14 Μαρτίου, 2012

ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ / ΑΠΟ ΤΟΝ THEODOR ADORNO ΣΤΟΝ ΕΡΓΔΗΜΕΡΓ - ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ



1. Η "ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ" ΩΣ ΦΡΟΥΔΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ

Στην πρώτη παραγράφου του έργου "Διαλεκτική του Διαφωτισμού" οι Max Horkheimer και Theodor Adorno συμπυκνώνουν τον βασικό στόχο του διαφωτισμού, συμφώνως προς τις κατά καιρούς διακηρύξεις των στυλοβατών του:
"Το Πρόγραμμα του διαφωτισμού ήταν η απομυθοποίηση του κόσμου. Ο στόχος που έθεσε αυτός ήταν η κατάργηση των μύθων και η αντικατάσταση των φανταστικών εντυπώσεων από τα επιτεύγματα τής αντικειμενικής γνώσεως".
Σύμφωνα με τον πολύ βασικό διαφωτιστή Bacon η γνώση είναι η δύναμις μέσω της οποίας είναι επιτεύξιμη η κυριαρχία του ανθρώπου επί της φύσεως. Οι αταξινόμητες έννοιες κλήθηκαν να υποταχθούν σε συγκεκριμένους τύπους, οι οποίοι έπρεπε να έχουν μαθητικό περιεχόμενο και γενικότερη ισχύ. Η επιστήμη κλήθηκε διερευνώντας, αναλύοντας και ταξινομώντας τα αίτια να είναι σε θέση να προλέγει με συγκεκριμένο τρόπο τα αποτελέσματά τους. Συμφώνως προς την λεγόμενη "τυπική λογική" ο κόσμος και τα φαινόμενα ήταν δυνατόν να σταθμιστούν. Οι αριθμοί κλήθηκαν σε αυτά τα πλαίσια να υπηρετούν αποκλειστικά την μέτρηση μεγεθών. Ότι ανήκε στην σφαίρα της μεταφυσικής θεωρήθηκε παράγωγο τού ανθρωπίνου ψυχισμού, και αποδόθηκε αποκλειστικά σε υποκειμενικά δεδομένα, ως μη ευρισκόμενο σε συσχετισμό με αντικειμενικά αίτια.
Ο διαφωτισμός επέβαλε την διαδικασία, η οποία χαρακτηρίστηκε "σχάση υποκειμένου και αντικειμένου", την οποία όμως αμφισβητούν άρδην οι διαπιστώσεις της σύγχρονης θεωρητικής φυσικής επιστήμης. Στο εν λόγω έργο αναφέρεται χαρακτηριστικά:
"Ο μύθος αντιμετωπίζεται από τον διαφωτισμό ως ένα απλό αντικειμενικό φαινόμενο. Η ανθρωπότητα στην προσπάθειά της να κυριαρχήσει επάνω στην φύση καταβάλλει το ακριβό αντίτιμο τής αποξένωσής της από αυτήν. Η σχέση της απέναντι στην φύση διέπεται από μια αναφανδόν εξουσιαστική διάθεση και προοπτική. Είναι εις θέσιν να γνωρίζει στο βαθμό που δύναται να χειραγωγεί και να επιβάλλεται, η γνώση προωθείται ως απόσταγμα κυριαρχίας έναντι του γνωστικού "αντικειμένου". Σε αντίθεση με την μαγική πρακτική, η οποία εκκινούσε από μια αλληλοδιείσδυση ανθρώπου και φαινομένου, μέσω της οποίας επιχειρείτο ο επηρεασμός.

Θεωρώ σκόπιμο σε αυτό το σημείο να επιχειρηθεί πολύ σύντομα κάποια αποκατάσταση μερικών κατά την γνώμη μου πολύ σημαντικών εννοιών, σχετικά με τις οποίες έχει προκύψει παρανόηση, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η ανάπτυξη τής προβληματικής, η οποία επιχειρείται εδώ. Αυτή η παρανόηση έχει προκύψει από την τάση να ενημερωνόμαστε ως προς τις βασικές φιλοσοφικές έννοιες από σύγχρονες μονογραφίες και όχι από πηγές, τουτέστιν τα ίδια τα έργα των φιλοσόφων.
Στο ζήτημα της φιλοσοφίας αρέσκομαι να επιμένω για δυο λόγους: Ο πρώτος αφορά την αδυναμία να καταστούν κατανοητές ακόμη και κάποιες πολύ απλές βασικές έννοιες και φαινόμενα άνευ του φιλοσοφικού προβληματισμού.
Ο δεύτερος αφορά το δεδομένο, ότι οι αντιλήψεις, οι οποίες κυριάρχησαν και κυριαρχούν στις διάφορες κοινωνίες ανάγονται σε σημαντικό βαθμό στις βασικές φιλοσοφικές θεωρίες, οι οποίες διατυπώθησαν κατά καιρούς. Οι φιλοσοφία - όπως αυτή διατυπώνεται ιστορικά - δεν αφορά απόμακρες από το απτό γίγνεσθαι αφηρημένες έννοιες, αλλά συγκεκριμένες σταθερές, οι οποίες δομούν τα καθημερινά μας κοσμοείδωλα και τίς περί ζωής αντιλήψεις μας. Είναι αδύνατον να κατανοήσουμε την νοοτροπία του μέσου Ευρωπαίου χωρίς το "Κοινωνικό Συμβόλαιο" και τήν έννοια του "χειραφετημένου πολίτου" του Ζαν Ζακ Ρουσώ, ή την νοοτροπία του μέσου γερμανού χωρίς την θεωρία "της αναγκαίας επιβολής των ισχυρών επί των αδυνάτων" του Φρειδερίκου Νίτσε.

Ενώ το ενδιαφέρον για την φιλοσοφία καθ' εαυτήν δεν είναι ανεπτυγμένο, παρ' όλα αυτά έχει εκδηλωθεί κατά τις τέσσερις περίπου πρόσφατες δεκαετίες ένα εντονότατο ενδιαφέρον για μια βιβλιογραφία, την οποία θα χαρακτήριζα ως "μάχιμο", υπό την έννοια ότι πραγματεύεται με συγκρουσιακό τρόπο και εγείρουσα το αίτημα ιδεολογικής ή και πνευματικής αντιστοίχως καθαρότητος, απτόμενη κοινωνικών, εθνικών, πολιτικών και πνευματικών ζητημάτων, κάνοντας χρεία φιλοσοφικών όρων, κάποιους από τούς οποίους χειρίζεται μάλλον αφοριστικά και χωρίς συγκεκριμένη ανάλυση, προϋποθέτοντας ως κοινώς αποδεκτό το περιεχόμενό τους:
Επί του προκειμένου αναφέρομαι σε δυο βασικές κατευθύνσεις, οι οποίες έχουν κυριαρχήσει ιδεολογικά στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, έστω κι αν η δεύτερη εξ αυτών αποποιείται πάσα σχέση με ιδεολογίες. Πρόκειται αφ' ενός μεν για την σύγχρονη μαρξιστική σκέψη, η επιρροή της οποίας, αν και βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, δεν παύει να είναι σαφώς παρούσα. Η δεύτερη αφ' εταίρου, την οποία θα χαρακτήριζα ως σχολή σκέψης, αφορά μια εκ των δύο κατευθύνσεως της συγχρόνου μάχιμης θεολογίας, η οποία στηρίζεται στην έννοια "της κοινωνίας προσώπων", την οποία καθιέρωσε αρχικά ο Χρήστος Γιανναράς και η οποία βρήκε στην πορεία πλήθος συνοδοιπόρων και θιασωτών. Ως επίσης ιδιαίτερα σημαντική κατεύθυνση με θεολογική αφετηρία θεωρώ αυτήν, η οποία βρήκε την εκκίνησή της με τις μελέτες του αείμνηστου αρχιμανδρίτου Χαραλάμπου Βασιλοπούλου, ο οποίος επιχείρησε ξεσκέπασμα των αποκρυφιστικών οργανώσεων και της κινήσεως του οικουμενισμού.
Παρ' όλο ότι θεωρώ τεράστιας σημασίας την προσφορά και των δυο αυτών κατευθύνσεων στα πλαίσια της εποχής που αυτές αναπτύχθησαν, διαφοροποιούμαι έναντι αμφοτέρων. Ουδέποτε απέκρυψα, ότι ενέτριψα και στις τρεις ως άνω κατευθύνσεις επί σειρά ετών - συμπεριλαμβανομένου και του Μαρξισμού - όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και με συγκεκριμένη οργανωτική ένταξη και πρακτική, στα πλαίσια μαρξιστικών κινήσεων, καθώς και στα πλαίσια της ιεραποστολής στην κεντρική Ευρώπη. Όσοι όμως παρακολουθούν αυτήν την ιστοσελίδα, είναι σε θέση να γνωρίζουν, ότι θεωρώ τις απόψεις, οι οποίες έχουν κυριαρχήσει στα ζητήματα του αποκρυφισμού στις πλείστες των περιπτώσεων, σχηματικές και μη δυνάμενες να επιδοθούν σε βαθύτερες ερμηνείες. Εξ ίσου έχω διαφοροποιηθεί έναντι τών θεωρήσεων τού Χρήστου Γιανναρά - πέρα από την εκτίμηση και το αίσθημα ευγνωμοσύνης έναντι αυτού - πρώτα και κύρια στο ζήτημα της οντολογίας, η οποία διέπει όλα τα υπόλοιπα.

Η παρανόηση στην οποία αναφέρομαι αφορά την έννοια της νοησιαρχίας (RATIONALISMUS) όπως αυτή προβάλλεται στα κείμενα της σχολής της "κοινωνίας των προσώπων", ως έννοια η οποία κατά την άποψή τους δεσπόζει στον ευρωπαϊκό τρόπο προσεγγίσεως των πραγμάτων, ευρισκόμενη σε αντιδιαμετρική σχέση με τον ελληνική κοσμοθεώρηση τής "ρωμιοσύνης".
Θεωρώ, ότι η εν λόγω έννοια, παρόλο ότι ως τέτοια διατυπώθηκε στην Ευρώπη από τον Γερμανό φιλόσοφο Leibnitz, δεν είναι αυτή η οποία χαρακτηρίζει τον λεγόμενο δυτικό τρόπο σκέψης, ούτε είναι αυτή η οποία τον πολώνει ενάντια στην Ελληνική κοσμοθεώρηση. Επίσης δεν πρόκειται καθόλου για μια έννοια η οποία απολυτοποιεί τις στενά νοούμενες λογικές δυνατότητες του ανθρώπου. Τουναντίον πρόκειται για μια έννοια, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στα δεδομένα της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ως γειτνιάζουσα στην Πλατωνική Φιλοσοφία και ως προαγόμενη εν τέλει από αυτή, έστω κι αν ο πνευματικός της πατέρας δεν το ομολόγησε.
Η έννοια της νοησιαρχίας πολώνεται ενάντια στον αγγλικό εμπειρισμό, ο οποίος αποτελεί τον εν τέλει αντίποδα τής Ελληνικής Σκέψης. Συμφώνως προς την νοησιαρχία είναι δυνατή η οδός γνώσεως της πραγματικότητος μέσω λογικών διεργασιών και πέραν της συγκεκριμένης εμπειρίας, διαδικασία την οποία αμφισβητεί κάθετα ο εμπειρισμός, ο οποίος θεωρεί ως πηγή γνώσεως την εργαστηριακού τύπου εμπειρία. Δηλαδή αυτός στηρίζεται αποκλειστικά στο πείραμα και την αναλυτική πραγματεία των αποτελεσμάτων του. Πρόκειται δηλαδή για την κατ' εξοχήν οδό απολυτοποιήσεως του πραγματικότητος ως αντικειμένου, τελείως ξεχωριστής από αυτήν του υποκειμένου, το οποίο επιδιώκει την γνώση. Αυτή είναι ακριβώς η διαδικασία, την οποία οι Χορκχάιμερ και Αντόρνο χαρακτηρίζουν ως διαδικασία επιβολής στην φύση μέσω του διαχωρισμού από αυτήν.
Τουναντίον ο Λάιμπνιτς, στα πλαίσια της θεωρίας του ορθολογισμού, θεώρησε επιτεύξιμη την εναπόκτηση γνώσεων μέσω λογικών διεργασιών ένεκα της ύπαρξης αυτών, τις οποίες αποκάλεσε "μονάδες". Οι μονάδες αποτελούν υπερκείμενες οντότητες του υποκειμένου και του αντικειμένου, ή ορθότερα, πέραν της σχάσεως αυτών, του γνωστικού αναζητητού και του εξωτερικού κόσμου, ως διέπουσες τόσο τον εξωτερικό κόσμο, όσο και την λογική σφαίρα του πρώτου. Καθίσταται κατ' αυτόν τον τρόπο προφανές, ότι οι μονάδες του Λάιμπνιτς βρίσκονται πολύ κοντά σε αυτό που ο Πλάτων χαρακτήρισε "ιδέες".

Ο αγγλικός εμπειρισμός, ως σύστημα γνωσιολογίας, ήταν επόμενο να οδηγήσει σε οντολογικά σχήματα, τα οποία από την φύση τους αποτελούν βάση εγκαθίδρυσης τρόπου υπάρξεως για τον άνθρωπο. Το σχήμα που επιλέχθηκε είναι ο "θετικισμός", ο οποίος διαμορφώθηκε από τον Comte.
Συμφώνως προς τον θετικισμό, πάσα ενασχόληση με έννοιες, οι οποίες δεν έχουν "θετικό" περιεχόμενο, δηλαδή σχετίζονται με την υπερβατικότητα, είναι ανόητη. Η υπερβατικότητα όμως αποτελεί την μεταφυσική συνέπεια της υπερβάσεως, η οποία αποτελεί την οντολογική αρχή, η οποία αντιμάχεται την οντολογία της δυαρχίας, ως βάση του αποκρυφισμού και της λερναίας ύδρας.
Πάνω σε αυτήν την οντολογία, των δυαρχικού τύπου μανιχαϊστικών διλημμάτων δρα και ο δερβέναγας της διεθνούς λερναίας ύδρας εν Ελλάδι Luc-ας Παπαδήμος με τους κομματικούς παρακαθήμενους. Τα εκβιαστικά διλήμματα: ή μνημόνιο, ή δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις έρχονται να πολεμήσουν την τρίτη αρχή της υπέρβασης των διλημμάτων, η οποία έγκειται στην προάσπιση των αρχών, όπως τής κρατικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας (ιδέ και "Θρησκειολογικές Προσεγγίσεις" του γράφοντος).

Ήταν επόμενο, ο θετικισμός, ως μανιασμένος αντίπαλος της υπερβάσεως, να οδηγήσει σε θεωρίες οι οποίες αντιμάχονται απροκάλυπτα το Ελληνικό Πνεύμα, βάση του οποίου αποτελεί η Πλατωνική Θεωρία. Ο Karl Popper, μέντορας του Τζώρτζ Σόρος, προώθησε με το βιβλίο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της", την θεωρία του "νομιναλισμού", η οποία αντιμάχεται τα "universalia" τουτέστιν τις Πλατωνικές Ιδέες. Ολόκληρο το βιβλίο αποτελεί επίθεση στην Πλατωνική Θεωρία και στην έννοια της ουσίας (Essentialismus). Αντιπαραβάλλοντας την έννοια του νομιναλισμού στον εσσεντιαλισμό, προβάλεται η συγκεκριμένη ύπαρξη ως το απόλυτο. Η ουσία ως όρος συνιστά από γραμματικής πλευράς την μετοχή, του κυριοτέρου ρήματος για την ύπαρξη, δηλαδή του ρήματος "είμαι". Η μετοχή καταδεικνύει ακριβώς την μετοχή - συμμετοχή σε κάποια υπερκείμενη αρχή, ως τρόπο υπάρξεως.

Η έννοια της υπερβάσεως, εκτός από θεμελιώδης οντολογική αρχή, υπέχει ενός σημαντικότατου ανθρωπιστικού νοήματος, το οποίο καθιστά τον άνθρωπο υπεύθυνο και αυτόνομο, οικοδομώντας ταυτοχρόνως και την σχέση του με το Θείο.
Την έννοια της υπερβάσεως πραγματεύτηκε και ο Καντ, ως "υπερβατολογική παραγωγή". Μια διαδικασία, η οποία δεν αποκτά οντολογικό περιεχόμενο, αλλά διέπει την σχέση της γνωσιολογικής διαδικασίας με την αλήθεια. Παρόλο ότι στα πλαίσια των αναζητήσεων του Καντ η υπέρβαση δεν αποκτά ακόμη οντολογικό περιεχόμενο, αυτές χαρακτηρίζονται από την μεγάλη προσφορά του χειρισμού και της προβολής αυτής της έννοιας.
Ιδιαίτερη εξύψωση αποκτά η έννοια της υπέρβασης στα πλαίσια της θεωρίας του υπαρξισμού. Οι υπαρξιστές θεωρούν την υπέρβαση πρόκληση έναντι της ανθρωπίνου ευθύνης, ασποδίδοντας σε αυτήν την έννοια υψηλό ανθρωπολογικό περιεχόμενο.
Τόσο από την περίπτωση της φιλοσοφίας του Καντ, όσο και από την περίπτωση των Υπαρξιστών φιλοσόφων, καθίσταται κατανοητό, ότι η έννοια της υπερβάσεως ως κεντρικό οντολογικός πυρήνας του Ελληνικού Πνεύματος δεν είναι καθόλου τελείως ξένη όσο αφορά την ευρωπαϊκή φιλοσοφία. Κατά συνέπεια προκύπτει προς εξέταση η πρόταση, την οποία έχει διατυπώσει ο γράφων, ότι η βασική πόλωσις δεν υφίσταται μεταξύ Ελληνικότητος και δύσεως, ως ισχυρίζονται αυτοί, οι οποίοι προωθούν την θεωρία της "κοινωνίας των προσώπων", αλλά μεταξύ Ελλήνων και ελληνοφώνων, τουτέστιν μεταξύ Ηρακλέους και λερναίας ύδρας.
Οπωσδήποτε στον Χρήστο Γιανναρά και στην "θεωρία των προσώπων" οφείλουμε την τεράστια προσφορά στην εμμονή της αναδείξεως τού ρόλου της ουσίας.
Αυτή όμως εντοπίζεται στην σφαίρα της ανθρωπολογίας και όχι της οντολογίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο αδυνατεί αυτή η σχολή να ερμηνεύσει τεράστιας σημασίας ζητήματα, όπως ο αποκρυφισμός, τα οποία παρακάμπτει ως επουσιώδη. Επί πλέον στερείται σε αυτά τα πλαίσια των εφοδίων, τα οποία απαιτούνται για μια δυναμική αντιμετώπιση των προκλήσεων, τις οποίες θέτει η ιστορική μελέτη, παραμένουσα προσκολημμένη σε ένα Βυζαντινισμό, το οποίον αδυνατεί να επεξεργαστεί ειδικά, με εξαίρεση κάποιες απαντήσεις σε προπαγανδιστικά κείμενα της κ. Αρβάιλερ.
Εδώ αξίζει να σημειώσω, ότι θεωρώ ιδιαίτερα σημαντική την πρόσφατη πρακτική του ΕργΔημΕργ να θέσει με κριτικό τρόπο ζητήματα, τα οποία αφορούν την Βυζαντινή ιστορία.


2. Η ΦΡΟΥΔΑ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΗ ΩΣ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑ

Συμφώνως προς τούς Αντόρνο και Χόρκχάιμερ, ο διαφωτισμός καταργώντας τα προηγούμενα τοτέμ καθιερώνει ένα νέο: Το τοτέμ του θετικισμού, το οποίο, όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τίθεται εκτός ορίων λογικής και σοβαρότητος.
Οφείλω να αναγνωρίσω, ότι η λεγόμενη "Κριτική Θεωρία" τών ως άνω δύο διανοητών ήταν αυτή, η οποία αμφισβήτησε δυναμικά τον θετικισμό.

"Ο διαφωτισμός ξέπεσε στον χειρότερο δυνατό διανοητικό ολοκληρωτισμό, όσο κανένα άλλο σύστημα. Δεν πρόκειται για τις καταγγελίες, τις οποίες ύψωσαν εναντίον τού διαφωτισμού οι θιασώτες του ρομαντισμού, για στείρα αναλυτική μέθοδο, προσκόλληση στο επί μέρους και απώλεια της συνολικής θέασης, περιορισμό στις αντανακλάσεις χωρίς διεισδυτική ετοιμότητα. Όταν το Άγνωστο ανάγεται στον άγνωστο μιας μαθηματικής εξισώσεως, τότε είναι όλα προαποφασισμένα πριν ακόμη ερευνηθούν. Πριν ακόμη υπολογισθούν οι ζητούμενες τιμές, το άγνωστο έχει ήδη αναχθεί σε γνωστό. Η φύση περιορίζεται έτσι ακόμη και μετά την κβαντική θεωρία σε ότι μπορεί να μετρηθεί. Ακόμη και αυτό, το οποίο δεν καθίσταται γνωστικά προσπελάσιμο, όπως η απροσδιοριστία και το μη λογικά συμβατό, πολιορκούνται από κάποιο μαθηματικό θεώρημα. Με την υποκατάσταση τής αλήθειας από τούς υπολογισμούς πιστεύει ο διαφωτισμός ότι μπορεί να ματαιώνει μια επιστροφή στον μύθο. Με τον εγκλωβισμό της νοητικής αφαίρεσης αποκλειστικά σε υπολογιστικούς συσχετισμούς επιχειρεί ο διαφωτισμός να επιβληθεί ως ανώτατη αρχή. Η σκέψη απλουστεύεται σε μια αυτόματη διαδικασία, ένα μηχανιστικό φορμαλισμό, ο οποίος επιχειρεί να ξεπεράσει τα μηχανικά του δημιουργήματα, ούτως ώστε να υποκατασταθεί πλήρως μελλοντικά από αυτά. Το μεγάλο αίτημα του Φίχτε, ότι το πρώτο που πρέπει να απασχολεί την σκέψη μας είναι η ίδια η νοητική διεργασία παραμερίζεται πλήρως από τον διαφωτισμό..."
"...Κατ' αυτόν τον τρόπο επιστρέφει ο διαφωτισμός στην περιοχή από την οποία προσπαθούσε να διαφύγει. Η μυθοπλασία αποσκοπούσε στην μόνιμη αναπαραγωγή του ήδη υπάρχοντος στα πλαίσια ενός μόνιμα επανερχόμενου κύκλου. Μια γυμνή πραγματικότητα εγκλωβισμένη εκτός ορίων της όποιας ελπίδας. Η πρέσα όμως του μυθικού δεδομένου επαναλαμβάνεται μέσα στα ασφυκτικά όρια του μαθηματικού τύπου, ο οποίος αποτελεί την αιώνια βεβαιότητα του υπαρκτού πέρα από τα όποια νοήματα, καθότι η κυκλική αντίληψη ταυτίζεται με τα όρια του απαράβατου νόμου, όπου κάθε τι νέο εμφανίζεται ως προκαθορισμένη επανάληψη..."
"...Ενώ ο ανιμισμός απέδιδε σε όλα τα πράγματα μια ψυχή, η βιομηχανική κοινωνία μετέτρεψε όλα τα έμψυχα σε πράγματα..."

Για τους Αντόρνο και Χόρκχάιμερ, τόσο η εποχή του κυριαρχίας του μύθου, όσο και ο διαφωτισμός, αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος. Η υπεροχή της επιβολής τής εκ των προτέρων νομοτέλειας διέπει την μοιρολατρία, η οποία οδηγεί στην υποταγή. Στην ουσία πρόκειται για δυο διαφορετικούς τύπους ενός και τού αυτού εξουσιαστικού μοντέλου, όπου το συλλογικό στοιχείο δομεί μια κοινωνική μηχανή.

Συνεχίζεται...

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Για τους ερευνητές της αλήθειας και της ευρωπαϊκής σκέψης υπάρχει "Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού" του Max Weber. Γράφτηκε το 1904 και έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά.
Ο Π.Τραϊανού έχει μια εξαιρετική ανάλυση στο σάιτ του όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να την αναζητήσουν. Είναι εποχή μεταβατική και έχουμε 'ζαλιστεί' από την αποτυχία στην πράξη των κοινωνικών-φιλοσοφικών-οντολογικών θεωριών των τελευταίων 200 ετών. Δεν μπορούμε να 'χαϊδεύουμε' αυτιά εν έτη 2012 με την έννοια ότι η υλική πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ μιας διαταραχής στην σκέψη-πνευματικότητα και τον ορθό λόγο που είτε το επιδίωκαν είτε όχι συνέβαλαν και οι διανοητές που πέρασαν από την Γηραιά Ηπειρο τα τελευταία 200 χρόνια.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν ήταν η υπέρβαση μόνιμη συνοδός και μούσα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, δεν θα είχε δημιουργηθεί ΤΙΠΟΤΑ για την ανθρωπότητα. Το χρυσάφι της Ανθρωπότητας «ΕΔΩ» γεννήθηκε, τα λοιπά των έξω και του σήμερα είναι φω μπιζού, πιο γυαλιστερά ίσως, αλλά ανούσια και φτηνά μέσα στην υλική πολυτέλειά τους.

Χωρίς την κατοχή των γνώσεων που αναφέρονται στο άρθρο, έχω την αίσθηση πως υπερβαίνει τον εαυτό του αυτός που ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΕΤΑΙ, αυτός που λύνει τις ενδοψυχικές συγκρούσεις του λέγοντας και πράττοντας αυτό που ουρλιάζει μέσα στην ΨΥΧΗ του, δείχνοντας εμπιστοσύνη στον Άνθρωπο, άρα και στον εαυτό του.
Αυτός που αρνείται να υποταχθεί στις συμβάσεις που ορίζουν την ζωή μας, στο «δε βαριέσαι», «άστο για αύριο», «όλοι έτσι κάνουν», ειδικά στις κρίσιμες στιγμές που αυτό που επιτάσσει η Ψυχή δεν χωράει ΑΛΛΟ στα καλούπια της κοινωνικής συμμόρφωσης.
Τις στιγμές εκείνες που συγκρούονται η υποτιθέμενα «ασφαλής» ύπαρξη μέσα στα παλιά πλαίσια με την αβέβαιη πορεία που υπακούει σε μια γνήσια εσωτερική πραγματικότητα, εκείνη ακριβώς την στιγμή που οι κοινωνικές επιταγές και προγραμματισμοί στους οποίους υποβαλλόμαστε διαχρονικά προκειμένου να είμαστε «καλά παιδιά» νιώθουμε ότι απειλούν την ΟΥΣΙΑ της ύπαρξης μας και μας οδηγούν σε μια ιδιότυπη αυτο-προδοσία.

Ο άνθρωπος πλάστηκε να είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ωθούμενος από την Φωνή της Ψυχής του να ακούει τους εσωτερικούς του δαίμονες και να μην φοβάται τους επίπλαστους εξωτερικούς δαίμονες που ενισχύουν τον ΦΟΒΟ για να πλάθουν την συμπεριφορά του κατά το δοκούν των ΑΛΛΩΝ.
Δική μας είναι στο τέλος η ευθύνη ποιους δαίμονες ακούμε, πόσο σεβόμαστε τον εαυτό μας. Κι αν δεν αποφασίσουμε να σταθούμε με αξιοπιστία και θάρρος απέναντι στην γνησιότητα του εαυτού μας, ας μην αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε ζωντανοί ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ μποτίλια

μμμμ...είναι ελπιδοφόρο...που αρχίζετε και αντιλαμβάνεστε την συμβολή των <> στην εκκοσμίκευση του τέλους της εποχής των Ιχθύων

εκκοσμίκευση που οδηγεί νομοτελειακά δίκην Νεμέσεως σε τιμωρία επί δικαίων και αδίκων όπως τα νερά της βροχής και οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν σε όλους

ενδιαφέροντα τα όσα αναφέρατε, αλλά
πολύ πιο απλά...ο άνθρωπος που επηρρέασε τους πάντες και τα πάντα ο Εγελος...(δεξιούς και αριστερούς κλάδους) απεδείχθη παντελώς εκτός τόπου και χρόνου

...αφού βλέποντας τον Ναπολέοντα να παρελαύνει αναφώνησε και έγραψε <>

το λύσιμο του ουροβόρου δηλαδή

θυμάστε τι είπαμε για την διαφορά αυτοκράτορος και Παντοκράτορος

ξέρετε ο Μεσαίωνας (μέση σε τι;) δεν ήταν και τόσο μεσαίωνας

η αναγέννηση αρχικώς και ο διαφωτισμός μετέπειτα δεν είναι παρά η διεστραμμένη <> παραμόρφωση του λεγόμενου Ελληνικού πνεύματος ή μάλλον μέρος του

πρώτα όμως πρέπει να ορίσουμε (αδύνατον γιατί το πνεύμα όπου θέλει πνεί) το Ελληνικόν πνεύμα

έτσι η <> αρχίζει με την γέννησή της

το κλειδί κατανοήσεως βρίσκεται πάλι στα σύμβολα της πίστεως

Εκείνος βασιλεύει προ του άναρχου φωτός...προ της δημιουργίας και μετέπειτα του κόσμου...

Φάνης και Νύκτα...απλουστευμένα Φως και Υλη είναι μιά τρομακτική εναντιότης

αυτό που οι πυθαγόριοι καλούσανε Αόριστο Δυάδα...τεραστία σε μέγεθος

σε σχέση με την δημιουργική δυάδα...που είναι Τριάδα, γιατί αποκτά και <> (Πρόσεξε...η ψυχή είναι συμβολικά σώμα-όχημα του πνεύματος, αλλά ποτέ δεν διαχωρίζονται γιατί είναι ουσία...μετά έπεται το όχημα της ψυχής και μετά έρχεται το σώμα με την κοινή έννοια)

τι είναι δημιουργική δυάδα;
να το πούμε με μήλα

Φωτιά και Νερό...είναι εναντιότητα
Φωτιά και Νερό όμως σε ένα τσουκάλι είναι αντίθεσις (τριάς ή δημιουργική δυάς)

έχεις και την φωτιά και το νερό και το τσουκάλι (σώμα)...σε έργο προς παραγωγή

αυτό είναι και η κόσμησις...του κόσμου που συντελείται δια πυρός και σιδήρου

να κάνεις την αόριστο δυάδα...τον πόλεμο....δημιουργική και ακολούθως τελεία (για αυτό και η συντέλεια υποδεικνύει την τελειότητα της κοσμήσεως)

για αυτό ο άλογος Αρης...μοιχεύει με την Αφροδίτη και πιάνεται πάντα στα δίκτυα του Ηφαίστου (δεσμός), προκαλώντας τον γέλωτα των θεών που συνεπικουρούν την <>

από μόνος του ο άλογος Αρης...στα κάτω...είναι Πυρ καυστικό
για αυτό και πάντα τις τρώει από την πολεμική μεν, έλλογο δε Αθηνά

το πυρ είναι να το πούμε <> δηλαδή κατασπασμένο χωρίς λόγους
αυτό το πυρ όμως στον κρατήρα, κοσμούμενο γίνεται
έλλογο
και από καυστικό...γίνεται φωτιστικό

εδώ και το κλειδί κατανοήσεως της μάχης του κόσμου
της μάχης της κοσμήσεως

τα ιερατεία που κυριαρχούν είναι της δυάδος όσο υπάρχει ανωμαλία στον πλανήτη
όταν ο πλανήτης γίνει για γούστα...θα κυριαρχεί το ΕΝ ιερατείο της Τριάδος

μπορεί να νιώθουν μερικοί μια συμπάθεια για το ιερατείο του Πυρός, αλλά είναι εξίσου εκτροχιασμένοι με εκείνους που νιώθουν μια συμπάθεια για το Ιερατείο της ύλης

Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

ο Ελληνισμός δηλαδή που κανένας δεν τολμά να ορίσει, αλλά όλοι τον πιάνουν στο στόμα τους...προφανώς ανήκει στην πλευρά του Φάνητος

ο Ιουδαϊσμός από την άλλη...(δεν νομίζω κανείς να αμφισβητεί ότι οι Ιουδαίοι και οι κοσμοθεωρίες τους καπιταλιστικές και μαρξιστικές είναι οι πιό υλικοί άνθρωποι στον πλανήτη και πιό υλικές θεωρίες αντίστοιχα) προφανώς ανήκει στην πλευρά της Νυκτός

προφανώς...Ελληνισμός vs Ιουδαϊσμού από μόνοι τους (άλλο Φάνης και Νύκτα, άλλο Φάνης και Νύκτα Εν, άλλο Φάνης-Νύκτα Εν, άλλο σε ξέχωρα βασίλεια)...είναι προαιώνιοι <> ανήκοντες σε αυτό που ορθώς αντιλαμβάνεσαι ως μανιχαϊστική δυαρχία

είναι...σε μιά τρομερή εναντιότητα (και μέσα στον ελλαδικό χώρο, υπάρχουν οι αντίστοιχοι Ελληνες και Ιουδαίοι και σε μεγαλύτερη παγκόσμια κλίμακα. Να ξέρεις ότι οι Ιουδαίοι του Ελληνικού χώρου είναι οι Αθηναίοι)

για αυτό άλλωστε αυστηρά και μόνο αυτοί μνημονεύονται στα Ευαγγέλια από τον ίδιο Τον Λόγο

τον οποίο ως Δυάδα...αντιμετωπίζουν ως μωρία και σκάνδαλο...απολύτως λογικά μιας και αυτό είναι το κλειδί κατανοήσεως των δύο <> λαών

από μόνοι τους...Ελληνες και Ιουδαίοι έχουν το χαρακτηριστικό της διασποράς και για αυτό είναι επικίνδυνοι για τον πλανήτη αν αποκτήσουν μητροπολιτικό χώρο._

για αυτό άλλωστε σφάζονται δίκην αποδιοπομπαίου αμνού ή τράγου διαχρονικώς

Είναι τυχαίο που είναι στιγμές μπροστά στην ιστορία των δύο λαών που και οι δύο ήταν <> ?

Είναι τυχαίοι που και οι δύο...ενδύονται μανδύες (π.χ. Ρωμανών, Ρωμηών, Γραικών, Ντονμέδων, κοσμοπολιτών κ.λ.π.) διαπρέπουν ως διασπορά ή μετέχουν σε πολυεθνικά-αυτοκρατορικά σχήματα ?

Είναι τυχαίο που τα κρατικά μορφώματα και των δύο (αν και εντελώς αντίθετα ως προς την ικανότητα δομήσεως. Οι Ελληνες που όπου θέλουν πνεόυν αδυνατούν να αυτοκυβερνηθούν ενώ αντίθετα οι υλικοί έχουν σοβαρότατο κράτος-σκατζόχοιρο) έχουν προβλήματα και επιβουλές από γείτονες και μη ?

Ως εκ τούτου...θα πρέπει να σκεφτούμε γιατί η Θεία Πρόνοια (και όχι οι χάμπουργκερς και η εννιαμερής) τους θέτει υπό έλεγχο, αλλά και γιατί η σκέψη τους επηρέαζε και θα επηρρεάζει σε πλανητικές διαστάσεις τους πάντες και τα πάντα

Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

ο Ελληνισμός ως εκπρόσωπος του Φάνητος...εμπεριέχει και το Αλογον πυρ του Αρεως και το Ελλογον της Αθηνας-Ηφαίστου και είναι λογικό να ασφυκτικά στα πλαίσια ενός κράτους (δίκην Προμηθέα στον Καύκασο με το Κράτος δίπλα του) αφού θέλει να τα κάνει όλα λίμπα

το Κράτος πρέπει να τον συγκρατήσει...για να μην κάψει τον κόσμο, για αυτό κάνει ότι μπορεί...ορθότατα (όχι όμως συνειδητά) και ας εκπλήσσει αυτό

θεία πρόνοια είναι...όπως και το χάσιμο των 2 τελευταίων έργων του Αισχύλου

ναι...<> είμαστε <> λόγω παλαιοτέρων παπαριών

για αυτό Ελληνισμός είναι και οι Πυθαγόριοι και οι Πλατωνικοί και οι χάχολοι σοφιστές και ο Επίκουρος και οι Στωικοί και και και....με θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ τους

ουδείς ή σχεδόν ουδείς τολμά να βρει ομοιότητες και διαφορές...και σωστά

για αυτό και ο λαός...είναι και βαθιά αναρχικός πέρα από τα όρια
αλλά και βαθιά συντηρητικός με αργές αντιδράσεις στις εξελίξεις

περιλαμβάνει και την κίνηση και την στάση ο Ελληνας
και το άλογο (ως Αθηναίος) και το αρειανόμανιακό (ως αναρχοαριστερός των ημερών) και το beyond (ως ορθόδοξος)

...κοινώς έχει πολύ περισσότερο τον διάολο μέσα του (φαίνεται αυτό και στα γενεαολογικά δένδρα του) και πολύ εύκολα εκπίπτει στην dark side, ενώ μπορεί το ίδιο άνετα να θεοποιηθεί...
είπαμε το ίδιο πίπτων φως...έχει τις κρυμμένες αναγωγικές ιδιότητες,
όταν πέφτει όμως είναι Ηφαιστος και Προμηθέας...όταν επιστρέφει είναι κόντρα ξυρισμένος Απόλλων

και οι πεπτωκότες λοιπόν...ως ακροβατούνες μεταξύ ζενίθ και ναδίρ [Ελλην = (ναδίρ + ζενίθ/2)] προέρχονται...από την εδώ πλευρά και ας μας ζορίζει ως αποδοχή αυτό

το ίδιο και οι στώμεν μετά φόβου

actually δεν είμαστε Ελληνες με την ακριβή έννοια του όρου

οι Ελληνες είναι δίκερες οντότητες
ανήκουν σε άλλο κύκλο εξέλιξης

όταν κάποτε φτάσουμε εκεί θα πρέπει να συνθέσουμε μιά νέα τριπλότητα σε εκείνο το επίπεδο,

κατανοώντας πλήρως γιατί αρχετυπικά πρέπει να τελέσουμε ως Ηρωες τέτοιους άθλους προκειμένου να θεωθούμε

προφανώς...για την εξιλέωση παλαιοτέρων αμαρτιών

γροθιά στο στομάχι λέμε αγαπητέ μου και όχι συνωμοσίες εναντιων μας


Συνεχίζεται

Ανώνυμος είπε...

για αυτό άλλωστε το ''Ελληνικό πρόβλημα'' έχει αναγκαστικάλλυ παγκόσμιες διαστάσεις...γιατί ότι θα γίνει θα γίνει πλανητικώς

πάμε τώρα στους απέναντι που με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ερμηνεύονται και κατανοούνται όσο είναι επιτρεπτό

πόσο μακρυά είναι ο δίκερως Μωυσής που ηγείται της εξόδου του συρφετού μιαρών, λε-love-βημμένων και πανσπερμίας άλλων λαών...από τον δίκερω Διόνυσο που με την δάδα του ηγείται (χωρίς και αυτός να έχει σχέση) ενός συρφετού σατύρων και λοιπών γιδιών ?

γιατί αυτό και ποιός ο λόγος;

αν λύσετε τον ουροβόρο θα ξεδιπλωθεί μποστά στα μάτια σας...πολύ απλά (όχι απλοϊκά)

ο Αλέξανδρος ο δίκερως...ήταν αναγκαστικά ανίκητος...γιατί κυριαρχούταν από μία δύναμη αδύνατον να ηττηθεί από αντίστοιχη επί του πλανήτου

τι πυρ ή τι φως είχε ο Αλέξανδρος;
Δυαδικό ή Τριαδικό;

ως τι θα επιστρέψει;

Ελληνισμός και Ιουδαϊσμός λοιπόν από μόνοι τους είναι εκτροπές

άναρχο <> και άλογη <>, τουτέστιν επικίνδυνοι για τον άνθρωπο και καταδικαστέοι από τον τριαδικό βιωματικό άνθρωπο

για αυτό άλλωστε ΠΑΝΤΟΤΕ στην διαχρονική πορεία του Ελληνισμού.... ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΞΕΔΙΏΧΘΗΣΑΝ και ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ από τον κυρίαρχο ''λαό''

λίγοι οι τριαδικοί....συρφετός οι δυαδικοί...για να κατανοήται καλύτερα η Στάσις του Νίκα και η άφρονη μάζα που τσακίζει πάντα τους θυσιαζόμενους μάρτυρες...τον πραγματικό λαό Του Θεού

άλλο ο λαός θεού...και άλλο ο λαός Του Θεού

όπως ίσως να αρχίζετε να αντιλαμβάνεστε
Ελληνισμός-Ιουδαϊσμός ΕΝ...είναι κάτι άλλο

είναι αρμονική αντίθεσις οδηγούσα στην τελειότητα του Πατρός

για αυτό και η Ορθοδοξία δεν είναι ούτε Ελληνισμός, ούτε Ιουδαϊσμός...αλλά είναι Ελληνισμός-Ιουδαϊσμός ΕΝ

για αυτό και δεν το καταλαβαίνουν οι εκατέρωθεν ταλιμπάν και βάλλουν έναντι Σιωνιστών οι Ελληνες και τούμπαλιν και εναντίων Ορθοδοξίας both

καταλαβαίνετε τώρα ποιός είναι το απόλυτο κακό ?
η παρ' υπόσταση του μη όντος ?

ναι σωστά
οι ταλιμπάν....οι 2 κύριοι μνηστήρες της Πηνελώπης ο Αντί-νοος και ο Ευρύμαχος...ο Ιουδαίος και ο Ελλην

αυτούς εξοντώνει ο Οδυσσέας

για να λυτρωθεί...αλληλοεξοντούμενος με τον Τηλέγονο

σου θυμίζει Ματριξ ?

Αινείας + Πάρης = 666
Αχιλλέας = Χλλέα (666) + Αις (211 = Βέγας)

Ο 666 = Τηλέγονος
Οδυσσέας = 1080 = Το Αγιον Πνεύμα

τι μένει από την αλληλοεξόντωση προκειμένου να τελειώσουν τα αεί ατελείωτα έπη
τι θυσιάζεται προκειμένου ο Οικος-Ιθάκη να λυτρωθεί και σωθεί από την έλλειψη βασιλιά ελέω Τρωικού και τον ισοπεδωτικό <> υιό του

τι μπορεί να σπάσει την ανακύκλωση
τι διπλός γάμος ακολουθεί

ο Λόγος είναι καταλυτικός, αρκεί να δείτε κάτω από την μύτη σας με την άνωθεν βοήθεια


έτσι λοιπόν
ο ίδιος ο Λόγος ο ενσαρκωθείς, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός...είναι το σώμα αναγκαστικά το γένος Δαβίδ

αλλά το Πνεύμα είναι <> επίσης αναγκαστικάλλυ

Συνεχίζεται...

Ανώνυμος είπε...

για αυτό και ο Λόγος του δίδεται στα Ελληνικά
για αυτό και μνημονεύει αυτούς τους 2 λαούς
για αυτό και μιλά για δόξα του υιού του ανθρώπου μέσω των Ελλήνων (θυσία στον διπλό κρητιδικό πέλεκυ...)+(, Ελληνοπρεπής (666) θειοποίηση)

νομίζω είναι πιο διαφωτιστικά τώρα...τόσο τα Ιερά Κείμενα...όσο και οι αφορισμοί προς τους Ελληνες (ως εθνικούς άναρχους-άλογους ειδωλολάτρες) την ίδια στιγμή που η Ορθοδοξία στηρίζεται σε είδος του Ελληνος λόγου

όπως καταλαβαίνεται οι ισοπεδώσεις και οι καταστροφές μέρους της ιουδαϊκής πλευράς έναντι της ελληνικής πλευράς...ανήκουν στα πλαίσια του πολέμου της δυάδος...προκειμένου δια πυρός και σιδήρου να προκύψει τριάς



για αυτό και οι άγνωστοι Πατέρες των πρώτων μεταχριστιανικών αιώνων, μυημένοι στα μυστήρια της Ελευσίνας, δώσανε την μεγάλη μάχη εναντίων των στρεβλώσεων και παρεκλίσεων των ταλιμπάν των 2 πλευρών, αλλά και των γνωστικών και μη αιρέσεων, προκειμένου να διαφυλάξουν τόσο τα Μυστήρια όσο και να μας δώσουν την ιερή παρακαταθήκη του Συμβόλου της Πίστεως

από τις στρεβλώσεις αυτές πάμε στις θρησκείες (η ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, είναι Ο Λόγος σαρξ εγένετο και πνευματικός βίος) αιρέσεις (Ρωμαιοκαθολικισμός)...στις ούτε καν χριστιανισμούς-θρησκείες (χιλιάδες προτεσταντισμοί, Ισλάμ)
και στις στοές (καμμία ουσία μυστηρίων) και στους πεσυσκοτισμένους (άλλο οι τέκτονες, άλλο οι επαναστάτες)

και βέβαια στις διανοουμενίστικες παπαριές του διαφωτισμού...τους ισμούς και τα ρέστα, τα δεσμά τα σύγχρονα του κόσμου

την στιγμή που ότι μπορούσε να ειπωθεί για τον κόσμο έχει ειπωθεί ανθρωπίνως από τον 5ο π.Χ. αιώνα και Θεανθρωπιστικώς από τον ίδιο Τον Λόγο μέσω των Ευαγγελίων

παρόλα αυτά...λύνοντας τους ουροβόρους...θα δείτε και τα γεννήματα των εχιδνών...μια τρίτη κατηγορία

που έχει μπλεχτεί τόσο πολύ στα δένδρα της ανθρωπότητας
ώστε ούτε να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι υπάρχει <> σήμερα

αυτό όμως είναι ένα άλλο παραμύθι

Πίσω από την κουρτίνα της σταθεράς πλανκ...<> το ΕΝ...πάντοτε απόλυτο και απροσπέλαστο

μπροστά...βρίσκεται ο Υιός και η Ακτινοβολία του Πατρός

ο Υιός ημιφαίνεται και πάντοτε θα ερίζουν για το αν περπάτησε στον πλανήτη

αυτό που αντιλαμβανόμαστε όλοι όμως...όταν κοιτάζουμε τον Ηλιο
δεν είναι ούτε ο πυρήν του...ούτε το σώμα του,

αλλά η ακτινοβολία του

ε αυτή...άφησε την σφραγίδα της στον κόσμο ανεξίτηλη (όπως και σε ένα άλλο κόσμο μέσα στον κόσμο ο Βούδας, για άλλο λόγο και άλλη κλίμακα)

όσο και να ερίζουν οι ανθρώπινες σκέψεις είναι σκέψεις του εν-κεφάλου

όχι του με-ελ-ού, ούτε της Καρδίας

τουτέστιν δεν θα έχουν ούτε Πίστη άνωθεν, ούτε Γνώση άνωθεν

Πίστη-Γνώση ΕΝ δηλαδή αυτό που ο ίδιος Ο Λόγος είπε

<>

ΟΦΕΙΣ-ΠΕΡΙΣΤΕΡΕΣ ΕΝ...

ΛΕΒΙΑΘΑΝ = 108 = ΜΗΔΕΝΑ = ΗΡ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ = 801 = Α-Ω
108+801=909
ΑΜΗΝ = 99
99 + 9 = 108

χωρίς Τριάδα θα έχουμε άναρχες και άλογες στρεβλώσεις είτε του Ελληνισμού, είτε του Ιουδαϊσμού

και μην ψάχνετε συνωμοσίες κοσμικές γιατί όλοι οι <> είναι Ελληνες, ελληνίζοντες, Ιουδαίοι ή ιουδαϊζοντες

έτσι είναι το pattern, αν ήταν αλλιώς θα μνημονευόντουσαν και άλλοι


ps-...και λίγα λόγια για το Μνημόνιο

ο ΓΑΠ...κλασσικός γκόλουμ ZERO-ΑΝΌΗΤΟΣ (και ο Φρόντο ανόητος είναι...ως α νοητός) οδήγησε ως όφειλε από το πεπρωμένο του την Ελλάδα...στην Μόρντορ

δεν γινόταν αλλιώς
η Μόρντορ είναι τιμωρία και σωτηρία μαζί
είναι ο Γολγοθάς και η Ανάσταση

το τέλος της...σηματοδοτεί την έλευση του Υδροχόου όχι όπως την θέλουν αυτοί

αλλά...Εκείνος

θυμάστε τους αετούς που έρχονται και αρπάζουν τον Φρόντο και τον Σαμ στο τέλος της αρχής;

ε αυτός είναι ο Υδροχόος...ο Αετός του Διός που αρπάζει τον Γανυμήδη για τον θρέψει με Αμ-βροσία και Νέκταρ (Ρα εκ του ΕΝ)

αυτός που ρίχνει τα Ύδατα στους κόπρους

ο 11ος/5ος άθλος θα πραγματοποιηθεί και η κόπρος του Αυγεία θα καθαρίσει από τα νερά τα άγια του Αγίου Πνεύματος

η σκληρή εποχή του Υιού...δίδει την θέση της στην γλυκιά επερχόμενη

οπότε το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να πετάξετε το δακτυλίδι στο βουνό του χαμού

το δακτυλίδι...

Φιλιά σε όλους

<<...>>