ΒΟΗΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί συρραφή τριών προηγούμενων αναρτήσεων. Αναπαράγεται χάριν ευκολίας. Όσοι φίλοι και φίλες έτυχε να έχουν διαβάσει τις παλαιότερες αυτές αναρτήσεις με θρησκειολογική αναφορά δεν χρειάζεται να ασχοληθούν εκ νέου.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε ως απάντηση σε κάποιο ερώτημα που έθεσε φίλος σχολιαστής και με αυτή την έννοια δεν προβαίνει σε συστηματικού τύπου εξαγωγή συμπερασμάτων. Επειδή όμως η αναφορά του εκκινεί από κάποια δεδομένα που φτάνουν ως την πρωτόγονη εποχή, θεωρώ ότι παρέχει κάποιες δυνατότητες για να σχηματιστεί μια αντίληψη του τρόπου που βλέπω την ιστορική εξέλιξη.
Για μια συμπλήρωση και επεξεργασία αυτού του κειμένου μελλοντικά επιφυλάσσομαι.

1. ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ
---------------------------------------------------------

Επιχειρώντας μια προσέγγιση θρησκειολογική μέσα στην ιστορική πορεία εξέλιξης του ανθρώπου, πρέπει κατ΄αρχήν να στρέψουμε την προσοχή μας στην πρωτόγονη κοινωνία.
Εδώ πρέπει να διαπιστωθεί ότι ο πρωτογονισμός αφορά συγκεκριμένο επίπεδο κοινωνικής ανάπτυξης και όχι συγκεκριμένο χρονολογικό στάδιο. Διότι ενώ σε πολλές περιοχές το στάδιο της πρωτόγονης ανάπτηξης πηγαίνει στα βάθη του χρονικού παρελθόντος, σε άλλες περιοχές φθάνει μέχρι τις αρχές του περασμένου αιώνα.
Αυτό το δεδομένο του "όψιμου πρωτογονισμού" σε περιοχές όπως η Νέα Γουϊνέα, οι Παπούα κλπ. έδωσε τη δυνατότητα σε σχετικά σύγχρονους ερευνητές να μελετήσουν με ακαδημαϊκό τρόπο τέτοιου είδους κοινωνίες.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΓΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΑΝΡΞΑΡΤΗΤΩΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΦΑΣΗΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ.
Αναφέρω εκ προοιμίου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Συχνά οι πρωτόγονες φυλές, ιδιαίτερα στην περίπτωση του μάγου της φυλής, όταν αυτός δεν φοράει μάσκα, βάφουν τα πρόσωπά τους με άσπρη σκόνη. Η άσπρη σκόνη, η άσπρη γή και ο γύψος ονομάζονται στα αρχαία Ελληνικά Τιτάνας. Η θρησκειολογική αναφορά στους Τιτάνες, ως θεότητες που προηγήθηκαν τους Ολύμπιους Θεούς, είναι εδώ προφανής, τουλάχιστον προς εξέταση.

Σε τι συνίσταται η θρησκεία των πρωτογόνων;
Εδώ θέλω να παραθέσω κατ' αρχήν δυο σημαντικότατα βιβλία, τα οποία πραγματεύονται το θέμα:

LEWIS HENRY MORGAN
Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
(Εκδόσεις Αναγνωστίδη, Η έκδοση όμως που έχω είναι παλιά και ίσως ενδιάμεσα υπάρχει νέα σε άλλο εκδοτικό οίκο)

και το μνημειώδες έργο του JAMES GEORGE FRASER
O ΧΡΥΣΟΣ ΚΛΩΝΟΣ (Μελέτη για τη μαγεία και τη θρησκεία)
Εκδόσεις Εκάτη, σε δυο τόμους
Για το βιβλίο αυτό υπάρχει link για κατέβασμα ατελώς στα αγγλικά, που θα παραθέσω σε λίγο.

Ο Μόργκαν υπήρξε πολυταξιδευμένος εθνολόγος, που μελέτησε επί τόπου αρκετούς πρωτόγονους καταυλισμούς, που είχαν διασωθεί την εποχή του. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1877 και αποτέλεσε σπουδαία βάση μελέτης για αρκετές σημαντικές, γνωστές μελέτες που ακολούθησαν, όπως το "Τοτέμ και Ταμπόυ" του Φρόυντ, το "Μητρικό Δίκαιο" του Μπαχόφεν και το περιώνυμο "Καταγωγή της Οικογένειας της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους" του Φρίντριχ Ένγκελς.
Το καλύτερο βιβλίο, που συνδέει την αρχαία Ελληνική Θρησκεία με τα πονήματα του Φρέυζερ είναι το "Προλεγόμενα στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία" της JANE ELLEN HARRISON καθώς και τα άλλα της βιβλία, καθώς και το ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ του Robert von Ranke Graves.
Από Ελληνικές μελέτες πολύ σημαντικά είναι τα θρησκειολογικά έργα του Παναγή Λεκατσά και ιδαίτερα τα "Μητριαρχία" και "Διόνυσος".
Βάβαια η λίστα είναι μακρυά και ζητώ συγγνώμη αν κούρασα.

Τι περιγράφουν όλα αυτά τα έργα για την θρησκεία των προτογόνων:

1. Στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπάρχει μονογαμία. Η οργάνωση είναι μητρογραμμική. Αρχηγός της οικογένειας είναι η μητέρα, η οποία σχετίζεται στα πλαίσια της πρωτόγονης κοινωνικής ομάδας με όλους τους άνδρες. Τα παιδιά γνωρίζουν μόνο τη μητέρα τους. Για να μη συβμαίνει αιμομυξία, τα παιδιά, που προέρχονται από την ίδια κοινωνική ομάδα, απαγορεύται να έρχονται σε γεννετήσια επαφή μεταξύ τους. Προς αποφυγή παραξηγήσεων φέρουν όλα μια δερματοστιγμάτιση, με το ιερό ζώο, το τοτέμ της ομάδας. Η επαφή με το ίδιο τοτέμ είναι ταμπού. Πρόκειται για το σύστημα που ονόμασε ο Μόργκαν εξωγαμικό.
Υπάρχουν αρχαία Ελληνικά αγγεία, που παριστούν μορφές με τη δερματοστιγμάτιση του ιερού ζώου. Δεν είναι τυχαία και η σύνδεση των περισσότερων θυλικών θεοτήτων και με κάποιο ιερό ζώο, που ανάγει στη μητριαρχική περίοδο.
2. Στην πρωτόγονη κοινωνία δεν υπάρχει καθόλου, ή υπάρχει μόνο στοιχειώδης καλλιέργεια. Η τροφή είναι συλλεκτική. Ο τρόπος παραγωγής χαρακτηρίστηκε σαν "φυσική παραγωγή". Τα μέσα παραγωγής, όποτε αυτά υπήρχαν, ήταν τελείως πρωτόγονα, όπως το ξύλινο χειροκίνητο αλλέτρι και η καλιεργήσιμη επιφάνεια ήταν πολύ μικρή. Την περίοδο αυτή περιγράφει ο Ησίοδος στη "Θεογονία", ως "χρυσή εποχή", όπου ο άνθρωπος δεν εργαζόταν.
Για την εξεύρεση τροφής ήταν αναγκαία η συνεχής μετακίνηση. Ο τρόπος οργάνωσης ήταν νομαδικός. Η δυνατότητα της μόνιμης εγκατάστασης και της συγκρότησης πόλης και πολιτισμού, δεν υπήρχε.

3. Η θρησκεία ήταν ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ η λατρεία της γονιμότητας, ή χθόνια λατρεία. Η θρησκευτική λαστρεία αναφερόταν στην ΜΗΤΕΡΑ ΓΗ ή ΛΕΥΚΗ ΘΕΑ (ας μην ξεχνάμε τον τίτανο) η οποία όποτε κάρπιζε εγγυόταν την επιβίωση της φυλής. Οι άνθρωποι χωρίς να γνωρίζουν την καλλιέργεια και τους τρόπους απόθήκευσης και συντήρησης τροφίμων, ήταν έρμαια των φυσικών δυνάμεων. Αυτές τις φυσικές δυνάμεις, τα νεύματα της γης, έκριναν σκόπιμο να εξιλάζουν, ούτως ώστε αυτές να βοηθούν τη γη να καρποφορεί.
Για να γίνει αυτό έπρεπε να χυθεί το αίμα του "Βασιλιά", του υιού της λευκής θεάς στη γη, το οποίο περιείχε το στοιχείο της γονιμοποίησης, το λεγόμενο "μάνα". Έτσι η λατρεία της γονιμότητας ήταν συνδεμένη με ανθρωποθυσίες. Βασικό θρησκευτικό σύμβολο ήταν το φίδι, ως αυτό το πλάσμα που κατοικεί μέσα στη γή.

Εάν φύγουμε λίγο από την περιγραφή των δεδομένων και προσπαθήσουμε να τα ανάγουμε σε δεδομένα ψυχολογικής συγκρότησης και δόμησης ψυχικών συμβολισμών, θα πρέπει να διαπιστώσουμε, ότι τόσο η νοημοσύνη, όσο και ο ψυχισμός των πρωτογόνων δεν μπορεί παρά να ήταν ιδαίτερα περιορισμένα. Αυτά δεν μπορούσαν παρά να καταγράφουν με στοιχειώδη τρόπο τις πρωταρχικές και απόλυτα στοιχειώδης εμπειρίες της πρωτόγονης επιβίωσης και της ανάγκης για αυτή την επιβίωση.
Αυτά που μπορούσε να καταγράψη ο πρωτόγονος στην απλά δομημένη νοητική λειτουργία και ψυχολογική του συγκρότηση ήταν ύπαρξη τροφής ή πείνα και ίσως λιμοκτονία, ευχάριστη κατάσταση, ή δυσάρεστη και απειλιτική κατάσταση, υγεία ή ταλαπωρεία νόσου κλπ.
Με αυτή την έννοια στην ουσία ο ψυχισμός του δεν μπορούσε να λειτουργεί με το άσπρο και το μαύρο. Το ευχάριστο , δηλαδή το καλό και το δυσάρεστο δηλαδή το κακό.
Η σκέψη και ο ψυχισμός που διέπεται από δυο αρχές λέγεται δυαρχία.

Αν εξετάσουμε ενδιαμέσως τα σύμβολα του τεκτονισμού, θα εντοπίσουμε παρεπιπτόντως, ότι όλα είναι δυαρχικά: Το πάτωμα με άσπρα και μαύρα τετράγωνα σαν σκακιέρα, το θυσιαστήριο με δυο κολώνες, με τον Ήλιο και τη Σελήνη. Αλλά και η θεολογία του τεκτονισμού στηρίζεται σε δυο θεούς. Στο θεό του καλού και στο θεό του κακού.
Αλλά όσο αφορά και τα τελετουργικά μύησης, μας πάνε στην ανθρωποθυσία. Φέρετρα και δισκοπότηρα, που μαζεύεται το αίμα του Βασιλιά.
Το "ιερό δισκοπότηρο" ήταν και το σύμβολο των σταυροφόρων (αιμοποσία).

Ανάλογα περιγράφει και η συστηματοποίηση της χθόνιας λατρείας στην περίπτωση του Διονύσου. Κατασπαραγμός του Διονύσου (που σημαίνει παιδί-Δίας) από τις Μαινάδες και ιερή μανία.

Αν πάμε τώρα και λίγο τελείως συγκυριακά στα σύμβολα που μας έχουν κατακλείσει την πρόσφατη περίοδο με τον "Κώδικα Νταβίντσι", θα δούμε την ίδια πραμμάτια. Γυναίκα ο Ιωάννης ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού: Τουτέστι μητριαρχία. Μαρία Μαγδαληνή: Άλλη γυναίκα. Άγια δισκοπότηρα, Γκραλ, για συλλογή αιμάτων. Και φυσικά μυημένοι, μυστικές εταιρίες και τα τοιαύτα.

Την φτειάξη του Κρόνου τη χάλασε ο Προμηθέας, δίνοντας στους ανθρώπους τη φωτιά ή άλλως πως την καλλιέργεια. Προμηθεύω σημαίνει προνοώ (μήτις = πνεύμα).
Με την ανάπτυξη του πνεύματος έγιναν οι άνθρωποι σχετικά ανεξάρτητοι από το έλαιος των φυσικών δυνάμεων. Ανάπτυξαν την καλλιέργεια, την αποθήκευση και διατήρηση τροφίμων.
Ο εξιλασμός και οι ανθρωποθυσίες δεν ήσαν πλέον απαραίτητες.
Ο ΚΡΟΝΟΣ ΟΜΩΣ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΑΙΜΑ (Κρόνος = κορώνη = κοράκι = τοτεμιστικό βρωμοσύμβολο των μαυροφορεμένων).

ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ: Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΝ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΜΕΝΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΜΑΝΙΠΟΥΛΑΡΕΤΑΙ.
ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΕΠΙΜΗΘΕΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ.
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ.
ΚΑΙ ΟΣΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΣ Η ΔΥΑΡΧΙΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΟΦΕΥΓΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΠΗΓΑΙΑ.
ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΕ Η ΔΥΑΡΧΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΧΘΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ.



2. Η ΤΟΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΘΟΝΙΩΝ
------------------------------------------------------------------------------------------------

Όπως ισχυρίστηκα στο προηγούμενο μέρος, όσο αφορά την ερμηνεία των εξουσιαστικών φαινομένων και τη διαμόρφωση των κέντρων που εξασκούν εξουσία, ιδιαίτερα όσο αφορά την αθέατη πλευρά τους, την ενασχόληση με την οποία κατά σύμβαση αποκαλούμε "συνωμοτική θεώρηση", αποφασιστικό ρόλο παίζει η ωρίμανση της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του ανθρώπου μέσα στην ιστορία.
Την ανθρώπινη συνείδηση και τις δομές που αυτή συγκροτεί, ως συλλογικό απαύγασμα της εμπειρίας, που απεργάζεται η πορεία του ανθρώπου μέσα στη ροή του χρόνου, προτάσσω έναντι παντός άλλου παράγοντα, που μπορεί να επηρρεάζει τα εξουσιαστικά μορφώματα.
Με αυτή την οπτική, κάθε αναφορά σε εξωγήινους, εσωγήινους, UFOs, διαβόλους, τριβόλους και τα συναφή, χωρίς να τα απορρίπτω ή να τα αποδέχομαι, τους αποδίδω εν τέλει τελείως δευτερεύουσα σημασία, ως προς τον κύριο διαμορφωτικό παράγοντα, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, απτός και όπως (νομίζουμε ότι) τον γνωρίζουμε.
Βεβαίως οι προεκτάσεις της προβληματικής, στην προσπάθειά μας να εξερευνήσουμε και να ερμηνεύσουμε την τρόπο τινα αθέατη (που κάθε άλλο παρά αθέατη είναι) πλευρά της ιστορίας, επειδή ακριβώς στρέφουμε την προσοχή μας προς το αθέατο και "σκοτεινό", τείνει ενδόμυχα να προσλάβει τις διαστάσεις του υπερβολικά θεαματικού, του αναπάντεχου και του εντυπωσιακού που υποβάλει.
Προτιμώ την ήρεμη οδό της αξιολόγησης των άμεσα προσβάσιμων και απλών πληροφοριών, που θεωρώ ότι επαρκούν πλήρως για να δομηθεί ένα συνεκτικό ερμηνευτικό και αναλυτικό όργανο, το οποίο δεν μπορεί παρά να αναπτύσεται γύρω από τους άξονες Πνεύμα - Συνείδηση - Ήθος, που αποτελούν τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Και η απάντηση σε αυτές τις προκλήσεις επαρκεί, νομίζω, για να θωρακίσει τη συγκροτημένη αντιμετώπιση από μια προσωπικότητα απέναντι σε όλα τα υπόλοιπα δεδομένα, τα οποία, μέσα από αυτή την οπτική, δεν μπορούν παρά να έχουν μόνο διαδικαστικό χαρακτήρα.

Τα απτά δεδομένα, στα οποία προσανατολίζομαι, για να συγκροτήσουμε την δέουσα προβληματική, όπως αυτά παρέχονται από τις ιστορικές πηγές και τις υπάρχουσες συστηματικές (με την ακαδημαϊκή έννοια) μελέτες και αναλύσεις, είναι περισσότερο από επαρκής, τόσο από πλευράς πλήθους, όσο και από πλευράς κατάδειξης μηχανισμών και αλληλουχιών και για να βρεθεί άκρη. Με αυτή την έννοια, πρόκειται σαφώς κατ' αρχήν για μια συμβατική γνωσιολογική διαδικασία. Αυτή οφείλουμε να την ακολουθούμε με αυστηρή αναλυτική και αποδεικτική μέθοδο.
Φυσικά θα ψευδόμουν, εάν ήθελα να περιορίσω την αναζήτηση σε αυστηρά νοησιαρχικές μεθόδους, στο ποσοστό μάλιστα που εξάρω την Πυθαγόρια και Πλατονική Πρόταση. Η κατά Πλάτονα εμμονή στην αρετή, ως απαραίτητης οδού προς την επίγνωση και το φωτισμό, αποτελεί την αναμφισβήτη όχι μόνο αιτίαση, αλλά και προαίρεση στην διαδικασία εξεύρεσης της αλήθειας. Διότι η αλήθεια δεν μπορεί να αποτελέσει γνωσιολογικό αντικείμενο, αλλά μόνο πεδίο ταύτισης, ή ορθότερα σημείο συνάντησης με τον πραγματικό εαυτό μας.
Οι παλαιότεροι έλεγαν "χτίστε ένα σπίτι", εννοώντας την εσωτερική ενορατική πορεία, που με προϋπόθεση τους καθαρμούς, επιτρέπει στον άνθρωπο μια άλλη ζωοδότηση της λειτουργικής σχέσης συνειδητού και ασυνείδητου, αναζήτησης και αποκάλυψης.
Στην απάντηση όμως στον αγαπητό σχολιαστή, οφείλω, όπως ανάφερα να εστιάσω την προσοχή στα εύλογα, πραγματιστικά δεδομένα.

Όπως εντοπίστηκε στο προηγούμενο μέρος της αναφοράς, ενώ ο τρόπος της κοινωνικής οργάνωσης ήταν μητριαρχικός, η θρησκεία των προτογόνων σε όλες τις ιστορικές περιόδους και όλες τις γεωγραφικές περιοχές είναι η βλαστική λατρεία. Αυτή συνίσταται στη λατρεία της μητέρας γης, η οποία συμπυκνώνεται στο πρόσωπο μιας κεντρικής θυλικής θεότητας. Η ενεργοποίηση των δυνάμεων της γονιμότητας, της βλαστικής ικανότητας της γης, γίνεται με την έκχυση του αίματος στο έδαφος του ιερού της υιού, που είναι ο βασιλεύς ή ήρως, επενεργώντας εξιλασμό αυτών των δυνάμεων. Η λατρεία αυτή ονομάστηκε χθόνια, από το όνομα της γης, που είναι χθών. Στο χώρο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, αυτά τα δίδυμα θεοτήτων, που περιλαμβάνουν το μητρικό και ηρωϊκό στοιχειο, ενώ εκφράζονται με διαφορετικά ονόματα, περιλαμβάνουν πανομοιότυπους συμβολισμούς και παρόμοια πρακτική. Η Αστάρτη στην μείζονα περιοχή της Βαβυλώνας, η Κυβέλη στη Μικρά Ασία, η Ίσις στην Αίγυπτο, δίπλα στις άρρενες θεότητες όπως ο Άδωνης, ο Υάκινθος και ο Όσιρης είναι αποτελούν τις βασικές αναφορές χθόνιας λατρείας.
Ο πλούτος που παρέχει η γη είναι μέσα στη χοάνη που βαστάει η Αμάλθεια, εκείνη δηλαδή η μορφή, που εξασφαλίζει στους ανθρώπους την δυνατότητα να μην είναι μαλθακοί, ένεκα της ασιτίας. Η χοάνη αυτή ονομάστηκε πλούτος. Από την ίδια ρίζα προέρχεται και η ονομασία του Πλούτονα, ως της κατ΄εξοχήν χθόνιας θεότητος.
Η ανθρωποθυσία καταγράφεται γλαφυρά στον Ελλαδικό χώρο, μέσα στο "Θείο Δράμα". Τον τεμαχισμό δηλαδή του Διονύσου, του ιερού παιδιού (Διας + νύσος = παιδί, νεοσός, από την ίδια ρίζα προέρχεται προφανώς και ο όρος "νυστέρι", δηλαδή τελετουργικό εγχειρίδιο για την παιδική ανθρωποθυσία) και τον κατασπαραγμό του από τις Μαινάδες στα όρια της "ιερής Μανίας".

Όπως ειπώθηκε στο προηγούμενο μέρος, το Προμηθεϊκό Πνεύμα χειραφέτησε τον άνθρωπο από την άνευ όρων εξαρτησή του από τις δυνάμεις της φύσεως. Αυτή η πορεία καταγράφεται μέσα από τα Έπη των Ηρώων. Στην περίπτωση των Σουμερίων είναι ο Γιγαλμές ο Ήρωας, με το έπος που τον συνοδεύει, που καταργεί την επικράτηση των χθόνιων δυνάμεων. Στην Ελλάδα η μυθολογία αναφέρει πλήθος Ηρώων που επενεργούν την χειραφέτηση και απεξάρτηση. Οι κυριότερες μορφές είναι ο Ηρακλής και ο Θησέας. Οι Ήρωες απαλάσσουν την κοινωνία από την προηγούμενη μορφή λατρείας. Αυτή η διδικασία αναπαρίσταται συμβολικά με την εξόντωση διαφόρων τεράτων. Η Ελληνική μυθολογία έχει αναλυθεί αρκετά από θρησκειολογική άποψη και δεν μπορεί να γίνει στο σημείο αυτό μια εκτενής αναφορά. Ενδεικτικά αναφέρω μόνο, ότι στην περίπτωση του μύθου της Λερναίας Ύδρας και των Στυμφαλίδων Ορνίθων από τον Ηρακλή, είναι προφανής η αναφορά στα ιερά του Λυκείου Διός, που υπήρχαν τόσο στη λίμνη Λέρνη, όσο και στη λίμνη Στυμφαλία. Ο Λύκιος Δίας, σύμφωνα με το μύθο, τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας και είχε τη μορφή λύκου.
(Με την ευκαιρία αυτή αναφέρω την τελετή "ορκωμοσία λυκιδέως" στον τεκτονισμό, που αφορά τους υιούς των τεκτόνων. Εφόσον ο γιός είναι ο μκρός λύκος, δεν μπορεί παρά ο πατέρας να είναι ο μεγάλος). Το σύμβολο του λύκου αποτελεί από τότε αντιπολιτιστικό σύμβολο κάποιων περιφερόμερων λαών, που χωρίς να αναπτύξουν μόνιμους καταυλισμούς και τον αντίστοιχο πολιτισμό περιφέροντο μέσα στις στέππες. Η προσονυμία του σφαγέα των εθνοτήτων της Οθομανικής Αυτοκρατορίας μουσταφά κεμάλ, ανάγεται σε αυτό το αρχέτυπο, όπως και της πολιτικής αγέλης των "γκρίζων λύκων". Το μολοχιστικό κατεστημένο, σε μια προσπάθεια να επαναφέρει στους νέους τα πρότυπα της δυτικής λατρείας, δημιούργησε τα "λυκόπουλα", για να αναπτύξει δήθεν την αγάπη των παιδιών για τη φύση. Στο ίδιο πλαίσιο συγκαταλέγεται και η προπαγάνδιση του "διαφωτιστή" Ζαν Ζακ Ρουσώ, για το λεγόμενο φυσικό δίκαιο, την επιστροφή στη φύση και την αμφισβήτηση του πολιτισμού.

Ο όφις, ως σύμβολο των χθόνιων δυνάμεων, ενσωματώνεται στην παράσταση των ηρώων της χθόνιας λατρείας, που είναι κατά το ήμυσι φίδια και κατά το ήμυσι άνθρωποι, όπως ο Εριχθόνιος.
Από πλευράς θεολογικής αποκρυστάλλωσης, τις χθόνιες θεότητες αμφισβητούν και τελικά καταβάλουν οι Ολύμπιοι, οι οποία αναπαρίστανται ως θεότητες φτερωτές, εξ ουρανού. Γλαφυρή αναπαράσταση μεταξύ χθόνιων και ουράνιων αποτελεί η "Γιγαντομαχία", όπου φτερωτές θεότητες αντιμάχονται θεότητες, που είναι από τη μέση και κάτω φίδια. Μια τέτοια αναπαράσταση βρίσκεται στο ναό της Περγάμου. Ο συμβολισμός χθόνιου και ουράνιου στοιχείου αντιπαραβάλει το χοϊκή εξάρτηση στην πνευματική χειραφέτηση. Ο ουρανός ταυτίστηκε συμβολικά με το πνεύμα, ως εκείνο το στοιχείο, που ενώ βρίσκεται σε άμεση επαφή και αλλουληχία με τη γήινη υλικότητα, δεν είναι άμεσα υλικό, αλλά είναι περισσότερο ενεργειακό, λόγω των ανέμων, της διάχυσης του ηλιακού φωτός, των κεραυνών κλπ.
Οι Ολύμπιοι θεοί, οι οποίοι ανάγονται στο στάδιο της πατριαρχίας, εκφράζουν την υπεροχή του Προμηθεϊκού Πνεύματος πάνω στην συνθηκολόγιση του ανθρώπου απέναντι στα υλικά δεδομένα των φυσικών δυνάμεων. Τα θυλικά πρότυπα υποτάσσονται στα άρρενα. Η Ήρα αποτελεί πλέον υποδεέστερη θεότητα του παντοδυνάμου Διός, που ασχολείται με τα της οικίας. Και το θυλικό πρότυπο που προάγει ο Μέγας Άρρην Θεός Ζευς, είναι η Αθηνά, η Θεά του Πνεύματος και όχι της Ύλης. Κατ΄ακολουθία, η Αθηνά δεν έχει μητέρα, αλλά βγαίνει μέσα από το κεφάλι του Δία μετά από σφυροκόπημα του Ηφαίστου, που δείχνει την ποιοτική πρόοδο της χειραφέτησης του ανθρώπου από τις φυσικές δυνάμεις, μέσω της ανάπτυξης της μεταλλουργίας.

Η μετάβαση από τη μια μορφή θρησκείας στην επόμενη αποτέλεσε μακρά πορεία πενυματικής χειραφέτησης και αντίσοιχων κοινωνικών αγόνων και δεν έγινε με απότομο τρόπο. Ενώ στην αρχή ήταν επόμενο να αμφισβητηθεί καίρια η οντότητα θεοτήτων που είχαν ταυτιστεί με τις ανθρωποθυσίες, όπως η Μέδουσα και η Στρίγγλα, στην πορεία άλλες θεότητες ενσωματώθηκαν στο Πάνθεον των Ολυμπίων, αφού μεταλλάχθηκαν με τον ανάλογο τρόπο.
Το μοντέλο τής ελληνικής τραγωδίας (που έχει ενσωματωθεί και στην ορθοδοξία) δεν βασίζεται στην ενοχική σύγκρουση, αλλά στην τιθάσευση του ενστίκτου, την εσωτερική κάθαρση και τελικά τον εξανθρωπισμό.
Δεν απορρίπτει το ένστικτο, δεν συγκρούεται με το εσωτερικό κτήνος, αντίθετα το εξημερώνει, το καλλιεργεί και το φέρνει στο φως, ώστε να ανθρωποποιηθεί.
Όπως ισχυρίστηκα, ο συνδυασμός της αμηχανίας των ανθρώπων μπροστά στις φυσικές δυνάμεις της γονιμότητας της γης, της ύπαρξης ή της έλλειψης επαρκούς καρποφορίας για την επιβίωση της φυλής, με τη σφοδρότητα που εκδηλώνόταν ο κίνδυνος αφανισμού ένεκα αυτών των δυνάμεων, στάθηκε ο καθοριστικός παράγων για τον εξιλασμό αυτών των δυνάμεων, με ότι πολυτιμότερο έκριναν αυτοί ότι διέθεταν, που ήταν το αίμα, ως φορέας ζωής.
Στις περιπτώσεις που η σφοδρότητα του κινδύνου αυτού, λόγω φυσικών συνθηκών δεν ήταν άμεσα απειλητική, ή σε περίπτωση, που η ψυχολογική συγκρότηση της φυλής ήταν αρκετά ανεπτυγμένη, είτε για να βρεθούν άλλοι διέξοδοι, είτε για να μην επιφέρει αυτός ο κίνδυνος την αίσθηση της αναγκαιότητας για εξιλασμό, οι ανθρωποθυσίες είτε ξεπεράστηκαν, είτε δεν έγιναν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση που περιγράφει ο Αριστοτέλης στα "Πολιτικά", σχετικά με κάποιους αρχαιότερους Κρήτες, που εφάρμοσαν την πρακτική της "Ολιγοφαγίας", την οποία μπορούμε να κατανοήσουμε μόνο με ταυτόχρονη υπάρχουσα δυνατότητα για συντήρηση εκείνης της ποσότητας τροφίμων, που εξοικονομείτο από την μετριασμένη σίτιση. Ο απόηχος του συνδρόμου, που προκύπτει από την έλλειψη τροφής, πρέπει νομίζω να ήταν υπαρκτός στον ψυχισμό των ανθρώπων, ακόμη και την περίοδο που είχε αναπτυχθεί αξιόλογος πολιτισμός. Αυτό διαφαίνεται από τον κύριο στόχο που θέτει ο Αριστοτέλης για την σωστά ευνομούμενη πόλη που είναι η "Αυτάρκεια". Βεβαίως, ως βάση αυτού του στόχου θέτει το κοινό καλό "δι ου πόλις συνίσταται". Με αυτή την οριοθέτηση αντιφάσκει στον ψυχολογικό μηχανισμό της ανθρωποθυσίας, που δεν είναι άλλος από τον διαχωρισμό των ανθρώπων, σε αυτούς που είναι αναγκαίο να θυσιαστούν και σε αυτούς που με αυτή τη θυσία θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Η μεταβατική πορεία από τη χθόνια στην ουράνια λατρεία ενσωματώνει, με ταυτόχρονη μετάλλαξη, κάποιες προηγούμενες θεότητες. Έτσι στη Δήμητρα, που είναι προσωποποίηση της Μητέρας Γης (το Γ συχνά μεταλάσσεται εκείνη την εποχή με το Δ, Γή-μητρα) επιτρέπουν οι Ολύμπιοι την άνοδό της στον Όλυμπο, αφού όμως προηγουμένως της έχουν επιβάλει να μην τρώει ανθρώπινο κρέας. Και ο άρρεν υιός, δεν είναι πλέον δυνατόν να υπάρξει ως αρχέτυπο του θυσιαζόμενου στα πλαίσια της πατριαρχίας. Η διαδοχή του από την Περσεφόνη, σχετικοποιεί την κάθοδο στον Άδη, η οποία χρονικά διακόπτεται από την επάνοδο της στον άνω κόσμο. Αλλά και η ετυμολόγια του ονόματος της ανάγει στο φόνο της Μέδουσας από τον Περσέα.

Αντίστοιχη είναι και η μετάλλαξη άλλων θεοτήτων, όπως εντοπίζει το σχόλιο που παρατίθεται. Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτές οι θεότητες, συχνά συνοδεύονται από το ιερό ζώο τους, που αποτελεί κατάλιπο τοτεμισμού. Η άρτεμις με το ελάφι, η Αθηνά με την Κουκουβάγια. Το δελφίνι, ως ιερό ζώο του Απόλλωνος, υποδεικνύει την μητριαρχική προέλευση του θεού. Η ονομασία αυτή προέρχεται από το σχήμα του ρύγχους αυτού του ψαριού και τη λέξη Δελφύς, που σημαίνει μήτρα (αδελφοί = οι προερχόμενοι από την ίδια μήτρα, ή και το ιερό του Απόλλωνος στους Δελφούς).
Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, στο θέμα που το σχόλιο αναφέρει, είναι το "Αρχαία Τραγωδία Και Κωμωδία", του Γιάννη Κορδάτου. Το βιβλίο αυτό πραγματεύεται την εξέλιξη του Διονύσου από Χθόνια σε Ολύμπια Θεότητα. Ο Βάκχος, εκ του "Ίακχος" (ιαχή, η κραυγή στα τελετουργικά όργια και την ιερή μανία) ελατρεύετο στους Οργεώνες, που ήταν συναθρήσεις χθόνιας λατρείας, με αποκρυφιστικό χαρακτήρα φαλικής μύησης. Τι σημαίνει τελετουργικά η παρά φύσιν πράξις και ποιό το ψυχολογικό της αντίκτυπο, θα αναφερθώ στη συνέχεια, στην σύντομη παράθεση του φαινομένου της βαρβαρότητας. Τους Οργεώνες, αντικαθιστούν στα πλαίσια της Ολύμπιας λατρείας οι Θίασοι. Εκεί τα ομοφυλικά όργια και η χρήση ξύλινων φαλών, ως συμβόλων γονιμότητας, αντικαθίστανται από την οινοποσία και το τελετουργικό της σωτηρίας του βρέφους από την ανθρωποθυσία. Αυτό το δρώμενο με τους αντίστοιχους ύμνους, ως συγκροτημένη συμβολική διαδικασία πνευματικής χειραφέτησης, θα οδηγήσει βαθμηδόν στο μεγαλείο του θεάτρου, που θα σταθεί ο μεγάλος κοινωνικός παιδαγωγός.
Οι οργεώνες, που όπως ήταν φυσικό υπήρξαν χώροι συσπείρωσης των ολιγαρχικών, υπήρξαν την ύστερη περίοδο της ζωής τους ταυτόχρονα με τους θιάσους, στους οποίους ήταν συσπειρωμένοι οι δημοκρατικοί και τους αντιπάλαιψαν σκληρά. Η διαφορετική οργανωτική δομή αυτών των δυο τύπων λατρευτικής ομοίγυρης, είναι σημαντικότατη και θα αξιολογηθούν στη συνέχεια. Διότι στον πρώτο τύπο συγκαταλέγονται όλες οι λεγόμενες μυστικές εταιρίες, ενώ στο δεύτερο τα κινήματα πραγματικής κοινωνικής χειραφέτησης, καταγράφοντας ότι βάση του πολιτικού γίγνεσθαι δεν αποτελεί η οικονομία, όπως ισχυρίστηκε ο Μαρξ, αλλά η σύγκρουση στο θρησκειολογικό επίπεδο. Σε μια τελείως διαφορετική μορφή από ότι η στημένη θεωρία του Σαμουήλ Χάτινγκτον περί "σύγκρουσης των πολιτισμών". Όχι με την έννοια ότι συγκεκριμένα πολιτιστικά πρότυπα δεν βρίσκονται σε μόνιμη σύγκρουση, τα οποία είναι τελείως άλλα, από αυτά της στημένης ρήξης που επενεργούν οι δεξαμενές σκέψεις της εξουσίας, στηριγμένες στη χειραγώγηση των μυστικών υπηρεσιών και τον οχετό της προπαγάνδας. Διότι όπως είπε κάποιος, που ισχύει και στην περίπτωση του άρτι θανόντος μακαρίτου κυρίου μεγαλοκαθηγητού, "πας μετά Χριστόν προφήτης, προφητεύει αυτά, που τα επιτελεία στα οποία ανήκει, αποφάσισαν να συμβούν στο μέλλον".

(Για να μην αδικήσω κάποιους, που δε μου χρωστάνε τίποτε, θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι η αναφορά μου στην πρακτική της τελετουργικής ομοφυλοφιλίας, περιορίζεται εκεί και δεν αφορά την ιδιωτική συμπεριφορά προσώπων, που για κάποιο λόγο - ορμονική συγκρότηση, γεννετήσια ροπή προς τη θύλεια φύση κλπ. επιλέγουν συγκεκριμένες ερωτικές συμποροφορές. Το κατά πόσο ισχύει το "παρά φύσιν" ή όχι, σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν μπορεί να με ενδιαφέρει, διότι σέβομαι την προσωπική σφαίρα των συνανθρώπων μου.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω, ότι κάποιες τελετουργικές πρακτικές, που επιφέρουν ψυχολογική αλλοίωση του χαρακτήρα, μοιραία επαναπροσδιρίζουν τη συμπεριφορά γενικά, συμπεριλαμβανόμενων και των γεννετήσεων επιλογών).


3. ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΑΡΧΙΚΗ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ - ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥ ΔΥΑΡΧΙΚΟΥ ΔΙΛΗΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΕΚΦΥΓΗ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όπως αναφέρθηκε στα προηγούμενα μέρη, η ανάπτυξη της ωριμότητας του ανθρώπινου πνεύματος, σχετίζεται άμεσα με την αντιμετώπιση των φυσικών δυνάμεων. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και την βασικότερη παράμετρο για τον εξουσιασμό του, από την ελίτ των δήθεν "εξυπνότερων" και "ικανότερων".
Η διαδικασία χειραφέτησης από τις φυσικές δυνάμεις είναι επόμενο να καταγράφεται και στις επινοήσεις των μέσων της παραγωγικής διαδικασίας, οι οποίες αντεπενεργούν στη διαμόρφωση σχέσεων ιδιοκτησίας και κοινωνικής οργάνωσης. Είναι επόμενο η ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας να οδηγεί σε πολυλοκότερες μορφές παραγωγής, που συνίστανται και σε εργασιακό καταμερισμό, ανταλλαγή προϊόντων και την καθιέρωση του χρήματος.
Η πρωτόγονη σκέψη και κοινωνική οργάνωση περιέχει το στοιχείο της υποταγής, κύρια απέναντι στις φυσικές δυνάμεις. Οργανωτικά καθιερώνει στην κυριολεξία ιερατικά επιτελεία, που διαχειρίζονται την διαδικασία του εξιλασμού και είναι φυσικό να πιστεύεται ότι αυτά πράγματι διατηρούν μια συγκεκριμένη σχέση με τις όποιες ανώτερες δυνάμεις. Η επιβολή τους στο κοινωνικό σύνολο εκπορεύεται αυτονόητα από την λατρευτική πρακτική. Με αυτή την έννοια αρχηγός της φυλής είναι ο μάγος.
Στην πορεία της χειραφέτησης του ανθρώπου είναι φυσικό, η θρησκευτική πρακτική να γίνεται περισσότερο αφηρημένη σε σύγκριση με τις προηγούμενες και λιγότερο επιτακτική, όσο αφορά τις αντιλήψεις σχετικά με την άμεση επιβίωση. Η εξουσία των ιερατίων παύει να είναι αυτονόητη, δεδομένου ότι ο ρόλος της αλλάζει ριζικά. Στην ουσία αποκτά τελείως αντίθετο προσανατολισμό, η αντίληψη περί ιερού. Το ιερό αποκτά διαστάσεις χειραφέτησης και αμφισβήτησης της υποδούλωσης.
Τα εξουσιαστικά ιερατία, στη φάση που έχει επινοηθεί η καλλιέργεια της γης και έχουν αναπτυχθεί τα αντίστοιχα μέσα παραγωγής, με επακόλουθο την μόνιμη εγκατάσταση σε καταυλισμούς, την αστικοποίηση και την ανάπτυξη των τομέων της οικονομίας και των τεχνικών υποδομών, δεν μπορούν να στηριχθούν πλέον στην πνευματική υπανάπτυξη του κοινωνικού συνόλου. Σε αυτούς, που η επιβολή τους στηρίχθηκε στο δόγμα "ο θάνατος σας, η ζωή μας", δεν έμενε άλλη διέξοδος για να διατηρήσουν την εξουσία , από την διαστροφή του ανθρώπινου χαρακτήρα, την αλλοτρίωση των κοινωνικών επιτεύξεων και την βίαιη προώθηση του σκοταδισμού. Ο έλεγχος των μαζών στηρίχθηκε στην έντεχνη διάσπαση της κοινωνίας, στη δημιουργία μηχανισμών βίαιης επιβολής, στην υπόθαλψη και στην άγρια καταδίωξη κάθε γνήσια πνευματικού στοιχείου και στην προώθηση του σκοταδισμού. Ο τοτεμιστικός χαρακτήρας της θρησκευτικής οργάνωσης των κρόνιων ιερατείων συνεχίστηκε με τις μυστικές εταιρίες και τα μυητικά τάγματα. Αυτά στάθηκαν μόνιμα φυτώρια εμφύτευσης της εξουσιαστικής νοοτροπίας και της αναπαραγωγής της ψυχοσύνθεσης δουλικής υποταγής.
Αυτό που καθόριζε την αξία των "μυημένων" ήταν ο βαθμός μύησης. Με τελετουργικά εκμαυλισμού της προσωπικότητας έπεσαν οι βάσεις της εμετικής νοοτροπίας, που ζούμε ακόμη σήμερα, ότι κάποιοι είναι "πιο ίσιοι από τους άλλους". Την δήθεν αξία της υποτιθέμενης "καλής κοινωνίας" ήρθαν να στηρίξουν οι βοϊδοσχολές τύπου χάρβαρντ και γέϊλ. Στην ουσία πίσω από αυτά δεν βρίσκεται τίποτε περισσότερο, από τον αιμοσταγή τελετουργούντα κανίβαλο. Γι αυτό και αυτά τα δήθεν "πνευματικά" χαμαιτυπία έχουν δυο τετράγωνα παρακάτω το κτίρια των στοών χωρίς το παραμικρό άνοιγμα, που θα επέτρεπε την είσοδο στο φως, με τα φέρετρα, τις νεκροκεφαλές και τους ξύλινους φαλούς.

H ανάπτυξη του πνεύματος χειραφέτησης του ανθρώπου απέναντι στη φύση, χαρακτηρίζεται από το ερευνητικό πνεύμα απένατι στην σκοπιμότητα των καθιερωμένων, από την ανησυχία που επιζητεί μια καλύτερη διέξοδο στις προκλήσεις, που ορθώνει η πεπατημένη και τελικά από την ευαισθησία απέναντι στην καταδυνάστευση, που συνεπάγονται τα μέτρα του συστήματος υποταγής. Αυτό ωθεί σε μια νέα νοοτροπία απότι η δυαρχική ψυχοσύνθεση.
Η χειραφέτηση δεν προϋποθέτει υποταγή, αλλά συνεργασία μεταξύ των μελών της κοινωνικής οντότητας. Αυτό μπρεί να γίνει μόνο σε πλαίσια ισότητας. Αλλά για λειτουργήσει το ανήσυχο πνεύμα που απαιτεί η εφευρετικότητα, που με τη σειρά της στηρίζει τη χειραφαίτηση, απαιτείται άσκηση των ικανοτήτων, της κρίσης και της νοημοσύνης. Αλλά και θαρραλέο, συνεπές ξεπέρασμα των εμποδίων, που προβάλει το ακαλιέργητο ένστικτο της επιβίωσης, που οδηγεί στο φόβο και τη συνθηκολόγηση μπροστά στους κινδύνους, δηλαδή απατείται η αρετή.
Συνέπεια του εξουσιασμού είναι οι εξουσιάζοντες και οι εξουσιαζόμενοι. Στην ουσία όμως και οι δύο κατηγορίες εξουσιάζονται από τη μικρόνοια, το φόβο, τη συνθηκολόγηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η ψυχολογία αποδίδει στον σαδισμό και τον μαζοχισμό ενιαία ψυχολογική βάση.
Γι' αυτό η ελευθερία είναι μια πνευματική κατάσταση. Το Ελληνικό Πνεύμα διακύρηξε, ότι ελεύθερος είναι αυτός που συλλογιέται λεύτερα. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η πραγματική ελευθερία αποτελεί πνευματική επιλογή και απόφαση. Τα άλλα ακολουθούν. Με ξεκάθαρο φρόνημα, δεν μπορεί παρά να επιτευχθούν και οι εξωτερικοί, οι υλικοί όροι της ελευθερίας. Με κάμψη φρονήματος στην επόμενη στροφή καραδοκεί το Μολόχ. Γι' αυτό κάθε αυτοθυσία και αυτοπροσφορά για την ελευθερία, αποτελεί πριν από κάθε τι άλλο ζωντανή βάση παιδείας, ή για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, αποτελεί την άλφα-βήτα του πολιτισμού. Αντίθετα ο εγωισμός, το χοϊκό φρόνημα, ο στείρος ματεριαλισμός, αποτελούν άρνηση του πολιτισμού.
Γι΄αυτό μια πνευματική ηγεσία, δεν αποτελείται από βιβλιοφάγους διανοητές, αλλά από μάρτυρες της αληθείας. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν απειλήθηκε ο τύρανος Διονύσιος στις Συρακούσες, έσπευσαν τα μέλη της Πλατωνικής Ακαδημίας να πολεμήσουν στο πλευρό του. Αυτοί, που είχαν αποβεί κινητές βιβλιοθήκες, δεν δίστασαν να αντιμετρηθούν με βάρβαρους ροπαλοφόρους. Εάν συγκρίνει κάποιος την αξία ενός που σμίλευσε την οδό της Σοφίας για το κοινωνικό καλό, με αυτή ενός μαχαιροβγάλτη πρόκειται για ποσά τελείως δυσανάλογα. Όμως αυτό που πιστοποιούν τέτοιου είδους ενέργειες, δεν είναι οι ποσοτικές αντιπαραβολές, αλλά τα μοναδικής αξίας ποιοτικά μυνήματα, που εκπέμπει η ετοιμότητα της αυτοθυσίας των αρίστων.

Αυτό που καταγράφει η αυτοθυσιαστική ετοιμότητα των αρίστων είναι η κατάργηση της δυαρχίας και η υπέρβαση των διλημμάτων, που το ένστικτο ορθώνει, ως μια εν τέλει πλασματική εκδοχή της πραγματικότητας. Γιατί για την αντιμετώπιση της υλικής πραγματικότητας, στην προοπτική της πραγματικής ευημερίας, δεν απαιτείται να θυσιάσουμε κανένα, για να επιβιώσουμε εμείς. Αυτό που απαιτείται είναι η συνεργασία όλων μας σε ισότιμη βάση.

Ενώ οι λεγόμενες "μυστικές εταιρίες", σε τελευταία ανάλυση οι συμμορίες του σκότους, καθιερώνουν δυο θεούς, τον θεό του καλού και του κακού, για να αποδόσουν οντολογική διάσταση στο κακό, τα Ορφικά θα επιμείνουν ότι μόνο ΕΝΑΣ είναι ο Δημιουργός Πατέρας. Και ο Θείος Πλάτων θα θεσμοθετήσει ως πρώτο νόμο στην "Πολιτεία" την απαγόρευση να αποδίδονται ιδιότητες του κακού στο Θείο.
Η Γνωστική "αίρεση", που είναι στην ουσία πολύ παλαιότερη από ότι ο Χριστιανισμός, επιχειρεί να πείσει ότι η ύλη είναι κακή, για να την εγκλωβίσει μέσα σε μια δυαρχική καταδυνάστευση. Αντίθετα ο Διονύσιος ο Αεροπαγίτης επιμένει, ότι το κακόν είναι το μη ον. Κάνοντας χρήση του γραμματικού τύπου της μετοχής, δείχνει ότι το κακό είναι αυτό που δεν συμμετέχει στην αγαπητική δημιουργία του καλού. Η αρχή της δημιουργίας είναι μια. Η ανεπάρκεια ή η ολιγαρία μας δεν μπορεί να αποτελέσει αρχή.

Με αυτή την ένοια η διαλεκτική δεν αποτελεί νοητό σχήμα, αλλά επίτευγμα ήθους. Διότι η σύνθεση προϋποθέτει την αρετή. Και αυτή απελευθερώνει τα δεσμά της νόησης προς τον αληθή ΝΟΥ και το ΝΟΗΤΟΝ ΚΑΛΟΣ, που είναι ανώτερες εκφάσνσεις του.

ΓΙΑΤΙ ΕΔΩ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΚΟΣΜΟΙ. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΠΙΘΗΚΟ.


Λινκ για κατεύασμα του "Χρυσού Κλώνου"

http://www.bartleby.com/196/