ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΔ. ΜΕ ΤΙΤΛΟ "Τα δίδυμα κέρατα της επαναστάσεως και της άνωθεν ανίερης πιέσεως

...Πολλαπλασιάστηκα, για να με νιώσω,
για να με νιώσω, χρειάστηκε να νιώσω τα πάντα,
ξεχείλισα, χύθηκα έξω από μένα,
γυμνώθηκα, παραδόθηκα
και σε κάθε γωνιά της ψυχής μου υπάρχει ένας βωμός σε διαφορετικό θεό...


Κήποι σωσίες και παράλληλοι ποιητές
(από τα σχόλια)


Στην διαδικασία των κοινωνικών ανατροπών 
οι τελεολογίες δικαιούνται να προβάλλονται μόνο ως φάρσες.
Σαν αδιόρθωτος κλόουν όμως δεν μπορώ να αποκρύψω,
ότι το είδος μας είναι καταδικασμένο να κατακτήσει την ευδαιμονία.

Πελαγοφίαλος


1. ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ Η ΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Την προπροηγουμένη ανάρτηση αποτελεί ανοιχτή επιστολή τού ΔΚ. προς τον γράφοντα.

Θεωρώ ότι όταν μια επιστολή απευθύνεται ως ανοικτή, αποσκοπεί σε δυο σκοπιμότητες:

1. Το ενδιαφέρον της κρίνεται από τον ασποστολέα γενικότερου χαρακτήρα, ώστε αποδέκτης να μην είναι αποκλειστικά και μόνον αυτός που ονομαστικά αναφέρεται, αλλά και κάθε άλλος που αισθάνεται, ότι το περιεχόμενο τής επιστολής τον αφορά άμεσα.
2. Ο επονομαζόμανος αποδέκτης καλείται να τοποθετηθεί δημόσια και υπεύθυνα στο περιεχόμενο τής επιστολής.

Ομολογώ, ότι τέτοιου είδους ανοικτές επιστολές ανταποκρίνονται επ' ακριβώς στις προσδοκίες μου. Γι' αυτό τον λόγο ευχαριστώ τον φίλτατο ΚΔ. εκ νέου για το πόνημά του και τις δημιουργικές προκλήσεις που αυτό περιέχει.
Ίσως το περιεχόμενο αυτής τής ανοικτής επιστολής να μην κατέστη πλήρως και σε όλα τα επί μέρους σημεία του κατανοητό από όλους, όσους είχαν την καλή διάθεση να την διαβάσουν και να ασχοληθούν με αυτήν. Εάν πράγματι συμβαίνει κάτι τέτοιο, φρονώ, ότι αυτό ανάγεται στην πρακτική τού ΚΔ. ενίοτε να εκφράζεται με συμβολικό τρόπο, κωδικοποιώντας μηνύματα. Αυτή η πρακτική τού αποστολέως ανταποκρίνεται εύστοχα στην μόνιμη χαίρουσα προσδοκία τού φερόμενου ως αποδέκτου να ερμεινεύει, να αποκωδικοποιεί και να επιζητεί την εξαγωγή των σημενομένων εκ των σημενόντων.

Ο ΚΔ. γνωρίζει λίαν καλώς την αποστολή του στην προκειμένη περίπτωση και την εκπληρώνει με αριστοτεχνικό τρόπο. Αυτή επικεντρώνεται κυρίως στο να θέσει ζητούμενα και όχι να προτείνει λύσεις σε αυτά. Σχετικά με το δεύτερο πετάει το μπαλάκι στον αποδέκτη. Έχοντας αναταποκριθεί στην δική του πρόκληση, φέρνει τον αποδέκτη ενώπιον ενωπίω, έναντι εκείνης τής προκλήσεως, την οποίαν θεωρεί ότι αρμόζει να τον απασχολήσει.

Ο ΚΔ. έχει δηλώσει ότι "με πάει". Το ίδιο δηλώνω και εγώ γι' αυτόν. Πέραν τής αντισυμμετρικής μας αρμονίας, εφ' όσον αυτός είναι ΚΔ. και εγώ ΔΚ., ο φίλος μου είναι εξαιρετικός ζωγράφος, ανταποκρινόμενος σε τεχνοτροπίες που συμπαθώ ιδιαίτερα: Ζωντανά χρώματα - τουτέστιν Μεξικάνος - μονίμως συμβολιστής, αδυσώπητα σουρεαλιστής στις προκλήσεις του, συνειδητά παιχνιδιάρης ως "περιστρεφόμενος Δερβίσης" όπως ο ίδιος δηλώνει, γκαζώνοντας ενώ πατάει φρένο, δηλαδή ανατροπέας χωρίς φωνασκίες και σεβόμενος τα μέτρα τής αισθητικής.

Ο φίλος μου δηλώνει ετών 31 ενώ εγώ 58. Εδώ δηλαδή προσκρούουν πρόσωπα ανήκοντα σε δυο διαφορετικές γενιές, γι αυτό δήλωσα σχολιάζοντας την ανάρτηση τής επιστολής του, ότι αφ' ανός αυτή με χαροποιεί, αφ' ετέρου με τιμά.
Ο ΔΚ. φέρει, θέλοντας και μή, όλα τα βασικά χαρακτηριστικά τής γενιάς που ανήκει. Το ίδιο ισχύει και για τον γράφοντα. Κατά συνέπεια, η συζήτηση που διεξάγεται αφορά έμμεσα και πίσω από τούς συγκεκριμένους συζητητές, και ζητούμενα που θα μπορούσαν να αφορούν από κοινού δύο διαφορετικές γενιές. Όπου οι δύο άμεσα διαλεγόμενοι αποτελούν απλά το έναυσμα για την συμμετοχή στον διάλογο και άλλων, οι οποίοι είτε ανήκουν στην γενιά, η οποία σήμερα ανδρώθηκε και ολόκληρώθηκε ο γυναικείος σχηματισμός της, ως γενιά που βιολογικώς ανθεί και φέρει ορμή, είτε ως γενιά, η οποία βρίσκεται προ τής ωριμότητος και θα κληθεί τα επόμενα χρόνια να συμβάλλει με πιο υπεύθυνο τρόπο στον σχηματισμό τού καρπού. Είτε βεβαίως ως φίλοι και φίλες ενδιάμεσων ηλικιών, οι οποίοι αναλόγως τής ηλικίας τους εκπροσωπούν άλλες σημαντικές ηλικιακές ομάδες.

Αναμφίβολα η γενιά, η οποία πλησιάζει την ωριμότητα, ωφείλει να είναι υπόλογη, έναντι αυτής που αποτελεί το ανερχόμενο βιολογικώς - με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται - δυναμικό. Και η δεύτερη είναι σαφώς υπεύθυνη για τα παιδία νηπιακής ηλικίας, καθώς και αυτά που πρόκειται να γεννηθούν.
Οι ενδιάμεσες ηλικίες φέρουν το βαρύ, αλλά ωραίο καθήκον τής διαπαιδαγωγήσεως τέκνων σχολικής και εφηβικής ηλικίας, στην ουσία αυτοί κρατούν την διαμόρφωση τού πλέον ευαίσθητου παράγοντα ως προς την διαμόρφωση τού επόμενου μέλλοντος στα χέρια τους.
Εξίσου σημαντικό είναι το χρέος, όσων δεν έτυχε να κάνουν (ακόμη) παιδιά. Το χρέος ενός εκάστου, ορίζεται εφ' ω αυτός ετάχθη. Στην σύγχρονη κοινωνία, στην οποία οι λεγόμενοι "singles" αποτελούν σημαντικότατο ποσοστό, καλούνται αυτοί να διαλεχθούν όχι μόνο με το προσωπικό πεπρωμένο, αλλά και με το κοινωνικό, προάγοντας τα δικά τους συμπεράσματα, την μαρτυρία και την προσφορά τους σε αυτό.

Ένας διαδικτυακός χώρος, όπως άλλωστε συμβαίνει με τα περισσότερα μπλογκς, που δεν αποσκοπεί να αποτελεί μόνον ένα ιδωτικό ημερολόγιο, αλλά προσβλέπει στην χαρά να κοινωνήσει, καθίσταται προικισμένο, με την συμμετοχή όλων αυτών που προαναφέρθησαν.
Με αυτήν την έννοια, η ανοικτή επιστολή τού ΚΔ., αλλά και η συμμετοχή όλων όσων με τον ένα ή άλλον τρόπο συμμετέχουν εδώ - διαδραστικά ή μή -συμβάλλουν στην ικανοποίηση αυτής τής ανάγκης.

Στον καλό μου φίλο απάντησα στα σχόλια, ότι αδυνατώ να απαντήσω στα ερωτήματά του ολοσχερώς, παρότι δεν τυγχάνω διόλου άσχετος προς αυτά. Ισχυρίστηκα, ότι ενδιαμέσως διαθέτω κάποιες εμπειρίες και συμπεράσματα σχετικώς, τα οποία ευχαρίστως θέλω να θέσω στην διάθεσή του, στα πλαίσια μιας ανοικτής συζήτησης.
Συμφώνως προς κάποια Ινδική φιλοσοφική σχολή, όσα κάνει ο άνθρωπος μέχρι το 64ο έτος τής ηλικίας συνιστούν προετοιμασία. Με την ολοκλήρωση αυτού τού έτους καλείται πας προετοιμαζόμενος να λάβει την απόφαση, κατά πόσο σκοπεύει να γεράσει ή να ωριμάσει.
Κάθε 8 χρόνια αναγεννώνται όλα τα κύτταρα τού ανθρώπινου οργανισμού, συμπεριλαμβανομένης και τής λέμφου. Το 64 αποτελεί την όγδοη επανάλληψη τού 8, το οποίο σφραγίζει ως αριθμός κάποιους σημαντικότατους βιολογικούς κύκλους. Σημαντικότερος των οποίων είναι η κύησις. Γι' αυτό, ο άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί μετά από 7 ή 9 μήνες κυήσεως, αλλά δεν μπορεί να γεννηθεί μετά από 8. Διότι τότε το βιολογικό σύστημα ισορροπεί.
Προσωπικά διανύω την όγδοη οκτάβα, βρισκόμενος στην πρώιμη φάση της. Εάν θα δυνηθώ να παίξω στις υψηλότερες και εν τέλει καρποφορούσες κατά τούς Ινδούς οκτάβες, γνωρίζει μόνο το πεπρωμένο. Γνωρίζω, ότι αυτή η οκταετία, 1910 με 1917 αποτελεί και θα αποτελέσει μια πολύ κρίσιμη και δύσκολη περίοδο για την ανθρωπότητα. Εκτιμώ, ότι η επόμενη αυτής οκταετία 1918 - 1925 θα είναι ακόμη πιο καθοριστικής σημασίας.. Τούς λόγους που με οδηγούν σε αυτήν την εκτίμηση σκοπεύω να παραθέσω σε κάποια από τις επόμενες αναρτήσεις, η οποία θα αφορά την Νέα Εποχή. Όχι αυτήν των "νεοεποχιτών", θεοσοφιστών, αν και στις αστρολογικές αντιστοιχίες αποδίδω έμφαση, αναγνωρίζοντας την σημασία τού περιεχομένου και τού ρόλου των Υδροχοϊκών ποιοτήτων. Αλλά εκτιμώντας, ότι θα πρέπει να διερευνηθούν πέραν τής πορείας τής Εκλιπτικής και άλλα καθοριστικής ενδείξεως Μεταίωρα.
Κατά συνέπεια δεν είμαι βιολογικώς ακόμη ώριμος να κατέχω. Βρίσκομαι σε στάδιο αναζητήσεως. Όμως όχι πρώιμο, αλλά προκεχωρημένο. Άρα δικαιούμαι - και ωφείλω - να εκδηλώνομαι, πάντοτε όμως ακόμη με την δέουσα επιφυλακτικότητα. Καλώς ή κακώς δεν μπορώ να ζυμώσω ψωμί. Έχω όμως μαζέψει κάποια τουβλάκια από προηγούμενα συντρίμμια μου και αποτολμώ κάποια σκαριφήματα για τον φούρνο.


2. ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΚΕΡΑΤΑ ΚΡΕΜΑΣΤΡΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΟΥΡΑΒΛΙΑ ΟΣΩΝ ΑΓΑΠΟΥΝ 

Πράγματι, εάν μελετήσουμε τα δεδομένα των κοινωνιών, μη εξαιρουμένης και αυτής στην οποία ανήκουμε, θα διαπιστώσουμε ότι τις σφραγίζει η δυαρχία.
Ο Κάρολος Μαρξ διακύρηξε, ως ο πλέον επιφανής και αγιοποιημένος θεωρητικός των λεγόμενων "κοινωνικών επαναστάσεων", ότι "Κυρίαρχη ιδεολογία σε μιά κοινωνία καθίσταται η ιδεολογία τής κυρίαρχης τάξης". Όπου ως "κυρίαρχη τάξη" διαπιστώθηκε να είναι "η τάξη που έχει την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής".
Σε αντιδιαστολή προς την θεωρία τού Μαρξ κυρίαρχη ιδολογία στις κοινωνίες είναι - συμφώνως προς τις απόψεις τού γράφοντος - αυτή που που επιβάλλουν τα κρυφίως δρώντα χθόνια - κρόνεια ιερατεία.
Αυτά αναπαράγουν την οντολογία τού δυισμού, όπου "η αρχή του καλού και τού κακού" καθορίζουν αμοιβαίως τα πάντα.
Σχετικά με την δυαρχία των αποκρυφιστών δεν έχω να προτείνω κάποια πιο λειτουργική συντομογραφία από τις "ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ', που έχω αναφέρει επανειλημμένα εδώ και έχω καταχωρήσει στο scribd.com. Για όσους επιθυμούν να εντρίψουν εις βάθος, υπάρχει βεβαίως πληθώρα θρησκειολογικών και εθνολογικών μελετών, για κάποιες από τις οποίες γίνεται αναφορά και στην συντομογραφία που προαναφέρθηκε.

Μελετώντας την ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων παρακολουθούμε, ότι αυτές ήσαν στις πλείστες των περιπτώσεων ενταγμένες στην λογική τού συστήματος, το οποίο ισχυρίστηκαν ότι αμφισβητούσαν, με αποτέλεσμα να οδηγήσουν, στην περίπτωση που αυτές επιβλήθηκαν στο εξώτερο εξουσιαστικό σκηνικό, σε αναπαραγωγή τού προϋπάρχοντος συστήματος με άλλη μορφή.
Τα εκάστοτε καθεστώτα ομοιάζουν ως εκ τούτου να κυοφορούν την αμφισβήτηση και ανατροπή τους ως σάρκα εξ ίδιας σαρκός. Το λεγόμενο "αντίπαλο δέος", που προάγεται εντός των πλαισίων των καθεστώτων, αποτελεί ανεστραμένο είδωλο αυτών, είναι δηλαδή εξίσου καθεστωτικό με αυτά, περιορίζοντας τις "αλλαγές" στον εξωτερικό μανδύα και αποτρέποντας τις όποιες ουσιαστικές αλλαγές περιεχομένου.
Αυτό δεν συνεπάγεται, ότι οι προσπάθειες όσων συμμετέχουν στις διαδικασίες κοινωνικής ανατροπής με αγνά αισθήματα, ανιδιοτελώς και εντίμως αποβαίνουν σε κάθε περίπτωση τελείως μάταιες. Η διάδοση μιας αντίστοιχης αντιλήψεως είναι αντιδραστική και αποσκοπεί στην πλήρη αδρανοποίηση τού ιστορικού υποκειμένου.
Οπωσδήποτε οι σχέσεις εξουσίας δεν έχουν στατικό χαρακτήρα, αλλά συμμορφώνονται σύμφωνα με την δυναμική των κοινωνικών συγκρούσεων. Όσο πλέον συνειδητή και δυναμική είναι συμμετοχή των αγνών κοινωνικών αγωνιστών σε αυτές τις συγκρούσεις, τόσο περισσότερο βελτιώνονται συνήθως τα δεδομένα τής ποδηγετήσεώς τους από τον δυαρχικό περίγυρο.
Εάν πάρουμε ως συγκεκριμένο παράδειγμα την επανάσταση τού 1821, αυτή μπορεί να μην οδήγησε στην ποθούμενη εθνική απελευθέρωση τού λαού, αλλά οδήγησε με την αποτίναξη τού οθωμανικού ζυγού στην έξωθεν και έσωθεν επιβολή ενός προτεκτοράτου, το οποίον ήτο και παραμένει υποχείριο των λεγόμενων "μεγάλων" δυνάμεων. Εάν όμως προσπαθήσουμε να φανταστούμε, ποια θα ήταν η κατάντια μας σήμερα, εάν δεν είχε λάβει χώρα τότε ο Μεγάλος Ξεσηκωμός, μπορούμε να κατανοήσουμε, ότι παρόλο που αυτός εξαντλήθηκε μεταξύ των κεράτων τής εξουσίας (κατά Κ.Δ.) με τρόπο ανίερων πιέσεων, περόλα αυτά ΥΠΗΡΞΕ ΣΩΤΗΡΕΙΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΟΣ.
Μπορεί σήμερα να καταγγέλουμε την σφοδρή επίθεση ενάντια στην γλώσσα μας και την διαστροφή που αυτή έχει υποστεί. ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥΣ ΙΣΩΣ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.
Μπορεί σήμερα να καταγγέλουμε τις απόπειρες διαστρέβλωσης τής νεώτερης ιστορίας μας. ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΝ ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Η βελτίωση των σχέσεων εξουσίας προς όφελος τής κοινωνίας είναι το πρώτο όφελος, το οποίον προκύπτει από την παρέμβαση των ανιδιοτελών κοινωνικών αναμορφωτών και έχει συλλογικό - κοινωνικό χαρακτήρα. Πέραν αυτού όμως τα ξεχωριστά πρόσωπα, τα οποία συμμετέχουν με ανιδιοτέλεια στούς κοινωνικούς αγώνες επιτυγχάνουν συνήθως επίσης και μια προσωπική εξέλιξη, η οποία είναι και αυτή θετική. Αυξάνουν παραγωγικά τις εμπειρίες και την ετοιμότητά τους, τον αλτρουισμό και την κοινωνική ατοσυνειδησία τους.
Εφόσον όμως η όλη διαδικασία παραμένει εγκλωβισμένη σε δυαρχικά πλαίσια, όλα αυτά τα επί μέρους αναμφισβήτητα οφέλη, έχουν μόνο ποσοτικό χαρακτήρα στα πλαίσια τού ισχύοντος συστήματος κοινωνικής αλλοτρίωσης και αδυνατούν να σπάσουν την άνωθεν επιβεβλημένη κρούστα τόσο σε επίπεδο κοινωνικής, όσο και σε επίπεδο ατομικής συνειδήσεως. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι δυνάμεις τής κοινωνικής ανατροπής παραμένουν κατά κανόνα δέσμιες ιδεολογημάτων και ουραγοί ηγεσιών, οι οποίες διεκπεραιώνουν συστημικά σχέδια. Η αδυναμία να βρούν οι κοινωνικοί αγώνες μια ποιοτιική διέξοδο και οι ήττες που επακολουθούν, είναι συχνά ζοφερές και απανωτές. Με αυτό τον τρόπο καλλιεργείται μια καλυμμένη ηττοπάθεια και επικρατεί ψυχολογικό κλίμα προσαρμογής, ασχέτως εάν οι ηγεσίες αυτών των κινημάτων εντείνουν τούς τόνους ενός ψευτοεπαναστατικού βερμπαλισμού. Έτσι τα κοινωνικά κινήματα απολήγουν μεσα σε μια πορεία να εξαντλούν την δυναμική τους σε ακτιβισμούς άνευ ουσιαστικού αποτελέσματος (την λεγόμενη "επαναστατική γυμναστική") και να βαυκαλίζονται, κραυγάζοντας κενή προοπτικής συνθηματολογία.
Αυτή η απόλιξη είναι πλήρως επιθυμητή από το σύστημα, το οποίον παρά την εξωτερική δήθεν μαχητική πρακτική των θεσμών που ευαγγελίζονται κοινωνική ανατροπή, θεωρεί, ότι μέσω αυτής τής φρούδας διαδικασίας, η οποία δεν αποτελεί γι' αυτό κάποια απειλή, συντελείται η εκτόνωση τής καταπίεσης που εφαρμόζεται. Η αντιμετώπιση αυτή των κοινωνικών κινημάτων ονομάστηκε και "Μέθοδος τού Μηχανοδηγού": Όταν η πίεση τού ατμού στο μηχανοστάσιο ανέβει πολύ, ώστε να απειλεί έκρηξη, ο μηχανοδηγός αφήνει ένα τμήμα τού ατμού ελέυθερο, ώστε να εξέρχεται αυτό τού λέβητος, κατεβάζοντας την πίεση, ενώ η ατμομηχανή εξακολουθεί την προκαθορισμένη πορεία.

Αυτές οι ιστορίες έχουν επαναληφθεί ξανά και ξανά και μας έχουν οδηγήσει στα σημερινά επικίνδυνα αδιέξοδα. Ιδιαίτερα η νέα γενιά που εισέρχεται σε ηλικία υπευθυνότητος και μπορεί ακόμη να σκέπτεται όχι μόνο κριτικά, αλλά συνειδητοποιεί και την ανάγκη να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις τού συλλογικού μας πεπρωμένου, τα έχει μπουχτήσει.
Σε αυτά νομίζω ότι αναφέρεται ο ΚΔ. στην πρώτη προβληματική τής επιστολής, ακολουθώντας γραφή πυκνή και συνειδητά προκλητική:

"...Θα μπορούσε στην ουσία του πράγματος να ισχυριστεί κάποιος, ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι καταπιεσμένοι ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους status, και άρα το να προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες τους ενάντια μίας οποιασδήποτε αδικίας, είναι σαν να παίζει κανείς με τις θέσεις των επίπλων σε ένα σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά. Όλοι οι των επαναστάσεων πάντα αργά ή γρήγορα απογοητεύονται, όταν βλέπουν πως οι κινήσεις τους ενεργοποιούν τον εχθρό και ταΐζουν το τέρας που αντιπαλεύουν, ενισχύοντας τον οπλισμό της «τυραννίας» που έχουν εγκαθιδρύσει κάποιοι «άλλοι». Εκτός βέβαια κι αν πρόσκαιρα γίνουν αυτοί οι επικυρίαρχοι στο παιχνίδι αυτό του ανθρωποφαγικού κανιβαλισμού..."

και

"...Απλά όλο αυτό πρέπει να το δούμε ως ένα ταξίδι της συλλογικής συνειδητότητας, σημειώνοντας πως αυτό δε σημαίνει ότι το είδος μας δε το είχε ανάγκη ως τώρα, ή δε θα το έχει ανάγκη για μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη. Στο μόνο πράγμα στο οποίο εναντιώνομαι είναι η ψευδαίσθηση. Και από τη στιγμή που τα χέρια μου είναι γεμάτα ακόμη από καθαρίσματα παλαιών δικών μου αυταπατών, ο αναγνώστης ίσως και να αναρωτιέται γιατί αντικρούω τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει..."

φτάνοντας τελικά να γίνει αδυσώπητα προκλητικός:

"...Η ιδέα το να παίρνει κανείς μέρος σε κινήματα μπορεί να έχει απελευθερωτικά και καθαρκτικά χαρακτηριστικά, δε το αρνείται αυτό κανείς.  Τέτοια όμως όπως το να παίζει ένα καλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, να συμμετέχει σε μία θεατρική παράσταση  ή να γράφει ένα βιβλίο. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει, είναι ότι αν όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά, γνώριζαν ότι τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, και ότι πιθανότατα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από ότι περιμένουν, θα έπαιρναν τελικά μέρος; Θα ήθελαν να συμμετέχουν απλά και μόνο για την ψυχαγωγία εαυτών;..."

Απευθυνόμενος σε ένα πρόσωπο τής προηγούμενης γενιάς απευθύνεται στην ουσία σε όλους όσους ανήκουν σε αυτήν και αγκομαχούν να δομήσουν κάποιο λόγο στην προοπτική τής δυναμικής "κάποιας(;)" ανατροπής.
Και λέει κοντολογής:

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι: Δεν βαρεθήκατε την τζαμπούνα; Τι είναι αυτό που επικαλείστε και προς τι μάς εγκαλείτε μετά από τόσα και τόσα; 

Εγώ μπορώ να διακρίνω μόνο το ξεραμένο σας λαρύγγι, που μέσα στην κάψα τού οχετού προσπαθεί απεγνωσμένα να σχηματίσει εκείνο το γράμμα τής αλφαβήτου, που εσείς υπαινίσεσθε ότι θα αποτελέσει κάποτε την κραυγή για την κατάληψη τού υψώματος.
Μπορώ να διακρίνω μόνο το μπαλωμένο σας βρακί, ενώ εσείς πασχίζετε να καθαρθείτε με τον ρέοντα ιδρώτα σας, όταν διατείνεσθε πως βαστάτε την λαβή τής πόρτας στον προθάλαμο, όπου φυλάσσονται τα σκεύη για τον εορτασμό.

Και πώς θα πληρωθεί το Προφητικόν τού Εξορίστου Ποιητού;
Πού είναι η καταιγίδα, που θα γεννήσει ο Νούς τού Ανθρώπου;

Στην ουσία ο ΚΔ. μάς ζητάει να καταδείξουμε, ότι πράγματι υπάρχει εκείνη η ενότητα των αντιθέτων, η οποία δεν αποτελεί εγκλωβισμό στην δυαρχία, αλλά ζωογονεί την διαλεκτική ενός οράματος απελευθέρωσης.
Εκείνη την διαλεκτική, η οποία υποβιβάζει τα διπλά κέρατα τής δυαρχίας σε ανούσιες κρεμάστρες για τα βιολιά  και τα σουράβλια αυτών που αγαπούν.


ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΝΟΣ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΣΥΝΘΕΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΥΠΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ. ΕΝΟΣ ΟΡΓΑΝΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΞΟΡΜΗΣΕΩΝ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ.
ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΙΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.

ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΥΤΟΕΠΙΒΕΒΑΙΟΥΜΕΝΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ.
ΟΤΑΝ ΡΩΤΑΕΙ "ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ;" ΕΝΝΟΕΙ "ΠΟΥ ΦΘΑΝΕΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΟΥ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΣΟΥ, ΦΑΝΕΡΩΣΕ ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΛΑΞΕΥΕΙΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ".

Δηλώνει ότι δεν είναι σκληρός απέναντι σε ότι θεωρεί ενδιάμεσο. Αποδέχεται με συμπάθεια να κινούνται οι Ανώνυμοι στα μεσοδιαστήματα.
Όμως από αυτούς που θέλουν να επιδεικνύουν πρόσωπο, απαιτεί τον σχηματισμό ευκρινών και υπεύθυνων χαρακτηριστικών, τα οποία να είναι εις θέσιν να προδιορίζουν αιτιολογημένη αποφασιστικότητα έναντι των προκλήσεων που εκούσια αυτοί ισχυρίζονται ότι αποδέχονται.
Δηλώνει, ότι δεν πάσχει από μάσκες, λοφία και πόζες. Κατανοεί τον ψυχολογικό ρόλο που αυτά μπορούν ίσως να εξυπηρετούν στα πλαίσια μιας φευγαλέας αυτοάμυνας.
Όμως ζητούμενο δεν μπορεί να είναι η εξυπηρέτηση, αλλά η επιτέλεση.
ΤΕΛΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ. ΣΚΟΠΟΣ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ.
ΤΕΛΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΕΛΟΥΣ. ΤΟ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ.

Ο φίλτατος ΚΔ. γίνεται όφις προκλήσεως, βάζοντάς μας ενώπιον των συνεπειών όσων θίγουμε.
Όμως εμάς δεν μας απασχολεί εάν θα ρεζιλευτούμε για μια ακόμη φορά.
Άρα το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί, είναι να προχωρήσουμε. Διότι εάν καταφέρουμε να σπρώξουμε την πραμμάτια μας μέχρι τούς πρόποδες τής ανηφόρας, είμαι πεισμένος, ότι οι νεώτεροι που έπονται θα ανορθώσουν την σημαία τους ψηλότερα.

Θα με ρωτήσει όμως ο ΚΔ.:
Ποιο ύψωμα και ποια σημαία;
"Σημαία από νάυλον, πλαστική";

ΔΕΙΞΕ ΤΟΤΕ, ΟΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ, ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΖΩΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ ΝΑ ΒΡΕΙ.


3. ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΔΥΑΡΧΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ.
ΕΜΠΡΟΣ ΝΑ ΚΥΟΦΟΡΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΕΤΑΑΝΘΡΩΠΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. 

Συνεχίζεται...

ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΦΚΑ

Διάβασα σήμερα στο tvxs.gr την εξής είδηση:

http://tvxs.gr/news/topika-nea/kaneis-den-anazita-tin-11xroni-stefka-ton-fanarion

"... Κανένας νόμιμος συγγενής της 11χρονης Στέφκα, του κοριτσιού που ζητιάνευε στα φανάρια και τραυματίσθηκε θανάσιμα όταν παρασύρθηκε από λεωφορείο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, δεν έχει βρεθεί ακόμη..."


Με αίσθημα αμηχανίας έγραψα τους στίχους που ακολουθούν:


ΔΑΚΡΥΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤΕΦΚΑ

Γιατί δακρύζεις για μένα
αφού τόσα παιδιά πεθαίνουν κάθε μέρα...

Δακρύζω
γιατί και γω πάντοτε ήμουν
ένα παιδί στα φανάρια που σκούπιζε τζάμια.
Προσπάθησα να δω πίσω απ' αυτά
κάποιες μορφές κρυμένες στην ομίχλη
καθώς τ' απόνερα τής βροχής
παρέσυραν τα χέρια μου
ως το δικό σου αίμα.
Βούτυξα μέσα τα χέρια μου
για να βάψω στο μέτωπο
χρώματα τού πολέμου.

Χρώματα τού πολέμου, μα γιατί;
Και πόλεμο ενάντια σε ποιόν;
Χιλιάδες είναι αυτοί που θα πούνε
ότι η χώρα σου ξεφορτώθηκε ένα ακόμη παράνομο μετανάστη.

Ξέρω...
Πάντα σκουπίζοντας τα τζάμια έβλεπα γύρω τούς βρικόλακες.
Κάποτε τόλμησα να σκουπίσω με το στουπί και τον καθρέφτη
κοίταξα μέσα για να δω το πρόσωπό μου
και τότε είδα τον πιο επικίνδυνο βρικόλακα
μέσα μου

Τα δίδυμα κέρατα της επαναστάσεως και της άνωθεν ανίερης πιέσεως - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ"

Ανοιχτή επιστολή στον Πελαγοφίαλο: 
Κατάληψη, επανάσταση ή αποστασία «ενάντια» στην εξουσιαστική, ιεραρχική πίεση

 Όλοι οι κοινωνικοί ακτιβισμοί ή ακόμη και οι φαντασιακοί ενεργισμοί το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν αυτό που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, στο βαθμό που οι άνθρωποι ξεκινάνε με στόχους και συγκεκριμένα αποτελέσματα στο μυαλό, και στην πορεία απογοητεύονται και βγαίνουν τελικά από την πλάνη. Είναι το κομμάτι της ίδιας της ψευδαίσθησης το μεμπτό της υποθέσεως και όχι ο ακτιβισμός αυτός καθ’ αυτός, που δεν είναι παρά άλλος ένας έγκυρος τρόπος να περάσεις το χρόνο σου.  Υπάρχει ωστόσο μία αναπτυσσόμενη πίστη, παρ’ όλα αυτά, πως η προσδοκώμενη παγκόσμια μεταστροφή είναι η μαρτυρία μίας κάποιας συλλογικής μεταλλαγής στη συνείδηση, τύπου Μάγιας και «τέλος χρόνου» λόγου χάριν, και κατά λογική επαγωγή όλα τα παραπάνω είναι τα μέσα μας προς αυτήν. Κατά την άποψη μου αυτό δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Υπό την οπτική εξέτασης της παραπάνω πλάνης, οι anonymous και οι συναφείς τους εκφάνσεις, μου προκαλούν το ενδιαφέρον και θα εξηγήσω το γιατί. Το ανώνυμο υφίσταται σε μία σκιώδη περιοχή μεταξύ παραδειγμάτων χωρίς εμφανώς να ανήκει σε κάποιο από αυτά. Για την ακρίβεια προτείνω πως υπάρχουν τριών ειδών παραδείγματα που σχετίζονται με τη συζήτηση:

α) Το εξουσιαστικό παράδειγμα που σχετίζεται με τη δύναμη, το χρήμα κλπ

β) Το ενάντιο παράδειγμα της επανάστασης, των κοινωνικών αξιών και της ατομικής προβολής

γ) Το παράδειγμα που αυτή η ανάλυση θα αντιπαραθέσει στα δύο προηγούμενα και το οποίο αντιλαμβάνεται αυτά τα δύο ως καθρεπτικές εικόνες και άρα εξίσου αναχρονιστικά.

Οι οποιοιδήποτε anonymous το λοιπόν υφίστανται, κάπου μεταξύ δεύτερου και τρίτου παραδείγματος. Δεν προκαλούν καμία απολύτως αλλαγή και είναι απλά μία εκδήλωση του τί ήδη συμβαίνει. Όπως και ο χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν, ο V, οι anonymous λειτουργούν με πυροτεχνήματα που τελικά δεν έχουν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Αυτή η ασυνέπεια και ο παραλογισμός είναι κάτι που τους καθιστά αγνούς, και άρα προσωπικά μου είναι συμπαθείς.

Η διαφορά μεταξύ μαγείας και τέχνης είναι ότι η πρώτη επιδιώκει κάποια αποτελέσματα και αλλαγές, ενώ η δεύτερη είναι απλά μία δημιουργική έκλυση ενεργειών, ακολουθούμενη από την διάθεση επακόλουθης παρατήρησης των αλλαγών που αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν, ανεξάρτητα από την επιθυμία ή την ελπίδα μας. Οι κοινωνικοί ακτιβισμοί, έχοντας υπόψη τους παραπάνω ορισμούς, θα μπορούσαν να ενταχτούν στον ορισμό περί μαγείας, στη καλύτερή τους, ενώ η ατραπός των anonymous να ενταχτεί, στις καλύτερες των εκφάνσεων της, στην κατηγορία της τέχνης. Υπάρχει και μία μικρή ξεχωριστή κατηγορία, «κοινωνικών ακτιβιστών» (μέσα σε εισαγωγικά), που φοράνε μάσκες σαν τους anonymous, και είναι κάτω από την εντύπωση ότι φέρνουν αλλαγές ή τουλάχιστον φιλοδοξούν προς αυτό. Αυτοί είναι οι bloggers παραδείγματος χάριν. Φυσικά, οι διατυπώσεις μου είναι αφοριστικές. Ας εξετάσουμε τα ποσοστά αληθείας και αντίφασης σε όλα αυτά.

Κοιτάξτε ποιο είναι το κλειδί κατανόησης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του να επιτρέψεις κάτι να σε διαπεράσει ως zeitgeist και ρεύμα της εποχής, χωρίς την ανάγκη να το καταλάβεις, και του να μετακινήσεις τα πράγματα ο ίδιος προς την κατεύθυνση ενός επιδιωκόμενου σκοπού. Για παράδειγμα, μπορεί να γράφω αυτό το κείμενο για να πείσω τον αναγνώστη. Από την άλλη, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιώ τις λέξεις ως μέσα για να παρατηρήσω τι θα κινηθεί τριγύρω από αυτές, και τι θα κινηθεί εντός μου, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή μπορεί και να ελπίζω σε κάτι μακρινό και ανέφικτο. Η πραγματικότητα είναι βέβαια, ότι ισχύει λίγο και από τα δύο, και το πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος που διαδραμάτισα στα γύρω και στην αλλαγή του εαυτού στο τέλος της διαδικασίας, είναι ο μόνος παρανομαστής του κατά ποιο βαθμό το «εγώ» μου εμποδίζει «το πραγματικό», (δλδ την σύναψη σχέσεως με τον Κόσμο και την πραγμάτωση της  Επικοινωνίας) από το να συμβεί.

Μία ακόμη κλείδα κατανόησης έχει να κάνει με το πώς θα ορίσει κανείς, ως αυτό που πραγματικά είναι, τη δήθεν «τυραννία του πατρικού νόμου» που κατασκευάζει ο ίδιος ο άνθρωπος, και τις «άνωθεν» πιέσεις που αυτός ο νόμος συνεπάγεται (αφού φτιάχνει ιδιοτελείς ιεραρχίες), χωρίς να κάνει κάποια αξιακή κρίση σχετικά με αυτές, και χωρίς να το δει όλο το θέμα προσωπικά. Θυμάμαι εδώ, μία κουβέντα μεταξύ φίλων κατά την οποία διαφωνούσαμε για την αξία της ένταξης ή μη σε ένα οποιοδήποτε κίνημα.  Αρκετοί εκ των συνομιλητών έχοντας κατά παλαιότερους καιρούς ενταχτεί κάτω από την ομπρέλα ενός τέτοιου, αναγνώριζαν την τωρινή τους ανωτερότητα, ως την έξοδο τους από κινήματα και τα καθεστώτα εντάξεως. Την ανωτερότητα τους δλδ κατόπιν της εξόδου από κάποια ιεραρχία και κάποια μάζα που καταστέλλει τα φυσικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ατομικής τους παρεκκλίσεως. (Το θέμα αργότερα καταλήγει πιο πολύπλοκο όπως εξήγησα και αλλού, κι έχει να κάνει με το ότι παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, γιατί επαγωγικά η αναφορά θα φτάσει σε αυτό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό.*(1))

Για τους anonymous (ή και τους κοινωνικούς ακτιβιστές, αν και αυτοί είναι ιστορικά και ιδεολογικά πιότερο προγραμματισμένοι) και όλους εκείνους που θέλουν να προσεγγίσουν τη ζωή (συμπεριλαμβανομένης της «τυραννίας» και της «ανίερης έξωθεν πιέσεως») με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης, ήτοι δλδ «μαθαίνουμε από τα λάθη μας»*(2) , το παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, δεν είναι πρόβλημα που τους απασχολεί να λυθεί, αλλά ένας άξιος αντίπαλος σε ένα τιτάνιο παιχνίδι κοσμικού ping pong. Η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι ότι η μία γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι, ενώ η άλλη το βλέπει με θανατηφόρα σοβαρότητα (ουσιαστικά «το σύστημα» δε «βλέπει» τίποτε, απλά παίρνει τα χαρακτηριστικά τέρατος, λόγω του ότι ως διανθρώπινη υπερδομή είναι διαφορετικής τάξης από το ίδιο το υποκείμενο που την επισκοπεί). Όταν το όποιο υποκείμενο το λοιπόν, παίρνει την επανάσταση και πολύ στα σοβαρά, θα μπορούσε να πει κανείς πως ασυνείδητα προσχωρεί στη πλευρά την οποία αντιμάχεται, γιατί αρχίζει να μοιράζεται το ίδιο πνεύμα με το «θηρίο». Από ρομαντικός καλλιτέχνης και δημιουργός, μπορεί και μετατρέπεται σε ζόμπι του πολιτικού ορθολογισμού ή του φιλοσοφικού παλιμπαιδισμού, εντάσσεται σε κινήματα ή ομάδες, και αναιρεί τελικά την ατομική του παρέκκλιση.

 Η επανάσταση και οι άνωθεν πνευματικές, εξουσιαστικές και ιεραρχικές πιέσεις δεν είναι παρά τα δίδυμα κέρατα του ιδίου δαίμονα, και η απόδειξη όπως την προσκομίζει ο νόμος της ιστορικής επανάληψης είναι πως η αντι-εξουσία και η αντίσταση της μάζας απλά ενισχύει την εξουσία. Και μην ξεγελιέστε από τις εναλλαγές των προσωπείων της εξουσίας και της ράτσας των αμνών. Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας παραδείγματος χάριν, και οι άπειροι τρόποι που οι υπερεθνικές επικυριαρχίες χρησιμοποιούν μία «δαιμονοποιημένη» πράξη αντίστασης ώστε να ισχυροποιήσουν τη δύναμη τους, καταδεικνύει απλά ,και παρατείνει βεβαίως, το φαύλο κύκλο. Και από την άλλη πλευρά όμως αν το δείτε, όποτε η αντίσταση πήρε τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά, ενεργοποίησε την παλαιότερη ιστορική ψύχωση της ανθρωπότητας,  το «εμείς και οι άλλοι»*(3), τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, και δημιούργησε κρίσεις που είτε ενίσχυσαν το σύστημα είτε το αναδίπλωσαν.

Αυτά όλα τα παραπάνω θα ήταν κάτι το θετικό αν θέλαμε στο τέλος να θεσπίσουμε το χριστιανικό ψυχόδραμα του Αρμαγεδδώνα. Εννοώντας ότι αργά ή γρήγορα οι ιστορικές αναλογίες θα είναι πλέον τόσο μεγάλες που αυτή η διπολικότητα εκ των πραγμάτων θα ενσαρκώσει αποκαλυψιακές συμμετρίες. Αλλά είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε?

Φαίνεται πως όσοι διαμαρτύρονται, είτε είναι κοινωνικοί ακτιβιστές είτε ρίζες τύπου anonymous, θέλουν απλά να βελτιώσουν τη θέση τους σε σχέση με την υποτιθέμενη πίεση που δέχονται, και εδώ πραγματικά είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα. Θα μπορούσε στην ουσία του πράγματος να ισχυριστεί κάποιος, ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι καταπιεσμένοι ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους status, και άρα το να προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες τους ενάντια μίας οποιασδήποτε αδικίας, είναι σαν να παίζει κανείς με τις θέσεις των επίπλων σε ένα σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά. Όλοι οι των επαναστάσεων πάντα αργά ή γρήγορα απογοητεύονται, όταν βλέπουν πως οι κινήσεις τους ενεργοποιούν τον εχθρό και ταΐζουν το τέρας που αντιπαλεύουν, ενισχύοντας τον οπλισμό της «τυραννίας» που έχουν εγκαθιδρύσει κάποιοι «άλλοι». Εκτός βέβαια κι αν πρόσκαιρα γίνουν αυτοί οι επικυρίαρχοι στο παιχνίδι αυτό του ανθρωποφαγικού κανιβαλισμού.

Πολύς κόσμος, από τους πιο συνειδητούς παίκτες του παιχνιδιού και από τις δύο πλευρές (μέρη της εξουσιαστικής ιεραρχίας και οργανωμένοι του αντιπολιτευτικού αντιλόγου) μπορεί και να τα γνωρίζουνε όσα αναφέρουμε, αν και πρέπει να κρατάμε τις επιφυλάξεις μας, καθότι τίποτε δε τυφλώνει περισσότερο από τα ιδεώδη και τις ιδεολογίες. Πάντως φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις ειδικά των ανθρώπων του εσωτερισμού, που εμφανίζονται να λειτουργούν με μία σχετικά αφελή και ρηχή εξήγηση της κοινωνικής αλλαγής, λες και ο λόγος γίνεται για απλές πολιτικές δομές και διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα που παίζουν σε κάποιο reality show, και όχι μακραίωνα συλλογικά και προγονικά patterns (δλδ δαίμονες) άρνησης.  Και για να αναφέρω και ένα τεράστιο κλισέ. Καμία αλλαγή δε μπορεί να υπάρξει στα εκτός, αν δεν λάβει χώρα πρώτα στα εντός. Όπως καταλαβαίνει κανείς όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ότι αναβάλλουν το “εσωτερικό ψυχικό paradigm shift”, ή την “εσωτερική ψυχική επανάσταση ή μεταστροφή” αν προτιμάτε, παρά τη δρομολογούν.

Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι ενάντια των ακτιβιστών ούτε αψηφώ το σύστημα ή αν το θέλετε αλλιώς : το «matrix». Απλά όλο αυτό πρέπει να το δούμε ως ένα ταξίδι της συλλογικής συνειδητότητας, σημειώνοντας πως αυτό δε σημαίνει ότι το είδος μας δε το είχε ανάγκη ως τώρα, ή δε θα το έχει ανάγκη για μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη. Στο μόνο πράγμα στο οποίο εναντιώνομαι είναι η ψευδαίσθηση. Και από τη στιγμή που τα χέρια μου είναι γεμάτα ακόμη από καθαρίσματα παλαιών δικών μου αυταπατών, ο αναγνώστης ίσως και να αναρωτιέται γιατί αντικρούω τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει. Αν δεχτούμε ότι πρέπει να κάνει κάτι δλδ, ας δεχτούμε ότι αυτό είναι το να οικειοποιείται το δαιμόνιο της νόμιμης και δημιουργικής διαμαρτυρίας (μέσω της εγκατάστασης του 2ου  παρατηρητή).

 Από την οπτική γωνία που εποπτεύει ο περισσότερος κόσμος, όλα τα κινήματα ή οι ακτιβισμοί, έχουν να κάνουν με την πρόκληση εξωτερικών βελτιωτικών αλλαγών για τις ατομικότητες που τα εμφορούνται. Σαν ένα είδος καθαρτικού θεατρινισμού (η λεγόμενη «θεατρική κάθαρσις»), μπορεί όντως όλη αυτή η ενασχόληση τους  να είναι αποτελεσματική, αν όλη η διαδικασία είναι ρυθμισμένη ώστε να φέρει τις εσωτερικές εκείνες μεταβολές που έχουν ανάγκη οι ηθοποιοί. Δεν είναι όμως αυτό που συμβαίνει συνήθως, καθότι όλοι επικεντρώνονται στα «εκτός» που «δικαιωματικά» διεκδικούν. Η πραγματικότητα σε όλα αυτά είναι ότι τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι anonymous, είναι όλα μέρη μίας μεγαλύτερης και ευρύτερης διαδικασίας. Αλλά το ίδιο είναι και η «νέα τάξη πραγμάτων», η «τυραννία», «η παγκόσμια κυβέρνηση» και οτιδήποτε άλλο.

 Τι μπορεί να σημαίνει «δικαιωματική διεκδίκηση» το λοιπόν; Η ιδέα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» λόγου χάριν υποτίθεται θεωρείται πολύ προοδευτική. Αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς επαγωγικά και αναπόδραστα οδηγεί σε κουτές θέσεις. Εννοώντας πως έχουμε θεσπίσει δικαιώματα για το κάθε τι. Στο τέλος θα θεσπίσουμε και δικαιώματα για τα μικρόβια, τα βακτηρίδια και τους ιούς.  Όλο αυτό είναι μέρος των συμπτωμάτων της ασθενικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έχει κανένα δικαίωμα, γιατί κανένας δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αν εξεταστεί η ασθένεια σε βάθος θα γίνει φανερό πως «τα δικαιώματα» και δη τα «πνευματικά», ήταν αυτά που νομιμοποιούσαν πάντα τις ανίερες πιέσεις. Τα πνευματικά δικαιώματα είναι αυτά που επικυρώνουν ιστορικά τις «διαβολικές» εξουσίες, γιατί συντηρούν το καθεστώς των κλειστών γνώσεων. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως πως μπορούν καρατομηθούν και όλα διορθώθηκαν. Σαν ιδέα όμως είναι μέρος του προβλήματος και όχι τις λύσης. Αν το εποπτεύσει κανείς μακροσκοπικά θα δει πως η ιδέα των δικαιωμάτων καταλήγει σε ύβρις *(4), και σε πορείες με πλακάτ να γράφουν «πάρε μας πίσω στο Παράδεισο». Όλα αυτά είναι μέρος της εγωκεντρικούς λογικής που θέλει τον άνθρωπο να βρίσκεται κάπου άλλου από εκεί που βρίσκεται. Αν ήταν να ελευθερωθεί από αυτή την ασθένεια θα πρέπει να κατανοήσει πως η άνωθεν πιέσεις και οι κάτωθεν πιέσεις είναι ακριβώς αυτές που πρέπει να είναι.  Επίσης να κατανοήσει πως ο ίδιος έχει περιορισμένους βαθμούς ελευθερίας κινήσεων. 

 Όλα αυτά καταδεικνύουν μία ακόμη μεγαλύτερη αυταπάτη. Τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι κυβερνήσεις κι εξουσίες εν γένει, όλα βασίζονται σε ένα σύστημα ερμηνείας  για το τι είναι δήθεν καλό για την κοινωνία, που ορίζει και θέλει να επιβάλλει την πρόθεση μίας μερικότητας στο σύνολο. Αυτή είναι μία υπόθεση που στην πράξη υπαινίσσεται πως η ουτοπία του ενός ταιριάζει σε όλους. Πράγμα παντελώς στενόμυαλο.  Συνήθως μάλιστα, η ιδέα του «τι χρειαζόμαστε», πηγάζει κυρίως από τις ρηχές δράσεις και αντιδράσεις στο πως είναι τα πράγματα φαινομενικά. Αντιδρούμε παραδείγματος χάριν γιατί ο τρόπος ζωής μας είναι «άδικος». Όλοι οι ακτιβιστές μπορεί και να τα βρίσκουν μεταξύ τους κάποια στιγμή, μες την αγανάκτηση τους, και να συμφωνούν για το πώς θα πολεμήσουν το κακό σύστημα. Το «θηρίο».  Τι θα συμβεί όμως αν αυτός ο εχθρός, αυτές οι ,όπως τις θεωρούν, αναχρονιστικές και διεφθαρμένες δομές,  ξαφνικά εξαφανίζονταν; Αν η ταυτότητα όλων αυτών των κινημάτων, προσδιορίζεται από το γεγονός της ύπαρξης των κακών «άλλων», κι αν όλο αυτό είναι που τους φέρνει κοντά ως μάζα, τότε αν πράγματι ο αντίπαλος τους εξέλειπε, δε θα είχαν την ανάγκη να βρουν κάποιον άλλον να του εναντιωθούν; Και δε θα υπήρχε τελικά η φυσική ανάγκη αυτός να βρεθεί κάπου μέσα στα ίδια τους τα σπλάχνα;

Η ιδέα το να παίρνει κανείς μέρος σε κινήματα μπορεί να έχει απελευθερωτικά και καθαρκτικά χαρακτηριστικά, δε το αρνείται αυτό κανείς.  Τέτοια όμως όπως το να παίζει ένα καλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, να συμμετέχει σε μία θεατρική παράσταση  ή να γράφει ένα βιβλίο. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει, είναι ότι αν όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά, γνώριζαν ότι τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, και ότι πιθανότατα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από ότι περιμένουν, θα έπαιρναν τελικά μέρος; Θα ήθελαν να συμμετέχουν απλά και μόνο για την ψυχαγωγία εαυτών;

Μόνο με πνεύμα που βλέπει τη ζωή ως ένα παιχνίδι, ένα σοβαρό παιχνίδι όμως, υπάρχει και το πνεύμα της αλλαγής, ως ψυχαγωγία όμως και μαγική μεταμόρφωση, και τελικά από ηττημένος βγαίνει  κανείς νικητής. Θα ήταν λάθος να πάρει κάποιος τη σκιά της ουσίας, δλδ την ελπίδα-φαντασία που κινεί αυτά τα κινήματα ως πραγματικότητα, και όχι ως μία έκφανση των εντός αυτού περιεχομένων.

 Κατά την αίσθηση μου, όταν κάποτε η συλλογική μεταμόρφωση ολοκληρωθεί (πράγμα κουτό να το λέμε γιατί είναι μία αεί διαδικασία), πιθανότατα δε θα ξέρουμε τι να κάνουμε σχετικά με αυτήν, και πιθανότατα οι πιο πολύ δε θα ξέρουν και τι είναι αυτό που τους χτύπησε. Μπορεί κάποιος να προτείνει πως το δείνα κίνημα, οι συμπαθείς αλλά πάντα άστοχοι ,αφού δε μαθαίνουν από τα λάθη τους, θεοσοφιστές λόγου χάριν *(5), ή το τάδε, είναι ότι χρειάζεται ώστε να προκύψει κάποια συλλογική αλλαγή. Δεν υπάρχει όμως κάποια δομή, κάποιος οργανισμός, κάποιο κίνημα που να μπορεί ή να χρειάζεται να σπρώξει προς μία όποια κατεύθυνση τα πράγματα. Αυτό που μπορεί να υπάρξει οργανωμένα και θεσπισμένα είναι εργαλεία τέτοια που να επιτρέπουν το καθάρισμα του φαντασιακού μας οίκου, την αυτοπαρατήρηση, τη διαύγαση, και την φανέρωση τελικά των αυταπατών μας, ώστε να αποτρέπονται οι ουτοπικές προβολές από τις μερικότητες και να επιτρέπεται η νέα ζωή να γεννιέται οργασμικά και ακραιφνώς. Άλλωστε το γνώθι σ’αυτόν είναι η μόνη συνθήκη ώστε να υπάρχει άδολη έκφραση της τροπικότητας της ατομικότητας. Αν γνωρίζει κάποιος τον εαυτό του, ξέρει και τους τρόπους. Για να δώσει ο Έλληνας στο παράδειγμα μας,  λύσεις στα προβλήματα του, αρκεί να θυμηθεί ποιος είναι.

Είναι γεγονός πως πολύς κόσμος επενδύει τις ελπίδες του, πάνω στο ένα κίνημα ή στο άλλο. Είναι καλό πράγμα να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο όσο η αλληλεπίδραση αυτή σε ψυχαγωγεί. Είναι ίσως και μία φυσική έκφραση των μαζών να οργανώνει μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις. Κανείς δεν εναντιώνεται σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε όσο πολλαπλασιάζονται και λειτουργούν οι μάζες τόσο πιο πολύς κόσμος καταλαβαίνει τη «φύση του θηρίου» στο τέλος. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιοι παίρνουν τη φύση της ψυχαγωγίας αυτής σοβαρά και επενδύουν συναισθηματικά και ψυχολογικά σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι είναι που προετοιμάζονται για την απογοήτευση. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια πίκρα της εγωιστικής φαντασίωσης τους, ότι δεν παίρνουν αυτό που αξίζουν από τον Κόσμο, που τους οδήγησε στο να προστρέξουν στην συνένωση με κάποιο κίνημα, είναι που επιστρέφει να τους σπρώξει ώστε ασυνείδητα να γίνουν αυτό που έχουν δαιμονοποιήσει στην παθιασμένη τους αντιπαράθεση. Έτσι τελικά βέβαια τους καταπίνει το ίδιο το τέρας, που εν τέλει φαίνεται να κανιβαλίζει τον εαυτό του.

 Όσο η Ρώμη καίγεται, ο κόσμος μπορεί να παίζει βιολί ή μπορεί και να βάζει φωτιά το ίδιο του το σπίτι για να το καθαρίσει από τα μικρόβια. Όλες οι αλλαγές είναι θεμιτές. Αυτό που μας καταπιέζει όλους μας είναι η αλλοπαρμένη φαντασίωση της ψυχής που λησμονά την έπαρση. Είναι η λογική που μας διέπει για κάποιου είδους ηθική απόδοση προς όφελος μας, και για κάποιου είδους εξευγενισμού του κόσμου έξω μας. Είναι στο χέρι μας το αν θα αφήσουμε την περηφάνια ώστε να μη καταστραφούμε από την ίδια της τη λαιμαργία. Μόνο υπό συνθήκες τέτοιες μπορεί και πραγματώνεται  η συλλογική μεταμόρφωση.  Όχι ενάντια σε αυτές.

Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε; - Γιάννης Αγγελάκας εκδόσεις Λιβάνη (1999)
Πριν αρχίσουν όλα
Είχαν κιόλας αρχίσει
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί
Τα ίχνη μου και ο δρόμος μου προϋπήρχαν
Τ' ακολούθησα
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες
Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.

[Σημείωση*(1): Τα καταπιεστικά συστήματα είναι αποτελέσματα συλλογικών και ατομικών μπλοκαρισμένων ενεργειών και γι’ αυτό είναι πολύ υποβοηθητικά για όλους, γιατί διευκολύνουν την διάγνωση των εσωτερικών εμπλοκών (δαιμονικών τυραννιών), και άρα ξεδιαλύνουν τις αυταπάτες και ενισχύουν την αυτογνωσία. Το ότι οι ατομικότητες συνδέονται  για να προσπαθήσουν να υπερκεράσουν κάποια συστημική καταπίεση, μπορεί να έχει σύμφωνα με αυτά που αναφέρθηκαν δύο ερμηνείες.

1)    Συμβολικά σημαίνει ότι προσπαθούν να θεσπίσουν το καθάρισμα (ή και τον φόνο) των εντός καναλιών.
2)    Βρίσκουν τρόπους να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τι συμβαίνει εντός τους, και κοροϊδεύουν  τον εαυτό τους ότι μπορούν να τον φτιάξουν, δημιουργώντας κάποιο κίνημα που θα αλλάξει τις κοινωνικές περιστάσεις εκτός τους

Προσωπικά συνήθως τείνω να αντιστοιχώ στα κινήματα τον δεύτερο ορισμό, αλλά και πάλι όντας σκεπτικός και κυνικός δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν με τις προσπάθειες να τακτοποιήσουμε και να αναγνώσουμε τα εντός χάνεται το σημαινόμενο, γιατί όπως είπαμε τα πάντα είναι ένα μεγάλο θεατρικό παιχνίδι και δε μπορούμε να αρνηθούμε τη συμμετοχή μας σε αυτό. Άρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο.  Παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό μαζί με το αίτημα για καθολικότητα. Και άρα επαγωγικά τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο «ορίζοντας γεγονότων» της. Ποιο είναι αυτό το συλλογικό.  Ποια από τα «εκτός» τα θεωρεί δικά της ή συγγενικά και φίλια. ]

[Σημείωση*(2): Θα μπορούσε να διαχωρίσει κανείς τον τρόπο «μαθαίνουμε από τα λάθη μας», τρόπο που προβάλλει το διαφαινόμενο παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, από τον τρόπο «προβλέπω τα λάθη». Ο πρώτος είναι επιμηθεϊκός ενώ ο δεύτερος, με τον οποίο πολύ πιο συχνά συνηχεί ο Έλληνας, ο προμηθεϊκός. Ο πρώτος είναι εξωστρεφής και καταλήγει να πειραματίζεται στις πλάτες των άλλων, όντας ιμπεριαλιστικός. Η διαδικασία του προσπαθεί δια μέσου πειραμάτων να μεταμορφώσει την εκτός πραγματικότητα και άρα δε μπορεί να θεωρηθεί μαγεία με τους ορισμούς που δώσαμε. Ούτε τέχνη θα το έλεγε κανείς. Για τον δεύτερο τρόπο ενώ λέμε ότι «προβλέπει», στην πραγματικότητα μόνον «βλέπει» διότι προϋποθέτει την γνώση του εαυτού, που συνεπάγεται τη γνώση του Κόσμου. Στην ιδεατή του έκφανση έχει να κάνει δηλαδή με την «όραση» (και τελικά με την δυνατότητα να αλλάζει μαγικά τα πράγματα) και όχι με την πρόβλεψη. Ο κακός προμηθεισμός αγγίζει τα όρια της ύβρις και της επανάστασης υπέρ δικαίων και αδίκων. Γι’ αυτό άλλωστε πάντοτε ο έλληνας προσπαθεί να εφαρμόσει  «το μέτρο» και «το μέσο» για να εναρμονίζει την επαναστατική και υβριστική του διάθεση.]

[Σημείωση*(3): Οφείλει κανείς να έχει κατά νου πως το σύνηθες δίπολο σε περιόδους κρίσης «εμείς και οι άλλοι», είναι πλανερό. Ο Ελληνισμός για παράδειγμα, δεν είναι κίνημα για να εναντιωθεί στη ροή της ιστορίας (αντιθέτως γράφει ιστορία), και δεν αναφέρεται στους ελλαδίτες, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι και διχασμένοι σε αυτούς που συμπαρασύρονται από το ρεύμα της εποχής και σε αυτούς που νιώθουν ότι απειλείται η φανταστική εικόνα του Ελληνισμού που έχουν στο μυαλό τους. Αυτό που αξίζει, δε μπορεί να χαθεί. Ας ενδοσκοπήσει το λοιπόν ο σημερινός ελλαδίτης, τις εμφυλιακές συμμετρίες εντός του. ]

[Σημείωση* (4): Ας αναρωτηθεί η «ιερά σύνοδος» των εκάστοτε ενισταμένων, πόσο εύκολα η διαμαρτυρία μπορεί να ερμηνευθεί ως παραβίαση δικαιωμάτων και άρα να σημαίνει ανατροπή της οποιασδήποτε νομιμότητας της από το σύστημα. Ας αναρωτηθεί επίσης πόσο εύκολα η επανάσταση που η όποια ένσταση υπαινίσσεται, μπορεί να ερμηνευθεί ως προσχώρηση στο «σατανικό κέρας» των απανταχού μπαχαλάκηδων και μουτζαχεντίν. ]

[Σημείωση* (5): Αν πάρουμε ως παράδειγμα στην κουβέντα μας το θεοσοφικό κίνημα (zeitgeist, project V), παρατηρούμε πως: α) καπηλεύεται τόσο τον άνωθεν φαντασιακό χώρο, εμφανιζόμενο ως η κύρια βιτρίνα του λευκού εωσφορικού αδελφάτου που υποτίθεται ότι κινεί υπερεθνικά νήματα κι έχει πυραμιδικές, ιεραρχικές δομές κτλ β) καπηλεύεται ταυτόχρονα και τον κάτωθεν επαναστατικό χώρο εμφανίζοντας πρόσωπα  αναρχο-φεμινιστικά-μητριαρχικά με "εωσφορικές" απολήξεις  γ)καπηλεύεται και τον χώρο που έχουν δημιουργήσει οι anonymous με τα πυροτεχνήματα,  με ανώνυμες, υπό πατριαρχική καθοδήγηση, αναρχο-φεμινιστικές φιγούρες, τύπου "εωσφορίζοντα" V . (Το μαύρο αδελφάτο είναι αυτό που θεωρητικά καπηλεύεται τον τρομοκρατικό χώρο προς όφελος της σύμπραξης των δύο αδελφάτων.) Όπως βλέπετε το κίνημα μοιράζεται το πνεύμα του "θηρίου-συστήματος" που προσπαθεί να αλλάξει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι ενιαίο, ούτε πως ορίζει το πνεύμα της εποχής δλδ το zeitgeist. Είναι απλά άλλη μία εκδήλωση του τι συμβαίνει.   Το πως θα καταφάει τον ίδιο του τον εαυτό και θα αναδιπλωθεί, όπως και κάθε κίνημα, θα το δείξει η ιστορία. Αυτό που δεν έχει μπορέσει να καπηλευτεί, και δε μπορεί σε αυτό το παιχνίδι των αναδιπλώσεων, είναι το (για τους όρους της συζήτησης) προμηθεϊκό κομμάτι της ανθρωπότητας, που μάλιστα θα «φανεί» πως το ενδυνάμωσε και το αναγέννησε (είτε ένα μέρος του βρίσκεται πεπλανημένο εντός των κόλπων του, είτε ένα κάποιο άλλο μέρος εκτός του). ]

 Κ.Δ.



Με αίσθημα χαράς και τιμής αναδημοσιεύω την ανοιχτή επιστολή που προηγείται τού φίλου και προσεχή συνεργάτη εδώ Κ.Δ και τον ευχαριστώ θερμά.

Επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ με κείμενο που θα αναρτήσω προσεχώς σχετικά με όσα σημαντικά και ανδιαφέροντα αυτός θέτει.

Πιστεύω, ότι με αυτήν την περέμβαση και την πρόθεση να δώσει σε αυτήν συνέχεια ο ΚΔ. αναβιβάζει το επίπεδο και το ενδιαφέρον της προσπάθειας που καταβάλλεται εδώ από τον  ΕργΔημΕργ, τον υποφαινόμενο και τις καλές μας φίλες και φίλους που σχολιάζουν.

Μποτίλια στο Πέλαγος


Χαρακτηριστικά αναφέρει περεταίρω ο ΚΔ. σχολιάζοντας την ανοικτή επιστολή του στην σελίδα του:

"... Αν θες να σχολιάσω τα κοσμικά, η ανοιχτή επιστολή είναι ένας τρόπος να πληροφορήσω τους εδώ αναγνώστες πως στο μέλλον υπάρχει η πρόθεση να ακολουθήσουν και δημοσιεύσεις αποκλειστικά στο δικό σου χώρο.

Δημοσιεύσεις που θα είναι πιο αναλυτικές και συγγενικές με το στυλ εκεί, και δε μπορώ να τις δώσω από εδώ. Μεταφέρω εν προκειμένω δλδ την συζήτηση εκεί, ως αφετηρία, και ακριβώς όπως διαπιστώνεις γκαζοφρενάρω ενώπιον όλων σαν ένας περιστρεφόμενος δερβίσης…

Αν θες επίσης, τίποτε από όσα λέμε δεν είναι δικό μου, εκτός κάποιων μικρών πινελιών στο χορό…"
  

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΩΣ ΣΤΟ ΚΟΤΕΤΣΙ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 - Τι να πω αδελφε, αν παμε ετσι οπως παμε και ο λαος μας ειναι στην καρακοσμαρα του το να κοντραρω την τακτικη των λαμογιων ειναι πεταμενα λεφτα, αστα να πανε, στανταρ ασσος, σιγουραντζα, μην το ψαχνεις , θα μας τα φανε τα μπακιρια και τα πετρελαια μας και θα γελανε με την πεινα και την λιγουρα μας...
Εκτος και αν αλλαξουμε, φιλε... σε αυτο μονο ελπιζω και πουθενα αλλου....

PANDAROS


Όταν ο Τεσλα τους χαριζε την ασυρματη ελευθερη ενεργεια το λαμογιο ο μοργκαν τον ελιωσε. Η τεχνολογια για μια κοινωνια με ελευθερη ενεργεια υπαρχει ακομα στα συρταρια των μεγαλων συμμαχων μας και των φιλευσπλαχνων δανειστων μας...

Ανώνυμος σχολιαστής


Συνέχεια του δευτέρου κεφαλαίου τού πρώτου μερους:


Ο κύριος στόχος καταλήστευσης τής χώρας μέσα από δύο δηλώσεις τού "τέρατος νοημοσύνης", αλλά και πιστού συνεχιστού στο οικογενειακό παπατζηλίκι, στις 11.02.09 και στις 11.09.11:



Τι άλλαξε κατά κατά την διάρκεια που μεσολάβησε μεταξύ των ωσάνω δύο ημερομηνιών, είναι γνωστό τοις πάσι:
Η ολοκλήρωση και τού τύποις οικονομικού αλυσοδέματος τού προτεκτοράτου στην ληστρική μανία των ύπατων αρμοστών του με το λεγόμενο "μνημόνιο". 
Και δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμη ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ της εφαρμοχής των καταστροφικών σχεδίων των "συμμάχων", "προηγμένων" και "πολιτισμένων" χωρών εις βάρος τής ψωροκώσταινας. Σε αυτήν συντόμως θα επιβληθεί από αυτούς και τούς εγχώριους πρακτορές τους (οι οποίοι δεν είναι πλέον καν τοποτηρητές στην χώρα, έχοντας συνειδητά ξεπουλήσει και τα τελευταία ίχνη τής τσεκουρεμμένης εντός των πλαισίων τής ΕΕ. και τού επιθετικού ΝΑΤΟ προϊσχυσάσης εθνικής κυριαρχίας) να σέρνεται ημιθανής στο έδαφος, εκλιπαρώντας για ένα πινάκιο φακής με αντάλλαγμα τον μυθικά τεράστιο ορυκτό πλούτο που διαθέτει.

Το σχέδιο μένει να ολοκληρωθεί με:
- Την κήρυξη τής ΑΟΖ, σε βάρος των συμφερόντων τής Ελλάδος, με στόχο την εκχώρηση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης των ευρισκόμενων σε αυτή τεράστιων φυσικών πόρων στούς διεθνείς μαστρωπούς, αφού συνεχιστεί και βαθύνει η σκόπιμη και ύπουλη διάλυση τής χώρας από την "κυβέρνηση" Σαμαρά.
- Και στην συνέχεια την πλήρη διάλυση τής κρατικής υποστάσεως τής Ελλάδας κατ' εντολη των ΗΠΑ και ΕΕ. από την επερχόμενη "κυβέρνηση" Τσίπρα. Για μια φορά ακόμη, θα φορτωθεί η κρίση που δημιούργησαν και εξέθρεψαν μέχρι τερατώδους γιγαντισμού, τα παραδοσιακά κόμματα τής διαπλοκής "Ν""Δ". και "Πα""Σο""Κ" σε μια μαϊμού δήθεν "αριστερά", πρακτορείο των "πεφωτισμένων". Αφού την κοπανήσουν οι κ.κ. των γνωστών συμμοριών μετά την "μεγαλειώδη εκλογική νίκη τής αριστεράς", όπως έπραξε ο αρχιτέκτων τής Μικρασιατικής καταστροφής Λευτέρης Βενιαμίν Εζλόν κατά το 1920, θα εξακολουθούν στη συνέχεια να φορούν το λευκό γιλέκο των "πολιτικών ταγών", καθώς οι αγχόνες θα στήνονται σε βάρος των λάθος προσώπων. Για μια φορά ακόμη η καταστροφή θα έχει φορτωθεί στις πλατες τού λαού, ο οποίος εκτός από τις συνέπειες τις καταστροφής, θα κληθεί να φορτωθεί και την υπευθυνότητα γι' αυτήν. Όπως ακριβώς έγινε το 1922 - 1924, καθώς και το 1944 - 1945.

Ξανά η ίδια και η ίδια τερατογένεση στηριγμένη στα ίδια και τα ίδια τεχνάσματα. Αυτό που κάθε φορά αλλάζει είναι το προσωπείο τής εξουσίας.
- Η ανθελληνική μανία των διεθνών "προστατών" μαστροπών παραμένει διαχρονικά η ίδια.
- Η υπουλία των εγχώριων εντολοδόχων τους, "πατριωτών" επί μισθώ, παραμένει διαχρονικά η ίδια.
- Και η δική μας εγκληματική αφέλεια ως λαός, που στρέφεται ενάντια στον εαυτό μας παραμένει επίσης διαχρονικά ΑΜΕΙΩΤΑ η ίδια. 

Ενδιαμέσως αποτελεί κοινόν τόπο, έχει κατανοηθεί από τούς πάντες και είναι κοινώς παραδεκτό, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ότι:

1. Η Ελλάδα προσέτρεξε στο ΔΝΤ. βάσει αλλοιωμένων στατιστικών στοιχείων.
Ήδη έχουν κινηθεί μέτρα τής εισαγγελίας ένεκα αυτού εις βάρος των τότε υπευθύνων της "εθνικής" Στατιστικής "Υπηρεσίας".

2. Η πολιτική την οποία επέβαλε το ΔΝΤ. με την σύμπραξη των εγχωρίων πρακτόρων του στην Ελλάδα υπήρξε καταστροφική.
Η ωμή παραδοχή προσφάτως των απατεώνων τού ΔΝΤ. αποτελεί την ισχυρότερη δυνανατή τεκμηρίωση περί αυτού.

Ότι στόχο αυτών των ενεργειών αποτελεί η καταλήστευσις τής χώρας, μέσω τής πλήρους διαλύσεως τής κρατικής της υποστάσεως και τον ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό τού Ελληνικού λαού, έχει πλέον καταστεί κατανοητό.
Διάλυση τής εθνικής άμυνας, τής οικονομίας, τής κοινωνικής συνοχής, τής εθνοτικής σύνθεσης, τού συστήματος υγείας και μέριμνας, υφαρπαγή όλων των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων από τούς "συμμάχους" μαστρωπούς, έντεχνη καλλιέργεια κοινωνικής πολώσεως μέχρι σημείου πλήρους πορώσεως, κάθετη και ραγδαία πτοχωποίηση των ελλήνων, καλλιέργεια πλήρους απογνώσεως, έκρηξη τής ανεργίας, καταρράκωση των αξιών, ακατάσχετη προώθηση των ναρκωτικών με πλήρη καλυμμένη συνεργεία τού πολιτικού κατεστημένου και των μηχανισμών υποτιθέμενης δίωξης, προώθηση οικολογικού μπανκρότ, τυραννία με σαδιστικά σύνδρομα από τούς κρατικούς φορείς εις βάρος τού μέσου πολίτη, έμεση εξώθηση τού πληθυσμού σε νέα κύματα μετανάστευσης, βάρβαρη καταστολή στηριγμένη σε διεθνείς μηχανισμούς βίας όπως η Eurogendfor και πληρωμένες συμμορίες δολοφόνων όπως η Blackwaters.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των επιλογών "Ανήκομεν εις την δύσιν", "Θα ενταχθούμε στην ΕΟΚ για να συμβαδίσουμε με τα άλλα πολιτισμένα έθνη τής Ευρώπης" καθώς και "Η ένταξή μας στην ΕΟΚ εγγυάται την ομαλή λειτουργεία των δημοκρατικών θεσμών στην χώρα μας". Το ΝΑΤΟ δεν αποδείχθηκε "αμυντικός" οργανισμός, αλλά βδελυρότατα επιθετικός, έχοντας αιματοκυλίσει άδικα τούς λαούς δεκάδων χωρών, επιβάλλοντας το πλήρες χάος σε περισσότερες χώρες, ενισχύοντας ότι πιο επιθετικό μπορεί να υπάρξει, όπως ο UCK και ο ισλαμοφασισμός και ΦΕΡΝΟΝΤΑΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΡΡΑΞΕΩΝ.

Προσωπικά ΔΕΝ δέχομαι, ότι αυτά που παρουσιάζουν κάθε φορά ως "εκλογικά αποτελέσματα" βγαίνουν πραγματικά μέσα από την κάλπη. Ποιος είναι αυτός, που μπορεί να ελέγξει τα μαφιόζικα μαγειρέματα τής εξουσίας, όταν όλα τα κόμματα που συμμετέχουν στην υποτιθέμενη διαδικασία και που έχουν κάποιο μέγεθος άξιο λόγου, είναι απροκάλυπτα ή συγκαλυμμένα συστημικά παραρτήματα;
Όταν, παρά τις σκηνοθετημένες κοκορομαχίες των δήθεν "πολιτικών" προσώπων μπροστά στις στημένες μηχανές λήψεως των μέσων μαζικής εξαπάτησης, αυτοί μέσα στις στοές και τις λέσχες τα βρίσκουν πλήρως μεταξύ τους, στο όνομα τού "μεγάλου αρχιτέκτονα τού σύμπαντος", τού "νακέμ αδονάι", με τούς λευκούς μανδύες που φέρουν κόκινους σταυρούς;
Να δεχθώ, ότι πράγματι κάποια κόμματα ανεβοκατεβαίνουν εντός μερικών μηνών σαν γιο-γιο, από το 1,5% στο 18% και το αντίστροφο, όπως ο "σύριζα", χωρίς να υπάρχει μιντιακό δούλεμα σκοπιμότητος από πίσω; Είπαμε, είμαι βλαξ, αλλά όχι και σε τέτοιο βαθμό, ώστε να δεχθώ ως πραγματικές τέτοιες τερατολογίες. Σαν να ρίχνουν το 15% των ψηφιζόντων τήν ψήφο τους στην κάλπη, όπως θα έρριχναν στον οποιοδήποτε κάλαθο των αχρήσρων ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο.

Απορώ, σε τι άλλο θα μπορούσε να οδηγήσει η πρακτική από πλευράς των κυβερνόντων, παρά σε μια συλλογική καταδίκη ένεκα εθνικής προδοσίας και εγκληματικών ενεργειών σε βάρος τού λαού, όλων των κοινωνικών ομάδων και εκκατομυρίων φυσικών προσώπων. Αντ' αυτού καλούνται αυτοί να αποφασίσουν περί τής συγκλήσεως διερευνητικών ή ανακριτικών επιτροπών σε βάρος κάποιων, που ανήκουν στις ίδιες γκρούπες ανομίας με αυτούς.

Θεωρώ, ότι η κοινή γνώμη άγεται πίσω από τα σχέδια τής εξουσίας, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει τελικά με συγκεκριμένο τρόπο και για ποιον σκοπό εξυφαίνονται και επιβάλλονται όλες αυτές οι εξοντωτικά βάρβαρες επιθέσεις σε βάρος τού κοινωνικού συνόλου.
Αμφιβάλλω, ότι έχουν καταστεί κατανοητά τα γεωστρατηγικά σχέδια, που κλιμακώνονται στην παρούσα φάση στην Ανατολική Μεσόγειο και την Μέση Ανατολή, τα οποία προβλέπουν την πολύπλευρη καταστροφή τής Ελλάδος, σε συνδυασμό με την προώθηση των μελλοντικών τρόπων κυριαρχίας.
Η συμμετέχοντες στον Γόρδιο Δεσμό των αντιθέσεων είναι περισσότεροι. Τα συμφέρντά τους και η στρατηγική τους ποικίλουν αντιστοίχως. Μέσα στο εν λόγω σύμπλεγμα οι κάτοικοι τού Ελλαδικού προτεκτοράτου μοιάζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα, ευρισκόμενοι σε κατάσταση γενικής αγκυλώσεως. Μονίμως κάτω από την  μπότα των δυτικών προστατών, την οποίαν εξυπηρετεί η ξενοδουλεία και προσκυνά ο ενδοτισμός, μοιάζουν να παρακολουθούν αποσβολωμένοι μια θεατρική παράσταση τού παραλόγου, στην οποία πρωταγωνιστούν κάποιοι κακιάς ώρας ταχυδακτυλουργοί, τα φτηνά τεχνάσματα των οποίων αδυνατούν εδώ και αιώνες να ξεσκεπάσουν.

Ποια είναι όμως συγκεκριμένα τα "ασημικά", τα οποία βρίσκονται στην κυριαρχία τού Ελλαδικού κράτους (ως να μην υπήρξε ποτέ η σύμβαση Cooper, η οποία απαγορεύει στην Ελλάδα την αξιοποίηση των εθνικών της πόρων) τα οποία εποφθαλμιούν οι μαστρωποί μας, εντάσσοντας την χώρα στο "μνημόνιο"; Και με ποιο τρόπο εντάσσεται η βίαιη απόσπαση και έντεχνη ιδιοποίηση αυτών στην στρατηγική τής δόμησης των μελλοντικών προτύπων κυριαρχίας στην περιοχή;
Ποια προβλέπεται να είναι η τύχη τού Ελληνικού λαού και το μέλλον τού προτεκτοράτου στα πλαίσια των επερχόμενων ζυμώσεων;


3. ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΕΠΕΚΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ.

Για κάθε παρατηρητή, ο οποίος διαθέτει στοιχειώδη ενημέρωση αναφορικά με το παγκόσμιο γίγνεσθαι, δεν μπορεί να έχει διαφύγει τής προσοχής, ότι στην σφαίρα κυριαρχίας των λεγόμενων "δυτικών" χωρών, όπου ασκεί ηγεμονία τού ΝΑΤΟ, η εξουσία πίσω από τα κυβερνητικά παρασκήνια εξασκείται κυρίως από την σύμφυση συμφερόντων τριών κλάδων της οικονομίας, οι οποίοι αποτελούν και την "ναυαρχίδα" του στόλου των πολυεθνικών εταιρειών. Και οι τρεις αυτοί κλάδοι ελέγχονται από τα ίδια πρόσωπα και κύκλους συμφερόντων: Πρόκειται για τις πολυεθνικές πετρελαίου, τα μεγάλα συγκροτήματα τής πολεμικής βιομηχανίας και τούς τραπεζικούς κολοσσούς.

Ιδιαίτερα κατά τα 25 προηγούμενα έτη αυξήθηκε η στήριξη τού διεθνούς ελέγχου και τής πολιτικής κηδεμονίας στα τεράστιου μεγέθους  τραπεζικά συγκροτήματα, περισσότερο από ότι στην ενεργειακή εξάρτηση και στην επιβολή τεχνητών αναγκών για "αμυντικό" υλικό. Αυτό δεν σημαίνει διόλου, ότι μειώθηκε ο οργανικός ρόλος που επιτελούν αυτοί οι δύο κλάδοι στο σύστημα. Τουναντίον, η σημασία τους αναβαθμίστηκε. Με την διαφορά, ότι αυτοί έπαψαν να αποτελούν τούς κύριους μοχλούς ασκήσεως επιρροής και επιβολής σχέσεων εξαρτήσεως εις βάρος των μικρότερων δυνάμεων έναντι των δυτικών κολοσσών, οι οποίοι αποτελούν τον "βηματοδότη" τού δυτικού συστήματος.
 Με την βαθμιαία εγκατάληψη τού παρεμβατικού ρόλου τού κράτους κατά την δεκαετία τού '80 μέχρι σήμερα, εγκαταλείφθηκε το μέχρι τότε επικρατήσαν σύστημα ποιλιτικοοικονομικής αναπαραγωγής, το οποίο είχε ονομαστεί "κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός". Το κεϋνσιανό πρότυπο, το οποίο είχε συμβάλλει αποφασιστικά στο παρελθόν να αποκτούν οι κυκλικές κρίσεις τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος ελαστικότητα, να αυξηθεί μετά τον παγκόσμιο πόλεμο με θεαματικό τρόπο η παραγωγή, η παραγωγικότητα και η κατανάλωση, με την ταυτόχρονη καθιέρωση κοινωνικών παροχών και δυνατοτήτων επαγγελματικής ανόδου μέσω των παρεχόμενων ευκαιριών εκπαίδευσης σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα στα πλαίσια τού λεγόμενου κοινωνικού κράτους, είχε ναρκοθετηθεί μέχρι πλήρους καταργήσεως, συνειδητά και απροκάλυπτα από τούς ίδιους εξουστικούς θιασώτες, που το είχαν εγκθιδρύσει και αναπτύξει.

Αφορμή για την προώθηση τού αλιτάμπορα Φρίντμαν και των θεωριών τού λεγόμενου "φιλελευθερισμού", στάθηκε η δυσκολία που εμφανίστηκε σε μια σειρά κλάδους παραγωγής παραδοσιακών καταναλωτικών προϊόντων, καθώς και οι γενικότερες δυσκολίες, οι οποίες προέκυψαν σχετικά με τούς ρυθμούς ανάπτυξης των βιομηχανικών χωρών.
Η έντονη εξαγωγή κεφαλαίου από αυτές τις χώρες προς εκείνες φθηνού εργατικού κόστους, ήταν επόμενο να δημιουργήσει τεράστιες δυσκολίες ανταγωνισμού σε παραδοσιακούς κλάδους. Ήδη η διαδικασία, η οποία ονομάστηκε "ανάπτυξη τής υπανάπτυξης", είχε οδηγήσει στα φαινόμενα τής "Άνισης Ανταλλαγής" και "Άνισης Ανάπτυξης", τα οποία ανέλυσαν οι οικονομολόγοι Αργύρης Εμμανουήλ και Σαμίρ Αμίν αντιστοίχως. Ο γενικός νόμος ανάπτυξης τού κεφαλαιοκρατικού συστήματος, ο οποίος αφορά την μεταφορά αξίας από κλάδους χαμηλής οργανικής σύνθεσης τού κεφαλαίου προς κλάδους υψηλής τοιαύτης, είχε οδηγήσει τις αναπτυγμένες βιομηχανικές χώρες να στηρίζονται αφ' ενός κυρίως στην ανάπτυξη κλάδων υψηλής τεχνολογίας και αφ' εταίρου να μεταφέρουν τις επενδύσεις των λοιπών κλάδων, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από σχετικά χαμηλή οργανική σύνθεση και συνακόλουθα σχετικά μικρό βαθμό αυτοματοποίησης τής παραγωγικής διαδικασίας, σε χώρες με φτηνό εργατικό δυναμικό.
(Οργανική σύνθεση τού καφαλαίου καλείται ο συσχετισμός παγίου κεφαλαίου προς το μεταβλητό. Πάγιο είναι το κεφάλαιο το οποίο επενδύεται στην έρευνα, στις εγκαταστάσεις και τα μηχανήματα. Ενώ μεταβλητό είναι το κεφάλαιο, που επενδύεται σε πρώτες ύλες, ενέργεια και εργατική δύναμη).

Ο βασικότερος όμως παράγων, ο οποίος οδήγησε στην συρρίκνωση των ρυθμών ανάπτυξης τού συστήματος κατά την δεκαετία τού '80, ήταν η ενεργειακή κρίση, που εκδηλώθηκε κατά τα έτη 73 και 74. Αυτή, εκδηλουμένη με υπερδιπλασιασμό τής τιμής τού πετρελαίου, οδήγησε αυτομάτως σε μεταφορά αξίας από όλους τούς κλάδους τής οικονομίας στις πολυεθνικές πετρελαίου, οι οποίες ελέγχονται από την κορυφή τής εξουσιαστικής πυραμίδας. Το εισόδημα, το οποίο αποσύρθηκε από την γενικότερη οικονομία με αυτόν τον τρόπο, οδήγησε σε μείωση τής γενικότερης ζήτησης, η οποία βρίσκεται στην βάση τής εκδήλωσης κρίσεων υπερπαραγωγής.
Ο πληθωρισμός, ως βασικός μηχανισμός τεχνητής επέκτασης τής οικονομίας, ο οποίος εφαρμοζόταν μονίμως σε περιπτώσεις δυσκολιών των ρυθμών ανάπτυξης, ήταν επόμενο να μην μπορεί να λειτουργήσει επαρκώς και αποτελεσματικά, μετά από την ισχυρότατη αύξηση που υπέστη το κόστος παραγωγής. Σαν αποτέλεσμα  παρουσιάστηκε τότε το αδιέξοδο τού λεγόμενου "στασιμοπληθωρισμού", όταν στασιμότητα και πληθωρισμός μοιραία συμβάδιζαν.

Τα πρακτορεία των ιλουμινάτων τότε, έσπευσαν μέσω τής "σχολής τού Σικάγο" με επικεφαλής τον Φρίντμαν, να δαιμονοποιήσουν εκείνον τον πυλώνα, ο οποίος είχε σταθεί ο βασικός εγγυητής τής σταθερότητος τού συστήματος, δηλαδή τον κρατικό παρεμβατισμό, με στόχο να εξυπηρετήσουν τα μακροπρόθεσμα σχέδια τής επιβολής πλήρους ηγεμονίας από αυτούς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι πέρα από τις στρεβλώσεις, την επιβολή αλλοτρίωσης μέχρι σημείου  αποκτηνώσεως στα πλαίσια τού καταναλωτισμού και την επιβληθείσα βάναυση αδικία, η οποία χαρακτήριζε την απόσταση "βορά - νότου", το κεύνσιανό πρότυπο αναπτύξεως, το οποίο είχε εφαρμοστεί μεταπολεμικά, είχε εγγυηθεί ένα είδος οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας για πλατειά κοινωνικά στρώματα.

Η συνειδητή και βάσει σχεδίου αποδόμηση τού παρεμβατικού ρόλου τού κράτους στο όνομα τού "νεοφιλελευθερισμού", η οποία στηρίχθηκε στην εκποίηση τής κρατικής περιουσίας υπό ευτελιστικούς όρους και στην ταυτόχρονη απόσυρση τού κράτους από την παραγωγική διαδικασία, οδήγησε σε περεταίρω συρρίκνωση τής οικονομίας, με αποτέλεσμα την καταγραφή ακόμη μεγαλύτερης ζημίας για τα δημόσια έσοδα, λόγω τής μειώσεως των εισοδημάτων από την φορολογία, στα πλαίσια μιας ολοένα και περισσότερο συρρικνούμενης οικονομίας. Συρρίκνωση, η οποία ήταν αποτέλεσμα των αναφανδόν λανθασμένων επιλογών, όπως είχε πιστοποιήσει η μέχρι τούδε οικονομική ιστορία τού περασμένου αιώνα.
Τα τεράστια τοκογλυφικά συγκροτήματα των "πεφωτισμένων" έτριβαν τα χέρια τους από χαρά. Επί τέλους είχε έρθει η ώρα να δώσουν το θανατηφόριο κτύπημα σε όλους τούς άλλους, συγκεντρώνοντας ότι περιουσιακό στοιχείο και φυσικό πόρο υπήρχε στα σεντούκια τους. Με στόχο βέβαια, όχι απλά και μόνον την ικανοποίηση κάποιας αορίστου ένευ ορίων απληστίας. Η οικονομική εξάρτηση, όπως ορθά εντοπίστηκε στο παρελθόν, καθορίζει σχέσεις εξουσίας. Καθοριστικό ρόλο σε αυτήν την προοπτική επιτελεί, όχι μόνον το πόσα κατέχουν οι επίδοξοι εξουσιαστές, αλλά και το μέχρι ποιο όριο εξαθλιώσεως μπορεί να φθάνει η ένδεια των εξουσιαζόμενων μελλοντικών σκλάβων.

Το επόμενο τέχνασμα των υπερεξουσιαστών ήταν μετά την εξουθένωση τού κρτατικού παρεμβατισμού η εξουθένωση τής λεγόμενης σήμερα "πραγματικής" (τουτέστιν μη εικονικής) οικονομίας. Μοχλός προς αυτήν την κατεύθυνση στάθηκε η τερατογένεση τής υπερδογκώσεως τού ρόλου των λεγόμενων "χρηματιστηριακών προϊόντων" και "παραγώγων".
Με αυτά η γλώσσα είχε υποστεί μια επί πλέον διαστροφική αποδόμηση στα πλαίσια τού κλιμακούμενου οργουελινού new speak. "Προϊόν" δεν ήταν πλέον κυρίως το αποτέλεσμα τής ανθρωπίνου εργασίας, αλλά η τραπεζική φούσκα, το κάθε κωλοχάρτι που εκτύπωναν και έθεταν σε κυκλοφορία οι χρηματιστηριακοί απατεώνες, είτε αυτό αφορούσε εικονικές αξίες "μετοχών" σε υπάρχουσες επιχειρήσεις, είτε στοιχήματα για το βρακί τής αλέξαινας, όπως πχ. τα "hedge fonds".
Με αυτό το τέχνασμα φρόντισαν αρχικά οι υπερεξουσιαστές να ρίψουν ως δόλωμα άφθονο χρήμα στις τσέπες αφελών. Δια νυκτός έπαψε τότε να θεωρείται "παραγωγικός" ο κάθε τίμιος και προκομένος εργαζόμενος. Κάθε ρεμάλι, που ήταν αρακτό σε προποτζήδικα, καφετέριες και μπιλιάρδα μετετράπη αυτόματα ελέω αρχιεραίων τής φούσκας σε "επενδυτή". Οι προσευχές, για να πεθάνει μια μέρα γρηγορότερα η κάθε γριούλα, κορυφώθηκαν, με στόχο να παίξουν την κληρονομιά οι επίδοξοι "επενδυτές" στο χρηματιστήριο.
Μέσα σε διάστημα ολίγων ετών το χρήμα, το οποίο ανακυκλωνόταν στα πλαίσια τής φούσκας, γινόταν ολοένα και πιο υπερπολλαπλάσιο των επενδύσεων στην παραγωγική οικονομία και τις ουσιαστικές υπηρεσίες. Αυτή η διαδικασία λάμβανε χώρα σε πλήρη συνενόηση και με πλήρη συνενοχή των κυβερνόντων, οι οποίοι δεν ήσαν παρά ανθρωπάρια - εντολοδόχοι τής υπερεξουσίας. Η ανακύκλωση τής φούσκας δεν εφορολογείτο στο ελάχιστο, ενώ η πραγματική οικονομία - εφ' όσον αυτή δεν αφορούσε τούς χώρους τής προσαρτημένης στο σύστημα ούτως αποκαλουμένης "διαπλοκής" - αγκομαχούσε κάτω από φόρους που ολοένα αύξαιναν στα πλαίσια ενός ασθμένοντος καθοδικού οικονομικού κύκλου.

Στα κράτη δεν απέμενε σε αυτά τα πλαίσια τίποτε άλλο από το να ακολουθήσουν στρεφόμενα - πάντα κατ' εντολή των υπερεξουσιαστών - στην πρασαρμογή έναντι τού βασικού τμήματος τού σχεδίου των, που ήταν ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ο καλπάζων εξωτερικός δανεισμός, ακριβώς από τα "μεγαλκαταστήματα" τοκογλυφίας, που αυτοί κατέχουν.
Μέσα σε δυο δεκαετίες μετετράπησαν κράτη, τα οποία αποτελούσαν την αίγλη των ονείρων μεταναστεύσεως, σε κράτη - τρώγλες από πλευράς κοινωνικής εξαθλιώσεως. Οι ΗΠΑ, οι οποίες αποτελούσαν στόχο μετανάστευσης για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους τής Λατινικής Αμερικής παρουσιάζουν στις μεγαλουπόλεις τους εικόνα πιο ζοφερή από ότι τα slums αυτών των χωρών.

Πριν ανεβάσουν στο ριγκ τής υπερχρέωσης ΚΑΘΕ προσφερόμενη χώρα, την έχουν ποτήσει μέχρι τον λαιμό με τα ηρεμιστικά τού "νεοφιλελυθερισμού".  Για το τελικό νοκ άουτ τής πτώχευσης δεν θα χρειαστεί καν το παραμικρό κροσέ. Όλοι οι υπερχρεωμένοι διάγουν ένεκα τής υποτιθέμενης "μεγαλοψυχίας" τών πιστωτών - τοκογλύφων, μέχρι να βγάλουν την μάνα και τα παοδιά τους στο σφυρί.. Διαιτητής τής μαφίας σε κάθε γύρω αφού κτυπήσει το καμπανάκι τής παραπληροφόρησης οι "οίκοι αξιολόγησης". Ρίχνοντας γράσο στο πάτωμα κατά βούληση θα βρεθεί ο ναρκωμένος με την πλάτη στο σανίδι, την ώρα τής εντέχνου αποσπάσεως των κλοπιμαίων. Τα υπόλοιπα μπιφτέκια του θα μεταφερθούν με συνοπτικές διαδικασίες σε συσκεβασία χάμπουργκερς στο κοιμητήριο της αγίας ιωάννας των σφαγείων.
Και όπου δεν πιάνουν τα τεχνάσματα τής υπερχρέωσης η επερξουσία επιβάλλεται με την δυναμίτιδα και τα αυτόματα τουφέκια, όπως έγινε στην περίπτωση τής Νορβηγίας, όπως θα αναλύσω προσεχώς στην συνέχεια.

Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ αποδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερος προφήτης από τούς Τζωρτζ Όργουελ και Άλντους Χάξλεϋ με όσα έγραψε στον "Έμπορο τής Βενετίας" σε σχέση με τούς τρόπους επιβολής  παγκοσμίου κυριαρχίας από τούς υπερεξουσιαστές στην εποχή μας.
Κάθε πινάκιο φακές θα ανταλάσσεται πλέον με πολλαπλάσιο βάρος από τις σάρκες μας.



4. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΡΟΛΟΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑΣ

Η ιστορία τού προηγούμενου αιώνος σφραγίστηκε από την διεξαγωγή των δυο παγκοσμίων πολέμων και την επιβολή τού διπολισμού των μπλογκ στην συνέχεια.
Όποιος την μελετήσει σε στοιχειώδες βάθος και πέρα από τα επιβεβλημένα στερεότυπα τής δοτής ιστοριογραφίας, θα μπορέσει να διαπιστώσει, ότι κατ' ουσίαν αυτή δεν είναι παρά η επιβολή παγκοσμίου κυριαρχίας από πλευράς κάποιων κέντρων εξουσίας, με μοχλό την παραγωγή και διάθεση πετρελαίου, σε συνδυασμό με την έντεχνη αλλά απάνθρωπη προώθηση των μηχανών εσωτερικής καύσεως.

Από την εποχή τού μεγάλου εφευρέτου Νίκολα Τέσλα έχει καταστεί εμφανές, αυτό που ονομάστηκε "ελεύθερη ενέργεια".  Η παραγωγή δηλαδή και αξιοποίηση ενέργειας σχεδόν με μηδενικό κόστος, μέσω σχετικά απλών και χαμηλού κόστους κατασκευής συσκευών, οι οποίες δεν στηρίζονται ούτε στην καύση, ούτε σε άλλους είδους επικίνδυνες για την υγεία ή το περιβαλλον διαδικασίες. Οι συσκευές, τις οποίες εφηύρε ο Τέσλα, αποτελούν ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΔΕΚΑΔΩΝ ΣΥΣΚΕΥΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΕΤΑΙΡΩ ΠΟΡΕΙΑ. Στην ουσία ζούμε μέσα σε ένα ωκεανό άφθονης ενέργειας, η οποία επιτρέπει την αξιοποίησή της με τελείως περιορισμένα μέσα και μηδαμινό κόστος από τον καθένα.
Γνωρίζουμε επίσης, ότι η ευρεία αξιοποίηση και διάδοση τής ελεύθερης ενέργειας θα προκαλούσε για όποιον το τολμούσε μια λυσαλέα επίθεση με στόχο την άμεση εξόντωσή του, από αυτούς, που έχουν επιβάλλει δικτατορικά και γκανγκστερικά την χρήση των μηχανών εσωτερικής καύσεως. Ασχέτως εάν αυτός, ο οποίος θα τολμούσε να αμφισβητήσει την στημένη μονοκρατορία των λεγόμενων προϊστορικών (fosil, δηλαδή αυτών που προέκυψαν βάσει γεολογικών ανακατατάξεων προ αμνημονεύτων χιλιάδων ετών) ενεργεικών φορέων θα ήταν κάποιο φυσικό πρόσωπο, μια ομάδα ανθρώπων, μια χώρα, ή ομάδα χωρών.

Το πόσο καταλυτικά θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή των ανθρώπων η δυνατότητα εύκολης πρόσβασης σε άφθονη ενέργεια κατέδειξε στην πράξη το πρόγραμμα μετατροπής της ερήμου σε κήπους, μέσω τής αντλήσεως υδάτων, που βρίσκονται σε πάρα πολύ μεγάλο βάθος στην Λιβύη από το καθεστώς Μουαμάρ Καντάφι. Αυτή η πρακτική, μπορεί μεν να συνεπάγεται μεγάλη δαπάνη ενεργείας, όμως εκεί όπου αφθονεί η ενέργεια, μπορεί να να καθίσταται πολύ σκόπιμη.
Η ανάπτυξη τής επιστήμης και της τεχνολογίας έχουν οδηγήσει ενδιαμέσως σε υψηλούς βαθμούς αυτοματοποιήσεως. Αυτές οι τεχνολογικές εξελίξεις, σε συνδυασμό με την παροχή άφθονης ενέργειας, θα μπορούσαν να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από το μεγαλύτερο μέρος τού φόρτου εργασίας, προσφέροντας ταυτοχρόνως την δυνατότητα ικανοποίησης όλων των βασικών αναγκών για όλους. Η εξάλειψη τής πείνας, τής εξαθλιώσεως, τής καταδυναστεύσεως των ανθρώπων από επικίνδυνες νόσους, θα ήταν ζητούμενα για να επιτευχθούν εντός ολίγων μηνών. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να απολαύσουν πολύ περισσότερο χρόνο για να μορφωθούν και να αναπτύξουν την έρευνα, στα πλαίσια μιας οργανωμένης και ευνομουμένης κοινωνίας, ώστε να τελειοποιήσουν ακόμη περισσότερο τα τεχνολογικά δεδομένα, προς όφελος μιας άνετης ζωής για όλους, όπου η επιβίωση δεν θα αποτελούσε πλέον καθημερινή κοπιώδη πρόκληση.
Στην ουσία μάς ωθούν στο βόρβορο, ενώ βρισκόμαστε πλέον εν δυνάμει στα πρόθυρα μιας άνετης ζωής για όλους. Για όλη την ανθρωπότητα, ανεξαρτήτως φυλής. Τα δεσμά που μας κρατούν υπόδουλους στα αδιέξοδα τής υπανάπτυξης, τής μισαλλοδοξίας, τής εξαθλιώσεως, τής πλήρους αβεβαιότητος και ενός διογκούμενου λανθάνοντος πανικού, αφορούν αποκλειστικά την κόπρο, η οποία έχει εμφυτευτεί εντός των κρανίων μας.
Θεωρούμε ηδονή να καβαλήσουμε το αυτοκινητάκι για να προσποιηθούμε τούς μάγκες, ή να αισθανθούμε άνετα, θεωρούμε "έξυπνο" να κάνουμε σούζες με το δίκυκλο ως "ξένοιαστοι καβαλάρηδες" στο βλαχαδερό μας περιβάλλον, καίγοντας πετρελαιοειδή, ενώ για την άντληση τού πετρελαίου, την κυριαρχία επί των πετρελαιοπηγών και μέσω αυτής την επιβολή παγκοσμίου ηγεμονίας χύνονται καθημερινά κρουνοί ανθρωπίνου αίματος.

Για ποιόν λόγο εμμένει η υπερεξουσία στην μονομερή παραγωγή ενέργειας από την πρωτόγωνου χαρακτήρα εσωτερική καύση είναι προφανές.
Ο τρόπος με τον οποίον επέβαλλαν την κυριαρχία τους τα κέντρα εξουσίας κατά τον περασμένο αιώνα στηρίχθηκε στον προσπορισμό τού ελέγχου των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών, καθώς και στο τεχνολογικό τους προβάδισμα, το οποίο στηριζόταν από ενεργειακής πλευράς στην τελειοποίηση των μηχανών εσωτερικής καύσεως.

Ακόμη και η εξέλιξη τής πυρηνικής τεχνολογίας στάθηκε για τα κέντρα που βρίσκονται πίσω από τις πολυεθνικές πετρελαίου μια φοβερή πρόκληση ενάντια στις επιδιώξεις τους. Προωθώντας την πέμπτη φάλαγγα των αληταράδων, ούτως επιλεγομένων "οικολόγων", επιχείρησαν να ανακόψουν με κάθε παρεχόμενο αθέμιτο μέσο την παραγωγή τής πυρηνικής ενέργειας.
Ο ύπουλος ρόλος των δήθεν οικολόγων ξεσκεπάστηκε πλήρως από τούς ίδιους στην γερμανία μέσω τού κόμματος των "πρασίνων"¨σκουλικιών. Προσεταιριζόμενοι το κίνημα τής ειρήνης, με κοινή με αυτό αλλά ψευδή συνθημτολογία, το οποίο κατεύθυνε την αιχμή του κυρίως ενάντια στην εγκατάσταση πυραύλων μέσου βεληνεκούς σε ευρωπαϊκές χώρες κατά την δεκαετία τού '80, κατάφεραν να το αδρανοποιήσουν και στη συνέχεια να το διαλύσουν, απομονώντας τα ηγετικά του στελέχη, όπως η Γιούτα Ντίτφουρτ.
Απομονώνοντας και εξουδερώνοντας όλα τα σημαντικά ριζοσπαστικά στελέχη με τις πλέον ύπουλες διαδικασίες, συμπεριλλαμβανομένων και των δολοφονιών προεξεχόντων και ταλαντούχων στελεχών από τις γερμανικές κρατικές μυστικές υπηρεσίες, τις οποίες παρουσίασαν ως δήθεν "αυτοκτονίες", όπως στην περίπτωση τής εκπληκτικής ακτιβίστριας Πέτρα Κέλυ και τού συμβίου και συντρόφου της στρατηγού ε.α. Γκερντ Μπάστιαν, προώθησαν στην ηγεσία των "πρασίνων" αλητών εκκολαφθέντα χαφιεδόπουλα των ιλλουμινιστών, όπως οι φιλοπόλεμοι μπράβοι τού ΝΑΤΟ Δανιήλ Κοέν - Μπεντίτ, Ιωσήφ Φίσερ και Όττο Σίλυ. Ο τελευταίος προσχωρώντας στην συνέχεια στο κόμμα των "σοσιαλ""δημοκρατών" επί καγκελαρίας τού φαιδρού Γκέρχαρντ Σρέντερ, υπήρξε ως υπουργός εσωτερικών ο μοχλός για την επιβολή περιωνύμου εκφασιζούσης νομοθεσίας, η οποία μετέτρεπε το εσωτερικό καθεστώς τής γερμανίας σε απροκάλυπτο αστυνομικό κράτος, με συν τοις άλλοις ολοσχερή κατάργηση τής προστασίας των προσωπικών δεδομένων.
Οι αιμοσταγείς μπράβοι τού πενταγώνου των ΗΠΑ Κοέν Μπεντίτ και Φίσερ προωθήθκαν με στόχο την στήριξη του πολέμου ενάντια στην Γιουγκοσλαβία ως δήθεν προοδευτικοί, ώστε αυτός να καταστεί αποδεκτός από την υποανάπτυκτο γερμανική κοινή γνώμη, όπου απόγονοι των Ναζί βομβάρδιζαν εκ νέου αμάχους, σε χοντρά υπουργεία, όπως το υπουργείο εξωτερικών και ανώτατες θέσεις στην ΕΕ. Σήμερα ο Ιωσήφ Φίσερ, χωρίς να διαθέτει καν απολυτήριο μέσης εκπαιδεύσεως, έχει πάρει θέση καθηγητού στην βοϊδοσχολή τού χάρβαρντ (προφανώς ως πρύτανης στην έδρα χαφιεδισμού). Στο ίδιο ίδρυμα παρασκευής πορωμένων έχει δοθεί εντολή διδασκαλίας και στο άλλο "αρειμάνιο επιστημονικό ταλέντο" ΓΑΠ.
Με αυτά που συμβαίνουν, εάν αποκτήσω στο μέλλον παιδί και μού παρέχεται η οικονομική δυνατότητα, θα προτιμήσω να το στείλω για μετεκπαίδευση στο κολέγιο τρούμπας.
Αλλά και το δήθεν ατύχημα, το οποίον σκηνοθετήθηκε στο εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, που βρισκεται στο Χάρισμπουργκ των ΗΠΑ, αποδόθηκε βάσει ατράνταχτων στοιχείων σε δολιοφθρά των πολυεθνικών πετρελαίου (Ιδέ και "Durch Erdöl zur Weltmacht" τού M. Chossudowsky). Δεν είναι τυχαίο, ότι επικεφαλής τής ερευνητικής επιτροπής για αυτό το "ατύχημα" ήταν το πρώην στέλεχος των πολυεθνικών πετρελαίου και στην συνέχεια γεράκι τού πενταγώνου, γνωστός στην Ελλάδα από την διαβρωτική του δράση στον εμφύλιο πόλεμο τής Γιουγκοσλαβίας και το σκοπιανό Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ.
Για το πυρηνικό "ατύχημα" στην Φουκουσίμα και το παλιρροιακό κύμα που προξενήθηκε με το HAARP, δεν θα κάνω ειδική αναφορά εδώ, διότι έχω αναφερθεί διεξοδικά στο παρελθόν. ΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΚΤΥΠΙΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΧΤΑΠΟΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ "ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ", ΟΣΟΙ ΔΙΑΝΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ.


5. ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η μελέτη των δύο παγκοσμίων πολέμων καταδυκνύει, ότι αυτοί είχαν ως βασικό στόχο την επιβολή παγκοσμίου κυριαρχίας, κυρίως μέσω τού ελέγχου των πετρελαιοπηγών τής Μέσης Ανατολής.
Αυτό το συμπέρασμα ακούγεται εν πρώτοις βεβιασμένο. Αυτό όμως, το οποίο και στις δυο περιπτώσεις δεν εκτιμάται δεόντως, είναι ότι ενώ οι πολεμικές επιχειρήσεις αυτών των πολέμων  εκτυλίχθησαν σε Ευρωπαϊκό έδαφος, οι έσχατες επιπτώσεις αμφοτέρων αφορούσαν την Μέση Ανατολή.
Αυτό το οποίο παραβλέπεται σχεδόν πλήρως στην περίπτωση τού Α΄ΠΠ. είναι, ότι στα πλαίσιά του "ρυθμίστηκε" η "επίλυση" τού λεγόμενου "Ανατολικού Ζήτήματος", η διάλυση δηλαδή τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η προσάρτηση των υπόδουλων σε αυτήν περιοχών σε σφαίρες επιρροής των δυτικών Δυνάμεων, της Αγγλίας, τής Γαλλίας, αλλά και των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ παρουσιάζονται για πρώτη φορά τότε δυναμικά στο προσκήνειο τής περιοχής, αν και με έντεχνα συγκαλυμμένο τρόπο.
Τα αντίστοιχα ιστορικά συμβάντα είναι ιδαίτερης σημασίας για εμάς τούς Έλληνες, διότι συνδέονται αμέσως με τα δικά μας ιστορικά δεδομένα, μη εξαιρουμένης τής Μικρασιατικής εκστρατείας και τής καταστροφής στην οποία αυτή μάς οδήγησε.
Ιδιαίτερα στον χειρισμό και επεξεργασία των ιστορικών δεδομένων, τα οποία σχετίζονται με την Μικρασιατική καταστροφή, φαίνεται να έχει επικρατήσει στην ψυχολογία μας μια ειδικού τύπου αγκύλωση, η οποία μας απομακρύνει από το να ερευνήσουμε σε βάθος τα αντίστοιχα γεγονότα.
Σημαντική εξαίρεση σε αυτή την διακασία ψυχολογικής απωθήσεως τής μελέτης των πεπραγμένων αποτελεί κατά την γνώμη μου η άκρως πολύτιμη μελέτη τού Νίκου Ψυρούκη υπό τον τίτλο "Μικρασιατική Καταστροφή". Αυτό το βιβλίο, παρόλο ότι δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο στην πορεία των σαράντα και πλέον ετών που κυκλοφορεί, πιστεύω ότι στις πλείστες των περιπτώσεων στάθηκε απλά αντικείμενο ανάγνωσης, χωρίς να αποτελέσουν πρόκληση για μια βαθύτερη μελέτη και στοχασμό τα όσα με μεγάλη ευστοχία εντοπίζει σε αυτό ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης .
Ο βασικός εντοπισμός τού Ψυρούκη αφορά τον ρόλο που έπαιξε στην όλη διαδικασία τής Μικρασιατικής καταστροφής η προσπάθεια κυριαρχίας επί των πετρελαιοπηγών τής μείζονος περιοχής από το συγκρότημα τού Ρόκφελερ.
Από την μελέτη μιας βιογραφίας τού Τενγκ Χσιάο Πινγκ, τού πρώην ηγετικού στελέχους τού κομμουνιστικού κόμματος τής Κίνας, ο οποίος στάθηκε μαζί με τον αντιπρόεδρο Τσου Εν Λάι αρχιτέκτων τής στροφής προς την δύση τής κινέζικης πολιτικής μετά τον θάνατο τού Μάο, πληροφορήθηκα, ότι αυτός κατά την παραμονή του ως σπουδαστής στην Γαλλία, απελάμβανε ως καθολικός τής προστασίας και συνδρομής καθολικών ιδρυμάτων. Ως "δια μαγείας" έβρισκε εργασία κατά τις μετακινήσεις του συνεχώς σε μονάδες τής εκεί πολεμικής βιομηχανίας, οι οποίες είχαν ιδρυθεί με κεφάλαια που προήρχοντο από τις ΗΠΑ. Περιέργως αυτές οι μονάδες εβρίσκοντο πλησίον στα μέρη όπου περεβρίσκετο ο Τσου Εν Λάι, με τον οποίον διατηρούσε μόνιμη επαφή. Ο οικονομικός έλεγχος τόσο νευραλγικών τομέων για την εξωτερική πολιτική τής Γαλλίας από κύκλους των ΗΠΑ πιστοποιούν την διείσδυσή τους σε αυτήν την χώρα κατά την περίοδο των αρχών τού περασμένου αιώνα.
Από την άλλη θα έπρεπε να έχει προβληματίσει ιδιαίτερα ο ρόλος και πρακτική τού Μουσταφά Κεμάλ, ή "ατατούρκ". Ο Κεμάλ ήρθε σε άμεση ρήξη τόσο με τούς Γερμανούς, οι οποίοι ήταν σύμμαχοι τού Σουλτάνου και επιχειρούσαν έντονη διείσδυση στην περιοχή, με παροχή στρατιωτικών υπηρεσιών, με άμεση στρατιωτική παρουσία καθώς και με την κατασκευή και τον έλεγχο τού σιδηροδρόμου μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Βαγδάτης, όσο και με τούς Άγγλους. Η στρατιωτική πανωλεθρία των Άγγλων στην Καλίπολη από τις δυνάμεις τού Κεμάλ αποδεικνύει, ότι αυτός αντιμάχετο ενεργά και βάσει σχεδίου τόσο τούς Νεότουρκους, όσο και την αγγλική διείσδυση στην περιοχή, την οποία πρακτόρευε ο Βενιζέλος. Να υποθέσουμε, ότι η πλήρως διαταραγμένη και πλήρως υποταγμένη στον αλκοολισμό και την ομοφυλοφιλία  προσωπικότητα ενός ντονμέ, ο οποίος είχε εκκολαφθεί ως ορφανός από πατέρα στα έγκατα τής ιταλικής τεκτονικής στοάς τής Κωνσταντινούπολης, ανταποκρινόταν σε ένα ανιδιοτελή, αγνό και αποφασισμένο πατριώτη, ο οποίος βρισκόταν πέραν έξωθεν επιρροών, δεν είναι λογικό. Αυτή η ψευδής εικόνα συνέθεται μόνο το τεχνητό φωτοστέφανο τού "πατέρα των τούρκων", το κράτος των οποίων έμελλε να αποτελέσει το απομεινάρι τής πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Δεν είναι εδώ το κατάλληλο μέρος για να εμβαθύνουμε στις επιρροές που ασκήθηκαν και στον ρόλο που διεκπεραίωσε ο Μουσταφά Κεμάλ. Σε αυτήν την αναγκαιότητα πρέπει να ανταποκριθούμε με άλλη ευκαιρία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί, χωρίς ειδική μνεία βιβλιογραφικών αναφορών, ότι η ιταλική στοά στην Κωνσταντινούλη στην οποία επωάστηκε το φαινόμενο "Κεμάλ ατατούρκ", έφερε το όνομα "Ναπολέων Βοναπάρτης" και ήτο θυγατρική στοά τής "Μεγάλης Ανατολής" των Παρισίων. Ο Κεμάλ δεν εξυπηρέτησε ποτέ όμως τα άμεσα γαλλικά συμφέροντα. Τουναντίον η διάλυση και απαγόρευση τού Χαλιφάτου ως τότε κέντρου τής μωαμεθανικής θρησκείας με την πολιτική εκκοσμίκευσης τής μετέπειτα τουρκίας, που επέβαλλε ο Κεμάλ, άνοιξε τον δρόμο στο να αναδειχθεί ο Μπαχαβισμός των Σαουδαράβων ως νέο κέντρο τού ισλάμ, το οποίο ήλεγχαν πλέον οι ΗΠΑ. Η όλη εξέλιξη τού κεμαλισμού κατέδειξε στην συνέχεια, ότι αυτός ήταν αχθοφόρος τής πολιτικής των ΗΠΑ στην περιοχή, έστω κι αν οι τούρκοι προσποιούντο ανέκαθεν τούς φανατικούς εθνικιστές. Ο Μεντερές, ο οποίος προσπάθησε στις αρχές τής δεκαετίας τού '60 να εξυπηρετήσει συμφέροντα τής Αγγλίας στο Κυπριακό ζήτημα και σε άλλα, κατέληξε στην αγχόνη.

Αναφορικά με τον Β΄ΠΠ. αυτό το οποίο παραβλέπεται, είναι ότι ένα από τα βασικότερα των αποτελεσμάτων του είναι η ίδρυση τού Ισραήλ. Βασικός μοχλός προς αυτήν την κατεύθυνση υπήρξε η πολτική των ναζιστών. Η ίδρυση εβραϊκού κράτους δεν αποτελούσε πολιτικό στόχο μόνο των σιονιστών, αλλά και τού γερμαναικού "εθνικοσοσιαλιστικού" κόμματος, το οποίο είχε συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του τήν εκδίωξη των Εβραίων από την Ευρώπη και την ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Μαδαγασκάρη.
Το θέμα αυτό είναι τεράστιο και απαιτεί ιδιαίτερη ιστορική πραγματεία. Εδώ αξίζει να αναφερθεί, ότι πριν την άνοδο των ναζί στην κυβέρνηση μόνο το 7% των Εβραίων τής γερμανίας κατέβαλλαν το λικούντ, την μηνιαία συνδρομή στην σιωνιστική οργάνωση. Μετά τον Β΄ΠΠ. αυτό το ποσοστό αυξήθηκε στα 94%. Χαρακτηριστικό είναι επίσης, ότι οι ναζί δολοφόνοι, πριν ξεκινήσουν το κυνηγητό με τα πογκρόμ εις βάρος των Εβραίων, δεν εξόντωναν στοχευμένα επιφανείς σιονιστές, αλλά επιφανείς ασσιμιλιστές εβραίους, οι οποίοι ήσαν ενάντια στην ίδρυση εβραϊκού κράτους, όπως ο πρώην υπουργός εξωτερικών τής Γερμανίας και ιδιοκτήτης τής εταιρείας Ζίμενς Βάλτερ Ράτεναου.
Το Ισραήλ αποτέλεσε στην συνέχεια το μακρύ χέρι των πολυεθνικών πετρελαίου στην περιοχή των πετρελαιοπαραγωγών χωρών.

Βασικός ηττημένος και των δυο πολέμων υπήρξε η Γερμανία.
Η Γερμανία ήταν ακριβώς εκείνη η δύναμη, η οποία θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να αποτελέσει φράγμα ανακοπής στην πολιτική επιβολής τής ενέργειας από πετρέλαιο, επειδή διαθέτει τεράστια ποσότητα γαιανθράκων και σημαντικές προϋποθέσεις ανάπτυξης τεχνολογίας.
Η περιθωριοποίηση των δυνάμεων, που αποσκοπούσαν σε εντατική εξόρυξη και αξιοποίηση γαιανθράκων στην Γερμανία, υπήρξε μόνιμος στόχος των πολυεθνικών πετρελαίου.
Ένας από τούς λόγους ίδρυσης τής ΕΟΚ ήταν η εκτόπιση τού άνθρακα από την ατσαλοβιομηχανία. Μετά τον Β΄ΠΠ. τοποθέτησαν οι ΗΠΑ στην κυβέρνηση τής Γερμανίας δικούς τους πράκτορες. Ο Κόντραντ Άντενάουερ και ο υπουργός οικονομικών των κυβερνήσεών του Λούντβιχ Έρχαρντ, ο οποίος διετέλεσε στην συνέχεια και καγκελάριος, ήσαν αχυράνθρωποι των ΗΠΑ.
Πράγματι, οι πολυεθνικές πετρελαίου επέτυχαν μεταπολεμικά την δραστική μείωση τής εξόρυξης άνθρακος στην Γερμανία: Ενώ στην περιοχή τού Ρουρ οι απασχολούμενοι στα ορυχεία άνθρακος ήσαν κατά το 1957 325213, το ποσό αυτό μειώθηκε συνεχώς μέχρι που το 1973 περιορίστηκε σε 98220 απασχολούμενους. Οι αντίστοιχοι αριθμοί για την περιοχή τού Ζάαρ, η οποία είναι το δεύτερο γερμανικό κέντρο αξώρυξης γαιανθράκων ήσαν 495847 και 162979 αντιστοίχως.
Οι ΗΠΑ με το σχέδιο Μάρσαλ φρόντισαν να αναπτύξει η Γερμανία ισχυρή αυτοκινητοβιομηχανία, ώστε τα συμφέροντά της να ενταχθούν με την προώθηση τής παραγωγής πετρελαίου. Ενώ όμως η Γερμανία οφελείτο από τις εξαγωγές αυτοκινήτων, το πετρέλαιο δεν την συνέφερε στον τομέα τής θέρμανσης. Η παραγωγή όμως βενζίνης είναι άμεσα συδεδεμένη με την παραγωγή πετρελαίου θέρμανσης. Κατά την επεξερασία τού αργού πετρελαίου προκύπτει στα διυλιστήρια από την παραγωγή ενός τόνου βενζίνης και ένας τόνος πετρέλαιο θέρμανσης.
Με την προοπτική τού περιορισμού τού άνθρακα επιβλήθηκε το 1952 ως πρόδρομος τής ΕΟΚ η "Ένωση για τον Άνθρακα και τον Χάλυβα". Με τούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς αυτού τού οργανισμού, που έδρευαν στις Βρυξέλλες, επιβλήθηκε ο περιορισμός τής εθνικής κυριαρχίας των συμμετεχόντων χωρών. Η πολιτική που ακολουθήθηκε στην συνέχεια οδήγησε την Γερμανία στον δραστικό περιορισμό τής χρήσης άνθρακα με αντίστοιχη αύξηση τής καταναλώσεως υδρογονανθράκων.

Στην μάχη τού Βερντέν θυσίασαν το 1912 οι γερμανοί και οι γάλλοι 200.000 ανθρώπους εντός δυο ημερών με την χρήση δηλητηριωδών αερίων, έχοντας στόχο την κατάληψη των μεταλλείων τής Αλσατείας και τής Λωραίνης. Κάποιοι όμως τότε, που εβρίσκοντο πέραν του Ατλαντικού έβλεπαν πιο μακρυά από την εξόρυξη γαιανθράκων και σιδηρομεταλλεύματος, προγραμματίζοντας νέα πρότυπα παγκόσμιας κυριαρχίας.
Οι γερμανοί ακολούθησαν τον μόνιμο τρόπο χοντροκομένης σκέψης, που ανέκαθεν τούς διέκρινε.  Τάσεις γιγαντισμού με υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων που είχαν και τού εαυτού τους, παραβλέποντας ότι οι δεινόσαυροι εξέλειπαν, διότι συσσώρευσαν τεράστιες ποσότητες λίπους στο σώμα τους, σε σχέση με τις ελάχιστες διαστάσεις τού κρανίου τους.
Σήμερα, παρ' όλο που οι γερμανοί ηττήθησαν σε δυο μεγάλους πολέμους, εμφανίζονται ως λυκόσκυλα τού μπάρμπα σαμ, να διεκδικούν ένα μεγάλο μέρος τής λείας.
Παραβλέπουν, ότι κάτι αντίστοιχο συνέβη και τις δυο προηγούμενες φορές, πριν επέλθει η προαποφασισμένη καταστροφή τους. Το ερώτημα είναι, εάν αυτοί θα ξαναβρούν κουράγιο να καθαρίσουν τα χαλάσματα για τρίτη φορά, ώστε να μπορέσουν να φτιάξουν τις τρώγλες τού μελλοντός τους.


Σε αυτήν την πολιτική τής μονομερούς επιβολής των υδρογονανθράκων έχουν ενταχθεί και η Ρωσία και η Κίνα. Για την πρώτη υπήρξε ιδιαίτερα συμφέρουσα η ραγδαία αύξηση της τιμής του πετρελαίου, η οποία επιβλήθηκε στα πλαίσια τής νέας τάξεως, διότι το γαιαέριο, τεράστια κοιτάσματα τού οποίου αυτή διαθέτει, έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος εξόρυξης από ότι το πετρέλαιο. Η παλαιά τιμή τού πετρελαίου στα 16 δολάρια το βαρέλι καθιστούσε ασύμφορη την εμπορεία τού ρωσικού γαιαερίου. Με κόστος εξώρυξης 10 δολάρια για την αντίστοιχη θερμική ποσότητα και την ανάγκη τεράστιων επενδύσεων για αγωγούς μεταφοράς, αυτή δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί.
Στα πλαίσια τής διακύρηξης τής "νέας τάξης" έλαβε χώρα μια συμφωνία "κυρίων" μεταξυ ΗΠΑ και Ρωσίας, σχετικά με την επιβολή τής δικτατορικής μονοκρατορίας των υδρογονανθράκων, με αμοιβαία αποδοχή των εκατέρωθεν συμφερόντων, πέντοτε εις βάρος των καταναλωτών.
Η ρωσία με αυτόν τον διακανονισμό πέτυχε να μπαλώσει την οικονομία της. Οι υπόλοιποι ξυλωθήκαμε.

Αντίστοιχη συμφωνία "κυρίων" προφανώς έγινε και μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας στα πλαίσια τού συστήματος τής "παγκομιοποίησης". Οι ΗΠΑ θα έδιναν τεχνογωσία και θα επένδυαν στην Κίνα, καταργώντας ταυτοχρόνως με διεθνείς συμφωνίες τούς τελωνειακούς δασμούς, εκμεταλλεβόμενοι την φθηνότατη εργασία των Κινέζων και την παντελώς ανύπαρκτη προστασία τού περιβάλλοντος εκεί. Η Κίνα όμως θα έπρεπε να παράγει με θεόρατες τιμές στην αγορά πετρελαίου. Έτσι το ενσωματωμένο τμήμα τής τιμής τής εργασίας στην τιμή τού τελικού προϊόντος υποχώρησε θεαματικά έναντι τού ενσωματωμένου τμήματος τής τιμής τής ενέργειας. Από τον κατακλυσμό των διεθνών αγορών με κινέζικα προϊόντα που ακολούθησε, βασικός κερδισμένος ήσαν για μια ακόμη φορά οι πολυεθνικές εταιρείες.
Ενώ οι οικονομίες των χωρών κατέρρεαν κάτω από την πίεση του ανταγωνισμού τιμών, οι πολυεθνικές πετρελαίου και οι τράπεζες τους συσσώρευαν εισόδημα στα σεντούκια τους, ώστε να αγοράσουν ότι θεωρούσαν σκόπιμο από τις αξίες των κατεστραμένων, που αυτοί ξεπουλούσαν σε ευτελιστικές τιμές.
Με αυτόν τον τρόπο γιγαντώθηκε επίσης η διαδικασία παγκόσμιου οικονομικού ελέγχου,ο οποίος μετατρέπεται με τα γνωστά τεχνάσματα σε πολιτική κατοχή των εντέχνως και βιαίως εξαθλιωμένων.

Σε αυτή την διαδικασία συμμετέχουν ενεργότατα οι ελληνόφωνοι κοσμοπολίτες, ως σημαντικό στοιχείο των "πεφωτισμένων". Έχοντας υπό την κατοχή τους το μεγαλύτερο τμήμα των θαλάσσιων μεταφορών, διαμετακομίζουν το 65% τού εισαγόμενου πετρελαίου από την Κίνα, χωρίς να γίνονται ευκρινώς αντιληπτοί.

Συχνότατα υπήρξαν καταγγελίες, ότι η εξόρυξη υδρογονανθράκων γίνεται όσο αφορά τις περιοχές μεροληπτικά και βάσει πολιτικών σκοπιμοτήτων. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η μέχρι τούδε απόκρυψη των τεράστιων αποθεμάτων υδρογονανθράκων, τα υποία βρίσκονται υπό των θαλασσών, που περιβρέχουν την Ελλάδα.
Όπως θα παραθέσω στην συνέχεια, μόνο τα αποθέματα ενός εξ αυτών των κοιτασμάτων, ευρισκόμενο νοτίως τής Κρήτης περιέχει κατά αναμφισβήτητη επιστημονική τεκμηρίωση ποσότητα γαιαερίου, το οποίο επαρκεί για την πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγκών τής Ευρώπης για 120 έτη.



Σε αυτό το σημείο κλεινω το δεύτερο μέρος αυτού τού θέματος, το οποίο θα ολοκληρωθεί με το τρίτο μέρος προσεχώς.
Βασικές αναφορές τού τρίτου μέρους θα αποτελέσουν τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται εντός των ορίων τής Ελλαδικής υφαλοκριπίδας, καθώς και οι πολιτικές ίντριγκες που κλιμακώνονται με στόχο την ιδιοποίηση αυτού τού πλούτου από τούς "πεφωτισμένους" αρμοστές τού προτεκτοράτου.
Καθότι ο μεν Αντώνης Σαμαράς εδρεύει στην Αθήνα, αλλά ο Χάρης Σαμαράς εδρεύει στον Καναδά.