24 Φεβρουαρίου, 2010

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΣΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "FOCUS" - ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ





Ο Γουλιέλμος Β' ήταν ακράδαντα πεισμένος ότι ο στρατός ανήκε σε αυτόν και όχι στο κράτος, σε τελευταία ανάλυση πίστευε ότι και το κράτος αποτελούσε ιδιοκτησία του. Υψηλότερος στόχος της ύπαρξής του στάθηκε - σαν να μην πέρασαν χιλιάδες χρόνια από τότε - μια ιπποτική κονταρομαχία, που θα του έδινε την δυνατότητα να μεγαλώσει την κρατική επικράτεια και συνεπώς την δόξα του. Έτσι πίστευε ότι τα μόνα θέματα που άξιζε να επιδίδεται ήταν ο στρατός και η εξωτερική πολιτική. Το θράσος της κάστας των βιομηχάνων που αποσκοπούσε να υπάρχει μόνο για τα δικά της συμφέροντα και όχι για το κράτος και την ανάδειξη της δόξας του κρανοφόρου μονάρχη, δεν μπόρεσε ποτέ να χωρέσει στο μυαλό του. Πως μπορούσε να υπάρξει άλλη ηθική πέρα από την κατάκτηση ξένων εδαφών;

Γκόλο Μαν, "Γερμανική Ιστορία του 19. και 20. αιώνος"


Το πρόσφατο ανθελληνικό δημοσίευμα στο γερμανικό περιοδικό „Focus“ στάθηκε αφορμή για να γραφούν ποικίλα σχόλια και να εκφραστούν ισχυρές κριτικές, διαφωνίες και διαμαρτυρίες. Το παρελθόν που σφράγισε τις σχέσεις των δυο χωρών και τα εγκλήματα του γερμανικού στρατού σε βάρος της Ελλάδας βγήκαν εκ νέου στην επιφάνεια, παραμερίζοντας την εοκική γαλήνη δεκαετιών, που στόλιζαν οι ενέσεις των χρηματικών πακέτων του νέτο καταβολέα.
Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού. Διότι αυτό το δημοσίευμα έγινε αιτία να τεθούν επί τάπητος πολύ συγκεκριμένα ζωτικά ερωτήματα, τα οποία ο γράφων με διάφορες ευκαιρίες – τόσο εδώ όσο και σε σχολιασμό άλλων ιστοσελίδων – συχνά επιχείρησε να αναδείξει, όπως:

- Υπάρχει ανθελληνική εκστρατεία, η οποία προωθείται με συστηματικό τρόπο;
- Εάν υπέχει το προηγούμενο ερώτημα δόσεις αληθείας, τότε για ποιους λόγους έχουμε στοχοποιηθεί και που αποβλέπουν συγκεκριμένα αυτοί που μας υποθάλπουν;
- Ποιος ο ρόλος που έχει ανατεθεί στην Γερμανία στο συγκεκριμένο ανθελληνικό σκηνικό;

Κάνοντας λόγο περί Γερμανίας, δεν μπορώ να αποφύγω να γίνω σχετικά αυτοβιογραφικός. Ζώντας επί 37 συναπτά έτη σε αυτή την χώρα, είναι φυσικό να μην μπορώ να εφαρμόσω μια αποστασιοποίηση, όπως στην περίπτωση που θα αναφερόμουν ίσως στους ελέφαντες της Βραζιλίας.
Ας μου επιτραπεί ο ισχυρισμός, ότι με τα δεδομένα αυτής της χώρας είμαι άριστα εξοικιωμένος. Έχω μαζέψει τις δέουσες σφαλιάρες, έχω βάλει κάποια γκολ, έχω κλάψει, έχω γελάσει, έπαιξα τις ανάλογες πενιές στην γέφυρα Admiralsbrücke, όπου μαζεύονται οι πιτσιρικάδες που δεν διαθέτουν ψιλά για τον καφέ στα γύρω γραφικά καφενεδάκια του Kreuzberg. Μπορεί ακόμη να ισχυριστώ και κάτι που λίγοι ημεδαποί ή αλλοδαποί είναι σε θέση να πετύχουν σε αυτή τη χώρα: Έχω και κάποιους Γερμανούς φίλους. Αυτοί που γνωρίζουν τα κοινωνικά ήθη των Γερμανών, ίσως κατανοούν γιατί αυτό το θεωρώ επίτευγμα.

Ξεκίνησα την καριέρα μου εδώ ως φοιτητής, την συνέχισα ως αντιρρησίας συνείδησης, την προχωράω μέχρι σήμερα ως εξερευνητής των άγριων αστικών στεπών της βόρειας Ευρώπης.
Σε αυτή την σελίδα πολύ σπάνια έκανα λόγο για την Γερμανία, μια και στην Μεγάλη Ελλάδα πατάω πάντοτε πάτριο έδαφος. Όμως ποτέ δεν έπαψα να είμαι ένας πολεμικός ανταποκριτής από την μάχη με τον εαυτό στα χαρακώματα του Βερολίνου.
Μέρα πάρα μέρα περνάω μπροστά από το Metropol στην Nollendorfplatz. Πίσω από την μαυρισμένη πρόσοψη της σημερινής δισκοθήκης και πρώην ιστορικού θεάτρου, ακούω να βγαίνει όπως το 1945 η φωνή του Ιωσήφ Γκέμπελς, όταν διακύρηξε τον Ολοκληρωτικό Πόλεμο: „Wollt ihr den totalen Krieg?“
- Ναι ρε μάγκα, λέω μέσα μου, θέλουμε. Αλλά πόσα δεκαπεντάχρονα έμμειναν ακόμη όρθια να στείλουμε βορρά στον Ερυθρό Στρατό;

Άνετα μπορώ να πιστοποιήσω ότι οι Γερμανοί είναι ένας φιλελληνικός λαός. Το πιστοποιούν και τα 300 περίπου ελληνικά εστιατόρια κατά την δεκαετία του ’90 στην μείζονα περιοχή του Βερολίνου. Πριν μερικές ημέρες έτυχε να βρεθώ σε ένα φαγάδικο της ψεύτικης τουριστικής νοσταλγίας. Εντύπωση μου προξένησε ότι πολλοί επισκέπτες περίμεναν πάνω από μια ώρα στην είσοδο μέχρι να ελευθερωθεί ένα τραπέζι.

Θυμάμαι πριν κάμποσα χρονάκια σε μια συγκέντρωση γονέων σε κάποιο ουμανιστικό γυμνάσιο, όταν διακήρυξε με ένα χαμόγελο απέραντης υπερηφανείας ο κλασσικός φιλόλογος „Ich bin Grezist“, τουτέστιν «Είμαι Ελληνιστής». Τότε ρώτησε αυθόρμητα κάποιος γονέας, για ποιον λόγο αξίζει να παιδεύεται ο γιος του με την εκμάθηση μιας νεκρής γλώσσας. Ο φιλόλογος ετοιμάστηκε να του απαντήσει με οίστρο. Τον έκοψα. «Άσε φίλε να καθαρίσω εγώ», είπα. - Ρε φιλάρα, συνέχισα, εάν θέλεις να μπορεί το παιδί σου να επιβιώνει μασώντας ακριβή αλλά ξιπασμένη αμερικάνικη τσικλόφουσκα, μάθε του Αγγλικά. Στην ζωή όμως τον πλούτο διέπει το λούστρο. Αυτό που δεν είναι άμεσα απαραίτητο, αλλά αποτελεί αριστοκρατική γυαλάδα και αρχοντιά. Γιατί η επαφή με τον Ελληνισμό επενεργεί επαφή με το φως. Διάβασε ακόμη και τα δικά σας μεγάλα κεφάλια: Γκαίτε, Νίτσε, Φίχτε, ότι θέλεις, για να βγάλεις συμπέρασμα. Και μην πνίγεσαι μέσα στα Χεγγελιανά κουραφέξαλα περί περιούσιου του γερμανικού λαού. Δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη χωρίς ποιοτικό άλμα.

Βέβαια ο αλητάμπουρας Φρειδερίκος ο Β΄, που νοίκιαζε το στρατό του για να γεμίζει τα σεντούκια του παράδες και να τα ξοδεύει σε όργια στο Σαν Σουσί, τα είχε κάνει πλακάκια με τον Βολτέρο και τους διαφωτιστές. Προπαγάνδα για φυσικό δίκαιο, επιστροφή στη φύση, άρνηση του Πολιτισμού, επιστροφή στην βαρβαρότητα με την προβολή της δυαρχίας του ελευθεροτεκτονισμού. Μπορεί όμως να δομείται έτσι ο Χειραφετημένος Πολίτης, ο „Mündiger Bürger“; Επιστροφή στην Λερναία Ύδρα, τον Λύκιο Δία, τον τοτεμισμό των Ορνίθων της Στυμφαλίας. Γι’ αυτό και τα καρντάσια θεωρούσαν τιμή τους να θυσιάσουν την ζωή τους για να γεμίσουν τα σεντούκια του αυτοκράτορα.

Όλοι οι σοβαροί διανοητές κατέγραψαν ότι στην Γερμανία δεν αναπτύχθηκε ποτέ αστική τάξη. Ο Georg Lukács στο „Zerstörung der Vernünft“ («Η καταστροφή της Νόησης») θεώρησε αυτό το δεδομένο απαρχή για την επικράτηση της ψύχωσης του εθνικοσοσιαλισμού. Ο μεγάλος σύγχρονος Γερμανός ερμηνευτής της Γερμανικής ιστορίας Golo Mann στο σημαντικό έργο „Deutsche Geschichte des 19. und 20. Jahrhunderts“ («Γερμανική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνος») ερμηνεύει βήμα – βήμα τις κοινωνικές και πολιτιστικές συνέπειες αυτής της πορείας.
Αλλά και ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» αναλύει ότι αχθοφόρος του αυγόφιδου ήταν μια υπέρανεπτυγμένη γραφειοκρατεία. Ο πρωσικός μιλιταρισμός την εξέθρεψε, την γιγάντωσε και την έβαλε στο ιστορικό της βάθρο.
Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι αυτό το καθεστώς κέρδισε την καρδιά του γερμανικού λαού με μια άψογη λειτουργία της κρατικής μηχανής και μια γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική. Είναι γνωστό ότι ιδρυτής των κοινωνικών ασφαλίσεων υπήρξε ο καγκελάριος Βίσμαρκ. Όμως η βουλή αποτέλεσε στην Γερμανία απλό αυτοκρατορικό εξάρτημα.
Η διακήρυξη του Γουλιέλμου Β΄, ότι σκοπεύει να πατάξει τα συνδικάτα, επειδή αυτά είναι άχρηστα, στο ποσοστό που ο ίδιος έχει βάλει ως στόχο του την καλύτερη πραγματοποιήσιμη ευημερία της εργατικής τάξης, σηματοδοτεί ταυτόχρονα τρία δεδομένα:
- Την πάγια ισχυρή κοινωνική πολιτική του μιλιταριστικού γραφειοκρατικού συστήματος.
- Την υπερβολική ταύτιση του γερμανικού λαού με το κράτος, ως συνακόλουθο
- Την έλξη που εξάσκησαν στο γερμανικό κεφάλαιο τα κατά καιρούς σοβινιστικά συνθήματα.
Ίσως αυτοί να ήσαν οι λόγοι για την σύντομη διάρκεια ζωής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που οδήγησαν την γερμανία σε μια πορεία να μετατραπεί σε καλυμμένη νεοαποικία του αγγλοσαξονικού και σιωνιστικού κατεστημένου. Ίσως από εκεί να έλκει την πορεία του και όλος ο επιθετισμός που υπήρχε μέσα στην ψυχή του γερμανόφωνου χώρου, που διαπίστωσε ο Φρόιντ στην «Ψυχοπαθολογία της Καθημερινής Ζωής».

Η Γερμανία κινήθηκε πάνω στο τεντωμένο σκοινί μεταξύ της προφητείας του Χέγγελ μιας άρρωστης εποχής ηγεμονίας του γερμανικού πνεύματος κρατικισμού και του ανάλαφρου Διονυσιασμού, που διακήρυξε ο Νίτσε στην «Χαρωπή Επιστήμη». Οι Γερμανοί εγκλωβισμένοι στα ψυχικά έγκατα ενός βάρβαρου παγανισμού, δεν παύουν να αφουγκράζονται τα χαρμόσυνα απελευθερωτικά σήμαντρα του Ελληνικού Πνεύματος, όπως και όσο αυτό ηδυνήθηκε να φτάσει ως εδώ. Αυτό το Πνεύμα – προσμένοντας την δική μας συμβολή – μπορούν οι Γερμανοί μέχρι σήμερα να κατανοούν μόνο με την επιδερμίδα, όπως δέχεται κάποιος το χάδι μιας μάνας.

Μπορούμε να μιλάμε κατ' αποκοπή για Γερμανούς, ταυτίζοντας τον λαό με το εκάστοτε εξουσιαστικό κατεστημένο; Αποτελεί η πολιτική αυτής της χώρας ένα είδος γερμανικής ασθένειας, ή περισσότερο φυλετικής διαστροφής των "αρείων";
Η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή σε αυτό ερώτημα.
Οπωσδήποτε η συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη είχε σαν αποτέλεσμα μια ισχυρή ταύτιση του μέσου γερμανού με το κράτος "του". Δεν είναι τυχαίο ότι ο ναζιστικός φασισμός και ο σταλινικός σοσιάλφασισμός αναπτύχθησαν σε χώρες με χαμηλή αστική ανάπτυξη και έντονο απολυταρχικό παρελθόν.
Εάν εξετάσουμε όμως τα κακουργήματα λαών με φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό καθεστώς σε βάρος χωρών που έθεσαν βίαια κάτω από την ηγεμονία τους, η κατάστασή τους είναι νομίζω εξίσου αποκαρδιωτική.

Σίγουρα η υπεροψία είναι μια ιδιότητα που ζυμώθηκε με τον ψυχισμό του γερμανικού λαού. Σε συνδυασμό με την υπερβολική δουλοπρέπεια έναντι του κράτους, οδηγήθηκαν οι γερμανοί σε κενόδοξες και μοιραίες για την ουσιαστική ανεξαρτησία τους πολιτικές, με αυτοκαταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους και έντονα εγκληματικές πράξεις σε βάρος άλλων λαών.
Αυτή η πορεία οδήγησε βαθμηδόν στην πλήρη δορυφοροποίηση της πολιτικής τους, όσο και εάν το δοτό μεταπολεμικό "γερμανικό οικονομικό θαύμα" δημιούργησε την τελείως λανθασμένη εντύπωση ενός φυσικού γίγαντα, ο οποίος μόνιμα θνήσκει, αλλά είναι σε θέση λόγω της εσωτερικής του δύναμης να αναγεννάται. Αυτή είναι μια ψεύτικη πρόσοψη που οικοδομούν οι αγγλοσάξονες και με την οποία βαυκαλίζονται οι γερμανοί. Κάποιοι οικοδομούν μόνιμα το σκιάχτρο του "κακού γερμανού", για να καλύπτονται οι ίδιοι. Και έστω εάν ο σανός που έδωσαν τροφή στο ρομπότ, ήταν βαμμένος χρυσός, αυτό δεν παύει να είναι ενεργούμενο.

Παρ' όλα αυτά, ποτέ δεν έπαψαν οι Γερμανοί να είναι ένας λαός, έντονα στραμμένος προς την θεωρία. Με ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Ελληνικό πολιτισμό και τα Ελληνικά Γράμματα.


Στο επόμενο μέρος:

Γερμανία και Γουόλ Στριτ: Ο διευθυντής ορχήστρας στα Γερμανικά κοντσέρτα.
Από την χρηματοδότηση του Εθνικοσοσιαλισμού στην "Πολιτική Αναδιαπαιδαγώγηση (Umerziehung)" μετά τον πόλεμο, στην "Αντιαυταρχική Εκπαίδευση (Antiautoritäre Erziehung)" του 68 μέχρι την αληταμπουρία Δανιήλ Κοέν Μπεντίτ - Ιωσήφ Φίσερ της κουρελαρίας πετροπόλεμου χαφιέδων και το "θαύμα" του Ελιά Φραμ (Willy Brand).
Η καλυμμένη νεοαποικία του Αγγλοσαξονισμού.

14 σχόλια:

nikos είπε...

Από της λίγες ψύχραιμες φωνές .Εδω στο Ελλαδισταν ξεσάλωσαν μετά την εντολή του Στρατάρχη Πετσαλνικου εκ γ… .

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο ρε bostopel! Αυτοί που τα κάνανε μαντάρα στην Ελλάδα παριστάνουν τους θιγμένους και προσπαθούν να κάνουν αντιγερμανικό κλίμα επιστρατεύοντας εντελώς άστοχες Photoshop-ιές με τον Hitler και την Markel και λοιπές αηδίες. Θυμίθηκε ο ηλίθιος Πάγκαλος το χρέος από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. 20 χρόνια που του κουβάλαγε ο Τσουκάτος τα βαλιτσάκια με τα μάρκα έκανε την πάπια!

ο Μήτσος

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

Αγαπητοί φίλοι Νίκε και Μήτσε:
Σας ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σας σχόλια και για την ειλικρινή φιλία σας εντός και εκτός διαδικτύου. Όπως πιστοποίησα και στο κείμενο, η πραγματική φιλία αποτελεί ακριβό επίτευγμα.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα αδελφέ.
Τελικά, στην συντομότατη πορεία μου στην ζωή, ένα από τα πράγματα που έμαθα, είναι να προσπαθώ να ξεχωρίζω τον κάθε λαό από την εκάστοτε κυβέρνησή του.
Και ιδιαίτερα όταν η εκάστοτε εξουσία προσπαθεί να επιβάλλει την άποψή της διεθνώς, στηριζόμενη σε ελλιπή, ουσιαστικά, στήριξη από τον λαό της.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ο εκάστοτε λαός έχει ηθική υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του αλλά και στους άλλους λαούς, κατά την συμπόρευσή τους στον χρόνο και την ιστορία, να μην ταυτίζεται έναντι πινακίου φακής με αυτούς που του το προσφέρουν.
Και είναι επίσης υποχρέωσή του να αναζητά την ουσία, όχι στην εξουσία αλλά, σε αυτούς που παίδεψαν το μυαλουδάκι τους και το σωματάκι τους, προσπαθώντας να εξηγήσουν στον αδαή από πού ήρθε, που πάει και ποιο χεράκι πρέπει να κρατήσει.

Το σήμερα μπορεί σε εικόνες και ήχους να διαφέρει τραγικά από το χθες.
Το σημείο όμως όπου συναντώνται οι αισθήσεις με σκοπό την περαιτέρω επεξεργασία τους δεν βρισκόταν ποτέ στις τσέπες.
Στις τσέπες πάντα βασίλευε απολυταρχικά, η πεμπτουσία της μαύρης ψυχής αυτών που καθοδηγούσαν τις ορδές των πολεμοχαρών και των πουλημένων ψυχών στα λάφυρα που άφηναν πίσω τους σαν ψίχουλα οι επιτήδειοι.

Σήμερα διαπιστώνουμε ότι οι αγωνίες των λαών, ιδιαίτερα της Ε.Ε., είναι περισσότερο κοινές από ποτέ άλλοτε.
Εάν πολεμηθεί η ψευδαίσθηση, κάποιων από αυτών ότι το να ανήκουν σε ένα δυνατό κράτος δεν σημαίνει ότι ευημερούν, και κάποιων άλλων ότι το να θεωρούν τους άλλους κοροΐδα της αλλοφροσύνης τους, δικαιώνει την ιστορία τους, ίσως τότε αναλάβουν τον ρόλο που τους έχει επιφυλάξει η ιστορία.

Η πολεμική διάθεση της εκάστοτε εξουσίας εκδηλώνεται και με άλλους τρόπους σήμερα. Καταφέρνει να κρύβεται πίσω από την καλλιέργεια της υπεροψίας από την μία, και να στέκεται εμπρός από την φιλοτιμία από την άλλη.
Τελικά μία πρωτόγνωρη και άμεση επίθεση φιλίας σε πολλά μέτωπα μεταξύ των λαών, παραμερίζοντας τις κυβερνήσεις, ίσως να είναι περισσότερη ώριμη από ποτέ.

Α.Κ. είπε...

Υψηλού επιπέδου μπλογκ. Συγχαρητήρια Πελαγοφίαλε.

Ζητάω σχόλιό σου για το εξής γεγονός: Γνωστός μου γύριζε σπίτι του, στο Βερολίνο, μετά από βραδινή έξοδο 4 τα ξημερώματα. Σταματημένος σε κόκκινο σηματοδότη, με όλους τους δρόμους άδειους και ορατότητα πλήρη, αποφασίζει να παραβιάσει τον σηματοδότη. Μετά από μέρες του ήρθε κλήση της τροχαίας. Οταν έψαξε το θέμα έμαθε ότι τον είχε καταγγείλει μία κυρία που τον είδε από το παράθυρό της ! Θα μπορούσε ένα τέτοιο περιστατικό να είναι αληθινό; Εάν ναι, τι μας λέει για το "μέσο Γερμανό" ;

Ευχαριστώ για το χρόνο σου.

Ανώνυμος είπε...

Τι να μας λέει? Αυτό το περιστατικό που λες όχι μόνο είναι αληθινό, αλλά ειναι και διαχρονικό.
Όποιος δεν έχει δει κουρτινάκι στο παράθυρο να κινείται με αστραπιαία ταχύτητα δεν έχει δει τίποτα. Μας λέει για ακαμψία μέχρι παράνοιας. Συνοδευόμενη από βαθιά εσωτερική δυστυχία.

nikos είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ .

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@ @ AK
Αγαπητέ φίλε/η:
Σε ευχαριστώ θερμά για την εκτίμηση σου οσο αφορά το επίπεδο αυτής της σελίδας. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτό είναι σε κάθε περίπτωση πολύ κατώτερο των αναγκών που υπάρχουν, για μια αποτελεσματική κριτική εκτίμηση των δεδομένων που αυτό αποτολμά να προσεγγίζει.
Ας προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε ο καθείς στο μέτρο του δυνατού απέναντι στις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε, με την ελπίδα, ότι μελοντικά θα μπορέσουμε να δράσουμε περισσότερο συλλογικά και αποτελεσματικά.
Το περιστατικό που ανέφερες προφανώς ανταποκρίνεται αστην πραγματικότητα. Ο ανώνυμος που σχολίασε αυτήν την νοοτροπία έχει δίκιο. Σε κάποιους ιστορικούς λόπγους που ρύθμισαν την υπερβολική ταύτιση γερμανών και κράτους έτυχε να έχω αναφερθεί ήδη. Το θέμα όμως είναι μεγάλο και θα άξιζε όμως μια ιδιαίτερη αναφορά στον Γερμανικό διαφωτισμό και την καμπή που επάφερε η φιλοσοφική τομή του Χέγγελ σε σχέση με αυτήν του Καντ.

@ nikos
Νικόλα σε ευχαριστώ και αντεύψχομαι. Σημαντικό είναι βρέξει - χιονίσει να κρατάμε ομπρέλα.

Ανώνυμος είπε...

@Α.Κ.
Αγαπητέ φίλε η φίλη ο "μέσος Γερμανός" δεν υπάρχει. Καλό είναι να αποφεύγουμε τα στερεότυπα. Πολύς κόσμος στη Γερμανία πάντως έχει τυφλή εμπιστοσύνη στη νομοθεσία και τηρεί οτιδήποτε κανόνες σχολαστικότερα από ότι σε πιο νότια μέρη.

Και εμένα πριν από χρόνια, στην Αυστρία, μου είχε σπάσει μια μπουκάλα με οργανικό χυμό παντζαριού, κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο. Έτσι για να μη γίνω χάλια, έχυσα το υπόλοιπο περιεχόμενο στην αποχέτευση, μπρος από το parking της πολυκατοικίας που ζούσα. Γλίτωσα την μήνυση επειδή δεν ήταν λιπαρό το ζουμί που είχε μείνει στην σχάρα και η υφή του με βοήθησε να εξηγήσω τι είχε συμβεί. Μια γειτόνισσα θεώρησε ότι είχα αλλάξει τα λάδια του αυτοκινήτου και τα έριξα στο φρεάτιο και ήταν έτοιμη να φέρει την αστυνομία.

Στην Ελλάδα αντιθέτως, αν κάποιος πάρει χαμπάρι ότι ο γείτονας του χτίζει αυθαίρετο μέσα σε διατηρητέα, ή γκρεμίζει διατηρητέα, κλέβει ή καταστρέφει δημόσια περιουσία, ή ακόμα χύνει τα λάδια του στην αποχέτευση, και καλέσει την αστυνομία και κάνει μήνυση, θεωρείται καρφί και ρουφιάνος. Ακόμα και όταν καταγγέλλει κάτι το οποίο ζημιώνει την ποιότητα ζωής των παιδιών μας ανεπανόρθωτα.

Οι καταγγελίες στην Ελλάδα όμως γίνονται στα κρυφά, με ανώνυμα τηλεφωνήματα και μουλωχτά. Πιστεύω ότι αυτό είναι ακόμα χειρότερο.

Στην Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη στο Ηράκλειο Κρήτης, έχουν φέρει αντίγραφο από τα αρχεία των ναζί, στα οποία καταγράφονται οι συνεργάτες τους και οι καταδότες στην Κρήτη. Προκαλεί φρίκη ο αριθμός τους. Επειδή «θίγονται» υπολήψεις, δεν έχει γίνει πολύς ντόρος γύρω από τα αρχεία αυτά, αλλά καλό είναι η αλήθεια να μην κρύβεται για να μην αισθανόμαστε και τόσο απόγονοι ηρώων όσο μας μάθανε στα σχολεία και στις γιορτές της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου από τα μεγάφωνα.

Τις τελευταίες μέρες με το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων που άνοιξε, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα η στενή συνεργασία του Μαξ Μέρτεν με τον "εθνάρχη" Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον υπουργό εσωτερικών του Δημήτρη Μακρή και την γυναίκα του και τον τότε υφυπουργό άμυνας Γιώργο Θέμελη. Δηλαδή δωσιλογισμός σε ανώτατα επίπεδα, κάτω από πολυετή κουρτίνα σιωπής. Σύμφωνα με τον Μέρτεν ο Καραμανλής είχε ρουφιανέψει στους γερμανούς την επικείμενη ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, αλλά οι γερμανοί δεν τον πίστεψαν.

Που θέλω να καταλήξω; Φυσικά στο ρητό:

«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί».....

Ο Μήτσος

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@ Ο Μήτσος

Αγαπητέ φίλε Μήτσο:
Όσο κι αν τα γραφόμενά σου ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, νομίζω ότι όσο αφορά την εξαγωγή γενικότερων συμπερασμάτων, είναι σκόπιμο να αποδίδουμε στους επί μέρους παράγοντες που συνθέτουν μια πραγματικότητα την βαρύτητα που τους ανήκουν αντιστοίχως.
Νομίζω ότι ανήκω σε αυτούς που προσπαθούν να μάθουν από τα θετικά στοιχεία των Γερμανών, γι αυτό εξ άλλου και οι σπουδές μου εδώ τράβηξαν λίγες περισσότερες δεκαετίες από ότι απαίτησε η εναπόκτηση του τίτλου σπουδών. Και εάν δεν το έπραττα, ίσως να μην μπορούσα να επιβιώσω εκτός του χώρου εμπορίας οπωρολαχανικών και καπηλιών σε αυτήν την πόλη.
Αλλά και με τον τρόπο που προσεγγίζω τα πράγματα, νομίζω ότι επιχειρώ περισσότερο να κατανοήσω, παρά να εκδικάσω το άλλο με την αναπαραγωγή των πάγιων μυθευμάτων.
Αναμφίβολα στην Ελλάδα κυβέρνησε και κυβερνάει ο δοσιλογισμός με λαϊκή συναίνεση και τύποις εντολή. Αυτό, όπως ορθά διαπιστώνεις, αποτελεί πολύ σοβαρό προηγούμενο, που θα έπρεπε να μας βάλει σε ισχυρές σκέψεις, πριν αναχθούμε σε κριτές άλλων.
Όμως δεν μπορούμε να εξισώσουμε την χώρα που προήγε τον Ναζισμό με αυτήν που συγκρότησε την ισχυρότερη Εθνική Αντίσταση εναντίον του, όποια και αν ήταν τα τρωτά της.
Ο παπούς μου, (που ευτυχήσαμε να γνωριστείτε και σε αγαπούσε ιδιαίτερα) ψήφιζε όπως γνωρίζεις την ΕΡΕ. Στην κατοχή έμεινε όμως νηστικός για να δώσει μια φέτα ψωμί στην γειτόνισσα. Αυτήν την φέτα ψωμί θεωρώ εγώ Εθνική Αντίσταση. Την ΕΡΕ την φτύνω, την φέτα την κρατάω. Γιατί αυτή με κρατάει στην ζωή (δίπλα στον γερμανικό άρτο ολικής αλέσεως). Αυτό βεβαίως δεν επαρκεί για να με καταστήσει κριτή.

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς! Δεν εξισώνεται το θύμα με τον θήτη, και δεν προσπαθώ να το κάνω.

Τον δε παπού σου θα συνέχιζα να τον εκτιμώ ακόμα και Καρατζαφύρερ να ψήφιζε, σε προσωπικό επίπεδο, γιατί ξέρω ότι ήταν καλοπροαίρετος άνθρωπος και ντόμπρος και θα το έκανε από λάθος εκτίμηση.

ο Μήτσος

Α.Κ. είπε...

Το μπλογκ είναι μία όαση στον ωκεανό του διαδικτύου (να και η γλαφυρότητα στα γραπτά !)

Ευχαριστώ τους σχολιαστές για τα επεξηγηματικά τους σχόλια.

Πελαγοφίαλε αναμένω με ενδιαφέρον το άρθρο περί Χέγκελ και Καντ.

Μποτίλια στο πέλαγος είπε...

@ Ο Μήτσος

Μεγάλη παράληψη, ότι στα περί Εθνικής Αντίστασης ξέχασα να μνημονεύσω τον Γιαννάκη, που με κίνδυνο της ζωής του συνέδραμε ανθρώπους που καταδίωκε η Βέρμαχτ.
Η καλοσύνη και η μειλίχια γενναιότητα αυτών των ανθρώπων θα μας εμπνέει πάντοτε.

Ανώνυμος είπε...

Hello, i think that i noticed you visited my web site so i got here to return the
favor?.I am attempting to in finding issues to improve my site!
I assume its good enough to use a few of your ideas!!
My web-site ... sebastopol massage center