ΜΟΜΠΥ ΝΤΙΚ
Μες τις καμάρες αρχαίου ασκηταριού
που ονόμασα πενήντα χρόνια στο κουρμπέτι
αφήνω να με καίει το φως ενός κεριού
καθώς μια επιταγή ζωής πάντα μού θέτει.
Άσε να ρέει επάνω στο κορμί
τής φάλαινας τού Μόμπυ Ντικ το λίπος
καθώς το ξύλινο ποδάρι με ορμή
σπρώχνει καπούλια για να εκτιναχτεί ο μαύρος ίππος.
Σε τρικυμία άγρια ορθός βλέπε να έρχεται μπουνάτσα
την ώρα τής αντάρας και τού πανικού
σαν κυβερνήτης τού φαλαινοθηρικού
πες να σού δέσουν στο πηδάλιο τα μπράτσα.
Όρντινο δώσε στους καμακιστές
να σπεύσουνε στην πλώρη έτοιμοι για όλα
καρδιές λεπίδες μες στον κίνδυνο πιστές
όταν η βάρδια συναντά την καρμανιόλα.
Το κύτος όταν κυνηγάς
μην ψάχνεις στην ομίχλη αστρολάβο
τής θάλασσας η ειμαρμένη είναι καβγάς
έχοντας δέσει και τούς δυό σας μ΄ ένα κάβο.
Εκείνο μοναχό του θα σάς βρει
στον χώρο που απαιτεί να εξουσιάζει
κι όσοι νομίζουνε πως σε κινεί κουτό μαράζι
δεν βλέπουν ότι όλους μας ο χάρος καρτερεί.
Kι αν σάς ρουφήξει τού ύδατος καταπακτή
γραπώνοντας ενός σκαριού το σάπιο ξύλο
μονάχα ένας από σάς θα φθάσει ως την ακτή
να μεταδώσει στους επόμενους τον θρύλο.
Γιατί στην σύγκρουση πάνω στην γη
μονάχα ένας είναι δυνατόν να επικρατήσει
είτε το τέρας είτε οι κυνηγοί
νόμος σκληρός που όρισε η φύση.
Και όσοι αψηφούν τού πεπρωμένου την θηλιά
χωρίς να σκέφτονται το ξύλινο ποδάρι και την πάρτη
κλαριά θα κόψουνε από περήφανη ελιά
ξανά να φτιάξουν φυλαχτά, καμάκια και κατάρτι.
Στο έπος τής Αμερικής μπάρκαρε τώρα εσύ λοιπόν σαν νέο μέλος
γιατί ΄σαι ταξιδιάρης, όχι φυγάς
ακόμη κι αν δεν είναι φάλαινα αυτό που κυνηγάς
τράβα το φίλε ανελέητα ως το τέλος.
Στο γιουσουρούμ τού πρώτου λιμανιού
θα βρεις φυλλάδιο σε θήκη νοτισμένη
δεν είναι ημερολόγιο πλοίου ως έχουν κατά νου
μα ένα μήνυμα παλιό που εσένα περιμένει.
Είναι τα φύλλα απ' το τεφτέρι ενός θεού
που πάντα αφήνει ναυαγό να τα διασώσει
κι όσο κι αν μοιάζει φαντασίωση τρελού
το κύτος κάποιος πρώην στεριανός θα θανατώσει.
ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΠΟ ΓΡΑΝΙΤΗ
Υπάρχει μια ουράνια πολιτεία από γρανίτη
εκεί όπου οι άγγελοι κρατάνε δυναμίτη.
Οι άγιοι αγέλαστοι πλέκουν μακρύ χιτώνα
με φύλλα που μαράθηκαν στο ψύχος τού χειμώνα.
Όλοι φορούν ρούχα λευκά
με μια βαθιά οδύνη
που έχουν ασπρίσει τεχνητά
τις νύχτες με χλωρίνη.
Άνθη από βινύλιο
γυρεύουν το όνομά τους
και πεταλούδες νάιλον
γεύονται το άρωμά τους
Μόνιμο σπάσιμο φτερών
έχει επιβάλει η τάξη
σε κάθε άγγελο μικρό
που θέλει να πετάξει.
Θαμώνες που γονυπετείς
λουφάζουν στην μαστούρα
καθώς ο μέγας οδηγός
κραδαίνει την μαγκούρα
Λόγια παχιά μα ανήμπορα
να φθάσουν στην ουσία
παγιδευμένα στο εγώ
δεν έχουν σημασία.
Κι εγώ κουτός κι ανόητος
στους τείχους της γραφίτης
τρέχοντας πίσω απ' την σκιά
που ρίχνει η μορφή της.
Μ΄ αυτό που μοιάζει μάταιο
μού είπε ένας γεράκος
μπορεί να γίνει σύνθημα
κι ας καταντήσεις ράκος.
Γι' αυτό μείνε ακλόνητος
και μην αλλάξεις ρώτα
γιατί η ψυχή δεν βρίσκεται
αν δεν την χάσεις πρώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου