ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΕΒΑΙΝΟΥΜΕ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΩΝ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΩΝ ΤΗΣ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΣ -ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. Η ΟΛΙΓΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΑΛ ΦΑΤΑΧ ΩΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΛΑΜΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΡΑΒΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ.

  Η διαδικασία αποσυμβολισμού τού I PET GOAT V συνοδεύτηκε από την προσπάθεια ανίχνευσης κάποιων σημαντικών φάσεων κατά την εξέλιξη τής αρμαγεδωνικής κλιμάκωσης στα πλαίσια τής Ισραηλινοαραβικής διένεξης. Με βάση τις μέχρι τούδε προσεγγίσεις κατέστη δυνατόν να συναχθούν κάποια πολύ βασικά συμπεράσματα, η περαιτέρω τεκμηρίωση των οποίων σκοπεύεται να προκύψει από την συνέχιση τής παράθεσης. Ακολούθως επαναλαμβάνονται αυτά τα συμπεράσματα, ως αποκρυστάλλωση των όσων προηγήθηκαν στα προηγούμενα μέρη.

 


1.   Ο σιωνισμός αποτελεί τον μοχλό επιβολής τής όλης πορείας και όχι το ιθύνον κέντρο τού σχεδιασμού τού εποικισμού με Εβραίους τής διασποράς τής Παλαιστίνης και την ίδρυση τού μορφώματος με την επωνυμία “κράτος τού ισραήλ”.

2.   Τόσο ο εποικισμός, όσο και η ίδρυση τού μορφώματος, ουδόλως σχετίζονται με το όποιο αίτημα Εβραίων να αποκτήσουν δική τους κρατική οντότητα στην περιοχή τής ιστορικής τους προέλευσης, άσχετα από το ποια μπορεί να είναι η συγκεκριμένη εθνοτική συγκρότησή τους και τού τρόπου που μπορεί αυτή να έχει συντελεστεί σε πορεία αιώνων με βάσει εθνογενετικές ζυμώσεις.

3.   Ο στόχος τής όλης πορείας είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ η επιβολή τού αρμαγεδώνα, με την μορφή τού 3.ΠΠ., όπως αυτή καθορίζεται από το γενικό σχέδιο χειρισμού τής υφηλίου από τούς εωφοριστές. Το περίγραμμα τού γενικού σχεδίου “μάστερ πλαν" περιγράφεται στην επιστολή τού Άλμπερτ Πάικ από το έτος 1871. Η επιβολή τού αρμαγεδώνα σχεδιάστηκε να επιβληθεί με γενικότερη ανάφλεξη τής περιοχής, στην οποία αποσκοπείται να συμμετέχουν και οι παγκόσμιες μεγάλες δυνάμεις.

4.   Οι μεθοδεύσεις που κλιμακώνονται μπορεί να στοχοποιούν τούς Παλαιστινίους, οι οποίοι κατεστάθησαν στην πορεία θύματα απροσμέτρητης βίας. Πλην όμως, ούτε η εθνοκάθαρση σε βάρος τους, ούτε η ολοκληρωτική εκδίωξή τους από την Παλαιστίνη, ούτε η επέκταση τού μορφώματος στα πλαίσια τού λεγόμενου “μεγάλου ισραήλ”, “έρετς ίσραελ”, αποτέλεσαν, ή αποτελούν αυτοσκοπό. Όσα κλιμακώνονται επί 100 περίπου έτη στην Παλαιστίνη στρέφονται εξ ίσου τόσο ενάντια στον Παλαιστινιακό, όσο και ενάντια στον Εβραϊκό λαό. Το αδιάλειπτο μακελειό μεταξύ των δυο εθνοτήτων που κλιμακώνεται εκεί, αποσκοπεί να γιγαντώνεται συνεχώς η αρμαγεδωνική θράκα, μέχρι τής τελικής της ολοσχερούς εκρήξεως. Ως εκ τούτου, η αλληλεγγύη τού γράφοντος κατευθύνεται χωρίς εκπτώσεις, τόσο προς τούς Παλαιστινίους όσο και προς τούς Εβραίους, ενώ καταδικάζει απερίφραστα τον σιωνισμό, ως σημαντικό μοχλό τού εωσφορισμού. Πλην όμως, αυτός δεν είναι ο μόνος μοχλός, ή ο κύριος μοχλός, όπως κάποια υποτιθέμενης συνωμοσιολογικής υφής προπαγανδιστικά υποτιθέμενα “πονήματα” πασχίζουν να καταδείξουν. Κύριος μοχλός τού εωσφορισμού είναι το λεγόμενο “βαθύ κράτος”, το οποίο έχει εισχωρήσει σε πλείστες χώρες τής οικουμένης. Κέντρο τού εωσφορισμού είναι τα χθόνια, κρόνια ιερατεία.

5.   Η καταδίκη των Εβραίων κατ' αποκοπήν ως “μιαρή” φυλή αποτελεί φυλετική προπαγάνδα, που εξυπηρετεί τελικά την πρόσδεση των Εβραίων στον σιωνισμό. Δεν υφίσταται πρακτικά Εβραϊκή φυλή. Τα όσα εξιστορεί ο αρχαίος Αιγύπτιος ιστορικός Μανέθων Σαβενίτης σχετικά με το σύνολο αυτών, που συμμετείχαν στην έξοδο από την Αίγυπτο, έχουν υποστεί από τα δήθεν “πονήματα” που προαναφέρθηκαν βάναυση παρερμηνεία. Τις πλέον ρεαλιστικές ιστορικές προσεγγίσεις στο ζήτημα έκαναν οι Προτεστάντες χριστολογικών προσεγγίσεων κατά τον περασμένο αιώνα, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Martin Bauer. Τα όσα δε αναλύει ο Άρθουρ Καίστλερ στο βιβλίο τού “Η δέκατη Τρίτη Φυλή” σε σχέση με τον εξιουδαϊσμό των Χαζάρων, έτυχαν επίσης πληθώρας εσφαλμένων ερμηνειών, εξάγοντας το εσφαλμένο συμπέρασμα, ότι οι σύγχρονοι Εβραίοι είναι στην πλειοψηφία τους χαζαρικής προελεύσεως και δεν έχουν καμία σχέση με τον λαό τής Βίβλου. Αναμφιβόλως, στους ανώτατους μηχανισμούς πολιτικής επιβολής, στα μιντιακά κατεστημένα και στα χρηματιστικά συγκροτήματα υπάρχει έντονη συμμετοχή Εβραίων χαζαρικής προελεύσεως. Πλην όμως, όλο το πλέγμα τού μεσαιωνικού Εβραϊκού μυστικισμού και κυρίως τής καβαλά, που κυριαρχεί στον θρησκευτικό σιωνιστικό φονταμενταλισμό, έχει συγκροτηθεί από Εβραίους, που έλκουν την απώτερη καταγωγή τους από την ανατολική Μεσόγειο.

6.   Το σχέδιο επιβολής τού αρμαγεδώνα, όπως αυτό κλιμακώθηκε τα τελευταία 150 χρόνια στην Παλαιστίνη, με από κοινού θύματα τούς Παλαιστίνιους και τούς Εβραίους, περιελάμβανε επί μέρους φάσεις, που ήσαν εκ των προτέρων προκαθορισμένες. Οι όποιες “παραχωρήσεις” των σιωνιστών προς τούς Παλαιστινίους και τις Αραβικές χώρες, που έγιναν στην βάση υποτιθέμενων “ειρηνευτικών” ρυθμίσεων, ήσαν βήματα εξαπάτησης, που είχαν ως στόχο την όλο και εντονότερη παγίδευσή τους στα αρμαγεδωνικά σχέδια. Οι Παλαιστίνιοι και οι Άραβες γενικότερα, στερούμενοι των στοιχειωδών συνωμοσιολογικών θεωρήσεων, απέτυχαν να διαγνώσουν την στρατηγική και τακτική των σιωνιστών, έστω στις στοιχειώδεις τους συνιστώσες. Έτσι, παρά τον ηρωικούς αγώνες τους, που χαρακτηρίστηκαν από υψηλή ετοιμότητα αυτοθυσίας, σύρθηκαν οι Παλαιστίνιοι βαθμηδόν στην αρμαγεδωνική παγίδα.

7.    Πλην όμως ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΣΕ ΑΥΤΟΝ. Ρώσοι ζηλωτές ιερείς και μοναχοί κατάφεραν να παρακολουθούν και να επισκοπούν τις συνωμοσίες των εωσφοριστών στις χώρες τής δύσεως επί σειρά αιώνων. Σε συνεργασία με τις πατριωτικές δυνάμεις μέσα στην Τσαρική μυστική αστυνομία πέτυχαν να οργανώσουν ένα πυρήνα αντίστασης σε αυτά τα σχέδια. Η ορθόδοξη ιεραποστολή των Ορθοδόξων Αδελφών μας στις δυτικές χώρες μπόρεσε να έχει εκ τού σύνεγγυς εικόνα των τεκταινόμενων. Κυρίως όμως η Τσαρική μυστική αστυνομία είχε επί αιώνες αναπτύξει μια καλυμμένη παρουσία σε δυτικές χώρες, με στόχο την εξουδετέρωση Ρώσων αντικαθεστωτικών τής διασποράς. Μια πολύ εμπεριστατωμένη περιγραφή αυτής τής διαδικασίας περιγράφει ο Ronald Hingley, στο βιβλίο του “The Russian Secret Police 1565 – 1970“, που εκδόθηκε το 1970. Αυτή η οργάνωση, δρώντας σε συνθήκες πλήρους μυστικότητας, όπως πραγματεύομαι στο βιβλίο “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας”, κατάφερε να αντιπαρέλθει στα σχέδια τού αρμαγεδωνισμού και να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την ματαίωση τής επιβολής τού Αρμαγεδώνα. (Ένα Μεγάλο Ευχαριστώ στο ιστολόγιο Διόδοτος, για την μόνιμη προβολή τού συνδέσμου για το κατέβασμα αυτού τού βιβλίου).

Όπως προαναφέρθηκε, η στρατιωτική επέμβαση των πέντε Αραβικών χωρών, που έγινε λίγο μετά την ίδρυση τού μορφώματος το 1948, ήταν αυτή, που σε συμφωνία με το το σιωνιστικό κατεστημένο έβαλε ταφόπετρα στο άρτι ιδρυθέν με απόφαση τού ΟΗΕ Παλαιστινιακό κρατικό μόρφωμα. Η Δυτική Όχθη προσαρτήθηκε στην Ιορδανία και η Γάζα στην Αίγυπτο, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών που έλαβαν χώρα. Τα αντιδραστικά Αραβικά καθεστώτα κυρίως βασιλικών οίκων, που είχαν εγκαθιδρυθεί στα όμορα με το ισραήλ κράτη, ήσαν μονομερώς εξαρτημένα από τις δυτικές δυνάμεις κατά την περίοδο πριν την εκδήλωση τού λεγόμενου Αραβικού Εθνικισμού. Ως εκ τούτου, δεν είχαν την αποφασιστικότητα και το σθένος μιας ριζικής ρήξης με το σιωνιστικό μόρφωμα και τούς ισχυρούς υποστηρικτές του, όταν διεξήγαν την επίθεση το 1948. Στην ουσία ωφελήθηκε από αυτήν αποκλειστικά το ισραήλ, ενώ η Παλαιστινιακή αρχή καταργήθηκε αμέσως μετά την σύστασή της, καθώς ολόκληρη η περιοχή τής Παλαιστίνης τέθηκε υπό ξένη κατοχή.

  Η ίδρυση τού μορφώματος στις 15 Μαΐου 1948 είχε σαν αποτέλεσμα την προσφυγοποίηση 900.000 Παλαιστινίων. Οι τρομοκρατικές ομάδες και τα ένοπλα τμήματα καταστολής και εθνοκάθαρσης σε βάρος των Παλαιστινίων ιργκούν, στερν και χαγκάνα αποτέλεσαν τότε τον ισραηλινό στρατό. Παρά την ίδρυση των δυο κρατικών μορφωμάτων με απόφαση τού ΟΗΕ συνέχισαν αμείωτες τις επιθέσεις τους, προξενώντας τεράστια λουτρά αίματος ενάντια στις περιοχές που είχαν κατανεμηθεί στο Παλαιστινιακό μόρφωμα. Ενώ οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τού σιωνιστικού μορφώματος κλιμάκωναν ένα στοχευμένο ψυχολογικό πόλεμο ενάντια τούς Παλαιστινίους, καλώντας τους να εγκαταλείψουν τις εστίες τους για να αποφύγουν την αιματοχυσία. Την ημέρα τις εξαγγελίας τής ίδρυσης επιτέθηκε ο σιωνιστικός στρατός εναντίον τής Ιερουσαλήμ και πληθώρας άλλων πόλεων και χωριών. Σφάζοντας αμάχους και ανατινάζοντας σπίτια κατέλαβαν βίαια οι σιωνιστικές συμμορίες με επίσημο πλέον εθνόσημο πολύ περισσότερα εδάφη, από αυτά που πρόβλεπε η απόφαση τού ΟΗΕ. Ενώ με βάση την απόφαση τεμαχισμού τής Παλαιστίνης είχε παραχωρηθεί επίσημα στο μόρφωμα το 56,4%, οι σιωνιστές απέσπασαν δια τής βίας λίγες μόνον ημέρες μετά την ίδρυση το 77,4% τής Παλαιστίνης.

Οι στρατοί των πέντε Αραβικών χωρών είχαν πολύ μικρότερη δύναμη από τον στρατό τού σιωνιστικού μορφώματος και διέθεταν πολύ κατώτερο οπλισμό. Επί πλέον εισέβαλαν από διαφορετικά μέρη χωρίς κεντρικό συντονισμό των ενεργειών τους. Οι Άραβες εισέβαλαν με στρατό 20.000, ενώ το μόρφωμα διέθετε 40.000 στρατό και 65.000 εφέδρους. Με αυτόν τον ποσοτικό και ποιοτικό συσχετισμό δυνάμεων ήταν το τέλος τής σύγκρουσης προδιαγεγραμμένο εκ των προτέρων. Πλην όμως, τα Αραβικά καθεστώτα δεν μπορούσαν να παραμείνουν αδρανή μέσα στο λουτρό αίματος, που υφίσταντο οι Παλαιστίνιοι. Οι μεσοπρόθεσμες απειλές ήσαν για την ύπαρξή τους δεδομένες, λόγω δυσφορίας στο εσωτερικό τους, στον βαθμό μάλιστα που εδώ και δύο δεκαετίες επέκτεινε τις δραστηριότητές της η “ισλαμική αδελφότητα”.

  Η ισλαμική αδελφότητα πριν την εμφάνιση τού ISIS στον πόλεμο τής Συρίας ήταν ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα. Κύρια πηγή πληροφόρησης σχετικά ήταν το σημαντικότατο άρθρο τού Λεωνίδα Αποσκίτη με τίτλο “Αλ ΚάΙντα και Ναζισμός - Η Μυστική Σύνδεση” στο τεύχος τού Φεβρουαρίου τού 2006 τού άκρως ενδιαφέροντος περιοδικού εναλλακτικής ενημέρωσης HELLENIC NEXUS. Πρόκειται για ένα άρθρο που στην κυριολεξία μάς άνοιξε τα μάτια, σε συνδυασμό με το βιβλίο “Σύγκρουση των Πολιτισμών” τού Samuel Huntigton, που είχε εκδοθεί 10 χρόνια προηγουμένως. Το άρθρο αυτό τού Λεωνίδα Αποσκίτη στάθηκε απαρχή, ώστε να ξεκινήσει ένας υποψιασμός σε όσους αναλογιζόντουσαν βαθύτερα τα πράγματα, ότι τα όσα παρέθετε στο βιβλίο του ο Huntington δεν ήσαν απλά κάποιου τύπου θεωρητικές διαπιστώσεις, αλλά δομούσαν σκόπιμα μιας μεγάλης κλίμακας ατζέντα κατ' εντολή ενός ισχυρότατου think tank, που παρέμβαινε αποφασιστικά στην διεθνή γεωπολιτική. Στα κολαστήρια τής φυλακής Άμπου Γκράιμπ στο Ιράκ και στο Γκουαντάναμο, όπου βασανιζόντουσαν με συστηματικό τρόπο και βάσει σχεδίου μέλη τού ριζοσπαστικού ισλάμ, προωθείτο ένα είδος πλύσης εγκεφάλου με βάση τούς μηχανισμούς παρασκευής τής ανθρώπινης συνείδησης, με στόχο την προετοιμασία στελεχών για ένα από συγκρότηση άκρως επιθετικό τρομοκρατικό ρεύμα. Το ολιγοσέλιδο όμως αυτό άρθρο, παρότι έθετε το σημαντικό αυτό ζήτημα κατ' αρχήν, εστιαζόταν σχεδόν αποκλειστικά στον τρόπο, με τον οποίον οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες είχαν διεισδύσει και έλεγχαν την ισλαμική αδελφότητα, χωρίς όμως να παρέχονται κάποια στοιχειωδώς επαρκή στοιχεία για την φύση, την λειτουργία και την ιστορική δράση αδελφότητος, ενώ το μεγαλύτερο μέρος τού άρθρου αφορούσε την σχέση τής CIA με την Αλ Κάιντα. Έτσι το φαινόμενο αυτό κατέστη ελάχιστα γνωστό στα Ελλαδικά δεδομένα και συχνά αποδόθηκαν στην αδελφότητα αυτή χαρακτηριστικά και δρώμενα, τα οποία τελικά ανάγονται στον κεντρικό πυρήνα των Βαχαμπιστών τής Σαουδικής Αραβίας, ειδικά όσο αφορά τον συσχετισμό της με το ISIS. Πλην όμως, χωρίς την κατανόηση τού ρόλου και τής δράσης τής ισλαμικής αδελφότητος, δεν είναι δυνατόν να επέλθει μια κατανόηση των ζυμώσεων στον Αραβικό χώρο από το τέλος τού Β.ΠΠ. μέχρι σήμερα.

  Το 2011 κυκλοφόρησε από γερμανικό εκδοτικό οίκο το βιβλίο τού Αιγύπτιου πολιτολόγου Hamed Abdel-Samad, με τίτλο ”Die Arabische Revolution und die Zukunft des Westens“ (“Η Αραβική Επανάσταση και το Μέλλον τής Δύσης”), στο οποίο πραγματεύεται ο συγγραφέας τα δεδομένα τής ισλαμικής αδελφότητος σχετικά διεξοδικά σε 42 σελίδες, παρέχοντας μια πολύ κατατοπιστική εικόνα αυτής τής οργάνωσης, δεδομένου ότι υπήρξε ο ίδιος μέλος της επί σειρά ετών, πριν διαφοροποιηθεί και αποχωρήσει από αυτήν. Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1972 και εργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης στην UNESCO, καθώς και στην έδρα Ισλαμικών Σπουδών τού πανεπιστημίου τής Ερφούρτης και στο Ινστιτούτο Εβραϊκής Ιστορίας και Πολιτισμού τού Μονάχου. Συμμετάσχει στα δρώμενα των μαρξιστικών φοιτητικών ομάδων στο Πανεπιστήμιο ελ-Αζχάρ τού Καΐρου, το οποίον υπήρξε φυτώριο των αδελφών μουσουλμάνων, με ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία τους στην ιατρική σχολή, από την οποίαν αποφοίτησαν πολλά μέλη τής αδελφότητος, που εστάλησαν σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες, για να διαδώσουν το μήνυμά της. 

   Η κατανόηση τής ιδεολογικής δομής, και τής δράσης τής ισλαμικής αδελφότητος είναι σημαντική, διότι εκτός των άλλων αυτή συνέβαλε αποφασιστικά και στην ψυχοσύνθεση των μελών τής χαμάς. Η αντίληψη, ότι η ισλαμική αδελφότητα ήταν μια εξτρεμιστική περιθωριακή ομάδα με αναφανδόν τζιχαντιστικό προσανατολισμό δεν αληθεύει. Μπορεί αυτή να αναφέρθηκε με ένταση στην αναγκαιότητα να ιδρυθεί ένα ισλαμικό κράτος στους χώρους που έδρασε, όμως αυτό δεν είχε τεθεί ως άμεση στόχευση, αλλά αποτελούσε το μελλοντικό απαύγασμα μιας ιδεολογικής ζύμωσης, που προωθήθηκε με στόχο την μεταστροφή των Αραβικών πληθυσμών, όσο αφορά την προσκόλληση στο δυτικό υλιστικό και εκκοσμικευμένο μοντέλο, με εμμονή στην προάσπιση των εθνικών χαρακτηριστικών, των παραδοσιακών αξιών και στροφή προς τον θρησκευτικό τρόπο ζωής. Στις Αραβικές κοινωνίες δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ μια όποια βιομηχανική επανάσταση, όπως συνέβη στην δύση και αυτές παρέμειναν αγροτικές οικονομίες, διατηρώντας τις αντίστοιχες δομές. Οι κύριοι οργανωμένοι μηχανισμοί που λειτουργούσαν ήταν κατά παράδοση ο στρατός και το ιερατείο. Πλην όμως στις πόλεις, όπου άνθιζε το εμπόριο, συμπεριλαμβανομένου και διεθνούς εμπορίου με την εξαγωγή των προϊόντων τής Ανατολής, αναπτύχθηκε εν δυνάμει ένας ακόμη δομικός πόλος, που αφορούσε την διανόηση. Μπορεί μεν ο Μαρξ στα έργα του να έκανε λόγο για τον “ασιατικό τρόπο παραγωγής” με πλήρως απαξιωτικότικό τρόπο, ως διαδικασία που αναπαρήγαγε παρωχημένες και καθυστερημένες δομές με πατριαρχική νοοτροπία, πλην όμως στις Αραβικές χώρες και στην Περσία αναπτύχθηκαν πανεπιστήμια, πολύ πριν στην δύση ανακαλυφθούν τα κουταλοπίρουνα. Ο Ουμπέρτο Έκο έχει κάνει αναφορά σε κάποιο βιβλίο του, ότι σε περιπτώσεις λιμών στην Ευρώπη έλαβε χώρα μη ευκαταφρόνητη ανθρωποφαγία. Ενώ στην μεσαιωνική Ευρώπη ο παπισμός είχε απαγορεύσει την κυκλοφορία βιβλίων, με εξαίρεση την Βίβλο, η οποία επιτρεπόταν να υπάρχει αποκλειστικά σε ναούς και μοναστήρια, μέχρι να προκύψει το μεγάλο κύμα τού Διαφωτισμού και τής Αναγέννησης τον 12ο αιώνα, σε όλη την Ανατολή κυκλοφορούσαν και διαδίδοντο συγγράμματα και λειτουργούσαν διδασκαλία και φιλοσοφικά συγκροτήματα. Μπορεί η εμμονή τού ισλαμικό δόγματος στον ανεικονισμό να εμπόδισε την ανάπτυξη τής ζωγραφικής, όμως η μουσική, η ποίηση, η φιλοσοφία και ο μεταφυσικός προβληματισμός γνώρισαν μεγάλη ανάπτυξη. Ιδιαίτερα στην Αίγυπτο ο απόηχος τής Αλεξάνδρειας διήρκεσε στην πορεία τού χρόνου, επιρρεάζοντας όχι μόνον τον ισλαμικό χώρο, αλλά και την Αναγέννηση στην Ευρώπη, τόσο όσο αφορά κατευθύνσεις κρόνιου χαρακτήρα, μέσω τού Τρισμέγιστου Ερμή και των μαγικών παπύρων τής Αιγύπτου, όσο και την σύνολη σκέψη μέσω των Νεοπλατωνικών και Αριστοτελικών ΄συγγραμμάτων. Η Αλεξάνδρεια μετά των μαρασμό τού ρόλου των Αθηνών κατέστη το κατ' εξοχήν πνευματικό κέντρο τής Μεσογείου, όπου μετοίκισε εκεί πληθώρα πνευματικών ανθρώπων και μηχανικών από την Ελλάδα. Τα έργα τού Ωριγένους άσκησαν μεγάλη επιρροή στην διαμόρφωση τού Χριστιανικού δόγματος, παρότι αυτό αποσιωπάται, ενώ ο Αλεξανδρινός Μέγας Αθανάσιος ήταν ο εισηγητής στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο, που δογμάτισε το “Σύμβολον τής Πίστεως”. 

  Στην Ελλάδα έχουν επικρατήσει παραμορφωτικές αντιλήψεις σχετικά με το Ισλάμ, λόγω ιστορικών προηγούμενων, που σχετίζονται με την τουρκοκρατία. Όπως έχω ισχυριστεί παλαιότερα, οι θρησκείες είναι κατά την εκτίμηση μου ένας είδος γαλότσας, που αφού το φορέσουν διάφοροι καλοθελητές, άγουν τα πράγματα όπου αυτοί επιθυμούν. Μέσα στα πλαίσια τού Ισλάμ έχουν αυγατίσει πλείστες όσες διαφορετικές κατευθύνσεις, οι οποίες συχνά ήσαν τελείως ετερόκλητες. Εκτός από την γνωστή διαφοροποίηση σουνιτισμού και σιιτισμού, υπάρχει και λειτουργεί μια πληθώρα διαφορετικών κατευθύνσεων, όπως οι αλεβίδες, οι αλαουίτες (στην Συρία), οι σούφι, οι μπεκτασήδες και άλλοι. Οι Δερβίσηδες, που έδρασαν και εξακολουθούν να δρουν ως αιχμή θρησκευτικής πώρωσης στα πλαίσια τής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, στο Χαλιφάτο, αλλά και στα πλαίσια τού νεοοθωμανισμού, εξασκώντας στρατιωτική επίδραση, όπως έγινε στα τάγματα των γιανισάρων και αποτελούν ένα βασικό πυρήνα ανάπτυξης θρησκευτικού λαϊκισμού στην σύγχρονη τουρκία, παρακολουθώ να συγχέονται σε παρουσιάσεις σχεδόν μόνιμα με τούς Σούφι, άποψη που συνιστά παραποίηση. Αυτοί οι δερβίσηδες ανήκουν στον Μπεκτασισμό, τον οποίον ασπαζόταν ο Τουργκούτ Οζάλ και πληθώρα πολιτικών και μελών τής άρχουσας τάξης στην τουρκία. Μπορεί μεν ο Μπαμπά Μπεκτάς, που ίδρυσε το τούς Μπεκτασήδες, να ήταν αποσχισμένος Δερβίσης από τούς Σούφι, πλην όμως αυτός παρασκευάστηκε στο Χορασάν τής Περσίας, που είναι διαχρονικό φυτώριο καλυμμένης διάδοσης τού Ζωροαστρισμού, τής αρχαίας θρησκείας των Περσών με καλυμμένο τρόπο. Αυτή η μορφή κρόνιας λατρείας εφάρμοσε στην πορεία των αιώνων μια εξαιρετικά πονηρή πρακτική διάδοσής της με διαφορετικά προσωπεία, όπως συνέβη με τον Μιθραϊσμό, που κυριάρχησε στις λεγεώνες τής Ρώμης. Στο Χορασάν μαθήτευσαν επίσης ένα σωρό κρόνιοι ειδωλολάτρες, όπως ο Γεώργιος Γεμιστός Πλήθων, που μαθήτευσε στον Χοσρόη, που είναι προσωνύμιο πνευματικού διδασκάλου και οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση τού Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Από την ίδια πηγή προέρχεται και ο Αγιατολάχ Χομεϊνί και το λοιπόν κονκλάβιο των αρμαγεδωνιστών, που αντιμάχονται Ιρανοί πατριώτες, όπως Αμπχολασάν Μπανισάντρ. Αξίζει να σημειωθεί με αυτήν την ευκαιρία, ότι οι Ιρανοί πατριώτες έχουν λάβει ισχυρά και αποτελεσματικά μέτρα για τον περιορισμό τής αρμαγεδωνικής φράξιας στο Ιράν. Γι αυτό δήλωσε πριν μερικά χρόνια ο Μπανισάντρ, αφού δέχθηκε σωρεία επιθέσεων από ομάδα τού ιερατείου, ότι έχει αποσοβηθεί ο κίνδυνος να επιβληθεί ο 3.ΠΠ. Γι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο, που το Ιράν και οι σιιτικές οργανώσεις διαφοροποιήθηκαν από τις επιθέσεις τής χαμάς, που έγιναν στις 7 Οκτωβρίου, και κρατούν μέχρι σήμερα μετριοπαθή στάση απέναντι στις θηριωδίες των σιωνιστών, ενώ μέσω τού πρώτου μηνύματος τού Νασράλα δήλωσαν, ότι θεωρούν όσα εκτυλίσονται στην Γάζα, εσωτερική υπόθεση των Παλαιστινίων. 

  Μπορεί ο τζωρτζ μπους να φωνασκούσε ενάντια στους μουλάδες τής κλίκας, που προωθεί τον δήθεν μεσσία “μάντι”, πλην όμως και οι δυο έλκουν έμμεσα ή άμεσα την απώτερη προέλευσή τους και από το Χορασάν, δεδομένο που αποτυπώνεται στις αρμαγεδωνικές τους στοχεύσεις και δραστηριότητες. Εννοείται, ότι το Χορασάν δεν είναι η μόνη, ή η κύρια φύτρα, από την οποία ξεπήδησε ο αρμαγεδωνισμός. Αυτή δεν είναι δυνατόν να βρισκόταν κάπου αλλού, από τον μείζονα Ελληνικό χώρο και μάλιστα την Κωνσταντινούπολη, όπως θα προσπαθήσω να τεκμηριώσω σε μελλοντική ανάρτηση. Εκεί ακριβώς, που ωρίμασε ο κεντρικός πυρήνας διαδόσεως τού Καλού, εκεί ήταν επόμενον να αναπτυχθεί και ο κεντρικός πυρήνας τού κακού. Από την Νέα Ρώμη διαχύθηκε ο κεντρικός πυρήνας τού Καλού στην Τρίτη Ρώμη, που είναι η Ρωσία. Γι αυτό εκτιμώ, όπως ανάφερα σε σχόλιο εδώ, ότι μετά την πλήρη κατατρόπωση τού αρμαγεδωνισμού, θα ανακηρυχθεί η Κωνσταντινούπολη σε Πρωτεύουσα τής Παγκοσμίου Κοινότητος.

 

  Οι Μπεκτασήδες έχουν σημαντική παρουσία και στην Θράκη. Η σέχτα έχει ως τελετουργικό την διεξαγωγή σεξουλικών οργίων, ενώ το γενικότερο τελετουργικό τυπικό της είναι παρόμοιο με το μασονικό. Χαρακτηριστική είναι η ‘’Εορτή του έρωτος’’ που γιορτάζεται ακόμα και σήμερα στη Μικρά Ασία. Τη γιορτή αυτή ακολουθεί το ‘’Σβήσιμο των κηρίων’’ και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των σουνιτών μουσουλμάνων ακολουθούν τα όργια των μεθυσμένων συνδαιτυμόνων προς τιμήν των γάμων του θεού του ουρανού Άττιο (Βλέπε Άτις -Κυβέλη)  με τη θεά της φύσης Μα ή Άμμας (Βλέπε "μαγάλη μητέρα", "λευκή θεά", "ιερός γάμος", "βαφή μήτις, ήτοι "πνευματικό βάπτισμα", βαφομήτης, μπαφομέθ. Και να, που κλείνει ο κύκλος κρόνιας συγγένειας ναϊτών και ισλαμικού εωσφορισμού).

  Οι μπεκτασήδες στην Θράκη αποτελούν μια πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό τής Ελλάδος, δίπλα στον "ελευθεριτεκτονισμό", που απεργάζεται την υποδούλωση στους δυτικούς.

Αντιγράφω από την βικιπαίδεια:

  Αποτελεί σημαντική αντίθεση το γεγονός ότι, ενώ τα σώματα των Γενιτσάρων ήταν έντονα αντιμεταρρυθμιστικά, ο ανορθόδοξες, διάφωνες και αντινομιακές ιδέες των Μπεκτασήδων συνδέονται με τη φιλελεύθερη σκέψη των φιλοσόφων του 18ου αιώνα στη Γαλλία. Στην πραγματικότητα είχαν χαλαρές επαφές με ένα από τα δίκτυα που ανέδειξαν τις ιδέες των φιλοσόφων του 18ου αιώνα, τον ελευθεροτεκτονισμό. Πολλοί ενεργοί πολιτικοί της Κωνσταντινούπολης ήταν συνδεδεμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με τους ελευθεροτέκτονες κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, όταν και καθιερώθηκαν οι γαλλικές και αγγλικές στοές στην Κωνσταντινούπολη. Τα μέλη αυτών των στοών αυξήθηκαν προς το τέλος του 19ου αιώνα και ανάμεσά τους αναδείχθηκε μια ομάδα αντιπάλων του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ (1876-1909) γνωστή ως «Νεότουρκοι».

Σημαντικές πληροφορίες για τον Μπεκτασισμό παρέχει ο Βλαδίμηρος Μιρμίρογλου στο βιβλιό του "Οι Δερβίσαι".

https://www.protothema.gr/stories/article/957918/hristianismos-kai-bektasismos-oi-sheseis-metaxu-tous/ 

  Στο θέμα αυτό θα αναφερθώ αναλυτικότερα στο κεφάλαιο για τον Ρόλο τής Τουρκίας στο Μεσανατολικό. Αξίζει όμως να αναφερθεί εκ προοιμίου, ότι στο τάγμα των Μπεκτασήδων ανήκε και ο Δημήτρης Κιτσίκης, ο οποίος έχει δηλώσει ότι είχε συγκεκριμένες σχέσεις με τον Fethullah Gülen και την κίνησή του. Ο Gülen είναι εμφανής άνθρωπος τής πολιτικής των δυτικών, που προσπάθησε να ανατρέψει τούς νεοοθωμανούς τού ερντογκάν, όταν αυτός ξεκίνησε την προσέγγιση με τούς Ρώσους. Η κίνηση του αποτελεί νεοκεμαλικό απότοκο με ισλαμικό μανδύα. Επίσης δεν είναι τυχαίο, ότι ο Δημήτρης Κιτσίκης δήλωσε τον Σεπτέμβριο του 2013 "ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο πνευματικός ηγέτης των Πανελλήνων του Μυστρά", ισχυριζόμενος ότι συνεχίζεται η παράδοση αιώνων, η οποία ξεκίνησε τον 15ο αιώνα -πριν την άλωση της Πόλης- από τον φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό (Πλήθωνα) και, διαμέσου των ετών, συνεχίστηκε, σύμφωνα με τούς ισχυρισμούς αυτής τής κίνησης, ως και σήμερα με την περίφημη «φρατρία [αδελφότητα] των Πανελλήνων» που είχε ιδρύσει ο κορυφαίος προαναγεννησιακός φιλόσοφος πριν από 500 χρόνια στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Οπότε υφίσταται σαφής σχέση τού νεοπαγανισμού με τον ισλαμικό δάκτυλο δυτικής κοπής. 

   Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, στα δώδεκα του χρόνια, εστάλη ο Δημήτρης Κιτσίκης εσωτερικός σε σχολείο της Γαλλίας, από τον διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Οκτάβιο Μερλιέ, γιατί η μητέρα του, ως κομμουνίστρια, είχε καταδικαστεί σε θάνατο από στρατιωτικό δικαστήριο. Έτσι διαπιστώνεται ο τρόπος, που τα φανατικά αντικομμουνιστικά κατεστημένα στην ελλάδα διοχέτευαν τέκνα υψηλής νοημοσύνης στούς μηχανισμούς παρασκευής εγκαθέτων για την διεκπεραίωση ειδικών καθηκόντων, ως μονομερώς προσκολημένα στο "ανήκομεν εις την δύσιν" (βλέπε μασονικές στοές). Αυτή η διαπίστωση δεν αποσκοπεί να πλειοδοτήσει υπέρ των κομμουνιστών, οι οποίοι έβλαψαν επίσης την Ελλάδα. Πλην όμως, ο χωρισμός τού λαού σε φανατισμένες παρατάξεις, που αντιμάχοντο με άσβεστο μίσος μεταξύ τους, αποδεκάτισε το Έθνος.

 

  Η κριτική που ασκώ στις θέσεις τού Δημήτρη Κιτσίκη, δεν συνεπάγεται ότι απορρίπτω κατ' αποκοπήν ότιδήποτε έχει προβάλλει αυτός. Κάποιες εκτιμήσεις σε βιβλία του, όπως στην "Ιστορία τού Ελληνοτουρκικού Χώρου" όπως και οι θέσεις για την "Ενδιάμεση Περιοχή" έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, στην βάση όμως μιας άλλης προσέγγισης από την δική του. Δεν είμαι υπερ τής ανασύστασης τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με συνεργασία τού Ελληνικού και του "τουρκικού" κράτους. Εκτιμώ όμως, ότι η διελκυνστίνδα τής αμείωτης έχθρας, που έχει στηθεί σκόπιμα μεταξύ των δυο χωρών, και που συνοδεύεται συχνά από φρούδες, ψευδεπίγραφες απόπειρες "προσεγγίσεων", έχει βλάψει πολύ και τις δυο χώρες. Οι τουρκογενείς αποτελούν μειοψηφία στην τουρκία, ενώ η πλειοψηφία αποτελείται από εξισλαμισμένους χριστιανικούς πληθυσμούς. Σε αυτόν τον παράγοντα όφειλε να έχει στηριχθεί η Ελλαδική εξωτερική πολιτική, στα πλαίσια προώθησης μιας σόφρονας πολιτικής έντιμων προσεγγίσεων αμοιβαίου οφέλους. Η συνεχής πυροδότηση τής έντασης θρέφει αποκλειστικά τα σοβινιστικά και λαϊκιστικά κυκλώματα κάθε είδους και πριμοδοτεί την επιθετικότητα των ανθελληνικών κυκλωμάτων. Η έννοια τής προσέγγισης δεν συνεπάγεται σώνει και καλά κατευνασμό. Αλλά μια τέτοιου είδους αναφορά θα γίνει με άλλη ευκαιρία.

   Η ατζέντα, που παρουσίασε και έθεσε σε κίνηση ο δασκαλάκος Χασάν αλ-Μπάνα στην Ισμαηλία το 1928, ήταν πολύ σόφρων και δικαιολογημένη, άσχετα ότι η αδελφότητα κατάντησε στην πορεία μπαλάκι στα παιχνίδια των ναζιστών, μετά σε αυτά των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών, μετά των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και στο τέλος των Βαχαμπιστών τής Σαουδικής Αραβίας. Ας μην παραβλέπουμε, ότι μόλις πριν λίγο είχε καταργηθεί το Χαλιφάτο και είχε διαλυθεί η Οθωμανική αυτοκρατορία, στην οποίαν ήταν υπόδουλη η Αίγυπτος. Άρα, ο αλ-Μπάνα έδρασε έγκαιρα, εάν όχι και προφητικά. Στροφή στην υπεράσπιση των εθνικών χαρακτηριστικών, αποστροφή προς την ξιπασμένη δύση και την υλιστική νοοτροπία, αποκατάσταση των παραδοσιακών αξιών και στροφή στην θρησκευτική πίστη, στην φάση που η Μέση Ανατολή πέρναγε στην κυριαρχία των δυτικών. Και επειδή το θρήσκευμα τής Αιγύπτου ήταν το Ισλάμ, δεν μπορούσε η επιδιωκόμενη θρησκευτική προσήλωση να γίνει με βάση τον προτεσταντισμό, ή την θρησκεία των Εσκιμώων. Η αδελφότητα δεν επιδίωξε να δομήσει ένα στρατό με στόχο την καθεστωτική ανατροπή, αν και αυτό δεν ήταν τελείως έξω από τις πρακτικές της δυνατότητες. Εάν λάβουμε υπ' όψει, ότι πριν την άλωσή της από τούς ναζιστές αυτή περιλάμβανε κατά τις δεκαετίες τού' 30 και τού '40 στην Αίγυπτο εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, που μετά το τέλος τού Β΄ΠΠ. αυξήθηκαν περίπου στις 500.000, ενώ οι 130 οργανώσεις που είχε το 1936 είχαν αυξηθεί στις 1.500 το 1944, έχοντας παραρτήματα στο Σουδάν, στην Σαουδική Αραβία, στην Παλαιστίνη, στην Συρία, στον Λίβανο, στο Τζιμπουτί και αλλού, οι δυνάμεις της δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητες.

  Η μειλίχια προπαγάνδα τής αδελφότητος τεκμηριώνεται, και από ότι αυτή έλαβε την πρώτη χρηματική δωρεά από τον Γάλλο διευθυντή τής εταιρίας διαχείρισης της διώρυγας τού Σουέζ. Η αδελφότητα επέδειξε εκείνη την περίοδο πλήρη νομιμοφροσύνη στο καθεστώς. Έτσι υποστήριξε κατά τις δεκαετίες τού '30 και '40 τις δυνάμεις τού βασιλιά Φαρούκ Ι κατά την αμφισβήτησή του από το φιλελεύθερο κόμμα Al-Wafd, που επεδίωκε τον περιορισμό τής απόλυτης βασιλικής εξουσίας μέσω τής εγκαθίδρυσης συνταγματικής μοναρχίας. Στην ουσία ο αλ-Μπάνα δεν υπήρξε λαϊκιστής, αλλά γνήσια λαϊκός, έστω κι αν η γενικά συντηρητική πολιτική τής αδελφότητος μέχρι το πέρας τής δεκαετίας τού '40 στάθηκε εμπόδιο σε πρακτικές φιλελευθεροποίησης, που τελικά θα απέβαιναν προς όφελος τού λαού.

  Ο αλ-Μπάνα μπορεί να έκανε βερμπαλιστική χρήση συνθημάτων τού τύπου “να προετοιμαζόμαστε για το τζιχάντ και να ερωτευθούμε τον θάνατο”, όμως αυτά είχαν μόνον χαρακτήρα ζύμωσης. Οι στενοί, ανώτατοι πυρήνες τής αδελφότητος ανέπτυξαν κάποιες πολύ περιορισμένου μεγέθους παράνομες στρατιωτικές δομές, οι οποίες είχαν ως στόχο την προάσπιση των ηγετικών ομάδων από φυσικές επιβουλές και επιθέσεις, όπως επίσης την διεξαγωγή τρομοκρατικών μηχανισμών αντεκδίκησης, σε περίπτωση που το καθεστώς επέβαλε την θεσμική απαγόρευση τής αδελφότητος. Πράγματι, όποτε δικαστές καταδίκασαν ανώτατα μέλη τής αδελφότητος στην δεκαετία τού '40, έπεσαν θύματα τρομοκρατικών ενεργειών. Σε αυτά τα πλαίσια έπεσε και ο Σαντάτ θύμα των οπλοφόρων τής αδελφότητος, καθώς αυτή μονίμως αντιτάχθηκε στην πολιτική συμβιβασμών με το Ισραήλ. Αυτοί που δολοφόνησαν τον Σαντάτ, ήσαν πρόσωπα, που ο ίδιος προηγουμένως είχε αποφυλακίσει, αμνηστεύοντάς τους.

  Μετά την ήττα τού 1948 εντάθηκαν τα αντιδυτικά αισθήματα και προπάντων αυξήθηκε καθέτως η αντιπάθεια των Αραβικών χωρών προς τον σιωνισμό. Η παρουσία των Παλαιστινίων προσφύγων στο εσωτερικό τους και ο Γολγοθάς στα στρατόπεδά τους μέσα στα αντίσκηνα κάτω συχνά από το βάρος σκληρών καιρικών συνθηκών αύξανε συνεχώς το ανερχόμενο μένος. Στις αρχές τής δεκαετίας τού '50 αντιμετώπισαν οι Αραβικές κοινωνίες ένα μεγάλο δίλημμα, σχετικά με το ποιος θα έδινε προοπτική στα ζοφερά αδιέξοδα. Οι δυο δυνατότητες που υπήρχαν ήσαν να δοθεί διέξοδος είτε από τον Αραβικό Εθνικισμό, είτε από τον ριζοσπαστικό ισλαμισμό. Το δίλημμα που μεσουράνησε τότε εστιαζόταν στην επιλογή παναραβισμός ή πανισλαμισμός αντιστοίχως. Είναι προφανές, ότι φορέας τού παναραβισμού θα γινόντουσαν κάποιες ομάδες μέσα στους στρατούς αυτών των χωρών, ενώ σε φορέα τού πανισλαμισμού θα ανερχόταν το ιερατείο και οι θρησκευτικές οργανώσεις. Ο τρίτος κοινωνικός πόλος, αυτός των διανοουμένων ήταν έντονα διασπασμένος ανάμεσα σε αυτές τις δυο τάσεις. Η ισλαμική αδελφότητα είχε αναπτύξει πρώτης τάξεως δράση στα πανεπιστήμια και με τον αξιακό της κώδικα είχε αποκτήσει ισχυρή επιρροή μεταξύ των διανοουμένων. Αυτό το δεδομένο έχει συγκεκριμένη σημασία και στην κατανόηση τής οργανωτικής δομής και τής ψυχοσύνθεσης τής χαμάς. Η εν λόγω οργάνωση έχει τελείως διαφορετική υφή από ότι τα στίφη των σαλταρισμένων ουρακοτάγκων τού ISIS, παρότι και οι δυο αυτές οργανώσεις βρέθηκαν κάτω από ισχυρή επιρροή και χειραγώγηση των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Το ανθρώπινο δυναμικό τής χαμάς χαρακτηρίζεται από άλλη ποιότητα από ότι τα μέλη τής αλ-Κάιντα, που είχαν ως μονον γνώμονα το τυφλό μίσος. Συχνά τα μέλη τής χαμάς είναι άνθρωποι που διαθέτουν μόρφωση και μεγάλωσαν μέσα στο καμίνι τής προσφυγιάς, τής άγριας καταστολής και τού βάναυσου εξευτελισμού τής προσωπικότητάς τους από τις δυνάμεις κατοχής. Γι αυτό γνωρίζουν, ότι η μόνη διέξοδος που τούς απομένει είναι η άκρα αποφασιστικότητα. Από την άλλη όμως είχαν ξεκινήσει κατά την μεταπολεμική περίοδο να κερδίζουν με αύξουσες τάσεις σε παγκόσμια κλίμακα επιρροή και τα μαρξιστικού τύπου οράματα. Η νίκης τής Σοβιετικής Ενώσεως στον πόλεμο είχε καταδείξει στην πράξη, ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση μπορούσε να επιφέρει πολύ μεγάλες επιτυχίες στην πορεία τής σύγκρουσης με τούς αντιπάλους της. Αλλά και η εγκατάσταση σοσιαλιστικών καθεστώτων σε φτωχές χώρες έτρεφε την ελπίδα σε πολλούς, που θεωρούσαν τούς εαυτούς τους κοινωνικά αδικημένους και κατατρεγμένους, ότι η κοινωνική ανατροπή μπορεί να αποτελέσει διέξοδο. Πλην όμως η θρησκεία κατέχει ισχυρές βάσεις στην παράδοση των λαών και η χρονική της αγκύρωση έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος από ότι οι κοινωνικές θεωρίες. 

   Οι κύκλοι που προωθούσαν τον Αραβικό εθνικισμό βρέθηκαν τότε κάτω από πίεση χρόνου. Έπρεπε να δράσουν, ώστε να προλάβουν την ισλαμική έκρηξη. Είναι προφανές, ότι η δύση είχε επιλέξει την στήριξη στον θρησκευτικό παράγοντα. Η χειραγώγηση τής ισλαμικής αδελφότητος που είχε προηγηθεί, ήταν γι αυτούς σημαντικό εχέγγυο για να θέσουν τις εξελίξεις υπό τον έλεγχό τους. Επί πλέον διέθεταν ένα ακόμη σημαντικότατο προτέρημα. Τα καθεστώτα τής Σαουδικής Αραβίας και οι πετρελαιάδες τού κόλπου είχαν ξεπουληθεί τελείως και είχαν προσδεθεί στο άρμα τους, αποτελώντας ισχυρή σφήνα μέσα στον OPEC και τον Αραβικό Σύνδεσμο. Το ζητούμενο τότε, για την επικράτηση τού ελέγχου τους ήταν μόνον η ανάγκη να τεθεί η ισλαμική αδελφότητα κάτω από τον έλεγχο των Βαχαμπιστών και να μετατραπεί σε παραμάγαζό τους.

  Από την άλλη, ήταν η επιρροή των μαρξιστικών οραμάτων κατά τις δεκαετίες τού '50, τού '60 και τού '70 καλπάζουσα και αυτό λειτουργούσε προς όφελος τής πολιτικής τού Αραβικού εθνικισμού στην βάση των κοινωνιών που αυτός δρούσε. Με την απομάκρυνση από την δύση, τα αντίστοιχα καθεστώτα στράφηκαν προς το σοσιαλιστικό στρατόπεδο για να συνεργαστούν και προμηθευτούν οπλισμό. Οπότε, με αυτόν τον τρόπο απέκτησαν μια αίγλη, τόσο στα πλαίσια των αριστερών σε διεθνή κλίμακα, όσο και στην αντίληψη των λαών των χωρών τους, που θεωρούσαν τα αντίστοιχα καθεστώτα ως ένα βαθμό επαναστατικά. Αυτή η πριμοδότηση όμως σταμάτησε να υφίσταται ξαφνικά, από την αρχή τής δεκαετίας τού 80, με την μεταστροφή τού σοσιαλιστικού στρατοπέδου προς την δύση. Μετά την απώλεια αυτού τού προτερήματος για τον Αραβικό εθνικισμό, ήταν επόμενο να επιτύχουν οι δυτικοί βήμα προς βήμα την κατίσχυση τού ισλαμικού φονταμενταλισμού, ανακτώντας την ευχέρεια να οργώνουν κυριολεκτικά στις Αραβικές χώρες με αυτόν τον Δούρειο Ίππο. Τότε ήταν που ανδρώθηκε και η χαμάς. Και εάν δεν καιροφυλακτούσαν εγκαίρως και σοφά προετοιμασμένοι οι Ρώσοι στην γωνία, και δεν έκαναν την ρελάνς που ξεκίνησαν το 2014, δεν θα θρηνούσαμε σήμερα μόνον την πλήρη επικράτηση τής παγκοσμιοποίησης, αλλά εδώ και κάτι χρονάκια θα είχαν τσουρουφλιστεί τα κόκαλά μας από τον 3΄ΠΠ.

  Βεβαίως, οι εθνικιστές Άραβες δεν ήσαν καθόλου αφελείς. Για αυτό το κύκλωμα των στρατιωτικών γύρω από τον Gamal Abdel Nasser, όταν έκαναν το πραξικόπημα στην Αίγυπτο το 1952, φρόντισε να συμμαχήσει με την ισλαμική αδελφότητα και να τής εξασφαλίσει προνόμια. Αλλά και μετά την ρήξη τού καθεστώτος τού Σαντάτ μαζί της, φρόντισε και ο Μουμπάρακ να την προσεταιριστεί, προσφέροντάς της έδρες στο κοινοβούλιο. Έτσι μπόρεσε να δώσει κάποιες πνοές ζωής στην τελευταία φάση τής κυριαρχίας τού Γιασέρ Αραφάτ και τής Αλ Φατάχ στα Παλαιστηνιακά δρώμενα, πριν την επιβολή τής κυριαρχίας τής χαμάς. Καθότι η Αλ Φατάχ ξεπήδησε μέσα από τον Αραβικό εθνικισμό, παρά την αντιμετώπιση μητριάς που είχε από αυτόν, ενώ η χαμάς εξήλθε από την στρεβλή ισλαμική φονταμελιστική μήτρα.

   

 

https://twitter.com/i/status/1725868899986489627

 

Η συνέχεια του θέματος θα γίνει στο έκτο μέρος.