ΚΡΑΝΙΟΤΟΠΙΑ ΒΑΒΥΛΩΝΙΕΝΣΙΣ - ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΑΠΟ ΤΟ NEW SPEAK - ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

 

1. Η ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

  Πέρα από την τραγικότητα και την ειρωνεία, που χαρακτηρίζουν την ιστορία, αισθάνομαι ότι αυτή μάς κλείνει το μάτι με μια απαλή πρόσκληση να διακρίνουμε κάτι καθοριστικό ανάμεσα στα συμφραζόμενά της. Το εκκρεμές των ατομικών και συλλογικών μας μεταπτώσεων, μεταξύ φόβου, άγχους, αβεβαιότητας, απογοήτευσης και άκρας ελπίδας, λελογισμένης αισιοδοξίας και αναμονής για κάποια ξαφνική εκτίναξη έξω από τα δεσμά τής μιζέριας προς αυτό που ποθούμε και ονειρευόμαστε, χρονομετρεί την βαθύτερη επιδίωξή της. Είναι αναμφίβολα σκληρή, αλλά και ταυτοχρόνως παμπόνηρη προς όφελος μας. Απλώνεται μέσα στην σάρκα, στην ψυχή και στο πνεύμα μας, ως εκείνο το στοιχείο, που όσο κι αν προσπαθούμε να παρακάμπτουμε, αυτό πάντοτε επιστρέφει. Ο σφυγμός της φαίνεται να σφίγγει, ενώ είναι αυτό που μάς επιτρέπει να συμμετέχουμε στην ζωή. Φαίνεται αυτός να έχει καταγραφεί σε κάποιο βιβλίο. Όμως αυτό δεν ισχύει. Στο παρελθόν κάποιοι φρόντισαν να καταστρέψουν αρκετά ανεπιθύμητα βιβλία ολοσχερώς, ώστε να καταστεί απρόσιτο το περιεχόμενό τους. Όμως, το σενάριο τής ιστορίας εκτυπώνεται ξανά και ξανά με προέλευση κάποιο αρχείο, που διαφυλάσσεται σε κάποιο νέφος, που δεν είναι δυνατόν καμία οδός φαυλότητας να προσεγγίσει. Η Ιστορία είναι η ακριβή και υπεραγαπημένη θυγατέρα τής Δημιουργίας. Αυτή φρόντισε να είναι ιδιαίτερα σπάταλη για να προικίσει την κόρη της. Δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε κάθε φάση επάνω στον πλανήτη, ενώ στον εγκέφαλο τού κάθε ανθρώπου λειτουργούν τρισεκατομμύρια συνάψεις. Αυτός ο δημιουργικός ορυμαγδός αποτελεί πρόκληση, αλλά και πρόσκληση ταυτοχρόνως. Κάποιοι τον θεωρούν αποτέλεσμα ζυμώσεων τού τυχαίου, ενώ άλλοι εμμένουν, ότι αποτελεί καπρίτσιο ενός κατώτερου θεού, που αρέσκεται να τυραννάει τα πλάσματά του και να τα εγκλωβίζει σε σύγχυση, εξασφαλίζοντας το απατηλό προνόμιο διαφυγής από τον φαύλο κύκλο αποκλειστικά σε κάποιους “ανώτερους”, που επιλέγουν να υποδουλώνονται εκούσια σε αυτόν. Η Συνείδηση όμως θέλει, η τελειότητα να διέπει τον διαμερισμό και την διάχυσή της στα όντα, σε μια πορεία επιστροφής στην Πηγή. Ο μύθος διδάσκει, ότι στην Ιθάκη έφθασε μόνον ένας, ο Οδυσσέας. Αυτός όμως δεν είναι ένας, αλλά είναι πάρα πολλοί, είναι η αφυπνισμένη ανθρωπότητα. Και όταν ο Ηράκλειτος διακήρυξε, «εἷς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι», δεν αναφερόταν μόνον την αξία τού ενός αρίστου, αλλά την χιονοστιβάδα που επενεργεί ο σπόρος τής αφυπνίσεως. Η Δημιουργία ξοδεύει για να εισπράξει πολλαπλάσια και η Ιστορία γνωρίζει πολύ καλά την αποστολή της.

  Στο προηγούμενο, δεύτερο μέρος έγινε αναφορά στην πορεία εξουθένωσης τού περιεχόμενου των ιδεολογιών και των στόχων που έθεσαν οι κυρίαρχες πολιτικές κατευθύνσεις, που είχαν προηγηθεί, από τις εκάστοτε ρεφορμιστικές εκδοχές τους στην συνέχεια. Η προηγούμενη πουριτανή εκδοσή τους αντικαταστάθηκε από μια τραγελαφική μετατροπή τους, που τις οδήγησε να μοιάζουν μεταξύ τους σαν σταγόνες νερού. Τόσο η “δεξιά”, όσο και η “αριστερά” κατάντησαν να λιμνάζουν στα απόνερα μιας woke κουλτούρας. Μητσοτάκης, πασόκ, Κασελάκης και το λοιπό συνονθύλευμα των πολιτικών κλόουν εν Ελλάδι, οδήγησαν ως αχθοφόροι τής “φωτισμένης εσπερίας” στην πλήρη απόρριψη εκείνων των αξιών, που μόνον κατ' όνομα και κατ' ευφημισμόν προωθούσαν και υπερασπιζόντουσαν οι συντηρητικοί τους προκάτοχοι. Αυτά τα δεδομένα είναι γνωστά σε όλους και δεν θα χρειαζόταν η δαπάνη διαδικτυακής μελάνης για να παραβιασθούν εκ νέου ανοικτές θύρες, άσχετα τού τρόπου, που η παραταξιακή ένταξη καθενός αρέσκεται να δικαιώνει εμμονικά. Τα όσα έχουν παρατεθεί στο δεύτερο μέρος, αποσκοπούσαν εν τέλει να θέσουν επί τάπητος με στήριξη τις σύγχρονες επιγνώσεις τις νευροφυσιολογίας, όσο αφορά τον καθορισμό τού πολιτικού και κοινωνικού γίγνεσθαι των αντίστοιχων δεδομένων, την διαπίστωση,, ότι η μετάλλαξη των συντηρητικών ιδεολογιών και πολιτικών κατευθύνσεων από τον ρεφορμιστικό συρφετό τής Σχολής τής Φρανκφούρτης, τούς καθηγητάδες τύπου Κάρλ Πόππερ και των τζόβενων που αυτοί προήγαν, όπως ο Τζορτζ Σόρος και των ρεφορμιστών τής ανώτατης εξουσιαστικής διαχείρισης από την Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, δεν εξουθένωσε κάτι που πιο πριν ήταν θεμιτό, ή χρήσιμο για το κοινωνικό σύνολο. Οι συντηρητικές ιδεοληψίες, σαν προκάτοχοι των ρεφορμιστικών, ήταν και αυτές αποτέλεσμα λοβοτομής και προήχθησαν από τα ίδια κυκλώματα που καθορίζουν εδώ και πολλούς αιώνες αυτήν την διαδικασία. Στην ουσία πρόκειται για την μετάβαση ενός γενικού σχεδίου στην επόμενη φάση. Οπότε αυτοί που υπερασπίζονται με νοσταλγία τον πάλαι ποτέ συντηρητισμό, είναι συνταξιδιώτες μέσα στην ίδια μαούνα, με αυτούς που διαχειρίζονται τα σημερινά αδιέξοδα πλήρους διάλυσης των θεσμών, ως δήθεν “προοδευτικοί”. Το συνολικό σχέδιο προέβλεπε την επιβολή σαθρών θεσμών αρχικά, ώστε το μόνιμο διευθυντικό κατεστημένο να επιβάλλει την κατάργησή τους μετά, με την επιβολή τού ολοκληρωτικού χάους. Η διαπίστωση τού Καρλ Μαρξ στην “18η Μπρυμαίρ τού Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, ότι “η ιστορία αρχικά εκδηλώνεται ως δράμα και στην συνέχεια ως φάρσα”, σε όλο της το μεγαλείο. Με την διαφορά, ότι και οι δικοί του θιασώτες εκπλήρωσαν ακριβώς τον ίδιο κανόνα. 

    Ο Φρόιντ είχε ισχυριστεί και προφανώς δεν είχε άδικο σχετικά, ότι όλα τα ένστικτα συνοψίζονται σε ένα, που είναι το βασικότερο όλων. Το ένστικτο τής αυτοσυντηρήσεως διέπει την βάση των στοιχειωδών επιλογών των ανθρώπων, όπως αυτό μεταφράζεται κάθε φορά στην συνειδητή σφαίρα. Λαμβανομένων υπ' όψει των ζοφερών απειλών, τις οποίες υφίσταται από τον ψυχρό πόλεμο και εντεύθεν η ανθρωπότητα, μέσα από την οπτική τού αυξανόμενου ρόλου τής πολεμικής βιομηχανίας στην συνολική αναπαραγωγή τού συστήματος από στρατηγικής σκοπιάς, αλλά και τής εμμονής, που χαρακτηρίζει συγκεκριμένα συγκροτήματα, τα οποία εμφορούμενα από άκρατο τυχοδιωκτισμό επιδιώκουν την άνευ όρων όξυνση των υφιστάμενων συγκρούσεων, προκύπτει, ότι το ένστικτο τής αυτοσυντήρησης μεταβαίνει σε υψηλό βαθμό ετοιμότητος, σε όσους κρίνουν, οι αισθάνονται ότι απειλούνται. Ο μέσος πολίτης αισθάνεται συνήθως όμως, ότι είναι εγκλωβισμένος εντός των ορίων που επιβάλλει το κατεστημένο, με αποτέλεσμα να μην διαβλέπει περιθώρια στην ανάπτυξη συγκεκριμένων, δομημένων και μακροπρόθεσμων αντιδράσεων, για την αποτροπή αυτών των κινδύνων. Η διαμαρτυρία, την οποία μπορεί αυτός να ορθώσει, επικαλύπτεται βάναυσα από την προπαγάνδα των συστημικών μαζικών μέσων, ενώ οι πρακτικές δυνατότητες που τού παρέχονται μέσα σε ένα ασφυκτικά άμεσα και έμμεσα ελεγχόμενο πολιτικό καθεστώς, μοιάζουν να είναι τελείως ανεπαρκείς, ή και ελάχιστες, οπότε η δαπάνη ενέργειας προς αυτήν την κατεύθυνση αξιολογείται κατά κανόνα ως χαμένος κόπος, που σαν αποτέλεσμα μπορεί να έχει ίσως μόνον την χειροτέρευση τής δυσχερούς θέσεώς του. Πλην όμως, οι υφιστάμενες ζοφερές απειλές, δεν κατευθύνονται μόνον εναντίον αυτών, που αισθάνονται ότι είναι περιθωριοποιημένοι, αλλά επεκτείνονται και σε πρόσωπα και ομάδες, τα οποία είναι σε θέση να διαθέτουν ισχύ και επιρροή. Γι αυτό το σύνολο θιγομένων, που η προέλευσή τους, ο ρόλος που επιτελούν, η γεωγραφική τους κατανομή, ο ιδεολογικός τους προσανατολισμός κλπ. μπορεί να είναι ποικιλότροπος, χαρακτηρίζεται από ένα κοινό χαρακτηριστικό που τούς συνδέει, πέραν ότι διαθέτουν κάποιες μη αμελητέες δυνατότητες να αντιδράσουν ενάντια στις υφιστάμενες απειλές. Γι όλους αυτούς ισχύει, ότι το διακύβευμα που τους χαρακτηρίζει, δεν είναι διόλου μικρό, ενώ είναι γραπωμένοι σε αυτό. Πρόκειται είτε για προνόμια, κοινωνικό κύρος, συσσωρευμένο εισόδημα, περιουσιακά στοιχεία και κερδοφορία, που έχουν αποκτήσει συχνά μέσα από πορεία εντατικών παρεμβάσεων περισσότερων γενεών με θεμιτούς, ή και αθέμιτους τρόπους. Από την άλλη, πρόκειται για συνασπισμένες ομάδες και πρόσωπα, τα οποία φρονούν ότι είναι φορείς μη άμεσα υλικών, αλλά πνευματικών, εθνικών, ή άλλου είδους αξιών, στις οποίες αποδίδουν ιδιαίτερη αξία και είναι προσκολλημένοι σε αυτές. Η μακροχρόνια οργανωτική τους συγκρότηση τούς προσδίδει αξιόλογη υποδομή, διασυνδέσεις και τεχνογνωσία σε κάποιους χρήσιμους τομείς, που διατίθενται να θέσουν σε δράση. Επί πλέον υπάρχει και ένα τρίτο είδος ομάδων, που συνδέονται μέσω τού ασυνείδητου και τής κυτταρικής μνήμης, βάσει ιστορικών καταβολών. Αυτοί εμφορούνται από την ενδόμυχη πεποίθηση, ότι καλούνται να διαφυλάξουν διαχρονικά κάποια υψηλής σημασίας ζητήματα, τα οποία υπόκεινται επίσης σε διαχρονική αμφισβήτηση. Αυτά τα τρία είδη κοινωνικού δυναμικού, δεν διαχωρίζονται πάντοτε με αυστηρό τρόπο μεταξύ τους, δεδομένου ότι μπορεί κάλλιστα να εμπίπτουν σε περισσότερες από μια κατηγορίες και είναι επόμενο να επιδιώξουν να εκφραστούν πολιτικά, αμέσως ή εμμέσως, αυτόνομα, ή σε πλαίσια συμπράξεων και συμμαχιών. 

  Αξίζει να αναφερθεί, ότι από την σκοπιά των εξελίξεων, που τίθενται σε κίνηση μετά από την ενεργοποίηση τού ενστίκτου αυτοσυντήρησης, όπως αυτό εκλογικεύεται στην πορεία διαμορφώνοντας συγκεκριμένες επιλογές στην σφαίρα τής πολιτικής, δίπλα στις δυνάμεις που απαριθμούνται προηγουμένως, υπάρχουν επί πλέον μια σειρά δυνάμεις, που είναι επαμφοτερίζουσες. Αυτές, ενώ διέπονται και οι ίδιες από διαθέσεις αρπακτικού, συχνά περιέρχονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Ενώ συντάσσονται γενικά λόγω φύσεως και ιστορικής πορείας με τα πεπραγμένα των πάγιων επιθετιστών, που προγραμματίζουν αρμαγεδωνικού τύπου επιβουλές, κάποτε καθίστανται και ίδιες θήραμα αυτών των επιβουλών. Σε κάποιες περιπτώσεις τότε, υποχρεώνονται εκ των πραγμάτων να συμπράξουν με τις δυνάμεις, που επιδιώκουν την επιβίωσή τους αντιστρατευόμενες στις ζοφερές επιλογές των αρμαγεδωνιστών επί συστηματικής βάσεως. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Τουρκία, η οποία παρά την μόνιμα επιθετική τάση που την χαρακτηρίζει, υφίσταται στην διάρκεια των τελευταίων 150 ετών μόνιμη συρρίκνωση, την οποία προσπαθεί να αντιστρέψει μέσω απροκάλυπτου επεκτατισμού. Γενικά ισχύει στην πολιτική, ότι δεν επικρατούν καταστάσεις μαύρου και άσπρου. Η στήριξη στην λογική τής δύναμης, ακόμη και όταν αυτή στηρίζεται στην διαπίστωση, ότι η τήρηση αρχών είναι αυτό που σηματοδοτεί την αποτελεσματική μακροπρόθεσμη επιβίωση, δεν παύει να συνοδεύεται από συμβιβασμούς και σκοπιμότητες, οι οποίες συχνά δεν είναι καθαρές και λόγω πίεσης των συνθηκών κρίνεται, ότι η ίδια η ανάγκη επιβίωσης επιβάλλει ενδιάμεσες επιλογές καιροσκοπικού χαρακτήρα μακράν τής χρηστής δεοντολογίας. Η συναισθηματική ταύτιση κατ' αποκοπήν με εκείνες τής δυνάμεις, που διεξάγουν ένα τιτάνιο αγώνα επιβίωσης ενάντια στον αρμαγεδωνισμό επί υγιούς βάσεως, συχνά οδηγεί σε εξωπραγματικές εξιδανικεύσεις κάθε πρακτικής που αυτές επιλέγουν, παραβλέποντας τον χαρακτήρα κάποιων συγκεκριμένων ενδιάμεσων επιλογών τους, που παραβιάζουν σκόπιμα τούς κανόνες τού ήθους και τού ανθρωπισμού στον χειρισμό καταστάσεων, με γνώμονα την αναπόφευκτη εξυπηρέτηση στόχων, που θεωρούνται υπερκείμενοι, είναι καθοριστικά ζωτικής σημασίας και διέπονται από ευγενικές και καθόλα θεμιτές προαιρέσεις.  

   Αυτές οι ομοταξίες δυνάμεων συνθέτουν εν πολλοίς την Συμμαχία Αντιδυνάμεων, που αντιμάχονται την καμπάλ και την επιβολή τού αρμεγεδώνα. Το διακύβευμα στην προκειμένη περίπτωση δεν απλά τεράστιο, αλλά αφορά την εν τέλει επιβίωση καθ' εαυτήν. Δεν περιορίζεται στις συνθήκες, που θα κληθεί πας έκαστος να επιβιώσει, ως ελεύθερος, σκλάβος, μίνι υποτακτικός, ή επιτελάρχης μαστιγωτής των εξανδραποδιζόμενων, αλλά το εάν τελικά ο καθείς θα επιβιώσει, ή θα αποδημήσει δια τόπον χλοερόν, ή δια τόπον όπου βράζουν τα γοερά καζάνια τής μετά την αποδημία νουθεσίας. Κάποιοι κατανόησαν εγκαίρως αυτές τις απειλές και φρόντισαν να προετοιμαστούν και να εξοπλιστούν κατάλληλα, ώστε να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις υφιστάμενες και μελλοντικές απειλές αποτελεσματικά. Σε αυτές τις δυνάμεις και τις αντίστοιχες ζυμώσεις έχω κάνει αναφορά, περισσότερο ή λιγότερο εκτενή, μέσα από την δική μου σκοπιά, σε προηγούμενα κείμενα. Βάσει των συμπερασμάτων, που επιδιώκω να εξαχθούν εδώ, επιγραμματικά αναφέρω, ότι σε αυτές τις δυνάμεις πρωτοστατούν οι Ρώσοι, που συνασπίζονται γύρω από παρελθόντα και σύγχρονο Τσαρισμό, οι έντιμοι Ιρλανδοί των ΗΠΑ και κάποιοι μονοθεϊστές Εβραίοι, που δεν αλώθηκαν στην πορεία από την λατρεία τού μολώχ και που συνασπίζονται μαζί με άλλους γύρω από τον πυρήνα που προΐσταται ο Πρόεδρος Τραμπ καθώς και δυνάμεις μέσα στο Ιράν που δεν ταυτίζονται με την θεοκρατία που νέμεται τμήμα τής εξουσίας εκεί, ενώ οι δυνάμεις που συμπράττουν στους BRICS, είτε βρίσκονται σε πορεία ωρίμανσης, είτε είναι περισσότερο ή λιγότερο επαμφοτερίζουσες. Μια αντίστοιχη πορεία ωρίμανσης διέρχονται πλέον κάποιες λίγες χώρες τής Ευρώπης, όπως η Ουγγαρία και η Σερβία, ενώ πληθώρα χωρών τής Αφρικής, που μπούχτισαν στην κυριολεξία την αποικιακή και την νεοαποικιακή καταπίεση στο παρελθόν, επιλέγουν μια καλπάζουσα δυναμική διαφοροποίηση από τούς δυτικούς δυνάστες οικοδομώντας την αυτοσυνειδησία τους. Στο μπλοκ αυτών που μάχονται για επιβίωση εντάσσονται και οι μόνιμοι "ατίθασοι" στην Ασία, όπως οι Συρία, οι Παλαιστίνιοι και η Βόρεια Κορέα. Γενικά διαγράφεται η ισχυρότατη τάση προς μια γεωπολιτική αναδιάρθρωση, η οποία δεν περιορίζεται απλά στην εγκαθίδρυση μιας πολυπολικής τάξης πραγμάτων, αλλά αμφισβητεί μαζικά και πλήρως την δυτική επικυριαρχία των αρμαγεδωνιστών, οι οποίοι αρνούνται μανιωδώς να προσμετρήσουν τα καρφιά στο φέρετρό τους, στο οποίο επενδύει πλέον κάθε ρεαλιστικά διακείμενος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών. Ο Έλλην Γονότυπος συνιστά παράγοντα, που βρίσκεται σε τροχιά ανασύστασης και αναμονής, με ρόλο που τού επιμερίζεται προφανώς μελλοντικά, τόσο εκ των πραγμάτων, όσο και από κάποιους βαθιά οραματιζόμενους, που γνωρίζουν από βέσπα και αναδεύουν την γεωπολιτική αύρα. 

  Αυτές οι ζυμώσεις, παρόλο που είναι άκρως ελπιδοφόρες για το μέλλον τού πλανήτη σε παγκόσμια κλίμακα, χαρακτηρίζονται από μια ιδιότητα, που διαχέει την όλη διαδικασία, η οποία αρμόζει να προσμετρηθεί με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να ξεπεραστούν σχετικές παρανοήσεις που μοιραία εγείρονται, αλλά και για να αξιοποιηθούν εύστοχα οι δημιουργικές δυνατότητες, που προδιαγράφεται ότι θα προκύψουν. Η ανατροπή των αρμαγεδωνιστών, όσο καίριας σημασίας κι αν είναι για την επιβίωση τής ανθρωπότητος, δεν μπορεί να ταυτίζεται με την εν τέλει απελευθέρωσή της. Η ελευθερία είναι αρχή, η οποία ξεπερνάει τα όρια τού ενστίκτου τής επιβιώσεως και εδράζεται σε ανώτερη σφαίρα ιδεών και αξιών.

  Όπως αναπτύχθηκε στο πρώτο μέρος τής σειράς αυτών των αναρτήσεων με την αναφορά στο έργο τού Oswald Spengler „Η Πτώση τού Δυτικού Πολιτισμού”, το οποίον κατά την εκτίμησή μου πρόσφερε την πεμπτουσία τής στρατηγικής για την ανατροπή της δυτικής επικυριαρχίας, αυτή εστιάστηκε στη αναγκαιότητα παρέμβασης τού Καισαρισμού. Αυτός ο βαθιά προικισμένος διανοητής, έχοντας εντρίψει επί μακρόν στα μαθηματικά και την φυσική και έχοντας διεισδύσει στην ουσία τής κλασσικής αρχαιογνωσίας, των πολιτισμών τής Ασίας και των φιλοσοφικών σχολών τής Ευρώπης, είχε διαπιστώσει σε περισσότερα έργα, όπως στo “Jahre der Entscheidung“ (“Κρίσιμα Χρόνια”) και άλλα, ότι η βάση τής δυτικής επικυριαρχίας ήταν ο κοινοβουλευτισμός αγγλοσαξονικής κοπής. Η κριτική του σε αυτόν, ως καλυμμένη επικυριαρχία των ισχυρών με μανδύα “ελευθερίας”, οδήγησε να σταμπαριστεί ως αντιδημοκράτης και θιασώτης αυταρχισμού. Αντίστοιχη κριτική είχε υποστεί όμως ανά τούς αιώνες και ο Μέγας Μέντωρ τού Πλάτωνος και τού Ξενοφώντος Σωκράτης. Η αποκάλυψη τού Σωκράτους και ο τρόπος που αυτός επέκρινε τον φετιχισμό απέναντι στο μηχανάκι τής πλειοψηφίας, που τεχνιέντως ταυτίστηκε από τούς θιασώτες τής τεχνικής μηχανικής με την πραγματική Δημοκρατία και την ουσιαστική ελευθερία, ενώ όπισθεν αυτού τού συστήματος οργίαζε το Μαντείο των Δελφών, σε αγαστή σύμπραξη με τα κρόνια, χθόνια ιερατεία, οδήγησε στην θανάτωσή του. Δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι η συνολική Φιλοσοφία τού Πλάτωνος δέχθηκε καταιγισμό απαξίωσης, τόσο από την Σχολή τής Φρανκφούρτης, όσο και από τον Karl Popper. Το μισό βιβλίο του, με τίτλο “Η Ανοικτή Κοινωνία και οι Εχθροί της” πασχίζει να ανατρέψει τον Πλατωνικό “Εσσεντιαλισμό” (Θεωρία τής Ουσίας) προς όφελος τού Νομιναλισμού. Αλλά αυτοί δεν είναι και οι μόνοι, που είχαν βαλθεί με έμφαση να ανατρέψουν τον Πλατωνισμό. Άλλοι, δήθεν “ελληνολάτρες” είχαν επιχειρήσει να εγκαταστήσουν τον άκρατο αμοραλισμό στην Ευρώπη, πριν από αυτούς, όπως ο Friedrich Nitzche, με κύρια αιχμή το βιβλίο του „Jenseits von Gut und Böse, Eine Genealogie der Moral“ („Πέραν τού Καλού και τού Κακού - Μια Γενεαλογία τής ηθικής”) τροφοδοτώντας με δήθεν επιχειρήματα όλον τον οχετό τής “φιλοσοφικής αποδόμησης” στην Γαλλία, με πρωταγωνιστές τους Jacques Lacan, Michel Fucault, Jacques Derida, αλλά προπάντων τον George Bataille, που στάθηκε ιδεολογικός πατέρας των προηγούμενων. Σχετικά με αυτά έγραψα πρόσφατα σε σχόλιο στο ιστολόγιο “Διόδοτος”:

 "Πάγια αρχή τής εξουσίας, που υπηρετεί τον “άρχοντα τού σκότους”, ήταν η σχετικοποίηση των Αρχών, με στόχο την πλήρη εξουδετέρωσή τους στην σφαίρα τής συνειδήσεως. Η μέθοδοι, που ακολουθήθηκαν στην πορεία τού χρόνου από τούς αχθοφόρους τής εξουσίας, η οποία πλέον έχει καταστεί φανερό, ότι έχει εωσφορικό υπόβαθρο, είναι κυρίως οι εξής.
1. Η εμφύσηση στις κοινωνίες τής νοοτροπίας τού ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ, ή “ΙΝΤΙΒΙΝΤΟΥΑΛΙΣΜΟΥ”. Αυτή η νοοτροπία βρήκε αιτία και αφορμή από την παρέμβαση των Φράγκων, όταν αυτή κατέλαβαν την Ρώμη, κατά των ένατο αιώνα, που οδήγησε στο σχίσμα τής Ανατολικής Εκκλησίας από το Ρωμαιοκαθολικό δόγμα, όπως αυτό επιβλήθηκε με την παρέμβαση των Φράγκων. Αυτή επέβαλλαν το λεγόμενο “φιλιόκβε”, το οποίον νόθευε την Αρχή τής Τριαδικότητος, μέσω τού ισχυρισμού τής εκπορεύσεως τού Υιού και τού Πνεύματος από τον Πατέρα, εγκαθιστώντας την αντίληψη περί δυαρχίας, η οποία διέπει τα γνωστικά δόγματα, τον ελευθεροτεκτονισμό και τον εωσφορισμό. Επί πλέον ανήγαν τον ψευτοπάπα, που επέβαλαν με βίαια μέσα, ως μόνον εκπρόσωπο τού Θεού επί γης, ο οποίος είναι εντεταλμένος να ερμηνεύει κατ' αποκλειστικότητα το θέλημα τού θεού (τους). Αυτή η πραξικοπηματική παρέμβαση οδήγησε στην διαμαρτύρηση των Προτεσταντών, που για να αντιμετωπίσουν την δοτή ποδηγέτηση τής παπικής δικτατορίας, πέρασαν στο άλλο άκρο, νοθεύοντας περαιτέρω την Χριστιανική Πίστη, με το δόγμα, ότι η αλήθεια τής εκκλησίας εμπεριέχεται αποκλειστικά στην Αγία Γραφή και καθίσταται ερμηνεύσιμη αποκλειστικά σε ΑΤΟΜΙΚΗ βάση από τον κάθε πιστό, παραμερίζοντας την Ιερά Παράδοση και τον ρόλο της Εκκλησίας ως Σώματος τού Χριστού. Αυτές τις διαδικασίες περιγράφει διεξοδικά ο πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Ρωμανίδης στο σημαντικότατο βιβλίο του “Ρωμανία”.
https://www.politeianet.gr/books/romanidis-s-ioannis-pournaras-romiosuni-205019

  Τις θεωρήσεις τού Μαρτίνου Λούθηρου περί ανυψώσεως τής εκάστοτε ατομικότητος σε αυτοτελή αυθεντία στην ερμηνεία περί ιερού ήρθε να τσιμεντάρει στην φιλοσοφία περίπου ένα αιώνα μετά ο Renés Descartes (Καρτέσιος) με την τις θέσεις που προώθησε στο βιβλίο “Πραγματεία περί Μεθόδου", όπου αξίωσε στο δεύτερο κεφάλαιο ότι, κάθε άνθρωπος, που έχει ξεπεράσει το στάδιο τής αγριότητος και τής βαρβαρότητος είναι σε θέση να εφαρμόζει την την σωφροσύνη. Επίσης, “Το δεδομένο ότι, για το ίδιο ζήτημα συνυπάρχουν διαφορετικές απόψεις, δεν ανάγεται στο ότι κάποιοι είναι περισσότερο σώφρονες από τούς άλλους, αλλά συμβαίνει μόνον, λόγω ότι κατευθύνουμε τις σκέψεις μας με διαφορετικό τρόπο, χωρίς να εξετάζουμε από κοινού τα ίδια καθέκαστα”. Επίσης, “για κάθε πράγμα υφίσταται μια και μόνη αλήθεια και ο καθείς που μπορεί την εντοπίζει, γνωρίζει μόνον τόσα σχετικά με αυτήν, όσα τού επιτρέπουν οι νοητικές του ικανότητες”, σε πλαίσια που το πλέον διαδεδομένο χάρισμα που δώρισε η φύση σε κάθε άνθρωπο είναι ο υγιής νους .
Αργότερο, ο Ζαν Ζακ Ρουσό πέρασε αυτές τις θεωρήσεις στην πολιτική με την ανακήρυξη τού “χειραφετημένου πολίτη”, υποβιβάζοντας την έννοια έννοια τής δημοκρατίας στο καθολικό εκλογικό δικαίωμα, τουτέστιν στο μηχανάκι τής πλειοψηφίας
2. Στην συνέχεια επικράτησαν θεωρίες, που οι κριτικοί, που εναντιώθηκαν σε αυτές, χαρακτήρισαν ως ΡΕΝΤΟΥΚΤΙΟΝΙΣΜΟ. Σύμφωνα με τον ρεντουκτιονισμό το όλον αποτελεί απλό άθροισμα των μερών του. Κατά συνέπεια η παραγωγή σκέψης αποτελεί αποτέλεσμα τής λειτουργίας τού εγκεφάλου, βάσει των βιοχημικών ζυμώσεων, που λαμβάνουν χώρα εντός του.
3. Στην διάρκεια τού περασμένου αιώνα προωθήθηκε από “φιλοσόφους” και “καθηγητάδες”, όπως ο Ludwig Wittgenstein και ο Karl Popper η θεωρία τού ΝΟΜΙΝΑΛΙΣΜΟΥ. Σύμφωνα μα αυτήν την θεωρία, υπάρχουν μόνον τα συγκεκριμένα αντικείμενα, ενώ όλες οι αφηρημένες έννοιες υπόκεινται αποκλειστικά στον υποκειμενικό τρόπο, που ο καθείς τις αντιλαμβάνεται. Βάσει αυτής τής συλλογικής δεν υφίστανται υπερκείμενες αρχές και όποιος εμμένει σε τέτοιου είδους αξίες, χαρακτηρίζεται από διάθεση ολοκληρωτισμού και τάσεις να επιβάλλεται αυταρχικά στους άλλους.
Η απόρριψη αρχών και αξιών δικαιολογεί κάθε είδους αυθαιρεσία και ανοησία. Η εξουσία μονίμως προσπαθεί να μεταδώσει αυτήν την νοοτροπία στις κοινωνίες, ώστε να μπορεί να ασχημονεί ανενόχλητη, ικανοποιώντας τον στρεβλό ψυχισμό της.

  Όπως έγραψε ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στους “¨Αδελφούς Καραμαζόφ”, “Εάν δεν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται”".  

   Η πρόγνωση τού Oswald Spengler, ότι ο Καισαρισμός πρόκειται να αποτελέσει την διέξοδο για τις δυνάμεις στην Ευρώπη, που ανθίστανται στην αγγλοσαξονική επικυριαρχία στηρίχθηκε τόσο στην διαπίστωση, ότι βάση αυτής τής κυριαρχίας ήταν ο κοινοβουλευτισμός δυτικού τύπου, καθώς και στην ιστορική εμπειρία τής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η παλαιά δημοκρατία στην Ρώμη, που ανέτρεψε ο Ιούλιος Καίσαρ, ήταν ένα σύστημα κατάφωρης νοθείας τής λαϊκής θέλησης μέσω εμπορευματοποίησης τής ψήφου μεγάλου μέρους των πολιτών, που εφάρμοζαν οι Ρωμαίοι δουλέμποροι τής Συγκλήτου. Η πλέμπα τής Ρώμης, αποτελούμενη από πληβείους, δηλαδή άτομα χωρίς ουσιαστική περιουσία και απασχόληση, από τούς οποίους προέρχεται και ο όρος “Republik“ ως ονομασία τού δημοκρατικού πολιτεύματος που καταλύθηκε, είχαν χωριστεί σε ομάδες των λεγόμενων „clienti“, δηλαδή προσκολλημένων στους „padron“, οι οποίοι εξαγόραζαν την ψήφο τους και τούς παρείχαν ποικίλες εξυπηρετήσεις. Αυτή η σχέση που είχαν αναπτύξει τα κοινωνικά ρεμάλια τής βάσης με τα πολιτικά ρεμάλια τής κορυφής, τούς εξασφάλιζε τα μέσα επιβίωσης, σε πλαίσια που η “δημοκρατία” ήταν ένα χειραγωγούμενο καθεστώς μέσω κομματοσκυλισμού. Όλο αυτό το κηφηναριό, που αγόταν και φερόταν, στήριζε μαζί με τούς παχυλά αμειβόμενους λεγεωνάριους το μιλιταριστικό καθεστώς τής Ρώμης, στο οποίον οι επιθετικοί πόλεμοι εξασφάλιζαν την καταλήστευση μεγάλων περιοχών και την προμήθεια δούλων από τούς αιχμαλώτους των πολεμικών συγκρούσεων. Τόσο το πάλαι ποτέ αγγλικό ιμπέριο, όσο και αυτό των ΗΠΑ που το διαδέχθηκε στην επιβολή παγκόσμιας κυριαρχίας, στηριζόταν σε ανάλογες διαδικασίες με αυτές τής ρωμαϊκής ξεφτίλας.

  Οι Καίσαρες που ανέτρεψαν αυτό το καθεστώς, περιόρισαν τις αυθαιρεσίες τής συγκλήτου και εφάρμοσαν πληθώρα φιλολαϊκών μέτρων, που οδήγησαν να αγαπηθούν αυτοί από την λαϊκή βάση, μέχρι τού σημείου να θεοποιηθούν. Η μελέτη οποιουδήποτε ιστορικού αναλυτή εκείνης τής εποχής, πιστοποιεί αυτήν την διαδικασία. Η “δημοκρατία” κοινοβουλευτικού τύπου που εφαρμόστηκε κατά καιρούς, εξασφάλιζε κατά κανόνα την συμμετοχή των πολιτών μόνον στα χαρτιά, ενώ ήταν εξαγορά συνειδήσεων στην πράξη, για την επιβολή άνομων στόχων, από κυκλώματα που δρούσαν απροκάλυπτα, ή καλυμμένα. Αυτές οι καταστάσεις όπως προέκυψαν, ουδόλως μειώνουν τούς αγώνες τής κοινωνικής βάσης για την απόκτηση δικαιωμάτων και περιορισμό τής αυθαιρεσίας τής απολυταρχίας κατά την διάρκεια τού ευρωπαϊκού μεσαίωνα. Η επίτευξη τού “Habeas Corpus“, δηλαδή το δικαίωμα τής αυτοδιάθεσης στην σωματική ακεραιότητα, που θεσπίστηκε στην Αγγλία το 1689 και αναγνώριζε το δίκαιον τής προσφυγής σε δικαστήρια σε περίπτωση παράνομης σύλληψης ή κράτησης σε φυλακή, αποτελεί μια σημαντικότατη κατάκτηση, που αναιρέθηκε βάναυσα στις δυτικές χώρες ακόμη και στην εποχή μας με την επιβολή των εναίσιμων δηλητηρίων. Ούτε και ο χαρακτήρας τής εγκαθίδρυσης των νοθευμένων “δημοκρατικών” καθεστώτων μετά την κατάλυση τής φεουδαρχίας, μπορεί να δικαιολογήσει το απάνθρωπο και αυθαίρετο καθεστώς δουλοπαροικίας, που εφάρμοζε αυτή. Στην ουσία όμως, το κίνημα ενάντια στην απολυταρχία, που πατρονάρησαν χειραγωγώντας τις κοινωνικές επαναστάσεις οι τεκτονικές στοές, δεν στόχευε σε πραγματική χειραφέτηση και απελευθέρωση των κοινωνιών. Πέραν ότι αμφισβητήθηκαν και ανατράπηκαν αποκλειστικά οι βασιλικοί οίκοι, που δεν έλεγχε ο ελευθεροτεκτονισμός, τα καθεστώτα που προέκυψαν από επαναστατικές ανατροπές, αντικατέστησαν την απολυταρχία, από την δυσδιάκριτη επικυριαρχία των στοών. Περί αυτού υφίσταται πλουσιότατη ιστορική τεκμηρίωση από σοβαρά πονήματα τής συνωμοσιολογίας, όπως αυτό τής Nesta Webster με τίτλο “Παγκόσμια Επανάσταση” (Εκδόσεις ΣΤΕΡΕΩΜΑ). Χαρακτηριστικά, το κύκλωμα που δολοφόνησε τον πρόεδρο των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν μετά τον πόλεμο Βορείων και Νοτίων, αποσκοπούσε στην μετατροπή των σκλάβων, που δούλευαν στις φυτείες τού Νότου σε φτηνά εργατικά χέρια για την γοργή βιομηχανική ανάπτυξη τού Βορρά, στην βάση τής διατήρησης σκληρών φυλετικών διακρίσεων. Η ρυπαρότητα των “δημοκρατικών” καθεστώτων δεν περιορίζεται μόνον στο πετσόκομμα μιας μακράς σειράς υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων, που κρίθηκαν ανεπιθύμητοι από τα “δημοκρατικά” παρασκήνια (Καποδίστριας, Ίων Δραγούμης, Μεταξάς, Παναγούλης, αδελφοί Κένεντυ, Όλοφ Πάλμε, Άλντο Μόρο κλπ.) αλλά επεκτείνεται στην κατάφωρη νοθεία τής λαϊκής θέλησης, στην βάναυση χειραγώγηση των πολιτικών φρονημάτων, στην εξαγορά συνειδήσεων, στην απροσμέτρητη διαφθορά, στο ξεπούλημα των εθνικών συμφερόντων σε οικονομικά κέντρα, στον παραγκωνισμό των ικανών μέσω κομματικών πελατειακών σχέσεων, στην σύμφυση τής πολιτικής με το έγκλημα, στην σκόπιμη υπερχρέωση των κρατών σε λίγα χρηματιστικά κέντρα, στην μόνιμη επιβολή πολέμων των ισχυρών σε βάρος αδυνάτων και πλείστα άλλα, για να μην αναφερθούμε στο “δημοκρατικό” κοινοβουλευτικό καθεστώς τού σιωνιστικού μορφώματος. Πλην όμως η επίφαση δημοκρατίας, που χαρακτηρίζει τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα, ουδόλως δικαιολογεί την κατάλυσή τους από φασιστικά χτικιά, τούς δικτατορίσκους, που επιβάλλουν σε εξαρτημένες χώρες τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα ισχυρών κρατών εξασκώντας ηγεμονία, ή τις κομμουνιστικές κλίκες, που μακράν απέχουν από να εκφράζουν την λαϊκή θέληση.

  Τον όρο “Καισαρισμός” εισάγει ο Spengler στις τελευταίες σελίδες τού βιβλίου του, χωρίς να τον αναλύει περαιτέρω. Αυτή είναι έκτοτε και η μοναδική αναφορά σε αυτόν τον όρο, εξ όσων γνωρίζω. Η αξία που τού αποδίδω επιλέγεται λόγω των ιστορικών συνεπειών, που θεωρώ ότι είχε αυτή η διατύπωση, στην κυοφορία τού Βλαδίμηρου Πούτιν από ένα μυστικό κέντρο εξουσίας στην Ρωσία, στο οποίον βασικό ρόλο επιτέλεσαν ο Ιωσήφ Στάλιν, οι μυστικές υπηρεσίες ως διάδοχοι τής τσαρικής αστυνομίας “Οχράνα” και κύκλοι ορθοδόξων ζηλωτών ιερέων και μοναχών τής Ρωσικής εκκλησίας. Εκτενή αναφορά έχω κάνει σε αυτό το ζήτημα στο βιβλίο “Το Ξεχαρβάλωμα των Συμπράγκαλων τής Δυτικής Κυριαρχίας”, καταθέτοντας μια σειρά αξιόλογες ενδείξεις, οι οποίες όμως δεν αποτελούν απτές αποδείξεις, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να υπεισέλθει κάποιος με αυστηρά συγκεκριμένο τρόπο σε διαδικασίας που έλαβαν χώρε με συγκαλυμμένο τρόπο μακράν τής δημοσιότητος. Εξ άλλου αυτή είναι είναι και η πάγια πρόκληση κάθε συγγραφής συνωμοσιολογικού περιεχομένου. Η αποκάλυψη δηλαδή διαδικασιών που εξυφάνθηκαν εν κρυπτώ, χωρίς να μπορεί αυτός που την κάνει, να εισέλθει ο ίδιος στα άδυτα των χώρων όπου προωθούνται αυτές και χωρίς να διαθέτει άμεση μαρτυρία σχετικά από ανθρώπους που συμμετείχαν σε αυτές, καθότι στην αντίθετη περίπτωση πρόκειται για έκθεση πεπραγμένων. (Το βιβλίο αυτό μπορεί να κατέβει ατελώς στο διαδίκτυο από τα gaggets τού ιστολογίου Διόδοτος).

  Μια προσπάθεια ανάλυσης τού όρου που έκανε ο Σπένγκλερ δεν έχει νόημα στα πλαίσια αυτής τής αναφοράς, αφ' ενός λόγω χώρου, αλλά και διότι αυτή εστιάζεται σε κάποια άλλα συμπεράσματα, που θα εξαχθούν από αυτήν την προβληματική. Επίσης μια εκτενής αναφορά στην δράση τού Ιουλίου Καίσαρος και των διαδόχων του Καισάρων δεν θα εξυπηρετούσε προς στιγμήν κάποια σκοπιμότητα, διότι οι συνθήκες τής εποχής και ο γεωγραφικός χώρος που αυτοί έδρασαν είναι πολύ διαφορετικές σε σύγκριση με τα δεδομένα τής σύγχρονης Ρωσίας. Όμως είναι αναγκαίο να γίνει μνεία σε εκείνα τα πολύ βασικά χαρακτηριστικά, που εκτιμώ ότι οδήγησαν τον Σπένγλερ να εισάγει αυτόν τον όρο. Αξίζει να αναφερθεί σχετικά, ότι στην διάρκεια τής σύγχρονης ιστορίας επιβλήθηκαν αυταρχικά καθεστώτα, όπως ο φασισμός στην Ιταλία και στην Γερμανία, που έχαιραν πολύ μεγαλύτερης λαϊκής αποδοχής σε σύγκριση με αρκετά κοινοβουλευτικά καθεστώτα, τα οποία εγγυήθηκαν το καθολικό εκλογικό δικαίωμα και τις πολιτικές ελευθερίες επί χάρτου. Αυτά τα καθεστώτα παρέσυραν μεγάλο μέρος τής κοινωνίας στον κατήφορο τής καταστροφικής τους πολιτικής, στον οποίο αυτό συνέπραξε, όχι μόνον με συναίνεση, αλλά και ακραίο φανατισμό. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να είναι ούτε η μεγάλη κοινωνική αποδοχή, ούτε η αύξηση των κοινωνικών παροχών και τού εισοδήματος, ούτε η υπεράσπιση τής αξίας τής οικογένειας, ούτε η εμμονή σε κάποιες αξίες τού έθνους, εκείνα τα χαρακτηριστικά, που διέπουν την ειδοποιό διαφορά τού Καισαρισμού, έναντι άλλων καθεστώτων που περιόρισαν τις δημοκρατικές διαδικασίες, παρόλο που αυτά όλα αποτελούν στοιχεία τής δράσης του. Θεωρώ, ότι η επιλογή τού όρου αναφέρεται σε δυο δεδομένα: Το ένα είναι η τεράστια αίγλη, που εξασκεί στο σύνολο τής οικουμένης ένας ξεχωριστά προικισμένος και φωτισμένος ηγέτης. Το δεύτερο είναι η ανυποχώρητη αποφασιστικότητά του, να προάγει δραστικά το κοινό καλό, εκκαθαρίζοντας αποτελεσματικά εκείνες τις δυνάμεις, που το επιβουλεύονται και το υποθάλπτουν.

  Μέσα από αυτήν την οπτική, το φαινόμενο τού Καισαρισμού δεν αποδίδεται μόνον στον Πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν, αλλά και στον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Και αυτός χαίρει μιας τεράστιας παγκόσμιας ακτινοβολίας, ως πολύ δυναμικός ηγέτης, που προωθεί ένα σπουδαίο και ισχυρό όραμα με αποτελεσματικό τρόπο. Τα χαρακτηριστικά αυτού οράματος του είναι όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως. Πλήρης κατάλυση τού προηγούμενου διεφθαρμένου καθεστώτος, στράγγισμα τού βούρκου, ανάδειξη τού έθνους σε θεμιτή και υπερήφανη βάση με το „make America great again“, προάσπιση των κοινωνικών αξιών και τού θεσμού τής οικογένειας ενάντια στην woke αποσύνθεση, διάχυση εισοδήματος στα ασθενή στρώματα, προάσπιση τής εθνοτικής σύνθεσης τής χώρας από σκόπιμη αθρόα εισροή παρανόμων μεταναστών, φιλειρηνική πολιτική, σεβασμός τής εθνικής υπόστασης όλων των άλλων κρατών.

 

 

  Στην περίπτωση τού Προέδρου Πούτιν επιθυμώ να αναφέρω εκ νέου κάποιες ομοιότητες με τον Ιούλιο Καίσαρα. Πρώτα απ' όλα διακρίνω μια εκπληκτική φυσιογνωμική ομοιότητα. Επί πλέον ο Πρόεδρος Πούτιν σπούδασε νομικά, ενώ ο Ιούλιος Καίσαρ θέσπισε σημαντικό δίκαιο, μέσω μιας μεταρρύθμισης, που αναδιάταξε την περιώνυμη Ρωμαϊκή νομοθεσία. Τόσο ο Καίσαρ, όσο και ο Βλαδίμηρος Πούτιν διεξήγαν σημαντικούς πολέμους, παραμένοντας όμως στο βάθος βαθύτατα φιλειρηνικές ιδιοσυγκρασίες. Και οι δυο επέδειξαν αποφασιστική εμμονή σε συμβιβαστικότητα, ώστε να αποφευχθούν, ή να περιοριστούν αιματηρές συγκρούσεις. Η περιώνυμη διατράνωση τού Ιουλίου Καίσαρος “VEDI VIDI VICI“, „ήλθον είδον ενίκησα”, που αναφέρεται στην κατίσχυση έναντι τού Πομπήιου και των λεγεώνων του στα πλαίσια μιας εμφύλιας σύγκρουσης, ματαιώνοντας με ένα τέχνασμα να δοθεί μια αιματηρή μάχη, είναι χαρακτηριστική. Η πρακτική, που ακολουθήθηκε στον πόλεμο στην Συρία, να προσφέρετε πλήρης αμνηστία σε όσους αντικαθεστωτικούς κατέθεταν τα όπλα, ασχέτως των εγκλημάτων που αυτοί είχαν διαπράξει, μέσω τής εγκαθίδρυσης των “Reconcilation Centers“ (κέντρα συμφιλίωσης) συνέβαλε να ματαιωθεί μεγάλο μέρος των συγκρούσεων. Η ίδια διάθεση χαρακτήριζε όλη την τάση εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων από την πλευρά τής Ρωσίας στο Ουκρανικό ζήτημα, που μόνιμα απέρριπταν οι δυτικοί.

  Καθίσταται δηλαδή κατανοητό, ότι οι ισχυρές προσωπικότητες των Βλαδίμηρου Πούτιν και Ντόναλντ Τραμπ, που προΐστανται των παγκόσμιων δυνάμεων στον αγώνα για την ανατροπή τής καμπάλ και την εξουδετέρωση τού εωσφορισμού, προσδίδουν σε αυτόν τον αγώνα τα χαρακτηριστικά τού Καισαρισμού, όπως με άκρα διορατικότητα, αλλά και σύνεση στρατηγικής, προέβλεψε ο Oswald Spengler. Πλην όμως αυτή η ιδιότητα, πέραν τής σωτήριας προσφοράς της προς την ανθρωπότητα, δεν παύει να έχει συνέπειες για το μετέπειτα, που αρμόζει να σταθμιστούν εγκαίρως, ώστε να συγκροτηθούν σκέψεις και προβληματισμοί σε σοβαρή βάση για την μελλομτική πορεία. Διότι, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, η ανατροπή τής καμπάλ, ενώ είναι ζωτικής σημασίας για την επιβίωση τής ανθρωπότητος, δεν συνεπάγεται αυτομάτως την πλήρη απελευθέρωσή της. 

  Ο Καισαρισμός αποτελεί μια σύμπραξη δυνάμεων, οι οποίες διαθέτουν την αναγκαία οργανωτική βάση, την τεχνογνωσία, τούς μηχανισμούς, και τα απαραίτητα υλικά μέσα, ώστε να προωθήσουν την εξουδετέρωση τής καμπάλ. Εκ των πραγμάτων αυτές οι δυνάμεις δεν μπορεί παρά να ανήκουν σε υψηλά κλιμάκια τής εξουσίας, τα οποία όμως αναμφιβόλως δεν ελέγχονται από το πάγιο εξουσιαστικό συγκρότημα τής δύσεως, που εξάσκησε παγκόσμια κυριαρχία και τα οποία αντιτέθηκαν σθεναρά στις κύριες επιλογές του, που είχαν ως αιχμή την παγκοσμιοποίηση. Αυτές οι δυνάμεις, από την φύση που διέπει η δομική τους συγκρότηση, δεν ήσαν σε θέση και ως εκ τούτου δεν επιχείρησαν, να κινητοποιήσουν την κοινωνική βάση εκτός των κρατικών δομών. Απευθύνθηκαν σε αυτήν με πλήθος αφυπνιστικών μηνυμάτων, πλην όμως την κάλεσαν να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με συναίνεση και ενδιαφέρον, χωρίς όμως την άμεση δραστηριοποίησή της βάσει κάποιου σχετικού σχεδιασμού. Το “enjoy the show“, το “όπου να είναι καταφθάνει η εκδήλωση τής μεγάλης παρέμβασης με τις δέκα ημέρες τού σκότους” και το “υπάρχουν πολλά που γίνονται, χωρίς να φαίνονται στην επιφάνεια”, ήσαν σλόγκαν και παραινέσεις που επαναλήφθηκαν κατά κόρον, θέτοντας το κοινωνικό σώμα σε στάση αναμονής. Συχνά δόθηκαν κατ' επανάληψη τέρμινα για την μεγάλη απότομη ανατροπή, που όμως ουδέποτε έγινε κάτι θεαματικό, στα πλαίσια μιας διαδικασίας, η οποία μπορεί να είναι μεν αποδεκτή, δεδομένου ότι θα ήταν αφελές από την πλευρά τής Συμμαχίας των Αντιδυνάμεων να αποκαλύψουν το πραγματικό χρονοδιάγραμμα των παρεμβάσεών τους, πλην όμως αποτέλεσαν μια άνευ προηγουμένου ψυχολογική τραμπάλα για τούς αποδέκτες αυτών των μηνυμάτων. Επί πλέον, οι εξελίξεις που ακολούθησαν, δεν ήσαν καθόλου διασκεδαστικές, παρότι για όσους διέθεταν το αναγκαίο κριτήριο και την αντίστοιχη παρατηρητικότητα, τα βήματα που κλιμάκωναν οι Αντιδυνάμεις ήσαν σε σημαντικό βαθμό με ενθαρρυντικό αποτέλεσμα διαπιστώσιμα. Όσο αφορά την “απόλαυση τής παράστασης” (enjoy the show) μια στημένη ψευδής πανδημία, με αφάνταστα ψυχοφθόρους εγκλεισμούς, επιβολή υποχρεωτικής μασκοφορίας που εξουθένωσε το αναπνευστικό, την αξιοπρέπεια και την υπομονή των ανθρώπων, επιβολή εναίσιμων δηλητηρίων, που αλλοίωσαν τον γονότυπο και έστειλαν πολλά εκατομμύρια ανθρώπων στον άλλο κόσμο, καταβαράθρωση των κοινωνικών θεσμών, διάλυση τής οικονομικής βάσης, πτωχοποίηση, καταστροφές τού φυσικού περιβάλλοντος και last but not least η ανερχόμενη τρομολαγνία ένεκα της υποβόσκουσας υποτιθέμενης πυρηνικής απειλής, πριόνισαν κανονικότατα τα νεύρα των “θεατών”. Η κοινωνική βάση ανέπτυξε όμως μια δική της άκρως ελπιδοφόρα κινητοποίηση, μέσω των “ψηφιακών μαχητών” στο διαδίκτυο και την ανάπτυξη κάποιων διόλου ευκαταφρόνητων κινηματικών διαδικασιών, όπως η “αντιεμβολιαστική” καμπάνια και άλλες διαμαρτυρίας, που οδήγησαν στην συσπείρωση κάποιων κοινωνικών ομάδων, ως πρωτογενή μαγιά μελλοντικών εξελίξεων.

  Ο Καισαρισμός είναι αναμενόμενο να απαλλάξει την ανθρωπότητα από μεγάλα δεινά που την καταδυναστεύουν. Όμως η απελευθέρωση των ανθρώπων είναι διαδικασία, που σε σημαντικό βαθμό αφορά τούς ίδιους με την ανάληψη πρωτοβουλιών από την μεριά τους. Η χειραφέτηση προϋποθέτει μια βαθιά μεταβολή, που αφορά τόσο την εξωτερική, όσο και την εσωτερική σφαίρα κάθε ανθρώπου και αποτελεί πρόκληση ταυτοχρόνως σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτές οι δυο διαδικασίες δεν μπορούν να συντελεστούν η μια ξεχωριστά από την άλλη, αλλά προϋποθέτουν μια εναρμονισμένη συνδυαστική προσπάθεια. Προϋπόθεση για να συμβεί αυτό το επίτευγμα, είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να ξεπεράσει την λοβοτομή, που έχει επιβληθεί και κυριαρχήσει στην πορεία χιλιετιών. Τέτοιου είδους ζυμώσεις απαιτούν συνειδητή προσπάθεια επί μακρόν, δεδομένου ότι κάτι που επέρχεται έρποντας σε μεγάλη διάρκεια χρόνου, δεν μπορεί να καταργηθείθεί βραχυπρόθεσμα. Είναι όμως δυνατόν, όταν αλλάξουν ριζικά οι συνθήκες, να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την βήμα προς βήμα αναίρεση αυτής τής αδυναμίας, που μετατρέπει τον άνθρωπο σε μονοδιάστατο όν. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι επερχόμενη ριζική καθεστωτική ανατροπή θα παρέχει τις κατάλληλες ευκαιρίες, ώστε να ξεκινήσει μια τέτοια πορεία. Όπως αποκαλύπτει μια σοφή ρήση "όταν γίνουν τα δυο ένα, ο άνθρωπος θα συναντήσει τον πραγματικό εαυτό του".

 

  Τότε οι άνθρωποι δεν θα κληθούν μόνον να επαναπροσδιορίσουν τις εξωτερικές συνθήκες τής ζωής τους, αλλά να ανασυστήσουν κάποιες αλήθειες που φθάνουν σε μεγαλύτερο βάθος. Τον πλέον συγκροτημένο οδοδείκτη για την αποκατάσταση των συνεπειών τής λοβοτομής προσφέρει η Κλασσική Ελληνική Φιλοσοφία και προπάντων τα όσα ο Πλάτων κληροδότησε. Γι αυτό πολεμήθηκε αυτός ανελέητα από τούς θιασώτες τής λοβοτομής και σε αυτόν προσβλέπαν όσοι αντιτάχθηκαν ενεργά σε αυτήν στην πορεία τού χρόνου. Όταν οι έμπιστοι φίλοι του επισκέφθηκαν τον Σωκράτη πριν αυτός θανατωθεί και τού πρότειναν να δραπετεύσει, αυτός τούς απάντησε: "Εσείς, αγαπητοί μου, βαδίζετε προς την ζωή, ενώ εγώ βαδίζω προς τον θάνατο. ΟΠΟΤΕΡΟΙ ΔΕ ΗΜΩΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΑΜΕΙΝΟΝ ΠΡΑΓΜΑ, ΑΔΗΛΟΝ ΠΑΝΤΙ Η ΤΩ ΘΕΩ".

Το θέμα θα συνεχιστεί στο επόμενο, τέταρτο μέρος.