23 Δεκεμβρίου, 2010

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ - ΣΥΝΕΧΕΙΑ



1. ΤΑ ΤΡΑΓΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Ίσως να αντιμετωπίζουμε σήμερα ως χώρα, ως λαός και ως κοινωνία κάποια τραγικά αδιέξοδα.
Οπωσδήποτε όμως δεν είμαστε μόνοι. Τα αδιέξοδα μπορεί να εκδηλώνονται με εμφανή τρόπο στην Ελλάδα, στην ουσία όμως Η ΙΔΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ενδημεί παντού, πέρα από τα χρώματα των προσόψεων. Όταν "κάποιοι" θέσουν σε κίνηση την αλυσιδωτή πτώση, αυτή θα συμπαρασύρει όλα τα πούλια του ντόμινο. Από ότι καθίσταται ήδη ορατό, κάποια επιδίωξαν και προφανώς επέβαλλαν μια επιθυμητή διάταξη, δια της οποίας δύνανται να αποφασίζουν επί θεμάτων ζωής και θανάτου αναφορικώς με το σύνολο. Η υφήλιος υπήρξε ανέκαθεν παγκοσμιοποιημένη. Αυτό το δεδομένο, υπήρξε καλυμμένο και στην σύγχρονη φάση ανέρχεται για πρώτη φορά, βάσει των επιλογών μιας εξουσιαστικής δυνάμεως με παγκόσμια εμβέλεια, στην επιφάνεια. Αυτοί που ορίζουν τις τύχες της υφηλίου, έκριναν σκόπιμο να τα καταστήσουν όχι μόνο εμφανή, αλλά απροκάλυπτη την επιδίωξη επιβολής ενός πλανητικού καθεστώτος.
Δυνάμεις, τις οποίες θεωρούσαμε άκρως διαφορετικές, εντονότατα ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ευρισκόμενες υπό αμοιβαία αμφισβήτηση, ή και εν πολλοίς φανατικά εχθρικές, ως εκπροσωπούσες τελείως διαφορετικά κοσμοείδωλα, κοινωνικά και οικονομικά συστήματα, θρησκευτικούς και φιλοσοφικούς προσανατολισμούς, τις παρακολουθούμε στην εποχή μας να προβαίνουν σε ένα αμοιβαίο πλησίασμα, το οποίον εισέρχεται εις την περιοχήν της πλήρους εξουσιαστικής συνουσίας.
Τα μέλη αυτής της συνουσίας, είναι σύμφωνα με τις κοσμοαντιλήψεις μας τόσο ετερόκλητα, ούτως ώστε αυτή η διαδικασία να διεμβολίζει παν όριο της φαντασίας μας. Οι μεταστροφές των πολιτικών ειδών, αποτελούν μεταλλάξεις απροσμέτρητου υβριδισμού και οι συνευρέσεις τους καταργούν τα όρια των ειδών στα όρια της ύβρεως, οδηγώντας στην τερατογένεση, η οποία ονομάστηκε ΚΑΤ' ΕΥΦΗΜΙΣΜΟΝ "παγκοσμιοποίηση".
Ας μην απατόμεθα: Αυτά τα οποία συνετελέσθησαν και συντελούνται δεν αποτελούν παγκοσμιοποίηση, αλλά σκόπιμη και οργανωμένη καταβαράθρωση της διεθνούς τάξεως δια μιας νυκτός.
Οι κατά τόπους πόλοι οικονομικής και πολιτικής "ολοκλήρωσης" ισχυροποιούνται μεν με γεωμετρική ταχύτητα, παραμερίζοντας τα έθνη κράτη, οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν επιβάλει - ιδιαίτερα στην νεολαία - σχεδόν παγκοσμίως μια μονοκουλτούρα στον τρόπο ένδυσης, στα μουσικά ακούσματα, στον τομέα των αξιών, στην διατροφή, στο τι μπορεί να συνίσταται η ποιότητα ζωής. Οι περιφερειακές συμμαχίες ενισχύονται. Ακόμη και για την βρακοζώνη του μπάρμπα έχει συσταθεί ένας "παγκόσμιος" "οργανισμός", έχοντας κατοχυρώσει με πλήρως δυσδιάκριτο τρόπο για τα δεδομένα του μέσου ανθρώπου το δικαίωμα να παρεμβαίνει, όπου, όποτε και όπως αυτός αρέσκεται. Οι τελωνειακοί δασμοί έχουν καταργηθεί, εξισώνοντας μέσα σε μια νύκτα την Στοκχόλμη με την Καλκούτα, από πλευράς παραγωγικών διαδικασιών και εργασιακών δικαιωμάτων. Τα κράτη εμφανίζονται καταχρεωμένα στο έλεος μιας κλίκας διεθνών κερδοσκόπων. Η ανεργία, η ανασφάλεια, η διάλυση της πραγματικής οικονομίας, τα κοινωνικά, οικογενειακά και ατομικά αδιέξοδα αποτελούν πλέον μια χιονοστιβάδα χάους, η οποία απειλεί να συμπαρασύρει προς κάποιο βάραθρο, το οποίο προδιαγράφεται με πολύ μαύρα χρώματα τους πάντες.

Κάποιοι φαίνονται να κινούν τα νήματα των εξελίξεων με παρασκηνιακό τρόπο, διαφεύγοντας της δικής μας οπτικής δυνατότητος. Επειδή όμως ακριβώς στερούμεθα μιας αναλόγου πληροφορήσεως, όλες αυτές οι διαπιστώσεις παραμένουν μετέωρες και χωρίς χειροπιαστή προσέγγιση.
Κάποιοι διαφαίνονται να ελέγχουν πάρα πολλά. Ως εμάς φθάνει μια πληθώρα πληροφοριών, η οποία αφορά παρασκηνιακούς οργανισμούς, αποκλειστικά φόρα, "λέσχες", όπως η περιώνυμη "Μπίλντερμπεργκ", "επιτροπές" όπως η λεγόμενη "Τριμερής", "δεξαμενές σκέψεις" υπό το πατρονάρισμα του ενός ή του άλλου πολυεκατομμυριούχου, "ιδρύματα", ομάδες πολυεθνικών εταιριών, συγχωνεύσεις τραπεζών, τραστ, ομάδες συμφερόντων ή "λόμπυ" και άλλα παρόμοια. Όμως όλα τα προηγούμενα αφορούν τις παραδοσιακές δυνάμεις τις Δύσεως ή της παραδοσιακής κεφαλαιοκρατίας, εάν συμπεριλάβουμε την Ιαπωνία και τις λεγόμενες "Ασιατικές Τίγρεις".
Όμως η "παγκοσμιοποίηση" χωρίς ενεργό συμμετοχή της Ρωσίας και την Κίνας είναι αδιανόητη.
Και επ' αυτού παρατηρούμε ένα υβριδισμό, ο οποίος αποτελεί από πλευράς επιλογής των ειδών χονδροειδή ύβρη: Πολυεθνικές εταιρίες πετρελαίου των ΗΠΑ εισχωρούν με συγκατάβαση της Ρωσίας στο μαλακό της υπογάστριο, τα πετρέλαια της Κασπίας, τα οποία αποτελούσαν διαχρονικό ταμπού των παλαιοτσαρικών και νεοτσαρικών καθεστώτων, για να μην γίνει αναφορά στην πλήρη στρατιωτική παραχώρηση της Γεωργίας και του Ατζερμπαϊτζάν στις ΗΠΑ από την Ρωσία.

Αυτομάτως προκύπτουν τα ερωτήματα: Ποιοι είναι αυτοί, που αποσκοπούν, ποιο εικάζεται να είναι το μέλλον της ανθρωπότητος που αυτοί προετοιμάζουν; Πως εκδηλώνεται αυτό στην περίπτωση των Ελλήνων και του Ελλαδικού κράτους;

Συνεχίζεται...

7 σχόλια:

archaeopteryx είπε...

Πάντα περιμένω την συνέχεια... Πρόσεχε ένα πράγμα (που μου ξεφεύγει εμένα συνέχεια). Ο φόβος ή η πεποιθηση της ύπαρξης εξουσιαστικής δυνάμεως με παγκόσμια εμβέλεια σε/μας κάνει πιο ευάλωτο, ακόμα και εάν δεν ...υπάρχει. Και δεν λέω ότι υπάρχει ή ότι δεν υπάρχει, αλλά αν όλοι πεισθούμε ότι υπάρχει, είναι και πιο ευκολο για αυτήν...

Κατά διαβολική σύμπτωση, ψάχνω να βρώ ποιος έχει συντονίσεις τους πολτικούς και τους επιστήμονες του Δυτικού κόσμου να σπρώχνουν καταστροφολογίες, και φίλε μποτίλα, πάντα στο ίδο καταλήγω - αλλά ψάχνω.

Χρόνια πολλά

Ο νοών...νοείτω είπε...

Αδελφέ, σου εύχομαι ολόψυχα καλές εορτές, και καλή δύναμη για την συνέχεια.
Όσο υπάρχει η φωνή σου, πολλά θα ακούγονται, και όσο υπάρχει η γραφή σου πολλά θα διαβάζονται.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ archaiopteryx

Θερμά ευχαριστώ για τις ευχές. Εύχομαι και εγώ υγεία και ότι άλλο επιθυμείς.
Παρακολουθώ την ωραία σελίδα σου, τον αυξανόμενο προβληματισμό της και σαν κάποιος λίγο παλιότερος γνώριμος, πιστεύω ότι κάτι καλό θα βγει από την προσπάθεια όλων των φίλων.
Αυτή η σύντομη αναφορά στην Νέα τάξη εδώ αφορά μόνο τη τραγική πλευρά της και δεν πρόκειται για το κείμενο που έχω υποσχεθεί να γράψω.
Είναι σωστό να εκτιμούμε πάντοτε το όφελος που μπορεί να έχουν κάποιοι αντίπαλοι από αυτά που γράφονται, νομίζω όμως, ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε την πρόκληση να ερευνήσουμε σε βάθος όσα συμβαίνουν. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί σήμερα στο διαδίκτυο, της άνθισης και της έκφρασης πολυδιάστατης και ελεύθερης σκέψης, μπορεί να προστατεύσει από τις συνέπειες και τους κινδύνους που εμπεριείχαν οι μονοκομματικές ντιρεκτίβες και τα ιερές αγελάδες των φρονημάτων παλαιότερα.

@ Ο νοών...νοείτω
Αδελφέ, θερμά ευχαριστώ όχι μόνο για τις ευχές. Εύχομαι ολόψυχα δύναμη, αντοχή, ανάπτυξη.
Το "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" δεν αποτελεί μετριοφροσύνη, αλλά αποτέλεσμα της αποφατικής θεολογίας, που προκύπτει από την άρνηση όσων δεν αρμόζει να συμβαίνουν.

andreas είπε...

Χρόνια καλύτερα και μεστότερα αδελφέ μέσα και από τη δική σου γραφή.
Πολύ εύστοχη η επισήμανση του archaeopteryx. Οι σκέψεις παράγουν αποτέλεσμα (ανακλαστική ιδιότητα του αιθέρα) και γι αυτό ας αποτελούμε όσοι από εμάς το ενστερνίζονται, τη θετική σκεπτομορφή στη διάρκεια του χρόνου που έρχεται...

neotera είπε...

Χρόνια πολλά φίλε, με υγεία και χαρά! Ειδικά φέτος ευχόμαστε δύναμη και ελπίδα στους συνέλληνες. Πολύ σωστες οι επισημάνσεις σου εδώ για τα σύνορα που πέφτουν την ώρα που σηκωνονται οι ασπίδες προστασίας από όλες τις πλευρές για να ξεκινήσει η μάχη. Νομίζω πως δεν θα προκάνουμε να κάνουμε πολλα, γιατί θα μας πάνε σε πόλεμο κι ας βγω ψεύτης.

Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος είπε...

Σ’ ευχαριστούμε για τις θετικές σας συνειδητοποιήσεις. Απαιτούν μεγάλο κόπο και νοητική ηρεμία.
Αναρωτιέμαι μήπως η πραγματικότητα είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Εμείς ψάχνουμε για κάποιο σύστημα π.χ. μια παγκόσμια σκευωρία, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την εικόνα του ποιητή στο στίχο, "μια πατούσα που σύναξε σοφία στην άμμο."

Αν όντως έτσι συμβαίνει η συμβολή του καθενός από εμάς στην κοινή προσπάθεια είναι η αυτογνωσία. Εκείνος που αποφεύγει την αυτογνωσία, γιατί η επίγνωση του τραγικού του χαλάει τα σχέδια για την διασκέδασή του, εμποδίζει την ανθρωπότητα να έχει αυτογνωσία ως σύνολο.


γράφω κι εγώ κι οι φίλοι μου με συμβουλεύουν να γράφω πιο μικρά κείμενα, η συντομία είναι σοφία και το μικρό είναι όμορφο, αλλά πενήντα χρόνια δεν τα κατάφερα. Δεν απελπίζομαι όμως.

Εύχομαι να έχετε καλές εμπνεύσεις και νοητική ηρεμία για να γράφετε.
Στη χώρα των εσχάτων πραγμάτων οι λέξεις είναι τα έσχατα πράγματα (Πολ Όστερ).
Μόσχος Εμμανουήλ Λαγκουβάρδος
Μικρά δοκίμια
moschoblog.blogspot.com

Ανώνυμος είπε...

Wo bist du re?

Κοντη Λιζα