ΠΕΡΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ - ΠΡΑΚΤΩΡ 000 ΕΝΑΝΤΙΟΝ Κ_ΛΟΔΑΚΤΥΛΟΥ

1. ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΟΣ

Και να που πετάχτηκαν οι νάυλον δήθεν φελοί από τις αμαρτωλές σαμπάνιες, μόλις πήραν τα ευρωφρόκαλα αυτό που νόμιζαν ότι τούς είχαν δώσει εντολή να αποσπάσουν.

Εκτιμώ, ότι για κάποιους ιδιαίτερα προσεκτικούς επισκέπτες αυτής τής σελίδας, αυτό που κατονόμασα ως στόχο υπό τον χαρακτηρισμό "δημιουργία ρωγμής στο Μάτριξ", θα μπορούσε να έχει καταστεί ήδη ευκρινές. Αυτό βεβαίως δεν αποδίδεται σε κάποια μεμονωμένη απόπειρα πραγματείας εδώ, αλλά θα μπορούσε ίσως να συνάγεται από κάποια πληθώρα προσεγγίσεων. Ταυτοχρόνως προκύπτει ένα στοιχειώδες ερώτημα: Εφόσον κάποιος αδυνατεί να αντιληφθεί κάτι, το οποίον ευρίσκεται έμπροσθεν τής αντιληπτικής ικανότητος, προς τι χρειάζεται τα δεκανίκια τής αρωγής κάποιου άλλου; Ο φωτισμός αποτελεί προϊόν ζυμώσεως, η οποία προάγεται με ενεργό και συνειδητή μετοχή του συνόλου ανθρώπου. Δεν συντελείται αστραπιαίως, αλλά συνιστά καρποφορία κατά την πορεία στην οδό τής αρετής. Ο καρπός λαμβάνει την εκκίνησή του από προηγούμενο καρπό, όταν αυτός δώσει σπόρο, που ευτυχίσει να φυτρώσει. Άρα πρέπει να ανοιχθούν η καρδία και η διάνοια για να τον προσλάβουν. Εκεί, στην θαλπωρή τού σκότους αυτός θα διαβεί το κατώφλι τής βλαστήσεως. Ανοίγοντας για πρώτη φορά τούς οφθαλμούς, βλέπουμε σκότος. Σκότος, που ίσως φοβίζει και επιφέρει απορία, αλλά που ως πρώιμος φωτισμός συνιστά απαραίτητη συνθήκη, ώστε να πεταχτεί ο βλαστός στο ορατό φως.

Ο Αριστοτέλης μάς καλεί στο έργο "Μετά τα Φυσικά", να αναλογιστούμε το Υ που εσωκλείεται στον όρον ΦΥΣΙΣ. Πρόκειται για την διαδικασία τού φύεσθαι, κατά την οποία το Ι διακλαδώνεται προς δυο λεπτότερες απολήξεις συγκροτούν το Υ (εξού και Ι ψιλόν, δηλαδή λεπτό). Ο χρυσός αριθμός Φ εισάγει σε αυτήν την διαδικασία και την διέπει ως υπερτεθημένη αρμονία. Όταν το Υ φθάσει στο τέλος δηλαδή τον σκοπό του, ταυτίζεται με το Ω μετέχον στο ΦΩΣ. Τουτέστιν τέλος τής Φύσεως είναι το Φως,  ή για να θυμίσω ένα στίχο από άσμα τού Νιόνιου: "Την νύχτ' αυτή την λέτε εσείς φωτιά. Εγώ την λέω δέντρο. Οι μέρες που λαχτάρισα θα 'ρθουν. Εγώ την λέω δένδρο".
Κατά συνέπεια κάθε ανθρώπινη ύπαρξη ενδόμυχα επιζητεί το Φως, δηλαδή όχι μόνον την ρωγμή στο Μάτριξ, αλλά την τελεσίδικη και ολοκληρωτική του κατεδάφιση. Συμφώνως προς την Πλατωνική θεώρηση ο όρος "αμαρτία" σημαίνει αποτυχία - κατά πλήρη αντιδιαστολή προς τα ηθικιστικά σύνδρομα ενοχής που αναπτύσσουν οι θρησκείες (και όπως πολύ ορθώς προέβη σε αποκαθαρισμό αυτού τού όρου ο Χρήστος Γιανναράς). Αποτυχία από το τέλος, την στόχευση τού Φωτισμού. Όταν δηλαδή, αντί να επιζητούμε το φως, τρέχουμε πίσω από τα λαμπιόνια, κυνηγώντας την φαντασμαγορία, δηλαδή τις καταστάσεις όπου αγορεύουν φαντάσματα.
Μέσα στο σκοτάδι διεγείρεται εντονότερα η αφή. Εκεί είναι που ποθούμε να αισθανθούμε την  ανθρώπινη παρουσία όχι μόνον δίπλα μας, αλλά να μάς αγγίζει. Όταν αποστασιοποιηθούμε στιγμιαία από αυτήν την ανάγκη, αισθανόμαστε την θαλπωρή τού σκότους τής μάνας γης, που κυοφορεί τον σπόρο.
Στο άσμα "Αυτοί μιλάν" τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος:

Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
έγειρε το χάος ν' ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως που πάει να σβήσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Οι συντεταγμένη, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα 'ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ' αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής...

Για να καταλήξει στο "Να μ' αγαπάς":

Σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις, σαν μάνα γη να ξαναρθείς

Γνωρίζω λοιπόν, ότι αδυνατώ να καταγράψω την σιωπή, την θαλπωρή τού σκότους, την αγωνία για φως. Λέξεις μόνον είμαι σε θέση να διεκδικώ, ως ο καθείς, που οι εμμονές μου με ωθούν να ρίχνω με το πληκτρολόγιο στην οθόνη. Στοχεύοντας κάποτε, κάποιες από αυτές να αγγίξουν κάποια ίχνη σιωπής.
Αφού η ρωγμή είναι εμπρός μας, ας προχωρήσουμε στην κατεδάφιση.


2. LIVE AND LET CRY

Είχα αναφέρει παλαιότερα, ότι χωρίς συνεκτικά επεξεργασμένο αναλυτικό όργανο, δεν είναι δυνατόν να προβούμε σε συνολικού τύπου θεωρήσεις. Οι αποσπασματικές προσεγγίσεις είναι συχνά χρησιμότατες, εφόσον είναι δόκιμες. Όμως, οι αντίπαλοι τής ανθρωπότητος κλιμακώνουν ένα γενικής υφής σχέδιο (αυτό που συχνά χαρακτηρίζεται ως "master plan"). Αυτό έχει εκπονηθεί λεπτομερέστατα και είναι ιδιαίτερα μακρόπνοο. Όπως προσπάθησα να αναλύσω κυρίως στις παρουσιάσεις με τίτλο "Ναυαγός τού Χρόνου", φρονώ, ότι η ανθρωπότητα ανακυκλώνεται από αυτούς που αποκαλώ θηρευτές της κατά διαστήματα διαρκείας περίπου 30.000.0000 ετών. Αυτά τα διαστήματα απεκάλεσα ελίξεις - ιστορικά σπειρώματα, ως τμήματα που συνθέτουν χρονικώς την ανθρώπινη παρουσία επί τής Γής. Μάς επιβάλλουν κάποια ελεγχόμενη ανάπτυξη από τις συνθήκες τού πλήρους πρωτογονισμού μέχρι την εκάστοτε πολιτισμική κορωνίδα και κατόπιν φροντίζουν να προβούμε φαινομενικά αυτοβούλως στην πλήρη καταστροφή μέσω πολεμικών συγκρούσεων, επιστρέφοντας στα σπήλαια, φορώντας ακόμη για μια φορά γουναρικά, ώστε να επανεφεύρουμε εκ νέου την φωτιά και τον τροχό. Οι αναφορές ιερών κειμένων και μυθολογιών σε τεράστιας κλίμακας καταστροφές, κατακλυσμούς και τα συναφή φρονώ ότι προήλθαν από ανθρώπινο χέρι και συνιστούν συγκρούσεις με υπερεξελιγμένα οπλικά συστήματα τού παρελθόντος. Θα μπορούσα επί παραδείγματι να υποδείξω τα όσα σημαντικότατα παραθέτει σχετικά με την έρευνα τού επιτελείου του ο καθηγητής γεωφυσικής Σταύρος Παπαμαρινόπουλος στην εκπομπή "Αντιθέσεις" σχετικά με την πυραμίδα τής Βοσνίας.



Πάντοτε μάς συντροφεύουν από τα παρασκήνια των "μυστηρίων" οι θηρευτές μας ως πνεύματα και θεοί, φροντίζοντας να αποτελούμε την τροφή τους, εξασφαλίζοντας σε αυτούς μια μακροημέρευση στα πλαίσια τής εκπεσούσης κατάντιας τους, μέχρι να τούς εξοντώσουμε ολοκληρωτικώς και ανεπιστρεπτί, προβαίνοντας σε αυτό που απεκάλεσα ως εκτίναξη και εκφυγή από τα ιστορικά σπειρώματα και εγκαινιάζοντας την εποχή τού μετανθρώπου. Καθότι δεν δημιουργηθήκαμε ως αιώνια θηράματα, αλλά ως θηρευταί τών θηρευτών μας. Τουτέστιν είμεθα θέσει θηράματα και φύσει θηρευταί, ενώ οι θηρευταί μας είναι θέσει θηρευταί και φύσει θηράματα. Τρόμος τους είναι μην τυχόν αναπτυχθεί το κοτόπουλο πέρα από τα ελεγχόμενα όρια, οπότε τότε παύει να είναι κοτόπουλο, αλλά γίνεται αετόπουλο. Δεδομένου ότι τα φτερά που τού εδόθησαν δεν είναι για επίγεια πτερουγίσματα - κακαρίσματα ώστε να συγκρουόμαστε ποιος θα τσιμπολογήσει το καλαμπόκι που ρίχνουν οι θηρευταί , αλλά για ανάταση, πτήση και εποπτεία.
Οι θηρευταί ανέκαθεν επεξεργάσθησαν και εξακολουθούν να επεξεργάζονται με πανούργο τρόπο και μη ευκαταφρόνητη τεχνογνωσία - δεδομένου ότι η παρουσία τους από χρονικής πλευράς είναι υπερπολλαπλάσια τής διάρκειας ζωής τού κάθε ανθρώπου - το γενικό σχέδιο. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να μπορέσουμε να τούς αντιμετωπίσουμε εμείς, που θεωρούμεθα ανθρωπάκια;
Είχα αναφερθεί στο παρελθόν στην διαδικασία, την οποία είχα αποκαλέσει "μόχλευση", αναπαράγοντας τον όρο, στον οποίον αναφέρεται ο Πλωτίνος στο ισχυροτάτης εμβέλειας έργο του "Περί τού Νοητού Κάλλους". Ήδη στην αρχή αυτού τού έργου τονίζει ο Πλωτίνος, ότι όταν η φύσις δημιουργεί το κάλλος τών χρωμάτων και των οσμών δεν μοχλεύεται. Ο τρόπος που κατανοώ αυτόν τον όρο αφορά τις συμβατικές μεθόδους τής μηχανικής (ο μοχλός αποτελεί το κατ' εξοχήν μηχανικό εργαλείο) αλλά και όλες εκείνες τις δυνάμεις που είναι άμεσα φυσικές, υπό την συμβατική έννοια. Η κβαντομηχανική έχει καταδείξει, ότι στην συγκρότηση τής πραγματικότητος η συνείδηση επενεργεί με καταλυτικό τρόπο. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω εδώ και τώρα στα συγκεκριμένα επιστημονικά δεδομένα, θέλω να υπογραμμίσω, ότι προφανώς οι θηρευταί διαθέτουν άλλο τύπο συνειδήσεως από ότι οι άνθρωποι εν δυνάμει. Στην διαδικασία τής χειραγωγήσεως, που αυτοί εξασκούν σε μάς, επιτυγχάνουν εν πολλοίς να μας εμφυσήσουν τον δικό τους συνειδησιακό τύπο, ο οποίος είναι κατώτερος και μας περιορίζει. Όπως ανέφερα προηγούμενα, αυτοί διαθέτουν κάποια πολύ ανεπτυγμένη σόφτγουερ, σε σύγκριση με εμάς που αγόμαστε και φερόμαστε, η δική μας όμως χάρντγουερ είναι πολύ πιο ισχυρή από την δική τους, ενώ βρίσκεται σχεδόν σε πλήρη αδράνεια. Η μόνη μέθοδος που παρέχεται σε αυτούς είναι η μόχλευση, ενώ οι άνθρωποι, εάν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τούς περιορισμούς που μας έχουν επιβληθεί, μπορούμε να θέσουμε σε δράση διαδικασίες ανώτερες τής μοχλεύσεως. Κάποιες πρώτες αναφορές είχα κάνει στο παρελθόν στο "Μπαγλαμαδάκι τού Παππού" και σε άλλες βιντεοσκοπήσεις.
Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Πλάτων στις αναφορές του σχετικά με την Ατλαντίδα, ότι οι Αθηναίοι, ενώ ενίκησαν στην σύγκρουση που είχαν τούς Άτλαντες, καταστράφηκαν ταυτοχρόνως και αυτοί, διότι έκαναν χρήση όπλων τού ιδίου τύπου μα αυτά των Ατλάντων. Στα γραπτά όμως των Ελλήνων Φιλοσόφων αναφέρονται μέθοδοι, βάσει των οποίων δυνάμεθα να εγερθούμε υπέρ άνω τής μοχλεύσεως, ώστε να ξεπεράσουμε τούς περιορισμούς μας και να αμυνθούμε αποτελεσματικά. Αυτό το εγχείρημα είναι ιδιαίτερα δύσκολο και έχει πολύ υψηλές προϋποθέσεις. Όμως δεν είναι ανέφικτο και συμφώνως προς τις εκτιμήσεις μου μπορεί να δομήσει την διέξοδο στο ανθρώπινο δράμα.

Για να μπορέσουμε να προβούμε στην εκπόνηση μιας στρατηγικής, να δώσουμε δηλαδή απάντηση ως Οιδίπους στα ερωτήματα που μάς θέτει η Σφίγγα ενώπιον τού βαράθρου, το οποίον παραμονεύει στο πέρας τού ιστορικού σπειρώματος, είμεθα υποχρεωμένοι να εκπονήσουμε αναλυτικό όργανο, ώστε να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε ορθά τις προκλήσεις. Αυτό δεν μπορεί παρά να έχει πρωτίστως φιλοσοφικό χαρακτήρα και να εδράζεται στήν οντολογία. Κάποιες συντεταγμένες επ' αυτού έχω καταθέσει στο κείμενο "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις", που είναι καταχωρημένο στην σελίδα scribd.com.

Η αποτίμηση των εκάστοτε πολιτικών εξελίξεων μπορεί να είναι ρεαλιστική, μόνον εφόσον λαμβάνει υπ' όψει της τούς παράγοντες τής Γεωπολιτικής. Διότι αυτές έχουν απόρροια από το γίγνεσθαι σε πλανητικό επίπεδο, ως επηρεαζόμενες αμέσως ή εμμέσως από το master plan. Ο τοπικός και ο χρονικός περιορισμός στις πολιτικές μας προσεγγίσεις αναπαράγει αποσπασματικές όψεις τις πραγματικότητος, οι οποίες αδυνατούν να υπεισέλθουν στις βαθύτερες ζυμώσεις. Με αποτέλεσμα να μην καθίσταται δυνατόν να δοθούν ουσιαστικές ερμηνείες και να δομηθούν επιτυχείς προβλέψεις. Άνευ αυτών όμως καθίσταται αδύνατος η εκπόνηση τής όποιας στρατηγικής και τακτικής.
Δεν αμφιβάλλω, ότι να προβάλλεται αντίσταση στην διαδικασία εξανδραποδισμού τής κοινωνίας, η οποία κλιμακώνεται συνεχώς εντονότερα, συνιστά φιλότιμο και χρήσιμο καθήκον, που κάποιοι άνθρωποι έχουν επωμιστεί και με πολύ έντιμο τρόπο προωθούν. Όμως αυτό δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Η αντίσταση συνιστά αντίδραση. Πρέπει όμως να περάσει η κοινωνία από την αντίδραση στην δράση, να αναλάβει αυτή δηλαδή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Κατ' αυτον τον τρόπον παύουμε να αμφισβητούμε επί μέρους εκφάνσεις τού master plan, επιδιώκοντας την εκ βάθρων ανατροπή του.

Σε όσους παρακολούθησαν με την δέουσα προσοχή τα όσα έλαβαν χώρα με τις διαπραγματεύσεις  και την επιβολή τού τρίτου μνημονίου στην Ελλάδα, μπόρεσε νομίζω να καταστεί κατανοητό, ότι επί τού προκειμένου δεν πρόκειται για κάποιες τοπικού χαρακτήρος ρυθμίσεις, που αφορούν μια χώρα, αλλά για την κλιμάκωση ενός τεράστιου εύρους γεωπολιτικού σχεδίου. Εκτιμώ όμως, ότι οι βαθύτερες προεκτάσεις του δεν έχουν τύχει ακόμη μιας φρονίμου αποτιμήσεως. Γι' αυτό τον λόγο θέλω στο επόμενο κεφάλαιο να προσπαθήσω να υπεισέλθω στις γεωπολιτικές ψηφίδες, που δομούν την εικόνα τού εν λόγω γρίφου.


3. LICENCE TO THRILL

Τα βασικά χαρακτηριστικά γεωπολιτικής στην φάση που διανύουμε, εκτιμώ ότι είναι τα εξής τρία:

1. Η παγκοσμιωποίηση καλπάζει ως στόχος τού master plan με ξέφρενο και απροκάλυπτο ρυθμό, καταρρίπτοντας όλα τα προσχήματα. Το master plan θέτει σε κίνηση με τον πλέον άγαρμπο τρόπο όλα τα μέσα που διαθέτει. Δίνει τα ρέστα του, στοχεύοντας να κτυπήσει την μπάνγκα. Επιλογή αφάνταστα επικίνδυνη για τούς θιασώτες της, χωρίς όμως να παραβλέπουν τις τελείως αναγκαίες αναδιπλώσεις και προσαρμογές. Τρέχουν στον αυτοκινητόδρομο με πατίνι, συχνά ουρώντας μέσα στο παντελόνι τους, με την ψευδαίσθηση ότι λιπαίνουν με αυτό τον τρόπο τις ρόδες του. Πρακτικά καθιστούν έτσι το ασταθές οδόστρωμα πιο ολισθηρό. Οι υποτακτικοί τους, έχοντας καβαλήσει το καλάμι, κάνουν πετάλι, σφυρίζοντας αδιάφοροι, υποδυόμενοι ότι φέρνουν γύρες σε λούνα παρκ. Κύριο όπλο τους η σκόνη διοξίνης, την οποία διαχέουν όπου μπορούν σε μεγίστη ποσότητα, με την αυταπάτη, ότι έτσι θα προσομοιάσουν το τοπίο αντιστοίχως προς την δική τους σαπίλα. Στόχος τους να μην μπορέσει να πάρει κανείς ανάσα, εφ' όσον ήδη έχουν διακηρύξει, ότι τούς χρησιμεύει μόνον ως υποψήφιο πτώμα.
Η καραφλή τραγουδίστρια έχοντας κάψει και το πελεκούδι στο τσακίρ κέφι τής σταδιακής μετατροπής τής παράγκας σε φλεγόμενη τρώγλη, δεν βρίσκει άλλο προσάναμμα από την περούκα της, αποκαλύπτοντας τα έλκη στο δέρμα της κεφαλής της.  Θεωρεί ως βαρβάτο ατού της, την ορδή εμπρηστών, που φοράει στολή πυροσβέστη, καθώς και το ναρκότι που μασουλαει το πόπολο επάνω στην αναπηρική του πολυθρόνα.
Αεροψεκασμοί με το καντάρι, μεταλλαγμένα και σκουπιδοποίηση τής διατροφής, βάναυσηκαντάρι, μεταλλαγμένα και σκουπιδοποίηση τής διατροφής, βάναυση μετατόπιση πληθυσμών, εκτίναξη τού παγκόσμιου χρέους και πλήρης προσανατολισμός τής οικονομίας σε παρασιτικούς μη παραγωγικούς κλάδους, εμπρησμοί δασών, προώθηση των ναζιστών και των ισλαμοφασιστών, κατάργηση τού ρευστού χρήματος, μεγιστοποίηση των μηχανισμών αστυνόμευσης, εκμηδενισμός τών ηθών, γριλίσματα και φωνασκίες, απειλές και τζάμπα μαγκιές.
Το γκροτέσκο, όταν διογκώνεται πολύ γοργά, έχει ένα προτέρημα για την εξουσία: Αρνείται η μέση πρόσληψη να το διαχειριστεί ως πραγματικότητα, στρεφόμενη σε πτυχές τής πραγματικότητος, που θεωρεί ότι ακόμη λειτουργούν.
Απροκάλυπτη κατάλυση τής εθνικής ανεξαρτησίας, όπου αυτό καθίσταται δυνατό. Ένταξη των χωρών σε εκ προοιμίου σάπια συγκροτήματα, για να μην λειτουργούν. Θνησιγενής ολοκλήρωση με στόχο σύντομα αυτές οι επί μέρους συμφύσεις να καταργηθούν σαν λόφοι από λάσπη, ώστε να μπούν τα μέλη τους κάτω από το μεγάλο καπέλο.

2. Σκλήρυνση και βάθεμα τής σύγκρουσης των συγκροτημάτων χωρών σε επίπεδο διευρυμένου ψυχρού πολέμου. Δαιμονοποίηση τής Ρωσίας, αλλά με ταυτόχρονη πολύ ευαίσθητη αύξηση τής δυνάμεώς της και εσωτερικό νοικοκύρεμά της. Ενδυνάμωση τού πόλου των BRICS ως αντιπάλου πορείας στην παγκοσμιοποίηση.
Το υποτιθέμενο κομμουνιστικό καθεστώς στην Ρωσία ήταν μετεξέλιξη τού τσαρικού καθεστώτος με πρωτοβουλία τής τσαρικής αστυνομίας Οχράνα. Η απολυταρχία ήταν και παραμένει εκείνη η κρατική δομή, η οποία είναι η καταλληλότερη για τα δεδομένα της, τουλάχιστον όπως αυτά διαμορφώνονται κατά την τελευταία χιλιετία. Η Ρωσία ήταν μέχρι τις απαρχές τού περασμένου αιώνος μια αχανής χώρα με παρωχημένες δομές. Η δουλοπαροικία καταργήθηκε εκεί περί τα μέσα τής δεκαετίας τού 1880 από τον τσάρο Νικόλαο Ιο. Ο Ιβάν ο Τρομερός είχε εξοντώσει σε προηγούμενη φάση την τάξη των φεουδαρχών, των λεγόμενων Βογιάρων, αντικαθιστώντας τους με τοποτηρητές, οι οποίοι ήσαν απλοί εντολοδόχοι τού τσαρισμού. Ενώ η χώρα βρίσκεται σε άμεση γειτονία με την Ευρώπη, όπου συντελέστηκε ο Διαφωτισμός και η αστική επανάσταση, συντηρούσε ένα δεσποτισμό, ο οποίος ήταν χαρακτηριστικός για ασιατικές χώρες. Το τσαρικό καθεστώς στήριζε την επιβολή του στις καλά οργανωμένες δυνάμεις καταστολής και ελέγχου τής αστυνομίας και στην επιρροή που προσπαθούσε να εξασκεί στην ρωσική εκκλησία.
Οι παρωχημένες δομές τής Ρωσίας και το αχανές τής γεωγραφικής της επικράτειας την οδήγησαν να μην επιδιώξει συμμετοχή στην διαδικασία τού μερκαντιλισμού και στην συνέχεια τής αποικιοκρατίας, αλλά να προσβλέπει στα δικά της δεδομένα, επιχειρώντας να δημιουργήσει μια συνεκτική εξουσία εντός τών ορίων της, ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη. Σε αντίθεση με τις ισχυρές χώρες τής Ευρώπης, που επιχείρησαν και επέτυχαν να επεκτείνουν διεθνώς την επιβολή τους, η στρατηγική τού Τσαρισμού επικεντρώθηκε μονίμως στην διατήρηση τής ενδοχώρας.
Το καθεστώς ήταν πολύ καλά σε θέση να γνωρίζει, ότι η ανατροπή των απολυταρχικών καθεστώτων στην Ευρώπη, που είχε ως ιδεολογική πλατφόρμα την Αναγέννηση και τον φιλελευθερισμό, δεν διεξάγετο από γνήσιες λαϊκές δυνάμεις. Όπισθεν αυτών ελόχευαν κατά την διαδικασία τών συγκρούσεων οι στοές, οι οποίες χειραγωγούσαν την προσπάθεια τής αστικής χειραφετήσεως. Ο Τσαρισμός είχε κατανοήσει στις αρχές τού προηγουμένου αιώνος, ότι η προώθηση τού φιλελευθερισμού στην Ρωσία διεξαγόταν  από τα ίδια σκοτεινά διεθνή κυκλώματα, τα οποία εκμεταλλεύοντο την αγνή λαϊκή θέληση προς την κατεύθυνση να διαλύσουν το υπάρχον σύστημα και να υποδουλώσουν την χώρα σε ξένες δυνάμεις. Ειδικά στα πλαίσια τού ανερχόμενου τότε εργατικού κινήματος οι σκοτεινές διεθνείς δυνάμεις τής λατρείας τού κρόνου κινητοποιούσαν πολύ εύστοχα το εβραϊκό στοιχείο τής Ρωσίας. Αυτό ως θρησκευτική μειωνότης. ήταν επόμενο να χαρακτηρίζεται από σχετική συνοχή και να διέπεται από διεθνείς δεσμούς με τούς ομοδόξους του, στούς οποίους αναπτύσσοντο με ξεχωριστή μεθοδικότητα τα οράματα και τα συνθήματα τής κοινωνικής αλλά και τής επιστημονικής ανατροπής. Δίπλα στην πληθώρα Εβραίων σοσιαλιστών διανοητών και ακτιβιστών, τόσο η θεωρία τής ψυχαναλύσεως όσο και οι επαναστατικές ανατροπές στην θεωρητική φυσική διεξάγοντο με πρωτοβουλία εβραίων. Αυτό, δεν να μειώνει στο ελάχιστο την επιστημονική αξία αυτών των επιτευγμάτων στην γνωσιολογική σφαίρα (σχετικά με την σύγκρουση μεταξύ εβραιογενούς και ελληνογενούς γνωσιολογίας κατά το πρώτο τρίτο τού περασμένου αιώνος επιφυλάσσομαι να αναφερθώ στο επόμενο μέλλον). Πλην όμως τόσο οι πολιτικές ανησυχίες, που τότε εκφράσθησαν (και που δεν ανάγοντο κυρίως στον τομέα τής θεωρίας αλλά τής πρακτικής) όσο και τα νέα επιστημονικά δεδομένα, τα οποία εγκαθίδρυαν στην ουσία μια νέα θεώρηση τού ανθρώπου και τού κόσμου, αμφισβητούσαν με έντονο και άμεσο τρόπο τα προηγούμενα δεσποτικά πρότυπα τής κοινωνικής και ιδεολογικής κυριαρχίας. Ο πολιτικός ακτιβισμός και η επιστήμη προέβαλλαν τότε, ως οι πυροδότες ενός καλύτερου κόσμου.
Οι μηχανισμοί ιδεολογικής επεξεργασίας τού Τσαρισμού κατενόησαν τότε, ότι τόσο τα διεθνή όσο και τα εγχώρια πλαίσια διεμορφώνοντο με τρόπο, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος για την ισχύουσα κυριαρχία και την συνοχή τής χώρας. Αυτοί οι μηχανισμοί ήσαν μεν σκράπες όσο αφορά την επιστήμη, αλλά έχοντας ως μόνιμη πρακτική την κατασκοπία και την παραπληροφόρηση, είχαν αναδειχθεί σε ειδήμονες τής ίντριγκας. Κατ' αυτόν τρόπο εξεπόνησαν τότε ένα σχέδιο ιδιαίτερα πονηρό και εύστοχο για την αντιμετώπιση τής καταστάσεως.
Με επικεφαλής τον πράκτορα τής Οχράνα Ιωσήφ Τσουγκασβίλι ή Στάλιν, τον Μαλινόφσκι και άλλους επιχείρησαν να ελέγξουν αυτοί το ανερχόμενο εργατικό κίνημα και να το στρέψουν προς την κατεύθυνση επιβολής ενός συγκαλυμμένου τσαρικού καθεστώτος, το οποίο θα ήταν σε θέση βάσει τών νέων δεδομένων, που θα επέβαλε, όχι μόνο να ξεπεράσει τα διογκωμένα αδιέξοδα, αλλά να αντιστρέψει την αιχμή των εξελίξεων, όπως αυτή διεμορφώνετο από τούς διεθνείς κρονιολάτρες, στρέφοντάς την εναντίον τους. Αντί οι διεθνείς σκοταδιστές να διαστρέφουν το εργατικό κίνημα τής Ρωσίας ενάντια στην χώρα, οι σταλινικοί χαφιέδες αντεπετέθησαν αντιστρόφως. Επέτυχαν να ελέγξουν οι ίδιοι το διεθνές εργατικό κίνημα μέσα στις έδρες των κρονιολατρών, ώστε να το εκμεταλλευτούν προς όφελος τής Ρωσίας. Ο μεγάλος χαμένος από το όλο αλισιβερίσι ήταν το ίδιο το εργατικό κίνημα και οι λαοί, οι οποίοι άγοντο και εφέροντο μεταξύ τού χαφιεδοσταλινισμού και τών κυκλωμάτων ελέγχου των τραπεζιτών αλλά τρότσκυ (μη εξαιρουμένης και τής επιρροής μέσω του εισοδισμού των εγκαθέτων τής κατά τόπους ασφάλειας και των μυστικών υπηρεσιών).

Με αυτή την διαδικασία μπορεί μεν το εργατικό κίνημα να μετετράπη σε τραγέλαφο με μπούκλες και βούλες τού κάθε αλανιάρη διεθνώς, πλην όμως η σταλινική φράξια ανέτρεψε ολωσχερώς τα γεωπολιτικά δεδομένα, όπως εσχεδιάζοντο από τούς κρονιολάτρες. Ο Στάλιν μπορεί να αναδείχθηκε σε ειδεχθή τύραννο σε βάρος τών λαών, ουδείς όμως δύναται να αμφισβητήσει με επιχειρήματα την μεγάλη προσφορά του στην ανακοπή των σχεδίων παγκοσμίου κυριαρχίας τών μολοχιστών. Ο σταλινισμός - εντείνοντας βεβαίως τις συνθήκες καταπίεσης τού Ρωσικού λαού (ο οποίος δυστυχώς ήταν εθισμένος σε τέτοιου είδους πρακτικές από αληταμπουράδες τύπου ιβάν τρομερού και "μέγα'' πέτρου) πέτυχε να κινητοποιήσει με πρωτόγνωρο τρόπο το δημιουργικό δυναμικό τού Ρωσικού λαού, μετατρέποντας μια παρωχημένη αγροτική χώρα σε βιομηχανικό και επιστημονικό κολοσσό. Η Ρωσία αναδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο σε μεγάλη δύναμη παγκοσμίου εμβελείας, η παρουσία τής οποίας είναι πλέον αδύνατον να παρακαμφθεί.

Οι ζυμώσεις που ακολούθησαν κατά την μετασταλινική περίοδο μέχρι την Περεστρόικα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι αυτές εκυοφόρησαν το καθεστώς τής σύγχρονης Ρωσίας  τού Βλαδιμίρου Πούτιν. Αυτή επιτελεί πλέον καταλυτικότατο ρόλο στα γεωπολιτικά δεδομένα.

Αυτοί που πρόσβλεπαν σε καταποντισμό τής Ρωσίας μέσω τού δευτέρου παγκοσμίου πολέμου διαψεύθησαν από τις εξελίξεις. Η Ρωσία εξήλθε ισχυροποιημένη από αυτόν, αλλά και βαθιά καταπονημένη. Ο σταλινισμός είχε πετύχει τόσο την διάσωση όσο και την επίτευξη βηματισμών τής χώρας συμφώνως προς το πνεύμα τών καιρών. Οι ρωσικοί μηχανισμοί προπαγάνδας μπορούσαν πλέον με άνεση να αντιμετωπίζουν αυτούς των δυτικών στην διαμάχη με αναφορά στην έννοια τής προόδου και τής ευημερίας.
Το τεράστιο κόστος όμως σε ανθρώπινες ζωές καθώς και η κόπωση που επέφερε η μόνιμη ένταση τού σταλινικού καθεστώτος, σε συνδυασμό με την νέα θέση ισχύος, την οποία είχε καταστήσει η Ρωσία, οδήγησε την κινητήριο δύναμη αυτής τής χώρας, που ήταν η γραφειοκρατία, σε επαναπροσδιορισμό των γενικών της προσανατολισμών. Ο σταλινισμός έμοιαζε πλέον με ένα βαρίδι, που προσέδιδε στην κοινωνία μια υπερβολική φόρτιση χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα. Κρίθηκε λοιπόν άσκοπο από τούς ιθύνοντες, στην φάση που οι χώρες τής δύσεως εισέρχοντο βαθμηδόν σε αυτό που ονόμασαν καταναλωτική κοινωνία και κοινωνικό κράτος, να καταναλώνει η ρωσική κοινωνία χαρούπια, για να παράγει άρματα μάχης. Το αποτελεσματικότερο εξ άλλου επιχείρημα των δυτικών εναντίον τού κομμουνισμού εστιαζόταν στο να εξάρουν την ένδεια αυτών των κοινωνιών αναφορικά με την κατανάλωση. Η επιλογή τού Νικήτα Χρουστσόφ ως διάττοντος αστέρος τού κινήματος αποσταλινοποίησης μετά την δολοφονία τού Στάλιν σηματοδοτούσε ακριβώς την έμφαση στον επισιτισμό. Οι μεταρρυθμίσεις με φιλελεύθερο περιεχόμενο, ο περιορισμός τών στρατιωτικών δαπανών προς όφελος τής κατανάλωσης και η μερική αποϊδεολογικοποίηση τού βαριού σταλινικού κλίματος ήσαν αναμφίβολα απαραίτητες προϋποθέσεις, ώστε να μπορέσει να σταθεί η Ρωσία μέσα στα πλαίσια που οι δυτικές χώρες οικοδομούσαν την γοργή μεταπολεμική ανάπτυξη. Στην προσπάθειά της να συμπορευθεί μαζί τους στην διεθνή σκηνή, ξεκίνησε να τις αντιγράφει. Οι δυτικοί παρακολουθώντας ως ένα βαθμό τον απροσάρμοστο τής παρέας να υιοθετεί παράλληλους προσανατολισμούς με τούς δικούς τους, ήταν επόμενο να θορυβηθούν τα μέγιστα. Στην περίπτωση που ο "κομουνισμός" κατάφερνε να δημιουργήσει κι αυτός κάποια έστω περιορισμένα φιλελεύθερη μίνι καταναλωτική κοινωνία πέρα από τα σταλινικά γριλίσματα, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να αποφύγουν την ισχυροποίηση τής επιρροής του στις δικές τους μάντρες; Με γνώμονα αυτή την φοβία πέρασαν σε ξέφρενη αντικομουνιστική εκστρατεία επιβάλλοντας τον ψυχρό πόλεμο.
Η ρωσική γραφειοκρατία όμως αισθανόταν ήδη εξασφαλισμένη. Στρογγυλοκαθισμένη επάνω στην λεγόμενη ισορροπία τού τρόμου συνέχισε να αντιγράφει το αντίπαλον δέος σε όλα τα σκέρτσα του, με στόχο την πλήρη προσωμοίωσή της προς αυτό και την έξοδό της στην νομή τής καταληστεύσεως τής παγκοσμίου λείας.Το στάδιο επισιτισμού τού Χρουστσόφ ήταν επόμενο να διεδεχθεί η φάση, κατά την οποίαν εκδηλώθηκε απροκάλυπτα ο λεγόμενος σοσιαλιμπεριαλισμός.
Η Ρωσία στην συγκεκριμένη φάση επιχείρησε και κατάφερε να μετατραπεί από μεγάλη περιφερειακή δύναμη σε υπερδύναμη, εγκαθιδρύοντας σε αγαστή πλέον συνεργασία με τούς δυτικούς τον διπολισμό. Οι δυτικοί είχαν κατανοήσει ενδιαμέσως, ότι το "σοσιαλιστικό" παλληκαρόπουλο ήταν μια από τα ίδια. Τίποτε δεν εμπόδιζε πλέον την λήξη τού ψυχρού πολέμου και την επιβολή τής ύφεσης. Η συνδιάσκεψη στο Ελσίνκι οδήγησε στο Δόγμα Ζόνενφελντ περί "περιορισμένης κυριαρχίας". Η νομή τής οικουμένης σε σύγχρονη νεοαποικιακή βάση εκαλείτο να εξασφαλίσει τα κεκτημένα τών δύο μεγάλων εντός των σφαιρών κυριαρχίας τους. Σε αυτήν την φάση ξύπνησε στην ψυχοσύνθεση τής ρωσικής γραφειοκρατίας ο πάλαι ποτέ ευρισκόμενος σε προσωρινή ύπνωση ασιατικός δεσποτισμός. Αυτή η τάση εκδηλώθηκε και στην επιλογή των προσώπων στην κορυφή τής εξουσίας, η οποία επιτελεί και συμβολικό ρόλο, με έκφραση την επικράτηση ασιατικών φυσιογνωμιών, όπως ο Μπρέζνιεφ και ο Τσερνιένκο.
Αυτή η επιλογή όμως τής ρωσικής γραφειοκρατίας την οδήγησε να κινηθεί στον φυσικό χώρο τών ανταγωνιστών της. Και αυτό συνεπάγετο εξ ορισμού σημαντικά μειονεκτήματα. Είναι σχεδόν αδύνατον να επιβληθεί κάποιος στον ανταγωνιστή του, εφόσον επιλέγει ως χώρο διεργασιών τον φυσικό χώρο τού ανταγωνιστού, υιοθετών ταυτοχρόνως τις μεθόδους του. Η Ρωσία με τα ιδεολογικά συνθήματα μιας ξεφτυσμένης επανάστασης που χειριζόταν ο Πονομαριόφ και οι λοιποί ξενέρωτοι γέροντες τού Κρεμλίνου, ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν τα αμερικάνικα παπούτσια τού μπάσκετ και τις ανάποδες κόντρες τής κιθάρας τού Χέντριξ. Ο δυτικός τρόπος ζωής είχε ξεκινήσει - ως ήτο φυσικόν - να αλέθει και τις υποτιθέμενες σοσιαλιστικές κοινωνίες, οι οποίες υπολοίποντο ευαίσθητα έναντι τού οργιάζοντος καταναλωτισμού τής δύσεως. Εάν εξακολουθούσε απρόσκοπτα αυτή η κατάσταση, ήταν θέμα χρόνου το πότε θα έπιανε δουλειά η θυγατέρα τού Μπρέζνιεφ στα στριπτητζάδικα τού Μανχάταν για μια μπλούζα μπένετον και ένα εισιτήριο για το επόμενο κοντσέρτο τών Ρόλλινγκ Στόουνς.

Έπεται συνέχεια...