ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΜΠΗΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

 

3. ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ - Η ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΧΑΟΥΣ

Όπως ισχυρίστηκα στο προηγούμενο κεφάλαιο, τρεις είναι οι βασικές προϋποθέσεις για την κατάργηση τής επιβολής των εκπεσόντων:

1. Το διαχρονικό ξεσκέπασμά τους, μέσω τής διάδοσης των αντίστοιχων πληροφοριών μέσω και κυρίως ενός συνόλου ανθρώπων, που διαθέτει ανελλιπή ιστορική συνέχεια με διάρκεια ανάλογη αυτής των κρονίων, δηλαδή διάρκεια χιλιετιών

2. Την συγκρότηση σε βάση εχεμύθειας ενός πυρήνα, που εφαρμόζει σχετικά με την ύπαρξη και τις δραστηριότητές του σχολαστικά κανόνες άκρας μυστικότητος. Για να είναι αποτελεσματικός αυτός ο πυρήνας, πρέπει να έχει οργανωμένη παρουσία στην διάρκεια τουλάχιστον ενάμιση αιώνα. Αντίστοιχη πυρήνες, που συσπειρώνονται παράλληλα προς αυτόν στην πορεία τού χρόνου, πρέπει να συντονίζονται με αυτόν, αποκρύπτοντας αυτήν την διαδικασία και εκφράζοντας ως περιρρέων γενικότερος χώρος αντιπαλότητα προς τον αντίστοιχο περιρρέοντα χώρο τού κεντρικού πυρήνα.

3. Οι συντονισμένες αυτές δυνάμεις πρέπει να προωθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και αν αναπτύσσουν επιρροή με περισσότερους μηχανισμούς άσκησης φυσικής βίας,, όπως οι στρατοί, οι μυστικές υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλίας, κατά το δυνατόν σε περισσότερους γεωγραφικούς χώρους. Αυτή η εισχώρηση μπορεί να προβεί αποδοτική, εφόσον προωθείται κυρίως σε μηχανισμούς μεγάλων δυνάμεων, που διαθέτουν ισχυρό δυναμικό. Αυτή η διαδικασία πρέπει να αναπτύσσεται με μεγάλη προσοχή και να περιλαμβάνει κυρίως πρόσωπα, που υπέχουν αποφασιστικό ρόλο – κλειδί, πριν επεκταθούν σε κατώτερα στελέχη κατά την διάρκεια τής κατάλληλης φάσης, όταν πλησιάζουν χρονικά δυναμικές συγκρούσεις βάσει σχεδίου.

   Τον ρόλο τής οργανωμένης προπαρασκευής τού κοινωνικού παράγοντα και τής αξιοποίησης των αυθόρμητων εξάρσεων του, σκόπιμα δεν εντάσσω στις αναγκαίες προϋποθέσεις, παρά την τεράστια σημασία, που επιμερίζεται εκ των πραγμάτων σε αυτόν τον παράγοντα. Ο λόγος που τον εξετάζω μεμονωμένα, αφορά τον συγκυριακό χαρακτήρα του, σε αντίθεση με τούς τρεις προηγούμενους, οι οποίοι απαιτούν μακρόπνοες διαδικασίες και ζυμώσεις. Καλώς ή κακώς, ο πλατύς επηρεασμός τού κοινωνικού συνόλου διεξάγεται σε συντριπτικό βαθμό μέσα σε συνήθεις συνθήκες από τους κρόνιους. Αυτοί βάζουν σε σειρά το κοτέτσι, κάνοντας χρήση τής βίτσας και τού καλαμποκιού, βάσει τού εκάστοτε εξουσιαστικού αφηγήματος, το οποίον κατά καιρούς τροποποιούν και προσαρμόζουν. Στηριζόμενοι στούς νόμους τής κοινωνικής μηχανικής, ώστε ο ζελές τού πολιτικού, κοινωνικού και οικονομικού παραμυθιάσματος να αλλάζει συχνά χρώματα, οσμές και γεύσεις. Η σαπουνόπερα μεριμνούν να χαρακτηρίζεται από σασπένς και ιδεολογική σαντιγύ από μεταλλαγμένη σοροπάδα, ενώ οι περισσότερες σελίδες τού τσελεμεντέ περιγράφουν συνταγές για την επιτυχή χρήση τής βαζελίνης . Πάντοτε σερβίρονται ειδικές μερίδες για τούς ικανούς, δηλαδή τούς άπραγες - άρπαγες, τούς κλέφτες, τούς διεφθαρμένους και τούς μαφιόζους. Οι λαντζέρηδες βαυκαλίζονται με αισθήματα βαθιάς αυτοϊκανοποίησης, σε πλαίσια πλήρους δημοκρατίας, έχοντας όλη την άνεση να διαλέξουν από ποιον πελάτη θα φάνε τα αποφάγια, σε ποια τσέπη θα βάλουν τα χέρια τους για να σκουπίσουν τα λάδια και από ποια τουαλέτα θα διαλέξουν βούρτσα, για να βαράνε τον τέντζερη, όταν τραγουδάει ο ηγέτης. Φυσικά οι μπράβοι τού καταστήματος καθορίζουν, ποιος γελωτοποιός θα αναλάβει τον ρόλο τής αντιπολίτευσης. Και εάν ψάξει κάποιος βαθιά στο ράφι με τα καρυκεύματα, θα βρει κάποια αλατιέρα, που περιέχει ψήγματα πραγματικής καλλιτεχνικής δημιουργίας και διαφωτιστικής ενημέρωσης, ώστε να τηρούνται τα προσχήματα και να διαθέτει επίφαση το κατάστημαν. Παρ' όλα αυτά, η συντριπτική πλειοψηφία αποφεύγει αυτήν την αλατιέρα, μια και το αλάτι ανεβάζει την πίεση. Με εξαίρεση βέβαια κυρίως κάποιους κουλτουριάρηδες, που νομίζουν, ότι η αλατιέρα περιέχει ζάχαρη, με αποτέλεσμα να ρίχνουν αλάτι στους μπακλαβάδες. Εννοείται λοιπόν, ότι στο ζητούμενο τής διαπαιδαγώγησης τής κοινωνίας, οι κρόνιοι διαθέτουν μονίμως και το μαχαίρι και το πεπόνι. Υποδουλώνοντας την συνείδηση τής μεγάλης πλειψηφίας στα ένστικτα, την εξουδετερώνουν. Όμως παρ' όλα αυτά, αφήνουν μια πόρτα ανοικτή, την οποία οι ίδιοι θέλοντας και μη κατασκεύασαν, που καθιστά δυνατόν να συμβεί μια μεταστροφή τής πλειοψηφίας τής κοινωνίας, και που αυτή μπορεί να οδηγήσει σε σφοδρή δυσφορία, μαζική ανυπακοή και εξεγερσιακές διαθέσεις. Πρόκειται για την περίπτωση, που πλατειά στρώματα τής κοινωνίας αισθάνονται, ότι απειλείται άμεσα η στοιχειώδης ικανοποίηση των ενστίκτων τους. Τουτέστιν, η καταναλωτική ονείρωξη, η μάσα και ως το χειρότερο όλων η ίδια η επιβίωσή τους. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, πασχίζουν τότε οι εξουσιαστές, να περάσουν προφυλακτικά στα πόδια των ελεφάντων, που έχουν ξεχυθεί στους δρόμους. Διότι, εάν τούς πατήσουν, τούς γά.....αν. 

     Αναμφιβόλως ανέκαθεν υπάρχουν αφυπνισμένοι άνθρωποι, με ευγενικές ευαισθησίες και διάθεση ετοιμότητος, που πρεσβεύουν, ότι οι κότες μπορούν να εξεγερθούν από μόνες τους, και θεωρούν δυνατόν, ότι αυτές μπορούν να πεισθούν, ότι αφού ανατραπεί ο σταυλάρχης, θα συνεχίσει χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα η εισαγωγή καλαμποκιού από τις απέραντες φυτείες τής Ουγκάντα και η προμήθεια με ρολά κοτετσοσύρματος από τα υπερσύγχρονα μηχανουργία στις περιοχές Παπούα – Ζουλού. Αυτές ήταν και οι δικές μου πεποιθήσεις επί σειρά δεκαετιών, κατά τις οποίες όχι μόνον έχασα πλείστα όσα φτερά, αλλά μού τσάκισαν και τις φτερούγες. Τότε όμως διαπίστωσα, ότι μπορούσα έτσι να πετάω καλύτερα. Όχι όμως πηδώντας με άγριο κακάρισμα όπως πριν, αλλά πέφτοντας.... προς τα πάνω. Τότε ενδιαφέρθηκα να διακρίνω, από που προερχόταν αυτό το μυστικό πεδίο αντιβαρύτητας, που εκδηλωνόταν σε κάποιες περιοχές δίπλα στούς φράκτες τού κοτετσιού. Ψάχνοντας διέκρινα κάποια αετόπουλα, που προσποιούνταν ότι είναι κότες, ενώ μπορούσαν να πετούν πολύ ψηλά και τα οποία μού εξήγησαν, ότι ήταν παραμύθι το ψέμα που διέδιδε ο σταυλάρχης, ότι για να γεννήσουν αυγά οι κότες, έπρεπε να έχουν προηγουμένως σεξουαλική επαφή με τον κόκορα. Και με ξύπνησαν λέγοντας, ότι η διάδωση, πως “η γριά κότα έχει το ζουμί” δεν κολλάει πουθενά με αυτά που συμβαίνουν. 

   Τα συνεργεία προπαγάνδας των κρονίων ανέκαθεν προσπαθούν να πείσουν, ότι όσοι αναφέρονται σε ανατροπές και εξεγέρσεις είναι ψεκασμένοι, αιθεροβάμονες και υπερβολικά κοινωνικά επιζήμιοι, διότι το μόνον που απεργάζονται είναι το χάος, που μόνον ανούσιες καταστροφές και μάταια βάσανα μπορεί να επιφέρει στην κοινωνία. Ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, που ζούσε την βαρειά ονείρωξη ότι είναι μεγάλος επαναστάτης, είχε τονίσει απέναντι σε τέτοιου είδους επιχειρήματα μετά την ανατροπή τού Τσάρου τον Απρίλιο τού 1917: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τάξη από την αταξία, που επιβάλλει η δημιουργική επαναστατικότητα τών μαζών”. Κάνοντας αυτήν την δήλωση παρέβλεπε όμως κάποια στοιχειώδη δεδομένα τής τότε πραγματικότητας στην Ρωσία, σαν εμιγκρές, που ζούσε πολλά χρόνια στο εξωτερικό και ήταν τελείως ξεκομμένος από όσα συνέβαιναν μέσα σε αυτήν την χώρα. Μπορεί μεν να είχε τις τσέπες γεμάτες με τα τάληρα, που τού είχε παραχωρήσει ο γερμανός κάιζερ, μέσω τού Dr. Helphand ή Πάρβους, που εκτός από διπλός πράκτορας, τόσο του σιωνισμού (βλέπε Γουώλλ Στρητ), όσο και τού γερμανού υπουργού εξωτερικών Dr. Zimmermann, το έπαιζε και μπολσεβίκος, βάσει τής μυστικής συμφωνίας ξεπουλήματος τής Λετονίας, Εσθονίας και Λιθουνίας και μπορεί δε η εσωτερική κατάσταση στην Ρωσία να βρισκόταν μέσα σε μια τελείως ρευστή κατάσταση εξεγέρσεων, με κύρια αφορμή τις κακουχίες και την δυσφορία από την ανούσια για τον λαό διεξαγωγή τού Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όμως ο μπάρμπας λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο, ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί για την επίτευξη των στοχεύσεών του την όλη κατάσταση. Δυο άριστα οργανωμένοι συνωμοτικοί οργανισμοί, που διέθεταν πείρα, τεχνογνωσία και οργανωτική συνοχή δομημένη στην διάρκεια πλέον τού ενός αιώνα καιροφυλακτούσαν στα μετόπισθεν, για να εκμεταλλευθούν η κάθε μια για την προώθηση των δικών της στόχων τον επίδοξο ανθρωπάκο, που διακατεχόταν από το βαθύ πάθος αντεκδίκησης τού τσαρικού καθεστώτος για την εξόντωση τού αδελφού και τού πατέρα. Η σιωνιστική συνωμοτική ομάδα, με επικεφαλής τον Λέων Μπρόννσταιν ή “Τρότσκυ”, είχε συνασπιστεί και καθοδηγούσε την ισχυρότατη εβραϊκή οργάνωση μέσα στο εργατικό κίνημα τής Ρωσίας υπό την επωνυμία “Μπουντ” και στόχευε στην εγκαθίδρυση σε όλη την Ευρώπη ενός μονοκομματικού κράτους με μια κεντρική τράπεζα υπό την εποπτεία των Ρότσιλντ, ήταν ο πρόδρομος τού προγράμματος επιβολής τής παγκοσμιοποίησης. Από την απέναντι μεριά βρισκόταν ο κεντρικός πυρήνας, που εξασκούσε υψηλή εποπτεία στην τσαρική αστυνομία “Οχράνα”, με σημαντικότερο στέλεχός της τον μεγαλύτερο πράκτορα όλων των εποχών Ιωσήφ Τσογκασβίλι ή “Στάλιν”, που είχε προγραμματίσει την διάσωση τού τσαρικού καθεστώτος με κομμουνιστικό μανδύα, για την διάσωση τής πατρίδας, την αντιμετώπιση τού σιωνιστικού κινδύνου και την προετοιμασία της χώρας για την επιβίωση μέσα στους επόμενους δυο παγκοσμίους πολέμους, που είχαν προγραμματίσει οι κρόνιοι. Διαφωτιστές αυτής τής ομάδας, που την είχαν ενημερώσει σχετικά με τα σχέδια αυτών που αποκαλούσαν “αντίχριστα”, ήταν οι πιστοί ιερείς και μοναχοί, που λειτούργησαν ως “κόκκοι σινάπεως” στα πλαίσια τής εν πολλοίς ξιπασμένης Ρωσικής ιερατικής κοινότητος, οι οποίοι παρακολουθούσαν κατά πόδας τις συνομωσίες των κρονίων. Και οι δυο αυτοί συνωμοτική οργανισμοί χρησιμοποίησαν σαν πρωμετωπίδα την ολιγομελή ομάδα τού αφελούς Λένιν, μέχρι την εγκατάσταση τού νέου καθεστώτος, για να κλιμακώσουν στην συνέχεια τον εκατέρωθεν πόλεμο σε ανελέητη βάση, που είχε τελική έκβαση την επικράτηση τής Οχράνα. Το μεγάλο θύμα αυτής τής ιστορίας ήσαν κάποιοι αγνοί αριστεροί ιδεολόγοι, όπως οι Μπουχάριν, Κίρωφ, Τόμσκυ και αρκετοί άλλοι, που δεν ανήκαν σε καμία συνασπισμένη ομάδα και συντρίφτηκαν κάτω από τις μυλόπετρες των σκληρών και άσχετων προς τα εν τέλη κομμουνιστικά ιδεώδη πολιτικών συγκρούσεων. Δεδομένου, ότι ο κομμουνισμός, όχι ως επίφαση αλλά ως ουσία, ουδέποτε είχε παρά μικρή σχέση με οποιοδήποτε καθεστώς στη Ρωσία. Αυτά τα καθέκαστα έχω περιγράψει περιληπτικά σε προηγούμενες αναρτήσεις, επειδή σχετίζονται με την κυοφορία και εγκαθίδρυση τού φαινομένου Πούτιν, που αναδείχθηκε σε ουσιαστικό κατασκευαστή τού φέρετρου τής “νέας τάξης”, άσχετα τού ποιοι θα προσθέσουν το τελευταίο καρφί σε αυτό. Γι αυτό το θέμα έχω κάνει λίγο πιο εκτενή αναφορά σε προηγούμενες αναρτήσεις. 'Ίσως σε κάποια μελλοντική φάση μπορέσω να κάνω μια αναλυτικότερη προσέγγιση, με ειδική μνεία στον τρόπο που προωθήθηκε το σχέδιο Πούτιν από την σταλινική ομάδα, με κεντρικό διεκπεραιωτή τον Yuri Zhdanov, που ήταν για κάποιο διάστημα σύζυγος τής κόρης τού Στάλιν Σβετλάνας Αλληλούγιεβα και γιός τού Adrei Zhdanov, που είχε ορισθεί διάδοχος τού Στάλιν, αλλά απεβίωσε πριν από αυτόν. (Η αντίστοιχη θεωρία είναι τελείως προσωπική, προιόν έρευνας που μένει να ολοκληρώσω και ως εκ τούτου χωρίς άλλη επιβεβαίωση).

 

    Με το προηγούμενο ιστορικό παράδειγμα τής λεγόμενης "Μεγάλης Οκτωβριανής Επανάστασης", η οποία ήταν στην ουσία πραξικόπημα με σύμπραξη σκοπιμότητος κάποιων έντονα ετερογενών και συγκρουόμενων εν τέλει μεταξύ τους ολιγομελών ομάδων (με πολύ ισχυρό υπόβαθρο όμως στα μετόπισθεν) όπως χαρακτηριστικά δείχνει ο υπερβολικά μικρός αριθμός των νεκρών, που αριθμούσε οκτώ άτομα, κατά την διάρκεια των συγκρούσεων στην Πετρούπολη  για την προσπόρευση της εξουσίας από το κόμμα των μπολσεβίκων, ήθελα να συσχετίσω την βαρύτητα της κοινωνικής εξέγερσης σε συνδυασμό με τους τρεις άλλους βασικούς παράγοντες στην διαδικασία προετοιμασίας και διεξαγωγής μιας μεγάλης ανατροπής. Ενώ οι τρεις βασικοί παράγοντες απαιτούν από πολύ έως πάρα πολύ μακροχρόνιες ζυμώσεις, οι κοινωνικές εξεγέρσεις έχουν από χρονική σκοπιά συγκυριακό χαρακτήρα. Οπωσδήποτε η συμβολή τους είναι απαραίτητη, όμως από μόνες τους δεν μπορούν να οδηγήσουν σε αποτελέσματα διαρκείας. Στην ουσία αυτές παρέχουν το απαραίτητο πλαίσιο, ώστε να καταστεί δυνατόν να τεθούν σε κίνηση σχέδια, προγραμματισμοί και επιτελεία, που ωριμάζουν εν μέρει, άλλα σε πορεία χιλιετιών (πρώτη προϋπόθεση), άλλα σε πορεία αιώνων (δεύτρη προϋπόθεση) και άλλα σε πορεία δεκαετιών (τρίτη προϋπόθεση). Φυσικά στην όλη διαδικασία οικοδόμησης τής ανατροπής είναι απαραίτητα ο κάθε βράχος, το κάθε λιθαράκι και ο κάθε κόκκος κονιάματος, που συνεισφέρει ο κάθε καλοθελητής, αναλόγως τής θέσεώς του και τού ρόλου που τού επιμερίζει το πεπρωμένο. Όλοι είναι απαραίτητοι και καλούνται να συνεισφέρουν. Πρόκειται όμως για μια πορεία, στο τέλος τής οποίας θα χειροκροτηθούν αυτοί που θα κόψουν το νήμα των εγκαινίων, ενώ ίσως ποτέ να μην γίνουν καν γνωστοί, αυτοί που μόχθησαν για την θεμελίωση. Η αναφορά μου σε κάποιους από αυτούς στο επόμενο κεφάλαιο δεν αποσκοπεί στο να αποκατασταθεί η ιστορική μνήμη τής προσφοράς τους. Αυτοί οι ογκόλιθοι τού Πνεύματος, που τις περισσότερες φορές μόχθησαν με αποφασιστικότητα, αυταπάρνηση και το κυριότερο πίστη στην αποστολή τους, μέσα σε συνθήκες αυστηρής μυστικότητος, ώστε να περάσει απαρατήρητη η εγχείρηση τής σκυτάλης στους επόμενους, δεν έχουν ανάγκη τέτοιας συνεισφοράς από ένα ανθρωπάκο, όπως ο υποφαινόμενος. Βαθιά πεπεισμένοι για την εσχατολογική επικράτηση της προσπάθειάς τους, έλαβαν ήδη ως μέγιστη των αμοιβών την ικανοποίηση τής άνωθεν βεβαιώσεως, ότι τελικά θα επικρατήσει ο Άνθρωπος επί των τεράτων. Η αναφορά στην αδιάκοπη μεταλαμπάδευση τού μηνύματος στην ιστορική πορεία, αποσκοπεί μόνον στην ερμηνεία της τρέχουσας φάσεως, όπως ο γράφων προσπαθεί να την κατανοήσει και να την εκθέσει.

 

   Στα πλαίσια κοινωνικών εξεγέρσεων επέρχεται ένα είδους χάους, με την μορφή ρευστότητος των δεδομένων. Εάν παρομοιάσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις το όλον σύστημα με μια ράβδο, που στηρίζεται σε δύο σημεία, τότε αυτά τα στηρίγματα από σταθερά που ήσαν προηγουμένως, αποκτούν έντονη ελαστικότητα. Εάν συνυπολογιστεί στο σύστημα αυτό και η ελαστικότητα τής ίδιας τής ράβδου, τότε η παραμόρφωσή της, που επενεργούν τα φορτία, παύει να είναι υπολογίσιμη με τις απλές εξισώσεις ισορροπίας. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι το σύστημα μεταβαίνει σε κατάσταση, που δεν μπορεί να σταθμιστεί επ' ακριβώς. Η γνώση των συντελεστών ελαστικότητος στα σημεία στήριξης καθιστά πλήρως υπολογίσιμη την συμπεριφορά τού συστήματος, έστω κι αν οι αναγκαίοι υπολογισμοί έχουν πιο πολύπλοκη μορφή. Σε αυτήν την περίπτωση μπορεί τότε το καθεστώς να αφομοιώσει τούς κραδασμούς, μετατρέποντας το έργο που προκαλούν τα φορτία σε θερμότητα, που εκλύεται άσκοπα, χωρίς περαιτέρω συνέπειες. Αυτό που επενεργούν τότε οι οργανωμένες αντισυστημικές δυνάμεις, είναι μια συνεχής μεταβολή των συντελεστών στήριξης. Επειδή ο πυρήνας (τής δεύτερης προϋπόθεσης) έχει αναπτύξει κρυφές δραστηριότητες για ένα διάστημα δεκαετιών, τότε οι συντελεστές στήριξης μετατρέποντα από σταθερά σε μεταβλητά μεγέθη για το καθεστώς, οπότε τα τεφτέρια τής κοινωνικής μηχανικής καταντάνε κουρελόχαρτα. Τότε το καθεστώς χάνει τα αυγά και τα καλάθια. Ο χαοτικός χαρακτήρας πλέον τού συστήματος διέπεται από την κατάσταση, που μπορούμε να ονομάσουμε “δημιουργικό χάος”, δεδομένου ότι, αυτοί που χειρίζονται στούς συντελεστές ελαστικότητος των στηρίξεων, μπορούν να επιβάλλουν νέες ισορροπίες, όπως επιθυμούν και έχουν προσχεδιάσει. Αυτή η διαδικασία απαιτεί ιδιαίτερα ευαίσθητους και προσεκτικούς χειρισμούς, διότι υπάρχει κίνδυνος, η κυμαινόμενη ελαστικότητα των στηριγμάτων να μετατραπεί σε πλαστική. Τότε, το όλον σύστημα μετατρέπεται σε σκορδαλιά, οπότε παύουν να υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι στα πλαίσια μιας ολοκληρωτικής κατάρρευσης.  

 

  

    Σαν μια πιο παραστατική παράθεση τής άποψής μου αναφορικά με την συμμετοχή των παραγόντων στην διαδικασία τής ανατροπής, θα την περιέγραφα σαν ένα ζωγραφικό πίνακα, στην εκπόνηση τού οποίου οι θεματοφύλακες τού μηνύματος πρόσφεραν την έμπνευση τού θέματος και στερέωσαν το καναβάτσο στο ξύλινο πλαίσιο, οι κοινωνικές κινητοποιήσεις διαμορφώνουν το φόντο, η συνασπισμένη Συμμαχία επεξεργάζεται την κύρια παράσταση, τα πινέλα παρέχουν οι δυνάμεις κρούσης, ενώ την μίξη των χρωμάτων έχουν αναλάβει χιλιάδες bloggers, σχολιαστές και youtubers (μέχρι να μετακομίσουν) υποβοηθώντας την Μεγάλη Αφύπνιση.

   

 4. ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟ ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ - Η ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ ΣΤΟΝ ΣΕΡΓΙΟ ΝΕΙΛΟ

 

Η αναφορά θα συνεχιστεί στο τρίτο μέρος