ΤΩΡΑ ΕΣΠΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ

...Μπροστά στην πύλη θα σταθώ
με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι
θα χαιρετήσω το φρουρό
σαν βασιλιάς σ΄αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα
μπροστά στην πύλη θα σταθώ...

Διονύσης Σαββόπουλος, από το "Δημοσθένους Λέξις"

Στις 2 Φεβρουαρίου είχα αναρτήσει ένα σχόλιο με τίτλο "Ο πυγμάχος με το Δεκανίκι", αναφερόμενος στον Πρωθυπουργό κ. Καραμανλή.
Όπως δηλώνει ο τίτλος θεωρούσα τη θέση του Πρωθυπουργού επάνω στο πολιτικό ριγκ ιδιαίτερα επισφαλή.
Τώρα προβαίνω στη διαπίστωση ότι το δεκανίκι, αφού υπέστη πολλαπλές ρωγμές, προχθές έσπασε. Τόσο η ομιλία του Πρωθυπουργού στην Ηλεία, όσο και αυτή του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη είχαν προφανή προεκλογικό χαρακτήρα, αποτελούσαν δηλαδή εικονικό διάλογο κωφαλάλων κινούμενο στη σφαίρα του Θεάτρου του Παραλόγου, με μοναδικό στόχο τη συσπείρωση των οπαδών. Έτσι νομίζω ότι κλείνει η περίοδος απόπειρας διακυβέρνησης της χώρας, που χαρακτηρίστηκε από επιστράτευση λογικοφανών επιχειρημάτων για να πιστή το κοινωνικό σώμα από την πλευρά του κ. Καραμανλή, και την αποφυγή ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τον κ. Παπανδρέου.
Κατά τη γνώμη μου η κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, ευρισκόμενη σε κατάσταση "θεραπείας στην εντατική" είναι πλέον κλινικά νεκρή. Βεβαίως ο παλμογράφος καταγράφει ακόμη κάποιους χτύπους της καρδιάς, ούτως ώστε τυπικά ο καθείς να μπορεί να προσποιείται ότι "δεν τρέχει τίποτε". Στην ουσία όμως τόσο ο ασθενής, όσο και οι επάρατοι συγγενείς γνωρίζουν ότι είναι πλέον ζήτημα σύντομου χρονικού διαστήματος, που ο ίδιος ο ιατρός θα αποσυνδέση τα σωληνάκια.

Είχα ισχυριστεί σε εκείνο το σημείωμα ότι για τον κ. Καραμανλή υπάρχουν δύο επιλογές για να πέση η κυβέρνηση, της οποίας προϊσταται, εφόσον τη θεωρούσα ήδη προγραμμένη:
Η πρώτη ήταν να επιχειρήση ο ίδιος μια ηρωική έξοδο ενάντια στα βαρίδια που τον περιβάλλουν, με πλέον χαρακτηριστικό τον κ. Αλογοσκούφη. Σ΄αυτή την περίπτωση θα ήταν δυνατό να διασώση την αξιοπρέπεια του και το πολιτικό του προφίλ.
Η δεύτερη ήταν να συμβιβαστή με το περιβάλλον, τις άνωθεν εντολές και τις πλαγιόθεν μαλιβρασίες. Έχοντας εξασφαλισμένη την πτώση του σε κάθε περίπτωση,με αυτή την επιλογή θα φορτωνόταν ο ίδιος τον συνολικό Κόπρο του Αυγεία, ως προϊστάμενος των υφισταμένων του.
Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι ο κ. Καραμανλής δεν έχει μεγάλη ευθύνη για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν. Όμως πιστεύω ότι το όραμα του αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση ήταν αρκετά διαφορετικό.
Δε συγχέω τον Κώστα Καραμανλή με το Νίκο Ξανθόπουλο. Όμως πιστεύω ότι διαθέτει ένα χαρακτήρα διαφορετικό από αυτό του θείου του, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σιμίτη.
Μαζί με τον Κώστα Καραμανλή καταβαραθρώνεται και ο (σύγχρονος) Καραμανλισμός και αυτό με λυπεί, παρόλο που από την πρώτη στιγμή το θεώρησα αναπόφευγο και τον βασικό ίσως λόγο, που αυτός προωθήθηκε στην πρωθυπουργία.
Αυτή την ιδιότητα του "Καραμανλισμού" την έχει νομίζω από κοινού με τον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίο τον ενώνει πέρα από την επίφαση βαθιά αμοιβαία εκτίμηση και αλληλεγγύη, ως παιδιά αμφότερα χορτασμένα, που μπήκαν στο απάνθρωπο τεραίν της πολιτκής διατηρώντας κάποια ίχνη ανθρωπιάς, σε αντίθεση με τους πεινασμένους καράβλαχους θείους και παππούδες τους, που ήταν έτοιμοι να προβούν στη όποια ασχημονία για μια θέση στην "καλή κοινωνία".

Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι "όπου σταματά η ζημία είναι κέρδος". Αυτό δεν φαίνεται να το εκτίμησε ο Πρωθυπουργός. Ακολουθώντας την πεπατημένη, συμβάδισε στη κάλυψη της ανομίας, γινόμενος στην ουσία υποχείριο των παρακαθήμενων του. Έτσι δίπλα στην προσαρμογή στις εντολές του διεθνούς κατεστημένου της παγκοσμιοποίησης (συνταξιοδοτικό, νέος νόμος για την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση κ.α.) την οικονομική και κοινωνική καθίζηση και τα αλλεπάλληλα αποκαλυπτόμενα σκάνδαλα, προσθέτει την ιδιόχειρη εξουθένωση των δικαστικών θεσμών με την αποπομπή του κ. Ζορμπά, την κατάργηση της υπηρεσίας του, καθώς και την κατάργηση των εκλογών στους δικαστές, ανάγοντας τον κ. Αλογοσκούφη, ως το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της κυβέρνησής του, σε ρυθμιστή όλων των ελέγχων. Και μάλιστα στη φάση που η κοινή γνώμη απαιτεί διαφάνεια, ενώ κάθε μέρα στις ειδήσεις ανακοινώνεται μια αναπτυσσόμενη διολίσθηση της κυβέρνησης του στο βούρκο των σκανδάλων.

Έτσι εξουδετερώνει και τα δύο σημαντικά του επικοινωνιακά προτερήματα (πέραν της ουσιαστικής τους αξίας - η εκτίμηση της οποίας απαιτεί συγκεκριμένη τοποθέτηση) που είναι το βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια και η συνεργασία με Ρωσία.

Ο μακαρίτης ο Γκράμσι είχε αναφερθεί διεξοδικά στο ζήτημα της ηγεμονίας, ως το ουσιαστικότερο υπόβαθρο της εξουσίας. Η απώλειά της συνεπάγεται απογύμνωση της. Σ΄αυτή την περίπτωση μιλάμε για "καθεστώς εκτάκτου ανάγκης", η φόρμα του οποίου δεν μπορεί παρά να είναι βραχύβια.

Λυπούμαι διότι τα παρασκήνια που προώθησαν τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου το έκαναν για να βάλουν ταφόπλακα στο δικομματισμό (βέβαια εν αγνοία των δύο). Μπορεί ο δικομματισμός να επέσσειρε πολλά δεινά στη χώρα, μα αυτό που ακολουθεί εικάζεται ακόμη χειρότερο.

Επειδή δεν σκοπεύω να παραμείνω στη λύπη ως τελευταία λέξη, θα επανέλθω.