ΑΠΟΡΙΑΙ ΑΦΕΛΟΥΣ

Στην δεξιά στήλη της οθόνης, στην Αναφορά υπό τον τίτλο "Περί πνευματικών δικαιωμάτων και άλλα πονεμένα", δηλώνω με ειλικρινή πόνο ψυχής, ότι είμαι αφελής. Ίσως κάποιοι επισκέπτες θεωρήσουν, ότι με τέτοιου είδους λεκτικά σχήματα επιχειρώ να το παίζω "σικ", ή να προσποιούμαι ταπεινότητα. Επί του προκειμένου δηλώνω ότι κυριολεκτώ. Η δήλωση αυτή αποτελεί προϊόν επιγνώσεως, απαραίτητο για την επιβίωση μου. Η επίγνωση ενός μειονεκτήματος καθιστά τις συνέπειές του λιγότερο αρνητικές, από ότι θα μπορούσαν να είναι αυτές στην περίπτωση, κατά την οποία συνειδητά ή ασυνείδητα αυτό αγνοείται. Θέμα ταπεινότητος στην περίπτωσή μου δεν τίθεται, καθότι τυγχάνω υπέρμετρα φιλόδοξος.

Προσεχώς δεν πρόκειται να δηλώνω μόνον αφελής, αλλά και βλαξ. Οπωσδήποτε έχετε κάποτε ακούσει, ότι η βλακεία είναι επικίνδυνη ιδιότητα και επιλέγω να είμαι επικίνδυνος, σε συνδυασμό μάλιστα με την αυξημένη ευφυΐα, την οποία διαθέτουν κάποιοι φίλοι μου. Φρονώ, ότι με αυτόν τρόπο το εν λόγω μείγμα κυοφορεί δυσάρεστες καταστάσεις για κάποια πράγματα.

Η εμμονή μου στην βλακεία, προέρχεται από μια εκ γενετής αιμορραγία. Από τότε που μπορώ να θυμάμαι τον εαυτό μου, άνοιγε πάντοτε μια πληγή, όποτε ερχόμουν σε επαφή με την έννοια της τσίπας, την οποία θεωρώ στοιχειωδέστατη, θεμελιακή, ικανή και αναγκαία προϋπόθεση τού υπάρχειν. Δεν επέτυχα να την υπηρετήσω πάντοτε, ως τής αρμόζει. Πάντοτε όμως όταν αυτή με θωρεί, σκύβω το κεφάλι, είτε ως υπηρέτης, είτε ως προδότης της. Τής έχω δηλώσει απερίφραστα ότι την πάω, έστω και όταν καταντάω για φάπες. Τής έχω ομολογήσει, ότι όταν είμαστε μαζί, δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο, ώστε να αισθάνομαι πλήρης. Γνωρίζω, ότι αυτή μπορεί να κατοικεί τόσο σε ανάκτορα, όσο και σε βούρκους. Δεν με απασχολεί το περιβάλλον, αλλά μόνο η συντροφιά της. Γνωρίζω, ότι έχει διδαχθεί από τον Μιλαρέπα "την ρύπανση με καθαρό φως".

Το μόνο, το οποίον επέτυχα με την βοήθεια του Θεού μέχρι σήμερα, είναι να αποτύχω. Ευγνωμονώ τον Θεό για την ζωτική αυτή δωρεά.

Εκφράζομαι δημοσίως, χωρίς να τυγχάνω επαΐων. Είμαι ένας απλός αναζητητής. Φρονώ, ότι για ένα αναζητητή υπάρχει ελπίδα να βρει κάτι. Για ένα επαϊόντα δεν υπάρχει τίποτε πλέον να βρεθεί, εφ' όσον αυτός δεν αναζητά.
Παρά τις υπέρμετρες φιλοδοξίες μου, οι στόχοι που έθετα, υπήρξαν πάντοτε αυστηρά συγκεκριμένοι. Συχνά, διαπιστώνοντας ότι διαθέτω ένα και μοναδικό βλήμα, κατηύθυνα αυτό αποκλειστικά στο σημείο, το οποίο επιφέρει εξόντωση, δεχόμενος αδιαμαρτύρητα τις συνέπειες, που συνεπάγεται μια εύστοχη, αλλά μινιμαλιστική άμυνα, η οποία προσανατολίζεται αποκλειστικά στην διάσωση του στοιχειώδους.
Συν τω χρόνω, κάποιες φορές διαπίστωσα, ότι η επιτυχία μου ήταν ακριβώς η αποτυχία μου. Μελετώντας τον Κρόνο και τον Δία, διαπίστωσα, ότι κάποτε η καλύτερη επέκταση μπορεί να είναι συρρίκνωση, αλλά και η καλύτερη συρρίκνωση μπορεί να είναι η επέκταση.

Πάσχοντας από τριχόπτωση, απέκτησα σε νεαρή ηλικία καράφλα. Κατ' αυτό τον τρόπο δεν είχα δυστυχώς πλέον λόγο να επισκέπτομαι το κουρέα μου, ο οποίος ήταν άριστος συζητητής. Τελευταία χάνω και τα δόντια μου. Σύντομα λοιπόν δεν θα έχω λόγο να επισκέπτομαι και τον οδοντίατρό μου. Αυτός ήταν κάκιστος ιατρός, αλλά είχε την καλή συνήθεια να παραπονιέται και να καταγγέλλει τα πάντα. "Δεν μπορώ να πειράξω το δόντι που σε πονάει", μου έλεγε. "Μπορεί να είναι χαλασμένο και να χρειαστεί μετά να στο βγάλω. Οπότε μετά θα μου λες, ότι εσύ είχες δόντι κι έτρωγες, πριν έλθεις σε μένα". Τα δόντια μου τα περιποιείτο πάντως σχολαστικότατα και ευσυνείδητα. Έκανε πράγματι πολύ καλή δουλειά, μόνο που τις αλλεπάλληλες εξαγωγές τις έκανα σε άλλο ιατρό. Τώρα πλέον ως φαφούτης, λυπάμαι που είμαι υποχρεωμένος να στερηθώ τις παραινέσεις του επί παντός επιστητού.
Φοβάμαι, ότι πλέον θα πρέπει να ανταποκριθώ στις ιδεολογικές και φιλοσοφικές προκλήσεις τού βίου μου μόνος μου. Ας είναι, θα το παλέψω.

Παραμένω αυστηρά πραγματιστής. Αποδέχομαι την πρόκληση παντός ερωτήματος, ανεξαρτήτως βάθους και εύρους. Πλην όμως η διερεύνηση και η τεκμηρίωση των πιθανών απαντήσεων οφείλουν να έχουν αναλυτικό χαρακτήρα.
Αυτός ο προσανατολισμός δεν συνεπάγεται αποδοχή μόνον των λογικών μεθόδων. Εξ ίσου σημαντική οφείλει να καθίσταται και η εμπειρία.
Γνωρίζω, ότι οι γνωσιολογικές προϋποθέσεις παρέχονται άνωθεν. Όχι με γνώμονα την όποια μαγκιά, αλλά την αρετή. Βασικότερο άξονα αυτής θεωρώ αυτό, που ονομάζεται συμπόνοια.

Δεν με ενδιαφέρει η προσωπική μου σωτηρία, ή η σωτηρία κανενός άλλου. Προκειμένου περί αποδοχής της ανάγκης σωτηρίας, οφείλουμε προηγουμένως να αποδεχθούμε την ύπαρξη κάποιου, ή κάποιων κινδύνων. Δεν διαβλέπω να κυοφορώ κανένα κίνδυνο. Το αυτό ισχύει και για τους υπολοίπους. Με βάσει το "ουδείς εκών κακός" προσπαθώ να αντιμάχομαι μόνον θεσμούς, φορείς και νοοτροπίες.
Δεν θεωρώ την αποβολή της αποτυχίας - αμαρτίας σωτηρία, ή προϋπόθεση για κάτι ανάλογο. Την θεωρώ στοιχειώδη συνετισμό, για τον καθένα, όστις διαθέτει ίχνη αξιοπρεπείας, στοιχειώδους σοβαρότητος και ειλικρινούς ανθρωπιάς.
Δεν καταβάλω σε κανένα - θεό ή άνθρωπο - λύτρα. Τα λύτρα συνεπάγονται εξαγορά. Δεν εμπορεύομαι. Υπηρετώ και δωρίζω. Προσφέρω και προσφέρομαι. Όποιος επιθυμεί να εισπράξει λύτρα από εμένα, οφείλει να έλθει οπλισμένος, διότι και κατ' αυτόν τον τρόπο θα αντιμετωπιστεί.
Πιστεύω στην Δωρεά του Πνεύματος. Θεωρώ, ότι η βασική του λειτουργία στηρίζεται στην αμοιβαία έλξη.
Πιστεύω στο Νοητόν Κάλλος. Εφ' όσον εν τέλει υπάρχουν μόνον οι Αξίες, αυτό δεν μπορεί παρά να ισχύει πρωτίστως για το Κάλλος.

Δεν με συγκινεί ο εβιντετσιαλισμός, η παροχή προτάσεων άνευ πλήρως τεκμηριωμένης επεξηγήσεως. Δεν βερμπαλίζω αορίστως περί πυθαγορίων σχεδιαστών κόσμων, περί γεφυραίων μεταξύ των διαστάσεων, αρχόντων που ζητάνε λύτρα, ή μασόνων, οι οποίοι πουλάνε πεπόνια σε μαραγκούς.
Γι αυτό σε αυτή την αναφορά επιλέγω την ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ, οι οποίες ακολουθούν και είναι συγκεκριμένες. ΚΑΙ ΘΕΤΩ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ, ως βλαξ.
Όσοι ευαρεστούνται ας δώσουν απαντήσεις επ' αυτών:


Επισυνάπτω, λοιπόν, την προβληματική στην προηγούμενη ανάρτηση του ΕργΔημΕργ.
Ο φίλτατος Εργοδότης παρέθεσε περισσότερες παραστάσεις, οι οποίες περιείχαν ερυθρούς σταυρούς.
ΕΓΩ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΕΔΩ ΣΤΑΥΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΚΑΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Το εικονιζόμενο ναΐδριο(;) στις φωτογραφίες 1, 2 και 3 στερείται σταυρού.
Στην μονίμως κλειδωμένη είσοδό του είναι αναρτημένη έντυπη εικόνα των "Αγίων Αναργύρων".
Το "ναϊδριο" εβρίσκεται πλησίον της Μονής Καισαριανής, πλησίον άλλου κτίσματος, το οποίον η εικονιζόμενη ταμπέλα στην φωτογραφία 3 αναφέρει ως "πρωτοχριστιανικό ναό".

"ΑΠΟΡΙΑ(;)" Νο. 1:

Που έμειναν οι σταυροί του "ναϊδρίου"; Εδώ ακόμη και στα εικονοστάσια αναρτάται σταυρός. Και σε ολόκληρο "ναΐδριο" τον ξέχασαν; (Βεβαίως δεν είναι αυτή και μόνη περίπτωσις "ναϊδρίου" άνευ σταυρού. Υπάρχει και άλλη σε κάποιο μέρος ακόμη πιο "ενδεικτικό". Έφαγα τα μουστάκια μου με τον κουρέα μου, ο οποίος επέμενε ότι εκεί υπήρχε σταυρός. Όταν όμως εξετάσαμε συγκεκριμένα εκείνο το κτίσμα, σταυρός δεν υπήρχε).
Κερδίζοντας το στοίχημα, δικαιούμαι κούρεμα χωρίς πληρωμή. Τι να το κάνω όμως τώρα που καράφλιασα;

φωτογραφία Νο. 1

Ως φαίνεται στις φωτογραφίες 1 και 2 οι τοίχοι φέρουν τανιστάς. Οι τανισταί αποτελούνται από ατσαλόβεργες, οι οποίες προσαρμόζονται σε ατσαλόπλακες. Αυτές στερεώνονται σε τείχους, οι οποίοι κινδυνεύουν να γείρουν, για να τους στηρίζουν. Τουτέστιν σε παλαιά και ετοιμόρροπα κτίσματα. Η κατάστοση όμως των τοίχων του εν λόγω κτίσματος είναι αρίστη και οι τοίχοι είναι ως σχετικώς προσφάτως κατασκευασθέντες πλήρως ευσταθείς. Άλλο εάν κάποιοι ενσωμάτωσαν κατά την φάση της κατασκευής τους τμήματα μαρμάρου εις αυτούς, ως συνηθίζετο παραδοσιακώς σε απώτερους αιώνες, όσο αφορά την οικοδόμηση ναών επάνω σε ερείπια αρχαιότερων κτισμάτων (ναών "Εθνικών" και τα τοιαύτα) ώστε οι εν λόγω τοίχοι να φαίνονται στους αδαείς και αφελείς παλαοί. Τα μάρμαρα αυτά όμως δεν είναι παλαιά, αλλά καινούρια, προερχόμενα από το μαρμαράδικο του μπάρμπα Μήτσου σε κάποια γειτονιά.
Είναι προφανές, ότι το κτίσμα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΑΙΟ και δεν χαρακτηρίζεται από το παραμικρό πρόβλημα στηρίξεως.
Οι τανισταί τοποθετήθησαν κατά συνέπεια, ώστε να δημιουργείται η ψευδαίσθησις, ότι το κτίσμα αντιμετωπίζει πρόβλημα ισορροπίας, με συνέπεια να παραμένει αυτό ερμητικά κλεισμένο.

"ΑΠΟΡΙΑ(;)" Νο. 2
Προς τι αυτά τα θεατριλίκια;

φωτογραφία Νο. 2

φωτογραφία Νο. 3

Εάν παρατηρήσουμε το φερόμενο κτίσμα ως "πρωτοχριστιανικό ναό", το οποίν εβρίσκεται πλησίον του "ναϊδρίου" η εντύπωση την οποία αποκομίζουμε, είναι ότι τα τμήματα τα οποία υποτίθεται ότι έκτοτε παραμένουν, συνιστούν ένα αρχι-τεκτονικό τερατούργημα.
Επειδή τυχαίνει να είμαι και της δουλειάς, διαπίστωσα, ότι οι άγαρμπα σύγχρονοι όγκοι κτίσματος, οι οποίοι έχουν γίνει άλλα αντί άλλων εκεί, δεν υπέχουν καμία λειτουργική σχέση μεταξύ τους. Υποδοχές δοκαριών στους τείχους και την οροφή τελείως ακατάσχετες μεταξύ τους, συνιστούν ένα σύνολο, το οποίο όχι μόνο για κάθε γνώστη των στοιχειωδών κανόνων της δομικής, αποτελεί ανέκδοτο.

φωτογραφία Νο. 4

Και τα "χαλάσματα" και οι ριγμένοι "κίονες" δίπλα είναι σύγχρονοι και τελείως χοντροκομμένα κατεργασμένοι μαρμάρινοι όγκοι, με πέντε τρύπες, ώστε να φαίνονται παλαιοί, από τον μπάρμπα - Μήτσο. Την εν λόγω φωτογράφιση έκανα πριν μερικούς μήνες. Πέρυσι, που είχα πάει επίσης εκεί, τα μάρμαρα αυτά δεν υπήρχαν. Ακόμη και στο Χόλλυγουντ δουλεύουν πολύ πιο επαγγελματικά.

φωτογραφία Νο. 5

Άντε και τόξο με μπετόν στους αρμούς. Το αυτό ισχύει και για όλους τους αρμούς όλων των τοίχων.

φωτογραφία Νο. 6

"ΑΠΟΡΙΑ(;)" Νο. 3
Προς τι αυτά τα θεατριλίκια;


"ΑΠΟΡΙΑ(;)" Νο. 4:

Την υψηλή κυριότητα του εν λόγω χώρου έχει το κράτος. Στην περίπτωση των ιερών χριστιανικών κτισμάτων αυτή υπόκειται στην δικαιοδοσία της εκκλησίας.
Συχνά ακούμε καταγγελίες αρχαιολόγων, ότι αρκετοί αρχαιολογικοί χώροι εγκαταλείπονται ένεκα αδιαφορίας των υπευθύνων στην τύχη τους, με συνέπεια αυτοί να υφίστανται φθορές μέχρι πλήρους καταστροφής.
Στην προκειμένη περίπτωση διαπιστώνω αντιθέτως, ότι ο συγκεκριμένος "αρχαιολογικός" χώρος δεν τυχαίνει μόνον συνεχούς "περιποιήσεως", αλλά και "αρχαϊκού" τύπου συγχρόνου επεκτάσεως, εν είδει αρχαιολογικής Ντύσνεϋλαντ.
Ένεκα ποιας αιτίας οι υπεύθυνοι - και ας μην απατώμεθα ότι ΑΥΤΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ - διατρίβουν επισταμένως στον Μίκυ - Μάους;
Σε τι σχετίζεται το όλον "τοπίον" με την παραγωγή και κατανάλωση DMT;

Και last but not least (για όσους αρέσκονται στα Αγγλικά):

Ο κουρέας μου μού είπε, ότι πριν από κάποιο διάστημα η αστυνομία συνέλαβε σε αυτό το μέρος κάποιους "σατανιστές", οι οποίοι έκαναν "σατανιστικές" τελετουργίες.
Εξ άλλου όχι πολύ μακρυά εβρίσκεται άλλο κλειστό μοναστήρι, περί του οποίου έχουν γραφεί πολλά.
"Σιγά μην ήσαν "σατανιστές", τού είπα.
"Τι εννοείς"; ρώτησε.
"Είπαμε είμαι βλάκας. Αλλά όταν η περίπτωση μυρίζει DMT, δεν δικαιούμαι να είμαι τελείως ηλίθιος", του απήντησα.

Εν αναμονή απαντήσεων στις απορίες μου, τις οποίες έθεσα, εκ μέρους επαϊόντων και μη,

διατελώ,
Πελαγοφίαλος - βλαξ.


Ρε μπας και ο μακαρίτης είχε δίκιο;

http://youtu.be/cfvL4p8p0L8


(Το παρόν κείμενο εντάσσεται μαζί με το κείμενο "Με το Σκυλί του Μπάσκερβιλ υπό το Φως της Ακροπόλεως" στην ενότητα: "Η Αλίκη στην Αττική Χώρα των Θαυμάτων τής Διμεθύλτριπταμίνης").

Μερικά σύμβολα - II

κπληξη πρώτη: Καλά, εσείς νομίζετε ότι οι ιθαγενείς της Κεντρικής Αμερικής πέρασαν τους Ισπανούς γιά θεούς έτσι, ξαφνικά;
Πολύ πριν γίνουν ορατά τα (βρωμερά και ψειριασμένα) γένεια των Ισπανών, έγινε ορατό -παρά τοις ιθαγενεύσιν- κάτι σαν αυτό εδώ:

Ναι, τα πανιά των πλοίων του Κολόμβου! Τα οποία, με τη σειρά τους, απηχούν μακρυνή ανάμνηση αυτού εδώ:

Πρόκειται γιά αναπαράσταση του πλοίου του σχεδόν μυθικού Αγίου Μπρένταν, που ταξίδευσε προς την Αμερική τον 6ο αιώνα μΧ. Βεβαίως, ο Ιρλανδικός σταυρός είναι καθαρά μία σχηματική κάτοψη της Ποσείδιας, της πρωτεύουσας της Ατλαντίδας.

Γιά να πάμε, όμως, λίγο και προς τα δικά μας... και στην έκπληξη νούμερο δύο! Από πολύ πρόσφατη ανάρτηση του -με την καλή έννοια- τρομερού ιστολογίου "Ήγγικεν", παίρνουμε αυτό:

Πώς σας φαίνεται; :-) Μήπως αρχίζει και δείχνει κάποιο κρυμμένο νόημα η έκφραση "Εν Τούτωι Νίκα!";

(Σημειώστε πως το "Ήγγικεν!" με εξέπληξε τα μάλα γιά δεύτερη φορά μέσα σε δευτερόλεπτα, με ακόμη μία ανάρτηση! Μας διαβάζεις, βρε; Ή τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται; :-) )

Κι επειδή ο οικοδεσπότης είναι ο πρώτος που μίλησε γιά την θρησκεία ως βάση ακόμη και των παναρχαίων πολέμων Ατλάντων-Ελλήνων (δηλ. τα παιδιά του Κρόνου εναντίον των παιδιών του Διός), σκεφθείτε - όσον αφορά τον σταυρό στο "πλοίο της Εκκλησίας":

...Τα δικά μας, που γίνονται δικά τους, που ξαναγίνονται δικά μας...

Σκεφθείτε το αυτό, ΚΑΛΑ. Θα επανέλθουμε παρακάτω.

Ά, με την ευκαιρία, και η σημαία της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών:

Τα δικά μας, λοιπόν, που γίνονται δικά τους, που ξαναγίνονται δικά μας... Όπως αυτό εδώ:

Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο, παρά οι δύο αετοί του Δία, που έφυγαν από τη Δωδώνη μετά τον Κατακλυσμό, και ξαναγύρισαν σ' αυτήν... αφού στο μεταξύ διέτρεξαν ένα ημισφαίριο της Γης ο καθένας!

Ο δικέφαλος αετός είναι σύμβολο του Βυζαντίου μεν, αλλά του ύστερου Βυζαντίου. (Τους προηγούμενους αιώνες, το κατ' εξοχήν σύμβολο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν το λεγόμενο "Χριστόγραμμα".) Λέγεται πως το σύμβολο υιοθετήθηκε, επειδή το είχε κάποιος ευγενής στην ακολουθία της Αγνής της Φράγκας - αν και με αντεστραμμένα χρώματα. (Υπάρχει, όμως, και διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του συμβόλου αυτού στους Βυζαντινούς.)
Η σημαία της Αγνής πρέπει να ήταν κάπως έτσι:

Ο δικέφαλος αετός, ως σύμβολο, είναι πολύ δημοφιλής. Μέχρι και οι πανταχού παρόντες τέκτονες (του 33ου βαθμού) τον πήραν:

Αλλά και τα (μ)Παόκια:

Βρε, μπας κι έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι αναρχικοί και χουλιγκάνια κατευθύνονται από τους τέκτονες; Βρε (μ)Παόκια, πεντάλφα πάνω απ' τον δικέφαλο, και μάλιστα με το "G" μέσα, σαν τους τέκτονες, και μάλιστα με τον αριθμό 4 ("τετραγράμματον" - το όνομα του Θεού) ; Βρε, εσείς βγήκατε ...τριακοντατριώτεροι των 33ων, εδώ παραπάνω!!!



Εδώ τελειώνει η σύντομη αναφορά μου σε σημαίες και σύμβολα. Ελπίζω να βοήθησα, ώστε να ξεκαθαρίστε το τοπίο - παρά να σας μπέρδεψα χειρότερα.

Μερικά σύμβολα - I

άτι έλειπε απ' τα χθεσινά, έ; Ωραία, λοιπόν, θα βάλουμε και το κερασάκι στην τούρτα!

 Η σημερινή ανάρτηση θα είναι ολιγόλογη - ιδίως εφ' όσον μία εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Περί συμβόλων ο λόγος!

Η σημαία των Ναϊτών:

Η σημαία της αγγλίτσας:

Η σημαία του Ερυθρού Σταυρού:

...Η οποία, κατά τη γνώμη μου, είναι ακριβώς η σημαία των Ατλάντων (δηλ. σταυρός χωρίς "πατούρα", που δεν φτάνει στα άκρα του υφάσματος), που εξόρμησαν εναντίον της ανατολικής Μεσογείου.
Βέβαια, όλοι λένε πως ο Ιωάννης-Ερρίκος Ντυνάν (σύνδεσμος - link) απλώς αντέστρεψε τα χρώματα της σημαίας της χώρας του, της Ελβετίας:

...Η οποία με τη σειρά της είναι απλούστατα η σημαία των Ιωαννιτών Ιπποτών, ασπόνδων "συμμάχων" των Ναϊτών:

Εδώ και ο θυρεός τους, με τον χαρακτηριστικό σταυρό με τις αιχμές:

Βέβαια, το γεγονός ότι κατά 95% είναι φυγάδες Ναΐτες οι δημιουργοί της σημερινής Ελβετίας, εκεί γύρω στα 1315, ίσως αποτελεί "λεπτομέρεια".
Όπως "λεπτομέρεια" αποτελεί και το "χίασμα" των συμβόλων: η σημαία των μεσαιωνικών "παγκοσμίων" τραπεζιτών έγινε η σημαία του σημερινού παγκοσμίου ιατρικού συστήματος, και η σημαία των μεσαιωνικών "παγκοσμίων" γιατρών έγινε η σημαία του σημερινού παγκοσμίου ...τραπεζικού κράτους!

Συνεχίζουμε, με δύο εκπλήξεις!

1821 έως σήμερα - σχόλια IIβ

α προσθέσω εδώ, γιά να γελάσουμε λιγάκι (αν και τότε τά 'χα πάρει στο κρανίο με το γεγονός), την προσωπική μου εμπειρία με τους ποδίτσες και την ιεραρχία τους:
Σε συμφοιτήτριά μου (δεν δίνω άλλα στοιχεία της, όχι επειδή τη σέβομαι, αλλά γιά να μην αυτοκαρφωθώ), εντελώς μα εντελώς ζώον, παρουσιάστηκε το φαινόμενο η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητάδων να στέκεται μπροστά της προσοχή! (Εννοείται, τα δεκάρια σ' αυτήν πέφτανε βροχή - σε άτομο, του οποίου όσο ακούσατε εσείς οι αναγνώστες τη φωνή, άλλο τόσο την άκουσα κι εγώ επί τέσσερα χρόνια. Μιλάμε, ντίπ μουγγό - εκτός από καθυστερημένο.)
Τότε, δεν μπορούσα να την εξηγήσω αυτή τη συμπεριφορά, αλλά ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον. Την εξήγηση -αργότερα- μου την έδωσαν (α) το γεγονός ότι οι προσκυνούντες προφέσσορες ήταν και Βένετοι, και Πράσινοι (άρα, το πολιτικό μέσον δεν ήταν η λύση του γρίφου), και (β) η συστηματική μελέτη της ποδιτσο-ιστορίας και της ποδιτσο-ιεραρχίας των εν Ελλάδι στοών.
Αυτά, σε συνδυασμό με την καταγωγή του εν λόγωι ζώου, με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ο πατέρας της ήταν ο "σεβάσμιος" μίας πολύ συγκεκριμένης -και ...σεβάσμιας- στοάς... πράγμα που επιβεβαίωσα ακόμη αργότερα.



Συνοψίζω: Τους τρεις τελευταίους αιώνες, ό,τι διαμορφώνει παγκοσμίως σύνορα, ιδεολογίες, πεποιθήσεις, συνειδήσεις (με το συνακόλουθο λουτρό αίματος, που συνεπάγονται αυτές οι "διαμορφώσεις"), είναι μονάχα ο ελευθεροτεκτονισμός. Όλοι οι λοιποί παράγοντες, είτε έχουν σαφώς μικρότερη εμβέλεια, είτε είναι "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε": προκαλύψεις των πραγματικών ενόχων. Επομένως, οι μόνοι, τους οποίους μπορεί δικαίως να βρίζει και να καταριέται η ανθρωπότητα, είναι μόνον οι τέκτονες.
Μιά που έγραψα "τρεις αιώνες"... όντως, σε πέντε χρόνια από σήμερα οι "ποδίτσες" έχουν επέτειο ακριβώς τριών αιώνων απ' το 1717! (Δεν ξέρω αν ετοιμάζουν γιορτές και πανηγύρια, αλλά και δεν μ' απασχολεί.) Ίσως γι' αυτό ο σιχαμερός Κίσσινγκερ φέρετ' ειπών: "- Καλότυχοι, όσοι ζήσουν μετά το 2016!". Πιθανόν, αλλά δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ισχύσει όπως το εννοεί αυτός.

Ο τεκτονισμός, όμως, παρά την εισχώρησή του παντού...

(...Κι όταν γράφω "παντού", εννοώ παντού! Εδώ, στη νεκρολογία του Τένγκ Χσιάο Πίνγκ, γράψανε επισήμως τα κίτρινα συντρόφια ότι "ο πατέρας του -...μακαριστού :-) - συντρόφου πρωθυπουργού ανήκε σε μία μυστική οργάνωση". Με δεδομένο, τώρα, ότι μυστικές οργανώσεις στην Κίνα του τέλους του 19ου αιώνα μπορούσαν να είναι μόνο οι παραδοσιακές "τριάδες" και οι "ποδίτσες" -απ' τα "καλά" που κουβάλησαν οι Άγγλοι στην Κίνα, μαζί με το όπιο-, και με δεδομένο ότι ο μπαμπάς του νεκρού συντρόφου είχε φωτογραφηθεί με ευρωπαϊκό κουστούμι κι όχι με κινέζικα παραδοσιακά ρούχα, καταλαβαίνουμε πως ήτο "αδ.:" ποδίτσας! Άρα, ο σύντροφος Τένγκ ποιόν θα είχε στην καρδιά του μιά ζωή - με ό,τι αυτό συνεπαγόταν γιά την τεράστια χώρα του; Το κόμμα, ή τις διδαχές του μπαμπά του;

Σημειώστε ακόμη πως, σε πάλαι ποτέ συνέντευξή του στο αμερικάνικο Πλαιημπόϋ -περιοδικό ντίπ γιά την ανακύκλωση, εκτός απ' τις συνεντεύξεις που φιλοξενεί-, ο αρχηγός των "Σαντινίστας" της Νικαράγουας εξομολογήθηκε πως μεγάλωσε από πιτσιρίκι στα σκαλιά μίας τεκτονικής στοάς της Μανάγκουα, όπου του έκανε τακτικά μάθημα περί ζωής και κοινωνίας ένα μέλος της, που αγαπούσε τα έξυπνα παιδιά σαν αυτόν.)

...Δεν θα μπορούσε να επικρατήσει, αν δεν στηριζόταν σε χρήμα και σε όπλα.

Και τα δύο αυτά, του τα παρείχαν εν αφθονίαι ολόκληρες κρατικές δομές, ολόκληρα κράτη. Προεξαρχόντων των αγγλοφώνων. Όχι επειδή γιά ιστορικούς λόγους ο τεκτονισμός ιδρύθηκε "επίσημα" στην Αγγλία, αλλά επειδή τότε η Αγγλία ήταν στα πάνω της. Λίγο η επέκταση προς τις αποικίες, λίγο η βιομηχανική επανάσταση που ακολούθησε, η ιεραρχικώς κορυφαία "έδρα" των τεκτόνων παραμένει ακόμη και σήμερα στο Λονδίνο. (Θα επανέλθω επ' αυτού.)
Οπότε, με ιστορικώς τετριμμένες και χιλιοδοκιμασμένες τακτικές (διαίρει και βασίλευε, διαφθορά συνειδήσεων, εκφοβισμός, πόλεμος, χρηματιστηριακά παιχνίδια, κτλ κτλ κτλ) επικρατεί ο τεκτονισμός παγκοσμίως, έχοντας σήμερα την εξής ιεραρχία - αρχίζοντας από πάνω:

• Αγγλία - ιδεολογικώς και ιστορικώς.
• ΗΠΑ - πρακτικώς.
• Λοιπά κράτη.

Εδώ, ίσως με ρωτήσετε γιατί δεν αναφέρω το Ισραήλ, ως ισχυρό μέλος της ιεραρχίας. Την απάντηση θα τη δείτε παρακάτω. Επίσης, σίγουρα θα με ρωτήσετε γιατί προηγείται η Αγγλία των ΗΠΑ, μιά που ξέρουμε ποιός κάνει κουμάντο παγκοσμίως σε όπλα και χρήμα από το 1950 και μετά.

Προηγείται, επειδή των τεκτόνων προηγούνται οι (θεωρητικώς ανύπαρκτοι σήμερα, καθ' ό ιστορικώς εκλιπόντες) Ναΐτες Ιππότες. Και χρονικώς, και σε δύναμη.



Εδώ ανοίγει ένα τεράστιο θέμα, στο οποίο πάλι θα προσπαθήσω να είμαι τηλεγραφικός. Όντως, οι τέκτονες θεωρούν ότι κατά 90% αποτελούν τη συνέχεια των Ναϊτών, αν κι έχουν συμπεριλάβει στοιχεία και άλλων πολιτισμών στα "τυπικά" τους (πχ αιγυπτιακού αποκρυφισμού). Θυμηθείτε, όμως, αυτό που έγραψε ο οικοδεσπότης, περί της ιστορικής συνέχειας. Η Ιστορία δεν είναι σαλάμι, να την κόψεις σε φέτες!
Εάν, λοιπόν, από το 1750... από το 1800, ουσιαστικά, έως σήμερα ταλαιπωρούν την Ελλάδα οι τέκτονες, ίσως πρέπει να ψάξουμε γιά το αν την ταλαιπώρησαν από το 1119 έως το 1800 οι Ναΐτες (με τη μία ή την άλλη μορφή). Στο σημείο αυτό, όμως, το ιστορικό μου υπόβαθρο είναι ασθενέστατο, οπότε καλείται ο οποιοσδήποτε αναγνώστης να συνεισφέρει. Γνωρίζω μόνον:

• Ότι, κατά φήμες (διότι δεν συμφωνούν οι χρονολογίες), το γνωστό βρωμερό καθήκι Ψελλός διετέλεσε δάσκαλος του Ούγο ντε Παγιέν, του ιδρυτή και πρώτου μεγάλου μαγίστρου των Ναϊτών. (Γειά σου Φωτεινή!) Βέβαια, γιά να είναι αληθής αυτή η πληροφορία, ή ο ντε Παγιέν ήταν οκτώ χρονών ηλικίας κι έπαιρνε μαθήματα δίπλα στον σχεδόν ετοιμοθάνατο Ψελλό, ή -το πιθανώτερο- ο Ψελλός άφησε διαδόχους με μυστικές εντολές... που συνεννοήθηκαν με τον ντε Παγιέν, όπως θά 'θελε ο ίδιος ο Ψελλός να συνεννοηθούν. Τα συνήθιζε ο σκατόγερος κάτι τέτοια...
• Ότι στην Κωνσταντινούπολη του 1204-1261 είχαν στήσει τους συναλλαγματικούς πάγκους τους, αν και δεν είναι σίγουρο ότι συμμετείχαν στην πολιορκία της πόλης.

Κι αναρωτιέμαι:

• Αν ο Φελλός (καλύτερα, οι μυστικοί διάδοχοί του), που με την προδοσία του μας φόρεσε καπέλλο τους Τουρκαλάδες εδώ κι εννιακόσια τριάντα χρόνια (που μπαστακώθηκαν στο σβέρκο μας και δε λέν να φύγουν), έκανε τίποτε μυστικές συναλλαγές "πάρε-δώσε" με τον ντε Παγιέν, καθορίζοντας τα γεωπολιτικά δεδομένα της ανατολικής Μεσογείου μέχρι σήμερα. (Έχει γούστο!... Οπότε, σ' αυτή την περίπτωση ευλόγως αναρωτιέμαι και το γιατί.)
• Ποιά η σχέση -επί χοντρικά δύο αιώνες- Ναϊτών και Πατριαρχείου Ιεροσολύμων; Εξακολουθούσε να βγάζει το Άγιο Φως ο εκάστοτε δικός μας πατριάρχης τότε; Σεβάστηκαν οι Ναΐτες τα δικά μας μοναστήρια (πχ Σινά) και τους θησαυρούς τους (πολιτισμικούς, ή και περιουσιακούς) ;

Και το κυριώτερο, που ουδείς το ρώτησε και ουδείς το απάντησε:

• Τί ακριβώς τα θέλανε τόσα λεφτά και τόση δύναμη οι Ναΐτες;

Δεν τα θέλανε, βέβαια, γιά να χτίσουνε τον ...ναό του Σολομώντα! Αλλά, καρδινάλιοι και πάπες δεν νοιαζόντουσαν να γίνουνε. Βασιλιάδες και πρίγκηπες δεν νοιαζόντουσαν να γίνουνε. (Αντιθέτως, πολλοί ήταν υψηλοί ευγενείς, που παραιτήθηκαν των τίτλων τους γιά να καρούν μοναχοί και να ενταχθούν στο τάγμα αυτό.) Άρα, τί σκατά;
Σημειώστε, ότι οι Ναΐτες τοκίζανε με ...60% ετησίως. Ολογράφως: εξήντα τοις εκατό! Πέντε τοις εκατό το μήνα... τη στιγμή που οι -οπωσδήποτε τοκογλύφοι- εβραίοι τοκίζανε με 43%! (Δεν ξέρω πως προέκυψε αυτό το συγκεκριμένο επιτόκιο των εβραίων, γιατί δηλαδή δεν ήταν ένα στρόγγυλο 40% ας πούμε, πάντως μαρτυρείται ιστορικώς.)

Να κάνω ακόμη μία παρένθεση: Σε ...θεολογικές μου συζητήσεις με επαΐοντες, γιατί η Εκκλησία δεν ανακήρυξε ακόμη ως άγιο τον Ρωμανό Δ' τον Διογένη (τον άνθρωπο που τον προδώσανε, τον τυφλώσανε, κι αυτός συγχώρεσε τους εχθρούς του!!!!! - το μέγιστο χριστιανικό παράδειγμα που ξέρω), εφ' όσον δεν ενδιαφέρουν πιά κανέναν οι έριδες της εποχής... μήπως επειδή δεν θέλουν να θίξουν την καλογερική ιδιότητα του Φελλού;... η απάντηση κατά κανόνα είναι μία χειρονομία, του στύλ: "- Μην την ψάχνεις!"
Εγώ, όμως, ένα έχω να πω - και δη, εξ ονόματος όσων έφαγαν μερικά ωραία χρόνια της ζωής τους υπερασπίζοντας τα Ελληνικά σύνορα: Σκατά κι ανάθεμα στην ψυχή του Φελλού!

Και πού 'σαστε, εκκλησιαστικοί άρχοντες! Γρήγορα άγιο τον Ρωμανό Δ'! Αυτό δεν είναι ευγενικό αίτημά μου, είναι διαταγή! Και δεν σηκώνω αντιρρήσεις!



Εν πάσει περιπτώσει, όλοι γνωρίζουν πως οι Ναΐτες διαλύθηκαν ως τάγμα το 1307, και τ' απομεινάρια τους κατέφυγαν στη Σκωτία... εξ ου και το "σκωτικό δόγμα" του τεκτονισμού πολύ αργότερα. Οι περισσότερο ψαγμένοι, όμως, γνωρίζουν ότι οι Ναΐτες (πονηροί όντες) και διέφυγαν οι περισσότεροι, και διέσωσαν τον τεράστιο θησαυρό τους, και επεβίωσαν μέχρι σήμερα υπό διαφορετικά ονόματα.
Οι πολύ-πολύ ψαγμένοι γνωρίζουν ότι οι Ναΐτες είχαν και παράλληλη μυστική ιεραρχία, η οποία δεν έπαθε απολύτως τίποτε, ακόμη κι όταν καιγόταν ο Ζάκ ντε Μολαί στην πυρά.

Και οι πολύ-πολύ-πολύ ψαγμένοι (εγώ, δηλαδή!! LOL!!!) γνωρίζουν πως, η ίδια η σημαία της σημερινής Αγγλίας (όχι του Ηνωμένου Βασιλείου / Μ. Βρεττανίας, μόνο της Αγγλίας) είναι ακριβώς η ίδια η σημαία των Ναϊτών!

...Που με τη σειρά της είναι ακριβώς απαράλλαχτη η σημαία των Ατλάντων του 9600 πΧ!!!

Τώρα, βέβαια, αυτό το τελευταίο θέλει επεξήγηση - την οποία δεν προτίθεμαι να δώσω εδώ. Στον καιρό της, και με πειστήρια. Πάντως, έτσι είναι. Έτσι ακριβώς. Λευκά πανιά με κόκκινους ισοσκελείς σταυρούς γέμισαν κάποτε τη Μεσόγειο, γιά να καταλήξουν κουρέλια.

Επανερχόμαστε στους Ναΐτες. Παρατηρούμε ότι η ιστορική τους συμπεριφορά, αν κι έχει να κάνει με "ναό του Σολομώντα" και λοιπά στοιχεία της εβραϊκής παράδοσης, ωστόσο αγνοεί επιδεικτικά τους ίδιους τους εβραίους της εποχής εκείνης. Οι εβραίοι ούτε έπαιξαν κάποιον ρόλο στους σχεδιασμούς του τάγματος, ούτε βέβαια μπορούσαν να γίνουν μέλη του. (Κι εννοείται, ως κάτοχοι χρήματος ήταν εξ ορισμού ανταγωνιστές!) Κι αυτό έχει την εξήγησή του, πλην όμως κολλάει στα της σημαίας των Ατλάντων, και αναβάλλεται επίσης.
Ως σοβαρό, σταθερό συμπέρασμα, όμως, γιά τη σημερινή πραγματικότητα, θεωρώ ότι το κράτος του Ισραήλ (παρά τα πυρηνικά του και τον βάρβαρο τσαμπουκά του) είναι εν τέλει παράγων άνευ ιδιαίτερης σημασίας στο σημερινό παγκόσμιο παιχνίδι της δύναμης. Γι' αυτό και δεν το ενέταξα στο ίδιο ιεραρχικό επίπεδο Αγγλίας-ΗΠΑ.

Ακόμη κάτι: Σε συζητήσεις που είχα πολύ παλιότερα (κάπου το 1997-98, δηλ. προ ..."νάϊν ηλέβεν") σε φόρα με "Αμέρικαν πάτριοτζ", πολλοί απ' αυτούς κατήγγειλαν ότι ακόμη αποτελούν αποικία της Αγγλίας! Πως δεν έγιναν επί της ουσίας ανεξάρτητο κράτος ποτέ! Κι αυτό, επειδή στα δικαστήρια των ΗΠΑ, πίσω απ' τον δικαστή υπάρχουν τέσσερεις σημαίες. Έ, λοιπόν, η μία είναι του Αγγλικού Πολεμικού Ναυτικού, και την χρησιμοποιούσαν οι Άγγλοι κατά κόρον στις αποικίες τους - θέλοντας να δείξουν ότι έτσι μεταφέρεται η ισχύς του κράτους τους στον ξένο τόπο. Εφ' όσον, λοιπόν, ο δικαστής δικάζει υπό την σημαία του Αγγλικού Πολεμικού Ναυτικού, τότε εκπροσωπεί την ισχύ της Ελισσάβετ Β', όχι του Ομπάμα!
Πολύ πιθανόν, διότι κάτι τέτοιες ιστορικές εκκρεμότητες όλο και υπάρχουν. (Όπως η περίφημη ανακωχή του Πελοποννησιακού πολέμου, που την υπέγραψε ο ...Αβραμόπουλος! LOL!!!) Όμως, εξηγεί κάλλιστα το γιατί, όποτε μπαίνει η Αγγλία σε παγκοσμίους πολέμους (δύο μέχρι στιγμής), ακολουθούν σα σκυλάκια ΗΠΑ και Αυστραλία.

Εξηγεί και τη δική μου άποψη περί τεκτονικής ιεραρχίας: πρώτα Αγγλία, μετά ΗΠΑ.

Και σας δίνει έτοιμη και τη σκιαγράφηση του "θηρίου": η καρδιά του βρίσκεται στο Λονδίνο!!! Εκεί ακριβώς πρέπει να χτυπήσουμε, αν θέλουμε να τ' αφήσουμε στον τόπο.

(Εντάξει, δε λέω, αν μας παραεμποδίζει το λερναιο-υδραίϊκο "κεφάλι" των ΗΠΑ, θ' αναγκαστούμε πρώτα να κόψουμε αυτό.)

Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο, στο οποίο διαφωνώ με τον -πάντα άριστα ενημερωμένο- Μάρκο ντε Σάντ: ακόμη κι αν αποκαλύψουμε, καταδικάσουμε, εκτελέσουμε απαξάπαντες τους ημεδαπούς τέκτονες, κάνουμε μονάχα μία τρύπα στο νερό - εφ' όσον η "καρδιά" του τεκτονισμού βρίσκεται εκτός Ελλάδος.

Γιά την Ιστορία, να σημειώσω πως οι Ναΐτες (α) ήταν κυρίως Γάλλοι, (β) είχαν "καρδιά" στα Ιεροσόλυμα και ...υποκατάστημα στη Ρώμη, παρά τωι ...Παπί. (Ο Πάψ, του Παπός, τωι Παπί! :-) ) Και λερναιο-υδραίϊκα κεφάλια παντού αλλού.



Εδώ τελειώνουν τα σχόλιά μου (προς το παρόν), και φυσικά τον λόγο συνεχίζει να έχει ο οικοδεσπότης!

Υγ: Και ο Πυθαγόρας... Εκτός του ότι τον υπολήπτονται πολύ οι τέκτονες, και οι Ναΐτες ήταν πυθαγόρειο τάγμα, και οι δήθεν εχθροί τους, οι Ασσασσίνοι ήταν επίσης πυθαγόρειο τάγμα.
Και μιά που το ανέφερα... Αλήθεια, εκείνη η τεράστια βιβλιοθήκη με αρχαιοελληνικά έργα του Γέρου του Βουνού, τί απέγινε;

1821 έως σήμερα - σχόλια IIα

ς δούμε, λοιπόν, σήμερα και το πρόσωπο του εχθρού. Αρχίζουν ν' ανάβουν οι προβολείς και τα φλάς επάνω του, και δεν τον γλυτώνει τίποτε πλέον! Την τελική μας νίκη θα επιφέρουμε σε ατμόσφαιρα ρόκ συναυλίας, επικαλούμενοι -αλληγορικώς πως- και τα λόγια του μέγιστου Τζίμη Πανούση:

Χέντριξ και Καζαντζίδη, δέκα χιλιάδες βάττ,

Να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ!

Πριν, όμως, προχωρήσουμε στο ...μόντελλινγκ, θα σας κάνω εγώ μία "κράς κώρς"! (Του HellCombatant μη κάμνοντος. :-) )



Παλιά, είχα επαναλάβει στο ιστολόγιό μου τις διδαχές μίας συγκεκριμένης "σχολής" (να μη σας ζαλίζω "τί" και "πώς", δεν είναι σωστό - απλά, κρατήστε την ουσία), ότι τα επίπεδα που πρέπει ν' ανεβούμε, προκειμένου να γίνουμε ένα με τον Θεό, είναι πέντε:

• Τούτο εδώ, το φυσικό επίπεδο.
• Το αστρικό, ή αιθερικό.
• Το αιτιατό.
• Το υπεραιτιατό.
• Και το θείο επίπεδο.

Άλλες "σχολές" δέχονται ως επίπεδο και την "Άκασα" (τα "ακασικά αρχεία", που λένε), αλλά λεπτομέρειες. Όλα δε τα παραπάνω έχουν και υποεπίπεδα.

Η πάλη καλού και κακού (βλέπε συμβολικώς το σκάκι με τα μαύρα-άσπρα) γίνεται στα τρία πρώτα επίπεδα, οι δε πιό δυνατοί "μύστες" εκατέρωθεν παλεύουν στο αιτιατό. Αυτό, δηλαδή, το οποίο δημιουργεί τις αιτίες των πραγμάτων. Ο Πυθαγόρας με τους αριθμούς του άρχισε να την παλεύει τη δουλειά στο αιτιατό, άσχετα αν δεν το ήξερε σε συνειδητό επίπεδο. (Η μύησή του στην Αίγυπτο δεν έφτασε το αιτιατό. Αυτά που διαδίδανε οι δικοί του, ότι δήθεν ο ιεροφάντης της Ελευσίνας του παραχώρησε τη θέση του, διαφημιστικά παραμυθάκια της εποχής και τίποτ' άλλο.) Κάτι είχε πάρει χαμπάρι, πάντως, επειδή θεωρούσε τον αριθμό ως το τελειότερο των όντων.
Και πράγματι, ο αριθμός αντιπροσωπεύει αφαιρετικό επίπεδο της πραγματικότητας, και όχι απαραίτητα απεικονιζόμενο - δηλαδή, ξεπερνάει και το φυσικό επίπεδο, και το αστρικό (το επίπεδο των εικόνων).

Αυτά ίσως σας κάνουν να καταλάβετε περίπου πού πάει η αναφορά στα πολυώνυμα, σε προηγούμενο σχόλιο του HellCombatant. Τέλος πάντων, όπως την κατάλαβα εγώ - επειδή δεν τον ρώτησα τί ακριβώς εννοεί.

Στο αιτιατό επίσης παλεύει και ο διάβολος, η κακοποιός αυτή οντότητα που κυρίως κάνει χρήση του τρίτου συστατικού του Σύμπαντος, της πληροφορίας. (Ύλη, ενέργεια, και πληροφορία.)

Εάν τον τελευταίο καιρό έχετε διαπιστώσει ότι η πραγματικότητά μας είναι ένα αλαλούμ, ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς τί θέλει, ότι οι ισχυροί δεν είναι και τόσο ισχυροί (γι' αυτό, κι ενώ βρίσκονται ένα βήμα πριν από προαιώνιους πόθους τους, δεν τολμάνε να το κάνουν αυτό το βήμα), ότι κανείς δεν ξέρει ποιά ακριβώς θα είναι η ανθρωπότητα του 2013, αυτά τα φαινόμενα οφείλονται στο ότι τα χτυπήματα στο αιτιατό επίπεδο έχουν πλέον τόσο τρομερή ένταση, που και τα πλέον καλοδουλεμένα σχέδια (κυρίως των κακών) ανατρέπονται καθημερινώς.



Ο εχθρός, όπως κι αν ονομάζεται (Μάτριξ, Λερναία Ύδρα, διάβολος, κτλ), μπορεί στο αιτιατό και στο αστρικό να έχει διάφορες μορφές. Πλην όμως, από τον καθημερινό άνθρωπο, τον τυπικό Έλληνα πολίτη, αυτές δεν ελέγχονται. (Επειδή δεν τις γνωρίζει, κι επειδή δεν έχει τη δύναμη να τις τιθασσεύσει.) Ας αφήσουμε, επομένως, τον συγκεκριμένο έλεγχο ως δουλειά, καθήκον, ιερή υποχρέωση ολίγων - πχ των μοναχών του Αγίου Όρους. Και ας επικεντρωθούμε στο φυσικό επίπεδο. (Όπου επί της καμπούρας των ενόχων πίπτει ράβδος!)

Μικρή παρένθεση: από τον κατάλογο των διαχρονικών ιστορικών σταθερών, παρέλειψα (επίτηδες) την ιεραρχία. Ήθελα να την αναφέρω ειδικά εδώ. Ένθα "ιεραρχία" σημαίνει: όλες μα όλες οι ομάδες διπόδων ελλόγων (; ) όντων σχηματίζουν αυτομάτως ιεραρχικές πυραμίδες, όπου οι κατώτεροι υπακούν (εκτός σπανίων εξαιρέσεων) στους ανώτερους, και τους ακολουθούν. Στρατός, ας πούμε, με εκατό αρχηγούς, ούτε υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ.

Στο φυσικό επίπεδο, λοιπόν, τα πράγματα είναι σαφώς εύκολα, διότι, αν ρωτήσεις τον οποιονδήποτε "ποιός φταίει" (που είναι ο κόσμος μας σκατά, δηλαδή), θα σου απαντήσει άνευ δισταγμού: "Οι ισχυροί της Γής". Να ξεκαθαρίσω, τον οποιονδήποτε Έλληνα. Διότι, από κάτι άλλους θα πάρεις απίθανες απαντήσεις, πχ φταίει η ...κλιματική αλλαγή!!! (Ναι, τό 'φαγε ο γάϊδαρος το ...κλίμα! :-) )
Εάν επιμείνεις στις ερωτήσεις, δηλαδή ποιός φταίει συγκεκριμένα, θα πάρεις την -σχεδόν ομόφωνη- απάντηση πως φταίνε (α) κάποια πολύ συγκεκριμένα κράτη, και (β) "οι μασώνοι". Οι πιό διαβασμένοι θα συμπεριλάβουν και διάφορες μυστικές λέσχες, τύπου Μπίλντερμπεργκ.

Η απάντηση αυτή είναι απόλυτα σωστή, εκτός από ένα πράγμα: πως όλες αυτές οι ομάδες ανθρώπων (και ανθρωποειδών, σπαρτών δηλαδή) δεν είναι ανεξάρτητες, αλλά αλληλοσυνδεόμενες. Δηλαδή, αποτελούν "πακέτον έν". Τώρα, αν (θέλουν να) εμφανίζονται ξεχωριστές, αυτό γίνεται γιά ...μεθοδολογικούς λόγους. Οι οποίοι, όμως, εμάς (τους μη "ποδίτσες") ουδόλως μας απασχολούν.

Εάν, λοιπόν, η Λερναία Ύδρα και τα χταπόδια (που θυμίζουν έντονα την ιεραρχική δομή αστέρα-υποαστέρα των δικτύων ηλεκτρονικών υπολογιστών) αντικατοπτρίζουν και τους φυσικούς φορείς του Μάτριξ, τότε η μόνη οργάνωση με (α) ιεραρχία, και δη απόλυτη, (β) παγκόσμια εξάπλωση,είναι ο ελευθεροτεκτονισμός. Η "μασωνία", όπως τον ξέρει ο πολύς κόσμος.



Εδώ μπαίνουν οι αντιρρήσεις πολλών (κυρίως τεκτόνων), ότι: (α) δεν είναι τίποτε επικίνδυνοι άνθρωποι οι τέκτονες (αυτές τις "συκοφαντίες" τις αναμασάμε εμείς οι απέξω, οι "βέβηλοι", που δεν έχουμε ιδέα γιά τί μιλάμε), και (β) εάν οι διάφορες λέσχες Μπίλντερμπεργκ προξενούν κακό, δεν ευθύνεται γι' αυτό η τεκτονική ιδιότητα των μελών τους, εφ' όσον ο τεκτονισμός ενδιαφέρεται γιά τη βελτίωση του ανθρώπου.

Και οι δύο αντιρρήσεις "πάσχουν", διότι είναι ελλιπείς.

Η πρώτη, γιά δύο λόγους:

Ο πρώτος, επειδή (αναφέραμε πως) η ιεραρχία είναι σύμφυτο αυτόματο χαρακτηριστικό του ζωϊκού είδους μας. Και δεύτερον, επειδή... θα μας ...επιτρέψουν οι τέκτονες να γνωρίζουμε κάμποσα γράμματα παραπάνω, και να τους πούμε πως στις μυστικές οργανώσεις πάντοτε υπάρχουν εσώτεροι και εσώτατοι κυκλοι, με σχέδια όχι κατ' ανάγκην συμβαδίζοντα με τα σχέδια των απλών μελών. Εδώ δουλεύεις σε μία επιχείρηση, ή έναν οργανισμό, και υπάρχουν οι παρέες, τα πηγαδάκια, οι κλίκες, και οι γκομενοδουλειές (πχ, σιγά μη μάθει όλο το εργοστάσιο ποιά είναι η γκόμενα του -παντρεμένου- συναδέλφου) - άρα, αμέσως-αμέσως μιλάμε γιά κλειστές ομάδες, γιά εσώτερους κύκλους. Πολλώι δε μάλλον σε μία οργάνωση με παγκόσμια εμβέλεια και παγκόσμιους στόχους!
Άρα, τζάμπα η πρώτη αντίρρηση: ουδόλως ενδιαφέρουν οι καλές προθέσεις των απλών τεκτόνων, τη στιγμή που υπάρχουν -σχεδόν εξ ορισμού- οι "ισχυροί άνδρες". Εάν, λοιπόν, οι "ισχυροί άνδρες" έχουν κακές προθέσεις, αυτές επιβάλλονται ιεραρχικώς... (Το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, που λέει η σοφή παροιμία.)

...Γιά να μη μιλήσω με λενινιστική ορολογία, γιά "χρήσιμους ηλίθιους", κτλ, και φανώ αγενής.

Η δεύτερη αντίρρηση πάσχει στα εξής:

Εάν η όποια Μπίλντερμπεργκ θέλει να κάνει κακό, φταίει και παραφταίει η τεκτονική ιδιότητα των μελών της! Εάν ο τεκτονισμός έχει αντιρρήσεις γιά τις κακές συμπεριφορές μελών του έξω απ' το "σπίτι" του, ας προβεί σε άμεση διαγραφή των τεκτόνων, που αποτελούν ταυτόχρονα και μέλη τέτοιων λεσχών. Η συνεχιζόμενη παραμονή τους στον τεκτονισμό συνιστά αποδοχή των πράξεών τους και απ' όλους τους λοιπούς τέκτονες, ανώτερους ιεραρχικώς ή κατώτερους - αδιάφορο. (Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πω ποιός είσαι!)

...Προσπαθώ, λοιπόν, να φανταστώ κάποιον κυνηγετικό σύλλογο, του οποίου μέλος πήρε την καραμπίνα του και σκότωσε την οικογένειά του...
...και ο συγκεκριμένος σύλλογος δεν προχώρησε σε άμεση διαγραφή του μέλους αυτού...

Και ακόμη, οι διάφορες Μπίλντερμπεγκ είναι (υπο)προϊόντα του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Σε αντίθεση με τον τεκτονισμό, που υπάρχει επισήμως απ' το 1717. Ο παλιός είν' αλλοιώς! Και προηγείται - άρα, αυτός δίνει διαταγές!

Παρεμπιπτόντως, μιά που μιλάμε γιά την νεώτερη Ελλάδα, ο "κοινός παρονομαστής" της δυστυχίας της είναι (από το 1821 μέχρι σήμερα), εκτός των εκάστοτε "Μεγάλων Δυνάμεων" και ο ελευθεροτεκτονισμός. Δείξε μου "ισχυρό άνδρα" της χώρας μας, που δεν ήταν τέκτων! (Άντε, και να μην ήταν τέκτων κανένας Κανάρης και κανένας Πλαστήρας. Και πλέον, ού.)

(Κι εδώ δεν σηκώνει αντιρρήσεις, εφ' όσον οι ίδιοι οι τέκτονες έχουν εντάξει σχεδόν το 100% των εκάστοτε "ισχυρών ανδρών" της Ελλάδας σε καταλόγους με -νεκρά- διάσημα μέλη τους. Τί, δηλαδή; Ψέμματα μας έλεγαν τόσον καιρό, σοβαροί άνθρωποι; Τς τς τςςς!!!... :-) )

1821 έως σήμερα - σχόλια I

χει έναν τρόπο, αυτός ο οικοδεσπότης, να μας βάζει φωτιές στα μπατζάκια μας... Κι εκεί που λέω ότι θα κάνω αναρτήσεις με τη -λογική- σειρά τους και με το πάσο μου, ανατρέπονται τα πάντα!
Δεν πειράζει, τέλος καλό (που θά 'ρθει, είμαι απόλυτα σίγουρος), όλα καλά.

Η νέα σειρά αναρτήσεων (1821 έως σήμερα, νεώτερη Ελλάδα), που εγκαινίασε ο φίλτατος "Μποτίλιας", μ' έβαλε στον μέγιστο πειρασμό να προσθέσω το δικό μου (ίσως άκαιρο) αλατοπίπερο, έστω κι αν του χαλάω το φαΐ.
Στη σημερινή μου παρέμβαση, θα περιοριστώ -τηλεγραφικώς πως- σε κάποιες επισημάνσεις.



Η πρώτη: Όχι μόνον η Ιστορία είναι ενιαία, συνεχής και αδιαίρετη, αλλά και διέπεται από σταθερές διαχρονικές. Συγκεκριμένα, οι ομάδες εξελιγμένων ατρίχων διπόδων πιθήκων, οι οποίες κυριαρχούν κατά εποχές επί αντιστοίχων άλλων ομάδων, ζητάνε σταθερά τα εξής πράγματα.

• Κυριαρχία, εξουσία. (Η οποία δεν αποκλείει την αφαίρεση της ζωής του κυριαρχούμενου.)
• Υλικά αγαθά στο έπακρον.
• Σέξ στο έπακρον.
• Ολοσχερή αποκλεισμό των κυριαρχουμένων από τα παραπάνω, τώρα ή στο μέλλον.
• Και τη σχεδόν διεστραμμένη ψυχολογική ικανοποίηση, ότι: "η δική μου θρησκεία, ή ιδεολογία (ή ιδεοληψία, κτλ κτλ), είναι καλύτερη απ' τη δική σου, άρα σκάσε και προσκύνα".

Εάν, δε, είχαν εφεύρει και τον τρόπο να είναι αθάνατοι και άτρωτοι, μένοντας μάλιστα γιά πάντα νέοι, τότε θα προσέθετα και τον αποκλεισμό των υπολοίπων από το δώρο της αθανασίας (ατρωσίας, κτλ).

Με απλά λόγια, σας λέω ότι: "σκοπός του ποδοσφαίρου είναι να περάσεις τη μπάλλα πέρα από την άσπρη γραμμή του τέρματος του αντιπάλου", κι αυτό δεν αλλάζει εις τους αιώνας των αιώνων. Επομένως, όποιος νομίζει πως σκοπός του ποδοσφαίρου είναι άλλος, είτε πλανά, είτε πλανάται.
Επομένως, όποιος νομίζει ότι μέσα στην ιστορική κινητικότητα υπάρχουν άλλα κίνητρα, είτε πλανά, είτε πλανάται...

...Εκτός αν αναφέρεται στους Έλληνες, οι οποίοι είναι η μοναδική γνωστή σ' εμένα ιστορική εξαίρεση. Τα κίνητρα των Ελλήνων μπορεί να είναι και διαφορετικά των αναφερθέντων (πχ η φιλομάθεια).
Όλα, όμως, ισχύουν επ-α-κρι-βώς, όσον αφορά τους μη-Έλληνες ως "ιστορικά υποκείμενα", είτε πρόκειται γιά ελληνοφώνους, είτε γιά σιωνιστές, είτε γιά καραχωριάτες κομματόσκυλους πολιτευτές εν Ελλάδι.



Δεύτερη επισήμανση: Τα Ομηρικά Έπη, ιδίως η Ιλιάδα, περιέχουν ύποπτα (άρα επικίνδυνα γιά τους Έλληνες) μέρη σε ποσοστό κάπου 30%.
Γιά παράδειγμα, όλ' αυτά που αναφέρει ο οικοδεσπότης, γιά εκδικητικούς κι αιμοπότες θεούς, κτλ. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες ποιοί και πότε επιχείρησαν "παρεμβολές" στην Ιλιάδα, αλλά είναι φανερό (απ' τις περιγραφές) πως πρόκειται γιά "θεούς-μαϊμού" και "θεές-μαϊμού".
Ναι, το γνωρίζω ότι η θρησκεία  των Ελλήνων πέρασε από πολλές φάσεις ανά τις χιλιετίες και πως άλλαξε πολλές μορφές, προσθέτοντας (ή -σπανιώτερα- αφαιρώντας) θεία πρόσωπα στη διαδρομή, αλλά εδώ το πράγμα βγάζει μάτια.

Δυστυχώς, αυτοί που θα μπορούσαν να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα (εννοώ οι ομηριστές Φιλόλογοι), αναλίσκονται σε ανοησίες: διατριβές επί διατριβών γιά το αν χρησιμοποιείται ο ίαμβος κατά 70% και ο τροχαίος κατά 30%, ή γιά το αν ο Σκάμανδρος στην αριστερή πλευρά είχε κατήφορο, ή ανήφορο. (Αυτά τα βαρυσπούδαστα συμπεράσματα εμένα μου προξενούν φοβερή φαγούρα στο υπογάστριον, και μου τέλειωσε κι η Φενιστίλ. Δε μας παρατάτε, ρε!)

Αλλά γιά την ουσία του περιεχομένου των Επών, ούτε κουβέντα! Ή, αν υπάρξει "κουβέντα", είναι της πλάκας.
Πχ, στην πρώτη ραψωδία της Ιλιάδας ο Δίας απειλεί την Ήρα ότι θα την πλακώσει στο ξύλο πολύ άσχημα, αν του πάει κόντρα. Και η χαριτόβρυτος εξήγηση των "ειδικών" γιά την κατινίστικη συμπεριφορά του (υποτιθέμενου) υπέρτατου Θεού: "- Άααα, δεν το ξέρατε; Αντικατοπτρίζει τα ήθη της εποχής!"
Τώρα, βέβαια, το αν αυτή η συμπεριφορά μπορεί να λειτουργήσει και ως παράδειγμα (άσχημο), και δη εκπεμπόμενο απ' το στόμα ενός κορυφαίου ραψωδού, είναι λεπτομέρεια γιά τους "ειδικούς". (Άρα, ουδόλως μπαίνουν στον κόπο να ερευνήσουν γιατί στην ευχή εμπεριέχεται αυτή η σκηνή στο έπος.)

Τί να κάνουμε, τό 'χουμε στην Ελλάδα το να πηγαίνουμε γύρω-γύρω, και όχι κατ' ευθείαν στο κέντρο. Γιά παράδειγμα, είχε κυκλοφορήσει προ ετών πληθώρα βιβλίων, με θέματα όπως:

• "Τί είπε ο Μάρξ"
• "Τί είπε πραγματικά ο Μάρξ"
• "Τί ήθελε να πει ο Μάρξ"
• Κτλ κτλ κτλ.

Αντίληψη "κόμικς εικονογραφημένα", δηλαδή... να τα μάθουμε όλα γρήγορα και εν περιλήψει, γιά νά 'χουμε γνώμη να μιλάμε! Αλλά τα "Άπαντα του Μάρξ", ελαφρώς δυσεύρετα. (Ας είναι καλά τα ιντερνέτια, που επεκράτησαν στο μεταξύ, και βρίσκουμε on-line αυθεντικές πηγές.)

Άλλο χαριτωμένο των "ειδικών", είναι πως εκστασιάζονται με το κείμενο. "- Τί ποιητής ο Όμηρος!", και δώσ' του, και πάρ' του. Το υβρεολόγιο, όμως, των ομηρικών ηρώων, το αγνοούν επιδεικτικά. (Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, αν αυτά τα άτομα όντως διάβασαν τα Έπη.)

Μετά απ' όλα τα παραπάνω, είναι φανερό πως μόνος του ο καθένας καλείται να διαβάσει το κείμενο και να δεί τί ακριβώς λέει. (Και να βγάλει τα συμπεράσματά του.) Δεν γίνεται αλλοιώς.

Κι έτσι, μελετώντας προσωπικά τα έπη, βρήκα ότι υπάρχουν πολλά πρόσθετα: πχ η σκηνή, όπου ο Απόλλων σκοτείνιασε τον ουρανό γιά μέρες, και οι Αχαιοί παρακαλούσαν να τους σκοτώσει μέσα στο φως. Η περιγραφή αυτή είναι καθαρή αναφορά στον καπνό απ' το ηφαίστειο της Σαντορίνης, που έφτασε ως απέναντι, στα μικρασιατικά παράλια. Πλην όμως, αυτό συνέβη πεντακόσια χρόνια μετά τον Τρωϊκό Πόλεμο! (Προσωπικά, είμαι απόλυτα σίγουρος ότι η δεκαετία του Τρωϊκού εντοπίζεται κάπου στο 2130 πΧ. Ενω η τεράστια "μινωϊκή" έκρηξη έχει προσδιοριστεί γιά το 1625 πΧ.)

Επίσης, τα υπόλοιπα συμπεράσματά μου, και ως προς τα Έπη καθ' εαυτά, και ως προς την αντιμετώπισή τους, είναι λίαν ενδιαφέροντα - και ίσως τ' αναπτύξω κάποτε, ανάλογα με τις αφορμές που θα μου δοθούν. Πχ... Γιατί επέμεναν τόσο πολύ στην καταστροφή της Τροίας οι από 'δώ Έλληνες; Ή, αν έχετε αναρωτηθεί το τί ακριβώς κάνανε οι Αχαιοί μετά την άλωση της Τροίας; Εννοώ, εκτός από πλιάτσικο. (Εάν μάθετε, θα φρίξετε.) Και γιατί προσπαθούν να τ' αποκρύψουν όλ' αυτά οι δάσκαλοι. Ή, γιατί ο Όμηρος αποκαλεί την Τροία "ιερή"; ("Ιερόν πτολίεθρον".) Ή, τί ακριβώς ήταν οι "αέρηδες", που περίμενε ο Αγαμέμνων στην Αυλίδα; Λες και δεν μπορούσαν να διασχίσουν το Αιγαίο κωπήλατα πλοία, χωρίς "αέρηδες".

Μα, τί λέω; εδώ καλά-καλά οι νεοέλληνες νομίζουν πως ο Αγαμέμνων ήταν Μυκηναίος, κι ο Μίνως Κρητικός!

Τά 'παμε, όμως... Η Μυθολογία και η Ιστορία ίσως είναι πολυτιμώτερες γι' αυτά που δεν λένε, παρά γι' αυτά που λένε. Πράγμα που μας οδηγεί στην...



Τρίτη επισήμανση: Γιά να πορευτείτε ασφαλώς στο μέλλον, διαβάστε καλά Μυθολογία και Ιστορία. Κι όταν γράφω "καλά", εννοώ "άριστα"!
Το ίδιο, και γιά να κολυμπάτε σαν τα ψάρια στο νερό με τα κείμενα του παρόντος ιστολογίου! :-)

Ακόμη σημαντικώτερο, ότι με τη Μυθολογία και την Ιστορία πέφτουν οι μάσκες. Ο εχθρός, ο όποιος εχθρός, γίνεται φανερός όσο δεν πάει. Το σκοτεινό σπήλαιο του Πλάτωνα φωτίζεται από αντιαεροπορικούς προβολείς!



Τέταρτη επισήμανση: Παρά το αξίωμα των κομπιουτεράδων "Εάν κάτι δουλεύει, μην το διορθώνεις!", ουδείς μας εμποδίζει να βελτιώνουμε τις καλές ιδέες του παρελθόντος!
Αναφέρομαι στην πάλη του Ηρακλή με τη Λερναία Ύδρα: θες επειδή αυτοσχεδίαζε, θες επειδή δεν έβρισκε άλλον τρόπο, καθόταν κι έκοβε τα κεφάλια της Ύδρας ένα-ένα. Αντίθετα, όσοι κυνηγάνε χταπόδια, δεν κάθονται να κόψουν τα πόδια του χταποδιού ένα-ένα. Μπάμ! με το ψαροντούφεκο στο κεφάλι του χταποδιού, και τέλος. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα κάρβουνα και το τσίπουρο!


Εάν, λοιπόν, εμείς σήμερα θα προτιμήσουμε να κόψουμε τα κεφάλια της Ύδρας του Μάτριξ ένα-ένα, ή θα της ρίξουμε μία καμακιά στην καρδιά της, να την αφήσουμε στον τόπο, εξαρτάται από πολλά. Ίσως χρησιμοποιήσουμε και κράμα των δύο τεχνικών, κόβοντας μερικά "κομβικά" κεφάλια. Θα φανεί.



Τούτων ειπωθέντων... Σκεφτόμουνα, λοιπόν (συμβάλλοντας στην προσπάθεια του οικοδεσπότη κι άλλων ιστολόγων και φίλων), πρώτα να ρίξω έναν προβολέα πάνω στο πρόσωπο του εχθρού, και μετά να περιγράψω και τους πιθανούς τρόπους εξόντωσής του - αλλ' ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει, αν αυτές οι συζητήσεις μπορούν -ή επιβάλλεται- να γίνονται ανοιχτά. (Δεν διαβάζουμε μόνο εμείς τα ιστολόγια... τα διαβάζει κι ο εχθρός.) Προς το παρόν, είμαι αρνητικός στο ενδεχόμενο ανοιχτής συζήτησης, διότι δεν θέλω να δώσω ευκαιρία στον εχθρό να πάρει πρόσθετα μέτρα προφύλαξης.

...Αν κι ο ίδιος έχει τόσο αποθρασυνθεί, που κυκλοφορεί στα φανερά. Αν και δεν υπάρχει χρόνος γιά μέτρα. Όλα, μα όλα, θα παίξουν στα αμέσως προσεχή έτη, ξεκινώντας από τούτο εδώ.

Με την ευκαιρία, θά 'θελα να σας βεβαιώσω πως, αυτό που λέει ο Μάρκο ντε Σάντ της "Μαύρης Φατρίας" (αντιγράφω τον "καραϊσκάκειο" γραπτό λόγο του) :

Λοιπόν, πουσταράδες προδότες έχετε κάνει τζάκποτ:

Λεωνίδας, Ρήγας, Καραϊσκάκης, Βελουχιώτης, και άλλοι

ευγενείς κύριοι, όλοι έχουν δώσει ραντεβού το 9012.

(Από εδώ: http://mavrifatria.blogspot.com/2011/09/blog-post.html)


...Σας βεβαιώνω από τη μεριά μου (από τις δικές μου, ανεξάρτητες έρευνες) πως είναι πέρα γιά πέρα σωστό. (Καλά νέα, έ; :-) )

Αν και ο Μάρκο περιέγραψε σχεδόν επακριβώς τον εχθρό, αν και διστάζω να μιλήσω περί στρατηγικής...
...Μάλλον θα επανέλθω.

Ως τότε, μάθετε Μυθολογία και Ιστορία!

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Η φυλακή που έκλεισαν τον Κολοκοτρώνη

"Ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος..."

"...απ την περίοδο που ονομαζουμε προιστορία ως σημερα,το ιδιο παιγνίδι παίζεται..αν το γνωριζαμε θα μπορουσαμε να ερμηνευσουμε το τι συμβαινει σημερα...πότε ας πουμε χασαμε για πρωτη φορα την Κυπρο και γιατι [και συγχρονως τον ελεγχο της ανατολικής Μεσογείου] η γιατι οι Γερμανοι μας επιτιθενται σημερα με τον τροπο που το κανουν..που βρισκεται η αιτία και πόσο μακρια στον χρόνο πάει..."

τμήμα από σχόλιο της ΦΩΤΕΙΝΗΣ

1. Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΤΗΝ ΔΙΕΠΕΙ

Στο χρονικό διάστημα που υπάρχει αυτό το ιστολόγιο δεν προέβην σε επετειακές αναφορές. Όχι διότι αυτές δεν μπορούν να είναι σημαντικές, αλλά θεωρώντας ότι αυτό το έργο εκπληρώνουν άλλοι αξιόλογοι συνάδελφοι. Αυτή η επέτειος όμως θεωρώ ότι διακρίνεται από μια σημαντικότατη ιδιαιτερότητα:
Η επέτειος αυτή συνδέεται αμέσως με την ίδρυση του Ελλαδικού κράτους. Και ενώ μέχρι σήμερα η άρχουσα τάξις επιδεικνύετο ως ο ταγός της εθνικής προασπίσεως τού παρόντος κρατικού μορφώματος, αυτή πλέον, έχοντας πετάξει την μάσκα, πραγματώνει απροκάλυπτα την διάλυση πάσης εθνικής υποστάσεως αυτού στα πλαίσια της εντάξεώς του στην νεοταξική α-εθνική υπό διαμόρφωση παγκόσμιο δικτατορία.
Οι εκπνεύσασες ανδρεϊκές μεγαλοστομίες περί "εθνικής υπερηφάνειας" και οι σαμαρικοί σαλτιμπαγκισμοί για δήθεν "επανελλήνιση" οδηγούν στην σημερινή ζοφερή εικόνα ενός προτεκτοράτου, οι υποτιθέμενοι ταγοί του οποίου κατεβάζουν τα ρολά τού καταστήματος. Οι κρουνοί αίματος τους οποίους δαπάνησε ο Ελληνικός Λαός για την αποκατάσταση και προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητος της χώρας και την απόκρουση εξωτερικών εισβολών, φρονούν ότι δύνανται να παραμερίζουν και να ευτελίζουν κάποιοι ψευδεπίγραφοι "ηγέτες", όχι μόνο παραδίδοντας αμαχητί την εθνική κυριαρχία σε αλλοεθνείς δυνάμεις, αλλά και ανάγοντας κάθε τι εθνικό σε υποτιθέμενη καταστροφική αφετηρία απομονωτισμού.

Στην ουσία με αυτό τον τρόπο κλείνει ένας κύκλος: Αυτές οι δυνάμεις, οι οποίες ιδιοποιήθηκαν τους αγώνες, το πατριωτικό φρόνημα και την αυτοθυσία του Ελληνικού λαού, για να στήσουν τον προπερασμένο αιώνα ένα προτεκτοράτο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων, τώρα πλέον ναρκοθετούν την ύπαρξή του χωρίς προσχήματα, με προφανέστατο στόχο - όσο κι αν η πλειοψηφία των πολιτών αποφεύγει να αναγνωρίσει αυτό το δεδομένο - την οριστική και αμετάκλητη διάλυσή του, με στόχο τον τελειωτικό αφανισμό των Ελλήνων.

Η διάλυση της οικονομίας, των κοινωνικών ηθών και θεσμών, των μηχανισμών άμυνας, παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας, η έμμεση επιβολή της μετανάστευσης, η προώθηση τού αμοραλισμού και τής διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, η οργανωμένη δολιοφθορά σε βάρος τής γλώσσης και της ιστορικής μνήμης, η υποβάθμιση και ηθελημένη καταστροφή των φυσικών σταθερών του ζωτικού χώρου σε επίπεδο χωματερής, καθώς και ο υπέρμετρα ανελέητος εποικισμός της χώρας βάσει σχεδίου με αλλοεθνείς, ξεμοντάρησαν ένα προς ένα τα καρφιά από την βάση επιβιώσεως των υπολοιπόμενων Ελλήνων εντός του ελλαδικού μορφώματος.

Μέσα από αυτήν την οπτική προκύπτουν σοβαρότατα μεθοδολογικού χαρακτήρος ερωτήματα, αναφορικά με τους λόγους, τις μεσοπρόθεσμες - αλλά κυρίως τις μακροπρόθεσμες σκοπιμότητες - οι οποίες διήπον την κατασκευή του συγκεκριμένου μορφώματος από το διεθνές ανθελληνικό κατεστημένο κατά την τρίτη δεκαετία τού προπερασμένου αιώνος, καθώς και τον προγραμματισμό της επιδιωκόμενης διαλύσεώς του στο άμεσο μέλλον.
Δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή αμφιβολία, ότι για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού προέβη ο λαός σε μεγαλειώδη αγώνα και τεράστιες θυσίες. Οι ελλαδέμπορες όμως επέτυχαν να εκτροχιαστεί αυτός ο αγώνας από τους εθνικούς στόχους του και να αντικατασταθεί η φανερή δουλεία στους οθωμανούς, από την καλυμμένη δουλεία στους αγγλογάλλους και - σύμφωνα προς την άποψη του γράφοντος - σε εκείνα τα παρασκηνιακά κυκλώματα, τα οποία, όχι μόνον έκτοτε, αλλά από πολύ παλαιότερα, προωθούν το master plan της επιβολής της "νέας τάξης".

Η γνώση της ιστορίας την οποία συνήθως διαθέτουμε, δεν είναι μόνον ανεπαρκέστατη, αλλά και ιδιαιτέρως στρεβλή. Αυτή προάγεται αφ' ενός από σχολικά στερεότυπα, στηριζόμενα σε "εκπαιδευτικά" προγράμματα, τα οποία είχαν ως κύριο στόχο τον πνευματικό ευνουχισμό των Ελλήνων, αφ' εταίρου από κατεστημένα ιστοριογραφικά αναμασήματα, τα οποία αποσκοπούσαν στην έμμεση επιβολή του ισχύοντος κοινωνικού μύθου. Ή ακόμη από δογματικού περιεχομένου αφελή φληναφήματα, ξένα εν τέλη προς τα ιστορικά θεμελιώδη ζητούμενα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι η υπάρχουσα ιστοριογραφία στερείται σοβαρών πονημάτων. Πόσοι όμως είναι αυτοί, οι οποίοι μελέτησαν και μελετούν τα ιστοριογραφικά έργα τού Τρικούπη, τού Ασπρέα, του Σάθα, οι οποίοι βρίσκονταν χρονικά πλησίον στα γεγονότα που εξιστορούν, ή έστω κάποιους νεώτερους ιστορικούς, όπως ο Φωτιάδης, καθώς και τις πηγές, οι οποίες μπορεί να είναι προσβάσιμες; Και μάλιστα όχι αφηρημένα, για προσωπικούς λόγους τέρψης, περιέργειας, πολυμάθειας, ή ακόμη και φιλομάθειας, αλλά ως εργαλεία, τα οποία παρέχουν εφόδια για υπεύθυνες και ανιδιοτελείς παρεμβάσεις στην κατεύθυνση της εθνικής και κοινωνικής χειραφετήσεως;

Αυτά τα γνωσιολογικά ελλείμματα, τα οποία μας χαρακτηρίζουν από κοινωνικής πλευράς (και ας μου επιτραπεί η παρατήρηση, ότι αυτοί οι εντοπισμοί μου δεν έχουν έναντι κανενός προσωπικό χαρακτήρα) μάς οδηγούν σε συνειδησιακά κενά. Εθιστήκαμε κακώς και κατόπιν πονηρών σκοπιμοτήτων να θεωρούμε την ιστορία χωρισμένη σε περιόδους, παραβλέποντας την λειτουργική της συνέχεια. Ιστορικές φάσεις, τις οποίες ίσως θεωρούμε μη άμεσα οργανικώς συνδεδεμένες, ως δήθεν ποιοτικά διαφορετικές, στα πλαίσια κάποιας ιστορικής διαδοχής μετά από ζυμώσεις, οι οποίες αλλάζουν φαινομενικώς ριζικά τα δεδομένα, μπορούν να αποτελούν τους κρίκους μιας ενιαίας ιστορικής πορείας, με παραμένοντα, ή ακόμη και διαχρονικώς κατευθυνόμενα ζητούμενα και στοχεύσεις.
Θεωρώ το ζήτημα της συνέχειας θεμελιακό για την κατανόηση της ιστορίας.

Εν τέλη, Μαρξιστές και μη Μαρξιστές λογίζονται την σήμερον ημέρα κατά βάση με μαρξιστικό τρόπο, όσο αφορά τους μηχανισμούς, οι οποίοι διέπουν την ιστορική πορεία. Στηριζόμενοι στις παιδαριώδεις αντιλήψεις του Χέγκελ περί ιστορίας, οι Μαρξ και Ένγκελς διαμόρφωσαν την μηχανιστικά μεταφυσική θεωρία του λεγόμενου "ιστορικού υλισμού", βάσει τού οποίου, η αντίθεση μεταξύ της αναπτύξεως των παραγωγικών δυνάμεων και των παραγωγικών σχέσεων οδηγεί σε βίαιη αναπροσαρμογή, μέσω ταξικών συγκρούσεων και κοινωνικών επαναστάσεων, τόσο των οικονομικών συστημάτων, όσο και των κοινωνικών σχέσεων, αλλά και των καθεστωτικών δομών. Αντιμετωπίζοντας με θεωρητική απαξίωση, όλα όσα προηγήθηκαν της εποχής τους ως "προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής", επικέντρωσαν όλη την προσοχή στην τελεολογία τής επερχόμενης "κομμουνιστικής κοινωνίας". Στην ουσία, αυτή η νοοτροπία απαξίωσε από πλευράς προσφοράς της ιστορικής έρευνας ολόκληρη την ιστορία. Για ποιον λόγο άξιζε, συμφώνως προς τους "κλασσικούς" πατεράδες του μαρξισμού, να καταπιάνεται εις έκαστος με προηγηθέντες "εκμεταλλευτικούς" τρόπους παραγωγής, πέρα από απρόσφορες ακαδημαϊκές σκοπιμότητες; Παρόλο ότι η εποχή, κατά την οποία συνέγραψαν οι Μάρξ-Έγκελς χαρακτηρίστηκε από ιδιαίτερα πρωτότυπες ιστορικές έρευνες, οι οποίες αποτέλεσαν την βάση για σημαντικότατες μελέτες στην πορεία σε τομείς, που ξεπέρναγαν τα όρια της ιστορίας, όπως η μελέτη του Μπαχόφφεν για το "Μητρικό Δίκαιο", ο Έγκελς επικέντρωσε την προσοχή στο "Καταγωγή τής Οικογένειας τής Ατομικής Ιδιοκτησίας και τού Κράτους" αποκλειστικά σε οικονομικού περιεχομένου διαπιστώσεις, όπως στην διαπίστωση ότι, η δημιουργία παραγωγικού πλεονάσματος οδήγησε στην ανάγκη κληροδοτήσεως των μέσων παραγωγής στα τέκνα, με αποτέλεσμα την επιβολή της μονογαμίας, την οποία και απαξιώνει από ιστορικής πλευράς πλήρως.
Η επικράτηση της σπονδυλωτής μαρξιστικής αντίληψης της ιστορίας, με τις μεταβάσεις από παραγωγικό-κοινωνικό σύστημα σε επόμενο παραγωγικό-κοινωνικό σύστημα, όπου η ποσοτική επισυσσώρευση επενεργούσε ποιοτικά άλματα, οδήγησε σε μια γενικότερη σπονδυλωτή αντίληψη όσο αφορά την συνείδηση των ιστορικών εποχών, οι οποίες λίγο ως πολύ αντιστοιχούσαν με θολό τρόπο σε διαφορετικά παραγωγικά συστήματα.
Μέσω αυτής της διαδικασίας εξαλείφθηκε από την μέση συνείδηση η αντίληψη της ιστορικής συνέχειας, όσο αφορά την στόχευση κυκλωμάτων, ομάδων και συμφερόντων, τα οποία μπορεί να μην ορίζονται πρωτίστως και μονοσήμαντα από την παραγωγική διαδικασία.

Θεωρώ αδύνατη την κατανόηση και εύστοχη ερμηνεία του οιουδήποτε ιστορικού γεγονότος, χωρίς να υφίσταται μια γενική αντίληψη περί ιστορίας. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την ύπαρξη πχ. ενός πεύκου, εάν δεν γνωρίζουμε τι εστί δένδρο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι όλες οι σχολές, οι οποίες επιχείρησαν να προβούν σε τομή όσο αφορά την μελέτη της ιστορίας, προσπάθησαν εκ των προτέρων να εκπονήσουν ένα συνολικής αξίας αναλυτικό όργανο.
Οι φίλοι και οι φίλες, οι οποίοι παρακολουθούν με κάποια συνέχεια αυτήν την σελίδα γνωρίζουν το δικό μου αναλυτικό όργανο, όπως αυτό εδράζεται στην σφαίρα της οντολογίας και με το οποίο θα μπορούσα ως βάση να επιχειρήσω μια ερμηνεία της διαδικασίας συστάσεως του ελλαδικού κρατιδίου με την επανάσταση του 1821 καθώς και των σχεδίων διαλύσεώς του στην τρέχουσα φάση. Επειδή όμως θεωρώ αυτό το θέμα όχι μόνον θεμελιώδες αλλά και στοιχειώδες, θα προσπαθήσω να προβώ σε ερμηνείες, οι οποίες στηρίζονται αυτήν την φορά σε απλά λογικά επιχειρήματα:

Θεωρώ, ότι οι πολιτισμικοί κύκλοι, οι οποίοι δημιούργησαν αξιόλογους πολιτισμούς είναι τρεις: Οι Κινέζοι, οι Ινδοί και οι Έλληνες.
Τόσον ενώπιον του Κινέζικου, όσον και του Ινδικού πολιτισμού, υποκλίνομαι και τους μελετώ, με στόχο να αντλήσω διδάγματα από αυτούς. Πλην όμως, ο μόνος πολιτισμός ο οποίος περιέχει πρόταγμα κοινωνικής απελευθερώσεως είναι ο Ελληνικός.
Ο Κινέζικος Πολιτισμός, παρόλο το μεγαλείο του στηρίζεται στην λεγόμενη "φωτισμένη δεσποτεία" και στον εμφύσηση ψυχικού μεγαλείου τόσο στους άρχοντες, όσο και στους αρχομένους. Τα αντίθετα λειτουργούν βάσει του Κινέζικου πολιτισμού σε σχέση αμοιβαίας αρμονίας, η οποία επενεργεί και αποκαθίσταται μέσω του ενδημούντος στα πράγματα Νόμου των Αλλαγών. Όπως αποκαλύπτει "Η Βίβλος των Αλλαγών" ή "I GING" οι υπερκείμενες των πραγμάτων ποιότητες οδηγούν μέσω της εξελίξεως των όντων στην επίγνωση ή την επιβολή της αρμονίας. Η οδός - ΤΑΟ - είναι η αρμονία. Η πορεία εκτός Οδού οδηγεί σε αδιέξοδο και δεν αφήνει άλλα περιθώρια από την επαναφορά ή την ανυπαρξία. Τελικός αντίπαλος του όντος είναι ο ίδιος ο εαυτός του, ως ανεπάρκεια, άγνοια ή αποπροσανατολισμός στην Οδό της αναζητήσεως. Η υψηλή τέχνη του τόξου εκφράζει την αναζήτηση του Εαυτού.
Ο Ινδικός Πολιτισμός στηρίζεται στο ξεπέρασμα της απάτης, τον οποίον συνιστά ο εξωτερικός κόσμος. Το αληθές συνιστά εσωτερική διάσταση και προς εκεί κατευθύνεται η αναζήτηση. Κάθε τι, το οποίο εκφεύγει από αυτήν στόχευση, αναιρείται αφ' εαυτού και δεν υφίσταται αναγκαιότητα να αντιμετωπιστεί διορθωτικά από άλλους. Αυτός ο υποβιβασμός των εξωτερικών δεδομένων, οδήγησε στην υποτονική αποδοχή μιας κοινωνίας καστών, εφ' όσον η υψηλότερη οδός για κάθε γεννημένο πρίγκιπα είναι αυτή του περιπλανόμενου ζητιάνου, μέσα στην πορεία της εσωτερικής οικοδομήσεως του Εαυτού.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός συνίσταται στην αναζήτηση της Αρετής ως Άθλου. Αυτή κατακτάται ως ηρωική σύγκρουση με τα θηρία, τα οποία καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα. Το κακό ευρίσκεται εκτός ανθρώπου και εισάγεται σε αυτόν μέσω δομών και μηχανισμών, οι οποίοι δρουν έξωθεν από αυτόν. Ο άνθρωπος καλείται να συγκρουστεί με όλα τα κακά στην διαδικασία επιστροφής προς τον Εαυτό, αναπτύσσοντας τις εσωτερικές και εξωτερικές του ικανότητες, συγκρουόμενος με διαδικασίες, οι οποίες επιχειρούν να τον μετατρέπουν σε γουρούνι, να τον τρελάνουν, να τον οδηγούν στην βρώση του ανόσιου, ή να τον αναλώσουν μέχρι θανάτου. Οφείλει στο διάβα του να αμφισβητήσει κάθε απάνθρωπη νόρμα, η οποία, ότι είναι μακρύτερο από το κρεβάτι του Προκρούστη, το ακρωτηριάζει και ότι είναι κοντύτερο, το τεντώνει μέχρι να το σπάσει. Οφείλει να αντέξει και να μεγαλουργήσει στηριζόμενος λιγότερο στις αισθήσεις του και περισσότερο στην Χάρη, ώστε να πραγματοποιήσει το ακατόρθωτο. Μέσα σε ρυθμούς με περιττά μέτρα, τα οποία όταν κλείνουν τον εκτινάσσουν, αφήνοντας τον χορευτικό στροβιλισμό του στην αέναη πίστη της παρεμβάσεως τού από Μηχανής Θεού.
Ο Ελληνικός Πολιτισμός δεν χαρίζεται, δεν υποκύπτει, δεν κάνει εκπτώσεις, δεν συμβιβάζεται, δεν οπισθοχωρεί. Διότι ο Έλληνας επλάσθηκε για τα δύσκολα. Γι αυτό Κάλλος του είναι η καλοσύνη και περιουσία του η γενναιότητα.
Η ύπαρξη του Έλληνα δεν συμβιβάζεται με την ύπαρξη των τεράτων.
Δεν είναι ζήτημα διχόνοιας αυτό, το οποίο σφραγίζει διαχρονικά τον χώρο όπου αυτός ετάχθη.
Η σχέση αυτών, οι οποίοι προέρχονται από τον Ηρακλή και αυτών οι οποίοι προέρχονται από την ύδρα είναι μονίμως ανταγωνιστική μέχρι εσχάτων.
Ο Έλλην δεν εχθρεύεται ανθρώπους. Δεν είναι εξολοθρευτής ανθρώπων. ΄"Ουδείς εκών κακός" διακήρυξε ο Σωκράτης. Ο Έλλην είναι φιλάνθρωπος. Αντιμάχεται θεσμούς, μηχανισμούς, διαδικασίες και νοοτροπίες, οι οποίες είναι στην κυριολεξία αιμοβόρες.

Αποτελεί αστεϊσμό η πρόταση, ότι η Επανάσταση του 1821 είχε "κοινωνικούς και ταξικούς στόχους". Από την πλευρά των αγωνιστών αυτή ήταν μια ξεκάθαρα Εθνική επανάσταση. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται "ειδικούς" κοινωνικούς στόχους. Η ίδια του η οντότητα επενεργεί κοινωνική απελευθέρωση, λαϊκή χειραφέτηση και εξόντωση των θηρίων της εξουσίας. Ο Έλληνας δεν χρειάζεται ιδιότητες, διότι αυτός αποτελεί το μέτρον των ιδιοτήτων.

Γι' αυτούς τους λόγους έχει προγραφεί μέσα στην ιστορία.
Αλλά και για τους ίδιους λόγους θα επιβιώσει και θα νικήσει.


2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΛΛΑΣ: ΧΩΡΟΣ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΔΙΧΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΤΕΡΑΤΩΝ

Στην Μεσόγειο, την πρόσω Ασία, την Βαλκανική και την βόριο Αφρική, είχε διαδώσει το Ελληνικό Πνεύμα ένα Πολιτισμό, ο οποίος ναρκοθετούσε τις εξουσιαστικές σχέσεις. Ο τρόπος, με τον οποίον το Ελληνικό Πνεύμα ναρκοθετούσε κατά την κλασσική περίοδο τον εξουσιασμό, δεν έχει αποτιμηθεί επαρκώς και σε βάθος. Σύνολος ο κλασσικός Ελληνισμός αντιμετωπίζεται αφοριστικά και απορριπτικά από βαρβάρους "συντηρητικούς" και "προοδευτικούς", ως "δουλοκτητικό σύστημα", ρίχνοντας μέσα στον ίδιο ντορβά Ηρακλή και ύδρα, Έλληνες και ελληνοφόνους.
Αναπάντητο παραμένει - κατά την άποψή μου - μέχρι σήμερα το ερώτημα των κοινωνικών συγκρούσεων και του κινήματος για κοινωνική χειραφέτηση στον Ελλαδικό χώρο, όχι μόνο στην κλασσική περίοδο αλλά και στην προκλασσική.
Για ποιους λόγους διεξήχθη ο Τρωικός πόλεμος, ως η πρώτη μεγάλη μορφή σύγκρουσης στον Ελλαδικό χώρο, η οποία μας παραδίδεται; Ήταν οι Τρώες Έλληνες; Ποια γλώσσα μιλούσαν;
Ο κ. Ευάγγελος Μπεξής, γνωστός αρχαιολόγος και εκδότης του περιοδικού "ΙΧΩΡ", δήλωσε σε μια πρόσφατη εκπομπή της "Πόλης των Παραισθήσεων" της κ. Βίκης Μιχαλολιάκου στο "Κόντρα Τσάννελ", ότι "ουδέποτε συμμετείχαν οι Έλληνες σε θρησκευτικούς πολέμους", "προκαλώντας τον οποιονδήποτε ισχυρίζεται το αντίθετο να φέρει επ' αυτού στοιχεία".
Μα υπάρχει έστω και ένας μοναδικός πόλεμος στην ιστορία, ο οποίος να μην ήταν θρησκευτικός; Ας ρωτήσουν τους νεκρούς των επιθέσεων στο Ιράκ και την Λιβύη, οι οποίοι και οι δύο ξεκίνησαν ημέρες ηλιοστασίων, κατά τις οποίες τα χθόνια ιερατεία κάνουν ανθρωποθυσίες, ποιόν προσκυνούν τα καλόπαιδα Bush και ΣΙΑ στην Scull and Bones; Το δολάριο ή τον Μπαφομέθ; Ή δεν είναι τα χαρτονομίσματα των δολαρίων γεμάτα σύμβολα του Βαφομήτη (Βαφή Μήτεως = Πνευματικό Βάπτισμα).
Ή μήπως έγινε ολόκληρος Τρωικός πόλεμος για τα καπρίτσια κάποιας ωραίας κυρίας, την οποία λέγανε Ελένη; Τότε για ποιον λόγο συνέδραμαν τους Τρώες και Δαναούς διαφορετικές θεότητες;
Τους Τρώες συνέδραμαν οι κατ' εξοχήν χθόνιες αιμοποτικές θεότητες της μητριαρχίας Απόλλων και Άρτεμις, ενώ τους Δαναούς η κατ' εξοχήν Ολύμπια θεότητα, προστάτης των Ηρώων, Αθηνά.
Η δεν ήταν ξεκάθαρα θρησκευτικός ο Πελοποννησιακός πόλεμος, με τον οποίον τα χθόνια ιερατεία των σπαρτών, διαδόχων των Τρόων, διέλυσαν την κλασσική Ελλάδα; (Αυτό το θέμα θα το πραγματευθώ στο άμεσο μέλλον, στα πλαίσια της αναφοράς στο Μάτριξ κατά την κλασσική περίοδο).

Η ιστορία διακρίνεται από μια σιδηρά συνέχεια, η οποία κυριαρχείται από το βασικό χαρακτηριστικό της σύγκρουσης Ελλήνων και ελληνοφόνων, η οποία κορυφώνεται στην εποχή μας με την διαδικασία επιβολής τής "νέας τάξης" και την επιχείρηση, η οποία στοχεύει στην τελειωτική εξόντωση των Ελλήνων, αφού με αλλεπάλληλες επιχειρήσεις μέσα στις ιστορικές φάσεις επιχειρήθηκε η συρρίκνωση της επιρροής του Ελληνικού Πολιτισμού και η περιθωριοποίηση του Ελληνικού Πνεύματος. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί και το κύριο χαρακτηριστικό ΟΛΩΝ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ των ιστορικών φάσεων.

Οι επιθέσεις, τις οποίες δέχθηκε ο Ελληνισμός στην διάρκεια της ιστορικής περιόδου από τα χθόνια ιερατεία, με τις όποιες ανοικτές ή συγκαλυμμένες μεταμορφώσεις τους, αποτελούν μια αλυσίδα, η οποία μπορεί μεν να διακρίνεται από επί μέρους χρονικές περιόδους, οι οποίες συνιστούν ξεχωριστά στάδια, διαχέεται όμως ταυτοχρόνως από μια συνέχεια σχεδιασμού, την οποία συγκροτεί το "μάστερ πλαν", με τελικό στόχο την επαναφορά σε ανοικτό καθεστώς μολόχ και την δημόσια αποδοχή από την κοινωνία των απροκάλυπτων ανθρωποθυσιών.
Αυτοί, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στην διαδικασία εξουδετέρωσης, συρρίκνωσης, αλλοτρίωσης και αφοπλισμού, με απώτερο στόχο την ολοκληρωτική εξόντωση του Ελληνισμού, ήσαν και είναι οι λυκάνθρωποι. Είτε ως αχθοφόροι τού λυκείου Διός, του λυκείου Απόλλωνος, της λεσβιακής - αιμοποτικής αδελφής του Αρτέμιδος ("ορθίας" και μη) της Δήμητρας, ως μετεξέλιξης της "μεγάλης θεάς" ή "magna matter" - ή ανοικτή λατρεία της οποίας ένεκα προσχηματικών λόγων απαγορευθεί κατά την ρωμαϊκή περίοδο - είτε ως παιδιά της λύκαινας ρώμοι και ρωμύλοι (βρωμίλοι) ενδεδυμένοι είτε ειδωλολατρικό είτε "χριστιανικό" μανδύα, είτε ως δυστυχή ενεργούμενα της "ορκωμοσίας λυκιδέως", είτε ως αχθοφόροι του κρόνου.
Όταν σπάσει το Μάτριξ θα χυθεί πολύ πύον.

Γνωρίζω, ότι με τις απόψεις τις οποίες διαμορφώνω, κάθε άλλο παρά συμπαθής και αρεστός μπορώ να αποβώ, καθότι καλούμαι από την συνείδησή μου να αμφισβητήσω πλείστα όσα θεωρούνται ευρέως "ιερά και όσια". Αυτά, ενώ αποτελούν ένα αρρωστημένο κορμό αλλοτριώσεως του Ελληνισμού και εκμαυλισμού της ανθρωπότητος, θεωρούνται εν πολλοίς δήθεν ιδανικά και υψηλές αξίες, ταυτιζόμενες κατά ψευδεπίγραφο τρόπο με την πεμπτουσία του Ελληνισμού.
Απαραίτητη προϋπόθεση όμως της μελλοντικής άμυνας του Ελληνισμού, είναι να βρει αυτός την δύναμη να αποκαθαριστεί από τον πνευματικό βάκιλο, τον οποίον εκ συστήματος με απρόσκοπτη βία, αλλά και με υποχθόνια πρακτική, εισάγει εντός του εδώ και χιλιετίες η ύδρα. Ο βάκιλος αυτός, έχει πλέον με τον εντοιχισμό μας στο Μάτριξ μετεξελιχθεί και αποτελεί τμήμα τής ύπαρξής μας. Η αποβολή του συνδέεται δυστυχώς με αίμα και κοψίματα. Έχοντας κακουργήσει κάποιοι επανειλημμένα σε βάρος των σαρκών μας, αισθανόμαστε φόβο ή και αποστροφή αντικρίζοντας και το χειρουργικό νυστέρι. Ας μην παραβλέπουμε όμως, ότι η ρομφαία των Αγγέλων είναι δύστομος και σε μας εναπόκειται να επιλέξουμε την πλευρά, από την οποία θα πορευθούμε. Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν θα καταστεί δυνατόν να παραμείνουμε ουδέτεροι θεατές της επερχόμενης λαίλαπας, όπως ίσως κάποτε θεωρούσαμε πιθανόν. Η νοοτροπία του "πέρα βρέχει" και θα επιταχύνει και θα κάνει περισσότερο επώδυνα τα επερχόμενα. Η επιλογή του "επιτήδειου ουδέτερου" συνιστά αυταπάτη με μοιραίο μελλοντικό κόστος και την πλέον πρόσφορη επιλογή συνιστά η ενεργός άμυνα, έστω κι αν απαιτηθεί να τα δώσουμε ΟΛΑ.


3. Η ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΩΣ ΤΗΣ ΟΘΟΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤOΡΙΑΣ ΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΦΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΤΡΙΞ

Η ενασχόληση με την ιστορία δεν μπορεί παρά γίνεται με συγκεκριμένο και συστηματικό τρόπο. Η ατεκμηρίωτη παράθεση συμπερασμάτων συνιστά ανώφελη πρακτική, η οποία δογματίζει χωρίς να διαφωτίζει, ανεξαρτήτως της ορθότητος ή μη των όποιων ισχυρισμών. Αυτή η συγκεκριμένη διερεύνηση απαιτεί χώρο και χρόνο, που ξεπερνούν κατά πολύ τα μικρά όρια μιας αναφοράς. Δεν προτίθεμαι όμως στο μέτρο του δυνατού να την αποφύγω, ώστε να παραθέσω μελλοντικά τις θεωρήσεις μου σχετικά με τις επί μέρους συνιστώσες του μάστερ πλαν.
Στα πλαίσια όμως αυτής της επετειακού χαρακτήρος αναφοράς στην εθνική επανάσταση νομίζω ότι είναι σκόπιμο να τεθούν δυο θεμελιώδη ζητήματα:

1. Για ποιους λόγους αποφασίστηκε η κατάργηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η αντικατάστασή της από την οθωμανική από το μάστερ πλαν, στον βαθμό που αμφότερες υπήρξαν λειτουργικές διαδοχές στα πλαίσια τού Μάτριξ;
Εάν δεν απαντηθεί το ερώτημα των σκοπιμοτήτων της αναδείξεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δεν είναι δυνατόν να προσεγγιστούν και οι λόγοι της καταργήσεώς της στην συνέχεια.

Τις περισσότερες φορές, όταν βρίσκομαι προ ερωτημάτων ιστορικής υφής, τα οποία αφορούν την σκοπιμότητα κάποιων επιλογών, αναζητώ εν πρώτοις τις απαντήσεις σε όσα ακολούθησαν. Διότι, στην περίπτωση που οι εξελίξεις ικανοποίησαν αυτές τις σκοπιμότητες, αποτελούν το περιεχόμενό τους.
Στην προκειμένη περίπτωση, επειδή το ζητούμενο αφορά το κλείσιμο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου, η οποία αφορά την διάρκεια της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, θα πρέπει να δομήσουμε τους συλλογισμούς μας σε μακρόπνοα χρονικά πλαίσια. Ποια ήταν η φάση, η οποία διαδέχθηκε την Βυζαντινή περίοδο και ποια στοιχεία αυτής της φάσεως κυοφόρησαν αρχικά και πραγμάτωσαν στην συνέχεια κάτι,το οποίο να είναι τουλάχιστον εξωτερικά νέο ως προς το παρελθόν; Η επικράτηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελεί από τις περισσότερες σκοπιές μια οπισθοδρομική εξέλιξη έναντι του Βυζαντίου. Οι Τούρκοι, ως άγρια, μετακινούμενα πολεμικά φύλα, είχαν διακριθεί στην μείζονα περιοχή αποκλειστικά ένεκα της στρατιωτικής δυνάμεως κρούσεως την οποία διέθεταν. Η μόνη τους δεξιότητα ήταν πολεμική, χωρίς να διαθέτουν άλλες διοικητικές, οργανωτικές ή πολιτισμικές ικανότητες. Η ιδιότης του πολεμιστού προσαρμοζόταν βεβαίως πλήρως στα πλαίσια των δεδομένων τής τότε εποχής τής δουλοπαροικίας. Οι βασικές κοινωνικές τάξεις τότε ήσαν τρεις: Οι δουλοπάροικοι, από τους οποίους υφάρπαζαν όλο σχεδόν το παραγωγικό πλεόνασμα, η γραφειοκρατεία, η οποία εξασκούσε το κουμάντο και ο στρατός, μέσω τού οποίου επιβάλλετο το καθεστώς.

Η πολεμική επέλαση τών τουρκικών φύλων είχε εκδηλωθεί αρκετούς αιώνες πριν την πτώση τής Κωνσταντινουπόλεως στην πρόσω Ασία, έστω κι αν αυτό το δεδομένο δεν έχει προβληθεί αναλόγως από την ιστοριογραφία. Αυτά τα φύλα είχαν επιβάλει την κυριαρχία τους επί μακρόν σε πολλές περιοχές της πρόσω Ασίας και είχαν πορθήσει επανειλημμένα οχυρές πόλεις ιδιαίτερα στην περιοχή της Μεσοποταμίας. Στην μακρά πορεία τής παρουσίας τους προ τής Αλώσεως είχαν δημιουργήσει μια ιδιαίτερα αρνητική φήμη στην μείζονα περιοχή, ένεκα της αγριότητος και τού γεγονότος, ότι το μόνο σκεύος το οποίο ήσαν εις θέσιν να χειρίζονται για να επιβιώσουν, ήταν το γιαταγάνι.
Η βαρβαρική στρατιωτική παρουσία καθ' όλην την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας εντός των πλαισίων της ήταν ένα φαινόμενο, όχι μόνο διόλου ξένο προς τα εν λόγω δεδομένα, αλλά αποτελούσε τον κανόνα. Ο στρατός των βυζαντινών αποτελείτο σχεδόν μόνιμα και σχεδόν αποκλειστικά από άγρια βαρβαρικά φύλα, στα οποία διοχετεύετο σημαντικό μέρος από την απομύζηση τών εγχωρίων δουλοπαρίκων, με στόχο την βίαιη επιβολή τού καθεστώτος (στην ποιότητα τού οποίου θα αναφερθώ αναλυτικά προσεχώς με άλλη ανάρτηση). Συχνά οι αγράμματοι και αστοιχείωτοι στρατιωτικοί επικεφαλείς των βάρβαρων πολεμικών ορδών, τούς οποίους είχε θέσει στην υπηρεσία της η Βυζαντινή αυτοκρατορική γραφειοκρατεία έναντι βαρέος οικονομικού αντιτίμου, αναβιβάζονταν στον αυτοκρατορικό θρόνο, όπως ο Ιουστίνος, ή μέλη τών Ισαύρων, τής πλέον βαρβάρου φυλής, από αυτές, οι οποίες κατοικούσαν τον Εύξεινο Πόντο.
Η επιλογή των οθωμανών, ως κυριαρχούσης φυλής στην μεταβυζαντινή φάση, επέβαλε το πλέον βάρβαρο και επιθετικό στοιχείο της εποχής, σε μια ήδη βάναυσα εκβαρβαρισμένη περιοχή από τους Βυζαντινούς, η οποία αποτελούσε τον πάλαι ποτέ ζωτικό χώρο ύπαρξης τού Ελληνισμού. Με στόχο να τού επιφέρει ένα ζωτικό πλήγμα, ώστε αυτός να αποδιοργανωθεί και να συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο.
Αυτοί, οι οποίοι χειρίζονται το μάστερ πλαν, γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι ο Ελληνισμός είναι πάρα πολύ δύσκολος αντίπαλος, στον βαθμό που είχαν δεχθεί από αυτόν ισχυρά πλήγματα στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να υποχρεωθούν να περάσουν την τέλεση τών αιμοποτικών "μυστηρίων" τους σε πλήρη συνωμοτικά λαγούμια, έχοντας καταντήσει στην κυριολεξία αποκρυφιστές.
Γνώριζαν και γνωρίζουν, ότι το θεριό που λέγεται Ελληνισμός δεν είναι δυνατόν να καταβληθεί με την μια. Γι αυτό οργάνωσαν και διεξήγαν μέσα στην ιστορία πολλαπλά κύματα βαθμιαίας αλλοτριώσεως και φυσικής εξοντώσεως του.
Το πρόσφατο φαινόμενο τού εποικισμού του ζωτικού χώρου του Ελληνισμού με αλλοεθνείς δεν είναι καθόλου μεμονωμένο. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΟΝΙΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΝΟΝΑ. Οι αλλεπάλληλες εθνοκαθαρτικές επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν εξαπολυθεί ανά τους αιώνας εις βάρος των Ελλήνων, ξεπερνούν σε βαθμό και αγριότητα κατά πάρα πολύ αυτές, τις οποίες έχουν υποστεί οι αυτόχθονες λαοί της βορείου Αμερικής από τους αγγλοσάξονες.
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΜΩΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΕΙ ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ, ΟΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΟΣΟ ΔΙΑΣΩΖΕΙ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ. Ο ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΜΙΛΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ, ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΜΥΛΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΘΕΣΙΝ ΝΑ ΑΛΕΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΙΕΙ ΑΝΕΤΩΣ ΤΟ ΑΛΛΟΓΕΝΕΣ.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, η εθνογέννεση δεν αποτελεί διαδικασία, η οποία ξεκινάει σε κάποια συγκεκριμένη φάση και ολοκληρώνεται σε κάποια συγκεκριμένη επόμενη. Και η φυλετική της αφετηρία αποτελεί φύραμα (μαγιά) η οποία δύναται να φουσκώσει πολύ περισσότερο αλεύρι, από ότι το δικό της βάρος. Διότι οι βασικότεροι νόμοι της κληρονομικότητος συνίστανται αφ' ενός μεν στο ότι οι ισχυρότεροι χαρακτήρες επικρατούν στην πορεία επί τών ασθενεστέρων, από την άλλη επίσης, η διαμόρφωση και ο προγραμματισμός του γενετικού κώδικα συντελείται αενάως με κύρια έδρα την σφαίρα της συνειδήσεως.

Με την Οθωμανική κυριαρχία επιβλήθηκε στον Ελληνισμό αφ' ενός ένα καθεστώς πρωτόγονης ασιατικής δεσποτείας, η οποία εγκαθίδρυε την πλήρη στασιμότητα στην πολιτισμική, κοινωνική και οικονομική εξέλιξη. Ταυτοχρόνως, με την φορολογική πολιτική που εφαρμόστηκε, τα πρόσθετα χαράτσια στους μη ακολουθούντες το ισλάμ, οδήγησε σε μια εντεινόμενη διαδικασία εξισλαμισμών. Η καθιέρωση της τουρκικής γλώσσης ως ιερής γλώσσης του Κορανίου, είχε ως συνέπεια να απολέσουν τα εξισλαμισθέντα τμήματα των γηγενών πληθυσμών την μητρική τους γλώσσα και στην πορεία να αφομοιωθούν.
Ταυτοχρόνως, η συγκεκριμένη φορολογική πολιτική των οθωμανών, ήταν ηπιότερη από αυτή των Βυζαντινών, διότι τόσο η επεκτατική τους όσο και η αμυντική τους πολιτική προϋπόθετε λιγότερο έντονες πολεμικές διενέξεις.
Σημαντικότατο στοιχείο για την ιστορική εξέλιξη στην συγκεκριμένη φάση είναι, ότι οι Οθωμανοί δεν επιδίωξαν - με ελάχιστες εξαιρέσεις - μια επέκταση της αυτοκρατορίας τους στον κατ' εξοχήν ευρωπαϊκό χώρο, αφήνοντας έτσι το εν λόγω πεδίο στην επιχειρησιακή ευχέρεια άλλων βαρβάρων φύλων, υπό την τεχνογνωσία δυνάμεων, τις οποίες αποκαλώ κατ' αρχήν "ακατονόμαστους".
Η παροχή από τους οθωμανούς στους κατακτηθέντες μιας διευρυμένης θρησκευτικής και κοινοτικής αυτονομίας συντέλεσε, ώστε να ενισχυθεί η ανοχή, ή άλλοτε και αποδοχή, έναντι της κυριαρχίας τους.

2. Το δεύτερο θεμελιώδες ζήτημα το οποίο αφορά την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (τουρκοκρατία) δεν εστιάζεται σε αυτήν καθ' εαυτήν, αλλά στον Ευρωπαϊκό χώρο, οι χώρες του οποίου συντελούν κατά την διάρκεια αυτής τής περιόδου μια θεαματική εξέλιξη, η οποία εντάσσεται κάτω από τον γενικό τίτλο "Αναγέννηση".
Θα μπορούσαμε να συμπτύξουμε το κύριο χαρακτηριστικό όλης αυτής της πορείας, η οποία ακολούθησε με την διαπίστωση, ότι ο βηματοδότης των οικουμενικών εξελίξεων μεταφέρεται από τον ζωτικό χώρο ανάπτυξης και δράσεως του Ελληνισμού, ο οποίος είναι η Ανατολική Μεσόγειος (συμπεριλαμβανομένων της νοτίου Βαλκανικής, νοτίου Ιταλίας, πρόσω Ασίας και Βορειοανατολικής Αφρικής) στον Ευρωπαϊκό χώρο, στον οποίον η Ελλάδα ως κομβικό σημείο μεταξύ τριών ηπείρων δεν εντάσσεται.
Σε αυτήν την πορεία το κέντρο των εξελίξεων μεταφέρεται τμηματικά: Κατ' αρχήν το οικονομικό και στρατιωτικό κέντρο μεταφέρεται, όσο αφορά την κυριαρχία στην ανατολική Μεσόγειο στην Βενετία, όπου δρουν κυρίως τραπεζίτες εβραϊκής καταγωγής και το πολιτισμικό στην Φλωρεντία, όπου δρα η δυναστεία των Μεδίκων.
Ενδιαμέσως, κατά την περίοδο των σταυροφοριών έχουν εκδηλωθεί και επικρατήσει δυο καθοριστικής για τον νέο τύπο επερχόμενης οικουμενικής κυριαρχίας φαινόμενα, μέσω του τάγματος των "Ιπποτών του Ναού":
- Η δημιουργία ενός οικουμενικώς επεκτεινομένου δικτύου τραπεζών. Αυτό υποδηλώνει σαφώς, ότι έχει ήδη επιλεγεί ένα διαφορετικό μοντέλο οικονομικής κυριαρχίας από αυτό της δουλοπαροικίας.
- Η ανάδειξη ενός "μεγάλου" μέχρι τότε αγνώστου στον χώρο του τελετουργικού συμβολισμού. Τα ελληνοφόνου προελεύσεως αποκρυφιστικά σύμβολα παραμερίζονται και θεσμίζονται στην θέση αυτών σύμβολα εβραϊκής προελεύσεως: Όπως ο βασιλεύς Σολομών, ο ναός που αυτός έκτισε, ο "αρχιτέκτων" αυτού τού ναού, καθώς και οι τρεις (*τριαδικότητα / υπέρβαση) οι οποίοι υποτίθεται ότι τον δολοφόνησαν, έναντι των οποίων καλούνται οι αποκρυφιστές, εντός ενός πλέον απροκαλύπτως προβαλλομένου δυαρχικού οντολογικού πλαισίου, να πάρουν εκδίκηση.
Καθώς ο Ελληνισμός ρίχνεται στο πολιτισμικό σκότος της πλήρους ασιατικής δεσποτείας, οι ελληνόφονοι επικαλύπτουν τα μέχρι τούδε εφαρμοζόμενα τελετουργικά συμβολά τους με ένα πέπλο αφάνειας. Αφού έχουν ολοκληρώσει την δουλίτσα τους, ρίχνοντας μια βαριά πλάκα σκοταδισμού επάνω στους εκπροσώπους του Πνεύματος του Ηρακλέους, αφήνουν άλλους να ανακατεύουν στην επιφάνεια την ακαθαρσία, αγνώστους εν πολλοίς μέχρι τότε, περνώντας οι ίδιοι όπισθεν των "ασφαλών" παραπετασμάτων της αφάνειας, ή κατά 17η Νοέμπρη και το κακό συναπάντημα "παρανομίας". Αυτοί οι εν πολλοίς μέχρι τούδε άγνωστοι, είναι ως η εφαρμοζόμενη σκοπιμότης του μάστερ πλαν επιβάλλει "εχθροί της πίστεως του Χριστού", "τοκογλύφοι", "πίνουν αίμα χριστιανόπουλων" κλπ. κλπ.

Μήπως ακούσετε τίποτε για λερναία ύδρα;
Καλέ, ποια λερναία ύδρα; Αυτή είναι αρχαίο πράμα, που το σκοτώσανε κάτι αρχαίοι ήρωες (ο Ηρακλής μαζί με κάποιονε που τώρα δεν θυμάμαι)...
Μέχρι βεβαίως να την βγάλει στην φόρα εκ νέου το κύκλωμα, το οποίον προϊσταται τού κ. Παπαδήμου, ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, μια και το άλλο υπηρετικό προσωπικό καταλαμβάνει τις θέσεις στα ταμεία και στην πρώτη γραμμή που φαίνεται, ώστε να μαζεύει το όνειδος και τα γιαουρτώματα.

Ενώσω έχει πέσει για τα καλά η βαριά βραχόπλακα τού σκοταδισμού επάνω στον Ελληνισμό, στην "δύση" προωθείται η "Αναγέννηση", η οποία στηρίζεται - μα πού αλλού; - στο "ελληνικό πνεύμα" (άντε και καλή τύχη μάγκες, που τραγούδησε και ο μακαρίτης ο Παύλος).
Οι ελληνόφωνοι ξαναβγάζουν τότε (μέσω κάποιων εβραιόπουλων) τα ελληνόφονα κείμενα τους σε πρώτο πλάνο, όπως καταδεικνύει η Francis Yates (χωρίς να αναφέρεται σε ελληνοφόνους) στην φοβερά πολύτιμη πραγματεία "GIORDANO BRUNO AND THE HERMETIC TRADITION" (αυτή υπάρχει στο scribd.com):
Η "αναγέννηση" προωθεί μέσω των ανθρώπων της Marcilo Ficino και Pico dela Mirandola μεταφράσεις ελληνοφόνων κειμένων, όπως ο "Ερμής Τρισμέγιστος", ο "Ποιμάνδρης" και το "ΑΒΡΑΣΑΞ" (πού βρίσκεται ο Κάρλος Σαντάνα να μας παίξει το Μπλακ Μάτζικ Γούμαν;) στα οποία θα στηριχθεί η "αναγέννηση".

Στην πορεία το κέντρο μεταφέρεται βορειότερα, σε Λονδίνο, Παρίσι και τα τοιαύτα, όπου θα αναδειχθούν και τα "μεγάλα κεφάλια".

Η στασιμότητα, η οποία επιβάλλεται μέσω της κυριαρχίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν είναι μόνο πολιτισμική. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς. Πουθενά δεν επιδιώκεται ανάπτυξη, εξέλιξη, γεωγραφική επέκταση και τα τοιαύτα. Όπως έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης, ο πασάς τα έχει όλα: Γιομάτα σεντούκια από τον ιδρώτα των γκιαούρηδων, ταμπωμένο αργιλέ και το γιουσουφάκι.
Οι οθωμανοί αφήνουν πλήρη επιχειρησιακή ευχέρεια στους δυτικούς για την ανάπτυξη τού "μερκαντιλισμού", την καταλήστευση δηλαδή των αποικιών. Καθότι μερκαντιλισμός σημαίνει αποικιοκρατία.
Χωρίς την επισυσσώρευση τεράστιου πλούτου από τις αποικίες δεν θα ήταν δυνατή στην συνέχεια η λεγόμενη "πρωταρχική συσσώρευση", στην οποία στηρίχθηκε η ανάπτυξη της βιομηχανίας στην "δύση". Βέβαια έπρεπε να "αξιοποιηθεί" στην συγκεκριμένη φάση τής ανάπτυξης της βιομηχανίας και η υπερεκμετάλλευση των εγχωρίων εργατικών τάξεων στην Ευρώπη και των αφρικάνων σκλάβων στην Αμερική. Διαδικασία, η οποία σταμάτησε στα δυτικά σύνορα της Ιταλίας, ήτοι εκεί ακριβώς που βρίσκονται τα ανατολικά σύνορα της Ελλάδος.

Η περιθωριοποίηση της Ελλάδος κατέστη κατ' αυτόν τον τρόπο γεγονός.
Μα αφού είμαστε λαός "διεφθαρμένων τεμπέληδων", όπως είχε την καλοσύνη να μας διαφωτίσει ο τζέφρυ.


Η αναφορά θα κλείσει με στο δεύτερο μέρος της προσεχώς και με το κεφάλαιο "ΚΑΠΟΙΑ ΠΑΡΕΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΩΤΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ".