26 Ιανουαρίου, 2013

Τα δίδυμα κέρατα της επαναστάσεως και της άνωθεν ανίερης πιέσεως - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ "ΚΙΝΗΣΗ ΙΔΕΩΝ"

Ανοιχτή επιστολή στον Πελαγοφίαλο: 
Κατάληψη, επανάσταση ή αποστασία «ενάντια» στην εξουσιαστική, ιεραρχική πίεση
 Όλοι οι κοινωνικοί ακτιβισμοί ή ακόμη και οι φαντασιακοί ενεργισμοί το μόνο που κάνουν είναι να δυναμώνουν αυτό που υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, στο βαθμό που οι άνθρωποι ξεκινάνε με στόχους και συγκεκριμένα αποτελέσματα στο μυαλό, και στην πορεία απογοητεύονται και βγαίνουν τελικά από την πλάνη. Είναι το κομμάτι της ίδιας της ψευδαίσθησης το μεμπτό της υποθέσεως και όχι ο ακτιβισμός αυτός καθ’ αυτός, που δεν είναι παρά άλλος ένας έγκυρος τρόπος να περάσεις το χρόνο σου.  Υπάρχει ωστόσο μία αναπτυσσόμενη πίστη, παρ’ όλα αυτά, πως η προσδοκώμενη παγκόσμια μεταστροφή είναι η μαρτυρία μίας κάποιας συλλογικής μεταλλαγής στη συνείδηση, τύπου Μάγιας και «τέλος χρόνου» λόγου χάριν, και κατά λογική επαγωγή όλα τα παραπάνω είναι τα μέσα μας προς αυτήν. Κατά την άποψη μου αυτό δεν μπορεί να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Υπό την οπτική εξέτασης της παραπάνω πλάνης, οι anonymous και οι συναφείς τους εκφάνσεις, μου προκαλούν το ενδιαφέρον και θα εξηγήσω το γιατί. Το ανώνυμο υφίσταται σε μία σκιώδη περιοχή μεταξύ παραδειγμάτων χωρίς εμφανώς να ανήκει σε κάποιο από αυτά. Για την ακρίβεια προτείνω πως υπάρχουν τριών ειδών παραδείγματα που σχετίζονται με τη συζήτηση:

α) Το εξουσιαστικό παράδειγμα που σχετίζεται με τη δύναμη, το χρήμα κλπ

β) Το ενάντιο παράδειγμα της επανάστασης, των κοινωνικών αξιών και της ατομικής προβολής

γ) Το παράδειγμα που αυτή η ανάλυση θα αντιπαραθέσει στα δύο προηγούμενα και το οποίο αντιλαμβάνεται αυτά τα δύο ως καθρεπτικές εικόνες και άρα εξίσου αναχρονιστικά.


Οι οποιοιδήποτε anonymous το λοιπόν υφίστανται, κάπου μεταξύ δεύτερου και τρίτου παραδείγματος. Δεν προκαλούν καμία απολύτως αλλαγή και είναι απλά μία εκδήλωση του τί ήδη συμβαίνει. Όπως και ο χαρακτήρας από τον οποίο εμπνεύστηκαν, ο V, οι anonymous λειτουργούν με πυροτεχνήματα που τελικά δεν έχουν κανένα πραγματικό αποτέλεσμα. Αυτή η ασυνέπεια και ο παραλογισμός είναι κάτι που τους καθιστά αγνούς, και άρα προσωπικά μου είναι συμπαθείς.
Η διαφορά μεταξύ μαγείας και τέχνης είναι ότι η πρώτη επιδιώκει κάποια αποτελέσματα και αλλαγές, ενώ η δεύτερη είναι απλά μία δημιουργική έκλυση ενεργειών, ακολουθούμενη από την διάθεση επακόλουθης παρατήρησης των αλλαγών που αυτές οι ενέργειες προκάλεσαν, ανεξάρτητα από την επιθυμία ή την ελπίδα μας. Οι κοινωνικοί ακτιβισμοί, έχοντας υπόψη τους παραπάνω ορισμούς, θα μπορούσαν να ενταχτούν στον ορισμό περί μαγείας, στη καλύτερή τους, ενώ η ατραπός των anonymous να ενταχτεί, στις καλύτερες των εκφάνσεων της, στην κατηγορία της τέχνης. Υπάρχει και μία μικρή ξεχωριστή κατηγορία, «κοινωνικών ακτιβιστών» (μέσα σε εισαγωγικά), που φοράνε μάσκες σαν τους anonymous, και είναι κάτω από την εντύπωση ότι φέρνουν αλλαγές ή τουλάχιστον φιλοδοξούν προς αυτό. Αυτοί είναι οι bloggers παραδείγματος χάριν. Φυσικά, οι διατυπώσεις μου είναι αφοριστικές. Ας εξετάσουμε τα ποσοστά αληθείας και αντίφασης σε όλα αυτά.

Κοιτάξτε ποιο είναι το κλειδί κατανόησης. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του να επιτρέψεις κάτι να σε διαπεράσει ως zeitgeist και ρεύμα της εποχής, χωρίς την ανάγκη να το καταλάβεις, και του να μετακινήσεις τα πράγματα ο ίδιος προς την κατεύθυνση ενός επιδιωκόμενου σκοπού. Για παράδειγμα, μπορεί να γράφω αυτό το κείμενο για να πείσω τον αναγνώστη. Από την άλλη, μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιώ τις λέξεις ως μέσα για να παρατηρήσω τι θα κινηθεί τριγύρω από αυτές, και τι θα κινηθεί εντός μου, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα ή μπορεί και να ελπίζω σε κάτι μακρινό και ανέφικτο. Η πραγματικότητα είναι βέβαια, ότι ισχύει λίγο και από τα δύο, και το πόσο καταλυτικός είναι ο ρόλος που διαδραμάτισα στα γύρω και στην αλλαγή του εαυτού στο τέλος της διαδικασίας, είναι ο μόνος παρανομαστής του κατά ποιο βαθμό το «εγώ» μου εμποδίζει «το πραγματικό», (δλδ την σύναψη σχέσεως με τον Κόσμο και την πραγμάτωση της  Επικοινωνίας) από το να συμβεί.

Μία ακόμη κλείδα κατανόησης έχει να κάνει με το πώς θα ορίσει κανείς, ως αυτό που πραγματικά είναι, τη δήθεν «τυραννία του πατρικού νόμου» που κατασκευάζει ο ίδιος ο άνθρωπος, και τις «άνωθεν» πιέσεις που αυτός ο νόμος συνεπάγεται (αφού φτιάχνει ιδιοτελείς ιεραρχίες), χωρίς να κάνει κάποια αξιακή κρίση σχετικά με αυτές, και χωρίς να το δει όλο το θέμα προσωπικά. Θυμάμαι εδώ, μία κουβέντα μεταξύ φίλων κατά την οποία διαφωνούσαμε για την αξία της ένταξης ή μη σε ένα οποιοδήποτε κίνημα.  Αρκετοί εκ των συνομιλητών έχοντας κατά παλαιότερους καιρούς ενταχτεί κάτω από την ομπρέλα ενός τέτοιου, αναγνώριζαν την τωρινή τους ανωτερότητα, ως την έξοδο τους από κινήματα και τα καθεστώτα εντάξεως. Την ανωτερότητα τους δλδ κατόπιν της εξόδου από κάποια ιεραρχία και κάποια μάζα που καταστέλλει τα φυσικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ατομικής τους παρεκκλίσεως. (Το θέμα αργότερα καταλήγει πιο πολύπλοκο όπως εξήγησα και αλλού, κι έχει να κάνει με το ότι παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, γιατί επαγωγικά η αναφορά θα φτάσει σε αυτό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό.*(1))
Για τους anonymous (ή και τους κοινωνικούς ακτιβιστές, αν και αυτοί είναι ιστορικά και ιδεολογικά πιότερο προγραμματισμένοι) και όλους εκείνους που θέλουν να προσεγγίσουν τη ζωή (συμπεριλαμβανομένης της «τυραννίας» και της «ανίερης έξωθεν πιέσεως») με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης, ήτοι δλδ «μαθαίνουμε από τα λάθη μας»*(2) , το παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, δεν είναι πρόβλημα που τους απασχολεί να λυθεί, αλλά ένας άξιος αντίπαλος σε ένα τιτάνιο παιχνίδι κοσμικού ping pong. Η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι ότι η μία γνωρίζει ότι όλα αυτά είναι ένα παιχνίδι, ενώ η άλλη το βλέπει με θανατηφόρα σοβαρότητα (ουσιαστικά «το σύστημα» δε «βλέπει» τίποτε, απλά παίρνει τα χαρακτηριστικά τέρατος, λόγω του ότι ως διανθρώπινη υπερδομή είναι διαφορετικής τάξης από το ίδιο το υποκείμενο που την επισκοπεί). Όταν το όποιο υποκείμενο το λοιπόν, παίρνει την επανάσταση και πολύ στα σοβαρά, θα μπορούσε να πει κανείς πως ασυνείδητα προσχωρεί στη πλευρά την οποία αντιμάχεται, γιατί αρχίζει να μοιράζεται το ίδιο πνεύμα με το «θηρίο». Από ρομαντικός καλλιτέχνης και δημιουργός, μπορεί και μετατρέπεται σε ζόμπι του πολιτικού ορθολογισμού ή του φιλοσοφικού παλιμπαιδισμού, εντάσσεται σε κινήματα ή ομάδες, και αναιρεί τελικά την ατομική του παρέκκλιση.
 Η επανάσταση και οι άνωθεν πνευματικές, εξουσιαστικές και ιεραρχικές πιέσεις δεν είναι παρά τα δίδυμα κέρατα του ιδίου δαίμονα, και η απόδειξη όπως την προσκομίζει ο νόμος της ιστορικής επανάληψης είναι πως η αντι-εξουσία και η αντίσταση της μάζας απλά ενισχύει την εξουσία. Και μην ξεγελιέστε από τις εναλλαγές των προσωπείων της εξουσίας και της ράτσας των αμνών. Ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας παραδείγματος χάριν, και οι άπειροι τρόποι που οι υπερεθνικές επικυριαρχίες χρησιμοποιούν μία «δαιμονοποιημένη» πράξη αντίστασης ώστε να ισχυροποιήσουν τη δύναμη τους, καταδεικνύει απλά ,και παρατείνει βεβαίως, το φαύλο κύκλο. Και από την άλλη πλευρά όμως αν το δείτε, όποτε η αντίσταση πήρε τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά, ενεργοποίησε την παλαιότερη ιστορική ψύχωση της ανθρωπότητας,  το «εμείς και οι άλλοι»*(3), τόσο σε συλλογικό όσο και σε ατομικό επίπεδο, και δημιούργησε κρίσεις που είτε ενίσχυσαν το σύστημα είτε το αναδίπλωσαν.
Αυτά όλα τα παραπάνω θα ήταν κάτι το θετικό αν θέλαμε στο τέλος να θεσπίσουμε το χριστιανικό ψυχόδραμα του Αρμαγεδδώνα. Εννοώντας ότι αργά ή γρήγορα οι ιστορικές αναλογίες θα είναι πλέον τόσο μεγάλες που αυτή η διπολικότητα εκ των πραγμάτων θα ενσαρκώσει αποκαλυψιακές συμμετρίες. Αλλά είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε?

Φαίνεται πως όσοι διαμαρτύρονται, είτε είναι κοινωνικοί ακτιβιστές είτε ρίζες τύπου anonymous, θέλουν απλά να βελτιώσουν τη θέση τους σε σχέση με την υποτιθέμενη πίεση που δέχονται, και εδώ πραγματικά είναι που εντοπίζεται το πρόβλημα. Θα μπορούσε στην ουσία του πράγματος να ισχυριστεί κάποιος, ότι όλοι ανεξαιρέτως είναι καταπιεσμένοι ανεξάρτητα από το κοινωνικό τους status, και άρα το να προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες τους ενάντια μίας οποιασδήποτε αδικίας, είναι σαν να παίζει κανείς με τις θέσεις των επίπλων σε ένα σπίτι που έχει ήδη πάρει φωτιά. Όλοι οι των επαναστάσεων πάντα αργά ή γρήγορα απογοητεύονται, όταν βλέπουν πως οι κινήσεις τους ενεργοποιούν τον εχθρό και ταΐζουν το τέρας που αντιπαλεύουν, ενισχύοντας τον οπλισμό της «τυραννίας» που έχουν εγκαθιδρύσει κάποιοι «άλλοι». Εκτός βέβαια κι αν πρόσκαιρα γίνουν αυτοί οι επικυρίαρχοι στο παιχνίδι αυτό του ανθρωποφαγικού κανιβαλισμού.
Πολύς κόσμος, από τους πιο συνειδητούς παίκτες του παιχνιδιού και από τις δύο πλευρές (μέρη της εξουσιαστικής ιεραρχίας και οργανωμένοι του αντιπολιτευτικού αντιλόγου) μπορεί και να τα γνωρίζουνε όσα αναφέρουμε, αν και πρέπει να κρατάμε τις επιφυλάξεις μας, καθότι τίποτε δε τυφλώνει περισσότερο από τα ιδεώδη και τις ιδεολογίες. Πάντως φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις ειδικά των ανθρώπων του εσωτερισμού, που εμφανίζονται να λειτουργούν με μία σχετικά αφελή και ρηχή εξήγηση της κοινωνικής αλλαγής, λες και ο λόγος γίνεται για απλές πολιτικές δομές και διεφθαρμένα ανθρώπινα όντα που παίζουν σε κάποιο reality show, και όχι μακραίωνα συλλογικά και προγονικά patterns (δλδ δαίμονες) άρνησης.  Και για να αναφέρω και ένα τεράστιο κλισέ. Καμία αλλαγή δε μπορεί να υπάρξει στα εκτός, αν δεν λάβει χώρα πρώτα στα εντός. Όπως καταλαβαίνει κανείς όλα αυτά, το πιθανότερο είναι ότι αναβάλλουν το “εσωτερικό ψυχικό paradigm shift”, ή την “εσωτερική ψυχική επανάσταση ή μεταστροφή” αν προτιμάτε, παρά τη δρομολογούν.

Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν είμαι ενάντια των ακτιβιστών ούτε αψηφώ το σύστημα ή αν το θέλετε αλλιώς : το «matrix». Απλά όλο αυτό πρέπει να το δούμε ως ένα ταξίδι της συλλογικής συνειδητότητας, σημειώνοντας πως αυτό δε σημαίνει ότι το είδος μας δε το είχε ανάγκη ως τώρα, ή δε θα το έχει ανάγκη για μερικές χιλιάδες χρόνια ακόμη. Στο μόνο πράγμα στο οποίο εναντιώνομαι είναι η ψευδαίσθηση. Και από τη στιγμή που τα χέρια μου είναι γεμάτα ακόμη από καθαρίσματα παλαιών δικών μου αυταπατών, ο αναγνώστης ίσως και να αναρωτιέται γιατί αντικρούω τις ψευδαισθήσεις των άλλων. Είναι ίσως το μόνο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει. Αν δεχτούμε ότι πρέπει να κάνει κάτι δλδ, ας δεχτούμε ότι αυτό είναι το να οικειοποιείται το δαιμόνιο της νόμιμης και δημιουργικής διαμαρτυρίας (μέσω της εγκατάστασης του 2ου  παρατηρητή).
 Από την οπτική γωνία που εποπτεύει ο περισσότερος κόσμος, όλα τα κινήματα ή οι ακτιβισμοί, έχουν να κάνουν με την πρόκληση εξωτερικών βελτιωτικών αλλαγών για τις ατομικότητες που τα εμφορούνται. Σαν ένα είδος καθαρτικού θεατρινισμού (η λεγόμενη «θεατρική κάθαρσις»), μπορεί όντως όλη αυτή η ενασχόληση τους  να είναι αποτελεσματική, αν όλη η διαδικασία είναι ρυθμισμένη ώστε να φέρει τις εσωτερικές εκείνες μεταβολές που έχουν ανάγκη οι ηθοποιοί. Δεν είναι όμως αυτό που συμβαίνει συνήθως, καθότι όλοι επικεντρώνονται στα «εκτός» που «δικαιωματικά» διεκδικούν. Η πραγματικότητα σε όλα αυτά είναι ότι τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι anonymous, είναι όλα μέρη μίας μεγαλύτερης και ευρύτερης διαδικασίας. Αλλά το ίδιο είναι και η «νέα τάξη πραγμάτων», η «τυραννία», «η παγκόσμια κυβέρνηση» και οτιδήποτε άλλο.
 Τι μπορεί να σημαίνει «δικαιωματική διεκδίκηση» το λοιπόν; Η ιδέα των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» λόγου χάριν υποτίθεται θεωρείται πολύ προοδευτική. Αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς επαγωγικά και αναπόδραστα οδηγεί σε κουτές θέσεις. Εννοώντας πως έχουμε θεσπίσει δικαιώματα για το κάθε τι. Στο τέλος θα θεσπίσουμε και δικαιώματα για τα μικρόβια, τα βακτηρίδια και τους ιούς.  Όλο αυτό είναι μέρος των συμπτωμάτων της ασθενικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν έχει κανένα δικαίωμα, γιατί κανένας δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αν εξεταστεί η ασθένεια σε βάθος θα γίνει φανερό πως «τα δικαιώματα» και δη τα «πνευματικά», ήταν αυτά που νομιμοποιούσαν πάντα τις ανίερες πιέσεις. Τα πνευματικά δικαιώματα είναι αυτά που επικυρώνουν ιστορικά τις «διαβολικές» εξουσίες, γιατί συντηρούν το καθεστώς των κλειστών γνώσεων. Αυτό δε σημαίνει βεβαίως πως μπορούν καρατομηθούν και όλα διορθώθηκαν. Σαν ιδέα όμως είναι μέρος του προβλήματος και όχι τις λύσης. Αν το εποπτεύσει κανείς μακροσκοπικά θα δει πως η ιδέα των δικαιωμάτων καταλήγει σε ύβρις *(4), και σε πορείες με πλακάτ να γράφουν «πάρε μας πίσω στο Παράδεισο». Όλα αυτά είναι μέρος της εγωκεντρικούς λογικής που θέλει τον άνθρωπο να βρίσκεται κάπου άλλου από εκεί που βρίσκεται. Αν ήταν να ελευθερωθεί από αυτή την ασθένεια θα πρέπει να κατανοήσει πως η άνωθεν πιέσεις και οι κάτωθεν πιέσεις είναι ακριβώς αυτές που πρέπει να είναι.  Επίσης να κατανοήσει πως ο ίδιος έχει περιορισμένους βαθμούς ελευθερίας κινήσεων. 
 Όλα αυτά καταδεικνύουν μία ακόμη μεγαλύτερη αυταπάτη. Τα κινήματα, οι ακτιβισμοί, οι κυβερνήσεις κι εξουσίες εν γένει, όλα βασίζονται σε ένα σύστημα ερμηνείας  για το τι είναι δήθεν καλό για την κοινωνία, που ορίζει και θέλει να επιβάλλει την πρόθεση μίας μερικότητας στο σύνολο. Αυτή είναι μία υπόθεση που στην πράξη υπαινίσσεται πως η ουτοπία του ενός ταιριάζει σε όλους. Πράγμα παντελώς στενόμυαλο.  Συνήθως μάλιστα, η ιδέα του «τι χρειαζόμαστε», πηγάζει κυρίως από τις ρηχές δράσεις και αντιδράσεις στο πως είναι τα πράγματα φαινομενικά. Αντιδρούμε παραδείγματος χάριν γιατί ο τρόπος ζωής μας είναι «άδικος». Όλοι οι ακτιβιστές μπορεί και να τα βρίσκουν μεταξύ τους κάποια στιγμή, μες την αγανάκτηση τους, και να συμφωνούν για το πώς θα πολεμήσουν το κακό σύστημα. Το «θηρίο».  Τι θα συμβεί όμως αν αυτός ο εχθρός, αυτές οι ,όπως τις θεωρούν, αναχρονιστικές και διεφθαρμένες δομές,  ξαφνικά εξαφανίζονταν; Αν η ταυτότητα όλων αυτών των κινημάτων, προσδιορίζεται από το γεγονός της ύπαρξης των κακών «άλλων», κι αν όλο αυτό είναι που τους φέρνει κοντά ως μάζα, τότε αν πράγματι ο αντίπαλος τους εξέλειπε, δε θα είχαν την ανάγκη να βρουν κάποιον άλλον να του εναντιωθούν; Και δε θα υπήρχε τελικά η φυσική ανάγκη αυτός να βρεθεί κάπου μέσα στα ίδια τους τα σπλάχνα;
Η ιδέα το να παίρνει κανείς μέρος σε κινήματα μπορεί να έχει απελευθερωτικά και καθαρκτικά χαρακτηριστικά, δε το αρνείται αυτό κανείς.  Τέτοια όμως όπως το να παίζει ένα καλό παιχνίδι ποδοσφαίρου, να συμμετέχει σε μία θεατρική παράσταση  ή να γράφει ένα βιβλίο. Το προφανές ερώτημα που προκύπτει, είναι ότι αν όλοι αυτοί που συμμετέχουν σε όλα αυτά, γνώριζαν ότι τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, και ότι πιθανότατα θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα από ότι περιμένουν, θα έπαιρναν τελικά μέρος; Θα ήθελαν να συμμετέχουν απλά και μόνο για την ψυχαγωγία εαυτών;

Μόνο με πνεύμα που βλέπει τη ζωή ως ένα παιχνίδι, ένα σοβαρό παιχνίδι όμως, υπάρχει και το πνεύμα της αλλαγής, ως ψυχαγωγία όμως και μαγική μεταμόρφωση, και τελικά από ηττημένος βγαίνει  κανείς νικητής. Θα ήταν λάθος να πάρει κάποιος τη σκιά της ουσίας, δλδ την ελπίδα-φαντασία που κινεί αυτά τα κινήματα ως πραγματικότητα, και όχι ως μία έκφανση των εντός αυτού περιεχομένων.
 Κατά την αίσθηση μου, όταν κάποτε η συλλογική μεταμόρφωση ολοκληρωθεί (πράγμα κουτό να το λέμε γιατί είναι μία αεί διαδικασία), πιθανότατα δε θα ξέρουμε τι να κάνουμε σχετικά με αυτήν, και πιθανότατα οι πιο πολύ δε θα ξέρουν και τι είναι αυτό που τους χτύπησε. Μπορεί κάποιος να προτείνει πως το δείνα κίνημα, οι συμπαθείς αλλά πάντα άστοχοι ,αφού δε μαθαίνουν από τα λάθη τους, θεοσοφιστές λόγου χάριν *(5), ή το τάδε, είναι ότι χρειάζεται ώστε να προκύψει κάποια συλλογική αλλαγή. Δεν υπάρχει όμως κάποια δομή, κάποιος οργανισμός, κάποιο κίνημα που να μπορεί ή να χρειάζεται να σπρώξει προς μία όποια κατεύθυνση τα πράγματα. Αυτό που μπορεί να υπάρξει οργανωμένα και θεσπισμένα είναι εργαλεία τέτοια που να επιτρέπουν το καθάρισμα του φαντασιακού μας οίκου, την αυτοπαρατήρηση, τη διαύγαση, και την φανέρωση τελικά των αυταπατών μας, ώστε να αποτρέπονται οι ουτοπικές προβολές από τις μερικότητες και να επιτρέπεται η νέα ζωή να γεννιέται οργασμικά και ακραιφνώς. Άλλωστε το γνώθι σ’αυτόν είναι η μόνη συνθήκη ώστε να υπάρχει άδολη έκφραση της τροπικότητας της ατομικότητας. Αν γνωρίζει κάποιος τον εαυτό του, ξέρει και τους τρόπους. Για να δώσει ο Έλληνας στο παράδειγμα μας,  λύσεις στα προβλήματα του, αρκεί να θυμηθεί ποιος είναι.
Είναι γεγονός πως πολύς κόσμος επενδύει τις ελπίδες του, πάνω στο ένα κίνημα ή στο άλλο. Είναι καλό πράγμα να συμμετέχεις σε κάτι τέτοιο όσο η αλληλεπίδραση αυτή σε ψυχαγωγεί. Είναι ίσως και μία φυσική έκφραση των μαζών να οργανώνει μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις. Κανείς δεν εναντιώνεται σε κάτι τέτοιο. Άλλωστε όσο πολλαπλασιάζονται και λειτουργούν οι μάζες τόσο πιο πολύς κόσμος καταλαβαίνει τη «φύση του θηρίου» στο τέλος. Το πρόβλημα ξεκινά όταν κάποιοι παίρνουν τη φύση της ψυχαγωγίας αυτής σοβαρά και επενδύουν συναισθηματικά και ψυχολογικά σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι είναι που προετοιμάζονται για την απογοήτευση. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ίδια πίκρα της εγωιστικής φαντασίωσης τους, ότι δεν παίρνουν αυτό που αξίζουν από τον Κόσμο, που τους οδήγησε στο να προστρέξουν στην συνένωση με κάποιο κίνημα, είναι που επιστρέφει να τους σπρώξει ώστε ασυνείδητα να γίνουν αυτό που έχουν δαιμονοποιήσει στην παθιασμένη τους αντιπαράθεση. Έτσι τελικά βέβαια τους καταπίνει το ίδιο το τέρας, που εν τέλει φαίνεται να κανιβαλίζει τον εαυτό του.
 Όσο η Ρώμη καίγεται, ο κόσμος μπορεί να παίζει βιολί ή μπορεί και να βάζει φωτιά το ίδιο του το σπίτι για να το καθαρίσει από τα μικρόβια. Όλες οι αλλαγές είναι θεμιτές. Αυτό που μας καταπιέζει όλους μας είναι η αλλοπαρμένη φαντασίωση της ψυχής που λησμονά την έπαρση. Είναι η λογική που μας διέπει για κάποιου είδους ηθική απόδοση προς όφελος μας, και για κάποιου είδους εξευγενισμού του κόσμου έξω μας. Είναι στο χέρι μας το αν θα αφήσουμε την περηφάνια ώστε να μη καταστραφούμε από την ίδια της τη λαιμαργία. Μόνο υπό συνθήκες τέτοιες μπορεί και πραγματώνεται  η συλλογική μεταμόρφωση.  Όχι ενάντια σε αυτές.

Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε; - Γιάννης Αγγελάκας εκδόσεις Λιβάνη (1999)
Πριν αρχίσουν όλα
Είχαν κιόλας αρχίσει
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί
Τα ίχνη μου και ο δρόμος μου προϋπήρχαν
Τ' ακολούθησα
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες
Μπήκα μέσα και του 'βαλα φωτιά.


[Σημείωση*(1): Τα καταπιεστικά συστήματα είναι αποτελέσματα συλλογικών και ατομικών μπλοκαρισμένων ενεργειών και γι’ αυτό είναι πολύ υποβοηθητικά για όλους, γιατί διευκολύνουν την διάγνωση των εσωτερικών εμπλοκών (δαιμονικών τυραννιών), και άρα ξεδιαλύνουν τις αυταπάτες και ενισχύουν την αυτογνωσία. Το ότι οι ατομικότητες συνδέονται  για να προσπαθήσουν να υπερκεράσουν κάποια συστημική καταπίεση, μπορεί να έχει σύμφωνα με αυτά που αναφέρθηκαν δύο ερμηνείες.

1)    Συμβολικά σημαίνει ότι προσπαθούν να θεσπίσουν το καθάρισμα (ή και τον φόνο) των εντός καναλιών.
2)    Βρίσκουν τρόπους να αποφύγουν να αντιμετωπίσουν τι συμβαίνει εντός τους, και κοροϊδεύουν  τον εαυτό τους ότι μπορούν να τον φτιάξουν, δημιουργώντας κάποιο κίνημα που θα αλλάξει τις κοινωνικές περιστάσεις εκτός τους

Προσωπικά συνήθως τείνω να αντιστοιχώ στα κινήματα τον δεύτερο ορισμό, αλλά και πάλι όντας σκεπτικός και κυνικός δε μπορώ να μην αναρωτιέμαι αν με τις προσπάθειες να τακτοποιήσουμε και να αναγνώσουμε τα εντός χάνεται το σημαινόμενο, γιατί όπως είπαμε τα πάντα είναι ένα μεγάλο θεατρικό παιχνίδι και δε μπορούμε να αρνηθούμε τη συμμετοχή μας σε αυτό. Άρα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα παράδοξο.  Παράλληλα με την έξοδο από το συλλογικό, κάθε ατομικότητα πρέπει να θέτει όρους ένταξης σε αυτό μαζί με το αίτημα για καθολικότητα. Και άρα επαγωγικά τίθεται το ερώτημα ποιος είναι ο «ορίζοντας γεγονότων» της. Ποιο είναι αυτό το συλλογικό.  Ποια από τα «εκτός» τα θεωρεί δικά της ή συγγενικά και φίλια. ]

[Σημείωση*(2): Θα μπορούσε να διαχωρίσει κανείς τον τρόπο «μαθαίνουμε από τα λάθη μας», τρόπο που προβάλλει το διαφαινόμενο παγκόσμιο σύστημα ελέγχου αλλά και ο κοινωνικο-ιστορικός προγραμματισμός, από τον τρόπο «προβλέπω τα λάθη». Ο πρώτος είναι επιμηθεϊκός ενώ ο δεύτερος, με τον οποίο πολύ πιο συχνά συνηχεί ο Έλληνας, ο προμηθεϊκός. Ο πρώτος είναι εξωστρεφής και καταλήγει να πειραματίζεται στις πλάτες των άλλων, όντας ιμπεριαλιστικός. Η διαδικασία του προσπαθεί δια μέσου πειραμάτων να μεταμορφώσει την εκτός πραγματικότητα και άρα δε μπορεί να θεωρηθεί μαγεία με τους ορισμούς που δώσαμε. Ούτε τέχνη θα το έλεγε κανείς. Για τον δεύτερο τρόπο ενώ λέμε ότι «προβλέπει», στην πραγματικότητα μόνον «βλέπει» διότι προϋποθέτει την γνώση του εαυτού, που συνεπάγεται τη γνώση του Κόσμου. Στην ιδεατή του έκφανση έχει να κάνει δηλαδή με την «όραση» (και τελικά με την δυνατότητα να αλλάζει μαγικά τα πράγματα) και όχι με την πρόβλεψη. Ο κακός προμηθεισμός αγγίζει τα όρια της ύβρις και της επανάστασης υπέρ δικαίων και αδίκων. Γι’ αυτό άλλωστε πάντοτε ο έλληνας προσπαθεί να εφαρμόσει  «το μέτρο» και «το μέσο» για να εναρμονίζει την επαναστατική και υβριστική του διάθεση.]

[Σημείωση*(3): Οφείλει κανείς να έχει κατά νου πως το σύνηθες δίπολο σε περιόδους κρίσης «εμείς και οι άλλοι», είναι πλανερό. Ο Ελληνισμός για παράδειγμα, δεν είναι κίνημα για να εναντιωθεί στη ροή της ιστορίας (αντιθέτως γράφει ιστορία), και δεν αναφέρεται στους ελλαδίτες, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι και διχασμένοι σε αυτούς που συμπαρασύρονται από το ρεύμα της εποχής και σε αυτούς που νιώθουν ότι απειλείται η φανταστική εικόνα του Ελληνισμού που έχουν στο μυαλό τους. Αυτό που αξίζει, δε μπορεί να χαθεί. Ας ενδοσκοπήσει το λοιπόν ο σημερινός ελλαδίτης, τις εμφυλιακές συμμετρίες εντός του. ]

[Σημείωση* (4): Ας αναρωτηθεί η «ιερά σύνοδος» των εκάστοτε ενισταμένων, πόσο εύκολα η διαμαρτυρία μπορεί να ερμηνευθεί ως παραβίαση δικαιωμάτων και άρα να σημαίνει ανατροπή της οποιασδήποτε νομιμότητας της από το σύστημα. Ας αναρωτηθεί επίσης πόσο εύκολα η επανάσταση που η όποια ένσταση υπαινίσσεται, μπορεί να ερμηνευθεί ως προσχώρηση στο «σατανικό κέρας» των απανταχού μπαχαλάκηδων και μουτζαχεντίν. ]

[Σημείωση* (5): Αν πάρουμε ως παράδειγμα στην κουβέντα μας το θεοσοφικό κίνημα (zeitgeist, project V), παρατηρούμε πως: α) καπηλεύεται τόσο τον άνωθεν φαντασιακό χώρο, εμφανιζόμενο ως η κύρια βιτρίνα του λευκού εωσφορικού αδελφάτου που υποτίθεται ότι κινεί υπερεθνικά νήματα κι έχει πυραμιδικές, ιεραρχικές δομές κτλ β) καπηλεύεται ταυτόχρονα και τον κάτωθεν επαναστατικό χώρο εμφανίζοντας πρόσωπα  αναρχο-φεμινιστικά-μητριαρχικά με "εωσφορικές" απολήξεις  γ)καπηλεύεται και τον χώρο που έχουν δημιουργήσει οι anonymous με τα πυροτεχνήματα,  με ανώνυμες,
υπό πατριαρχική καθοδήγηση, αναρχο-φεμινιστικές φιγούρες, τύπου "εωσφορίζοντα" V . (Το μαύρο αδελφάτο είναι αυτό που θεωρητικά καπηλεύεται τον τρομοκρατικό χώρο προς όφελος της σύμπραξης των δύο αδελφάτων.) Όπως βλέπετε το κίνημα μοιράζεται το πνεύμα του "θηρίου-συστήματος" που προσπαθεί να αλλάξει. Αλλά αυτό δε σημαίνει πως είναι ενιαίο, ούτε πως ορίζει το πνεύμα της εποχής δλδ το zeitgeist. Είναι απλά άλλη μία εκδήλωση του τι συμβαίνει.   Το πως θα καταφάει τον ίδιο του τον εαυτό και θα αναδιπλωθεί, όπως και κάθε κίνημα, θα το δείξει η ιστορία. Αυτό που δεν έχει μπορέσει να καπηλευτεί, και δε μπορεί σε αυτό το παιχνίδι των αναδιπλώσεων, είναι το (για τους όρους της συζήτησης) προμηθεϊκό κομμάτι της ανθρωπότητας, που μάλιστα θα «φανεί» πως το ενδυνάμωσε και το αναγέννησε (είτε ένα μέρος του βρίσκεται πεπλανημένο εντός των κόλπων του, είτε ένα κάποιο άλλο μέρος εκτός του). ]

 Κ.Δ.



Με αίσθημα χαράς και τιμής αναδημοσιεύω την ανοιχτή επιστολή που προηγείται τού φίλου και προσεχή συνεργάτη εδώ Κ.Δ και τον ευχαριστώ θερμά.

Επιφυλάσσομαι να τοποθετηθώ με κείμενο που θα αναρτήσω προσεχώς σχετικά με όσα σημαντικά και ανδιαφέροντα αυτός θέτει.

Πιστεύω, ότι με αυτήν την περέμβαση και την πρόθεση να δώσει σε αυτήν συνέχεια ο ΚΔ. αναβιβάζει το επίπεδο και το ενδιαφέρον της προσπάθειας που καταβάλλεται εδώ από τον  ΕργΔημΕργ, τον υποφαινόμενο και τις καλές μας φίλες και φίλους που σχολιάζουν.

Μποτίλια στο Πέλαγος


Χαρακτηριστικά αναφέρει περεταίρω ο ΚΔ. σχολιάζοντας την ανοικτή επιστολή του στην σελίδα του:

"... Αν θες να σχολιάσω τα κοσμικά, η ανοιχτή επιστολή είναι ένας τρόπος να πληροφορήσω τους εδώ αναγνώστες πως στο μέλλον υπάρχει η πρόθεση να ακολουθήσουν και δημοσιεύσεις αποκλειστικά στο δικό σου χώρο.

Δημοσιεύσεις που θα είναι πιο αναλυτικές και συγγενικές με το στυλ εκεί, και δε μπορώ να τις δώσω από εδώ. Μεταφέρω εν προκειμένω δλδ την συζήτηση εκεί, ως αφετηρία, και ακριβώς όπως διαπιστώνεις γκαζοφρενάρω ενώπιον όλων σαν ένας περιστρεφόμενος δερβίσης…

Αν θες επίσης, τίποτε από όσα λέμε δεν είναι δικό μου, εκτός κάποιων μικρών πινελιών στο χορό…"

  

15 σχόλια:

HellCombatant είπε...

Πολλά λόγια = φτώχεια! Θα προτιμήσω να είμαι λακωνικός. Η μόνη σας ελπίδα να ξεπεράσετε τον χάρτινο Υπεράνθρωπο των Μαζών είναι να πάψετε να είσαστε 'κινούμενα σχέδια' οι ίδιοι! Θα πρέπει τότε η Βούληση Προς Δύναμη να μεταβληθεί σε Βούληση Προς Το Αληθές.

Κ.Δ είπε...

@ comandante
Fair enough...
αλλά αναμενόμενος...

Ξέρεις είμαι 31 χρονών και ίσως πρέπει να αντιμετωπίσω την πολύ πραγματική πιθανότητα (και νομίζω πως είναι κάτι παραπάνω από πιθανότητα) πως σχεδόν όλη μου η ενήλικη ζωή και βάλε, ήταν τρόπον τινά σε λάθος στροφές. Λέγοντας κάτι τέτοιο, αναγνωρίζοντας το χωλό και το χιμαιρικό , μπορεί τελικά να το κάνει όλο αυτό κατά μυστήριο τρόπο σωστό μονοπάτι. Δε ξέρω πραγματικά. Αυτό απομένει να φανεί…

Δε νομίζω πάντως να πιστεύεις πως μοιράζεσαι το Αληθές? E, φωτοφόρε?

Ας είμαι εγώ το λοιπόν «ιωνικός» για τις περιστάσεις…

Έτσι απλά για να δεις ότι τα perspectives έχουν πληθυντικό αριθμό, και να συλλάβεις το σολιψιστικό της αντιμετώπισης… κάθε φορά…

Ο Κόσμος είναι πλούσιος ελεώ Επικοινωνίας my friend… (μιας και λέγεις ότι τα πολλά λόγια είναι φτώχια).

Aκόμη και τα φαντασιακά ενεργήματα (πριν ακόμη δλδ προκύψουν οι λέξεις) ενέχουν προθετικότητα, οπότε η όποια βούληση απλά αποδεικνύει την ταυτότητα: Η γνώση – αλήθεια (όχι η Αλήθεια που δε τη χωράς ) είναι δύναμη (και όχι η Δύναμη). Η Δύναμη έχει να κάνει με την Αγία Τριάδα φίλε μου. Αυτά τα λέγει έτσι γουστόζικα και σωστά… ο φίλος μας, ο ανώνυμος.

Το θέμα μας εδώ πάντως είναι τι κάνεις με τη δύναμη σου (αυτό είναι ερώτημα που εμένα προσωπικά με έχει κατά καιρούς βραχυκυκλώσει και αυτοκαταστρέψει... αυτό είναι το χιμαιρικό στο οποίο προαναφέρθηκα), γιατί όπως και να το κάνουμε αυτή η δύναμη … συνεπάγεται ευθύνες…

Και ρωτώ εγώ εσένα , τον Μποτίλια τον Εργολάβο, και όλους τους φίλους εδώ…

Τι κάνεις?
Κάνεις παραδείγματος χάριν επανάσταση και εκσπερματίζεις άκαιρα, άστοχα και ανίερα? Ή μήπως για να το πω και από την άλλη διεκδικείς, σαν ο πιο επαΐων… την εξ-ουσία που «δικαιωματικά» … σου ανήκει, αφού ρε φίλε είσαι και πολύ μεγάλος παικταράς? Και τελικά και στις δύο περιπτωσάρες ανακυκλώνεις τη φαυλότητα σου?

HellCombatant είπε...

Ξέρεις είμαι κοντά στα 50 κ (ακόμη) δεν έχω πρόβλημα να αναθεωρήσω όλη τη ζωούλα μου εδώ μέσα σαν να μην υπήρξε - που για μένα βέβαια πάντα θα υπάρχει σαν Μνήμη.
Δεν έχω πρόβλημα αν ακριβώς αύριο το πρωί πρέπει να ξυπνήσω στα φεγγάρια του Κρόνου η στην κρύα επιφάνεια της Ιούς κ να πάρω το δρόμο για τα ορυχεία.
Επειδή για μένα δεν υπάρχει σωστό μονοπάτι, αλλά υπάρχει μόνον Το μονοπάτι! Όπως δεν υπάρχει μια μόνο ζωή.
Το Ταό λέει "ο δρόμος φτιάχνεται κάτω από τα πόδια σου".
Εμένα δε μου χρειάζονται επαναστάσεις γιατί έκανα τη δική μου μέσα μου κ αυτή μου έμαθε την ετοιμότητα της εγκατάλειψης -"σαν θαρραλέος"-ξέρεις τώρα!
Δεν υπάρχει παρά μόνον Το μονοπάτι; απόφυγε την προσκόλληση κ όλα θα είσαι καλά.

Κ.Δ είπε...

τα σέβη μου...

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Hellcombatand

"Η μόνη σας ελπίδα να ξεπεράσετε τον χάρτινο Υπεράνθρωπο των Μαζών είναι να πάψετε να είσαστε 'κινούμενα σχέδια' οι ίδιοι! "

Και δυο αυγά τουρκίας.

Από τη "μεγάλη επανάσταση" που έκανες δεν κατανόησες καν την ανάγκη να γράφεις έστω και μια αράδα τεκμηρίωσης, όταν νομίζεις ότι μηδενίζεις όλους τούς άλλους.
Σε ποια εγκατάλειψη αναφέρεσαι;
Αυτό είναι γράπωμα ολκής φίλε.

Κ.Δ είπε...

Αχαχα...
Πολύ σε πάω πελαγοφίαλε...
Καλό βραδάκι guys...

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Κ.Δ.

Δεν γράφω ελαφρά τή καρδία.
Όπως έχω δηλώσει, θεωρώ τον Hellcombatant "αίμα από το αίμα μου".
Κάποιες φορές όμως αισθάνομαι υποχρεωμένος να περιφρουρήσω αυτούς που θεωρώ ότι ανήκουν στο βαρύ πυροβολικό τής κοινωνίας από τον ίδιο τους τον εαυτό.
Ο Hellcombatant οφείλει ως αναμφισβήτητος μαχητής, να μην φθείρει πολεμικό δυναμικό, έστω κι αν αυτό αφορά τον εαυτό του.
Δεν αποσκοπώ να επιρρεάσω κανένα.
Ασκώ το δικαίωμα στην επιχειρηματολογία, όπως πράττει και αυτός, με γνώμονα, ότι αρμόζει εις έκαστος να είναι αυτόνομα ο εαυτός του, χωρίς όμως άσκοπες παραφιλολογίες εν καιρώ πολέμου. Δαπανάμε με αυτές τζάμπα χρόνο, ενώ το σύστημα μας κάνει λιώμα.

HellCombatant είπε...

@Μποτίλια καθ' οδόν προς το Μαύρο Αρχιπέλαγος.

Δεν φταίω για την παρανόηση των λέξεων αλλά σίγουρα με αδικείς όταν μου αποδίδεις νοήματα που δεν είπα όπως "μηδενίζεις όλους τούς άλλους"! Απλώς συνέστησα σε έναν άνθρωπο που ήδη ανέφερε μόνος του την λέξη "αυτοκαταστρέψει... ", ότι το μόνο πραγματικά αποτελεσματικό ξίφος είναι το ξίφος της αυτο-εκμηδένισης. Πράγμα που δεν διαφέρει από ότι έκανε ο Οδυσσέας όταν ονόμασε τον εαυτό του Κανένα. Αλλά αυτό που τώρα διαισθάνομαι ότι ένιωσες εσύ προσωπικά να σε "μηδενίζει" είναι η ταυτόχορνη παρουσία ενός Άλλου που μπορεί να έχει μια τόσο διαφορετική συγκρότηση κ να μην πάσχει ώστε να χρειάζεται οπωσδήποτε τις δικές σου πρώτες βοήθειες. Με απλά λόγια, αυτό που σε ενόχλησε ήταν η ΔΙΑΦΟΡΑ! Σκέψου το...

Ανώνυμος είπε...

''Τι κάνεις?
Κάνεις παραδείγματος χάριν επανάσταση και εκσπερματίζεις άκαιρα, άστοχα και ανίερα? Ή μήπως για να το πω και από την άλλη διεκδικείς, σαν ο πιο επαΐων… την εξ-ουσία που «δικαιωματικά» … σου ανήκει, αφού ρε φίλε είσαι και πολύ μεγάλος παικταράς? Και τελικά και στις δύο περιπτωσάρες ανακυκλώνεις τη φαυλότητα σου?''

Κατακτάς την εξουσία και την παραδίδεις, περνώντας απλά την ''πύλη'', γιατί τέτοια είναι.

Μποτίλια στο Πέλαγος είπε...

@ Hellcombatant

Αγαπητέ αδελφέ,
Υπόσχομαι να το σκεφθώ και ζητώ συγγνώμη εάν με ενόχλησε η διαφορά.
Ουδείς αναμάρτητος και εγώ ένα στρεβλωμένο κεφάλι έχω, με το οποίο νομίζω ότι προσπαθώ να βρώ άκρη στο λαβύρινθο.

Γνωρίζω, ότι κάθε άνθρωπος έχει την ιδιοσυγκρασία του, ως συστατικό τής προσωπικότητός του, την οποία ωφείλουμε να σεβόμαστε χωρίς εκπτώσεις και εξαιρέσεις. Επίσης γνωρίζω καλώς την βαθύτερη ευγένεια και την ευαισθησία που σε διακρίνουν.

Πλην όμως, πάσα απρόσωπος έκφραση μη προσδιορίζουσα αποδέκτες, ενώ αυτή αποδίδει απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και δή κατά κόρον επαναλαμβανομένη καταλήγει αφοριστική και γενικεύουσα και σε τελευταία ανάλυση γίνεται βαρετή.
Πέραν τού απρόσωπου, έγραφες σε σχόλιο τής προηγουμένης αναρτήσεως:
"...και με συγχωρείς για την έκφραση!-δεν ξέρεις κι εσυ τι λες!Έχεις πέσει θύμα της αντι-προπαγάνδας κάποιων αρκούντως ηλιθίων"
Δεν είμαι κατ' αρχήν καθόλου ενάντια στην έκφραση τής όποιας οικιότητος, ειδικά από εσένα που εκτιμώ. Όταν όμως οι χαρακτηρισμοί επαναλαμβάνονται, χωρίς να προβάλλονται επιχειρήματα, στο το τέλος το βαριέμαι. Απέφυγα στην προκειμένη περίπτωση την αντιπαράθεση, παρ' όλο που διαφωνώ ριζικά με αυτήν την ατεκμηρίωτη γνώμη, μεταθέτοντας το θέμα σε μια ειδική ανάρτηση, ώστε να μπορέσει να διεξαχθεί μια ουσιαστική συζήτηση, δεδομένου ότι η παρατήρηση δεν σχετιζόταν με την ουσία της εν λόγω ανάρτησης.
Εδώ, δεν ενοχλεί η διαφορά, η οποία είναι πλήρως σεβαστή, αλλά το στυλ κάποιων επισημάνσεων - οι οποίες ευτυχώς αποτελούν μόνον μέρος των όσων σημαντικών αναμφίβολα έχεις να μεταδόσεις. Και όταν γράφω "στυλ", εννοώ κάποιον εξωτερικό τρόπο εκφοράς, διότι επί τής ουσίας κατά κανόνα συμφωνώ μαζί σου και διδάσκομαι από εσένα.
Πέραν αυτού θεωρώ αρμόζων, όταν είναι να ειποθεί κάποια θετική εκτίμηση για κάποιον, να αφήνουμε να το λένε οι άλλοι, χωρίς εφαρμογή αυτοεπαίνων.
Εφόσον σε ενοχλεί το γεγονός ότι σε στυλιτεύω, σταματάω εδώ και τώρα να το πράττω και αφήνω ευχαρίστως εσένα να στυλιτεύεις εμένα. Προσπαθώντας να αντλήσω θετικά από την κριτική φίλων, έστω κι αν αυτή δεν έχει οπωσδήποτε την μορφή που θα επιθυμούσα να έχει εγώ.

Όσο αφορά το το Μαύρο Αρχιπέλαγος, σε ευχαριστώ που το ανέφερες. Πιστεύω, ότι αυτό μας ενώνει στα πλαίσια μιας διαφορετικής για τον καθένα μας εκούσιας "εγκατάλειψης", ακόμη πριν γεννηθούμε. Οπότε αφιερώνω από καρδιάς:

http://www.youtube.com/watch?v=crbFOmbtXgs

PANDAROS είπε...

Καλησπερα σε ολους

Φιλοι μου
Οι αναρτησεις του στιλ..΄΄γραφω 3 γραμμες και οποιος το πιασει, το επιασε'' ,ετσι, στον αερα χωρις ονοματα και διεθυνσεις με = και αλλες αριθμιτικες παραστασεις δεν βοηθανε στην συζητηση ,γιατι κατα την γνωμη που ο σκοπος αυτης εδω της παρεας ειναι να βγαλει τις τσιμπλες απο τα ματια μας και τις μαρμελαδες απο τα αυτια μας,[θα προσθετα βεβαια οτι μερικες φορες εχω την αισθηση οτι και οι ιδιοι οι γραφοντες ειναι φουλ στην τσιμπλα και μεσα απο την συζητηση προσπαθουν να ξεστραβωθουν και αυτοι!! γιαυτο αλλωστε και γραφουν δημοσια ]

Σας διαβαζω καθημερινα, γιατι μεσα απο αυτην την σελιδα ,προσπαθω και εγω να βρω την ακρη του νηματος στα ερωτηματα που με βασανιζουν,γιατι αν τα ηξερα ,δεν θα καθομουν να ετρωγα την ωρα μου διαβαζοντας και μελετωντας τον καθε μποτιλια και τον καθε εργολαβο , να μου λενε πραγματα που ηδη ξερω.

Σας χρησιμοποιω φιλοι μου για να εμπλουτισω της γνωσεις μου γιατι μερικα απο αυτα που διαβασα[και εμαθα απο εδω ]ουτε που τα ειχα φανταστει!!!!

Στο θεμα μας τωρα,,
Αγαπητε Κ.Δ..Μας γραφεις λοιπον, οτι ολα τα κινηματα αντιστασης η σχεδον ολα , κινουνται υπογεια απο απο τερας του ματριξ,με σκοπο για να εκτονωθει ο λαος και να θεριεψει το τερας.
Επισης μας γραφεις οτι η αντισταση απαιτει εσωτερικη καθαρση και μας ριχνεις μετα και τους θεοσοφστες ,γραφοντας τα εξης΄..
΄΄Μπορεί κάποιος να προτείνει πως το δείνα κίνημα, οι συμπαθείς αλλά πάντα άστοχοι ,αφού δε μαθαίνουν από τα λάθη τους, θεοσοφιστές λόγου χάριν΄΄΄

Διαβαζοντας τα ολα αυτα που γραφεις πως μου ερχεται στο μυαλο οτι ο πραγματικος σου σκοπος δεν ειναι το καθαυτο αρθρο περι αντιστασεως και επαναστασεως-[αφου μας σπρωχνεις την ιδεα οτι αλα αυτα ειναι ματαια γιατι ειναι καθοδηγουμενα απο το τερας]αλλα ειναι η συμπραξη ολων των αντιστασιακων δυναμεων σε ενα σχεδον μαγικου κινηματος?- το οποιο και με φοβιζει για να πω την αμαρτια μου-
- παρολο που μου αρεσε σε το αρθρο σου θα μου αρεσε περισσοτερο αν ησουν περισσοτερο ξεκαθαρος στις θεσεις σου ,οσον αφορα την δομη του κινηματος της αντιστασης εναντια στο τερας,,[αφου τους αλλους τροπους τους εβγαλες αχρηστες με τον τροπο σου,].εδω θελω φιλε ονοματα και διεθυνσεις.. ποιος,πως, που . γιατι και με ποιον τροπο μπορει να γινει αυτο κατα την γνωμη σου.-αχχαχα πολλες ερωτησεις ουτε μπατσος να ημουν...
Γιατι τα ερωτηματα και διαπιστωσεις που κανεις του τυπου... ΄΄ Πάντως φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τις αντιδράσεις ειδικά των ανθρώπων του εσωτερισμού,΄μπλα μπλα μπλα,'''δεν με καλυπτουν ..και θελω ,σαν πρακτικος ανθρωπος που ειμαι, ονοματα ποιοι ειναι αυτοι οι εσωτεριστες?που με τοσο ενδιαφερον παρατηρουσες?,τι πρεσβευουν? και τα λοιπα..

Αυτα για την ωρα αγαπητε φιλε..ελπιζω να μου δωσεις τα φωτα σου,,









Theophanes Raptis είπε...

Την επόμενη Τετάρτη, στο κανάλι του Βόλου ΑΣΤΡΑ-TV, στην εκπομπή του Βασίλη Μπαντίδη "Κώδικας Μυστηρίων", θα ακουστούν ορισμένα σημαντικά τεχνικά δεδομένα γύρω από τις παρεξηγήσεις σχετικά με κάτι που έγινε γνωστό τελευταία ως "Επιχείρηση ΟΜΙΧΛΟΠΑΓΙΔΑ". Τεντώστε τα αυτιά σας γιατί έρχονται και πολλά, και βαριά.

Theophanes Raptis είπε...

Κ μια ακόμη "τεχνική" λεπτομέρεια που μόλις πρόσφατα βγήκε στον αέρα. Αποδείχθηκε η δυνατότητα γένεσης νέων νευρικών κυττάρων στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου με χρήση Ψιλοκυβίνης και DMT!

Από την παρουσίαση του Δρα Juan R. Sanchez-Ramos

http://www.youtube.com/watch?v=QRNSEG1DY2s

Κ.Δ είπε...

@PANDAROS
Έχεις δίκιο να ρωτάς κάποια πράγματα, γιατί όντως υπονόησα ερωτήματα και άξονες κίνησης … αλλά ούτε τα διατύπωσα .. ρητά… ούτε φυσικά και επιχείρησα προσέγγιση…
Αν πρόσεξες έκανα απλά μία περιγραφή του perspective που βλέπει την επανάσταση ως το δίδυμο κέρας της εξουσίας. Δεν έδωσα καμία διέξοδο και καμία απάντηση…
Όχι, όμως, δε μιλάω για σύμπραξη όλων των αντιστασιακων δυναμεων … προς σχηματισμό κάποιου αντικινήματος. Όχι, όχι … αυτό το βρίσκω εξίσου τερατωδία…
Στην επόμενη ανάρτηση θα επιχειρήσω με βάση αυτές τις θέσεις να υπογραμμίσω κάποια πράγματα και να σχηματίσω κάποια ερωτήματα…
Όσο για τους εσωτεριστές που ρωτάς… μια βόλτα στα μπλοκ να κάνεις (εννοώ αυτούς που ασχολούνται με τον άνθρωπο, την αφύπνιση και τέτοια σιροπιαστά)… θα δεις να πιθηκίζουν ένα σωρό αντικρουόμενα πράγματα… από διαδικτυακές ανακοινώσεις του sanat κουμάρα… μέχρι και επιστολές του Χριστού… Και ο κόσμος αυτός φυσικά … δεχόμενος τέτοιες ανίερες πιέσεις… ξεγελιέται πολλές φορές… και καβαλά τα κυματάκια του zeitgeist... όπως όμως προσπαθούν να χειραγωγήσουν ιδιοτελώς από ότι φαίνεται κάποιοι άλλοι...

Χριστίνα είπε...

Το θέμα μας εδώ πάντως είναι τι κάνεις με τη δύναμη σου (αυτό είναι ερώτημα που εμένα προσωπικά με έχει κατά καιρούς βραχυκυκλώσει και αυτοκαταστρέψει... αυτό είναι το χιμαιρικό στο οποίο προαναφέρθηκα), γιατί όπως και να το κάνουμε αυτή η δύναμη … συνεπάγεται ευθύνες…

Απάντηση ΚΔ (Μπικ) στο θέμα τι κάνει κάποιος με την δύναμή του είναι αυτή που θα πάρει από την επόμενη ενέργεια που θα αποφύγει να λάβει γνωρίζοντας το κόστος της αποφυγής.
Η δύναμη δεν έχει ευθύνες είναι ευθύνη για όποιον την αναγνωρίζει ότι τον διακατέχει γιατί δεν είναι δεδομένη εφ όρου ζωής αλλά εν δυνάμη προσμετρούμενη.
Δυνατός είναι εκείνος που νιώθει αδύναμος να αντιδράσει όταν όλοι του λένε πως πρέπει να δράσει.
Δυνατός είναι εκείνος που μπορεί και αμφισβητεί τον εαυτό του χωρίς να περιμένει αναγνώριση από κανέναν, και μερικά ακόμα
Εχοντας όμως αυτά ως βασικά χαρακτηριστικά δεν αναρωτιέται τι κάνει την δύναμή του γιατί απλά γνωρίζει ότι δεν το ανήκει άρα δεν θα την καθοδηγήσει αλλά θα καθοδηγηθεί από αυτή.