ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ

Αυτό το τραγούδι στο αφιερώνω όχι σαν αντίο,
γιατί γνωρίζω ότι παραμένεις στο πόστο σου.
Μα μόνο για να σου σφίξω το χέρι.
Απόδειξες ότι ο Ελληνισμός μπορεί να έχη ηγέτες που αγωνίζονται και επιμένουν.
Και ότι με τέτοιους ηγέτες μπορεί να ανακόπτεται
το μαύρο χέρι των ισχυρών, που ανακατεύουν τους λαούς.
Έθεσες και ένα ζωτικό ερώτημα:
Θα μπορέση η συνοχή και η ετοιμότητα μας να κυοφορήση
ένα ηγέτη άξιο της υποθήκης
που μας βαραίνει;

ΜΠΛΟΥΖΑΚΙΑ - ΟΤΙ ΠΑΡΕΤΕ ΕΝΑ ΤΑΛΛΗΡΟ

ΟΙΚΟΛΟΓΡΙΕΣ

Όλο θα και θα και θα...
σπάσε βρε παραμυθά!

Χρηστάκης


Ευχαριστώ πολύ τους φίλους, που κατά τη διάρκεια της σιωπής του Μπλογκ με δεδηλωμένη πίστη εξακολούθησαν να το επισκέπτονται.
Ο μεγάλος βιολιστής βιρτουόζος Γεχούντι Μενουχίν, γιατί υπάρχουν και πολλοί εβραίοι μπροστά στους οποίους υποκλίνομαι, είπε κάποτε ότι μουσική είναι η διαλεκτική αλληλουχία ήχου και σιωπής.
Όσο περισσότερο προχωρούμε, τόσο διεισδύουμε στη σιωπή. Αλλά όταν αφήνουμε τον ήχο μας να σπάη τη σιωπή των "αμνών", είναι και αυτό μια άσκηση προς τη σιωπή των αμνών, που ίσως αξίζει να εξασκή έλξη.

Το σημείωμα για την άκρα δεξιά που προηγήθηκε κόπηκε απότομα. Ο λόγος που συνέβη αυτό, είναι ότι η συγγραφή σημειωμάτων για μένα συχνά αποτελεί είδος ενδοσκόπησης. Μια από τις πιο ευχάριστες ασχολίες μου είναι να περιδιαβαίνω τα ιστολόγια, γνωστών και λιγότερο γνωστών. Συχνά σταματάω και χαζεύω και αυτό εδώ. Αποτέλεσμα είναι να αναρωτιέμαι μήπως είμαι κολλημένος ναρκισσιστής, ή μήπως τρέχει κάτι άλλο, που δεν μπορώ να το καταλάβω, μια και αυτά που παρατίθενται εδώ αποτελούν πονήματα του υποφαινομένου. Γιατί για μένα το γράψιμο, η ζωγραφική και το γρατζούνισμα της κιθάρας στάθηκε η μέθοδος, που εδώ και κάποιες δεκαετίες, απέφευγα τον καρδιοχειρουργό.
Στην ουσία το ωραιότερο ζητούμενο είναι όταν δεν υπάρχει ζητούμενο. Έτσι όπως τραβάει το βλέμμα μας μια φυσική ομορφιά και ξεχνάμε για μια στιγμή τη σκοπιμότητα και τη ματζιριά μας.
Εισερχόμενος λοιπόν στη σχεδία του αυτοσχέδιου και πιστεύοντας ότι πηδαλιοουχώ το θέμα προς το επιδιωκόμενο συμπέρασμα, με παρασύρει το ρεύμα σε κάποιες εσωτερικές περιοχές, που κάνω στάση για να τις δω. Και ενώ έχω πάρει είδηση, σε τι αρέσκεται πάνω κάτω η προσμονή του επισκέπτου, γίνομαι λιγάκι αυθαίρετος, κάνοντας το δικό μου. Εξάλλου πού βοηθάει η μάσκα στην διαδικασία επικοινωνίας;
Έτσι διαπίστωσα ότι το θέμα του προηγούμενου σημειώματος έχει ψωμί. Βάζοντας προσωρινά τελεία, ξαναπήρα στα χέρια μου βιβλία, που είχα διαβάσει πριν από πολλά χρονάκια και ενώ είχα πάρει απόφαση να ασχοληθώ διεξοδικότερα με το Κυπριακό Ζήτημα, άρχισα να δουλεύω στον ξύπνιο και τον ύπνο μου το θέμα της ακροδεξιάς. Παράλληλα έκανα και μια ενδοσκόπηση: Πως είχα κατανοήσει τα ζητήματα αυτά, ποιά ερωτηματικά έμοιαζαν αναπάντητα και γιατί;
Ομολογώ ότι το αυτό το θέμα, που έχει πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές, με απασχόλησε έντονα στο παρελθόν. Έτσι αποφάσισα να του δώσω μια έκταση μεγαλύτερη απ΄ότι ένα ανηρτημένο σημείωμα σε ιστολόγιο. Σκοπεύω τα συμπεράσματά μου να τα δημοσιεύσω προσεχώς με μορφή αρχείου PDF σε σελίδα φιλοξενίας, όταν ολοκληρώσω το κείμενο. Την αντίστοιχη ηλεκτρονική διεύθυνση θα την κοινοποιήσω εδώ, για τους φίλους και τις φίλες που θα είχαν ενδιαφέρον να το διαβάσουν. Ξεκαθαρίζοντας ότι αυτή η εμμονή μου δεν έχει να κάνη σώνει και καλά με την όποια ιδιαίτερη ή αποκλειστική σπουδαιότητα του θέματος. Κίνητρό μου είναι η διαπίστωση ενός σοφού, που λέει ότι εάν καταλάβης σε βάθος τον καϋμό ενός μερμυγκιού, θα έχης καταλάβει το σύμπαν.

Βεβαίως ο τίτλος αυτού του σημειώματος δεν αφορά αυτά που προηγήθηκαν, αλλά αυτά που έπονται.

Υπάρχουν πολλές οικολόγριες. Πιο σωστά θα έπρεπε να λέμε "να οι κωλόγριες".
Έτσι αυθόρμητα θυμάμαι τον Στελάκη το Πατακό, το καθαρματάκι της χούντας, που μάζευε τα αποτσίγαρα στα πεζοδρόμια της Αθήνας, μπροστά στις στημένες δημοσιογραφικές κάμερες, για να δείξη πόσο παστρικά ήταν τα φερετράκια στην "Σπύρος Νάγος" στοά "τελειοποιήσεως" και δύο αυγά τουρκίας.
Ή τον Αντωνάκη Δροσογιάννη, τον πατερούλη της "κόκκινης προβιάς" στην Ελλάδα, όταν φορώντας την πράσινη λυκοπροβιά του Αντρίκου, χαστούκησε ένα οδηγό ταξί, γιατί πέταξε ένα αποτσίγαρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου στο δρόμο.
Ή μια κυράτσα που σφουγγάριζε ένα οίκο ανοχής. Μπένοντας μέσα με κοίταξε στα μάτια με ένα ευτυχισμένο χαμόγελο αναφωνώντας: "Η καθαριότης είναι μισή αρχοντιά..."
Η ένα γεροντοπαραλημένο θιασώτη του σεξουαλικού τουρισμού, που μου εκμυστηρεύτηκε από το διπλανό τραπέζι σε ταβέρνα του Βερολίνου: "Στην Ταϋλάνδη μας εκτιμούν γιατί αφήνουμε λεφτά και είμαστε καθαροί".
Πράγματι περισσότερο ρυπαρό από τη μόλυνση του περιβάλλοντος είναι το εμπόριο της οικολογίας. Στις μέρες μας αποτελεί όχι μόνο τη βάση του εμπορίου, αλλά και το πλέον χαμερπές πολιτικό πλασάρισμα.

Από που να ξεκινήσουμε και που να τελειώσουμε. Από κάποιους δήθεν γερμανούς, δήθεν οικολόγους; Που μιά λέγανε ότι γεννήθηκαν στην Τσεχοσλοβακία και ήρθανε στην Γερμανία το 56 κατά την αντισταλινική εξέγερση του Μπέλλα Κουν (Κοέν), μετά ισχυριζόντουσαν πάλι στην τηλεόραση ότι γεννήθηκαν στο Σβάρτσβαλντ, για να φαίνονται πιο γερμανοί, όταν ήτανε να γίνουνε υπουργοί εξωτερικών, για να στείλουνε τα γερμανικά βομβαρδιστικά να ισοπεδώσουνε τη Σερβία, προς όφελος της υπεραντλαντικής πολεμικής βιομηχανίας και της νέας τάξης. Καθηγητής στο Χάρβαρντ σήμερα ο κύριος, χωρίς να έχη απολυτήριο γυμνασίου. Όταν εμείς λειώναμε παντελόνια στα θρανία, ο κύριος πέταγε πέτρες στην αστυνομία της Φρανκφούρτης, με προφανείς τους ανομολόγητους σκοπούς. Να σε ποιά πανεπιστήμια στέλνουνε τα παιδιά τους για να πάρουνε τα πτυχία από χασαπόκολλα και μετά να το παίξουνε ελίτ στις νεοαποικίες.

Ας πάμε και στο άλλο ταλέντο, στο ιδρυτικό στέλεχος των οικολόγων του Βερολίνου, τον αντικαθεστωτικό δικηγόρο, που "υπεράσπιζε" και τις πιο ακραίες περιπτώσεις. Που όταν έγινε υπουργός εσωτερικών, πέρασε τόσο αυταρχικούς νόμους, που αναγκάστηκε ο συνάδελφός του ακροδεξιός χριστιανοσοσιαλιστής της Βαυαρίας, αισθανόμενος ότι του φεύγει η ακροδεξιά πελατεία να ορίεται: "Μη σας παρασύρει, αυτός μας μιμείται. Εμείς είμαστε το πρωτότυπο!"

Ή να πάμε στην οικολόγα γερουσιάστρια του Βερολίνου υπεύθυνη στη δεκαετία του 80 για θέματα οικογενείας, που διακήρυξε μέσα σε λεσβιακό μπάρ "εκδικηθείτε τους άντρες, είναι καθάρματα".

Ή να πάμε στην πλειάδα των μη κυβερνητικών οργανώσεων που έφτιαξε ο Ροκφέλλερ στον ΟΗΕ για να προωθήση τα συμφέροντά του σε βάρος των ανταγωνιστών του.

Μας ξεκούφαναν με την υποτιθέμενη τρύπα του όζοντος. Μόλις αλλάξανε όλα τα ψυγεία και δεν υπήρχε άλλη λαμαρίνα να πουλήσουν, ξαφνικά μας είπαν ότι η τρύπα έκλεισε.

Να πάμε και στα καθ΄ ημάς. Επικεφαλής των "οικολογικών" οργανώσεων ο κ. Καράς. Το πρωτοπαλήκαρο της Μπίλντερμπεργκ. Εφοπλιστής ή γκουρού; Επικεφαλής και στην ομάδα προώθησης των βιβλίων "ιστορίας" για αγρίους του Σόρος (Δώστε μου και καμιά ενέσα από τα σκόπια, κι ας μου την πουλήσει ο UCK.)
Αυτό είναι κουλτούρα. Αποβλακώστε με. Αλλά δε μου φτάνει. Κάντε με και εθελοντή. Εθελοντικός κρετινισμός, γουστάρω οικολογία.

Διαβάζω σε κάτι κατά τα άλλα συμπαθή ιστολόγια να πλέκουν το εγκώμιο του νεώτερου γόνου της "Αγίας Οικογένειας" ως του μεγίστου μέλλοντος αρχιοικολόγου της Ελλάδος. Δε μας φτάνανε οι άλλοι της φαμελιάς να και ο έλληνας Αλ Γκορ. Ο μίμος του πετρελαιά, που με οικολογικές προφάσεις έχει ταράξει στα πρόστιμα τους ανταγωνιστές του (και εσύ τον μιζάρεις θες δε θες φίλε καταναλωτή).
Σήμερα αν θέλης να δημιουργήσης πολιτικό προφίλ στον οποιδήποτε άσχετο πιτσιρικά, βάλτον να λέη φανφάρες για οικολογία. Βάλτον να μοιράζη λαμπτήρες πυρακτώσεως στο δρόμο, αφού ψηφίσει όλα τα αντιδασικά νομοσχέδια, που προωθεί ο πατέρας του μια ζωή.

Την εποχή του διαφωτισμού ο Ντιντερό και οι εγκυκλοπαιδιστές μαθαίνανε τον κόσμο
γράμματα κόντρα στις διώξεις των ιεροεξεταστών.
Σήμερα αν θέλης να κάνης διαφωτισμό φουσκώνεις έγχρωμα προφυλακτικά με γεύση πατάτας γιαχνί στην Ομόνοια. Διαφωτίζεις για το AIDS.
H αντίπερα όχθη όμως, που δεν πάσχει από υπογεννητικότητα, κατεννόησε, ότι αυτά λειτουργούν πιο αποτελεσματικά όταν τους κόψεις, αφού τα φορέσεις, την άκρη που περισσεύει.

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ

Η ουσιαστική συζήτηση όσο αφορά την άκρα δεξιά στην Ελλάδα αποφεύγεται. Αυτή αντιμετωπίζεται κατά κανόνα με περιφρονητική απαξίωση. Θεωρείται φαινόμενο των άκρων, με αποτέλεσμα να της προσδίδεται περιθωριακή σημασία.
Ακόμη, ίσως γιατί οι συγκεκριμένες θεωρήσεις της προκαλούν σε πολλούς κάποια απέχθεια, οι αναστολές απέναντι στη συγκεκριμένη ενασχόληση μαζί της ενισχύονται.
Θεωρώ μια τέτοια αντιμετώπιση - μιας έστω ασθενούς αριθμητικά τάσης του πολιτικού φάσματος - εσφαλμένη για τρεις λόγους:

Ο πρώτος είναι λόγος αρχής. Τα κριτήρια ενασχόλησης με τα φαινόμενα του πολιτικού φάσματος στο σύνολό τους δεν αρμόζει να είναι κατά βάση ποσοτικά. Τα πολιτικά δρώμενα δεν ακολουθούν τους νόμους της στατιστικής. Παροιμιώδης είναι η διατύπωση του Τσόρτσιλ, ότι στην πολιτική "υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και στατιστικές".
Ειδικά η απολυτοποίηση της αριθμητικής θεώρησης των πολιτικών δεδομένων, αποβαίνει παραπλανητικά σχηματική, όσο αφορά την έννοια της Δημοκρατίας. (Προσεχώς θα ασχοληθώ με μια παρουσίαση της οριοθέτησης αυτής της έννοιας, κατά τη φάση της ιστορικής της συγκρότησης, όπως αυτή επιχειρείται από τον Αριστοτέλη στα "Πολιτικά").
Ουδεμία είναι η σχέση της δημοκρατίας με τα όποια αριθμητικά δεδομένα. Η αναγωγή της λαϊκής θέλησης σε στατιστικά μεγέθη, όπως επιχειρείται ολοένα και περισσότερο από την πρακτική της διεξαγωγής και της έντονης προβολής δημοσκοπήσεων στην τρέχουσα φάση, τσεκουρώνει την πολιτική στα στενά όρια της επικοινωνιολογίας.
Η δημοκρατία δεν αποτελεί το μέτρο των διαθέσεων της εκάστοτε κοινής γνώμης, αλλά είναι το αποτέλεσμα (ή μη) της πολιτικής ωριμότητας του κοινωνικού συνόλου.

Ο δεύτερος λόγος, που θεωρώ επιβεβλημένη την κριτική ενασχόληση με την άκρα δεξιά, είναι ότι αυτή τη θεωρώ μόνο κατ΄επίφαση ακραία επιλογή. Φρονώ ότι η ακροδεξιά επιλογή ανάγεται σε ένα ποταπό μέσο όρο και σε τελείως συμβατικές προαιρέσεις. Διέπεται σχεδόν από όλα τα σύνδρομα, που ένας από τους εξαίρετους αναλυτές της φασιστικής ψυχολογίας, ο Βίλχελμ Ράιχ κατέγραψε στο "Άκου Ανθρωπάκο", χωρίς να επιχειρώ να κατονομάσω τον κάθε άνθρωπο ακροδεξιών αντιλήψεων φασίστα. Μια τέτοια υπεραπλούστευση δεν είναι μόνο αυθαίρετη, αλλά και αντιπαραγωγική, αν θέλουμε να διεισδύσουμε αναλυτικά στο φαινόμενο της άκρας δεξιάς. Οπωσδήποτε χώροι που περικλείουν ολόκληρα φάσματα της πολιτικής διαστρωμάτωσης δεν μπορεί να είναι ενιαίοι. Χαρακτηρίζονται όμως από κάποιες κοινές σταθερές. Αυτές επιθυμώ να εντοπίσω και να χειριστώ, σύμφωνα πάντοτε με γνώμονα τις δικές μου αντιλήψεις.
Βεβαίως μπορεί ο Ράιχ να μην έγραψε το σύντομο σύγγραμμα που αναφέρθηκε με αφορμή την επικράτηση του Εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία, αλλά να καταγράφη σε αυτό την απογοήτευση του απέναντι σ΄ εκείνο που θεωρείτο ο φιλελεύθερος αντίποδας του Ναζισμού, δηλαδή τη μεταπολεμική Αμερική. Η ψυχική μικρότητα και ολιγωρία, που αποδίδει όμως ο συγγραφέας της "Μαζικής Ψυχολογίας Του Φασισμού" στον καθημερινό άνθρωπο-πολίτη του υπερατλαντικού "δημοκρατικού" ινδάλματος της μεταπολεμικής περιόδου, τον φέρνει αυτόν - από πλευράς ψυχικής συγκρότησης του χαρακτήρα, ως βάση για τις κοινωνικές επιλογές - πολύ κοντά στον κοινωνικό τύπο ανθρώπου της "Μαζικής Ψυχολογίας". Χωρίς να παύουν να ισχύουν οι ιδιαιτερότητες στη συγκρότηση της φασιστικής νοοτροπίας, αυτές αποτελούν μόνο συγκεκριμένες εκφάνσεις ενός βαθύτερου κοινού υποστρώματος, που στιγματίζει το μαζάνθρωπο σε όλα τα καθεστώτα της εποχής. Μιας εποχής που βρίσκεται χρονικά πολύ κοντά στη σημερινή, μα που για λόγους συστηματικής ακριβολογίας δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε πλέον ως σύγχρονη.

Αντίθετα με την ακροδεξιά επιλογή, που, όπως θεωρώ, διέπεται από συμβατικές παρορμήσεις που ανταποκρίνονται σε κάποιον εύκολο μέσο όρο, πάντοτε υποστήριξα ως επιδιωκόμενο όριο μια ακραία συμπεριφορά. Όχι με την έννοια της πλήρους απόρριψης των κοινωνικών συμβάσεων, ή ως άκρατο αντικομφορμισμό. Όλη η ζωή εξ άλλου στηρίζεται σε συγκεκριμένους συμβιβασμούς. Πολύ περισσότερο δε, όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά, οι εύστοχοι, αναγκαίοι συμβιβασμοί διέπουν την πρακτική της νεωτεριστικής και ακόμη εντονότερα της επαναστατικής πρακτικής, στην προοπτική της συγκρότησης εκείνων των συνεργασιών, ή συμμαχιών, που μπορούν να καταστούν ικανές να στρέψουν τον άξονα στην πορεία των εξελίξεων.
Προσωπικά αντιμετώπισα το συμβιβασμό πάντοτε ως δημιουργική πρόκληση. Διότι πιστεύω στη δυναμική εξέλιξη των ανθρώπων, αντιμετωπίζοντας τους συνανθρώπους μου ως ανθρώπους και τον εαυτό μου όχι ως υπεράνθρωπο. Είναι νομίζω πραγματικό επίτευγμα η παραγωγική συνεργασία με αντιπάλους, όταν δε θίγονται οι αρχές και εξυπηρετείται η βασική στόχευση.

Για μένα η επιταγή της ακραίας συμπεριφοράς εστιάζεται στην αρετή. Αυτή είναι μια ακραία υπόθεση, που δεν εξυπηρετείται από τους μέσους όρους. Απαιτεί αναμφίβολα πολλά, ενώ συχνά δεν προσφέρει τίποτε περισσότερο από μια ήσυχη συνείδηση, ότι βάλαμε όλα τα δυνατά μας. Όποτε όμως η ανθρωπότητα δημιούργησε πραγματικά, αυτό το πέτυχε ξεπερνώντας τον εαυτό της. Ή για να το εκφράσουμε με τους πλατωνικούς όρους: Δημιουργός του Πλούτου είναι η Αρετή. Πρόκειται βέβαια για τον ουσιαστικό, τον πραγματικό πλούτο και όχι την επισυσσώρευση κλοπιμαίων από εκμεταλλευτική δραστηριότητα, εκπόρνευση συνειδήσεων, διαπλοκή ή ευνοιοκρατικό παραγκωνισμό.

Τόλμη, αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια, κριτική σκέψη, διαρκής προσπάθεια καλλιέργειας, κοινωνική εγρήγορση, και το κυριότερο συγκρότηση υπεύθυνης κριτικής προσωπικής άποψης, που πρέπει να επιτελείται και να προβάλλεται πέρα από συγκεκριμένους δεσμούς, με ανοιχτό πνεύμα και αυτοκριτική ετοιμότητα, που αν καταστή αναγκαίο μπορεί να προσλάβη διαστάσεις πλήρους αυτοαναιρέσεως. Να ποιές είναι οι αρετές των έντιμων πολιτών. Αναμφίβολα ακραίες. Αλλά οι μόνες που αποτελούν εγγύηση για μια ευνομούμενη πολιτεία. Ιδιότητες ξένες προς τους οπαδούς και τα μέλη της άκρας δεξιάς, όπου επικρατούν άλλες ακρότητες, όπως η ακραία βερμπαλιστική φρασεολογία, ο φανατισμός, ο ρατσισμός, η εθνολαγνεία, η διαστροφή της ιστορίας, ο ψευτοπαλληκαρισμός, η ψυχολογία της γκρούππας, ο τυπολατρικός ψευτοσυντιρητισμός, ο φετιχισμός της κρατικής βίας. Στην ουσία πρόκειται για το πνεύμα νηπιαγωγείου κάποιων ψεύτικων τσαμπουκάδων, όσο αφορά τους οπαδούς και το ψάρεμα στα βρώμικα νερά των κοινωνικών συμπλεγμάτων, όσο αφορά τους ιθύνοντες. Και ευχαρίστως να τα δούμε αυτά στη συνέχεια αναλυτικά αγαπητοί φίλοι. Εξάλλου ο παρεχόμενος χώρος για σχόλια και παράθεση αντιρρήσεων είναι εκ προοιμίου απεριόριστος...

Ο τρίτος λόγος που θεωρώ εξέχουσας σημασίας την ενασχόληση με την άκρα δεξιά, αφορά όπως και ο προηγούμενος, την οριοθέτηση της, από πλευράς πολιτικού στίγματος στο σύνολο του πολιτικού φάσματος. Διότι, επαναλαμβάνω θεωρώ παραπλανητική την εμμονή στην απόδοση του ακραίου στίγματος. Και αυτό διότι θεωρώ αποφασιστικής σημασίας την αλληλουχία των μερών στη συνθετική διαδικασία της λειτουργίας του συστήματος, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ. Πιστεύω δηλαδή ότι τα μέρη του πολιτικού φάσματος συνθέτουν οργανικά το σύνολο του ισχύοντος πολιτικού συστήματος, όπου οι αμοιβαίες αλληλοαμφισβητήσεις και συγκρούσεις τους πραγματώνουν το σύστημα, επιβάλλοντας τον κοινωνικό μύθο. Ή, για να κατονομάσουμε διαφορετικά αυτή τη διαδικασία, τα κόμματα αποτελούν διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, αλληλοσυμπληρούμενα. Διότι το νόμισμα για να έχη πέραση απαιτούνται δύο πλευρές. Όπως λέει ο Νίκος Καββαδίας σε κάποιο ποίημα τρία πράγματα είδε σ΄αυτό τον κόσμο να μοιάζουν τόσο: Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των δυτικών, των καραβιών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες και τα σπίτια των πορνών. Παρ΄όλες την τεράστιες εξωτερικές διαφορές τους, υπάρχει κάτι που και τα τρία βαθιά τα ενώνει. Και στα τρία λείπει η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

O ΔΗΜΙΟΣ ΕΧΕΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Ο δήμιος και ο στρατοδίκης θα καούν σαν λαμπάδες στην τράπεζα της αναστάσεως.
Οδυσσέας Ελύτης, στο "Άξιον Εστί"

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να εκτελεστή κάποιος.
Ο δήμιος καλύπτει το πρόσωπο του, όμως όλοι το γνωρίζουν,
παρ΄όλο που έχει πολλά πρόσωπα.
Το συνηθέστρερο είναι αυτό της εξουσίας.
Το καλοπισμένο, το δήθεν αξιοπρεπές, με την υποκριτική αγιότητα.
Αυτή η εξουσία που ισχυρίζονται ότι εμείς επιλέξαμε,
αναμφίβολα όμως, αυτή που ανεχόμαστε ή και συνδράμουμε.
Η συνενοχή μας είναι δεδομένη.
Η χειρότερη κρεμάλα είναι αυτή που θα στηθή για τον δήμιο και τον εντολοδότη.
Σ΄αυτή την περίπτωση δεν θα δείξουν συμπόνια ούτε τα σκουλίκια.
Εμείς τότε θα σφυρίζουμε αδιάφορα,
μετά θα συγχαρούμε το γιό του,
που κληρονόμησε το χατζάρι, το τσεκούρι, την κρεμάλα,
την ηλεκτρική καρέκλα,
το παγωμένο πάτωμα του κελιού.
Για να υπηρετή τη χρηστή κοινωνία μας.
Εμείς
οι ωραίοι
αρουραίοι.

ΜποΣτοΠελ

Άλλη μια γυναικούλα, εξαρτημένη από τα ναρκωτικά, ξεψύχησε από cold turky, το σύνδρομο του ψυχρού θανάτου, ριγμένη από τους δήμιους της στο παγωμένο πάτωμα ενός κελιού του "νέου Παρθενώνα", σχεδόν αναίσθητη, χωρίς σκεπάσματα. Μεταφέρουμε από το http://kratοumenoi.ath.cx:

Νεκρη βρεθηκε η 38ρονη Αννα Πετριδη τα ξημερωματα του σαββατου 5.15

αφου ηταν ηδη 4 μερες στην απομoνωση.Η πετριδη ειχε συλληφθει πριν μια εβδομαδα για χρηση τοξικων ουσιων και οδηγηθηκε στις Γυναικειες Φυλακες Κορυδαλλου.Την εριξαν στην παγωμενη απομoνωση της φυλακης με ενα στρωμα στο τσιμεντο.Ουτε καν κρεβατι.Ειχε δυο παιδια και ο αντρας της ειναι και αυτος κρατουμενος στις φυλακες κορυδαλλου,και αυτος για ναρκωτικα.Ο Ιατροδικαστης διεγνωσε αναροφηση ενω φωτογραφιες παρθηκαν απο το αψυχο σωμα της κοπελας ενω βρισκοταν νεκρη μεσα στην απομoνωση, να τονισουμε οτι για αρκετες ω΄νρες το πτωμα παρεμενε πεσμενο μεσα στο κελι, ενω και που τη βρηκαν νεκρη, παλι το σωμα της κοπελας παρεμενε στην απομoνωση χωρις να ερθει καποιος να το εξετασει.

Μια ακόμη εν ψυχρώ δολοφονία. Άν είναι δυνατόν οι δεσμοφύλακες των φυλακών Κορυδαλού να μη γνωρίζουν για τη βεβαιότητα του ψυχρού θανάτου κατά τη διάρκεια του στερητικού συνδρόμου, έχοντας να κάνουνε καθημερινά με εξαρτημένα άτομα.

Με αυτό τον τρόπο δολοφονήθηκαν από την αστυνομία της Νέας Υόρκης οι μεγάλοι καλλιτέχνες Τσάρλυ Πάρκερ και η Μπίλη Χόλλυντέυ. Το ρατσιστικό κατεστημένο δεν μπορούσε να ανεχθή, ότι οι μαύροι είχαν κυριαρχίσει στη μουσική σκηνή.

Εν τέλει υπεύθυνος για το θάνατο της κρατούμενης είναι, ως υπουργός δικαιωσύνης, ο κ. Χατζηγάκης. Ωφείλει να ενδιαφερθή για το γεγονός και να προωθήση διεξαγωγή έρευνας. Διαφορετικά η επανάλληψη παρόμοιου περιστατικού θα τον βαρύνη προσωπικά. Δεν μας έχουν συνειθήσει οι υπουργοί όμως σε πρακτική της επιβεβλημένης ευαισθησίας στα κακώς κείμενα των τομέων που χειρίζονται.

Και ο υπουργός άμυνας κ. Μεϊμαράκης θα έπρεπε να είχε ενδιαφερθεί για δύο αυτοκτονίες στρατιωτών, που συνέβησαν πρόσφατα μετά από άλλη, σε μονάδα περιώνυμη για την κάκιστη διαβίωση και μη προσήκουσα ματαχείρηση των στρατευμένων. Δυστυχώς όμως και αυτός δίνει την εικώνα ότι ενδιαφέρεται κύρια για τα εσωκομματικά παιχνίδια και τα παχιά λόγια.

Η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται σε πολλά σημαντικά θέματα από απάθεια. Ειδικά όσο αφορά τις περιφερειακές ομάδες εθιστήκαμε να τις αντιμετωπίζουμε, ως σιωπηρά πλειοψηφία, με απαξίωση. Αυτή η τάση ενισχύεται και από αυτούς που διακατέχονται από την ψυχολογία της γκρούπας, και τα κόμπλεξ επιθετικότητας, με επικεφαλής τα φασισταριά. Τα φρόκαλα προηγούνται, οι μαζάνθρωποι ακολουθούμε.

Τα δύο παιδιά που μένουν πίσω έκθετα ποιός θα τα φρντίσει;

Αφήνουμε τους έμπορους να δρουν ανενόχλητοι. Ή μήπως δεν υπάρχουν κράτη που η διακίνηση ναρκωτικών είναι αδιανόητη; Με το αίμα των παιδιών μας χρηματοδοτούνται ο UCK, το "ίδρυμα" του Σόρος στα σκόπια, οι γκρίζοι λύκοι.

Οι αμαρτίες μας μάς την έχουν στημένη στην επόμενη στροφή. ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΛΑΙΜΕ

EYXEΣ ΓΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ

Αχ της αγάπης μαχαιριά...
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας


Πέραν των αστεϊσμών στις αναρτήσεις που έπονται, θέλω να εκφράσω τις ευχές μου στο Χρήστο Ζαχόπουλο για ταχεία ανάρρωση.

Πρέπει ίσως να επαναλλάβω ότι ο άνθρωπος δεν έπραξε τίποτε περισσότερο, από αυτό που κάνουμε οι περισσότεροι νύχτα-μέρα, έστω και αν δεν είμαστε γραμματείς υπουργείων. Υπό αυτή την έννοια, παρόλο που δεν προίσταμαι υπαλλήλων, θέλω να προειδοποιήσω έμμεσα και κάθε κυρία που θα επιθυμούσε να την προσλάβω.

Με τις κάμερες και τους δορυφόρους παρακολούθησης που μας περιβάλουν, φοβάμαι ότι κάποια μέρα θα δώ σε κάποια σεξ ιστοσελίδα αναπάντεχα τον εαυτό μου. Εύχομαι με παρέα.

Κατά τα άλλα θέλω να καθησυχάσω τους κρατούντας, ότι κατά τη διάρκεια των ερωτικών μου περιπτύξεων δεν τους σχολιάζω. Κατά συνέπεια οιοδήποτε ροζ DVD στο οποίο πρωταγωνιστεί ο υποφαινόμενος, ουδέποτε θα τους φέρη στη δύσκολη θέση να επικαλεστούν το δημοσιογραφικό απόρρητο.

Και κάποια ερωτήματα: Μήπως είναι καιρός να αποπολιτικοποιήσουμε την ερωτική δραστηριότητα και να ασχοληθούμε με τα εν τέλη πολιτικά ζητήματα;
Μήπως είναι καιρός να κατανοήσουν οι πολιτικοί, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, ότι δεν έχει νόημα να υποδυόμαστε, όπως τόνισε με το αίμα του, στην επιστολή του πριν τη απόπειρα ο Χρήστος Ζαχόπουλος, τα μέλη της "κοινωνίας των αγγέλων";

Μήπως η δική μας διπλοπρόσωπη, πουριτανική ηθική είναι αυτή που θρέφει τις απάνθρωπες ορέξεις των εκβιαστών; Μήπως φοβόμαστε το ερωτικό μας ένστικτο, διότι αποφεύγουμε να το εξαγνίσουμε;

Και μια παρότρηνση στους αλητάμπουρες: Αδέρφια πλησιάζει η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Να μην ξεχάσουμε να δωρήσουμε στη σύζηγό μας ένα λουλουδάκι και να της εκφράσουμε την πραγματική μας αγάπη. Για τις ερωμένες δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Εκεί η τρυφερότητα μας είναι εξασφλισμένη, καθάρματα.

Και ακόμη ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στην Πέρσα, της σύζηγο του Χρήστου. Απέδειξε ότι αγαπάει τον άντρα της και του συμπαρίσταται όπως πρέπει.

Και μια ευχή στην Εύα Τσέκου: Εύχομαι να αποφυλακιστής και να απαλλαγής άμεσα. Ίσως στο μεταξύ να κατανόησες μάτια μου, ότι ακόμη και χωρίς διορισμό το νταβαντούρι μετράει πάνω από όλα.

Περισσότερο από τις πιστές γυναίκες εκτιμώ αυτούς που είναι πιστοί φίλοι. Γι΄αυτό υποκλείνομαι μπροστά στο Σπύρο Κλαδά. Σπύρο προχώρα και όλη η φαμελιά σε στηρίζει. Σε βλέπω και ανοίγει η καρδιά μου, μπαγάσα.

TO NEO GPS THΣ SIEMENS ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΡΟΖ DVD

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΙΣΜΟ ΝΑ ΤΟ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ

TO NEO GPS THS SIEMENS ΓΙΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΡΟΖ DVD

58. BERLINALE - Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Η διαφημιστική αφίσσα του δεύτερου προγράμματος τηλεόρασης (ZDF) για το 58. φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου.
Χρυσά φόντα, χρυσές αρκούδες, κόκκινες τουαλλέτες, γκλαμουριά και δε συμμαζώνεται. Με το χέρι κλείνει η κυρία το ένα μάτι. Υποννοεί το δεύτερο πρόγραμμα, ή την ηθελημένη μονομερή τύφλωση, απέναντι σε αυτά που δεν θέλουμε να γίνονται ορατα;


Η ανωτέρω φωτογραφία δεν αποτελεί σκηνή από κάποιο Film Noir που συμμετέχει στο Φεστιβάλ, αλλά αποτελεί απεικόνηση του θλιβερού σενάριου της καθημερινής πραγματικότητας, που ζουν οι πολυπληθείς άνεργοι στην πόλη. Η πλειοψηφία τους δεν θα μπορέση να επισκεφθή το Φεστιβάλ, όχι μόνο διότι δεν μπορεί να διαθέση το ποσό για το εισητήριο στην προβολή κάποιας ταινίας, αλλά διότι δεν διαθέτει ούτε το εισητήριο μετάβασης στο χώρο διεξαγωγής.


Τα καλωσορίσματα και οι μεγαλόστομοι δεκάρικοι ανήκουν στις πρώτες σελίδες των φεστιβαλικών τελετουργιών. Δεκαετίες τώρα σ΄αυτή την πόλη, η συνεχής επανάληψις των ίδιων τετριμένων αναφορών, έχει εθίσει τη βαραιμάρα μας, όχι μόνο στην έλλειψη εφευρετικότητας των διοργανωτών, να πούν δυό πράγματα μεστά, προλογίζοντας αυτό το σημαντικότατο πολιτιστικό γεγονός, αλλά και στην έλλειψη κουλτούρας, που τις χαρακτηρίζει.

Πάγια είναι η αναφορά στην σημασία του Φεστιβάλ για την οικονομική ζωή της πόλης. Το πάλαι ποτέ Βερολίνο ανθούσε σε όλους τους τομείς, παρά ή και ένεκα ίσως της ομηρίας του εγκλοβισμού του στο περιώνυμο τείχος.
Μια ζωντανή πόλη, που η απειλή του τείχους είχε οδηγήσει τις γερμανικές κυβερνήσεις, να το προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, για να αντιστρέψουν την μαζική έξοδο των κατοίκων του, που είχε αρχίσει να συντελείται στα μέσα τις δεκαετίας του 60. Το Βερολίνο είχε θεωρηθεί εθνική υπόθεση. Επιχειρήσεις και εργαζόμενοι επιδοτούντο πλουσιοπάροχα. Μια ισχυρή κοινωνική υποδομή, εγγυόταν μια στοιχειώδη εξασφάλιση σε όλους.

Η Βιομηχανικές μονάδες, που παραδοσιακά είχαν τη βάση της στο Βερολίνο, ενισχύθηκαν θεαματικά μετά τον πόλεμο. Η Siemens αποτελούσε ολόκληρη πόλη μέσα στην πόλη, τη "Siemensstadt". Αλλά και όλοι οι μεγάλοι, πέραν από την Osram, AEG, Schaub-Lorenz, που βρίσκονταν παραδοσιακά εδώ, είχαν θεωρήσει εθνικά και οικονομικά σύμφορο, να συμμετέχουν με αξιόλογες μονάδες παραγωγής στο Βερολίνο.
Το κενό της έλλειψης της παρουσίας της χημικής βιομηχανίας στην πόλη, κάλυψε η ίδρυση κολοσιαίων μονάδων της φαρμακοβιομηχανίας Schοering.

Αλλά και τα Πανεπιστήμια του Βερολίνου, με την αίγλη τους, το φιλελεύθερο προσανατολισμό τους και την γενναιόδωρη παραχώρηση θέσεων σπουδών, όπως και το ευρύ φάσμα της ανώτερης εκπαίδευσης σε συνδυασμό με το απλόχερο σύστημα υποτροφιών, είχαν καταστήσει το Βερολίνο πόλο έλξης του φοιτητόκοσμου.
Η απαλλαγή όχι μόνο των Βερολινέζων, αλλά όλων των γερμανών, που είχαν δηλωμένη μόνιμη κατοικία στο Βερολίνο, από τη στρατιωτική θητεία, λόγω του ειδικού του καθεστώτος, είχαν μετραψει την πόλη σε ζωντανό κέντρο μιας ατίθασης νεολαίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το Βερολίνο πρωτοστάτησε στα μοιραία γεγονότα του 68, όχι μόνο στη Γερμανία.

Η ανάπτυξη της Βιομηχανίας είχε φέρει στην πόλη στρατειές ξένων εργατών, που είχαν στην κυριολεξία καταλάβει ολόκληρες περιοχές. Ο πολύχρωμος τρόπος της εθνικής τους διαβίωσης έσπαγε την κρούστα των στείρων γερμανικών προδιαγραφών. Η υποβάθμιση των συνοικιών αυτών από την πλευρά του κράτους στη συγκρότηση των υποδομών, έκανε ιδαίτερα φτηνό εκεί το κόστος της στέγασης. Ήταν μοιραίο να συγκεντρωθούν στις ίδιες περιοχές οι ανήσυχοι νεολαίοι, οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι.
Στις συνοικίες, όπως το Kreutzberg, μπορεί να έμεναν οι οικονομικά ασθενέστεροι, ή και οι κοινωνικά περιθοριοποιημένοι. Όμως αυτές έσφιζαν από ζωή. Έδιναν την εικόνα ενός μόνιμου πανυγυριού.
Αλλά και σε πολλές μικροαστικές περιοχές, που βρίσκονταν κοντά στα πανεπιστήμια υπήρχε μια πολύχρωμη καθημερινή ζωντάνια, μια χαρωπή παγκοσμιοποίηση, τελείως διαφορετική από το κακέκτυπο που ζούμε σήμερα, μέσα σ΄ένα απάνθισμα κουζίνας, μουσικής και κίνησης ιδεών. Με μια λέξη υπήρχε λαϊκή κουλτούρα, με μαζική, ανεμπόδιστη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, γερμανών και ξένων.

Αναμφίβολα στις δεκαετίες του 60, του 70 και του 80 Βερολίνο ήταν μια ανοιχτή πόλη. Ένα καμίνι κουλτούρας, όπου η διεξαγωγή του Φεστιβάλ κινηματογράφου, ταίριαζε απόλυτα στο σκηνικό της. Δύσκολα θα μπορούσε να βρή κανείς πιο κατάλληλο κοινό για μια τέτοια διοργάνωση.
Οπωσδήποτε ένα Φεστιβάλ κινηματογράφου είναι ένα μεγάλο διεθνές γεγονός. Στηρίζεται κύρια σ΄αυτούς που έρχονται από έξω, για να συμμετέχουν, να παρουσιάσουν, να προβάλουν, να ενημερωθούν, να εμπορευθούν. Δεν μπορεί όμως - παρά το διεθνή χαρακτήρα του - ένα φεστιβάλ να διεξάγεται μέσα σε μια πόλη, αλλά ταυτόχρονα έξω από τα δεδομένα της, κυριότερο των οποίων, δεν μπορεί να είναι τα οικονομικά της υποκείμενα, αλλά οι φίλοι του κινηματογράφου μεταξύ των κατοίκων της. Το ζωντανό κινηματογραφόφιλο κοινό της.

Δεν μπορούμε να παραδούμε ότι στην εποχή μας ο κινηματογράφος αποτελεί, δίπλα στη μουσική, εκείνη τη μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης, που βρίσκεται πιο κοντά στον καθημερινό άνθρωπο.
Ο προβληματισμός και τα αισθητικά ερεθίσματα που μεταδίδει ο κινηματογράφος, όταν χαρακτηρίζεται από κάποια διάθεση ποιότητος, αποτελεί γνήσια καθημερινή κουλτούρα, προσιτή και εύλιπτη από το πλατύ κοινό, που συχνά βρίσκεται στον αντίποδα της μαζικοποιημένης τηλεθέασης.
Ενα φεστιβάλ κινηματογράφου, που διεξάγεται μέσα σε μιά πόλη, είναι αδιανόητο να αφήνη απ΄έξω τον κορμό των κατοίκων της, λόγω της ένδειας.

Από την πτώση του τείχους όμως και εντεύθεν μιλάμε στο Βερολίνο για μια άλλη πόλη.
Ήδη στα τέλη της δεκαετίας του 70 είχε επέλθει μια πλέον του επιθυμητού σταθεροποίηση του πληθυσμού της πόλης. Η έλξη που εξασκούσε σε συνδυασμό με τις περιορισμένες δυνατότητες απορρόφησης εποίκων στα περιτειχισμένα της όρια, έδειχναν ότι ο αριθμός των κατοίκων είχε υπερβεί τους επιθυμητούς στόχους. Η αίσθηση σταθερότητας και η κρατική μέριμνα είχαν ενισχύσει την τάση δημιουργίας οικογένειας και τεκνοποίησης. Η παρουσία των ξένων και οι μικτοί γάμοι συγκροτούσαν ένα κοινωνικό περίγυρο ευνοϊκό απέναντι στην αντίληψη της μητρότητας, που είχε υποστεί σχετική καθίζηση από το κίνημα χειραφέτησης, που είχε προηγηθεί. Οι στατιστικές τεκμηρίωναν την εξασφάλιση της ισόρροπης μελλοντικής πληθυσμιακής εξέλιξης.

Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια και κάτω από την πίεση ανταγωνισμού που εξασκούσαν οι νεοσυγκροτιθείσες ασιατικές "τίγρεις", έπαψαν τότε οι "πατριώτες" μεγαλοεπενδυτές να θεωρούν καθήκον την οικονομική ενίσχυση του Βερολίνου. Την πολιτική προσέλκυσης ξένων εργατών, διαδέχτηκε η πολιτική εφαρμογής κινήτρων για τον επαναπατρισμό τους.

Ένα τεράστιο κύμα πτωχεύσεων άρχισε να παρασύρη τη μια μετά την άλλη τις μεγάλες βιομηχανικές μονάδες. Η εξαγωγή των επενδύσεων σε χώρες φτεινότερου εργατικού κόστους κυριάρχησε, αποτελώντας τον νεκροθάφτη της βιομηχανικής παραγωγής στην πόλη.
Παντού ακολούθησαν περικοπές των κρατικών δαπανών. Κλιμακούμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις με εντατικοποίηση των σπουδών, απέκλεισαν από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα τους φοιτητές που έπρεπε παράλληλα να εργάζονται.
Το Βερολίνο έπαβε βήμα-βήμα να είναι αυτό που ήταν. Μια νέα κοινωνική σύνθεση και μια άλλη αντίλληψη ζωής κέρδιζαν έδαφος.

Η πτωτική πορεία κορυφώθηκε με την πτώση του τείχους, που χώριζε τις βετρίνες των δύο μπλόκ.
Ο όρος "επανέωση" αποτελεί ψέμα. Τόσο οι δυτικοί όσο και οι ανατολικοί μιλάνε για απορρόφηση. Ότι ήταν ανατολικό θεωρήθηκε κακό. Σύνολη η οικονομία της ανατολικής Γερμανίας καταδαφίστηκε.

Η μεταβατική περίοδος της απορρόφησης λειτούργησε κάπως ομαλά με τις τεράστιες επενδύσεις που έλαβαν χώρα στον κατασκευαστικό κλάδο. Αφ΄ενός έπρεπε να μπή λίγο χρώμα στις μαύρες προσόψεις των κτηρίων του "υπαρκτου σοσιαλισμού", για να φανή εξωτερικά ότι κάτι καλυτέρεψε.
Αφ΄ετέρου έπρεπε να φτειχτή η νέα μεγάλη Ντύσνεϋλαντ του Βερολίνου. Γιατί ενώ το πραγματικό, το ζωντανό Βερολίνο είχε καταστραφεί συνειδητά, έπρεπε να φτειαχτεί μια νέα επιδερμική ατραξιόν για τους τουρίστες.
Σήμερα οι τουρίστες μπορεί να ενθουσιάζονται επισκεπτόμενοι αυτή ατραξιόν αλλά αυτοϊκανοποιόυνται με μια οφθαλμαπάτη. Διότι δεν αντικρύζουν ίχνος από το πραγματικό Βερολίνο. Την ανοιχτή πόλη, μέσα στην οποία γιγαντώθηκε μια πολυπολιτισμική κουλτούρα, ως δώρο συγκυριών που παρήλθαν.

Σήμερα το 60% των κατοίκων του Βερολίνου ζούνε από κρατικές παροχές. Επίδομα ανεργείας, κοινωνικό βοήθημα, συντάξεις. Πρόκειται για μια πόλη φτωχών. Ένα στα τέσσερα παιδιά υποσιτίζεται. Σε πολλά σχολεία έχουν οργανωθεί συσσίτια για να αντιμετωπιστή το πρόβλημα.
Είναι βέβαιο ότι και κατά τη διάρκεια ενός σύντομου ταξιδιού με το μετρό, θα μπή στο βαγόνι κάποιος ζητιάνος.
Οι άστεγοι αριθμούν 40.000 στη μητρόπολη του γερμανικού θαύματος.
34ο.οοο άνθρωποι βρίσκονται στο κεντρικό αρχείο ωφειλετών, αδυνατώντας να πληρώσουν τα χρέη τους. Δεν τους επιτρέπεται να κατέχουν τίποτε.

Τα φορολογικά έσοδα του γερμανικού κράτους αριθμούσαν το 2005 360 δις. Το 2007 αριθμούσαν 540 δις. Ενα κράτος με καλπάζοντα πλουτισμό και πολίτες που καθημερινά φτωχαίνουν περισσότερο.

Πίσω από τη γκλαμουριά του φεστιβάλ, κρύβεται το πραγματικό Βερολίνο, που ζεί στα όρια της φτώχειας.
Και ακόμη πιο πίσω κρύβεται το φωτεινό παρελθόν του. Μια πόλη πραγματικά κουλτουριάρικη και αξιαγάπητη.

Τριανταπέντε χρόνια εδωχάμω - ψυχή και σώματι - δεν μπορώ παρά να επαναλάβω τη διακύρηξη του Τζον Κένεντυ μπροστά στο δημαρχείο της πόλης την εποχή του ψυχρού πολέμου: ICH BIN EIN BERLINER.

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΑΝΑΡΡΩΣΗ

Η ειδησεογραφία μας πληροφορεί ότι η κ. Γιαννάκου έχει σοβαρά προβλήματα υγείας μετά από ατύχημα που υπέστη.
Σκοντάφτοντας τραυματίστηκε στο πόδι. Κατά τη διάρκεια της νοσοκομειακής περίλθαψης παρουσιάστηκαν σοβαρότατες επιπλοκές, σχετιζόμενες με αγγειακά προβλήματα, όχι μόνο στην περιοχή του τραύματος, αναγόμενα σε διαβήτη.
Ο διαβήτης δημιουργείται και επιρρεάζεται εκτός από τις κακές διατροφικές συνήθειες και από το άγχος, τη δυσαρέσκεια και κάθε είδους φυσική και ψυχική πίεση.
Η κ. Γιαννάκου έγινε στόχος από πάρα πολλούς ανθρώπους για την πολιτική που κλήθηκε να διεκπεραιώση ως υπουργός παιδείας. Η όλη κατάσταση με τη γενική καταγραυγή, που είχε σαν αποτέλεσμα την μη επανεκλογή της και την αποπομπή της, την επιρρέασε αναμφίβολα πολύ αρνητικά στην ψυχολογική της και τη φυσική κατάσταση.
Ανήκω σε αυτούς, που και από την ιστοσελίδα της άσκησαν δρυμεία κριτική.

Τώρα όμως που η κ. Γιαννάκου ασθενεί, της εκφράζω από βάθους καρδίας τις ευχές μου για ταχεία ανάρρωση. Εύχομαι να ξεπεράση το πρόβλημα υγείας που παρουσιάστηκε και να αποθεραπευθή σύντομα.

Θα επαναλάβω ότι οι αντιρρήσεις, που εκφράζει το Μπλογκ, αφορούν πρακτικές και νοοτροπίες, χωρίς εμπάθεια εις βάρος προσώπων.
Κάθε άνθρωπος παραμένει, πέρα από κάθε τυχόν σφάλμα, άνθρωπος. Με αυτή την έννοια παραμένει άξιος του σεβασμού, της προσοχής και της συμπάθειας μας, πέραν του αν κρίνουμε κάποτε, ότι είναι εκ των πραγμάτων επιβεβλημένο, να κατευθύνουμε εναντίον του τα πυρά μας.

Ο ΠΥΓΜΑΧΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ

Η πολιτική κρίση, όπως καταγράφεται σήμερα στην Ελλάδα, έχει φέρει στην επιφάνεια μια σειρά καταστάσεις, που μπορεί να ήταν από καιρό γνωστές, για διάφορους λόγους όμως αρεσκόμεθα να τις παραβλέπουμε.
Ο πρωθυπουργός μοιάζει με πυγμάχο που στηρίζεται σε δεκανίκι. Η ισορροπία του, που από καιρό είχα χαρακτηρίσει ως ασταθή, δεν αρμόζει σε πολιτικό ριγκ. Το κράτημα του πυγμάχου δεν στηρίζεται στις γροθιές, αλλά στις γάμπες. Οι γροθιές προϋποθέτουν πραγματική εξουσία, κάτι που λείπει στους διεκπεραιωτές της. Αλλά και οι γάμπες δεν φτειάχνονται στα θερμοκήπια. Έτσι η άνοδος και η πτώσις των πολιτικών αρχηγών ακολουθούν στη σημερινή εποχή διαδικασία συνταγής.
Πέρα από τις συγκυρίες, υπάρχει και μια μακροπρόθεσμη διαδικασία, όσο αφορά τα πολιτικά δρώμενα, που είναι αφελές να θεωρήσουμε ότι καθορίζονται από εσωελλαδικά κέντρα. Αυτή είναι η κλιμακούμενη αποσάθρωση του συνολικού συστήματος. Έτσι ώστε ένας λαός, που καθιερώθηκε ως απροσάρμοστος στον ολοκληρωτισμό και αναδείχτηκε σε φορέα εκπομπής απελευθερωτικού μηνύματος, να τεθή εκτός μάχης.

Βήμα προς βήμα καταδεικνύεται η διαφθορά των πολιτικών ταγών. Δεν πρόκειται για αδυναμία του κράτους να ελέγξη το εξαπλωνόμενο έγκλημα, αλλά κύρια για έλλειψη θέλησης, συχνότατα λόγω συνενοχής. Οι δικαστικοί που έχουν επωμιστεί το καθήκον της περιφρούρησης της νομιμότητος, οδηγούνται στην αδρανοποίηση, είτε μέσω της εξαγοράς, είτε, στην περίπτωση που είναι έντιμοι και αδιάφθοροι, μέσω της απαξίωσης των πορισμάτων, όπως έγινε στην περίπτωση του κ. Ζορμπά, είτε μέσω της εκδίωξης από το σώμα, όπως έγινε στην περίπτωση της κ. Μαργαρίτη.
Το πλέγμα της διαφθοράς διαφαίνεται να καθορίζη τις επιλογές και των δύο μεγάλων κομμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πλέον βαλόμενο πρόσωπο σήμερα είναι ο κ. Κλαδάς, ο επικεφαλής της δίωξης οικονομικού εγκλήματος. Αντί να ανακρίνη ο ίδιος, άγεται και φέρεται στα ανακριτικά γραφεία, επειδή κάποιος χρηματισμένος,, δήθεν δημοσιογράφος, μετέτρεψε την τηλεοπτική του εκπομπή σε αίθουσα ιεροεξεταστηρίου. Με αυτό τον τρόπο απαξιώνεται η υπηρεσία του στην κοινή γνώμη και περιορίζεται ο ίδιος σε θέση άμυνας.

Όλα φαίνονται πλέον εμπορεύσιμα. Έχω, άρα κατέχω. Άρα αποφασίζω και διατάζω.

Πέραν του κράτους, το οποίο από ταξικό όργανο της άρχουσας τάξης, εξέπεσε ακόμη περισσότερο σε ιδιοκτησιακό φέουδο της κλίκας που πληρώνει τα αργύρια της διαφθοράς, η εμπορευματοποίηση εξουθενώνει και πάσα έννοια ενημέρωσης από τα μαζικά μέσα, ηλεκτρονικά και έντυπα. Πας έχων και κατέχων, με τα πληρωμένα τσιράκια του, αρέσκεται να υποδύεται τον όψιμο Άϊ Γιάννη τον Ευαγγελιστή, ξαναγράφοντας την "Αποκάλυψη" εδώ και τώρα. Η "σκανδαλολογία" αποτελεί το πλέον χοντροκομένο σκάνδαλο.

Δεν είναι όμως μόνο η εκπόρνευση της έννοιας της ενημέρωσης που επιβάλει η εμπορευματοποίηση. Και τα δύο μεγάλα κόμματα πασχίζουν να επιβάλλουν την εμπορευματοποίηση της παιδείας. Είναι προφανές ότι αναφερόμαστε πλέον για πλήρη κατάργηση της κοινωνίας. Το χρήμα αναδεικνύεται σε μόνο και ανώτατο αγαθό, με ταυτόχρονη κατάργηση πασών των αξιών.

Για να επιβιώση ο μέσος πολίτης είναι υποχρεωμένος όχι μόνο να προσαρμοστή, αλλά και να γλύψη. Έτσι πυκνώνουν οι γραμμές του καμματοσκυλισμού, που δίνουν μέσω της εκλογικής ταχυδακτυλουργίας την επίφαση στο παρακμιακό κατεστημένο, εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή του. Και για όποιον δεν επιθυμεί να ενταχθή στο κοπάδι, η επιβεβλημένη αμηχνία οδηγεί στην απαξίωση και στην αδράνεια. Δηλαδή πρακτικά στην αποδοχή.

Οι ταγοί βγαίνουν και διακυρήσουν - για παράδειγμα από στόματος της πρώην προέδρου της βουλής - ότι η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας πρέπει να αναθεωρηθή. Από την άλλη το κατεστημένο με τους πράκτωρές του εναποθέτει τη διαμαρτυρία για την καταπάτηση των εθνικών δικαίων στα φασιστικά μεμέτια, με αποτέλεσμα αυτοί να τα γελοιοποιούν και να αποξενώνουν αυτά τα αιτήματα από τον κοινωνικό κορμό. Ωραία στημένη η δουλειά.

Μέσα σ΄αυτή τη διαδικασία ο μέσος "πολίτης", εξουθενωμένος από το τρέξιμο για επιβίωση, την καλπάζουσα αβεβαιότητα, την εκ συστήματος καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος με τις πυρκαγιές και την κλιμακούμενη διόγκωση της αυτοκίνησης, ένεκα της έλλειψης συγκοινωνιών σε μια τριτοκοσμική υποδομή, αλλά και λόγω της σκόπιμης και συστημανατικής διοχέτευσης δηλητηρίων στην τροφική αλυσσίδα, δεν διαβλέπει άλλη διέξοδο εκτόνωσης από την κατανάλωση της κόπρου των μαζικών μέσων.

Την πολιτική ουσία υποκατέστησε η "επικοινωνιολογία". Μεγαλύτερη σημασία από τα πεπραγμένα έχει το πλασάρισμα τους. Ο Τζώρτζ Όργουελ είχε προβλέψει, ότι ένα από τα βασικότερα χαρακτηριστικά της επερχόμενης ολοκληρωτικής κοινωνίας, θα είναι η διαστροφή της γλώσσας. Ο Χίτλερ καθιέρωσε πρώτος το υπουργείο προπαγάνδας, δημιουργώντας σχολή.
Η επίφαση είναι πλέον το μόνο που βαραίνει. Όχι η ουσία. Μια κοινωνία του φαίνασθαι, κενών ανθρώπων.

Γιατί να είναι κάποιος εργατικός, όταν επιβραβεύονται οι φαύλοι; Γιατί να είναι κάποιος σεμνός, όταν η μωροδοξία αποτελεί το κριτήριο της κοινωνικής αποδοχής;

Με την καταστροφή του όποιου πολιτισμού επέρχεται η βαρβαρότητα. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι σκιές της παγκόσμιας εξουσίας και το έχουν ενσωματώσει ως βασική μέθοδο στο τρόπο που κετευθύνουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Γνωρίζουν ότι το μόνο που συνδέει τους εντολοδότες τους, είναι οι λυκοφιλίες, οι συμμαχίες σκοπιμότητος, πέρα από αρχές.
Όσοι νέμονται την εξουσία εποφθαλμιούν τους γύρω τους, με στόχο την δική τους ανέλιξη. Από τη θέση που κατέχουν, προοθούν τα συμφέροντα των κυκλωμάτων που εκπροσωπούν. Ταυτόχρονα προσβλέπουν συνακόλουθα και στην στήριξή τους από αυτά τα κυκλώματα στην βραθυφλεγή σύγκρουση για ανέλιξη.
Οι εξουσιαστές γνωρίζουν την αδηφάγα, εγωϊστική ψυχολογία των διεκπαιρεωτών τους. Στήνουν ένα παιχνίδι, που έχουν προαποφασίσει τις επερχόμενες συγκρούσεις. Ρυθμίζουν το ποιός θα υπερισχύση και το ποιός θα τεθεί εκτός παιχνιδιού, κάνοντας χρήση της αρωστημένης αρχομανίας . Όπως είπε κάποιος δήθεν κομψευόμενος βλάχος με καρέκλα, αν δε ν ήταν οι σκιές, δεν θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Μα και όταν ολοκληρωθεί ο θλιβερός τους ρόλος και πεταχτούν από το κατεστημένο σαν στημένες λεμονόκουπες, τότε ο θυρωρός τους, που ενδιάμεσα είχε την ευτυχία και την τιμή να τους γνωρίση, δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το άδειασμα του καλάθου των απορριμάτων στον κάδο.

Ο πρωθυπουργός μίλησε ακόμη μια φορά για ισχυρή πλειοψηφία. Προφανώς οι προσχηματικές διακηρύξεις τον ενδιαφέρουν περισσότερο απ΄ότι η διάσωση της σοβαρότητος.
Η αντίστροφη μέτρηση όμως καθημερινά ενισχύεται. Η μέθοδος είναι διπλή. Είτε με την εξουδετέρωση των δικών του στελεχών, όπως στην περίπτωση του Κουκοδήμου, είτε με το ακόνισμα των μαχαιριών από τους ανθρώπους του Μητσοτάκη, όπως ο Μεϊμαράκης και ο Τατούλης. Η πλειοψηφία των δύο ψήφων είναι ιδιαίτερα εύθραυστη. Όταν μάλιστα οι τεχνικοί της εξουσίας δεν αρκούνται στη συστηματική οργάνωση των σκανδάλων, αλλά κλιμακώνουν κατά βούληση και την αποκάλυψή τους , όταν αποφασίσουν αλλαγή του πολιτικού τοπίου.
Είναι πλέον ορατό ότι στόχος του εκβιασμού με το ΝτιΒιΝτί δεν ήταν μόνο ο Ζαχόπουλος, αλλά κύριος στόχος άλλου εκβιαστικού κυκλώματος ήταν και παραμένει ο πρωθυπουργός.

Αυτοί που ονειρεύονται την πρωθυπουργική καρέκλα είναι πολλοί. Οι σκιές όμως έχουν προ πολλού αποφασίσει. Εκμεταλλεύονται την βουλημία τους και την αφέλεια τους με υποχθόνιο χαμόγελο.
Στο φινάλε έτσι δεν έπεσαν και οι ίδιοι στη λούμπα, που η διαστροφή τους επιτρέπει να απολαμβάνουν, αφού είναι όλα προαποφασισμένα;

Η άτυπη συμμαχία που εξυφάνθηκε πρόσφατα μεταξύ της αγαπημένης κορασίδας της οικιγένειας Μπους και του Σουφλιά, αρχιτέκτονος όχι μόνο του ΥΠΕΧΩΔΕ, αλλά και του σύμπαντος, δεν έχει μόνο μετακαραμανλική προοπτική, αλλά και αντικαραμανλικό προσανατολισμό. Και πρόεδρος της δημοκρατίας; Γιατί όχι. Αφού διαθέτει την καλύτερη προϋπηρεσία.
Η προσπάθεια του Αλογοσκούφη να θέση μέσω του κουμπάρου εφοπλιστή Λασκαρίδη το "Πρώτο Θέμα" με τα 5,2 εκατομμύρια υπό έλεγχο, με στόχο τη δημιουργία αρχηγικού προφίλ, προσέκρουσε στον κυματοθραύστη Κλαδά. Δείχνει όμως πόσο βίαιη είναι η βραδυφλεγής σύγκρουση κάτω από το τραπέζι ανάμεσα στον πρωθυπουργό και πάρα πολλούς από αυτούς, που πίνουνε νερό στο όνομα του.
Δεν είναι λίγα τα κυβερνητικά στελέχη, που καταγγέλουν το φίλο των Βερδινογιανναίων Ρουσσόπουλο για συνειδητή κακοδιαχείρηση της κρίσης Ζαχόπουλου, με στόχο την πρόκληση κόστους στον πρωθυπουργό.
Αντάρτες, άσπονδοι φίλοι και βιομηχανία αποκάλυψης σκανδάλων πριονίζουν.
Όταν το πλοίο μπάζει νερά, τα ποντίκια τρέχουν στις λέμβους. Στη γέφυρα ατάραχος, με παρρησία και ειληκρινά πιστός στον κυβερνήτη ο κ. Κλαδάς. Δεχόμενος καταιγισμό πυρών από παντού, με αιτιάσεις γελοίες.

Και η διάσπαση του Πασόκ είναι πανέτοιμη. Όλοι καραδοκούν το σύνθημα. Το κόμμα του Βενιζέλου έχει ολοκληρωθεί. Από πίσω ο ΔΟΛιος εκδότης, ο Μπόμπολας και άλλοι μεγάλοι της διαπλοκής, έτοιμοι για πολλές παραχωρήσεις, αρκεί να τρέξουνε τα φιλέτα.
Κόμμα ετοιμάζει και η Γιάννα Αγγελοπούλου. Με τα λεφτά μου αγοράζω μόδα, φήμη, εξουσία. Αγοράζω και πουλάω και άμα λάχει ξεπουλάω. Τι αξία μπορεί να έχει στο φινάλε ένας λαός που σέρνεται πίσω από εμένα;

Ο πρωθυπουργός είναι προγραμμένος. Ο Κάστας Μητσοτάκης διακύρησε το 2004, όταν ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, ότι αυτός θα περάση "δια πυρός και σιδήρου". Γι΄αυτό και επιμένει πάντοτε στην επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, έχοντας πάρει από ψηλά υποσχέσεις για την κόρη του, γνωρίζοντας τα σενάρια που φέρουν την υπογραφή κέντρων, η εξουσία των οποίων δεν είναι απλά εικωνική.

Η μόνη διέξοδος που απομένει στον πρωθυπουργό είναι η ηρωϊκή έξοδος. Το να πάψη να κρατάη το δεκανίκι υπό μάλης, αλλά κραδαίνοντάς το να κυνηγήση τους πριονιστές. Αυτό όμως προϋποθέτει κότσια και αποφασιστικότητα. Αρετές που δεν διακρίνουν την εξουσία.

Ο δικομματισμός έβλαψε πολύ τη χώρα. Μα ακόμη χειρότερη προδιαγράφεται η κατάργηση του. Η έλλειψη σταθερότητας και η αδυναμία απόδοσης ευθυνών σε κάποιον συγκεκριμένο, που συνεπάγονται οι κυβερνήσεις συνεργασίας, θα ανοίξουν το δρόμο για τα χειρότερα.

Η επερχόμενη περίοδος θα είναι δύσκολότερη και επικίνδυνη. Απαιτεί πολιτικούς με εξαιρετική συσπασιόν στη μέση.
Η ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπαιδίου θα σταθή η απαρχή μεγάλων δεινών.

Κάποτε όμως τολμά να παρεμβαίνη και ο "αστάθμιτος" παράγων. Προϋπόθεση είναι να μπορή να σκέφτεται. Γιατί αυτοθυσία διέθετε πάντα.

Ο Λουί Μπουνουέλ είχε γυρίσει κάποτε τη "διακριτική γοητεία της Μπουρζουαζίας". Αυτή έπαψε πλέον να διαθέτη την έστω και ειρωνικά χαρακτηρισθείσα διακριτική γοητεία. Πρόκειται πλέον για απροκάλυπτη μπόχα.

ΟΙ ΑΡΟΥΡΑΙΟΙ ΠΟΥ ΒΡΥΧΩΝΤΑΙ

α΄'
Το ποντίκι που βρυχάται είναι μια ωραία κωμωδία με τον Πήτερ Σέλλερς.
Οι αρουραίοι που βρυχώνται αποτελεί το εμετικό σενάριο της "συμμάχου", γείτωνος "χώρας".

Είμαι ειρηνιστής. Πάνω σ΄αυτό δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτε. Αυτά πιστοποιούνται από το βίο και την πολιτεία ενός εκάστου, συμπεριλαμβανομένου και του συνακόλουθου κόστους.

Την αγάπη μου για τους λαούς της γείτωνος περιοχής, που ψευδεπίγραφα αυτοαποκαλείται "Τουρκία", την έχω εκφράσει και σε αυτό το Μπλόγκ επανειλημμένα. Και εγώ κατάγομαι από τη Σμύρνη, το αίμα μου είναι ως ένα βαθμό κοινό με το δικό τους.

Χρημάτησα πλέον της δεκαετίας ανυπότακτος. Συγκαταλέγομαι μεταξύ των ολίγων, που διαφύλαξαν ως το τέρμα αυτή την επιλογή, κόντρα στους επανειλλημένους δελεασμούς της "διευκολυνόμενης ταχτοποίησης της εκκρεμότητας" με δίμηνα και εξαγορές. Το ΝΑΤΟ δεν το υπηρετώ, τελεία και παύλα. Αποτελεί μηχανισμό ενάντια στα συμφέροντα της ανθρωπότητος και είμαι διατεθειμένος να υποστώ κυρώσεις.
Δεν τους έδωσα ούτε μια μέρα από τη ζωή μου, ούτε και φράγκο.
Εάν μου περισσέψουν χρήματα, θα τα διαθέσω για να διευκολύνω το πρόβλημα αναξιοπαθούντων.

Πέραν αυτού θεωρώ ιερά υποχρέωση του Έλληνος να είναι πατριώτης. Φρονώ ότι και η συγκεκριμένη επιλογή μου απέναντι στην στρατιωτική θητεία τεκμηριώνει αυτή την επιλογή μου. Ενώ η συμμετοχή μου στην κίνηση των ανυποτάκτων με αξίωσε να αποκτήσω πολλά γαλλόνια στις τάξεις της, ουδέποτε επιχείρησα να αποτρέψω κάποιον από το να κάνη στρατιωτική θητεία, σεβόμενος την προσωπική επιλογή, βάσει των πεπειθήσεων, των αναγκών και των πιέσεων, που χαρακτηρίζουν το προσωπικό σταυρόλεξο ενός εκάστου.

Ενώ αγωνίστηκα για τα δικαιώματα των ανυπότακτων και πάντοτε καταδίκασα τον υποθαλπτικό ρόλο του ΝΑΤΟ σε βάρος της εθνικής άμυνας, πάντοτε εξέφραζα το σεβασμό μου και την αλληλεγγύη μου προς όλους αυτούς, που είτε ως μόνιμοι, είτε ως έφεδροι επέλλεξαν να την υπηρετήσουν ανιδιοτελώς, μέσα στις τάξεις του Ελλαδικού και του Κυπριακού στρατεύματος.

Ανήκω στο Σύνδεσμο Βετεράνων Ανυπότακτων και δηλώνουμε ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή διατεθειμένοι να προασπίσουμε τα συμφέροντα του Ελληνισμού, με όλα τα παρεχόμενα μέσα. Στην περίπτωση της "Τουρκίας" γνωρίζουμε ότι τα όπλα θα τα πάρουμε με τη βία κύρια από τον εχθρό, αλλά και από όπου αλλού κρίνουμε σκόπιμο. Επειδή είναι στη φύση μας πλέον, από την πολυετή μας δραστηριότητα, να μιλάμε για το στρατό, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, σε αντίθεση με την πλειοψηφία, που διακατέχεται από κάποιο αδικαιολόγητο δέος, να μιλήσουμε και για τον "τουρκικό" "στρατό".

Το κεμαλικό κράτος κυριαρχείται ως γνωστόν πλήρως από το στρaτό. Πρόκειται για ένα στρατοκρατικό, μιλιταριστικό σχηματισμό. Οι πατεράδες του εκτρώματος δυστυχώς έχουν απασχολίσει την Ελληνική έρευνα από ελάχιστα μέχρι καθόλου.
Πρόσφατα έγινε στα γερμανικά μαζικά μέσα αναφορά, με αφορμή το άνοιγμα των αρχείων του γερμανικού υπουργείου εξωτερικών, που αναφέρονται στο πρώτο τέταρτο του περασμένου αιώνα, στον πολλαπλό πράκτωρα Alexander Hesküla, ή Dr Helphand, ή Parvus. Αυτός ο κύριος έπαιξε ρόλο κλειδί στην χρηματοδότηση του Λένιν από το γερμανικό αυτοκρατορικό κατεστημένο. Κάποια ελληνικά μπλόγκς, ικανότατα κατά τα άλλα στις βαθυστόχαστες αναλύσεις, έκαναν επιδερμική μνεία σ΄αυτά τα δημοσιεύματα, με απολογητική διάθεση απέναντι στον καραφλάκια ψευτοεπαναστάτη, μην τυχόν και χαλάσει η αριστερή χωρίστρα πάνω στην καμπούρα μας. Ο Πάρβους όμως την εποχή εκείνη διαβίωνε στην Κωνσταντινούπολη, παίζοντας αποφασιστικό ρόλο στη συγκρότηση του κινήματος του ομογάλακτού του Ταλαάτ και μετέπειτα του άλλου ομογάλακτου Κεμάλ.

Τις ιστορικές παραμέτρους, καθώς και το σκοτεινό ρόλο στη Μικρασιατική καταστροφή και στη συγκρότηση του κεμαλικού εκτρώματος του Μπεν Εζλόν δεν μπορούμε να τις θίξουμε στα σύντομα πλαίσια ενός σημειώματος. Με τη βοήθεια του Θεού, ίσως καταστεί δυνατό να δημοσιευθή προσεχώς κάποιο κείμενο με άλλη μορφή. Προς το παρόν ας δούμε μόνο κάποια απλά δεδομενα:

Η "τουρκία" αυτοπροβάλεται και αυτό γίνεται δυστυχώς αποδεκτό από πολλά κυκλώματα στη χώρα μας (είτε από δειλία, είτε γιατί κονομάνε από μίζες εξοπλισμών, είτε γιατί δεν θέλουνε να σκεφτούν ρεαλιστικά) ως τοπική υπερδύναμη. Στην ουσία τίποτε δεν είναι πιο ψευδές από αυτό.

Η "τουρκία" είναι μια μεσαιωνική κοινωνία, με μηδενική εθνική συνοχή και κράτος ανοιχτού φασισμού. Μπορεί να προβαίνη σε λεονταρισμούς με ένα "στρατό" 600.000, στην ουσία διαθέτει ίσως το χειρότερο στρατό στον κόσμο.

Οι κουμπάροι εκτός από γελοίοι είναι και αξιοθρήνητοι. Ακόμα πιο αξιοθρήνητοι είναι αυτοί που υποκλείνονται μπροστά τους.
Ο πρωθυπουργός προσπάθησε να τους πείση πρόσφατα ότι "οι απειλές κύρηξης πολέμου δεν αρμόζουν σε ευρωπαϊκή χώρα". Εγώ τους λέω ότι ο Κεμαλισμός, ο ισλαμισμός τύπου ερντογκάν και ο φασισμός των γκρίζων λύκων ήταν και θα παραμείνει μέχρι το διαμελισμό τους Ασία. Αν θέλουνε ας το το τραβήξουνε το σχοινί, γιατί άμα συσπειρωθούμε οι πραγματικά ανυπότακτοι θα πιούμε καφέ στην άγκυρα.

Τι είναι το ασκέρι των πασάδων; Πέρα από τα όπλα που τους χαρίζουνε αλάργα οι δήθεν φίλοι μας και σύμμαχοί μας, είναι ένα μάτσο φοβισμένα ανθρωπάκια, που χωρίς αφιόνι δεν τολμάνε να βγούν έξω από τα στρατόπεδα, ούτε για να πάρουνε τσιγάρα, μην τυχόν και σκοντάψουνε απάνω σε κανένα Κούρδο.

Ο Κουρδικός στρατός αριθμεί 5.000 νοματέους. Μετρήσανε ποτέ οι πασάδες τα σκωτωμένα ανθρωπάρια, που πήρανε από τη μάνα τους και τους φορέσανε με το ζόρι στολή; Είναι υπέρπολλαπλάσια. Και τι γίνεται ρε πανίσχυροι μερακλήδες της μεγαλοστομίας και των απειλών; 600.000 που δεν μπορείτε να φέρετε βόλτα τις 5.000 ξυπόλυτους και πάτε και βαμβαρδίζετε αμάχους. Φτού σας κοκότες.

Πότε δώσατε μάχη ρε παλληκαράδες της πλάκας και νικήσατε;
Στον πόλεμο της Κορέας το Ελληνικό σώμα έδωσε τιτάνιες μάχες εκεί που οι αμερικάνοι είχανε βάλει την ουρά στα σκέλια. (Πέραν βέβαια του ότι κακώς λάβαμε μέρος στον πόλεμο ενάντια στον Κορεατικό Λαό για ξένα συμφέροντα).
Το σώμα του "τούρκικου" στρατού δεν πρόλαβε καν να βγάλη τα όπλα από τη θήκη. Οι ερυθροφρουροί κατέλαβαν το τραίνο που τους μετέφερε και το έφαγε το σκοτάδι "αύτανδρο".

Θέλετε να μιλήσουμε για τη μικρασιατική εξτρατεία; Το ρίξημο στο στόμα του λύκου, σε ένα παιχνίδι σημαδεμένο από χέρι και προδομένο πριν ξεκινήσει, ενός καταπονημένου για μια δεκαετία στρατεύματος, χωρίς ανεφοδιασμό, που από τη μιά χτυπάγατε εσείς και από πίσω οι αγγλογάλλοι;

Αλλά ας μιλήσουμε καλύτερα για την Κύπρο, που είχανε κατά τη διάρκεια της εισβολής, παρόλη την άνευ προηγουμένου προδοσία πάνω από 30.000 νεκρούς.
Επειδή τη δική μου λέξη δεν την έχω πεί ακόμη, αφήνω να μιλήση ο Γιώργος, ανάμεσα στα δάκρυα του, επικεφαλής της μικρής ομάδας 18 κομάντος, που στάλθηκε μυστικά στην Κύπρο από την Κρήτη πριν την εισβολή.
17 Ιουλίου 2007, ώρα 23.00, καφενείο "Zeitgeist", Goethestrasse και Kantstrasse γωνία:

Μας μετέφερε νύχτα ένα μικρ ψαροκάϊκο. Μαζί μας είχαμε μόνο ελαφρύ οπλισμό και δύο ΠΑΟ με οχτώ βλήματα. Αυτό βέβαια δε στάθηκε μεγάλο εμπόδιο, γιατί και οι τούρκοι ίδια όπλα με μας είχανε, ξέραμε να τα χειριστούμε άνετα. Ειδικά τα άρματα Leopard ήτανε για μας ανοιχτό βιβλίο.
Αυτοί που έπρεπε να μας παραλάβουν, δεν ήταν εκεί εκτος από ένα, που μας είπε ότι είχε ξεκινήσει η εισβολή και γινόταν χαμός. Κάντε ότι νομίζετε, είπε, εκτος από χρήση ασυρμάτου, γιατί μπορεί να εντοπιστείτε και οι τούρκοι είναι χιλιάδες. Εκείνη η περιοχή στον Πενταδάκτυλο ήταν υπό τουρκικό έλεγχο, γιατί η δεύτερη μοίρα ορεινών καταδρομών της εθνοφρουράς, που την υπερασπιζότανε, είχε οπισθοχωρήσει με βαρειές απώλειες, γιατί είχανε προδοθεί τα συνθήματα, και τους πλησίασαν οι τούρκοι φορώντας κυπριακές στολές.
Προχωρήσαμε στο σκοτάδι ανεβαίνοντας στο βουνό. Κάπου μακρυά είδαμε φώτα και πλησιάσαμε προσεκτικά, χωρισμένοι σε τέσερεις ομάδες.
Ήταν ένα μεγάλιο χωριό που απλωνόταν μπροστά μας και βρισκόταν υπό πλήρη τουρκικό έλεγχο. Κάποιοι περίπολοι ήταν στους δρόμους. Η κίνηση συγκεντρωνόταν σε ένα τριόροφο κτήριο, που βρισκόταν σχετικά στην δεξιά μεριά. Πλησιάσαμε. Είπα παιδιά ρίχτε τους ότι έχετε. Τα ρίξαμε όλα, το κτήριο με δεκάδες ανθρώπους μέσα και γύρω του ανατινάχτηκε. Το έβαλαν όσοι σωθήκανε στα πόδια. Είπα στα παιδιά να ψάξουνε γρήγορα για βλήματα για να φύγουμε.
Είπα να μη ξαποστάσουμε. Είχαμε καταλάβει ότι δεν είχαμε να κάνουμε με στρατό, αλλά με αφιονισμένα κουνέλια. Έπρεπε να αξιοποιήσουμε το χρόνο.
Με το πρώτο αχνό φως του ήλιου διακρίναμε χαμηλά ένα αεροδρόμιο. Πλησιάσαμε καλυμένοι. Το φύλαγαν οκτώ λέοπαρντ. Το πρόβλημα είναι ότι είχαμε μόνο εφτά βλήματα. Ήταν δύσκολος ανταγωνισμός με την τύχη. Αν μας ξέφευγαν κάποια επανδρωμένα, θα κάναμε ότι μπορούσαμε μέχρι το τέλος και μετά αντίο. Τους είχαμε σηκώσει μετά τη μάχη και ένα ΠΑΟ ακόμη. Έτσι τα βλήματα φύγανε απανωτά. Έξι άρματα χτυπηθήκανε και πέσαμε μετά με τα όπλα. Η αντίδρασή τους ήταν πολύ μικρή. Καταλάβαμε το αεροδρόμιο.
Τέσσερα από τα άρματα είχαν καταστραφεί, δύο είχαν μείνει ανέπαφα. Σε άλλα δύο είχε καταστραφεί ο μηχανισμός περιστροφής του πυργίσκου, τους γυρίζαμε όμως με τη μανιβέλλα. Σε κάποια προσπάθεια ανακατάληψης τους χτυπήσαμε με τα κανόνια και φύγανε. Μετά στείλανε ελικόπτερα και τα κατεβάσαμε όλα.
Επικοινωνήσαμε με τη Λευκωσία. Τους είπαμε ότι έχουμε το αεροδρόμιο με όλο τον οπλισμό και δε μπορεί να μας το πάρουν με τίποτα. Μας έδωσαν εντολή να το εγκαταλήψουμε αμέσως και να πάμε εκεί, γιατί εκεί είχε καθοριστεί η γραμμή, άμυνας.
Τρελλαθήκαμε. Οι πιο πολύ θέλανε να ακολουθήσουμε τη διαταγή και αναγκάστηκα να υποκύψω.
Στο δρόμο της επιστροφής δυό τρείς γκρινιάζαμε και αποφασίσαμε να ξαναγυρίσουμε στο αεροδρόμιο για να αμυνθούμε εκεί μέχρι το τέλος. Μας ακολούθησαν περίπου οι μισοί.
Πλησιάζοντας είδαμε ότι είχαν μπεί μέσα πάλι οι Τούρκοι με νέα άρματα. Αυτή ο τη φορά είχαμε όμως πράγμα μπόλικο μαζί μας και το κάναμε κόλαση.
Όταν βράδυασε, αφού δε γινότανε τίποτατα, αποφασίσαμε να φύγουμε.
Μπαίνοντας σ΄ένα ελληνικό χωριό ζήτησα από κάποιους λίγο νερό να γεμίσω το παγούρι μου και μου αρνηθήκανε. Τίποτα δε με πείραξε στη ζωή μου περισσότερο.
Και οι δεκαοκτώ επιζήσαμε.
Μετά από δυό χρόνια πέθανε ο πρώτος από εμάς από καρκίνο από τα δηλητήρια των εκρήξεων. Από τότε σιγά-σιγά πέθαναν από την ίδια αιτία άλλοι δώδεκα.
Το κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να δώση μια σύνταξη στην οικογένειά τους, ή να πή έστω ένα καλό λόγο.
Τα βράδυα πάσχω από εφιάλτες. Με επισκέπτονται κάποιοι από αυτούς που φύγαν. Ψάχνουμε για βλήματα στις σκοτεινές γωνίες, στα σκουπίδια...
Μα δεν πειράζει, φτάνει που τους δώσαμε το μάθημα που έπρεπε. Για αντιπερισπασμό περάσαμε τότε και τον Έβρο, μπαίνοντας είκοσι χιλιόμετρα μέσα και τους κάναμε λιώμα. Αν δε μας τράβαγαν οι πολιτικοί πίσω, θα πίναμε τώρα το καφεδάκι αλλού...

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ. Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ.


Αφού νομίζετε ότι ήσαστε μάγκες ρεμάλια τραβάτε το.