ΕΠΕΙΔΗ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΝΑΓΝΩΣΗ (ΣΥΝ ΚΑΤΙ ΨΙΛΑ ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΗ)

Σήμερα που αναρτώ αυτό το σημείωμα (18:10 μμ. ώρα Ελλάδος) τείνει χρονικά η πρώτη ψηφοφορία για επιλογή του νέου προέδρου της ΝΔ λκπρος την ολοκλήρωση της.
Συχνά κλήθηκα να λάβω θέση όσο αφορά τους υποψήφιους για αυτήν την προεδρία. Νομίζω ότι συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που δεν διακατέχονται από ενδοιασμούς να προβάλλουν τις απόψεις τους και να προσπαθούν να τις προωθούν. Με διάφορες ευκαιρίες έχω καταγράψει ένα πολύ συγκεκριμένο στίγμα στην πορεία του τελευταίου ενός και ημίσεος έτους σχετικά με τον τρόπο που προβλέπω και εκτιμώ τις επερχόμενες εξελίξεις. Από ένα σημείο και πέρα δεν συμμετείχα στην αντιπαράθεση των υποψηφίων και των υποστηρικτών τους, παρόλο που κάποιοι συμπαθείς υποστηρικτές της υποψηφιότητος του κ. Σαμαρά μου ζήτησαν συγκεκριμένα να το πράξω, αφ’ ενός μεν διότι τους ενδειαφέρει η άποψη μου, αφ’ ετέρου διότι θεωρούν ότι η συγκεκριμένη επιλογή υπερβαίνει κατά την άποψη τους τα εσωτερικά του κόμματος της ΝΔ. αποτελώντας όχι μόνο ζήτημα επικράτησης του ήθους έναντι της φαυλότητος, αλλά φρονούν ότι έχει ζωτικές συνέπειες πανεθνικού χαρακτήρα.
Για την διάθεση τους να παίρνουν υπ’ όψει τα γραφόμενα μου τους ευχαριστώ εγκάρδια και εκφράζω την συμπάθεια και εκτίμηση προς αυτούς και με αυτήν την ευκαιρία, εκτίμηση ή οποία δεν προέρχεται κυρίως από την όποια αξία μπορεί αυτοί να αποδίδουν στις κατά καιρούς τοποθετήσεις μου. Θα ήταν υποκρισία, ως πρόσωπο που διατηρεί μπλογκ, να ισχυρισθώ ότι δεν με ενδιαφέρει ό τρόπος πρόσληψης των όσων αναφέρομαι. Το κυρίαρχο είναι όμως, ότι διαπιστώνω πωςι μετά την απροκάλυπτα συμβιβαστική στάση της κ. Μπακογιάννη στα Εθνικά Ζητήματα και την εθνομηδενική στάση της κυβέρνησης του Πασόκ, καθώς και της συντριπτικής πλειοψηφίας της σύγχρονης εντόνως μεταλλαχθείσης αριστεράς, δημιουργείται ένα κενό στην διάθεση εκπροσώπησης των Ελλήνων, που δεν έχουν εξαργυρώσει πλήρως την εθνική τους συνείδηση. Ένα κενό, το οποίο ισχυρίζεται ότι θα καλύψει σε βάση ήθους και προάσπισης πολιτικών αρχών, με στήριξη στην εκπόνηση της ιδεολογίας και στήριξη στην βάση, ο κ. Σαμαράς.
Μετά από τέτοιου είδους διακηρύξεις είναι φυσικό επόμενο σημαντικό μέρος των πατριωτικώς διακειμένων Ελλήνων να στηρίζει τον κ. Σαμαρά και τους συμπορευομένους με αυτόν πολιτικούς, στο βαθμό που δεν αισθάνονται ότι είναι σε θέση να τους εκφράσει το ακροδεξιό «Λάος», ή άλλα κόμματα, που ενώ έχουν διακηρυγμένο πατριωτικό προσανατολισμό, η επιρροή τους είναι πολύ μικρή. Όπως η πρωτοβουλία των κκ. Παπαθεμελή, Ζουράρη και Σαρρή.
Με αυτή την θέση διαφώνησα, δηλώνοντας κατ’ αρχήν ότι θεωρώ την διαδικασία εκλογής νέου προέδρου της ΝΔ. αυστηρά εσωκομματική διαδικασία. Με αυτό δεν προτίθεμαι να αμφισβητήσω την σύσταση του γενικότερου ρεύματος που έχει διαμορφωθεί υπέρ του κ. Σαμαρά. Γνωρίζω – όπως ίσως ο καθείς - ότι σε αυτό έχουν ενταχθεί πολλοί πρώην αριστεροί και φιλελεύθεροι (όχι ειδικά με την έννοια που αποδίδουν στον φιλελευθερισμό η κ. Μπακογιάννη ή ο κ. Σαμαράς). Ούτε και αποσκοπώ να υποτιμήσω την σημασία που μπορεί να έχει για την πορεία των συνολικών εξελίξεων το πρόσωπο του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Η συγκράτηση μου να τοποθετηθώ πριν από την εκλογική διαδικασία οφείλεται, στο ότι ενώ έχω καταγγείλει δημόσια τον ρόλο της κ. Μπακογιάννη, δεν με πείθουν στο ελάχιστο ούτε οι εξαγγελίες, ούτε οι επιλογές του κ. Σαμαρά, που θεωρώ αναφανδόν δεξιό πολιτικό και πλήρως εγκλωβισμένο μέσα σε δεξιά πλαίσια και στερεότυπα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η παρουσία και οι προτάσεις του δεν έχουν συγκεκριμένη προσωπική εκφορά. Αναμφίβολα προτείνει ένα γνώριμο υλικό, αλλά με νέο ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο. Και οπωσδήποτε δεν θεωρώ θετική μια αναπαλαίωση της ακραιφνούς δεξιάς, ως συνέπεια του απροκάλυπτου εθνομηδενισμού και της ξιπασμένης γελοιότητος που έχουν επικρατήσει στο Ελλαδικό πολιτικό τοπίο συνολικά στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να αναζητά μεγάλο μέρος της κοινωνίας ένα νέο εκφραστή των εθνικών και κοινωνικών του πόθων, που να μπορεί να προβάλει μια ρεαλιστική προοπτική.
Θεώρησα ότι μια αντιπαράθεση με τις επιλογές, τις διακηρύξεις και τα πεπραγμένα του κ. Σαμαρά θα μπορούσε – στον απειροελάχιστο βαθμό που είμαι ίσως εις θέσιν να εξασκώ κάποια επιρροή – να αποτελέσει ενίσχυση για την κ. Μπακογιάννη. Έτσι προτίμησα να μην λάβω μέρος στην αντιπαράθεση των δυο υποψηφίων – δεδομένου ότι οι προοπτικές επικράτησης του κ. Ψωμιάδη είναι εκ των πραγμάτων ανύπαρκτες (χωρίς αυτό να μειώνει στο ελάχιστο την σημασία αυτής συμμετοχής στην διαδικασία διαδοχής) – εκτιμώντας ότι αυτή είχε καθαρά χαρακτήρα εκλογικής καμπάνιας, που δεν με αφορά άμεσα. Πέραν αυτού οφείλω να καταγράψω την διαπίστωσή μου, ότι δεν μπόρεσα να εντοπίσω μέχρι στιγμής κάποια με σοβαρό τρόπο στοιχειοθετημένη αντιπαράθεση στον κ. Σαμαρά, πέρα από την επικρότηση και τις υπέρ ή κατά τυμπανοκρουσίες. Αυτό αποτελεί μια θλιβερή διαπίστωση, στη βάση ότι καταγράφει πόσο υποανάπτυκτος είναι ο Ελληνόφωνος πολιτικός λόγος, αναφορικά με κάποια στοιχειώδη δεδομένα. Ιδιαίτερα στην εποχή του διαδικτύου, που η πρόσβαση στην πληροφορία, αλλά και η προώθηση της, έχουν επιταχυνθεί με πρωτόγνωρο τρόπο.
Όμως παραμένω παρών. Και σήμερα που κλείνει ο πρώτος γύρος, στον οποίο θα καταγραφούν οι δυνάμεις επιρροής των διεκδικητών της προεδρίας, αισθάνομαι ότι αποδεσμεύομαι πλέον από την δεοντολογία που αναφέρθηκα, του μη συμμετέχοντος στην εσωκομματική αυτή αντιπαράθεση. Και δεν θα διστάσω να αναφερθώ λίαν προσεχώς στα αυτονόητα.