ΚΩΣΤΑ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΟΝΑΣ...

Κώστα τώρα που πονάς, αν ακούς...
Κώστα τώρα που πονάς είμαι δίπλα σου...

Δεν είμαι κάτι περισσότερο από ένας μοναχικός κάου-μπόι του διαδικτύου, κάποιος που αισθάνεται την αναγκαιότητα να καταγράψει την μαρτυρία της εποχής του μέσα σε μια μποτίλια και να την αφήσει στην θάλασσα της μπλογκόσφαιρας. Όταν αυτοπροσδιορίζομαι σαν "ναυαγός της συνείδησης", δεν εννοώ ότι πάσχω από μοναξιά, ή ότι δεν έχω φίλους. Απλά επέλεξα να σταυρωθώ μέσα σε ένα σταυρόλεξο έξω από την πατρίδα, τριάντα έξι χρόνια στην μετανάστευση. Όταν λέω "σταυρωθώ" εννοώ ότι στην εναλλαγή των μαύρων και άσπρων τετραγώνων του σταυρόλεξου, απαιτείται να συμπληρωθούν οι ζητούμενες λέξεις στα άσπρα, με τρόπο όμως, που τόσο οριζοντίως όσο και καθέτως να εντοπίζεται η λύση. Και όσο και εάν στο σταυρόλεξο και στην λύση του μπορεί να ενέχονται άπειροι άνθρωποι, καταστάσεις και δεδομένα, δεν παύω να θεωρώ τον εαυτό μου μέρος του σταυρολέξου, όπως κι εσύ. Θεωρώ αυτή την ιστορία πολύ προσωπική και την λύση της πρόκληση ζωής, όπως και συ. Γράφοντας "λύση" δεν εννοώ επίλυση. Θεωρώ κάθε συνειδητό ανθρώπινο βήμα, ως μια ανταπόκριση στην μόνιμη έκκληση ενός Προμηθέως Δεσμώτου, που αποδεχόμενος - έστω ως ένα βαθμό, έστω στα όρια ακόμη κάποιας αυταπάτης - την αναγκαιότητα της απονομής ενός είδους φωτιάς, του έλαχε ο Καύκασος. Έτσι βλέπω την ανθρώπινη μοίρα, έχοντας εξοικειωθεί και συμφιλιωθεί ως ένα βαθμό με το γεράκι, που μας τρώει το συκώτι. Βλέπω τον Προμηθέα Λυόμενο σε κάθε μικρή ή μεγαλύτερη επίγνωση, την οποία κατακτούμε θυσιάζοντας ένα τμήμα από το συκώτι μας, που μας οδηγεί πέρα από τους δρόμους της απάτης. Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο Κρόνος/Χρόνος θα βγει τελικά νικητής. Όλοι γνωρίζουμε, ότι ενταγμένοι στον κύκλο γέννησης και θανάτου, κάποια στιγμή - την οποία συχνά θέλουμε να απέχει χρονικά - θα πεθάνουμε. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Τι έπεται, δεν γνωρίζει κανείς. Κι αν κάποιοι μυστικοί στοχαστές χαρακτήρισαν την ζωή "μελέτη θανάτου", δεν μπορούσαν να εννοούν κάτι διαφορετικό από ότι ο θάνατος μας υποχρεώνει σε μελέτη ζωής, νοήματος, μαρτυρίας και καθήκοντος. Όχι μόνο διότι αποτελεί τμήμα και οργανική της απόληξη, όχι μόνο διότι αναγκαστικά σημαδεύει ότι προηγήθηκε, αλλά δομώντας μαζί με την γέννηση τα όρια της ζωής μας, μας καλεί να την δούμε ως δομημένο σύνολο, ανά πάσα στιγμή με μάτια νεκροκρέβατου, σαν αυτή η στιγμή να ήταν η τελευταία. Δηλαδή με ένα χαμόγελο και ένα δάκρυ, όπως θα βλέπαμε κάτι που καλούμαστε να ολοκληρώσουμε. Όπως ίσως ένα φαγητό που αφήσαμε να καεί, επειδή μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τον/την αγαπημένο/η μας. Το όλο εγχείρημα, για να είσαι σε θέση να χαμογελάς και πονάς, απαιτεί αγάπη, δηλαδή ερωτική αυθυπέρβαση. Δηλαδή τον άνθρωπο. Με αυτήν την έννοια, κάθε λέξη που συμπληρώνουμε στα τετράγωνα, είναι ένα ραβασάκι στον Κρόνο, ακόμη και όταν σχίζουμε το τεφτέρι και πετάμε τον στυλογράφο. Κοιτώντας μέσα από τον υαλοπίνακα, βλέπουμε αυτά που υπάρχουν πίσω του, αλλά και αυτά που βρίσκονται εμπρός του - αντανακλώμενα. Μέσα σε αυτή την κάθετη τομή στον χώρο, αφήνουμε τον χρόνο να κυλά. Όταν όλα ησυχάζουν, ρέει η συνείδηση σαν συνείδηση και εάν θέλουμε αυτό το ονομάζουμε εδώ και τώρα, άλλοτε στην χαρά, τώρα στον πόνο .
Διαπιστώνοντας δηλαδή, ότι δεν είμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που είμαστε. Ένα μάτσο άνωθεν τεχνογνωσίας του πόθου, πέρα και πάνω από την συνείδησή μας, μέσα σε ένα άλλο μάτσο τεχνογνωσίας και πληροφορίας που ονομάζουμε "περιβάλλον". Προσδιοριζόμενοι από τις εμπειρίες και τις παρορμήσεις μας, σφραγισμένοι από την εντελέχεια, πιλοτάρουμε ένα ούφο μέσα στο πεπρωμένο, που κάνει βουτιές μέσα στην πραγματικότητα, όχι όπως υποθέσαμε, μα όπως αυτή είναι. Ας συγχωρέσουμε λοιπόν τον ξιπασμό του υποκειμένου, που πιστεύει ότι ο κόσμος είναι αυτό που αντιλαμβάνεται και επιχειρεί να ερμηνεύσει. Αυτοί που έχουν ασχοληθεί με την τέχνη, την πολιτική, ή τον πόλεμο καθ' οιονδήποτε τρόπο, γνωρίζουν ότι δεν είναι οι ίδιοι παραγωγοί συμπερασμάτων, μηνυμάτων, θριάμβων, πανωλεθριών ή αίματος, αλλά ενδιάμεσοι σταθμοί, που η έμπνευση τους επιλέγει κάτω από το βάρος του πεπρωμένου, για να εκδηλώνεται βρίσκοντας έκφραση. Κιτάπια, τεφτέρια, στυλογράφοι, οθόνες, πληκτρολόγια, βήματα, κάμερες και σκοτάδι δεν είναι παρά εργαλεία εξιλασμού της έμπνευσης για το δέον γενέσθαι, στην διάθεση αστικών σαμάνων, που πιστεύοντας ότι βγαίνοντας από τα δάση τα ξεπέρασαν, μέσα από την αυταπάτη, ότι κάτι τι μπορούν να ελέγχουν και αυτοί οι ίδιοι, ενώ αυτοί δεν ελέγχονται. Από τι μπορεί να ελέγχονται; γεννάται το ερώτημα. Νομίζω ότι γνωρίζω κάποια από αυτά, που μπορεί να ελέγχει η συνείδηση. Όμως πίσω από όλα υφίσταται η πρόθεση. Πότε όμως μπορεί αυτή να είναι ελεύθερη; Πότε μπορεί να είναι πραγματικά ελεύθερη;
Ήθελα στην αρχή να τα πω πιο απλά, πιο συγκεκριμένα.
Τι αξία έχουν όμως οι λέξεις, όταν η μικρή φλόγα μέσα μας είναι αυτή που κρατάει ζεστό τον κόσμο;
Κάποιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν και ειρωνεύονται.
Πως να εξηγήσεις ότι το ζεϊμπέκικο είναι ο θείος χορός που δώρισε ο Ζαγρεύς,
πως να εξηγήσεις το "μέγεθος εχούσης", ή το ζητούμενο της κάθαρσης;
Ή ότι η λύσις απαιτεί λύτρα;

Τώρα που πονάς είμαι δίπλα σου.
Και περιμένω.