ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΤΟ ΛΟΥΡΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΤΡΗΤΟΥ

"Έχε υπομονή και θα δεις τα πτώματα των εχθρών σου να επιπλέουν στον Γάγγη"
Ινδική Παροιμία



1. JENSEITS VON GUT UND BÖSE

Περί ενός μπορώ να διαβεβαιώσω τούς ευγενείς επισκέπτες αυτής τής σελίδας. Κατά την διάρκεια τών προσεχών μηνών δεν πρόκειται να μονοτονήσουμε. Το ελληνικό στοιχείο μοιάζει να έχει ανακαλύψει εκ νέου την χαρά. Αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, όχι μόνον διότι κατ' αυτόν τον τρόπο ανεβαίνουνε οι συχνότητες τού πεδίου, αλλά, καθώς ξεκαθάρισε πριν κάμποσες δεκαετίες ο Δημήτρης Πουλικάκος, "Και εμείς για γιορτές ψάχνουμε".

Περιδαβαίνοντας τις δυο τελευταίες ημέρες το διαδίκτυο, αποκομίζω την εντύπωση, ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων γράφουν, τεντώνουν ένα σχοινί μεταξύ αυτοκτονίας και ευτυχίας, αναλόγως τού ρόλου και τής ιδιοσυγκρασίας, που χαρακτηρίζουν ένα έκαστο:

Για τούς μεν βρισκόμαστε, λόγω αυτών που εξαγγέλλει και πράττει η νέα κυβέρνηση, όχι μόνον έμπροσθεν τού γκρεμού, αλλά έχουμε επιχειρήσει ήδη βουτιά στο βάραθρο. Ισχυρίζονται, ότι το νέο κυβερνητικό σχήμα αποτολμά μια ανυπολόγιστης επιπολαιότητος μετωπική ρήξη με τούς "εταίρους", χωρίς να είναι εις θέσιν να σταθμίσει και να ελέγξει τις συνέπειες αυτών των κινήσεων. Αναλόγως βεβαίως των πολιτικών επιλογών τους, θεωρούν αυτοί, ότι η κυβέρνηση καταστρέφει ασύστολα και απερίσκεπτα την χώρα, ή ότι επί τέλους αποτολμάται η ποθούμενη ριζική μεταστροφή, στην κατεύθυνση της κοινωνικής και εθνικής αναγεννήσεως.

Η εκτιμήσεις τής άλλης κατηγορίας βρίσκονται στον αντίποδα τής περί μετωπικής συγκρούσεως επιχειρηματολογίας. Ισχυρίζονται, ότι η κυβέρνηση ξεκίνησε ήδη τις κυβιστήσεις και ότι δεν ασκεί ρήξη ούτε καν σε επίπεδο επιχειρημάτων και προπαγάνδας.

Εγώ εξακολουθώ να επιμένω, ότι μια φρόνιμη και πράα αποτίμηση όσων συμβαίνουν, πείθει ότι ούτε το ένα συμβαίνει, ούτε το άλλο.

Εγώ το έγραψα και επιμένω: Ασπιρίνες ναι, εγχείρηση όχι.

Αλλαγές θα γίνουν στις φόρμες και μάλιστα θεαματικότατες. Όσο αφορά όμως την ουσία, δεν θα αλλάξει τίποτε. Και επιμένω: Ναι, οι αλλαγές στις φόρμες είναι και αναγκαίες και ωφελούν. Και μπράβο τους που τις κάνουν. Όμως χωρίς αλλαγές ουσίας, τα υπάρχοντα αδιέξοδα απλώς θα μετατεθούν χρονικά, ενώ οι αιτίες που τα αναπαράγουν θα βαθαίνουν.

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να μού απευθύνει το ερώτημα, ποιες αλλαγές είναι αλλαγές μορφής και ποιες αλλαγές ουσίας;

Ευχαριστώ, όποιον καλοθελητή επιχειρεί να με στριμώχνει με επιχειρήματα. Παρεπιπτόντως, το βρισίδι δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα, διότι έχω ζήσει ήδη 43 χρόνια σε μια τραχιά χώρα τού εξωτερικού ως πολίτης δευτέρας κατηγορίας. Δεν είχα την μανούλα μου εδώ να μού ψήνει καφεδάκι και τα τελευταία 10 χρόνια πριν πεθάνει (πριν 24 χρόνια) δεν μπόρεσα να την δω, με ελάχιστες εξαιρέσεις κάθε 4 χρόνια, όταν εγίνοντο εκλογές στην Ελλάδα, ως ακτιβιστής τού κινήματος αντιρρησιών στρατεύσεως.

Υπό αυτήν την οπτική, η νέα κυβέρνησις μεγάλου συνασπισμού, έχει στόχο να δώσει μια ανάσα σε ένα σύστημα, που έχει φθάσει σε  όρια ακατάσχετης δύσπνοιας. Τα παράθυρα θα ανοιχθούν, ώστε να μπει οξυγόνο. Οι μυτιές όμως, οι οποίες βγάζουν άχρηστα τα πνευμόνια, το διάφραγμα και κυρίως  τον εγκέφαλο, όλο το θυμικό και το παρασυμπαθητικό, θα συνεχισθούν. 

Ας δούμε όμως συγκεκριμένα τα βασικά στοιχεία των πρόσφατων εξελίξεων:
Πέρα από επαναπροσλήψεις τών καθαριστριών, ελαφρύνσεις των δανειοληπτών, αυξήσεις μισθών σε κάποιες "ειδικές" ομάδες, κατάργηση τής αξιολόγησης, σταμάτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, πράγματα που είναι αφάνταστα θετικά και είμαι εις θέσιν να γνωρίζω τι έστί άστεγος και πεινασμένος, τι εστί μια οικογένεια σε πλήρη απόγνωση, αποτίμηση τής δεούσης τιμής σε ηρωϊκώς υπέρ πατρίδος πεσόντες - όσο κι αν αυτό ηχεί παράδοξο - όλα αυτά είναι ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ. Για ποιο λόγο, θα αναπτύξω στην συνέχεια, χωρίς όπως ήδη έγραψα να αμφιβάλλω, ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει όλα τα υποσχεθέντα.
Κατά την άποψή μου τρία είναι τα βασικά δρώμενα τις τελευταίες ημέρες, οι οποίες σηματοδοτούν τις κυβερνητικές επιλογές και στο μέλλον:

1) Η άσκηση βέτο στην επέκταση των κυρώσεων τής ΕΕ. εις βάρος τής Ρωσίας
2) Η δημόσιες δηλώσεις κατά την συζήτηση του υπουργού οικονομικών κ. Βαρουφάκη με τον εκπρόσωπο τού Eurogrup κ. Ντάισελμπλουμ υπό δημοσιογραφική κάλυψη
3) Η ρίψη στεφάνου από τον υπουργό αμύνης κ. Καμένο στα Ίμια.

Οπωσδήποτε θα αναφερθώ στην συνέχεια και στο γενικότερο κλίμα και στην επιλογή προσώπων. Και με αφορμή την μαγνητοσκόπηση, σύνδεσμος τής οποίας κατατέθηκε στα σχόλια τής προηγούμενης αναρτήσεως, σχετικά με την πρόσφατη διάλεξη τού νέου υπουργού εξωτερικών Νίκου Κοτζιά στο βιβλιοπωλείο "Ιανός". 

Ας πάρουμε το πρώτο σημείο:
Όταν είχε εκλεγεί ο τραμπάκουλας και νεκροθάφτης τής Ελλάδας Παπαντρέας το 1981, με τα συνθήματα "έξω το ΝΑΤΟ, έξω η ΕΟΚ, έξω οι βάσεις τού θανάτου", η πρώτη κίνηση που έκανε σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής, ήταν να βάλει σε σύνοδο τού ΝΑΤΟ βέτο σε απόφαση καταδίκης τού Γιαρουζέλσκι. Το πόπολο χειροκρόταγε τότε περιμένοντας ουσιαστική αλλαγή στην εξωτερική πολιτική. Από την διαδικασία όμως των συνομιλιών τής επιτροπής για την διαπραγμάτευση με στόχο την απομάκρυνση των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ από την Ελλάδα, μετά από μια δαιδαλώδη διαδικασία παρελκυσμών, ώστε να υπάρχει σασπένς για το πόπολο, όχι μόνο δεν έφυγαν οι βάσεις, όχι μόνο δεν απομακρύνθηκαν τα πυρηνικά από τις Γούρνες, αλλά έπεσε καπάκι και βάση στο Άκτιο, για την στάθμευση και υπηρεσιακή λειτουργία των AWACS, η οποία αναβάθμισε τον ρόλο τής Ελλάδος στην πρόσδεσή της στο άρμα τού ψυχρού πολέμου. 

Οι εναγκαλισμοί στην συνέχεια τού παπατζή με τον Γιασέρ Αραφάτ και η απομάκρυνση των μαχητών τής Φατάχ και τού Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση τής Παλαιστίνης από την Βηρυτό στην Λιβύη με ελλαδικά πλοία, ήταν το επόμενο πυροτέχνημα. Τελικά το ζητούμενο ήταν πώς θα ξεκουμπιστούν οι Παλαιστίνιοι από την Λίβανο, στα πλαίσια τής προώθησης τής διχοτομήσεώς του, ή η φορολόγηση τού ΚΙΣ; Καθότι η επιθετική στρατιωτική μηχανή τού Ισραήλ, έχει φτιαχθεί και εξακολουθεί να φτιάχνεται με ελληνικό χρήμα. 

ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑΜΕ - ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΛΟΙ - ΟΥΤΩΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΦΟΡΜΑΣ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ ΣΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ.

Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το κάζο τής ΕΕ. με τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία, θα πρέπει να μπορέσουμε να κατανοήσουμε, πώς λειτούργησαν αυτές οι κυρώσεις, ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΝΩ ΕΝΙΣΧΥΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΒΓΗΚΑΝ ΞΥΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ.
Ο πολιτική τής Ρωσίας δεν έχει γίνει κατανοητή. Όσο επιχειρούμε γεωπολιτικές αναλύσεις με αναφορά την Ρωσία (ή και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση) είτε καταναλώνοντας την κοπριά των δυτικών μαζικών μέσων, είτε εγκλωβισμένοι σε μαρξιστικού τύπου σχήματα, ανοίγουμε τρύπες στο νερό.
Η Ρωσία επί Χρουτσώφ αντιμετώπιζε άμεσο επισιτιστικό πρόβλημα, εισάγοντας μεγάλη ποσότητα δημητριακών από τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Σήμερα η Ρωσία όχι μόνον είναι αυτάρκης σε δημητριακά, αλλά εξάγει 140.000 τόνους δημητριακών ετησίως στις ΗΠΑ.
Μια χώρα για να επιβιώσει σε συνθήκες αποκλεισμού χρειάζεται δυο πράγματα. ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΟΠΛΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ. Και η Ρωσία είναι σε θέση σήμερα, όχι μόνον να είναι αυτάρκης στούς δυο αυτούς τομείς ΑΛΛΑ ΠΡΟΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. Δεν αντιλέγω, ότι χρειάζονται και τα πορτοκάλια και τα φουλάρια. Αυτά όμως μπορεί η Ρωσία να τα προμηθευθεί και από την Τουρκία. Οι τούρκοι πασάδες, μπροστά στα σχέδια διαμελισμού τής παράγκας τους, που προωθούν οι δυτικοί, είναι αναγκασμένοι να ελιχθούν με την ανατολίτικη κουτοπονηρία που τους διακρίνει, προς πάσα κατεύθυνση. Και το ΝΑΤΟ πλέον βάζει από παντού νερά. Διότι οι κύριοι με τα σουτιέν τής Bohemian Groove έχουν βάλει μπροστά την επιβολή τού Αρμαγεδώνος, ως τελευταία φάση τού σχεδίου τής κουκουβάγιας, που υπηρετούν.

Για ποιο λόγο δεν τόλμησαν να κάνουν οι δυτικοί την εισβολή που σχεδίαζαν στην Συρία με τα χαλιά από βόμβες των Β52; Οι επικεφαλείς τού στρατού ήταν αυτοί, που συγκρούστηκαν με την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ. Έκαναν το πείραμα και φάγανε σφαλιάρα πρώτης τάξεως. Οι Ρώσοι καταρρίψανε δυο πυραύλους, όταν το θέμα ήταν ακόμη σε εξέλιξη. Γράφτηκε, ότι οι πύραυλοι αυτοί εκτοξεύθησαν από πλοία τού Ισραήλ. Αυτό είναι ψεύδος. Οι πύραυλοι εκτοξεύθηκαν από την βάση τού Γιβραλτάρ και έγιναν αλοιφή για κάλους. Όταν οι δυτικοί κατάλαβαν πού πάει η δουλειά, προτίμησαν μια ήττα από αδράνεια, μπροστά σε ένα στρατιωτικό ξεβράκωμα. Διότι έτσι κι αλλιώς το ΝΑΤΟ συμβατικό πόλεμο εναντίον τής Ρωσίας δεν είναι πλέον σε θέση να κάνει.
Γι' αυτόν τον λόγο υποχρεώθηκαν οι δυτικοί να ανοίξουν μετά το μέτωπο στην Ουκρανία. Προσπάθησαν να σώσουν τα προσχήματα από την ήττα τους, δείχνοντας, ότι είναι εις θέσιν να απειλούν την Ρωσία δίπλα στα σύνορά της.
ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΑΜΕΝΟΙ.
Οι Ρώσοι τούς ροκανίζουν σιγά - σιγά στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, κάνοτας εν τέλει μια κατανοητότατη για την δημοσιότητα φιλειρηνική πολιτική στο ζήτημα. Οι δυτικοί έχοντας ταυτιστεί με τούς ισλαμοφασίστες, ταυτίστηκαν στην Ουκρανία και με τους ναζί. Έτσι χάνουν βήμα προς βήμα την νομιμοποίηση μέσα στην δική τους περιοχή, ενώ η συμπάθεια για την Ρωσία διογκώνεται.
Και έχουν γίνει και άλλα πολύ χοντρά λάθη από τούς δυτικούς, όσο αφορά τις στρατηγικές επιλογές, στα οποία θα αναφερθώ στο κεφάλαιο τής γεωπολιτικής.

Να γράψουμε και το άλλο; Πριν από δυο μήνες περίπου, πέρασαν για μερικές ημέρες δυο πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στην Μαύρη Θάλασσα και πλησίασαν την Κριμαία για λόγους αντιπερισπασμού και γοήτρου. Μετά δυο ημέρες τα μάζεψαν και έφυγαν σαν βρεγμένες γάτες. Μετά την αποχώρηση των πλοίων από την μαύρη θάλασσα δήλωσαν παραίτηση 45 μέλη τών πληρωμάτων. Αυτό που είχε συμβεί ήταν, ότι κάποια στιγμή πετούσαν πάνω από αυτά τα πλοία μαχητικά τής Ρωσίας, ενώ στα πλοία δεν λειτουργούσε τίποτε. Όχι μόνον τα ραντάρ, αλλά ούτε τα καζανάκια στις τουαλέτες μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν. 

Οι προηγούμενες αναφορές για την Ρωσία εγράφησαν σχετικώς με τις κυρώσεις που επιβλήθησαν σε βάρος της. Η παρουσία όμως τής Ρωσίας στην διεθνή σκηνή συνδιαμορφώνει μονίμως με έντονο τρόπο τον κεντρικό άξονα τής γεωπολιτικής πραγματικότητος. Στο ζήτημα αυτό θα επανέλθω σε αυτό το κείμενο, όταν προσπαθήσω να προσεγγίσω το ζητούμενο τής γεωπολιτικής. Στην βιντεοσκόπηση τής διαλέξεως τού νέου ΥΠΕΞ που προανέφερα, ο κ. Κοτζιάς υπεισήλθε στο ζήτημα αυτό  και με συγκεκριμένες αναφορές στον Αλεξάντερ Ντούγκιν. Σχετικά με τον ρόλο αυτού στην διαδικασία διαμορφώσεως τών γεωπολιτικών επιλογών τού Κρεμλίνου έχουν επικρατήσει εσφαλμένες αντιλήψεις και θεωρώ, ότι ένας επαναπροσδιορισμός τού ζητήματος τής γεωπολιτικής πέραν των παρανοήσεων που επικρατούν, επιβάλλει και την αποτίμηση τού ρόλου του Ντούγκιν συμφώνως προς τις πραγματικές του διαστάσεις. Γενικότερα όμως, το ζήτημα τής γεωπολιτικής ως επιστήμης μάς ανάγει στα ιστορικά δεδομένα, από τα οποία αυτή έλκει την εν τέλει διαμόρφωσή της από τον καθηγητή Karl Haushofer, τουτέστιν στις ζυμώσεις, που αφορούν την συγκρότηση και μετέπειτα πορεία τού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας NSDAP. Σχετικά με τα αντίστοιχα γεγονότα έχουν κυριαρχήσει μυθεύματα, τα οποία εάν δεν αναιρεθούν βήμα προς βήμα, είναι αδύνατον να συγκροτηθεί ένα φρόνιμο αναλυτικό όργανο επί γεωπολιτικής βάσεως. Πάντοτε στα ζητήματα υψηλής πολιτικής υφαρπάζει την προσοχή μας κάποιο προσκήνιο. Όπισθεν αυτού όμως λειτουργούν παρασκήνια, τα οποία είναι καθοριστικής σημασίας, στα οποία η πρόσβαση δεν είναι αυτονόητος και δεν είναι δυνατόν να καταστεί αυτή δυνατή χωρίς διεισδυτική διάθεση, κριτικό πνεύμα, αλλά και κατά το δυνατόν προσωπική εμπειρία στούς χώρους όπου αυτά διαδραματίζονται.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα τής πρόσφατης αρνησικυρίας τής Ελληνικής κυβερνήσεως εναντίον τής αποφάσεως περαιτέρω κυρώσεων σε βάρος τής Ρωσίας αξίζει να σημειωθεί - πέραν τής αναφοράς τού βέτο, που πρόβαλε ο Παπανδρέου το 1982 στην απόφαση καταδίκης τού Γιαρουζέλσκι και τών λόγων, ένεκα τών οποίων αυτές στρέφονται περισσότερο εναντίον αυτών που τις επιβάλλουν παρά εναντίον αυτών που τις δέχονται - και το βέτο τής κυβερνήσεως Καραμανλή στο Βουκουρέστι σχετικά με την είσοδο των Σκοπιανών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. με το όνομα Μακεδονία.
Είναι ενδιαμέσως εμφανέστατο, ότι και οι δυο παλαιότερες περιπτώσεις, στις οποίες έκαναν Ελλαδικές κυβερνήσεις χρήση του δικαιώματος βέτο σε φόρα τής δύσης, αυτή ουδόλως εκλήφθη ως διάθεση ρήξης με τις πάγιες συμμαχίες ή τον δυτικό προσανοτολισμό τής Ελλάδος.
Η αρνησικυρία τού Παπανδρέου διευκόλυνε την τακτική εξαπάτησης τού Ελληνικού λαού για την παραμονή των βάσεων των ΗΠΑ στην Ελλάδα, το ξεπούλημα των εθνικών πόρων για την προμήθεια αεροπλάνων φερέτρων με ελαττωματικό σύστημα εναερίου ανιχνεύσεως από τις ΗΠΑ, με την ανάπτυξη και διεύρυνση των διευθαρμένων κυκλωμάτων διαμεσολαβήσεως κλπ.
Η αρνησικυρία τού Καραμανλή στο Βουκουρέστι, ουδόλως απότρεψε τήν έξαρση των αλυτρωτικών διεργασιών με πατρονάρισμα τών δυτικών στο γειτονικό προτεκτοράτο, με στόχο την διατήρηση μιας εστίας γάγγραινας, την οποία με την κατάλληλη ευκαιρία θα επιχειρήσουν να μετατρέψουν οι "σύμμαχοί" μας σε καρκίνωμα.

Τα μέτρα αποκλεισμού που επέβαλλαν οι δυτικοί στην Ρωσία είχαν ως αποτέλεσμα, μετά τα αντίμετρα που έλαβε το συγκρότημα Πούτιν, να περισφίξουν την θηλειά στον λαιμό τών δυτικών. Αυτά οδήγησαν σε προσπάθεια ενίσχυσης των διεργασιών των BRICS, οι οποίοι διαμορφώνουν ένα ζωτικό χώρο έξω από τα δεδομένα τής παγκοσμιοποίησης, που αποτελεί την στρατηγική των δυτικών. Πέραν αυτού, ο Πούτιν εξήγγειλε ένα νέο αναπτυξιακό πρόγραμμα, στηριζόμενο σε ποιοτική αύξηση δαπανών τής πολεμικής βιομηχανίας. Είναι επόμενο, κατασκευάζοντας νέα οπλικά συστήματα με εντονότερο ρυθμό από πριν, αφού αντικαταστήσουν με αυτά μετά την ολοκλήρωση τους παλαιότερα συστήματα, να προσπαθήσουν να πουλήσουν ότι δεν χρειάζονται οι ίδιοι στο εξωτερικό. Και για τέτοιου είδους εξοπλισμούς εκλιπαρούν οι ενδιαφερόμενοι το Κρεμλίνο. Έτσι η μόνη συνέπεια δεν θα είναι να βρουν οι δυτικοί αυτά τα όπλα μπροστά τους κατά τις επόμενες αποστολές τών κανονιοφόρων τους, αλλά με αυτό τρόπο συνέβαλλαν στην ενδυνάμωση τής πολεμικής βιομηχανίας τού βασικού τους αντιπάλου.
Πέραν αυτού οι Ρώσοι εστράφησαν προς το να βρουν νέους προμηθευτές για μια σειρά προϊόντα πέρα από τις χώρες του ΝΑΤΟ, αφού προηγουμένως εντατικοποίησαν την διαδικασία να καταστούν αυτάρκεις στα απολύτως αναγκαία.
Δεν μπορούμε, ως είναι φυσικόν, να γνωρίζουμε τούς τρόπους, με τούς οποίους προβληματίζονται στις ανάλογες δεξαμενές σκέψεως οι ανεγκέφαλοι εγκέφαλοι τού ΝΑΤΟ. Εάν όμως δεν κατενόησαν, ότι το βέτο τής νέας κυβερνήσεως λειτουργεί προς ώφελός τους, σε μια ρύθμιση που επέβαλλαν αυτοί κατ' ανάγκην για λόγους γοήτρου και που λειτουργεί αναστρόφως, τότε είναι τελείως ανάξιοι να συμμετέχουν σε τέτοιους οργανισμούς και θα βοηθούσαν το ΝΑΤΟ περισσότερο, εάν φόρτωναν κάποιο καρότσι παγωτά, για να  τα πουλήσουν στο Μανχάταν.

Αξίζει επίσης, αποτιμώντας τις διαστάσεις τής εν λόγω αρνησικυρίας στην βάση κατά πόσο αυτή κινείται στην σφαίρα των φορμαλιστικών δεδομένων ή κατά πόσο αυτή άπτεται τής ουσίας, να μνημονεύσουμε την έξοδο τής Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ, όταν επέστρεψε ο Καραμανλής στην Ελλάδα μετά την πτώση τής δικτατορίας. Εκείνο το διάστημα ήταν ακριβώς, που ωρύετο ο ίδιος πολιτικός με το σλόγκαν "Ανήκομεν εις την Δύσιν", χρυσώνοντας το χάπι τής υποτέλειας.

Ας μην μπερδεύουμε λοιπόν τις ενέργειες μερικού χαρακτήρος, που γίνονται κάτω από την πίεση συγκεκριμένων συνθηκών, κατά τις οποίες το άρχον συγκρότημα κινδυνεύει να περιέλθει σε κρίση ηγεμονίας, με στρατηγικού χαρακτήρος επιλογές, οι οποίες στοχεύουν σε ουσιαστικές ανατροπές μέσω ενεξέλεγκτων συγκρούσεων.

ΑΛΛΟ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ.

Φυσικώ τω λόγω, δεν επιτρέπεται να αποκλείονται οι διαπραγματεύσεις, ακόμη και όταν μεθοδεύεται η ρήξις. Όμως οι "σύμμαχοι" γνωρίζουν, ως κάθε εχέφρων: Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όπως ένα βέτο δεν καταργεί την συνοχή σε μια συμμαχία.  

Σχετικά με την επιβολή κυρώσεων τού ΝΑΤΟ στην Ρωσία:

Beitrag

 

Συνεχίζεται...
 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

1. ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΡΝΑΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΙΝΕΙ

Βάσει τού προσφάτου εκλογικού αποτελέσματος ορκίσθηκε εχθές η νέα κυβέρνηση τής Ελλάδος. Στα πλαίσια αυτού τού κειμένου προβαίνω στις αναγκαίες αξιολογήσεις, ερμηνείες και προβλέψεις σχετικώς. Πέρα από την πάγια πρακτική όσων επιχειρούν παρεμβάσεις στο διαδίκτυο, όπως αυτές καταγράφονται κατά τις δυο τελευταίες ημέρες:

- Τα μεν αντίπαλα κομματόσκυλα με το μένος τού παραγκωνισμένου επιχειρούν δαιμονοποίηση τού νέου κυβερνητικού συνασπισμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

- Οι λοιποί, οι οποίοι επιθυμούν να κρατούν κριτική στάση, παραπαίουν μεταξύ επικροτήσεως και κριτικής, αναλόγως των επί μέρους κυβερνητικών εξαγγελιών. Κατά βάση όμως κρατούν στάση αναμονής, μέχρι να συμβούν τα τεκταινόμενα, αναγνωρίζοντες περίοδο χάριτος στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

- Συμπαθούντες, οπαδοί και κλακαδόροι πανηγυρίζουν και λιβανίζουν, ως είναι φυσικόν και αναμενόμενον.

Ο γράφων απορρίπτει και τις τρεις ως άνω επιλογές, θεωρών ως εθνικό και κοινωνικό καθήκον μια άνευ περιστροφών τοποθέτηση, επιθυμών να ανταποκρίνεται και προς τούς κανόνες τής λογικής. Ένας πλέον λόγος αυτής τής τοποθετήσεως εκπορεύεται από την εκτίμηση, ότι η αντίστοιχος προβληματική και ο δημόσιος διάλογος, ως αυτά εν πολλοίς διεξάγονται βρίσκονται εκτός θέματος.

Συνοψίζοντας κάποιους εντοπισμούς μου στην προηγούμενη ανάρτηση τονίζω εκ νέου τα κάτωθι τρία:

1. Θεωρώ, ότι σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες οι εκλογές που διεξάγονται αποτελούν παρωδία και συνιστούν ανεξέλεγκτο νοθεία τής ψήφου τών πολιτών. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν κρίνεται εν Ελλάδι από την κάλπη, αλλά από το λογισμικό τής εταιρίας που διεξάγει σε συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας την υποτιθέμενη καταμέτρηση, τούς κοριούς, τούς ιούς και τα "όπερ έδει δείξαι" του.
Το όλον ζήτημα είναι απλούστατον. Με την υπάρχουσα τεχνολογία τού διαδικτύου τής σήμερον είναι ευκολότατον να αναρτηθούν στο διαδίκτυο φωτομηχανικώς όλα τα ενυπόγραφα πρωτόκολλα των δικαστικών στα εκλογικά τμήματα. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ. Πας ενυπογράψας θα όφειλε να εξακριβώσει την αναλλοίωτο ένταξη τού αντιστοίχου πρωτοκόλλου στην τελική καταμέτρηση. Η αποφυγή αυτής τής αυτονοήτου πρακτικής ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΟΣ.

2. Ως εκ τού πρώτου σημείου προκύπτει, αλλά όχι μόνον ή κυρίως ένεκα αυτού, είναι σαφέστατον, ότι ο επιβληθείς μετεκλογικός μεγάλος συνασπισμός συνιστά συστημική λύση, ενταγμένη πλήρως στα σχέδια τού συστήματος.
"Μεγάλος Συνασπισμός", διότι πρόκειται περί δυο άκρως ετερόκλητων κομμάτων, τα οποία πέραν τής κοινής απορρίψεως τού μνημονίου, ουδέν έτερον κοινόν διαθέτουν. Τα δυο αυτά κόμματα καλύπτουν όλο το υπάρχον πολιτικό φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά. Οι ΑΝΕΛ καλύπτουν το φάσμα μεταξύ άκρας δεξιάς και κεντροδεξιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλύπτει το φάσμα μεταξύ κεντροαριστεράς - ιδιαίτερα μετά την προσχώρηση στελεχών τού "Πα""σο""κ" - μέχρι άκρας αριστεράς.
Είναι γνωστή η εκτίμηση από τις δεξαμενές σκέψης τού συστήματος, ότι έμπροσθεν τών σημερινών αδιεξόδων και προκλήσεων, είναι αδύνατον σε ένα μόνον κόμμα, ανεξαρτήτως πολιτικής κατευθύνσεως να μπορέσει να αντεπεξέλθει. Αυτό εξ άλλου διεκήρυξε κατά την πρώτη μετεκλογική τοποθέτηση ως συστημικό φερέφωνο ο ΓΑΠ.
Τα επιλεγέντα πρόσωπα για την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία συστημικά και από πολύ καιρό επωασμένα γιαυτόν τον ρόλο. Οπωσδήποτε υπάρχουν και έντιμοι μεταξύ αυτών, πρόσωπα που εμφορούνται από αγνές διαθέσεις. Σε αυτά κατατάσσω π.χ. τον καθηγητή κ. Κατρούγκαλο, τον πρώην ευρωβουλευτή τού Συνασπισμού Χουντή, τον οποίον θεωρώ ειλικρινή αριστερό, καθώς και την κ. Κόλια - Τσαρούχα τών Ανέλ. Οπωσδήποτε μεταξύ αυτών υπάρχουν και άλλοι μη αναφερθέντες, καθότι δεν είμαι εις θέσιν να γνωρίζω όλα τα πρόσωπα με κυβερνητική ιδιότητα. Οπωσδήποτε στόχος τού κειμένου δεν είναι να εκδώσει πιστοποιητικά εντιμότητος, όμως πρέπει να αποφευχθεί μια κατ' αποκοπήν αρνητική μεταχείρισις τών συμμετεχόντων. Επίσης εκτιμώ τις παρεμβάσεις τής κ. Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην οποία αναγνωρίζω μαχητικότητα και φιλολαϊκό προσανατολισμό.

3. Το σημείο που είχε φτάσει η πρακτική τού πλήρους εξανδραποδισμού τής Ελλάδος προεκλογικώς, ομοίαζε με λέβητα ατμομηχανής, όπου η πίεση τού ατμού βάραγε κόκκινο.

Τουτέστιν:

Ήτο δηλαδή αναπόφευκτο να ανοιχθεί η βαλβίδα ατμού, ώστε να αποφευχθεί η μελλοντική έκρηξις, στα πλαίσια μιας αναδιπλώσεως με διπλό στόχο:
Το ένα σκέλος είναι το διώξιμο τμήματος τού υπερπυρωμένου ατμού. Αυτό σημαίνει ότι:
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΘΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΤ' ΟΥΔΕΝΑ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΙΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΗΣ.
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΦΩΝΑΣΚΟΥΝ ΠΟΥ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΕΛ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΘΕΙ Η ΣΥΜΠΤΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΕΙΜΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΚΟΝΤΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ.
Η καταπράυνση των συμπτωμάτων θα έχει χαρακτήρα πρώτων βοηθειών και όχι χειρουργείου. Το ιώδιο όμως και οι επίδεσμοι που θα πέσουν, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα μπορεί να είναι. Η παροχή πρώτων βοηθειών εις ένα βαρέως νοσούντα είναι άμεσο καθήκον, απολύτως αναγκαίο και επιβεβλημένο, ακόμη και για όσους αποσκοπούν την πλήρη αποθεραπεία τού ασθενούς και την ολοκληρωτική απαλλαγή του από τις παθογενείς αιτίες τής νόσου. Διότι, εάν δεν αντιμετωπισθούν αμέσως τα συμπτώματα ενός βαρέως ασθενούντος, υπάρχει κίνδυνος αυτά να επιφέρουν άμεσο θάνατο. Εδώ μιλάμε για μια κοινωνία, που τραβάει τα μαλλιά  της, τρέχει και δεν φτάνει, με 10.000 αυτοκτονίες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση.
Οι ΓΑΠ, Παπαδήμοι, Σαμαράδες, Βορίδηδες και Γεωργιάδηδες οδήγησαν την χώρα στο απροχώρητο. Το επόμενο βήμα με πλειστηριασμούς τής πρώτης κατοικίας, ΕΝΦΙΑ για το 15, καλπάζουσα αύξηση τής ανεργίας και των λουκέτων, περαιτέρω βάναυση πτωχοποίηση των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων θα διεύρυνε τις συνθήκες της ανθρωπιστικής κρίσης που έχει επιβληθεί, μετατρέποντάς την σε οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα. Είναι αυτονόητο, ότι οι δεκάρικοι για δημιουργία πλεονάσματος δεν μπορούσαν πια να λειτουργήσουν στην αποδοχή τών υπηκόων, δεδομένου ΟΤΙ ΟΥΔΕΜΙΑ ΕΓΧΕΙΡΗΣΙΣ ΩΦΕΛΕΙ, ΟΤΑΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ. Στα τσιρίγματα και την λιγδιάρικια επείδηξη των δήθεν ιθυνόντων στα τηλεπαράθυρα εν είδει ουρακοτάγκου, θα ακολουθούσαν  φάπες στην κυριολεξία. ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΡΥΘΜΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΩΡΑΣ ΣΤΗΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Αυτές έχουν σχεδιασθεί για να επιβληθούν στο μέλλον, όταν το σάπισμα έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο, ώστε όταν ο συφιλιδικός σηκώσει το χέρι του για να κτυπήσει, αυτό θα αποκολληθεί και θα πέσει κάτω από μόνο του. Οπότε και οι ευρωπαίοι "χειρούργοι" θα ανακράξουν: "Εμείς για να σάς σώσουμε θα φορολογούσαμε ακόμη περισσότερο τούς πολίτες τών χωρών μας, ώστε να χρηματοδοτήσουμε την χειρουργική επέμβαση τού ακρωτηριασμού σας. Όμως, όπως διαπιστώσατε, το πρόβλημά σας λύθηκε από μόνο του".

Είναι κατά συνέπεια αφελές - αλλά και απάνθρωπο - να αντιτίθεται κάποιος στην παροχή πρώτων βοηθειών, σε ένα θύμα που το έχουν ξεσκίσει στην κυριολεξία, έστω κι αν πίσω από την κουρτίνα τού ιατρείου βυσσοδομούν οι θύτες τού θύματος. Αυτό λοιπόν το οποίο πρέπει να μάς βρίσκει κάθετα αντίθετους δεν είναι η αντιμετώπιση τής συμπτωματολογίας, αλλά το χοντρό κλύσμα που αναμένεται να πέσει ταυτοχρόνως, που προδιαγράφεται να μην αφήσει στον ασθενή άντερο.


2. ΚΑΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ. ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΟΜΩΣ ΤΙ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ;

Οι ασπιρίνες και τα παυσίπονα είναι γενικώς πολύ απαραίτητα στο δεύτερο στάδιο τής συφιλίδος. Εάν δεν χορηγηθούν, ο ασθενής θα πάθει τραλαλά και θα αναζητήσει μπαλκόνι ή ταράτσα να πηδήξει, ή θα βάλει φωτιά όπου βρει. Η σπειροχαίτη όμως δεν θεραπεύεται με παυσίπονα.
Αυτό που χρειάζεται ο ασθενής είναι:
- Εμπεριστατωμένη διάγνωση τής νόσου από ειδικούς ιατρούς, οι οποίοι προσβλέπουν σε θεραπεία.
- Άμεσο αντιμετώπιση των αιτιών, που οδήγησαν στο νόσημα και σταμάτημα τών νοσογόνων συνθηκών διαβιώσεως.
- Ξεκίνημα θεραπευτικής αγωγής με πενικιλίνη και λοιπά ισχυρά αντιβιοτικά.

Εάν δεν γίνουν τα ανωτέρω, περνάμε στο τρίτο στάδιο και τότε κλάψτα Χαραλάμπη.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος καθηγητής πανεπιστημίου στα λοιμώδη, για να κατανοήσει, αφού εκδηλωθούν τα πρώτα έλκη στο πρόσωπο, που πάει η δουλειά. Αυτά τα έχω διαβάσει, ξαναδιαβάσει και ματαξαναδιαβάσει σε αναλύσεις και αρθρογραφία εφημερίδων, στα διαδικτυακά μπλογκς και δεν συμαζώνεται:
Η στρατηγική των ανθελληνικών κυκλωμάτων είναι γνωστή πλέον και στις γάτες:

Πρώτο στάδιο: Καταστροφή τού ισχνού παραγωγικού ιστού και τού νοσούντως κοινωνικού ιστού που υπήρχε πριν την ένταξη τής Ελλάδος στην Εοκ. Διόγκωση τής διαφθοράς και τών πελατειακών σχέσεων. Προώθηση τής παρασιτικής νοοτροπίας, τού εύκολου πλουτισμού, τής οκνηρίας και τής πολιτικής απάθειας.
Δεύτερο στάδιο: Υπερχρέωση μέσω υπερκαταναλωτισμού χωρίς να υπάρχει παραγωγική βάση. Πληθυσμιακή αλλοίωση τής χώρας μέσω τής λαθρομεταναστεύσεως. Προώθηση τής πολιτικής εμπάθειας με μετατροπή των θυμάτων τής μεταναστεύσεως σε θύτες δια τής προπαγάνδας.
Τρίτο στάδιο: Διόγκωση τής υπερχρεώσεως, καταστροφή των εργασιακών σχέσεων, εκποίηση τής δημόσιας περιουσίας, καταστροφή τής μεσαίας τάξεως, βάναυση πτωχοποίηση των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, εκποίηση τής μικρής ιδιοκτησίας. Περαιτέρω πληθυσμιακή αλλοίωση υποχρεώνοντας τους ημεδαπούς σε μεταναστευτική έξοδο.
Τέταρτο στάδιο: Ξεχέρσωμα τών πάντων.

ΟΣΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ, Ή ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ, Ή ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΙΣΧΥΡΟ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΤΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΧΑΦΙΕΔΕΣ. 

ΟΡΟΣΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑΣ, ΩΣ ΚΟΡΥΦΕΣ ΤΟΥ ΠΑΓΟΒΟΥΝΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΣΥΝΘΗΚΕΣ: Η ΛΙΣΣΑΒΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ.
Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΣΕ ΒΑΝΑΥΣΗ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΑΛΛΟΙΩΣΗ. 

Όλα όσα διαδίδουν σχετικώς με αυτά οι τροϊκανοί και τα τσιράκια τους είναι συνειδητά ψεύδη.
Το μεγαλύτερο ψέμα των τροϊκανών αφορά την ανταγωνιστικότητα τής ελλαδικής οικονομίας. Αυτοί επιχειρούν να πείσουν, ότι στην βάση τής ανταγωνιστικότητος βρίσκεται το εργασιακό κόστος. Με αυτό το επιχείρημα επέβαλλαν καταβαράθρωση τών μισθών και των εργασιακών σχέσεων στον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα. Αυτό το επιχείρημα είναι τελείως λανθασμένο διότι:
ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΚΟΣΤΟΣ ΑΛΛΑ Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ.
Μια χώρα μπορεί να ρίξει τούς μισθούς σε επίπεδο Ουγκάντας, χωρίς όμως να είναι σε θέσει να εξάγει τίποτε περισσότερο από αυτό που εξάγουν παραδοσιακώς οι αποικίες και οι νεοαποικίες. Τουτέστιν φθηνότατες πρώτες ύλες.
Για ποιο λόγο η Γερμανία, η οποία έχει υψηλούς μισθούς έχει επιβληθεί στις εξαγωγές; ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΔΙΟΤΙ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΥΨΗΛΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ.

Και ποια είναι Η ΜΟΝΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ για μια χώρα, που δεν διαθέτει αξιόλογη παραγωγικότητα, να μπορέσει να διατηρήσει το εμπορικό ισοζύγιο σε υποφερτό όριο; Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ.
Τα άλλα περί σκληρού πυρήνα και δεν συμαζώνεται είναι κουραφέξαλα ανεγκέφαλων ή πουλημένων.

Οι στατιστικές είναι αδυσώπητες. Και δεν υπάρχουν για αυτές τις παθογένειες γιατροσόφια. Και δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα λένε σοβαροί γερμανοί καθηγηταί οικονομικών επιστημών:
Μόνον δυο χώρες διαθέτουν παραγωγικότητα άνω τού μέσου όρου τής ΕΕ. Η Γερμανία και η Αυστρία. Ακόμη και η Γαλλία, τής οποίας η παραγωγικότητα ανταποκρίνεται στο ύψος αυτού τού μέσου όρου αντιμετωπίζει αυξανόμενα προβλήματα με το ισοζύγιο.
Η ΕΕ. είναι ήδη χαμένη υπόθεση. Σε δυο με τρία χρόνια ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Για τα χρεώγραφα που ανακοίνωσε ότι βγάζει τώρα ο Ντράγκι δεν θα βρίσκει δανειολήπτες. Διότι η δανειοδότηση για κατανάλωση χωρίς παραγωγή δεν οδηγεί πουθενά. Και δεν πάσχουν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες από αυτοκτονικό ιδεασμό. Μεταξύ αυτών υπάρχουν σοβαρές οικονομίες και επιχειρηματικοί κύκλοι τής πραγματικής οικονομίας, οι οποίοι αισθάνονται ασφυξία κάτω από την μπότα των τραπεζών. Σήμερα σπρώχνουν την Λεπέν και τον Φαράζ στην λίγκα των ευρωσκεπτικιστών, που θεωρούνται γραφικοί, για να εξασκήσουν πίεση. Εάν όμως δεν βρούν διέξοδο, μεσοπρόθεσμα θα είναι άλλοι σοβαρότεροι. Και οπωσδήποτε δεν θα ανήκουν σε αυτούς οι συστημικοί Τσίπρας και Καμένος.

Εάν οι κ.κ. τής πλάκας φρονούν ότι θα κρατήσουν την ΕΕ. μετατρέποντας την πληγή τής Ουκρανίας σε καρκίνωμα, ή με το μπάχαλο τής δοτής τρομοκρατίας των τζιχαντιστών, ή με φιλοπολεμική ψύχωση ενεντίον τής Ρωσίας, ζουν σε περασμένους αιώνες. Οι άνθρωποι βαθμηδόν αφυπνίζονται.


3. ΘΕΛΕΙΣ ΑΣΠΙΡΙΝΕΣ; ΘΑ ΛΑΒΕΙΣ ΚΛΥΣΜΑΤΑ. ΘΕΛΕΙΣ ΜΑΝΤΟΛΑΤΑ; ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΑΝΤΟΛΙΝΑ 

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι δίπλα στην συμπτωματολογία, την οποία ουδόλως αμφισβητώ ότι θα επιχειρήσει να χειριστεί ο μεγάλος συνασπισμός, αυτός θα επιχειρήσει με κινήσεις εντυπωσιασμού να πείσει, ότι θα προσπαθήσει να ανατρέψει και παθογένειες.
Προς αυτήν την κατεύθυνση αναμένω πυροτεχνήματα άνευ προηγουμένου. Ήδη ο κ. Τσίπρας εντος δυο ημερών ανεδείχθει εις πυροτεχνουργό τής σημειολογίας.

Κατ' αρχήν μια παρατήρηση: Η εκτίμηση, την οποία κατέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, ότι τα ποσοστά τής "Ν""Δ" πρόκειται να είναι ιδιαίτερα χαμηλά, δεν επαληθεύθηκε. Όποιος όμως αξιολογήσει όσα συμβαίνουν με κέντρο αναφοράς τον Σαμαρά, μπορεί να διαπιστώσει, ότι η προβληματική μου ήταν ορθή. Ο ονειδισμός του κορυφώνεται. Με το ποσοστό που τού έδωσαν τα κομπιούτερς είναι προφανές, ότι αυτός θα παραμείνει στην προεδρία. Φθαρμένος, δαρμένος, καταρρακωμένος, αλλά πρόεδρος. Με αυτό αποσκοπεί η εξουσία σε δυο στόχους. Κατά βάση μονίμως υπάρχει η επιλογή, να μην επιχειρεί στο προτεκτοράτο ισχυρή αντιπολίτευση, ούτως ώστε να ενισχύεται το εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους πλείστοι όσοι, επειδή ο κ. Σαμαράς δεν παρέδωσε στον κ. Τσίπρα. Ερωτώ όμως: Είναι δυνατόν περί αυτού να αποφαίνεται αυτοβούλως ο πρώην πρωθυπουργός; Από πότε αποφασίζουν οι πολιτικοί στις νεοαποικίες να κάνουν τού κεφαλιού τους; Από την στιγμή που τα κυκλώματα όπισθεν Σαμαρά και Τσίπρα είναι τα ίδια, είναι αυτονόητο ότι αυτά έδωσαν την εντολή. Ώστε να ενισχύσουν το "αριστερό" προφίλ ενός ανώδυνου για το σύστημα, στην βάση ότι τον κοντράρει δήθεν ο χολωμένος δεξιός.
Το δεύτερο ζητούμενο βέβαια είναι η διαφύλαξη τής κ. Μπακογιάννη, ως έσχατης εφεδρίας τού ακροδεξιού χώρου, δηλαδή των "φιλελευθέρων" τής "κεντροδεξιάς", ως προκαθήμενης τής επερχόμενης "light" δικτατορίας, όταν το επιχείρημα θα είναι: "Παιδιά σάς δώσαμε πάρα πολλές ευκαιρίες, αλλά δυστυχώς δεν καταφέρατε". 

Όσο αφορά τον πόθο τού Ελληνικού λαού για ουσιαστικές αλλαγές, με πρώτη και κύρια την τιμωρία των ενόχων και την κάθαρση, εκτιμώ ότι εκεί θα παιχθούν τα πλέον πονηρά επικοινωνιακά παιχνίδια.
Η επιλογή τής κ. Κωνσταντοπούλου στην προεδρία τής βουλής δεν είναι καθόλου τυχαία. Η Ζωή είναι σκληρό καρύδι και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα σφίξει τον κλοιό με τις εξεταστικές επιτροπές. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τα αναλώσιμα υλικά τού συστήματος, όπως στην περίπτωση τού κάργα πρώην πολύ Άκη, που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα.
Είναι επόμενο να δημιουργηθεί μεγάλη αίσθηση με αφορμή την ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ δίωξη κάποιων. Η προσοχή τού πόπολου θα στραφεί προς αυτά, παραβλέποντας τα μεγάλα θεσμικά προβλήματα. Να πάνε μερικά αλογάκια τούς συστήματος για μερικούς μήνες ή ένα χρόνο στην φυλακή, αφού πάρουν προηγουμένως τις ανάλογες διαβεβαιώσεις, ότι όλα έρχονται και παρέρχονται, δεν πρόκειται να χαλάσει την συνταγή ξενοδουλείας. Έτσι κι αλλιώς στην πορεία, "προς όφελος τού επενδυτικού κλίματος" και "τής πράου εικόνος τής χώρας στο εξωτερικό" θα καταλαγιάσει η "οργή".
Θυμάμαι τα λόγια τού Ζαχόπουλου, πριν πηδήξει από τον τέταρτο, όταν έπεσε το πρώτο καρφί στο φέρετρο τού καραμανλισμού, με στόχο τον ελκυσμό στο μνημόνιο: "Θέλετε αίμα στην αρένα!". Έτσι είναι Ζαχόπουλέ μου. Αν μπεις στα πιο βαθιά τις εξουσίας και δεις σε τι είδους θυσίες προχωράνε αυτοί, που δεν ανήκουν και στα τσικό... Μπράβο όμως, από μια άποψη έκανες κίνηση ματ.

Οι παθογένειες τής Ελλάδος είναι τέτοιες, που δεν αντιμετωπίζονται με γιατροσόφια. Όταν εργάζονται δύο και δέκα παίρνουν σύνταξη, όταν επί αιώνες ποτίζει η ξενοδουλεία τα μυαλά και τις καρδιές των υπηκόων, όταν η αριστερά έχει χάσει από εσωτερικές προδοσίες δυο γύρους, χωρίς ριξικέλευθες τομές μπορούν να λειτουργήσουν μόνο παυσίπονα, μέχρι να διατάξει εκ νέου η εξουσία: "Το διάλειμα τελείωσε".

Η απελευθέρωση τής ανθρωπότητος δεν έχει να κάνει με πόσο ήρεμοι είμαστε ή δεν είμαστε, πόσο φρόνιμες ή όχι μπορεί να είναι οι επιλογές μας, πόσες στρατιές γερόντων οχυρώνουμε πίσω από δυο - τρεις πιτσιρικάδες, πόσα μάστερ και δοκτορά έχουν κάποια στελέχη, πόσο ειλικρινά μπορεί να εννοούν αυτό που προωθούν κάποιοι μεμονωμένοι.
Κύριο και πρωταρχικό είναι, να θέλουμε να δούμε την αλήθεια παρά τις συνέπειές της. Και πριν λυπηθούμε τον εαυτό μας, να είμαστε σε θέση να συμπονούμε κάθε ευαίσθητη ύπαρξη επάνω στην γη.

Προσωπικά δεν αμφιβάλλω, ότι ο μεγάλος συνασισμός θα πετύχει τούς στόχους του. Φυσικά οφείλουμε να χαρούμε για την ελάφρυνση που μπορεί να επέλθει σε κάθε αναξιοπαθούντα. Όμως το διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Όταν τα φρικιά τού υπουργείου παιδείας ροκανίζουν τα μυαλά των μαθητών, όταν ως πρότυπα θέτουμε κάποια γκεϋ βλαχαδερά, όταν η στήριξη στούς τζιχαντιστές των δυτικών μυστικών υπηρεσιών συγχέεται με την αλληλεγγύη στους δύστυχους μετανάστες, όταν χρυσώνουμε τις αλυσίδες τής παραγωγικής αδράνειας, όταν επιδιώκουμε το ανώδυνο φτιασίδωμα στην επιφάνεια και όχι την πλουτώνεια ζύμωση στην ουσία, βαυκαλιζόμαστε.

Δεν μπορεί να υπάρξει αλλαγή προθέματος σε εναγκαλισμό με την κόπρο. Δεν μπορεί να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο με αποδοχή τής Λισαβώνας. Δεν μπορεί να αναπτυχθεί πραγματική οικονομία σε καθεστώς επικυριαρχίας τών τραπεζών. Δεν μπορεί να υπάρξει προάσπιση τής εθνικής ανεξαρτησίας όσο ισχύει το Δουβλίνο. Δεν μπορεί να υπάρξει λιγάκι έγκυος. Και δεν μπορεί να υπάρξει ΕΕ. των λαών. Πρόκειται για σχήμα των πολυεθνικών και των αδερφάτων.

Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με τον χάρο στα χαρακώματα.
Κάθαρμα, θέλεις αίμα στην αρένα; Έλα.

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ - Β' ΜΕΡΟΣ

6. ΠΡΩΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΕΠ' ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η ώρα που γράφεται η συνέχιση αυτού τού θέματος έχει ιδιαίτερη σημασία. Ευρισκόμεθα προ τής λήξεως τής προπαγανδιστικής εκστρατείας τών κομματικών μηχανισμών εν όψει τών επικειμένων εκλογών. Προφανώς αυτήν την φορά υπάρχουν περισσότεροι από ότι σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίοι ελπίζουν, ότι μέσω τής ψήφου πρόκειται να επέλθει μια ουσιαστική καλυτέρευση. Άλλοι, μέσα από μια πλέον ρεαλιστική εκτίμηση, αντιμετωπίζουν το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα χωρίς ιδιαίτερη αισιοδοξία, όμως παρ' όλα αυτά θέλουν να δώσουν στην ψήφο τους χαρακτήρα τιμωρίας, αυτών που ως πιστοί εντολοδόχοι τής παγκόσμιας διακυβερνήσεως διεκπεραίωσαν την λεηλασία σε βάρος τής χώρας, μα πριν από όλα προκάλεσαν με το ειδεχθές ύφος τους.

Από ψυχολογικής σκοπιάς η δυνατότητα να δίδεται διέξοδος στις ονειρώξεις και να συντελείται εκτόνωσις, που επιφέρει η αποπομπή επιζήμιων πολιτικών προσώπων από από κυβερνητικά αξιώματα εντός συνθηκών βαθυτάτης απαξιώσεως, αναμφιβόλως επιφέρουν κάποιον μυοχαλαρωτικό κατευνασμό, με δυνατότητα βραχυπροθέσμου μειώσεως τών ψυχοφαρμάκων, ή έστω την ψευδαίσθηση ότι κάτι τρέχει.

Κατ' ουσίαν αυτό που βιώνουμε για μια ακόμη φορά, είναι μια ακόμη αλλαγή φρουράς στα πλαίσια τών δοτών εντολοδόχων τού κατεστημένου. Την εποχή κατά την οποίαν τα τραίνα εσείροντο υπό ατμομηχανών, ο μηχανοδηγός εγνώριζε καλώς, ότι όταν ανέλθει η πίεσις τού ατμού εις τον λέβητα άνωθεν ενός ορίου, θα πρέπει να ανοιχθεί η βαλβίδα διαφυγής ενός μέρος των υδρατμών, ώστε ο συρμός να μπορεί να συνεχίσει άνευ εκρήξεων την διαγεγραμμένη πορεία του. Όσοι ζήσαμε εκ τού σύνεγγους τις εκλογές τού έτους 1981, οι οποίες ανέδειξαν πρωθυπουργόν τον δολιοφθορέαν τού Έθνους  Αντρέα Παπανδρέου και διαθέτουμε στοιχειώδη μνήμη και πολιτικό κριτήριο, θα έπρεπε να γνωρίζουμε τι εστί μπλόφα πολιτικού φανφαρονισμού. Βεβαίως οι έχοντες τότε δικαίωμα ψήφου, είμεθα όλοι άνω τών 50 ετών, μιλάμε δηλαδή για γερόντια ή περίπου γερόντια.
Δεν σκοπεύω να υπεισέλθω στα επί μέρους των εκλογών με αυτό το κείμενο. Η αναρτησιακή επιλογή μου προεκλογικώς να επιδιώξω άλλο προσεγγιστικό βάθος στην προβληματική που χειρίζομαι, κατέστη ήδη σαφής από το προηγούμενο μέρος τού κειμένου. Όμως στα πλαίσια τής εισαγωγής στο δεύτερο μέρος θεωρώ παραγωγικό να αναδειχθεί η συγχρονικότητα τού κειμένου προς την φάση που αυτό εκπονείται. Στην βάση, ότι έστω και εάν οι εκλογές εντάσσονται πλήρως και αποκλειστικώς στα τεχνάσματα εξαπατήσεως τών πολιτών, παρ' όλα αυτά προσφέρουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να στρέψουμε την ζύμωση και την αναζήτηση πάνω και πέρα  από αυτές, προς την προοπτική ουσιαστικών διεξόδων. Επί πλέον όμως θέλω - επ' ευκαιρία τών εκλογών - με κάποιες επί τροχάδην αναφορές σε συγκεκριμένα δεδομένα τους, να επιχειρήσω να εξάγω συμπεράσματα θεωρητικής αξίας από αυτά. Αλλά και να εντοπίσω κάποια επί ειδικά στοιχεία, τα οποία αφορούν πρόσωπα, δεδομένου ότι ο γρίφος τον οποίον συνθέτει ο παράγων "άνθρωπος" αξίζει να έλκει τον προβληματισμό.

Είμαι πεπεισμένος, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα αποτελεί μια άνευ προηγουμένου ήττα τού κόμματος τής "Νέας Δημοκρατίας", αλλά και προσωπικώς τού Αντώνη Σαμαρά. Εκτιμώ, ότι ο επερχόμενος εκλογικός καταποντισμός θα ξεπεράσει κάθε υπάρχουσα προσδοκία ή φοβία. Ο Αντώνης Σαμαράς εδώ και λίγες ημέρες έχει πάψει να ασχολείται με την εκλογική διαδικασία καθ' εαυτήν. Ευρίσκεται ενώπιον ενός ιδιαίτερα σκληρού αδιεξόδου, αναφορικά με τον τρόπο που θα κληθεί να διαχειριστεί την εκλογική ήττα ούτε καν σε κομματικό, αλλά τελείως σε προσωπικό επίπεδο.
Όπως έχω γράψει σε παλαιότερο κείμενό μου, ο Αντώνης Σαμαράς, παρά την υπερβολοκή αυτοπεπείθηση την οποία προσποιείται ότι διαθέτει, είναι μια προσωπικότητα που βρίσκεται σε βαθύ διχασμό και είναι πλήρως συντετριμμένος. Σε εκείνο το κείμενο μάλιστα, είχα εκδηλώσει την συμπάθειά μου προς αυτόν, όχι διότι επικροτώ τις πολιτικές του επιλογές και τούς χειρισμούς του, αλλά διότι αισθάνομαι συμπόνοια έναντι τού ανθρωπίνου δράματος. Μπορεί να μού αντιτάξει κάποιος, ότι συμπονώ αυτόν, που συμμετείχε στο να επιβληθούν πληθώρα καταστροφικών μέτρων εις βάρος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και όχι τα εν τέλει θύματα αυτών των μέτρων. Όπως όμως έχω κάποιες φορές εξηγήσει, οι δική μου οπτική είναι διαφορετική: Τόσο, πολλοί από αυτούς που είναι εκ θέσεως θύτες, όσο και τα θύματά τους, καταδυναστεύονται εξ ίσου από υπερκείμενους μηχανισμούς, οι οποίοι λειτουργούν διαχρονικά. Αυτοί οι μηχανισμοί συνθέτουν τον εν τέλει πυρήνα τού συστήματος. Δρουν κατά βάσει κεκαλυμμένα, ώστε να μην καθίστανται αμέσως αντιληπτοί, η βιωσιμότητά τους ξεπερνά κατά πολύ τα όρια τού ανθρωπίνου βίου και επιμερίζουν με αδυσώπητο τρόπο ιδιότητες. Αυτές καθορίζουν τον ρόλο, τον οποίο θα αναλάβει εις έκαστος των αμέσως ή εμμέσως ελεγχομένων. Δεν είναι εν τέλει καθοριστικής σημασίας ως προς την δυστυχία τού υποκειμένου, κατά πόσο στα πλαίσια τής σκλαβιάς του, θα τού επιμερίσει το Μάτριξ ρόλο θύτου ή θύματος στα πλαίσια τού σαδομαζοχιστικού καθεστώτος. Αυτήν την διαδικασία ράπιζε ο Σωκράτης, όταν διακήρυττε το "ΟΥΔΕΙΣ ΕΚΩΝ ΚΑΚΟΣ". Η κακία αναπαράγεται από θεσμούς και μηχανισμούς, οι οποίοι δρουν εν πολλοίς κρυφίως.

Στο ζήτημα τής αντιμετωπίσεως από το Μάτριξ τών προσώπων, τα οποία είχαν ακραιφνώς προωθημένα κυβερνητικά πόστα εφαρμόζεται μετά την αποπεράτωση τής κυβερνητικής δραστηριότητος τους κατά τις δυο τελευταίες δεκαετίες μια γενική πρακτική, η οποία δεν αποτελεί αποκλειστικά ελλαδικό φαινόμενο. Και αυτή συνίσταται στην απαξίωσή τους. Αυτό το ζήσαμε ιδιαίτερα έντονα στην περίπτωση πολιτικών ηγετών τόσο συντηρητικών όσο και μη κομμάτων. Στην δεκαετία τού '90 ο Αντρεόττι απεπέμφθη στην Ιταλία με την ρετσινιά τού ανθρώπου που συνεργάστηκε με εγκληματικά κυκλώματα. Ο Χέλμουτ Κολ απαξιώθηκε στην συνέχεια ως συντονιστής κλοπών σε σχέση με δωρεές στο κόμμα του. Ο Έντουαρντ Χηθ καταγγέλθηκε ως παιδόφιλος. Με βάση τα ελλαδικά δεδομένα, όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί τα τελευταία 20 χρόνια μετά την θητεία τους απαξιώθηκαν: Παπανδρέου, Καραμανλής, Σιμίτης.
Ο καταποντισμός τής υστεροφημίας εκείνων που κατέλαβαν τις θέσεις στις προθήκες τού συστήματος αποτελεί το αγαπημένο του σπορ κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Αυτή η πρακτική, που εφαρμόζεται στα μήκη και τα πλάτη τής Ευρώπης, έχει προφανή στόχο: Την απαξίωση των ελεφάντων επί εθνικής βάσεως, ούτως ώστε να καταστεί αποδεκτή η μη εκλεγμένη και αμέσως διοριζόμενη από λέσχες και αδελφάτα εοκικιά σκοτεινή καμαρίλα των Βρυξελλών στην διαχείριση τών υποθέσεων τών κοινωνιών. Βροντόσαυροι των τραπεζών όπως ο Ντράγκι και ο Δράκουλας βγαίνουνε σήμερα και ανακοινώνουν αποφάσεις, που κρίνουν την ζωή και τον θάνατο λαών χωρίς να κουνιέται φύλλο.
Στο συστημικό κουρείο των Μπόεμς όμως υπάρχει και η ψιλή μηχανή: "Εν χρώ", μέχρι νάβγει το δέρμα όξω. Και αυτή η κόμμωση ετοιμάζεται τώρα για τον Αντώνη Σαμαρά.
Προς τι το μίσος όμως τού συστήματος, τελικά εις βάρος κάποιου, που το εξυπηρέτησε σχολαστικά, πειθήνια και χωρίς αντιρρήσεις; Για ποιο λόγο το σύστημα ορμάει με όλο του το μένος εναντίον ενός ανθρώπου, που ούτε το απειλεί, ούτε δύναται στοιχειωδώς να αμυνθεί; Ενός ανθρώπου που τραβάει τα μαλιά του στην προσπάθειά του να ανοίξει την ομπρέλα για να προστατευτεί από τούς όλμους που εκτοξεύονται; Στο κάτω κάτω τής γραφής, εδώ πρόκειται για την απλή μεταβίβαση τής κυβερνητικής σκυτάλης από ένα άνθρωπο τού Σόρος σε ένα άλλο άνθρωπο τού Σόρος, ο οποίος στο φινάλε ακόμη δεν υποστεί κυβερνητική φθορά. Πού θα μπορούσε να τον συνδράμει η βάναυση απαξίωση τού προκατόχου του;

Μια μόνο μπορεί να είναι η παρηγοριά τού Αντώνη Σαμαρά σε αυτά τα πλαίσια, αν μπορεί ποτέ να υπάρξει παρηγοριά εδώ χάμω. Η απαξίωση, που έχει προετοιμάσει το σύστημα για τον επωασμένο από αυτό Αλέξη Τσίπρα εικάζω ότι πρόκειται να είναι δέκα φορές χειρότερη από αυτή τού Αντώνη Σαμαρά. Διότι ανέκαθεν το σύστημα φόρτωνε τις συμφορές σε αυτό που του κόλλαγε στην πλάτη την ταμπέλα "άκρα" και προ πάντων "αριστερά".

Παρόλο που η χώρα διαθέτει ακόμη τύποις πρωθυπουργό, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να τον συναντήσει κάποιος τις επόμενες ημέρες. Αυτός σκέπτεται προς ώρας, ποιος θα ήταν ο νηφάλιος τρόπος, με τον οποίο θα μπορούσε να αντιδράσει στο πρώτο τηλεφώνημα μετά την πρώτη καταμέτρηση ικανού αριθμού ψήφων, σκέπτεται ποιους θα μπορούσε να στείλει στα τηλεοπτικά στούντιο εγκαίρως, για να διαχειριστούν "επικοινωνιακά" το αποτέλεσμα τής καταβαράθρωσης, όταν φορέσει την θερμοφόρα στο κεφάλι. Σκέπτεται πού θα βρει καπάκι από σκουπιδοτενεκέ, για να τον χρησιμοποιήσει σαν ασπίδα, όταν εκτοξεύσει την επόμενη Δευτέρα την χυδαία επίθεσή του το Μητσοτακέικο και τα συγγενή κατοικίδια με το κομπολόι. Σκέπτεται εάν θα μπορέσει να κρυφτεί, όταν οι δουλέμποροι τής ιστορίας ξαμολύσουν τα λυσσασμένα σκυλιά εναντίον του.
Μόνο για μια στιγμή χαμογελάει: Φέρνοντας στην σκέψη του το ηλίθιο χαμόγελο τού νεαρού, που θα αναδείξουν ως υποτιθέμενο παιδί - θαύμα των εκλογών οι σκιές, μπροστά στις κάμερες, όταν αυτός κάνει τις πρώτες δηλώσεις μετά το πρώτο αποτέλεσμα. Τα κονσερβαρισμένα στερεότυπα λόγια, που σκαρφίζονται τα μηδαμινά μυαλά των επικοινωνιολόγων, που μελέταγαν χρόνια τις προτροπές τού αδόλφου περί προπαγάνδας. Χωρίς να μπορούν να κατανοήσουν, ότι αυτό που τον είχε εκτοξεύσει στην συμπάθεια των υπνωτισμένων μαζών δεν ήταν οι φράσεις, αλλά οι επικλήσεις στον έξω από εδώ.
Και μετά περνάει μπροστά από την σκέψη του η στιγμή, όταν ο πιτσιρικάς φάει την τελική κλωτσιά από τις σκιές για να πάρει πόδι. Τότε κλείνει την αυλαία τής σκέψης του. Αυτά δεν θέλει να τα σκέπτεται καν. Η προεκλογική καμπάνια θα είναι τότε περασμένα πράγματα. Άλλοι θα είναι αυτοί που θα ωρύονται, ώστε να μπουν επικεφαλής στην επερχόμενη δικτατορία. Το μόνο που θα έχει μείνει τότε από αυτόν θα είναι η απαξίωση.

Ο Αντώνης Σαμαράς φέρει μέσα του σε υπερθετικό βαθμό αυτό που φέρουμε και όλοι οι άλλοι. Τον δαίμονα και τον Άγγελο. Όπου ο δαίμων έχει πάρει την ρεβάνς. Αυτό όμως δεν συνεπάγεται, ότι ο Άγγελος εκτοπίσθηκε σε εξορία εκτός ορίων τής ανθρωπινου προσωπικότητος. Ενώ παρουσιάστηκε εκ νέου στο προσκήνειο διεκδηκώντας την προεδρία τής "Νέας Δημοκρατίας" με συνθηματολογία ενάντια στα "τζάκια", ο ίδιος προέρχεται από ένα τζάκι εκ των σημαντικότερων τής ελλαδικής πολιτικής. Απόγονος των οικογενειών Μπενάκη και Χωρέμη, οι οποίες στάθηκαν ένα από τα βασικότατα στηρίγματα τής πολιτικής, που απεργάστηκε ξενοδουλεία και συμφορές. Ο Εμμανουήλ Μπενάκης ήταν ως υπουργός εσωτερικών το δεξί χέρι τού αρχιτέκτονος τής Μικρασιατικής καταστροφής Μπεν Εζλόν. Αυτός σχεδίασε την δολοφονία τού Ίωνος Δραγούμη από το περιβάλλον τού Γύπαρη.
Όμως μέσα από την φιδοφωλιά των Βενιαμίν και Χιράμ βγήκε μια από τής πλέον εξέχουσες Ελληνίδες. Η Πηνελόπη Δέλτα. Καθ' ότι ως λέγεται, "Από ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκαθι βγαίνει ρόδο". Η Πηνελόπη ήλθε σε πλήρη ρήξη με το πνεύμα και την πρακτική τού πατέρα της, φρονιματίζοντας γλωσσικά και πατριωτικά με το συγγραφικό της έργο γενιές ελληνόπουλων. Αυτή η γυναίκα προηγείτο τής εποχής της. Ερωτεύθηκε σφόδρα τον μεγάλο προωθητή τού εθνικού κινήματος Ίωνα Δραγούμη, καίτι παντρεμένη με τον Στέφανο Δέλτα. Ο Στέφανος Δέλτα, ο οποίος εισήγαγε την Πηνελόπη στο κίνημα τού Δημοτικισμού, αποτέλεσε πρότυπο αξιοπρεπούς ανθρώπου και συζικής αγάπης. Όταν η Πηνελόπη εξέφρασε την επιθυμία να φύγει με τον Δραγούμη, ο Ίωνας τής έδειξε πλήρη συγκατάβαση, διαβεβαιόνοντάς την, ότι αυτός θα ανελάμβανε την φροντίδα τών παιδιών τους. Ως ήτο επόμενο ο Εμμανουήλ Μπενάκης εμπόδισε με κάθε παρεχόμενο μέσο την κόρη του στην προσπάθειά της να συζήσει αυτή με τον Δραγούμη, την δολοφονία τού οποίου οργάνωσε στην συνέχεια. Αποτέλεσμα ήταν να μείνει η Πηνελόπη παράλυτη και στην συνέχεια να αυτοκτονήσει.
Προσωπικά ανήκω σε αυτούς που μεγάλωσα με τα βιβλία τής Πηνελόπης Δέλτα. Μού τα δώρησαν κάποιοι συγγενείς μου, που δεν είχαν αποφοιτήσει ούτε από το σχολαρχείο, όταν με έβλεπαν να είμαι με τις ώρες χωμένος μέσα στον μικυμάο και τον μικρό σερίφη.
Ο βίος και η πολιτεία, το πατριωτικό και παιδαγωγικό έργο τής Πηνελόπης Δέλτα πιστοποιούν πόσο εσφαλμένα πράττουν αυτοί που διενεργούν προπαγάνδα εναντίον των Εβραίων επί φιλετικής βάσεως. Αναμφιβόλως ο Εμμανουήλ Μπενάκης υπήρξε κάθαρμα. Η Πηνελόπη όμως ανήκει στα πλέον σημαντικά πρόσωπα τού Ελληνισμού, ασχέτως τής εβραϊκής καταγωγής της. ΔΙΟΤΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΟΝ ΓΟΝΟΤΥΠΟ.

Η Πηνελόπη στάθηκε το μαύρο πρόβατο για τίς σκιές. Ιδιαίτερα φωτεινή φυσιογνωμία είναι επίσης ο Στέφανος Δέλτα, ως ένας εκ τών προπατόρων τού Αντώνη Σαμαρά. Αυτοί δεν συγχωρέθηκαν ποτέ από το σύστημα. Διότι βγήκαν μέσα από τα ίδια του τα σπλάχνα και το πολέμησαν εκ τών πραγμάτων.

Τόσο ο Εμμανουήλ Μπενάκης όσο και η Πηνελόπη Δέλτα ελλοχεύουν μέσα στον γονότυπο αυτού, ο οποίος για μερικές ώρες ακόμη θα κατέχει το αξίωμα Πρωθυπουργού.
Εικάζω, ότι όταν ήταν παιδί ο Αντώνης Σαμαράς αισθάνθηκε μέσα του τις δυο αυτές αντίρροπες τάσεις.
Οι σκιές και η επιστήμη τού μίσους είναι σε θέση να σπάσουν την ράχη ενός παιδιού. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έκριναν σκόπιμο να εκδικηθούν την Πηνελόπη, μετατρέποντας τον Αντώνη Σαμαρά σε ενεργούμενό τους. Προσπάθησαν να καταδείξουν, ότι αυτό που θεωρούν δικό τους, το ελέγχουν και τούς ανήκει χωρίς συζητήσεις. Οι σκιές όταν στίψουν την λεμονόκουπα μετά την πατάνε.

Ο Αντώνης Σαμαράς πορεύτηκε στη οδό τού Εμμανουήλ Μπενάκη. Μέσα στην άβυσσο, που οικοδόμησαν γι αυτόν και σύντομα τού επιφυλάσσουν οι σκιές, σύντομα θα δεί να προβάλλει ένα χέρι. Αυτό θα ανήκει στην Πηνελόπη.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τι θα επιλέξει. Να μπορεί να πηδήξει κάποιος έξω από την σκιά του αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Οι οικολόγοι τελικά με την αγάπη τους προς τα ζώα διέλυσαν και την αγορά τής γούνας. Γι αυτό καταντήσαμε να φοράμε μάλλινα. Γι' αυτό θα πω: Ραντεβού στα united colors of Beneton.

Η έντονος και εκ συστήματος πλέον απαξίωσις τών υποτιθέμενων πολιτικών "ηγετών" από το ίδιο το κατεστημένο αποκαλύπτει, ότι ο πραγματικός τους ρόλος είναι μακράν τού ηγέτου. Και ότι απλώς κάποιοι υπερκείμενοι μηχανισμοί τούς χρησιμοποιούν ως ενεργούμενα μιας χρήσεως. Αναμφιβόλως το "πολιτικό" προσωπικό απολαμβάνει υψηλοτάτων υλικών απολαβών και κατά την διάρκεια που αυτοί αναλαμβάνουν κάποιο αξίωμα, ικανοποιούν την μωροδοξία τους.Η επερχόμενη όμως απαξίωση που τούς επιβάλλει το ίδιο το σύστημα μετά την περατωση τής κυβερνητικής θητείας, συνεπάγεται ένα άνευ προηγουμένου ονειδισμό, αμάβρωση φήμης και κοινωνική διαπόμπευση. Πέραν τής υλικής ευμάρειας ποιος πτωχός άνθρωπος θα επιθυμούσε να εβρίσκεται σήμερα μέσα στο τομάρι ενός ΓΑΠ, ή ενός Πάγκαλου, όταν η συντριπτική πλειοψηφία τής κοινωνίας τούς αποστρέφεται χειρότερα από ειδεχθείς ποινικούς; Για να μην αναφερθώ σε κάποιους άλλους ψευτόμαγκες τύπου Τσοχατζόπουλου, οι οποίοι ενώσω μεσουρανούσε το άστρο τους, όμως ως ετερόφωτο άλλων "πεφωτισμένων", το έπαιζαν κάργα πασάδες. Στην συνέχεια οι ίδιοι οι πάτρωνές τους τούς έστειλαν πίσω από τα κάγκελα, για λόγους σκοπιμότητος.  Έτσι, ενώ αυτοί πίστευαν, ότι ήσαν θυρωροί στον οίκο ανοχής, όπου στον ερυθρό κώδωνα τού στεγάζοντος αυτόν οικίματος αναγράφεται το όνομα "Εξουσία", κατόπιν απεδείχθη ότι και αυτοί κάνουν βάρδειες στα κρεβάτια.
Μέσα από αυτήν την οπτική καθίσταται ορατό, ότι και οι "ποιλτικοί" αποτελούν αναλώσιμο είδος, το οποίον καταλήγει στον σκουπιδοντενεκέ αφού ξεζουμιστεί. Στην ουσία μπορεί να παράγουν θύματα, αλλά είναι και οι ίδιοι θύματα τής ίδιας κρεατομηχανής απαξιώσεως και αλλοτριώσεως τού ανθρώπου.
Αυτή η διαπίστωση πιστοποιεί για μια ακόμη φορά τον ρόλο των "πολιτικών" ως δούλων κάποιων υπερκείμενων κυκλωμάτων. Αυτή αποτελεί πλέον επίγνωση πάρα πολλών ανθρώπων, οι οποίοι προσπαθούν να σκέπτονται. Πέραν αυτού προκύπτει ένα σημαντικότατο κατά την γνώμη μου μεθοδολογικό ερώτημα ως προς τον χαρακτήρα τού Μάτριξ: Όπισθεν τών "πολιτικών" τοποθετούν οι ερευνηταί τής λεγομένης "συνωμοσιολογικής" κατευθύνσεως κάποιες διεθνείς λέσχες. Είναι γνωστό, ότι τρεις από τούς τέσσερις πρόσφατους πρωθυπουργούς τής χώρας έλβαν μέρος στις συνεδριάσεις τής λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ενώ ο τέταρτος είναι μόνιμο μέλος τής Τριμερούς Επιτροπής. Μέσω αυτών θεωρούν οι ερευνηταί, ότι επιχειρείται να επιβληθεί παγκοσμίως μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Στην κορυφή αυτών των λεσχών βρίσκονται οι γνωστοί διεθνείς τραπεζίτες Ρότσιλντ και Ρόκφελερ, στούς οποίους αποδίδουν τον εν τέλη καθορισμό αυτής τής ατζέντας. Είναι όμως αυτοί, οι οποίοι συγκροτούν την εν τέλει κορυφή τής ιεραρχίας τού Μάστερ Πλαν;
Ήδη από τις πρώτες εκδόσεις σχετικών βιβλίων στις αρχές τής δεκαετίας τού '90 (Όπως στο "Οι Πραγματικοί Αφέντες τού Κόσμου", τού πρώην επικεφαλής τών μυστικών υπηρεσιών τής Ισπανίας Ροντρίγκες Μάτα) είχε εντοπιστεί, ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις διεθνείς λέσχες είναι "ελευθεροτέκτονες". Το ερώτημα που προκύπτει, αφορά τον ρόλο τών κρόνειων ιερατείων στην σύνθεση τής ιεραρχίας, που επιδιώκει παγκόσμιο διακυβέρνηση. Και προκειμένου περί ιερατείου, ποιους "θεούς" υπηρετεί αυτό; Ποιά επηροή εξασκούν αυτοί επί τών ανθρώπων και ποια τα σχέδια αυτών αναφορικά με το ανθρώπινο πεπρωμένο; Εν τέλει στόχος αυτού τού κειμένου είναι να προσεγγισθούν αυτά τα ερωτήματα.





Συνεχίζεται...

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Αν και θα ήθελα να συνεχίσω την ανάρτηση σχετικά με την αναζήτηση τού D:\, στούς σχολιασμούς τής οποίας αφ' ενός εκφράστηκαν  κάποιες πολύ χρήσιμες διορθώσεις, αφ' ετέρου καταγράφησαν ευαίσθητες παρανοήσεις, που καθιστούν σκόπιμες περαιτέρω αποσαφηνίσεις, προτιμώ με την εκκίνηση τού νέου έτους, καθώς αυτό προδιαγράφει την δρομολόγηση μη ευκαταφρόνητων πολιτικών εξελίξεων, να παραθέσω την οπτική μου αναφορικά με αυτές.

Επί πλέον στο ιστολόγιο"Κίνηση Ιδεών" αναρτήθηκε προσφάτως από τον φίλο Κ.Δ. ένα κείμενο που θέτει ένα ζήτημα αιχμής υπό τον τίτλο "Δεν Είμαι. Είμαστε". Ο συσχετισμός τού προσωπικού με το συλλογικό, τού συγκεκριμένου υποκειμένου με το κοινωνικό σύνολο διαφαίνεται να επιτελεί καθοριστικό ρόλο στην φάση που οι ζυμώσεις γύρω από την επεξεργασία μια διεξόδου ενάντια στα πιεστικά αδιέξοδα συνιστούν το εν τέλει ζητούμενο. Από τον μέχρι σήμερα προβληματισμό μου κατέληξα σε κάποιο συμπέρασμα, το οποίο αντιστρέφει την εν λόγω θεώρηση. "Δεν Είμαστε. Είμαι" αναγράφω πλέον στην σημαία μου. Αυτήν την προοπτική - σε συνδυασμό με τα ζητήματα που θέτει η "Κίνηση Ιδεών" - σκοπεύω να απασχολήσει την επόμενη ανάρτηση, με στόχο μια νέα αντίρροπο θεώρηση στα θέματα τής συλλογικότητος.


1. Η ΕΥΕΡΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ 

Το ξεκίνημα τού νέου έτους ωθεί στο να επιχειρούνται ισολογισμοί τής παρελθούσης χρονιάς και να εκτιμούνται προοπτικές σχετικά με τα επερχόμενα. Οι εμπειρίες των πρόσφατων ετών δεν μοιάζουν να ενθαρρύνουν πλέον παρόμοια εγχειρήματα. Κατά τα παρελθόντα έτη αρκετές φορές κατέγραψα εδώ τούς κινδύνους που προδιέγραφαν κάποιες ζοφερές προοπτικές. Όμως, όσο δύσκολο κι αν προδιαγράφεται εκάστοτε το μέλλον, δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που πρεσβεύουν το "κάθε  πέρσι και καλύτερα". Όσο σκληρό κι αν είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο, όσο απάνθρωπο κι αν είναι το Μάτριξ μέσα στο οποίο ευρισκόμεθα εγκλωβισμένοι, κάθε διαδικασία στην όποιαν ενέχεται ως παράγων ο χρόνος έχει δυναμικό χαρακτήρα. Πιστεύοντας στην παγκόσμια Αρμονία και στην συνοχή πάντων από τον Λόγο, διαβλέπω στον χρόνο μια σαφή σωτηριολογική προοπτική, όσο τραγικά κι αν έληξαν στο παρελθόν αυτές που αποκαλώ στροφές τής ιστορικής σπείρας.
Το εν τέλει ζητούμενο, όχι μόνο τής παρουσίας τού ανθρώπου, αλλά τής συνόλου δημιουργίας - ως και η σύγχρονος θεωρητική φυσική επιτρέπει να δια φαίνεται - είναι η ανάπτυξις τής συνειδήσεως. Η Ύπαρξις συνειδητοποιούσα το δράμα της - για να το εκφράσω με τον όρο τής "υπαρξιστικής" φιλοσοφίας, μιας και ο λόγος περί υπάρξεως - παρεμβαίνει ως συνδημιουργός ροπή στην συμπαντική διαμόρφωση. Βάσις τής διαδικασίας αναπτύξεως τής συνειδήσεως είναι η εμπειρία. Και αυτή συνιστά το ευεργέτημα τού χρόνου.
Βεβαίως το αντίτιμον των εμπειριών που καταβάλλουμε είναι μεγάλο. Η εμπειρία αποκτάται μέσω διαφορετικών οδών. Κυρίως δύο: Είτε μέσω τής αμαρτίας - τουτέστιν τής αποτυχίας (και κατά τον Πλάτωνα τής άγνοιας) είτε ως επίτευγμα ηρωισμού. Τόσο όμως η αμαρτία όσο και ο ηρωισμός συνιστούν επίπονους και δύσβατους οδούς. Η αμαρτία φαινομενικώς μόνον απαλλάσσει από δυσάρεστες εμπειρίες. Η ρομφαία που κρατάει ο Άγγελος είναι δίστομος. Είτε από την μια πλευρά πορευτούμε, είτε από την άλλη, θα κοπούμε. Ο ηρωισμός έχει συν τοις άλλοις ένα βασικό προτέρημα: Επισπεύδει τίς διαδικασίες.
Όσο κι αν σπαράσσονται οι Κασάνδρες σχετικά με την αύξηση τής εντροπίας στα υλικά δεδομένα, που συμφώνως προς τις φοβίες τους οδηγούν βαθμιαίως στην καταστροφή τού σύμπαντος, φρονώ ότι σε πνευματικό επίπεδο ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η συνείδησις αυξάνεται συνεχώς - μέσω τής εμπειρίας και όχι μόνον - δεδομένου ότι σημαντικό ρόλο επιτελεί προς αυτήν την κατεύθυνση και η διαδικασία τού Φωτισμού. Εφόσον λοιπόν η συνείδησις επιτελεί τον κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα επίπεδα εκφάνσεως τής υπάρξεως, η όλη πορεία οδηγεί προς την πλήρη επικράτησή της. Τουτέστιν οδηγεί προς την απελευθέρωση από την άγνοια ως τελική σωτηρία.
Αναμφιβόλως οι δρόμοι στον λαβύρινθο έχουν στροφές που μοιάζουν να είναι ατελείωτες και συχνά  υποβάλλουν μια εντύπωση ματαιότητος. Αυτή η εντύπωσις ενισχύεται από την ίδια την φύση τού ηρωισμού - ο οποίος καλείται να φωτοδοτήσει τούς δρόμους και να επισπεύσει την πορεία προς την Ελευθερία - επειδή αυτή είναι τραγική. Όμως η τραγικότης δεν συνεπάγεται καταστροφή, αλλά τουναντίον επιφέρει την Κάθαρση. Τι είναι όμως η Κάθαρσις και πώς μπορούμε να εννοήσουμε αυτήν;

 Ουδόλως επιχειρώ να συμπληρώσω τον Αριστοτέλη στα περί καθάρσεως. Αλλά όπως και να το κάνουμε έκαστος εξ ημών προσβαίνει στις δικές του επιγνώσεις, προχωρώντας το νταλαβέρι του στην οδό τής αναζητήσεως. Θυμάμαι λοιπόν πριν κάποια χρονάκια, όταν είχα προβεί επίσης σε εναρκτήριο τού έτους αναφορά, σε μνεία που είχα κάνει σε κάποια διαπίστωση τού Νίκου Βεργίδη (Θανάσης Κατσαρός). Έγραφε στούς "Μιγάδες Τής Νεοελληνικής Ιστορίας" αυτό το άκρως προικισμένο παιδί, που οι σκιές φρόντισαν πολύ εσπευσμένα να δολοφονήσουν, ότι οι Έλληνες έχουν μια έμφυτο ροπή προς τον ηρωισμό. Οι ηρωικές τους προσπάθειες καταλήγουν σχεδόν πάντοτε σε ήττες. Όμως όλοι οι λαοί τής οικουμένης - και προπάντων αυτοί των Μεσογειακών χωρών - προσβλέπουν προς τούς Έλληνες. Αυτές οι ηρωικές εξάρσεις, έστω κι αν δεν στέφονται από επιτυχή επίτευξη τών στόχων που τίθενται, εμπλουτίζουν παρ' όλα αυτά το συλλογικό ασυνείδητο εν γένει. Ούτως ώστε, η συσσωρευμένη επίγνωσις να οδηγεί ολοένα σε πλέον αυξημένη συνείδηση.
Είναι απορίας άξιον, ο τρόπος που αυτό το παιδί κατόρθωσε να εντοπίσει τον ρόλο που διεκπεραιώνουν τα μορφογενετικά πεδία πληροφορίας στην συγκρότηση τής συνειδήσεως, πολύ πριν η ύπαρξις αυτών τών πεδίων εντοπιστεί και πριν αυτά αποτελέσουν στοιχειωδώς αντικείμενο μελέτης.
Η δυναμική τού ρυθμιστικού ρόλου τών μορφογενετικών πεδίων πληροφορίας στο γίγνεσθαι διαφαίνεται με γλαφυρότατο τρόπο π.χ. από μια συγκεκριμένη αναφορά τού βιολόγου Rupert Sheldrake στο "A New Science of Life": Κάθε φορά που παράγεται συνθετικά μια χημική ένωση στο εργαστήριο απαιτείται λιγότερος χρόνος για την χημική αντίδραση από ότι την προηγούμενη φορά. Ο χρόνος που χρειάζεται η χημική αντίδραση για την παραγωγή συνθετικής Ινσουλίνης έχει μειωθεί κατά 20% από τότε πού ο εν λόγω ερευνητής ξεκίνησε να παρακολουθεί αυτήν την διαδικασία. Η εμπλουτισμός δηλαδή των αντίστοιχων πεδίων με πληροφορία παρεμβαίνει άμεσα σε διαδικασίες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ την συνειδησιακή σφαίρα και αφορούν άμεσα αντικειμενικά δεδομένα.
Υπό αυτήν την έννοια καθίσταται κατανοητό, ότι ο Ελληνισμός συνιστά τον βασικότερο τροφοδότη των πεδίων πληροφορίας σε ζητήματα απελευθερώσεως τού ανθρώπου και τής αντιστοίχου τεχνογνωσίας. 

Σε παλαιότερη αναφορά που έκανα στην θεωρία τού μεγάλου νομπελίστα επιστήμονα τής θερμοδυναμικής Ilja Progogine σχετικά με το κατά πόσο το μέλλον είναι δεδομένο ή όχι, είχα κάνει ειδική μνεία στα λεγόμενα σημεία διακυμάνσεων, όπου μια σχετικά πολύ περιορισμένη παρέμβαση δύναται να είναι καθοριστική ως προς την περαιτέρω πορεία.Τέτοιου είδους παρεμβάσεις μπορεί να λάβουν ή να μην λάβουν χώρα. Υπό αυτήν την έννοια - ενώ η εξέλιξη παραμένει ανοικτή προς όλες τίς δυνατές κατευθύνσεις - το αν θα επιδράσει ο καταλυτικός παράγων συνιστά μια ανοικτή πρόκληση. Ο τρόπος, με τον οποίον εκδηλώνεται η αντίδραση προς αυτήν την πρόκληση, καταγράφεται στα πεδία πληροφορίας και συνδιαμορφώνει τα δεδομένα τού επόμενου γύρου. Η δυνατότητα των υποκειμένου που παρεμβαίνουν να αφουγκράζονται και να επικοινωνούν με αυτά τα πεδία δεν μπορεί παρά στην βάση τής επαναλαμβανόμενης εμπειρίας να είναι αύξουσα. Υπό αυτήν την οπτική, η απελευθέρωση συνιστά τάση, την οποίαν τα δρώντα υποκείμενα δύνανται να επιταχύνουν. Και σαφώς προκύπτει εντός αυτών τών πλαισίων μια τελεολογία τής απελευθερώσεως. Αυτή όμως δεν είναι εκ προοιμίου δεδομένη βάσει κάποιων απαράβατων μηχανιστικών νόμων, όπως κάποιες κοινωνικού χαρακτήρος τελεολογίες - όπως ο Μαρξισμός - διατείνονται. Αλλά ούτε και διέπεται μονομερώς από τήν Θεία Χάρη κάποιου υπερτεθημένου Θείου Λόγου, ο οποίος παρεμβαίνει αφ' εαυτού στα πλαίσια μιας σωτηριολογικής διαδικασίας χωρίς την καθοριστική συμβολή τού ανθρωπίνου παράγοντος.


2. ΟΙ ΔΕΣΜΩΤΕΣ ΣΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Αυτά που προηγούνται μπορεί να ηχούν τελείως αφηρημένα. Εάν όμως τα εξειδικεύσουμε στο εδώ και τώρα, θα διαπιστώσουμε ότι προκύπτουν από αυτά άμεσες πρακτικές συνέπειες.  Συνέπειες που μπορούν να δομήσουν με εύστοχο τρόπο σκόπιμες επιλογές και να οριοθετήσουν την δράση μας προς την κατεύθυνση τής απελευθερώσεως. Είναι αυτονόητον, ότι εφ' όσον γίνεται λόγος περί απελευθερώσεως οφείλουμε εν πρώτοις να εντοπίσουμε τα δεσμά, τα οποία μάς διέπουν.
Για να επανέλθω σε αυτά που είχα ξεκινήσει να παραθέτω στην περί τού D:\ πραγματεία μου προηγουμένων αναρτήσεων, τα δεσμά μας αφορούν την κατηγορία αυτών που ο Πλάτων χαρακτήρισε ως δεσμώτες στην περί σπηλαίου αλληγορία του.
Ως όμως εισαγωγικώς αναφέρθην, παρακάμπτω προσωρινώς τον χειρισμό αυτού τού θέματος, με στόχο να επανέλθω στο άμεσο μέλλον. Δεδομένου λοιπόν, ότι επιλέγω προς στιγμήν να μην εμβαθύνω στην ουσία τού θέματος, αποσκοπώ στα πλαίσια αυτού τού κειμένου, το οποίον προσανατολίζεται σε επίκαιρα θέματα, όπως οι προοπτικές τού νέου σωτηρίου έτους 2015, να αναφερθώ σε συγκεκριμένες εκφάνσεις τού προβλήματος, οι οποίες το περιγράφουν, χωρίς να διεισδύουν σε αυτό. Τοιουτοτρόπως προσβλέπω στην διαμόρφωση χρήσιμων συμπερασμάτων στην διαμόρφωση τής πρακτικής αντιμετωπίσεως αμέσων προκλήσεων.

Στις απαρχές τού νέου χρόνου οι βασικότερες των προκλήσεων που μάς απασχολούν εκτιμώ ότι συνοψίζονται στα κάτωθι:

- Σε εθνικά πλαίσια η τρίτη των μνημονιακών κυβερνήσεων κατέρρευσε εν μέσω καλπαζούσης κρίσεως σε όλους τούς τομείς. Το εκλογικό σώμα καλείται εντός ολίγων ημερών να εκλέξει αυτούς που θα αποτελέσουν την προσεχή βουλή.

- Σε πλαίσια μείζονος περιοχής τεράστιες ποσότητες όπλων και επιθετισμού συσσωρεύονται στην Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική. Στην περιοχή που η προφυτεία - η εμφύτευσις δηλαδή προγραμμάτων (software) από αυτούς, που στερούνται τής απαραιτήτου για την επιβίωσή τους hardware, σε αυτούς που διαθέτουν κάτι ανάλογο - ενώ όμως είναι γενικώς βόδια - έχει τοποθετήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια τον λεγόμενο "Αρμαγεδώνα".

- Ένας νέου τύπου "Ψυχρός Πόλεμος" κλιμακώνεται όλο και εντονότερα μεταξύ των νατοϊκών χωρών και τής Ρωσίας. Τα κύρια συστατικά της είναι δύο: Αφ' ενός προωθείται μια έντονη προπαγανδιστική εκστρατεία δαιμονοποιήσεως τού Ρωσικού καθεστώτος και τού προέδρου Πούτιν προσωπικώς. Αφ' εταίρου ποικιλόμορφες επιθέσεις οικονομικού περιεχομένου κατευθύνονται εναντίον τής Ρωσίας, ενώ αιματηρότατες εχθροπραξίες οργανώνονται σε περιοχές που συνορεύουν με την Ρωσία. Οι νατοϊκές χώρες καταργούν τα προσχήματα τού δήθεν πολιτισμένου τρόπου ταυτιζόμενες απροκάλυπτα με τούς τζιχαντιστές και τούς νεοναζιστές.

- Ενώ στις περισσότερες δυτικές χώρες η οικονομική κρίση, το δημόσιο χρέος, η ανεργία και η κοινωνική αναταραχή διογκώνονται, προωθούνται σημαντικές συνεργασίες και συμπράξεις χωρών με άμεσα φυγόκεντρες τάσεις από το δυτικό μοντέλο, όπως αυτές των χωρών που συμμετέχουν στην BRICS. Η αυξανόμενη πόλωση αναπτύσσεται κόντρα στα εξαγγελθέντα μοντέλα τής παγκοσμιοποιήσεως και τής "νέας τάξεως".

Εντός αυτών των πλαισίων η διεθνής ασφάλεια υφίσταται ολοένα και αυξανόμενες άμεσες απειλές. Ο όρος "συνεργασία" αποκτά διαστάσεις μαύρου χιούμορ. Η "Συνδιάσκεψη Για την Ασφάλεια και την Συνεργασία Στην Ευρώπη" (KSZE) μοιάζει να αποτελεί φάντασμα τού παρελθόντος. Η αντίληψη που επικράτησε στο παρελθόν περί "παγκοσμίου σταθερότητος" έχει ήδη ανατραπεί πλήρως, ενώ οι τιμονιέρηδες τού λεγόμενου δυτικού κόσμου μοιάζουν με παλαβιάρηδες, που έχουν ως μόνο στόχο να ρίξουν το όχημα στο γκρεμό, αρκεί να ικανοποιηθεί η αδηφαγία κάποιων ασυνείδητων συνασπισμένων μεγαλοκαρχαριών, όπως οι σπεκουλάντηδες των χρηματιστηρίων, οι διεθνείς τοκογλύφοι και οι διεθνείς παραγωγοί όπλων.

Η Ελλάδα δίνει την εικόνα αυτού που πνίγεται και προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλιά του. Αυτού που πιστεύει ότι μπορεί να αποφύγει επερχόμενες καταστροφές κλείνοντας τα μάτια. Στην εγκληματολογία τής καθημερινής ζωής έρχεται να προστεθεί ως κορυφαία ποινική αλλά ποτέ κολάσιμη πρακτική αυτή των πολιτικών "προσώπων". Από πλευράς πολιτικού κατεστημένου εφαρμόζεται ανελέητη λαϊκιστική αμετροέπεια, πολιτικάντικος ξιπασμός, κατεδάφιση τής οικονομίας και τού κοινωνικού ιστού, τής περιθάλψεως, τής παιδείας, τής δημοσίου ασφαλείας και των χρηστών ηθών. Από πλευράς μαζών εφαρμόζεται η επιλογή τής αναισθησίας και της εθελοτυφλίας ως παυσίπονου αγωγής, ο αυνανισμός τού ξύλινου λόγου και η προσφυγή στην πόρωση συναισθηματικών εξάρσεων εναντίον αποδιοπομπαίων τράγων. 
Ενώ κυοφορείται ο επόμενος λιπώδης παιδοβούβαλος, ο οποίος θα ανακράξει: "Μαζί τα φάγαμε!", εννοώντας αυτήν την φορά κάποιους τόνους βοθρολύμματα.

Εντός αυτών των πλαισίων γενάται το ερώτημα:
Είναι δυνατόν εντός αυτών των πλαισίων να συσταθεί προσπάθεια και αγώνας για την οικοδόμηση μιας άλλης προοπτικής, για την επίτευξη ενός ανθρώπινου αύριο, για το ξεπέρασμα αυτής τής απέραντης τοξικότητος;

Πιστεύω ότι αυτό είναι δυνατόν. Για να καταστραφούν οι κοινωνίες και να οδηγηθούν στον  Αρμαγεδώνα τής πλήρους καταστροφής, επιχειρείται να εξοβελιστεί από το φαντασιακό κάθε ανθρώπου η έννοια τής ελπίδας.
Φρονώ, ότι όσο πιο μελανά προβάλλονται τα πράγματα, τόσο πιο σημαντικές είναι οι ευκαιρίες για την ανατροπή τους.
Ο Μαρξ στα πλαίσια τού σκόπιμου αποπροσανατολισμού των κοινωνιών προπαγάνδιζε την μόνιμη και αύξουσα άνοδο τής εξαθλιώσεως των συνθηκών διαβιώσεως τής πλειοψηφίας των πληθυσμών ως απαράβατο νόμο τού συστήματος. Το σύστημα αντιθέτως επέτυχε με πλήρη πανουργία να επιφέρει το αντίθετο: Την καταναλωτική αποκτήνωση, την εφησύχαση στα πλαίσια μιας ψευδούς εξασφαλίσεως, το κυνήγι τής κοινωνικής και επαγγελματικής ανόδου, τον φετιχισμό τού μπετόν και τον προσπορισμό περιουσίας, τον μαζοχισμό τής αυτοκίνησης στις χωματερές των πόλεων
Όμως τώρα αυτό ρίχνει την μάσκα του.
Διότι στην κατεύθυνση επιβολής τού Αρμαγεδώνος, ώστε να επιστρέψουν τα κοτόπουλα σε συνθήκες σπηλαίων, θεωρεί το σύστημα προϋπόθεση να καταργηθεί πάσα αίσθηση ελπίδος. Κατ' αυτόν τον τρόπο η συνταγή είναι πλέον μια και μόνη: ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΡΕΛΑΣ.

Πώς είναι όμως δυνατόν να δημιουργηθεί μια προοπτική στην φάση που το σύστημα τα παίζει όλα για όλα, πετώντας την μάσκα;
Ισχύει το παραμύθι που πούλησε ο Μαρξ και τα συναφή λαμόγια, ότι η συνεχής εξαθλίωση θα οδηγήσει νομοτελειακά στην κοινωνική ανατροπή;

Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, από αυτά που ισχυρίζονται όσοι στήνουν παγίδες για λογαριασμό τού συστήματος. Όμως για να βρούμε κάποια άκρη είμεθα υποχρεωμένοι να εκτιμήσουμε κάποια δεδομένα αναλυτικότερα.


3. Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΩΣ ΦΡΟΥΤΟ ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ

Το ζήτημα τής κοινωνικής - πολιτικής ανατροπής δεν διαφέρει ουσιαστικά από κανένα άλλο ζήτημα. Εάν αναλογιστούμε τις στοιχειωδέστερες των αναγκών μας, καταλήγουμε σε κάποια προφανή συμπεράσματα, τα οποία όμως περιορίζονται στην πλέον λεπτή επιφάνεια τών πραγμάτων:
- Γιατί τρώμε;
Μήπως (μόνο) για να ικανοποιήσουμε την πείνα μας;
- Γιατί κοιμόμαστε;
Μήπως (μόνο) για να αναπαύσουμε το σώμα μας;
Αυτές οι αιτίες μπορεί να είναι προφανείς και αναμφισβήτητες. Όμως ουδόλως μπορούν να ικανοποιούν το βάθος τών πλέον στοιχειωδών ερωτημάτων.
- Για ποιο λόγο είναι αναγκαία ενός είδους κοινωνική - πολιτική ανατροπή των ισχυόντων δεδομένων;
Εφόσον όλα ανάγονται σε πρωταρχικότερες αιτιάσεις, ακολουθώντας τις συνέπειες αυτής τής προβληματικής, καταλήγουμε στην οντολογία, επί τής οποίας εδράζεται η φιλοσοφία συνολικώς. Οπότε προκύπτει το ερώτημα: Ώστε να μπορέσω να πάω στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω σαπούνι σε πλήρη συνείδηση  τής εντελέχειας αυτής τής πράξεως, οφείλω να διαθέτω μια πλήρως επεξεργασμένη και δομημένη  οντολογικώς φιλοσοφική θεώρηση; Δεν επαρκεί το δεδομένο, ότι εάν δεν πλυθώ επί μακρόν, οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες για την υγεία και την αισθητική τής παρουσίας μου;
Προϋπόθεση τής υπάρξεως τού ανθρώπου είναι η ικανοποίησις των στοιχειωδών του αναγκών. Πού βρίσκεται όμως εν τέλει το νόημα τής ζωής; Μήπως στο αναπτυχθούν ανάγκες πολυπλοκότερες, ανώτερες και ευγενέστερες των στοιχειωδών; Στην φάση τής βιομηχανικής κοινωνίας, όπου η μηχανιστική αντίληψη τής ζωής έφθασε στο κορύφωμά της, η ικανοποίηση αναγκών έλαβε διευρυμένο και μαζικό χαρακτήρα. Σε αυτήν την φάση κάποιοι όρισαν τον πολιτισμό ως "δημιουργία νέων αναγκών", ορίζοντας σε αυτό το πλαίσιο το νόημα τής ζωής. Μπορεί όμως το νόημα τής ζωής να εστιάζεται εν τέλει στο τρέξιμο πίσω από την ικανοποίηση των όποιων αναγκών, ασχέτως πόσο ευγενώς μπορεί να είναι αυτές δομημένες και πόσο υψηλά από αισθητικής, θεωρητικής ή όποιας άλλης οπτικής αυτές επιδιώκουμε να εδράζονται;
Εάν προσέξουμε την απόληξη αυτής πορείας, θα δούμε, ότι αυτή καταλήγει στην ζούγκλα και εν τέλη στο αδιέξοδο τής αδυναμίας να μην είμαστε σε θέση να ικανοποιήσουμε, ούτε τις στοιχειώδεις συχνά ανάγκες μας στα πλαίσια διογκώσεως τής κρίσης.
Ένα ερώτημα, το οποίον προκύπτει από αυτήν την διαπίστωση, είναι κατά πόσο ορίσαμε με φρόνιμο τρόπο τις ανάγκες μας. Επ' αυτού επιχειρούν να δώσουν απάντηση οι κριτικοί τού καταναλωτικού προτύπου ζωής, προτείνοντας διαφορετικές επιλογές από τις ισχύουσες, όσο αφορά την οριοθέτηση τών αναγκών μας. Αυτές, μέσω αυτού τού επαναπροσδιορισμού, προσανατολίζονται σε "εναλλακτικού" τύπου αναγκαιότητες - ως ισχυρίζονται - οι οποίες συνδέονται με άλλους τρόπους παραγωγής και κατανομής του οικονομικού και κοινωνικού προϊόντος: Προστασία τού περιβάλλοντος, χωροταξική αποκέντρωση, συμμετοχή των παραγωγικών υποκειμένων στον σχεδιασμό τής παραγωγής προϊόντων, ανάπτυξη τής κοινωνίας των πολιτών, αποφυγή τού φιλοπολεμικού κλίματος και ανάπτυξη φιλειρηνικών επιλογών, κατάργηση τής κερδοσκοπίας και τής υπερσυσσωρεύσεως πλούτου στην διάθεση των ολίγων, ανάπτυξη τής παιδείας, τής περιθάλψεως και τής κοινωνικής αλληλεγγύης, καταπολέμηση τού εγκλήματος και ξεπέρασμα των καταπιεστικών δομών στα πλαίσια τής οικογένειας, που αναπαράγονται από παρωχημένα δεσποτικά ήθη.

 Όλα αυτά μπορούν να αποτελούν αναμφιβόλως ευσεβείς πόθους. Η ιστορική διαδικασία όμως κατέδειξε, ότι παρέμειναν και παραμένουν στα αζήτητα. Όχι διότι συνιστούν προοπτικές, οι οποίες δεν θα έκαναν την ζωή μας πιο αποδεκτή, πιο φρόνιμη, πιο ανθρώπινη. Όλα όμως προσέκρουσαν στο ίδιο μόνιμο αξεπέραστο εμπόδιο: Την εξουσία.
Υποτίθεται ότι ζούμε σε μια περίοδο ορθολογισμού, στην οποία η ανάπτυξη τής επιστήμης εξορθολογίζει ολοένα και περισσότερο τής συνθήκες τής ζωής μας. Οι δυτικές κοινωνίες, οι οποίες ρύθμιζαν μέχρι σήμερα τον βηματισμό στην παγκόσμια αναπαραγωγή τού συστήματος, υποτίθεται ότι εστηρίζοντο στην ιδέα τού χειραφετημένου πολίτου, όπως αυτός διακηρύχθηκε από τον Διαφωτισμό, απολήγοντας στην καθιέρωση των κοινοβουλευτικών καθεστώτων.
Η κριτική τού Μαρξισμού στο λεγόμενο"αστικό" μοντέλο είναι γνωστή: Την καθιέρωση τού φιλελευθερισμού, που επέβαλε αρχικώς η αστική τάξη, στην φάση που αυτή ήτο ανερχόμενη και εμάχετο εναντίον τής φεουδαρχίας, αναίρεσε η επιβολή τής δικής της επικρατήσεως: Μετά από αυτήν θυσιάστηκε πάσα προοδευτική προοπτική ένεκα τής λογικής τού μεγιστοποιήσεως τού κέρδους. Ο Κάρολος Μαρξ επιχείρησε μέσω μιας οικονομικής αναλύσεως να καταδείξει στο "Κεφάλαιο", ότι η ανάγκη τής μεγιστοποιήσεως τού κέρδους είναι ζωτικής σημασίας, σύμφυτος με την αναπαραγωγή τού συστήματος και απαράβατος άγραφος νόμος τής διαδικασίας τής κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
Όλες οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές στρεβλώσεις ανήχθησαν έκτοτε σε αυτήν την υποτιθέμενη νομοτέλεια. Ακόμη και την συφιλίδα τού ανθρωπίνου βίου επί γης, η οποία είναι ο πόλεμος, ανήγαγον οι μαρξισταί στην εν λόγω "νομοτέλεια". Ισχυρίσθησαν, ότι ο κεφαλαιοκρατικός ανταγωνισμός οδηγεί στην συγκέντρωση και συγκεντροποίηση τού κεφαλαίου σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Ο κοινωνικός χαρακτήρας τής παραγωγής και ο αντικοινωνικός χαρακτήρας τής ιδιοποιήσεως τού προϊόντος της υποτίθεται ότι οδηγεί με νομοτελειακό τρόπο στις οικονομικές κρίσεις. Για τούς κεφαλαιοκράτες υποτίθεται, ότι δεν υφίσταται τότε άλλη επιλογή από τον αναδασμό των αγορών μέσω τής επιβολής πολέμων. Κατά την διάρκειά τους καταστρέφονται οι "υπερδομές", που σχηματίστηκαν κατά την διάρκεια τής προπολεμικής συσσωρεύσεως, με αποτέλεσμα να παίρνει το σύστημα ανάσα, ώστε να μπορέσει στο μέλλον να συνεχίσει το ίδιο βιολί.

Σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί ένα ρητορικό - πλην όμως ουσιαστικής αξίας - ερώτημα: Για ποιόν λόγο τα κάθε είδους απανταχού αντικομουνιστικά επιτελεία, που λειτούργησαν κάτω από την φρούδο σλόγκαν "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια" δεν επιχείρησαν την παραμικρή ανατροπή τής μαρξιστικής θεωρίας; Τα βασικά τους αντεπιχειρήματα περιορίστηκαν πάντοτε στο ότι ο κομμουνισμός επιβάλλει στέρηση τής ελευθερίας και το επίπεδο διαβιώσεως στις χώρες, όπου επικράτησαν μαρξιστικά καθεστώτα, ήταν πολύ χαμηλό. Πράγματι τα δήθεν "σοσιαλιστικά"  καθεστώτα επέβαλλαν ένα βάναυσο ολοκληρωτισμό και το επίπεδο τής διαβίωσης σε αυτά, σε σύγκριση με τον καταναλωτικό οργασμό τών κεφαλαιοκρατικών χωρών ήταν κατά κανόνα πολύ χαμηλό. Για ποιόν όμως λόγο απέφυγαν συστηματικά τα προπαγανδιστικά επιτελεία τού δήθεν αντικομουνισμού να ανατρέψουν ιδεολογικά την κατάφωρα λαθεμένη θεωρία τού μαρξισμού;
Σήμερα - στις συνθήκες τής κρίσης στην Ελλάδα - έχει καταστεί ηλίου φαεινότερον, ότι όλα τα κομματικά τσόφλια, ανεξαρτήτως ιδεολογικής βαφής και αποχρώσεως, ενεργούνται από το ίδιο κοινό σύστημα. Αυτοί που κινούν τα νήματα πίσω από τον συνολικά χρεοκοπημένο κομματικό οχετό είναι τα ίδια κυκλώματα. Εδώ διαφαίνεται με απροσχημάτιστο τρόπο, ότι τα κάθε λογής ιδεολογήματα, τα οποία προβάλλονται ως "αρχές" από τα κόμματα μαριονέτες "ευωδιάζουν" την μπόχα της κοινής τους χωματερής.
Ο λόγος που αποφεύγεται πάσα κριτική στην μαρξιστική θεωρία μπορεί να συνοψιστεί στο δεδομένο, ότι αυτή είναι βαθύτατα συστημική. Ο Μαρξ υπήρξε η βασικότερη πρακτοράτζα τού ΄μεγάλοτραπεζικού κατεστημένου στον προπερασμένο αιώνα, γι αυτό και επέλεξε επισταμένα, όχι μόνον να μην προβεί στην παραμικρή αναφορά προς αυτό, αλλά τσιμεντάρησε ιδεολογικά και τα σχέδια τής επιβολής μιας παγκοσμίου κυριαρχίας του.
Στα θέματα τού μαρξισμού και τής λεγομένης "σοσιαλιστικής επαναστάσεως" έχω προβεί στο παρελθόν σε περισσότερες αναφορές. Μια διεξοδική ανατροπή τής μαρξιστικής θεωρίας δεν είναι δυνατόν να επιχειρηθεί εδώ, δεδομένου ότι το φάσμα των ζητουμένων έχει οριοθετηθεί σε ευρύτερο και διαφορετικό πλαίσιο. Οι βιβλιογραφικές αναφορές που έχουν προηγηθεί στο παρελθόν επαρκούν κατά την άποψή μου για να προβληματίσουν σχετικά όσους ακολουθούν οδό αναζητήσεως.
Παρ' όλα αυτά θα ήθελα ακολούθως με σύντομο τρόπο να συνοψίσω κάποια δεδομένα - για μια ακόμη φορά - που ανατρέπουν την μαρξιστική θεωρία. Με στόχο να καταστεί κατανοητό, ότι η βάση τής κακοδαιμονίας των κοινωνιών δεν ανάγεται στην (πράγματι) αδηφάγο επιδίωξη τού κέρδους, ούτε και διέπεται εν τέλη από οικονομικού χαρακτήρος επιδιώξεις. Μέσα από αυτήν την αναγωγή αποσκοπώ να καταδείξω, ότι η επισφαλής επιλογή μας δεν προέρχεται από τον πράγματι λαθεμένο προσδιορισμό των αναγκών μας, αλλά από την ανάδειξη ττής ικανοποιήσεως των όποιων αναγκών σε πεμπτουσία τού βίου μας. Το τρέξιμο πίσω από το κάθε είδους καλαμπόκι - ασχέτως ποιας μορφής αυτό μπορεί να είναι - πακτώνει τον εντειχισμό μας μέσα στο κοτέτσι τού Μάτριξ και μάς εμποδίζει να φθάσουμε στην επίγνωση, ότι βάση τής αλλοτριώσεώς μας είναι να μάς αποσπούν το κρέας και τα αυγά μας, ενώ η εν τέλη παρουσία μας στον αισθητό κόσμο έχει τελείως διαφορετική αποστολή.

Ο φίλος "ΚΟΛΑΦΟΣ" είχε προβεί στην φιλότιμη προσπάθεια πριν κάποιο χρονικό διάστημα να μεταφράσει κάποια σημαντικά μέρη από τα "Πρωτόκολλα τού Ρακόφσκι". Πρόκειται για ένα κείμενο, που καταγράγφει συνοπτικά όλα τα θεμελιώδη ζητήματα, με περιεκτικό τρόπο, τα οποία αφορούν την ιστορία τού μαρξιστικού κινήματος. Δίπλα σε αυτό υπάρχει μια εκτενής βιβλιογραφία εκατοντάδων τόμων σχετικά, που εάν κάποιος εντρίψει στον ένα ή άλλο βαθμό σε αυτήν, δεν μπορεί παρά να κατασταλάξει στο συμπέρασμα, ότι αφ' ενός μεν οι επιδιώξεις τών ιθυνόντων αυτού τού κινήματος υπήρξαν τελείως διαφορετικές από τίς στοχεύσεις που αυτοί διακήρυξαν. Αφ' ετέρου, τα αντίστοιχα γεγονότα προβλήθηκαν από τούς διάφορους συμμετέχοντες σε αυτό με κατάφωρη παραποίησή τους, ώστε να προβάλλουν πλασματικές πραγματικότητες μέχρι σημείου τερατολογίας.
Ιδιαίτερη παρεξήγηση σχετικά αφορά τα κείμενα που εκλαμβάνονται ως πηγές. Ως τέτοιες αντιμετωπίστηκαν σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα τα λεγόμενα "έργα των κλασικών τού μαρξισμού λενινισμού" και τα εκδοτικά τής "Ακαδημίας Επιστημών τής ΕΣΣΔ", τα οποία έχουν προφανή προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Εάν όμως σκύψει κάποιος πάνω από κείμενα, τα οποία συνιστούν κατά ουσιαστικό τρόπο πηγές, ως άμεσες μαρτυρίες ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν δίπλα και μέσα στα συμβάντα - πρόσωπα, τα οποία συχνά όχι μόνο εκ προοιμίου δεν αντιμάχοντο τον μαρξισμό, αλλά αποτελούσαν και ένθερμους οπαδούς του - μπορεί να διαπιστώσει, ότι ξεπροβάλλει μέσα από αυτά μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, από αυτή των μαρξιστικών μυθευμάτων. Τέτοια κείμενα είναι μεταξύ πολλών άλλων τα απομνημονεύματα τής Κρούπσκαγια (συζύγου τού Λένιν) τα απομνημονεύματα τού Αλεξάνδρου Κερένσκυ, τα απομνημονεύματα τής Σβετλάνα Αλληλούγιεβα (θυγατέρας τού Στάλιν), το βιβλίο τού Αλεξάντερ Ορλώφ, ο οποίος ήταν επικεφαλής τής σταλινικής αντικατασκοπίας μέχρι τού σημείου που συγκρούστηκε με το σταλινικό συγκρότημα, με τίτλο "Η Μυστική Ιστορία των Εγκλημάτων τού Στάλιν". Μια προσεκτική και με κριτικό πνεύμα ανάγνωση ακόμη και τού βιβλίου τού John Reed "Οι Δέκα Μέρες Που Συγκλόνισαν τον Κόσμο", το οποίο προωθήθηκε για σκοπούς προπαγανδίσεως κατά κόρον από τα μαρξιστικά επιτελεία, επαρκεί για να καταδείξει, ότι η λεγόμενη "μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση" δεν ήταν παρά ένα στημένο πραξικόπημα τής μπολσεβίκικης ομάδος εναντίον τού εαυτού της, δεδομένου, ότι όταν έλαβαν χώρα τα ανάλογα γεγονότα, οι μπολσεβίκοι ενέμοντο την διακυβέρνηση στα πλαίσια τής λεγομένης "δυαδικής εξουσίας", η οποία είχε προκύψει από την "επανάσταση" τού Απριλίου τού ιδίου έτους.
Στην εποχή μας βιώνουμε με απροκάλυπτο τρόπο την επιβολή μιας δικτατορίας σε πλανητικό επίπεδο των κρονίων ιερατείων. Η διακηρυχθείσα "παγκόσμια διακυβέρνηση" οικοδομείται βήμα προς βήμα από τούς υπηρέτες τής λερναίας ύδρας και τού μολώχ από την απαρχή τού ιστορικής στροφής τού σπειρώματος, που διατρέχουμε εδώ και χιλιετίες. Τα κοτόπουλα στο κοτέτσι θεωρούμεθα από αυτούς τόσο αφελείς, ώστε να μην διστάζουν να προβάλλουν χωρίς προσχήματα τα τέρατα, τα οποία υπηρετούν. Όταν επιβλήθηκε η μνημονιακή κυβέρνηση τού Λουκά Παπαδήμου, έγινε ευρέως γνωστό, ότι αυτό το ανώτατο στέλεχος τού διεθνούς μαγαλοτραπεζικού κεφαλαίου ανήκει στην επιλεγόμενη "τρομερή επιτροπή", η οποία επιχειρεί παρασκηνιακώς να διαχειρίζεται τής τύχες τού δυτικού κόσμου, μέσω τής συμμετοχής "υψηλών" παραγόντων τών ΗΠΑ, τής ΕΕ. και τής Ιαπωνίας. Τότε βρήκε έντονη προβολή το σήμα αυτής τής επιτροπής, που εικονίζει την λερναία ύδρα (με επτά κεφάλια).
 


Η παραγωγή συνδέεται με την εργασία. Η εργασία μπορεί να συνδέεται αναμφιβόλως με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν παύει όμως να συνδέεται και με την φιλοπονία, την προκοπή, την ορθολογική οργάνωση δραστηριοτήτων. Ο άνθρωπος που προσπορίζεται τα προς το ζην και το ψωμί τών παιδιών του με τον ιδρώτα τού προσώπου του, κατά το μάλλον ή ήσσον μάχεται, παλεύει. Γι' αυτό και αποκαλείται βιοπαλαιστής. Σε όποιο επίπεδο κι αν μοχθεί για τούς καρπούς τής εργασίας του. Αυτόν ακριβώς το τύπο ανθρώπου απεχθάνονται τα κρόνια ιερατεία. Ο ανθρώπινος τύπος, ο οποίος είναι κατάλληλος για να διεκπεραιώσει τις στοχεύσεις τους είναι ο οκνηρός, ο αργός, ο άσωτος, ο επιδειξίας, ο ξιπασμένος, αυτός που ρέπει προς την κραιπάλη, το εύκολο και γρήγορο κέρδος άνευ φραγμών ήθους, ο ρέμπελος και απειθάρχητος, ο ψευτοτσαμπουκάς και τζάμπα μάγκας. Αυτός ο τύπος ανθρώπου καθίσταται ευκόλως εξαγοράσιμος. Γι' αυτόν τον λόγο αυτά τα ιερατεία προσανατολίσθηκαν ανέκαθεν προς τον έλεγχο τού χρυσίου, την αποδιοργάνωση και τον εκχυδαϊσμό των κοινωνιών.
Τοιουτοτρόπως ανέκαθεν έστρεψαν τα στελέχη τους να γίνουν σαράφηδες και να συντονίσουν αυτό, που ο Αριστοτέλης ονόμασε "παιδί τού θανάτου", ήτοι τον τόκο. Το χρήμα, ως ποσότητα στερούμενη ιδίας ζωής, δεν δύναται να τίκτει. Ο τόκος συνιστά θνησιγενή για την παραγωγική διαδικασία ποιότητα και στην εξεζητημένη έκδοσή του, την τοκογλυφία, βαμπιρισμό εις βάρος τών παραγωγών. Μα...! θα φωνασκήσει ο κάθε αστός, που προσβλέπει σε εξωτερική χρηματοδότηση τών δραστηριοτήτων του και ο κάθε μικροαστός, που με το στεγαστικό δάνειο απέκτησε το σπιτάκι ή το διαμέρισμά του. Παραβλέπουν όμως και οι δύο, ότι επί τού προκειμένου έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα βαθμιαίας απορροφήσεως ΟΛΩΝ των παρεχόμενων πόρων, που σήμερα τού κλείνει βάναυσα την επιχείρησή του και τού αρπάζει ταχυδακτυλουργικά το σπιτάκι, για το οποίο μια ζωή εργάστηκε.
Και αυτήν την συλλογιστική δεν προάγω εγώ, αλλά ο ίδιος ο μαρξισμός, ο οποίος ανήχθη σε πιστό διεκπεραιωτή τών συμφερόντων τών σαράφηδων. Ο Ρακόφσκι προκαλεί στο κείμενο των πρωτοκόλλων τον καγκεμπίτη ανακριτή του αποστομώνοντάς τον με την εξής ερώτηση: "Στην "επανάσταση" που κάναμε καταλάβαμε τα πάντα: Εργοστάσια, στρατώνες, αστυνομικά και κυβερνητικά κτήρια. Μπορείς να μού ονομάσεις έστω και ένα κτήριο τράπεζας που παραβιάσαμε βίαια";  Ο Μαρξ ανέλυσε στο Κεφάλαιο, ότι το βιομηχανικό κεφάλαιο επιβλήθηκε στην αγροτική οικονομία, θέτοντάς την υπό τον έλεγχό του με την μεταφορά αξίας από την αγροτική παραγωγή στο βιομηχανικό κεφάλαιο μέσω τής διαδικασίας οικονομικής επιβολής τού μέσου ποσοστού κέρδους. Ο Λένιν στην συνέχεια κατέδειξε στο σύγγραμμα "Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο (τελευταίο) στάδιο τού καπιταλισμού", το οποίον εκδόθηκε το 1916, ότι το τραπεζικό κεφάλαιο επεβλήθη στην πορεία επί τού βιομηχανικού, μέσω τής συμφύσεως τών δύο στα πλαίσια χρηματιστικού κεφαλαίου. Τότε εμφανίσθηκαν τα τραστ και τα καρτέλ, τα οποία είτε συνέτριψαν, είτε έθεσαν υπό την κυριαρχία και τον έλεγχό τους όλους τους κλάδους και τις μονάδες τής οικονομίας, εγκαθιδρύοντας την οικονομική μονοκρατορία των χρηματιστών. Έκτοτε ξεκίνησαν τα εξόφθαλμα καρκινώματα τής επιβολής τής οικονομίας τού τζόγου επί τής πραγματικής οικονομίας και τής απόσπασης από τούς τραπεζίτες τού νομισματικού ελέγχου από το κράτος. Στο Τζέκυλ Άιλαντ τής Νέας Υόρκης δημιουργήθηκε το ίδιο έτος, κατά το οποίον εξεδόθη ο "Ιμπεριαλισμός" το Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεμάτων (Federal Reserve System).  Στα πλαίσια αυτού τού συστήματος παρεχώρησε η κυβέρνηση τών ΗΠΑ το δικαίωμα σε μια ομάδα τραπεζιτών να κόβουν κατά βούληση και χωρίς αντίκρυσμα άλλων αξιών χρήμα, το οποίο εδάνιζαν στο κράτος έναντι τόκων. Η περίφημη ρήση τού τραπεζίτη Ρότσιλντ "Δώστε μου τον έλεγχο τού νομίσματος μιας χώρας και δεν χρειάζομαι τίποτε άλλο για να ελέγχω ανά πάσα στιγμή την κυβέρνηση" ήλθε ως συνέχεια / συνέπεια τής δήλωσης τής μητέρας των Άνσελμ, Νάθαν και λοιπών: "Πόλεμος μπορεί να γίνει μόνο όταν αποφασίσουν οι γιοί μου".
Ο αστός υπήρξε επικίνδυνος για τον πράκτορα τών κρόνιων ιερατείων τραπεζίτη, ο οποίος στόχευε να τον ελέγξει, για να τον απαλλοτριώσει στην πορεία. Επικεφαλείς τών αστικών επαναστάσεων τέθηκαν εντέχνως οι οργανώσεις των μολοχιστών. Στοές, αδερφάτα, συνωμοτικά κακά συναπαντήματα, με πλάτες τον χρυσό, που είχαν συγκεντρώσει στις τράπεζές τους οι ιππότες ναϊτες κατσαπλιάδες, οι έμποροι των συγχοροχαρτιών του βατικανού και τα μπορντέλα στα σαλόνια και τα βρώμικα σοκάκια, κατόρθωσαν να καθορίσουν παρασκηνιακά τις εξελίξεις, προσδίδοντας στις αστικές επαναστάσεις χαρακτήρα ανέκδοτου. Αποτέλεσμα αυτών τών "επαναστάσεων" ήταν να περάσει - σε πλείστες περιπτώσεις με απλή μεταβίβαση - η εξουσία από τα κυκλώματα τής απολυταρχίας στα αδερφάτα. Σε εκείνους τούς βασιλικούς οίκους που αυτά ήλεγχαν, όπως στην Αγγλία και Σουηδία - δεν τόλμησε κανένας "επαναστάτης" να αγγίξει ούτε τρίχα στον σβέρκο.
Ειδικά τραγική περίπτωση σε αυτήν την αλυσίδα επιβολής τού χτικιού αποτελεί η χειραγώγηση και εξουδετέρωση τής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης τού 1821. Τα ανάλογα γεγονότα - παρά των τόνων μελάνης που έχει δαπανηθεί σχετικά - δεν έχουν φωτιστεί από ιστορικής σκοπιάς στο ελάχιστο. Όμως αυτά συνιστούν άλλες πονεμένες ιστορίες. Πόσοι έχουν κατανοήσει π.χ. ότι αυτός που λιάνισε τις δυνάμεις τού Κολοκοτρώνη στην Πελοπόνησο κατά την διάρκεια τού εμφυλίου κατ' εντολήν των αληταμπουράδων τής λεγόμενης "κυβέρνησης" ήταν ο Γιώργης Καραϊσκάκης - χωρίς αυτό να μειώνει την γενικότερη προσφορά αυτού τού αγωνιστού;
Στο δράμα τής ανά τόπους αστικής επαναστάσεως υπήρξαν δύο πρωταγωνισταί: Η απολυταρχία και τα αδερφάτα. Οι αστικές δυνάμεις επωμίσθησαν στην καλύτερη περίπτωση ρόλο κομπάρσου, εάν όχι τού παιδιού που πούλαγε στραγάλια επάνω στο ταμπλάτσο κατά την διάρκεια τού διαλείμματος τής προβολής τής σαπουνόπερας.

Σε αντίθεση προς την "αστική επανάσταση" η "προλεταριακή επανάσταση" περιείχε κάποιο πολύ αναπάντεχο χοντρό σασπένς για τα κρόνια ιερατεία, που φάγανε γερή σφαλιάρα. Εξ αιτίας ενός παμπόνηρου και αδίστακτου χαφιεδάκου τής τσαρικής αστυνομίας "Οχράνα". Μήπως όμως είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά, που οι δυνάμεις ασφαλείας αναλαμβάνουν πρωτοποριακό ρόλο στην διεξαγωγή τής "επανάστασης";  


4. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΕΣ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ" Ή ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΘΕΡΜΟΚΗΠΙΟΥ ΜΕ ΚΗΠΟΥΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΕΧΝΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ 

Ως προανέφερα, ο Μαρξισμός στερείται ολοσχερώς μιας θεωρίας περί κράτους. Αυτήν την θέση περιόπτου αγνοίας για ένα δεδομένο, το οποίον μάλιστα κατά πλήρη πονηρεία ευαγγελίζεται μακροπροθέσμως αυτός να καταργήσει, δεν κατέχει μόνος του. Τον συντροφεύουν χιλιάδες πανεπιστήμια και σχολές πολιτικών και κοινωνικών "επιστημών" ανά την οικουμένη και τούς αιώνες. Τα μισθά στις έδρες πέφτουν ακατάσχετα, τα πόμολα στις βιβλιοθήκες τών σχολών γυαλίζονται σχολαστικότατα, τα τσουλούφια, οι μπούκλες και οι καράφλες τών "ειδικών" κτενίζονται καταλλήλως, ώστε να υποβάλλουν υποτιθέμενη πολυμάθεια, η ανθρωπότης όμως δεν ευδοκίμησε ακόμη να αποκτήσει την όποια, έστω στοιχειώδη θεωρία για το κράτος.
Το σπορ τού καλαμοκαβαλήματος δίνει και παίρνει στην περίπτωση τού κάθε μπάρμπα, ο οποίος μέσα σε φιλάρεσκες υπνώσεις αγνοίας και προκαταλήψεων, θεωρεί τον εαυτό του χειραφετημένο και επιστώντα, ώστε να αποφαίνεται μετά πλήρους βεβαιότητος επί παντός επιστητού αναφορικά με ζητήματα όπως τι είναι "ταξική πάλη", "κοινωνική ευημερία", ή τί μπορεί να είναι η να μην είναι η συνομωσιολογία.
Τόσο ο μαρξισμός, όσο και οι λοιποί κρατιστές μεγαλοαστοί, μεγαλοτραπεζίτες, αλλά προ πάντων οι μυητικές εταιρείες δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον, ώστε να δομηθεί μια θεωρία περί κράτους. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε γι αυτούς ιδεολογική αυτοκτονία και θα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια τους.
Το σάπιο εμπόρευμα περί κράτους δομείται στην εποχή τού επιλεγόμενου διαφωτισμού από τις σαχλαμάρες, τις οποίες εκτόξευσε σχετικώς το κρυφό μέλος τού "Τάγματος τών Πεφωτισμένων τής Βαυαρίας" Γκότφρηντ Γκέοργκ Φον Χέγκελ, ο οποίος - όλως παραδόξως - εξακολουθεί να θεωρείται "φιλόσοφος". Ας μην παραβλέπουμε, ότι και ο Μαρξ ανεδείχθη ως "φιλόσοφος" μέσα από την κίνηση τών "Νεοχεγκελιανών". Ο Χέγκελ διατείνεται στο "πόνημα" "Φιλοσοφία τής Ιστορίας", ότι το κράτος συνιστά το απαύγασμα τού Αγίου Πνεύματος(!) στα πλαίσια τής ανθρωπίνου φρονήσεως. Το "χριστιανικό κράτος" είναι κατά τον άρχοντα τής μωροδοξίας Χέγκελ, ότι σπουδαιότερο επέτυχε η ανθρώπινη λογική υπό την θεία φώτιση. Και - βεβαίως - η κορωνίς όλων τον κρατών είναι κατά Χέγκελ το γερμανικό κράτος. Αυτά τα "ιδεολογικά" σκουπίδια αποσιωπούνται σκοπίμως μετά το μακελειό των δύο παγκοσμίων πολέμων και κυρίως την άνοδο των ναζί στην εξουσία, μέσω τών οποίων η ανθρωπότης αισθάνθη στο πετσί της το μεγαλείο των διακηρύξεων τού Χέγκελ. Πλείστοι όσοι είναι αυτοί, ο οποίοι άσκησαν κριτική στον Χέγκελ, από τον Χρήστο Γιανναρά μέχρι τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Όμως αυτό το έπραξαν με το γάντι και όχι με το κράξιμο, ως αρμόζει στην περίπτωση κάθε στημένου σκοταδιστή.

Κάποια στοιχεία αναλυτικών προσεγγίσεων, τα οποία είναι αναμφιβόλως γόνιμα εξεπόνησαν ο Αντόνιο Γκράμσι, ο Ραλφ Μίλιμπαντ και ο Νίκος Πουλαντζάς. Ενώ αυτά συνιστούν σημαντικά βοηθήματα σε όσους προσβλέπουν στην ανάπτυξη τής αντιστοίχου περί κράτους προβληματικής, περιορίζονται να είναι μεμονωμένες ψηφίδες, οι οποίες αδυνατούν να αποκαλύψουν έστω κάποιο συνολικό περίγραμμα.
Το πρώτο μύθευμα, το οποίον θα αναιρείτο από μια συστηματική θεωρία περί κράτους, θα ήτο η αναγωγή τής "ταξικής πάλης" σε κινητήριο δύναμη τής ιστορίας, ως ο Μαρξισμός πάσχισε να οριοθετήσει.

Μια μελέτη χωρίς προκαταλήψεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, όσων συνέβησαν κατά την διεξαγωγή τού Λενινιστικού - Τροτσκιστικού - Σταλινικού προνουντσιαμέντου μπορεί να οδηγήσει μέσω των αναγκαίων συστηματικών αφαιρέσων στο να συστηματοποιηθούν κάποια στοιχειώδη δεδομένα περί κράτους. Αυτή η διεργασία είναι δυνατόν να συντελεσθεί εξ ίσου αποδοτικά με την μελέτη κάθε άλλου ιστορικού δεδομένου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η μεθοδική ενασχόληση μπορεί να οδηγήσει ταυτοχρόνως σε σημαντικότατες επιγνώσεις περί τού τι μπορεί να είναι μια επανάστασις.
Δεν είναι διόλου παράδοξο, ότι κάποιοι από αυτούς οι οποίοι τόλμησαν να χειριστούν με αναλυτικό τρόπο αυτά τα δεδομένα, ήσαν Ρώσοι αναλυτές, μετά την "Περεστρόϊκα". Στην φάση που η εξέλιξη τών οπλικών συστημάτων είχε καταστήσει ασύμφορα παρωχημένο να σύρει η Ρωσία πίσω από το άρμα της το φορτίο τών χωρών τής ανατολικής Ευρώπης, μαζί με την απαλλαγή από αυτό, έπρεπε να καταλήξει στον κάλαθο αχρήστων και η προπαγάνδα των γηρασμένων μηχανισμών τού Πονομαριόφ.

Στην κατανόηση και ρεαλιστική αξιολόγηση όσων συνέβησαν στην Ρωσία κατά το πρώτον ήμυσι τού παρελθόντος  αιώνος συμβάλει αποφασιστικά να ληφθούν υπ' όψει κάποια πολύ βασικά δεδομένα τής τσαρικής περιόδου:

α΄) Η τσαρική Ρωσία δεν διέθετε περί το 1900 αστική τάξη, προλεταριάτο, αξιόλογη μέση αγροτική ιδιοκτησία, αλλά ούτε και φεουδαλική ολιγαρχία. Η οικονομική - κοινωνική διαστρωμάτωσή της αποτελείτο από δύο βασικούς παράγοντες: Κράτος και φτωχολογιά. Αυτό το οποίον καταγγέλθηκε ως κρατικός καπιταλισμός με σοσιαλιστικό προσωπείο μετά τα γεγονότα τού 1917 μέχρι και την περίοδο Γκορμπατσόφ, δεν ήταν παρά η συνέχιση τού προηγούμενου - τσαρικού - καθεστώτος υπό άλλη μορφή.
Το τσαρικό κράτος αποτελείτο από τις εξής συνιστώσες:
Την τσαρική αριστοκρατεία, την τσαρική αστυνομία, τον στρατό, τον διοικητικό μηχανισμό, τον εκπαιδευτικό μηχανισμό και τούς επιλεγόμενους Βογιάρους, ως τάξη γαιοκτημόνων. Κατά τον 16ο αιώνα ο Ιβάν ο Τρομερός οριοθετεί με ριζικές μεταρρυθμίσεις αυτήν την κάστα γαιοκτημόνων. Οι Βογιάροι προ τού Ιβάν ενέμοντο σε περιφερειακή βάση την εξουσία. Ο Ιβάν συγκεντροποιεί την εξουσία στα χέρια των τσάρων περιορίζοντας την εξουσία τους. Σε ένα μεγάλο ποσοστό τούς εξοντώνει, εγκαθιδρύοντας νέους Βογιάρους, οι οποίοι ήσαν αμέσως ενεργούμενοι από τον έλεγχο τής κεντρικής εξουσίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο μετατρέπεται η φεουδαλική τάξις σε κρατικό υποχείριο. Το παραγωγικό σύστημα τής Ρωσίας είναι έκτοτε ο κρατικός φεουδαλισμός.
Η δουλοπαροικία καταργείται στην Ρωσία μόλις το 1892 από τον τσάρο Νικόλαο Ιο. Οι πρώην δουλοπάρικοι μετατρέπονται τότε κυρίως σε εργάτες γης, χωρίς να λάβει χώρα κάποιος άξιος λόγου αναδασμός τής γής.
Δίπλα σε αυτές τις τάξεις υφίσταται ως σημαντικότατος οικονομικός και κοινωνικός παράγων ο κλήρος τής ορθοδόξου εκκλησίας. Ο κλήρος είναι άμεσα προσαρτημένος στον τσαρισμό, απολαμβάνει μεγάλα προνόμια και κατέχει σημαντικό τμήμα τής εγγείου ιδιοκτησίας.
Αυτό το κατεστημένο ελέγχεται άμεσα από την κεντρική εξουσία, στην οποία είναι προσαρτημένο σε συνθήκες πλήρους ταυτίσεως και υποταγής.

Μόνο τρεις κοινωνικοί παράγοντες χορεύουν στις αρχές τού περασμένου αιώνος σε διαφορετικό σκοπό, από αυτόν που βαράνε οι τσαρικές μπαλαλάικες:
- Κάποια φιλότιμα στελέχη των εκπαιδευτικών μηχανισμών, οι οποίοι με αυταπάρνηση εντός τών κατάφωρα δυσμενών συνθηκών πασχίζουν για την μόρφωση τού κοσμάκη, που βρίσκεται μέσα στο βαθύ σκότος, το οποίο αναπαράγει μεθοδικότατα το τσαρικό κατεστημένο, με κύριο μηχανισμό τον προνομιούχο εκκλησιαστικό κλήρο. Τον αντιλαϊκό και απάνθρωπο ρόλο αυτής τής ομάδος έχει περιγράψει μεταξύ άλλων και ο Νικολάι Μπερντιάγεφ στο μνημιώδες έργο "Οι Πηγές και το Νόημα τού Ρωσικού Κομμουνισμού". Σε αυτά τα στελέχη έθεσαν όλα τα δυνατά εμπόδια οι Ρώσοι Ρισελιέ, επενεργώντας στις πλείστες τών περιπτώσεων την φυσική τους εξόντωση.
- Τα από τα κρόνεια ιερατεία υποκειμενούμενα αδερφάτα καρμποναρικού - μηδενιστικού προσανατολισμού. Αυτά περιέγραψε με βαθυστόχαστο τρόπο ο Βλαδίμιρος Ντοστογιέφσκυ στούς "Δαιμονισμένους". Οι εν λόγω δυνάμεις αποσκοπούσαν στην ανατροπή τού τσαρισμού και στην ένταξη τής Ρωσίας στα πλαίσια τού παγκόσμιου ολοκληρωτικού κράτους, την επιβολή τού οποίου και σήμερα κλιμακώνουν με κάθε παρεχόμενο μέσον.
- Η εβραϊκή οργάνωση βιομηχανικών εργατών  Bund, στην οποίαν συμμετέχουν και αρκετοί διανοούμενοι - προπαγανδιστές με μαρξιστικό προσανατολισμό. Τα νήματα αυτής τής οργανώσεως κινούν μέσω τής άνωθεν χειραγωγήσεως τού διεθνούς σιονιστικού κινήματος τα κοράκια τής Γουώλλ Στρητ. 

Στην περίπτωση τής οικογένειας τού Ιωσήφ Λένιν εκπροσωπούνται και οι τρείς αυτές κοινωνικές - πολιτικές δυνάμεις:
Ο πατέρας τού Λένιν είναι ανώτατο εκπαιδευτικό στέλεχος, που μοχθεί με πρωτόγνωρη αυταπάρνηση για την διάδοση τής εκπαιδεύσεως. Στενός συνεργάτης του είναι ο πατέρας τού Αλεξάνδρου Κερένσκυ. Ο πατέρας τού Λένιν οργώνει στην κυριολεξία τις χιονισμένες στέπες με έλκηθρα που έσυραν σκύλοι, με στόχο την ίδρυση σχολείων, ώστε να μορφωθούν οι χωρικοί. Δέχεται φοβερές πρακτικές και ψυχολογικές επιθέσεις από την πλευρά τού κλήρου. Με μεταθέσεις τον εξορίζουν στην ουσία σε απομεμακρυσμένες περιοχές, υποθάλπτοντας με κάθε μέσο την προσπάθειά του. Ο άνθρωπος αυτός θα καταρρεύσει φυσικά και ψυχολογικά σε σχετικά μικρή ηλικία. Ο θάνατός του θα λειτουργήσει στον περίγυρο ως εκ των πραγμάτων καταγγελία τών σκοταδιστικών πρακτικών.
Αλλά και ο αδελφός τού Λένιν θα εξοντωθεί μέσα από τις μηχανορραφίες τού δεύτερου είδους σκιών. Εμπλέκεται με τούς Ναρότνικους και γίνεται συνδιοργανωτής μιάς αποτυχημένης δολοφονικής απόπειρας εναντίον του τσάρου, που τον οδηγεί στον απαγχονισμό. Ο Λένιν διηγείται στα γραπτά του αναφορικά με την άρνηση όλων τών αμαξάδων να μεταφέρουν την σωρό τού αδελφού του από φρούριο Πέτρου και Παύλου, που βρίσκονται οι φυλακές, στο νεκροταφείο. Στο τέλος θα υποχρεωθούν με την μητέρα του να δανειστούν από κάποιον καρβουνιάρη ένα καρότσι, για να μεταφέρουν το πτώμα.
Οι ερμηνείες, ότι ο Λένιν ήταν Εβραίος και φασκελωμένος από τούς σιωνιστές αποτελούν εύκολα εφευρήματα από αυτούς που υποκαθιστούν πολιτική ανάλυση με την ρατσιστική εμπάθεια. Οι παρορμήσεις που οδηγούν τον Λένιν στην αγκαλιά τής τρίτης δυνάμεως που αντιμάχεται τον τσαρισμό είναι τελείως διαφορετικές. Εν πολλοίς πηγάζουν από μια άκρως κατανοητή ανθρώπινη αφετηρία. Όμως οι σκιές μπορούν να συνωμοτούν σε βάθος. Μέχρι να συντελεσθεί η μοιραία συμφωνία με το πρωτοπαλίκαρο των μολοχιστών Πάρβους στην Ζυρίχη, για το λεγόμενο "σφραγισμένο" τραίνο, που μετέφερε το 1917 τον Λένιν μέσα από γερμανοκρατούμενες περιοχές στην Ρωσία το 1917 θα χρειαστεί οι σκιές να παίξουν αρκετό σκάκι στην πλάτη του.


5. ΖΗΤΩ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ! ΖΗΤΩ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ!

Ως είναι φυσικό, εντός ενός κοινωνικού σχηματισμού είναι φυσικόν να συγκρούονται οι υπάρχουσες κοινωνικές δυνάμεις και υπάρχοντες διαμορφωμένοι μέσα από το παρελθόν οργανισμοί. Αυτό ετόνισε εξ άλλου ο Μαρξ και είναι πάρα πολύ σωστό: Το νέο αναδύεται μέσα από το παλαιό. Και επειδή - εξ όσων γνωρίζω - παρθενογένεσις υφίσταται μόνο στούς ιπποκάμπους, η κυοφορία τέκνου προϋποθέτει τήν μήτρα τής γυναικός στην περίπτωση ενός φυσιολογικού τοκετού. Καθότι, εάν η κυοφορία συντελεστεί εντός φερέτρου, τότε δεν προκύπτει τοκετός, αλλά βαμπιρισμός.
Στην περίπτωση, κατά την οποίαν την ανθρωποποποιό σπορά καταβάλλουν κάποια εκκλησιαστικά σεμινάρια, δεν μπορεί παρά την μήτρα να προσφέρει η τσαρική αστυνομία Οχράνα. Δεν αντιλέγω, ο Επίσκοπος Σέργιος Νείλος έκανε πολύ καλή δουλειά εκδίδοντας για πρώτη φορά τα "Πρωτόκολλα τών Σοφών τής Σιών", εν έτη 1906. Έστω, κι αν ακόμη δεχθούμε, ότι αυτά δεν υπήρξαν πόνημα τού πρώτου σιονιστικού συνεδρίου στην Βασιλεία τής Ελβετίας, αλλά επλαστογραφήθησαν από το πέριξ τού Σεβασμιωτάτου Σεργίου Νείλου ιερατικό κύκλωμα, ωφείλουμε να αναγνωρίσουμε σε αυτό μια θαυμαστή οξυδέρκεια και διορατικότητα, εάν εξετάσουμε 109 έτη μετά την δημοσίευση των "Πρωτοκόλλων", πόσα από αυτά που οριοθετεί το κείμενο αυτό ως πρόγραμμα, έχουν στο αναμεταξύ διάστημα πραγματοποιηθεί. Αυτό δεν σημαίνει οπωσδήποτε - κατά την εκτίμησιν τού γράφοντος - ότι το σχέδιον παγκοσμίου κυριαρχίας εντός των πλαισίων ενός ολοκληρωτικού παγκοσμίου καθεστώτος - ή άλλως πώς αποκαλούμενον "Μάστερ Πλαν" - εξεπονήθη και ελέγχεται στην κορυφή από τούς Σιωνιστάς, ή κάποιο ανώτατο συνέδριο Ραβίνων, οι οποίοι υπηρετούν την Αστάρτη και το Μολώχ. Πολύ πριν ξεκινήσουν οι Εβραίοι να οικοδομήσουν Ναό, για να κάνει στα υπόγειά του ο βασιλεύς Σολομών ανθρωποθυσίες, ως το βιβλίον τής Βίβλου "Βασιλέων Β'" πληροφορεί, η λερναία ύδρα είχε ρίξει γερές ρίζες στον Ελληνόφωνο χώρο. Όταν οι Εβραίοι βοσκοί μάζευαν κοπριές για να τις ρίξουν στα κάρβουνα, ο ελληνόφωνος χώρος διέθετε κεντρική θέρμανση.
Αναμφιβόλως η Γουώλ Στρητ ευρίσκετο στις αρχές τού προηγούμενου αιώνος υπό την κυριαρχία Εβραίων μεγαλοτραπεζιτών. Ας μην συγχέουμε όμως το ταμείον με το γραφείον εκπονήσεως σχεδιασμού, εντός τού οποίου προΐσταται ο κύριος διευθυντής. Ως πολύ ορθά ο Ρακόφσκι εξηγεί στο πρωτόκολλο τού σταλινικού ανακριτού του, τούς εν τέλει ιθύνοντας ουδείς γνωρίζει, δεδομένου ότι αυτοί κρύπτονται σχολαστικώς. Ώστε να βρίσκονται στο απυρόβλητο, προστατευμένοι από την ανωνυμία. Οι μεγαλοτραπεζίτες και οι "πολιτικοί" δεν είναι παρά υπάλληλοί των. Και αυτοί που πλέκουν το πέπλον προστασίας αυτών που είναι τα πραγματικά "κεφάλια" στον μηχανισμό εξανδραποδίσεως τής ανθρωπότητος, είναι "συγγραφείς" τύπου Αλφέδρου Ρόζενμπεργκ και Κωνσταντίνου Πλεύρη. Αποδίδοντας την κορυφή τής κακοδαιμονίας στούς προφανέστατους και μάλιστα με τρόπο κατάφωρα ρατσιστικό, ο οποίος επιφέρει αναγούλα στην μέση αισθητική, δεν είναι μόνον ότι καλύπτουν τούς εν τέλει "πεφωτισμένους", αλλά προωθούν και τα σχέδιά τους. Δεν είναι διόλου τυχαίου, ότι για τον κ. Πλεύρη υποδειγματικό ήτο το πολίτευμα τής αρχαίας Σπάρτης, ένεκα τού απολυταρχικού - αντιδημοκρατικού της χαρακτήρος, ενώ αυτή αποτελούσε την έδρα τής λερναίας ύδρας. Κόπτεται ο "πολυμαθής" αυτός κύριος εναντίον τής ομοφυλοφιλίας. Έχει όμως διαβάσει το βιβλίον τού Πλουτάρχου από τούς παραλλήλους βίους "Αγησίλαος - Πομπήιος";

Είναι ηλίου φαεινότερον, ότι η Γουώλλ Στρητ χειραγωγούσε εκατοντάδες Εβραίους στα πλαίσια τού ελέγχου των εβραϊκών οργανώσεων τής Ρωσίας, με στόχο την ανατροπή τού τσάρου μέσω ενός δήθεν "εργατικού κινήματος". Όμως, όπως κάθε ιδεολογία και θρησκεία αποτελεί γαλότσα, την οποία δύναται ο καθείς να φορέσει για να κατευθυνθεί όπου γουστάρει, το αυτό ίσχυσε στην περίπτωση τού μαρξισμού όχι μόνο για την Γουώλλ Στρητ, αλλά και για την Οχράνα. Δεν ήσαν μόνον οι Ρότσιλντ, αυτοί οι οποίοι έβαφαν το ψάρι πράσινο, επειδή ήταν δικό τους, αλλά την ίδια μέθοδο κλιμάκωναν με ακόμη μεγαλύτερη μαεστρία κάποιοι τσαρικοί.
Κατά την περίοδο τού μεσοπολέμου το ΚΚΕ εμφανίσθηκε να έχει δυο αντικρουόμενα πολιτικά γραφεία, τα οποία αλληλοκατηγορούντο ως πράκτορες τού αρχηγού τής αστυνομίας Μανιαδάκη. Εκ των υστέρων απεδείχθη, ότι ο Μανιαδάκης είχε επιτύχει να διεισδύσει με πρακτορές του και στα δύο. Οι καταγγελίες περί "εισοδισμού" ήσαν άψογα τεκμηριωμένες. Και οι αντίστοιχες πηγές πληροφορήσεως προήρχοντο και στις δυο ομάδες από "ψηλά". Με αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε μια άνευ προηγουμένου σύγχυσις στα μέλη τού κομμουνιστικού κόμματος, που είχε ως στόχο την αδρανοποίησή τους.

Αφού οι μπολσεβίκοι απέσπασαν την πλήρη εξουσία, ο διευθυντής τής Πράβδα Μαλινόφσκι στήθηκε στον τοίχο ως χαφιές. Τα καλυμμένα τσαρικά κυκλώματα θυσίασαν το άλογο για να σωθεί ο βασιλιάς. 

Η μελέτη των πεπεραγμένων είναι σκόπιμο να προσανατολίζεται σε αυτά που διαφαίνονται ανάμεσα στις γραμμές. Από τούς κατά καιρούς βιογράφους τού Στάλιν και ιστοριογράφους μια πολύ μικρή μειοψηφία αναφέρεται στην σχέση του με την αστυνομία. Όμως ο προσεκτικός βιογράφος τού Στάλιν Simon Sebag Montefiore, που ασχολήθηκε και με την νεαρή του ηλικία τού Στάλιν,  στο έργο "Ο Νεαρός Στάλιν", χωρίς να τού αποδίδει άμεσα την ιδιότητα τού χαφιέ, κάνει τρεις πολύ βασικούς εντοπισμούς.
α') Η μητέρα τού Στάλιν Γκέγκε φαίνεται να ήταν μια πεταχτούλα σχετικά ελαφρών ηθών, ενώ ο φερόμενος ως φυσικός του πατέρας, μικροκατασκευαστής και έμπορος υποδημάτων ήταν παραδομένος στην κραιπάλη και την μέθη, απουσιάζοντας το μεγαλύτερο διάστημα από την οικογενειακή κατοικία. Ο φερόμενος ως γιός του Ιωσήφ τον περιφρονούσε και δεν είχε τίποτε κοινό με αυτόν. Η Γκέκε είχε μεταξύ άλλων ερωτικές επαφές και με τον επικεφαλής τής αστυνομίας τής περιοχής, προς τον οποίον είχε ο Στάλιν έντονο φυσιογνωμική ομοιότητα. Χωρίς να μπορούν οι ερευνητές να διειδύσουν στα άδυτα τής κρεβατοκάμαρας, οι εικασίες, ότι ο Ιωσήφ ήταν νόθο παιδί  τού αστυνομικού είναι περισσότερο από πυκνές. Αυτός ήταν επόμενο να ενδιαφερθεί για την επαγγελματική προώθηση τού νόθου γιού του με μέθοδο νοθείας, εντάσσοντας τον στα μυστικά μισθολόγια τής Οχράνα.
β') Η "επαναστατική" δραστηριότητα τού Στάλιν λαμβάνει εκκίνηση με ληστείες τραπεζών προς οικονομική στήριξη τής "προλεταριακής επαναστατικής οργάνωσης", δηλαδή τής Οχράνα, πέρα από κάθε παρέμβαση σε χώρους όπου βρίσκονται βιομηχανικοί εργάτες. Η βία, η οποία εφαρμόζεται σε βάρος τών αστυνομικών φρουρών τών χρηματαποστολών, είναι σχεδόν πάντοτε τρομερή. Με αυτοσχέδιες βόμβες και εν ψυχρώ εκτέλεση δολοφούνται όλοι. Οι "απαλλοτριώσεις", όπως ονομάζει η σταλινική ομάδα αυτές τις εγκληματικές ληστείες, θυμίζουν τα καλά τής ελλαδικής χαφιεδοκίνητης παρέας, υπό την επωνυμία "17 Νοέμβρη", η οποια χρησιμοποίησε για τις εγκληματικές της ληστείες τον ίδιο ακριβώς όρο με την σταλινική ομάδα. Όπως φάνηκε στην σκηνοθετημένη δίκη - παρωδία αυτής τής αληταμπουρίας πριν τούς "ολυμπιακούς αγώνες", όλο το χτικιό ασχολείτο αποκλειστικά με ληστείες τραπεζών και εκβιασμούς πλουσίων, ώστε να γεμίζουν τα σεντούκια των μυστικών υπηρεσιών χρήματα, για να οργανώνονται υποθαλπτικές για την κοινωνία ενέργειες. Ο μόνος, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη ΟΛΩΝ των δολοφονιών, ήταν ο επιλεγόμενος "βαρυχέρης", ο οποίος κρατούσε και το τεφτέρι "εσόδων - εξόδων", μεταφέροντας τα κλοπιμαία στους εργοδότες του (Όσοι επιθυμείτε μπορείτε να πιστέψετε το παραμύθι, ότι τόσες και τόσες δολοφονίες υψηλά φυλαγόμενων ατόμων, διεξήγε ένας μελισοκόμος τής συμφοράς). Στην ουσία όσοι δικάστηκαν για συμμετοχή σε αυτήν την "οργάνωση" με εξαίρεση τον Κουφοντίνα, καταδικάστηκαν για ληστείες τραπεζών και χρηματαποστολών. 
γ') Όσοι συλλαμβάνονταν από την Οχράνα για συμμετοχή στο "προλεταριακό" κίνημα, εστέλνοντο εξορία στην Σιβηρία, όπου σάπιζαν εκεί. Κατά παράδοξο τρόπο ο Στάλιν, ενώ εξορίσθη περισσότερες φορές, μονίμως μετά από σύντομο διάστημα κατάφερνε να "δραπετεύσει". Η μέθοδος είναι πολύ παλαιά και πάγια για την πρακτική τού συστήματος μέσω τών δυνάμεων ασφαλείας. Με την "επιλεκτική εξόντωση αντιφρονούντων" ανέκαθεν πετύχαινε το καθεστώς να επιπλέουν στις αντικαθεστωτικές οργανώσεις πρόσωπα τής επιλογής τους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι όλα τα βασικά εβραϊκά στελέχη είχαν διαφύγει στο εξωτερικό, όπου ζούσαν τελείως αποκομμένοι από το εργατικό κίνημα στην Ρωσία, το οποίον βρισκόταν σχεδόν ολοκληρωτικά στην επιχειρησιακή ευχέρεια τής αστυνομίας. Τα συνέδρια των "προλεταριακών ηγετών" διεξάγοντο κατά κανόνα στην Ελβετία, η οποία μπορεί να ήταν στο κέλυφος μια ουδέτερη, φιλελεύθερη και φιλειρηνική χώρα, στην ουσία όμως αποτελούσε το κέντρο τού χρηματιστικού κατεστημένου και τής υψηλής διοικήσεως των αδερφάτων. Η Swissa ήταν κόρη τού αιμοπότου θεού Οσίρεως. Η άλλη του κόρη ήταν η Scotta, τού "αρχαίου και παραδεδεγμένου δόγματος".

Αφού ο νεαρός Ιωσήφ ποτίστηκε κανονικά στα θερησκευτικά σεμινάρια με την προπαγάνδα των "Πρωτοκόλλων", προωθήθηκε στην συνέχεια σε μια θέση τεμπέλη στο αστεροσκοπείο τής Τιφλίδας, όπου όταν δεν μετρούσε τα άστρα, είχε όλο τον χρόνο να εντρίψει στην μαρξιστική βιβλιογραφία, ως μελλοντικός προβοκάτορας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όλη η πρακτική τού Στάλιν, ως νέου Τσάρου, αποτέλεσε ένα γερό χαστούκι στα κυκλώματα των μεγαλοτραπεζιτών, που σχεδίαζαν την παγκόσμια δικτατορία. Με την "θεωρία τής οικοδόμησης τού σοσιαλισμού σε μια χώρα" έθεσε φραγμό στα σχέδια που προωθούσε ο πράκτοράς τους Λέων Τρότσκυ για την λεγόμενη "εξαγωγή τής επανάστασης". Όμως ο μεγαλορωσικός πατριωτισμός δεν ήταν το μόνο - και κατά την άποψή μου θετικότατο - χαρακτηριστικό τής σταλινικής στρατηγικής.
Η πρακτική τού Στάλιν όχι μόνον διέπεται από τα βασικά διαχρονικά στοιχεία τής νοοτροπίας τού τσαρισμού, αλλά τα ανάγει στα άκρα. Για τον τσαρισμό η ζωή ενός μουζίκου δεν μετράει περισσότερο από ότι η ζωή μια μύγας. Στην διαδικασία ιδρύσεως τής "αγίας" Πετρούπολης μέσα στούς βάλτους καταδικάζονται σε ακρωτηριασμό ένεκα των πασαλοπήξεων μέσα στα βρωμόνερα χιλιάδες εργάτες από το κατεστημένο τού "μέγα" Πέτρου. Στην πορεία τής κολλεκτιβοποιήσεως θυσιάζονται σε λιμοκτονία 4,5 εκατομμύρια Ουκρανοί, όταν οι σταλινικοί αποσπούν με τα περίστροφα και τον τελευταίο σπόρο παραγωγής. Υποθέτουμε, ότι οι Ουκρανοί είναι αλητήριοι ως λαός, όταν συνασπίζονται σήμερα με τους νεοναζί που πατρονάρει η Δύση εναντίον των Ρώσων. Όμως το συγκρουσιακό δυναμικό στην Ευρώπη έχει πολύ βαθύτερες ρίζες και αυτό το γνωρίζουν επισταμένως οι αρχιτέκτονες, που οικοδομούν την καταστροφή με αφετηρία το μίσος.

Στην σύγκρουση Γουώλλ Στρητ και Οχράνας το νεοτσαρικό κατεστημένο επιβάλλεται στο Μπρα Ντεφέρ με αριστοτεχνικό τρόπο. Εκεί που οι τραπεζίτες είχαν γεμίσει τις βιομηχανικές χώρες με τούς πράκτορές τους, που είχαν διεισδύσει στο κατεστημένο τής "δεύτερης διεθνούς", οι σταλινικοί επιβάλλουν την τρίτη διεθνή, εγκαθιδρύοντας παντού σταλινικά κόμματα.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι πλείστοι όσοι αγνοί άνθρωποι, πιστεύντας στην ιδεολογία τού Μαρξισμού με ειλκρινείς προαιρέσεις, προσέφεραν τα πάντα με αυταπάρνηση σε ένα αγώνα, που θεώρησαν ότι στόχευε στην κοινωνική δικαιωσύνη και στον σοσιαλιστικό μετασχησμό. Όμως μεταξύ πόθων και πραγματικότητος ασχημονεί η παραπληροφόρησις, η προπαγάνδα και η συνωμοσία των μυημένων στις πραγματικές στοχεύσεις των λύκων με δορά αρνίου. Οι όποιες διακηρύξεις περί λαϊκών επαναστάσεων και κοινωνικών ανατροπών καταλήγουν επικίνδυνα και επιζήμια τεχνάσματα, όταν τα καλώς νοούμενα ενεργούντα υποκείμενα κινητοποιούν μόνον τα ποδάρια τους και όχι την γκλάβα τους.

Οι εξελίξεις εν τέλει διέπονται πρωτίστως από τις νομοτέλειες τής απλής λογικής. Αναλογιζόμενος για ποιον λόγο στην περίπτωση τής Ρωσίας επικράτησαν τελικά οι μπάτσοι επί τών χρηματιστών, η εξήγηση που δίνω είναι απλή. Το χρήμα καθιερώθηκε μετά την εύρεση τής επεξεργασίας τών μετάλλων. Παρά την φοβερή ισχύ τού χρήματος, το ρόπαλο που έχει δεμένη στην άκρη του την κοτρώνα για να συνθλίβει τα κρανία τών αδυνάτων, είναι πολύ παλαιότερο. Οι μπάτσοι διαθέτουν μεγαλύτερη ιστορική πείρα από τούς χρηματιστάς.
Δεν αντιτίθεμαι στην αναγκαιότητα τής ουσιαστικής αστυνομεύσεως στα πλαίσια μιας ευνομουμένης πολιτείας, όπου οι δυνάμεις ασφαλείας διαφυλάττουν το κοινωνικό σύνολο από υπονόμευση. Ούτε αποσκοπώ στην κατάργηση τού χρήματος στις οικονομικές συναλλαγές. Ομως προσβλέπω σε μια δύναμη μεγαλύτερη από αυτή τού ροπάλου και τού χρήματος. Και αρχαιότερη αυτών των δύο. Πρόκειται για την δύναμη τής Ζωής. Γι' αυτό τον λόγο είμαι πεπεισμένος, ότι στο τέλος δεν θα επιβληθεί ούτε ο μπάτσος, ούτε ο χρηματιστής, αλλά θα αναδειχθεί ο Άνθρωπος σε πρωταγωνιστή τών εξελίξεων.
Η ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη και τής τάξεως και τών συναλλαγών. Δεν υποτιμώ κανένα ευσυνείδητο επαγγελματία, ανεξαρτήτως τού τομέως στον οποίον αυτός εργάζεται. Πλην όμως, για να λειτουργήσει οτιδήποτε, απαιτούνται υγιεί πλαίσια. Έξωθεν αυτών αλλοτριώνονται τα πάντα, ώστε οι οπαδοί μιας κατ' επίφασιν μόνον τάξεως και "καθωσπρεπισμού" καταλήγουν να είναι οι φανατικότεροι οπαδοί τής ανομίας και τής παρανομίας.


6. ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ


Συνεχίζεται...