25 Αυγούστου, 2015

ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΤΡΙΤΟΝ ΜΕΡΟΣ



ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

Η στασιμότητα και τα αδιέξοδα, στα οποία είχε περιέλθει το σοβιετικό καθεστώς ιδιαίτερα κατά την τελευταία φάση τής εποχής Μπρέζνιεφ, ήταν αδύνατον να μην σταθούν αφετηρία επαγρυπνήσεως για κάποιους, οι οποίοι αισθάνθηκαν ότι καλούνται να εξεύρουν λύσεις και να οριοθετήσουν διέξοδο. Γενικά από πλευράς νοοτροπίας, εκτιμώ ότι μπορούν οι ιθύνοντες τής τότε εποχής να καταταγούν σε δυο βασικές κατηγορίες: Οι πρώτη αφορά τα επαναπαυμένα στελέχη, τα οποία φρόντιζαν ως στυγνή νομενκλατούρα, εκμεταλλευόμενα την μεταπολεμική αύξηση τής ισχύος τής Ρωσίας, να εφαρμόζουν τα προνόμιά τους προς ίδιον όφελος. Η διαφθορά πολύ μεγάλου τμήματος των στελεχών τού σοβιετικού καθεστώτος και η γραφειοκρατική αντιμετώπιση όλων τών βασικών μηχανισμών και διαδικασιών από αυτούς, σε καμία περίπτωση δεν συνιστούσε ένα προσφάτως διαμορφωθέν κοινωνικό συγκρότημα. Τόσο ο τσαρισμός, όσο και ο κατ' επίφαση "κομουνιστικός" νεοτσαρισμός από διάστημα αιώνων εστηρίζοντο αρχικώς στούς Βογιάρους και στην συνέχεια στούς κομισσάριους (τουτέστιν εντεταλμένους τής εξουσίας) οι οποίοι ήσαν επέκταση τού τοποτηρητού στον αγροτικό τομέα και στούς λοιπούς τομείς τής παραγωγής και τής διοικήσεως.
Το σοβιετικό καθεστώς, ως συμμαχία κορυφής αρχικώς περισσότερων μη λαϊκών ομάδων, ήταν αδύνατον να στηριχθεί εν τέλει στον ρωσικό λαό, έστω και εάν ενίοτε επιχείρησαν οι ιθύνοντες να αξιοποιήσουν επί μπιχεβιοριστικής βάσεως αυτό που ο Λένιν είχε αποκαλέσει "δημιουργική ετοιμότητα τών μαζών". Η λεγόμενη "μεγάλη οκτωμβριανή επανάσταση" με οκτώ όλους και όλους νεκρούς στην Αγία Πετρούπολη, όπου ήτο το κέντρον τού τσαρικού καθεστώτος, κατά το πρώτο τετραήμερο τού προσπορισμού τής κρατικής εξουσίας, στάθηκε από όλες τίς πλευρές ετερόκλητων συμφερόντων, οι οποίες θα μπορούσαν να προβάλλουν αντιρρήσεις και προσκόμματα, ένα προσυμφωνημένο προνουντσιαμέντο. Τόσο η ομάδα τού ψυχάκια Λένιν με την στήριξη τού γερμανού κάιζερ, όσο και τα κυκλώματα τής Γουώλλ Στρήτ με πρώτο εντολοδόχο τον Τρότσκυ, όσο και τα παρασκήνια τής Οχράνα είχαν συμφωνήσει στην ανατροπή τής νεοσυσταθείσας Βουλής. Στα απομνημονεύματα τού τότε πρωθυπουργού Αλεξάνδρου Κερένσκυ καταγράφεται γλαφυρά μια άνευ προηγουμένου μελαγχολία σχετικά με την αστραπιαία ταχύτητα, με την οποία οι εχθροί, αλλά κυρίως οι "φίλοι" τής Δούμας επέβαλαν τον καταποντισμό της. Σε όλες τις ομάδες και τις όπισθεν δυνάμεις,  οι οποίες σκόπευαν να αναδειχθούν σε διαδόχους τούς τσαρικού καθεστώτος, ήτο προφανές, ότι η αχανής Ρωσία δεν μπορούσε να διοικηθεί παρά από ένα αυστηρά συγκεντρωτικό καθεστώς.

Πέραν τών συγκρούσεων μεταξύ αυτών των ομάδων, οι οποίες εκτυλήθησαν περισσότερο παρασκηνιακώς (στα πλαίσια τών περιώνυμων συνομωσιών τού Κρεμλίνου) χωρίς όμως να λείψουν και οι σφοδρές συγκρούσεις στο προσκήνιο, μια ήταν η κοινή συνιστώσα. Η μετοχή τού λαού στην εξουσία έπρεπε να συμβαίνει μόνο τύποις, ενώ ο κάθετος ντιριγκισμός θα μετέβαλε τούς πάντες σε ινστρούκτορες τής άνωθεν ντιρεκτίβας. Την επιβολή αυτού τού εξουσιαστικού ζουρλομανδύα είχαν φροντίσει να καθαγιάσουν προηγουμένως όλες οι μπολσεβίκικες φράξιες με την προώθηση τής θεωρίας τού λεγόμενου "δημοκρατικού συγκεντρωτισμού".

Ήδη από την εκκίνηση τής σοβιετικής εξουσίας ο πλήρης παραμερισμός τού λαϊκού παράγοντος επιβλήθηκε με το μέτρο τής στρατιωτικοποίησης τών συνδικάτων, το οποίον αναλύει διεισδυτικώς ο Κώστας Παπαϊωάννου στο έργο του "Η Γένεση τού Ολοκληρωτισμού". Συμφώνως προς τις ρυθμίσεις τού Λένιν "τα συνδικάτα έπρεπε να είναι ιμάντες μεταβίβασης τής πολιτικής τού κόμματος στις μάζες", στερώντας σε αυτά και την παραμικρή αυτονομία. Με την επικράτηση τού Στάλιν τα προνόμια τών ειδικών αυξήθηκαν ανοίγοντας περισσότερο την ψαλίδα αμοιβών στο 1:20. Ο πρώτος που καρατομήθηκε από την κεντρική επιτροπή ήταν ο Ρίκωφ, επειδή τόλμησε να αναφερθεί σε δικαιώματα των εργατών. Οι σταλινικοί διέδωσαν, ως ήτο ευνόητον, ότι αυτός αυτοκτόνησε.
Αυτά τα πλαίσια εξουσίας, τα οποία άφησαν στους εργάτες και τούς αγρότες ως μόνη ειδική πρωτοβουλία να αναδειχθούν αυτοί σε "ήρωες τής δουλειάς", στα πλαίσια τού κινήματος "Σταχάνωφ", μετέτρεψαν τα κοινωνικά υποκείμενα σε παραγωγικά δίποδα, με αποτέλεσμα να βασισθεί το καθεστώς στην αστυνόμευση, στον διοικητικό παρασιτισμό και τη διαφθορά. Έκφραση αυτής τής κατάντιας δεν ήτο μόνον η αύξηση και η παγίωση τής νομενκλατούρας, ως άρχουσας τάξεως, αλλά και ο περιώνυμος αλκοολισμός, ο οποίος σφράγισε ολόκληρη τήν σοβιετική κοινωνία, ως κοινωνία χωρίς ουσιαστικά ιδανικά και χωρίς αισιόδοξο προοπτική, παρά τις προπαγνδιστικές εξάρσεις τού καθεστώτος.

Αυτή η σκοτεινή πλευρά όμως τού σοβιετικού καθεστώτος δεν μπορεί να επικαλύψει την άλλη πλευρά του, η οποία κατά την εκτιμησή ήτο άκρως θετική:
Ο σταλινισμός έστω και εάν υπήρξε κίνημα μπάτσων και χαφιέδων με αιμοβόρα ένστικτα, δεν έπαυε να εμφορείται από αναφανδόν πατριωτισμό, στοχεύοντας στην διάσωση τής Ρωσίας από την διάλυση και την υποδούλωση, την επιβολή τών οποίων κλιμάκωναν ξένες δυνάμεις.
Εάν δεν είχε παρέμβει ο σταλινισμός, ίσως η επιβολή τής παγκόσμιας δικτατορίας, την οποίαν κλιμακώνουν οι κρόνειες ομάδες, να είχε ήδη λάβει χώρα. Εκτιμώ, από αυτήν τήν οπτική, ότι ενώ ο σταλινισμός έβλαψε βαθύτατα τα λαϊκά κινήματα, παρασύροντας πλείστα όσα σε αδιέξοδο, παρ' όλα αυτά έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα πολύ, όσο αφορά την ανανακοπή και παρεμπόδιση στα σχέδια και την πρακτική τών κρονείων. Και το βασικότερο όλων: Με αυτή την πολιτική δημιούργησε ένα εφαλτήριο, επί τού οποίου μπορούν να αναπτύξουν την άμυνά τους και την δράση τους στην σημερινή φάση άλλες δυνάμεις από αυτές τής νομενκλατούρας στην Ρωσία. Διότι όπως εντόπισα προηγουμένως, στούς κόλπους τού σοβιετικού καθεστώτος λειτούργησαν δυο διαφορετικές τάσεις, οι οποίες μπορεί μεν να μην ήσαν σαφώς ετερόκλητες, σφραγίζονται όμως ως διαδικασία ωριμάνσεως από την διφυή φύση τού σταλινισμού: Τουτέστιν αστυνομικός ολοκληρωτισμός από την μια και αποφασιστικός πατριωτισμός από την άλλη.

Σε αυτό το σημείον καθίσταται σκόπιμος ένας πολύ βασικός εντοπισμός γεωγραφικής υφής σχετικά με την γεωπολιτική καθ' εαυτήν:
Όταν μια χώρα διαθέτει τεράστια γεωγραφική έκταση δεν είναι δυνατόν μακροπροθέσμως να αποικιοποιηθεί. Είναι αδύνατον, όταν οι γεωραφικές ποσότητες το ευνοούν, να μην σχηματισθεί εντός ενός τέτοιου είδους συγκροτήματος συγκεκριμένη εθνική προοπτική. Για ποιο λόγο η πάλαι ποτέ κοσμοκράτειρα Αγγλία δημιούργησε τις ΗΠΑ και εναπόθεσε σε αυτές την επιρροή σε παγκόσμια κλίμακα, την όποιαν διέθετε; Δεν επαρκούν οι μεγάλοι στόλοι και τα γεμάτα χρυσό θησαυροφιλάκια, ώστε να υπηρετήσουν μακροπροθέσμως τις τάσεις παγκοσμίου ηγεμονίας. Απαιτείται ταυτοχρόνως μια τεράστια γεωγραφική έκταση και ένας τεράστιος πληθυσμός. Η Ρωσία μπόρεσε χάριν στην αχανή ενδοχώρα να αντέξει στην πρόκληση τού ΒΠΠ. Η δυνατότητα μεταφοράς τών βασικών μονάδων τής πολεμικής βιομηχανίας στα Ουράλια και οι τεράστιες εφεδρείες ανθρώπινου δυναμικού συνέβαλαν στο να αντέξει αυτή την καταστροφή τού Στάλινγκραντ.
Σήμερα είναι εμφανεστατον ότι μόνον οι τρεις δυνάμεις, οι οποίες διαθέτουν αυτές τις γεωπολιτικές προϋποθέσεις είναι εις θέσιν να ανταγωνιστθούν σε διεθνές επίπεδο, ωθούσες τις λοιπές σε σχέση εταίρου: Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα.

Αυτό το δεδομένο συμβάλλει στην δημιουργία κάποιων ευαίσθητων παρεξηγήσεων σε αντίστροφη βάση. Αυτές οι παραξηγήσεις αφορούν το ψυχολογικό σύνδρομο, το οποίον έχει επικρατήσει εδώ και αιώνες, ότι μια σχετικά μικρή χώρα είναι αδύνατον να χαράξει μια ενεξάρτητο πορεία και είναι εκ τών πραγμάτων υποχρεωμένη να προσάπτεται ως υποτελής σε μια ισχυρή "προστάτιδα" δύναμη.
Αυτή η νοοτροπία έχει καλλιεργηθεί σκοπίμως στον Ελληνικό λαό από καταβολής τού αγώνος για εθνική απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία.
Δεν είναι όμως σκόπιμη επί τού παρόντος η διερεύνησις αυτής τής παρεξηγήσεως. Εδώ θέλω μόνον να εντοπίσω, ότι οι ελληνόφωνοι εφοπλισταί, ως η πρώτη δύναμις τού παγκοσμίου νηολογίου, διατηρούν τον κύριο όγκο τών πλοίων τους υπό ξένη σημαία, καταδεικνύοντας ότι ουδόλως πιστεύουν στις δυνατότητες και τις προοπτικές τής Ελλάδος. Η νοοτροπία τής "ψωρικώσταινας" προωθείται με υπουλες διαδικασίες, στοχεύοντας στο να καμφθεί το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων. Παρεπιπτόντως αναφέρω - και θα επεκταθώ επ' αυτού στην συνέχεια - ότι το πρόσφατο δημοψήφισμα διεξάχθει με στόχο να επιβληθούν τα capital controlls, ώστε να αισθανθούν οι πολίτες ότι ζουν σε πλαίσια οινομικής ασφυξίας και ότι έχουν μόνη δυνατότητα επιβιώσεως στην ψωροκώσταινα να υποταχθούν στο τρίτο μνημόνιο. Αυτό που πλασαρίσθηκε πολιτικά ως έκφραση αντίστασης στούς οικονομικούς δολοφόνους δεν ήταν παρά ένα τέχνασμα με στόχο να καμφθεί πρακτικά κάθε αντίσταση.

Επανερχόμενος στο ζήτημα που ετέθει εδώ αρχικώς, θέλω να αναφερθώ στην δεύτερη τάση, η οποία σχηματίσθηκε και ωρίμασε στα πλαίσια τών ιθυνόντων τού σοβιετικού καθεστώτος, την οποία χαρακτήρισα ως πατριωτική. Τόσο η γραφειοκρατική όσο και η πατριωτική τάση εδράζοντο και αδράζονται σε ένα και το αυτό ένστικτο, το οποίο σφραγίζει όχι μόνον τον Ρωσικό λαό, αλλά τούς πάντες. Με την διαφορά ότι αυτό το ένστικτο εκδηλώνεται με τελείως διαφορετικούς τρόπους κατά περιπτώσεις. Πρόκειται για το ένστικτο τής επιβιώσεως. Ο πατέρας τής ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόυντ ανέλυσε με εξαιρετικό τρόπο, ότι όταν αυτό το ένστικτο εκφράζεται με δημιουργικό τρόπο, εκδηλώνεται ως ένστικτο τής ζωής, ή στην προωθημένη του έκφραση ως ένστικτο τού έρωτος. Όταν αυτό εκδηλώνεται διαστροφικά, προσλαμβάνει χαρακτήρα αποδομητικό, ως ένστικτο τού θανάτου.
Η Ρωσία στάθηκε ανέκαθεν μια χώρα υπό μόνιμη ξένη επιβουλή. Τόσο από δυσμάς οι τεύτονες ιππότες, όσο και από νότον τα ταταρικά και τουρκικά φύλα επιχειρούσαν μονίμως εισβολές, προβαίνοντες σε καταστροφές και λεηλασίες, με στόχο την υποδούλωση τής Ρωσίας. Γερμανικές ορδές, Ναπολέων, χιτλερικοί, Ιάπωνες, Τάταροι και λοιποί στάθηκαν υπαίτιοι να δημιουργήσουν στην ρωσική ψυχοσύνθεση το σύνδρομο τής μόνιμης απειλής. Αυτό δεν περιορίστηκε μόνο στα πλαίσια τών εξωτερικών εχθρών. Η Ρωσία ήταν ανέκαθεν ένα πολυεθνικό κράτος. Η ανάγκη να ενσωματώνονται οι γύρω περιοχές ως ζώνη προστασίας από εξωτερικές επιθέσεις οδήγησε στην λεγόμενη μεγαλορωσική νοοτροπία και πρακτική, η οποία εν πολλοίς λειτουργούσε μονομερώς προς όφελος των Ρώσων και εις βάρος των ενσωματούμενων. Αυτό είχε ως συνέπεια να ανακύπτουν συνεχώς αποσχιστικές τάσεις, οι οποίες ενέτειναν τις συγκρούσεις και όξυναν τα δεδομένα σε εθνοτικό επίπεδο. Χαρακτηριστικά αξίζει να αναφερθεί, ότι στην Ουκρανία πέθαναν από ασιτία κατά την διάρκεια τής "κολεκτιβοποίησης" 4.000.000 άνθρωποι, δεδομένο που δείχνει το βάθος τών εθνικών αντιθέσεων στην μείζονα περιοχή τής ρωσικής επιρροής.
Η αντίληψη τής εσωτερικής επιβουλής επεκτάθηκε σκοπίμως από τον τσαρισμό και τούς ιδεολογικούς μηχανισμούς προπαγάνδας του και στον ρόλο των Εβραίων. Κατά το έτος 1903 κυκλοφόρησε το περιώνυμο βιβλίο τού επισκόπου τής ρωσικής εκκλησίας Σεργίου Νείλου αναφορικά με τα λεγόμενα "Πρωτόκολα των Σοφών τής Σιών", με το οποίον εστοχοποιείτο το εβραϊκό στοιχείο ως μοχλός παγκοσμίου συνομωσίας (Επί τού θέματος των Πρωτοκόλων έχω αναφερθεί στο παρελθόν και δεν θα επεκταθώ προς ώρας).
Την πλέον εντατική βολή όμως στο να αναπτυχθούν και να παγιωθούν τα σύνδρομα απειλής στον ρωσικό ψυχισμό έδωσε ο "ψυχρός πόλεμος", με την επικράτηση τού στρατοκρατικού οικονομικού πρωτύπου στις δυτικές κοινωνίες στα πλαίσια τού λεγόμενου ύστερου καπιταλισμού. Παρά την καλλιέργεια τής προπαγάνδας περί ειρηνικής συνυπάρξεως και τις διαβουλεύσεις και συμφωνίες για τον περιορισμό τών πυρινικών εξοπλισμών στην πορεία η μέση αντίληψη στην Ρωσία αναγνώριζε στο πρόσωπο των δυτικών τον επιθετιστή. Θεωρούσε ως μόνιμο στόχο τών δυτικών δυνάμεων την ανατροπή τής "ισορροπίας τού τρόμου" σε πλαίσια, όπου αυτοί θα μπορούσαν να αναδειχθούν νικητές σε μια ολοκληρωτική σύγκρουση.

Κατά την περίοδο Μπρέζνιεφ οι γραφειοκράτες, που εκκινούντο από το ένστικτο τής ικανοποιήσεως τής γαστέρας και τής παγιώσεως ενός διεφθαρμένου εξουσιασμού, είχαν διαβρώσει ευαίσθητα την διαδικασία νομιμοποιήσεως τού καθεστώτος οδηγώντας το σύστημα σε γενική στασιμότητα, ανοίγοντας διάπλατα τις θύρες στα δυτικά πρότυπα. Οι εξεγερμένοι νεολαίοι τής δύσεως, η ποπ κουλτούρα τής αμφισβήτησης, οι ροκάδες που καλούσαν σε συναισθηματική και αισθησιακή πόση τών χυμών τής ζωής, ο καταναλωτικός καταιγισμός τού δυτικού homus catanaloticus, επενεργούσαν καταλυτική έλξη στα μέλη των κοινωνιών τής γραφειοκρατικής μπόχας. Ακόμη και τον Τσε Γκουβάρα είχαν αποσπάσει ως πρώτυπο οι χύππηδες από τούς κομουνιστές, χωρίς να τον ρωτήσουν μετά την δολοφονία του από τις κυβερνήσεις τών κρατών τους κατά πόσο αυτός συμφωνεί, βάσει τής αιτιολογίας, ότι αυτός ήταν μακρυμάλλης και ανυποχώρητος μέχρις εσχάτων.
Μέσα σε αυτά τα δυσμενή ιδεολογικά πλαίσια για το σοβιετικό στρατόπεδο η δύση είχε ξεκινήσει να το χοντραίνει. Ενθυμούμενη τον ξεπεσμένο καουμπόυ Ρόναλντ Ρήγκαν, τον ανέδειξε στην προεδρία, σηματοδοτώντας την επιστροφή στούς εξοπλισμούς τών περιστρόφων και των βερμπαλιστικών απειλών. Οι μυστικές υπηρεσίες και το Βατικανό είχαν φροντίσει προηγουμένως να ξεσπάσει η κρίση στα ναυπηγεία τής Πολωνίας, διακηρύσσοντας χωρίς ενδειασμούς, ότι ξεκινούν χορούς μέσα στον σοβιετικό αυλόγυρο.

Το πονηρό γεράκι όμως είχε υποτιμήσει για μια ακόμη φορά την πανέξυπνη αρκούδα. Μελετώντας την διαδικασία, με την οποία οι Ρώσοι πέτυχαν από τις αρχές τού '80 μέχρι σήμερα, όχι μόνον να αντιστρέψουν την ιδεολογική επέλαση τών ατλαντιστών, αλλά να τούς απογυμνώσουν ολοσχερώς ιδεολογικά, ανατρέποντας τα τότε δεδομένα σε όλους τους ευαίσθητους τομείς, διαπιστώνει, ότι εν πολλοίς οι δυτικοί δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν καν στα βασικά της σημεία την αριστοτεχνική τακτική αυτών, που είχαν θεωρήσει ξεγραμμένους, όταν διακήρυσσαν επαιρόμενοι το "τέλος τής ιστορίας".
Προσφάτως καθίσταται αντιληπτή, κυρίως μέσα από την συμφωνία τών ΗΠΑ με το Ιράν, η προσπάθεια προσαρμογής των ατλαντιστών, με στόχο να κερδίσουν χαμένο έδαφος. Όπως όμως είχε πει παλαιότερα ο Μπρετζίνσκυ: "Too late, too little...".

Και αυτή την φορά ο κλήρος έπεσε σε μπάτσο. Ένα μπάτσο όμως αλλιώτικο από τούς άλλους. Αναλογιζόμενος τον Γιούρι Αντρόπωφ έρχεται στην μνήμη μου ένας στίχος τού Γιάννη Ρίτσου: "Συμπόνεσε κανείς ένα φαρμακοποιό σε ώρα εφημερίας;". Καγκεμπίτης μεν, αλλά που διάβαζε λογοτεχνία και άκουγε τζαζ. Έτσι ανέφερε ο τύπος τής εποχής, όταν ο Αντρόπωφ εξελέγη γενικός γραμματέας. Όμως ο Αντρόπωφ δεν διάβαζε λογοτεχνία, αλλά είχε σπουδάσει λογοτεχνία. Μπορεί κάποιος να θέτει σε κίνηση τα άρματα μάχης ενάντια σε μια εξέγερση πολιτών, όπως έκανε ο Αντρόπωφ το 1956 στην Ουγγαρία και μετά να γράφει ποιήματα; Το ζώδιο των διδύμων είναι παράξενη περίπτωση. Και ποιος είναι ο ρόλος τής λογοτεχνίας στο εν λόγω σύμπλεγμα; Κάποιος, όταν προορίζεται να γίνει ανώτερο κομματικό στέλεχος, σπουδάζει οικονομία ή πολιτική. Όμως ο Αντρόπωφ δούλεψε στην Κομσομόλ, την οργάνωση τής κομματικής νεολαίας. Και οι νέοι δεν χρειάζονται μαθηματικούς τύπους, πλάνα και βεβαιότητες, αλλά ενθουσιασμό και οράματα. Τουτέστιν συναίσθημα. Και όταν προχώρησε στην κομματική ιεραρχία σπούδασε ιστορία. Διότι αυτός, ο οποίος επιθυμεί να αφήσει το συνειδητό αποτύπωμά του πάνω σε αυτήν, οφείλει να την σπουδάσει σε βάθος. Όχι ως νέος, αλλά σε συνθήκες ωριμότητος.
Το πρώτο μέτρο που θεσμοθέτησε ο Αντρόπωφ ήταν η καταπολέμηση τού αλκοολισμού. Τι σηματοδοτεί αυτό; Ότι ο γέροντας ήταν αλεπού. Το ίδιο κατέστη φανερό, με την προώθηση τού Λιγκατσώφ στο πολιτικό γραφείο. Αυτού που ανήκε στο ίδιο ζώδιο με τον Στάλιν. Τοξότης, το ζώδιο που βρίσκεται αντιδιαμετρικά στον ζωδιακό κύκλο από τούς διδύμους. Υπέρ τών μεταρρυθμίσεων ο Αντρόπωφ, εναντίον αυτών ο Λιγκατσώφ. Κάποιος, όταν προωθεί την ελεγχόμενη από αυτόν αμφισβήτησή του, δεν μπορεί παρά να αναδειχθεί σε κυρίαρχο τής διαδικασίας.
Αποκατάσταση τής διαφάνειας, καταπολέμηση τής διαφθοράς, ενίσχυση τής πρωτοβουλίας τών παραγωγικών μονάδων ήσαν οι στόχοι που διακηρύχθησαν, αλλά και επιδιώχθησαν. Η τζαζ μουσική περιέχει και κάποιον εκκεντρισμό με την άνευ όρων διεύρυνση των συνηθισμένων αρμονιών, κάποια έντονη έμφαση στο προσωπικό στοιχείο με τον αυτοσχεδιασμό. Οι δυτικοί μάλλον εκτιμούσαν, ότι πρόκειται για κάποιον τζαζίστα, όταν ο Αντρόπωφ έριχνε γροθιά στο στομάχι τής γραφειοκρατίας, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν εν τέλει τις διεργασίες. Οι επιλογές τού Αντρόπωφ έμοιαζαν να επιτίθενται στην καρδιά τού σοβιετικού συστήματος αμφισβητώντας την γραφειοκρατία. Η αξία που τούς απεδόθη ήταν προφανώς, ότι αυτές είχαν κυρίως προπαγανδιστικό περιεχόμενο, χωρίς να κατανοήσουν οι αμέτρητοι "σοβιετολόγοι" τών "δεξαμενών σκέψης" τής δύσεως, το τεράστιο άλμα, το οποίο πυροδοτούσε ο πρώην ιθύνων τής KGB με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ίσως κάποιες στιγμές ο Γιώργος να δάκρυσε διαπιστώνοντας, ότι η ανθρωπιά κάποτε χρειάζεται να διαβεί και απάνθρωπα μονοπάτια. Η Ρωσία είναι πολύ σκληρή χώρα. Οι πρίγκιπες τού Κιέβου εκχριστιανίσθησαν ταχέως, όταν τούς πλησίασαν οι Βυζαντινοί. Όμως μερικούς μήνες πριν τελούσαν ανθρωποθυσίες.
Και η γραφειοκρατία δεν συγχωρεί. Ο Αντρόπωφ πέθανε σχετικά σύντομα μετά την ανάδειξή του στην ανώτατη θέση, για τον διαδεχθεί ο άνθρωπος τής γραφειοκρατίας, το δεξί χέρι τού Μπρέζνιεφ, ο υπεύθυνός του για ζητήματα προπαγάνδας. Όμως κι ο Τσερνιένκο ήταν μια σύντομη παρένθεση. Η αναδίπλωση από το ταρακούνημα τού Αντρόπωφ ήταν τριετούς διάρκειας. Στον γεροντισμό τού Τσερνιένκο απεικονίζετο η παρωχημένη ολοκλήρωση τής γραφειοκρατικής εξουσίας. Οι βάσεις είχαν ήδη τεθεί για την έλευση τού πλέον αμείλικτα σοφιστικέ ζωδίου. Μια ανατροπή από ένα Υδροχόο αναμένουν οι πάντες. Ποιος όμως θεωρεί ανατροπέα ένα χρυσόψαρο; Οι ιχθείς διαθέτουν κάποια κοινή ιδιότητα με τούς διδύμους. Πορεύονται και αυτοί ανά δυο μαζί, ως συμβολικό ντουέτο. Πολλοί ήταν αυτοί που αναθεμάτησαν τον Μηχαήλ Γκορμπατζώφ. Όμως πέρα από τα όποια κριτήρια αξιολογήσεως ενός ηγέτου, αυτός ήταν που έκανε την μεγάλη ρωγμή, μέσα από την οποία ο Γέλτσιν υπέδειξε ως διάδοχό του τον Βλαδίμηρο Πούτιν. Όχι δεν πρόκειται για θέατρο τού παραλόγου, αλλά για υψηλή πολιτική. Η οποία καλείται να κρίνει την επιβίωση μιάς μεγάλης χώρας και αυτό που ο Στράτος Διονυσίου με πόνο ψυχής τραγούδησε: "Ζητώ ακρόαση Θεού και αλλαγή πλανήτη".



Συνεχίζεται με το τέταρτο μέρος

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μου κε Μποτίλια,

Το φαντάζομαι δυναμικότατο το 4ο μέρος, μιας και μπαίνει στον αιώνα της ρωσικής εξωστρέφειας, με επεκτατικότητα σε ενεργειακούς, οικονομικούς, γεωπολιτικούς τομείς και εδαφικές κατακτήσεις. Και το δουλεύει καλά το θέμα ο Πούτιν. Μάλιστα σήμερα υπήρξαν δημοσιεύματα που ο ίδιος φαίνεται πλέον να δίνει και θρησκευτική χροιά στον Πόλεμο που έρχεται.

Κάτι άσχετο τώρα, αλλά στο στέλνω μήπως και σου διαφύγει της προσοχής, ένα πολύ ενδιαφέρον σημερινό άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου με τίτλο ‘Εκλογές εναντίον Δημοκρατίας!’ στο οποίο εξηγεί, πολύ επιτυχημένα θα έλεγα, τι συμβαίνει στην ψυχολογία των Ελλήνων αυτή την περίοδο και γιατί λόγω αυτής της περιγραφής είναι πιθανόν να δούμε πάλι τον απατεώνα Τσίπρα πρωθυπουργό.

http://konstantakopoulos.blogspot.gr/2015/08/blog-post_27.html

Βέβαια, να προσθέσω από τη μεριά μου ότι: Ακόμα κι αν οι μεθοδεύσεις του συστήματος και οι προϋποθέσεις που θα δημιουργήσει για ένα από τα επιθυμητά του αποτελέσματα, πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων από τον ελληνικό λαό, όπως έγινε με το όχι, το σύστημα έχει πάντα την νοθεία ως ύστατη λύση.

ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Αγαπητέ φίλε Κώστα,

ορθώς διαπιστώνεις, ότι η μέχρι τώρα αναφορά στο παρόν θέμα έγινε με στόχο να τεκμηριωθεί η δυναμική, η οποία χαρακτηρίζει την περίοδο Πούτιν, όπως αυτή εκδηλώνεται στην τρέχουσα φάση. Πρόκειται - συμφώνως προς τις εκτιμήσεις μου - για την εγκαθίδρυση τελείως νέων γεωπολιτικών δεδομένων, τα οποία σε σημαντικό βαθμό διαμορφώνουν όσα διαδραματίζονται και στην Ελλάδα.
Η προσεγγίσεις τού Δημήτρη Κωνστακόπουλου, όσο αφορά τον ψυχολογικό τομέα στο κείμενο που υποδεικνύεις, είναι εμφανώς βαθυστόχαστες. Όμως, όσο αφορά την εκτίμηση των εξελίξεων, διαβλέπω ότι η φορά τους στρέφεται μάλλον σε μια διαφορετική κατεύθυνση από την επανεκλογή τού Αλέξη Τσίπρα (για λόγους που θα παραθέσω στην συνέχεια τού κειμένου). Οπωσδήποτε η καλπονοθεία συνιστά όχι μόνον μια πιθανή επιλογή για το σύστημα, αλλά όπως έχω τποθετηθεί στο παρελθόν, αποτελεί την μόνιμη πρακτική του. Όσα κοινοποιούνται ως δήθεν εκλογικό αποτέλεσμα, κατά την γνώμη μου, ποτέ δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις κάλπες. Ειδικά μετά την ανακοίνωση, ότι την εταιρεία καταμετρήσεως αγόρασε συγκρότημα τών τοκογλύφων πρίν τις προηγούμενες εκλογές, έπαψαν να ισχύουν επ' αυτού και τα προσχήματα.
Δεν θα προκαταλάβω τώρα την συγκεκριμένη εκτίμηση τών δεδομένων, ώστε αυτό να επιχειρηθεί με πιο αναλυτικό τρόπο. Η αναφορά μου στην γεωπολιτική έχει στόχο μεν τις γενικότερες εξελίξεις, αλλά αποσκοπεί και να αναπτυχθούν απόψεις αναφορικά με όσα συνέβησαν και μπορεί να συμβούν στην Ελλάδα.
Εκτιμώ, ότι στην αμέσως επόμενη φάση, στόχος τόσο των "διεθνών πολιτών" όσο και τού γερμανικού κατεστημένου είναι η περεταίρω εκλογική αποδυναμωση τών κομμάτων που κυριάχησαν, ώστε η Ελλάδα να περιέλθει ακόμη πιο κοντά στα όρια τού λεγομένου "failed state". Οι ψυχολογικοί στόχοι, στούς οποίους αναφέρεται ο Δ. κωνσταντακόπουλος, εκτιμώ ότι έχουν επιτευχθεί πλήρως και δεν χρειάζονται περεταίρω εμπέδωση, όπως ελπίζουν κάποιοι στον σύριζα με επανεκλογή τού Τσίπρα. Εκτιμώ, ότι η κλιμάκωση τού δόγματος τού σοκ επιβάλλει μάλλον προσεχώς το σύνδρομο τής βραχυπρόθεσμης ακυβερνησίας. Μια προσεκτική εξέταση τού περιβάλλοντος μπορεί να καταδείξει, ότι "άλλοι" είναι αυτοί που κυοφορούνται ως οι "αδιάφθοροι σωτήρες" και ότι ο Αλέξης είναι η ενδιάμεση αναλώσιμη γέφυρα στην κατεύθυνση επιδεινώσεως χαοτικών συνθηκών.

fitsulas είπε...

Θεωρώ αδύνατον να υπάρχει τέτοια συνέπεια στην πολιτική σκέψη και πρακτική οποιουδήποτε ατόμου ή λαού, πόσο μάλλον των Ρώσων που υπήρξαν ανθρωποφάγοι νομάδες μόλις προ χιλιετίας. Αυτά θα πρέπει να τα σχεδίασαν και να τα εφάρμοσαν πραγματικές διάνοιες τύπου Τέσλα, όμως οι διάνοιες δεν ασχολούνται με την πολιτική, ασχολούνται με το πως ο άνθρωπος θα κατακτήσει το σύμπαν. Με την πολιτική ασχολούνται αδίστακτοι παράφρονες αμφιβόλου ευφυΐας, αφού θεωρούν συμφέρον τους να αφανίσουν τους από κάτω, πιστεύοντας ότι οι ίδιοι μπορούν να αιωρηθούν.
Είναι θεμιτό να έχεις ευσεβείς πόθους ότι η Ρωσία θα κοντράρει τη ΝΤΠ, όπως έχω και εγώ ότι οι Έλληνες εξουσιαστές δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθιοι και προδότες, αλλά υπόκεινται σε ένα "ανώτερο σχέδιο" ώστε ο ελληνισμός να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις.
Προσωπικά νομίζω ότι η εποχή Πούτιν είναι η αναμενόμενη αντίδραση μιας εκπεσούσης υπερδύναμης η οποία δεν είναι έτοιμη ακόμα να γίνει πόρνη της δύσης. Κάτι αντίστοιχο με τους Οθωμανούς, που ενώ τους τεμμάχιζαν επί χάρτου, γυρίσαν το χαρτί και κράτησαν αρκετές από τις κτήσεις τους, μετονομάζοντάς τις με εθνικό προσδιορισμό. Γιατί και η ΕΣΣΔ είχε αρκετές εδαφικές απώλειες που ουδείς "εγκέφαλος" μπορεί να ανεχτεί: Μεσημβρινή Ρωσία, Βαλτική, Κεντρική Ασία. Όπως με την Τουρκία, έτσι και με τη Ρωσία, η δύση δείχνει κατανόηση και επιτρέπει μια κάποια αυτονομία στις αποφάσεις και τη χάραξη πολιτικής.
Κατά τα άλλα, η μπίζνα καλά κρατεί και δεν βλέπω το λόγο για να ξεκινήσουν εχθροπραξίες οι δυο τους. Η μοιρασιά στην Ουκρανία πάει μια χαρά, οι Ρώσοι πατάνε πόδι στη Μέση Ανατολή με τις ευλογίες των ΗΠΑ, το ρωσικό αέριο ρέει άφθονο στην αμερικανόκτητη Γερμανία και οι Αμερικανοί αστροναύτες καβαλάνε ρωσικά σκάφη για να διορθώνουν δορυφόρους που... "κατασκοπεύουν" τη Ρωσία.
Δε θέλω να σε απογοητεύσω αλλά -δυστυχώς- τα πράγματα είναι ακριβώς όπως φαίνονται.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Αγαπητέ fitsulas,

προσλαμβάνω το σχόλιό σου ως υπέροχο και πολύτιμο. Υπέροχο, διότι ανέφερεται σε περισσότερα ζητήματα αιχμής, τα οποία κατευθύνονται σε θεωρητικό - φιλοσοφικό βάθος. Μπορεί μεν να διαφωνώ ως ένα βαθμό με τίς διαπιστώσεις σου, όμως το επιδιωκόμενο βάθος είναι αυτό που τούς προσδίδει κατά την γνώμη μου ιδιαίτερη αξία. Πολύτιμο δε, διότι έχει καλόπιστα αντιρρητικό χαρακτήρα, δηλαδή θρέφει απλόχερα τον διάλογο και τον προβληματισμό. Όσο πολύτιμα κι αν είναι τα σχόλια επιδοκιμασίας, τα οποία επιχειρούν να διευρύνουν τον διάλογο και σε άλλες πτυχές και κατευθύνσεις από αυτές που αναφέρεται η ανάρτηση και όσο κι αν ενθαρρύνουν η αλληλεγγύη και η στήριξη, που αυτά επενεργούν, ακόμη σημαντικότερα είναι τα σχόλια, τα οποία εκφράζουν με καλόπιστο τρόπο αντιρρήσεις. Ασχέτως από τον βαθμό αμφισβήτησής τους, ο οποίος όσο μεγαλύτερος είναι, τόσο πλέον δυναμικά συνεισφέρουν στον προβληματισμό. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν αυτά κατατίθενται, διότι στρέφουν την προσοχή μας σε πολύ σημαντικά θέματα.
Οι εκτιμήσεις σου προκαταλαμβάνουν αναφορές, στις οποίες ακόμη δεν υπεισέλθει το κείμενο, οι οποίες όμως αναντίρρητα διαφαίνονται ήδη σαφώς. Άρα εγκαίρως προσφέρουν εναύσματα για την περαιτέρω ανάπτυξη τού θέματος.
Εκτιμώ, ότι με ένα από τούς εντοπισμούς σου αναδεικνύεις τον κεντρικό πυρήνα τού προβλήματος: Κατά πόσο δηλαδή οι σημαντικοί επιστήμονες, οι ερευνητές και οι φιλόσοφοι τυγχάνει να καταπιάνονται αμέσως - διότι η έμμεσος επιρροή τους στα τεκταινόμενα είναι προφανής - με την υψηλή πολιτική. Παρόλο που τα φαινόμενα πράγματι μοιάζουν να στηρίζουν την οπτική σου, επί τού θέματος έχω τελείως διαφορετική άποψη.

Συνεχίζεται...

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Συνέχεια προηγουμένου...

Αγαπητέ,
αναφέρεσαι εύστοχα σε ένα πρόσωπο κλειδί, τον Νίκολα Τέσλα. Πράγματι στην περίπτωσή του πρόκειται για ένα ογκόλιθο τής επιστήμης, ο οποίος, ενώ προσφέρει σε επίπεδο επιστήμης τις πλέον σημαντικές ανακαλύψεις στον ηλεκτρομαγνητισμό, ταυτοχρόνως επιδεικνύει μια υπέρμετρη αφέλεια σε πολιτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα ο Έντισον και οι τραπεζίτες να τον λιώσουν. Θα πρέπει όμως να προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο βαθύτερα. Διότι το προφανές δεν είναι πάντοτε το πραγματικό και σπάνια είναι το αληθηνό, τουτέστιν τα πράγματα κάθε άλλο είναι όπως φαίνονται:
Στο βίντεο που ενσωμάτωσα στην προηγούμενη ανάρτηση με τον Παπαμαρινόπουλο, γίνονται πλείστες όσες αναφορές, οι οποίες παρέχουν ισχυρά εναύσματα για πιο βαθύ προβληματισμό. Η πληροφορίες του για την πυραμίδα τής Βοσνίας, η οποία κατασκευάστηκε πριν το 30.000 πΧ. την συνδέει με τεχνολογίες τού Τέσλα.
Ας βάλουμε λοιπόν κάποια βασικά κάτω: Ο Τέσλα είναι μεν Σέρβος, αλλά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Βοσνία. Εκεί που υπάρχει και πανάρχαια πυραμίδα, η οποία λειτουργεί βάσει τής τεχνολογίας του. Η πιθανότητα να είναι αυτό τυχαίο είναι μηδενική. Καθίσταται εμφανές, ότι ο Τέσλα ήταν μετενσάρκωση αρχαίου ιερέως, ο οποίος συμμετείχε στην μελέτη, κατασκευή και λειτουργία τής πυραμίδας. Κάποιοι καρμικοί λόγοι οδήγησαν στην επανασάρκωσή του στο ίδιο μέρος. Στην συγκεκριμένη ενσάρκωσή του ο Τέσλα είχε τραγικές εμπειρίες σχετικά με την πολιτική. Ποιος μπορεί να αποκλείσει, ότι στην επόμενη ενσάρκωσή του δεν θα προσπαθήσει να γεφυρώσει αυτό το κενό; Ποιος μπορεί να αποκλείσει, ότι αυτήν την στιγμή αυτός δεν βρίσκεται με νέα ενσαρκωσή του ανάμεσά μας με καταγραμμένη στην κυτταρική μνήμη την αναγκαιότητα μιας πολιτικής ρεβάνς;
Ο Αριστοτέλης συνέγραψε τα "Πολιτικά" και την "Αθηναίων Πολιτεία". Στην συνέχεια ενέλαβε την διαπαιδαγώγηση τού Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο οποίος άλλαξε πλήρως τα γεωπολιτικά δεδομένα τής εποχής του. Ο Πλάτων συνέγραψε την "Πολιτεία", βάσει τής οποίας άλλοι Νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι σε συνεργασία με πολιτικούς ηγέτες επιχείρησαν πειραματικούς μετασχησμούς στην Κάτω Ιταλία.
Το "Βιβλίο των Εναλλαγών" I GING περιγράφει σε κάποιο σύμβολο τον "φωτισμένο ηγεμόνα". Μετά την επικράτηση τού Βουδισμού στην Κίνα εγκαθιδρύδηκε μια περίοδος περίπου 600 ετών ειρήνης, σε αντίθεση με την προηγούμενη περίοδο, που η τεράστια αυτή χώρα υπέφερε κάτω από τούς μονίμους εμφυλίους πολέμων τών μανδαρίνων.
Αυτό λοιπόν, που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ως δεδομένο, μπορεί να ανατρέπεται από μια πιο προσεκτική και ερευνητική αξιολοόγηση.
Σχετικά με τα λοιπά σημαντικά θέματα που θέτεις θα αναφερθώ προσεχώς στην συνέχεια τών αναρτήσεων.
Περιμένω με χαρά την συμβολή σου στην πορεία, εφ' όσον αυτή ήθελε προκύψει.

fitsulas είπε...

Συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτοί που διαμορφώνουν πολιτική δεν είναι διάνοιες, ούτε καν ευφυείς δεν είναι. Αναγορεύονται σε διάνοιες αφού "ικανοποιήσουν τον πελάτη" με τις πραγματείες τους. Αγγλοσάξονες οι περισσότεροι και Εβραίοι, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα περισσότερο από δαύτους. Άρπαγες και λογοκλέφτες, μετάφρασαν ό,τι μπορούσαν να μεταφράσουν από τα αρχαία κείμενα για να σφετεριστούν τον πολιτισμό. Όμως το κλόπυ-πέιστ είναι πεπερασμένο, γι' αυτό έχουν τελματώσει και περιμένουν από κανένα Έλληνα, Ινδό ή Ρώσο να ρίξει καμιά ιδέα. Κατά τ' άλλα, τέμνουν συνεχώς την ύλη -ανάθεμα κι αν ξέρουν γιατί- για να δικαιολογήσουν τα νόμπελ τους.
Είναι βέβαιο ότι ο Τέσλα είναι Βόσνιος; Υπέθετα ότι κατάγεται από την Τεργέστη, αφού τον διεκδικούν Σέρβοι, Ιταλοί και Σλοβένοι. Όσον αφορά τις μετενσαρκώσεις, δεν ξέρω τι θα έκανε αυτή του Αριστοτέλη, η μετενσάρκωση του Πυθαγόρα όμως άνετα θα μας πέταγε μια βόμβα υδρογόνου λόγω της παρακμής και της αδράνειάς μας. Πάντως θεωρώ το θέμα γελοίο όσο και τους θεοσοφιστές που το διέδωσαν στη δύση. Η Ευρώπη και ο χριστιανισμός έχουν αρκετή πνευματικότητα ώστε να μη χρειάζεται να την αναζητούμε στις δοξασίες του ασιατικού δεσποτισμού. Θα ήθελα να μου εξηγηθεί κάποτε τι πνευματικότητα εμπνέει η μορφή ενός ευνούχου που κάθεται οκλαδόν και που τα ξύγκια ξεχειλίζουν από τον μανδύα του.
Η πολιτική είναι κουκιά μετρημένα. Το μεταφυσικό το έχουν αγκαζάρει και αυτό οι Αγγλοσάξονες και το έχουν να δουλεύει για πάρτη τους με τις μυστικές εταιρίες και τις σέχτες τους. Το συνειδησιακό το ελέγχουν επίσης με τους διαφόρους τροτσκιστο-μαρξιστο-οικολογο-αναρχοτέτοιους που λερώνουν και εκτρέπουν την κοινωνική αφύπνιση. Διεργασίες δεν βλέπω. Βλέπω να μισούμε τα παιδιά μας, στις παραλίες τα σκυλιά κυριαρχούν και τα παιδιά περισσεύουν. Ίσως ο Πυθαγόρας να έχει δίκιο.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

Αγαπητέ fitsulas

Στο δεύτερο σχόλιό σου αναφέρεαι σε σειρά φιλοσοφικών ζητημάτων, τα οποία δεν δύναμαι να χειρισθώ στα πλαίσια σχολιασμών, αλλά σε κάθε περίπτωση συνιστούν κεντρικά ζητούμενα τών αναρτήσεων μου. Οι απόψεις σου είναι αξιοσέβαστες, καίτι διαφωνώ με αυτές. Αναφερόμενος σε "κουκιά μετρημένα" συνειδητά ή ασυνείδητα προσάπτεις στην φιλοσοφία τού Αριστοτέλους. Ο όρος κουκιά παραπέμπει στην συγκεκριμένη φύση τής πραγματικότητος και όρος μετρημάνα στην μέτρηση, τουτέστιν στην φύση τών αριθμών. Ο Αριστοτέλης προβάλλει στο έργο του "Μετά τα Φυσικά" - αντιμαχόμενος τούς Πυθαγορείους και πιο συγκεκριμένα τον Πλάτωνα - ως κεντρική άποψη, ότι οι αριθμοί μπορούν να υπάρξουν μόνο προσαρτημένοι σε συγκγεκριμένες οντότητες. Ο Πλάτων τουναντίον υποστηρίζει βάζει τής θεωρίας τών Ιδεών, ότι η ύπαρξη των αριθμών είναι αυθύπαρκτος. Έχω ομολογήσει πολλάκις, ότι ασπάζομαι τον Πλατωνισμό. Ως εκ τούτου καθίσταται προφανές, ότι δεν συμφωνώ με την οπτική σου. Περί τής συγκεκριμένης ή μη, ή περί τού τρόπου με τον οποίον εκδηλώνεται η συγκεκριμένη έκφανση τής πραγματικότητος, έχω αναφερθεί στο παρελθόν και σκοπεύω να αναφερθώ περισσότερο συγκεκριμένα και με έμφαση προσεχώς. Άρα, εφ' όσον επιθυμείς, θα δοθεί συντόμως η αντίστοιχος βάση για διάλογο και αντιπαράθεση απόψεων με πιο συγκεκριμένο τρόπο επί τού θέματος.
Η άποψη, ότι η θεωρία τής μετενσαρκώσεως ανάγεται σε ασιατικό δεσποτισμό δεν ευσταθεί. Αυτή η θεωρία διαχέει σε μεγάλο βαθμό την κλασσική Ελληνική φιλοσοφία και κυρίως αυτή τού Εμπεδοκλέους, τών Πυθαγορείων, τού Πλάτωνος και τής πλειψηφίας τών Νεοπλατωνικών. Χαρακτηριστικά σε παραπέμπω στον διάλογο "Φαίδων".
Εκτιμώ, ότι αυτοί που επεξάρζονται την πολιτική τής εξουσίας είναι παμπόνηροι. Αυτό δεν συνάδει οπωσδήποτε με την εκτίμηση, ότι αυτοί είναι ευφυείς. Όμως θα είχειχε μοιραία αποτελέσματα, εάν υποτιμούσαμε την πανουργία.

Στίλπων είπε...

Herr Ντιονύσης, με το συμπάθιο αλλά οι δυο "αποδείξεις" περί μετενσαρκώσεως άτινες εμπεριέχονται στον Φαίδωνα, είναι το λιγότερο για γέλια. Σεβαστός ο Πλάτων δεν αντιλέγω αλλά μάλλον κάποιοι διάλογοί του έχουν μεγαλύτερο λογοτεχνικό ενδιαφέρον από ό,τι φιλοσοφικό. Έχουν περάσει και 2500 χρόνια μην ξεχνιόμαστε ε..Λίγο νευροβιολογία, λίγο η επιστήμη της ψυχανάλυσης -πχ. συστημική θεραπευτική ή μέθοδος Καυκαλίδη- λίγο σύγχρονη φυσική που προσέδωσε νέο νόημα σε όρους όπως η ύλη, ε, καταλαβαίνεις νομίζω..

Εκείνο όμως που πραγματικά με συναρπάζει είναι να βλέπω διαφόρους -και δεν αναφέρομαι σε εσένα- να έχουν μεγαλόπνοες προσδοκίες περί συλλογικότητας αλλά όταν έρχεται η ώρα της συνείδησης, να απομονώνουν την ατομική από τη συλλογική, λες και αυτές δεν συσχετίζονται! Κι έρχεται λοιπόν η ώρα Herr Ντιονύσης που τα τινάζω ο πούστης και κατά έναν περίεργα γαμημένο τρόπο έχω καταφέρει να προσδώσω τέτοια δυναμική σε κάποια κομμάτια της συνείδησης μου, άτινα καταφέρνουν να μην γίνουν χίλια κομμάτια ένεκα της επαφης των με τον εντροπικό τύφωνα. Την ίδια λοιπόν στιγμή αυτά τα κομμάτια καταφέρνουν να προστεθούν στο συλλογικό ασυνείδητο και σε μελλοντικό ή και παρελθοντικό (!) χρόνο, σκάνε ως κυτταρική μνήμη μέσα στην κράνα κάποιου άλλου καριόλη ή καριόλας αν προτιμάς. Για πες μου τώρα. Είναι δίκαιο να θεωρήσει ο καριόλης ή η καριόλα ότι αυτές οι μνήμες είναι δικές του/της;;; όχι πες! Αφού ούτε καν δικές μου δεν ήταν ποτέ! Γιατί μου τη δίνει Herr Ντιονύσης, μου τη δίνει πάρα πολύ να ξέρω ότι αυτό που νομίζω ότι είμαι, έχει ήδη αρχίσει να δομείται από την εμβρυακή μου κατάσταση μέσα από ασυνείδητες, υποσύνειδητες ή και συνειδητές επιλογές και πεποιθήσεις ΑΛΛΩΝ κι αυτές από άλλους κι από άλλους και ούτω καθ εξής.
Εσένα Herr Ντιονύσης;
Δε σου τη δίνει;

Στίλπων είπε...

ΥΓ* Παρακαλώ όπως επιτρέψατε μοι να καταγγείλω την ψυχοπνευματικώς ανώριμη και κατ' ουσίαν ΚΡΟΝΕΙΑ τακτική του συνεργάτη σας Εργάκια, να μην εγκρίνει τον αντίλογο εις τον ιστότοπο του και να φιμώνει μετά ΚΡΟΝΕΙΟΥ θιγμένου θυμικού του ταις φωναίς των αντιφρονούντων!
Το πιουρ ελληνικόν dna ΠΟΤΕΣ δεν ενεργεί κατ' αυτόν τον τρόπο!
Προσέχετε πολύ λοιπόν όσοι ενημερώνεστε από τον κρυφοΚΡΟΝΕΙΟ Εργάκια και ιδίως όσοι καλοπροαίρετως συνεργάζεσθε μαζί του.
Είπον.

Ανώνυμος είπε...

http://otto-great-chaos.blogspot.gr/2015/09/blog-post.html

Ανώνυμος είπε...

Άστα μπαρμπα Στίλπωνα μου...
...να κατηγορήσει κάποιος άλλος τον Εργ για 'κρόνεια τακτική',
θα το δεχόμουν,
όχι όμως εσύ με την ιδιαίτερή σου συμπάθεια στην επιστήμη της ψυχανάλυσης και στην αϊνστάνια φυσική...
ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ

Ανώνυμος είπε...

Σόρρυ κε Μποτίλια
που έγραψα από βιασύνη λανθασμένα την λέξη 'αϊνστάϊνια'
ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ

Στίλπων είπε...

Μπα; Τί βλέπω!
Πλακώσαν κι οι συνήγοροι;
Μη χάσουνε.
Εχμ , δεν τό ξερα ότι θα πρέπει να περάσω από ταρίχευση και να ντυθώ μούμια για να με πάρουν στα σοβαρά τα κρόνεια δαμάλια..
Οκ , την άλλη φορά θα σχολιάσω ως Μάμ-ρα.

Ανώνυμος είπε...

Όμως......
...θα συμφωνήσω μαζί σου κυρΣτίλπωνα, στο θέμα της μετενσάρκωσης, την οποία θεωρώ μια απάτη. Όχι γιατί δεν υφίσταται. Οι κρόνειοι την έχουν κάνει να υφίσταται και να παρα-υφίσταται. 'Παγίδα ψυχών' την ονομάζουν κάποιοι και πολύ σωστά.
Ένωση με το αιθερικό πεδίο, δηλαδή εμφύσηση ψυχής γίνεται στον άνθρωπο κατά την έξοδο από την μήτρα. Προορισμός του νέου αυτού ανθρώπου είναι να ανέλθει κατά τον βίο του σε μία τέτοια πνευματική εξέλιξη, ώστε μετά την σάρκα η ψυχή να έχει αποκτήσει τις προϋποθέσεις να βρει τον δρόμο (ΒΟΡΡΑΣ;)προς την ένωση με την ανώτερη πηγή της υπάρξεώς της. Με την έμμονη ιδέα της μετενσάρκωσης περνά στα ανθρώπινα όντα ένας λανθάνων φόβος (ό,τι κάνει και η περιτομή δηλαδή, σε άλλα θέματα)ότι ουδείς δύναται να επιτύχει την μεγάλη έξοδο με την πρώτη. Ότι η σαμσάρα αποτελεί μια μαθηματικώς συμπαντική νομοτέλεια.
Οι κρόνεια καταδυνάστευση του ηλιακού συστήματος το έχει καταφέρει αυτό σχεδόν στην εντέλεια. Και τρέφεται από αυτή την ανακύκλωση, την απελπισία, την αγωνία, τον φόβο, την ματαιότητα που εμφυσείται στους ανθρώπους.
Η ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΜΦΥΣΗΣΕ ΤΟΣΗ ΚΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΑΣΤΡΑΡΧΗ ΚΡΟΝΟ;

ΚΩΣΤΑΣ-ΤΑΥΡΟΣ

Στίλπων είπε...

Α, γω δεν γνωρίζει αν υφίσταται ή όχι η μετενσάρκωση, ανέφερα απλώς μια διαφορετική εκδοχή της αναρωτόμενος ποιος είναι εις θέση να διεκδικήσει το κόπυράιτ της ενθύμησης.. Δω ένας Τζίζαζ βρέθηκε όλος κι όλος να τους πει ότι μία είναι η ζωή και του γαμήσανε τα πρέκια κι αυτουνού. Χου νόουζ, μπορεί έτσι, μπορεί γιουβέτσι, μπορεί και κοκορετσι, κοτέτσι μονάχα μην και μας προκύψει και κλάσουμε στα γέλια στο τέλος.

Τούτο όμως με τον βορά τί τό θελες, καλά το πήγαινες.. Γω πάντως ένα φεγγάρι που έκανα τον αποκρυφιστή σε μια περιοδεία, το πρώτο που έμαθα ήταν ζαμέ των ζαμών προς τον βορά! Βοράς;;; Φτου κακά! Προς ανατολάς πάντα λέει... Διαφωνείιις;;;;

όσο για τον Κρόνο..
Γκόμενα ήταν στη μέση και στράβωσε η δουλειά, τον κόβω.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Στίλπων

Αγαπητέ φίλε,
μάλλον παρεξήγησες αυτό που έγραψα σχετικά με την μετενσάρκωση. Ισχυρίστηκα μόνον, ότι η εν λόγω οπτική δεν είναι αποκλειστικώς ανατολίτικη, αλλά έχει έντονη έδραση στην κλασσική Ελληνική φιλοσοφία.
Αποδείξεις επί τού προκειμένου δεν πρόβαλλα, καθότι αυτή η διαπίστωση είναι κοινότυπη. Ήταν περισσότερο μια υπενθύμηση, ούτως ώστε αυτοί που την θεωρούν εσφαλμένη θεώρηση, να αναζητήσουν σε άλλα δεδομένα τα επιχειρήματά τους.
Πέραν αυτού δεν πασχίζω να αποδείξω τίποτε. Για μένα ο προβληματισμός έχει μεγαλύτερη αξία από τα να προωθώ βεβαιότητες, συμφώνως προς την ρήση τού Ηρακλείτου "Ταυτόν το είναι και το μη είναι".
Επί τού προκειμένου θεωρώ παιδαριώδη την αντίληψη, ότι μια ενσάρκωσις είναι αρκετή, ώστε κάποιοι κριταί να μάς προωθήσουν αναλόγως πεπραγμένων μετά από αυτήν στον παράδεισο, ή να μάς ξαποστείλουν στην κόλαση. Σε τέτοια θέματα έχω μονίμως αποφύγει στο παρελθόν να να εμβαθύνω την αντιπαράθεση, σεβόμενος τα θρησκευτικά πιστεύω μεγάλου αριθμού επισκεπτών, οι οποίοι μπαίνουν στον κόπο να διαβάζουν αυτά που γράφω. Αυτό δεν συνεπάγεται, ότι δεν έχω άποψη. Ο στόχος μου όμως είναι, εφ' όσον μπορώ, να επιχειρώ να προβληματίζω και όχι να προκαλώ. Εξ' αλλου η αναρτησιογραφία στα πλαίσια μιας ιστοσελίδας επιτρέπει μόνον αποσπασματικό χειρισμό μιας θεματολογίας, με τρόπο πολύ συντομότερο από ότι η συγγραφή μιας ολοκληρωμένης μελέτης. Άρα δεν παρέχεται με αυτόν τον τρόπο η δυνατότητα μιας ολοκληρωμένης και ενδελεχούς αμφισβητήσεως τής μιας ή τής άλλης κοσμοθεάσεως. Με τις αναρτήσεις προσπαθώ λιθαράκι - λιθαράκι να πραγματευθώ ουσιαστικά την βάση μιας οπτικής.
Στο θέμα τής συγκρότησης τής συνειδήσεως συμφωνώ με αυτά που γράφεις. Εάν ανατρέξεις σε όσα έχω καταθέσει εδώ, μπορείς να διαπιστώσεις, ότι έχω προβεί σε πληθώρα ανάλογων αναφορών. Δεν θεωρώ καθόλου την διαδικασία συγκροτήσεως τής συνειδήσεως ατομική διαδικασία. Έχω προβεί σε συγκεκριμένη κριτική τών απόψεων τού Λουθιρανισμού και των θιασωτών τής Αναγεννήσεως στην συνέχεια, ειδικοτερα τού Ρουσώ, ως προς την αντίληψη τού "χειραφετημένου πολίτου" (mündiger Bürger). Έχω προβεί στο παρελθόν σε αναφορές και στο συλλογικό ασυνείδητο, και στα πεδία πληροφορίας και στον τρόπο, με τον οποίον η θεωρητική φυσική προσεγγίζει το ζήτημα τής συνειδήσεως, αλλά και σε άλλα, στα οποία θα εμμείνω προσεχώς. Αυτά είναι ακριβώς τα θέματα που με απασχολούν. Κατά συνέπεια, αυτό το οποίον χρειάζομαι, δεν αφορά διαφώτηση γενικού χαρακτήρος, αλλά συγκεκριμένη συζήτηση, όποτε τίθενται αυτά τα θέματα.
Στο θέμα τού Εργοδότου, επειδή παρακολουθώ ανελλειπώς το ιστολόγιό του, θέλω να σού γράψω την άποψή μου σχετικά με τον πρόσφατο αποκλεισμό τών σχολίων σου εκεί: Προσωπικά θεωρώ το στυλ σου πλήρως αποδεκτό, διότι γουστάρω την πρόκληση και τον σουρεαλισμό και σε θεωρώ πολύ καλό φίλο και σοβαρό αναζητητή. Άλλοι όμως, όταν προβαίνεις σε απαξίωσή τους χωρίς επιχειρήματα, μπορεί να σού κλείσουν την πόρτα, χωρίς να είναι σώνει και καλά κρόνειοι, ή ανήψια τού Δημήτρη Ιωαννίδη. Οι απόψεις περί σεβασμού τής διαδικασίας ποικίλουν και καλώς ή κακώς οι όροι διαλόγου καθορίζονται από τον εκάστοτε διαχειριστή. Έίναι λοιπόν φρόνιμο, έστω και εάν δημιουργείται η αίσθηση ότι κάσποιοι μάς αδικούν, να μην προβαίνουμε σε ακραίους χαρακτηρισμούς, διότι έτσι καταργείται η αίσθησις τού μέτρου. Και αυτό είναι κάτι πολύτιμο για όσους διαθέτουν γόνιμη κριτική σκέψη, όπως εσύ.