Ο ΟΜΠΑΜΙΑΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ - ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΜΙΑ ΑΠ΄ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑTΥΕΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ - ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΚΟΚΑΪΝΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΙΑ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ

Η κοινή γνώμη έχει σίγουρα βαρεθεί την ενασχόληση με την επίσημη πολιτική των ΗΠΑ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σοβαρός άνθρωπος, που μπορεί να περιμένη κάτι, που να μην είναι απάνθρωπο και καταστροφικό από αυτή την πολιτική.
Δυστυχώς δεν μπορώ να αποφύγω μια σύντομη αναφορά στον Μπάρακ Ομπάμια, τη θλιβερή αυτή θερμοκηπιακή φυσιογνωμία, που επώασαν οι σκιές, για να την τραβήξουν μέσα από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού, σαν τον δήθεν καλοσυνάτο νέο πολιτικό, που θα βοηθήση να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα που επισυσσώρευσε η πολιτική Μπους.
Ο νεαρός έβγαλε λόγο με τυμπανοκρουσίες εχθές στο Βερολίνο. Τον λόγο του μπορείτε να παρακολουθήσετε στο πρώτο βίντεο που επισυνάπτω. Ένα λογίδριο ψυχροπολεμικής και "αντιτρομοκρατικής" υστερίας, με μπόλικο αλατοπίπερο για την ανάγκη παγκόσμιας συσπείρωσης στα πλαίσια την κλιμακούμενης παγκόσμιας δικτατορίας, με ανοιχτές απειλές και προκλήσεις, για όσους τολμήσουν να μην προσκυνήσουν. Κεντρικό θέμα της ήταν ως αναμένετο η "ασφάλεια", η μεθοδευμένη δηλαδή κατάργηση κάθε έννοιας ασφάλειας. Είπε βέβαια για την πολιτική των ΗΠΑ, ότι δεν είναι τέλεια, ότι περιέχει και λάθη, χωρίς να κατανομάση τίποτε συγκεκριμένο, για να προσθέση ότι είναι βαθιά περήφανος για το κράτος, στο οποίο ανήκει. Οι γνωστοί αυτοέπαινοι, στηριγμένοι στα πιο φτηνά επιχειρήματα και λεκτικά σχήματα, γραμμένα από ανθρώπους με νοημοσύνη κάτω του μέσου όρου, για να χειροκροτάη η κλάκα και η πλέμπα.
Θλιβερό. Αφού βάλουμε ένα ψευτακαμπόη να τα κάνη όλα γης μαδιάμ, φέρνουμε στη συνέχεια ένα δήθεν μαυράκι (γιατί ο μπόυ μιγάς είναι, μεγαλωμένος σε ρατσιστικό περιβάλλον λευκών) να υπόσχεται ότι θα "τα αλλάξει όλα και θα βάλει τάξη". "Συγνώμη που σας κατασπαράξαμε το πόδι, μετανοήσαμε. Σαν ένδειξη μετάνοιας θα σας χαρίσουμε ένα καινούριο, ξύλινο. Από τα καλύτερα της αγοράς".
Πως το εννοεί ο μπάρμπας το είδαμε όταν ζήτησε από τους Γερμανούς να αυξήσουν την στρατιωτική παρουσία τους στο Αφγανιστάν, σε φάση που η γερμανική βουλή ενέκρινε την αύξηση του στρατεύματος από 1500 σε 4500, με άμεση συμμετοχή τμημάτων σε περιοχές που διεξάγονται μάχες. Προφανώς κάποιοι άνθρωποι θα επιστραφούν στη γνωστή συσκευασία φέρετρου ή ανάπηροι. Ας τι κρίνουν οι συγγενείς τους και οι αντιπολεμικές πρωτοβουλίες. Εγώ, επειδή προέρχομαι από στρατιωτική οικογένεια (και διαθέτω και κάποια γαλόνια από το κίνημα αντιρησιών συνείδησης) αρκούμαι να σφίξω ο χέρι του πρώτου στρατιωτικού διοικητού των γερμανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν, που παραιτήθηκε, επειδή θεώρησε κατώτερο της στρατιωτικής του τιμής να κάθεται να φυλάη φυτείες οπίου.

Ας πάμε τώρα και σε ένα άλλο θέμα για τον Ομπάμια. Ομοφυλόφιλος και κοκαϊνάκιας, όπως ισχυρίζονται απανωτά βίντεο στο Youtube. Ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά, ότι δεν με ενδιαφέρει το θέμα της ομοφυλοφιλίας, ή τι καταναλώνει πας έκαστος. Ενίσταμαι όμως εναντίον της διπλοπροσωπίας, αυτού που το παίζει καλός σύζυγος και τυπικός πατέρας μιας low and order κοινωνίας, ενώ στην ουσία είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ο Ομπάμιας φέρεται να είχε ομοφυλόφιλη σχέση με τον αρχιερέα της θρησκευτικής κοινότητος στην οποία ανήκει Jeremy Write. Επισυνάπτω βίντεο αμερικανού ιεροκήρυκος, που κάνει τις καταγγελίες, με βιντεοσκόπηση άλλου πρώην "εραστού" του Ομπάμια (τρίτο βίντεο), που καταγγέλει ότι ο μάγκας τράβαγε κόκα κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης. Η θρησκευτική αυτή κοινότητα βγάζει μπροστά και ένα κήρυκα του νεοναζισμού, κάποιον Farakhan, που εκθειάζει τον Χίτλερ.

Όσο αφορά τις κοκαϊνες, νομίζω ότι πρόκειται για επιστροφή δανείου στον αρχιντίλερ Σόρος, που χρηματοδότησε με 250 εκατομμύρια την προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμια.

Και για να μην μου αποδίδεται η τάση ότι αναπαράγω προπαγάνδα του McCain (συγνώμη που δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ το υβρεολόγιο που του αρμόζει) αφήνω την ίδια την γυναίκα του Ομπάμια να μιλήση σε βίντεο που επισυνάπτω, από το λόγο της στο συνέδριο του Ανώτατου Συμβουλίου Πούστηδων και Λεσβιών των ΗΠΑ. Εκεί αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανη η σύζυγός του, για το ότι ο Ομπάμια διετέλεσε για επτά χρόνια συντονιστής στην οργάνωση "Illinois Human Wrights Act" στο τμήμα καταπολέμησης της απόρριψης της ομοφιλοφυλίας κάνοντας, όπως διατείνεται, μεγάλο αγώνα για να μπορούν οι ομοφυλόφιλοι να υιοθετούν παιδιά.
Κάποτε οι κάποιοι ομοφυλόφιλοι έκαναν καμπάνιες ενάντια στην επιβεβλημένη ετεροφυλοφιλία (δικαίωμα τους). Σήμερα κάνουν πλέον όμως καμπάνιες υπέρ της επιβεβλημένης ομοφυλοφιλίας, αποκαλύπτοντας την ολοκληρωτική φασιστική διαστροφή τους.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΚΟΥΦΑΛΕΣ ΑΠΟ ΑΘΩΑ ΠΑΙΔΙΑ!

ΚΑΙ ΜΕ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΘΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΡΑΝΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΜΑΣ

(Επαναλαμβάνω ότι σέβομαι κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο, ανεξαρτήτως φύλου. Υπάρχουν και πολιτικοί που είναι δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι σε υψηλές θέσεις και που δεν έχουν δώσει κανένα δικαίωμα. Απέναντί τους η κριτική δεν μπορεί παρά να περιορίζεται σε αυστηρά πολιτικά επιχειρήματα).

ΜΕ ΑΔΕΙΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ

Με άδειο Τσουβάλι
---------------------

Στης φαντασίας τα κλισέ
στης σκέψης μαύρο βράχο
δε με συνάντησαν ποτέ
γιατί αλλού υπάρχω

Τις δεκατέσσερις πληγές
που άνοιξαν οι ανέμοι
δίχως καμιά αναστολή
βαράω με καλέμι

Γιατί στις μαρμαρόπλακες
έχουν θεοί τρυπώσει
που μόνο σμίλη μυτερή
μπορεί να φανερώση

Στα ίσια αν με κυνηγάς
αμέσως θα με πιάσης
γιατί μόνο στ΄απόκρημνα
δίνω τις εξετάσεις

Με μια σταγόνα ύδατος
ρυάκι αυτή την ώρα
τρέχω στον ξεροπόταμο
πριν να ξεσπάση η μπόρα

Κι αν ντύθηκα πραματευτής
κοίτα με μες τα μάτια
γιατί α π΄τα νειάτα μου ληστής
δεν κουβαλώ πραμάτεια

δεν πλέκω τα προσχήματα
ελάχιστος μα αλάστωρ
κραδαίνω μόνο τους δαυλούς
ως μαύρος ιμπεράτωρ

Για να γευτώ τη στάχτη σου
στης γλώσσας μου τη μέθη
μαύρο αιρέσεως πτηνό
πέρ΄ από τα μεγέθη.

Και στο κοινό μας γκρέμισμα
μες τα μαλλιά σου είδα
μια παλια μου γνώριμη:
την άγρια ηλιαχτίδα


ΜποΣτοΠελ

ΕΥΧΗΤΗΡΙΑ ΚΑΡΤΑ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ - Η ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΜΕΓΑΡΑ ΜΕ ΥΛΙΚΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΩΝ - Η Ο ΜΙΣΤΕΡ 151 ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ

Παράτησε τα θαύματα
τη μάσκα πέταξε
εδώ είναι Μπαλκάνια
δεν είναι παίξε-γέλασε

Διονύσης Σαββόπουλος, από τον "Μπάλο"


Από καιρό έχω κάνει λόγο για την κλιμακούμενη κατάργηση του δικομματισμού από τους εξουσιαστές στην Ελλάδα. Η αναφορές μου στα πρόσωπα των Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου, ως αρχηγούς των δύο κομμάτων, εντόπιζαν κάποια σημαντικά κοινά στοιχεία που τους διέπουν, καθώς και την αμοιβαία συμπάθεια που τους ενώνει, μαζί με την κοινή συνείδηση ότι ανήκουν στο ίδιο μπλοκ εξουσίας.
Είχα εντοπίσει ότι και τα δυο αυτά πρόσωπα χαρακτηρίζονται, πέρα από τις ανεπάρκειες τους, από καλοσύνη χαρακτήρος. Αναμφίβολα και οι δύο αποτελούν διεκπεραιωτές του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, μια πρακτική που λόγω της προσωπικής τους ιστορίας έχουν εθιστεί να βλέπουν από πολύ νεαρή ηλικία ως την αυτονόητα μοναδική πολιτική επιλογή για τον τόπο. Αυτό όμως δεν τους εμποδίζει να πιστεύουν, ότι μέσα σ΄αυτά τα πράγματι στενά πλαίσια, θα μπορούσαν κάτι να προσφέρουν, με αφετηρία κάποια ίχνη ανθρωπιάς που πραγματικά διαθέτουν, σε αντίθεση με το στυγνό χαρακτήρα των πολιτικών τους προπατόρων.
Και οι δύο έχουν εκκολαυθεί σε παρόμοιες θερμοκηπιακές διαδικασίες, που συμβάλουν στη συγκρότηση της χημικής τους συγγένειας. Ο πλέον προωθημένος θεσμός που αναπαράγεται αυτή η διαδικασία είναι η λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Η αντίληψη που έχει διοχετευτεί στη δημοσιότητα αναφορικά με τον τρόπο λειτουργίας της λέσχης, είναι παραμορφωτικά σχηματική και δεν συμβάλει στην κατανόηση λειτουργίας των θεσμών αναπαραγωγής της εξουσίας. Αναμφίβολα τα βιβλία και άρθρα που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς ενώ συνέβαλαν στο να γίνουν κατανοητοί οι μακροπρόθεσμοι στόχοι της, όσο αφορά τη συγκρότηση μιας παγκόσμιας υπερκυβέρνησης, χαρακτηρίζονταν γενικά από μια συνωμοσίολογική εμπάθεια, με αποτέλεσμα να προέχη η διάθεση καταγγελίας της αναλυτικής επεξεργασίας του θέματος. Η λέσχη δεν αποτελεί φόρουμ μονοδιάστατης και απροκάλυπτης επεξεργασίας σεναρίων επιβολής της κυριαρχίας κάποιου συγκεκριμένου μπλοκ εξουσίας. Αυτά συμβαίνουν σε στενότερους κύκλους. Η λειτουργία της λέσχης είναι πολυεπίπεδη και περνάει το μήνυμα-βάκιλο στους συμμετέχοντες με πιο λεπτούς τρόπους.

Επειδή η ζωή εξελίσσεται, απαιτεί την αναπροσαρμογή του συστήματος. Οι δύο βασικές ιδιότητες του συστήματος είναι η πόρωση και η πονηρία. Η δεύτερη του επιτρέπει κατά κανόνα την αριστοτεχνική προσαρμογή. Οι τεχνικοί της εξουσίας επιλέγονται και επωάζονται στο αυγόφιδο με ιδιάζουσα σχολαστικότητα, με όλες τις δυνατές προφυλάξεις, διότι αυτοί βρίσκονται στο κέντρο του.
Όπως έχει αναλυθεί διεξοδικά από πολλούς συγγραφείς, οι οποίοι συχνά άντλησαν τις πληροφορίες τους από προσωπικές εμπειρίες, στις αρχές τις δεκαετίας του εβδομήντα συντελέστηκε μια νέα επιλογή στους τρόπους επιβολής του συστήματος, με ταυτόχονη εικονική καταδίκη των παλαιότερων. Τον συντηρητικό τρόπο διαδέχτηκε ο εκσυνχρονιστικός, ως πιο ευέλικτος και εν τέλει πιο υποχθόνιος. Αντίστοιχη ήτανε και η επιλογή καθώς και η προπαρασκευή των προσώπων-διεκπεραιωτών. Τον παραδοσιακό φασίστα και υπερσυντηρητικό κρυπτοφασίστα και λακέ διαδέχτηκε ο "φωτισμένος" "σοσιαλιστής", ο "οικολόγος", ο "φιλελεύθερος" δεξιός, ο "αριστερός" της μπαχαλοποίησης, το ανανήψαν κομμούνι η μωρόδοξη φεμινίστρια.

Έτσι ενώ για τη συγκρότηση των πολιτικών τζακιών και των οικονομικών μεγιστάνων μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επιλέχτηκαν κοινωνικά κατακάθια, τις τελευταίες δεκαετίες ως καταλληλότεροι κρίθηκαν αυτοί που μπορούσαν να έχουν μια φρούδα κοινωνική αποδοχή. Πάντοτε ελεγχόμενοι και με κατασκευασμένη αύρα.
Στην περίπτωση της ταλαίπωρης Ελλάδας, με τον "πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο" λαό κρίθηκε σκόπιμο αυτοί να διαθέτουν δίπλα στο μεγάλο όνομα και κάποια εκ καταβολών καλοσύνη χαρακτήρος. Έτσι η συσκευασία του "ηγέτη" γινότανε πιο εύπεπτη, κάνοντας λίφτινγκ στις βαθιές και ρυπαρές ρυτίδες του συστήματος. Εάν αυτό άνοιγε και κάποιες ελπίδες ανανέωσης στις αφελείς διαθέσεις στα κατεστημένα του κομματικού ποδίγυρου τόσο το καλύτερο.

Και ο κλήρος έπεσε στον Κώστα. Με παρτεναίρ το Γιώργο. Ένα συμπαθές ντουέτο που κλήθηκε να στηρίξη την παράσταση μέχρι το διάλειμμα. Γιατί στο δεύτερο μέρος της παράστασης δεν χωράνε καλοσύνες.

Το όραμα του Καραμανλή να εξωραϊση τη δεξιά έγινε η βάση αυτού που αποκαλώ "σύγχρονο Καραμανλισμό". Αυτό το όραμα συνάσπισε κάποιους ανθρώπους στη δεξιά, που εμφορούνται από θετικές διαθέσεις. Η Καραμανλική ομάδα αποτελεί ρεύμα, χωρίς ιδιαίτερη οργανωτική συσπείρωση. Περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν έμειναν ασυγκίνητοι από τα σημεία των καιρών. Αυτό που τους συσπειρώνει είναι η αίγλη που τους εξασκεί το πρόσωπο του Καραμανλή, ανοίγονται στον κοινωνικό διάλογο, προσβλέπουν περισσότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζοντας με κάποιο σκεπτικισμό την αμερικάνικη πολιτική, διατηρώντας κάποιες κοινωνικές και εθνικές ευαισθησίες, πάντοτε όμως περιορισμένοι μέσα στα κομματικά στερεότυπα. Ενώ εναπόθεσαν ελπίδες στην έλευση του Καραμανλή για κάποια βελτίωση των πολιτικών ηθών, αυτή τη στιγμή υφίστανται στην πλειοψηφία τους διαδικασία περοθοριοποίησης από το σκληρό κομματικό κατεστημένο, διαδικασία που συχνά συνέδραμε και ο ίδιος ο Καραμανλής, προφανώς κάτω από πίεση.

Δίπλα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό κατεστημένο υπάρχουν οι συμβεβλημένοι εγχώριοι μεγαλοκαρχαρίες. Αυτοί που κατ΄ευφημισμόν αποκαλούνται ακόμη και από κυβερνητικά στόματα "νταβατζήδες". Και αυτοί κατασκευασμένοι από την ξένη μαγική ράβδο. Με στόχο την καταστροφή της εγχώριας αστικής τάξης και αριστοκρατίας και την υποκατάσταση της από πρώην λούμπεν στοιχεία σε ημιάγρια κατάσταση. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το φιλέτο. "Μεγάλα" έργα που σχεδιάζουν και χρηματοδοτούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και μοιράζουν στα εγχώρια τρωκτικά. Με στόχο την αποβιομηχανοποίηση, την καταστροφή των οικονομικών και κοινωνικών δομών, την περιθοριοποίηση της εγχώριας εργατικής τάξης και την αντικατάσταση από στρατιά εξαθλιωμένων και δυστυχισμένων αλλοδαπών, την επιβολή της ρεμούλας στην κατάτμηση και διανομή των "φιλέτων" στα κοπρόσκυλα της υπεργολαβίας. ΄Ετσι επιβάλλεται μια νέα κοινωνική διαστρωμάτωση ριζικά διαφορετική από την παλαιότερη, που ανταποκρίνεται σε εκτρωματική κοινωνία. Ο ντόπιος μικροαστός περιφέρεται στα γραφεία των πολιτικάντιδων για ένα κομματοσκυλικό διορισμό με μισθό πείνας. Και αν μείνει άνεργος δεν πειράζει. Υπάρχει και το ναρκότι για να επεκτείνεται το έγκλημα.

Βέβαια οι μεγαλοκαρχαρίες χρειάζονται "πολιτική εκπροσώπηση". Τα τσιράκια τους μέσα στα κόμματα, τα οποία είναι κατά βάση παραρτήματα διεκπεραίωσης του διεθνούς ιμπεριαλιστικού κατεστημένου (που εφαρμόζουν ευσυνείδητα οδηγίες της ΕΕ. και εντολές της συμμαχίας) αποσκοπούν να δημιουργούν πίεση για να ρίχνονται τα φιλέτα. "Σοβαροί", "γραββατωμένοι", "καθηγητάδες", "επιστήμονες", "άνθρωποι με πρόσωπο".
Οι νταβάδες έκριναν σκόπιμο στη διελκυστίνδα με τους φιλετοφόρους μπαρμπάδες της αλλοδαπής να αποκτήσουν και δημοσιογραφικά συγκροτήματα. Για να μπορούν να γαβγίζουν όταν δεν πέφτουν τα κόκαλα. "Κάντε ότι θέλετε, ρίχτε μας μόνο το κόκαλο", είναι η φιλοσοφία τους. Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Γιάννη Πρετεντέρη στο τελευταίο "Βήμα της Κυριακής" που συμπυκνώνεται στο συμπέρασμα: Τον λαό δεν τον ενδιαφέρουν τα σκάνδαλα, η κυβέρνηση θα κριθή από την οικονομία. Ριμάχτε, κάντε το μπάχαλο, αρκεί να πέφτει το κόκαλο. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο στυγνός τρόπος διακήρυξης της απάτριδης φιλαργυρίας ψεύτικων ταγών, που αξιώνουν να κάνουν και ιδρύματα για να καθορίζουν τη μόρφωση της νεολαίας.

Επειδή ο ιμπεριαλισμός έκρινε σκόπιμο να διακυβερνήση το Πασόκ μια εικοσαετία έκτισαν εκεί τη βασική φωλιά τους, εκροσωπούμενοι από το "ρεύμλουα" Βενιζέλου. Το ρεύμα είναι βέβαια πλήρως φραξιονηστικά συσπειρωμένος όγκος, που περιλαμβάνει το ένα τρίτο της επιρροής του Πα"σ"οκ, ανά πάσα στιγμή πανέτοιμο να προβή σε διάσπαση και διακύρηξη αυτόνομου κόμματος. Στη "Νέα" "Δημοκρατία" οι εκπροσώπηση των εγχώριων οικονομικών συμφερόντων είναι διάσπαρτη σε πολιτικούς και "κουμπάρους". Κύρια συνασπισμένοι είναι οι ανταγωνιστές των νταβατζήδων με εκπροσώπηση σε πολύ ψηλά κλιμάκια, καθώς και άλλοι μικρότεροι ρεμουλαδόροι. Ιδιαίτερη συφιλίδα αποτελούν χρηματιστικά γραφεία που διακινούν μίζες και διασπαθίζουν δημόσια ταμεία κατ΄εντολή ανώτατων κυβερνητικών αξιωματούχων.

Η προσεχής περίοδος προβλέπεται να επιφέρη σοβαρές ανακατατάξεις στην περιοχή με αλματώδη επιβολή των νεοταξικών δεδομένων. Η διολίσθηση στη σήψη που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες και συνεχίστηκε ακατάπαυστα και με την κυβέρνηση Καραμανλή, έχει προφανώς ωριμάσει τα δεδομένα για να γίνη στο επόμενο μέλλον και το προγραμματισθέν ποιοτικό άλμα. Αυτό προϋποθέτει αναρρίχηση στη διακυβέρνηση ανθρώπων(;) χωρίς τις παραμικρές αναστολές στα κελεύσματα του ξένου παράγοντα. Έτσι επίκειται στο άμεσο μέλλον η πτώση της παρούσης κυβέρνησης. Αυτό συντελείται με την (πέρα από τη γενικότερη κάκιστη κατάσταση) σκανδαλολογία. Η επιλεκτική διοχέτευση στη δημοσιότητα στοιχείων από σκάνδαλα που έγιναν, δημιουργεί κραδασμούς που οδηγούν βαθμιδόν στη θραύση.

Οι εξουσιαστές φρόντισαν να διαθέτη η παρούσα κυβέρνηση οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κοινωνική μηχανική επιτρέπει στην εποχή μας τον πλήρη επιρρεασμό των δεδομένων, που διέπουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας τον αντίκτυπο από τις πυρκαγιές του περασμένου Αυγούστου, σε φάση που το κυβερνών κόμμα αισθανόταν να υφίσταται ευαίσθητες απώλειες στη επιρροή του και που προσπάθησε να προλάβη, πριν αυτές αποβούν μοιραίες, με τη διακύρηξη πρόωρων εκλογών.
Για το εξουσιαστικό μάνατζμεντ η αποκόλληση δύο βουλευτών εντάσσεται στην άμεση διαδικαστική ευχέρεια. Αυτό όμως που προέχει είναι η καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος στην κοινή γνώμη. Στην ουσία αυτό που πλασάρεται ως διαδικασία αποκαλύψεων με προοπτική να επέλθη κάθαρση, αποτελεί ένα προγραμματισμένο τέχνασμα αυτών που βρίσκονται πάνω από όλα και πατρονάρουνε (όχι διεξάγουν) και τη διαπλοκή.

Συνεχίζεται (σε νέα ανάρτηση για λόγους αναγνωσιμότητας) ...

ΤΩΡΑ ΕΣΠΑΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΚΑΝΙΚΙ

...Μπροστά στην πύλη θα σταθώ
με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι
θα χαιρετήσω το φρουρό
σαν βασιλιάς σ΄αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα
μπροστά στην πύλη θα σταθώ...

Διονύσης Σαββόπουλος, από το "Δημοσθένους Λέξις"

Στις 2 Φεβρουαρίου είχα αναρτήσει ένα σχόλιο με τίτλο "Ο πυγμάχος με το Δεκανίκι", αναφερόμενος στον Πρωθυπουργό κ. Καραμανλή.
Όπως δηλώνει ο τίτλος θεωρούσα τη θέση του Πρωθυπουργού επάνω στο πολιτικό ριγκ ιδιαίτερα επισφαλή.
Τώρα προβαίνω στη διαπίστωση ότι το δεκανίκι, αφού υπέστη πολλαπλές ρωγμές, προχθές έσπασε. Τόσο η ομιλία του Πρωθυπουργού στην Ηλεία, όσο και αυτή του επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Θεσσαλονίκη είχαν προφανή προεκλογικό χαρακτήρα, αποτελούσαν δηλαδή εικονικό διάλογο κωφαλάλων κινούμενο στη σφαίρα του Θεάτρου του Παραλόγου, με μοναδικό στόχο τη συσπείρωση των οπαδών. Έτσι νομίζω ότι κλείνει η περίοδος απόπειρας διακυβέρνησης της χώρας, που χαρακτηρίστηκε από επιστράτευση λογικοφανών επιχειρημάτων για να πιστή το κοινωνικό σώμα από την πλευρά του κ. Καραμανλή, και την αποφυγή ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τον κ. Παπανδρέου.
Κατά τη γνώμη μου η κυβέρνηση Καραμανλή, μια κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο, ευρισκόμενη σε κατάσταση "θεραπείας στην εντατική" είναι πλέον κλινικά νεκρή. Βεβαίως ο παλμογράφος καταγράφει ακόμη κάποιους χτύπους της καρδιάς, ούτως ώστε τυπικά ο καθείς να μπορεί να προσποιείται ότι "δεν τρέχει τίποτε". Στην ουσία όμως τόσο ο ασθενής, όσο και οι επάρατοι συγγενείς γνωρίζουν ότι είναι πλέον ζήτημα σύντομου χρονικού διαστήματος, που ο ίδιος ο ιατρός θα αποσυνδέση τα σωληνάκια.

Είχα ισχυριστεί σε εκείνο το σημείωμα ότι για τον κ. Καραμανλή υπάρχουν δύο επιλογές για να πέση η κυβέρνηση, της οποίας προϊσταται, εφόσον τη θεωρούσα ήδη προγραμμένη:
Η πρώτη ήταν να επιχειρήση ο ίδιος μια ηρωική έξοδο ενάντια στα βαρίδια που τον περιβάλλουν, με πλέον χαρακτηριστικό τον κ. Αλογοσκούφη. Σ΄αυτή την περίπτωση θα ήταν δυνατό να διασώση την αξιοπρέπεια του και το πολιτικό του προφίλ.
Η δεύτερη ήταν να συμβιβαστή με το περιβάλλον, τις άνωθεν εντολές και τις πλαγιόθεν μαλιβρασίες. Έχοντας εξασφαλισμένη την πτώση του σε κάθε περίπτωση,με αυτή την επιλογή θα φορτωνόταν ο ίδιος τον συνολικό Κόπρο του Αυγεία, ως προϊστάμενος των υφισταμένων του.
Δεν θέλω να ισχυριστώ ότι ο κ. Καραμανλής δεν έχει μεγάλη ευθύνη για όσα συνέβησαν και συμβαίνουν. Όμως πιστεύω ότι το όραμα του αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση ήταν αρκετά διαφορετικό.
Δε συγχέω τον Κώστα Καραμανλή με το Νίκο Ξανθόπουλο. Όμως πιστεύω ότι διαθέτει ένα χαρακτήρα διαφορετικό από αυτό του θείου του, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σιμίτη.
Μαζί με τον Κώστα Καραμανλή καταβαραθρώνεται και ο (σύγχρονος) Καραμανλισμός και αυτό με λυπεί, παρόλο που από την πρώτη στιγμή το θεώρησα αναπόφευγο και τον βασικό ίσως λόγο, που αυτός προωθήθηκε στην πρωθυπουργία.
Αυτή την ιδιότητα του "Καραμανλισμού" την έχει νομίζω από κοινού με τον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίο τον ενώνει πέρα από την επίφαση βαθιά αμοιβαία εκτίμηση και αλληλεγγύη, ως παιδιά αμφότερα χορτασμένα, που μπήκαν στο απάνθρωπο τεραίν της πολιτκής διατηρώντας κάποια ίχνη ανθρωπιάς, σε αντίθεση με τους πεινασμένους καράβλαχους θείους και παππούδες τους, που ήταν έτοιμοι να προβούν στη όποια ασχημονία για μια θέση στην "καλή κοινωνία".

Υπάρχει μια παροιμία που λέει ότι "όπου σταματά η ζημία είναι κέρδος". Αυτό δεν φαίνεται να το εκτίμησε ο Πρωθυπουργός. Ακολουθώντας την πεπατημένη, συμβάδισε στη κάλυψη της ανομίας, γινόμενος στην ουσία υποχείριο των παρακαθήμενων του. Έτσι δίπλα στην προσαρμογή στις εντολές του διεθνούς κατεστημένου της παγκοσμιοποίησης (συνταξιοδοτικό, νέος νόμος για την ανώτερη και ανώτατη εκπαίδευση κ.α.) την οικονομική και κοινωνική καθίζηση και τα αλλεπάλληλα αποκαλυπτόμενα σκάνδαλα, προσθέτει την ιδιόχειρη εξουθένωση των δικαστικών θεσμών με την αποπομπή του κ. Ζορμπά, την κατάργηση της υπηρεσίας του, καθώς και την κατάργηση των εκλογών στους δικαστές, ανάγοντας τον κ. Αλογοσκούφη, ως το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της κυβέρνησής του, σε ρυθμιστή όλων των ελέγχων. Και μάλιστα στη φάση που η κοινή γνώμη απαιτεί διαφάνεια, ενώ κάθε μέρα στις ειδήσεις ανακοινώνεται μια αναπτυσσόμενη διολίσθηση της κυβέρνησης του στο βούρκο των σκανδάλων.

Έτσι εξουδετερώνει και τα δύο σημαντικά του επικοινωνιακά προτερήματα (πέραν της ουσιαστικής τους αξίας - η εκτίμηση της οποίας απαιτεί συγκεκριμένη τοποθέτηση) που είναι το βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια και η συνεργασία με Ρωσία.

Ο μακαρίτης ο Γκράμσι είχε αναφερθεί διεξοδικά στο ζήτημα της ηγεμονίας, ως το ουσιαστικότερο υπόβαθρο της εξουσίας. Η απώλειά της συνεπάγεται απογύμνωση της. Σ΄αυτή την περίπτωση μιλάμε για "καθεστώς εκτάκτου ανάγκης", η φόρμα του οποίου δεν μπορεί παρά να είναι βραχύβια.

Λυπούμαι διότι τα παρασκήνια που προώθησαν τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου το έκαναν για να βάλουν ταφόπλακα στο δικομματισμό (βέβαια εν αγνοία των δύο). Μπορεί ο δικομματισμός να επέσσειρε πολλά δεινά στη χώρα, μα αυτό που ακολουθεί εικάζεται ακόμη χειρότερο.

Επειδή δεν σκοπεύω να παραμείνω στη λύπη ως τελευταία λέξη, θα επανέλθω.

ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΠΟ ΓΡΑΝΙΤΗ

ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΠΟ ΓΡΑΝΙΤΗ

Υπάρχει μια ουράνια πολιτεία
από γρανίτη
εκεί όπου οι άγιοι
κρατάνε δυναμίτη

Όλοι φορούν ρούχα λευκά
με μια βαθιά οδύνη
μα έχουν ασπρίσει τεχνητά
μια νύχτα με χλωρίνη

Τα άνθη είναι ψεύτικα -
κρύβουν τα χρώματά τους
και πεταλούδες νάιλον
γεύονται το άρωμα τους

Μόνιμο σπάσιμο φτερών
έχει επιβάλλει η τάξη
σε όποιο άγγελο μικρό
τολμήσει να πετάξη

Και γω ανώριμος και αφελής
στους τείχους της γραφίτης
να ψάχνω στο σκουπιδαριό
την τρυφερή ψυχή της

Μποστοπελ

ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ - ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΙΜΑ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ

Το κουκλοθέατρο διασκεδάζει τα παιδιά. Συντελεί όμως και στη χρηστή διαμόρφωση του χαρακτήρα τους: Θα πρέπη να κατανοήσουν και να αποδεχτούν σε βάθος, ότι εφ΄όρου ζωής θα είναι ενεργούμενα δίποδα σε μια κακοστημένη παράσταση, όπου μόνιμα θα βαυκαλίζονται να πιστεύουν ότι είναι οι πρωταγωνιστές.

Η επιρροή θα εξασκηθή πρώτα από την οικογένεια, μετά από το σχολείο, στη συνέχεια από το στρατό και την επαγγελματική ζωή. Μια συνεχής απονομή προτύπων αυτοπροσδιορισμού και κωδίκων επικοινωνίας στοχεύουν στον εγκλοβισμό της προσωπικότητας σε προκατασκευασμένα και αεναώς αναπαραγόμενα στερεότυπα. Αυτό που αποκαλούμε προσωπικότητα αποτελεί μια ηθελημένη μάσκα. Το άτομο μόνιμα πασχίζει να πείση το περιβάλλον του για το τι αυτό "είναι". Στην ουσία δεν πρόκειται για μία συγκροτημένη αντιμετώπιση των άλλων, αλλά για μια δομημένη αυταπάτη. Μια έξωθεν επιβεβλημένη ύπνωση, η οποία, αφού αποκτήσει ενδόμυχες βάσεις, παράγει αυτούπνωση. Το άτομο βαυκαλίζεται να πιστεύη, ότι έτσι συγκροτεί το εγώ του και προβάλει την προσωπικότητα του.

Τεράστιοι μηχανισμοί επιρρεασμού έχουν στηθεί, οι οποίοι κάνουν χρήση όλων των δυνατών μεθόδων ψυχονοητικής χειραγώγησης. Ξεκινώντας από την εξώφθαλμη προπαγάνδα μέχρι και την πιο λεπτεπίλεπτη υποβολή. Επεκτείνονται σε όλους τους τομείς "διασκέδασης", "ενημέρωσης", "πληροφόρησης", "εκπαίδευσης", καταναλωτισμού, συγκρότησης του ¨εργασιακού" και του "ελεύθερου" χρόνου. Το άτομο ενώ απορροφάται από αυτούς τους μηχανισμούς αισθάνεται μια διπλή ηδονή:
Αφ΄ενός μεν αισθάνεται μια ψευδεπίγραφη ασφάλεια, ενταγμένο σε ένα σύστημα που αυταπατάται ότι προνοεί και φροντίζει γι΄αυτό, αφ΄εταίρου αισθάνεται μοντέρνο, ως συμβεβλημένος δότης και αποδέκτης "αγαθών" στα πλαίσια ενός συστήματος, το οποίο εξελίσσεται - υποτίθεται - μονίμως βελτιούμενο.

Μέσα σ΄αυτό το τριπ, το άτομο αρνείται με αδιαπραγμάτευτη εμμονή να κάνη ένα στοιχειώδη έλεγχο των αξιών, που διέπουν την συμπεριφορά του μέσα στο σύστημα. Ανώτατο αγαθό αποτελούν οι κοινωνικές προδιαγραφές, οι οποίες εξ΄άλλου καθαγιάζονται από τα θρησκευτικά δόγματα, αποκτώντας και μεταφυσικό ακόμη υπόβαθρο. Τα ιδεολογικά ρεύματα προσδίδουν σ΄αυτές τις προδιαγραφές την απαραίτητη και αδιαμφισβήτητη νομιμοποίηση στη συνείδηση.

Βεβαίως υπάρχει και ένας εκ των προτέρων στημένος δάλογος, το χάλι του οποίου (και του οπίου) καταγράφεται για παράδειγμα στα πλαίσια του δικομματισμού.
Αλλά και η "αμφισβήτηση" οφείλει να διεξάγεται μέσα σε προκατασκευασμένα στερεότυπα. Για τον καθένα υπάρχει το αντίστοιχο ιδεολογικό, πολιτικό, κομματικό γκέτο: Αλητάμπουρες "κλασσικοί" της επανάστασης, τουτέστιν τσουτσέκια της εξουσίας, οικολόγοι που βομβαρδίζουν γυναικόπαιδα, στρατιωτικοί ιερείς στο πολεμικό χασαπιό, άνθρωποι που εξεγείρονται για να μπορή επί τέλους ο παπούς μου να παντρευτή τον κουμπάρο του, για να πηγαίνουν χωρίς όνειδος στο κρεββάτι.

Αυτό που απαγερεύεται είναι η κριτική σκέψη και η ενάρετη αντιμετώπιση της ζωής. Όποιος τολμίσει να ξεφύγη από το κοπάδι, καταδιώκεται με όλα τα δυνατά μέσα. Όχι μόνο από την λεγόμενη "εξουσία", αλλά κύρια από τον μέσο "πολίτη". Η εξουσία επιβάλει τις κυρώσεις με φυσική βία, τα μαζικά μέσα καλλιεργούν το μένος, την απαξίωση, το συναίσθημα αμηχανίας. Η μάζα επικροτεί, αφομοιώνει τα σύνδρομα και εκτελεί τις εντολές ενταγμένη στους χειραγωγημένους θεσμούς ή αναπτύσσοντας αδράνεια βροντόσαυρου.
Τα φοβικά σύνδρομα και η ψυχολογία της γκρούπας επιτρέπουν μόνο μια μορφή διαφωνίας: Τον φατριασμό. Βένετοι και πράσινοι, στιβαγμένοι στον κάθε είδους υπόδρομο εκτονώνουν σε αμοιβαίο αλληλοσπαραγμό την έλλειψη αληθηνής προσωπικότητας που ποτέ δεν απέκτησαν.
Διότι η προσωπικότητα δεν αποτελεί αυτονόητη ιδιότητα του ατόμου, αλλά άθλο του μαχόμενου, συνειδητού και ευαίσθητου ανθρώπου.

Η φιλοσοφία υποβιβάζεται θεσμικά από ζωντανό μέσο αναζήτησης του ΕΥ ΖΗΝ σε ακαδημαϊκό κλάδο σκουλικιάρικου ψαξίματος "σε βάθος" κάποιων κουλτουριάρηδων.
Βεβαίως δεν λείπουν τα φωτεινά παραδείγματα διανοητών, που προσπαθούν να μπολιάσουν με φιλοσοφική σκέψη τη κοινωνία. Όμως η φιλοσοφική "σκέψη" αποτελεί καντίλι αδύναμο, γιατί η φιλοσοφία είναι κύρια και πριν απόλα αναζήτηση. Αποτελεί λάθος να πιστεύουμε ότι η φιλοσοφία είναι μόνο νοητική προσπάθεια, που εξαντλείται στα όρια της προσωπικής εμπειρίας. Είναι κύρια κοινωνική παρέμβαση. Οι σύνχρονοι διανοητές είναι δυστυχώς ιντιβιντουαλιστές. Αντιλαμβάνονται το ρόλο τους να καταλαμβάνουν έδρες σε πανεπιστήμια, να γράφουν βιβλία και να παραμβαίνουν στα μαζικά μέσα, παραπέμποντας όσο αφορά την κοινωνική διάσταση της φιλοσοφικής επιταγής σε θολούς θεσμούς, όπως η εκκλησία και οι πολιτικοί οργανιμοί. Η αληθηνή φιλοσοφία όμως προϋποθέτει σχολή. Στηρίζεται στη φωτεινή μαρτυρία του διδασκάλου, που ενεργεί ως πόλος έλξης στις ευαίσθητες ψυχές. Μόνο αυτή η διαδικασία μπορεί να πιστοποιή την όποια πνευματική ηγεσία.

Μια κοινωνία χωρίς πνευματική ηγεσία, χωρίς ζωντανές φιλοσοφικές σχολές, χωρίς το μαρτυρικό παράδειγμα των διδασκάλων, χωρίς την ανιδιοτελή και ενάρετο έφεση των μαθητών, παραμένει άνυδρη και είναι καταδικασμένη σε ασφυξία.
Όποτε η φιλοσοφία άνθησε, δημιούργησε κήπους και φυτώρια, η ευωδία και οι καρποί των οποίων φτάνουν με αδυσώπητο τρόπο ως εμάς.
Η έλλειψη της κάνει την κοινωνία να μοιάζη με εργοστάσιο παρασκευής κονσερβών. Οι ετικέττες πολύχρομες και διαφορετικές, το περιεχόμενο πάντα το ίδιο: Τεχνητά αρώματα, συντηρητικά, πρόσθετη χημεία. Στο τέλος του δρόμου καραδοκεί με βεβαιότητα το κοινωνικό σκορβούτο.