ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ - ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ VERSUS ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΝΑΛΙΣΜΟΣ VERSUS ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ - ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

1. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Στην προηγούμενη ανάρτηση κατατέθηκε ένα πολύ σημαντικό σχόλιο, που έθεσε κεντρικά ζητήματα, πάνω στα οποία επιθυμώ να τοποθετηθώ κάπως διεξοδικότερα, με στόχο να καταστήσω περισσότερο ευκρινή την οπτική μου στα ζητήματα που εξέθεσα, αίροντας ταυτοχρόνως τις αφορμές για να προκύψουν κάποιες παρανοήσεις σχετικά. Το σχόλιο αυτό θίγει δυο ζητήματα ιδιάζουσας αιχμής. Αφ' ενός την σχέση ατομικότητας και συλλογικότητας και αφ' εταίρου την σχέση πατερναλισμού και αυτονομίας. Παραθέτω το σχόλιο, στο οποίο αναφέρομαι: 

  Ο/Η Ανώνυμος είπε...

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα εκλαμβάνεται ως θετική η υδροχοϊκή συλλογικότητα και αρνητική η ιχθυακή ατομικότητα... ένα τρανταχτό παράδειγμα αρνητικής συλλογικότητας είναι η mass formation psychosis, που παρατηρείται έντονα στις μέρες μας... σε αντιδιαστολή, πολλές φορές η επικέντρωση στην ατομικότητα μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα ως εργασία εμβάθυνσης και προσωπικής εξισορρόπησης...

και κατι ακόμη... ποιο το νόημα σε ένα κάποιο κοσμικό σχέδιο, όπου ένας δημιουργός, ως απόλυτα τέλειο και αρμονικό ον, επιμερίζεται με σκοπό τα κομμάτια του να συνεχίζουν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, όπως λειτουργούσε αυτός ως μονάδα; δε φαίνεται να έχει και πολύ πλάκα αν οι διαιρετέοι του δεν έχουν την ελευθερία ακόμη και να αρνηθούν τον δημιουργό τους...

  Τα ζητήματα, που θέτει ο ανώνυμος φίλος θεωρώ, ότι είναι περισσότερο από εύλογα. Μια επιβεβλημένη και αναπόφευκτη μονόδρομη συλλογικότητα, έστω κι αν αυτή έχει τα καλύτερα δυνατά ελατήρια και το καλύτερο δυνατό περιεχόμενο, δεν παύει να είναι ένα είδος φυλακής, που παρακάμπτει και αναιρεί την καλώς νοούμενη ατομική συγκρότηση τού ανθρώπου. Αναιρεί την επιταγή “Σκάπτε ένδον” τού Σωκράτους, θέτοντας εκτός ζητουμένων την τελείωση της κάθε ξεχωριστής προσωπικότητος ως βασικό στόχο τού ανθρώπινου βίου, αναιρεί την διαδικασία, που ονόμασε ο Karl Gustav Jung „Individuationsprozess“, την διαδικασία δηλαδή να οικοδομήσει ο άνθρωπος μια αυτοτελή προσωπικότητα με βάση την αληθή μύχια αναζήτησή του και πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την προτροπή τού Νίτσε “Γίνε ο εαυτός σου”. Η συνάντηση με τον πραγματικό εαυτό μας είναι κατά την γνώμη μου το εν τέλει ζητούμενο τής ζωής. Η ένταξη επίσης χωρίς δυνατότητα εκφυγής σε ένα Κοσμικό Δράμα, που επινόησε και επιβάλει στα δημιουργήματά του ένας υπερκείμενος Δημιουργός, είναι επίσης ότι πιο πατερναλιστικό στανιό μπορεί να φανταστεί κάποιος και δεν διαφέρει πουθενά από αυτά, που συμβολικά προβάλλονται στην σκηνή, όταν ο “Νέο” συναντά τον “αρχιτέκτονα”, στην ταινία Μάτριξ. Όμως αυτές οι εκδοχές δεν αφορούν αυτά που θέλω να προβάλλω στο δεύτερο μέρος τής αναφοράς μου για την αστρολογία, έστω κι αν τα όσα έγραψα αφήνουν κάποια περιθώρια για να προκύψουν παρανοήσεις. Με το σχόλιό του λοιπόν ο καλός φίλος συμβάλλει στο να εμβαθύνω περισσότερο στο θέμα που έθεσα, ώστε να αποκατασταθούν οι στοιχειώδεις συνιστώσες του. Πρόκειται για ένα ζήτημα ολιστικής υφής, που η προσπάθεια να τύχει μιας επιτυχούς παράθεσης μέσα σε λίγες παραγράφους, μπορεί να οδηγήσει σε μη ηθελημένες παραμορφώσεις. Επί πλέον, η χρήση τού γλωσσικού οργάνου, σε ζητήματα που εκφεύγουν τού πάγιου εξουσιαστικού αφηγήματος, μοιραία οδηγούν σε μια παραποίηση εννοιών, από την ταλαιπωρία που έχει υποστεί αυτό το όργανο στα πλαίσια τού new speak. Όμως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, από το να αποτολμούμε προσεγγίσεις στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, θέτοντας αυτές στην κριτική θεώρηση τού δημόσιου διαλόγου. Με αυτόν τον τρόπο θέτουμε σε κίνηση την ελπίδα να αποκαθαριστούν οι έννοιες από την συστημική οξείδωση που έχουν υποστεί και να συγκροτηθούν χρήσιμες για την περαιτέρω πορεία θεωρήσεις. Πέραν αυτού η αναφορά στις παρατηρήσεις τού φίλου σχολιαστή είναι χρήσιμη και στην προσπάθεια αποσαφήνισης τού νοήματος τής αστρολογίας. Η αντίληψη, ότι οι κοσμικές επιρροές είναι ένα στενό παπούτσι, που φορέθηκε με το στανιό σε ένα υποκείμενο, που πελαγοδρομεί εντός των ορίων τού πεπρωμένου του, με τελικό έπαθλο την θέση σε πρώτο τραπέζι μπροστά στην πίστα μιας άνωθεν επιβεβλημένης ουράνιας σκλαβιάς, είναι η άποψη ακριβώς, που επιδιώκω να ανατρέψω. Αυτή η επιχειρηματολογία βρίσκεται στην βάση τής δράσης των εκπεσόντων και εάν δεν αναιρεθεί διεξοδικά και ενδελεχώς, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί επιτυχώς με γενικόλογα ευχολόγια και παράκαμψη των προκλήσεων η πρακτική τού "άρχοντος τού κόσμου τούτου" και να ανατραπεί το καθεστώς, που αυτός επιχειρεί να επιβάλλει. 

   Μέσα από αυτήν την οπτική, το συγκεκριμένο σχόλιο μού παρέχει έναυσμα να ασχοληθώ εκ νέου με κάποια ζητήματα, που αφορούν την οντολογία και την θρησκειολογία, τα οποία απασχόλησαντην σελίδα στο παρελθόν. Η αναφορά αυτή γίνεται με πρόθεση να καταθέσω με πιο ξεκάθαρο τρόπο διαπιστώσεις, που οικοδόμησα στην πορεία τού χρόνου, στην προκειμένηπερίπτωση με άξονα αναφοράς την αστρολογία, που είναι και το εν τέλει θέμα αυτής τής σειράς κειμένων. Στους τομείς τής οντολογίας καιτής θρησκειολογίας δεν έχει αποδοθεί η δέουσα προσοχή, ενώ τα κυκλώματα των εωσφοριστών διοχετεύουν έντεχνα και με ισχυρή άνωθεν υποστήριξη την προπαγάνδα τους στην κοινωνία, έχοντας σε πολύ  σημαντικό βαθμό διαμορφώσει την μέση συνείδηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτούς τούς δυο τομείς υπερβολικά αφηρημένους, εντάσσοντας την σημασία τους σε κάποιες θολές σφαίρες τής φιλοσοφικής αναζήτησης, οι οποίες δεν σχετίζονται με τα άμεσα πρακτικά προβλήματα και τις προκλήσεις τής καθημερινής ζωής. Η ενασχόληση με αυτούς τούς τομείς καταδεικνύει όμως, ότι αυτοί διέπουν αντιλήψεις, που διαμορφώνουν την βάση τής αυτογνωσίας τού κάθε ανθρώπου και την νοοτροπία, βάσει τής οποίας εντάσσει τον εαυτό του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, έστω κι αν η αντίστοιχη προπαγάνδα υποβάλλεται στις συνειδήσεις με έντεχνα, με πλάγιο τρόιπο, χωρίς αυτός να συνειδητοιποιείται άμεσα. Ένα μειονέκτημα, όσο αφορά μια συγκροτημένη και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των εξουσιαστικών εμφυτευμάτων στην μέση συνείδηση, έγγειται στο ότι, η πλειοψηφία αυτών που ασχολούνται με την οντολογία και την θρησκειολογία, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ασπάζονται κάποια δόγμα. Αλλά ακόμη και αυτοί, που έχουν υπερσκελίσει τα όποια δογματικά όρια, ανήκαν στο παρελθόν με έμφαση, ως ιδεολόγοι, σε κάποιο από αυτά, με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου εύκολη η αποκατάσταση τής οπτικής τους έξω από τα πλαίσια κάποιου οργανωμένα προωθούμενου επιρρεασμού. Έχω δηλώσει, ότι ενώ δεν ανήκω πλήρως συνειδητά σε κάποιο δόγμα, είμαι σαφώς υπέρ τής ακλόνητης Πίστεως και τής πνευματικής αναζήτησης. Όπως όμως έχει δηλώσει ο Χρήστος Γιανναράς, κάθε αναζήτηση εμπεριέχει ρίσκο. Διότι μπορεί αυτός που την ακολουθεί να βρει κάτι, ή να μην βρει. Οπότε η αμφισβήτηση και η περεταίρω έρευνα και αναζήτηση, μοιραία οδηγούν έξω από το όποιο ιδεολογικό, νοητικό ή ψυχολογικό μάντρωμα.

2. ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΑ VERSUS ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΕΝΑ ΨΕΥΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

   Γράφει σχετικά με το δίλημμα τής ατομικότητας σε αντιδιαστολή με την συλλογικότητα, το οποίο εγώ ουδέποτε πρόβαλα ως πραγματικό, έστω κι αν κάποια από αυτά που κατέθεσα στην προηγούμενη ανάρτηση, παρείχαν λαβή, για να εγκύψουν κάποιες παρανοήσεις σχετικά:

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πάντα εκλαμβάνεται ως θετική η υδροχοϊκή συλλογικότητα και αρνητική η ιχθυακή ατομικότητα...

Ο ανώνυμος φίλος, αναφερόμενος στην αντιδιαστολή τής ατομικότητας προς την συλλογικότητα, αναφερόμενος, κάνοντας χρήση μιας απρόσωπης έκφρασης σε τρίτο πρόσωπο σε τρίτο πρόσωπο προφανώς για λόγους ευγένειας, ή έστω θεωρώντας, ότι έκφρασα κάποιες γενικότερες αντιλήψεις, μού αποδίδει, ότι αξιολογώ εν γένει ως θετική την συλλογικότητα και ως αρνητική την ατομικότητα. Επί πλέον γράφει, ότι αποδίδω κατ' αποκοπήν υδροχοϊκές ιδιότητες στην συλλογικότητα και ιδιότητες, που εκφράζει το ζώδιο των Ιχθύων στην ατομικότητα. Νομίζω, ότι αυτή η αξιολόγηση δεν ανταποκρίνεται σε κατανόηση, αλλά σε παρανόηση αυτών, πού έκθεσα σχετικά, έστω κι αν εγώ ευθύνομαι, για το ότι δεν ξεκαθάρισα επαρκώς τις εκτιμήσεις μου σχετικά, δίνοντας αφορμή για να συμβούν παρανοήσεις. Επαναλαμβάνω, ότι η επανατοποθέτηση αυτών των ζητημάτων δεν γίνεται με διάθεση κριτικής στον καλό μου φίλο, τουναντίον η αμφισβήτηση, που εκδηλώνεται σε πλαίσια μιας συζήτησης συνιστά την βάση, ώστε να αποκρυσταλλωθούν περισσότερο κάποια νοήματα ενός εκάστου. Στην προηγούμενη ανάρτηση δεν αναφέρθηκα σε “υδροχοϊκή “ συλλογικότητα, αλλά σε ΜΙΑ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ, ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ  ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΝΤΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΕΚΦΟΡΑ ΤΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΖΩΔΙΟΥ. Δεδομένου, ότι τα ερεθίσματα που επενεργεί ένα ζώδιο, ποτέ δεν έχουν εν δυνάμει μονοσήμαντη εκφορά. Κάθε σοβαρό βιβλίο αστρολογίας τονίζει, ότι οι βασικοί επηρεασμοί, που χαρακτηρίζουν ένα ζώδιο, μπορούν εν δυνάμει να μετουσιώνονται από τα υποκείμενα, τόσο με θετικό, όσο και με αρνητικό τρόπο, αναλόγως τής ιδιοσυγκρασίας, των καταβολών και τής συνειδητότητας τού κάθε υποκειμένου, είτε αυτό είναι κάποιο άτομο, είτε είναι κάποια συλλογικότητα, η οποία εκδηλώνει κοινές εκφάνσεις, που προκύπτουν μέσα από ζυμώσεις, που επενεργούν άτομα ή ομάδες.

  Το ζώδιο τού Υδροχόου έχει σύμφωνα με την αστρολογία ως κυβερνήτη τον πλανήτη Ουρανό, στον οποίον αποδίδεται η επενέργεια διάθεσης για ανατροπές και ενίσχυση τής αυτονομίας της ατομικότητος. Αυτές οι ενέργειες κάθε άλλο παρά παραπέμπουν εκ προοιμίου σε συλλογικού τύπου εκφάνσεις. Αντιθέτως ο Υδροχόος θεωρείται το πλέον ιντιβιντουαλιστικό ζώδιο και όσοι γεννήθηκαν σε φάση, που βρισκόταν ο Ήλιος σε αυτό χαρακτηρίζονται στον ένα ή το άλλον βαθμό και με τον ένα ή άλλο τρόπο (ανάλογα με την εκδήλωση των λοιπόν παραγόντων), από ισχυρό προσανατολισμό στην προσωπικότητά τους, από ιδιορρυθμίες και από ανατρεπτικές διαθέσεις, οι οποίες μπορεί να εκδηλώνονται με τελείως διαφορετικούς τρόπους. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦ' ΕΑΥΤΟΥ ΟΥΤΕ ΚΑΛΕΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΕΣ, ΑΛΛΑ ΧΡΩΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΑΞΙΑΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΤΟ ΕΝΑ Ή ΑΛΛΟ, ΘΕΤΙΚΟ Ή ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΑΦΟΜΟΙΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΟΥΣΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣ, ΤΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. Το αντίστοιχο ζώδιο προς τον Υδροχόο στο Κινέζικο ωροσκόπιο θεωρείται ότι είναι η τίγρης, που πηγαίνει πάντοτε μόνη της και αποφεύγει τον κοπαδισμό. Η θετική έκφανση τής ανατροπής δεδομένων, είναι η αναζήτηση τού νέου, με την εκδήλωση εφευρετικότητας, την τάση για νέες ανακαλύψεις, την τάση για ανατροπή παρωχημένων και μη λειτουργικών καταστάσεων και θεσμών. Η θετική έκφανση τής ανατροπής χαρακτηρίζει εξίσου ένα υγιώς σκεπτόμενο και δρώντα αμφισβητία, ένα ένθερμο νεωτεριστή, που προσανατολίζεται στην επινόηση νέων συστημάτων και ιδεών, που μπορούν να προσφέρουν καλύτερα στην διεκπεραίωση αναγκών, που βρίσκονται υπό συνεχή εξέλιξη και απαιτούν νέους τρόπους προσεγγίσεων και προσαρμογή χειρισμών. Ανάλογες είναι και οι εκφάνσεις, όταν η τάση για ατομική αυτονόμηση εκδηλώνεται με θετικό και δημιουργικό τρόπο, όπως η αμφισβήτηση τής κάθε είδους χειραγώγησης, η ανατροπή πατερναλιστικών, εξουσιαστικών μοντέλων, η τάση να προσανατολίζεται κάποιος με βάση την δική και κρίση και συνείδηση, αμφισβητώντας τα έξωθεν επιβεβλημένα έτοιμα σχήματα και ιδέες, πάντοτε ελέγχοντας αυτά, όσο αφορά την αποτελεσματικότητα και την εναρμόνισή τους με την αίσθηση τού δικαίου. Ο δημιουργικός ατομισμός δεν σχετίζεται με την απολυτοποίηση τού εγώ και την μονόπλευρη ικανοποίηση των παρορμήσεών του, παραμερίζοντας τα δίκαια άλλων. Ένα τέτοιο είδος ατομισμού, δεν ενισχύει την προσωπικότητα, αλλά την παραμορφώνει και την στρεβλώνει. Αυτές οι εκδοχές αποτελούν αρνητικές εκφάνσεις τής τάσης για ενίσχυση τής ατομικότητας, που εκφράζουν οι ενέργειες τού Υδροχόου. Αντίστοιχη αρνητική εκδήλωση τής τάσης για ανατροπή, είναι οι περιπτώσεις που κάποιος γίνεται πνεύμα αντιλογίας, χωρίς να είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί την όποια άποψη, που εκπροσωπείται από άλλους, ανεξαρτήτως τής ορθότητός της. Έκφραση κακής εκδήλωσης τής τάσης για ανατροπής είναι και οι περιπτώσεις, όταν κάποιος καθίσταται ρέμπελος, αμφισβητώντας πρόσωπα και καταστάσεις σαν αυτοσκοπό, χωρίς να εξετάζει το αξιακό τους υπόβαθρο, που μπορεί να τεκμηριώνει ή να αμφισβητεί την αιτία τής ύπαρξης τους. Τέτοιου είδους πρακτικών οδηγούν στην αμφισβήτηση των παραδοσιακών δεδομένων, ασχέτως εάν αυτές συνιστούν διαχρονικές αξίες, η αποτελούν παρωχημένες αντιλήψεις, ή πρακτικές, που κάποιοι προσπαθούν να διατηρήσουν με το στανιό, μόνον για αντλούν αυτοί ατομικά ή ομαδικά οφέλη. Είναι αυτονόητο, ότι τα εξουσιαστικά συστήματα εκμεταλλεύονται την τάση για αναγκαίες ανατροπές, επιφέροντας συστηματικά σύγχηση και διεξάγοντας προπαγάνδα κατ αποκοπήν ενάντια στο "παλιό". Συγχέοντας με αυτόν τον τρόπο την ευεργετική ύπαρξη και εφαρμογή των παραδοσιακών αξιών με παροχημένα δεδομένα, που έχουν ανασταλτικό για την πρόοδο χαρακτήρα, επιχειρούν από την εποχή τής Αναγέννησης και εντεύθεν, που πέρασε η έμφαση ΄των εωσφοριστών από το συντηριτικό τάγμα των ιησουιτών στην ανατρεπτική προπαγάνδα των τεκτονικών στοών, να αποδομήσουν τον καλώς νοούμενο αξιακό ιστό των κοινωνιών, μετατρέποντας αυτές σε θέρετρα θηριωδίας, κρεπάλης και ξεπεσμού. Χαρακτηριστικό για την θετική ή αρνητική εκφορά τής ανατροπής είναι το ποίημα τού Κωνσταντίνου Καβάφη, μέσω τού οποίου αυτός καλεί άλλα να απορρίψουμε με αποφασιστικότητα και άλλα να διαφυλάξουμε με κάθε θεμιτό μέσον. 

  Η φύσις όμως ποτέ δεν προάγει την μονομέρεια. Όταν προάγει την κυριαρχία ενός συγκεκριμένου στοιχείου ή ιδιότητος, πάντοτε φροντίζει για μια εξισορρόπηση. Η μονομέρεια οδηγεί συνήθως σε υπερβολές. Για να είναι δυνατή η θετική βίωση και μετουσίωση μιας ισχυρής ιδιότητος, με τρόπο, που να οδηγεί αυτή σε θεμιτά, παραγωγικά ή δημιουργικά αποτελέσματα, είναι πρόσφορο αυτή να εκδηλώνεται εν μέρει και σε τομείς και διαδικασίες, που την εξισορροπούν, την προσγειώνουν και τής επιτρέπουν μια μίξη με αντίρροπες ιδιότητες. Στην περίπτωση τού Υδροχόου, η τάση για αυτονόμηση, χειραφέτηση και πρωτότυπες επιλογές συνδυάζεται με την τάση για ανατροπές. Η προώθηση κάθε πρωτότυπης επιλογής αμφισβητεί εκ των πραγμάτων τα πεπαλαιωμένα, που δεν ανταποκρίνονται σε νέες συνθήκες και ανάγκες. Όσο η ανατροπή συντελείται στην αμφισβήτηση υπαρχόντων εμποδίων στην προσωπική σφαίρα, διεξάγεται σε ατομική βάση. Πλην όμως, αυτό που είναι ανασταλτικό για κάθε είδους πρόοδο είναι η επιβολή μέσω θεσμών και μηχανισμών, που το κατεστημένο επιβάλει σε συλλογικό επίπεδο. Τότε η τάση για να ανατροπή υποχρεούται εκ των πραγμάτων να αποκτήσει ένα προσανατολισμό προς το συλλογικό στοιχείο. Με αυτήν την έννοια μοιραία η τάση για καλώς νοούμενη συλλογικότητα καλείται να ξεπεράσει τα στείρα όρια τού εγώ και να αποκτήσει κοινωνικό χαρακτήρα, αντανακλώντας τα ερεθίσματα που διέπουν το άτομο και σε άλλα υποκείμενα.

Ο ισχυρισμός τού καλού μου φίλου σχολιαστή ότι:

“σε αντιδιαστολή, πολλές φορές η επικέντρωση στην ατομικότητα μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα ως εργασία εμβάθυνσης και προσωπικής εξισορρόπησης... “.

είναι καθόλα θεμιτός και τον προσυπογράφω εγκάρδια. Αναμφίβολα, η ενδοσκόπηση, ως στροφή προς την εσωτερική σφαίρα, αποτελεί πάγια πρακτική κάθε πνευματικού ανθρώπου, που δεν επιθυμεί να αναλώνεται αποκλειστικά στην επιφάνεια των πραγμάτων. Η προτροπή τού Σωκράτους “σκάπτε ένδον” είναι ζωτικής σημασίας, τόσο για την ψυχική εξισορρόπηση, όσο και για επαφή με τα ανώτερα κέντρα μας και την ενεργοποίησή τους. Αναμφίβολα, ο δημόσιος βίος σημαίνει την μόνιμη πρόσληψη τής βουής, που αυτός παράγει, η οποία αποτελεί ένα είδος παρασίτων στην διαδικασία να αφουγκραστούμε με συγκεκριμένο και συστηματικό τρόπο την εσωτερική μας φωνή. Πλην όμως, αξιολογώντας αυτήν την ανάγκη τής ενδοσκόπησης μέσω τής εσωστρέφειας στα πλαίσια τής σύγχρονης εποχής, δεν αρμόζει να παραβλέπουμε, ότι ζούμε στην εποχή τής πλήρους εξατομίικευσης και αποκοπής τού εγώ από τούς ζωτικούς δεσμούς τής κοινωνικότητος. Οι εξουσιαστές επιχειρούν να μας αποκόψουν με μύριους άμεσους και έμμεσους τρόπους από οτιδήποτε συλλογικό δεν ταυτίζεται με την ψυχολογία τής γκρούπας και δεν ανταποκρίνεται στην νοοτροπία τής αγέλης. Ακόμη και ο όρος “ανοσία αγέλης, που προβάλεται σήμερα παντιόθεν κατά κόρον, υποβιβάζει την έννοια τής ανθρώπινης επαφής, σε λειτουργικά πλαίσια ζώων. Και αυτό, που διαφοροποιεί τις ανθρώπινες επαφές από τις ζωώδεις, δεν είναι οι περιορισμοί και εξαναγκαστικοί σταυλισμοί στο οποίο παχνί, αλλά η συνειδητή και φρόνιμη συμπεριφορά, με γνώμονα το ίδιον και το γενικό συμφέρον. Τα κατεστημένο στηρίζεται στην εκτίμηση, όταν μπορεί ευκολότερα να χειραγωγεί τούς ανθρώπους, όταν αυτοί είναι απομονωμένοι.. Η συνειδητή αποκοπή από την βουή τού κόσμου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ. Η ιδιωτεία είναι μια πνευματική κατάσταση και συνιστά υποβιβασμό τής συνείδησης, αποκόβοντας αυτή από τις κοινωνικές της διαστάσεις. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι προγονοί μας με τον όρο “ιδιώτης” εννοούσαν τον ηλίθιο. Όταν ένας άνθρωπος προβαίνει σε απομόνωση, με στόχο να συμμαζέψει τα τού εαυτού, ποτέ δεν αρμόζει να παρακάμπτει σε αυτήν την διαδικασία την επίγνωση, ότι αποτελεί ένα ενεργό και ζωτικό στοιχείο του συνολικού δράματος. Δεδομένου, ότι σύμφωνα με κάθε σοβαρή και άξια λόγου πνευματική οδό, ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΕΞΩ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ. Και κάθε εσωτερική ζύμωση ξεπερνά τα ατομικά όρια,. Όταν μάλιστα ένας άνθρωπος έχει κάνει σημαντικά βήματα στην οδό τής ενόρασης, τότε η εσωτερική του στροφή μπορεί να συμβάλει, στο να επενεργείται το θαυμάσιο.

  Όταν κάποιος ακολουθεί συστηματικά την εσωτερική οδό, συνήθως έρχεται σε κάποια συνάντηση με τον Ανώτερο Εαυτό και βρίσκει κάποια πράγματα. Και όσο περισσότερο ωριμάζει αυτή η διαδικασία, τόσο αυτά που εξευρίσκει φορτίζονται περισσότερο ενεργειακά και αποκτούν συγκεκριμένη μορφή και περιεχόμενο. Ακόμη και στην περίπτωση, που κάποιος είναι πλήρης αναχωρητής από τα εγκόσμια, εφ' όσον διατρίψει επαρκώς στην εσωτερική σφαίρα, ανέρχεται σε μια πνευματική κλίμακα, στα πλαίσια τής οποίας η ευαισθησία του αναπτύσσεται ραγδαία, καθότι η συνειδητότητα και η ευαισθησία είναι παράλληλες αρετές, που ενισχύουν η μια την άλλη. Σε αυτά τα πλαίσια αυξάνονται συν τοις άλλοις και οι επιγνώσεις του και η συνείδηση του ως προς το συλλογικό δράμα. Και επειδή η δημιουργία είναι προϊόν τού αληθούς Έρωτος, τότε εισερχόμενος στην ερωτική αγαλλίαση, αυτή διασπά το ατομικό του περίβλημα, προς την κατεύθυνση τού ΟΛΟΥ. Συνέπεια αυτής τής διαδικασίας είναι η αίσθηση τής ανάγκης να μεταδώσει αυτά που βρήκε σε πλαίσια μιας (ή και περισσότερων) αληθούς και ενεργού ερωτικής σχέσεως. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλάτων στον Διάλογο “Αλκιβιάδης Α¨ (πρώτος)” απευθυνόμενος στον Αλκιβιάδη: “Θέλεις να ηγηθείς τής πόλεως, άρα πρέπει να γίνεις εραστής μου, για να σού ανοίξω τον οφθαλμό”. Μεταφράζει το αντίστοιχο χωρίο, ο γερμανός “λόγιος” Schleirmacher, ως ανήκων σε ένα κοινωνικό περίγυρο, που δεν μπορούν να χωρέσουν τέτοιου νοήματα και αξίες: “Θέλεις να ηγηθείς τής πόλεως, άρα πρέπει να καθήσεις να σε αυτώσω”. (Σύμφωνα με το "nomen est omen" Schleiermacher σημαίνει κατά λέξη κατασκευαστής πέπλων). Παλαιότερα οι αληθείς ανθρώπινες σχέσεις είχαν ερωτικό χαρακτήρα, όπου ο δίδων, υπερβαίνοντας τον εαυτό του, εκχυνόταν μέσα στην ψυχή και το πνεύμα τού προσλαμβάνοντος. Τέτοιες σχέσεις στον γεωγραφικό χώρο, που άνθισε το Ελληνικό Βίωμα, ήταν οι σχέσεις μεταξύ Φιλοσόφων Διδασκάλων και Μαθητών, όπως και μεταξύ Ασκητών και Υποτακτικών. Στην Ρωσία λειτούργησαν σε παρόμοια βάση οι Στάρετς και στην Ινδία οι Γκουρού. Στην σύγχρονη εποχή, όπου ο καπιταλισμός, ως η πλέον επικίνδυνη σύγχρονη αίρεση κατά τον Χρήστο Γιανναρά έχουν εμπορευματοποιηθεί ζωτικής τομείς τής ζωής, έχει αλλοιωθεί σε σημαντικό βαθμό και η Ερωτική Πνευματική Μεταλαμπάδευση στην διαδικασία τού Φωτισμού.

 

υπό κατασκευή...