ΤΑ ΛΑΣΤΙΧΕΝΙΑ ΚΕΡΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΚΡΙΩΝ

 

  Όπως καταγράφεται στις πρόσφατες εξελίξεις, τόσο ο Στέφανος Κασσελάκης, όσο και ο Ιωάννης Βαρουφάκης είναι δυο εξυπνότατοι και ιδιαίτερα ικανοί άνθρωποι. Αυτό που σκιάζει αυτά τα ωραία δωρήματα είναι επίσης μια κοινή ιδιότητα, καθώς τυγχάνουν (εφόσον υφίστανται τυχαιότητες στις άνωθεν επιλογές, που αφορούν τον νευραλγικό τομέα τής κοινωνικής μηχανικής) αμφότεροι βαθύτατα συστημικοί. Όμως εικάζω, ότι το μενού που προετοίμασαν οι ινστρούκτορες τής εξουσίας, μάλλον θα σκοντάψει σε κάποιους απρόβλεπτους υφάλους. Καθότι οι λαβύρινθοι τού ανθρώπινου ψυχισμού, έστω κι αν εγκλωβίζονται σε αδιέξοδα, κάποιες φορές δεν μπορούν να σταθμιστούν απολύτως μέσα στις συνταγές ενός προαποφασισμένου τσελεμεντέ...

  Το χαμόγελό τους δηλώνει αποφασιστικότητα και ορμή. Όμως στο βάθος αλλοχεύει ένα συσσωρευμένο όρος. Εκεί πού η παρορμητικότητα τού κριού αγγίζει την αθέατη βάση του, ως μια τρικυμισμένη θάλασσα, που δακρύζει κάτω από το μύχιο δράμα, ότι ενώ κάποιος προσποιείται τον ωραίο, στον ήχο τού χειροκροτήματος των κλακαδόρων μιας στημένης παράστασης, κάπου βρίσκεται ένα παραπονεμένο ελατήριο, που θα μπορούσε να τον εκτοξεύσει στην εκπλήρωση ενός αληθινού ρόλου έξω από το σενάριο τής σαπουνόπερας. Καθ' ότι κάποιοι από τούς θεατές έχουν καταβάλλει πολύ ακριβό εισιτήριο και είναι σε θέση να αναγνωρίζουν τις πραγματικές εκφράσεις πίσω από τις μάσκες των μίμων. Και αυτοί είναι που κρίνουν τελικά τα καθέκαστα, ασχέτως εάν η αλαζονεία τής εξουσίας αναπαράγει με νύχια και με δόντια το μύθευμα, ότι αυτοί δεν θα μπορέσουν ποτέ να σκίσουν την οθόνη προβολής.

1. ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΠΑΤΕ;

  Επαναλαμβάνεται κατά κόρον, ότι οι απαρχές τής Δημοκρατίας ξεκίνησαν στην Κλασσική Ελλάδα. Όμως αποσιωπούνται και παραβλέπονται τα δυο βασικά της δομικά χαρακτηριστικά. Κατά πρώτον, αυτή η μορφή διακυβέρνησης αναπτύχθηκε σε κοινωνίες, που περιλάμβαναν μερικές χιλιάδες πολίτες. Επρόκειτο δηλαδή για κοινωνίες, που λίγο ως πολύ όλοι οι άνθρωποι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Η συμμετοχή των πολιτών στην Εκκλησία τού Δήμου, όπου λαμβάνονταν οι καίριες αποφάσεις ήταν καθολική και ο καθείς μπορούσε να εκεί να εκφραστεί. Δεν ήταν μόνον η ρητορική δεινότητα, που μπορούσε να επιδράσει πειστικά, αλλά σημαντικά συντελούσε και η βροντερή φωνή. Η πολιτική γοητεία τού Αλκιβιάδη, δεν ενισχυόταν μόνο από το ωραίο παρουσιαστικό του, αλλά συνέβαλλε σε αυτήν και η πολύ δυνατή φωνή του. Με τις πολιτικές περσόνες τής εποχής μπορούσε ο καθείς να αντιπαρατεθεί κατ' ευθείαν στην αγορά και αυτοί ήσαν υποχρεωμένοι να πείσουν σε πλαίσια, που δεν υπήρχαν άλλα μέσα επικοινωνίας από την άμεση προσωπική παρουσία, την εκφώνηση λόγων και το θέατρο. Επί πλέον, αυτός ο τύπος διακυβέρνησης στηριζόταν στην κλήρωση των πολιτικών αρχόντων και των δικαστών, ενώ αιρετοί ήσαν οι στρατιωτικοί προκαθήμενοι. Δεν υπήρχαν κάστες επαγγελματιών κηφήνων, που ανελάμβαναν κατ' αποκοπήν την εκπροσώπηση, επειδή διέθεταν την οικονομική στήριξη οικονομικά ισχυρών παραγόντων και η κρατικοί θεσμοί δεν αποτελούσαν λάφυρο ιδιοκτησίας κομματικών κλικών, που με διορισμούς στο δημόσιο και “εκδουλεύσεις” μπορούσαν να εξαγοράζουν με καθοριστικό τρόπο για την νομή τής εξουσίας τις συνειδήσεις των πολιτών. Αυτό δεν σήμαινε, παρ' όλα αυτά, ότι και τότε δεν υφίστατο ιδιοτελής και νοθευτικός τής αδέσμευτης θέλησης επηρεασμός. Τα χθόνια ιερατεία και οι “εταιρείες” ως προέκτασή τής δράσης τους, είχαν στήσει ένα μη ευκαταφρόνητο πλέγμα χειραγώγησης τού κοινωνικού φρονήματος. Πλην όμως τότε ακόμη υπήρχαν ουσιαστικές δυνατότητες στην βάση να αντιτάξει οργανωμένα την δική της φωνή, κυρίως μέσω των φιλοσοφικών σχολών, που προωθούσαν ουσιαστική παιδεία και αναδείκνυαν ανθρώπους με δομημένο χαρακτήρα, φρόνηση, γνώσεις και αποφασιστικότητα. Ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικού τύπου, τι σχέση έχει με όλα αυτά; 

  Η συνταγή ξεκίνησε να χαλάει, όταν η ανάπτυξη τής πόλης προσέλαβε μεγέθη, που ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτά τής κλασσικής περιόδου κατά την Ρωμαϊκή περίοδο. Αυτή η ανάπτυξη ήταν επεκτατική. Δεν συντελούνταν δηλαδή στα περίχωρα τής πόλης, αλλά μακρυά από αυτήν με την καθυπόταξη αποικιών, έχοντας ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Με αυτόν τρόπο η πόλις μετατράπηκε σε μητρόπολη, όπου το πρώτο συστατικό τού όρου δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο τής μητέρας, αλλά τής άκαρδης και καταπιεστικής μητριάς. Αυτή η διαδικασία, δεν είχε αρνητικές συνέπειες μόνον για την κατακτηθείσα περιφέρεια, αλλά εξουθένωσε πολιτειακά και το εσωτερικό καθεστώς, επιβάλλοντας μια άκρως αντιλαϊκή και αντιδραστική λειτουργικότητα, που χαρακτήρισε την λογική των ιμπεριαλιστικών συγκροτημάτων μέχρι την εποχή μας. Οι ιμπεριαλιστικοί κατακτητικοί πόλεμοι εφοδίαζαν την μητρόπολη και τα περίχωρά της με στρατιές σκλάβων. Σε αυτά τα πλαίσια είχαν οι εξουσιαστικές κάστες την δυνατότητα, να παροπλίσουν τούς πολίτες από την παραγωγική εργασία, αναθέτοντας αυτήν σε σκλάβους, μετατρέποντας τούς πολίτες σε άνεργα κοινωνικά ρεμάλια. Αυτοί περιήλθαν πλέον στο έλεος των εξουσιαστικών κυκλωμάτων, όσο αφορά των προσπορισμό των μέσων για την επιβίωσή τους. Μετατρεπόμενοι σε “πελάτες” (clienti) ήσαν προσκολλημένοι κατά ομάδες στους “πάτρωνες”, πολιτικούς μαστροπούς τής “δημοκρατικά” εκλεγμένης συγκλήτου. Αυτοί τούς εξασφάλιζαν κάποιο εισόδημα σε ανταπόδοση τής πώλησης τής ψήφου τους. Ο Αυτοκράτωρ Τιβέριος καθιέρωσε ως πολιτειακό δικαίωμα την παροχή συγκεκριμένης ποσότητος δημητριακών στους πολίτες, οι οποίοι χειραγωγούνταν σαν κοινωνικά ρεμάλια βάσει τής αρχής “άρτον και θεάματα”, μέσα στις ματωμένες αρένες των μονομαχιών. Από αυτήν την παράδοση είναι και οι Ιταλοί προσκολλημένοι στις μακαρονάδες και τις πίτσες. Η “δημοκρατία” τής Ρώμης ήταν τόσο ρυπαρή, που η κατάλυσή της με περιορισμό των εξουσιών (βλέπε αυθαιρεσιών) τής συγκλήτου οδήγησε στην θεοποίηση των Καισάρων, που την επέβαλαν. Και εάν ήταν κάτι, που συνέβαλλε να περιοριστεί ως ένα βαθμό το χτικιό των δουλεμπόρων στην Ρώμη, αυτό ήταν η διάδοση τής Ελληνικής Γλώσσας και των Γραμμάτων. Έτσι, ούτε η συγκεντρωτική εκπροσώπηση με περιθωριοποίηση τού κοινωνικού συνόλου, ούτε η ιμπεριαλιστική εξαγορά των κοινωνιών στις μητροπόλεις, αποτελούν εφευρήματα τού αγγλοσαξονικού κοινοβουλευτισμού. Τι θα μπορούσαν να εφεύρουν οι τσεκουροφόροι γουναράδες, σκαρφαλωμένοι επάνω στα δέντρα, εάν δεν τούς δίδασκαν τα τσακάλια τού χρηματιστικού κατεστημένου τής Βενετίας την τεχνική τής χειραγώγησης τής λαϊκής θέλησης με “δημοκρατικό” προσωπείο; Μέσα από αυτό το πρίσμα καθίσταται κατανοητή και η εμμονή τής διδαχής τού ρωμαϊκού “δικαίου” στις νομικές σχολές των “πολιτισμένων χωρών”. 

  Αυτή η στρεβλή λειτουργικότητα τής μητροπολιτικής νοοτροπίας με την περιθωριοποίηση των πολιτών διαχύθηκε και στο Βυζάντιο, όπου τον ρόλο τής αρένας ανέλαβε ο ιππόδρομος και οι ρεμαλοποιημένες φατρίες του. Όποιες διαβάσει πηγές και όχι απολογητικές ωραιοποιήσεις, ιστοριογραφία και χρονικογραφία τής εποχής, όπως πχ. τού Προκοπίου “Ανέκδοτα, ή Απόκτυφη Ιστορία” (Εκδόσεις ΑΓΡΑ) μπορεί να αποκτήσει μια εικόνα τού τρόπου τής αστικής ζωής. Η αντίληψη, ότι το Βυζάντιο αποτελεί αγαστή συνέχεια τής νοοτροπίας και των πρακτικών, που κυριάρχησαν στην Κλασσική Ελλάδα, δεν ευσταθεί. Τις παλαίστρες και τα γυμναστήρια αντικατέστησε η εύκολη λύση των μισθοφόρων με την βαριά φορολόγηση των χωρικών. Και αυτό που έσωσε την κατάσταση ήταν η επικράτηση τής Ελληνικής Γλώσσας, η μάχη που έδωσαν οι Ελληνιστές Λόγιοι με την υποστήριξη τής Αυτοκρατορικής Αυλής, καθώς και το μπόλιασμα τής Χριστιανικής θρησκείας με πούρο Πλατωνισμό, μέσω τής δράσης των Μυστικών Πατέρων τής Εκκλησίας, που συνέστησε την σωτήριο για την ανθρωπότητα εποποιία τής Ορθοδοξίας. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι τού παρόντος, όμως ίσως κάποιοι υποχρεωθούν να την υποστούν στο μέλλον. 

  Αυτό που δίδαξε η αρχαία Ρώμη ήταν η συγκεντρωτική εξουσία. Αυτή είχε στα πλαίσια τής φρούδας “δημοκρατίας” ψευδή και αντιλαϊκό χαρακτήρα, ενώ στα πλαίσια τού Καισαρισμού απέκτησε έντιμο και φιλολαϊκό πρόσωπο. Όμως και ο Καισαρισμός δεν έπαυε να είναι μορφή συγκεντρωτισμού, που πατούσε σε δυο βάρκες, προσπαθώντας να εξισορροπήσει δύσκολα ελεγχόμενα δεδομένα. Στην φεουδαρχία που ακολούθησε, κυριάρχησε η απολυταρχία των βασιλικών οίκων και η αστική επανάσταση στην συνέχεια, ενώ προσέφερε ένα σημαντικό νέο άνεμο ελευθερίας,όπως και κοινωνικής και μορφωτικής χειραφέτησης, στηρίχθηκε σε οικονομικούς νόμους, που οδήγησαν στην συγκέντρωση και συγκεκτροποίηση των οικονομικών δομών, μέχρι την ακραία μορφή των καρτέλ και των μονοπωλίων, με συνακόλουθη διαδικασία την υπερσυγκέντρωση τής εξουσίας. Και η Μαρξιστική αμφισβήτηση της, θεωρητικοποίησε μια ακόμη μεγαλύτερη υπερσυγκέντρωση, στα πλαίσια ενός δοτού, συνωμοτικού μοντέλου, που προσέβλεπε στην επιβολή τής παγκοσμιοποίησης και της παγκόσμιας κυβέρνησης, πολύ πριν την προωθήσουν τα ίδια χρηματιστικά κέντρα, που κρύβονταν πίσω από τον Μαρξισμό, σε αμιγώς καπιταλιστική βάση. 

  Ακόμη και ο Σταλινισμός, ως μετεξέλιξη τού Τσαρισμού με αριστερό προσωπείο, θέτοντας τον θεμιτό στόχο τής σωτηρίας τής Ρωσίας από τις επιθέσεις των εωσφοριστών, επέβαλε ένα στυγνά απολυταρχικό καθεστώς, που στηρίχθηκε στην πιο σκληρή εξουδετέρωση κάθε μορφής αντιπολίτευσης. Και οι ισλαμικές κοινωνίες παντός είδους, κυριαρχούνται από κάθετες εξουσιαστικές αντιλήψεις στηριζόμενες στην θρησκοληψία και σε μεσαιωνικού τύπου ταμπού, παρόλο που σε κάποιες από αυτές ωριμάζουν σημαντικοί σπόροι κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Όσο αφορά δε τις χώρες, όπου κυριάρχησαν επί χιλιετίες οι κάστες, όπως και σε άλλες, που κυριαρχούν εγκληματικές οργανώσεις, οι αντιλήψεις για κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση είναι πολύ ισχνές.

  Σε πλήρη αντίθεση με τον συγκεντρωτικό λήθαργο, που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή παγκοσμίως, όπου τις μόνες αναλαμπές αποτελούν οι προσδοκίες κάποιων κοινωνικών ομάδων να εναποθέτουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον σε κάποιους “φωτισμένους” ηγέτες και στο στενό οργανωτικό τους περιβάλλον, η φοβερή επιθετικότητα των εωσφοριστών σε παγκόσμια κλίμακα και η εμμονή τους να επιβάλλουν ζοφερές καταστροφές στην ανθρωπότητα σε πλαίσια επιβολής δυστοπικών τερατογενέσεων, ΕΧΕΙ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΕΘΝΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ. Αυτή η εθνική αφύπνιση, μετατρεπόμενη σε συγκεκριμένη πρακτική καμπάνια προάσπισης των εθνικών δικαίων και τής εθνικής αυτονομίας έχει πάρει συγκεκριμένες μορφές και μεταλλάσσοντας την παγκόσμια πορεία προς την κατεύθυνση αποτίναξης τής σκλαβιάς τής παγκοσμιοποίησης, προσανατολίζεται βαθμηδόν όλο και περισσότερο και στην ανάδειξη κοινωνικών αξιών. Χαρακτηριστικό είναι, ότι πρόσφατα κατά την διεξαγωγή τής γενικής συνέλευσης τού ΟΗΕ, όταν ανέβηκε στο βήμα ο εκπρόσωπος τού σιωνιστικού μορφώματος, αποχώρησε από την αίθουσα η πλειοψηφία των κρατικών εκπροσώπων. Πλην όμως, αυτή η διαδικασία κυριαρχείται από στρατιωτικά κινήματα, εκλεγμένους κομματικούς ηγέτες σε κοινοβούλια αγγλοσαξονικού τύπου, μονάρχες, θρησκευτικούς ηγέτες, συγκεντρωτικά καθεστώτα και μετακομμουνιστικές ηγεσίες. Ως ένα βαθμό είναι κατανοητό, ότι στην φάση ωρίμανσης τής αποτίναξης τής επικυριαρχίας επί των εθνών, τα προτάγματα μοιραία εστιάζονται στο εθνικό ζητήματα, ενώ η κοινωνική απελευθέρωση σε βάθος μοιάζει να μην απασχολεί κανένα. Πλην όμως χωρίς ωρίμανση και ζύμωση στόχων τέτοιας υφής, δεν μπορεί να ξεκινήσει μια αντίστοιχη πορεία στην πράξη. Όσοι δε αναφέρονται σε κοινωνικές ρεφόρμες σε πλαίσια διατήρησης των ισχυόντων καθεστωτικών δομών και τού τρόπου κοινωνικής και οικονομικής συγκρότησης , στην ουσία μπλοφάρουν, προωθώντας την προσφορά υλικών ψίχουλων και ορθολογοποίησης τής αλλοτρίωσης σε αλυσοδεμένες κοινωνίες. 

  Η υπερσυγκέντρωση τής εξουσίας αποκλειστικά σε ελάχιστα άτομα, που είναι συνασπισμένα σε παγιωμένους φορείς, οδηγεί σε πλήρη περιθωριοποίηση και αλλοτρίωση τής κοινωνίας. Στην ουσία η κοινωνική της διαστρωμάτωση χωρίζεται στην συντριπτική της πλειοψηφία σε ρεμάλια κρατικούς “λειτουργούς”, ρεμάλια μεγαλοαστούς, ρεμάλια μεσοαστούς, ρεμάλια μικροαστούς και ρεμάλια μιας φτωχοποιημένης ραγιάδικης πλέμπας, που αισθάνεται κάτι να την αγκυλώνει, μόνον όταν το μαχαίρι ξεκινήσει να τρυπάει το κόκκαλο. Η υπερσυγκέντρωση εξουσίας στην κορυφή αποσπά ολόκληρο τον παραγόμενο πλούτο και τον κατανέμει με τρόπο που διαιωνίζει το καθεστώς τής επιβολή της. Ένα τμήμα αυτού τού πλούτου μεταβιβάζεται έντεχνα σε μια κάθετη κοινωνική διαστρωμάτωση, επιμερίζοντας οικονομικούς, διοικητικούς και αναπαραγωγικούς ρόλους τού συστήματος, όπως η προπαγάνδα και εκπαίδευση, ώστε να τσιμεντάρεται η πυραμίδα κυριαρχίας. Το κράτος - λάφυρο και ιδιοκτησία στην κατοχή ρυπαρών κυκλωμάτων, αφού ιδιοποιηθεί ένα σημαντικό τμήμα τους για το πολύ καλό τάισμα των εθνικών και κοινωνιών παρασίτων που το επανδρώνουν (μη εξαιρουμένων των γυναικών με πλαστικό φαλλό, που εκμαυλίζουν την κοινωνία) το μεγαλύτερο τμήμα εκχωρείται σε βάση διαφθοράς σε απρόσωπους μηχανισμούς οικονομικής κυριαρχίας, όπου των μεγιστάνων τού χρήματος έπεται μια υπέρμετρα αμειβόμενη γραφειοκρατία, με μια καθετοποίηση έκχυσης εισοδήματος, μέχρις ότου η άνωθεν μηχανή παροχής οξυγόνου επιβίωσης ελεήσει και τους τελευταίους πληβείους, που μετράνε τα ψιλά στην παλάμη τους, για να μελετήσουν σε βάθος τον τρόπο που δεν βγαίνει ο μήνας. Εξ άλλου, η ανθρώπινη φυσιολογία για να προκόψει, δεν χρειάζεται ισορροπημένη διατροφή, υγιές φυσικό περιβάλλον, ήρεμη καθημερινότητα, αποδράσεις σε θέρετρα αναψυχής κατά διαστήματα, αλλά μόνον ενέσιμα δηλητήρια, κάθε είδους ναρκότια και λοάτκι οργιάκια+, που παρέχονται αφειδώς, μέχρι καταναγκασμού στους ψεκασμένους, που δεν κατανοούν την ευεργετική τους επενέργεια, εγκλωβισμένοι στις πολεοδομικές ζούγκλες. Και επειδή τα περιθωριοποιημένα και ρεμαλοποιημένα ανθρωπάρια, που σουλατσάρουν με ενδύματα μάρκας και τσαντάκι με λάπτοπ για να επιδείξουν ότι διαθέτουν ρόλο και υψηλή εκπαίδευση, στερούνται λειτουργούσης φαιάς ουσίας, η εξουσιαστικές κλίκες παραπέμπουν όλο και περισσότερο την λήψη σοφών αποφάσεων και την επιλογή χρήσιμων για την κοινωνία επιλογών σε μηχανές, μέσω τής τεχνητής “νοημοσύνης”. Και η εγγύηση κοινωνικής ευμάρειας κορυφώνεται με την πολιτική όπλα, όπλα, όπλα και πολεμικές συγκρούσεις, ώστε να αντιμετωπιστούν οι επιβουλές τής πληθώρας εξωτερικών εχθρών, δεδομένου ότι εσωτερικοί τοιούτοι δεν υπάρχουν.

  Μέσα σε αυτά τα πλαίσια υπερσυγκέντρσης, η ταλανισμένη ανθρωπότητα δεν μπορεί να διακρίνει άλλη διέξοδο, από να εναποθέτει τις ελπίδες της σε κάποιες ηγετικές φυσιογνωμίες και στους συνασπισμούς και μηχανισμούς που τούς στηρίζουν, οι οποίοι υπόσχονται, αλλά και προωθούν ριζικές ανατροπές στο παγκόσμιο σύστημα κυριαρχίας. Πλην όμως και αυτοί χαρακτηρίζονται και εντάσσονται σε ανάλογες υπερσυγκεντρωτικές δομές, ενώ η αποκέντρωση που προτείνουν, περιορίζεται τουλάχιστον στην τρέχουσα φάση, σε αποκατάσταση τής εθνικής κυριαρχίας ενάντια στην ατζέντα τής παγκοσμιοποίησης. Η ιδέα τής κοινωνικής χειραφέτησης και η επεξεργασία προγραμμάτων ουσιαστικής αποκέντρωσης και ανάπτυξης αυτονομίας σε περιφερειακό επίπεδο φαίνεται να μην απασχολούν στο ελάχιστο την ανθρωπότητα, που ούτε προϊδεάζεται για την ύπαρξη τέτοιου είδους δυνατοτήτων, παραμένοντας εγκλωβισμένη αποκλειστικά σε εθνικά προτάγματα και δόγματα θρησκοληψίας, στα πλαίσια προοπτικών, που εξακολουθούν να διέπονται από διευθυντές και διευθυνόμενους.

 

2. ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ "ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ" ΩΣ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

  Κατά την άποψή μου, η προβληματική, οι συζητήσεις και η ζύμωση που προηγήθηκε των σημερινών ευρωπαϊκών εκλογών ουδόλως και ολοκληρωτικά από καμία πολιτική κατεύθυνση, δεν εστιάστηκε και δεν έθιξε τα προβλήματα ουσίας, που αφορούν αυτήν την διαδικασία, αλλά αναλώθηκε αποκλειστικά στην ανάδειξη συμπτωμάτων, αποσιωπώντας πλήρως την αιτία τής νόσου, μέσα σε συνθήκες πλήρους αδυναμίας να προταθούν ριζικές αγωγές θεραπείας. ενώ οι νεκροφόρες καραδοκούν έξω από τής θύρες τής διαλυμένης εντατικής. Ακόμη και αυτοί που αξιώνουν να εκφράζουν τον “πατριωτικό” χώρο στα πλαίσια μιας λαϊκής δεξιάς, αλλά και αυτοί που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν αριστερές επιλογές, στα πλαίσια προώθησης κοινωνικών αιτημάτων και αντιιμπεριαλιστικών επιλογών, ενορχηστρώθηκαν στο ίδιο άσμα των γραφειοκρατών τής ΕΕ., προσπαθώντας να μεταφέρουν την τονικότητα σε διαφορετικές βαθμίδες, αλλά διατηρώντας τον ίδιο ξέφρενο και αλλοπρόσαλλο ρυθμό. Στοχεύοντας στην κορυφή τού παγόβουνου, παραβλέπουν τούς τεράστιους όγκους πάγου, που προάγουν την εκάστοτε κορυφή. Η όλη προβληματική μοιάζει με συζήτηση για ποιο χρώμα είναι σκόπιμο να αποδίδεται στις μελλοντικές περούκες για ελέφαντες, σε μια προσπάθεια διερεύνησης τής βιοπάθειας καρδιακών νοσημάτων. 

  Χαρακτηριστικό αυτής της κατάστασης είναι, ότι βασικό πόλο τής όλης επιχειρηματολογίας αποτέλεσε το έγκλημα στα Τέμπη. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι πρόκειται για ένα τεραστίου μεγέθους πολιτικό έγκλημα, που αφορά εκατοντάδες συγγενών εκτός από τα θύματα και ότι αυτό τεκμηριώνει, ότι δεν εφαρμόζονται ούτε οι ελαχιστότατοι κανόνες ασφαλείας στην μετακίνηση των πολιτών. Όπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η αντίστοιχη προβληματική ανήκει σαφέστατα στα πλαίσια τής ζύμωσης των ευρωπαϊκών εκλογών, δεδομένου ότι τα κονδύλια που παρείχε η ΕΕ. για την αποκατάσταση των μηχανισμών ασφαλείας τού σιδηροδρομικού δικτύου, ιδιοποιήθηκαν κυβερνητικοί ληστές, με στόχο τον προσωπικό πλουτισμό τους, υποθάλπτοντας συνειδητότατα τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Πλην όμως, η κλοπή των κονδυλίων, που παρείχε η ΕΕ. για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων στον Θεσσαλικό κάμπο, που οδήγησε στην οικονομική καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, στην οικολογική καταβαράθρωση μιας τεράστιου μεγέθους περιφέρειας και στην καταστροφή τού βασικότερου γεωργικού και κτηνοτροφικού χώρου σίτισης τής χώρας, με συνακόλουθες ελλείψεις στην ήδη βάναυσα κτυπημένη εγχώρια παραγωγή και την δραστική αύξηση των τιμών των τροφίμων σε μια κοινωνία, που σημαντικό ποσοστό της έχει φτωχοποιηθεί, είτε δεν αναδείχθηκε καθόλου, είτε απασχόλησε σε ελάχιστο βαθμό. Και η συγκεκριμένη περίπτωση δεν αφορά την ζωή και των θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων, αλλά την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων πληγέντων, όπως και την σίτιση ολόκληρης τής χώρας. Αυτή η πρακτική αποδεικνύει, ότι στην προβληματική που διέπει την κοινωνία και τούς κάθε είδους ταγούς της, κυριαρχούν θέματα που πιάνουν και ο λαϊκισμός, χωρίς ο προβληματισμός να εισχωρεί στην ουσία, ώστε να προαχθούν επεξεργασίες λύσεων στα πλαίσια μιας προοπτικής επιβίωσης. Με τελικό στόχο την συναισθηματική αντίδραση τού θυμικού των εκλογέων για προσπορισμό ψήφων και την εναπόκτηση τής καρέκλας στις αίθουσες ενός επιζήμιου εγκληματικού οργανισμού, που στήθηκε από χέρι με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή των Ευρωπαϊκών χωρών. 

   Τα στελέχη τού ναζισμού που ίδρυσαν και επέβαλλαν την ΕΕ. πλάσαραν την έννοια τής “ολοκλήρωσης” ως αποκατάσταση τής ολότητος ενός κατατεμαχισμένου συνόλου, με στόχο την καλύτερη λειτουργία του σε πλαίσια ενεργούς συντονισμού, αμοιβαίας ενίσχυσης των επί μέρους δυνατοτήτων και των δομών, προώθηση των ασθενεστέρων, υποτιθέμενα βάσει τής αρχής “η ισχύς εν τη ενώσει”. Η πραγματικοί στόχοι όμως ήταν, να επιβληθεί ο πλέον ειδεχθής ολοκληρωτισμός σε βάρος των μηχανισμών επιβίωσης και αναγκαίας προσαρμογής στα εκάστοτε δεδομένα τής διεθνούς αγοράς των επί μέρους εθνών. Με την εγκατάσταση μιας διορισμένης γραφειοκρατίας στα φόρα και στις επιτροπές λήψης ζωτικού χαρακτήρα αποφάσεων περιορίστηκε δραστικά η αρχή τής πλειοψηφίας. Ένας πακτωλός επιδοτήσεων χορηγήθηκε στην αρχική φάση, προς τις ασθενέστερες οικονομικά χώρες, που διέθεταν όμως μια εύρωστη γεωργική παραγωγή, με στόχο την “προσαρμογή” τους. Αυτές κατευθύνθηκαν κυρίως σε αγροτικές μονάδες με στόχο τήν καταστροφή τού γεωργικού ιστού, κρίνοντας μια πληθώρα καλλιέργειας ειδών ως “ασύμφορες”, προωθώντας την συγκέντρωση τής παραγωγής ζωτικών προϊόντων σε λίγα κέντρα, όπου στην συνέχεια επιβλήθηκαν τα μεταλλαγμένα. Μεγάλο ποσοστό των παραγωγών κατευθύνθηκε από την πραγματική στην εικονική παραγωγική, με στόχο τα αργύρια των επιδοτήσεων. 

  Δεν ήταν όμως μόνον η εξουθένωση τής αγροτικής οικονομίας, που οδήγησε στην πλήρη οικονομική απαξίωση τού ασθενέστερου θύματος τής ευρωπαϊκής “ενοποίησης”. Η ένταξη μιας ασθενούς οικονομίας σε πλαίσια ελεύθερου ανταγωνισμού δίπλα σε οικονομικούς κολοσσούς, περνώντας του ταυτοχρόνως δημοσιονομικές χειροπέδες στα πλαίσια μιας ενιαίας νομισματικής πολιτικής και ενώ τα κονδύλια που είχαν παρασχεθεί για προσαρμογή, αντί να διατεθούν για την βελτίωση των υποδομών, εξανεμίσθηκαν από την αδηφαγία των κομματικών κλεπταποδόχων, τον πελατειακό τους συρφετό και την παρηκμασμένη πλέμπα που άγεται και φέρεται, ήταν επόμενο να οδηγηθεί σε οικονομική ασφυξία, ενώ στην συνέχεια μπαζοποιήθηκαν και τα τελευταία ερείπια των δομών μέσω των πρόστυχα επιβληθέντων “μνημονίων”, για την πλήρη πολτοποίηση τού αχταρμά. 

  Εξ όσων αντιλήφθηκα, η προβληματική για καθιέρωση εθνικού νομίσματος ουδόλως απασχόλησε πλέον τον προβληματισμό πριν τις ευρωεκλογές, καθότι η αντίληψη, ότι ο οικονομικός υπόνομος είναι αυτός, που θα αρδεύει πλέον στο εξής αενάως την οικονομία τής χώρας, φαίνεται να έχει παγιωθεί τόσο σε όλα τα κόμματα τής βουλής, όσο και στην συνείδηση των πολιτικά ανήσυχων πολιτών. Με τον αποκλεισμό τού ΕΠΑΜ μέσω καλπονοθείας από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, που ήταν το μόνον κόμμα που ανέδειξε επαρκώς και μονίμως αυτό το ζήτημα με συνεκτική και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία, δίπλα σε λιγοστούς οικονομολόγους, όπως ο Σπύρος Λαβδιώτης, ο Κώστας Λαπαβίτσας και ο Κωνσταντίνος Κόλμερ, έσβησαν οι όποιες κοινοβουλευτικές στοχεύσεις του. Ενώ ο Δημήτρης Καζάκης είναι αναμφίβολα στα οικονομικά γίγας, όσο αφορά την συγκρότηση μιας στρατηγικής και τα οργανωτικά ζητήματα, είχε φανεί εξ αρχής ότι είναι νάνος. Η έντονα προσωποπαγής εκφορά του και η αυτοϋπερεκτίμηση τού ρόλου του, σε συνδυασμό με ότι αγνοεί πλήρως ακόμη και την αλφαβήτα τής συνωμοσιολογίας, παρότι κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω του κάποιους αξιόλογους ανθρώπους και παρά τις έντονες μιντιακές παρεμβάσεις αυτού τού χώρου που εξακολουθούν αμείωτες, ήταν μοιραίο να περιοριστεί ο ρόλος του στην σφαίρα τής καταγγελτικής διαμαρτυρίας, χωρίς να είναι σε θέση να δομήσει με συγκεκριμένο τρόπο κάποια προοπτική ανατροπής. Αποδείχθηκε στην πράξη, με έτερο εκπρόσωπο αυτής τής διαδικασίας τον Νίκο Κοτζιά, ότι άνθρωποι, που ένα μέρος τού εγκεφάλου τους είναι εξόχως δημιουργικά προικισμένο, έχοντας θητεύσει επί μακρόν στο ΚΚΕ προηγουμένως, έχουν υποστεί νοητική καθίζηση στον τομέα που αφορά την προώθηση ανατροπών μέσω τής ανάπτυξης κινηματικών διαδικασιών και μεταπίπτουν σε υποβόσκουσα αγκύλωση, όταν οι υπουλία τούς συστήματος βραχυκυκλώσει κάποιες από τις αυταπάτες που τους χαρακτηρίζουν.

  Έτσι, τόσο η ουσία τής εξασκούμενης ποδηγεσίας τού ευρωπαικού κυνοβουλίου και των συναφών μηχανισμών καταδυνάστευσης, όσο η συγκεκριμένη προοπτική να κτυπηθεί αυτό το θηρίο με καίριο τρόπο, έχουν θολώσει πάρα πολύ, με αποτέλεσμα οι αιχμές να επικεντρώνονται σε μια συμπτωματολογία, που οι αντίστοιχες ιαχές για επικείμενη επέλαση εναντίον τού θηρίου, κάθε άλλο παρά είναι ζυγισμένες στα πλαίσια μιας μεσοπρόθεσμης στρατηγικής. Καθότι, οι αιχμές που έχουν επιλεγεί, με έμφαση στο μεταναστευτικό και την παροχή στήριξης στους νατοϊκούς μακελάρηδες στην Ουκρανία, δεν χρειάζονται καν την ΕΕ. για να προωθηθούν, στον βαθμό που οι χώρες που συμμετέχουν σε αυτήν προωθούν μαζικότατα αυτήν την πολιτική, με εξαίρεση τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και τον Φίτσο στην Τσεχοσλοβακία. Και όσο κι εάν επηρεάζει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών τις εσωτερικές εξελίξεις σε κάθε χώρα, αυτές δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν τούς συσχετισμούς μεσοπρόθεσμα, μέσα σε μια περίοδο, που κάθε μέρα πυρακτώνεται όλο και περισσότερο. Είναι σαν να απαιτεί κάποιους από το προσωπικό ενός οίκου οίκου ανοχής να παίζει πεντόβολα, ενώ όλη η κατάστρωσή του είναι φτιαγμένη για την παροχή ακολασίας, μέσα σε κοινωνίες, που οι ανθρώπινες σχέσεις εμπορευματοποιούνται και οι συνειδήσεις είναι προσκολλημένες στον ατομισμό, υποβιβάζοντας το ερωτικό γεγονός σε διαδικασία σκοπιμότητος και σε υποκατάστατα τής πηγαίας ηδονής. Πέραν ότι, για να αλλάξει άρδην μια πολιτική, απαιτείται ως μίνιμουμ προϋπόθεση μεταστροφή τής πλειοψηφίας των εκπροσώπων. Το πολυσχιδές των τάσεων δεν προδιαγράφει όμως κάποια τέτοιου είδους εξέλιξη. Η Μελόνι αντιτίθεται μερικά στον ισλαμικό εποικισμό, στηρίζει όμως τους δυτικούς στην Ουκρανία. Και το AfD, ενώ έχει κάνει σημαία την αντιμετώπιση τού μεταναστευτικού, στηρίζει αναφανδόν την κλίκα νετανγιάχου και την γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων. Από την άλλη το κόμμα τής Sara Wagenknecht, που έχει διεξάγει σημαντική καμπάνια ενάντια στην συμμετοχή τής Γερμανίας στον πόλεμο στην Ουκρανία αρνείται κάθε συζήτηση με το AfD.

  Για την ΕΕ. Υπάρχει μόνον μια ρεαλιστική λύση. Ξεπάτωμα μέσω κινητοποιήσεων και έξοδο τής Ελλάδας από αυτόν τον μηχανισμό, με καθιέρωση εθνικού νομίσματος και επιλογή άνεξάρτητης εθνικής πορείας. Τα τέρατα δεν επιδέχονται φτιασιδώματα. Γι αυτό ο Πρόεδρος Πούτιν ακονίζει το μαχαίρι για κατάργηση τής συμφωνίας 2+4.

https://terraherz.wpcomstaging.com/2024/06/08/zwei-plus-vier-update/ 

 

3. ΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΤΟΠΙΟ ΝΕΑΣ ΚΟΠΗΣ - Η ΛΑΪΚΗ ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η ΡΟΖ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

  Το πλέον εξωπραγματικό σύνθημα που άκουσα στην διάρκεια τού βίου μου, ήταν το “Ναι στην Ευρώπη των λαών, όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων”, που πρόβαλε το ΚΚΕ εσωτερικού στις δεκαετίες τού '80 και '90. Το σύνθημα αυτό καθεαυτό δεν έχει τίποτε το επιλήψιμο. Η μετατροπή του σε πολιτική ανοησία έγινε στα πλαίσια τού πάλαι ποτέ Ευρωκομμουνισμού, στις χώρες τού Ευρωπαϊκού νότου, όπου προωθήθηκε ο στόχος τού “ιστορικού συμβιβασμού”. Υποτίθεται δηλαδή, ότι ο πολιτικός πολιτισμός στις Ευρωπαϊκές χώρες είχε προαχθεί σε τέτοιον βαθμό, που μια ωρίμανση τής κοινωνίας θα υποχρέωνε τούς ισχυρούς κρατούντες να μεταβιβάσουν ένα τμήμα τής εξουσίας τους σε “προοδευτικές” δυνάμεις, σε πλαίσια που θα εξασφάλιζαν ευημερία σε όλους, με ταυτόχρονη συμμετοχή στους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων στην κοινωνική βάση. Τέτοιου είδους αυταπάτες είχε καλλιεργήσει στην πράξη η άνοδος τής καταναλωτικής κοινωνίας, ενώ ταυτοχρόνως είχαν κατακτήσει κυβερνητική αρμοδιότητα κάποια σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Επί πλέον, στην Γιουγκοσλαβία ίσχυε ένα καθεστώς, το οποίον θεωρείτο σοσιαλιστικό και ήταν αποδεκτό από τον κοινωνικό περίγυρο. Το πρόθεμα τής “συνεργασίας των τάξεων” είχε προβληθεί επί δεκαετίες από την σοσιαλδημοκρατία, ενώ η μεταπολεμική οικονομική άνθηση οδήγησε σε κατακόρυφη άνοδο των επενδύσεων, με αντίστοιχη αύξηση τής παραγωγικότητας. Τα πλεονάσματα στο εθνικό προϊόν επέτρεπαν την διάχυση εισοδήματος στις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις, επέκταση των ευκαιριών εκπαίδευσης και των πόρων κοινωνικής μέριμνας, χωρίς όμως η ουσία τής πολιτικής να μεταβάλλεται, καθότι η μερίδα τού λέοντος από το εθνικό προϊόν διοχετευόταν στα ταμεία των μεγιστάνων, καθώς και στον τρίτο τομέα τής οικονομίας, που είχε ξεκινήσει να γιγαντώνεται μετά των Β΄ΠΠ δίπλα στους τομείς μέσων παραγωγής και καταναλωτικών αγαθών, που είναι η πολεμική βιομηχανία. Αυτός ο τομέας, που απορροφούσε σημαντικούς πόρους από την υπόλοιπη οικονομία, εξασφάλιζε στο σύστημα την δυνατότητα χρονικής μετάθεσης των κρίσεων υπερπαραγωγής, που προέκυπταν μοιραία από την περιορισμένη ικανότητα των κοινωνιών να απορροφηθεί ο ολοένα αυξανόμενος όγκος καταναλωτικών αγαθών. Πλην όμως, τα προϊόντα των εργοστασίων τής παραγωγής θανάτου, έπρεπε να απορροφηθούν από την αγορά, ώστε να προκύψει χώρος για την αποθήκευση των επόμενων, με συνεχιζόμενη κερδοφορία σε βάρος των πτωχών, που ωθούνταν σε άνοδο των συγκρουσιακών σχέσεων μεταξύ τους. Αυτοί εκλιπαρούσαν τούς ισχυρούς για την αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων (εξ ου και το 7 προς 10, που μάς χαλάλιζαν οι μεγαλέμποροι τού χάρου) οδηγώντας τις οικονομίες τους στην ανάπτυξη τής υπανάπτυξης. Επί πλέον, όλη αυτή η τεχνητή ευμάρεια στηριζόταν σε μια ανελέητη εκμετάλλευση των αποικιών και των χωρών τού τρίτου κόσμου με την απόσπαση φθηνών πρώτων υλών στα πλαίσια μιας άνισης ανταλλαγής. Η “συνδιοίκηση” των εργοστασίων, που είχαν παραχωρήσει οι γερμανοί εργοστασιάρχες στα εγοστασιακά συμβούλια και το σύνθημα που είχαν ρίξει τα πλήρως συστημικά γερμανικά συνδικάτα “από την συνδιοίκηση στην αυτοδιοίκηση” των εργοστασίων, αφορούσε στην πράξη αποφάσεις τού τύπου, προς ποια κατεύθυνση θα είναι προσανατολισμένα τα καθίσματα στους χώρους, που έκαναν διάλειμμα οι εργάτες. Χαρακτηριστικά για το όλο κοινωνικό σόου ήταν η πρακτική τού κόμματος τού Βίλλυ Μπραντ, να πουλάει όπλα στους πορτογάλλους αποικιοκράτες και να δωρίζει ταυτοχρόνως στους αντάρτες τής Γουϊνέας Μπισάου φαρμακευτικά προϊόντα, για να δένουν τα τραύματά τους, που προξενούσαν τα όπλα γερμανικής κατασκευής. Πουλούσαν όπλα σωρηδόν και το έπαιζαν ταυτοχρόνως ειρηνοποιοί. Μεγάλη αίσθηση είχε προκαλέσει τότε και η “πρωτοβουλία των 5 για την ειρήνη, στην οποία συμμετείχε και ο μόνιμος πράκτορας τής CIA παπαντρέας. Οι ολίγοι γνώστες από βέσπα, γνωρίζουν ότι η δολοφονία τού “σοσιαλιστή” Όλοφ Πάλμε δεν είχε ως αιτία τις όποιες ανύπαρκτες πρωτοβουλίες υπέρ τής ειρήνης, αλλά διότι η σουηδική Μπόφορς είχε εκτοπίσει από κάποιες αγορές όπλων πανίσχυρους κολοσσούς των ΗΠΑ. Τα οράματα περί “σοσιαλισμού” και “σοσιαλδημοκρατίας” γκρεμίστηκαν δια παντός, όταν ο σοσιαλιστής Φρανσουά Μιττεράν ανέλαβε την διακυβέρνηση τής Γαλλίας, οπότε φάνηκε ξεκάθαρα και στους πλέον αμετανόητους η ποιότητα τής πεπονόφλουδας. Όποιες παραχωρήσεις κάνει το σύστημα, αυτές γίνονται αποκλειστικά για εξυπηρέτηση δικών του στόχων.

  Και το βασικό τερραίν, που κάνει παιχνίδι το σύστημα είναι ο κοινοβουλετισμός αγγλοσαξονικού τύπου. Αυτό δεν συνεπάγεται μόνον, ότι όσοι υποτίθεται ότι έχουν ειλικρινές προθέσεις, παίζουν εκτός έδρας. Εκ των πραγμάτων συμμετέχουν σε ένα τραπέζι με πράσινη τσόχα, που η τράπουλα είναι χονδροειδώς και κατάφωρα σημαδεμένη. Και δεν είναι το παικτικό σύνδρομο, αυτό που τούς κρατά κολλημένους στην καρέκλα, αλλά το καθεστώς εξαπάτησης των κορόιδων, στο οποίο συμμετέχουν, που καθορίζει, ότι αυτοί, αντί να πληρώνουν γκανιότα στον καζινιέρη, εισπράττουν από αυτόν γοητευτικά υψηλό ωρομίσθιο. Όταν ένας γιατρός με πολυετή πείρα στο ΕΣΥ κερδίζει περίπου 1800 Ευρώ, ο πειρασμός των 2.000.000 Ευρώ, που κονομάνε οι ευρωβολευτές σε μια θητεία, όπως αποκάλυψε πρόσφατα ο Σταρόβας, αφού τού έκαναν “δελεαστική” πρόταση να συμμετέχει, την οποίαν απόρριψε, συνεπάγεται ΚΑΤΑΦΩΡΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΛΕΙΑ ΤΩΝ ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ. (Ρε μπας και τα εγκεφαλικά επεισόδια δεν προκύπτουν μόνον από τα “εμβόλια”;) Ήθελα να ήξερα, πόσοι από αυτούς τούς άδολους ελληναράδες και κοινωνιστές, που προστρέχουν να συμμετέχουν στην νομή τού μπεζαχτά, θα δήλωναν υποψηφιότητα, εάν η “αποζημίωση” είχε ύψος 2.000 Ευρώ, που αποτελεί ένα αξιοπρεπέστατο μισθό.

  Οι προηγούμενοι ισχυρισμοί δεν επιδιώκουν να προβάλλουν, ότι όσοι συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες είναι εξ ορισμού στημένοι από το σύστημα, ή δρουν με μοναδικό κίνητρο την ιδιοτέλεια. Αναμφίβολα οι προαιρέσεις των ανθρώπων δομούνται από μια πληθώρα κινήτρων, που διέπεται από τον αυτοπροσδιορισμό τους και τον τρόπο που εκτιμούν τα πράγματα. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, στην ζωή δεν υπάρχει μόνον το μαύρο και το άσπρο, αλλά δίπλα τους εκδηλώνονται ακόμη πλείστες όσες αποχρώσεις. Δεν αμφισβητώ, ότι σε κάποιες περιπτώσεις, που δεν είναι δραματικά λίγες, τα ελατήρια τής συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες μπορεί να είναι αγνά και οι αντίστοιχη καλοθελητές να διέπονται από μια διάθεση προσφοράς στην όλη διαδικασία και παροχής εκδούλευσης στο κοινωνικό σύνολο. Όμως το σύστημα διαθέτει πείρα χιλιετιών και αυτοί που κινούν τα νήματα όπισθεν αυτού, κατέχουν μια πολύ μελετημένη τεχνογνωσία σχετικά με την διαδικασία εξουσιασμού των ανθρώπων. Αυτοί είναι εμπεριστατωμένοι γνώστες τού ανθρώπινου ψυχισμού και κυρίως των ανθρώπινων αδυναμιών και τής ανεπάρκειας που χαρακτηρίζουν τον μέσο άνθρωπο, εφόσον οι ίδιοι, έχοντας στήσει τεράστιους μηχανισμούς επηρεασμού τής συνείδησης, δομούν στοχευμένα τον κοινωνικό μύθο και δομούν βάσει προγράμματος αυτά που προκαθορίζονται να θεωρούνται αυτονόητα. Έτσι, η χοάνη αφομοίωσης τού συστήματος ασκεί μια κεντρομόλο δύναμη στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, που στις πλείστες των περιπτώσεων επενεργεί, χωρίς αυτή να γίνεται άμεσα αντιληπτή. Οι αγνές διαθέσεις προσκρούουν συχνότατα σε αδυναμίες, όπως η ελλιπέστατη ικανότητα διάγνωσης τού βάθους, που διέπει τις λειτουργίες τού συστήματος και των δομών του, στρεβλές αντιλήψεις περί ορθότητος, προσκόλληση σε εξωπραγματικά δόγματα και προκαταλήψεις, υπερεκτίμηση των ιδίων δυνατοτήτων, αποδοχή αυτού που είθισται να θεωρείται αυτονόητο χωρίς κριτική αμφισβήτηση, αγελαίες αντιλήψεις τής ψυχολογίας τής γκρούπας, προσκόλληση στον αρχηγικό ρόλο προσωπικοτήτων που επιβάλλονται χωρίς να πληρούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις, επειδή αυτά χαίρουν κάποιας κοινωνικής αποδοχής, ή φέρουν συστημικά εύσημα, η αυταπάτη ότι μπορεί να επιτευχθούν κατισχύσεις μέσω βερμπαλιστικής εκφοράς και το χειρότερο όλων, αδυναμία να ολοκληρωθούν τα όποια σκεπτικά και προβληματισμοί μέχρι τέλους των συνεπειών τους. Συχνά ο οδοδείκτης που επικρατεί, είναι το “πάμε και βλέπουμε στην πορεία”, χωρίς να έχει προηγηθεί, ή έσω να επιδιώκεται, συνεπής μακροπρόθεσμος προγραμματισμός. Αποτέλεσμα αυτών των αδυναμιών είναι να εστιάζονται τα προβλήματα σε συμπτώματα και να παρακάμπτεται η αιτία τής νόσου. Και σε αυτά τα πλαίσια, η όποια επικράτηση σε μικρής σημασίας διενέξεις, μεγαλοποιείται υπερβολικά, ώστε να επέλθει μια αυτοικανοποιητική ευφορία, όπου οι εκάστοτε ταγοί, για να πείσουν τούς συνοδοιόσρους και τούς οπαδούς τους, έχουν πασχίσει προηγουμένως να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό, παρότι τα ζοφερά προβλήματα εξακολουθούν να αιωρούνται απιειλητικά πάνω από τις καταστάσεις.

  Εάν επιχειρηθεί μια σύγκριση τής απόδοσης με αυτήν στο σχολείο, διαπιστώνεται ότι κάποιοι μαθητές καταβάλλουν ως ένα βαθμό περιορισμένες προσπάθειες. Εάν αυτές δεν επαρκούν, ώστε να αποκομίσουν αυτοί τουλάχιστον την βάση τής βαθμολογίας, παραμένουν παρά τις προσπάθειές τους στάσιμοι και υποχρεώνονται να επαναλάβουν την τάξη. Τα κριτήριά, την εκπλήρωση των οποίων θεωρώ απαραίτητη προϋπόθεση, ώστε να παρέχει ένας πολιτικός οργανισμός προβιβάσιμη προοπτική, είναι δυο. Το πρώτο αφορά την οργανωτική σφαίρα και το δεύτερο την φύση τού προγράμματος, που αυτό προωθεί. Από οργανωτικής πλευράς ένα κόμμα απορρίπτεται, εάν είναι στείρα αρχηγικό. Συνήθως τέτοια στείρα αρχηγικά κόμματα μπορεί να επανδρώνονται επίσης από αξιόλογα στελέχη. Αυτά όμως παραμένουν μια σκιώδης ακολουθία τού αρχηγού, που μονοπωλεί το βήμα, με εξαίρεση την περίπτωση, που συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών κάποιος, που διαθέτει επαρκή αναλυτική και ρητορική ικανότητα, οπότε ανάγεται σε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τού κόμματος, με πολύ όμως μειωμένες αρμοδιότητες και ακτινοβολία έναντι αυτών τού αρχηγού. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένας πολιτικός οργανισμός, είναι αναγκαίο να διαθέτει κάποιες χαρισματικές φυσιογνωμίες στην κεφαλή του. Πλην όμως, αυτή η προϋπόθεση καταλήγει μη προσοδοφόρα, για χώρους που επιδιώκουν ουσιαστική αμφισβήτηση, εάν αυτές οι χαρισματικές φυσιογνωμίες δεν πλαισιώνονται από μια πολύ συνεκτική ομάδα ικανότατων στελεχών, που τούς στηρίζουν. Και αυτή η σύμπραξη οφείλει να οδηγεί βήμα προς βήμα στην οργανωτική ανάπτυξη ενός σφριγηλού οργανισμού, που αναπτύσσεται συνεκτικά, εφαρμόζοντας με πολύ στοχευμένο τρόπο την αναπαραγωγή και επέκταση των οργανωτικών δομών του και την συνεχή βελτίωση τού θεωρητικού του επιτελείου.

  Το δεύτερο κριτήριο αφορά την φύση τού προγραμματισμού ενός πολιτικού φορέα. Εάν αυτός περιορίζεται αποκλειστικά στα κοινοβουλευτικά έδρανα, χωρίς να προωθεί συγκεκριμένα και βάσει τού προγράμματός του κινηματικές διαδικασίες, ξίνει πατσές και δεν έχει να προσφέρει τίποτε συγκεκριμένο, πέρα από λογίδρια τού αρχηγίσκου από το βήμα τής βουλής. Το μόνο κόμμα που ανέπτυξε κινηματικές διαδικασίες μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα ήταν η χρυσή αυγή (και λιγότερο κατά την πρώτη περίοδο μετά την μεταπολίτευση το κομμουνιστικό κόμμα, δεδομένου ότι ο ακτιβισμός του δεν ξεπερνάει κατά κανόνα τα πλαίσια τής “επαναστατικής” γυμναστικής και τού αντιδραστικού εργατοπατερισμού). Πλην όμως, κατά την άποψή μου, η χρυσή αυγή δεν αποτελεί από πολιτική σκοπιά παράδειγμα προς μίμηση, αλλά προς αποφασιστική αποφυγή. Και ενώ τής δίνω για την ανάπτυξη τού ακτιβισμού της μια μόλις και μετά βίας προβιβάσιμη βαθμολογία, αυτό συμβαίνει αποκλειστικά λόγω τής κατανόησης τής αξίας, που μπορεί να έχουν οι κινηματικές διαδικασίες. Απορρίπτω όμως πλήρως, οριζοντίως καθέτως και διαγωνίως, τον ακτιβισμό που αυτή εφάρμοσε, διότι αυτός ήταν αντιλαϊκός, αντικοινωνικός, ρατσιστικός, δειλός και ύπουλος. Οι προπηλακισμοί και η άσκηση ωμής βίας από μπουλούκια υπεράριθμων πωρωμένων τραμπούκων σε βάρος μεμονωμένων ανυπεράσπιστων αλλοδαπών και οι στημένες ενέδρες με μαχαιρώματα και δολοφονίες αντιφρονούντων, αποτελούν κατάπτυστες ενέργειες ανεγκέφαλων κοινωνικών κανιβάλων. Η ανάπτυξη σοβαρών κινηματικών διαδικασιών, που να φέρνει αποτελέσματα, προϋποθέτει αυξημένη πολυετή πείρα σε αυτόν τον τομέα, σώφρονα επιλογή και συγκρότηση των μορφών που αυτή εκδηλώνεται, ευγένεια ψυχής και υψηλό αισθητικό αισθητήριο, καθώς και απτά πειστήρια για την επιτυχία της μετά την διεξαγωγή της. Διότι αυτή η πρακτική προσομοιάζει με ένα χορό βαλς με την σκιά μας, που κάθε στραβοπάτημα μάς πετάει εκτός πίστας, ενώ μετά το πέρας κάθε φιγούρας αρμόζει να ακολουθεί εγκάρδιο χειροκρότημα αποδοχής. 

  Οι μόνες κινηματικές διαδικασίες, που έχουν αναπτυχθεί κατά τα τελευταία έτη στην Ελλάδα, ήσαν το κίνημα των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος, η αφύπνιση που επιχειρούν μάχιμοι ιστολόγοι στο διαδίκτυο, οι διαμαρτυρίες ενάντια στην Συμφωνία των Πρεσπών και οι κινητοποιήσεις ενάντια στην σκοπιανή παραχάραξη. η αντιεμβολιαστική καμπάνια ενάντια στα ενέσιμα δηλητήρια με αιχμή τού δόρατος τούς υγειονομικούς, που όχι μόνον δεν υπέκυψαν αλλά και αντιστάθηκαν, καθώς και η κίνηση των συγγενών των θυμάτων τού εγκλήματος των Τεμπών, που αγωνίζονται για την τιμωρία των δολοφόνων. Το κίνημα των Αγανακτισμένων απέδειξε στην πράξη, ότι όταν οι κινητοποιήσεις γίνονται τελείως αυθόρμητα και χωρίς προγραμματισμό και οργανωμένη συγκρότηση, γρήγορα εκπνέουν και μπορούν να επιφέρουν με αυτόν τον τρόπο παθητικοποίηση των δυνάμεων που τέθηκαν σε κίνηση στην συνέχεια. Η ανάπτυξη των κινηματικών διαδικασιών αποτελεί ένα σημαντικότατο ζήτημα καθ' αυτό και η σύντομη μνεία σε αυτό γίνεται εδώ, μόνον για να καταδειχθεί, ότι τα κόμματα, που φρονούν ότι προσβλέπουν σε μια ουσιαστική αντιπολίτευση συμμετέχοντας στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, δεν έπραξαν τίποτε, για να τα αξιοποιήσουν και να ενδυναμώσουν αυτήν την διαδικασία, εφόσον στερούνται πλήρως ενός προγράμματος, που να εστιάζεται σε τέτοιου είδους πρακτικές. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί η καλή πράγματι παρέμβαση κάποιων βουλευτών στα πλαίσια τής εξεταστικής επιτροπής για τα Τέμπη, η οποία οποία όμως περιορίζεται εξ ορισμού στα κοινοβουλευτικά όρια, καθώς και η παροχή νομικών συμβουλών στην κίνηση των συγγενών από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, που στο φινάλε αυτή είναι και η επαγγελματική της ιδιότητα, χωρίς να επιχειρείται κάποια προέκτασή της στο καθ' εαυτό κινηματικό γίγνεσθαι. Μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν μπορώ να διακρίνω κάποια προσφορά αυτών των κομμάτων πέρα από την σφαίρα τής ανάδειξης κάποιων καταστάσεων στην σφαίρα τής προπαγάνδισης, καθήκον που επιτελείται πολύ πιο αποτελεσματικά από τούς μάχιμους ιστολόγους, χωρίς να παίρνουν αυτοί παχυλούς μισθούς και να επιδοτούνται με το 1,5% τού ετήσιου προϋπολογισμού για την όποια συμμετοχή τους οπουδήποτε. 

   Το σύστημα δεν ταυτίζεται με ένα από τούς εντολοδόχους του, αλλά διευθύνει όλο το σκηνικό που έχει στηθεί, στο οποίο στηρίζεται η αναπαραγωγή του. Η μακρά του επιβίωση δείχνει, ότι διαθέτει την άνεση, όχι μόνον να ενσωματώνει, αλλά στις πλείστες των περιπτώσεων και να αξιοποιεί προς όφελός του, όλους τούς παράγοντες που το συνθέτουν. Δαπανώντας τεράστια ποσά για μηχανισμούς ανάλυσης, δεξαμενές σκέψης και μέσα προπαγάνδας είναι σε θέση να διαμορφώνει τις ισχύουσες αντιλήψεις και να αξιοποιεί κάθε είδους αδυναμία αυτών που επιχειρούν να το αμφισβητήσουν. Αυτό δεν συνεπάγεται, ότι το σύστημα είναι αήττητο. Τουναντίον είναι ιδιαίτερα ευάλωτο. Η σύγκρουση όμως με το τέρας είναι σφοδρότατη, έχει τεράστιο κόστος και οι απατήσεις, για να επικρατήσουν αυτοί που το θέτουν υπό αμφισβήτηση, είναι συγκεκριμένες και πολύ υψηλές. Αυτές περιγράφονται με συμβολισμούς πολύ σοφά από τον Όμηρο στο ταξίδι τού Οδυσσέα. Ο Οδυσσέας δεν είναι κάποιος, που διαθέτει ισχυρή μυική δύναμη, ή την δύναμη κρούσεως ενός πολυάριθμου σώματος συμμαχητών. Τα όπλα του είναι η άκρα αποφασιστικότητα και η προσκόλληση στο τελικό στόχο, η ικανότητα να παραμένει αταλάντευτος απέναντι στους πιο ισχυρούς πειρασμούς, η άρνησή του να μην ικανοποιείται με ημίμετρα, το απόλυτο ζύγισμα όταν υποχρεώνεται να περάσει μέσα από ζοφερές καταστάσεις, η προσήλωση στον σεβασμό απέναντι σε κάθε τι που είναι ιερό, η ικανότητα να παραπλανεί τους αντιπάλους, η αποφυγή τής αρχηγικού τύπου έξαρσης όσο αφορά το άτομό του (ο Οδυσσέας αποκαλεί τον εαυτό του “Κανένα”) η ενδελεχής στήριξη στην ευφυία και στην ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ και η συνείδηση, ότι αυτό που τον κρατάει όρθιο και ορθό είναι οι ρίζες του. Ο Οδυσσέας θα επιστρέψει στην βάση του μόνος, έχοντας απολέσει στην πορεία όλους τους συντρόφους του. Ο Όμηρος εμμένει στο πόσο σφοδρή είναι η σύγκρουση με τα τέρατα, αλλά και στο πόσο βέβαιη είναι η επικράτηση σε βάρος τους, εφόσον εκπληρούνται όλες οι προϋποθέσεις τής σύγκρουσης, τις οποίες αναλύει μια προς μια. 

  Η πείρα τής Ρωσίας, που πασχίζει για την ανατροπή τού εωσφορισμού εδώ και πολλές δεκαετίες και ακόμη το παλεύει, δείχνει ότι οι ριζικές ανατροπές απαιτούν τεράστιο χρόνο και κολοσσιαία προσπάθεια. Η κριτική σε όποιον συμμετέχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία μόνον και μόνον λόγω αυτής τής επιλογής είναι σαφώς ανόητη. Καθότι οι δραστηριότητες δεν έχει νόημα να εστιάζονται αποκλειστικά σε μαξιμαλιστικούς στόχους. Τουναντίον, ένα ζωτικότατο καθήκον των υγιών πολιτικών δυνάμεων, αλλά και κάθε φιλότιμου καλοθελητή που προσπαθεί να παρέμβει στα τεκταινόμενα τής πολιτικής, ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ. Και τέτοιες στοχεύσεις είναι αναγκαίες και επιτεύξιμες ανά πάσα στιγμή. Η αλλαγή αυτού τού συσχετισμού, μπορεί να επενεργήσει πολύ θετικά αποτελέσματα για την κοινωνία, ή για επιμέρους κοινωνικές ομάδες, ακόμη και για μεμονωμένους ανθρώπους, που βάλλονται αδίκως από το κατεστημένο. Μέσα από αυτήν την οπτική, η κοινοβουλευτική παρέμβαση ενός κατά το μάλλον ή ήττον υγιούς πολιτικού φορέα μπορεί να αποδώσει πολύτιμους καρπούς. Το πρόβλημα όμως βρίσκεται κάπου αλλού σχετικά. Ένα περιώνυμο βιβλίο που αναφέρεται σε καθεστωτικές ανατροπές, είναι το “Κράτος και Επανάσταση” τού Λένιν, ασχέτως ότι αυτός ούτε οργάνωσε, ούτε συμμετείχε σε κάποια επανάσταση, δεδομένου ότι τα γεγονότα τού Οκτωμβρίου 1917 αφορούσαν ένα καλοστημένο πραξικόπημα. Πλην όμως, αναφέρει ακόμη και αυτός ο ακραιφνής θιασώτης τού επαναστατικού βερμπαλισμού, ότι η προσπάθεια για επί μέρους ωφέλιμες μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια τού ισχύοντος καθεστώτος, είναι καθόλα θεμιτή και αρμόζει να καταβάλλεται. Η κριτική, που κάνει στους λεγόμενους “ρεφορμιστές” σε σχέση με την ριζική ανατροπή, είναι ότι “παραβλέπουν αυτή την προπαγάνδα, αυτή τη ζύμωση”. Και στο βιβλίο “Τι να Κάνουμε”, αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι “οι μόνοι που μπορούν να κάνουν συνεπή δουλειά στα συνδικάτα, είναι οι κομμουνιστές”, επειδή θεωρεί, ότι οι βραχυπρόθεσμες στοχεύσεις πρέπει να συνδέονται με τις μεσοπρόθεσμες και τις μακροπρόθεσμες σε πλαίσια στρατηγικής. Τοιουτοτρόπως, ο στόχος τής κριτικής μου σε οποιοδήποτε κοινοβουλευτικό κόμμα δεν είναι να παραβγώ στον Λένιν από αριστερά, αλλά να υπογραμμίσω, ότι ενώ οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις μπορούν να αποδώσουν πολύ χρήσιμα, αλλά και ζωτικά αναγκαία αποτελέσματα, είναι ορθόν να μην καλλιεργούνται σκόπιμα αυταπάτες σχετικά με τον ρόλο τού κοινοβουλευτισμού, στην βάση ότι μέσω αυτού μπορεί να επέλθει ριζική αλλαγή, όπως επιχείρησε αδιέξοδα ο Αλιέντε στην Χιλή. Όπως επίσης, μια σώφρων προοπτική, οφείλει να προωθεί τόσο ενδιάμεσους τακτικούς στόχους, όσο και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς, συνδέοντας αυτές τις προσπάθειες λειτουργικά μεταξύ τους.

 

Συνεχίζεται...