥ ΗΡΩΟΣ τής Ισπανίας ΕΛ ΣΙΝΤ:

ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ

 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ...

Από ότι διαφαίνεται οι άμεσοι απόγονοι των αρχαίων ρωμαίων δουλεμπόρων και διοργανωτών των κατακτητικών πολέμων τής πάλαι ποτέ συγκλήτου έχουν ζέψει εκ νέου τούς άμεσους απογόνους των τότε στρατοκρατών αχθοφόρων τους σε ένα σενάριο έσχατου αρμαγεδωνισμού. Με αναφορά στον βίο, στην πολιτεία και στην φυσιογνωμία τού David Petraeus, ώστε να αποκαλυφθούν οι βαθιές ιστορικές ρίζες τού φαινομένου, αλλά και των λοιπών μελών τής γκρούπας των ιταλογενών, που καθοδηγούσε και εξακολουθεί να καθοδηγεί το στρατοκρατικό άρμα τής δύσεως, θα επιχειρηθεί και η αποκάλυψη  των προετοιμασιών, που οργανώνονται τα τρία τελευταία χρόνια στην περιοχή τής Πολωνίας, με στόχο την εξαπόλυση μιας διευρυμένης επίθεσης των Δυτικών εναντίον των Ρώσων στην Ουκρανία, με στόχο την επιβολή τής χρήσης πυρηνικών όπλων. Στα μακάβριο αυτό σχέδιο και στις συνιστώσες του έχουν γίνει ελαχιστότατες αναφορές διεθνώς και σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα. Η συνέχιση τής ανάρτησης υπό αυτήν την οπτική, δεν αποσκοπεί να διερευνήσει μόνον την ύπαρξη κάποιων ιστορικών κύκλων μακράς διαρκείας, αλλά πρωτίστως, μέσω αυτών των εντοπισμών, να αποκαλύψει το φοβερό σενάριο, που δρομολογούν για να πραγματοποιηθεί κατά τις προσεχείς εβδομάδες και μήνες οι δυτικοί σε βάρος τής ανθρωπότητος. Αυτήν την φορά δεν αποσκοπούν να διατηρήσουν και να διευρύνουν τον πλούτο, που απέσπασαν διεθνώς από τούς λαούς τής υφηλίου, τον οποίον πλέον βήμα προς βήμα πλέον έχουν χάσει. Παίζοντας όλα για όλα, μέσα σε ένα διακύβευμα ολοκληρωτικής υφής, αποσκοπούν να περισώσουν το έσχατο ανάχωμά τους, που είναι οι αρχαίοι θεοί. Οι ομοτράπεζοι τού αιμοπότου κρόνου, τής ίσιδος και τού μωλόχ.