ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΓΑΡ ΕΝ ΤΟ ΣΟΦΟΝ ΕΠΙΣΤΑΣΘΑΙ ΓΝΩΜΗΝ ΟΤΕΗ ΕΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΠΑΝΤΑ ΔΙΑ ΠΑΝΤΩΝ
.........................................................
ΛΗΣΕΤΑΙ ΜΕΝ ΓΑΡ ΙΣΩΣ ΤΟ ΑΙΣΘΗΤΟΝ ΦΩΣ ΤΙΣ ΤΟ ΔΕ ΝΟΗΤΟΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΕΣΕΙ
(Ίσως σταθεί δυνατόν για κάποιον να αποφύγει το αισθητόν φως, όμως να αποφύγει το νοητόν φως είναι αδύνατον)
...........................................................
ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ

Ηράκλειτος



ΟΣΟΙ ΑΛΗΘΩΣ ΕΚΛΗΘΗΣΑΝ
ΕΠΕΝΕΡΓΟΥΝ ΜΟΝΙΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΡΑΤΤΟΥΝ

..........................................................
Η ΠΡΑΞΙΣ ΤΟΥ ΑΠΡΑΚΤΟΥ
ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ

 Λαο Τσε, "Ταο Τε Κινγκ"

1. ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑ Η ΩΡΑ, Ή ΜΗΠΩΣ ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ;

Με αφορμή την προηγούμενη ανάρτηση έγιναν σχόλια, που έθεσαν σημαντικά ζητήματα. Η συζήτηση που αναπτύχθηκε εκεί, κυρίως αμφισβήτησε όσα υποστήριξα στο κείμενό μου, εμβαθύνοντας νομίζω την προβληματική που προηγήθηκε, ενώ ταυτοχρόνως έγιναν αναφορές σε κάποια πολύ βασικά δεδομένα πρωταρχικής σημασίας για τις προκλήσεις που μάς πολιορκούν.

Σχετικά με κάποια από αυτά καταθέτω στην συνέχεια εκ βαθέων θεωρήσεις μου, επιχειρώντας να συνοψίσω και να συγκεκριμενοποίησω περισσότερο απόψεις, που έχω εκφράσει στο παρελθόν σε αυτήν την σελίδα.

Η πλέον ριζική αμφισβήτηση αφορά την σκοπιμότητα, την πρακτική αξία και το νόημα σε επίπεδο ουσιαστικών συνεπειών αυτών που έγραψα.

Υπάρχει μια μόνιμη τάση, καθ'όλα αποδεκτή και αιτιολογημένη, να αξιολογούνται αυτά που γράφονται κάθε φορά με βάση την πρακτική τους χρησιμότητα. Εάν δεν καθίσταται διαπιστώσιμη η λειτουργική απόδωση όσων παρατίθενται έναντι των συγκεκριμένων αναγκών, σύμφωνα με τον τρόπο που εκτιμούμε αυτές, τότε συχνά αυτά υποβιβάζονται στην εκτίμηση αρκετών φίλων ως πάρεργο και χασομέρι, που στόχο έχει να ικανοποιήσει την φιλαρέσκεια και την φλυαρία τού γράφοντος.
Στο παρελθόν αρκετές φορές δήλωσα ποια είναι τα επίδοξα κίνητρά μου, ως αυτόκλητος κοινωνικός ακτιβιστής. Ισχυρίστηκα, ότι δεν προσβλέπω σε αυτά που γράφω ως αυτοσκοπό, αλλά ότι αρέσκομαι να θεωρώ, πως αυτά τίθενται σε κίνηση βασικά για τις πρακτικές τους συνέπειες και μάλιστα βάσει συγκεκριμένου σχεδίου, το οποίον υπηρετεί αναπτυσσόμενες στοχεύσεις. 
Παλινωδίες, όσο αφορά την συνέχεια τής θεματογραφίας, ανοίγοντας θέματα χωρις να τα οδηγώ σε πέρας και αποσπασματική ενασχόλιση όσο αφορά την χρονική συνέχεια τής παρουσίας, αποτελούν αναμφίβολα στοιχειώδεις αδυναμίες. Επί τού προκειμένου όμως χρειάζονται κάποιες αποσαφηνίσεις, ώστε να καταστούν ίσως κατανοητές οι προθέσεις μου, από αυτούς που έχουν την καλή διάθεση και την υπομονή να διαβάζουν τα γραφόμενά μου: 

Το διαδίκτυο είναι ένα νέο μέσον, το οποίον δημιουργεί τελείως διαφορετικά δεδομένα, που μάς ωθούν εκ των πραγμάτων να τα αξιοποιήσουμε δεόντως. Οπωσδήποτε, αυτοί που το δημιούργησαν, προσβλέπουν σε στόχους ριζικά αντίρροπους προς την προοπτική χειραφετήσεως τής κοινωνίας από τα κυκλώματα εντέχνου επιβολής, μέσω τής ενεργοποιήσεως των μελών της. Όμως, αυτό που σχεδιάστηκε αρχικά με στόχο την εξατομίκευση και την προσκόληση των ατόμων για περισσότερες ώρες μπροστά στούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές ημερησίως, μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει στην ανάπτυξη μιας νέας κοινωνικότητος εντός τού πλαισίου τής εικονικής διαδικτυακής πραγματικότητος, χωρίς να είναι διόλου απαραίτητο αυτή να εξαντλείται σε διαδικτυακά όρια . Ίσως η λεγόμενη "κοινωνική δικτύωση" στα ηλεκτρονικά μέσα να βρήκε εκκίνηση και να αναπτύχθηκε με στόχο να τεθούν με μια άνευ προηγουμένου από πλευράς ταχύτητος και σφοδρότητος τής επηροής μεγάλες μάζες ανθρώπων σε ελεγχόμενες κινητοποιήσεις, στα πλαίσια άνωθεν ελεγχομένων σχεδιασμών, υποθάλπτοντας εν τέλει τα καλά και συμφέροντά τους, ως φερόμενος και αγόμενος συρμός. Όμως, όσο αφορά την ταχύτητα τής διαδώσεως και τον όγκο τής διακινούμενης πληροφορίας, οι δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο από μια ειδική, αλλά εξόχως σημαντική σκοπιά, αυτή συντελείται επί ίσων όρων, για όλους όσους επιθυμούν να συμμετέχουν σε αυτό. Αναμφιβόλως,  η αριθμητική απήχηση την οποία δύναται να εξασκεί μια μεγάλη επαγγελματική ιστοσελίδα, η οποία στηρίζεται στην συστηματικώς οργανωμένη συμμετοχή ικανού αριθμού συνεργατών, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα δεδομένα αναγνωσιμότητος πτωχού συγγενούς, τα οποία μπορεί να ισχύουν για κάποιους καλοθελητές ιδιώτες ιστολόγους, οι οποίοι προτάσσουν την ουσία τής θεαματικότητος στις παρεμβάσεις τους. Όμως η φύση τής πληροφορίας καθιστά αυτή δίκοπο μαχαίρι. Διότι όσο αφορά την πληροφορία, θα πρέπει να διαχωρήσουμε την ποσοτική της διάσταση από την ποιοτική. Και η ποιοτική διάσταση τής πληροφορίας, ουδόλως εξαντλείται στις ιδιότητες, που είθισται να τής αποδίδονται.  

Εάν αντιπαραβάλλουμε στην πληροφορία την παραπληροφόρηση, πράγματι ίσως η ποσοτική διάσταση τής πληροφορίας σταθεί αφορμή νά επικρατήσει εν πρώτοις κάποιος σκεπτικισμός. Εκείνοι, οι οποίοι διαθέτουν την ποσοτική υπεροχή στην διαμόρφωση και την διάδωση μηνυμάτων, μοιάζουν εκ προοιμίου να είναι αυτοί, οι οποίοι δύνανται να επηρεάσουν καθοριστικά την διαμόρφωση των μέσων θεωρήσεων και ερμηνευτικών προσδιορισμών στα πλαίσια τής επικοινωνιακής διαδικασίας.
Οι κοινωνίες στηρίζονται ανέκαθεν σε κάποιο άνωθεν (από πλευράς εξουσίας) επιβαλλόμενο κύριο (με την έννοια τόσο τής απηχήσεως όσο και τής κυριαρχικής ισχύος) κοινωνικό μύθευμα. Η επιβολή αυτού τού κοινωνικού μυθεύματος επενεργεί την σχεδόν ολοκληρωτική - πλην εξαιρέσεων - αποδοχή του σε βαθμό αυτονόητου. Ούτως ώστε πάσα αμφισβήτηση αυτού να φαίνεται ότι αντιφάσκει προς την κοινή λογική. Ασχέτως τού ότι και η "κοινή λογική", ως κοινή, απαιτεί προστασία με τριπλό προφυλακτικό, εάν κάποιος που έχει νταλαβέρι με αυτήν δεν σκοπεύει να καταλήξει οροθετικός τής συνειδήσεως. 
Η καλώς νοουμένη πληροφορία δεν διαφοροποιείται από την παραπληροφόρηση στην βάση, ότι η πρώτη αναταποκρίνεται σε πραγματικά ενώ η δεύτερη σε μή πραγματικά ή ψευδή γεγονότα. Ούτως ή άλλως η έννοια τής πραγματικότητος αφορά τελείως υποκειμενικές αξιολογήσεις και κατατάξεις ατομικών προσλήψεων μέσω των αισθητηρίων οργάνων, ασχέτως ότι η εκάστοτε υποκειμενικότητα καταλήγει κοινή για μια ομοταξία υποκειμένων, μέσω τής καταχωρήσεώς της στο συλλογικό ασυνείδητο που τα διέπει. Εάν ερωτηθεί επί παραδείγματι ένα μερμύγκι τι είναι οι άνθρωποι, ίσως τούς περιγράψει - ως αποτέλεσμα των δεδομένων προσλήψεως που το χαρακτηρίζουν - ως δύο τεράστιες πατούσες, οι οποίες απειλούν να συνθλίψουν χωρίς να προϋπάρξει συγκεκριμένη αφορμή πλείστα όσα αθώα έντομα. Οι δυνατότητες προσλήψεως αισθητηριακών ερεθισμάτων και η δυνατότητα τής ερμηνείας τους είναι πλήρως προσαρμοσμένες στα δεδομένα και τις ανάγκες επιβιώσεως ενός εκάστου όντος, χωρίς να αποδίδουν κάποια υπερτιθεμένη αντικειμενική πραγματικότητα. Και το κατά πόσο μπορεί να υπάρχει κάτι ανάλογο ως μονοσήμαντο δεδομένο, αμφισβητεί όλο και εντονότερα επί διάστημα μεγαλύτερο τών εκατό προηγουμένων ετών η επιστήμη. 

Στην έννοια τού ψεύδους μπορεί να αντιπαραβάλλεται μόνο η έννοια τής αληθείας, η οποία είναι βαθύτερη τού κατ' αποκοπήν ψεύδους, το οποίον καλούμε "πραγματικότητα", διότι η δεύτερη δύναται να υφίσταται μόνον σε υποκειμενικά πλαίσια. Τουναντίον, η αλήθεια δεν σχετίζεται διόλου με την ακρίβεια ή την πιστότητα τού τρόπου, με τον οποίον προβαίνουμε στην ερμηνεία των εξωτερικών αισθητηριακών ερεθισμάτων. Η αλήθεια αφορά την  εκπλήρωση ή μη τού λόγου, ένεκα τού οποίου υφιστάμεθα ως οντότητες εντός των παρόντων πλαισίων. Χαρακτηριστικό είναι προς αυτήν την κατεύθυνση και το απόφθεγμα τού Ηρακλείτου: "Εάν μεν κοινωνήσωμεν αληθεύομεν, εάν δε ιδιωτεύσωμεν ψευδόμεθα".  Η αλήθεια ορίζεται - κατά ένα τρόπο, δεδομένου ότι υφίστανται και άλλοι ορισμοί, μη όμως αντιφάσκοντες μεταξύ τους - ως η ανταπόκριση στην πρόκληση και πρόσκληση οντολογικής υφής να γίνουμε αυτό που είμαστε, εναρμονιζόμενοι με την αιτία - λόγο - τής υπάρξεώς μας. Κατά συνέπεια η αλλοτρίωση συνίσταται στην μη επιδίωξη αυτής τής εναρμονήσεως και την αποστασιοποίησή μας από αυτήν.

Η έξωθεν και άνωθεν επιβολή τού κοινωνικού μυθεύματος συντελείται μέσω τής λεγόμενης "κοινωνικής ενσωματώσεώς" μας. Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία ενώ αφορά πρωτίστως την συνειδησιακή μας διάπλαση, επεκτείνεται και σε όλους τούς λοιπούς τομείς που μάς διέπουν, οργανικούς (υπό την βιολογική έννοια) και μη. Αυτή η διαδικασία ξεκινά από την στιγμή τής γεννήσεώς μας και μάς καταδιώκει στην κυριολεξία, χωρίς να γίνεται αντιληπτή στις πλείστες των περιπτώσεων, μέχρι να αποδημήσουμε για τα θυμαράκια. Αυτή η διαδικασία ταυτίζεται με την επιβολή, την οποία αποκαλώ "εντειχισμό στο Μάτριξ". Η επιλογή τού όρου "εντειχισμός" γίνεται υπό το πρίσμα, ότι δεν ευρισκόμεθα εντός εκείνου τού καλουπιού - μήτρας η οποία μάς φορμάρει - διαμορφώνει ως πανοιότυπες εν τέλει "προσωπικότητες" (παρ' όλες τις δευτερεύουσες ιδιομορφίες μας) βάσει υπερτιθένης συνταγολογίας και ξένων προς την ουσία μας επιβληθέντων προδιαγραφών, αλλά είμεθα συμπλεκόμενοι εντός των ασφυκτικών του οριοθετήσεων, έστω και εάν ο σαδομαζοχιοσμός τής καθημερινότητος συχνά μας ωθεί να θεωρούμε αυτή την κατάσταση δήθεν προνομιακή. Η συμπλοκή μας με τούς περιορισμούς αφορά διαδικασία ταυτίσεως με αυτούς, σε βαθμό που αυτοί να συνιστούν δικό μας τμήμα και εμείς δικό τους. Η απόπειρα απεγκλωβισμού από αυτούς συνεπάγεται κατ' ακολουθίατην απώλεια τμήματός μας, το οποίον εμείς θεωρούμε καθοριστικά ζωτικής λειτουργικότητος. Ενδόμυχα θεωρούμε, ότι ο απεγκλωβισμός μας από το Μάτριξ συνεπάγεται άρνηση τής οντότητός μας, η οποία αντιστοιχεί με αυτοδιαμελισμό. Πρόκειται για το φαινόμενο που ο Έριχ Φρομμ χαρακτήρισε "Φόβο Μπροστά στην Ελευθερία" με την τιτλοφορεία ενός βιβλίου του. Γι αυτόν τον λόγο διακυρίσσουν τα Δερβίσια ότι: "Εάν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα ζήσεις". 
Όσο όμως κι εάν εμείς γραπωνόμαστε από τα αυτιά τής υπολειτουργούσης εικονικής μας ψευδοϋπάρξεως, την οποίαν αγκομαχούμε να διατηρήσουμε εν ζωή διάγοντας σε διαφορά φάσεως από τον αληθή εαυτό μας, οι πλέον αδυσώπητες ενέργειες, αυτού που ο Ηράκλειτος χαρακτήρισςσε ως "ΠΥΡ" και "ΠΟΛΕΜΟ", δηλαδή οι Πλουτώνειες δυνάμεις, που εκπροσωπούνται από τον πανίσχυρο πλανήτη τής ριζικής μεταμορφώσεως, μάς καταδιώκουν επίσης, ως αντίρροπες προς την "λογική" τού Μάτριξ δυνάμεις. Η ειμαρμένη μάς καλεί μονίμως μέσω των ισχυρών προκλησεων τού πεπρωμένου σε ηρωική έξοδο αποεμπλοκής από τον εντειχισμό. Και οι δικές μας επιλογές καθορίζουν, κατά πόσο το χαμόγελό μας συνιστά υποκριτικό παυσίπονο προς εξαπάτηση τού εαυτού μας, ή προάκουσμα τού κρότου που θα προκύψει από το φυτίλι που ανάψαμε κάτω από το σκαμνάκι που στρογγυλοκάθεται η σκιά μας.  

Υπό αυτήν την έννοια, σε περιβάλλον όπου οι δυνάμεις διίστανται σε σχέση αμοιβαίας πολώσεως τόσο εντός, όσο και έξω από εμάς, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΟΥΔΕΤΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. Η πληροφορία φέρει το πλήρες, αυτό που δομεί. Και η εκάστοτε δόμηση μπορεί να μας διαμορφώνει είτε σε αρμονία, είτε σε δυσαρμονία προς την ουσία μας. (Αντιστοίχως λειτουργεί και ο λατινικός όρος "Information". Πρόκειται για τον ένδον προσδιορισμό τής μορφής).
Η πληροφορία δύναται να υφίσταται ένεκα τής ροπής η οποία την χαρακτηρίζει - αμέσως ή εμμέσως - μόνον ως διαφώτιση ή συσκοτισμός. Μόνον δηλαδή ως αληθή πληροφορία ή παραπληροφόρηση. Η πληροφορία διαμορφώνει το προς την ουσία εναρμονιζόμενο. Η παραπληροφόρηση επιχειρή να ανακόψει την ροπή αυτής τής εναρμονίσεως, παρεμβαίνουσα τερατογενετικώς και επιφέρουσα αλλοτρίωση.

Η πληροφορία δεν είναι τουτέστιν στατική έννοια, αλλά δυναμική. Συνιστά ροπή, η οποία τείνουσα αναλόγως προς την αξιακή της υπόσταση προς το αληθεύειν ή το ψεύδεσθαι, επιφέρει δόμηση ή αποδόμηση τής προσωπικότητος και κατ' επέκτασιν τής κοινωνικής φυσιογνωμίας.
Και ως είναι προφανές, δεν είναι δυνατόν υγιή πρόσωπα να δομούν μια νοσούσα, ή μάλλον νοσηρά, κοινωνία. Ούτε και είναι δυνατον μια νοσηρά κοινωνία να διαμορφώνει υγιή άτομα.
Στην σχέση αλληλουχίας μεταξύ τού ατομικού και τού συλλογικού, ο Πλάτων απέδωσε τον κυριαρχικό ρόλο τόσο στο συλλογικό όσο και στο ατομικό, αναδεικνύων την οργανική συνοχή τους. Η διακήρυξη τού Σωκράτους "Ουδείς εκών κακός" αναιρεί την περίπτωση να συνιστά η κακία εκούσια ατομική επιλογή των ατομικών υποκειμένων. Αποδίδοντας εμμέσως πλην σαφώς την αναπαραγωγή τής κακίας σε θεσμούς και μηχανισμούς συλλογικού χαρακτήρος.
Αλλά και η εμμονή τού Πλάτωνος, στο ότι η επίτευξη τής αρετής επενεργείται μέσω τής παιδείας, αναδυκνύει την αναγκαιότητα τής παρεμβάσεως φρονίμων συλλογικών πρωτοβουλιών στα προσωπικά ζητούμενα σε εκούσια βάση. Από την άλλη όμως, το πρόταγμα που ενσωματώθηκε στην "Πολιτεία", να άρχουν τής κοινωνίας οι φιλόσοφοι, δεν προωθεί κάποια αριστοκρατικού χαρακτήρος επιβολή, ως λανθασμένως ερμηνεύουν πολλοί, αλλά διακηρύσσει την αναγκαιότητα, να συγκεράζονται οι προσωπικώς πρωτοπορούντες στην σφαίρα τής αναζήτησεως τής συνειδήσεως σε συλλογικού χαρακτήρος οργανισμούς, ούτως ώστε αυτοί ως υπεύθυνοι πνευματικές ηγεσίες να προσπαθούν να πρωτοστατήσουν στην διαδικασία τής συλλογικής προόδου. 

Οι αρχιτέκτονες τής κοινωνικής μηχανικής και θιασώται τής παραπληροφορήσεως στηρίζονται μονόπλευρα στην ποσοτική διόγκωση ενός μιντιακού οχετού. Η πρακτική τής παραπληροφορήσεως έχει πράγματι χαρακτηριστικά καρκινικού όγκου, αποκαλύπτουσα τον τρόπο, βάσει τού οποίου η εσωτερική αναπαραγωγή τής αλλοτριώσεως οδηγεί και εξωτερικά στην επικράτηση ακατάσχετα πολλαπλασιαζόμενων εξαμβλωμάτων υπό την μορφήν των συγκροτημάτων κυριαρχίας στα λεγόμενα ΜΜ"Ε", τα οποία επιχειρούν να μονοπωλούν την επικοινωνιακή σκηνή. 
Η περί ποιότητος αντίληψη που επικρατεί σε αυτά τα συγκροτήματα, στηρίζεται στην υπολειτουργία τής προσληπτικής ικανότητος αυτών που είναι αποδέκτες των μηνυμάτων τους, στην ανέξοδη παραγωγή υποκαταστάτων αδρεναλίνης, στην αναπαραγωγή αγοραίων στερεοτύπων και στην παντελή έλλειψη αισθητικής.
Η πλέον εκχυδαϊσμένη εκδοχή τής μονομερούς ποσοτικής διαστάσεως στην διαδικασία τής μαζικής επικοινωνίας είναι η περιώνυμος προτροπή τού Ιωσήφ Γκαίμπελς "Συκοφαντείτε, συκοφαντείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει". Έκτοτε τα μέσα μαζικής ποδηγετήσεως την υιοθέτησαν ως πεμπτουσία.
Οι μάχες και οι διαμάχες για την κατάληψη των μηχανισμών, μέσω των οποίων πλάθεται επικοινωνιακώς η κοινή γνώμη από τούς συστημικούς αφεντάδες, έχουν υποβιβάσει την πλαθόμενη πρώτη ύλη σε όγκους κοπριάς.

Τουναντίον η κατ' εξοχήν ποιοτική δύναμις τής πληροφορίας εδράζεται στο αληθεύειν. Η επίγνωση, ότι "για να καταστεί αποδεκτό ένα ψέμμα απαιτούνται χιλιάδες λέξεις, ενώ για την αποκατάσταση τής αλήθειας επαρκούν ελάχιστες φράσεις" είναι χαρακτηριστική.
Αυτές όμως οι φράσεις αποκαταστάσεως τής αληθείας, δεν είναι δυνατόν να προβληθούν από τον καθένα. Εδώ δεν επαρκούν τα όποια επικοινωνιακά επιτελεία ολκής. Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν απέδωσε με αριστοτεχνικό τρόπο σε ένα παιδικό παραμύθι το μεγαλείο αυτού, που είναι εις θέσιν να κονιορτοποιήσει την επικοινωνιακή μούχλα των αφεντάδων τής παραπληροφορήσεως. Στα "Καινούρια Ρούχα τού Αυτοκράτορα" η αγνότητα μιας παιδικής ψυχής είναι η μόνη, η οποία καταδεικνύεται ως ισχυροτέρα πάντων, ώστε να ανατρέψει άπαντα τα μέχρι τούδε κατισχύσαντα επικοινωνιακά δεδομένα.
Μια φράση ενός παιδιού επαρκεί για να ξεσκεπάσει την γύμνια τής εξουσίας τού ηγεμόνος, να διακομωδήσει τα αίσχη της και να την υποβιβάσει σε ρεντίκολο των σκυλιών.
- Μάννα, κοίταξε! Ένας τρελός κυκλοφορεί με το σώβρακο! 
Το παιδί είναι ακόμη όμως φορεύς τής Θείας ιδιότητος τού αληθεύειν, διότι ο κοινωνικός περίγυρος δεν πρόλαβε ακόμη να τού επιβάλλει ολοκληρωτικά την κοινωνική ενσωμάτωση. Γι αυτό ισχυρίζονται στην ανατολή, ότι αυτό που επιτυγχάνει άθελά του ένα παιδί, συνιστά την πλέον συνειδητή επιλογή των Αγίων.

Η ποιοτική υπεροχή τής πληροφορίας εδράζεται εις το αληθεύειν. Η μεγίστη δύναμις όμως τής αληθείας δεν εδράζεται εις τα νοήματα, τα οποία αυτή αποκαθιστά, αλλά σε αυτόν τούτον τον Νου, ο οποίος προάγει αυτά τα νοήματα, ως πηγή αληθείας.

Ως εκ τούτου η αληθής πληροφορία υπέχει ακραιφνούς μαθηματικού χαρακτήρος.


2. Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ ΩΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΑΝΩΤΑΤΩΝ ΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ. Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΩΣ ΕΝ ΑΠΡΑΞΙΑ ΠΡΑΞΙΣ. ΜΟΡΦΟΓΕΝΕΤΙΚΑ ΠΕΔΕΙΑ, ΚΩΝΑΡΙΟΝ ΚΑΙ ΕΝΘΥΜΙΣΙΣ.

Συνεχίζεται...