ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

                                               Θησεύς ο Βασιλεύς των Αθηνών

                                                      έργο τού Θεόφιλου

 

3. Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΚΡΟΝΕΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΗΡΩΙΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ 

   Εκείνη η εξέλιξη, που αποκαλύπτει την πλήρη κυριαρχία των κρόνιων ιερατείων (και εμμένω σε αυτόν τον όρο διότι ο κάθε είδους εωσφορισμός, με κύριο εκπρόσωπο μεταξύ αυτών, δεν αποτελούν παρά την έκφανσή του, όπως αυτή επωάστηκε ιστορικά στα πλαίσια τού παπισμού με το τάγμα των ιπποτών τού ναού και το τάγμα των ιησουιτών στην συνέχεια) αφορά το αποκρουστικό πρόσωπο, που έδειξαν αρκετοί θεσμοί στην περίοδο τής “πανδημίας”, όχι μόνον με την επιβολή υποχωρητικότητας στην λήψη τού δηλητηρίου. Τότε φάνηκε ξεκάθαρα, ότι ο όρκος που ακολουθούν πλείστοι όσοι ιατροί, δεν είναι αυτός στον Ιπποκράτη, αλλά είναι όρκοι σιωπής και υποταγής, σε κυκλώματα που απεργάζονται τον αποπληθυσμό και τον υποβιβασμό των λειτουργιών των ανθρώπων μέσω τής φυσικής τους αλλοτριώσεως. Ιδιαίτερα έντονα όμως καταγράφηκε στον τρόπο, με τον οποίον χειρίστηκε το ζήτημα τής δημόσιας υγείας το κατεστημένο των νοσοκομειακών ιατρών. Τεράστιος αριθμός ασθενών, που αναζήτησε τότε περίθαλψη και θεραπεία στα νοσοκομεία με πλείστα νοσήματα όπως καρδιοπάθειες, υπέστη χωρίς αποχρώντα λόγο τραχειοτομή και δολοφονήθηκε. Η κυβέρνηση συνέβαλε οργανωμένα και εκ συστήματος σε αυτήν την διαδικασία, καταβάλλοντας στα νοσοκομεία περισσότερες χιλιάδες ευρώ, για κάθε σκόπιμη θανάτωση. Η ίδια εξαγόρασε με εξήντα εκατομμύρια ευρώ τούς προκαθήμενους τής θεσμικής εκκλησίας τής Ελλάδος στον στιγματισμό και τον αποκλεισμό από “ιεροπραξίες”, αυτών που δεν αποδέχτηκαν τα δηλητήρια.

   Ενάντια στον οχετό τής ΟΜΕΡΤΑ όρθωσαν διαχρονικά το ανάστημά τους οι ηρωικές μορφές τού Ελληνισμού. Οπλισμένοι με αποφασιστικότητα και ανυποχώρητη πίστη στο δίκαιο τράβηξαν μια μοναχική οδό σύγκρουσης, ενάντια σε όλους και όλα, που σέρνονταν από το άρμα τής κρόνιας λατρείας, όχι αόριστα και αφηρημένα, αλλά αμφισβητώντας στην πράξη όσα αυτή επέβαλε. Στην περίπτωση τής “πανδημίας” η μορφή που έδρασε εμπράκτως ενάντια στην επιβολή των μέτρων της και όχι μόνον με φραστικές αμφισβητήσεις, χωρίς βεβαίως να αμφισβητείται η θετική συμβολή και αυτών, ήταν ο δικηγόρος Νίκος Αντωνιάδης, επιδεικνύοντας μοναδικό πνεύμα μαχητικότητας, αλλά και αποτελεσματικότητας. Συσπειρώνοντας δεκάδες συγγενών υποψήφιων θυμάτων τής ιατρικής αυθαιρεσίας, κατόρθωσε να σώσει πολλούς ασθενείς από βέβαιη καρατόμηση. Με ηρωικό θάρρος, αλλά και σοφή μεθοδικότητα, προώθησε σωρεία δικαστικών καταγγελιών ενάντια στους αυθαιρετούντες σε βάρος ασθενών και αποκάλυψε τις πρακτικές τους με μια ακούραστη καμπάνια στα κοινωνικά δίκτυα. Δεχόμενος σωρεία απειλών, συκοφαντιών, αλλά και ποινικών διώξεων, δεν λύγισε, χωρίς ποτέ να επιχειρήσει να εξαργυρώσει πολιτικά τούς αγώνες του, όπως έπραξαν πλείστοι άλλοι, που είχαν ποιοτικά μικρότερη προσφορά από αυτόν.

  Αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον ήρωα και η την μοίρα που τού επιφυλάσσεται είναι η τραγική του απόληξη.

(Σε αυτό το σημείο ζητώ την κατανόηση για τα διαλείμματα, που συμβαίνουν κατά την συγγραφή αυτού τού κειμένου. Αποδίδω σε αυτήν την σειρά των αναρτήσεων κεντρική σημασία και σε αρκετές από τις αναφορές που καταθέτω, δεν γράφω εκ τού συστάνδειν, δηλαδή βρισκόμενας σε άμεση γειτονία με την περιοχή, που επιχειρώ να πραγματευτώ και πολύ λιγότερο διαθέτοντας ήδη μια πλήρη επισκόπησή της. Τουναντίον, έχοντας εντοπίσει την περιοχή που θεωρώ βαρύνουσα, πρέπει πρώτα να την αφουγκραστώ, στην συνέχεια να την προσεγγίσω και μετά να την χωνέψω, πριν διατυπώσω κάποια άποψη σχετικά στην οθόνη. Σχετικά με την έννοια τού Τραγικού έχω κάνει στο παρελθόν μια εκτεταμένη ανάρτηση με τίτλο ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΙΚΟΥ στις 18 Οκτωβρίου τού 2010, με κάποιες αναφορές επίσης στο “Περί Ποιητικής” τού Αριστοτέλους, οπότε διαθέτω σχετικά εδώ και αρκετό καιρό κάποιες απόψεις:

http://bostopel.blogspot.com/2010/12/blog-post_18.html

Πλην όμως τακτική μου δεν είναι είναι αναμασάω αυτά που κατέθεσα στο παρελθόν, με στόχο να προκαλώ εντυπώσεις, αλλά να προσπαθώ να προχωράω τον προβληματισμό, στον βαθμό, που ωριμάζω και ο ίδιος).

 

Συνεχίζεται...

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

....Ολαρία ολαρά, με σουραύλια και βιολιά
θα βρεθούμε όλοι μαζί στο πανηγύρι,                                                                            θα ‘ναι όλη η παλιά μας συντροφιά
και θα πιούμε από το ίδιο το ποτήρι και την πιο πικρή γουλιά

Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη                                                                                   κι ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά

Όλα είναι μακρινά κι ευτυχισμένα
και το χιόνι πέφτει από ψηλά
τα ζευγάρια στροβιλίζονται πιο πέρα
κι η κοπέλα μου αστράφτει από χαρά.

Διονύσης Σαββόπουλος, από το άλμπουμ "Βρώμικο Ψωμί".

1. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Προ ημερών κατέθεσα σε μια ανάρτηση στο ιστολόγιο ΔΙΟΔΟΤΟΣ μια σειρά σχολίων

https://diodotos-k-t.blogspot.com/2023/06/blog-post_16.html

στα οποία κατέθεσα μεταξύ άλλων τα εξής:

"Επί τής ουσίας το κείμενό σου, αγαπητέ Κώστα, θίγει το πολύ σημαντικό ζήτημα των πολιτικών παθογενειών τής Ελλάδος. Το ζήτημα αυτό είναι κεντρικής σημασίας και δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα, όχι μόνον διεξοδικής αναφοράς, αλλά ούτε καν στοιχειώδους.

Αναφερόμενοι σε παθογένειες, μιλάμε για νόσο. Όμως μέχρι σήμερα οι προσεγγίσεις μας σχετικά, περιορίζονταν στην συμπτωματολογία, χωρίς συνεκτικές προσπάθειες να εισχωρήσουμε στις αιτίες τής νόσου. Αποτέλεσμα αυτής τής πρακτικής είναι να εστιαζόμαστε σε φωτογραφικές τομές των εκάστοτε επιλογών τού λαού, χωρίς να επιχειρούμε να αναλύσουμε τις ιστορικές προεκτάσεις τού φαινομένου, με ειλικρινή διάθεση, πέρα από σύνδρομα έπαρσης, ή βαθιάς απαξίωσης και με συστηματικό τρόπο, που να μην εγκλωβίζεται σε παραταξιακά όρια, αλλά και να επεκτείνεται στις μακροϊστορικές διαστάσεις τού φαινομένου, χωρίς αποκομμένη διύλιση επί μέρους ιστορικών φάσεων και γεγονότων, ξεκομμένα από την σύνολη δυναμική τής πορείας τού εθνικού χώρου. Μέσω των τρόπων προσέγγισης που επικράτησαν, οι οποίοι στερούνται μεθοδολογικής αφετηρίας, καταλήξαμε σε συμπεράσματα διττού χαρακτήρα, που διέπονται από την σχιζοφρένεια, από την μια να πανηγυρίζουμε για την ένδοξη και υποτιθέμενα αμιγώς άψογη ιστορία των προγόνων μας, ή να ονειδίζουμε την “κατάντια” τής “Ψωροκώσταινας” αναφερόμενοι στις ανεπάρκειες, τις ολιγωρίες και τούς καιροσκοπισμούς τής Ελλαδικής κοινωνίας και τού λαού. Αυτή η ασπρόμαυρη διελκυστίνδα, μεταξύ άκρας εξιδανίκευσης και πλήρους απαξίωσης, οδήγησε να διακατεχόμαστε από ταυτόχρονη έπαρση και απογοήτευση. Η εξωπραγματική εκφορά μάς εμπόδισε από την εκπλήρωση τού στοιχειώδους καθήκοντος, να σκύψουμε με ήρεμο και αναλυτικό τρόπο επάνω από τις παθογένειές μας, όχι για να μοιρολογήσουμε, ούτε για να αυτοονειδιστούμε, ή δαφνοστεφανώσουμε άκριτα την ταλαίπωρη εθνική φυσιογνωμία μας, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΟΧΑΣΤΟΥΜΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΝΟΣΟΥ, ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΕΣΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΙΜΕΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚ() ΜΑΣ ΒΙΟ. Ώστε, αφ' ενός μεν να πάψουμε να θεωρούμε εν πολλοίς κλινικά νεκρό τον μεγάλο Ελληνικό Γίγαντα, αλλά κυρίως για να προβούμε σε στοχευμένα βήματα θεραπείας των παθογενειών, ώστε να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά.

Οι παθογένειες που έχουν προκύψει και που έχουν σαφή ιστορική προέλευση, σε κάποιες περιπτώσεις με βαθιές ιστορικές ρίζες και σε άλλες με περισσότερο πρόσφατη ιστορική αφετηρία, εστιάζω σε τρεις κυρίως τομείς:

1. Επιδράσεις κρόνιας λατρείας

2. Η σκιά τού Μαρξισμού πάνω από την Ελλάδα

3. Ο ατομισμός και ο καιροσκοπισμός ως σαράκια στην συγκρότηση τής νοοτροπίας και τού ψυχισμού μας.

Πριν υπεισέλθω όμως στην διαψιλάφηση αυτών των φαινομένων, θεωρώ βασική μια αξιολόγηση τής κατάστασης, στην οποία βρισκόμαστε και την οποία θεωρώ ιδιαίτερα ελπιδοφόρα, παρόλο που τα συμπτώματα τής νόσου που μάς διέπει, εκδηλώνονται πλέον σε υπερθετικό βαθμό, απειλώντας άμεσα την εθνική και κοινωνική μας επιβίωση. Πλην όμως, η ρήση “ουδέν κακόν αμιγές καλού” δεν καθιερώθηκε τυχαία. Η επιδείνωση των συμπτωμάτων είναι αυτή, που μάς εξαναγκάζει να ασχοληθούμε με την νόσο. Πρέπει όμως, όταν η νόσος έχει επωαστεί υπερβολικά, να μην παραμείνουμε στην άμβλυνση των συμπτωμάτων, αλλά να προχωρήσουμε στην εξάλειψη τής αιτίας τής νόσου. Αυτή η διαδικασία έχει όμως μια απαραίτητη προϋπόθεση: ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΤΙΑΣ"...

...Μπορεί το “αποτέλεσμα” των προηγούμενων εκλογών, όπως αυτό ανακοινώθηκε από τούς θιασώτες τής πάγιας νόθευσης των αποτελεσμάτων να στάθηκε αφορμή για σκεπτικισμό, ή και απογοήτευση αναφορικά με τις διαθέσεις και τους προσανατολισμούς τού Ελληνικού λαού. Σύμφωνα με αυτά που κατέδειξε η καλπονοθεία, είναι οι εκτιμήσεις μου τελείως αντιδιαμετρικές από αυτές που κυριάρχησαν. Με πληθώρα στοιχείων αποδείχτηκε έμπρακτα η επιβολή τής καλπονοθείας. Αριθμητικές ακροβασίες πέραν πάσης λογικής, ορδές βρυκολάκων, που ξεπήδησαν μέσα από τα μνήματα για να ψηφίσουν τον αφορεσμένο, μάσκες αποτελεσμάτων στις οθόνες, που παρουσίαζαν αρχηγούς κομμάτων να λαμβάνουν μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό που έπαιρναν τα κόμματα που αυτοί προΐστανται και δεν συμμαζώνεται...

... Αυτοί  μπορεί μεν να έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι για να σκηνοθετούν ασυδοσία, πλην όμως υπάρχει και η οδός τής έμπρακτης αντίστασης και εκεί θα λογαριαστούμε. Δεν ανήκω σε αυτούς, που θεωρούν, ότι είναι αναγκαίο να χυθεί αίμα, για να επιβληθούν ουσιαστικές αλλαγές. Ούτε ανήκω σε αυτούς, που θεωρούν, ότι ο λαός είναι ανεπίδεκτος, άνευ όρων μαζοχιστής, ότι πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό και εμμένει στην ιδέα να τον εκμαυλίζουν ες αεί. Για μένα, αυτό που προέχει ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΠΑΡΚΕΙ είναι η συνείδηση. Η θεώρηση τής ιστορίας των παθογενειών μας καταδεικνύει, ότι όλα τα παθήματά μας στο παρελθόν ανάγονται σε έλλειμμα συνείδησης. Και ο λαός μπορεί να αναπτύξει πρωτοβουλίες. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΕΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΟΔΗΓΟΥΣ.

Σε εκείνη την ανάρτηση επικέντρωσα την αναφορά μου στις δυνατότητες και τις ευκαιρίες που παρέχει η τρέχουσα περίοδος, με στόχο να αμφισβητήσω την εντύπωση παντοδυναμίας, που έντεχνα υποβάλλει το καθεστώς, αποπειρόμενο ταυτόχρονα να απαξιώσει πλήρως την νοημοσύνη και τις διαθέσεις τής Ελλαδικής κοινωνίας με το τέχνασμα ενός μαγειρεμένου εκλογικού αποτελέσματος.

  Η πραγματική κατάσταση σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με την καρικατούρα τής υποτιθέμενης κοινωνικής κατάπτωσης και καθεστωτικής παντοδυναμίας των σκηνοθετών τής κοινωνικής μηχανικής, ενώ ταυτοχρόνως μια σειρά ελπιδοφόρων ζυμώσεων συντελούνται στα πλαίσια τού κοινωνικού ακτιβισμού και τής ανόρθωσης τού δημόσιου φρονήματος, παρόλο που τα κτυπήματα από τις καθεστωτικές επιθέσεις που επιβλήθηκαν την προηγούμενη περίοδο, χαρακτηρίστηκαν από πρωτόγνωρη ορμή. Όμως, εάν στρέψουμε την προσοχή μας στην συνολική πορεία τού τόπου στην διάρκεια των τελευταίων εκατό ετών, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε, ότι οδηγούμαστε από την μια ήττα στην εμόμενη, ενώ οι απειλές σε εθνικό και κοινωνικό επίπεδο διογκώνονται σε φοβερό βαθμό. Τα θεόρατα αδιέξοδα δεν χαρακτηρίζουν μόνον την Ελλάδα, αλλά την συνολική δυτική επικυριαρχία, με την οποία επέλεξε η χώρα να συμπορεύεται μετά από συναίνεση τής πλειοψηφίας των ιθαγενών. Ζώντας για διάστημα περισσότερο τού μισού αιώνα στην Γερμανία, βίωσα εκ τού σύνεγγους την σκόπιμη μετατροπή μιας καλά νοικοκυρεμένης βιομηχανικής χώρας, που δέσποζε στα ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, σε χώρα τού τρίτου κόσμου, χωρίς να κινηθεί φύλλο. Θα αναφέρω σχετικά ένα ενδεικτικό γεγονός. Προ ημερών έλαβα την επιθεώρηση τού γερμανικού τεχνικού επιμελητηρίου. Το κεντρικό άρθρο είχε τίτλο “Η Κατασκευαστική Πρόκληση τής Αποδόμησης Βιομηχανικών Εγκαταστάσεων”. Στην χώρα, που προ εικοσαετίας η κατασκευή νέων βιομηχανικών μονάδων άνθιζε, τώρα χαίρονται οι ιντρούκτορες των μηχανικών, για το παραδάκι που θα εισπράξουν, από την χιονοστιβάδα τού ξεμονταρίσματος μεγάλου όγκου χρεοκοπημένων βιομηχανικών εγκαταστάσεων, που θα μετατραπούν σε σκραπ. Ο απόλυτος καιροσκοπισμός τούς οδηγεί στην επευφημία μιας πορείας αποδόμησης και οικονομικού μαρασμού, χωρίς να αποτολμούν να κατανοήσουν, ότι η επόμενη θέση εργασίας τους θα είναι σε κάποιο πεζοδρόμιο επαιτείας. Χαρακτηριστικά, προ εξαμήνου αναθεωρήθηκε ο νόμος περί παροχής κοινωνικού επιδόματος σε απόρους, επιτρέποντας στους δικαιούχους να κατέχουν ταυτοχρόνως τραπεζικές καταθέσεις ύψους μέχρι 30.000 ευρώ. Μια ρύθμιση, που είναι ενδεικτική, ότι πλέον κατέρχονται στην έσχατη κοινωνική βαθμίδα, πρώην άνθρωποι με αξιόλογες απολαβές και εισοδήματα. Ανύπαρκτες τελικά οι αντιδράσεις τής γερμανικής τάξης βιομηχάνων, όταν έκλεισαν οι τελευταίες πέντε μονάδες παραγωγής ενέργειας με πυρηνικά, ακριβώς στην φάση, που οι τιμές των υδρογονανθράκων είχαν ανέλθει στα ύψη, πιστοποιώντας στην πράξη, ότι αυτό που ονόμασαν “κυριαρχία των καπιταλιστών” δεν ήταν παρά προπέτασμα απόκρυψης των χθόνιων ιερατείων και των διεθνών σαράφηδων, που είναι οι άμεσα σε αυτούς προσδεδεμένοι μοχλοί οικονομικής υποδούλωσης. 

  Οπωσδήποτε η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερο ζοφερή, από αυτήν των υπόλοιπων χωρών τής “συμμαχίας”. Αυτή υπήρξε ανέκαθεν το μισητό αποπαίδι και το υπογείως υποθαλπτόμενο προτεκτοράτο τής ομήγυρης των “ανεπτυγμένων” και “προοδευμένων” χωρών. Η νοοτροπία τού homus catanaloticus, στην βάση τού “καταναλώνω, άρα είμαι μάγκας, ξέρω αγγλικά, άρα είμαι μορφωμένος, μπορώ να χειρίζομαι εισαγόμενα προϊόντα ξένης τεχνολογίας, άρα είμαι τσακάλι“, σφράγισε την νοοτροπία τού όψιμου απογόνου τής τουρκοκρατίας. Ο εφησυχασμός είναι η μέση ηθική, που χαρακτηρίζει την φιλαρέσκεια τού αρχοντοχωριατισμού μιας αγέλης μικροϊδιοκτητών, που θεωρεί πολιτιστικό επίτευγμα να μπορεί να χειρίζεται τηλεκοντρόλ και αισθάνεται ισχυρή, επειδή το καθεστώς φρόντισε να αποκτήσει αυτή το οικοπεδάκι, επάνω στο οποίο έστησε τα μπετά μέσα στις ζούγκλες των υποβαθμισμένων πόλεων και να σοφάρει τον γυαλιστερό κουβά μέσα σε ένα πρωτόγονο οδικό δίκτυο. Και όταν αυτά άρχισαν να μαζεύουν άγαρμπα μέσα στα καλπάζοντα αδιέξοδα, με την φτωχοποίηση, τούς πλειστηριασμούς κατοικιών, την μετατροπή των ειδών πρώτης ανάγκης σε είδη πολυτελείας, την έλλειψη προοπτικής και απασχόλησης για τούς νέους και την νέα μετανάστευση, την δυστοπική επιβολή δηλητηρίων, το λούσιμο με λοάτκι λαίλαπα, την πλήρη κυριαρχία τού ποινικού εγκλήματος και την κρατικά προωθούμενη εισβολή από ορδές αλλογενών, τότε η ανθρωπομάζα εξήλθε από την “προοδευτική” αριστεροφανή παράκρουση τύπου “πασόκ” και “σύριζα”, για να ανακαλύψει σαν έσχατο αποκούμπι της, σε αυτό που ο Φρειδερίκος Νίτσε ονόμασε “έσχατο στήριγμα αυτών που δεν διαθέτουν τίποτε”, τον φυλετισμό. Άτομα μηδενικής μορφώσεως, όπως ο Κώστας Πλεύρης, που δεν κατόρθωσε να βάλει σε στοιχειώδη σειρά ούτε το ίδιο του το παιδί, το οποίον σήμερα αντιμετωπίζει με αποτροπιασμό το μεγαλύτερο μέρος τής Ελλαδικής κοινωνίας, έγειραν το αξίωμα να διδάξουν το έθνος, που αναμφίβολα έχει χάσει τον μπούσουλά του, μέσα στον λαβύρινθο τής συστημικής χειραγώγησης. Βλήματα τής λίλης λαμασθού και τού “πολέμρχου τού θεού” με σπαθί σαμουράι και τού μημονιακού κηραληφά, που ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει μια συγγνώμη από τον κόσμο που βαυκαλίζει για το αλυσόδεμα τής χώρας στα δεσμά των οικονομικών δημίων, έστηναν τούς αφελείς μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, για να εμπορευτούν βιβλία με παιδαριώδη φληναφήματα και αμφίβολα παρασκευάσματα. Ο νίκος μηχαλολιάκος, που έγραφε ύμνους στον εωσφόρο και ενοικίαζε πολυώροφα ακίνητα ιδιοκτησίας του στο κέντρο τής Αθήνας, για να μετατραπούν αυτά σε χώρους συνευρέσεως πορνείας και η παρέα του, που κράδαινε σβάστικές, ήρθαν να διδάξουν χρηστά ήθη και εθνική αποκατάσταση. ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΟΝΙΜΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΒΑΣΗ, ΚΑΘΟΤΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟΤΑΤΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ. ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ. ΔΙΟΤΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ ΜΙΑΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ, ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ, ΟΤΙ Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΠΑΣΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΣΠΕΡΜΑΤΙΚΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΥΓΙΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. 

   Έχοντας συμπληρώσει 69 χρόνια ηλικίας και 50 χρόνια μιας όποιας συμμετοχής στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, αποφάσισα να αναλογιστώ και να προσπαθήσω να ταξινομήσω τις μέχρι τώρα εμπειρίες, επιγνώσεις, αναζητήσεις και προβληματισμούς μου σχετικά με τις πολιτικές παθογένειες, αλλά και τις δημιουργικές ικανότητες, που μάς χαρακτηρίζουν ως έθνος και κοινωνία. Ενώ ήθελα να ασχοληθώ εδώ και αρκετές ημέρες με το γράψιμο αυτού τού κειμένου, έντονες σκέψεις σχετικά με απασχολούσαν νυχθημερόν, με αποτέλεσμα να το αναβάλλω συνεχώς μέχρι τώρα. Η σύναξη αυτών των στοιχείων έχει προσωπικό χαρακτήρα και ως στηριζόμενη στην προσωπική πορεία ενός ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να έχει χαρακτήρα μαρτυρίας και όχι διάγνωσης ενός επιδόξου θεράποντος με αντίστοιχη συνταγογράφηση. Στα μόνιμα φλας μπακ που επιχείρησα, ώστε ανασύροντας ένα υλικό συγκεκριμένων εκφάνσεων, να το επεξεργαστώ αφαιρετικά, με στόχο την μετάβαση σε γενικού περιεχομένου συνθέσεις, συχνά προσέκρουα στον έντονο συναισθηματισμό προσωπικών βιομάτων τού παρελθόντος, που με εξοθούσαν, να προσπαθώ να χειριστώ ψυχαναλυτικά το ίδιο παρελθόν. Έτσι, ως ένα βαθμό, αντί να προσδιορίσω απαντήσεις, πολλαπλασίασα τα ερωτήματα, διότι η μετάβαση από το συγκεκριμένο στο γενικό δρα αμφίδρομα. Διαπίστωσα, ότι μια σειρά βιώματα, που θεωρούσα μέχρι πρότινος αποκλειστικά αποτελέσματα τού προσωπικού πεπρωμένου και τού στενού μου περίγυρου, είχαν απτή πολιτική αφετηρία, αναγνωρίζοντας πόσο μύχια είναι η σύντηξη της προσωπικής πορείας με τούς συστημικούς μηχανισμούς, που εποπτεύουν και επιχειρούν παρασκηνιακά, να προκαθορίζουν αυτήν την πορεία.

   Ίσως, οι απαντήσεις που έδωσα στα ζητήματα που θέτω, να μην είναι ορθές, εν μέρει, ή συνολικά. Όμως θεωρώ, ότι είναι αναμφίβολα γόνιμος αφ' εαυτού ο εντοπισμός αυτών των ζητημάτων. Κάθε άνθρωπος έχει δομήσει την δική του κοσμοθέαση, την οποία θεωρεί απολύτως δικό του, προσωπικό αποκύημα. Αυτή όμως δομείται σε πολύ σημαντικό βαθμό από κοινωνικά μυθεύματα, άνωθεν υποβαλλόμενα αφηγήματα, πολιτισμικά στερεότυπα, ηθική και νοητική παρασκευή, που προέρχεται από το άμεσο και το μείζον περιβάλλον. Ο άνθρωπος διαθλά αυτές τις επιρροές μέσα στο δικό του, προσωπικό πρίσμα και οι οποίες έρχονται να συγκεραστούν στην συνέχεια με αυτές των λοιπών ανθρώπων στην διαμόρφωση των αντιλήψεων που κυριαρχούν. Με αυτό το κείμενο αποσκοπώ να στρέψω την προσοχή σε αυτό που μπορεί να είναι ίδιο, σε αντιδιαστολή με αυτό, που είναι μάλλον επίκτητο. Οι δυο μεγάλες δεξαμενές, από τις οποίες αντλεί ο ψυχισμός κάθε ανθρώπου, είναι η κυτταρική μνήμη και το συλλογικό ασυνείδητο. Το παρελθόν τής σύνολης ανθρωπότητος εδράζεται εν δυνάμει μέσα στον κάθε άνθρωπο, φτάνοντας ως τούς πρωτογόνους. Και το συλλογικό ασυνείδητο είναι κάτι, στο οποίο μετέχουμε άμεσα – ενεργά και παθητικά - και μάς συγκαθορίζει διαρκώς. Εάν επιθυμούμε, να διαμορφώσουμε ενεργά και συνειδητά το μέλλον μας, δεν επαρκεί να συνεχίσουμε μια πορεία με χαμηλωμένα φώτα μέσα στο λούκι που βρισκόμαστε από κεκτημένη ταχύτητα, με μόνη δαπάνη τής προσοχής να μην προσκρούουμε στα τοιχώματά του. Αντιθέτως, καλούμαστε να αποτιμήσουμε και να αξιοποιήσουμε στην προοπτική διαμόρφωσης τού μέλλοντος με ειλικρίνεια και ερευνητικό πνεύμα τις προσωπικές και συλλογικές μας εμπειρίες. Αυτή η ενδοσκόπηση πρέπει να γίνεται με πνεύμα γενναιότητος και όχι στην βάση, ότι “η κόλαση είναι οι άλλοι”. Τα τέρατα βρίσκονται μεν έξω από εμάς, αλλά εντός μας βρίσκεται το πλέον αποκρουστικό, η Μέδουσα. Ο Περσέας μπόρεσε να το εξοντώσει, αντικατοπτρίζοντάς το στην ασπίδα, που τού έδωσε η Θεά Αθηνά, η Θεά τής Σοφίας. Αυτή δεν γεννήθηκε από μητέρα, αλλά από σφυροκόπημα τής κεφαλής τού Διός. Ο Μύθος διδάσκει πολλά και αρμόζει να διδαχθούμε από αυτόν.

  Με όσα παραθέτω στην συνέχεια δεν αποσκοπώ να ονειδίσω, να αποτιμήσω, να μεμφθώ, να αποδομήσω, ή να απαξιώσω κάποιον συγκεκριμένο. Θεωρώ, ότι αποτολμώ μια ενδοσκόπηση, που αφορά πρώτιστα τον γράφοντα, αλλά που ίσως έχει κάποια αξία και για άλλους, που κρίνουν ότι μπορεί να καταστεί αποδοτικό ένα τέτοιου είδους εγχείρημα. Η αρχή τής “ψυχολογίας τού βάθους”, που ανέπτυξε ο Σίγκμουντ Φρόυντ, στηρίζεται στην διαπίστωση, ότι εάν ανασυρθούν στο φως τής συνειδήσεως οι καταπλακωμένες αιτίες τής ψυχικής νόσου από το ασυνείδητο, αυτές θα τύχουν αυτόματου χειρισμού από τον ασθενή, με στόχο να ξεπεραστούν. Φρονώ, ότι η ανθρωπότης είναι ασθενής με σαράκι χιλιετιών. Τώρα πλέον έχει εισέλθει στην εντατική. Οι ανθρωποχασάπηδες, ενδεδυμένοι ρόμπα ιατρού, επιχειρούν τραχειοτομή, δηλαδή είναι σώνει και καλά αποφασισμένοι να την στείλουν στον αγύριστο. Όσοι θεωρούν, ότι πάσχουμε από συνάχι, οπότε με τις ασπιρίνες, που προτείνουν πλείστοι όσοι στον περίγυρο, θα επέλθει ίασις, δεν χρειάζεται βεβαίως να υφίστανται την καταπόνηση τής περαιτέρω ανάγνωσης. 

  

2. Η ΑΓΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΨΥΧΙΣΜΟ ΜΑΣ ΩΣ ΠΑΓΕΙΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΓΚΥΛΩΣΗ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΩΝ

   Θεωρώ το ζήτημα τής κρόνιας λατρείας όχι μόνον ως άκρως σημαντικό, αλλά ως ζήτημα κλειδί, το οποίον πέραν τού δεσπόζοντα ρόλου του στο σύμπλεγμα των πολιτικών παθογενειών πλείστων όσων χωρών, αποτελεί και την βάση τού Μάτριξ. Αυτή η προβληματική δεν έχει τύχει μέχρι σήμερα μιας στοιχειωδώς συγκεκριμένης μελέτης στα πλαίσια των συνωμοσιολογικών θεωριών, παρόλο που συχνά – πυκνά επιχειρούνται χρήσιμες και γόνιμες αναφορές σε επί μέρους εκφάνσεις της. Γι αυτόν τον λόγο αποφάσισα να προσπαθήσω να ανταποκριθώ σε αυτήν την πρόκληση, έχοντας ξεκινήσει ήδη την εκπόνηση τής δεύτερης πραγματείας, που θα καταχωρήσω προσεχώς στο διαδίκτυο, με τίτλο “Πτυχές τής Κρόνιας Λατρείας”. Για να καταστήσω όμως περισσότερο εύληπτη την παρακολούθησή της, θα αναρτώ σε αυτό το ιστολόγιο κάθε ξεχωριστό κεφάλαιό της, όταν το ολοκληρώνω. Επειδή, λοιπόν, υφίσταται αυτός ο προγραμματισμός, δεν θα προβώ στα πλαίσια αυτού τού κεφαλαίου σε μια εκτεταμένη αναφορά στο θέμα, αλλά θα εστιάσω την προσοχή σε δυο κύρια σημεία, τα οποία θεωρώ αποφασιστικής σημασίας στην διαμόρφωση των πολιτικών παθογενειών. Το πρώτο αφορά τον κυρίαρχο ρόλο τού φαινομένου στην διαμόρφωση αυτών των παθογενειών και το δεύτερο στον βαθμό, που αυτό έχει διεισδύσει, τόσο στην σύγχρονη φάση, αλλά όσο και διαχρονικά, στον καθορισμό τού κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι στην χώρα.

Αναφορικά με το πρώτο σημείο:

   Το κύριο σαράκι κάθε βεβιασμένης από την καμπάλ κοινωνίας δεν έγκειται μόνον στις παρεμβάσεις των κεντρικών μηχανισμών, που απεργάζονται την ανθρώπινη κατάπτωση, αλλά εδράζεται ταυτοχρόνως στην συνενοχή και υπερβολική ανοχή, την οποίαν εκδηλώνει ο κοινωνικός κορμός απέναντί τους. Αυτές οι πρακτικές εκφράζονται ως σύμπραξη και συμπόρευση με αυτούς τούς μηχανισμούς, ενώ το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗΡΗ ΑΠΟΔΟΧΗ. Αυτή η σιωπή συνιστά μια κοινωνική ΟΜΕΡΤΑ, που επισκιάζει τα πάντα.

   Πλην όμως, ο νόμος σιωπής τής μαφίας, με ποινή θανάτου στις παραβάσεις του, δεν ισχύει μόνον για τις συμμορίες και τα εγκληματικά κυκλώματα, αλλά εφαρμόζεται με ακόμη πιο αδυσώπητη αυστηρότητα, από τα μυητικά τάγματα, τα αποκρυφιστικά αδελφάτα και τις μυστηριακές ενώσεις. Ενώ δεν υπάρχουν ιδιαίτερα πολλές αναφορές στην αντίστοιχη επιβολή ποινών σε περιπτώσεις σπασίματος τής ομερτά στα πλαίσια των μυστηριακών ενώσεων (άν και δεν λείπουν τα τρανταχτά παραδείγματα τόσο από την αρχαία, όσο και από την σύγχρονη εποχή σχετικά) έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς οι φοβεροί όρκοι υπακοής και απόλυτης εχεμύθειας, που καταβάλλουν οι υποψήφιοι μυούμενοι σε αυτές τις ενώσεις. Προφανώς, η διοχέτευση στην δημοσιότητα αυτών των εσωτερικών ρυθμίσεων των κρόνιων ταγμάτων είναι σκόπιμη, με στόχο να περιορίσουν τούς έξωθεν ευρισκόμενους και συμφώνως προς την δική τους ορολογία “βέβηλους”, από παραπατήματα “υπερβολικής” περιέργειας, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.

   Ο όρος ΟΜΕΡΤΑ, που σαν πρακτική διαχέει όλους τους βασικούς θεσμούς, όπως τα πολιτικά κόμματα, τα σώματα ασφαλείας, το δικαστικό σώμα, την παιδεία και τα μίντια, είτε θεωρείται από ετυμολογική σκοπιά μη ερμεινεύσιμος, είτε αποδίδεται στον όρο „umilita“ - „humilitas“, που μεταφράζεται ως “ταπεινοφροσύνη”, στην συγκεκριμένη περίπτωση προφανώς με την έννοια τής πρασαρμογής (Βικιπαίδεια). Κατά την εκτίμησή μου, ο όρος έχει αρχαία προέλευση και ανάγεται στα μυστήρια. Το πρόθεμα „om“ συνάγω από τον όρο ομνύω, που σημαίνει ορκίζομαι. Πρόκειται δηλαδή για όρκους σιωπής. Σε προσαρμογή αυτής τής ρίζας ανάγω και τον όρο “ωμοφαγία”, που είναι το βασικό τελετουργικό των μυστηρίων, όπου το θύμα διαμελίζεται τελετουργικά, για να γίνει βρώσις τού ωμού κρέατός του καί πόσις τού αίματός του (Σε αυτό το ζήτημα θα επανέλθω στα πλαίσια τής υπό εκπόνησης πραγματείας). Ως εκ τούτου συνάγω, ότι οι όροι “ωμός” και “ωμότητα” προέρχονται από αυτό το τελετουργικό και όχι αντιστρόφως. 

  Για να εξάρω την ανυποχώρητη εθελοτυφλία και την άκρα υποταγή στην ομερτά, παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσμασμα από άρθρο στην γνωστή ιστοσελίδα Protagon τής Νίνας Μαρίας Πασχαλίδου στις 09.05.2010 (https://www.protagon.gr/epikairotita/ellada/omerta-o-kwdikas-siwpis-tis-ellinikis-koinwnias-2188000000):

“Ο ιταλικός όρος ομερτά είναι άγνωστης προελεύσεως. Τον συνάντα κανείς στις περιοχές της Σικελίας και της Καλόγριας, όπου υπάρχει ισχυρή παρουσία της μαφίας. Στην πραγματικότητα είναι ο νόμος της σιωπής, που η παραβίασή του πρέπει να τιμωρηθεί με θάνατο. Εξού και σικελική παροιμία «όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια». Oι Έλληνες βέβαια ποτέ δεν οργανώθηκαν κοινωνικά όπως οργανώνονται οι ομάδες τύπου μαφίας, ούτε στοές και μασονίες φαίνεται ιστορικά ποτέ να σχηματίστηκαν στον τόπο μας, ούτε ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας. Όχι ότι δεν σιωπούμε. Απλά δεν σιωπούμε οργανωμένα”. 

  Μέσα από αυτήν την οπτική θεωρώ αναγκαίο και ένα προσδιορισμό τής επιστήμης τής Συνωμοσιολογίες. Ως εκ τούτου την αντιμετωπίζω πλέον, όχι κυρίως ως την κατ εξοχήν μεθοδολογία, που ασχολείται με συνωμοσίες, αλλά ως την γνωστική διερεύνση όσων προέρχονται από την διαδικασία των τελετουργικών όρκων σιωπής. Φρονώ τουτέστιν, ότι η ΟΜΕΡΤΑ, που διαχέει σύνολους τούς θεσμούς τής χώρας εκπορεύεται πρωταρχικώς από τέτοιου είδους όρκων σιωπής, που εδράζονται σε μυστηριακές πρακτικές.

Αναφορικά με το δεύτερο σημείο:

  Το ερώτημα που προκύπτει από την διαπίστωση, ότι οι όρκοι σιωπής έχουν πρωτίστως τελετουργική αφετηρία, αφορά το μέγεθος της διάδωσης αυτών των δρώμενων στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι τής χώρας. Πρόκειται μήπως για σχεδόν ανύπαρκτο φαινόμενο, όπως ισχυρίζεται το άρθρο στο Protagon που παρέθεσα, ή για μια κατάσταση που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλους τούς τομείς, ενώ με όρκους θανατώσεως αποσιοπάται κάθε τι σχετιζόμενο σχολαστικά, όχι μόνον αυστηρώς και δια ροπάλου, αλλά με δραστικότερες μεθόδους πάσα δημόσια αναφορά και πάσα αποκάλυψις περί των όσων εντέχνως κρατούνται κεκαλυμμένα; 

  Για να προσεγγίσω το θέμα τής επικάλυψης των κοινωνιών από τις μυστηριακές ενώσεις, επειδή σκοπίμως αυτό καλύπτεται από μια πυκνή ομίχλη συγκάληψης, με βαρύτατες συνέπειες σε βάρος όσων αποτολμήσουν να σπάσουν την κρούστα τής άνωθεν επιβεβλημένης σιωπής, θα προσφύγω κατ' αρχήν στην κύρια επαγγελματική μου εμπειρία, καθ' ότι έχω δηλώσει ήδη, πως έστω κι αν είμαι πολύ μέτριος συνωμοσιολόγος, διαθέτω κάποια μη αμεληταία εμπειρία δεκαετιών στην τεχνική των δομικών κατασκευών. Και σαν άνθρωπος τής δουλιάς, μπορώ να διακρίνω τα στοιχειώδη.

                        Τα ερρείπια τού Τελεστηρίου των Ελευσινίων Μυστηρίων

Επίσης μια τρισδιάστατη αρχιτεκτονική αναπαράσταση τού ιδίου χώρου από μια εργασία σπουδάστριας τού ΕΜΠ

   Σε μια από τις προηγούμενες αναρτήσεις εδώ, όπου έκανα αναφορά στο βιβλίο "Σκοτεινή Ρώμη - Η Απόκρυφη Ζωή των Ρωμαίων" είχα γράζει τα εξης:

"...Πρόβαλα το βιβλίο τού Michael Sommer όχι μόνον για όσα παραθέτει για το χτικιό τής αρχαίας Ρώμης, αλλά διότι ρίχνει ράμματα και στην δική μας γούνα, μια και δεν αρέσκομαι να συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών, που θεωρούν, ότι η κόλαση είναι οι άλλοι”. Αναφέρει λοιπόν αυτός, ότι το τελεστήριο των Ελευσίνιων μυστηρίων χωρούσε 7.000 νοματαίους. Σε μια πόλη με πληθυσμό ελεύθερων πολιτών περίπου 15.000 ανθρώπων, τι μένει εάν αφαιρέσουμε τα παιδιά, τους υπερήλικες και τους κρεβατωμένους; ΙΔΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΧΑΛΙ ΤΩΝ 7000 ΔΕΜΕΝΩΝ ΜΕ ΟΡΚΟ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ, ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΩΣ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ.

  Και μια υπόθεση εργασίας, για όσους επιθυμούν. Τι αντιπροσώπευε ο δαίμων “Λάχης”, που λατρευόταν στα ελευσίνια μυστήρια και τι συνέβαινε με αυτούς, που τούς έπεφτε το λαχείο;...".

  Θεώρησα στα πλαίσια τής παρούσης αναφοράς, να εξατάσω βάσει συγκεκριμένων πραγματιστικών δεδομένων κατά πόσο μπορεί να ισχύει η πληροφορία τού Michael Sommer, ότι η χωρητικότητα τού Τελεστηρίου ήταν 7.000 νομάτοι. Όχι μόνον για να τεκμηριώσω το μέγεθος τής συμμετοχής στα εν λόγω δρώμενα, αλλά και για να προσπαθήσω να προσεγγίσω στα πλαίσια αυτής τής διερεύνησης, όσα τελετουργικά γινόντουσαν μέσα σε αυτό το αχούρι. Γι αυτό πρόστρεξα σε στοιχεία που αναφέρονται στο διδίκτυο σχετικά με τα δομικά στοιχεία αυτής τής κατασκευής. Ως είναι ευνόητο, η πληθώρα τής αρθρογραφίας που υφίσταται είναι υπέραρκετή, για να εξαχθούν βασικά συμπεράσματα. Σε ένα κείμενο τής Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

  "...Το κλασικό Τελεστήριο ήταν μια σχεδόν τετράγωνη αίθουσα, όπως και το προγενέστερο Πεισιστράτειο, με μεγαλύτερες διαστάσεις (51,20x51,55 μ. περίπου) και δύο εισόδους στην ανατολική, τη βόρεια και τη νότια πλευρά. Στην ανατολική πλευρά είχε δωρική πρόσταση με 12 κίονες στην πρόσοψη και δύο στις στενές πλευρές. Εξέδρες από οκτώ βαθμίδες, λαξευμένες στον βράχο όπου αυτός υπήρχε ή τεχνητά κατασκευασμένες με λιθοπλίνθους ήταν διαμορφωμένες κατά μήκος της κάθε πλευράς. Υπολογίζεται ότι υπήρχε χώρος για περίπου 5.000 όρθιους θεατές. Τη στέγη του κτηρίου στήριζαν 42 κίονες (έξι σειρές από επτά κίονες η κάθε μία). Επάνω σε αυτούς στηριζόταν μια δεύτερη σειρά κιόνων που έφθαναν έως την οροφή. Στο κέντρο της στέγης υπήρχε το «οπαίον», ένα είδος υπερυψωμένου φεγγίτη απ’ όπου έμπαινε το φως στο εσωτερικό του κτηρίου. Στο κέντρο περίπου της αίθουσας υπήρχε το Ανάκτορο. Ο θρόνος του Ιεροφάντη βρισκόταν έξω από την είσοδο του Ανακτόρου..."

  Διαπιστώνουμε δηλαδή, ότι η χωρικότητα που διαπιστώνεται στο κείμενο τής Εφορείας Αρχαιοτήτων είναι παρόμοια σε τάξη μεγέθους με αυτή που ανα;φέρει και ο Michael Sommer, δεδομένου, ότι σε συναθρίσεις ορθίων μπορεί οι αποστάσεις μεταξύ των συγκεκτρωμένων ελαφρώς να ποικίλουν. Δεν είναι όμως ενδιαφέροντα μόνον τα ποσοτικά χαρακτηριστικά των διαστάσεων αυτής τής κατασκευής. Στοιχεία τής ποιότικής διάταξης αποτελούν επίσης πρόκληση για να στηριχθεί προβληματισμός σχετικά με την λειτουργία τού κτίσματος.

   Δυο είναι τα βασικά στοιχεία, που οφείλουν να προκαλέσουν την προσοχή ενός συνειδητού παρατηρητή στην όλη διάταξη, ακόμη και στην περίπτωση που αυτός δεν είναι κάποιος τσάκαλος τής εργολαβίας, Το ένα αφορά τον μεγάλο αριθμό των κιόνων σε πυκνές παράλληλες σειρές, που δεν τεκμηριώνεται από τις ανάγκες στήριξης μιας κλασσικού τύπου σκεπής εκείνης τής περιόδου. Τελετουργικά δρώμενα ελάμβαναν χώρα και σε πλήθος ναών κατά την τότε εποχή, που όμως οι κίονες περιοριζόντουσαν στις εξωτερικές πλευρές των αντίστοιχων κτιρίων. Όπως όμως γνωρίζουμε, τόσο από τον Παρθενώνα, όσο και από πλήθος άλλων αρχαίων ναών, η σκεπή ήταν ξύλινη, γι αυτό και σε καμία περίπτωση δεν έχει διασωθεί κάποια από αυτές στην πορεία τού χρόνου. Άρα, στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για σκεπή με ιδιαίτερα μεγάλο βάρος, οπότε αυτή δεν μπορεί παρα να αποτελείτο από συμπαγή υλικά και μάλιστα με δυσανάλογα μεγάλο πάχος, σε σύγκριση με τυπικές αναγκαιότητες στέγασης ενός κτιρίου με ιερό χαρακτήρα. ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ ΒΑΡΙΑΣ ΣΥΜΠΑΓΟΥΣ ΣΚΕΠΗΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΧΟΥΣ; 

   Το άλλο ερώτημα αφορά την ύπαρξη ενός μικρότερου κτίσματος, μέσα στο Τελεστήριο, που ήταν ερμητικά απομονωμένο, με εξαίρεση την είσοδο. Αυτό ονομαζόταν Ανάκτορο και εισερχόταν σε αυτό μόνον ο ο Ιεροφάντης. ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΟΚΟΜΜΕΝΟΥ ΧΩΡΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΕΥΡΥΤΕΡΟΥ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΟΥ ΚΤΙΣΜΑΤΟΣ; Στην απάντηση αυτού τού ερωτήματος, δεν μπορεί η σκέψη μας παρά να μεταβεί στην διάταξη μιας χριστιανικής εκκλησίας, δεδομένου ότι, ο Χριστιανισμός δεν επικράτησε πέφτοντας από τον ουρανό σε κάποιους ουδέτερους από θρησκευτικής σκοπιάς χώρους, αλλά αναπτύχθηκε σε περιοχές, που προηγουμένως όργωναν στην κυριολεξία τα αρχαιότερα μυστήρια. Δεν υπήρχε περιοχή στην τότε επικράτεια τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, είτε αυτή ήταν η Αίγυπτος, είτε η Μικρά-σία, είτε η Ελλάδα, είτε η Ρώμη, που να μην επικρατούν εκεί κάποιες μυστηριακές θεότητες. Χαρακτηριστικά, στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες (οι οποίες είχαν ένεκα τής μόνιμης συμμετοχής τους σε πολέμους, πολύ καλή πρόσβαση σε ανθρώπινο αίμα, που είχε σχηματίσει κάτω από το στρες τής καταπόνησης των μαχών πρώτης ποιότητος διμεθίλτρυπταμίνη, που κάποιοι λεγάμενοι το εμπορεύονταν) είχε επικρατήσει η μυστηριακή λατρεία τού Μίθρα, με σύμβολο τον ταύρο, που γινότανε κομματάκια. Στον λατρευτικό χώρο μιας εκκλησίας, ανήκει το Ιερό, στο οποίον είναι αποκομμένο από τον υπόλοιπο χώρο με το τέμπλο και στο οποίο εισέρχεται μόνον ο ιερέας, για να αγιάσει το ποτήριον με την Θεία Κοινωνία, καθώς και για άλλες ιεροπραξίες. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε, ότι ο χώρος τού ιερού καλείται στην εκκλησιαστική ορολογία “ιερόν Θυσιαστήριον”. Βεβαίως, μπορεί κάποιος να αποδώσει στον γράφοντα, ότι οι αναφορές του σε αυτήν την παράγραφο αναπαράγουν πολύ προγενέστερες θεωρίες θρησκειολόγων και προτεσταντών θεολόγων, όπως o Franz Cumont, με την πληθώρα των βιβλίων του για τον Μιθραϊσμό και τα παγανιστικά μυστήρια τής αρχαίας Ρώμης, ή ο προτεστάντης θεολόγος και ιστορικός ερευνητής Adolf von Harnack, που συνέγραψε περισσότερα ρηξικέλευθα και ριζοσπαστικά έργα με θέμα την καταγωγή τού Χριστιανισμού.  Στις εργασίες αυτών και κάποιων άλλων συγγραφέων στηρίχθηκε εξ άλλου και ο Γιάννης Κορδάτος, συγγράφοντας τα αρκετά γνωστά βιβλία με τούς τίτλους "Χριστός και Χριστιανισμός" και "Αρχαίες Θρησκείες και Χριστιανισμός", στην φάση, που η αριστερά προσπαθούσε στα μέσα τού προηγούμενα να αποδομήσει τα θρησκευτικά δεδομένα στην Ελλάδα. Ακόμη και ο συγκαταλεγόμενος στους πρωτεργάτες τής προώθησης τής σοσιαλιστικής ιδέας Karl Kautsky συνέγραψε ιστορική μελέτη με τίτλο "Τα Θεμέλια τού Χριστιανισμού", με ανάλογες στοχεύσεις. Παρόλο που έχω μελετήσει κυρίως από το πρωτότυπο κάποιο μέρος αυτής τής βιβλιογραφίας, δεν συμφωνώ με τον κορμό των επιχειρημάτων, που προβάλλονται εκεί, σχετικά με την προέλευση τού Χριστιανισμού. Δεν έχω αποκρύψει ποτέ, ότι στην οδό των μεταφυσικών μου αναζητήσεων έχω οδηγηθεί σε sui generis μονοπάτια, δεδομένου ότι η ερευνητική μου διάθεση διέπεται από τόλμη. Θεωρώ όμως, ότι όλοι αυτοί οι ερευνητές που ανέφερα, δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε ασφαλή συμπεράσματα, διότι απέφυγαν να ασχοληθούν με το θέμα, που σκόπευσαν να χειριστούν, καθ' εαυτό. Ανέπτυξαν δηλαδή μια κριτική από απόσταση, χωρίς να εγκύψουν πάνω στις πηγές, που είναι οι Χριστιανοί συγγραφείς, όχι μόνον τής πρωτοχριστιανικής περιόδου, αλλά και των μέσων χρόνων. Και αποτελεί πάγια αρχή, ότι χωρίς διεξοδική ενασχόληση με τις πηγές, δεν μπορούν να εξαχθούν στέρεα ιστορικά συμπεράσματα. Χωρίς να αμφισβητήσω ουδέποτε έμπρακτα το επικρατούν θρησκευτικό δόγμα, αντιθέτως ουδέποτε διστάζω να εξάρω, ότι θεωρώ πολύτιμο από το μήνυμα των Ευαγγελίων και την διδασκαλία των Πατέρων τής Εκκλησίας, ταυτιζόμενος με την μυστική τους παράδοση. Πέραν αυτού όμως, δεν απόκρυψα, ότι πρόσκειμαι στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και κυρίως στον Πλατωνισμό, που θεωρώ βάση τής Σοφίας και εκτιμώ, ότι αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με την λατρεία τού Δωδεκάθεου, που αποτελεί μείγμα κρόνιας λατρείας και τής αμφισβήτησής της από ουράνιες θεότητες. Αντιθέτως, αυτό που προσπαθώ να καταδείξω σε αυτήν την ανάρτηση, είναι η επικράτηση των κρόνιων στοιχείων σε αυτό το μείγμα. Σε αυτό το θρησκευτικό συνονθύλευμα, το οποίον όμως δεν παύει να παρέχει πολύτιμα στοιχεία θρησκειολογικού περιεχομένου, θεωρώ ότι αντιπαρέρχεται συνειδητά και εκ συστήματος η Ελληνική Μυθολογία, την οποία θεωρώ διαμάντι και διαχρονικό οδοδείκτη για την προσωπική και κοινωνική ανύψωση τού ανθρώπου. Αφετηρία όσων αναφέρθηκαν σε αυτήν την παράγραφο, είναι η λίγο ως πολύ κοινή διαπίστωση τής ιστορικής συνέχειας τού Χριστιανισμού με προγενέστερα θρησκευτικά δεδομένα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, ότι στην πορεία δεν έλαβε χώρα ρήξη μεταξύ τους. Αυτή η συνέχεια τεκμηριώνεται και από το δεδομένο, ότι πολλοί Χριστιανικοί ναοί κατασκευάστηκαν στα θεμέλια ναών προγενέστερων μυστηριακών θρησκειών. Και ο συσχετισμός αυτός γίνεται από την πλευρά μου, με στόχο να αναψηλαφήσω κάποια χαρακτηριστικά των μυστηρίων, μέσω δεδομένων, που φθάνουν ως τις μέρες μας.

  Για να ερμηνευθεί η επιλογή τής συμπαγούς και μεγάλης διατομής σκεπά τού Τελεστηρίου, είναι ενδεικτικό το δεδομένο, ότι η λατρεία των χθονίων θεοτήτων και τα μυστηριακά τελετουργικά διεξάγονταν εκείνη την εποχή, μέσα σε σπήλαια. Αυτά προστατεύονται ολόγυρα από συμπαγή στρώματα βράχων και γης. 

Το Πλουτώνιο Σπήλαιο στους λατρευτικούς χώρους τής Ελευσίνας 

  Η οπή στην σκεπή τού Τελεστηρίου, όπως ενημερώνει το κείμενο τής Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής, ήταν για λόγους εξαερισμού. Το ίδιο ισχύει και για τις δυο εισόδους σε απέναντί ευρισκόμενους τοίχους, ώστε να σχηματίζεται ρεύμα για να φεύγουν οι ρυπαρές δυσοσμίες μετά το πέρας των τελετουργιών. Εξ αυτών προκύπτει το συμπέρασμα, ότι το Τελεστήριο δεν διέθετε ανοίγματα παραθύρων, όπως συμβαίνει συχνά σε κτίρια, που στεγάζονται μασονικές στοές, όπου τα παράθυρα έχουν κτιστεί, όπως συμβαίνει πχ. στο κτίριο τής περιώνυμης στοάς Scull and Bones. Επειδή το Τελεστήριο είχε μεγάλο ύψος, προφανώς για να περιέχει επαρκές οξυγόνο, για να αναπνέουν οι χιλιάδες των θαμώνων μέσα σε αυτό, όταν έκλειναν ερμητικά τα υπάρχοντα ανοίγματα για να γίνουν τα δρώμενα και ένεκα των καύσεων κατά την διάρκειά τους και την
χρήση αρωματικών ουσιών, ώστε να καλύπτεται η δυσοσμία, που αναδίδει η παρουσία εκπεσόντων δαιμόνων και επειδή ο θερμός αέρας ανεβαίνει ψηλά, ο εξαερισμός δεν μπορούσε κατόπιν εορτής, παρά να γίνεται από την στέγη.

 

   Όπως έχω εξηγήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ο λόγος που διεξάγονται τα χθόνια τελετουργικά μέσα σε χώρους, που προστατεύονται από συμπαγείς μάζες, είναι ότι αυτά φιλτράρουν την κοσμική ακτινοβολία, η οποία καίει την αιθερική υπόσταση των εκπεσόντων δαιμόνων. Στην Αποκάλυψη τού Ιωάννου αναφέρεται, ότι μετά των πόλεμο που έγινε στους ουρανούς, ο εωσφόρος και οι άγγελοι που τον ακολουθούν εβλήθησαν εις την γην, “ότι ουκ έστιν τόπος εν τω ουρανώ, πού στήναι”. Δηλαδή, δεν υπάρχει τόπος στον ουρανό, που να μπορούν αυτοί να σταθούν. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη η τελική μάχη συμβαίνει στην γη και καλείται ο άνθρωπος να λάβει μέρος στα πλαίσιά της με πρωταγωνιστή το Πνεύμα. Το Αρνίον εξήλθε δια να νικήσει και αυτό αποτελεί την εγγύηση τής έκβασης αυτής τής διαδικασίας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι κοντά στους τόπους που τελούνταν χθόνια τελετουργικά, είχαν τοποθετηθεί κεραίες, που συγκεκτρώνουν την κοσμική ακτινοβολία, με μορφή ξοάνων, οβελίσκων, μενχίρ, ή μυτερών μεγαλίθων, που συγκεντρώνουν την κοσμική ακτινοβολία σε συγκεκριμένα σημεία, απαλλάσσοντας από αυτήν σε μεγάλο βαθμό τα ευρισκόμενα μέρη γύρω τους. Αναφορές έχω κάνει σε περισσότερες αναρτήσεις στο παρελθόν, για ποιον λόγο (πάντοτε σύμφωνα προς την γνώμη μου, ώστε να μην προκύπτουν παρεξηγήσεις, ότι εκφράζω κάποιες γενικότερα αποδεκτές και πεπαγιωμένες απόψεις, που έχουν τεκμηριωθεί πειραματικά και έμπρακτα) σχετικά με την αιτία μπορούν να προσλάβουν ενέργεια για την διατήρησή τους στην σκιώδη διάσταση μόνον από τον άνθρωπο, κυρίως από το αίμα του. Όλη η τροφική αλυσίδα προέρχεται από την Ηλιακή ακτινοβολία, που μέσω τής φωτοσύνθεσης αναπτύσσονται τα φυτά. Αυτή η ενέργεια μεταβιβάζεται τόσο στα φυτοφάγα, όσο και στα σαρκοφάγα ζώα.

  Τα περισσότερα μυστήρια ελάμβαναν και εξακολουθούν να λαμβάνουν χώρα κάτω από την γη, στα λεγόμενα καταβάσια. Με βάση τα προηγούμενα παραθέτω δυο φωτογραφίες από τον χώρο τής κεντρικής τεκτονικής στοάς τής Θεσσαλονίκης "Φίλιππος", η μια με τον οβελίσκο και η άλλη με τον φάρο - αεραγωγό, που διχετεύει αέρα στην υπόγα. Βεβαίως, το κτίριο ερμητικά κλειστό και χωρίς παράθυρα. 

 

   Κατά τα άλλα, ουδείς υποτίθεται ότι χαμπάριασε ποτέ κατά τα καιρούς λεγόμενα και γραφόμενα το παραμικρό για το τι συνέβαινε στην τελετουργική διαδικασία στα αρχαία μυστήρια. Έχουν γραφεί κατά καιρούς αλλεπάλληλα βιβλία, που κάνουν ευρεία μνεία στα όσα συνόδευαν στην εξωτερική σφαίρα τα μυστήρια, πλην όμως άπαντες επιμένουν, ότι δεν γνωρίζουν το παραμικρό, για όσα “άρρητα”, δηλαδή απαγορευμένα με όρκους σιωπής να αποκαλυφθούν, συνέβαιναν στο τελετουργικό τους μέρος. Γι όποιον όμως επιθυμεί να σκαλίσει ουσιωδώς την στάχτη, που σκόπιμα έχει ριφθεί ως επίστρωση πάνω σε όσα συνέβαιναν, η εικόνα που αποκαλύπτεται είναι περισσότερο από εύλογη.

  Για παράδειγμα, αναφέρεται από πλείστες όσες πηγές, ότι ο μεγάλος τραγικός ποιητής Ευριπίδης κυνηγήθηκε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, λόγω των αποκαλύψεων που έκανε σχετικά με τα Ελευσίνια Μυστήρια στην τραγωδία “Βάκχες”. Παραθέτω απόσπασμα τής παρουσίασης τού σχετικού βιβλίου από τις εκδόσεις ΖΗΤΡΟΣ:

   Ο Διόνυσος καταφθάνει στη Θήβα από την Ασία και διεκδικεί να επιβάλει τη λατρεία του στην Ελλάδα με αφετηρία τη γενέτειρα πόλη. Ο χορός του δράματος αποτελείται από τις Βάκχες της Λυδίας που συντροφεύουν το θεό στο ταξίδι του. Παράλληλα, έχουν σχηματιστεί τρεις θίασοι μαινάδων στον Κιθαιρώνα από όλες τις γυναίκες της Θήβας, στις οποίες ο Διόνυσος ενέβαλε μανία. Εκεί μεταφέρεται μεταμφιεσμένος βακχικά ο θεομάχος βασιλιάς Πενθέας και σπαράσσεται από τις έξαλλες μαινάδες με προεξάρχουσα τη μητέρα του Αγαύη, που αδυνατεί να αναγνωρίσει τον γιο της. Στην τελευταία σωζόμενη τραγωδία ο Ευριπίδης επανέφερε στη θεατρική σκηνή τον προστάτη θεό της αρχαίας τραγωδίας και αποκάλυψε την αινιγματική φύση του.  

   Όπως προανέφερα, επειδή αυτήν την περίοδο εκπονείται μια πιο διεξοδική αναφορά στην Κρόνια λατρεία, εδώ θα αποδοθεί μια σύντομη προσοχή στους μηχανισμούς που την διέπουν, ώστε να αξιολογηθούν στοιχειωδώς οι συνέπειες τής διάχυσής της στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Γι αυτό θα παραθέσω εν τάχει κάποιες διαπιστώσεις που κάνει ο σημαντικός θρησκειολόγος Mircea Eliade στο βιβλίο του “Το Μυστήριο τής Επαναγέννησης” στο οποίο, το προτελευταίο κεφάλαιο τιτλοφορείται “Ελευσίς και τα Ελληνιστικά Μυστήρια”. Βασικά το βιβλίο αυτό αναφέρεται στις διαδικασίες τού συμβολικού θανάτου και τής αντίστοιχης επαναγέννησης στα πλαίσια τής σαμανιστικής μύησης, στην οποία επιχειρείται επίσης μια εκτενής διερεύνηση και από τον Claude Levi-Strauss στο βιβλίο του “Σαμανισμός”. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το φαινόμενο τού συμβολικού θανάτου και τής επαναγέννησης δεν απασχολούν μόνον τα μυστήρια στην περιοχή τής Ανατολικής Μεσογείου, αλλά συνιστούν προβληματική περισσότερων φιλοσοφικών τάσεων και θρησκευτικών ρευμάτων, στην βάση τελετουργιών και θεουργικών πρακτικών, που όμως δεν κινούνται όλες σε παρόμοιες κατευθύνσεις και συχνά έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο και στοχεύσεις. Ο Eliade δεν καταπιάνεται σε αυτό το βιβλίο σε μια συγκριτική αντιπαραβολή των σαμανιστικών πρακτικών, η άλλων πρακτικών που αξιοποιούν τα σύμβολα τού θανάτου και τής αναγέννησης, με τα μυστήρια στον χώρο τής Ανατολικής Μεσογείου, όπως τα μυστήρια τής Διονυσιακής και Ορφικής Λατρείας, τής Δήμητρας και τής κόρης, τής Ίσιδος, τής Αστάρτης και τής Εκάτης, τα οποία έχουν εμφανέστατη κοινή βάση και συμβολική δομή, δεδομένου, ότι για την σύγχρονη σκέψη και έρευνα, η συνεπής προσπάθεια διείσδυσης στα τελετουργικά δρώμενα αυτών των μυστηριακών λατρειών αποτελεί ταμπού, το οποίον μονίμως παρακάμπτεται με το επιχείρημα τής μη προσβασιμότητας στα εν τέλει δεδομένα. Όμως εκτιμώ, ότι αυτή η αντιπαραβολή είναι κεντρικής σημασίας για μια στοιχειώδη θρησκειολογική κατανόηση των φαινομένων, στην βάση μάλιστα, ότι το θρησκευτικό γίγνεσθαι - εμφανές και κεκαλυμμένο - συνιστά την βάση αναπαραγωγής των κοινωνιών. Το υλιστικό αφήγημα, που επιβλήθηκε από την Αναγέννηση και μετά, αποσκοπεί να περιορίσει την σημασία αυτών των δεδομένων, εντάσσοντάς τα σε πλαίσια εθνολογικών και λαογραφικών αναφορών, που σε τελευταία ανάλυση υποτίθεται ότι αφορούν κάποια είδη φολκλόρ. Αυτή η εμβάθυνση όμως, μπορεί να αποκαλύψει την αντιδιαμετρική σχέση, που έχουν οι μυστικές διδασκαλίες και πρακτικές από τις μυστικιστικές τοιαύτες. Αυτή, η σκοπίμως προωθούμενη σύγχυση, συμβαίνει με στόχο να αποκόψει τούς ανθρώπους από την ανακάλυψη και ανάπτυξη των πραγματικών εσωτερικών τους δυνάμεων, ώστε αυτοί να υποβιβαστούν πνευματικά και να καταστούν εύκολα υποχείρια τής εξουσίας. Ταυτοχρόνως ωθεί αυτούς, που διέπονται από διάθεση έρευνας και μαθητείας σε αυτούς τούς τομείς, στα κυκλώματα των αποκρυφιστών, που εκμεταλλευόμενοι μια φιλολογία των θρησκειών τής Ανατολικής Ασίας, βάσει τής γοητείας που μπορεί να εξασκεί το παράξενο, το μυστηριώδες και το υπερβατικό, ψαρεύουν ψυχές για λογαριασμό τού εωσφορισμού. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η επίσημη χριστιανική εκκλησία, ενώ εντάσσονται στην παράδοσή της πολύ αξιόλογες ενορατικές διαδικασίες, με αποκορύφωση την διδασκαλία περί Ησυχασμού τού Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά, αντιμάχεται και δυσφημίζει εκ συστήματος διαδικασίες όπως ο διαλογισμός και θέτει υπό καθεστώς διώξεων κινήσεις ζηλωτών μοναχών. Με αυτήν την πρακτική, η μετατροπή τής εκκλησίας σε καθεστωτικό θεσμό, αντί να προωθεί την πνευματική ανάταση, που είναι ο πραγματικός της προορισμός, επιβάλλει τον πνευματικό παροπλισμό. 

   Στο εν λόγω βιβλίο γράφει ο Eliade, ότι το τυπικό των μυστηρίων έχει σημαντικά κοινά στοιχεία με τελετουργικά πρωτόγονων κοινωνιών. Είναι γνωστό εξ άλλου, ότι η λατρεία των χθόνιων θεοτήτων έχει τις ρίζες της στην λεγόμενη “βλαστική λατρεία”, η λατρεία τής γης, που εκπροσωπούσε ως θεότητα η Μεγάλη Μητέρα (Γη – μήτηρ, Δη-μήτηρ) ή “Λευκή Θεά”, Λευκοθέα. (Η ονομασία αυτή ανάγεται στον λεγόμενο “Ήλιο τού Μεσονυκτίου”, που σχετίζεται με τα μυστήρια, αλλά η σχετική προσέγγιση θα γίνει στα πλαίσια τής πραγματείας). Όπως έχει αναλυθεί από τούς θρησκειολόγους και εθνολόγους, με σημαντικότερο τον George Frazer και το βιβλίο του “Ο Χρυσός Κλώνος”, η διαδικασία τής βλαστικής λατρείας καθόριζε, ότι για να καρπίσει η γη, πρέπει να πέσει σε αυτήν τον αίμα τού βασιλιά, που διέθετε ζωογόνα δύναμη, το αποκαλούμενο από αρκετές πρωτόγονες φυλές “mana“. Ο βασιλιάς καθοριζόταν για ένα χρόνο και ζούσε αυτήν την περίοδο στον ναό τής Μεγάλης Μητέρας με τούς “Εκατόνχειρες”, τις πενήντα ιέρειες τού ναού (50 χ 2 = 100). 

  Πλην όμως σύμφωνα με το τελετουργικό των μυστηρίων η κατανάλωση αίματος δεν διαθέτει μόνον αναγεννητικές ικανότητες για την καρποφορία τής φύσης, αλλά και για την αναγέννηση τού ανθρώπου. Ο μύθος τού διαμελισμού τού Διονύσου και η κατασπάραξη των μελών του από τις Μαινάδες (που παραπέμπουν όσο αφορά την προέλευση αυτού τού τελετουργικού στην περίοδο τής μητριαρχίας) δεν σταματάει εκεί. Έχει σαφή χαρακτήρα αναγεννήσεως μέσω νεκραναστάσεως, αφού ο Δίας επανασυναρμολογεί τα τμήματα τού Διονύσου και τον επαναφέρει στην ζωή. Η ονομασία Διόνυσος προέρχεται από το Δίας και το νυσός – νύσα, που σημαίνει μικρό πουλί. Άρα εδώ πρόκειται για τον μικρό Δία, ή για κάποιο παιδί, που πάτησε το τραίνο. Οι δυο απεικονίσεις ψηφιδωτών, που βρέθηκαν σε ναό αφιερωμένο στον Διόνυσο στην πόλη Νύσα κοντά στην Έφεσο είναι άκρως χαρακτηριστικά.

 

 

  "Ο Ευφρόσυνος" γράφουν οι αληταμποράδες για τον τυπάκο, που παριστάνεται να ευφραίνεται πίνοντας και τρώγοντας ψωμί, αφού προηγουμένος έχει καταντήσει πτώμα, κάτω από τα τελετουργικά εγχειρίδια. Για πιον όμως λόγο "ευφραίνεται" το πτώμα; ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΠΟΥ ΕΠΕΝΕΡΓΗΣΕ Η ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΩΣΗ. Πιο έύλογη μνεία δεν μπορεί να υπάρξει.

Και συνεχίζει ο Eliade σχετικά:

Αυτή η μυστηριακή διαδικασία επενεργεί ως κοινό χαρακτηριστικό όλων των μυστηριακών εκφάνσεων μια πνευματική ανανέωση υπό μορφή παλιγγενεσίας. Μέσω τής μυήσεως αποκτούν οι νεόφυτοι μια νέα ποιότητα ύπαρξης. Μετατρέπεται σε μια ύπαρξη παρόμοια με αυτήν των θεών. Εξισώνεται με τούς θεούς και ταυτίζεται με αυτούς. Οι έννοιες που χαρακτηρίζουν τα μυστήρια είναι η αποθέωση και η κατάκτηση τής αθανασίας...

....Ο Ύμνος στην Δήμητρα (στίχοι 480-482) διακηρύσσει ότι,

....“Ευτυχής όποιος από τούς γήινους ανθρώπους τάχει δει. Ο αμύητος όμως στα ιερά και ο αμέτοχος δεν έχει όμοια μοίρα ακόμη και νεκρός στο μουχλιασμένο σκότος”....

....“Υπό αυτό το πρίσμα η μύηση αποσκοπούσε στην απόκτηση μιας υπεράνθρωπης, ούτε λίγο ούτε λίγο πολύ παρόμοιας αυτής των θεών υπεροχής, στα πλαίσια τής μεταθανάτιας ζωής, ή και τής αθανασίας.

 Με ποιο τρόπο μεταδιδόταν, η κατά την εκτίμησή μου, απάτη τής εναπόκτησης υποτιθέμενης αθανασίας, μέσω μιας στημένης παραπλανητικής θεοψίας στους αφελείς, χώνοντάς τους ακόμη βαθύτερα μέσα στον βούρκο τού Μάτριξ, από ότι βρίσκονταν, όσοι επέλεξαν να μην μυηθούν και δένοντάς τους με φρικτούς όρκους σιωπής και ζοφερές συνέπειες στην περίπτωση παράβασης; Ο Ύμνος στην Δήμητρα δεν δίσταζε να αναφέρεται σε “όργια”, τα οποία ως γνωστόν συνδέονται με τις Μαινάδες,

“...τα πάνσεπτα όργια, που κανείς δεν πρέπει να ερευνά και να παραβαίνει ούτε να τα κοινολογεί,. Γιατί το μέγα σέβας στους θεούς δένει την γλώσσα....”

 

  

Ο Πενθέας διαμελίζεται από την Ινώ και τη μητέρα του, την Αγαύη. Αγγείο του 450 π.Χ., Μουσείο του Λούβρου. 

   Σε αυτήν την διαδικασία έχω αναφερθεί στο παρελθόν, σε περισσότερες αναρτήσεις με τις οποίες κατάθεσα τις απόψεις μου για το ζήτημα τής διμεθίλτρυπταμίνης (DMT) που είναι ισχυρότατο παραισθησιογόνα και όταν παράγεται μέσω τού αίματος, έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια να αποκαλείται αδρενόχρωμα. Περισσότερο συγκεκριμένα όμως αναφέρθηκα σχετικά σε μια μνεία τού κεφαλαίου “Περί Αναγεννητικών Θρησκειών”, που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο τού Χέγκελ “Φιλοσοφία τής Θρησκείας”. Ο εντοπισμός τού Χέγκελ, ότι πλείστες όσες θρησκείες συνδέουν το δρώμενο μιας τελετουργικής θανατώσεως με μια θεοπτία αθανασίας, με έβαλε τότε σε σκέψεις, σχετικά με τον τρόπο που μπορεί να συμβαίνουν αυτές οι διαδικασίες. Κάτω επίσης από το πρίσμα, ότι η ενασχόλησή μου με την διερεύνηση συμβόλων, τελετουργικών, αλλά και μαγικών πρακτικών, δεν περιορίζεται μόνον στην αρχαιότητα, ούτε στην γεωγραφικά περιοχή τής Μεσογείου.

    Είναι ευρέως διαδεδομένο, ότι στα μυστήρια γινόταν χρήση ψυχοτροπικών ουσιών. Κάποιοι καλοθελητές εμμένουν σε σχετικές διαδόσεις, ότι αυτά παρασκευαζόντουσαν από ένα είδος δημητριακών, προφανώς για να καλλωπίσουν το όλο αλισβερίσι. Για κάποιους δόκιμους θρησκειολόγους, ο όρος μυστήρια προέρχεται από τον προγενέστερο όρο “μυκιστήρια”, που ανάγεται στους “μύκητες”, δηλαδή σε μανιτάρια με ψυχότροπες ιδιότητες. Πλην όμως, κατά την λατρεία τού Διονύσου και των συναφών θεοτήτων γινόταν επιτόπια παρασκευή ανδρενοχρώματος με τον διαμελισμό τού θύματος. Προφανώς γι αυτήν την διαδικασία ήταν προορισμένο το ανάκτορο, που βρισκόταν μέσα στο τελεστήριο και στο οποίον, όπως γράφεται εισερχόταν μόνον ο ιεροφάντης, αποσιοπώντας το τελετουργικό θύμα. Ψάχνοντας κάποιες φωτογραφίες από τα ερείπια τού Τελεστηρίου πρόσεξα τυχαία την φωτογραφία που έπεται από μια σαρκοφάγο, που βρέθηκε σε μικρή απόσταση από αυτό.

 Και ένα απόσπασμα...

   Στο δεξιό μέρος τής παράστασης διακρίνουμε ένα φίδι ως σύμβολο των χθόνιων θεοτήτων. Ότι αυτό παρίσταται δίπλα στην Αθηνά, που είναι κατ' εξοχήν ουράνια θεότητα, αποτελεί συνειδητή παραχάραξη. Στο κέντρο παρίσταται ο Άδης, μεθυσμένος από το πιόμα του, έχοντας αφήσει το κανάτι πεσμένο στο έδαφος. Πέρα από την καθημένη Δήμητρα και την μέσω πτερών ανελθούσα Κόρη, οι αυλιστές και αρπιστές, καθότι σε κάθε θλιβερότατο δρώμενο πρέπει να καλλιεργείται εορταστική ατμόσφαιρα. Δίπλα στην όρθια μορφή, που φοράει μυητικό σκούφο και είναι εμφανώς ο ιεροφάντης, είναι γονατιστός κάποιος με ζωώδη μορφή, που περιστρέφει στα πόδια τού προηγούμενου ένα κύλινδρο. Μπορώ άνετα να υποθέσω περί τίνος πρόκειται, αλλά εφόσον το κύριο ζήτημα τής παραστάσεως βρίσκεται από την άλλη πλευρά του ιεροφάντη, δεν είναι σκόπιμο να διατυπωθούν υποθέσεις. Στην ουσία, η κύρια μορφή είναι κρεμασμένη από τούς καρπούς των χεριών και με το κεφάλι γερμένο προς κάτω και φαίνεται βάναυσα καταπονημένη. Πρόκειται για απροκάλυπτη παρασκευή αδρενοχρώματος. Οι λεγάμενοι δεν μιλάνε για τίποτε, παρόλο που ξερνάνε τα πάντα. Εκεί, που οι ψιθυρισμοί απαγορεύονται με ποινή θανάτου, τα μεγάφωνα μεταδίδουν τα πάντα σε εκκωφαντική ένταση. Έτσι συμβαίνει πάντα με την επίδειξη δύναμης στα νεκροταφεία των συμβιβασμένων.

   Μέσω των παραισθησιογόνων μπορούσαν οι μυημένοι και οι μυούμενοι να αντιλαμβάνονται τούς εκπεσόντες, που εμφανιζόντουσαν με αιθερική μορφή εκ τού μηδενός, υποδυόμενοι τους θεούς. Προς έκπληξη των νέων μυούμενων εμφανιζόταν μεταξύ των αιθερικών μορφών και αυτός που είχε θυσιαστεί θριαμβολογών. “Φάγατε το σώμα μου και ήπιατε το αίμα μου. Τώρα διαπιστώνετε, ότι αναγεννήθηκα μεταξύ των θεών, ως ανταμοιβή τής προσφοράς μου”. Ο ιεροφάντης απευθυνόταν τότε στο βαυκαλιθζόμενο πλήθος, βροντοφωνάζοντας, ότι τώρα αυτοί γνωρίζουν τα μυστικά τής ζωής και τού θανάτου και ότι δεν υπάρχει θάνατος, για όσους ακολουθούν την οδό προσφοράς και υποταγής στους θεούς. Αυτό, που δεν αντιλαμβάνονταν όμως τα μόμολα, είναι ότι οι εκπεσόντες, έχοντας αιθερική έκφανση, μπορούν να προσλαμβάνουν όποια μορφή επιθυμούν. Οπότε, αυτός που εμφανιζόταν ως αναγεννηθείς, δεν ήταν παρά ένας από την συμμορία τους.

  Σχετικά με την λατρεία τού δαίμονος Λάχη στα Ελευσίνια μυστήρια, αμέσως όταν διάβασα σχετικά στο βιβλίο τού Sommer, σχημάτισα την εντύπωση, ότι αυτός δεν μπορεί παρα να σχετίζεται με μια κάποιου είδους κλήρωση. Στο λεξικό τής αρχαίας Ελληνικής το ρήμα “λαγχάνω”, έχει βασικές ερμηνείες “λαμβάνω δια κλήρου”, “λαμβάνω ως μερίδιον”, ενώ η λέξη λάχη σημαίνει μερίδιο και η Λάχεσις ήταν μια των τριών μερών διαθέτουσα κλήρους, άρα είχε μοιραίο χαρακτήρα. Όταν κάποιος συμμετέχει σε μια κλήρωση, αυτό συνεπάγεται, οτι δυνητικά μπορεί να τού πέσει ο κλήρος, οπότε όλοι οι συμμετέχοντες πρακτικά ενέχονται σε μια διαδικασία. Κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι ο κλήρος αφορούσε αυτούς που καλούνται να προσφέρουν θύμα στις επόμενες τελετουργίες. Αν προσέξει κάποιος την σωματική διάπλαση τού θύματος στην σαρκοφάγο, φαίνεται, ότι αυτό είναι πρώιμης εφηβικής ηλικίας. Άρα, αυτός που τού έπεφτε ο κκλήρος έπρεπε είτε να προσκομίσει ένα από τα παιδιά του, είτε να εξεύρει αντί αυτού κάποιο άλλο, μέσω ενός τρόπου. Επειδή αυτή η εικασία μου δεν ήταν τεκμηριωμένη, απέφυγα να την προβάλλω. Όμως στην συνέχεια ερευνώντας, βρήκα στο βιλίο τού George Thomson, που είναι πολύ σημαντικός μελετητής τής αρχαίας Ελλάδος, με τίτλο ¨Αισχύλος και Αθήνα” την εξής πληροφορία, που παραδίδεται από τον Πλούταρχο (Πλουτάρχου “Ηθικά”, 717Α) σχετικά με την λατρεία τού Νάρκισσου στον Οχομενό:

“....Κάθε χρόνο κυνηγούνται στην εορτή οι γυναίκες τών Αγριόνων που καλούνται Ολείες από τον ιερέα τού Διονύσου με το σπαθί στο χέρι. Την γυναίκα που θα πιάσει ο ιερέας επιτρέπεται να την θανατώσει, πρακτική που εφαρμόζεται στην τώρα εποχή (1ος μΧ. Αιών) από τόν ιερά Ζόιλο.... Η κόρη τού Μινύα, βασιλέως τού Ορχομενού καταλήφθηκε μαζί με την αδελφή της από μανία για ανθρώπινο κρέας. Τότε έριξαν κλήρο και η αδελφή που τής έπεσε ο κλήρος έδωσε τον γιό της για να κατακρεουργηθεί....”

   Με όσα προηγούνται επιχειρήθηκαν να καταδειχθούν οι λόγοι, που επιβλήθηκαν οι όρκοι σιωπής, η ΟΜΕΡΤΑ, κατά την κλασσική περίοδο. Οι κύκλοι, οι οποίοι επιβάλουν στην σύγχρονη εποχή την ΟΜΕΡΤΑ, είναι μετεξέλιξη των προηγούμενων, που φθάνουν ως την αρχαιότητα, με την διαφορά ότι η κρόνια λατρεία έχει προσλάβει στην πορεία την μορφή τού εωσφορισμού. Η αναψηλάφηση αυτής τής πορείας δεν έχει νόημα να επιχειρηθεί στοιχειωδώς στα πλαίσια αυτής τής αναφοράς, διότι συντελέστηκε κυρίως σε χώρους εκτός Ελλάδος και τής μείζονος Ελληνικής παρουσίας, εφόσον το εδώ θέμα επικεντρώνεται στις παθογένειες και τις δυνατότητες τού Ελληνισμού. Το κύριο δεύτερο ερώτημα, που τέθηκε στις αρχές αυτού τού κεφαλαίου, αφορά τον βαθμό τής διάδοσης τής κρόνιας λατρείας υπό την σύγχρονη εωσφορική της έκφανση, με κύριο κοινωνικό και πολιτικό διεκπεραιωτή τις μυστικές εταιρείες και τούς από αυτές ελεγχόμενους φορείς και θεσμούς στα πλαίσια τής Ελλαδικής κοινωνίας.

   Ως απέχων με έμφαση σε τέτοιου είδους στεγανά, αλλά και διαβιώνοντας επί μισό αιώνα εκτός Ελλάδος δεν είμαι εις θέσιν να μπορώ να επισκοπώ, έστω και ως έξωθεν ευρισκόμενος αυτές τις διαδικασίες, που καλυμμένα και υπογείως διαχέονται συστηματικά ως διαβρωτικό σαράκι στην Ελλαδική κοινωνία, έχοντας στην διάθεσή τους τεράστιου όγκου και ισχύος μηχανισμούς και μέσα. Όμως, μονίμως η σκέψη και οι κοινωνικές μου δραστηριότητες προσανατολίζονται στα προβλήματα και τα δεδομένα τής Ελλάδας με ποικίλους τρόπους. Πέραν αυτού, κατά την διάρκεια των πολλαπλών επισκέψεών μου στην χώρα, προσπάθεια να εφαρμόζω πάντοτε μια οξεία παρατηρητικότητα, έναντι όσων μπορούσα να καταγράφω. Όταν επισκέπτεται κάποιος ένα χώρο κατά διαστήματα, διαθέτει το προτέρημα, έναντι αυτών που διαμένουν μονίμως εκεί, να προσλαμβάνει αμέσως τα άλματα, που λαμβάνουν χώρα στις εξελίξεις, διαδικασία που δυσχεραίνεται από μια πρόσληψη των εξελίξεων στην συνεχή ροή τους. Επί πλέον, ευρισκόμενος σε μια ηλικία προχωρημένης ωριμότητος, οι σκέψεις και ο προβληματισμός μου κατευθύνονται συνεχώς εντονότερα σε αξιολόγηση, ερμηνεία, αναμόχλευση και αποτίμηση όσων έζησα στο παρελθόν, παρά σε προσωπικά όνειρα και σχεδιασμούς για το μέλλον. Χαρακτηριστικά μπορώ να αναφέρω ένα μόνον ενδεικτικό γεγονός, ότι τον πατέρα τού Δημήτρη Λιγνάδη είχα καθηγητή στο σχολείο, εμπειρία, που με οδήγησε πρόσφατα να ξετυλίξω ένα ολόκληρο κουβάρι δεδομένων, που είχαν διαφύγει από την προσοχή μου. Μέσα από αυτό το πρίσμα, μού προξένησε φοβερή εντύπωση κατά τις μεταβάσεις μου στην Ελλάδα των τελευταίων ετών, η διαπλοκή μέρους τού άμεσου περιβάλλοντός μου, εμμέσως και αμέσως, με κρόνια κυκλώματα. Άνθρωποι που θεωρούσα αμέτοχους, διαπίστωσα, ότι ήσαν ενταγμένοι, μέσω διαδικασιών “παροχής υπηρεσιών και διευκολύνσεων” σε κυκλώματα που καθορίζουν τούς όρους επιβίωσής τους.

   Σε αυτά τα πλαίσια, έχοντας καταθέσει κάποια πρώτα ενδεικτικά στοιχεία, διότι θα ακολουθήσουν πολύ περισσότερα στα πλαίσια τής μελέτης, που βρίσκεται υπό επεξεργασία, στον δεύτερο τόμο τής οποίας θα επιχειρηθεί η αποκάλυψη τής αρχαίας Σπάρτης ως κέντρου διεκπεραίωσης τής επιβολής των κρόνιων ιερατείων στην κλασσική Ελλάδα (ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΣΚΟΠΙΜΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΣΙΩΠΗΘΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ) διαπίστωσα, ότι η κυριαρχία των κρόνιων ιερατείων είχε επιβληθεί στην κλασσική Ελλάδα σε φοβερό βαθμό. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΤΑΤΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΣΕ ΑΥΤΑ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΖΕΙ, ΠΟΥ ΕΔΡΑΣΕ ΚΑΙ ΔΡΑ, Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ, ΠΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΘΑΛΠΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΡΟΝΙΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΟΝΙΜΩΣ ΑΝΑΠΤΥΣΣΟΥΝ ΥΠΕΡΜΕΤΡΑ ΤΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΠΝΥΞΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. Κατ' αναλογίαν προς την κλασσικά περίοδο, η κυριαρχία των κρόνιων δυνάμεων στον Ελλαδικό χώρο έχει και στην σύγχρονη τεράστια ανάπτυξη. Αυτήν την κατάσταση θα επιχειρήσω να καταδείξω στην συνέχεια μέσω ενδεικτικών εκφάνσεων. Το πιο επικίνδυνο όμως όλων, είναι ότι στις πλείστες των περιπτώσεων οι λύκοι παρεμβαίνουν ενδεδυμένοι δορά προβάτων, με αποτέλεσμα να παρασύρουν πληθώρα ανθρώπων καλής θελήσεως, λόγω των ανεπαρκειών, που τούς χαρακτηρίζουν.