ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Πριν από χρόνια ταξίδευα με το τραίνο από ένα προάστιο του Άμστερνταμ στο αεροδρόμιο. Στη διάρκεια της διαδρομής, για να μη βαριέμαι, άνοιξα το φυλλάδιο των τραίνων. Πρόσεξα ένα δημοσίευμα για την λέσχη Μπίλντερμπεργκ και άρχισα να το διαβάζω. Ένας Αφρικανός, που καθόταν απέναντι με ρώτησε στα Αγγλικά: "Έλληνας είσαι;" "Ναι", του λέω, "αλλά από που το κατάλαβες ρε φίλε;" "Από αυτό που διαβάζεις", μου είπε. "Οι Έλληνες θα δώσουν τη χαριστική βολή σ΄αυτή τη λέσχη. Και εγώ Έλληνας είμαι στην ψυχή", πρόσθεσε.
Τρελάθηκα. Κοίτα που οι μαύροι καταλάβανε καλύτερα από μας ποιοι είμαστε!
"Έκανες στην Ελλάδα;" τον ρώτησα. "Όχι, έχω κάνει στα βαπόρια", μου απάντησε.

Πολλές φορές μας δημιουργείται το αίσθημα ότι χανόμαστε. Ότι ο Ελληνισμός τελείωσε και ότι έχουμε μεταλλαχθεί σε άμορφη μάζα μέσα στο συρμό της διογκούμενης βαρβαρότητας, ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή που διαβάσαμε για τον ανελέητο τρόπο, που χωρίς αιτία, συμπατριώτες μας μπράβοι σκότωσαν το νεαρό παιδί από την Αυστραλία στη Μύκονο. Τότε αισθανόμαστε μια ολόπλευρη ντροπή να μας τυλίγει σαν έθνος.
Κι όμως, σε μια τέτοια κατάσταση καταισχύνης, έρχεται ο πικραμένος πατέρας αυτού του παιδιού να μας δώση μαθήματα Ελληνικότητας.
"Δεν φταίει η Ελλάδα", δήλωσε. "Έχετε μια αξιαγάπητη χώρα με απαράμιλλο πολιτισμό. Όλοι εδώ μου συμπεριφέρθηκαν άψογα. Δωρίζω τα όργανα του παιδιού μου, για να μπορέσουν να ζήσουν Έλληνες ασθενείς".
Και εμείς μένουμε άναυδοι. Ποιος μίλησε τώρα; Ο Αυστραλός, ή το άγαλμα της Παλλάδας Αθηνάς;
Αναμφίβολα παντού υπάρχουν άνθρωποι, αντάξιοι των Ελληνικών Αξιών. Είναι όμως καλό να βάλουμε ένα φραγμό στον ξεπεσμό μας. Για να μην υποχρεώνουμε κάθε λίγο και λιγάκι το Θεό να παρεμβαίνει κατόπιν εορτής στο σχέδιο της δημιουργίας με θαύματα.