ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΜΠΗΣ

1. Ο ΦΟΒΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ

   Κατώφλι είναι το πάτωμα τής εισόδου, που χωρίζει ένα χώρο από ένα άλλον. Πρόκειται για το πάτημα τού περάσματος από μια περιοχή στην ακόλουθη. Το μέρος, που ενώ εγκαταλείψαμε την προηγούμενη, δεν έχουμε εισέλθει στην επόμενη διαδικασία. Όταν το κατώφλι αφορά την μετάβαση σε κάτι ριζικά διαφορετικό, αποτελεί σημείο καμπής, που σπάει την αδράνεια τής συνήθειας και χαρακτηρίζεται από άγχος. Η πρόκληση μιας απότομης ανάγκης για μεγάλη προσαρμογή μπορεί να είναι παγίδα ή ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση όμως ανατρέπει την εφησύχαση, καταργώντας το δόγμα “οι άλλοι έχουν δίκιο και εγώ την ησυχία μου”. Η ανάληψη ουσιαστικής ευθύνης είναι συνυφασμένη με διακινδύνευση, γι αυτό η συγκρότησή μας μέσα στο μάτριξ έχει διαποτιστεί από ενδόμυχη τάση, άσχετα από την βαθμίδα τής κλίμακας που βρισκόμαστε, να μεταθέτουμε την τελική ευθύνη σε “αρμόδιους”. Αυτούς δηλαδή, που έχουν γαλουχηθεί και παρασκευαστεί να αναλαμβάνουν τον ρόλο τής μαριονέτας, που το παίζει κουμάντο. Μονίμως με το αζημίωτο και το ατιμώρητο. Ακόμη και στην περίπτωση, που θεωρούμε, ότι είναι αναγκαία η ανατροπή αυτού που εννοούμε ως σύστημα, τότε προστρέχουμε να συνδράμουμε και να ενταχθούμε σε οργανισμούς, που διέπονται από δόγματα και ελέγχονται και καθορίζονται από ηγεσίες. Βεβαίως υποτίθεται, ότι μάς παρέχεται η δυνατότητα να συνδιαμορφώσουμε σε πλαίσια δημοκρατικών διαδικασιών τα καθέκαστα. Ή όπως αλλιώς αυτό αποκαλείται: “Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Δηλαδή κάποιοι μάς ξεσκίζουν, μάς ρημάζουν το σπίτι και την ζωή, αλλά εμείς διατηρούμε απεριόριστο το δικαίωμα να μην τούς ξαναψηφίσουμε. Ή όπως αυτό πλασάρεται: “Η εξουσία τιμωρείται με τις εκλογές”. Εκτός και εάν τα διαπραχθέντα εγκλήματα ξεπερνούν κάποια τάξη μεγέθους, οπότε μερικοί αναλώσιμοι καταλήγουν στην φυλακή, για να δρομολογηθούν οι ακόμη πιο επιζήμιοι, μέσα στο κλίμα “δικαίωσης τού λαϊκού φρονήματος”, που επέφερε η στημένη ποινικοποίηση. Και όταν φθαρούν και οι επόμενοι, τότε εφαρμόζεται ως γνωστόν με την καλπονοθεία το “Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει”. 

    Εξ άλλου είναι αδύνατον να εντοπίσουμε αυτούς, που κινούν πραγματικά τα νήματα. Η εξουσία έχει την δομή μιας ματριόσκας, εκείνης της ξύλινης κούκλας, που όσο περισσότερο την ανοίγουμε, μέσα συναντάμε την επόμενη. Ακόμη και αυτοί που επιμένουν να ερευνούν, δεν μπορούν παρά να σταματήσουν στο όριο που ορθώνουν οι όρκοι απόλυτης σιδηράς σιωπής, που εφαρμόζουν τα μυητικά τάγματα και η απαράβατη σιωπή, που απαιτούν οι λέσχες τών υψηλά ισταμένων "ταγών". Το σύστημα είναι με τέτοιο τρόπο δομημένο, που φτάνοντας στην τελευταία κούκλα, ενώ γνωρίζουμε, ότι αυτή δεν ανοίγει, είναι προφανές, ότι περιέχει ακόμη ένα σωρό άλλες κούκλες. Και στο κέντρο της εδρεύει το ανώτατο κύκλωμα, που απεργάζεται το λεγόμενο μάστερ πλαν. Βεβαίως ορθά διακήρυξε ο Μέγας Αλέξανδρος, το “Ότι δεν λύεται, κόπτεται”. Όμως το μαχαίρι, που διαθέτει ο κάθε τυχαίος πολίτης, είναι το τραπεζομάχαιρο για να κόβει τα ψίχουλα, που τού πετάει, ή τού παρέχει το σύστημα, σύμφωνα με τον βαθμό που αυτός εντάσσεται σε αυτό. Πλην όμως, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι, “τυχαίοι πολίτες” και δεν είναι όλοι και πάντοτε ενσωματώσιμοι, παρά την αντίστοιχη δοξασία, που με κάθε δυνατό τρόπο τρόπο προσπαθεί να υποβάλει ο ισχύον κοινωνικός μύθος. Και εκεί είναι που στραβώνει η δουλειά, όταν το ξύλο τής ματριόσκας αισθάνεται την θέρμη μπροστά στο μαγκάλι. 

    Με μια σειρά περισσότερων αναρτήσεων κατέθεσα τις εκτιμήσεις μου, σχετικά με την ιστορική πορεία τής συγκρότησης μιας ομοταξίας αντιδυνάμεων, που συγκεράζουν σήμερα τις προσπάθειές τους για την ανατροπή τού πυρήνα, που συστηματικά και οργανωμένα εδώ και χιλιετίες αναπαράγουν το ισχύον σύστημα. Αυτός ο πυρήνας έχει ιερατική υφή, επενεργώντας και αναπαράγοντας σε συνθήκες αυστηρής μυστικότητας την κρόνια λατρεία. Η επιλογή τού κρόνου ως κεντρικού συμβόλου αυτής τής λατρείας γίνεται στην βάση τής εκμετάλλευσης των ενεργειών - ιδιοτήτων αυτού τού συμβόλου, που αφορούν την συντήρηση και την διατήρηση. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι αφ' εαυτού αρνητικές ή φαύλες, δεδομένου, ότι κάθε τι που υφίσταται έχει ανάγκη τής συντήρησης, ώστε να εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτοί, που κρύβονται πίσω από αυτήν την λατρεία, είναι οι εκπεσόντες δαίμονες, τούς οποίους έχω χαρακτηρίσει ως "μη οντότητες", ή "μη όντα". Αυτός ο προσδιορισμός εδράζεται στην θεολογική πραγματεία τού Αγίου Διονυσίου τού Αρεοπαγίτου, που τιτλοφορείται "Περί Θείων Ονομάτων". Σε αυτήν εξηγεί ο Άγιος, ότι το ων, η ούσα και το ον, αποτελούν από γραμματική σκοπιά μετοχές τού ρήματος "ειμί". Η μετοχή όμως στο είναι, δηλαδή στην ύπαρξη, συνιστά προϊόν τής Αγαπητικής Θείας Ενέργειας. Κατά συνέπεια, η άρνηση τής μετοχής στην Αγάπη, ως Θείος Τόπος και Τρόπος Υπάρξεως, έχει ως συνέπεια την κατάργηση τής μετοχής στο "ειμί", συνιστά δηλαδή εκούσιο αποκλεισμό από την ύπαρξη. Θα μπορούσε βέβαια να αντιτάξει κάποιος στην συγκεκριμένη επιχειρηματολογία, ότι οι εκπεσόντες, όχι μόνον υπάρχουν μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, αλλά παραυπάρχουν, στον βαθμό μάλιστα, που αυτοί καθορίζουν την διαμόρφωση τού μάτριξ, πρώτα και κύρια μέσω τού κρόνιου ιερατείου, καθώς και τον εγκλωβισμό των ανθρώπων μέσα σε αυτό.

    Η συγκεκριμένη αντίρρηση μπορεί μεν να έχει μια ρεαλιστικά αφετηρία, πλην όμως είναι και αυτή εγκλωβισμένη στην λογική που υποβάλει το μάτριξ. Διότι η ύπαρξη έχει σημείο εκκίνησης την Κοσμογονία και τέλος, δηλαδή στόχο και σκοπό, την Εσχατολογία. Η όποια ιστορία είναι μια διαδικασία, που τείνεται μεταξύ των δυο αυτών ορίων. Γι αυτόν τον λόγο η Εσχατολογία τής Πίστεως, υπέχει – πάντοτε συμφώνως προς τις εκτιμήσεις μου – απροσπέλαστο δεδομένο για την κατανόηση τής ιστορίας. Διότι η ιστορία, για ένα άνθρωπο που εμφορείται από Πίστη, δεν είναι μια απλή αλληλοδιαδοχή τυχαίων γεγονότων, που προκύπτουν συγκυριακά, ή όπως διατύπωσε ο Pierre Simon Laplace με την θεωρία τού “κοσμικού ωρολογίου” μια μηχανιστική διαδοχή καταστάσεων και γεγονότων, που εάν γνωρίζουμε τις αρχικές συνθήκες και τούς φυσικούς νόμους επ' ακριβώς, είμαστε σε θέση ανά πάσα στιγμή να προβλέψουμε την διαμόρφωσή της, αλλά και ούτε προϊόν τής σύγκρουσης κοινωνικών τάξεων, που οδηγεί νομοτελειακά από μια κατώτερη μορφή οργάνωσης τής οικονομίας και τής κοινωνίας σε κάποια ανώτερη από την προηγούμενη, όπως διατείνεται η μαρξιστική θεώρηση. Γι όσους βλέπουν βαθύτερα, με τούς οφθαλμούς τής καρδιάς, που όπως διατείνεται ο Antoine Exupery στον “Μικρό Πρίγκηπα”, είναι αυτοί που επενεργούν την όραση τού αληθούς, η ιστορία είναι διαδικασία φανερώσεως τού Πνεύματος. Όχι όμως βάσει τού νοησιαρχικού κακέκτυπου, που διατύπωσε ο σκοταδιστής μέλος των "πεφωτισμένων" Gottfried von Hegel στην “Φιλοσοφία της Ιστορίας”, ότι η υποτιθέμενη κορωνίδα τού πνεύματος είναι γερμανική σκέψη. Για όσους πετούν την λάσπη από τα μάτια τους, το Ζωοποιόν Πνεύμα είναι ο Θείος Νους, ο οποίος προσδίδει Σωτηριολογικό Νόημα στην ιστορία, στα πλαίσια αυτού, που ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αποκαλεί “Ογδόη Ημέρα τής Δημιουργίας”. Η ιστορία υφίσταται για τον θρίαμβο τού Πνεύματος, δηλαδή την επικράτηση τού Ανθρώπου. Αυτό το γνωρίζουν οι εκπεσόντες, γνωρίζουν δηλαδή ότι είναι σε εσχατολογική βάση ξοφλημένοι. Γι αυτόν τον λόγο ακριβώς, με στόχο να επιμηκύνουν κατά το δυνατόν την μη ούσα “παρουσία” τους μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι, επέλεξαν να θέσουν σε κίνηση το σύμβολο τού κρόνου. 

     Στην διαδικασία υποδούλωσης τών ανθρώπων οι κρόνιοι διαθέτουν μια σειρά σημαντικά πλεονεκτήματα.:

• Είναι υποταγμένοι και καθοδηγούνται από μη οντότητες που έχουν διάρκεια ζωής πολύ μεγαλύτερη από αυτήν των ανθρώπων. Αυτοί δεν καθίστανται αντιληπτοί από τις συνήθεις αντιληπτικές δυνατότητες των ανθρώπων. Εμφανίζονται μόνον κατά βούληση σε μυημένους, εφόσον αυτοί έχουν κάνει χρήση παραισθησιογόνων, όπως το ποτό υπό την ονομασία “εφιάλτης”, τού οποίου γινόταν χρήση σε αρχαία μυστηριακά δρώμενα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι κάποιοι φρόντισαν να αποδοθεί αυτό το όνομα στον κατ' εξοχήν προδότη. Η ετοιμολογία τού ονόματος αυτού, που παράγεται από το επί και άλτης, εικάζω ότι παραπέμπει σε άλμα, δηλαδή μετάβαση σε άλλη αντιληπτική κατάσταση. Άλλα παραισθησιογόνα ανάλογης χρήσης είναι η διμεθίλτρυπταμίνη (DMT) που αποτελεί και την ισχυρότερη ναρκωτική ουσία και το αδρενόχρωμα. Οι 4κπεσόντες διαθέτουν ισχυρότατη τεχνογνωσία, τμήματα τής οποίας μεταδίδουν σε βάση σκοπιμότητος με στόχο μόνιμα την επιβολή, την αποδόμηση και την καταστροφή των κοινωνιών στους κρόνιους. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο, που πραγματεύεται τον συσχετισμό μαγείας και επιστήμης είναι τού Lynn Thorndike το “A History of Experimental Science and Magic“, που εκδόθηκε το 1923, όταν ακόμη εγράφοντο σοβαρές πραγματείες αναφορικά με θέματα που παραμένουν σκόπιμα καλυμμένα:

  https://archive.org/details/historyofmagicex00thor/page/132/mode/2up

• Έχουν μια οργανωτική χρονική συνέχεια, στην βάση σκληρής συγκρότησης, που φθάνει ως την προϊστορία. Παρά την συχνή αλλαγή τόπου δράσης και την ποικιλόμορφη έκφανση των διαφόρων ταγμάτων, η κεντρική διοίκησή τους διεξάγεται από τούς εκπεσόντες και συνιστά πλανητικό κέντρο. Αυτή η αδιάκοπη οργανωτική συνέχεια ανοίγει δυνατότητα για πολύ μακροπρόθεσμους προγραμματισμούς, αρχειοθέτηση και μεταβίβαση γνώσεων, επεξεργασία και ανάπτυξη μεθόδων σε τρομερά μεγάλη χρονική διάρκεια με στόχο την ακραία βελτιστοποίηση, παγίωση δεδομένων σε εκπληκτικό βάθος χρόνου, ανάπτυξη μακροχρόνιων πρακτικών, που φέρνει τους μη μυημένους μπροστά σε πολύ σκληρά τετελεσμένα και την συσσώρευση αμύθητου πλούτου μέσω αδίστακτων πρακτικών. 

       Το τρίτο πλεονέκτημά τους είναι τα οι μηχανισμοί που χειρίζονται. Οι μηχανισμοί αυτοί, αν και κατά καιρούς προσαρμόζονται στις εξελίξεις εδράζονται ως στρατηγική επιλογή στο απώτερο παρελθόν, στηριζόμενοι στο φαινόμενο τής αδράνειας (υπό την φυσική έννοια, ως διατήρησης τής κινητικής κατάστασης) επενεργώντας την συνειδησιακή αδράνεια των κοινωνιών. Η συνεχής επανάληψη υποβαλλόμενων και επιβαλλόμενων μηνυμάτων, ενισχυόμενη από την τελετουργική κινητοποίηση συγκεκριμένων συμβόλων, διαμορφώνει στις κοινωνίες την αντίληψη περί αυτονόητου, που υποτίθεται ότι δεν επιδέχεται λογική αμφισβήτηση. Μέσω τής παρέμβασής τους και την στοχευμένη διοχέτευση πρακτόρων (διαδικασία “εισοδισμού”) σε πλείστες όσες θρησκευτικές κοινότητες και εξοντώνοντας από προσώπου γης θρησκείες που θεωρούν ασύμφορες, πλασάρουν την συνειδησιακή προπαρασκευή που επιλέγουν, ως απόλυτο θέσφατο, αλώνοντας το υποσυνείδητο των μαζών. Ανάγοντας τα ιερατεία τους την συγκεκριμένη προπαγάνδα σε υποτιθέμενο “θείο θέλημα” υπερφυσικών δυνάμεων, με τις οποίες κατ' ουδένα τρόπο υποτίθεται ότι μπορεί αναμετρηθούν οι ανθρώπινες δυνάμεις, διαστρεβλώνουν την έννοια τού ιερού, επιβάλλοντας στις κοινωνίες τελετουργικά δρώμενα, όπως συγκεκριμένους εορτασμούς και τελετές, που διαμορφώνουν την κοινωνική ζωή. Ελέγχοντας την κοινωνική οργάνωση, παρεμβαίνουν στην διαμόρφωση τού ψυχισμού των ανθρώπων από πολύ νεαρή ηλικία, σε φάση που διαμορφώνεται ακόμη πρωταρχικά η προσωπικότητα και η δεκτικότητα σε εξωτερικά ερεθίσματα είναι εντονότατη. Χαρακτηριστική είναι προς αυτή την κατεύθυνση η επιρροή των εκπαιδευτικών μηχανισμών που χειρίζεται το τάγμα των ιησουιτών, σε όλες τις περιοχές που επικρατεί, ή διαθέτει ισχυρές βάσεις, ο παπισμός. Δεν είναι μόνον η απόσπαση τού κοινωνικού πλούτου, η σε σημαντικό βαθμό (όχι όμως πλήρης) άλωση των θρησκειών από τα μέσα των θρησκειών, ο έλεγχος τής εκπαίδευσης, ο κατακερματισμός των κοινωνιών μέσω τού φατριασμού πολλαπλών κομμάτων, τα οποία εν πολλοίς ελέγχονται από ενιαίο κέντρο, ο κατακερματισμός τής οικουμένης μέσω τής πολύμορφης φυλετικής, θρησκευτικής και πολιτικοιδεολογικής αντιπαλότητας, που οι μηχανισμοί προπαγάνδας τους επιβάλουν. ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΜΕΣΟ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘ' ΟΛΗ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΒΙΑ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΚΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ. Προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν διαστρεβλώσει σε ακραίο βαθμό την έννοια τού πατριωτισμού και την έννοια της πολεμικής αρετής. Αυτά τα δυο εστιάζονται στην προάσπιση τής ελευθερίας. Τουναντίον ο μιλιταρισμός λειτουργεί στην βάση τής διεκπεραίωσης άνωθεν εντολών με γνώμονα την απόλυτη πειθαρχία. Επειδή όμως δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά το υλικό κίνητρο από μόνο του, δίπλα σε αυτό το δέλεαρ, τίθενται σε κίνηση η στρέβλωση τής έννοιας τού πατριωτισμού και της πολεμικής αρετής, ώστε οι ορδές των άνωθεν συγκροτημένων μακελάρηδων να εγκληματούν σα κατάσταση ιδεολογικής ύπνωσης. Οι επιθέσεις πχ. τού στρατού των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και στο Ιράκ έγιναν με το πρόσχημα τής “υπεράσπισης των αρχών τού ελευθέρου κόσμου”, την “προάσπιση ζωτικών συμφερόντων των ΗΠΑ”, την “αποσόβηση τού κινδύνου από όπλα μαζικής καταστροφής, που κατείχαν αιμοσταγείς δικτάτορες”, την “προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και άλλες χονδροειδής προφάσεις. Κατά την διάρκεια τής φεουδαρχικής περιόδου, όταν ακόμη οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί νομιμοποίησης τού ψεύδους δεν ήσαν επαρκώς εξελιγμένοι, ετέθησαν σε κίνηση ΚΑΙ ΑΠΕΔΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ τα πλέον ηλίθια επιχειρήματα. Χαρακτηριστικά, ο φρειδερίκος Β΄ νοίκιαζε τον στρατό τής πρωσίας έναντι χρηματικής αμοιβής για διεξαγωγή πολέμων, που δεν είχαν καμία σχέση με το βασίλειό του και τα γερμανικά μόμολα θεωρούσαν τιμή τους να θυσιάσουν την ζωή τους για το όποιο όφελος τού αυτοκράτορα. Καθ' όλη την διάρκεια τής ιστορίας εκδηλώθηκε αμφισβήτηση και αντιπαλότητα με διάφορες μορφές στα κρόνια ιερατεία. Αυτά όμως κατάφερναν μονίμως να πνίγουν στο αίμα κάθε ανυπότακτη πρωτοβουλία. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι η ανθρώπινη ιστορία αποτελεί αποκλειστικά μια αιματοβαμμένη ιστορία τού σκότους. ΤΟΥΝΑΝΤΙΟΝ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΑΝΘΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ, ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΥΠΟΘΑΛΨΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥ. (Όπως πχ. Στην περίπτωση της εκτέλεσης τού Σωκράτους). Συχνά απειλήθηκε η συστημική Ματριόσκα από χέρια που βάσταγαν αναμμένα σπίρτα, ή πυρακτωμένους δαυλούς. Πώς όμως συνέβη εν έτει 2015 (με αρχή τής διαδικασίας στην Συρία) να τεθεί η εν λόγω κουκλάρα μπροστά στο μαγκάλι, εντός του οποίου πολύ σύντομα αυτή θα μετατραπεί άπαξ δια παντός σε στάχτη; 

   

  2. ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ  - ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ
  

   

  

    Τα όσα προαναφέρονται για τους κρόνιους είναι λίγο πολύ γνωστό και δεν έχουν στόχο να πλατειάσω. Τα όσα προαναφέρονται για τους κρόνιους είναι λίγο πολύ γνωστöa και δεν έχουν στόχο να πλατειάσω. Η σύνοψη των πλεονεκτημάτων που διέπουν την δράση τους έγινε για να καταδειχθεί στην βάση τής λογικής συνέπειας, ποιες προϋποθέσεις είναι αναγκαίο να πληρούνται από μια σύγκλιση δυνάμεων, που θα μπορούσε να ανατρέψει την κυριαρχία, που αυτοί ασκούν σε επίπεδο εξουσίας. Αναμφίβολα αυτές οι δυνάμεις διαθέτουν εκ προοιμίου το ηθικό πλεονέκτημα. Πλην όμως στον πλανήτη που ζούμε ισχύουν δίπλα στους συμπαντικούς και φυσικοί νόμοι, οι οποίοι δεν είναι δυνατόν να καταργούνται αυτομάτως με ευχολόγια. Αυτή η διαπίστωση διόλου αποσκοπεί να μειώσει την δύναμη, που επενεργούν η προσευχή και η ενόραση. Πλην όμως, ότι λαμβάνει χώρα στα πνευματικά πεδία και στα πεδία πληροφορίας πρέπει μέσω συγκεκριμένης επαγωγής να διαχυθεί στην υλική χωροχρονική διάσταση, ώστε να πραγματοποιηθεί. Αυτό σημαίνει, ότι σε κάθε τομέα που εξασκούν πρακτικά εξουσία οι κρόνιοι, πρέπει να αντιπαρατεθούν αντίρροπες δυνάμεις, που να είναι εις θέσιν να δημιουργήσουν απτές καταστάσεις, που βήμα προς βήμα αναιρούν την κρόνια παρουσία και παρέμβαση. Αυτό ισχύει στην περίπτωση, που πράγματι αποδίδουμε στην ιστορία σωτηριολογικό νόημα, το οποίο αποκαλύπτεται και αναπτύσσεται με συγκεκριμένο τρόπο υλοποίησης στην πορεία τού χρόνου. Εάν ερμηνεύσουμε το σωτηριολογικό μήνυμα των θρησκειών με διαφορετικό τρόπο, ο οποίος ανάγει σε αχρονικές διαδικασίες, όπως στην περίπτωση τού Βουδισμού, που ευαγγελίζεται το εδώ και τώρα στην διαδικασία τού Φωτισμού με την δυνατότητα μιας ακαριαία απαλλαγής από το κάρμα, ή ερμηνεύσουμε τούς εικονισμούς τής Δευτέρας Παρουσίας, όπως αυτή περιγράφεται στην Αποκάλυψη τού Ιωάννου με φωτογραφικό τρόπο, παρακάμπτοντας την βαθιά μεν, αλλά με συγκεκριμένο τρόπο ερμηνεύσιμη, συμβολική της διάσταση, προσδίδοντάς στην Θεία Άνωθεν Παρέμβαση, απότομο, ξαφνικό και εν τέλει στιγμιαίο χαρακτήρα, τότε καταπίπτει πάσα προσπάθεια ιστορικής προσέγγισης αναφορικά με την διαδικασία αναίρεσης τού κακού. Ο Αη Γιάννης χαρακτηρίζει ως “μακάριους”, αυτούς που θα μπορέσουν να ανοίξουν το επτασφράγιστο βιβλίο τής Αποκαλύψεως, αυτούς δηλαδή που θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν με απτό, κατανοητό και συγκεκριμένο τρόπο την κωδικοποιημένη με σύμβολα Προφητεία. Ο Ιησούς Χριστός αναφερόμενος στο μήνυμα των Ευαγγελίων αναφέρει: “Πολλοί κλητοί, ολίγοι όμως εκλεκτοί”. Και εάν το μήνυμα των Ευαγγελίων απευθύνεται σε πολλούς, μεταξύ των οποίων όμως λίγοι είναι εκλεκτοί, ο όρος “μακάριοι”, στούς πνευματικούς ώμους των οποίων εναποθέτει ο Ιωάννης την πρόκληση, αλλά και το καθήκον, τής ερμηνείας των συμβολισμών τής Αποκαλύψεως, αναβιβάζει τις προϋποθέσεις σε υπερθετικό βαθμό. Πλην όμως, ο όρος “μακάριοι” από γραμματικής σκοπιάς υπέχει πληθυντικού αριθμού. Άρα πρόκειται για προσδιορισμό, που δεν αφορά τελικά αποκλειστικά ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά ένα σύνολο Πιστών μελετητών τής προφητείας, η προσπάθεια των οποίων δεν είναι διόλου αναγκαίο να συμπίπτει χρονικά. Συμφώνως προς την φρόνησή μου (ή έστω έλλειψη φρόνησης, εφόσον επιθυμείτε) επί τού προκειμένου η προσδιορισμός ανάγει σε μια αλυσίδα Πιστών, που εμφορούμενοι από το Σωτηριολογικό Νόημα τής ιστορίας και μοχθούντες για την πραγματοποίησή του, σκύβουν με ευλάβεια, ταπεινότητα και αγνότητα διαθέσεων επάνω στο κείμενο τής Προφητείας, μεταδίδοντας ο ένας στον επόμενο τα όσα δυνήθηκε να ερμηνεύσει, ως σκυτάλη στην πορεία πλήρους ερμηνείας τού κειμένου, που δώρησε ο συγγράψας στην ανθρωπότητα ΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΟ ΟΔΟΔΕΙΚΤΗ.

   Μέσα από ανάλογο πρίσμα, θεωρώ – όσο αυτό μού είναι δυνατό – επίσης την Μετάνοια και τον Φωτισμό ως διαδικασίες, που υπερβαίνουν την στιγμιαία εκδήλωση, αποτελώντας πρόκληση ζωής. Η μετουσίωση τού βίου είναι μια διαρκής ζύμωση. Όταν ερωτήθηκε ένας Ινδός Πατέρας, “πότε θα μπορούσε κάποιος να σταματήσει να προσεύχεται”, απάντησε ,“Όταν σύνολη η ζωή έχει μετατραπεί σε έκφανση προσευχής”. Αυτό είναι και το νόημα, κατά την γνώμη μου, τής παρουσίας τής ύπαρξης μέσα στον Κόσμο – κόσμημα. Πρόκειται για την Αποκάλυψη τής Χάριτος, ως εκδήλωση απροσπέλαστου Κάλλους, που δεν είναι δυνατόν να χωρέσει σε χρονικά πλαίσια. Με ανάλογο τρόπο αντιλαμβάνομαι και το Βουδιστικό "εδώ και τώρα". Πρόκειται για το σημείο εκκίνησης μιας Μεγάλης Πορείας.

    Αποδεχόμενος, λοιπόν, την Σωτηριολογική Διάσταση τής Ιστορίας, η οποία μέσα από αυτό το πρίσμα καθαγιάζεται ως Θείος Σχεδιασμός, αλλά με ταυτόχρονη συμμετοχή τού Ανθρώπου, δίπλα στον πρωταγωνιστικό ρόλο τού Πνεύματος, ας μού επιτραπεί να αναφερθώ στις αναγκαίες προϋποθέσεις, τις οποίες καλούνται να πληρούν οι Δυνάμεις, που θα αμφισβητήσουν διαχρονικά και σύντομα θα ανατρέψουν την κυριαρχία τού “άρχοντος τού κόσμου τούτου”, ως μια κυριαρχία, η οποία μπορεί μεν να εκδηλώνεται στα πλαίσια τής ιστορίας, αλλά στερείται ολοσχερώς εσχατολογικού υποβάθρου.

Αυτές οι προϋποθέσεις φρονώ ότι εστιάζονται στούς εξής τρεις τομείς:

• Την εμπεριστατωμένη αποκάλυψη τής ύπαρξης, τής δομής και των σχεδιασμών των κρονίων. Είναι αδύνατο να αντιμετωπισθεί ένας εχθρός, που βρίσκεται καλυμμένος στο απυρόβλητο και διαδίδει συστηματικά παραπληροφόρηση σχετικά με ότι τον αφορά.

• Την συγκρότηση ενός κεντρικού πυρήνα, που συνεργάζεται και συντονίζεται με άλλους πυρήνες, που λειτουργούν σε συνθήκες πλήρους εχεμύθειας, τελείως καλυμμένοι απέναντι στον κίνδυνο να γίνουν αντιληπτοί. Όταν οι αντίπαλοι δρουν σε απόλυτη συνωμοτική βάση, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν, εάν αυτοί που τους πολεμούν δεν εφαρμόζουν και αυτοί αυστηρά μέτρα απόκρυψης. Σε αυτήν την περίπτωση αποκτά ζωτική σημασία η εφαρμογή τής αρχής των πολεμικών τεχνών, που θεωρεί, ότι όταν κάποιος είναι ισχυρός αρμόζει να παρουσιάζεται προς τα έξω ως ανίσχυρος, καλλιεργόντας σκόπιμα μια ψευδή εικόνα τού δυναμικού που διαθέτει. Ο κεντρικός πυρήνας των δυνάμεων ανάσχεσης οφείλει να επεξεργασθεί ένα κατά το δυνατόν μακρόπνοο σχέδιο ανάσχεσης, με πλήρη μυστικότητα, υποβάλλοντας προς τα έξω την λανθασμένη εντύπωση, ότι η δράση, στον βαθμό που αυτή εκδηλώνεται με φανερό τρόπο, έχει τελείως διαφορετικές αφετηρίες και στοχεύσεις από τις πραγματικές. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί μια συνωμοσία με πλανητική εξάπλωση, που εξυφαίνεται στην διάρκεια χιλιετιών με σύντομο, πρόχειρο και ευκαιριακό τρόπο. Η συνεργασία των ομόθυμων δυνάμεων οφείλει στην συνέχεια να επεξεργαστεί και να θ8έσει βαθμηδόν σε πράξη ένα σχέδιο συντονισμού δραστηριοτήτων από κοινού, κατά το δυνατόν χωρίς να αποκαλύπτεται ο προϋπάρχον συντονισμός, προσδίδοντας σε κάθε μεμονωμένο βήμα την εντύπωση μεμονωμένης και μη συντονισμένης από κοινού ενέργειας. Ως επικάλυμμα μιας τέτοιας τακτικής είναι σκόπιμο να προβάλλονται πλασματικές αντιπαλότητες μεταξύ των συμβεβλημένων, ως προκάλυμμα τού συντονισμού τους.

• Την απόκτηση σημαντικής επιρροής σε μηχανισμούς άσκησης φυσικής βίας, όπως οι στρατοί, οι μυστικές υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλίας. Δεδομένου, ότι δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί με ευχολόγια η τεράστια στρατιωτική ισχύς και δύναμη πυρός, που έχουν συσσωρεύσει οι κρόνιοι με την ένταξη στις ορδές κρούσης που διαθέτουν επί πλέον κάθε μηχανισμού ρουφιάνων, ποινικού εγκλήματος και διαφθοράς. Αυτό το ζήτημα όμως χαρακτηρίζεται από μια άκρως ευαίσθητη πτυχή. Επειδή ο τελικός προγραμματισμός των κρονίων, όπως αυτός αποκαλύπτεται από την επιστολή από το 1871 του Albert Pike στον Mazzini απολήγει στην επιβολή μιας τρίτης παγκόσμιας σύρραξης, Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΑΡΟΠΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΤΡΟΠΩΣΗΣ ΤΩΝ ΚΡΟΝΙΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΕΙ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑ ΜΙΑ ΘΕΡΜΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΛΙΜΑΚΑΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ. Αυτό σημαίνει, ότι το ξεδόντιασμα των κρονίων πρέπει να γίνει με άκρα προσοχή, σταδιακά, βήμα προς βήμα, οδηγώντας τους βάσει ευφυών σχεδιασμών από παγίδα σε παγίδα. Ιδιαίτερα ευαίσθητη εκδηλώνεται η ανάγκη χειρισμού των αντιδράσεων των κρονίων, οι οποίοι δεν μπορούν να είναι εκ των προτέρων γνωστοί. Η φρόνιμη τακτική των αντιδυνάμεων πρέπει να εστιάζεται στην προσπάθεια να αντλήσουν οφέλη αυτοί από τις επιλογές τού εχθρού, οδηγώντας αυτές τις επιλογές σε επιβλαβείς ατραπούς για τον εχθρό. Οφείλουν να αποφεύγουν επισφαλείς κινήσεις, που χαρακτηρίζονται από βεβαιότητα και να μην διστάζουν να προβούν σε τακτικέ υποχωρήσεις στοχεύοντας σε μελλοντική αναδίπλωση. Άξονας τής στρατηγικής των αντιδυνάμεων είναι να περιέρχεται ο εχθρός ολοένα σε στριμώγματα, υποχρεώνοντάς των σε βεβιασμένες κινήσεις αντιπερισπασμού, που θα αποκαλύπτουν την πραγματική του δομή, τις μεθόδους και τις προθέσεις του. Η αποκάλυψη τής πραγματικής διάστασης ενός εχθρού στο ευρύ κοινό αποτελεί κεντρικό στρατηγικό στόχο, όταν αυτός έχει δράσει καλυμμένα επί πολλούς αιώνες. 

      Αναφορικά με τον κατάλογο που εξέθεσα προηγουμένως εγείρεται ένα εύλογο ερώτημα: Τελικά που έμεινε η δράση των λαών και των πολυάριθμων ευαισθητοποιημένων πολιτών, το πλήθος των οποίων συνεχώς αυξάνεται; Πρόκειται μήπως για κάποιον αμελητέο παράγοντα, ο ρόλος τού οποίου μπορεί να έχει μόνον περιθωριακό χαρακτήρα; Και μάλιστα στην τρέχουσα φάση, που οι κοινωνικές κινητοποιήσεις σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες χαρακτηρίζονται από πρωτόγνωρα πολυάριθμη συμμετοχή και αποφασιστική αγωνιστικότητα, παραλύοντας στην κυριολεξία μια σειρά τομείς, όπως μεγάλα εμπορικά λιμάνια και διαρρηγνύουν το μέτωπο των δυνάμεων καταστολής, μέσω τής συμπαράστασης κάποιου ικανού αριθμού αυτών που τα επανδρώνουν με τους διαμαρτυρόμενους πολίτες στις κινητοποιήσεις; Το ερώτημα αυτό ενώ είναι περισσότερο από εύλογο, χρήζει κατά την γνώμη μου ειδικού χειρισμού. Διότι η γενικής υφής άποψη, που επικρατεί σε πληθώρα καλών φίλων, αλλά και σε εκατομμύρια ανθρώπων καλής θελήσεως, ότι “μόνον στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να απελευθερωθούμε”, εάν παραμείνει αιωρούμενη ως γενικολογία, χωρίς να εξειδικευθεί με συγκεκριμένο ρεαλιστικό τρόπο σε δημιουργικά βάση, κινδυνεύει να παραμείνει σύνθημα χωρίς περιεχόμενο και ευσεβής πόθος χωρίς προοπτική εφαρμογής στην πράξη, παρά το ολοένα και περισσότερο διογκούμενο εύρος και βάθος των λαϊκών κινητοποιήσεων. 

   Κατ' αρχήν εάν εξετάσουμε τα μέχρι σήμερα ιστορικά πεπραγμένα, θα διαπιστώσουμε, ότι δεν υπάρχει κάποιο ιστορικό προηγούμενο να έχει απελευθερωθεί κάποιος λαός ιδίοις δυνάμεις. Πίσω από τα διάφορα επαναστατικά κινήματα πάντοτε κρυβόντουσαν διαφορετικές από την κοινωνία δυνάμεις, που δρούσαν στο όνομά της, επικαλούμενες τα δικά της συμφέρονται. Και στις περιπτώσεις επαναστατικών εξεγέρσεων και ανατροπών, κατά την διεξαγωγή τών οποίων η κοινωνία πράγματι κατάφερε να αναδειχθεί σε ιστορικό υποκείμενο τής αλλαγής, μετά την αποπεράτωση τών εξεγέρσεων αντεπαναστατικές δυνάμεις αποκτούσαν τον έλεγχο της κατάστασης, παραμερίζοντας από τούς μοχλούς των εξελίξεων αυτούς, που μόχθησαν και προέβησαν σε θυσίες για την επικράτηση ενός νέου καθεστώτος. Η παροιμιώδης φράση "η επανάσταση τρώει τα παιδιά της" αποτελεί την μόνιμη επίγνωση για την επιβολή πάσης μετεπαναστατικής Θερμιδόρ. Η διαπίστωση όμως τής μη επιτυχούς ολοκλήρωσης ή αποπεράτωσης των εκάστοτε επαναστατικών στοχεύσεων, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες και την αυτοθυσία των συμμετεχόντων σε αυτές, διόλου μειώνει, ή πολύ λιγότερο είναι ικανή για να αναστείλει την αξία και τα επιτεύγματα αυτών των επαναστάσεων. Η διελκυστίνδα των κοινωνικών συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων διαμορφώνει πάντοτε συσχετισμούς δυνάμεων, που μπορεί να αποβαίνουν προς όφελος τού κοινωνικού συνόλου και εις βάρος τής εξουσιαστικής ελίτ. Όμως αυτό, παρά την μεγάλη σημασία του, ουδέποτε υπήρξε το εν τέλει ζητούμενο. Από την στιγμή, που η αντιπαράθεση των κοινωνικών δυνάμεων δεν έφθανε ως, ή δεν επαρκούσε για την ανατροπή των κρόνιων ιερατείων, αυτά έβρισκαν πάντοτε τρόπο να αποκαταστήσουν την επικράτησή τους, οδηγώντας τις κοινωνίες μονίμως στην αλλοτρίωση, στον εξανδραποδισμό και στον όλεθρο. Με μια μοναδική εξαίρεση, η οποία στάθηκε μοιραία για την κυριαρχία των κρονίων και στην οποία θα αναφερθώ στην συνέχεια. Το συγκεκριμένο ερώτημα όμως, που παραμένει για να απαντηθεί, είναι με ποιόν τρόπο η δράση τού λαγόμενου λαϊκού παράγοντα, ή τού λεγόμενου κοινωνικού υποκειμένου, συσχετίζεται με τις τρεις προϋποθέσεις που προανέφερα και με ποιον τρόπο μπορεί συγκεκριμένα να συνδυασθεί με την δράση τους,. Δεδομένου, ότι όπως προανέφερα, η συγκρότηση τής κρόνιας επικυριαρχίας έχει τέτοια υφή και δομή, που καθιστά αδύνατη, τουλάχιστον κατά την εκτίμησή μου, την αυτόνομη απελευθέρωση των λαών σε ἀφηρημένη βάση. Αυτό δεν σημαίνει, ότι σύγκλιση δυνάμεων, που πληρεί τις τρεις προηγούμενες προϋποθέσεις βρίσκεται  εκτός τού λαού, ή είναι ξένη προς αυτόν. Τουναντίον αυτές οι δυνάμεις προάγονται από τα σπλάχνα τής κοινωνίας. Πλην όμως διαφοροποιούνται από την αφηρημένη έννοια τής κοινωνίας, ή τού λαού, διότι διέπονται από συγκεκριμένους τύπους συγκρότησης, που τούς προσδίδουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, βάσει των οποίων αυτά είναι εις θέσιν να ανταποκριθούν στις συγκεκριμένες αναγκαιότητες. Μέσα από ἐμαυτήν την οπτική, τα επί μέρους δρώντα υποκείμενα τής ανατροπής και εξόντωσης της κυριαρχίας των κρονίων, προσαρμόζονται με οργανικό τρόπο επάνω σε ένα συγκεκριμένο σκελετό, ώστε να μπορέσουν να λειτουργήσουν αποδοτικά και εύστοχα, όπως θα περιγράψω στην συνέχεια. 

 

 Το θέμα θα συνεχιστεί με το δεύτερο μέρος στην επόμενη ανάρτηση.