Υπό Αλεξάνδρου Παπαδιαμάγκλη
Το μύθευμα που ακουλουθεί διηγήθη μοι φίλος ιστολόγος κατά την διάρκειαν τυχαίας συνατήσεώς μας εις εξοχικόν καφενεδάκι προ ετών. Ο εν λόγω μεσήλιξ εθεωρείτο μάλλον ιδιόρρυθμος ως προς τας αντιλήψεις του, δι αυτό και το μόνον κέρδος το οποίον ενόμιζα ότι απεκόμιζα από τάς διηγήσεις του, ήτο η χαλαρωτική επίδρασις, ήτις εξασκείτο από τας ηρέμους αφηγήσεις και την άνεσιν με την οποίαν αυτός εκάθητο επί των παλαιών καθισμάτων τού καταστήματος.
Αναλογιζόμενος όμως σήμερον άτινα, εξ όσων αυτός ο φίλος ηρέσκετο να μού διηγείται κατά το παρελθόν, αναρωτιέμαι κατά πόσον αυτός έπασχε από φαντασιοπληξίαν, ως αρκετοί ισχυρίζοντο, ή κατά πόσον μάλλον η μέση περί πραγματικότητος αντίληψις συνιστά πλήρην παραμόρφωσιν όσων συμβαίνουν πέριξ αλλά - το κυριότερον - εντός ημών.
Κατά την νεαράν ηλικίαν αμφοτέρων ημών, εθεώρουν αυτόν πλούσιον, ως διαθέτοντα πληθώραν παιδικών περιοδικών εστιβαγμένων επί ερμαρίου, τα οποία και προς τέρψιν αναγνώσεως εδανειζόμην από αυτόν κατά μικράς στίβας. Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μίκυ Μάους, τεύχη τού Μικρού Ήρωος και τού Μικρού Σερίφη, αλλά προ πάντων τα "Παράξενα Διαπλανητικά" με τον Σούπερμαν, τον Νυκτερίδαν και τόσους άλλους συναρπαστικούς πρωταγωνιστάς οίτινες εδιήγηρον την παιδικήν μας φαντασίαν. Η χώρα μας, έχουσα επουλώσει τότε τας εκ τού εμφυλίου πολέμου πληγάς της, διήγει υπό ηρέμας συνθήκας κοινοβουλευτισμού, αι οποίαι επέτρεπον εις ημάς να απολαμβάνομεν την από κοινού ποδηλασίαν και τα επιτραπέζια παιχνίδια, χωρίς να αποδίδομεν την παραμικράν σημασίαν εις τας ατερμόνους πολιτικάς συζητήσεις ή και διενέξεις των ενηλίκων.
Η εν λόγω συνάντησίς μας έλαβε χώραν εις το άκρον κωμοπόλεως πλησίον των Αθηνών, ήτις αποτελεί και παραθεριστικήν περιοχήν με πλήθος εξοχικών κατοικιών εις τα περίχωρά της. Ενώ ηξηρχόμην τραπεζικού καταστήματος επί τής κεντρικής οδού ηνταμώθημεν μετά τού φιλτάτου Ιακώβου Κ., όστις είχεν ανά χείρας εποχιακόν καρπόν μεγάλου σχήματος.
Η επί δεκαετιών αμοιβαία συμπάθεια μάς οδήγησε εντός πλαισίων ευχαρίστου εκπλήξεως εις αμοιβαίον εγκάρδιον ασπασμόν. Εις τοιαύτας περιπτώσεις καθίσταται κατανοητόν, ότι η συνέβρεσίς μας ουδόλως δύναται να είναι ολιγόλεπτος. Ως εκ συστήματος ποδηλάται εντός ολίγων λεπτών μετέβημεν από την μεσογειακήν εις την παραλιακήν λεωφόρον εις το από την εποχήν τής νεότητός μας αγαπητόν μας καφενεδάκι. Υπό την σκέπην των δένδρων τής εν είδη εξέδρας υπερυψωμένης αυλής και την θέαν των κυματισμών τής θαλάσσης η διακριτική θέρμη τού απογευματινού ηλίου θα απερρόφη άπαν το θυμικόν μας, εάν ο Ιάκωβος δεν ήταν μονίμως πομπός σκέψεων και προβληματισμών πέραν τού συμβατικού.
- Ρε Ιάκωβε δεν πετάγεσαι να φέρεις το καρπούζι από το ποδήλατο μέχρι να μάς φέρουν τούς καφέδες, μην το κλέψουν; τού είπα, γνωρίζων εκ των προτέρων, ότι η συζήτησις που θα επακολουθούσε θα απερρόφη την προσοχήν μας.
- Άσε να το κλέψουν, μού απήντησε αυτός.
- Κρίμα είναι. Αυτό είναι πάνω από δέκα κιλά πράμα.
- Έχω βαρεθεί εφέτος να τρώω καρπούζια. Το μετέφερα μόνο για προκάλυμμα.
- Για προκάλυμμα; Αφού είσαι μεγαλύτερος από το καρπούζι. Πώς περίμενες να κρυφτείς πίσω του.
- Μιλάς σαν να μην με γνωρίζεις.
- Κατάλαβα. Πάλι την είχες στημένη και παρακολουθούσες καταστάσεις;
- Κάποιος φίλος, που είναι Εργοδότης Δημοσίων Έργων, κάτοχος τής μαθηματικής επιστήμης, υπολόγισε συναστρίες και τα τοιαύτα σχετικά με τα αναμενόμενα σήμερα. Από την στιγμή που με ενημέρωσε για την χρονική στιγμή, τα αντίστοιχα μέρη τα γνωρίζω πολύ καλά ο ίδιος. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις, δεν έμενε παρά να μεταβώ εκεί. Και ο καλύτερος τρόπος για να κρυφθείς είναι να φαίνεσαι. Αλλά κάτι πρέπει να κρατάς για να μην δίνεις στόχο. Γέμισα και τρείς νάυλον σακούλες με ξερές πευκοβελόνες, ώστε να φαίνονται για ψώνια. Το καρπούζι το βάσταγα και έκανα ότι δυσανασχετώ από το βάρος. Κοίταζα συνεχώς το ρολόι, ώστε να φαίνεται ότι η λεγάμενη με το αυτοκίνητο με είχε στήσει...
- Και πού όλα αυτά, Ιάκωβε;
- Σού τα έχω περιγράψει κι άλλες φορές, Όμως ενώ περνάς συχνά από εκεί ρε Αλέξη, δεν μπορείς να τα προσέξεις. Αυτό λέγεται "επιλεκτική πρόσληψη". Ότι δεν είναι σε θέση ο εγκέφαλος να το επεξεργασστεί νοητικά, απλά το προσπερνάει. Η αντίληψη δεν καταγράφει όλα τα στοιχεία, που προσλαμβάνει το οπτικό νεύρο. Είναι αδύνατον για τον εγκέφαλο να επεξεργάζεται ανά πάσα στιγμή τα χιλιάδες πίξελς μιάς παράστασης, η οποία μπορεί μερικώς σύντομα να μεταβάλλεται. Αυτό που συμβαίνει, είναι κατ' αρχήν να συγκρίνονται τα χοντρικά περιγράμματα όσων προσλαμβάνονται με βασικά δεδομένα που είναι αρχειοθετημένα στον εγκέφαλο. Εάν κάποιο στοιχείο από αυτά που προσλαμβάνονται, ταυτιστεί με κάποιο από τα ήδη αρχειοθετημένα είδη, τότε η αντίληψη προβαίνει στην λεπτομεριακή επεξεργασία
του. Σε διαφορετική περίπτωση το προσπερνά. Αυτήν την λειτουργεία δικαιολογούμε με την υποτιθέμενη στροφή τής προσοχής μας εκάστοτε.
- Δηλαδή τι εννοείς; Άλλα βλέπουμε και άλλα αντιλαμβανόμαστε;
- Στην ουσία λειτουργούμε μόνο με στερεότυπα. Σ' το έχω πει κι άλλη φορά. Τεράστιοι μηχανισμοί προπαγάνδας μάς επιβάλλουν μια μαζική ύπνωση, όχι μόνο σχετικά με το τι είναι πραγματικό, αλλά και με το τι μπορεί να είναι πραγματικό.
- Εννοείς τότε που ισχυριζόσουνα, ότι η βασική τους δύναμη στηρίζεται στο να μάς πείσουν ότι δεν υπάρχουν;
Ο σερβιτόρος, εσώγαμβρος τού ιδιοκτήτου, φέρων επί δίσκου κρεμομένου εις τον αρμόν τής χειρολαβής τα ροφήματα, έσειεν αυτόν μετά υποτιθεμένης μαεστρίας. Μάς εγνώριζεν από δεκαετιών και δεν ησθάνετο διόλου ευτυχής δια την επίσκεψήν μας εις το μικρόν αναψυκτήριον, ένεκα των σκέρτσων και αταξιών μας κατά την νεαράν μας ηλικίαν εκεί. Παρακολουθών τα λεγόμενα τού Ιακώβου είχα τοποθετήσει υποβασταζόμενος τούς αγκώνας μου επί τού τραπεζίου.
- Πάρε τα κουλά σου ρε μάστορα να αφήσουμε τούς καφέδες, τέλος πάντων, ανεφώνησε, λαμβάνων προειδοποιητικώς μέτρα, ώστε να μην επαναληφθούν καταστάσεις τού παρελθόντος, ειδικώς δια την περίπτωσιν που θα εκάθηντο παρ' ελπίδαν του κάποιαι τρυφεραἰ υπάρξεις πλησίον ημών και ήρχιζεν ο τζερτζελές.
Αναμένοντες μικράν ψύξιν των ζεόντων καφέδων, ο Ιάκωβος συνέχισε την επιχειρηματολογία του:
- Βιώνουμε την πραγματικότητα ως αυτή να έχει αναλογική υφή, ενώ τα πάντα υφίστανται σε ψηφιακή φάση. Όταν πηγαίνουμε στο κινηματογράφο παρακολουθούμε στην οθόνη τήν συνεχή ροή μιας παράστασης που προβάλλεται, ενώ μπροστά από τον φακό τής μηχανής διέρχεται συγκεκριμένος αριθμός ξεχωριστών εικονιδίων. Η ιδιότητα τής αντίληψής μας να δημιουργεί ροή συνδέοντας ξεχωριστά ερεθίσματα σε γοργή διαδοχή μεταξύ τους, μοιάζει με την νοητή ένωση ξεχωριστών σημείων μιάς καμπύλης. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται στα μαθηματικά "γραμμική περεμβολή". Η πρόσληψη τής πραγματικότητος από τις αισθήσεις μας έχει λειτουργικό χαρακτήρα, προσαρμοσμένο στις ανάγκες μας, χωρίς να ανταποκρίνεται στην καθ' εαυτή υφή τής πραγματικότητος. Οι αρχιτέκτονες τής κοινωνικής μηχανικής έχουν μελετήσει σε βάθος την λειτουργία των προσληπτικών μας ικανοτήτων, ώστε να επιχειρούν να μάς υποβάλλουν αυτό που εκείνοι θεωρούν ότι τούς συμφέρει να θεωρείται και να αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικό. Το ζήτημα αυτό όμως ακόμη μεγαλύτερες προεκτάσεις. Όσο αφορρά αυτήν καθ' εαυτή την υφή τής πραγματικότητος δεν υπάρχει σχάση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου, μεταξύ παρατηρητού και πραγματικότητος. Όταν προχωρήσουμε στην ψηφιακή υφή τής πραγματικότητος και την ασυνέχεια με την οποία αυτήν δομείται, εκεί καθίσταται πλέον διαπιστώσιμο και με πειραματικό τρόπο, ότι ο παρατηρητής όχι μόνον επηρεάζει την πραγματικότητα, αλλά κάτω από συνθήκες μπορεί να την διαμορφώνει, χωρίς να παρεμβαίνει άμεσα σε αυτή.
- Τι εννοείς;
- Ενημερώσου σχετικά με το πείραμα τής "διπλής σχισμής". Στην ουσία μάς χρησιμοποιούν με βάση τον νόμο τού συντονισμού, για να δημιουργούμε μια πραγματικότητα, η οποία είναι αναφανδόν σε βάρος μας και προς όφελός τους.
- Εννοείς αυτό που μού είχες κάποτε αναφέρει, ότι οι επαναστάτες οφείλουν να μην αναζητούν πολιτικούς καθοδηγητές, αλλά πνευματικούς οραματιστές;
- Όχι. Οι ίδιοι οφείλουν να γίνουν πνευματικοί οραματιστές. Ο οφθαλμός δόθηκε σε όλους. Και δεν χρειαζόμαστε αφεντάδες και κολαούζους με βέργα για γαλοπούλες. Υπάρχει μόνον μια επανάσταση. Αυτή τής συνειδήσεως. Διότι δεν καθορίζει το είναι την συνείδηση, αλλά η συνείδηση το είναι. Αυτό που ζητούν να μάς αποσπάσουν εν τέλει δεν είναι η υπερεργασία μας, η απλήρωτη εργασία μας ως υπεραξία. Αυτό που ιδιοποιούνται είναι ολόκληρη η οντότητά μας.
- Ποια είναι η αιτία όμως γι' αυτό;
- Η αιτία είναι ότι αυτοί είναι ήδη νεκροί. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να σείρουν αυτοί μια εικονική ύπαρξη, είναι να υποχρεώνουν εμάς να σερνόμαστε ως όντα, να αλλοτριώνουμε οι ίδιοι την οντολογική μας υπόσταση. Πρόσεξε τον τρόπο που καταστρέφονται γύρω μας οι παραγωγικές δομές. Εάν σκόπευαν να αυξήσουν την οικονομική εκμετάλλευσή μας, δεν θα τις κατέστρεφαν, αλά θα τις ανέπτυσσαν.
- Εννοείς την καταστροφή των παραγωγικών δομών με την κρίση;
- Όχι, αγαπητέ φίλε. Κοίταξε πριν από κάθε τι τούς πολέμους. Τις μεθόδους με τις οποίες μάς ωθούν εκούσια φανατισμένους στην μηχανή τού κιμά. Όλη η στρατηγική τους στηρίζεται μόνιμα στην επιβολή ενός υποτιθέμενου αντίπαλου δέους, το οποίο καλούμεθα να περιορίσουμε, να αντιμετωπίσουμε, να εξουδετρώσουμε και σε τελευταία συνέπεια να εξοντώσουμε.
- Μα μεγάλοι επαναστάτες στο παρεθόν ισχυρίστηκαν ότι και ανέλυσαν τον τρόπο, με τον οποίον οι κρίσεις αναπαραγωγής οδηγούν στούς πολέμους με στόχο την αναδιανομή των αγορών και των σφαιρών επιβολής από τούς παγκόσμιους δυνάστες.
- Αγαπητέ φίλε ακόμη μια φορά όχι. Η πρόσφατη κρίση δεν είναι "κρίση υπερπαγωγής", αλλά όπως οι αχθοφόροι των σκιών ισχυρίζονται "κρίση ρευστότητος", "χρηματιστική κρίση". Κάθε φορά κατασκευάζουν διαφορετικές πραγματικότητες, με βάση τον κεντρικό τους σχεδιαζμό.
-Μάλιστα αγαπητέ μου. Στην προκειμένη περίπτωση όμως παραβλέπεις, ότι αυτές οι ενέργειες αποβλέπουν σε κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Η πρόσφατη κρίση και το επιδιωκόμενο κραχ προσβλέπουν στην κατάργηση τού ρευστού χρήματος, την κατάργηση των εθνικών νομισμάτων και την επιβολή παγκόσμιου ηλεκτρονικού λογιστικού νομίσματος στα πλαίσια επιβολής παγκόσμιας δικτατορίας. Σκλαβώνοντας όλη την ανθρωπότητα και επιβαλλοντας τον πλήρη ηλεκτρονικό έλεγχο, θα μπορούν να μάς εκμεταλλεύονται για ένα ξεροκόμματο. Μήπως δεν τα πρόβλεψε αυτά και ο Αη Γιάννης στην "Αποκάλυψη" εδώ και κάτι χρόνια και ζαμάνια;
- Θα ήταν σκόπιμο να εξετάσουμε αυτές τις οπτικές σε μαγαλύτερο βάθος. Η θεωρία, ότι οι παγκόσμιοι οικονομικοί δυνάστες θα ενωθούν κάποτε - και μάλλον σχετικά σύντομα - σε ένα ενιαίο παγκόσμιο τραστ, το οποίο μάλιστα επιβάλλοντας μια ενιαία επηροή θα καθιστούσε άσκοπες και τις μεγάλες πολεμικές διενέξεις, στηρίχθηκε στις πρώτες βαθυστόχαστες περί χρημαστιστικού κεφαλαίου αναλύσεις, τις οποίες επιχείρησε ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης Ρούντολφ Χίλφερντιγκ στο ομόνυμο έργο του, που εκδόθηκε το 1910. Η ανάλυση των τραστ και των καρτέλ σε αυτό άφηνε να διαφανεί, ότι η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση τού κεφαλαίου ήταν μια συνεχής διαδικασία χωρίς δυνατότητα να εμποδιστεί. Αυτή οδηγώντας το τραπεζικό κεφάλαιο, το οποίο είχε ήδη επιβληθεί στο βιομηχανικό αναδεικνύοντας το "χρηματιστικό" κεφάλαιο, αφ'ενός μεν θα διαμόρφωνε ένα χαρακτήρα επικρατήσεως τής οικονομίας τού τζόγου σε βάρος του παραγωγικού της τμήματος - πού πρωτος ο Χίλφερντιγκ χαρακτήρισε "πραγματική οικονομία" - και αφ'ετέρου θα οδηγούσε τον έλεγχο τού συνολικού όγκου τού χρηματιστικού κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα μεγάλα κέντρα. Αυτά, ακολουθώντας την μόνιμη διαδικασία τής σύμφυσης σε συνασπισμούς, ώστε να παραμερίσουν τα οικονομικώς ασθενέστερα κέντρα, ως απώτερη συνέπεια δεν μπορούσαν παρά να επιφέρουν μεσοπρόθεσμα την επικράτηση ενός μόνον κέντρου, που θα εξασκούσε τον συνολικό χρηματιστηριακό έλεγχο. Οι αντιλήψεις περί "σιδερένιων νόμων τής οικονομίας", που χαρακτήριζαν τότε την οικονομική αναλυτική σκέψη, η οποία εξελίσσετο βάσει διαδικασιών αντίστοιχων με αυτές τής μηχανικής, δεν άφηναν περιθώρια για άλλες δυνατότητες.
Ο έμπιστος φίλος και συνεργάτης τού Χίλφερντιγκ Καρλ Κάουτσκυ, ο οποίος ερπικράτησε ως η κυρίαρχη μορφή στο εργατικό κίνημα τής Γερμανίας πριν τον Πρώτο Π.Π., παρουσίασε τότε την θεωρία τού "Υπεριμπεριαλισμού", κατά την οποία στα πλαίσια τής συγκέντρωσης τού χρηματιστικού κεφαλαίου σε ένα κέντρο θα καθίσταντο οι παγκόμιες πολεμικές διενέξεις περιττές. Σε αυτήν την προβληματική στήριξε ο Κάουτσκυ και την περί "Ρεβιζιονισμού" θεωρία του, η οποία αναφερόταν στην αναθεώρηση τής Μαρξιστικής θέσεως περί αναγκαιότητος βίαιης επιβολής τής εργατικής εξουσίας επί των καπιταλιστών.
Ο Λένιν υπεραμυνόμενος τής μαρξιστικής ιδεολογικής καθαρότητος αμφισβήτησε τις ρεβιζιονιστικές θεωρήσεις τού "αποστάτη" Κάουτσκυ, στην βάση τού ισχυρισμού ότι οι καπιταλιστές ήταν αδύνατο να "τα βρουν ματαξύ τους". Προέβλεψε ορθά το αναπόφευκτο τού επερχόμενου παγκοσμίου πολέμου, επιχειρηματολογώντας, ότι το κύριο χαρακτηριστικό τού χρηματιστικού κεφαλαίου δεν ήταν η τάση συγκέντρωσης μέχρις εσχάτων, αλλά η αρπακτική διάθεση στην διαδικασία αναδιανομής των αποικιών και των σφαιρών οικονομικής υποδουλώσεως. Στο έργο του "Ιμπεριαλισμός το Τελευταίο Στάδιο τού Καπιταλισμού", το οποίο εκδόθηκε το 1916, πρόβαλε την θέση για το αναπόφευκτο τής επερχόμενης επανάστασης. Στηριζόμενος στο σλόγκαν, ότι "ή η εανάσταση θα φέρει τον πόλεμο, ή ο πόλεμος θα μετατραπεί σε επανάσταση" επιχείρησε να δημιουργήσει το αντίστοιχο επαναστατικό κλίμα.
Ενώ η εκτίμηση τού Λένιν, όσο αφορά το αναπόφευκτο τού πολέμου, ήταν ορθή, η αναγωγή τού πολέμου στα αίτια που αυτός πρόβαλε ήταν τελείως λανθασμένη. Οι πόλεμοι δεν γίνονται για το χρήμα και τις σφαίρες κυριαρχίας, αλλά για το αίμα, αποτελώντας τελετουργικές μαζικές εκατόμβες ανθρώπων εις την νιοστή δύναμη.Το χρήμα και οι σφαίρες επηροής αποτελούν τον μοχλό τής εμπλοκής κάποιων δυνάμεων και κέντρων εξουσίας στην λογική των πολέμων. Πίσω από αυτά όμως δρουν εν κρυπτώ μολοχιστικά κέντρα κρόνιων ιερατείων, τα οποία κλιμακώνουν την πρακτική τους βάσει σχεδιασμών, οι οποίοι αφορούν πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, από ότι οι σχεδιασμοί τής όποιας κρατικής εξουσίας, ή τού όποιου οικονομικού κατεστημένου. Το λέγόμενο κεντρικό πλάνο, ή "μάστερ πλαν" των μολοχιστών, αφορά περιόδους, οι οποίοι επεκτείνονται περισσότερες δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Από την εποχή που η ανθρωπότητα ξεκινάει σε συνθήκες πρωτογονισμού μέσα σε σπηλιές, μέχρι να την επαναφέρουν οι κρόνιες δυνάμεις μετά την διαδικασία τού "εκπολιτισμού" της στα πλαίσια τής συγκεκριμένης ιστορικής στροφής στην σπείρα ανακυκλώσεως των ανθρώπων μέσα στο Μάτριξ ξανά στα σπήλαια.
Καθήκον μιας συνεπούς συνωμοσιολογίας, ή "συνωμοσιολογικής θεωρήσεως τής ιστορίας", είναι να καταδείξει με συγκεκριμένο τρόπο αυτήν την διαδικασία στις συγκεκριμένες ιστορικές της φάσεις και περιπτώσεις. Σχετικά με αυτήν υπάρχουν πλείστες όσες άξιες λόγου και πολύ χρήσιμες μελέτες, οι οποίες όμως έχουν αποσπασματικό χαρακτήρα. Ή, όποτε αυτές επιχειρούν μια συνολική σύνθεση, αδυνατούν να φθάσουν επιτυχώς στον στόχο τους, διότι στερούνται ενός συνεκτικού αναλυτικού οργάνου.
Ότι η εκτίμηση τού Λένιν περί τού αναπόφευκτου μιας προλεταριακής επαναστάσεως στα πλαίσια τού παγκοσμίου πολέμου ήταν λαθεμένη, καταδεικνύουν τα γεγονότα, που έλαβαν χώρα το 1917 στην Ρωσία. Ακόμη και η εκτίμηση των Μενσεβίκων, ότι στην Ρωσία θα μπορούσε να καταστεί επιτεύξιμη μια αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα επανάσταση εκείνη την εποχή, ήταν ανεδαφική. '΄Οσα συνέβησαν τότε πιστοποιούν, ότι αυτό που έλαβε χώρα δεν ήταν επανάσταση, αλλά ήταν ένα στημένο πραξικόπημα από διαφορετικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα, οι οποίες δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τον Ρωσικό λαό.
Κυρίαρχη ομάδα στο εσωτερικό τής Ρωσίας, κατά την διάρκεια τής ασκήσεως ακραιφνούς τσαρικής τρομοκρατίας, δεν μπορούσε να είναι άλλη από τούς συασπισμένους χαφιέδες πράκτορες τής Οχράνα, τής τσαρικής αστυνομίας. Αυτή η ομάδα απολάμβανε διακριτική αστυνομική προστασία και είχε επικεφαλής τούς Ιωσήφ Στάλιν και Μαλινόφσκυ, ο οποίος ήταν διευθυντής τής παράνομης εφημερίδας των Μπολσεβίκων "Πράβδα". Μόλις οι Μπολσεβίκοι κατέκτησαν την εξουσία, ο Μαλινόφσκι, καίτοι επιστήθιος κολλητός τού Στάλιν, εκτελέστηκε ως χαφιές. Ήταν το θύμα που θυσίασε η ομάδα τής Οχράνα, ώστε να καταδείξει, ότι οι λοιποί πρακτορές της ήσαν "αγνοί" κομμουνιστές. Η Οχράνα είχε κατανοήσει εγκαίρως, ότι κυρίως οι Σιονιστές προσπαθούσαν να προσποριστούν το εργατικίο κίνημα στην Ρωσία, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως υποχείριό τους εναντίον τού τσαρισμού. Έτσι επιχείρησε να τούς προλάβει αυτή με μια παράλληλη συνωμοσία. Ο Στάλιν, ως νόθος υιός ενός αξιωματικού τής τσαρικής αστυνομίας, εισήχθηκε από νεαρή ηλικία στα εκκλησιαστικά σεμινάρια, όπου επικρατούσε έντονη αντισιονιστική προπαγάνδα. Σε αντίθεση με άλλους αντικαθεστωτικούς, οι οποίοι έλιωσαν επί δεκαετίες μέσα στα κάτεργα, αυτός υπέστη μόνον εικονικές συλλήψεις. Ακόμη και ο άκρως οξύνους δολοφονηθείς συγγραφέας Νίκος Βεργίδης, καίτοι επιχειρεί μια σταλινική αγιογραφία στο έργο του "Η Διπλή Δολοφονία τού Στάλιν" καταδεικνύει ότι από όλο το ηγετικό επιτελείο των Μπολσεβίκων, μόνο ο Στάλιν βρισκόταν και δρούσε στο εσωτερικό τής Ρωσίας, έχοντας εκ των πραγμάτων αναδειχθεί σε αναμφισβήτητο ηγέτη των οργανώσεων εντός τής χώρας. Οι λοιποί ηγέτες των Μπολσεβίκων ζούσαν ως εμιγκρέδες σε Ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Λένιν δεν ήταν μέχρι την επάνοδό του στην Ρωσία μετά την επανάσταση τού Απριλίου 1917 τίποτε περισσότερο παρά ένας εμιγκρές, τελείως αποκομμένος από την Ρωσική πραγματικόιητα. Η συζυγός του Κρούπσκαγια αναφέρει χαρακτηριστικά στα απομνημονεύματά της με τίτλο "Αναμνήσεις Με τον Λένιν", ότι η έκπληξη τού συζύγου της ήταν τόσο μεγάλη, όταν ο εν λόγω "επαναστάτης" πληροφορήθηκε την διεξαγωγή τής επανάστασης τού Απριλίου, που έσπασε το πόδι τής καρέκλας σε καφενείο τής Γενέβης όπου καθόταν πέφτοντας στο πάτωμα.
Ο Λένιν θα παρέμενε μια θλιβερή παρανυχίδα στο ιστορικό γίγνεσθαι, εάν δεν τον επέλεγε ο Γερμανός Κάιζερ Γουλιέλμος για να τον αναδείξει σε "ηγέτη" τής "επανάστασης" μέσω τής επικουρίας και στήριξης ενός πράκτορα του Γερμανικού υπουργείου εξωτερικών με επικεφαλής τον δόκτορα Τσίμμερμαν με στόχο την προσάρτηση των επίμαχων εν μέρει γερμανόφωνων περιοχών τής Εσθονίας, Λεττονίας και Λιθουανίας μετά την ενορχηστρωμένη ήττα τής Ρωσίας στον πόλεμο, τις οποίες πράγματι η Γερμανία προσήρτησε μετά την ανάδειξη των Μπολσεβίκων σε πραξικοπηματική κυβέρνηση με την συνθήκη τού Μπρεστ - Λιτόφσκ. Ο θαυμασμός τού Λένιν για κάθε τι Γερμανικό, έχει ομολογηθεί από τον ίδιο στα γραπτά του. Ο εβραίος Δρ. Χέλπχαντ, ή επί το "επαναστατικότερον" Πάρβους, ήταν ο σύνδεσμος που μύησε τον Λένιν στην συνεργασία με τούς Γερμανούς. Η χρηματοδότηση των Μπολσεβίκων από τούς Γερμανούς προήρχετο από το βαλάντιο των Ρώσων στρατευμένων, στούς οποίους με καλυμμένα τα μετόπισθεν μπορούσε ο Πάρβους να εμπορεύεται προφυλακτικά και χειρουργικά εργαλεία. Οι Γερμανοί βεβαίως τυγχάνουν και έξοχοι κατασκευαστές προφυλακτικών, προ τής ακακαλύψεως των ελαστικών, από έντερα ζώων και από την εποχή που ο αυτοκράτοράς τους Φρειδερίκος ο δεύτερος πλάγιαζε με τούς πιτσιρικάδες στα ανάκτορα των οργίων Σαν Σουσί, όπου η καμαρίλα του μπεκρούλιαζε με τα χρήματα από την ενοικίαση τού αυτοκρατορικού στρατού σε ξένους δυνάστες, όπως στην Αγγλία, κατά την διάρκεια των πολεμου ενάντιον τής Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Ότι οι Γερμανοί θεωρούν ύψιστη τιμή τους να θυσιάσουν την ζωή τους για τον αυτοκράτορα, είναι παλιά ιστορία. Ο ρόλος τού Πάρβους αφορά ιστορικά ζητήματα μεγάλου εύρους, όχι μόνο ένεκα της καθοριστικού χαρακτήρα εκδούλευσης Γερμανικών συμφερόντων κατά την πρετοιμασία και διεξαγωγή τής "μεγάλης Οκτωμβριανής επαναστάσεως", οποία είχε μόνον επτά θύματα (από τα οποία τέσσερα ήταν γυναίκες, μέλη των γυναικείων ταγμάτων των Κοζάκων) κατά την διάρκεια τής διεξαγωγής της στην Αγία Πετρούπολη, όπου ήταν και ο βασικός χώρος ως πρωτεύουσα και έδρα τής επαναστατικής κυβερνήσεως υπό τον Αλεξάντερ Κερένσκυ - στην οποία μάλιστα συμμετείχαν και οι Μπολσεβίκοι - όπου κρίθηκε η επικράτηση τού πραξικοπήματος. Ο Πάρβους σχετίζεται επί πλέον με τον ρόλο των εβραίων στρατηγών στο επιτελείο του αυτοκρατορικού στρατού, οι οποίοι αποτελούσαν τον βασικό πυρήνα τού γερμανικού επιτελείου και ίσχυαν ως οι πλέον έμπιστοι επιτελείς τού αυτοκράτορα. Ο εν τέλει ρόλος τους δεν έχει τύχει κάποιας ιστορικής αξιολογήσεως ακόμη, αλλά σε αυτό ίσως αναφερθούμε σε άλλη συνάντησή μας, αγαπητέ Αλέξη.
Για εμάς όμως τούς Έλληνες, ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος τού Πάρβους κατά την παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη την περίοδο των Νεοτούρκων. Ο Πάρβους υπήρξε βασικός ενδιάμεσος για την παροχή οπλισμού σε αυτούς. Ενέχεται δηλαδή στην διαδικασία εξόντωσης των εθνοτήτων στην Μικρά Ασία. Ταυτοχρόνως με τον Πάρβους παρέμεινε για αρκετό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και ο Λέον Τρότσκυ. Το τρίο συμπληρονόταν από τον Ιακώβ Σαμποτίνσκυ, ο οποίος ήταν εκδότης τής εφημερίδας των Νεοτούρκων και μετά την ίδρυση τού κράτους τού Ισραήλ διετέλεσε ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος τής Ισραηλινής κυβέρνησης.
Απέναντι στα ψυχολογικά συμπλέγματα τού Λένιν δεν μπορώ παρά να έχω πλήρη συμπάθεια και κατανόηση, άσχετα εάν αυτά συντέλεσαν ώστε ένεκα τού μένους που τον δονούσε να καταντήσει αυτός υποχείριο τής Γερμανικής αυτοκρατορικής επεκτατικής πολιτικής, εις βάρος τής Ρωσίας. Όταν κρέμασαν τον αδελφό του στην φυλακή τού φρουρίου Πέτρου και Παύλου για την απόπειρα δολοφονίας εναντίου του Τσάρου Νικολάου τού δευτέρου σε συνεργασία με άλλους Ναρότνικους, η μητέρα του παρακάλεσε όλους τούς αμαξάδες τής περιοχής για να μεταφερθεί η σωρός του στο νεκροταφείο. Όλοι αρνήθηκαν. Δεν έμενε τίποτε πλέον στην άμοιρη γυναίκα από το να δανιστεί το κάρο ενός καρβουνιάρη και να το σπρώξει μαζί με τα παιδικά χέρια τού Βλαδίμιρου. "Σπρώχναμε με μητέρα μου το καρότσι καθώς έβλεπα το αίμα τού αδελφού μου να στάζει στο χιόνι", γράφει σε κάποιο κείμενό του του ο Λένιν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι ο Σάσα ήταν ένα φοβερό παιδί. Ο πατέρας τού Λένιν δεν ήταν τυχαία φυσιογνωμία. Ήταν εκπαιδευτικός και ήταν υπεύθυνος για όλα τα σχολεία τής μείζονος περιοχής. Πίστευε στην εκπαιδευτική αναγέννηση τού Ρωσικού λαού, η οποία έλπιζε ότι θα τον βοηθούσε να βγεί από τον σκοταδισμό τής φεουδαρχικής μοιρολατρείας και είχε κάνει τεράστιους αγώνες γι αυτήν. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τον συνολικό περίγυρο και αυτό διευκόλυνε μια επιεική μεταχείρηση τού Σάσα από τούς δικαστές. Όταν τον επισκέφθηκε η μητέρα του στην φυλακή τού είπε: "Το μόνο που απαιτούν από εσένα παιδί μου είναι μόνο μια δήλωση μετανοίας. Μην θυσιάσεις την ζωή σου χωρίς λόγο". Τότε ο Σάσα τής απάντησε: "Δεν μπορώ μητέρα. Λυπάμαι τόσο πολύ που δεν μπορώ..."
Ιδιαίτερα παράξενο ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση αυτού τού ψυχικά τραυματισμένου ανθρώπου, που αναδείχθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι σε σταρ τής παγκόσμιας επανάσης με τον μεγάλο του αντίπαλο, που ανέτρεψε στην πορεία, τον Αλέξανδρο Κερένσκυ. Ο Λένιν μεγάλωσε στην ίδια κομώπολη με τον Κερένσκυ. Τα πατρικά τους σπίτια ήταν σε μικρή απόσταση. Οι πατέρες τους διατηρούσαν μια έντονη επιστήθεια σχέση. Ήταν και οι δύο εκπαιδευτικοί, δωσμένοι με όλη την δύναμή τους στην ιδέα τής μόρφωσης των μουζίκων. Ιδεολογικοί συνοδοιπόροι και συναγωνιστές. Ο Λένιν συναντιώταν με τον Κερένσκυ όταν ήταν παιδιά στον ορθόδοξο ναό τής γειτονιάς τους. Όταν ο πατέρας τού Λένιν έλαβε δυσμενή μετάθεση στα βάθη τού Ουσμπεκιστάν, επειδή είχε ενοχληθεί υπεβολικά από την δράση του το σκοταδιστικό τσαρικό κατεστημένο, όργωνε στην κυριολεξία τις χιονισμένες στέππες με ένα έλκυθρο που το έσερναν σκυλιά, για να προωθήσει το εκπαιδευτικό έργο. Κάποτε διένυσε μια τεράστια απόσταση για συνατήσει ξανά τον καλό του φίλο Κερένσκυ. Σύντομα μαράζωσε από την άδικη μεταχείρησή του από τούς τσαρικούς και πέθανε σχετικά νέος. Το όνειρό του για την μόρφωση τού Ρωσικού λαού μπορεί να μην γίνεται σήμερα ορατό μέσα στα αγκάθια τής μονοκομματικής προπαγάνδας, που ακολούθησε ως εκπαιδευτική φιλοσοφία μετά την "απελευθέρωση" τού Ρωσσικού λαού από τον τσαρισμό. Στην ουσία οι Βογιάροι, οι κρατικοί γεωκτήμονες και οι τσαρικοί χωροφύλακες τής Οχράνα εξακολουθούν να δεσπόζουν ως τύραννοι σε αυτήν την χώρα μέχρι σήμερα μετά την εξόντωση των περιφερειακών φεουδαρχών από τον Ιβάν τον "τρομερό" και τον "μέγα" πέτρο, με τον ένα ή άλλο μανδύα. Όσο δαφορετική κι αν είναι η εκάστοτε μεταμφίεση τους, το στιλέττο και το μαστίγιο στις τσέπες τους παραμένει το ίδιο. Όμως εάν προσέξει κάποιος περισσότερο η προσφορά των ανθρώπων, όπως οι πατέρες των Λένιν και Κερένσκυ, καθίσταται περισσότερο από ορατή. Τα επιτεύγματα των Ρώσων επιστημόνων παραμένουν ασύγκριτα. Ακόμη και στα ανώτατα ιερατικά μαθηματικά. Εάν είχαν την Ελληνική Γλώσσα ως μητρική, ίσως να μάς είχαν εκτοπίσει από την πρώτη θέση. Ίσως στην θέση τού Καραθεοδωρή να είχε βρεθεί κάποιος Ρώσος. Η Γλώσσα μάς κρατάει επικεφαλείς στην παγκόσμια πνευματική πρωτοπορεία και η ευλογία των προγόνων.
Για να μπορέσει να διερευνήσει κάποιος την καρμική σχέση πεπρωμένου ανάμεσα στον Βλαδίμιρο Ίλιτς Ουλιάνωφ και τον Αλέξανδρο Κερένσκυ, ίσως να μην επαρκεί μια ενσάρκωση, έστω κι αν ασχοληθεί μόνο με αυτή. Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα τού Κερέσκυ, αναδεικνύεται μέσα από αυτά η ανιδιοτελής μορφή ενός Ρώσου πατριώτη, που με την μελαγχολία ενός ευαίσθητου αγωνιστή βλέπει να γκρεμίζονται τα λαϊκά επιτεύγματα προς την κατελυθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης από μια αγόμενη και φερόμενη πλέμπα. Μα ήταν μασόνος και Εβραίος, θα ισχυριστούν κάποιοι. Έχω λιώσει σόλες στο παρελθόν για την καταγγελία τού σιονισμού. Όμως πάντοτε κάποιοι από τούς καλύτερους φίλους μου ήταν και είναι εβραίοι. Δεν μπορεί να είναι όλοι το ίδιο, μόνο επειδή έτυχε να ανήκουν κάπου. Ούτε δικαιούμεθα να πάψουμε να υποκλεινόμαστε μπροστά στον Βιλχελμ Ράιχ, τον Φρόυντ, τον Κουρτ Τουχόλσκυ καθώς και τόσους και τόσες άλλες.
Η τρίτη βασική ομάδα, που έπεξε σημαντικό ρόλο στο δράμα του οκτωμβριανού πραξικοπήματος στην Ρωσία, ήταν υπό την καθοδήγηση τού Λέοντος Τρότσκυ. Ο "Μπρόνσταϊν" ήταν πράκτορας τού διεθνούς σιονιστικού κατεστημένου και τής Γουώλλ Στρητ, με την οποίαν διατηρούσε δεσμούς αίματος. Ήταν νυμφευμένος με την Άννα Μπάουρ, κόρη τού μεγάλου τραπεζίτη Όττο Μπάουρ. Έχει γράψει και ένα βιβλίο για την μασονία, το οποίο η κρατική βιβλιοθήκη τού Βερολίνου αρνήθκε επί σειρά ετών να μού δανίσει, παρουσιάζοντάς το ως μονίμως και κατ' επανάλληψη δανισμένο.
Για τον ρόλο τού σιονισμού στα γεγονότα τού πραξικοπήματος και εντεύθεν έχουν γραφεί κατά καιρούς περισσότερο από αρκετά, ώστε να χρειάζεται κάποιος να επιμείνει.
Αναμφίβολα στο εργατικό κίνημα τής Ρωσίας, αλλά όχι μόνο, συμμετείχαν αρκετοί αγνοί ιδεολόγοι, οι οποίοι αντιμετώπισαν το κομμουνιστικό όραμα με διάθεση μέγιστης προσφοράς και ετοιμότητα αυτοθυσίας. Αρκετοί από αυτούς πέρασαν σχεδόν όλη την ενεργό ζωή τους στα κάτεργα. Ένας από αυτούς ήταν ο Τζερτζίνσκυ. Τον συνέλαβαν όταν η γυναίκα του ήταν έγγυος και γνώρισε το παιδί του όταν αυτό είχε πλέον ολοκληρώσει την εφηβεία. Μια τέτοια περίπτωση παιδιού ήταν και ο δικός μας Δημήτρης Μητροπάνος. Οι πιο ζεστές λαϊκές φωνές στο ελληνικό τραγούδι αναδείχθηκαν μέσα από το ατελείωτο μαρτυρολόγιο τής αριστεράς, τα γιαπιά και τις φάμπρικες. Ήταν φυσικό, αυτοί που απόδωσαν τα πάθη και τούς πόνους τού λαού να έχουν αναδειχθεί μέσα από την καρδιά του και το στοργικό χάδι τής μάνας, για την οποία η επιβίωση των παιδιών στάθηκε το πιο αυτονόητο ιερό καθήκον. Δεν θέλω να ισχυροστώ με αυτά, ότι στην Ελλάδα μόνο οι αριστεροί ήσαν καλοί άνθρωποι. Γνώρισα κάποιους βαμμένους δεξιούς, οι οποίοι είχαν μια απαράμιλλη αίσθηση κοινωνικής δικαιοσύνης. Άνθρωποι, που αρκετές φορές έμειναν νηστικοί τις δύκολες μέρες τής κατοχής, για να φάει το παιδί τού γείτονα μια φέτα ψωμί. Οι σκιές δίχασαν με ύπουλη μανία την λαϊκή ψυχή. Όμως, παρ'ο΄λα αυτά η ποιότητά της δεν διαβρώθηκε. Όπως, όταν ένα χρυσό τάληρο κοπεί στα δύο και τα δύο μέρη του εξακολουθούν να αποτελούνται από ατόφιο χρυσό.
Δεν κρύβω όμως, ότι η καρδιά μου κτυπάει αριστερά, έστω κι αν δεν είμαι αριστερός. Εκεί βρίσκεται η φυσική της θέση. Όπως κτυπάει χριστιανικά, ενώ δεν είμαι χριστιανός. Κάποιοι άνθρωποι, που γνώρισα σε μαναστήρια, όπου έτυχε να βρεθώ, νεώτεροι αλλά και ηλικιωμένοι, μού άνοιξαν με την αγνή καρδιά τους και την αυτονόητη καλοσύνη τους τις πύλες τού παραδείσου. Η φύση και κάθε τι γύρω τους έχαιραν σε κατάσταση διαρκούς ευδαιμονίας. "Αυτοί είναι οι δικοί μας Άγιοι", που λέει ο Γιάννης Ρίτσος στο "Καπνισμένο Τσουκάλι". Θυμάμαι μια διήγηση τού μπάρμπα μου Χ., ο οποίος ήταν αριστερός και τα αδέλφια του πέρασαν δεκαετίες στις εκτοπίσεις. Ο μπάρμπα Χ. όντας χαμάλης σπούδασε δυο παιδιά στην Ιταλία. Μού είχε παι κάποτε: "Ότι είχαμε το στέλναμε στα παιδιά. Κάποτε αναγκαστήκαμε για τρείς βδομάδες να την βγάλουμε με ένα καλάθι καρύδια, που μάς είχαν στείλει από το χωριό. Αυτά μετά από κάμποσες ημέρες μού δημιουργούσαν φοβερή διάθεση για σεξ. Την γυναίκα μου την είχα φέρει στο απροχώρητο. Μετά από κάποιες μέρες, το απόγευμα έτρωγα ασταμάτητα από την πείνα καρύδια, την νύχτα αυνανιζόμουνα και άντε την άλλη μέρα να κουβαλάω τσουβάλια. Οπότε επέστρεφα από την δουλιά τρομερά κουρασμένος και πλάκωνα ξανά τα καρύδια".
Νομίζω ότι και στο ανώτατο κομματικό κλιμάκιο των Μπολσεβίκων υπήρχαν και κάποιοι αγνοί αγωνιστές, όπως ο Κάμενεφ. Αναμφίβολα, όταν φτιάξει κάποιος ένα ωραίο σπίτι με λάθος υλικά, αυτό θα γκρεμιστεί από μόνο του, ίσως πριν καν τελειώσει και θα πλακώσει όσους βρίσκονται μέσα. Πριν από τούς ενοίκους θα πολτοποιηθούν οι μάστορες και οι κάλφες. Όμως αυτά τα ερείπια αξίζουν πολλά. Πιστεύω ότι συγκαταλλέγονται σε αυτά, που ονόμασε ο Ελύτης "ωραία ερείπια μέσα μας". Η πέτρα όταν πέσει στη γη με την οξείδωση των καιρών γίνεται ξανά βράχος. Και καραδοκεί αποφασισμένη τούς επόμενους και τις επόμενες λαξευτές με την ελπίδα, ότι αυτοί θα έχουν φτιάζει προηγουμένως κάποιο σχέδιο, ώστε να μην ματώνουν τα χέρια τους με τα κτυπήματα. Μέσα στις πέτρες φωλιάζουν Θείες Μορφές. Οι Έλληνες τις ονόμασαν αγάλματα. Οντότητες που μπορούν να οδηγήσουν στον στόχο. Εάν θέλεις να πνιγείς στο ποτάμι δέσε στον λαιμό σου μια πέτρα. Εάν θέλεις να ανέβεις στον ουρανό, δέσε στον λαιμό σου μια άλλη. Μόνο εάν σπουδάσεις τους νόμους τής βαρύτητας, θα κατανοήσεις τούς νόμους τής πτήσης.
Καθόλην την διάρκειαν τής μακροσκελούς διηγήσεως τού φίλου μου ήμουν αυστηρώς προσηλωμένος εις τα λεγόμενά του, πρόλον που δεν εθεώρησα ότι απήντησε ευθέως στο ερώτημα που τού έθεσα. Ο σερβιτόρος είχε αρχίσει να περιφέρεται εδώ και αρκετήν ώραν πλησίον ημών, θέλων να κατανοήσωμεν, ότι είχεν έλθει πλέον το πλήρωμα τού χρόνου δια να αποχωρήσωμεν. Εμείς όμως πεπεισμένοι ότι το εν λόγω θέμα σηκώνει και δεύτερον καφέ, τού εδώσαμεν νέαν παραγγελίαν.
Εμμένων λοιπόν εις το θέμα, το οποίον είχα θέσει απευθύνθην εκ νέου εις τον φίλον μου.
- Καλώς μεν ανέφερες αυτά, αλλά δεν μού τεκμηρίωσες γιατί οι πόλεμοι δεν γίνονται για χρήματα, αλλά μονον για το αίμα και τούς σκοτωμούς σαν αυτοσκοπό.
Ο Ιάκωβος εμειδίασε, ως η παρατήρησίς μου να επήλθε ως ώιμον φρούτον.
- Δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά, μού απεκρίθει. Απορώ πώς μια σειρά καταστάσεις που φωνασκούν δεν γίνονται αντιληπτές. Δες για παράδειγμα την κατάσταση στην Ελλάδα κατά την κλασσική περίοδο. Μια τεράστια δύναμη, αυστηρά μιλιταριστικά δομημένη, η οποία ήταν προσανατολισμένη μόνο στην βίαιη επιβολή και την διεξαγωγή πολέμων, είχε καταργήσει σχεδόν στο εσωτερικό της το χρήμα και κάθε είδους κατανάλωση. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ρομποτοποιημένες πολεμικές μηχανές. Οι είλωττες έλεγαν χαρακτηριστικά για τούς πολίτες τής Σπάρτης, ότι αυτοί ήσαν οι μόνοι αφέντες, που ζούσαν χειρότερα από τούς δούλους τους. Μελέτησε προσεκτικά τούς "Παράλληλους Βίους" τού Πλουτάρχου το έργο "Λυκούργος - Νουμάς" και το "Αγησίλαος Πομπήιος".
- Εντάξει, δεν είχαν μεν οικονομικά συμφέροντα, αλλά πολεμούσαν για να επιβάλλουν τις αξίες τους στούς άλλους.
- Είπαμε: Διάβασε τα βιβλία που ανάφερα, ώστε να δούμε συγκεκριμένα ποιες ήταν αυτές οι αξίες. Τώρα δεν θα δώσω περισσότερα στοιχεία. Την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε θα έχουμε και τα βιβλία, ώστε να γίνει ουσιαστική συζήτηση.
- Πάλι θα με βάλεις να τρέχω να αγοράζω βιβλία;
- Μπορείς να τα κατεβάσεις στο διαδίκτυο. Υπάρχουν στην ηλεκτρονική βιβλιοθήκη τού πανεπιστημίου τής Κρήτης και αλλού.
- Όσο αφορά το άλλο θέμα που έθεσες, την επιβολή παγκόσμιας δικτατορίας ως μελλοντικό καθεστώς διαρκείας και αυτό αποτελεί προπαγανδιστικό φιάσκο με στόχο τον αποπροσανατολισμό μας από την πλευρά τής υποτιθέμενης ελίτ των αληταμπουράδων.
- Μα πώς μπορείς να ισχυρίζεσαι κάτι τέτοιο. Αφού όλες οι ενδείξεις αποκαλύπτουν ότι οδεύουμε ολοταχώς προς τα εκεί.
- Μα, καλέ μου φίλε, περιμένεις ποτέ ο αλήτ να σού αποκαλύψει εγκαίρως τα πραγματικά της σχέδια;Όλα στο Μάτριξ απαιτείται να γκρεμιστούν. ΟΛΑ.
- Μα εσύ με την φόρα που πήρες, θα γκρεμίσεις και εμένα. Προσπαθείς να με αποδομήσεις σαν αριστερό, προσπαθείς να με αποδομήσεις σαν Έλληνα, μετά δεν ξέρω και γω σαν τι θα προσπαιήσεις να με αμφισβητήσεις.
- Σαν οτιδήποτε. Όλα όσα μάς επέβαλλαν νοητικά είναι στην πλειοψηφία τους μυθεύματα. Εμφανίζονται πλείστοι όσοι υποτιθέμενοι τιμητές αξιών, οι οποίοι όμως δεν είναι τίποτε περισσότερο από γυρολόγοι τής ύπνωσης τού Μάτριξ. Με ύφος και παχιά λόγια μόνο δεν πρόκειται να φθάσουμε κάπου. Το ζήτημα τής λεγόμενης παγκόσμιας δικτατωρίας είναι απλό: Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Και όπως έδειξε ό Νίκος Πουλατζάς, σαν ένας από τούς μεγαλύτερους θεωρητικούς που ανέλυσαν την φύση και την δομή των ολοκληρωτικών καθεστώτων, αυτά είναι καθεστώτα εκτάκτου ανάγκης. Δηλαδή είναι βραχύβια. Δεν μπορούν να επιβιώσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Φτιάχνονται για κάποιο συγκεκριμένο στόχο και μετά αντικαθίστανται από άλλα. Και αυτά μπορεί να είναι ολοκληρωτικά, όχι όμως με προφανή τρόπο.
- Μα και ο Όργουελλ, που είναι τεράστιος, δεν μίλησε για το κράτος τού μεγάλου αδελφού; Εξ άλλου και στους λίθους της Γεωργίας δεν ανέγραψε τελείως ανοικτά η ελίτ τον στόχο αποπληθυσμού, που κλιμακώνει σήμερα;
- Διάβασε ξανά προσεκτικά το 1984 τού Όργουελλ και θα διαπιστώσεις, ότι το καθεστώς που περιγράσφεται εκεί δεν αφορά κάποια μελλοντική κατάσταση, αλλά έχει επιβληθεί ήδη.
- Τι εννοείς;
-Ο μεγάλος αδελφός δεν είναι καποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αγαπητέ φίλε, αλλά είναι μια κατάσταση. Ας δούμε τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένα:
Συνεχίζεται....
24 σχόλια:
Απίστευτο κείμενο, αναμένω με αγωνία την συνέχεια
αναμενουμε φιλε μποτηλια μας
νικοςχαρονυκτακης
πιστευω οτι ελενχουν τις ενσαρκωσεις τους,γιατι παρατηρω οτι κανενας απο τα σογια τους δεν ανεξαρτητοποιειται.
Χαίρετε!
Οικοδεσπότα, το συγκεκριμένο κείμενο είναι σα να προηγείσαι δέκα χιλιόμετρα στο δίαθλο, καί ταυτόχρονα δεν έχεις χάσει ούτε μία βολή! Συνέχισε μέχρι τερματισμού καί απονομής χρυσού μεταλλίου!
Έχω να πω καί κάτι, συμπληρωματικώς σε όσα γράφει ο προηγούμενος σχολιαστής:
Ισχυρές ενδείξεις των τελευταίων χρόνων, με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η "μαύρη" πλευρά ενώνεται σε δίκτυο ταχύτερα απ' ό,τι εμείς. Δηλαδή, τα άτομα της "μαύρης" πλευράς γνωρίζονται μεταξύ τους (ώστε να δράσουν ομού) **πολύ ταχύτερα** απ' ό,τι πχ ο γράφων μπόρεσε να βρεθεί με τις δύο "Διοτίμες" του.
Δηλαδή, ξανά, δεν ισχύει μονάχα το: "- Δείξε μου τον φίλο σου, να σου πώ ποιός είσαι!", γιά να ερμηνεύσεις τις παρέες κάποιων ατόμων στην κοινωνία αυτή.
Τους έχει στείλει το "Μάτριξ" (ή ο Οξαποδώ, ή όπως θέλετε πείτε το) εξεπίτηδες σε ενσαρκώσεις συγκεκριμένου χωροχρόνου, ώστε να βρεθούν μεταξύ τους καί να κάνουν ...κολλεγιά...
Υγ: Όχι, δεν είναι άτρωτοι. Αυτή ακριβώς η συμπεριφορά τους καθιστά πρώτον αναγνωρίσιμους, καί δεύτερον ανεπίδεκτους ελέους κατά την τελική κρίση.
Χαζές ερωτησεις αντιπολτοποίησης
ΔΛδ οι του λευκού αδελφάτου ποιον θες να μας πεις ότι επικαλούνται κύριε εργοδότα? Και οι ρασοφόροι προφήτες μας τί τύπου δαιμόνια ενεργοποιούν? Πόσες είναι οι ελίτ και πόσα τα σκοτεινά ιερατεία κύριε μποτίλια? Ποιο είναι το κρόνειο, ποιο το σεληνιακό, ποιο του αυγερινού, του άρη, του ερμή και της γαίας ? Ήταν ο δίας επαναστάτης και πατροκτόνος?
Kαλησπερα
ειμαι υποχρεωμενος να συμφωνησω σε ολα με τον ανωνυμο.
Τα λευκα και τα μαυρα ιερατεια επικαλουνται τους ιδιους οξαποδω...
αλλωστε το λευκο χρωμα, εχει το ιδιο αρνητικο αποτελεσμα στους ανθρωπους, με το μαυρο
[μην ξεχναμε τα λευκα κελια των γερμανων και των τουρκων που τρελαινουν κοσμο]
στο θεμα μας τωρα...
μποτιλια για ακομη μια φορα ζωγραφισες, αψογο κειμενο
ενταξει εχω και μερικες ενστασεις οσον αφορα την κατασταση στην Σπαρτη.
Ενταξει ολοι ξερουμε οτι οι Σπαρτιατες ηταν πολεμικες μηχανες,και φυσικα δεν εγιναν ετσι για πλακα,ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ . Αυτοι οι σκατογεροι που κυβερνουσαν την Σπαρτη ηξεραν πως αν δεν ειχαν ισχυρο στρατο θα τους καταπινε η Αθηνα και στρατιωτικα και πολιτιστικα.
Απο την αλλη οι Αθηναιοι ζηλευαν τον στρατο της Σπαρτης και αντεταξαν σε αυτην το τρομερο ναυτικο τους. η φιλοσοφια καθε κρατους φαινεται απο τον στρατο του...
[τουλαχιστον εκεινη την εποχη]
ετσι αλλη κοσμοθεωρια χειαζεται κανεις να γινει ναυτης,δηλαδη εμποριο,επεκταση κλπ ,και αλλη να γινεις κομαντο.
βεβαια οταν η Αθηνα εγινε παμπλουτη και παντοδυναμη,αρχισε να την ελκει ο σπαρτιατικος τροπος ζωης,ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥς ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥς ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ, ετσι το βαρυ πυροβολικο της σκεψης την εποχη εκεινη ο Πλατωνας-ο οποιος ηταν και φανατικος θαυμαστης του Λυκουργου!!!- γιατι απλα ηθελε να εφαρμοσει την Σπαρτιατικη εκπαιδευση για τους ΦΥΛΑΚΕΣ της πλατωνικης πολιτειας του.
Ετσι ειναι αδελφια, οι λιγοι να κατεχουν την γνωση πρεπει να εχουν πολλους να τους φυλανε,κυνικο σιγουρα, αλλα δουλευει και οπως καθε Σπαρτιατης ετσι και οι Φυλακες δεν πρεπει να εχουν ατομικη περιουσια γιατι δεν υπαρχει λογος επειδη ΕΚΕΙ τους συντηρουσουν οι ειλωτες και στην περιπτωση του Πλατωνα ο λαος!!!
μην νομιζουμε βεβαια οτι και οι Λακεδαιμονιοι δεν ειχαν τους σοφους τους,ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΕΙΧΑΝ
...για να δουμε τι λεει ο Σωκρατης για το θεμα αυτο
''Οι Λακεδαιμονιοι είναι αριστα ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΙ και εις την φιλοσοφια και εις τις συζητησεις και αυτό φαινεται από το εξης.Αν θελησει κανεις να συζητησει με τον πλεον ασημαντο από αυτους,εις τα περισσοτερα σημεια κατά την συζητησην θα εχει την εντυπωση ότι προκειται περι καποιου ανιδεου,αλλα,ξαφνικα,οπου το φερει η σειρα της ομιλιας,πετα αυτος μια φραση αξιολογον,συντομη και περιεκτικη,ωστε ο συνομιλητης του μετα φαινεται σαν παιδι μπροστα του.ΤΟ ΛΑΚΩΝΙΖΕΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΛΙΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΠΑΡΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ.Τετοιους λογους όπως των Λακεδαιμονιων μονο εξαιρετικα μορφωμενος ανθρωπος είναι δυνατον να τους λεγει.Ανθρωποι όπως ο Θαλης,ο Πιττακος,ο Βιας,ο Πρηνευς,ο δικος μας ο Σολων,ο Μυσων κ.α.ηταν ολοι εραστες της Λακωνικης παιδειας.Γι΄αυτό και ειχαν εντονη Λακωνικη βραχυλογια..»
[Πρωταγορας 342)
Αξιότιμοι, μήπως οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν με ελπίδα και προσμονή τους Σπαρτιάτες για να τους απαλλάξουν από τα καθίκια της Αθήνας; Μήπως επιθυμούσαν να γκρεμιστεί η αθήνα και να πουληθούν για σκλάβοι οι μαφιόζοι της , οι γυναίκες, τα παιδιά και οι διοτίμες τους;
Ποιός θεωρείται υπεύθυνος αξιότιμοι για τον Πελλοπονησιακό Πόλεμο; Ποιός ήταν ο ιμπεριαλιστής της εποχής αξιότιμοι ; Ποιοι με τα μεταφυσικά επιχειρήματα τους δώσανε χώρο στους κτηνοβάτες της μέσης ανατολής να τσακώνονται στη πλάτη της ανθρωπότητας;
Θα πει κάποιος πως δε μπορεί να παίρνει κανείς το μέρος των σπαρτιατών γιατί είχαν το "άλλο" σύστημα , το μητριαρχικό. Θα πει κάποιος άλλος επιπλέον πως είχαν βασιλείς.
Μα αν ο χριστιανισμός είναι η μεγένθυση και η μεταφορά της ανατολοτίκης δομής της αφροδίτης και του σεληνοκρόνειου ιερατείου τότε η ελληνορθοδοξία τί είναι; Μα αν οι πλατωνικοί μαθητές και συμπατριώτες των Σωκράτη, Αλκιβιάδη, Περικλή, Κριτία, Χαρμίδη ήταν πολύ δημοκρατικοί γιατί παίξαν έτσι με τους φουκαράδες τους Μήλιους; Η μήπως ο πλάτωνας κάνει λόγω πουθενά για νομιμοποίηση της συμμετοχής όλων των ελεύθερων πολιτών στην πολιτική διαδικασία και την αρχή της πλειοψηφίας και δε το ξέραμε;
Για συγγνώμη δλδ λίγο. Μήπως εδώ προτιμάτε να διαλέξετε κάποιο στρατόπεδο "καλών" για να κάνετε ότι κάνει συνήθως η μάζα και οι συνωμοσιολόγοι; να τα φορτώσετε στο κόκορα δλδ; Με ποιους είναι αξιότιμοι κύριοι η συνασπισμένες δυνάμεις της "ελίτ" τέλος πάντων που σπρώχνουν προς τη παγκόσμια ολοκληρωτικη ολοκλήρωση; Με τους γερμανούς , τους ρώσους τους αμερικάνους, τους κινέζους, τα εβραικά φαντς, το πετροδόλλαρο, τους άραβες, τους προτεστάντες, το γαλλοαγγλοσαξωνικό άξονα, το γερμανοσαξωνικό άξονα, τη ρωσοκίνα, το BRIC, την ΕΕ, τον Αλντεμπαράν, τον Αρκτούρο, τον Βέγα, τον Σείριο , το τάγμα του ωρίωνα, τους ιλλιμμινάτοι, τους ροδόσταυρους, τους μασώνους, τους μητριαρχικούς αναρχοκομμούνες, τους ακραία πατριαρχικούς φασίστες;
Μήπως τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο και θέλει να αλλάξετε μερικές γωνίες και κάτοπτρο θέασης; Δλδ αρκεί να τα φορτώνει κανείς γκρινιάζοντας στο κόκορα για να συνθέσει θεωρία;
@ Ανώνυμος
Αγαπητέ/ή φίλε/η,
θερμά ευχαριστώ για την επικρότηση.
Δυστυχώς, η ταχύτητα που μπορώ να πραγματοποίσω τις παρουσιάσεις εδώ είναι πάρα πολύ αργή, δεδομένο που με πιέζει έντονα. Αυτό όμως λειτουργεί ως ένα είδος πιεζοηλεκτρικού φαινομένου, με αποτέλεσμα, όταν καταφέρνω να συγκεντρωθώ στο πληκτρολόγιο, να καταγράφονται ίσως κάποια πράγματα σχετικά έντονα.
Εδώ και μήνες προσπαθώ να πάρω μέτρα για να βγώ από την χαβούζα που βρίσκομαι. Το σάπισμα όμως είναι ο τρόπος που αναπνέω. Από την δουλειά μου γνωρίζω, ότι χρειάζεται σχετικά μεγάλος χρόνος για φτάσει κάποιος μέχρι την πλάκα τού ισογείου. Οι όροφοι μετά ακουλουθούν γρήγορα.
@ ΠΑΜ Ηρακλείου
Αγαπητέ Νίκο,
η προσπάθεια διαμορφώσεως των απογόνων μας προς τα ίδια μέτρα και σταθμά μάς χαρακτηρίζει όλους και αποτελεί φυσική συνέπεια. Και όλοι έχουμε αναπτύξει λίγο ως πολύ ένα οργανωμένο τρόπο να επηρεάζουμε τα παιδιά μας. Αυτό ισχύει πολύ εντονότερα στην περίπτωση, όσων είναι ενταγμένοι σε προωθημένες θέσεις τού μάστερ πλαν. Οι υπηρέτες τού μάστερ πλαν επωάζονται στην κυριολεξία. Παρ'όλα αυτά, οι απόγονοί τους κάποιες εξεραιτικές φορές καταφέρνουν να δραπετεύσουν από το θερμοκήπιο. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση τής Πηνελόπης Δέλτα. Αυτή, καίτοι απόγονος δύο εβραϊκών οίκων, αναδείχθηκε σε έξοχη Ελληνίδα, μέσα από ένα φοβερό προσωπικό δράμα. Δεν είναι η φυλετική υπόσταση κυρίως ο παράγων που διαμορφώνει τούς Έλληνες, αλλά η Γλώσσα. Η Πηνελόπη Δέλτα, ως συγγραφέας και γλωσσοπλάστης επέλεξε να αποτανθεί στην παιδική ψυχή. Με ένα τεράστιας σημασίας από πλευράς στρατηγικής έργο και προσφορά. Ο τρόπος, που η Ελληνική γλώσσα διαμορφώνει τον γενετικό κώδικα, καθώς και το πώς η λειτουργία του γονότυπου ανταποκρίνεται στην δομή της, θα αποτελέσει θέμα προσεχούς αναρτήσεως εδώ.
Αναμφιβόλως υφίσταται γραμμή αίματος. Η γραμμή όμως Πνεύματος λειτουργεί υπέρ άνω αυτής.
@ ΕργΔημΕργ
Αγαπητέ μου φίλε και συνεργάτη,
η γνώμη σου ως γνωστόν είναι ιδιαιτέρως πολύτιμη, αυτή την φορά όμως για ένα λόγο επιπλέον, επειδή για πρώτη φορά εμνημόνευσα ακροθιγώς εδώ ζητήματα θεωρητικής φυσικής, στα οποία θα αναφερθώ με έμφαση στο μέλλον, στα πλαίσια τών περί συνειδήσεως και δικτύου θεωρήσεων.
Τα χιλιόμετρα στο δίαθλο σύντομα θα πάψουν να μάς αφορούν, εφ' όσον το αγαπημένο μας αγώνισμα είναι το άλμα με δεκανίκι. Το μοναδικό έπαθλο στο οποίο προσβλέπουμε, είναι η άπειρη αγαλίαση της στιγμής, που θα σταματήσουν να γίνονται ανθρωποθυσίες. Ιδιαίτερα μικρών παιδιών.
Στο ζήτημα τής ταχύτητος έχουν ηττηθεί ήδη. Το ούφο που οδηγούμε απογειώθηκε και τα μαθηματικά ως βάση ευτυχίας τής ανθρωπότητος είναι αδύνατον να ανήκουν στις σκιές. Τα προσκυνούμε με βαθύτατη ευγνωμοσύνη και ταπεινότητα, ως το ιερότερο, όχι μόνον όσων υπάρχουν, αλλά και ως δομή των πάντων και πηγή αστειρεύτου χαράς και παρηγορίας, σκέπη τής στοργικής μας Γλώσσης, που μάς ζωογονεί και ζωοοδοτεί και σκέψη σωτηρείας.
Είμαι βέβαιος, ότι η ενεργός συμβολή σου επιταχύνει τήν επιβολή τής ρωγμής.
Θεωρώ, ότι η κατίσχυσις επί των σκιών συνιστά ΠΡΑΞΗ ΕΛΕΟΥΣ και γι αυτές. Η ταφή των νεκρών αποτελεί λειτούργημα ευσπλαχνίας προς πάσα κατεύθυνση. Η ολιγορία μας απλώς επιτείνει το δράμα τους. Μητέρα των Μαθηματικών είναι η Αγάπη. Η Αγάπη δεν διακρίνει και αυτό ορίσθη υπό τής Δημιουργίας ως Μαθηματική Ευταξία.
@ Ανώνυμος (δεύτερος)
Αγαπητέ/ή μου,
μάλλον παρεξήγησες τα περἰ "μαύρης" πλευράς, που ανέφερε ο Εργοδότης. Μπορώ υπευθύνως να πιστοποιήσω, ότι ο Εργοδότης δεν είναι ο Λιακό. Καθώς και ότι η "Λίλιθ Λαμασθού" δεν συγκαταλλέγεται στο θέατρο σκιών, όπου η δική μας καμπούρα ποιεί τα σκέρτσα της μεταξύ κεριών και μπερντέ.
Στα περί Διός και λοιπών θεοτήτων θα αναφερθώ προσεχώς. Στο Μάτριξ διατηρούν αυτοί τις ιδιότητες τής ρέγκας, καθότι εις έκαστος τούς βάφει με τα χρώματα που επιθυμεί, επειδή τούς θεωρεί ιδιοκτησία του. Καλώς ή κακώς όμως, οι θεότητες έστω κι αν φαίνονται, δεν είναι εμπριμέ. Έχουν συγκεκριμένο χρώμα, έστω κι αν στην πορεία τού χρόνου δέχθηκαν πολλαπλές επιστρώσεις χρωμάτων την μια επάνω ή και δίπλα στην άλλη. Πίσω όμως από τα χρώματα καραδοκεί το μάρμαρο, με τον τρόπο που μόνο αυτό γνωρίζει να χειρίζεται το φως. Η αναγκαία αποκαταστασή τους δεν αφορά διαδικασία "συντηρήσεως αρχαιοτήτων", αλλά αγώνα συλλογικής αυτογνωσίας. Τουτέστιν αποτελεί πρόκληση επιβιώσεως.
@ PANDAROS
Καλέ μου φίλε, για μια ακόμη φορά καταθέτεις λίαν αξιόλογες ενστάσεις, ως αφετηρία προβληματισμού, αλλά πριν απ' όλα συζήτησης.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, φθάνει η ώρα να συζητήσουμε επί τις ουσίας και για τα θέματα που έχεις θέσει συχνά στα σχόλια για τον Πλάτωνα.
Θα σε παρακαλέσω προς αυτήν την κατεύθυνση να διαβάσεις τα δυο έργα τού Πλουτάρχου, τα οποία ανέφερα στην ανάρτηση, ώστε η συζήτηση που θα επακολουθήσει να μπορεί να τα λάβει υπόψει, διότι είναι βασικά. Ακολούθως παραθέτω ένα σύνδεσμο για κατέβασμα:
http://anemi.lib.uoc.gr/search/?dtab=m&search_type=simple&search_help=&display_mode=overview&wf_step=init&show_hidden=0&number=10&keep_number=&cclterm1=%CE%9B%CF%85%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82+%CE%9D%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AC%CF%82++%CE%A0%CE%BB%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85&cclterm2=&cclterm3=&cclterm4=&cclterm5=&cclterm6=&cclterm7=&cclterm8=&cclfield1=term&cclfield2=&cclfield3=&cclfield4=&cclfield5=&cclfield6=&cclfield7=&cclfield8=&cclop1=&cclop2=&cclop3=&cclop4=&cclop5=&cclop6=&cclop7=&isp=&display_help=0&offset=1&search_coll[metadata]=1&&stored_cclquery=&skin=&rss=0&store_query=1&show_form=&lang=el&export_method=none&display_mode=detail&ioffset=1&offset=1&number=1&keep_number=10&old_offset=1&search_help=detail
Εκ προοιμίου αναφέρω, ότι ούτε ο Σωκράτης, ούτε ο Πλάτων επιχείρησαν στην εποχή τους να επιβάλλουν ρωγμή στο Μάτριξ. Το πότο που σέρβιραν τότε στα δικαστήρια λεγόταν κώνειο. Ας είναι ες αεί ευλογημένοι, που μάς υπέδειξαν το σπήλαιο. Τα πνευματικά τους παιδιά επεξεργάστηκαν με υπομονή στην συνέχεια το ξύλο και το σίδερο τής βαριοπούλας. Ενδιαμέσως κάποιοι άλλοι έριξαν πολύ μπετόν στα τειχώματα και την οροφή, ούτως ώστε η βαριοπούλα να μειάζει με χαριτολογία. Όταν όμως έλθει η στιγμή που τα συνεργεία θα την πάρουν ανά χείρας, τότε θα δούμε τι θα απομείνει από τα τεχνάσματα των θαυματοποιών.
@ Ανώνυμος (τρίτος)
Όταν το άσπρο και το μαύρο συντεθούν σωστά, αποτελούν κείμενο.
Κάνε μου λοιπόν την χάρη, διάβασε τα κείμενα από τον σύδεσμο που παρέθεσα προηγουμένως, ώστε να αναπτύξουμε διάλογο βάση αυτών.
Διότι η υπέρβαση τής μονομέρειας στις θεωρήσεις μας προϋποθέτει πρωτίστως να ανατρέξουμε στις πηγές.
Αναμφιβόλως το σχόλιό σου περιέχει πολύ ενδιαφέρουσες αιχμές. Όμως πρέπει να βάλλουμε τα πράγματα στην σειρά που τούς αρμόζει.
Κατ' αρχήν το θέμα τής Σπάρτης απλώς ετέθη στην ανάρτηση, ώστε να προκαλέσει και σε ευχαριστώ για την θετική σου ανταπόκριση. Άρα έπεται συνέχεια. Το θέμα αυτό όμως απαιτεί όχι μόνο μια συγκεκριμένη ανάρτηση, αλλά σειρά αναρτήσεων. Στο πνεύμα αυτής τής σελίδας εντάσσεται η διάθεση, για όποιον επιθευμεί να προβεί σε αμφισβήτηση όσων προβάλλω υπό την μορφή αναρτήσεως, να αποστέλει κείμενο, με την εκ των προτέρων δέσμευσή μου αυτό να το ανεβάζω.
Με μια άποψη όμως θα διαφωνήσω: Ότι προσπαθώντας να συνθέσουμε θεωρίες τα φορτώνουμε στον κόκορα. Άλλο γκρίνια, άλλο "θεωρία" και άλλο θεωρία. Ή μήπως εκτιμάς, ότι ιστορικά ζητήματα με εύρος όπως το παρόν, είναι δυνατόν να τύχουν στοιχειώδους χειρισμού στα πλαίσια ενός σύντομου σχολίου όπως το δικό σου; Μήπως προτρέχεις στην εξαγωγή συμπερασμάτων αναφορικά με αυτά που κατέθεσα στα πλαίσια μιας ακροθιγούς μνείας;
@πρώτον Ανώνυμον της Οκτωβρίου 21, 2013 :
Είτε δεν έχεις φίλους καί γνωστούς, είτε δεν παρακολουθείς ειδήσεις, είτε δεν έχεις παρατηρητικότητα.
Είτε καί τα τρία, ή οποιοδήποτε υποσύνολό τους.
Έτοιμες απαντήσεις θέλεις, γιά να γίνεται κουβέντα; Με συγχωρείς, αλλά όπως έχω πεί πλειστάκις, ο καιρός της κουβέντας πέρασε.
Υγ: Τί να σας κάνω; Εξυπνάδες από πληκτρολογίου μεν, διανοητική τεμπελιά δε. Κανείς δεν έπιασε (διότι δεν τη σχολίασε) τη μπηχτή που πέταξα γιά το ηπαπαραίϊκο Κολλέγιο εν Αθήναις.
Συνεχίστε ν' αναρωτιέστε πόθεν η ισχύς να πηδάνε την κοινωνία οι διάφοροι Σάλες, Προβόπουλοι, Σαμαράδες. Κι αν -προς τούτο- επαρκεί το γεγονός ότι κάθησαν στα ίδια θρανία κάποτε... σ' **αυτή** τη ζωή.
Δε προτρέχω αξιότιμε κύριε μποτίλια και δεν προκρίνω. Να με συγχωρνάτε για το λίγο προκλητικό ύφος αλλά το έργο το έχω δει φορές και φορές για να μπορώ να κάνω την πολύ απλή προβλέψη ότι με ανακυκλώσεις των ιδίων patterns πάλι γιουβαρλάκια θα φτιάξετε.
Έχετε δίκιο για τον όγκο των αναλύσεων που έχουν γίνει πάνω στα ιστορικά δεδομένα. Τεράστιος ο όγκος και τεράστια η προσπάθεια ... Μόνον που αν μου επιτρέπεται την παρατήρηση (επειδή δεν είναι μόνον ο αξιότιμος εργοδότας παρατηρητικός και ιδιοφυία ) … Αν βάζατε μεσα στη θεωρία και τη σχετική μετατόπιση που φέρνει η ανθρώπινη σκέψη θα παρατηρούσατε ότι δε κανετε τπτ άλλο από το να κυνηγάτε την ουρά σας . Με 0 εις το πηλίκον αξιότιμοι κύριοι το μόνο που γίνεται κανείς είναι να φτιάχνεις matrices και όχι να τα γκρεμίζει.
Ο συγκεκριμένος εργαλειακός ορθολογίστικος τρόπος σκέψης έχει εξυπηρετήσεις εξαίσια την ιστορία μόνο που πλέον ομοιάζει σαν την γριά πουτάνα. Όσο και να την πιέσεις δε μπορεί να δώσει άλλο η κοπέλα και για αυτό αν παίζεται μαζί της θα φέρνετε συνεχώς σβούρες και θα τρώτε κάθε βράδυ τα ίδια μακαρόνια.
Ερωτώ λοιπόν μήπως δεν αρκεί να αναλύεται και να αναλύεται τα ίδια και τα ίδια ιστορικά δεδομένα (εντάξει μπορεί να ανακαλύψετε και τπτ πρωτοφανές και πρωτάκουστο, όπως αυτά που μας λέγει με υπονοούμενα σε παγκόσμες αποκλειστικότητες ο αξιότιμος εργοδότας) αλλά πρέπει να θεωρήσετε ακόμη και τις μεθόδους ανάλυσης και έπειτα σύνθεσης που ακολουθείτε; Αυτό δε βλέπω να γίνεται στο χώρος σας. Πιο πολύ σε ανακάτεμαμου κάνει.
@ Ανώνυμος
Η στείρα ατεκμηρίωτη επανάληψη των περί όνου σκιάς απαξιώνει αποκλειστικά αυτόν που επιχειρεί την απαξίωση.
Εύκολη απάντηση αξιότιμε.
Μήπως μας κατονομάσατε τις διαφορές μεταξύ των διαφόρων ιερατείων και δεν το αντελήφθη; Μήπως πάλι κάνατε συγκεκριμένους διαχωρισμούς όσον αφορά τα των «ελίτ» και με ποιες δυνάμεις αυτές συνασπίζονται ως αυτό ερωτά προηγούμενό μου σχόλιο; Μήπως εν πάσει περιπτώσει διαχωρίσατε το άσπρο από το μαύρο του κυρίου εργοδότα και συνηγορήσατε υπέρ κάποιου εξ αυτών εν πάσει περιπτώσει (του λευκού ενδεχομένως αφού ο εργοδότας πιστεύει εις την ύπαρξη «μαύρων»); Διότι το κείμενο σας αγαπητέ φωνάσκει συνομωσιολογικώς για κάποιους εν γένει «κακούς» μολωχικούς και κρόνειους υπερανθρώπινους σχεδόν συμφέροντες κι εσείς ,ενώ δε σας κατέδειξα εις τα σχόλια, σπεύσατε να υπερασπιστείτε τους συνομωσιολογούντες πως δε τα φορτώνουν εις το κοκόρι και δεν συμμετέχουν ενεργότατα εις την θέσμιση και διατήρηση μάτριξ, ήτοι της τωρινής συναινέσεως. Μα αγαπητέ μου όποιος φωνάζει για τα αντίθετα τεκμηριώνει το υπαρκτό των διπόλων, δεν εξέρχεται απ’ αυτά. Με το να αφορίζεται το επιχείρημα μου πως όσο μιλάμε με τα συγκεκριμένα εργαλεία που έχουν κατοχυρώσει την αυτή ιστορική σκέψη απλά την ανακυκλώνουμε, δεν απαντάτε στην ουσία της διαπίστωσης. Για αναρωτηθείτε ετούτο: πόσο ισχυρό θα είναι το διανόημα του μετανθρώπου που με κόπο κάθε τόσο προσεγγίζετε, αν οριστεί με χθεσινούς ιστορικούς όρους. Πως μπορεί να οριστεί η οποιαδήποτε μετα-ιστορία με ιστορικούς όρους. Ξαναθέτω το ερώτημα μου : Μήπως προσεγγίζοντας τη μοντελοποίηση της θεωρίας με το διαφωτίστικου τύπου ορθολογιστικό οπλοστάσιο απλά κυνηγάει κανείς την ουρά του αφού τέτοιου τύπου αναλύσεις έχουν φτάσει σε τέλμα, και οι ανακυκλήσεις και ανακυκλήσεις (και ανακυκλήσεις, και ανακυκλήσεις, και ανακυκλήσεις) των διανοούμενων το επαληθεύουν; Μήπως εν πάσει περιπτώσει η γριά πόρνη αυτή της αυθεντιοκρατίας και της λογοκρατίας έχει φάει τα ψωμιά της και πρέπει να προκρίνουμε κάποιες άλλες μεθοδολογίες αναλύσεως και συνθέσεως, ίσως πιο κβαντικές και αόριστες που δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στη δημιουργικότητα και την πνευματική οντογένεση. Δλδ για ποια ιερατικά μαθηματικά ομιλείτε αγαπητέ για ξανασκεφτείτε το λίγο. Αυτά είναι εργαλεία που βαφτίζονται και αλλάζουν κατά το δοκούν. Είναι ανόητο να αναγάγεται (3 ενικό) μια πεπερασμένη γλώσσα σε απόλυτη.
Αλλά αν εσείς πιστεύετε ότι αυτή τη φορά θα υπερβείτε πάντων ορίων, θα επισκιάσετε σύνολο θεωριών και θα επαληθευτείτε περίτρανα και ολοκληρωτικά, όπως κανείς άλλος που επιχειρηματολογεί παραπλησίως έχει καταφέρει εγώ πάω πάσο και είμαι 1000 φορές μαζί σας.
Ελπίζω να αυταπαξιώθηκα ως επί το πλείστον κάνω με τις στείρες εξακριβώσεις μου.
@ Ανώνυμος
Δηλαδή τώρα τεκμηρίωσες ότι... είμαι ορθολογιστής και νεροκουβαλητής τής δυαρχίας, ενώ εσύ σαν κβαντικός τα έχεις ξεπεράσει;
Κατά τα άλλα κατανόησες άψογα αυτά που γράφω.
Έθεσα μερικές προβληματικές και κάποια συγκεκριμένα ερωτήματα στα οποία δε προβλέπεται απάντηση από ότι βλέπω. Αν είναι να τα παίρνετε επί του προσωπικού προσπεράστε τα τελείως, τα αποσύρω
Προφανώς θα πρέπει να ενθυμού ότι 2 είναι οι βασικοί μπόϋδες που θέλουν την Πην-ελ-ώπη.
ο Αντίνοος και ο Ευρύμαχος...ο μεν πρώτος καθόλα αντιπαθής ο δε δεύτερος με συμπάθειες στον χώρο της Ιθάκης.
Και οι δύο δε πάνε άκλαφτοι όμως κατά την ανακύκλωση.
Επιπροσθέτως να ειπώ ότι χέστηκε ο Σώκρατες και ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης για...ρωγμές στο μάτριξ !!!
Η θυσία είναι πάντα το σίγουρο διαβατήριο εξόδου εκ του μάταιοι κόσμου...που θέλουν να επιδιορθώσουν οι ''κοσμοδιορθωτές''.
Ρωγμές και επιχωματώσεις πάντα υπάρχουν σε έναν κόσμο που συντελείται.
Ας προσέξουν όμως οι ρωγμολόγοι φίλοι μην βρεθούν κατά λάθος αλλού-νταλού...
ps- το κείμενο ως μυθιστόρημα (παρότι φέρει σημαντική ιστορική γνώση) έχει πλάκα και αξία και διαβάζεται ευχάριστα από έναν γνώστη της ιστορίας μη αριστερό
...αναρωτιέμαι αν θα το εκτιμούσαν δεόντως στην ίσκρα :-)
μποτίλια έχεις μεγάλη φάση
ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΤΑ ΠΑΣ ΠΕΡΙΦΗΜΑ. ΑΣΕ ΤΗ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΝΟΜΗΡΟΙ
ΠΣ* ΤΟΝ ΑΝΤΙΝΟΟ ΛΑΜΑΣΘΟΥ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ ΕΤΣΙ. ΓΑΜΑΤΟ. ΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑ !!!!!!!!!!!!11111
Αγαπητέ/ή φίλε/η,
τις επόμενες ημέρες θα συνεχίσω με το δεύτερο μέρος την παρουσίαση αυτού τού θέματος. Ζητώ συγγνώμη λόγω ότι προχωράω με αργό τρόπο τις αναρτήσεις. Σε αντίθεση όμως με όσα προφανώς από κάποιους φίλους εκτιμήθηκαν, δεν αποσκοπώ να δημιουργήσω αίσθηση ή να επιχειρήσω να πείσω κυρίως σε αφηρημένη θεωρητική βάση σχετικά με απόψεις που εκπροσωπώ. Τα κείμενα, τα οποία καταθέτω εδώ, προσπαθώ να αντιμετωπίζω ως συμβολή στην ανάπτυξη δραστηριοτήτων. Οπωσδήποτε η πλειοψηφία των επισκεπτών μπορεί να μού αποδώσει, ότι κάτι ανάλογο δεν διαφαίνεται. Όσοι όμως με γνωρίζουν προσωπικά, νομίζω ότι είναι πεισμένοι, ότι αυτό που με ενδιαφέρει είναι οι συγκεκριμένες παρεμβάσεις που διαμορφώνουν πραγματικότητες. Οπωσδήποτε δεν μπορεί να υπάρξει νέος προσδιορισμός πραγματικοτήτων χωρίς μεταστροφή τής συνειδήσεώς μας. Όμως, όταν αυτή λάβει χώρα σε κάποιο ποσοστό, δεν επαρκεί από μόνη της πάντοτε για να αλλάξουν πρακτικά δεδομένα. Είναι αναγκαία μια πολλαπλή ενασχόλησή μας και σε άλλους τομείς, ένας βασικός των οποίων είναι ο οργανωτικός. Ελπίζω ότι υπάρχει κατανόηση, όταν ισχυριστεί κάποιος, ότι δεν σκοπεύει να προβεί σε αναφορές και ανακοινώσεις επ' αυτού επί προσωπικής βάσεως. Η πρόσληψη δημοσιότητος σε αυτά τα θέματα αρμόζει να επιχειρείται, όταν κάποιοι οργανωτικού τύπου βηματισμοί προσλαμβάνουν συλλογικό χαρακτήρα και αυτό όχι κατ' ανάγκην πάντοτε. Το διαδίκτυο όμως μπορεί να αποτελεί μια καλή πλατφόρμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να απαξιώσω, ή να ειρωνευτώ, φίλους ή φίλες, οι οποίοι άσκησαν εδώ κριτική, η οποία κάποιες φορές μπορεί να μην έγινε - κατά την άποψή μου - με επαρκή τεκμηρίωση. Παρ'όλα αυτά η κριτική τους είναι και επιθυμιτή και οφέλιμη. Λυπάμαι που οι τοποθετήσεις μου σε αυτές κάποιες φορές μπορεί να στάθηκαν αφορμή για να αισθανθούν κάποιοι ότι ψυχραίνονται. Γενικά, πρόσωπα τα οποία επιχειρούν κατά μέτωπον αμφισβήτηση, δυσανασχετούν έντονα όταν δέχονται οι ίδιοι μετωπική αμφισβήτηση.
Όμως η κριτική μπορεί να είναι πάντοτε οφέλιμη για όσους την επιδιώκουν. Κατά κανόνα βρίσκει την αφετηρία της από σκέψεις και αντιλήψεις οι οποίες είναι υπαρκτές και δεν μπορεί να είναι χαρακτηριστικές αποκλειστικά γι αυτόν που τις προβάλλει. Άρα ωφείλουμε να μάς απασχολήσουν.
Συνεχίζεται
Συνέχεια τού προηγούμενου:
Για την συμμετοχή αυτών των φίλων εδώ είμαι ευγνώμων, έστω και εάν κάποτε διαφωνούμε κατά μέτωπον. Πέραν ότι μού κάνουν την τιμή να διαβάζουν αυτά που γράφω και ασχολούνται με αυτά προβάλλοντας αντεπιχειρήματα, έστω κι αν οι ίδιοι θεωρούν ότι παραβλέπω τα ερεθίσματα που αυτοί προσφέρουν, αυτά και υπαρκτά είναι και πολλά από αυτά γίνονται αντιληπτά. Σαν παράδειγμαθα αναφέρω μια άποψη τού ανώνυμου φίλου, που διαφωνήσαμε μεταξύ μας έντονα:
"Δλδ για ποια ιερατικά μαθηματικά ομιλείτε αγαπητέ για ξανασκεφτείτε το λίγο. Αυτά είναι εργαλεία που βαφτίζονται και αλλάζουν κατά το δοκούν. Είναι ανόητο να αναγάγεται (3 ενικό) μια πεπερασμένη γλώσσα σε απόλυτη".
Με αυτήν την φράση θέτει ο σχολιαστής ένα σωρό πολύ σημαντικά θέματα επί τάπητος, έστω κι αν διαφωνώ με την οπτική του. Το πεπερασμένο ή απόλυτο τής γλώσσας, ο συσχετισμός γλώσσας και μαθηματικών, οι δυνατότητες να παρέμβουμε ή να καθορίσουμε την διαδικασία τής οργανικής τους διαμόρφωσης, είναι τεράστιας σημασίας ζητήματα, που προσφέρουν αφετηρία για μελλοντικές αναρτήσεις. Το ίδιο ίσχύει για την τομή, ως κοινή περιοχή μεταξύ ιστορίας και μεταιστορίας, ή για τον τρόπο που οι ίδιες οι επιστημονικές διαγνώσεις σχετικά με τα κβαντικά δεδομένα ανατρέπουν τον ορθολογισμό.
Το γεγονός, ότι μού αποδώθησαν πράγματα, τα οποία δεν με αφορούν στο ελάχιστο, δεν μειώνει καθόλου την αξία των σχολίων αυτών και της κριτικής που με αυτά επιχειρήθηκε. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο παραδέχθηκα στην πρώτη απάντησή μου έναντι τού σχολιογράφου, ότι το σχόλιό του περιέχει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες αναφορές. Η αξία όμως που μπορεί να αποδίδω σε πολλά στοιχεία, δεν μπορεί να σταθεί αιτία για να μην απαντήσω σε κάποιες απαξιωτικές παρατηρήσεις που προηγήθηκαν.
Σε μια διαπίστωση θα συμφωνήσω πλήρως με τον Ανώνυμο φίλο/η: Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Εγώ δεν τον απαξιώνω διόλου. Διαφωνώ ριζικά με κάποιες εκτιμήσεις του, αλλά θεωρώ πολύ χρήσιμα τα σχόλιά του.
Φυσικά ευχαριστώ θερμά και τον φίλο που περιμένει την συνέχιση τού θέματος.
Επειδή προφανώς γίνεται αναφορά σε άνω ανώνυμο (εμένα δλδ)...δηλώνω: Βρε αξιότιμε μποτίλια... δε καίγεται κάστανο σε λέω. Μόνο με μένα δε πρέπει να αναστώνεται κανείς.
Λοιπόν, προσωπικά έχω δηλώσει πολλάκις ότι σε πάω και δε ψυχραίνονται ή χαλάνε έτσι εύκολα οι συνάψεις. Διάθεση μου εξαρχής δεν ήταν ούτε να τεκμηριώσω επαρκώς όσα λέω ούτε να επικρίνω τα σημαντικά θέματα που θίγεις. Διάθεση μου ήταν να δώσω κι άλλα ερεθίσματα γνωρίζοντας πως προφανώς δε γίνεται και δε μπορείς να διαχειριστείς όλες τις πληροφορίες σε ένα άρθρο ή και μία σειρά ολόκληρη ίσως. Ερωτήσεις έθεσα. Δε με ενοχλεί που αποφεύγεις στρατηγικώς να απαντήσεις σε κάτι, γιατί πολύ απλά διαβάζοντας σε καιρό ξέρω πως τα εξετάζεις όλα εν ευθέτω χρόνω. Κι οι δυο γνωρίζουμε η κουβέντες αυτές ποτέ δε τελειώνουν ασχέτως αν μπορεί να ολοκληρώνουν σε διάφορες χρονικές στιγμές. Δε με απασχολεί να δοθούν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα γιατί εκ προοιμίου τα θεωρώ λάθος και όταν λογικά επανέλθουν στη κουβέντα θα δώσω σκεπτικό.
Αν θεωρείς ότι σου καταλόγισα οτιδήποτε να με συγχωρνάς δεν ήταν η πρόθεση μου. Λίγο τον αντίνοο δημοσίων λαμασθού τρόλλαρα παραπάνω. Για τα "κβαντικά" και τα μεταουμανιστικά ίσως επανέλθω με κείμενο ή εκτενές σχόλια για να δεις ότι αυτά που έλεγα τα θεωρώ μπούρδες.Γενικά ρε παιδί μου ήμουν επίτηδες προκλητικός : "Πχ δε μπορείς να ορίσεις την μεταιστορία με ιστορικούς όρους" ... Δεν υπάρχουν τέτοιες ανοησίες, δε γίνεται να καταργήσεις τη μνήμη. Και σαφώς έχεις δίκιο για τη βιβλιογραφία και σαφώς επίση για την διαμόρφωση πραγματικοτήτων. Θα φροντίσω άλλη φορά να είμαι πιο δημιουργικός. Δε ξέρω ίσως βαρέθηκα να διαβάζω να τα φορτώνουν όλα σε κάποια κρυπτοιουδαική υπερελίτ ή ότι άλλη υπεραιωνόβια σκοταδίλα ... και να μη κοιτά ο κόσμος να αλλάξει τα απλά πράγματα στη καθημερινότητα του πχ. Ταχε πει ωραία ο κάστορας: ακόμη μιλάμε για ετερόνομες συνειδήσεις. Αυτό ξέρεις είναι και το πρόβλημα ότι ο κόσμος έχει ανάγκη από βαβελικές θεωρίες άλλων. Τέλος πάντων άλλη φορά.
Και μια σημ. Τα κείμενα που παραθέτεις για τους αναγνώστες σου σε link είναι μόνον 1 (??)
@ Ανώνυμος
Καλέ μου φίλε,
σε ευχαριστώ θερμά και για το προηγούμενο σχόλιο και για τα καλά σου λόγια.
Ευθύς εξ αρχής αντελήφθην, ότι κάθε άλλο παρά ανώνυμος είσαι. Γνωρίζεις, ότι μελετάω σε βάθος τα κείμενά σου και κάποιες φορές εξέφρασα τον άκρα εκτίμησή μου (όχι μόνον) γι αυτά. Επειδή επέλεξες τον σουρεαλισμό στην προκείμενη έκφανσή σου, ευχαρίστως ακολούθησα αναλόγως. Δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα στο να υποδυόμαστε ρόλους, δεδομένου ότι το τελευταίο που επιδιώκω είναι ταυτίζομαι με τον εαυτό μου. Εφόσον αδυνατώ να στριμώξω εμένα στην γωνία, πώς θα μπορούσα να επιδιώξω κάτι τέτοιο για τούς καλούς μου φίλους.
Και για να μην παρεξηγούμαι: Θεωρώ ότι και το χάδι και οι καρπαζιές που δεχόμαστε από τούς φίλους, στην ουσία είναι το ίδιο. Σύμφώνως προς την κβαντική φυσική ο παρατηρητής είναι αυτός που προσδίδει πραγματικότητα στις δυνατότητες τού παρατηρούμενου. Ο τρόπος κατά συνέπεια που αυτοί θα μάς αναδείξουν, δεν είναι δυνατόν να είναι μονοσήμαντος. Αυτό που ο Άινστάιν ονόμασε "κβαντικό εναγκαλισμό", τουτέστιν αλληλοεπηρεασμό χωρίς παρεμβολή κάποιου συμβατικού μέσου, δεν είναι δυνατόν να μην ανταποκρίνεται και στα δικά μας αισθητήρια. Απλά οι σουρεαλιστικές προκλήσεις αξίζουν εξίσου σουρεαλιστική ανταπόκριση. Αυτό έλλειπε, να μην μπορούμε να αισθανόμαστε τούς πιο καλούς μας φίλους, ασχέτως τού τρόπου οι οποίοι αυτοί επιλέγουν να μάς χειρίζονται και να μάς νουθετούν.
Αδελφέ, οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει.
Ξέχασα να σού απαντήσω:
Το link αφορά δέσμη βιβλίων τού Πλουτάρχου από τούς "Παράλληλους Βίους", άρα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο. Με αυτό είναι δυνατόν να κατεβούν τόσο ο "Λυκούργος" όσο και ο "Αγησίλαος".
Δημοσίευση σχολίου