ΤΣΙΤΣΟ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΦΕΥΓΕΙ

Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει. Μια φράση που έμεινε παροιμιώδης - αλλά και ιδιαίτερα αγαπητή στους νεολαίους του τέλους της δεκαετίας του '60 και των πρώτων ετών του '70 - προερχόμενη από τον κινηματογράφο. Όσοι αγάπησαν τις ταινίες με τον Φράνκο Φράνκι και τον Τσίτσο Ινγκρασία θα θυμούνται την περίφημη σκηνή, που όταν οι δυο κωμικοί είχαν κρυφτεί σε κάποιο πλοίο, βλέποντας ο Φράνκο μέσα από το φιλιστρίνι , την ώρα που το πλοίο σαλπάριζε, την θέα του λιμανιού να αλλάζει, είπε απευθυνόμενος στον Τσίτσο την γνωστή φράση.
Δεν είναι τυχαίο ότι στις ταινίες που γύρισαν οι δυο κωμικοί, κράτησαν τα πραγματικά τους ονόματα. Στα επεισόδια που παρουσίαζαν πράγματι κυριαρχούσε η αίσθηση ότι οι δυο κωμικοί δεν αποδίδουν κάποιο άλλο ρόλο από τον πραγματικό εαυτό τους. Η αισθητική υπερβολή που κυριάρχησε σχετικά με την παρουσίαση της αφέλειας του μέσου ανθρώπου όσο αφορά την πρόσληψη του σερβιρίσματος μιας δοτής πραγματικότητας, στις απαρχές μιας μιντιαλιστικής κοινωνίας, έφερε το ενδόμυχο αίτημα με αυτό τον τρόπο, ότι εκφράζει τα πραγματικά δεδομένα, χωρίς να αποτελεί υπερβολή.
Η εντύπωση της βαθμιαίας αλλαγής της εικόνας του λιμανιού μέσα από το φιλιστρίνι την ώρα που σαλπάριζε το πλοίο, ερμηνευόταν σαν μετακίνηση του λιμανιού και όχι του πλοίου. Η δύναμη της εικόνας ως παρερμηνείας της πραγματικότητας και η θεμελίωση της μετατροπής της πραγματικότητας ως πλασματικό παράγωγο της αποσπασματικής εντύπωσης. Το φιλιστρίνι του Φράνκο ως μέλλουσα οπτική μιας κοινωνίας με παρασκευασμένη "ενημέρωση" και ανεστραμμένες αντιλήψεις για την πραγματικότητα.
Μια εικόνα που αποδίδει και την ισχύουσα σήμερα αντίληψη για το λιμάνι του Πειραιά, που δεν έχει πλέον καμία σχέση με τα παιδιά του Μάνου Χατζηδάκη.
Επειδή όμως δεν φεύγει το λιμάνι - όπως πλείστοι όσοι καλοθελητές έντεχνα διαδίδουν - αλλά το πλοίο, αξίζει μια πιο αναλυτική αναφορά στην εκχώρηση του ελλαδικού κρατικού λιμένος στον διεκπεραιωτή της παγκοσμιοποίησης COSCO.


Η ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗΣ ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΕΚΧΩΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΙΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΤΗΝ COSCO

Με τυμπανοκρουσίες περί δήθεν ξεπεράσματος της μονοδιάστατης εξωτερικής έγινε από την κυβέρνηση Καραμανλή η εκχώρηση του κρατικού λιμένος του Πειραιώς στην κινεζική κρατική επιχείρηση COSCO. Σκόπιμα αναφέρω την συγκεκριμένη κυβερνητική επιλογή με το όνομα του πρώην Πρωθυπουργού, διότι ο ίδιος και το προπαγανδιστικό του επιτελείο φρόντισαν να την παρουσιάσουν ως δήθεν σημαντική τολμηρή επιλογή του ιδίου, η οποία δήθεν αποτέλεσε ρήξη με κατεστημένα και δήθεν είχε ως συνέπεια να επισύρει την οργή και την υπόθαλψη κάποιων κυκλωμάτων σε βάρος του.
Στην πραγματικότητα αυτή η προπαγάνδα αποτελεί χονδροειδή διαστροφή της πραγματικότητας. Πρόκειται για ξεπούλημα νεοαποικιακού τύπου, που όχι μόνον υποθάλπτει τα οικονομικά συμφέροντα της Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα ναρκοθετεί την ίδια την ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με στόχο την παράνομη πριμοδότηση της Κίνας, ως νέας ανερχόμενης παγκόσμιας δύναμης, που επέλεξε η πλανηταρχία ως ηγέτιδα στα πλαίσια βαθμιαίας επιβολής του μελλοντικού φασιστικού παγκόσμιου κράτους του "μεγάλου αδελφού".

Η συγκεκριμένη επιλογή της Κίνας γι αυτό το ρόλο είναι πλέον προφανής. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό με μια ανάλυση των μηχανισμών της παγκοσμιοποίησης και μια αποτίμηση των στόχων της. Μια αναφορά στο θέμα συνολικά δεν είναι δυνατόν να γίνει στα πλαίσια της ανάρτησης για το λιμάνι, υπόσχομαι όμως ότι σύντομα θα ακολουθήσουν περισσότερες αναφορές.
Επειδή όμως πάντοτε ενυπάρχει το μέρος στο όλον, αλλά και το όλον εκδηλώνεται ποιοτικώς στα μέρη του, μια ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ αναφορά στην διαδικασία της εκχώρησης - γι αυτούς που διαθέτουν διορατικότητα - μπορεί να αποβεί αποκαλυπτική και για το ρόλο που έχει επιμεριστεί στην δομή της παγκόσμιας εξουσίας στην Κίνα και που κάθε μέρα συντελείται με καλπάζοντα ρυθμό.

Για να κατανοηθούν τα παιχνίδια που παίχτηκαν στο λιμάνι ιδιαίτερα σημαντικό είναι το βιβλίο του Ρομπέρτο Σαβιάνο "Γόμορα". Η συγγραφή του βιβλίου είναι γνωστό ότι είχε συνέπεια να απειλείται η ζωή του συγγραφέα, ο οποίος κρύβεται πλέον για να μην τον εκτελέσουν. Οι πλειοψηφία όσων δεν έχουν διαβάσει αυτό το βιβλίο νομίζουν ότι αυτό αναφέρεται στην Μαφία. Αυτό όμως δεν ισχύει γενικά. Το βιβλίο αναφέρεται στην συνεργασία της Κίνας με την Μαφία στο λιμάνι της Νεαπόλεως, με στόχο να κατακλύζεται η αγορά των Ευρωπαϊκών χωρών με λαθραίως εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα. Η αποβιομηχανοποίηση των Ευρωπαϊκών χωρών, που έχει αποδεχθεί το Ευρωπαϊκό κατεστημένο, για να συμμετέχει με αμφίβολο τρόπο στην νομή της λείας στην παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την απώλεια των δασμών που ανέρχονται μεσοπρόθεσμα σε τρις, δεν είναι μόνο ότι διέλυσαν τους μηχανισμούς πρόνοιας και κατέστρεψαν τις πρώην ισχύουσες εργασιακές σχέσεις, αλλά ναρκοθετούν μεσοπρόθεσμα - σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα τερτίπια της πλανηταρχίας, όπως η "χρηματοπιστωτική κρίση" - την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω μια βασική μου αντίρρηση, σχετικά με τον πλήρως διεστραμμένο τρόπο που παρίσταται το πρόβλημα της λεγόμενης "διαπλοκής" από πρώην αλλά και επίδοξους κυβερνώντες και τα αντίστοιχα επικοινωνιακά επιτελεία, οι οποίοι αρέσκονται να παρουσιάζονται ως τιμηταί των θεσμών: Η βασική θέση που προωθούν είναι ότι η λεγόμενη "διαπλοκή" αποτελεί στρατηγική "εξωθεσμικών" κυκλωμάτων, που παρεισφρέουν στους θεσμούς, προσεταιριζόμενοι κρατικούς λειτουργούς, εκλεγμένους και μη. Όπως θα καταδειχθεί και στην περίπτωση εκχώρησης του λιμένος, η ξενόδουλη άρχουσα τάξη που έχει καθίσει στο σβέρκο του Ελληνικού λαού (άσχετα εάν επικαλείται τον μαζοχισμό τμήματος του) εφαρμόζει την κλεπτοκρατία από καταβολής ελλαδικού κράτους. Οι ίδιοι οι θεσμοί είναι βαθύτατα διαβρωμένοι ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ και οι λεγόμενοι εξωθεσμικοί απλά ΣΥΜΠΡΑΤΤΟΥΝ. Οι μεγαλοστομίες των πολιτικών για διαφάνεια, μηδενική ανοχή και τέτοιου είδους ευτράπελα αποδεικνύονται κάθε φορά ΦΟΥΣΚΕΣ. Και ουδένα ρόλο παίζει πόσα έβαλαν οι ίδιοι στις τσέπες τους, προερχόμενοι από πολιτικά τζάκια που έχουν ρημάξει τον τόπο για να τα βρουν αυτοί έτοιμα. Η γοητεία της καρέκλας αποτελεί το πλέον ποθητό τσέπωμα, για να προβούν σε κάθε είδους ξεπούλημα οι επαγγελματίες ανεπάγγελτοι της πολυτέλειας και της χλιδής με τις γαλάζιες γραβάτες.


H ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ "ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ" ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΧΩΡΗΣΕΙΣ

Τα δυο βασικά δεξιά κόμματα στην Ελλάδα που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση εφαρμόζουν σχολαστικά την πρακτική του λεγόμενου "νεοφιλελευθερισμού", η οποία συνίσταται στην εκποίηση των ιδιοκτησιακών στοιχείων του κράτους και στον κατά το δυνατόν περιορισμό των πρωτοβουλιών του στην σφαίρα της οικονομίας. Η συμμετοχή του κράτους σε παραγωγικές δραστηριότητες στιγματίζεται στην κυριολεξία ως οικονομικά μη αποδοτική και ως διατελούσα αποκλειστικά κάτω από ξένα προς τον ορθολογισμό και την παραγωγικότητα ιδεολογικά κριτήρια. Σε αυτήν την οπτική, με κεντρικό σύνθημα την επίθεση ενάντια σε προνομιούχες συντεχνίες που παρασιτούν, ελαστικοποιούνται έντονα οι εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζόμενων στην κατεύθυνση του περιορισμού, της ελαχιστοποίησης ή και κατάργησης των κοινωνικών ασφαλίσεων. Ακραία μορφή αυτής της πολιτικής αποτελεί η πλήρως ανασφάλιστη εργασία με μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας, που εφαρμόζεται στην Ελλάδα με πρώτο και καλύτερο το κράτος, που δείχνει τον δρόμο προς κάθε ακοινώνητο, υπερεκμεταλευτή εργοδότη.
Επειδή η πολιτική του "νεοφιλελευθερισμού" στην ουσία σημάδεψε βήμα προς βήμα την κατακρήμνιση της καταναλωτικής ευημερίας, που είχε επιτευχθεί σε όλες τις βασικές χώρες με κεφαλαιοκρατική παραγωγή, καθιερώνοντας καθεστώς νεόπτωχων για πλατιά τμήματα του πληθυσμού, αποφεύγεται η λεκτική ταύτιση των πολιτικών με αυτών. Για να ικανοποιήσουν όμως τις ανάγκες προπαγάνδας για μια πολιτική βάναυσης κοινωνικής αποδόμησης κυρίως όλοι οι πολιτικοί συντηρητικής κατευθύνσεως κάνουν λόγο για τον πιο light όρο "φιλελευθερισμός", αποφεύγοντας πάντοτε επισταμένα να ορίσουν τι περιεχόμενο αποδίδουν στον όρο. Συχνά τον διανθίζουν με γενικόλογες παρόλες για κοινωνική πολιτική, "στήριξη των χαμηλών εισοδημάτων", "ισότητα ευκαιριών", "χτύπημα της διαπλοκής", "σύγκρουση με καταχρηστικά προνομιούχες ομάδες συμφερόντων" και τα τοιαύτα. Στην ουσία αυτό που μένει από όλα αυτά είναι οι ομολογίες πίστεως στην λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" και η δαιμονοποίηση της παρουσίας του κράτους στο οικονομικό γίγνεσθαι. ΕΔΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ Ο ΟΡΟΣ "ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΣΜΟΣ" ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΜΑ ΛΑΘΕΜΕΝΟΣ. Προέρχεται από την θεωρία του Κέυνς και τα μέτρα που αυτός πρότεινε για το ξεπέρασμα της μεγάλης οικονομικής κρίσης της δεκαετίας του '20 και δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα συγκεκριμένα δεδομένα των δεκαετιών που ακολούθησαν.

Εδώ θα πρέπει να τονιστεί, ότι το ισχύον οικονομικό σύστημα στις πρώην κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες δεν είναι πλέον εδώ και καιρό κεφαλαιοκρατικό. Πριν αυτοδιαλυθεί τύποις ο γραφειοκρατικός ψευτοσοσιαλισμός Ρωσικού τύπου (σκοπίμως δεν τον αποκαλώ "σοβιετικό", διότι τα εργατικά συμβούλια "σοβιέτ" ουδέποτε άσκησαν την παραμικρή εξουσία στο καθεστώς της κρατικής γραφειοκρατίας) αλλοιώθηκε σε βαθμό πλήρους μεταμόρφωσης το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, δίνοντας την θέση του σε μια καλυμμένη δικτατορία των τραπεζών, που επιβλήθηκε στις διεθνείς σχέσεις.
Αυτό που παρακολουθούμε σήμερα δεν αποτελεί παραγωγική οικονομία, και ακόμη λιγότερο "ελεύθερη αγορά" της όποιας μορφής. Πρόκειται για ένα στημένο κουκλοθέατρο, τα νήματα του οποίου κινούν κάποιοι τραπεζίτες, έχοντας αλώσει όλα τα βασικά κέντρα αποφάσεων και αλλοιώσει μέχρι βαθμού πλήρους αλλοτρίωσης όλες τις στοιχειώδεις διαδικασίες της κεφαλαιοκρατικής οικονομίας, ή υποτιθέμενης "ελεύθερης αγοράς".

Οι "αξίες" που διακινούν παγκοσμίως ανά έτος οι τράπεζες είναι υπερπενταπλάσιες του παραγόμενου διεθνώς προϊόντος. Ενώ οι βασικοί τομείς της οικονομίες - με κάποιες εξαιρέσεις που οι ίδιες οι τράπεζες επέβαλαν - όπως η πολεμική βιομηχανία και κάποιες ακόμη πολυεθνικές - καρκινοβατούν, η κερδοφορία των τραπεζών αυξάνεται κατακόρυφα. (Η πρόσφατη "χρηματοπιστωτική κρίση" που εκδηλώθηκε ήταν προγραμματισμένη και ηθελημένη και ουδόλως αποδυνάμωσε τον ολοκληρωτικό ρόλο των τραπεζών). Ιδιαίτερα χαρακτηριστικό είναι ότι σήμερα όλα ανεξαιρέτως - αλλά και όχι μόνον - τα πρώην οικονομικά εύρωστα κράτη είναι στην κυριολεξία υπερχρεωμένα στις τράπεζες. Η πρόσφατη "χρηματοπιστωτική κρίση" οδήγησε στον περαιτέρω έντονο δανεισμό των κρατών από αυτές με στόχο να δώσουν τα χρήματα που αυτές τους δάνεισαν πάλι στις ίδιες. Κάτι που θα καταργούσε πάσα έννοια λογικής, εάν δεν γνωρίζαμε ότι η σημερινή παγκόσμια ηγέτιδα δύναμη ΗΠΑ, έχει εκχωρήσει το δικαίωμα σε κάποιες τράπεζες να κόβουν χωρίς το παραμικρό αντίκρυσμα νόμισμα, που δανείζουν στο κράτος κατά βούληση. Με αυτή την διαδικασία ήταν επόμενο να μετατραπεί το κράτος σε εξάρτημα τους, με στόχο την ολοκληρωτική υποδούλωση των κοινωνιών.

Σε αυτό το σημείο αξίζει να τονιστεί ο σκόπιμα χαφιέδικος ρόλος που ανατέθηκε στον Καρλ Μαρξ, για την προώθηση του άνομων στόχων του τραπεζικού κατεστημένου, εγκλωβίζοντας την σκέψη και την πρακτική των λαϊκών στρωμάτων του φαύλου κύκλου που αποτελεί η μέγγενη τους ως δόκανο. Βεβαίως ουδείς δεξιός ή άνθρωπος του συντηρητικού κατεστημένου διανοήθηκε ποτέ να κάνει μια εμπεριστατωμένη κριτική στο σάπιο σκουπιδαριό του Μαρξ. Όσο αφορά κάποιους οξύννοες διανοητές αριστερής προελεύσεως που κατανόησαν ότι το πράγμα παραβρωμάει, απόφυγαν μια κατά μέτωπο σύγκρουση με το μαρξιανό κοσμοείδωλο, περιορίζοντας την κρητική τους σε σημεία φιλοσοφικού ή πραγματιστικού χαρακτήρος, χωρίς να τολμήσουν να αμφισβητήσουν τις προθέσεις του, που είναι το καθοριστικής σημασίας δεδομένο.

Στην ουσία ο Μαρξ υπήρξε ένας περιπτεράς σε νεκροταφείο, που κοσκίνιζε σχολαστικά τα κόλλυβα της προπαγάνδας ενάντια στο εισόδημα και της αστικής και της εργατικής τάξης - δηλαδή προπαγάνδιζε την πτώχευση ολόκληρης της κοινωνίας - επενεργώντας μια ύπνωση μέσα στο μάτριξ των τραπεζών - στις οποίες απέφυγε πάσα αναφορά - ως τσοπανόσκυλο του τραπεζικού κατεστημένου.
Ενάντια στους βασικούς οικονομικούς νόμους του συστήματος προπαγάνδισε την πτώχευση της εργατικής τάξης με την τερατώδη θεωρία της "απόλυτης εξαθλίωσης" της, ως δήθεν αποτέλεσμα του κεφαλαιοκρατικού ανταγωνισμού. Η ιστορική εξέλιξη κατάγραψε τον ύψιστο βαθμό γελοιότητος αυτής της θεωρίας. Αλλά και ο "μηχανισμός" που "ανέλυσε" στο "Κεφάλαιο" περί της διαμορφώσεως του λεγόμενου "μέσου ποσοστού κέρδους" που αναμένετο να "προλεταριοποιήσει" την συντριπτική πλειοψηφία των αστών, συμπιέζοντας βάναυσα και το εισόδημα της εργατικής τάξης, αποδείχθηκε κακόγουστη κροτίδα. Αλλά και οι αστοί - και όλο το σύστημα - υποτίθεται ότι θα έχαναν το εισόδημά τους μέσα από τις "κρίσεις υπερπαραγωγής", μια και τα προϊόντα που ιδιοποιούντο δεν θα μπορούσε να τα αγοράσει κανείς, μια και "η μεγάλη μάζα" της κοινωνίας αποτελείται από "εκμεταλλευόμενους". Έτσι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα κάτω από την πίεση της αντίθεσης "του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και του ατομικού χαρακτήρα της ιδιοποίησης" θα κατέληγε σε αξεπέραστα αδιέξοδα, όπου μετά από την παρέμβαση της "μαμής της ιστορίας" θα κατέρρεε.
Αυτό που οφείλουμε να κρατήσουμε από την εν λόγω σκόπιμα αφελή προπαγάνδα ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΙΜΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ, Η ΜΟΝΙΜΗ ΤΑΣΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗΣ από την υποτιθέμενη αγκύλωση τωβ παραγωγικών σχέσεων. Πράγματι το σύστημα μπορεί να μην κατέρρευσε, αλλά όλοι διαπιστώνουμε ότι κάθε μέρα γινόμαστε φτωχότεροι ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ με εξαίρεση τις τράπεζες. Και αυτήν την κατάπτωση έπρεπε να συνηθίσουμε να την θεωρούμε φυσιολογική, ως αποτέλεσμα των εγγενών νόμων που διέπουν το σύστημα. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΨΕΜΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΔΙΟΤΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΓΝΗΣΙΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ) ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΑΡΑ Η ΜΟΝΙΜΩΣ ΑΥΞΑΝΟΥΣΑ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΟΛΩΝ, όπως θα αποδείξω στην συνέχεια.

Είναι γνωστό τοις πάσι ότι Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ. Αυτό σημαίνει ότι κάθε επενδυτής για να μπορέσει να επιβιώσει μακροπρόθεσμα είναι υποχρεωμένος να βελτιώνει συνεχώς τις συνθήκες παραγωγής ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΙΣΧΥΣΕ ΣΤΟ ΑΚΕΡΑΙΟ ΚΑΘ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Με την πάροδο του χρόνου φτάσαμε όμως σε συνθήκες τρομερής αύξησης της παραγωγικότητας μέχρι του σταδίου της υπεραυτοματοποίησης της παραγωγικής διαδικασίας. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ Η ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΧΘΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝ. Με αυτή την έννοια - και με βάση την θεωρία της αξίας που καθιέρωσε η κλασσική αγγλική οικονομολογία - η τεχνολογική πρόοδος έχει σαν αποτέλεσμα την μείωση της αξίας των παραγόμενων αγαθών, άρα και την μόνιμη άνοδο της αγοραστικής αξίας του χρήματος. Οικονομική ανάπτυξη σημαίνει πρώτα και κύρια ανάπτυξη της παραγωγικότητας μέσω της τεχνολογικής προόδου, η οποία αυξήθηκε στην πορεία του καπιταλισμού με γεωμετρική πρόοδο. Μια οικονομία που έχει τους φυσιολογικούς ετήσιους αναπτυξιακούς ρυθμούς 5% σημαίνει ότι σε περίοδο 30 περίπου ετών, δηλαδή μέσα σε μια γενιά ΔΙΠΛΑΣΙΑΖΕΙ τις καταναλωτικές της προϋποθέσεις, εάν θεωρήσουμε τα ποσοστά εκμετάλλευσης της εργασίας σταθερά. Αλλά έστω και εάν θεωρήσουμε ότι η αδηφαγία των επενδυτών τα αυξάνει συνεχώς, η πραγματοποίηση της καταναλωτικής κοινωνίας και η καθιέρωση του κοινωνικού κράτους απόδειξε ότι η καταναλωτική δυνατότητα των εργαζόμενων στα πλαίσια μιας κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας, η οποία λειτουργεί στοιχειωδώς είναι φυσικό να αυξάνεται. ΑΡΑ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΑΛΛΑ Η ΥΛΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ. Και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη περί αυτού από την ίδια την ιστορική διαδικασία.
ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΑΝΤΙΦΑΣΚΕΙ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ, ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΘΕΜΕΛΙΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.

Συνεχίζεται...