ΜΑΘΕΤΕ ΙΑΠΟΝΕΖΙΚΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΝΤΑΣ

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ

Στο φύλλο της 14ης Αυγούστου δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία ένα σημαντικό άρθρο με τίτλο "Η λύση του μυστηριου για τη συνεργασία Γεωρκάτζη - Παναγούλη" του Μακάριου Δρουσιώτη. Το άρθρο αυτό υπάρχει στη διεύθυνση http://www.enet.gr/online_text/c=110,id=47456648 και αφορά μια σειρά σημαντικών γεγονότων της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας.

Ο Αλέκος Παναγούλης έχει συνδεθεί στη συνείδηση όλων των Ελλήνων με τον αγώνα για την πτώση της δικτατορίας και τον αντιδικτατορικό αγώνα. Αποτέλεσε την πρώτη μορφή αντιστασιακού, πέρα από αυτούς που πρόβαλε σκόπιμα το κατεστημένο, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Μίκης Θεοδωράκης, στην προοπτική στήριξης μιας διάδοχης κατάστασης, που θα αποτελούσε "αλλαγή φρουράς" με ψευτοαντιστασιακό φωτοστέφανο, που έγινε διεθνώς γνωστός.

Λιγότερο γνωστό είναι όμως, ότι η δράση του Αλέκου Παναγούλη συνδέεται άμεσα με το Κυπριακό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο η σχέση του με τον Πολύκαρπο Γεωρκάτζη, υπουργό εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος του προμήθευσε τα εκρηκτικά, με τα οποία έκανε την απόπειρα ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, όπως πραγματεύεται πολύ εμπεριστατωμένα το άρθρο, σε μια προσπάθεια να μην ξεχαστούν, να μην αγνοηθούν αυτά τα σημαντικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας . Και ο τραγικός θάνατος του Αλέκου Παναγούλη, που εύκολα και αβασάνιστα αποδόθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, συνδέθηκε από κάποιους που γνώριζαν πρόσωπα και πράγματα άμεσα με το Κυπριακό πρόβλημα. Η Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι, με την οποία ο Παναγούλης είχε δεσμό, παρουσιάζει στο βιβλίο που έγραψε για τον Αλέκο με τίτλο "Ένας Άνδρας" μια σειρά στοιχεία που παραπέμπουν στην περίπτωση το "ατύχημα" να ήταν δολοφονία. Σε άμεση σχέση με τον θάνατο του Παναγούλη φέρονται τα λεγόμενα "αρχεία της ΕΣΑ" που είχε στην κατοχή του σύμφωνα με μαρτυρίες ο βασανιστής της χούντας Χατζηζήσης. Τον Χατζηζήση δολοφόνησε η τρομοκρατική οργάνωση 17η Νοέμβρη. Και αυτή η δολοφονία, που έγινε αιτία να κλείσει το στόμα ενός βασικού μάρτυρα γύρω από την εισβολή στην Κύπρο, προβλημάτισε κάποιους που δεν βολεύονται με μυθεύματα, κατά πόσο η οργάνωση της δήθεν "ένοπλης λαϊκής πάλης", δεν ήταν παρά ένα προβοκατόρικο όργανο στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών.

Για πρώτη φορά πληροφορήθηκα τα γεγονότα, στα οποία αναφέρεται το άρθρο του κ. Δρουσιώτη, διαβάζοντας το βιβλίο "Συνωμοσία της Σιωπής" του Νίκου Βεργίδη (Θανάση Κατσαρού) το 1987. Ο Νίκος έγραψε και έκδωσε εκείνη την περίοδο, δουλεύοντας μέρα-νύχτα στο πατάρι ενός μικρού βιβλιοπωλείου που είχε με τον αδελφό του στην οδό Φειδίου, μια σειρά πολύ πρωτότυπα βιβλία, που στην κυριολεξία με βοήθησαν να δω τα Ελλαδικά δρώμενα με άλλα μάτια, σε μια φάση που είχα αρχίσει να ψάχνω κριτικά αυτό που λέγεται "πολιτικά παρασκήνια". Ενάντια στο Νίκο έγιναν περισσότερες απόπειρες δολοφονίας, κύρια με αυτοκίνητα. Επανειλημμένα διέφυγε "παρά τρίχα" με μικροτραυματισμούς, χωρίς όμως να μπορεί να δεχθεί ότι υπήρχε σχέδιο εξόντωσης του. Τελικά δολοφονήθηκε με ισχυρό δηλητήριο. Έτσι έχασε πραγματικά η ιστορική έρευνα και η προσπάθεια ιστορικής διαφώτισης του λαού ένα ισχυρά προικισμένο νέο συγγραφέα-ερευνητή, που κινήθηκε έξω από τα συνήθη συμβατικά πλαίσια. Στο Νίκο χρωστάω στην κυριολεξία ότι είμαι σήμερα (αν είμαι κάτι). Ανάβοντας ένα κερί στη μνήμη του, σφίγγω το συγγραφικό του έργο στο στέρνο μου με αίσθημα ευγνωμοσύνης και υποχρέωσης.

Δυστυχώς μάθαμε να προσπερνάμε αβασάνιστα την ιστορία μας. Ιδιαίτερα το πιο πρόσφατο κομμάτι, στο οποίο άμεσα εμπλεκόμαστε και αναφορικά με το οποίο, τουλάχιστον οι συνειδητοί πολίτες, πρέπει να αισθανόμαστε συνυπεύθυνοι.
Ποιος αναφέρεται όμως σήμερα στον Φάκελο της Κύπρου; Αυτά τα θεωρούμε λίγο-πολύ περασμένα ξεχασμένα, εστιάζοντας την προσοχή μας στις λεγόμενες προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού. Όμως χωρίς ουσιαστική κατανόηση της ιστορίας δεν θα μπορέσουμε να χειριστούμε εύστοχα τα δεδομένα και τα ζητούμενα της κάθε στιγμής.
Το σύνθημα "Δεν Ξεχνώ" που κυριάρχησε μετά την εισβολή και την κατοχή αποδείχτηκε δυστυχώς ένα σχετικά πρόσκαιρο συναισθηματικό ξέσπασμα. Αυτή την πρακτική προτίθεμαι να αντιπαρέλθω. Γι΄αυτό, ξεκινώντας μια κριτική αναφορά στο εν λόγω πολύ ενδιαφέρον άρθρο τις επόμενες ημέρες, θα θέσω μια σειρά πτυχές της ιστορίας του Κυπριακού προβλήματος, Θεού θέλοντος, σ΄αυτό το ιστολόγιο.
Χαράζοντας πορεία στην μποτίλια προς την ΝΑ. Μεσόγειο διεκδικώ το δικαίωμα στη μνήμη αναφορικά με μια σελίδα ζωτικής σημασίας της πρόσφατης ιστορίας, ως ενεργός πολίτης.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Ας ακούσουμε μια φορά τα κάλαντα και μήνα Αύγουστο.

ΣΠΕΣΙΑΛ ΑΦΙΕΡΩΣΗ

Αφιερωμένο στα φιλαράκια της γενιάς του Πολυτεχνείου:





Μαράκι ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
και σε σένα Πανίκο (Ούτε ένα τηλεφώνημα δεν παίρνεις, κατεργάρη)

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Πριν από χρόνια ταξίδευα με το τραίνο από ένα προάστιο του Άμστερνταμ στο αεροδρόμιο. Στη διάρκεια της διαδρομής, για να μη βαριέμαι, άνοιξα το φυλλάδιο των τραίνων. Πρόσεξα ένα δημοσίευμα για την λέσχη Μπίλντερμπεργκ και άρχισα να το διαβάζω. Ένας Αφρικανός, που καθόταν απέναντι με ρώτησε στα Αγγλικά: "Έλληνας είσαι;" "Ναι", του λέω, "αλλά από που το κατάλαβες ρε φίλε;" "Από αυτό που διαβάζεις", μου είπε. "Οι Έλληνες θα δώσουν τη χαριστική βολή σ΄αυτή τη λέσχη. Και εγώ Έλληνας είμαι στην ψυχή", πρόσθεσε.
Τρελάθηκα. Κοίτα που οι μαύροι καταλάβανε καλύτερα από μας ποιοι είμαστε!
"Έκανες στην Ελλάδα;" τον ρώτησα. "Όχι, έχω κάνει στα βαπόρια", μου απάντησε.

Πολλές φορές μας δημιουργείται το αίσθημα ότι χανόμαστε. Ότι ο Ελληνισμός τελείωσε και ότι έχουμε μεταλλαχθεί σε άμορφη μάζα μέσα στο συρμό της διογκούμενης βαρβαρότητας, ειδικά σε περιπτώσεις όπως αυτή που διαβάσαμε για τον ανελέητο τρόπο, που χωρίς αιτία, συμπατριώτες μας μπράβοι σκότωσαν το νεαρό παιδί από την Αυστραλία στη Μύκονο. Τότε αισθανόμαστε μια ολόπλευρη ντροπή να μας τυλίγει σαν έθνος.
Κι όμως, σε μια τέτοια κατάσταση καταισχύνης, έρχεται ο πικραμένος πατέρας αυτού του παιδιού να μας δώση μαθήματα Ελληνικότητας.
"Δεν φταίει η Ελλάδα", δήλωσε. "Έχετε μια αξιαγάπητη χώρα με απαράμιλλο πολιτισμό. Όλοι εδώ μου συμπεριφέρθηκαν άψογα. Δωρίζω τα όργανα του παιδιού μου, για να μπορέσουν να ζήσουν Έλληνες ασθενείς".
Και εμείς μένουμε άναυδοι. Ποιος μίλησε τώρα; Ο Αυστραλός, ή το άγαλμα της Παλλάδας Αθηνάς;
Αναμφίβολα παντού υπάρχουν άνθρωποι, αντάξιοι των Ελληνικών Αξιών. Είναι όμως καλό να βάλουμε ένα φραγμό στον ξεπεσμό μας. Για να μην υποχρεώνουμε κάθε λίγο και λιγάκι το Θεό να παρεμβαίνει κατόπιν εορτής στο σχέδιο της δημιουργίας με θαύματα.

ΕΥΧΑΡΗΣΤΙΕΣ ΣΤΟΝ KILLBILL

To Blog www. Kourdistoportocali.blogspot.com δημοσίευσε εχθές το πρωί ένα σχόλιο της Μποτίλιας, που είχε γίνει στο www.antinews.gr και ο FaktorX είχε ανεβάσει σε Ποστ.
Τις ευχαρηστίες μου στον FaktorX έχω εκφράσει ήδη και δεν θέλω να πώ τίποτε περισσότερο εδώ, απ΄ότι το antinews.gr είναι τουλάχιστον η πιο φίλεργη σελίδα, όσο αφορά την κριτική ενημέρωση γύρω από την επικαιρότητα, με ανιδιοτελείς προθέσεις. Αυτή τη σελίδα, που συνιστώ εγκάρδια, επισκέπτομαι εδώ και μήνες. Τον τελευταίο καιρό συμμετέχω και στο διάλογο των σχολίων συστηματικά, γιατί τον βρίσκω πολύ αξιόλογο.

Έχω κάνει αναφορά στο παρελθόν, γιατί δεν υπάρχει σε αυτό το Blog κατάλογος, που να παραπέμπη σε άλλα αξιόλογα Blogs και διαδικτυακές σελίδες. Ενώ υπάρχουν πολλές αξιόλογες πρωτοβουλίες, δεν μου κάνει καρδιά να κάνω διακρίσεις. Γιατί για μένα μια δεκαεπτάχρονη, που λέει τον πόνο της με μια σελίδα, είναι το ίδιο αξιοπρόσεκτη, όπως οι μεγάλοι, επάξια καταξιωμένοι ιστολόγοι.

Οι δύο αναρτήσεις σχολίων μου, που έγιναν από τον Φάκτορα, αποτελούν για μένα γεγονός τιμής, από την πλευρά ενός καταξιωμένου με μεγάλη προσφορά. Ανταποκρίνονται όμως σε μια πάγια τακτική της συγκεκριμένης σελίδας, να προβάλη και την άποψη σχολιογράφων.

Στο Κουρδιστό Πορτοκάλι έχω κάνει σκληρή κριτική (δες λίγο παρακάτω) . Εάν έτυχε αυτή να υποπέση στην προσοχή του συγκεκριμένου ιστολόγου Killbill, (πράγμα που δεν πιστεύω, γιατί η επισκεψιμότητα αυτής της σελίδας είναι από ελάχιστη μέχρι μικρή) η ανάρτηση του σχολίου μου από αυτόν αποτελεί ένδειξη ανώτερης ψυχικής ευγένειας - πέρα από τις όποιες σκοπιμότητες.
Εάν δεν την γνωρίζει, εγώ οφείλω, παρ΄όλα όσα του έχω "σούρει", να τον ευχαριστήσω θερμά. Γιατί δεν είμαστε αυτοί, που όταν τους δείχνουν προσοχή, φέρονται αγενώς. Βεβαίως διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, όσο αφορά τη συγκεκριμένη σελίδα. Όμως πιστεύω ότι αυτή η αναδημοσίευση - που με έφερε σε προσωρινή αμηχανία - θα συμβάλη να είμαι στο μέλλον λιγότερο ειρωνικός, απέναντι σε άλλους ιστολόγους, με τους οποίους μπορεί να υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες .
Φίλε Killbill σε ευχαριστώ θερμά.

ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΗΜΑΤΟΣ

Εάν στην Ελλάδα καίγονται τα δέντρα, στις παγκόσμιες φιέστες πυρπολούν τα ιερά και τα όσια μας. Τι απομένει υπόλοιπο από την Ολυμπιακή Ιδέα στα απόνερα της διοργάνωσης στην Αντιλαϊκή Δημοκρατία της Κίνας;
Περισσότερο απ΄όλα λυπάμαι τα κοριτσάκια, που τα βάλανε να χορεύουν με τα φουρά και τα μπιχλιμπίδια το καν-καν της "τελετής". Μια γενιά που καταδικάζουν να ψάξη το Απολλώνιο Φως στο Mtv.


ΘΕΣΠΙΣΕ ΑΓΩΝΕΣ Ο ΘΕΟΣ

Σεμνούς τελούσαν καθαρμούς
σώματος και καρδίας
πριν να πατήσουν το ιερό
Χώμα της Ολυμπίας.

Με μια επίκληση βαθιά
στο Μέγα Φως του Φοίβου
τα άρματα αφήνανε
πάντα εκτός του στίβου.

Ζητά ειρήνη ο Θεός
που θέσπισε αγώνες
και υποθήκη άφησε
να ζή μες τους αιώνες

ένα στεφάνι δάφνινο
να παίρνουνε οι νέοι
που πρώτευσαν σε άθλημα
σώφρονες και γενναίοι

γιατ΄ είναι στέμμα θεϊκό
το θάρρος και η σεμνότης
που δεν μπορεί ν΄αντιληφθή
ο κάθε ιδιώτης.

Οι αγώνες να διεξάγωνται
εις μνήμη των ηρώων
και να μην εκφυλίζονται
σε πανηγύρι εμπόρων.

Να αποκλείουν απαιτεί
αυστηρά οι Ελλανοδίκες
όσους δειλούς και πονηρούς
νοθεύουν τις συνθήκες.

Γι αυτούς που καπηλεύονται
θεσμούς και ιστορία
με σύμβολα Ελληνικά
μα βάρβαρη μωρία

φωνή λαού - οργή θεού
θα συγκροτήσουν ρεύμα
για να αστράψη ακλόνητο
της Ολυμπίας Πνεύμα.

ΜποΣτοΠελ


(φίλτατε Τάκη Β. καλό κατευόδιο στο μεγάλο ταξείδι)