ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΔΙΚΤΥΟ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

3. ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ΦΑΣΕΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ

Έχοντας νταλαβεριστεί εδώ και κάποια φεγγάρια με την τέχνη τής αστρολογίας (κυρίως για λόγους προσωπικής επιβιώσεως, αλλά όχι αποκλειστικώς) προσκρούω στο ερώτημα τού τρόπου που μπορεί αυτή να συνέχεται στην ιστορία τού ανθρώπου, με προέκταση το ζητούμενο τής Μεταϊστορίας και την επίτευξη τής προσβάσεως στον Μεταάνθρωπο.
Το δεύτερο αποτελεί εν δυνάμει αλλαγή "παραδείγματος", δηλαδή εκ βάθρων μεταμόρφωση, ή ακόμη και μετουσίωση, τού συνόλου εξελεκτικού πλαισίου, ως προς το πρώτο.
Μια τέτοιου είδους βαθύτατα ριζοσπαστική μετουσίωση, η οποία οδηγεί σε αποπεράτωση, όχι μόνον τον παρόντα ιστορικό κύκλο, αλλά αυτήν ετούτη την ιστορία, ως πλήρη συγκεκριμένη εξελικτική έκφανση τής παρουσίας τού ανθρώπου σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια επάνω στον πλανήτη Γη, με στόχο να καταστεί αυτή όχι απλώς αποπερατωμένη αλλά κυρίως πεπληρωμένη μέσω τής επιτυχούς ανταποκρίσεως των ανθρώπων στην πρόκληση μεταβάσεως στον Μεταάνθρωπο, δεν μπορεί να αφορά απλά μια "νέα εποχή", αλλά ένα "νέο ποιοτικά πιο προωθημένο από τον προηγούμενο εξελικτικό κύκλο".
Όπως ανέπτυξα με κάποιους συλλογισμούς σε προηγούμενες αναρτήσεις υπό τον τίτλο "Ναυαγός τού Χρόνου", τα ενδεχόμενα ολοκληρώσεως ενός ιστορικού κύκλου είναι δύο:
- Ή θα επιτύχει ο άνθρωπος να ανταποκριθεί στην πρόκληση τής μεταβάσεως στον Μετάνθρωπο.
- Ή δεν θα επιτύχει.
Και στις δύο περιπτώσεις ολοκληρώνεται μεν ο εκάστοτε ιστορικός κύκλος, με τελείως όμως διαφορετικές συνέπειες ως προς την ποιότητα του επόμενου κύκλου, που θα ακολουθήσει.
Εάν η αποπεράτωση δεν έχει οδηγήσει στην πληρότητα τής ανταπόκρισης, τότε ο επόμενος κύκλος επανεκκινεί από ένα πρωτόγονο στάδιο. Η αποπεράτωση χωρίς επίτευξη πληρότητος συνεπάγεται ελλειπή και μονόπλευρο ωρίμανση τού ανθρώπου στα πλαίσια τού συγκεκριμένου ιστορικού κύκλου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο άνθρωπος ωριμάζει μεν διανοητικά, αποκτώντας τις διαστάσεις ενός διανοητικού γίγαντος στην πορεία τής προελεύσεως περισσότερων χιλιετιών, παραμένει όμως από πνευματικής πλευράς νάνος. Σε αυτά τα πλαίσια όλα τα διανοητικά επιτεύγματα τού ανθρώπου στρέφονται εναντίον του και οδηγούν σε πλήρη καταστροφή όσων αυτός έχει δημιουργήσει. Οι μυθολογίες μάς παραδίδουν τήν επανάλληψη τεράστιων και πολλαπλών καταστροφών στο παρελθόν, τις οποίες ανάγουν είτε σε "φυσικά αίτια", είτε σε "θεομηνίες". Αυτές οι καταστροφές καταργούν όλα τα επιτεύγματα τού συγκεκριμένου ιστορικού κύκλου, οδηγώντας τον άνθρωπο εκ νέου στην ζωή σε παλαιολιθικά πλαίσια. Στην ουσία, τα αίτια αυτών των καταστροφών δεν είναι ούτε φυσικά, ούτε απηχούν την τάση κάποιας θεότητος να αποδώσει με αυτόν τον τρόπο δικαιοσύνη. Η τεχνολογική εξέλιξη την οποία είχε επιτύχει ο άνθρωπος, στα πλαίσια μιάς μακροχρόνιας επισυσσώρευσης διανοητικών διεργασιών, τον οδηγεί ένεκα τής πνευματικής του ανωριμότητος σε συγκρούσεις, οι οποίες καθίστανται μοιραίες έναντι όσων έχει μέχρι τούδε δημιουργήσει. Αυτό το οποίον διασώζεται από τον προηγούμενο ιστορικό κύκλο είναι η επίγνωση όσων επιτεύχθηκαν και όσων δεν επιτεύχθηκαν από ένα στενό κύκλο έντονα εξελιγμένων από πνευματικής πλευράς ανθρώπων. Αυτοί διασώζουν όχι μόνο την επίγνωση, αλλά και σημαντικά τμήματα τής συγκεκριμένης γνώσεως, η οποία είχε αποκτηθεί στο παρελθόν. Αυτές οι σπανιότατες από αριθμητικής πλευράς ομάδες σοφών μοιάζουν να δύνανται να επισκοπούν ένα απροσπέλαστο για τούς κοινούς ανθρώπους παρελθόν, λειτουργώντας ως συνδετικοί κρίκοι μεταξύ των διαφόρων εξελικτικών κύκλων, οι οποίοι ξεπερνούν τα εκάστοτε συνολικά πλαίσια τού ιστορικού γίγνεσθαι.
Για τούς κοινούς ανθρώπους των ακόλουθων εξελικτικών κύκλων αυτά τα συμβάντα τού απώτερου πέραν τής ιστορίας και προϊστορίας ευρισκόμενου παρελθόντος συνιστούν εμπειρίες, οι οποίες καταγράφονται στο πανανθρώπινο ασυνείδητο. Αυτή η καταγραφή των αλλεπάλληλων καταστροφών στο συλλογικό ασυνείδητο τής προϊούσης ανθρωπότητος δύνανται να μην είναι διόλου αμεληταίες. Διότι αυτές θρέφουν την ωρίμανση τής εντελέχειας των ανθρώπων κάθε επερχόμενου νέου εξελικτικού κύκλου στην κατεύθυνση να χειρισθούν την ιστορία τους με πιο συνειδητό τρόπο σε σύγκριση προς το παρελθόν, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν καλύτερα στην πρόκληση τής πληρώσεως αυτής, στα πλαίσια τής αποπερατώσεώς της.

Η διαδικασία τού εμπλουτισμού τού παναθρώπινου ασυνειδήτου στα πλαίσια τής διαδοχής των εξελικτικών κύκλων αποτελεί μια μεγακλίμακα ωριμάνσεως τού ανθρωπίνου είδους προς την κατεύθυνση τού προορισμού του, που είναι ο Μεταάνθρωπος. Στα πλαίσια των συγκεκριμένων αυτών μεγακλιμάκων υφίστανται μικρότερες βαθμίδες, οι οποίες συντελούνται εντός των πλαισίων τής εκάστοτε ιστορίας. Αυτές οι βαθμίδες δεν έχουν μερικότερο χαρακτήρα μόνο ως προς την χρονική διάρκεια, αλλά ταυτοχρόνως διαμορφώνονται σε μικρότερη γεωγραφική κλίμακα από ότι τα συνολικά οικουμενικά δεδομένα. Ως πλέον περιορισμένες διαδικασίες δεν αφορούν το πανανθρώπινο, αλλά το εκάστοτε συλλογικό ασυνείδητο, το οποίον αφορά ένα συγκεκριμένο σύνολο ανθρώπων, ως υποσύνολο τής ανθρωπότητος. Κυρίως πρόκειται για μια πολιτιστική ομοταξία, διότι τα εκάστοτε πολιτιστικά δεδομένα είναι αυτά που διαμορφώνουν το εκάστοτε συλλογικό ασυνείδητο.

Εφόσον, λοιπόν, η μακροκλίμακα είναι ο πλήρης εξελικτικός κύκλος, ο οποίος περιλαμβάνει την σύνολη εκάστοτε ιστορία, στον οποίον θα μπορούσα ίσως με μια πρώτη προσέγγιση να διαδώ μια διάρκεια 25 με 30 χιλιάδες έτη (εκτίμηση την οποία έχει διατυπώσει και ο ΕργΔημΕργ, όπως διάβασα σε πρόσφατη ανάρτησή του) οι λειτουργικές υποδιαιρέσεις στα πλαίσια μιας περιοδολογήσεως είναι οι ιστορικές εποχές. Αυτές δεν μοιάζουν να έχουν ισόποση διάρκεια, αλλά προϊούσης τής ιστορίας φαίνεται να εκδηλώνεται μια επιτάχυνση στην ολοκλήρωση των ιστορικών εποχών και στην μετάβασή τους στην επόμενη. Είναι λογικό να υποθέσουμε, ότι κινητήριος δύναμις στην ολοκλήρωση των εποχών είναι η εκάστοτε η ιστορική εμπειρία. Δεδομένου ότι αυτή αυξάνεται συνεχώς, η χρονική διαδικασία για την μετάβαση από μια εποχή στην επόμενη είναι αντιστοίχως συντομότερη. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε, ότι η επισσυσώρευση τής εμπειρίας και η διάρκεια μιας εποχής είναι ποσότητες αντιστρόφως ανάλογες. Κατά πόσο αυτή η σχέση είναι γραμμική, δηλαδή ο χρόνος ενέχεται σε αυτήν στην πρώτη δύναμη, η συνιστά μια παραβολή, τουτέστιν ο χρόνος ενέχεται υψωμένος στο τετράγωνο, ή κατά πόσο μπορεί να ακολουθεί το εν λόγω φαινόμενο ένα άλλου είδους μαθηματικό συσχετισμό, θα μπορούσαν ίσως να διερευνήσουν κάποιοι φόλοι, οι οποίοι διαθέτουν μεγαλύτερη εντριβή στην επιστήμη των μαθηματικών από ότι ο γράφων.
Ενδεικτικά και χωρίς να αποσκοπώ να παρέχω συγκεκριμένα σημεία καταγραφής συναρτήσεων σε άξονες συντεταγμένων καταθέτω μια πολύ προσεγγιστική περιοδολόγηση των εποχών τού συγκεκριμένου εξελικτικού κύκλου:

- Μεσολιθική Εποχή: 12.000 π.Χ.
- Νεολιθική Εποχή:     6.000 π.Χ.
- Εποχή τού Χαλκού:  3.000 π.Χ.
- Αρχαϊκή Περίοδος:  1.500 π.Χ.
- Κλασσική Αρζαιότης: 800 π.Χ.
- Ελληνιστική Περίοδος: 250 π.Χ.
- Πρώϊμος Μεσαίων:    450 μ.Χ.
- Μεσαίων:                   850 μ.Χ.
- Ύστερος Μεσαίων:   1150 μ.Χ.
- Αναγέννηση:             1450 μ.Χ.
- Διαφωτισμός:            1700 μ.Χ.
- Σύγχρονη Εποχή       1850 μΧ.
- Εποχή τού Ιμπεριαλισμού 1900 μ.Χ.
- Εποχή τού Ύστερου καπιταλισμού 1960 μ.Χ.
- Μπάχαλο                        2000 μ.Χ.

(Η ως άνω περιοδολόγηση είναι από μνήμης και ως εκ τούτου επιδέχεται διορθώσεις. Προβάλλεται αποκλειστικά για λόγους ποιοτικής κατανοήσεως των συμφραζομένων. Κάθε διαφορετική περιοδολόγηση είναι εκ προοιμίου από τον γράφοντα αποδεκτή, δεδομένου, ότι τουλάχιστον προς το παρόν, δεν επιχειρείται ο εντοπισμός κάποιων ίσως ισχυόντων κανονικών μαθηματικών συσχετισμών).

Ως χρονική υποδιαίρεση μιας εποχής μπορεί ίσως να ισχύσει η χρονική φάση. Αυτή συμπεριλαμβάνει μια δέσμη συμβάντων με κοινή αφετηρία, αμοιβαία αλληλουχία, άμεση διαδοχή και ενιαίο ποιτικό περιεχόμενο. Η διάρκειά της θα υπέθετα ότι σχετίζεται περίπου με την διάρκεια μιας γενιάς.
Ένα συντομότερο κύκλο θα έβλεπα να συμπεριλαμβάνει η χρονική συγκυρία. Σε αυτήν θα απέδιδα τα χρονικά όρια περίπου μιας κυβερνητικής περιόδου, δηλαδή περί τα τέσσερα έτη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποκτά η προσπάθεια μιας συστηματικής περιοδολόγησης των εξελίξεων με βάση κάποιες χρονικές διάρκειες σε συσχετισμό με τα αστρολογικά δεδομένα.
Στην αστρολογική βιβλιογραφία υπάρχουν αρκετές μελέτες αναφορικά με τούς λεγόμενους "αστρολογικούς κύκλους". Αυτοί διέπονται από την χρονική διάρκεια τής περιφοράς συγκεκριμένων πλανητών μεμονομένως θεωρουμένων.
Κάποιοι πλανήτες τής εξωτερικής τροχιάς έχουν διάρκεια περιφοράς περισσότερων δεκαετιών. Με αυτήν την έννοια οι κύκλοι, οι οποίοι προκύπτουν από αυτόν τον τρόπο θεωρήσεως, ανάγονται σε "επιδράσεις" συγκεκριμένων πλανητών και μπορούν να έχουν ως εκ τούτου διάρκεια που αναλόγως τον πλανήτη μπορεί να περιλαμβάνει από περισσότερες δεκαετίες μέχρι λίγα έτη.
Αυτός ο τρόπος θεώρησης αφορά τα δεδομένα ενός ανθρώπινου βίου, δεδομένου ότι η διάρκεια τής συνολικής ζωής τού ανθρώπου αφορά κάποιον αριθμό δεκαετιών.
Η ως άνω οπτική όμως δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποδοτική στην προσπάθεια αποτιμήσως ιστορικών περιόδων, ένεκα τής μεγαλύτερης διάρκειας που αυτές προσλαμβάνουν. Εδώ όμως θεωρώ ότι παρεμβαίνει ένα δεδομένο, την σημασία τού οποίου εξήραστο πρώτο μέρος τής ανάρτησης. Ουδένα αστρολογικό δεδομένο δεν συμβαίνει μεμονωμένο και αποκομμένο από τα υπόλοιπα. Οι συσχετισμοί και οι συνδυασμοί δεδομένων κατά συνέπεια, οι οποίοι δύνανται να περιγράψουν κοσμικές τάσεις με περισσότερο συγκεκριμένο τρόπο από ότι τα μεμονωμένα δεδομένα σε αποκομμένη μεταξύ τους βάση, απαιτούν πολύ μεγαλύτερη διάρκεια για να εκδηλωθούν. Αυτές οι χρονικές αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες, που είναι σε θέση να χαρακτηρίζουν την πυροδότηση διαφορετικών εποχών. Για να βρεθούν π.χ. ο Πλούτων και Ποσειδών σε δύο συγκεκριμένα ζώδια ο καθείς ταυτοχρόνως μπορεί να απαιτηθεί η πάροδος χιλιετιών.

Ο λόγος ένεκα τού οποίου αναφέρομαι σε "κοσμικές" περιόδους και όχι σε "πλανητικές" στον τίτλο αυτού τού κεφαλαίου, σχετίζεται με το γεγονός, ότι στην συγκεκριμένη συστηματική δεν ενέχονται μόνο οι πλανήτες τού ηλιακού συστήματος που βρισκόμεθα, αλλά και τα ζώδια. Τουτέστιν ο συνολοικός ουράνιος θόλος, οι επηροές τού οποίου μπορεί να προέρχονται από κοσμικού τύπου περιοχές και αποστάσεις.

Βάσει τής συλλογιστικής που προηγείται σε αυτό και το προηγούμενο κεφάλαιο, θα προσπαθήσω να προβώ σε ένα συστηματικό χειρισμό των αστρολογικών ποιοτήτων, στις οποίες έκανε μνεία η κ. Ερμίδου. Σε συσχετισμό προς τα μυθολογικά σύμβολα που έγινε αναφορά και κάποια πορίσματα τής ψυχολογίας τού Βάθους. Η θεώρηση αυτή δεν έχει νόημα να περιοριστεί στην πρόσφατη συγκυρία και στον τρόπο που αυτή μπορεί να διέπει το εν λόγω δίκτυο. Οι πλανήτες οι οποίοι ενέχονται στο σχόλιο τής κ. Ερμίδου έχουν αργή περιφορά. Ως εκ τούτου σφραγίζουν τόσο τα ευρύτερα όσο και τα πλέον συγκεκριμένα χρονικά όρια τής εποχής μας, όσο και την προηγούμενη καθώς και την τρέχουσα χρονική φάση που διάγουμε. Τα δεδομένα τού δικτύου θα ενέτασσα στα πλαίσια τής τρέχουσας συγκυρίας.
Θεωρώ, ότι το πλέον προσήκον μέτρο για να αποτιμηθεί η συγκυρία ως προς το δίκτυο είναι κυρίως τα αστρολογικά δεδομένα καθ' εαυτά, συμφώνως προς τον χρόνο που αυτό εκδηλώθηκε και ξεκίνησε να μορφοποιείται. Επειδή πεδίο έκφρασης αυτών των ανησυχιών έτυχε να σταθεί το εν λόγω ιστολόγιο, θεωρώ σκόπιμο να ενταχθεί στο πρίσμα των θεωρήσεων και το οροσκόπιο αυτού τού ιστολογίου.



4. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΩΝ ΤΟΥ ΣΧΟΛΙΟΥ ΤΗΣ κ. ΕΡΜΙΔΟΥ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΓΕΝΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΩΝ. 

Γράφει σχετικά η κ. Ερμίδου:

"Μιλώντας αστρολογικά είμαι σίγουρη πως γνωρίζετε τον κύκλο Ουρανού/Πλούτωνα που εξωτερικεύει τις αλλαγές συνείδησης του συλλογικού. Κάθε όψη αντιπροσωπεύει και έναν βήμα της αργής εκδήλωσης της ασυνείδητης πρόθεσης που μας σπρώχνει να την εκδηλώσουμε παρορμητικά και αυθόρμητα. Φαίνεται πως κάθε φάση είναι σημαντική για την δημιουργία του όλου, και για αυτό δεν έχει τόση σημασία με ποιους τρόπους και ρόλους εκδηλώνουμε μεμονωμένα ως άτομα το συλλογικό, αλλά το πώς το ίδιο το συλλογικό εκδηλώνει και πειραματίζεται με κάτι που δεν είναι πλήρως συνειδητό ακόμη".

Κατ' αρχήν, η επίδραση όλων των πλανητών απομεμακρυσμένης τροχιάς και ως εκ τούτου τροχιάς που απαιτεί μεγάλα χρονικά διαστήματα για να συντελεστεί, έχει εν πρώτοις κυρίως συλλογικό χαρακτήρα. Ο Πλούτων κινείται εντός ενός συγκεκριμένου ζωδίου περίπου 13 έτη και ο Ουρανός 7. Κατά συνέπεια η απόδωση χρωματισμών στις ποιότητες που απεικονίζει ο εν λόγω πλανήτης μέσω τού συγκεκριμένου ζωδίου, που αυτός βρίσκεται στο γεννέθλιο ωροσκόπιο, είναι κοινός για όσους έχουν γεννηθεί κατά την περίοδο περισσότερων ετών και χαρακτηρίζει κάποιες "φουρνιές" ηλικιών.
Αυτό το οποίον προσδίδει στούς συγκεκριμένους "χρωματισμούς" των ποιοτήτων συγκεκριμένες αποχρώσεις είναι οι γωνίες, που μπορεί να σχηματίζουν οι εν λόγω πλανήτες με άλλους. Εάν αυτοί είναι αργοκίνητοι, τότε και οι αποχρώσεις έχουν συλλογικό χαρακτήρα. Εάν η περιφορά τους συντελείται γοργά, τότε η απόχρωση συνιστά προσωπική ιδιότητα.

Κατά συνέπεια, στην εξέταση των συλλογικού χαρακτήρα επιρροών, ας εξετάσουμε κατ αρχήν σε ποια ζώδιο βρίσκονται αυτήν την περίοδο ο Πλούτων και ο Ουρανός: 
Ο Πλούτων εισήλθε τον Ιανουάριο τού 2008 στο ζώδιο τού Αιγόκερω, από όπου θα αποχωρήσει τον Ιανουάριο τού 2024. Ο Ουρανός εισήλθε στο ζώδιο τού Κριού τον Μάρτιο τού  2012 και θα αποχωρήσει τον Μάρτιο τού 2019. Η θέση αυτών των δύο πλανητών δείχνει πράγματι ένα πρώτης τάξεως σφυροκόπημα για την ανθρωπότητα για μια περίοδο που θα διαρκέσει περισσότερο από δέκα έτη. Η ανθρωπότητα θα βρεθεί κατά την διάρκεια αυτής τής περιόδου μεταξύ σφύρας και άκμονος, όπου ο άκμων θα είναι μια ολοένα και πλέον απειλητικά αναπτυσσόμενη οικονομική κρίση (Πλούτων στο Αιγόκερο) και η σφύρα μια ολοένα και πιο απειλητικά αναπτυσσόμενη βία, η οποία θα αποτελεί εκμετάλλευση παρορμητικών εξάρσεων (Ουρανός στον Κριό). Αυτά τα δεδομένα, όπως ανέφερα στο πρώτο μέρος, αρμόζει να ειδωθούν ως προκλήσεις, οι οποίες δεν καταγράφουν προς τα πού θα στραφούν εν τέλει οι εξελίξεις. Αυτό θα καθορισθεί από τον τρόπο, με τον οποίον θα χειριστούν τις εν λόγω προκλήσεις τα μετέχοντα στο προκλητικό σύμπλεγμα υποκείμενα.
 
Συνεχίζεται...