ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΝΟΣΟ

"Ελπίδα μέσα στην νόσο"
Μεταξογραφία
Πελαγοφίαλος

(Χθεσινή Ζωγραφιά. Η φωτογραφική μηχανή καταγράφει λάθος ημερομηνία).

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΣΥΝΗΣ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ

Στις 8 Μαϊου έκανα ανάρτηση της πρότασης για καταγγελία της κυβερνήσεως επί εσχάτει προδοσία. Στην συνέχεια συμπλήρωσα την πρόταση αυτή με την δημιουργία λαϊκού δικαστηρίου στην Πλατεία Συντάγματος.
Μέρα με την ημέρα η πρόταση αυτή θα γίνεται περισσότερο επίκαιρη και επιτακτική.
Δεν είναι πολύ μακρυά η ημέρα, που καθημερινά θα συγκεντρώνονται όλο και περισσότεροι πολίτες στην Πλατεία Συντάγματος, για να προετοιμάσουν το λαοδικείο, διεξάγοντας εκλογές των λαϊκών εισαγγελέων.

Όταν έκανα την συγκεκριμένη πρόταση, ήξερα ότι θα χρειαστεί αυτή αρκετό χρόνο, μέχρι να ζυμωθεί στην συνείδηση των πολιτών και να αρχίσει να οδηγεί σε πρακτικά βήματα. Είχα την εντύπωση, ότι η πατρότης αυτής της προτάσεως αναγόταν στο πρόσωπο του γράφοντος.
Όπως διαπίστωσα σήμερα όμως, στην εκπομπή "Δελτίο των 11" την Πέμπτη 28 Απριλίου την ίδια πρόταση έκανε και ο Σπύρος Χατζάρας. Η πρότασή του προηγείται χρονικά της δικής μου και του εκφράζω τα θερμά συγχαρητήριά μου για αυτήν την πρωτοβουλία.
Θα ήθελα όμως να διαφοροποιηθώ απέναντι στην ποινή θανάτου που προτείνει. Είμαι από άποψη αρχής ενάντια στην θανατική ποινή. Η μόνη ζωή επί της οποίας δικαιούμεθα να αποφασίζουμε είναι η δική μας. Και εφ' όσον το κρίνουμε σκόπιμο, δικαιούμεθα να την προσφέρουμε στην υπόθεση του Έθνους και του Λαού. Όμως αυτή η υπόθεση μας χρειάζεται ζωντανούς και ενεργούς με πλήρη αποφασιστικότητα.

Θεωρώ επίσης ότι δεν είναι φρόνιμο να παροξύνονται τα πολιτικά ήθη. Απέναντι στο μίσος οφείλουμε να αντιτάξουμε την διάθεση αυταπάρνησης και αυτοπροσφοράς, προστατεύοντας το δικαίωμα στην ζωή όλων, δείχνοντας την αμέριστη συμπόνοια μας απέναντι σε κάθε ευαίσθητο οργανισμό, τόσο του ζωικού, όσο και του φυτικού βασιλείου. Κύρια το δικαίωμα των παιδιών μας για μια καλύτερη ζωή, που να ανταποκρίνεται στις ανθρώπινες ευαισθησίες και ανάγκες, οφείλει να αποτελεί την μόνιμη έμπνευση στη ζωή μας.
Δυστυχώς αδυνατούμε εδώ και τώρα να επιβάλουμε ως πραγματικότητα αυτό το όραμα. Μπορούμε όμως να γίνουμε οι ίδιοι τύπος και φορέας αξιών μιας τέτοιας μελλοντικής κοινωνίας, αποτελώντας για την νέα γενιά απτό και ζωντανό παράδειγμα, ότι δεν είναι όλα ξεπουλημένα και ποταπά. Διότι το αύριο ξεκινά σήμερα, ξεκινά με εμάς εδώ και τώρα, δομούμενο ως στάση ζωής και εσωτερική επίγνωση.

Διαφωνώ επίσης και με την προβολή της εκτιμήσεως, ότι η εκτέλεση αυτών που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι ήτο ορθή και δικαία. Αυτοί υπήρξαν τα εξιλαστήρια θύματα για να κατευναστεί η οργή της κοινωνίας. Πραγματικός υπεύθυνος ήτο ο Μπεν Εζλόν και η κλίκα του, στους οποίους δόθηκε και στο μέλλον η δυνατότητα αυτοί να εξακολουθήσουν να δρουν ως νεκροθάφτες της Ελλάδος.

Η ποινή που προτείνω για τα φρικιά της εξουσίας είναι στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για τα επόμενα σαράντα έτη, πίσσα και πούπουλα επί επταήμερον σε δημοσίως εκτεθημένη γυάλα.






ΣΚΟΠΙΜΑ ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ - ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΠΙΒΛΑΒΕΣΤΑΤΗ ΜΕ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΩΡΑ - ΣΦΗΝΑ ΚΑΤ' ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΟΖΩΝΗ Η ΠΡΟΔΦΥΓΗ ΣΤΟ ΔΝΤ:

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ ΔΝΤ. - Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΥ

Αφιερωμένο στην μνήμη
του Νίκου Βεργίδη (Θανάση Κατσαρού)


Συνεχίζω την κριτική στην αντίληψη που έχουμε για την ιστορία με την σειρά αναρτήσεων, στην οποία εισάγει η παρούσα.
Η ιδρυτική πέτρα του Ελλαδικού προτεκτοράτου μπήκε με το πρώτο δάνειο του 1823, που αποτέλεσε ταυτόχρονα και την ταφόπετρα της επανάστασης.
Προφανώς το πρόσφατο δάνειο του ΔΝΤ. αποτελεί την ταφόπετρα αυτού του προτεκτοράτου, καθ' ότι οι διαχρονικοί δυνάστες της νέας - αλλά ταυτόχρονα και πολύ παλιάς - τάξης φαίνεται να κρίνουν, ότι αυτό ολοκλήρωσε τον κύκλο του, σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους. Έχοντας υποσκάψει σε όλα τα επίπεδα την συνοχή αυτού του προτεκτοράτου τα τελευταία χρόνια, προωθούν πλέον ανοικτά και την κατάλυση της εδαφικής κυριαρχίας του.
Με ένα στημένα προδοτικό δάνειο το έστησαν, με ένα άλλο στημένα προδοτικό σημαίνουν την κατάλυσή του.
Αφού αντιστρέφουν λοιπόν τον σκοπό της τελευταίας δανειοδότησης ως προς την πρώτη, αφήνουν πλέον μια δυνατότητα ανοικτή, που βαραίνει στους ώμους μας. Το πρώτο δάνειο στάθηκε ταφόπετρα της επανάστασης του 1821. Ας μετατρέψουμε έτσι λοιπόν στην συνέχεια το πρόσφατο δάνειο σε ιδρυτική πέτρα μιας νέας επανάστασης, η οποία θα κληθεί να συνεχίσει στην οδό της δικαίωσης του κινήματος του Ελληνικού λαού, εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΜΙΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΑΝΕΙΟ

Επιχειρώντας μια αναφορά στο πρώτο δάνειο που σύναψε το Ελλαδικό κράτος το 1823, παρακάμπτω σε πρώτη φάση κάποιο ερώτημα διευκρίνησης, που τέθηκε σε σχόλιο προηγούμενης ανάρτησης, σχετικά με υπαινιγμούς που διατύπωσα σχετικά με τον ρόλο της Ρωσίας στην επανάσταση του 1821 - και κατ’ επέκταση γενικότερα στην συμβάντα της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας. Θεωρώ ότι μια αξιολόγηση των επιλογών της Ρωσίας δεν μπορεί να γίνει χωρίς αναφορά σε ευρύτερα δεδομένα και αυτή θα ακολουθήσει πολύ σύντομα.

Πιστεύω, ότι η ενασχόληση με τον καταστροφικό ρόλο του πρώτου δανείου αρμόζει να προταχθεί για λόγους επικαιρότητος. Η πρόσφατη προσφυγή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ. στάθηκε αφορμή να γίνουν κάποιες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο σχετικά με τα λεγόμενα δάνεια της ανεξαρτησίας. Αυτές επικεντρώθηκαν βασικά στους ληστρικούς όρους δανειοδότησης, χωρίς να επεκταθούν στον μηχανισμό πλήρους ελέγχου του κρατιδίου και την απροκάλυπτη διαδικασία εξόντωσης των λαϊκών επαναστατικών δυνάμεων, που προωθήθηκαν με τα πρώτα δάνεια. Διότι ούτε ένα τάλιρο από αυτά των δανείων δεν δόθηκε για τον αγώνα εναντίον των Οθωμανών.

Το δάνειο αυτό αποκαλύπτει τον καλοστημένο μηχανισμό καλυμμένης υποδούλωσης από την Αγγλία, μέσω εγχώριων λακέδων, των εδαφών που επρόκειτο να αποσπαστούν από την Οθωμανική αυτοκρατορία, βάσει σχεδίου, που εκπονήθηκε προεπαναστατικά . Επίσης αποκαλύπτει τον σκοτεινό ρόλο κάποιων υποτιθέμενων φιλελλήνων, που έχουν έντεχνα επιβληθεί ως είδωλα στην κοινή συνείδηση από τον καιρό εκείνο, ενώ αυτοί δεν ήταν παρά πράκτορες του Αγγλικού κατεστημένου, όπως ο Λόρδος Βύρων.

Η στρεβλή αντίληψη που έχουμε για την ιστορία μας εν πολλοίς, δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς υποδούλωσης και δορυφοροποίησης του Ελλαδικού προτεκτοράτου. Εάν αυτή η ανεπάρκεια είχε ανατραπεί έγκαιρα, ίσως είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε διαφορετικά κάποιες πολύ σημαντικές από τις εξελίξεις που επήλθαν και να δομήσουμε αντίστοιχα τις επιλογές μας ως λαός. Δεν αποσκοπώ να αμφισβητήσω, ότι κατά καιρούς γράφτηκαν κάποιες πολύ σημαντικές μονογραφίες για δρώμενα της τότε εποχής, που φωτίζουν πολύ επιτυχώς κάποια συμβάντα, όπως τα βιβλία του Δημήτρη Φωτιάδη, τα οποία συχνά αποτέλεσαν το προσκέφαλο ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την Ελλάδα. Αυτό που λείπει όμως, είναι μια συνθετική πραγματεία για όσα συνέβησαν τότε, που θα μας εξόπλιζε με ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε θεωρητικό επίπεδο με την ιστορία εκείνης της περιόδου, που όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, έστω κι αν αφορά κάποιο μακρινό παρελθόν, οι συνέπειές της παραμένουν με αποφασιστικό τρόπο επίκαιρες. Έτσι ώστε, διαθέτοντας την απαραίτητη αυτογνωσία, να είμαστε σε θέση να πάρουμε τις όποιες αποφάσεις μας συνειδητά, αναλαμβάνοντας και συνέπειες, τις οποίες θα έπρεπε να μπορούμε βασικά επισκοπούμε.

ΕΝΑ ΔΑΝΕΙΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΛΗΣΤΡΙΚΟ;

Ας γίνει κατ’ αρχάς – για λόγους πληρότητος – μια αναφορά στους ληστρικούς όρους του πρώτου δανείου, εφόσον αυτοί αυτοί είναι κατά βάση γνωστοί, μετά την επίκαιρη προβολή τους:

Στις 2 Ιουνίου 1823 η κυβέρνηση που είχε στηθεί (δεν γράφω συνειδητά συσταθεί και δεν είναι της παρούσης στιγμής δυνατή μια αποτίμηση του ρόλου της) εξουσιοδότησε τους Ιωάννη Ορλάνδο, Ανδρέα Ζαΐμη και Ανδρέα Λουριώτη να μεταβούν στο Λονδίνο και να συνάψουν δάνειο 4.000.000 ισπανικών ταλίρων. Η επιτροπή καθυστέρησε να αναχωρήσει, λόγω έλλειψης χρημάτων για τα έξοδα του ταξιδιού, τα οποία κάλυψε με δάνειο ο Λόρδος Βύρων (Ας μου επιτραπεί εδώ η υπογράμμιση, ότι επρόκειτο για τέτοιου είδους έλλειψη ρευστότητος, που δεν υπήρχαν ούτε τα εισιτήρια, οπότε, όσο αφορά τους δανειολήπτες πρόκειται στην κυριολεξία για μπατίρια ολκής). Το δάνειο που παίρνεται υπογράφεται για 800.000 λίρες με όρους που φαίνονται εξωτερικά λογικοί: Τόκος 5%, προμήθεια 3%, ασφάλιστρα 1,5% και περίοδο αποπληρωμής 36 χρόνια. Αν δούμε όμως την πράξη, τα πράγματα είναι ριζικά διαφορετικά: Το παρεχόμενο ποσό είναι τελικά 472.000 αφού αυτό είχε καθορισθεί στο 59% του ονομαστικού.. Από αυτά έφθασαν στην «επαναστατική διοίκηση» μόλις 298.000 λίρες (μετά από φοβερές καθυστερήσεις). 80.000 παρακρατήθηκαν ως προκαταβολή τόκων δυο ετών και 16.000 για τοκοχρεολύσια, πριν καν αυτά προκύψουν.

Σύμφωνα με την δανειακή σύμβαση, το ποσό θα αποστέλλονταν στις τράπεζες Λογοθέτη και Βαρφ, που έδρευαν στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο και θα παραδιδόταν τμηματικά στην Ελληνική κυβέρνηση, ύστερα από έγκριση της επιτροπής, που την επιτελούσαν ο Λόρδος Βύρων, ο συνταγματάρχης Στάνχοπ και ο Λάζαρος Κουντουριώτης.

Οι ελπίδες που στηρίχθηκαν επάνω στο ληστρικό δάνειο, ως δήθεν αναγνώριση του «Ελληνικού Κράτους», θα διαψευστούν οικτρά, καθώς αυτό θα χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για να κερδίσει η παράταξη του λακέ των Άγγλων Κουντουριώτη την εμφύλια σύγκρουση. Οι διαπραγματευτές του δανείου (ο Ορλάνδος ήταν γαμβρός του Κουντουριώτη) κατασπατάλησαν μεγάλα ποσά του δανείου ζώντας πολυτελώς στο Λονδίνο, ενώ οι αγωνιστές στην Ελλάδα πολεμούσαν συχνά στερούμενοι και στοιχειώδη πυρομαχικά, γεγονός που δείχνει την ανθρώπινη υποποιότητα αυτών, που βρίσκονταν πίσω από την δανειοδότηση.

ΩΣ ΕΓΓΥΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΤΕΘΗΚΑΝ ΑΠΟ «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ» ΠΛΕΥΡΑΣ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΤΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΣΟΔΑ.

Πριν αναφερθώ στο πως έγινε η καταβολή των χρημάτων και πως αυτά χρησιμοποιήθηκαν, θέλω να θέσω ένα ερώτημα-κλειδί σχετικά, που δεν έχει τεθεί μέχρι σήμερα:

Στην ουσία κάποιοι δανείζουν ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό (πέραν των όρων δανεισμού) σε κάποιους ουσιαστικά μπατίρηδες, οι οποίοι βάζουν ως υποθήκη κάτι που τελικά δεν τους ανήκει. Δεδομένου ότι Η ΧΩΡΑ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΕΧΕΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΑΚΟΜΗ, η μελλοντική ιδιοκτησία της γης και οι μελλοντικές εισπράξεις μιας ακόμη αξεκαθάριστης από πλευράς κυριαρχίας κρατικής οντότητος, αποτελούν στην ουσία τελείως υποθετικού χαρακτήρα εγγυήσεις. Οι δυνάμεις που συμμετέχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στις πολεμικές διαδικασίες εναντίον των Οθωμανών είναι βαθύτατα διασπασμένες, σε βαθμό πλήρους αμοιβαίας αμφισβήτησης. Από την μια μεριά οι οπλαρχηγοί, με κέντρο αναφοράς τον Κολοκοτρώνη, τον Δημήτριο Υψηλάντη, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Πάνο Τζαβέλα, από την άλλη το χτικιό κάποιων ξεπεσμένων Φαναριωτών, που υποδύονται τους πολιτικάντηδες, οι κοτσαμπάσηδες, οι εφοπλιστές των νησιών και ο ανώτερος κλήρος. Η εκστρατεία του Δράμαλη μπορεί να έχει αποτύχει, οι Τούρκοι όμως βρίσκονται πολύ μακράν να από μια ολική ήττα. Τουναντίον διαθέτουν σαφέστατη υπεροπλία σε ξηρά και θάλασσα, διαθέτουν σημαντικά οχυρά στον Μοριά, όπως η Πάτρα και ετοιμάζουν την εκστρατεία του Ιμπραήμ.

Για κάθε λογικό δανειοδότη η τοποθέτηση μεγάλου ποσού χρημάτων στους εξεγερμένους της Ελλάδας αντιβαίνει σε κάθε τραπεζική λογική. Το ρίσκο είναι τεράστιο, οι δε υποθήκες υπάγονται στο έλεος ακαθόριστων πιθανοτήτων. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο δυο είναι οι περιπτώσεις που μπορούν να ισχύουν από πλευράς δανειοδοτικής δεοντολογίας:

Περίπτωση 1^η.

Οι πιστωτές είναι φανατικοί φιλέλληνες και αρέσκονται σε μια ιδιαίτερη αμφίβολη διακινδύνευση μιας επένδυσης, με αποκλειστικό στόχο να βοηθήσουν ένα χειμαζόμενο λαό. Ειλικρινά μια ανάλογη περίπτωση δεν γνωρίζω στα πλαίσια των ιστορικών δεδομένων. Το κύριο όμως που αντιφάσκει στην περίπτωση ενός τέτοιου τραπεζικού αλτρουισμού, είναι οι ληστρικοί όροι του δανείου.

Περίπτωση 2^η.

Οι τραπεζίτες παίρνουν πραγματικές και όχι υποθετικές εγγυήσεις από κάποιον, ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΟΥΤΕ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ. Τα ερωτήματα που δημιουργούνται αυτομάτως είναι:

• Ποιος είναι ο πραγματικός και μη ορατός εγγυητής του δανείου;

• Ποιο είναι το σχέδιό του;

Και ένα τρίτο πολύ λογικό ερώτημα:

Με ποιο τρόπο ελπίζει ο συνασπισμός των "κυβερνητικών" που ανέφερα προηγουμένως να κατισχύσει της Οθωμανικής λαίλαπας, από την στιγμή που κλιμακώνει την στρατιωτική εξόντωση των οπλαρχηγών και του στρατού των αγωνιστών που τους ακολουθεί;

Νομίζω ότι η μόνη δυνατή απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα προκύπτει αυτομάτως:

Οι Άγγλοι υπόσχονται στους εντολοδότες τους, ότι εάν αυτοί εξοντώσουν τις πραγματικές επαναστατικές δυνάμεις (καθότι δεν κρίνουν σκόπιμο να βάψουν οι ίδιοι τα χέρια τους με Ελληνικό αίμα, υποδυόμενοι μάλιστα και τους «φιλέλληνες», έχοντας προωθήσει μέσα στα πλαίσια του αγώνα τους υποτακτικούς τους με «φιλελληνική» προβιά) αυτοί θα φροντίσουν με παρέμβαση έξωθεν δυνάμεων, να εκδιωχθούν οι Οθωμανοί από την χώρα, βάζοντας τοποτηρητές-προκουράτορες αυτούς τους λακέδες.

Άρα υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο τότε, το οποίο προωθείτο κανονικά από την Αγγλία, για απόσπαση των συγκεκριμένων εδαφών, όπου είχε αναπτυχθεί ο απελευθερωτικός αγώνας, από την Οθωμανική εξουσία. Η επαναστατική διαδικασία έπρεπε να ανακοπεί από μια απελευθέρωση αυτών των εδαφών ιδίοις δυνάμοις και έπρεπε να προσκομίσει μόνο την απαραίτητη νομιμοποίηση μιας έξωθεν επέμβασης.

Νομίζω ότι οι μετέπειτα εξελίξεις τεκμηριώνουν επακριβώς αυτήν την υπόθεση.

Άρα, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για απελευθέρωση, αλλά για αλλαγή του τρόπου υποδούλωσης, από μια απροκάλυπτη μορφή χώρας υπό κατοχήν, σε μια μορφή μιας χώρας υπό καλυμμένη ξένη κηδεμονία. Η "Γηραιά Αλβιών" αποδείχθηκε και στην συνέχεια ιδιαίτερα προικισμένη σε παρασκηνιακές ρυθμίσεις, με στόχο την έμμεση υποδούλωση του Ελλαδικού κρατιδίου και την συρρίκνωση του Ελληνισμού. Οι δυο κορυφαίες ενέργειες στην μόνιμα επιβεβλημένη πορεία υπήρξαν η Μικρασιατική Καταστροφή και η εξόντωση της Εθνικής Αντιστάσεως το 1945.

Ενώ οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ξενοδουλείας του Ελλαδικού προτεκτοράτου σε όλη την πορεία μετά την ίδρυση του επαίρονται για τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο, τον Πλαπούτα, τον Παπαφλέσσα, τελικά αυτοί είναι παιδιά των Μαυροκορδάτου, Κουντουριώτη, Γκούρα και λοιπών, που εξόντωσαν τους αγωνιστές.

ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Η ΚΥΡΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑ Ο ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΕΘΝΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ.

Ας ακολουθήσει όμως και μια σύντομη αναφορά στους τρόπους της "θεάρεστης" δαπάνης του:

ΠΩΣ ΔΑΠΑΝΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ

(Τα στοιχεία που παραθέτω προέρχονται κυρίως από την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Ο Σπυρίδων Τρικούπης υπήρξε σύγχρονος της επανάστασης. Έζησε πολλά από τα γεγονότα που παραθέτει από πρώτο χέρι. Κατά συνέπεια το έργο αυτό συγκαταλέγεται μεταξύ των βασικών πηγών εκείνης της εποχής. Είναι σκόπιμο στην έρευνα να προστρέχουμε πάντοτε κύρια στις πηγές, ώστε οι πληροφορίες μας να στηρίζονται σε μια πρωτογενή διάθλαση των γεγονότων. Όσο αφορά τον Τρικούπη, κάθε άλλο παρά προκατάληψη σε βάρος του Μαυροκορδάτου μπορεί να του καταλογιστεί, δεδομένου ότι αυτός υπήρξε γαμβρός του δευτέρου).

Ενώ τα χρήματα της πρώτης δόσης από 40.000 λίρες είχαν φθάσει στην Ζάκυνθο στις 12 Απριλίου και ενώ αυτό είχε χορηγηθεί υποτίθεται για την χρηματοδότηση του απελευθερωτικού αγώνα, σε φάση που οι εξεγερμένοι εστερούντο σχεδόν των πάντων, πήγαν οι Εμμανουήλ Ξένος και Νικόλας Καλλέργης, ως εξουσιοδοτημένοι από τον Λάζαρο Κουντουριώτη για να το εισπράξουν. «Ο Στάνχοπ όμως αρνήθηκε να το παραδώσει επειδή δήθεν δεν ζούσε πλέον ο Μπάιρον (στον ρόλο του θα ακολουθήσει μελλοντικά εκτενής αναφορά), του οποίου η συναίνεση ήταν αναγκαία. Μετά από λίγες ημέρες έφτασε στη Ζάκυνθο και η δεύτερη ισόποση δόση, αλλά και αυτή έμεινε αχρησιμοποίητη».

Το χρήματα καταβλήθηκαν τελικά στις 20 Ιουλίου, με τρομερά αρνητικές συνέπειες για την Πελοπόννησο εκείνο το τρίμηνο, που χειμαζόταν από σφοδρές επιθέσις των Οθωμανών, ενώ αυτοί όργωναν ταυτόχρονα το Αιγαίο.

Η μεγαλύτερη τραγωδία που επήλθε όμως τότε ήταν η καταστροφή των Ψαρών, για την οποία γράφει ο Τρικούπης:

«Ενώ καταστρεφόταν τα Ψαρά, οι ναυτικές δυνάμεις της Υδρας και των Σπετσών έμεναν άπρακτες από έλλειψη εφοδίων. Όπως είπαμε είχαν φτάσει προ πολλού στη Ζάκυνθο οι δυο πρώτες δόσεις των δανείων και, αν δεν είχαν μεσολαβήσει τα εμπόδια που αναφέραμε για την αποστολή τους στην ελληνική κυβέρνηση, ίσως ο στόλος να προλάβαινε την καταστροφή τόσο της Κάσου, όσο και των Ψαρών».

Από την καταστροφή των Ψαρών και μόνο φαίνεται καθαρά ότι οι Άγγλοι δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για την στρατιωτική επιτυχία της επανάστασης. Αντίθετα, αποσκοπούσαν σε στρατιωτική ήττα της. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν μόνο να μπορέσουν οι λακέδες τους να καταλάβουν τα φρούρια που είχαν υπό έλεγχο οι οπλαρχηγοί. Ούτως ώστε να επιβάλλουν το καθεστώς υποτέλειας και ελέγχου, όχι με έξωθεν στρατιωτική παρέμβαση εναντίον των εξεγερμένων, αλλά με μια παρέμβαση, η οποία θα γινόταν τύποις υπέρ της επανάστασης.

Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ

Ενώ, όπως προαναφέρθηκε, με τα χρήματα του πρώτου δανείου θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν κάποιες στοιχειώδεις ανάγκες των πολεμικών σωμάτων για την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων εναντίον των Οθωμανών, ώστε να καταστεί δυνατή η περαιτέρω ανάπτυξη του αγώνα, σώζοντας χιλιάδες ζωές υπόδουλων Ελλήνων από τα αντίποινα των Οθωμανών, αυτό δαπανήθηκε για τους αντίθετα ακριβώς λόγους, αφήνοντας τους τούρκους να σφάζουν, να καταστρέφουν και να ρημάζουν: Το κτύπημα των οπλαρχηγών και των λαϊκών δυνάμεων που επάνδρωναν τα λαϊκά επαναστατικά σώματα, που είχαν ψυχή της αντίστασης τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, στα πλαίσια ενός αιματηρού εμφυλίου πολέμου. Με το ξένο χρυσάφι οι μισθοφόροι των λακέδων της δήθεν "κυβέρνησης", που με τερτίπια και πραξικοπήματα είχε επιβληθεί, κατάφεραν να εξουδετερώσουν τις λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες είχαν δαπανήσει τα πολεμοφόδια και τις προμήθειες τους στον αγώνα εναντίον των Τούρκων, εξορίζοντάς τους σε μοναστήρι της Ύδρας και σκοτώνοντας τον γιο του Γέρου, Πάνο Κολοκοτρώνη, που στάθηκε πάντοτε στην πρώτη γραμμή.

Γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης σχετικά:

" Η κυβέρνηση, μολονότι νίκησε (στον πρώτο εμφύλιο) φοβόταν ότι θα κινδύνευε, αν βαδιζόταν μόνο στις δυνάμεις που είχε στην Πελοπόννησο. Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος δεν έμοιαζε με τον πρώτο, στον οποίο Πελοποννήσιοι πολεμούσαν εναντίον Πελοποννησίων. ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ ΗΤΑΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΙΑΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ (έχοντας διαπιστώσει στην πράξη τι είδους λακέδες ήταν οι λεγόμενοι "κυβερνητικοί) και η κυβέρνηση δεν μπορούσε να επιβληθεί στους αντιπάλους της παρά μόνο με στρατό από άλλη περιοχή. Μπορούσε άλλωστε, με τα χρήματα του δανείου, να προσλάβει όσους Στερεοελλαδίτες ήθελε, ενώ οι αντίπαλοί της, ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΑΝ ΤΙΠΟΤΑ, ΘΑ ΕΧΑΝΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΩΣ ΤΟΤΕ. ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΞΙΟΝ ΑΠΟΡΙΑΣ ΠΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΠΩΣ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΔΡΕΗΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΑΡΧΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΙΣ. Γι αυτούς τους λόγους η κυβέρνηση, παρά την επιφανειακή υπεροχή της, σκέφτηκε να φέρει στην Πελοπόννησο στρατεύματα με μισθό από άλλες περιοχές και κάλεσε εκείνα που βρίσκονταν στην ανατολική Ελλάδα. Υπάκουσαν όλοι στις εντολές της και στις 22 Νοεμβρίου ο Γκούρας και ο Καρατάσος πέρασαν τον Ισθμό με 2.000 άνδρες. Από τότε άρχισαν οι μεγάλες συμφορές των ανταρτών της Πελοποννήσου"...

..."Ο δεύτερος εμφύλιος ήταν φοβερός και προκάλεσε πολλές καταστροφές, επειδή η εξουσία δεν ήταν εφήμερη όπως άλλοτε, αλλά είχε σκοπό την καταστροφή και ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ των ισχυρών της Πελοποννήσου. Έφτασε μάλιστα σε τόσο ακραίες καταστάσεις ώστε η εισβολή στην Πελοπόννησο ΤΩΝ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΘΜΟ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΩΝ, που άρχισαν τις αρπαγές και τις βιαιότητες (όπως ομολογεί ο Τρικούπης για πλιάτσικο των Ελλήνων είχαν βγει οι μισθοφόροι κακούργοι των Μαυροκορδάτου - Κουντουριώτη) έφεραν στη μνήμη των ντόπιων ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΣΤΕΙ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ".

Αυτοί είναι που μας ποδηγετούν διαχρονικά, αγαπητοί φίλες και φίλοι: Οι ξένοι δυνάστες και οι ντόπιοι λακέδες τους.

ΟΤΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πριν συνεχίσω να παραθέτω την άποψή μου στο συγκεκριμένο θέμα, θα ήθελα να προτάξω ενδιάμεσα για ποιους λόγους θεωρώ ότι σήμερα είναι η πλέον κατάλληλη φάση για μια αναθεώρηση της δυσπραγίας μας να μελετήσουμε την ιστορία και να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα.
Υπόσχομαι να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα που τέθηκαν από φίλους και φίλες στα σχόλια πολύ σύντομα, στα πλαίσια της συνέχισης αυτής της αναφοράς. Η πρόταξη αυτού του σημειώματος προκύπτει από την διαπίστωση, ότι αυτό θα μπορούσε να έχει χαρακτήρα εισαγωγής στην όλη παράθεση.


Η κρίση ως ευκαιρία

Συνήθως αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις μονόπλευρα, παραγνωρίζοντας και υποτιμώντας τον πραγματικό τους χαρακτήρα.
Οι κρίσεις μπορούν να παρομοιαστούν με την εκδήλωση κάποιας νόσου σε ένα οργανισμό. Σε τελευταία ανάλυση όμως δεν είναι η ασθένεια ή η νόσος που αποτελεί το πρόβλημα, αλλά οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτή.
Κάθε οργανισμός κατακλύζεται από χιλιάδες μικρόβια, παθογόνους οργανισμούς και καταστάσεις. Η προσαρμοστική του ικανότητα και το ανοσοποιητικό σύστημα είναι όμως σε θέση να τον θωρακίζουν απέναντι τους, εφόσον εφαρμόζονται προληπτικά τα μέτρα υγιεινής. Η νόσος αποτελεί αποτέλεσμα κάποιας διατάραξης ισορροπιών, φυσικών, ψυχικών ή πνευματικών, σύμφωνα με την θεώρηση που έχει καθιερωθεί ως «ολιστική». Τα συμπτώματα της νόσου εμφανίζονται για να καταστήσουν αντιληπτή αυτήν την διαταραχή. Η νόσος αποτελεί την αντίδραση του οργανισμού, με στόχο να τεθεί τέρμα στην διαταραχή και να αποκατασταθεί η απαραίτητη για την εκδήλωση της ζωής ισορροπία. Με αυτήν την έννοια πρόκειται για μια προσπάθεια του οργανισμού να ανακτήσει την υγεία και μάλιστα σε επίπεδο ανώτερο από αυτό, που υπήρχε πριν προκύψει η νόσος. Για να το πετύχει αυτό, πρέπει ο οργανισμός να παλέψει. Το ίδιο και ο ασθενής. Μέσα από αυτήν την οπτική, η εκδήλωση της νόσου αποτελεί για κάθε ασθενή μια ευεργετική διαδικασία, στην κατεύθυνση να συνειδητοποιήσει κάποια κακώς κείμενα που επιρρεάζουν αρνητικά την υγεία του και να τα καταργήσει, βελτιώνοντας έτσι τον μελλοντικό τρόπο διαβίωσης.

Στην περίπτωση που ο ασθενής αρνηθεί να αντιμετωπίσει δραστικά την νόσο, επαρκούμενος μόνο σε μια καταπολέμηση των συμπτωμάτων της, μεσοπρόθεσμα ματαιοπονεί. Με την λήψη παρασκευασμάτων, τα οποία συμπιέζουν την εκδήλωση των συμπτωμάτων της νόσου, επαυξάνει μια διελκυστίνδα, η οποία θα εξελίσσεται συνεχώς σε βάρος του. Διότι πάσα θεραπεία σημαίνει πρώτιστα αλλαγή νοοτροπίας, ως τρόπου ιαματικής μετανοίας. Για να καταστεί εφικτή μια μετάνοια είναι απαραίτητη η αναγνώριση λαθών και ατοπημάτων, ο τρόπος που αυτά μεσοπρόθεσμα μας καταβάλουν, τα αδιέξοδα που μια μόνιμη υποτίμησή τους ή μια εμμονή υπερσκελισμού συνεπάγεται.

Τον ιαματικό χαρακτήρα της συνειδητοποίησης νοσηρών αιτιάσεων στο επίπεδο του ψυχισμού εντόπισε με μεγάλη ευστοχία η λεγόμενη ψυχολογία του βάθους. Οι διαπιστώσεις του Ζίγκμουντ Φρόιντ αποτελούν μεγάλο επίτευγμα για τις κοινωνίες που κυριαρχούνται από την δυτικότροπη νοησιαρχία, που υποτίμησαν την λειτουργία των ψυχικών διαδικασιών, που συντελούνται ταυτοχρόνως και σε αλληλοεπίδραση με όλο το υπόλοιπο γίγνεσθαι του ανθρώπου. Η διείσδυση σε αυτές τις λειτουργίες οδήγησε τον μεγάλο αυτόν ερευνητή στο να αποκαλύψει την τεράστια σημασία για την ψυχοσωματική υγεία, που υπέχει η συνειδητοποίηση καταστάσεων, που ενώ καταδυναστεύουν τον άνθρωπο, δεν είναι συνειδητές. Η συνειδητοποίησή τους αποτελεί πλέον τεκμηριωμένα από τη ψυχαναλυτική πρακτική το κύριο βήμα ώστε αυτές να ξεπεραστούν. Ο Φρόιντ ως θεραπευτής δεν είπε «Κάνε αυτό», αλλά «Αυτό είναι». Θεώρησε καθήκον του να θέση στην συνείδηση του υποφέροντος τις αιτιάσεις. Τα μέτρα για να υπερσκελιστούν αυτές, τα άφησε στην συνέχεια στην υ δικαιοδοσία του πάσχοντος.

Εάν δούμε μέσα από αυτήν την οπτική μια κρίση, μια κρίσιμη κατάσταση, όπου η σταθερότητα του παρελθόντος παύει να υφίσταται, ενώ περισσότερα ενδεχόμενα μπορούν να ισχύουν ταυτοχρόνως, με πιθανότερα αυτά που έχουν καταστροφικές συνέπειες, δεν μπορεί να ισχύσει μόνο η απότομη δεινή χειροτέρευση ή καταστροφή , ως μόνο αποτέλεσμα του κινδύνου, αυτό που συνιστά μια κρίση. Διότι η κρίση, όπως και η νόσος, αποτελούν ευκαιρίες για συνειδητοποίηση παθογόνων αιτιών και απόφαση για ανάληψη δραστηριοτήτων με στόχο την ίαση.

Τοιουτοτρόπως μια κρίση δεν αποτελεί μόνο απειλή αλλά και ευκαιρία. Εάν την αντιμετωπίσουμε μόνο ως απειλή και πανικοβληθούμε, χάνουμε τελικά την ουσία του πράγματος. Διότι η απειλή αποτελεί μόνο το μέσο, ώστε να κάνουμε συνειδητή και αποφασισμένη χρήση της ευκαιρίας.
Είναι γνωστό, ότι η αδράνεια και η προσαρμοστικότητα αποτελούν την σκιά μας. Η εγρήγορση και οι ευαισθησίες, στην φάση που ισχύει η σταθερότητα, όχι μόνο υποτιμούνται ως στάση ζωής, αλλά και χλευάζονται. Οι άνθρωποι που δεν συμβιβάζονται με τα κακώς κείμενα θεωρούνται από την πλειοψηφία όχι μόνο άσκοπα ιδιόρρυθμοι, αλλά και προβληματικοί. Δεν είναι, για τον τρόπο που εθίζονται να προσαρμόζονται οι κοινωνίες, τελικά οι παθογένειες αυτές που με βεβαιότητα θα εξελιχθούν σε προβλήματα, αλλά αυτοί που τις κατονομάζουν και προσπαθούν να τις μηνύουν θεωρούνται προβληματικοί. Αρεσκόμεθα να οχυρωνόμεθα πίσω από όγκους κοινωνικής έλλειψης ενδιαφέροντος, προκειμένου να παρακάμψουμε αυτό που είναι μεσοπρόθεσμα απαράκαμπτο. Επικαλούμεθα την λογική, συντασσόμενοι με την καιροσκοπική αυταπάτη.
Ακόμη και οι μεγάλες καταστροφές, που χαρακτηρίζονται ως θεομηνίες, στην ουσία μηνύουν κάποιο πολύ σημαντικό μήνυμα, το οποίο επισταμένα αποφεύγουμε να αποδεχθούμε και να πάρουμε τις συνέπειες.

Γι’ αυτό τον λόγο οφείλουμε να διδασκόμεθα από τις κρίσεις. Η μόνη δυνατότητα να περιοριστούν οι απειλές που αυτές συνεπάγονται, είναι η έγκαιρη συνειδητοποίηση των αιτίων που τις διέπουν και η λήψη των κατάλληλων μέτρων για την καταπολέμησή τους.
Η αντιμετώπιση της συμπτωματολογίας ως τέτοιας, χωρίς μέτρα ενάντια στις αιτίες, οδηγεί μεσοπρόθεσμα στις εγχειρήσεις και τους ακρωτηριασμούς χωρίς αποτέλεσμα και μακροπρόθεσμα στον θάνατο λόγω σήψεως.

Από παλιότερα προσπάθησαν κάποιοι καλλιτέχνες να επιστρατεύσουν την ευαισθησία μας για όσα κυοφορούντο. Χαρακτηριστικά τραγουδούσε ο Σαββόπουλος σε ένα άσμα για την πολιτική:

«Σαν πονάει η κεφαλή είναι η απρόσωπη αγάπη που ’χει βρεί»

Μια πραγματικότητα που αρνούμαστε να αποδεχθούμε στην πραγματική της διάσταση, είναι ότι είμαστε κοινωνικά όντα. Πεμπτουσία της αστικής ανάπτυξης στάθηκε ο ατομικισμός, η ατομική κρίση, οι ατομικές ελευθερίες, η ατομική δημιουργία. Οι κοινωνία θεωρείται άθροισμα ατόμων, όπου εφόσον μπορούσε να εγγυάται την απρόσκοπτη λειτουργία της ατομικότητος, θα μπορούσε αυτομάτως να λειτουργήσει και η υγιής κοινωνικότητα, χωρίς συλλογικότητα. Η συλλογικότητα απορρίφθηκε ως κολλεκτιβισμός, ως άρνηση και ισοπέδωση της ατομικής ελευθερίας. Σε αυτό συνέβαλαν αναμφίβολα και τα στρεβλά πειράματα δήθεν κοινωνιστικών καθεστώτων, που οργανώθηκαν στο όνομα της κοινωνίας, αλλά δομήθηκαν πέρα και πάνω από αυτήν. Σύμφωνα με αυτά, δεν ήταν η κοινωνία που μπορούσε και όφειλε να καθορίζει τα του εαυτού της, αλλά οι υπερτιθέμενοι «πρωτοπόροι» δήθεν διαπαιδαγωγοί της, οι γραφειοκράτες της πλέον ειδεχθούς αλλοτριώσεως, οι άλλοι «θεοί», οι δικτάτορες του προλεταριάτου, υποσχόμενοι το όφελος μιας υποτιθέμενης μελλοντικής αταξικής κοινωνίας, οι σοσιαλιστές της κουτάλας και του χαφιεδισμού, τα στημένα επιτελεία των στοών και των μυστικών υπηρεσιών της απολυταρχίας, που επέμενε να επιβιώνει με δήθεν κοινωνιστικό επικάλυμμα.

Αποτέλεσμα αυτής της αποτρεπτικά λειτουργούσης εμπειρίας ήταν η εμμονή στο «δημιουργικό» εγώ της αστικής επαγγελίας. Στους νόμους της αγοράς αποδόθηκαν ιδιότητες εξισορροπιστικής μαγείας. Σαν να επρόκειτο για ένα αυτορυθμιζόμενο λογισμικό ενός εξισορροπημένου συστήματος. Όπως όμως αποδείχθηκε, η κοινωνία δεν αποτελεί θερμοσίφωνα παραγωγής κοινού έργου, όπου το εγώ αναλαμβάνει ρόλο θερμοστάτου. Τουναντίον, το εγώ αποτελεί την βάση όλων των δυσαρμονιών και ανισορροπιών. Το εγώ, αποκομμένο από την συλλογικότητα, δεν είναι μόνο ανισόρροπο, αλλά και διεστραμμένο. Αυτό που αναζητεί κατά βάση, είναι η μέγιστη απόδοση με το μικρότερο δυνατό κόστος. Αυστηρά η αύξηση και ευημερία του. Αυτό σημαίνει μοιραία ανταγωνισμό. Τουτέστιν παραγκωνισμό κάποιων και αύξηση μέχρις υδροκεφαλισμού κάποιων άλλων. Η διαδικασία της συγκέντρωσης του κεφαλαίου και η τάση άντλησης οφέλους από αυτήν, οδήγησε μέσα από διάφορα στάδια ανάπτυξης του αστισμού, στην σημερινή δικτατορία των τραπεζών και τον τουρμποκαπιταλισμό του παγκόσμιου καζίνου.

Η άρνηση της κοινωνικής μας υπόστασης, όχι μόνο ως εξουσιασταί, αλλά και ως εξουσιαζόμενοι, μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα. Αρνηθήκαμε να αναγνωρίσουμε οργανικά και υπεύθυνα την κοινωνική μας υπόσταση και καλούμεθα τώρα πλέον να το πληρώσουμε. Πληρώνω, σημαίνει γεμίζω, καταβάλω αντίτιμο συνειδησιακό, ισόποσο με την έλλειψη συνείδησης που προηγήθηκε. Και μέτρα αντιστροφής ισόποσα με την αδιαφορία μπροστά στις αυταπάτες που κυριάρχησαν.
Ο κάθε άνθρωπος δεν έχει μόνο κοινωνική ιδιότητα, αλλά και εθνική. Ανήκει οργανικά σε ένα λαό με γλώσσα, ιστορία, ιδιότητες και πεπραγμένα φυλής. Και ως προς αυτό καταγράφηκαν ζωτικής σημασίας ελλείψεις. Αρνηθήκαμε να στηριχθούμε στις δυνάμεις μας, πιστέψαμε σε εισαγόμενα θαύματα, από αυτούς που μόνιμα μας υπόθαλψαν, μας αλλοτρίωσαν, μας δίχασαν, μας εξανδραπόδισαν.

Κρίση αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι σημαίνει δυο αναγκαιότητες:

- Σοβαρή και απροσχημάτιστη ενδοσκόπηση

- Ετοιμότητα για λήψη μέτρων ανατροπής των παθογενειών που την κυοφόρησαν

Όσοι αντιμετωπίζουμε την κρίση ως ευκαιρία δεν την φοβόμαστε.

Αν δεν πεθάνει το άρρωστο, δεν θα μπορέσει ποτέ πραγματικά να ζήσει το υγιές.


Κι ας μην ξεχνάμε αυτό που τόσο ευαίσθητα έψαλε ο Αμανές:

«Όποιος πονεί και δεν μπορεί
την γιατριά του ν’ βρει
η μαύρη γης ειν’ ο γιατρός
και κει θα πάει να γιάνει».

ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση της χώρας;

Του ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΖΑΚΗ

Σε μια συνέντευξή του ο υπουργός οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου διατύπωσε την εξής ενδιαφέρουσα άποψη: «Καμία χώρα με τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού, με τόσο μεγάλη εξάρτηση από δανεικά κεφάλαια για να λειτουργήσει δεν είναι κατ’ ουσίαν ελεύθερη. Οι πιστωτές – είτε άμεσα είτε έμμεσα – ζητούν λογαριασμό για το τι κάνεις τα λεφτά που σε δανείζουν, όχι απαραίτητα γιατί θέλουν να επιβάλουν την οικονομική τους πολιτική, αλλά κυρίως για να εξασφαλίσουν ότι τα χρήματα που σου δανείζουν θα μπορέσουν να τα πάρουν πίσω, γιατί είναι χρήματα φορολογουμένων και ασφαλισμένων σε Ταμεία άλλων χωρών και μετόχων στους οποίους λογοδοτούν.» (Κόσμος του Επενδυτή, 15-16/5) Ας αφήσουμε κατά μέρος την αναφορά σε «φορολογούμενους και ασφαλισμένους σε Ταμεία άλλων χωρών», όπου υποτίθεται ότι λογοδοτούν οι πιστωτές της χώρας μας. Πρόκειται για τις συνήθεις ανοησίες με τις οποίες διανθίζει, τόσο ο κύριος υπουργός, όσο και ο πρωθυπουργός της χώρας, τις λιγοστές αλήθειες που αναγκάζονται να ομολογήσουν. Άλλωστε δεν μπορεί να μην ξέρει κοτζάμ υπουργός οικονομικών ότι σε ασφαλιστικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες ανήκει μόλις το 15% των ελληνικών ομολόγων. Κι αυτοί που διαχειρίζονται τα λεφτά των «φορολογουμένων και ασφαλισμένων» λογοδοτούν σ’ αυτούς, όσο λογοδοτούν και οι διαχειριστές των δικών μας ασφαλιστικών ταμείων, οι οποίοι καθ’ υπόδειξη των κυβερνήσεων, αλλά και γνωστών κερδοσκοπικών κυκλωμάτων, έχουν φορτώσει τα ταμεία με κάθε λογής ομόλογα και άλλες ανάλογου τύπου επενδύσεις χωρίς αντίκρισμα.

Η αλήθεια είναι ότι οι πιστωτές του κράτους δεν είναι κάποιοι έντιμοι διαχειριστές του υστερήματος των φορολογουμένων και των ασφαλισμένων άλλων χωρών, αλλά επενδυτικά κεφάλαια και τράπεζες που ειδικεύονται στην διεθνή τοκογλυφία και κερδοσκοπία. Και δανείζουν την Ελλάδα γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχουν να κερδίσουν πάρα πολλά. Πάντα με την αμέριστη βοήθεια των εκάστοτε κυβερνήσεων αυτής της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρη την περίοδο της μεταπολίτευσης, 1974-2009, η Ελλάδα έχει πληρώσει σε εξυπηρέτηση χρέους πάνω από 640 δις ευρώ για ένα κυλιόμενο δημόσιο χρέος των 300 δις ευρώ το 2009. Πρόκειται για μια μέση απόδοση της τάξης του 215%! Ποια άλλη επιχείρηση μπορεί να υπερηφανευτεί για τέτοιες αποδόσεις; Γιατί λοιπόν να μην φορτώσουν με δάνεια τη χώρα;

Ωστόσο, αυτό που ομολογεί ο υπουργός των οικονομικών, ότι δηλαδή το βασικό πρόβλημα έγκειται στις «τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού», είναι αυτό που αρνιόταν να παραδεχθεί η κυβέρνηση ευθύς εξαρχής. Αντ’ αυτού είχε πλασάρει το γνωστό πια παραμύθι περί «αξιοπιστίας της χώρας στις αγορές». Για να μην μιλήσουμε για τον Καιάδα του ΔΝΤ, ο οποίος, όπως ομολόγησε πρόσφατα ο υφυπουργός των οικονομικών Σαχινίδης, ήταν εξαρχής ο κρυφός στόχος της κυβέρνησης, ήδη από την επομένη των εκλογών.

Όμως αυτό που δεν διευκρινίζει ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι το πώς γεννήθηκαν αυτές οι «τόσο μεγάλες ανάγκες δανεισμού». Η «τόσο μεγάλη εξάρτηση από δανεικά κεφάλαια» δεν είναι απαραίτητη για να λειτουργήσει η χώρα, όπως ισχυρίζεται ο υπουργός, αλλά για να χρηματοδοτηθεί η εκτεταμένη διαφθορά, η ρεμούλα των ημετέρων και η συστηματική λεηλασία της χώρας ήδη από την εποχή της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Το ελληνικό κράτος δανειζόταν ανέκαθεν, όχι για να επενδύσει στην ανάπτυξη της χώρας και στην ευημερία του λαού, αλλά για να ξεπληρώσει παλιότερα δάνεια που είχε συνάψει με επαχθείς όρους. «Η μεγάλη αυτή δανειακή επιβάρυνσις εδημιουργήθη συνεπεία των υποχρεώσεων των παλαιών δανείων και μάλιστα δανείων μη εισπραχθέντων και μη χρησιμοποιηθέντων χάριν της εθνικής οικονομίας», έγραφε το 1937 ο καθηγητής Άγγελος Αγγελόπουλος σχετικά με την υπέρογκη δανειακή επιβάρυνση του κράτους εκείνης της εποχής.

Οι σημερινές δανειακές ανάγκες, τα σημερινά αδιέξοδα της υπερχρέωσης, έχουν την καταγωγή τους στις ρυθμίσεις των προπολεμικών χρεών της χώρας που έγιναν στη δεκαετία του 1960 από τις κυβερνήσεις της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου. Από την περίοδο της απελευθέρωσης, τόσο το ΕΑΜ, όσο και σύσσωμη η αριστερά αργότερα με κύρια έκφρασή της την ΕΔΑ, είχαν ως βασική θέση τη διαγραφή των προπολεμικών χρεών της χώρας με σκοπό την αυτοδύναμη παραγωγική ανασυγκρότησή της προς όφελος του λαού της. Την άποψη αυτή, περί διαγραφής των προπολεμικών χρεών, είχαν υιοθετήσει την εποχή εκείνη και μια σειρά σεβαστοί καθηγητές της οικονομίας, όπως ο μετέπειτα ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος, ο διατελέσας διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας, ο καθηγητής Δημήτριος Καλιτσουνάκης, κ. ά. Το θεωρούσαν – εκτός όλων των άλλων – και ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής από τους συμμάχους προς την Ελλάδα που υπέστη ανυπολόγιστες καταστροφές κατά την διάρκεια του πολέμου.

Φυσικά οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι κάθε άλλο παρά ήταν διατεθειμένοι να ξεχάσουν τα προπολεμικά χρέη της Ελλάδας. Αντίθετα θέλησαν να τα χρησιμοποιήσουν για να την μετατρέψουν ουσιαστικά σε αποικία τους. Εν τη μεγαθυμία τους, αντί για διαγραφή, πρότειναν αναδιαπραγμάτευση και ρύθμιση των προπολεμικών χρεών. Έτσι ξεκίνησε ένας οργανωμένος διεθνής διασυρμός της χώρας από τους πιστωτές της προκειμένου να εξασφαλίσουν, μέσα από την αναδιαπραγμάτευση του προπολεμικού χρέους, όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη. Ο διασυρμός αυτός διάρκεσε σχεδόν δυο δεκαετίες με αποτέλεσμα μια αποικιοκρατική ρύθμιση των προπολεμικών χρεών.

Την τελική αυτή ρύθμιση επέτυχε – ποιος άλλος; – ο κ. Μητσοτάκης ως υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1964. Ο Μητσοτάκης προχώρησε σε τέτοια ρύθμιση χρεών που μπροστά της ωχριούσε ακόμη και η παλιότερη της ΕΡΕ. «Η ονομαστική αξία των χορηγηθεισών νέων ομολόγων εις τους κομιστάς προπολεμικών εσωτερικών δανείων διαπλασιάζεται, ο τόκος αυξάνεται και θεσπίζεται λαχείον. Εν συγκρίσει προς την ρύθμισην υπό της κυβερνήσεως της ΕΡΕ, δίνονται ήδη 160% επί πλέον», θριαμβολογούσε τότε η φιλική προς τον Μητσοτάκη Ελευθερία (16/7/1964). Ο διακανονισμός αποπληρωμής αυτής της λεόντειας σύμβασης προβλεπόταν να γίνει εντός 42 έως 45 ετών. Ο κ. Μητσοτάκης, δηλαδή, το 1964 υποθήκευσε τη χώρα έως το 2006 και 2009!

Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα αναγνώριζε και όφειλε να αποπληρώσει προπολεμικά δάνεια από το 1881 σε τουλάχιστον διπλάσια από την τρέχουσα αξία τους. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι είχαν μεσολαβήσει δυο επίσημες πτωχεύσεις της χώρας (το 1893 και το 1932) και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι που την είχαν κυριολεκτικά ισοπεδώσει. Το ύψος αυτών των υποχρεώσεων αντιστοιχεί σε σημερινές τιμές γύρω στα 100 δις ευρώ! Δηλαδή σχεδόν το 1/3 του σημερινού δημόσιου χρέους.

Αυτές αποτέλεσαν τη βάση της δυναμικής του σημερινού χρέους που είναι πλέον αδύνατο να αποπληρωθεί. Ο γνωστός ιστορικός της περιόδου, Ζωρζ Μεϊνό, παρατηρούσε ότι ο «εξαναγκασμός της χώρας ν’ αναλάβη την εξυπηρέτηση του δημοσίου της χρέους, υποχρέωση με αμφίβολη ηθική βασιμότητα», αποκτά εκ των πραγμάτων «δυσάρεστο χαρακτήρα για την οικονομική κατάσταση μιας χώρας από την στιγμή που η κυβέρνησή της είναι υποχρεωμένη να συνάπτη νέα χρέη για να εξασφαλίση την υπηρεσία των παλαιών.» Κι αυτά γράφονταν το 1964.

Η χούντα κατόπιν θεσμοθέτησε ως αναπόφευκτη την πολιτική υπερχρέωσης ισχυριζόμενη ότι «ο συνεχώς διογκούμενος δανεισμός από την ξένην κεφαλαιαγοράν, ακολουθεί ως αναπόφευκτον δυσμενές σύνδρομον αυτής της ανωμαλίας [του ελλειμματικού ισοζυγίου πληρωμών], καθιστών ακόμη στενωτέραν την εξάρτησιν από το εξωτερικόν. Και το τελευταίον αυτό αποτελεί την πλέον εντυπωσιακήν ομοιότητα μεταξύ των μικρών εθνικών οικονομικών μονάδων.» (Ελεύθερος Κόσμος, 29/12/1968). Με άλλα λόγια ως τυπική ψωροκώσταινα η Ελλάδα δεν μπορεί να αποφύγει τον δυσμενή δανεισμό από τη διεθνή κεφαλαιαγορά. Ότι δηλαδή ισχυρίζονται και οι σημερινοί κυβερνήτες.

Με την μεταπολίτευση, οι κυβερνήσεις Καραμανλή του πρεσβύτερου όχι μόνο αναγνώρισαν τα κρυφά και φανερά χρέη της χούντας, αλλά συνέχισαν στον ίδιο καταστροφικό δρόμο. Ο υφυπουργός συντονισμού Στ. Δήμας διευκρίνιζε ότι «η χώρα μας… θα συνεχίσει για αρκετά ακόμη χρόνια να έχει την ανάγκη προσφυγής στον εξωτερικό δανεισμό…» (Ναυτεμπορική, 20/10/1979). Ενώ ο κ. Μητσοτάκης, ως υπουργός συντονισμού, δήλωνε υπερήφανος: «Όλοι επιδιώκουν να μας δανείσουν!» (ό.π.) Και πώς να μην επιδιώκουν να μας δανείσουν, όταν κάθε σύμβαση δανείου ιδίως από το εξωτερικό συνοδευόταν με προνομιακούς όρους αποπληρωμής και ταυτόχρονα με δεσμεύσεις αγοράς προϊόντων, βιομηχανικών και άλλων, από την πιστώτρια χώρα;

Κι ενώ ο ελληνικός λαός από τον «γύψο» της χούντας, έμπαινε στο «γύψο» της μόνιμης λιτότητας επί μεταπολίτευσης, οι κυβερνήσεις Καραμανλή ανακάλυπταν ένα νέο κόλπο για να φορτώνουν με χρέη το δημόσιο. Αντί να δανείζεται η κεντρική κυβέρνηση, έβαζαν τις δημόσιες επιχειρήσεις και τις κρατικές τράπεζες να δανείζονται για να καλύπτονται οι «μαύρες τρύπες» στον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά και να τροφοδοτούνται με «δανεικά και αγύριστα» οι μεγαλοβιομήχανοι και οι κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής. Έτσι εντέχνως εμφανιζόταν ο δημόσιος δανεισμός να είναι περιορισμένος, την ίδια στιγμή που οι δημόσιες επιχειρήσεις και οι τράπεζες φορτώνονταν με χρέη έως και 10 φορές την κεφαλαιακή τους σύνθεση.

Το 1981 η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πίστεψε ότι θα απαλλάξει τη χώρα από αυτό τον βραχνά και ανέδειξε στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε υποσχεθεί «σεισάχθεια» για τα χρέη και τιμωρία για τους ενόχους της εξωτερικής υπερχρέωσης της χώρας. Δυστυχώς όμως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν στο δανεισμό ένα καλό εργαλείο για να εξαναγκάσουν το λαό να πορευτεί στον ίδιο καταστροφικό κατήφορο. Μάλιστα ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου στην 9^η Σύνοδο της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ το 1983 ανακάλυπτε ότι λόγω της κρίσης «η Ελλάδα θα πρέπει να στηριχτεί αρκετά στον εξωτερικό δανεισμό, όχι περισσότερο από πριν, αλλά τουλάχιστον όσο πριν. Και εδώ είναι το κλειδί της ιστορίας. Εάν η οικονομία σου δεν κριθεί φερέγγυα, με κάποια έννοια του νοικοκύρη, θα αναγκαστείς να πας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και να χτυπήσεις την πόρτα του. Και αυτοί θα σου δώσουν. Αλλά υπό τον όρο πλέον, ότι αυτοί θα επιβάλουν – εκείνοι σε σένα – την οικονομική πολιτική της κυβέρνησής σου. Και αυτό σημαίνει: τέρμα το σοσιαλιστικό πείραμα.»

Το σκηνικό της προσφυγής στο ΔΝΤ άρχισε να στήνεται από την εποχή που ο Α. Παπανδρέου έκανε την ιστορική ανακάλυψη ενός «σοσιαλιστικού πειράματος» με δανεικά και μάλιστα χρωστούμενα στις ξένες κεφαλαιαγορές. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο αποδέχτηκαν να συνεχίσουν την αποπληρωμή όλων των προηγούμενων ληστρικών δανειακών συμβάσεων, αλλά ξεκίνησαν και τον δικό τους καταστροφικό κύκλο υπερχρέωσης.

Για παράδειγμα φρόντισαν να φορτώσουν στον κρατικό προϋπολογισμό τις αποκαλούμενες «προβληματικές επιχειρήσεις», αυτές δηλαδή τις επιχειρήσεις που είχαν λεηλατήσει οι ιδιοκτήτες τους με την αμέριστη βοήθεια των «δανεικών κι αγύριστων» των κυβερνήσεων Καραμανλή. Όχι μόνο φόρτωσαν στο κράτος τα τεράστια ιδιωτικά χρέη που είχαν συσσωρεύσει αυτές οι επιχειρήσεις, αλλά τις κράτησαν για σχεδόν μια δεκαετία ουσιαστικά ανενεργές ή σε κατάσταση σκόπιμης υπολειτουργίας, πληρώνοντας μέσω του Οργανισμού Ανασυγκρότησης των Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) τους μισθούς των εργαζομένων σ’ αυτές με αντάλλαγμα την ψήφο τους. Με τον τρόπο αυτό όχι μόνο κατέστρεψαν την αφρόκρεμα των παραγωγικών επιχειρήσεων της ελληνικής οικονομίας εκείνης της εποχής, όχι μόνο εκμαύλισαν συστηματικά το πιο παραγωγικό εργατικό δυναμικό της χώρας, αλλά μετασχημάτισαν την ληστεία των προβληματικών σε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος. Τελικά, άλλες τις έκλεισαν και άλλες τις πούλησαν για παλιοσίδερα.

Κι όχι μόνο αυτό. Ο εναγκαλισμός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με την τότε ΕΟΚ είχε ως αντάλλαγμα τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), τα οποία αποτέλεσαν την απαρχή των κοινοτικών χρηματοδοτήσεων προς την χώρα, έχοντας ευθύς εξαρχής ως σκοπό να εκμαυλίσουν και να διαφθείρουν πλατιά κοινωνικά στρώματα, ώστε να αποδεχτούν την υποταγή της χώρας στην «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση». Προκειμένου οι αγρότες να μην φωνάζουν για την αδιάθετη παραγωγή τους, τους έμαθαν να νοιάζονται μόνο για τα θαφτικά των χωματερών και τις επιδοτήσεις άνευ αντικρίσματος. Προκειμένου η επαγγελματική διανόηση να μην διαμαρτύρεται για την μάστιγα της ανεργίας, της υποαπασχόλησης και της ετεροαπασχόλησης, τους έμαθαν να βολεύονται με τα διάφορα κοινοτικά προγράμματα. Έτσι έκαναν τη δουλειά τους ανενόχλητοι και οι ποικίλοι επιτήδειοι του κομματικού μηχανισμού που συντηρούν ανέκαθεν και αναπαράγουν την εξουσία. Έτσι, για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών επιχορηγήσεων, το δημόσιο χρέος αυξάνονταν κατά 250.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησαν πλήρως για την εκτίναξη των εξωτερικών ελλειμμάτων, στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά πρώτα η ΕΟΚ και αργότερα η ΕΕ. Πώς αντιμετώπισαν αυτήν την εκτίναξη; Με τον πολύ παραδοσιακό τρόπο. Με επιστροφή, από το 1984 και μετά, στην μονόπλευρη λιτότητα και φυσικά στην έξαρση του δημόσιου δανεισμού.

Την εποχή εκείνη πλήθαιναν οι προειδοποιήσεις για τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, ειδικά του εξωτερικού. Ο ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος προειδοποιούσε ότι τα 75% των νέων δανείων χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση των παλιών και επομένως «είναι πολύ αμφίβολο αν κατά τα προσεχή έτη η Ελλάς θα μπορεί να δανείζεται τόσο σημαντικά ποσά δίχως παρεμβάσεις διεθνών οργανισμών, δίχως δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και δίχως υποθήκευση του οικονομικού μέλλοντος της χώρας.» (Βήμα, 15/9/1985)

Η προειδοποίηση του Αγγελόπουλου δεν άργησε να επαληθευθεί. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αδυνατώντας να δανειστεί από το εξωτερικό προσέφυγε το 1986 στην ΕΟΚ. Οι Βρυξέλλες ανταποκρίθηκαν με δάνειο της τάξης των 1,75 δις ΕΝΜ, το οποίο θα δινόταν σε δυο δόσεις «μετά από ανασκόπηση εκ μέρους της Νομισματικής Επιτροπής του ΔΝΤ, της πορείας της ελληνικής οικονομίας κατά το 1986», όπως σημείωνε η έκθεση του ΔΝΤ εκείνη τη χρονιά. Ήταν η πρώτη φορά που οι Βρυξέλλες έστελναν την Ελλάδα στο ΔΝΤ με μοχλό το δανεισμό. Το τι ζητούσε το ΔΝΤ για να εγκρίνει τον εξωτερικό δανεισμό της ελληνικής κυβέρνησης ήταν αυτονόητο: «σταθερή εισοδηματική πολιτική ώστε να περιοριστεί η αύξηση του κόστους εργασίας συνοδευόμενη από αυστηρή νομισματική και οικονομική πολιτική…» (Ναυτεμπορική, 24/8/1986) Δηλαδή, περικοπές μισθών, περικοπές δαπανών, άνοιγμα των αγορών, ιδιωτικοποιήσεις, κοκ.

Αυτός που ανέλαβε να διεκπεραιώσει τις έξωθεν «υποδείξεις» ήταν ο γνωστός κ. Σημίτης, ο οποίος ως υπουργός οικονομικών υποστήριζε το 1986 ότι «η βελτίωση του βιοτικού επιπέδου οδήγησε σε αύξηση του εξωτερικού χρέους της χώρας.» Κι επομένως «πρόγραμμα για τη συγκράτηση του εξωτερικού χρέους, χωρίς συγκράτηση της εγχώριας ενεργούς ζήτησης δεν μπορεί να υπάρξει.» (Εξόρμηση, 7/2/1986) Τι φταίει λοιπόν για τον δανεισμό; Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Τσακίστε το. Αυτή ήταν η φιλοσοφία Σημίτη.

Αυτό που ακολούθησε ήταν ουσιαστικά δυο δεκαετίες αυστηρής λιτότητας, ανοίγματος των αγορών, ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμισης των πάντων, κοκ. Το αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να γίνει το λατρεμένο παιδί των διεθνών κεφαλαιαγορών και να δανείζεται ασύστολα. Το δημόσιο χρέος και η εξυπηρέτησή του εκτινάζονται στα ουράνια, όπως μπορεί να δει κανείς και στον Πίνακα. Όσο έβρισκε δάνεια καμμιά κυβέρνηση δεν νοιάστηκε για το δημόσιο χρέος. Ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε ο Α. Παπανδρέου, ούτε ο Σημίτης, ούτε κι ο Καραμανλής. Κι όσο συμπίεζαν μισθούς και συντάξεις, όσο άνοιγαν όλο και περισσότερο τις αγορές, όσο ξεπουλούσαν και ιδιωτικοποιούσαν το σύμπαν, τόσο περισσότερο πίστευαν ότι θα βρίσκουν εσαεί να δανείζονται όσα ήθελαν ανεξάρτητα από το ύψος του δημόσιου χρέους.

Κι έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα, με μια διαλυμένη οικονομία, ένα χρεοκοπημένο κράτος και υπό καθεστώς κατοχής. Κι αντί να καθίσουμε στο σκαμνί τους αρχιτέκτονες αυτής της καταστροφής, τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Σημίτη και όλους τους υπόλοιπους, τους ανεχόμαστε να βγαίνουν δημόσια και να διαγκωνίζονται για νέους ρόλους στη «νέα μεταπολίτευση» που σχεδιάζουν οι επικυρίαρχοι πάνω στο πτώμα της χώρας και του λαού της.

18/5/2010

Δημήτρης Καζάκης

Συνολικό Δημόσιο Χρέος και Εξυπηρέτηση 1974-2014 (εκατ. ευρώ)
	Σύνολο εξυπηρέτησης χρέους	Συνολικό Δημόσιο Χρέος	% χρέους στο ΑΕΠ	% Εξυπηρέτησης στο ΑΕΠ
1974	34	336	22,5	2,3
1975	43	443	25,4	2,4
1976	55	536	25,1	2,6
1977	67	633	25,5	2,7
1978	85	1.002	33,6	2,8
1979	127	1.158	31,7	3,5
1980	159	1.390	31,1	3,6
1981	243	1.972	36,1	4,4
1982	267	2.724	40,2	3,9
1983	382	3.725	46,4	4,7
1984	611	5.525	49,4	5,5
1985	912	7.845	58,3	6,8
1986	1.315	9.480	59,5	8,3
1987	2.167	11.873	64,5	11,8
1988	3.589	15.798	58,7	13,3
1989	4.354	19.659	61,5	13,6
1990	7.170	27.534	71,4	18,6
1991	14.753	36.200	76,0	30,9
1992	19.070	45.655	82,9	34,6
1993	22.606	68.763	110,9	36,4
1994	28.398	82.444	117,4	40,4
1995	33.356	93.857	117,4	41,7
1996	37.428	106.371	121,1	42,6
1997	39.021	114.570	117,8	40,1
1998	33.652	121.943	115,3	31,8
1999	30.971	129.168	114,7	27,5
2000	29.030	139.184	114,5	21,3
2001	23.347	145.927	111,4	15,9
2002	30.177	157.018	111,1	19,3
2003	32.269	182.390	118,3	18,7
2004	35.430	201.244	120,4	19,1
2005	35.151	215.416	108,5	18,0
2006	34.156	226.218	105,7	16,2
2007	56.696	239.658	105,8	25,0
2008	63.126	262.071	109,6	26,4
2009	77.224	298.524	125,7	32,5
2010	75.900	325.600	140,0	32,9
2011	85.300	342.900	153,1	37,9
2012	88.100	357.900	163,7	40,0
2013	83.300	368.700	168,2	37,7
2014	86.700	374.600	167,8	38,4
Πηγή: Κρατικοί προϋπολογισμοί και Εθνικοί Λογαριασμοί. Για την περίοδο 2010-2014 οι προβλέψεις έγιναν με βάση τον Πίνακα που δημοσιεύσαμε στο Ποντίκι, 22/4/2010.

Αποστολή: Νίκος και Συμβεβλημένοι

ΑΠΟ ΠΟΙΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΔΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΥΣΗ

ΦΥΛΑΚΕΣ - ΚΕΝΤΡΑ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑΣ

Χτυπήστε την εικόνα για μεγέθυνση
με το ποντίκι

Εδώ και κάτι μήνες που έγινε αλλαγή στη Διεύθυνση της φυλακής της Πάτρας όλα μπορεί να τα δει κάποιος!

Από ναρκωτικά;

Ποινική προκαταρκτική εξέταση διενεργείται στην Πάτρα, γιατί ύστερα από αδυναμία συνεργασίας της Διεύθυνσης (Διευθυντής & Αρχιφύλακες) των φυλακών με τις αστυνομικές αρχές, χάθηκε η ευκαιρία να εξιχνιαστεί υπόθεση μεταφοράς μεγάλης ποσότητας ναρκωτικών ουσιών. Σύμφωνα με σχετική εισαγγελική αναφορά κρατούμενος είχε τη δυνατότητα να δώσει στις αστυνομικές αρχές στοιχεία για διακίνηση 30 ΚΙΛΩΝ ΗΡΩΙΝΗΣ που θα έφθανε στην Πάτρα. Ωστόσο δεν δόθηκε η δυνατότητα επικοινωνίας του κρατουμένου με τις αστυνομικές αρχές, καθώς ο διευθυντής της φυλακής ήταν αρνητικός (!). http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=7134820

Από αποδράσεις;

Αφού η Διεύθυνση (Διευθυντής & Αρχιφύλακες) έχει μειώσει το φυλακτικό προσωπικό (ημέτεροι που τους ψήφισαν συνδικαλιστές) και τους έχει πάει στην γραμματεία, έχει φτάσει στο απροχώρητο η ανασφάλεια.

Γιατί να προξενεί απορία η απόπειρα απόδρασης την Παρασκευή 12/2 του επικίνδυνου κρατούμενου που ήρθε από την φυλακή του Μαλανδρίνου. Η Διεύθυνση τον τοποθέτησε στην ίδια ακτίνα με τον Παλαιοκώστα. Ιρακινός στην καταγωγή, καταδικασμένος σε ισόβια για δολοφονία. (Ως γνωστόν στη φυλακή της Πάτρας είναι μόνο για όσους είναι για αδικήματα για ναρκωτικά.) Το ποιος τον «έφερε» στη Πάτρα και μέσα σε μία εβδομάδα αποπειράθηκε να αποδράσει είναι ζητούμενο (!).

Από βασανιστήρια

την Δευτέρα 22 Μαρτίου τον ισοπεδώσαν στο ξύλο και στα βασανιστήρια τον κρατούμενο Β.Π. με εντολή του Αρχιφύλακα και την άδεια του Διευθυντή της φυλακής Πατρών γιατί απλώς φοβόταν να βγεί απο τον θάλαμο του να πάει μεταγωγή. Επειδή αρνιόταν να γίνει πληροφοριοδότης.
ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ! ο επόμενος ποιός θα είναι?
Το μόνο στοιχείο που υπάρχει είναι ότι κατέγραψαν οι κάμερες της φυλακής
εκεί δείχνει ποιοί αλλά και με ποιανού την διαταγή πήραν τα γλόμπ και χτυπούσαν
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ και εμεις κατά λάθος τα είδαμε, επειδή ένας απο αυτούς που συμμετείχαν με υπαρηφάνεια μας το έδειξε.


Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι Κ.Φ. ΠΑΤΡΩΝ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΠΑΠΠΟ ΠΡΟΓΙΑΓΙΑ ΠΑΠΠΟΥ ΓΙΑΓΙΑ ΠΑΤΕΡΑ ΜΗΤΕΡΑ ΕΣΑΣ ΤΗΝ ΣΥΖΥΓΟ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ (ΦΡΟΝΤΙΣΤΕ ΜΗΝ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΔΥΣΕΓΓΟΝΑ)

Δείτε τα και διαδώστε τα:








Αίλουρος

ΣΥΜΦΩΝΕΙΤΕ;

Έναν αιώνα και κάτι μετά, κι όμως σαν χθες ... σαν σήμερα... κι όπως το πάνε (αυτοί, όχι όμως και εμείς) σίγουρα και σαν αύριο η Ελλάδα παραμένει ...σταθερή στις απόψεις της!
Συμφωνείτε;
Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια. Κρίμα μεγάλο, αποδεχόμενοι τον ραγιαδισμό και την λαμογιά είμαστε για κλάματα.


Γεώργιος Σουρής (1853-1919)
Σατυρικός ποιητής


Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;
Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;
Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Κλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.

Όλα σ'αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Ο Έλληνας δυό δίκαια ασκεί πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος.

Χαρά στους χασομέρηδες! χαρά στους αρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Γι' αυτό το κράτος, που τιμά τα ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτίρ στα χρόνια τα παλιά, σικτίρ και στα καινούργια!

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ό,τι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα,
δεν κάνει ό,τι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.
Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγας.
Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που'χει
στο 'να λουστρίνι, στ'αλλο τσαρούχι.


Νίκος και Συμβεβλημένοι

ΟΤΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Μια μελέτη της επανάστασης του 1821 μπορεί να πείσει, ότι η βασικοί παράγοντες που μπορούσαν να επηρεάσουν την έκβασή της - πέραν του ηρωισμού και της αυταπάρνησης των εξεγερθέντων, που μπορούν να θεωρούνται στην συγκεκριμένη περίπτωση δεδομένες - ήταν το ναυτικό και οι χρηματικοί πόροι.
Οι περισσότερες συγκρούσεις που έλαβαν χώρα, αφορούσαν πολιορκίες πόλεων. Είναι λογικό, ότι η οχύρωση στρατευμάτων μέσα σε πόλεις, που διέθεταν κατά παράδοση τείχη και ήταν οχυρωμένες, πρόσφερε αποφασιστικής σημασίας στρατηγικά πλεονεκτήματα. Οι πολιορκία μιας πόλης όμως ήταν λίαν δυσχερής υπόθεση, που απαιτούσε πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι πόλεις διέθεταν μεγάλα αποθέματα σε τρόφιμα και πυρομαχικά, καθώς και την δυνατότητα καλλιέργειας σε αυλές και μικρά περιβόλια στο εσωτερικό τους. Μέχρι να εξαντληθούν τα πυρομαχικά και τα τρόφιμα των πολιορκημένων, ήταν απαραίτητα μεγάλα χρονικά διαστήματα και εάν οι πολιορκητές δεν είχαν εξασφαλίσει ένα ικανοποιητικό ανεφοδιασμό, ήταν δυνατόν να εξαντληθούν πρώτα τα δικά τους εφόδια. Αρκετά συχνά λύθηκαν πολιορκίες γι αυτόν τον λόγο.
Εάν λάβουμε υπ' όψει, ότι κατά κανόνα οι μεγάλες πόλεις, στρατηγικής σημασίας του Μοριά ήταν λιμάνια - όπως κύρια η Πάτρα και το Ναύπλιο, αλλά και το Μεσολόγγι στην Δυτική Ελλάδα ως σημαντικό κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων - γίνεται κατανοητό, ότι η πολιορκία από ξηράς, χωρίς να συνοδεύεται από θαλάσσιο πολιορκητικό κλοιό μέσο αξιόμαχων πλοίων, αποτελούσε στην καλύτερη περίπτωση μόνο επαναστατικό ακτιβισμό, που κράταγε μεν την φλόγα των επιχειρήσεων αναμμένη, οδηγώντας τον κατακτητή στην δεινή θέση του αμυνόμενου, αλλά δεν οδηγούσε σε ουσιαστική αλλαγή των δεδομένων .
Αυτοί που θεωρούν, ότι οι πόλεμοι κρίνονται μόνον ή και κύρια από την λεβεντιά των μαχητών, κάνουν λάθος. Αυτή αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση ψυχικής ρώμης, ώστε να καθίσταται τελικά δυνατή η σύγκρουση ενός υλικά ασθενεστέρου με έναν αντίπαλο που διαθέτει υλική υπεροπλία. Όμως η έκβαση ενός μακροχρόνιου πολέμου, για τις συνθήκες της τότε εποχής, δεν ήταν δυνατόν να κριθεί χωρίς μακροπρόθεσμη εξασφάλιση ανεφοδιασμού, που επηρέαζε άμεσα και το ζητούμενο των εφεδρειών.
Σε εμπόλεμη κατάσταση, όπου ο κορμός των καλλιεργητών της γης συνέβαλε με το αίμα του στον αγώνα, μέσα σε συνθήκες καταστροφών, κατασχέσεων και λεηλασιών της παραγωγής από τον εχθρό, δεν ήταν να δυνατόν να έχει προοπτική επικράτησης μια επαναστατική προσπάθεια χωρίς έξωθεν ανεφοδιασμό και συνδρομή. Αλλά και η σύμπραξη ναυτικών δυνάμεων αποτελούσε προϋπόθεση για την κατάκτηση κομβικών σημείων, που ανέκοπταν την διαρκή παρουσία του εχθρού στα βασικά θέρετρα των πολεμικών επιχειρήσεων, υποχρεώνοντάς τον να προβεί σε εισβολές, διαδικασία που παρείχε το στρατηγικό πλεονέκτημα στους εξεγερμένους να επιλέξουν αυτοί τους χώρους των συγκρούσεων, διατηρώντας ταυτόχρονα για τον εαυτό τους το δικαίωμα του αιφνιδιασμού και του αντιπερισπασμού.

Οι κοινωνικές δυνάμεις των υπόδουλων Ελλήνων ήταν συγκεκριμένες. Αντίστοιχα αναπτύχθηκαν συγκεκριμένες στρατηγικές επιλογές και με συγκεκριμένο τρόπο οικοδομήθηκαν οι συσχετισμοί των δυνάμεων, που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση της σύγκρουσης.
Πιστεύω ότι μια σειρά αδυναμίες των λαϊκών επαναστατικών δυνάμεων, που εκδηλώθηκαν τότε, όπως και κάποιες λανθασμένες επιλογές που απέβησαν μοιραίες, εκδηλώθηκαν κατ' επανάληψη στα δρώμενα των αγώνων του Ελληνικού λαού έκτοτε. Κάποιες από αυτές επαναλήφθηκαν με τελείως ορατό τρόπο και στην περίπτωση της Εθνικής Αντιστάσεως, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Έχοντας αποδεχθεί μαζί με την πλειοψηφία του μαχόμενου Ελληνισμού την μεγάλη πρόσκληση για μια νέα συνάντησή μας στα γουναράδικα, οφείλουμε στην προετοιμασία μας για την μεγάλη στιγμή, που θα κληθούμε να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας, να εντοπίσουμε με συγκεκριμένο τρόπο αυτές τις αδυναμίες και τα λάθη, ώστε βελτιώνοντας την στρατηγική μας, να διδαχθούμε από τα λάθη των Προγόνων μας. Έτσι η θυσία τους θα πιάσει διπλά τόπο. Οι σωστές τους επιλογές θα μας βοηθήσουν να αγωνιστούμε από καλύτερη θέση στο μέλλον. Αλλά και τα λάθη τους μπορούν να αποτελέσουν οδηγό αυτογνωσίας, εφιστώντας την προσοχή στα αδύνατα σημεία μας. Διότι καθήκον μας δεν είναι μόνο να πορευτούν οι απόγονοί μας στα πλαίσια ενός μέλλοντος, όπου η ανθρωπιά θα κατισχύει, αλλά να δικαιωθούν και οι Πρόγονοί μας, βλέποντας στην νήσο των Μακαρίων, ότι η συνολική τους υποθήκη αποτελεί οδηγό μας.

Οι κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου Γένους είναι γνωστές. Όχι όμως πάντοτε απαραίτητα και ο τρόπος που δομήθηκαν οι συμμαχίες και τα μπλοκ που συμμετείχαν στις εμπόλεμες διαδικασίες. Συμμαχίες, κοινωνικές συμπτύξεις και μπλοκ, που εμφάνισαν και μελλοντικά κάποια παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτά του επαναστατικού παρελθόντος.
Χωρίς διάθεση υποτίμησης των προεπαναστατικών προσπαθειών για την προετοιμασία του αγώνα, ή της τιτάνιας προσπάθειας των λαϊκών δυνάμεων, δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω, ότι δεν στάθηκε δυνατό να διαμορφωθεί και να εκδηλωθεί σε σημαντικό βαθμό μια ίδια στρατηγική.
Στην αρχή η λαϊκές δυνάμεις εφελκύσθησαν από καλυμμένα αντιλαϊκά κυκλώματα. Αυτά αφού παραμύθιασαν σκόπιμα και έντεχνα τα βασικά στελέχη των λαϊκών δυνάμεων, τα εγκατέλειψαν στις πιο κρίσιμες φάσεις στο έλεος των περιστάσεων, ώστε να μπορέσουν να ιδιοποιηθούν την θυσία τους για ιδιοτελείς και αντιλαϊκές σκοπιμότητες. Βασικές επαναστατικές δυνάμεις, που ήσαν εκτός ελέγχου - όπως ο Ρήγας, που προδόθηκε στην αστυνομία του Μέττερνιχ από το υψηλόβαθμο στέλεχος της Φιλικής εταιρίας Περραιβό με εντολή του Τσάρου - εξοντώθηκαν με ύπουλο τρόπο.
Το χειρότερο χτικιό όλων ήσαν οι πράκτορες των Άγγλων. Παρεμβαίνοντας έγκαιρα στις διαδικασία των ζυμώσεων του αγώνα, σε αντιπερισπασμό προς την Φιλική Εταιρεία (που ελεγχόταν από την Τσαρική πολιτική μέσω ενός καλοστημένου δικτύου πρακτόρων) και τις λαϊκές δυνάμεις, έφεραν στηριζόμενοι σε ραδιουργίες, στο χρυσάφι των Άγγλων, στην εξαγορά αλητοποιών στοιχείων, αλλά και στις αδυναμίες του λαϊκού επαναστατικού κινήματος, τα πάνω κάτω. Κατάφεραν σε μια σύντομη πορεία να περιθωριοποιήσουν αυτές δυνάμεις και να εξοντώσουν με ύπουλες μεθόδους τους αρχηγούς τους, όπως τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και τον Γεώργιο Καραϊσκάκη.
Με την σκόπιμη δανειακή υπερχρέωση των νεοσύστατων συμμοριών τους, που παρουσίαζαν ως κυβερνήσεις, υποδούλωσαν προκαταβολικά τα κρατικά οικονομικά, πετυχαίνοντας να υποθηκευθεί η γη, για να δοθεί στους δολοφόνους αληταμπουράδες φονιάδες των αγωνιστών, που παρουσίασαν στην συνέχεια ως γαιοκτήμονες, ώστε να μην καταστεί δυνατή μια μελλοντική οικονομική ανάπτυξη.

Στην ουσία, αυτό που πληρώνουμε από τότε μέχρι σήμερα και που αποτελεί την συνεχιζόμενη κακοδαιμονία του τόπου, είναι η ανίερη συμμαχία Αγγλοσαξόνων, μαυροκορδάτιου ξεπεσμένου φαναριώτικου χαφιεδαριού, κοτσαμπάσηδων, καραβοκυραίων και ανώτερου κλήρου. Αυτές οι ίδιες δυνάμεις καταδυναστεύουν τον λαό από τότε. Ο λαός αντί να αναπτύξει μια αυτοδύναμη και αυτόβουλη δημοκρατική επαναστατική προοπτική, περισσότερες φορές έστρεψε τις ελπίδες του προς την δεσποτική, ανθελληνική Ρωσία, με πρότυπα στηριζόμενα σε αυταρχικές δομές και καπετανάτα.


Συνεχίζεται...

ΟΤΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΥΤΗ ΕΠΑΝΑΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ

Χτυπήστε την εικόνα με το ποντίκι για μεγέθυνση

Οι χρεοκοπίες και ο δανεισμός κάτω από συνθήκες καλυμμένης υποδούλωσης, είναι όχι μόνο παλιά δουλειά στο Ελλαδικό προτεκτοράτο, αλλά αποτελούν την πεμπτουσία του.
Μέσα από διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας επιβάλλεται μέσω του σχολικού "εκπαιδευτικού" προγράμματος μια χονδροειδής παραμόρφωση των γεγονότων, ούτως ώστε ο γηγενής πληθυσμός να μην έρθει ποτέ σε γνώση της πραγματικότητας, όπως αυτή έλαβε χώρα.
Για τον απλό λόγο ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΣ ΔΕΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΞΕΝΑ ΔΕΣΜΑ. Τον τόπο αυτό από την επανάσταση του 1821 διοικούν οι ξένοι και οι λακέδες τους.
Αυτήν την πικρή αλήθεια ουδείς τόλμησε να αποκαλύψει στους Έλληνες. Ούτε η αριστερά, η οποία με αποπροσανοτολιστικό τρόπο έκανε μόνιμα προπαγάνδα, ότι η κυριαρχία των Οθωμανών αντικαταστάθηκε δήθεν από την κυριαρχία της "αστικοτσιφλικάδικης" τάξης.

- Το αστικό καθεστώς ουδέποτε εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα.
- Διότι οι ξένοι που εξασκούσαν και ασκούν την εξουσία απαγόρευσαν να γίνει ποτέ πρωταρχική κεφαλαιοκρατική συσσώρευση.

Τουναντίον, με την εισροή χρήματος με μορφή δανείων, όπλισαν αποκλειστικά το χέρι των λακέδων τους για να αιματοκυλίσουν τον λαό, δηλαδή να εδραιώσουν την υποδούλωση της χώρας σε αυτούς. Και όχι μόνο ζήταγαν πάντοτε βαρύτατους τόκους, που το φτωχό προτεκτοράτο πάσχιζε και πασχίζει στον αιώνα μάταια να εξοφλήσει, αλλά υποθήκευαν ταυτόχρονα τους φυσικούς πλουτοπαραγωγικούς τομείς του τόπου, ώστε αυτός να μην μπορέσει να αναπτυχθεί, παραμένων έρπων στα πλαίσια της υπανάπτυξης, της εξωστρέφειας και της ξενοδουλείας.

Η μόνη υποτυπώδης ανάπτυξη που έλαβε χώρα στην Ελλάδα, ήταν αυτή της δεκαετίας του '30. Αποτέλεσμα της Μικρασιατικής τραγωδίας ήταν να κατακλυσθεί η χώρα από πρόσφυγες. Ανθρώπους πανθομολογούμενα προκομμένους, που δεν είχαν εθιστεί να ζουν κάτω από την μπότα των Αγγλογάλλων. Άνθρωποι, οι οποίοι αξιοποιούντες τα κενά του δεσποτικού ασιατικού Οθωμανικού γραφειοκρατικοστρατιωτικού συστήματος αθλήτευσαν στο εμπόριο, την παραγωγή και τα γράμματα. Οι παλαιοελλαδίτες αντιμετώπισαν τον ερχομό τους με καχυποψία και αποστασιοποίηση. Όμως οι πρόσφυγες, ξεκινώντας από το μηδέν, ευεργέτησαν το κοινωνικό σύνολο με την δημιουργικότητα και την φιλοπονία τους. Όχι μόνο έθεσαν τις βάσεις μιας πρώτης εκβιομηχάνισης και γενικότερης ανάπτυξης, την πορεία της οποίας ισοπέδωσε ο παγκόσμιος πόλεμος και η "απελευθέρωση" που ακολούθησε, αλλά έγιναν και αιμοδότες της αριστεράς, με το όραμα ενός καλύτερου αύριο, ρισκάροντας όσα για δεύτερη φορά εκ του μηδενός δημιούργησαν. Οι προσφυγικές συνοικίες και τα χωριά στάθηκαν οι βασικοί φορείς ενός μηνύματος για ένα καλύτερο αύριο.

Συνεχίζεται στην επόμενη ανάρτηση.

ΜΕ ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

Συμπυκνώνοντας τα επερχόμενα σε λίγες φράσεις, που θα έπρεπε να προβληματίσουν τον κάθε ένα, γράφει ο ιστολόγος ΝΕΩΤΕΡΑ ΝΕΑ:

Με δυό κουβέντες μου φαίνεται ότι θα πορευτούν στο οικονομικό επίπεδο για να ρουφήξουν θηριώδεις μίζες και να μας τελειωνουν γρήγορα καταφέρνοντας καίριο πλήγμα στην ευρωζώνη.
Θα πάνε σε αναδιάρθρωση χρέους – αυτό κάνει τώρα η Λαζάρντ(του ομίλου ρότσιλντ) για το γιωργάκη – προκειμένου να κάνουν ταμείο στα τεράστια κέρδη τους να πάρουν το παραδάκι για τους πελάτες τους.

Στη συνέχεια έχοντας ξεφορτωθεί τις επισφάλειες θα μας πτωχεύσουν καταφέρνοντας αποφασιστικό πλήγμα στο ευρώ. Εχοντας πάρει εμπράγματες εγγυήσεις περνούν στη φάση “γην και ύδωρ” θα ρευστοποιήσουν τα εδάφη μας, τα ύδατα τις φυσικές ομορφιές, τα μνημεία, ότι είναι δημόσιο με δυό κουβέντες. Και μετά μη έχοντας ως έλληνες άλλο τίποτα δικό μας, από κοινού, παιδεία πολιτισμό τα έχουν αλώσει από καιρό, θα γίνουμε σαν τα μούτρα τους, σαν αμερικάνοι που μόνο τα δολαρια μετράν στη ζήση του. Χωρίς πρόσωπο, χωρίς χαρακτήρα, μόνο φράγκα και λάϊφ στάϊλ.

ΠΡΟΤΕΙΝΩ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΕΠΙ ΕΣΧΑΤΕΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ κ. ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ κ. ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

Για λόγους υπευθυνότητος και πληρότητος αναρτώ κάτωθι σημερινό σχόλιό μου στην ιστοσελίδα "Antinews":

Υπάρχουν δυο ειδών εκδικάσεις: Η νομική και η συνειδησιακή. Η πρώτη, για να λειτουργήσει αντικειμενικά, προϋποθέτει ανεξάρτητους μηχανισμούς εκδίκασης με απρόσκοπτη εφαρμογή ενός νομικού πλαισίου, το οποίο δεν συνιστά αποτέλεσμα δολιότητος. Δυστυχώς αυτές οι προϋποθέσεις δεν υφίστανται. Παρ’ όλα αυτά δεν δικαιούμεθα να απαξιώσουμε το ισχύον σύστημα απόδοσης δικαιοσύνης. Όσο διαβρωμένο κι αν είναι αυτό, δεν παύει να καθορίζεται από τον προσδιορισμό του, ο οποίος εξακολουθεί να υφίσταται ως αίτημα κάτω από όλες τις δυνατές συνθήκες.
Κατά συνέπεια οφείλουμε – εάν θέλουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες και όχι υπηκόους άνευ υποχρεώσεων και ευθυνών – να προωθήσουμε την αντίστοιχη καταγγελία.
Από πλευράς τακτικής ενός κινήματος Εθνικής Επιβίωσης (ή και Εθνοκεντρικής Αναγέννησης, όπως πρότεινε σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο “Ο Απολυταρχισμός του Πασόκ…” και περιεχόμενο την αναφορά σε νόθευση των κοινοβουλευτικών θεσμών η “Αριστερά της Δεξιάς”) που κατευθύνεται ενάντια στις συνέπειες της καταστροφής της χώρας, βάσει της έξωθεν επιβληθείσης προσαγωγής στο ΔΝΤ., η έγερση της αντίστοιχης καταγγελίας αποτελεί σημαντικό καθήκον.
Όμως μια καταγγελία δεν μπορεί να υφίσταται αφηρημένα, αλλά οφείλει να δομείται νομικά, στηριζόμενη σε συστηματική προβολή αποδεικτικών στοιχείων. Αυτά υπάρχουν και είναι γνωστά τοις πάσι. Υπάρχουν όμως περιπτωσιακά καταγραμμένα και χωρίς συστηματική συγκρότηση δικογραφίας.
Υπάρχει συγκεκριμένη καταγγελία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην Βουλή, ότι η κυβέρνηση προέβη σε χρονική μετάθεση λογιστικής καταγραφής εσόδων, καθώς και μέτρων καταβολής φόρων και εισφορών, με στόχο την ονομαστική διόγκωση του δημοσίου ελλείμματος. Αυτή η ονομαστική διόγκωση, σε συνδυασμό (και προφανή συνεννόηση) με χρηματιστικά κερδοσκοπικά τεχνάσματα, οδήγησε στην απότομη έκρηξη του δανειοδοτικού κόστους και στην δανειοληπτική απαξίωση της Ελλάδος. Μεγάλη συνυπευθυνότητα έχει η μανιώδης εκστρατεία δυσφήμησης, που κλιμάκωσαν μαζικά μέσα της αλλοδαπής, αλλά και η ολιγωρία κάποιων κυβερνήσεων οικονομικώς ισχυρών κρατών της ΕΕ. να συναινέσουν σε δανειοδότηση της Ελλάδας, πριν την προσφυγή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ. Δυστυχώς συνάγεται το συμπέρασμα, ότι αυτή η προσφυγή ήταν και από αυτές ηθελημένη, συμμετέχοντας ενεργά σε μια καμπάνια, η οποία αποδυνάμωσε την φερεγγυότητα του κοινού νομίσματος και την συνεκτικότητα της Ενώσεως, απαυξάνοντας τους σοβαρούς ορατούς κινδύνους, που υφίστανται και για άλλα κράτη – μέλη.
Δυστυχώς όμως την ουσιαστική αφετηρία παρείχε με θρασύτατο τρόπο η εγχώρια κυβέρνησις.
Μια τέτοιου είδους καταγγελία υπέχει σοβαρότατης εθνικής βάσεως και συνεπειών. Κατά συνέπεια προσήκει να μην προωθηθεί από μεμονωμένο ιδιώτη. Εδώ καλείται να πράξει το κοινωνικό σύνολο, υπό την πρωτοβουλία των υγειών δυνάμεων του Έθνους.
Κατά συνέπεια είναι σκόπιμο να προωθηθεί αντίστοιχη ΠΑΝΕΘΝΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ.

Προσωπικώς αντίκειμαι σε προπηλακισμούς πολιτικών από ανωνύμους και σε πολιορκητικές ενέργειες σε βάρος του κτηρίου, όπου συνεδριάζουν αυτοί που όφειλαν να είναι Εθνική Αντιπροσωπεία. Θεωρώ ότι τέτοιου είδους αντιδράσεις προωθούν καταστάσεις τύπου “εμπρησμού του Ράιχσταγκ”, που εγκύπτουν μέσα στην λογική και τον προγραμματισμό των δυνάμεων της ανωμαλίας, που καθοδηγούνται παρασκηνιακά από τις δυνάμεις που βρίσκονται όπισθεν του ΔΝΤ.
Αντίκειμαι στην λογική εφαρμογής βίας, πιστεύω όμως στην παθητική αντίσταση, αλλά πρωτίστως θεωρώ, ότι ο λαός και η κοινωνία οφείλουν να προβούν στην οργανωμένη προώθηση σκόπιμων αντιμέτρων. Το κεντρικό αυτών των μέτρων θεωρώ ότι είναι σκόπιμο να συνίσταται στην προώθηση καταγγελίας της παρούσης κυβερνήσεως επί εσχάτει προδοσία.
Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει:
- Να δομηθεί συγκεκριμένη καταγγελία στην προοπτική σχηματισμού φακέλου.
- Να ξεκινήσει κίνηση επιτροπών βάσης που θα την στηρίξει.
- Να ξεκινήσει συλλογή υπογραφών από φορέα συντονισμού.

Στο ζήτημα της συνειδησιακής καταγγελίας θα τοποθετηθώ προσεχώς.