Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΥΛΟΒΕΡ ΣΕ ΤΟΠΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ (ΕΙΚΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΣ ΜΕΣΩ ΦΡΑΣΕΩΝ)

Ο νεκροθάφτης είναι αναμφιβόλως πρόσωπο χρήσιμο στην κοινωνία.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί ένα προνοητικό νεκροθάφτη από ένα μη προνοητικό, είναι ότι ο πρώτος δεν σπεύδει να ανοίξει τον λάκκο τού δικού του τάφου.

Πελαγοφίαλος


1. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ

  Αρκετές φορές με γοητεύει η πρόκληση μιας πολιτικής αναλύσεως. Όμως τώρα αισθάνομαι την ανάγκη να ζωγραφίσω. Η ζωγραφική δεν συνιστά πάντοτε μια δημιουργική διαδικασία. Στην περίπτωση ενός τοπίου - πραγματικού είτε φανταστικού - κάποιες φορές δεν έχουμε την τάση απλά να το αποδώσουμε διαθλώμενο μέσα από τον συγκινησιακό οφθαλμό μας, με εκφραστικά μέσα που βρίσκονται πέραν τών ορίων μιας φωτογραφίσεως. Πρόκειται ίσως για την διάθεση να βρεθούμε - έστω εξ αποστάσεως - εντός αυτού. Όχι όμως περιφερόμενοι οπτικώς στο εξωτερικό του περίβλημα, συντονιζόμενοι με την οπτικοαστική του τονικότητα, αλλά εισχωρώντας σε αυτό, που κάποιοι Ρώσοι θεολόγοι ονόμασαν "γνόφο". Κάτι σαν την αγκαλία τής μάνας μας δηλαδή. Ένα μύχιο άγγιγμα ένός άλλου βάθους, όπου κάποια τελείως αυτονόητη οικειότητα μάς καθιστά προσβάσιμο. Ίσως εκεί να ελλοχεύει κάποιο μυστικό μήνυμα τού τοπίου, που αγκύρωσε σε αυτό η ιστορία του.
  Όταν αναδύεται στον μείζονα χώρο μια πλήρης αρμονία, δομείται ένα απαλό κάλος, στα πλαίσια τού οποίου οι κάθε είδους συχνότητες καλούνται να εφαρμόσουν βήμα σημειωτόν, μέχρι να κοπάσουν. Πρόκειται για μετάβαση από την κίνηση στην ακινησία, με αποτέλεσμα τα περιγράμματα όλων των δεδομένων να ξεθωριάζουν, καθώς αυτά αφοιμοιώνονται από τον περιβάλλοντα ατμό, σε μια διαδικασία, όπου οι ρόλοι αλληδιαχέονται, μεταλάσσοντας αμοιβαία την υφή τους: Τα υλικά δεδομένα μετατρέπονται σε ατμόσφαιρα, ενώ η ατμόσφαιρα μοιάζει να πραγματώνει με ανυποχώρητο τρόπο κάποια συγκεκριμένα δεδομένα. Αυτό το στατικό κάλος, σφραγισμένο από την εξαΰλωση τών δομικών συντεταγμένων, αλλά και την μορφοποίηση τής σιωπής σε σφύριγμα, ονομάζεται ΘΑΝΑΤΟΣ.
  Οι πινελιές μου λοιπόν μέσω τού πληκτρολογίου συνιστούν αυτήν την φορά ένα χρωστικό διάλογο με ένα τοπίο μοναδικού κάλους. Τις Πρέσπες. Εκεί, που δυο θλιβερότατοι παλιάτσοι τής Ελλαδικής πολιτικής σκηνής, εξέπνευσαν εχθές τα πολιτικά λοίσθια. Συμπαρασύροντας στην άβυσσο τής πολιτικής ανυπαρξίας σύνολο το δωτό εξωστρεφές πολιτικό κατεστημένο τού ελλαδικού κρατιδίου.
  Η νεκρώσιμος ακολουθία εξετελέσθει προκαταβολικώς και άκρως συνοπτικώς, χοροστατούντος τού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, όταν αυτός εν πλήρει διαύγεια πνεύματος είχε προφητεύσει το περίφημο: "Η Μακεδονία θα γίνει ο τάφος σας".  
  Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου σε ήχο βαρύ ο Στράτος ο παλιός άδων:
      "με βλέπει και χαμογελά
       κι αρχίζω πια να σβήνω
       μού λέει με δυνατή φωνή
       σε παίρνω δε σ' αφήνω"

  Με περισσή βιασύνη έσπαυσαν οι "εγκέφαλοι" τού "σύριζα" να στάξουν το λάβδανο τής φρούδας παρηγορίας επάνω στα οιδήματα τών μοιραίων επιλογών τους. Η διακήρυξη τού "θεωρητικού" τής ομοιγύρεως κ. Φίλη, ότι "Το Μακεδονικό είναι δευτερεύον, όλα θα κριθούν από την οικονομία", συνιστά εκτίμηση ακραίου οικονομισμού. Εάν αυτός ως ακόλουθος τής μαρξιστικής ιδεολογίας, ως ισχυρίζεται ότι είναι, είχε μελετήσει έστω τα εξώφυλλα τών μαρξιανών συγγραμάτων, θα είχε προσκρούσει επάνω στην έννοια τού λεγομένου "φετιχισμού τού εμπορεύματος". Έννοια, την οποίαν ανέλυσεν ενδελεχώς ο Καρλ Μαρξ, καίτοι δέσμιος οικονομιστικού τύπου υπερβολών και ο ίδιος. Συμφώνως προς την θεωρία τού φετιχισμού τού εμπορεύματος, ο μέσος άνθρωπος διαθέτει περιορισμένη ικανότητα να μπορεί να διακρίνει σε κάποιο εμπορεύσιμο προϊόν εργασίας κάτι περισσότερο από την χρηστική του αξία και την τιμή πώλησης, ενώ το εν λόγω προϊόν συνιστά αποτέλεσμα συγκεκριμένων παραγωγικών σχέσεων, οι οποίες διέπουν ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων εξουσίας, κοινωνικών δομών, ιδεολογικών συγκροτήσεων, νοοτροπίας και ψυχισμού. Αυτά που φαίνονται ως οικονομικά μεγέθη, συνιστούν μόνον την κορυφή ενός παγόβουνου πληθώρας δεδομένων, επί τού οποίου προσκρούει μοιραία και καταβυθίζεται το σκάφος τής διανοίας, όσων τα απολυτοποιούν. Η εμπορευματοποίηση τής συνειδήσεως ενός λαού συνιστά την πάγια στρατηγική τού συστήματος. Η μετατροπή τών πολιτών σε άβουλα και ασυνείδητα καταναλωτικά δίποδα, έτοιμα να εκπορνεύσουν πάσα αξία έναντι τού χρήματος και τής ηδονιστικής ευζωίας, αποσκοπεί στο να τορπιλίσει πάσα κοινωνική συνοχή, με την μετατροπή τού homo sapiens σε homo economicus. Ο άκρατος εγωισμός, στα πλαίσια μιας απόλυτης φιλαυτίας, που επιχειρεί με δόλο να επιβάλει το σύστημα, αποσκοπεί να μετατρέψει την κοινωνία σε χυλό μαζανθρώπων, που άγονται και φέρονται, ως αντικοινωνικό πριονίδι, αφού θρυμματιστεί το ξύλο τής κοινωνικής ζωής. Ο ανθρώπινος κοινωνικός ψυχισμός συγκροτείται όμως μέσα σε πορεία χιλιετιών, ενώ η επιβολή των καταναλωτικών προτύπων μετράει μόλις δεκαετίες. Και ο φετιχιστικός χειρισμός των κατανωλιτικών συνδρόμων στα πλαίσια τής κοινωνικής μηχανικής επιφυλάσσει πάντοτε απρόσμενες εκπλήξεις για τούς τεχνικούς τής εξουσίας.

   Ο εντοπισμός τού Χρήστου Γιανναρά, ότι "Η πλέον επικίνδυνη αίρεση σήμερα είναι ο καπιταλισμός", είναι ορθότατος. Κατ' ουσίαν η καταναλωτική ονείρωξη, χρησιμοποιείται ως βαριοπούλα στα χέρια τού συστήματος, ώστε να συνθλίψει τίς σημαντικότερες - κατά την κρίση τους - περιοχές τού εγκεφάλου, εκεί δηλαδή που θεωρούν, ότι εδράζεται το ήθος και η συλλογική συνείδηση τού ανθρώπου. Η δεύτερη δέχεται ένα επί πλέον σφυροκόπημα από τις στρατηγικές επιλογές τού συστήματος: Άξονας αυτών τών στρατηγικών είναι η διάσπαση τής κοινωνίας μέσω τής εμπέδωσης παραταξιακών ιδεολογιών, κομματισμού, και ομαδοποιήσεως. Η εθνική και κοινωνική συνοχή είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τού συστήματος. Από την εποχή τού αρχαίου ιπποδρόμου επιλέγονται πλείστα όσα τερτίπια, που εδράζονται σε ανθρώπινα χούγια, έλλειψη ουσιαστικής μορφώσεως, εμπέδωση στερεοτύπων και στενόμυαλες σχηματοποιήσεις με στόχο τον φατριασμό και την ανάλλωση στο αλληλοοφάγωμα.   
   Η προηγούμενη διαπίστωση δεν συνεπάγεται βεβαίως, ότι όλα τα μέλη μιας κοινωνίας έχουν ενιαία συμφέροντα. Οπωσδήποτε υφίστανται αντιθέσεις στούς κόλπους τών κοινωνιών. Όταν όμως ένας εθνικός - κοινωνικός σχηματισμός βάλλεται πολύπλευρα από έξωθεν δυνάμεις, οφείλει να προσπαθεί να αμβλύνει τις εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις. Από την διαδικασία αυτή εξαιρούνται οι αχθοφόροι τού Μάτριξ, οι οποίοι ως σχετικά ολιγάριθμη μεοψηφία συνιστούν τα καρκινώματα σε μια κοινωνία. Ουδείς οργανισμός δύναται να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, εφ' όσον τον αμφισβητούν καρκινικοί όγκοι. Βασική αρχή τής θεραπείας είναι όμως, να απομονωθούν τα σεσηπώτα τμήματα από τα μη σεσηπώτα. Άρα, μια κοινωνία χρειάζεται ένα ενεργό και αποτελεσματικό ανασοποιητικό σύστημα. Περί αυτού όμως θα γίνει αναφορά προσεχώς.

   Για ποιο λόγο όμως η οικονομιστική λογική που προβάλλεται δια στόματος Φίλη και γενικότερα η πρακτική συνθλήψεως κέντρων τού εγκεφάλου από το σύστημα δεν πρόκειται να αποτελέσει σωσίβιο στην πορεία τού άμεσαου επικείμενου κατακρημνίσματός του;

2. ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΑΓΡΙΟΧΗΝΑΣ ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΚΥΝΗΓΩΝ

   Η αντίληψη, ότι οι κύριες εγκεφαλικές λειτουργίες εδράζονται πάντοτε και μόνον εντός τού εγκεφάλου είναι παρωχημένη. Πέρα από τον εγκέφαλο, κύτταρα, που επιτελούν άμεσες νοητικές λειτουργίες υπάρχουν και σε άλλα όργανα, όπως η καρδιά και τα έντερα. Η σύγχρονη έρευνα τών εγκεφαλικών διεργασιών έχει αποδείξει, ότι σημαντικά τμήματα τού εγκεφάλου έχουν ολογραφικό χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε συστατική μονάδα εμπεριέχει σύνολη το λειτουργική βάση τού οργάνου. Πέραν αυτού, ο εγκέφαλος είναι συνδεδεμένος με περισσότερα δίκτυα, κατ' αναλογία τής συνδέσεως ενός υπολογιστού προς το διαδίκτυο. Ο άνθρωπος διαθέτει πέριξ τού κρανίου αισθητήρια όργανα προσλήψεως, για την πρόσληψη κυμμάτων σχετικά μεγάλου μήκους, που δεν είναι σε θέση να διαπερνούν το οστούν. Για λεπτότερα κύμματα υπάρχουν όργανα προσλήψεως και επεξεργασίας ευρισκόμενα εντός τού κρανίου. Επειδή αυτά δεν είναι αμέσως ορατά, δεν καθίσταται προφανής και η λειτουργία τους στις πλείστες τών περιπτώσεων συντελείται πέραν τής συνειδητής πρακτικής. Η σύγχρονη φυσική έχει καταδείξει, ότι στην βάση τής υπάρξεως υφίσταται δίπλα στην ύλη και την ενέργεια ένα τρίτο, σημαντικότερο τών δυο άλλων δεδομένο, που είναι η πληροφορία. Αυτή εδράζεται σε συγκεκριμένα πεδία, περί των οποίων υπάρχουν από πλευράς εξελίξεως τής φυσικής επιστήμης κάποιες γενικού χαρακτήρος επιγνώσεις. Συμφώνως προς κάποιους πολύ σημαντικούς επιστήμονες, όπως ο David Bohm, υπάρχει δίπλα στην φυσική τάξη πραγμάτων η οποία εκδηλώνεται άμεσα (explicite order), μια επί πλέον τάξη, η οποία ενώ επιδρά με αποτελέσματα στην σφαίρα τής ύπαρξής μας, δεν εκδηλώνεται αμέσως, αναγόμενη σε διαστάσεις πέραν τών εὐρέως τεσσάρων γνωστών (implicite order). Εκεί ανάγεται και η έδραση τής πληροφορίας. Το ζήτημα αυτό έχει ένα σημαντικό επιστημονικό υπόβαθρο, η εμβάθυνση στο οποίο  δεν είναι τής στιγμής. Μια περεταίρω πραγματεία θα γίνει στα πλαίσια τής ανάπτυξης τών παραθέσεων "Περί Αρχαϊκής Τέχνης". Αυτό όμως που μετράει στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι: Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ. Η πληροφορία είναι δυνατόν να αποθηκεφθεί (σε σκληρούς δίσκους, εγκεφαλικά κέντρα, βιβλία, πολυμέσα κλπ.) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΕΙ. Αυτό εκφράζεται στην χριστανική πίστη από την Ευαγγελική ρήση, ότι "Το Πνεύμα πνέει όπου επιθυμεί αυτοβούλως".  Συνέπεια αυτής τής αλήθειας είναι η σοφή διαπίστωση "Δεν είναι η γνώση το Φως, αλλά το Φώς η Γνώση", η οποία παραπέμπει σε μια ζωντανή αλληλουχία των έσωθεν και έξωθεν τού ανθρώπου.  
  Χαρακτηριστική για τον τρόπο μεταβιβάσεως τής πληροφορίας είναι η κάτωθι αναφορά τού Δαρβίνου: Όταν αποβιβάστηκαν στην ακτή οι πρώτοι ισπανοί έποικοι στην Λατινική Αμερική, οι ιθαγενείς τούς αναγνώρισαν, καθώς και τις λέμβους τους, καθότι οι άνθρωποι και οι βάρκες ήταν γι αυτούς δεδομένα που γνώριζαν. Δεν μπόρεσαν όμως να αντιληφθούν τα πλοία τών ισπανών. Καθ'ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται αισθητηριακές προσλήψεις στην βάση τής σύγκρισης περιγραμμάτων με μια βιβλιοθήκη προτύπων, που έχει αποθηκευμένη. Εάν κάποια πρόσληψη δεν αντιστοιχεί σε αποθηκευμένο πρότυπο, παρακάμπτεται, βάσει τής διαδικασία πού η γνωσιολογία καλεί "ἑπιλεκτική προσληψιμότητα". Όταν έφθασε όμως ο σαμάνος τής περιοχής στην ακτή, ως εθισμένος και εξασκημένος στην πρόσληψη τού ακατανόητου και αλλόκοτου, μπόρεσε να αντιληφθεί τις καραβέλες. Αφού είδε ο σαμάνος τα πλοία, μετά μπόρεσαν να τα δουν και οι άλλοι ιθαγενείς. Ο σαμάνος αναδόμησε το συλλογικό ασυνείδητο, βάσει τής αναδιάταξης τού πεδίου πληροφορίας.
  Βάσει τής αρχής τής διατηρήσεως τής πληροφορίας πέραν τών υποκειμενικών αποθηκευτικών δεδομένων, καθίσταται σαφές, ότι δεν είναι δυνατόν να απεμπολισθεί η εθνική αυτοσυνειδησία ενός εθνικού σχηματισμού με εξουσιαστικά τεχνάσματα. Αυτή μπορεί σε κάποιον βαθμό να απωθηθεί σε βαθύτερες περιοχές τού ψυχισμού. Με αυτήν την διαδικασία όμως υφίσταται συμπίεση, τουτέστιν φορτίζεται ενεργειακώς. Συνέπεια αυτής τής στατικής ασταθούς ισορροπίας, είναι η επάνοδος τής συνειδήσεως στο ψυχικό προσκήνειο να συμβεί μέσα σε συνθήκες εκρήξεως. Στην προκειμένη περίπτωση δυο δεδομένα επιτελούν αποφασιστικό ρόλο:

1. Ο δυναμισμός τής εν λόγω συνειδήσεως, όπως αυτός ενισχύεται και ωριμάζει στην πορεία τής ιστορίας. Αυτή η ωρίμανση τού δυναμισμού δεν αποτελεί αυθόρμητη διαδικασία, δεδομένου, ότι η παρέμβαση πατριωτικών δυνάμεων συντελείται επ' αυτού με ακραιφνή συνειδητότητα, συστηματικό τρόπο, αλλά και συχνά και με πρωτοφανή μαεστρία.
2. Ο δυναμισμός τού πυροδότη, που οδηγεί στην έκρηξη. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΦΟΒΕΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΠΥΡΟΔΟΤΗ. Κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι, διέγνωσαν εγκαίρως αυτήν την ιδιότητα τού Μακεδονικού.

  Το βαναυσότατη εφαρμογή βίας από αλλοδαπούς ανθρωποχασάπηδες της SEEBRIG, σε βάρος τών διαμαρτυρόμενων πολιτών, η οποία αγγίζει τα όρια τής εκ προ μελέτης απόπειρας μαζικής δολοφονίας εν είδη τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, τόσο μπροστά στην Βουλή (τον υποτιθέμενο ναό τής δημοκρατίας, που στα εννέα χρόνια τής επιβολής τού μνημονείου έχει μετατραπεί σε σύμβολο εθνικής μειοδοσίας, και εξανδραποδισμού τών Ελλήνων) όσο και κατά την διάρκεια τής υπογραφής τού προσυμφώνου τής κατάπτυστης συμφωνίας στο Πισοδέρι, έρχεται σε κατά μέτωπον αναίρεση αυτού, που συμβολίζει η παραδείσια ειρήνη τού τοπίου στις Πρέσπες. Είναι εύλογο να αναρωτηθούν οι αναγιγνώσκοντες αυτό το κείμενο, σχετικά με το νόημα μιας αναφοράς στην λογική και την συμβολική διάσταση ενός τοπίου, στην φάση που διακυβεύεται η ουσία τής ύπαρξης μιας χώρας και ενός λαού. Πϊσω όμως από την σφαίρα τών φαινομένων καραδοκεί μια άλλη κεκαλυμμένη κοχλάζουσα διαστατική δεοντολογία, την οποία ο David Bohm ονόμασε "μη αμέσως εκδηλωνόμενη εμπλεκόμενη τάξη". Στην προκειμένη περίπτωση θα αποκαλούσα την έκφανσή της ως "θεία ευταξία τού τοπίου".
   Η διαισθητική πρόσληψη τών σαμάνων λαμβάνει αφετηρία από την Φύση. Οι οινοσκόποι στο παρελθόν, παρακολουθούσαν την πορεία τών πτηνών, όταν στάθμιζαν τα μελλούμενα. Και οι τυφλοί μάντεις, που έλαβαν το δώρημα να ψιλαφίζουν το ενσωματωμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν, επισκοπούσαν το σκότος. Στο βιβλίο "Το Μυστικό τού Θεραπευτού" ("Das Geheimnis des Medizinmanns", εκδόσεις Rowohlt,  1996) αναφέρει η ερευνήτρια τού σαμανιστικού φαινομένου Δρ. Johanna Wagner την χαρακτηριστική διήγηση ενός σαμάνου στην Κένυα: "Μια συμμορία ληστών έκαψε το χωριό μας και απέσπασε το βιός τών χωρικών, δολοφονώντας απρόσκοπτα πολλούς από αυτούς. Ότι αυτοί σύντομα θα πέθαιναν, κατανόησα την επόμενη ημέρα, όταν κάθησα στην ακτή. Τα καβούρια είχαν πληθείνει υπέρμετρα σε βάρος τού υπόλοιπου βιoτόπου. Μετά δυο ημέρες παρατήρησα δεκάδες από αυτά να επιπλέουν νεκρά στον αφρό. Επιστρέφοντας στην καλύβα μου είδα σε κάποια απόσταση ανερχόμενο ισχυρό καπνό. Πλησιάζοντας εκεί είδα κάποιους να καίνε τα πτώματα τών ληστών".
   Αυτό, που μπορεί να εκδηλώνεται ως άκρα ειρήνη σε μια λίμνη, μπορεί να σηματοδοτεί μια τρικυμία στα πεδία πληροφορίας.

  Με αυτήν την αναφορά δεν αποσκοπώ να θέσω υπό δοκιμασία την δική μου διαίσθηση. Κάθε διαίσθητική πρόσληψη εξ άλλου δεν λειτουργεί αποκομένα από την όλη κριτική συγκρότηση τού προσλαμβάνοντος, στα πλαία ενός ξεπεράσματος τής αυταπάτης τών αισθήσεων, που η φιλοσοφία ονόμασε "σχάση υποκειμένου και αντικειμένου". Η κβαντομηχανική απέδειξε πειραματικά, βάσει τής παραδοξότητος τού φαινομένου τής "κβαντικής συζεύξεως" (ή φαινομένου Άινσταϊν., Ποντόλσκυ, Ρόζεν) ότι οι αλληλουχίες στα πλαίσια τού μικροκόσμου είναι τελείως διαφορετικές, από ότι επισκοπεί η άμεση αντιληπτική μας πρόσληψη, όταν τα στοιχεία αυτά διέρχονται από το κατώφλι τού μεσοκόσμου. Στόχος μου είναι να ψιλαφήσω επί τού προκειμένου το συλλογικό ασυνείδητο σχετικά με το υπό πραγματεία ζήτημα, όπως αυτό καταγράφηκε σχετικά με το υπό πραγματεία ζήτημα. Όπως απέδειξαν πειράματα σε μικρο/μακροεπίπεδο, ο χρόνος δεν υφίσταται ως σιδηρά πραγματικότης. Όταν είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια το βιβλίο τού Ινδού σοφού "Shri Aurobindo" "Γιόγκα τής Ολοκληρωσης" (The Integral Yoga), μού είχε προκαλέσει τεράστια απορεία ο ισχυρισμός, ότι "μια καρδιά που αγαπά μπορεί να αλλάξει ακόμη και το παρελθόν. Το κάρμα παύει να υφίσταται, όταν επισκιάζεται από την Χάρη τής Καρδιάς". Για την λογική μου, αυτό ήταν τότε τκάτι τελείως ακατανόητο, παρά την ισχυρή εντύπωση εκτίμησης, που είχε επιφέρει στην κρίση μου η προβληματική του Airobindo. Μια προβληματική, που στήριξε ο εν λόγω σοφός και σε ενδελεχή μελέτη τής αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας. Ερχόμενος όμως στην συνέχεια σε επαφή με τα αποτελέσματα πειραμάτων, τα οποία διεξήγαγε ο μεγάλος φυσικός επιστήμων George Archibald Wheeler με την διέλευση φωτονίων, που προήρχοντο από μακρινούς γαλαξίες μέσω φυσικών διατάξεων πολύ μακράν κείμενων από την γη, που μοιάζουν προς την πειραματική διάταξη τής λεγομένης "διπλής σχισμής", κατανόησα, ότι η συνείδηση δύναται να μορφοποιήσει διαδικασίες εκ τών υστέρων, που έλαβαν χώρα στο παρελθόν. Μια ανάλογη διαδικασία εξ άλλου, έχει δημιουργήσει σημαντική αίσθηση στα πλαίσια τού δημοσίου διαλόγου, με το "φαινόμενο Μαντέλα", οι θιασώτες τού οποίου κάνουν χρήση ως επίδοξοι μαθητευόμενοι "μάγοι" κβαντομηχανικών δεδομένων (Επί αυτού τού θέματος θα αναφερθώ διεξοδικά προσεχώς).

  Παρακολουθώντας στο διδίκτυο τις φωτογραφίες από το αλισιβερίσι τού θλιβερού θιάσου δίπλα στις Πρέσπες εντύπωση μού προκάλεσε η αγνότητα τού ύδατος τών λιμνών, η οποία ερχόταν σε άμεση αισθητική, αλλά κυρίως συμβολική ρήξη με την αλισίβα, το σταχτόνερο τής παρακείμενης "πολιτικής" μπουγάδας. Οπότε συνειρμικά μετέβην σε έτερα παραδείσια ύδατα, πλησίον τής περιοχής άλλου τριεθνούς. Πρόκειται για το Δέλτα τού ποταμού Έβρου, όπως αυτό έχει καταγραφεί στην μνήμη μου από την προβολή τής κινηματογραφικής τανίας "Όλα Είναι Δρόμος" τού Παντελή Βούλγαρη, σε αίθουσα τέχνης στο Βερολίνο, κατά το έτος 1998, στην οποία παρευρέθηκε και απάντησε σε ερωτήσεις τών θεατών ο Δημιουργός αυτής τής ταινίας. Εκτιμώ, ότι η τανία αυτή πραγματεύεται καυτά δεδομένα τής εποχής με έξοχο εκφραστικό τρόπο, που θα χαρακτήριζα ως λυρικό μα ταυτοχρόνως σκληροτράχηλο ρεαλισμό. Ιδιαίτερη εντύπωση μού προκάλεσε εκείνο το επισόδειο τής σπονδυλωτής δραματουργίας πού τιτλοφορείται "Η Τελευταία Νανόχηνα". Ομολογουμένως αισθάνθηκα την όλη αφήγηση αυτού τού επισοδείου σαν γροθιά στο στομάχι. Η σκληρότητα τών δρώμενων ερχόταν σε πλήρη ρήξη με την άκρα ηρεμία και αρμονική διάταξη τού τοπίου, που εναγκάλιζε την ροή τών γεγονότων. Ακόμη περισσότερο κραυγαλέα ήταν η αντίφαση που δημιουργούσε στην προσληπτική μου διάθεση, η απόδοση τού συγκεκριμένου ρόλου από το Θανάση Βέγγο, που έμοιαζε να αναποδογυρίζει αυτά που εγώ θεωρούσα πάγιες εκφραστικές σταθερές τού Ελληνικού κινηματογράφου.

Η τελευταία νανόχηνα
Κοντά στα ελληνοτουρκικά σύνορα ζει ένας ηλικιωμένος, ο Αντώνης, ο οποίος έχει συναισθηματικό δέσιμο με τα σπάνια πουλιά που ζουν στην περιοχή. Φιλοξενεί με χαρά τους ορνιθολόγους που επισκέπτονται την περιοχή για να δουν τα πουλιά. Η συμπεριφορά του όμως αλλάζει, όταν ένας ασυνείδητος σκοτώνει την τελευταία νανόχηνα.

Στη δεύτερη ιστορία, Η τελευταία νανόχηνα, ο γερο-φύλακας (Θανάσης Βέγγος) του βιότοπου στο Δέλτα του Έβρου που ξεναγεί τούς δύο ορνιθολόγους στην περιοχή, εκτελεί χωρίς δεύτερη σκέψη έναν λαθροκυνηγό που ευθύνεται για το φόνο της τελευταίας νανοχήνας.

Η σύγκρουση του θηροφύλακα με τον ασυνείδητο κυνηγό αναδεικνύει μια απροσμέτριτα δραματική διαδικασία. Είναι ίσως η πιο συμβολική και συνάμα ρεαλιστική απεικόνιση μιας βαθιάς σύγκρουσης ανάμεσα σε δυο τύπους ανθρώπων, ανάμεσα σε δυο τύπους ηθικής, με φόντο ένα περιβάλλον υποβλητικό και ταυτόχρονα θανάσιμο. Στο επεισόδιο αυτό ο Βούλγαρης θέτει επίσης το θεμελιώδες ερώτημα πάνω στην αξία της ζωής: της ζωής του ανθρώπου και της ζωής του ζώου, τελευταίου μάρτυρα του είδους του. 

  Επί δυο δεκαετίες αγκομαχούσε η παράσταση αυτού τού μεγάλου Έλληνα ηθοποιού στο πίσω μέρος τού κεφαλιού μου, που θεωρούσα ως κατ' εξοχήν ύψιστο κωμικό μίμο, να εντοπίσει τις συντεταγμένες αυτού τού απίθανα δραματικού ρόλου, μέχρι όταν προσφάτως αντίκρυσα την αβυσσαλέα ρυπαρότητα τού μπουγαδόνερου δίπλα στις Πρέσπες.
   Ένας προικισμένος καλλιτέχνης αποτελεί ιμάντα μεταφοράς δεδομένων από τα πεδία πληροφορίας στο συλλογικό ασυνείδητο, μέσω τής διαδικασίας, που στα πλαίσια τής πνευματικής δημιουργίας αποκαλούμε έμπνευση. Πρόκειται για μια άλλη αίσθηση, ως πτυχή τής αισθητικής, που ξεδιπλώνει με παρεμβατικό τρόπο μέσα στα κοινωνικά δρώμενα η δημιουργική φαντασία τού καλλιτέχνη. Ο δραματουργός οραματίζεται. Και ο μίμος ποδοπατά την θεατρική μάσκα τού γέλωτος, όταν κραυγάζει: Εδώ δεν είναι παίξε - γέλασε. Το κάλλος νεκρώνει, όταν η νέμεσις εκδηλώνεται ως αυτοδικία, σηματοδοτώντας το πλήρες αδιέξοδο τών θεσμών.
   Στην ερώτηση, πού αποσκοπούσε ο Παντελής Βούλγαρης με την δημιουργία αυτής τής ταινίας, είχε απαντήσει: "Προσπαθώ να κατανοήσω τον λαό μας". Αυτήν την τοποθέτηση είχα εκλάβει τότε ως μια θολή έκφραση φιλαρέσκειας, ενός δημιουργού, ο οποίος με χρήση τής υπερβολής στα εκφραστικά μέσα, επιχειρούσε να προκαλέσει ένα θεάμον κοινό, η ευαισθησία τού οποίου είχε υποστεί καλπάζουσα άμβλυνση. Την ιδέα τής θανατώσεως ενός ανθρώπου, επειδή αυτός σκότωσε ένα πτηνό, θεώρησα τότε ως τερατώδη διάσταση στην βαναυσότητα τών εκφραστικών μέσων. Είκοσι χρόνια μετά όμως αναγνωρίζω τον εν τέλει συμβολισμό τού επιμύθιου, ως βαθύτερη διάγνωση τού κινηματογραφιστού: Όταν ανοίξουν οι ασκοί τού Αιόλου, τότε σκαλώνει στα δάχτυλα τής εξέλιξης η άκρη τού νήματος τού πουλόβερ. Και τότε είναι να μην ξεκινήσει το τράβηγμα. Στο τέλος παραμένει ένας σωρός νήματος, που ονειρεύεται, ότι κάποτε τουλάχιστον ήταν κουβάρι.
   Δεν είναι λοιπόν μόνον ο Τζημ Μόρισον, που έκανε αναφορά στον βρυχηθμό τής πεταλούδας, ως ασυνείδητη αναφορά στο αντίστοιχο σχήμα τού Lorenz, που αναφέρεται σε κάποιον "παράξενο ελκυστή" τής μαθηματικής θεωρίας τού χάους. Μια προσεκτική ακρόαση τής στερνής πτήσης τής αγριόχηνας, οδηγεί στην πρόσληψη ενός κροταλίσματος, που ωθεί το μπουλούκι ενός θιάσου αντιποίησης αρχής στο βάραθρο.
   Και το πλέον μοιραίο δεδομένο: Μην αναζητήσετε τα πτερά της. Διότι δεν πρόκειται να τα συναντήσετε κάπου συνωστισμένα. Αυτοί που επιδείκνυαν μεις, κομπάζοντας σε βάρος τών υποδουλωμένων "αδυνάτων", θεωρούντες, ότι τα νήματα που τούς κινούν όπισθεν τών παρασκηνίων αποτελούνται από άθραυστο συρματόσχοινο, καλούνται να αντιμετωπίσουν πλέον ένα ακατάσχετο αντίπαλο, ο οποίος βρίσκεται ταυτοχρόνως παντού και πουθενά. Υποτιμώντες τις εγχώριες Ένοπλες Δυνάμεις και παραμερίζοντες τα εγχώρια Σώματα Ασφαλείας, ταμπουρωμένοι πίσω από την EUROGENTFOR και την SEEBRIG καλούνται πλέον μέσα σε συνθήκες καθιζήσεως τού σαθρού βάθρου τους να συνειδητοποιήσουν την στοιχειώδη αρχή τής μηχανικής: Ότι η ράβδος έχει δυο άκρες.


3. ΤΟ ΚΡΟΤΑΛΙΣΜΑ ΤΩΝ ΠΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΑΓΡΙΟΧΗΝΑΣ 

  Δεν τυγχάνω θιασώτης τής υλικής βίας. Προσβλέπω στην πνευματική υπεροχή και στην υπεροπλία, που αυτή προσδίδει. Η περιώνυμος ρήσις τού Μαρξ, ότι "το όπλο τής κριτικής δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κριτική τών όπλων" δεν συνιστά οδοδείκτη για τον υποφαινόμενο. Γνωρίζω, ότι η βία έλκει βία. Και όσο περισσότερο άδικα και ποταπά είναι τα ελατήρια αυτών που την επιλέγουν, τόσο σκληρότερη είναι και εφαρμοζόμενη Νέμεσις σε αυτούς. Είναι αυτονόητο, ότι δεν μπορώ να αρνηθώ σε κανένα το δικαίωμα τής καλώς νοουμένης αυτοάμυνας στην βάση τής ισοτιμίας τών εφαρμοζόμενων μέσων. Είτε πρόκειται για μεμονωμένο άτομο, είτε για κοινωνική ομάδα, είτε για σύνολο λαό. Στην ανατολή όμως κυριάρχησε η νοοτροπία και η πρακτική τής προτροπής "ΒΟΥ ΒΕΪ". Που σημαίνει επέτρεψε στο καλό να συμβεί. Επί τού προκειμένου δεν πρόκειται για κάποια παθητική άδεια προς το καλό, αλλά για ύψιστη εγρήγορση και αποφασιστική κινητοποίηση. Η προτροπή τών Ινδών σοφών: "Έχε υπομονή και θα δεις τα πτώματα τών αντιπάλων σου να πλέουν στον Γάγγη", ακούγεται να υπέχει μια παθητική καρτερία. Όμως το νόημά της είναι διαφορετικό. Στην ουσία συνιστά βεβαίωση για την επικράτηση και τον θρίαμβο τού Καλού. Και το καλό δεν μπορεί να είναι κάτι, το οποίον βρίσκεται πέραν ημών. Εάν εμείς δεν γίνουμε το καλό, σε μια διαδικασία μετουσιώσεως, αυτό δεν θα επικρατήσει. Όταν στο παρελθόν πρότεινα ως μάχιμο πρακτική αυτό που ονόμασα "Αταραξία", είχα ως πρότυπο τον μέγα στρατηλάτη Ιούλιο Καίσαρα και το περιώνυμο "VEDI - VIDI - VICI". Ο Ιούλιος Καίσαρ επέτυχε να νικήσει τις λεγαιώνες τού Πομπιήου στην εκστρατεία τής Ισπανίας, με την εφαρμογή ενός εξόχου στρατηγικού τεχνάσματος, χωρίς να δωθεί μάχη. Έτσι κατάφερε να επιβληθεί, αποφεύγοντας μια αιματηρή εμφύλια σύγκρουση. Μια σόφρων και μελετημένη στρατηγική, μπορεί να ελαχιστοποιήσει μια θερμή συγκρουσιακή διαδικασία. Τουναντίον, μια βίαιη σύγκρουση, η οποία στερείται σοβαρής στρατηγικής, έστω κι αν κερδηθεί σε επιχειρησιακό επίπεδο, μεσοπρόθεσμα παραμένει άκαρπη.

  Η συμβολισμός τής αγριόχηνας έχει τεράστια σημασία στην συγκρότηση ενός μαχητού και αξίζει όχι μόνον να μελετηθεί σε βάθος, αλλά να εσωματωθεί δημιουργικά στον πολεμικό του εξοπλισμό. Στην ουσία δεν είναι ο θηροφύλακας, που θέτει εκτός μάχης τον θηρευτή τής τελευταίας αγριόχηνας, αλλά η ίδια η αγριόχηνα. "The Wild Geese" είναι μια γνωστή πολεμική τανία με τους Ρότζερ Μουρ, Ρίτσαρντ Μπάρντον και Ρίτσαρντ Χάρρις, που καθιέρωσε στον κινηματογράφο την μάχιμο εκφορά αυτού τού συμβόλου.

  "Η Αγριόχηνα Χτυπάει τα Φτερά" αποτελεί την πέμπτη από τις δεκαοκτώ ασκήσεις τής Πολεμικής Τέχνης τού Ναού Σαολίν και αποσκοπεί στο βύθισμα τού "Τσι", τής ενέργειας, στο ανθρώπινο σώμα. Υπό αυτήν την έννοια, η συμβολική, την οποία δρομολογεί ο Βούλγαρης στο εν λόγω επισόδειο μόνον τυχαία δεν είναι. Το χάος που ανοίγεται αυτήν την στιγμή, όχι μόνον μπροστά στο θλιβερό τρίο τών Τσίπρα, Κοτζιά και Καμμένου, θα γιγαντώνενται με διαδικασσία χιονοστιβάδας ημέρα με την ημέρα. Και η υποπίεση που αυτό ασκεί, έλκει πλέον στα έγκατα σύνολο το δωτό πολιτικό κατεστημένο. Ειδικά ο Καμμένος αισθάνθηκε σε κάποια φάση τις ψιχάλες τών πολιτών στο σβέρκο. Θα έπρεπε κατά συνέπεια να είναι πιο προσεκτικός και λιγότερο προκλητικός. Από την εποχή, που οι Νεπαλέζοι μακέλεψαν τούς Έλληνες για λογαριασμό τών ναζί στο Δίστομο, έχουν αλλάξει κάποιες ευαίσθητες ισορροπίες στην συναισθηματική σφαίρα. Ο βόμβος τής θύελλας που καταφθάνει εκφράζεται αρχικά με κάποιους κόκκους σκόνης. Εάν ήσαν στοιχειωδώς προνοητικοί, θα το είχαν αντιληφθεί. Αντι αυτού χύνουν με μανία λάδι στην φωτιά. Ούτε ψίλος στον κόρφο τους.



4. ΤΟ "ΠΡΟΒΛΗΜΑ" ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΟΣ ΚΑΙ Η "ΕΛΛΗΨΗ ΗΓΕΤΟΥ"  

  Στο ιστολόγιο τού φίλου Διοδότου διάβασα την αναδημοσίευση ενός κειμένου τού Θύμιου Παπανικολάου από το "Ρεσάλτο" σχετικά με τα μειονεκτήματα, που προέρχονται από την έλλειψη ενός οργανωμένου φορέα, ο οποίος θα μπορούσε να τεθεί επικεφαλής στην διαδικασία αποδόμησης τού ελλαδικού κατεστημένου, στην φάση που αυτό δέχεται έντονη αμφισβήτηση από την συντριπτική πλειοψηφία τού κοινωνικού σώματος, που κορυφώνεται με την συμφωνία για το Μεκεδονικό. Αυτό το δεδομένο αποτιμάται από τον Θύμιο Παπανικολάου ως η σημαντικότερη αδυναμία τής τρέχουσας φάσεως και ως απώλεια μιας τεράστιας ευκαιρίας. Ο Διόδοτος δέχθηκε έντονη κριτική στα σχόλια αυτής τής ανάρτησης, επειδή αναδημοσίευσε το κείμενο ενός ιστολόγου αριστερής κατευθύνσεως, βάσει τής επιχειρηματολογίας, ότι ενώ το κείμενο έχει πατριωτική εκφορά, ο κειμενογράφος δεν διέπεται από ειλικρίνεια, διότι είναι αριστερός, επιδιώκοντας έταιρες στοχεύσεις από αυτές τού καλώς νοούμενου πατριωτισμού.
  Τόσο το κείμενο τού Θύμιου, όσο και η κριτική που αυτός υπέστη στα σχόλια, είναι ενδεικτικές για τις αγκυλώσεις που κυριαρχούν στην μέση αντίληψη. Το "Ρεσάλτο" ξεκίνησε ως περιοδικό έντυπο με τεκμηριωμένη και μαχητική πατριωτική εκφορά αρκετά πριν καθιερωθεί το διαδίκτυο και - κατά την γνώμη μου - συνέβαλε σε σημαντικό βαθμό στην πατριωτική μεταστροφή τής Ελλαδικής κοινωνίας. Ότι ο Θέμιος Παπανικολάου είναι αριστερός, αποτελεί προτέρημα και όχι μειονέκτημα. Όχι διότι οι αριστεροί είναι καλύτεροι τών δεξιών, αλλά διότι ένας αριστερός εκ τών πραγμάτων έχει καλύτερη πρόσβαση σε ανθρώπους που συμπαθούν, ή ανήκουν ιδεολογικά στην αριστερά. Ειδικά στην φάση, που η νεοταξική αληταμπουρία προωθούσε την στρατηγική τής μετατροπής τού αριστερού χώρου σε Δούρειο Ίππο τού εθνομηδενισμού στην Ελλάδα, παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες καταξιωμένων αριστερών - όπως ο Γιώργος Καραμπελιάς - στον χώρο τών εντύπων με σαφή πατριωτικό προσανατολισμό, επέτυχαν να ανοίξουν αυτήν την προοπτική σε ένα ζωντανό τμήμα τής νεολαίας, εντάσσοντας στο σύνολο φάσμα ως συνεργάτες / συνοδηπόρους σημαντικούς διανοούμενους και από άλλους χώρους με διαφορετικό ιδεολογικό προβληματισμό, όπως ο Θεόδωρος Ζιάγκας. Αυτή η διαδικασία ήταν απολύτως φυσιολογική, διότι στην δεκαετία τού '70 η αριστερά ήταν αυτή που πρόβαλε τα συνθήματα για εθνική ανεξαρτησία και κατάργηση τών ξένων βάσεων στην Ελλάδα, όταν η δεξιά πιπίλιζε τα "ανήκομεν εις την Δύσιν" και οι μειωδότες κήνσορές της εφάρμοζαν την πολιτική τού "Η Κύπρος κείται μακράν". Οι νεότεροι βεβαίως δεν έχουν ζήσει αυτά τα γεγονότα και εύκολα παρασύρονται σήμερα - σε φάση που (ευτυχώς) η αριστερά έχει αυτοκαταργηθεί - από τα σύνδρομα ανθρώπων, οι οποίοι μένονται ένεκα παραταξιακών αγκυλώσεων. Αυτή η διαπίστωση δεν αναιρεί το γεγονός, ότι στο θέμα τής Μακεδονίας το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος στήριξε εθνοπροδοτικές θέσεις. Αυτές όμως οι επιλογές ανάγονται σε τελείως διαφορετικές διεργασίες, από αυτές που προβάλλουν τα ακραιφνή αντικομμουνιστικά ιστολόγια. Η εμβάθυνση επί τού θέματος δεν είναι τής στιγμής. Όμως για λόγους αποδώσεως τής προηκούσης τιμής δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ το όνομα τού Νίκου Βεργίδη, ο οποίος πρόσφερε την ζωή του (χωρίς να είναι ο μόνος) για να προβάλλει σημαντικά διαφωτιστικά δεδομένα σχετικά. Και όταν ανφέρομαι στην αριστερά, δεν εννοώ τίς ηγεσίες κομμάτων ή οργανώσεων, οι οποίες ήταν όλες ανεξαιρέτως για φάπες, αλλά την πληθώρα μεσαίων και κατώτερων στελεχών, που με αυταπάρνηση και αναμφισβήτητο προσωπικό κόστος προώθησαν πατριωτικές - κοινωνικές στοχεύσεις. Αυτή η διαπίστωση δεν διέπεται από συμπλεγματισμό τού γράφοντος, έναντι τών όποιων κατώτερων τών χρονικών στιγμών ηγεσιών, δεδομένου, ότι το πεπρωμένο και οι οι επιλογές μου με οδήγησαν να φέρω τσάρκες σε αρκετά κλιμάκια και φόρα. Ούτε και έχω τον παραμικρό ενδοιασμό σήμερα, να δηλώσω, ότι υποκλείνομαι ενώπιον πατριωτικών οργανώσεων, οι οποίες ανήκουν στην άκρα δεξιά - όχι όμως ενώπιον συστημικών μαγαζιών, όπως η λεγόμενη "χρυσή αυγή", οι καρατζαφέρηδες και οι πλεύρηδες. Με την πλεοψηφία τών στοχεύσεων υγειών οργανώσεων τής άκρας δεξιάς, ταυτίζομαι, έστω κι αν διαφοροποιούμαι έναντι αφελών στερεότυπων, όπως ο φυλετισμός και ο άνευ όρων αντικομμουνισμός. Παρ' όλο, που η δραστηριότητα αυτών τών οργανώσεων χαρακτηρίζεται από σοβαρές παραλήψεις, όπως η αποκατάσταση τής υστεροφημίας στην εθνική - λαϊκή συνείδηση τού Νίκου Σαμψών, ενός σημαντικού Έλληνα με τεράστια προσφορά στούς Κυπριακούς Αγώνες.
   Το πρόβλημα με τον Θύμιο εν τέλει δεν είναι ότι αυτός είναι αριστέρος. Η πατρίδα μάς χρειάζεται όλους και όσοι σκάπτουν χαντάκια από παραταξιακή προκατάληψη κάθε άλλο παρά ωφελούν. Το πρόβλημα είναι, ότι ο Θύμιος είναι ακόμη κολημμένος σε στερεότυπα, που ξεπεράστηκαν από την ζωή και ενώ είναι πλέον νεκρά, κάποιοι εμμένουν να τα αφήνουν άταφα. Μπαρούφες τού είδους "κόμμα νέου τύπου", "δικτατορία τού προλεταριάτου" (δηλαδή δικτατορία τού κομμουνιστικού κόμματος, ήτοι δικτατορία τού γενικού γραμματέως αυτού τού κόμματος) "προλεταριακή πρωτοπορεία" και τα συναφή συνιστούν πολιτικό φολκλόρ, που ακόμη και τα μουσεία θα τα έριχναν στα μπάζα, για να μην πιάνουν χρήσιμο χώρο ασκόπως.
    Αυτό δεν σημαίνει, ότι από την αριστερή ιδεολογία, πετιώνται τα πάντα στον κάλαθο τών αχρήστων. Κατ' μουσίαν ο Μαρξισμός συνιστά ένα δωτό κακέκτυπο αντίγραφο τού καπιταλισμού, με φρούδο άρωμα υποτιθεμένης κοινωνικής δικαιωσύνης, στο βαθμό που στηρίχθηκε στις ίδιες υλιστικές αξίες με αυτόν και εφήρμοσε τον ίδιο και χειρότερο κρατικό πατερναλισμό. Αυτοί που μένονται ως αντικομουνισταί, προσποιούνται ότι ανακάλυψαν τον τροχό, ενώ οι βασικότεροι διανοούμενοι τού μαρξιστικού χώρου, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του, ήδη από το 1948, όταν ο Κορνήλιος Καστοριάδης διακήρυξε: "Θα πρέπει να αποφασίσουμε εάν θα είμαστε μαρξιστές ή επαναστάτες".
    Ο Μαρξισμός μπορεί να πέθανε. Όμως κατάφερε να επιβιώσει - και να είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρος από οποιαδήποτε άλλη εποχή - ο κεντικός του στόχος, που είναι η κοινωνική ανατροπή. Σε χώρες βεβαίως που η κοινωνία υφίστανται καθεστωτικό αξανδραποδισμό και όχι σε χώρες που ευημερούν, όπως η σημερινή Ρωσία. Έχω πλήρη κατανόηση για την μεταστροφή τού Γεωργίου Γιωργαλά, ο οποίος στάθηκε διανοούμενος σημαντικού εύρους, από αποφασισμένο στέλεχος τής αριστεράς σε ακραιφνή αντικομμουνιστή. Όμως, παρά την μεγάλη εκτίμηση που θρέφω στην προσφορά του, κατ' ουσίαν τον συμπονώ. Διότι, ενώ ακολούθησε πάντοτε την φωνή τής καρδιάς του με άκρα συνέπεια, δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει με ορθρό τρόπο την σφαγή τών εργατών στην Ουγγαρία το 1956 από το Σοβιετικό καθεστώς. Η ερμηνεία και η αποτίμηση τού Σταλινικού φαινομένου συνιστά ένα από τούς πλέον δύσβατους ιστορικούς γρίφους. Το πρόβλημα με τον Γιωργαλά είναι ότι πέρασε από την πίστη στα μαρξιστικά στερεότυπα στην πίστη τών αντίπερα στερεοτύπων, χωρίς να μπορέσει να διεισδύσει στο ιστορικό βάθος τών διεργασιών. Η κριτική αυτή μπορεί να γίνεται εύκολα ίσως από κάποιον άνθρωπο, που είναι νεώτερος από αυτόν και έχει ζυμωθεί με βιώματα και πληροφορίες πιο πρόσφατες. Ο άνθρωπος συνιστά ένα δράμα τής εποχής του. Και η μαρτυρία που καταθέτει, είναι άμεσα συνυφασμένη με αυτό το δράμα. Γι αυτόν τον λόγο είναι πολύ προτιμότερη από το να επικρίνουμε, να απορρίπτουμε, ή να δαιμονοποιούμε, η επίγνωση, ότι οφείλουμε να σκύβουμε επάνω από τα καθέκαστα με στόχο να τα μελετήσουμε, για να τα ερμηνεύσουμε. Αποδίδοντας τον δέοντα σεβασμό σε όσους μόχθησαν γι αυτό, το οποίον θεώρησαν ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο, ασχέτως τι χρώμα είχε το μετερίζι που επέλεξαν.
   Αναμφιβόλως η αναγκαιότητα τής κοινωνικής ανατροπής χρειάζεται πλέον την έδραση σε μια νέα επαναστατική θεωρία. Ενώ ο μαρξισμός απέτυχε πλήρως στην δομή τών ερμηνειών και τών στοχεύσεων που επέλεξε (και δυσττυχώς καθιέρωσε) - διαδικασία αναμενόμη ως προϊόν ιλλουμινιστικής, αντικοινωνικής συνομωσίας - η μέθοδος που χρησιμοποίησε στην συγκρότηση τού οργάνου ήταν - κατά την γνώμη μου - αριστοτεχνική. Διότι εδράζετο τόσο επί φιλοσοφικής βάσεως (ως "διαλεκτικός υλισμός") όσο και επιστημολογικής / κοινονιολογικής βάσεως (ως "επιστημονικός σοσιαλισμός"). Μπορεί και τα δυο αυτά μπαστούνια τής μαρξιστικής θεωρίας να είναι σαθρά. Οι βράχοι όμως που επελέχθησαν να στηθούν αυτά, είναι στέρεοι. Κατά συνέπεια, ενώ το επερχόμενο θεωρητικό οικοδόμημα δεν μπορεί παρά να στηθεί νέο εκ θεμελίων, η επιλογή τού δομικού χώρου δεν μπορεί παρά να είναι ο γρανίτης.

   Τα περί επαναστατικού φορέως, που αναφέρει ο Θύμιος, είναι κατά την γνώμη μου παρωχημένα στερεότυπα. Αυτό δεν σημαίνει, ότι απορρίπτω γενικώς την αναγκαιότητα των οργανωμένων δομών, απολυτοποιώντας τον αυθορμητισμό. Όμως, τόσο το οργανωμένο, όσο και το αυτόνομο, χρειάζονται στην εποχή μας νέο προσδιορισμό. Ειδικά στην εποχή τού διαδικτύου, που τα λεγόμενα "μέσα κοινωνικής δικτυώσεως" χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τα νεοταξικά επιτελεία στην διαξαγωγή τών λεγόμενων "έγχρωμων επαναστάσεων", όπως το σεπτεμβριανό μπάχαλο τού Σόρος με εφαρμή την σχεδιασμένη από τα ίδια κυκλώματα δολοφονία τού Γρηγορόπουλου, μέσω εισαγμένων επαγγελματιών εκτελεστών, το ζήτημα τών οργανωτικών δομών συνιστά μια τελείως νέα προβληματική.
   Αυτό που χρειάζεται μια κοινωνία για να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει δημιουργικά, δεν είναι η "πρωτοπορεία" κάποιας κοινωνικής τάξεως, ή μια κάθετα οργανωμένη μάζωξη σιδηράς πειθαρχίας στην βάση κάποιου συγκεντρωτισμού, αλλά μια ισχυρή πνευματική ηγεσία. Για μια τέτοιου είδους πνευματική ηγεσία το ομογάλακτο τών ιδεών συνιστά πνευματικό θάνατο. Ο τρόπος που μπορεί αυτή να επιδρά δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με διοικητικού τύπου επιβολές, μηχανάκια τής πλειψηφίας, "δημοκρατικές διαδικασίες" συνεδριακών εμποροπανηγύρεων και τοιαύτα. Μια πνευματική ηγεσία δεν χρειάζεται να είναι καν ενιαία. Συντονισμένη καλείται να είναι μονον κάποια ιδιαίτερα βαρύνουσα πύκνωσή της, η οποία δέον να αποτελείται από πρόσωπα που έχουν ενδυθεί σημαντικά ιερατικά καθήκοντα σε προηγούμενες ενσαρκώσεις και έχουν συνεργασθεί σε παρελθόν γίγνεσθαι. Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζονται μακροσκελείς προσυνεννοήσεις, εμπεριστατωμένες επιχειρηματολογίες και ενδελεχείς αναλύσεις. Ίσως να είναι περιττό και ένα αμοιβαίο κοίταγμα στα μάτια, δεδομένου ότι η σχέση αυτή είναι εκ προοιμίου οργανική και πριμοδοτείται από υπεράνθρωπο επιτελικό κέντρο.
   Οι μέχρι τώρα εξελίξεις θεωρώ, ότι επιτρέπουν να διαφαίνεται και ο επερχόμενος ηγέτης, καθώς και η αναπληρώτριά του, δεδομένου ότι οι ρόλοι διανέμονται ως ειναι φυσικόν μεταξύ τών φύλων. Ο ηγέτης δεν είναι αναγκαίον να είναι μέλος τής πυκνώσεως, αλλά, έχων το απαραίτητο δώρημα, λειτουργεί ως οργανικός παρακείμενος, εντεταλμένος με πρωταγωνιστικό ρόλο στα εξωτερικά γυρίσματα.
   "Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη". Ήδη η ζωή έχει καθιερώσει τον Μεγάλο Παρεμβαίνονται. Αυτός βρίσκεται παντού και πουθενά. ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ. Ψυχή του η ψυχή τού Ελληνικού Λαού. 


5. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΥΜΦΩΝΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

  Εκτιμώ ότι ο μεγάλος χαμένος τού προσυμφώνου για το Μακεδονικό πρόκειται να είναι ο Χρήστος Παπουτσής. Το μακέλεμα από την SEEBRIG επικαιροποιεί το μακέλεμα τών Αγανακτισμένων επί υπουργείας του στο "δημοσίας τάξεως(!)" από την EUROGENTFOR. Γνωρίζω, ότι θα προβάλlει αυτός το επιχείρημα ενώπιον τού εισαγγελέως, ότι άλλοι κινούσαν τα νήματα όπισθεν αυτού. Σε αυτήν την περίπτωση ισχύει όμως το "Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνσιν εκ τού ταμείου".