ΚΡΙΣΙΜΗ ΦΑΣΗ

 

 

ΠΑΜΠΛΟ ΠΙΚΑΣΣΟ, "Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΚΛΑΙΕΙ"

 

1. ΕΝΑΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΟΥ 1937, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΣΑΪΤΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΜΑΣ. 

  Ο Πάμπλο Πικάσσο ζωγράφισε τον πίνακα “Η Γυναίκα που Κλαίει” το 1937, σαν σπουδή στον μεγάλο σε μέγεθος πίνακα που φιλοτέχνησε στην συνέχεια με τίτλο “Γκουέρνικα”. Ο πίνακας αυτός, διαστάσεων 3,54 χ 7,82 μ. αναπαριστά την απαναθρωπιά, την βαρβαρότητα και την απόγνωση τού πολέμου. Ήταν παραγγελία τής Δημοκρατικής Ηυβέρνησης τής Ισπανίας για την διεθνή έκθεση στο Παρίσι το 1937. Ο Πικάσσο εμπνεύστηκε το έργο, όταν στις 26 Απριλίου με αφορμή τον βομβαρδισμό τής Γκουέρνικα, ξεκινώντας τον την 1η Μαΐου και ολοκληρώνοντάς τον στις 3 Ιουνίου τού 1937.  Όπως δήλωσε ο ζωγράφος, “Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου από τον κόσμο, όταν διακόπτεται δεν υπάρχει πλέον η φύση ή η ζωή”. Με τον Εμφύλιο να μαίνεται έναν ολόκληρο χρόνο, στις 25 Απριλίου του 1937 οι Δημοκρατικοί οπισθοχωρούν στη Γκουέρνικα. Την επόμενη μέρα, η βασκική πόλη θα σκεπαστεί με θλίψη και πένθος, καθώς θα δεχτεί μία από τις πιο αποτρόπαιες αεροπορικές επιθέσεις της ιστορίας. Ο βομβαρδισμός έγινε από ναζιστικά γερμανικά και ιταλικά αεροπλάνα των φασιστών, οι πιλότοι των οποίων συμμετείχαν εθελοντικά στον ισπανικό εμφύλιο, στο πλευρό των ορδών τού φράνκο. Η αιματηρή αυτή επίθεση ονομάστηκε «Επιχείρηση Επίπληξη», αλλά έμεινε στις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας γνωστή ως Γκουέρνικα. Από τον βομβαρδισμό καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της Γκουέρνικα και έχασαν τη ζωή τους περίπου 1.600 άνθρωποι. Το 1/3 της πόλης είχε πλέον καταστραφεί. Όσοι κάτοικοι πρόλαβαν να σωθούν, κοιτούν τα ερείπια της πόλης τους απελπισμένοι. Από τον βομβαρδισμό ισοπεδώθηκε βάρβαρα το 1/3 της πόλης. ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΕΞΟΝΤΩΣΗΣ ΑΜΑΧΩΝ, ΟΠΩΣ ΜΕ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΟΔΥΝΗ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΟΝ ΟΙ ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ. 

  Τις τελευταίες εβδομάδες, από τότε που διέκοψα την προηγούμενη ανάρτηση, την οποία αφήνω σκοπίμως ημιτελή, έχει καρφωθεί μέσα μου ο πίνακας "Η Γυναίκα που Κλαίει" με ένα μόνιμο θρήνο για όσα επιβάλλονται στην Γάζα σε βάρος δυο και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, χωρίς να μπορώ να διατυπώσω οτιδήποτε στα πλαίσια τού διαδικτύου. Η γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστίνιων τής Γάζας δεν στρέφεται μόνον εναντίον των κατοίκων της, αλλά αποτελεί στοχευμένη επίθεση των εωσφοριστών ενάντια στην ανθρωπότητα, με στόχο την κλιμάκωση τής επιβολής τού αρμαγεδώνα. ΜΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, ΠΟΥ ΕΥΤΥΧΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΧΕΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ, ΕΣΤΩ ΕΝΔΟΜΥΧΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΜΕ ΕΝΤΟΝΑ ΒΗΜΑΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ.

  Ο Πικάσσο προσπάθησε με αυτούς τούς πίνακες να προβληματίσει για την φρικαλεότητα τού πολέμου, χειριζόμενος τα εκφραστικά μέσα τής τέχνης του, όχι μόνον ως ισχυρούς φορείς μηνυμάτων, αλλά ταυτοχρόνως σαν κάτι, που απευθύνεται πολύ βαθύτερα από ότι τα λεκτικά επιχειρήματα, ώστε να είναι σε θέση να προσανατολίσει εκ νέου την συνείδηση σε νέες ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Οι ανησυχίες και οι εικαστικές προειδοποιήσεις τού Πικάσσο επιβεβαιώθηκαν λίγα μόλις χρόνια μετά με το ξέσπασμα τού 2ου παγκόσμιου πολέμου. Η μοντέρνα τέχνη τής εποχής , έχοντας περάσει προηγουμένως κατά το δεύτερο μισό τού 19ου αιώνα από το στάδιο τού ιμπρεσιονισμού, ο οποίος με μια δραστική αφαίρεση στην λεπτομέρεια των μορφών εμμένει στην αποτύπωση τής εντύπωσης, επεκτεινόμενος επίσης στον χώρο τής μουσικής και τής λογοτεχνίας, παραμερίζοντας τον ρομαντισμό, που αποτεινόταν στο συναίσθημα, είχε προχωρήσει τον 20ο αιώνα κατά την διάρκεια τού μεσοπολέμου στον σουρεαλισμό. Ο υπερρεαλισμός επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης αλλά και της σκέψης γενικότερα, ασκώντας επίδραση σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Τα μέλη του αντέδρασαν σε αυτό που οι ίδιοι ερμήνευαν ως μία βαθιά κρίση του Δυτικού πολιτισμού, προτείνοντας μία ευρύτερη αναθεώρηση των αξιών, σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής, στηριζόμενοι στις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Φρόυντ και στα ριζοσπαστικά πολιτικά ιδεώδη εκείνης τής εποχής. Ως κύριο μέσο έκφρασης, τόσο στην λογοτεχνία όσο και στις εικαστικές τέχνες, προέβαλαν τον «αυτοματισμό», επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου, την απελευθέρωση της φαντασίας «με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική» και διακηρύτοντας τον απόλυτο μη κομφορμισμό. Η πιστοποίηση τού Πικάσσο με αναφορά στην “Γκουέρνικα”, ότι ζούμε πλέον σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από πλήρη απαξίωση και αναίρεση τής φύσης και τής ζωής, οπότε “με την αφαίρεση τού χρώματος και τού ανάγλυφου” επισημαίνεται, ότι “έχει διακοπεί η σχέση των ανθρώπων” με την ουσιαστική υπόσταση τού πραγματικού κόσμου, στα πλαίσια εγκλωβισμού τους σε μια άχρωμη και ακρωτηριασμένη από τις πραγματικές διαστάσεις επίπεδη πρόσληψή του, δεν σταματάει εκεί. Καθότι ενώ η αφαίρεση των χρωμάτων και τής τρίτης διάστασης που κυριαρχούν στην “Γουέρνικα” ως εκφραστικά μέσα, δεν είναι αυτά που σφραγίζουν την απαράμιλλη αισθητική τής "Γυναίκας που Κλαίει”. Ο μεγάλος αυτός καλλιτέχνης, σε μια έξαρση διαμαρτυρίας και εκδήλωση απροσμέτρητης συμπόνοιας, θέτει σε κίνηση σε αυτόν τον πίνακα τόσο την λειτουργία των χρωμάτων, όσο και την προοπτική. Όμως αυτά πραγματώνονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο: Οι αδρές γραμμές τού πίνακα συνθέτουν μια καταιγιστική προοπτική, που είναι ιδιόμορφη και σοφά αλλοπρόσαλλη, αμφισβητώντας σε βάθος αυτό που η μέση αντίληψη θεωρεί ρεαλιστικό. Τα χρώματα που επιλέχθηκαν, επιβάλλουν επίσης την δική τους δεοντολογία πέραν τού αναμενόμενου, διεμβολίζοντας την πραγματικότητα προς την μεριά τής αλλήθειας, εμμένοντας στο μήνυμα, ότι δεν ανάγονται σε αυθαιρεσία, αλλά ενεργοποιούν μια σε βάθος αποκατάσταση. Ο κυβισμός, σαν ρεύμα ζωγραφικής και γλυπτικής, είχε εκδηλωθεί ήδη και αναπτύχθηκε κυρίως από το 1907 έως το 1914 χάρη στους διάσημους ζωγράφους Πικάσσο και Ζωρζ Μπρακ. 

  Ήδη σε ηλικία 15 ετών ο Πικάσο είχε φθάσει στο στάδιο να είναι σε θέση, ώστε να μπορεί να αποδίδει με άκρως υψηλή μαεστρία σε ζωγραφικούς πίνακες τις πλέον δύσβατες παραστατικά λεπτομέρειες. Η υψηλή απόδοση τής δαντέλας στα ενδύματα των εφήβων στον πίνακα “Η Πρώτη Μετάληψις” („Confirmation“) αφήνει τον παρατηρητή άναυδο για τις άψογες ικανότητες ενός δεκαπενταετούς ζωγράφου. 

 

  Οπωσδήποτε αυτές οι ιδιαίτερα προωθημένες ικανότητες, δεν μπορούν να αποκτηθούν ευκαίρως ακαίρως μέσω ίδιων προσπαθειών από ένα έφηβο σε πρώιμη ηλικία. Πολλές γενεές μεγάλων καλλιτεχνών προηγουμένως είχαν εντρίψει στην επεξεργασία μιας και μόνης τρίχας ενός σκόπιμα επιλεγμένου ζώου, που με τον κατάλληλο τρόπο θα μπορούσε να υποκαταστήσει ως χρωστήρας την λειτουργία ενός συμβατικού πινέλου στην τοποθέτηση τού χρώματος σε ένα πίνακα, για να αποδοθούν λεπτομέρειες. Και αυτές οι ικανότητες μπορούν να μεταδοθούν σε πολύ σύντομο τρόπο από ένα προικισμένο μάστορα σε ένα προικισμένο μαθητή, ιδιαίτερα, όταν αυτός διαθέτει μια ισχυρή προαίρεση και ιδιοφυΐα. Αλλά το υψηλό δώρημα τού Πάμπλο Πικάσσο δεν εκδηλώνεται σε αυτόν τον πίνακα μόνον στην απόδοση τής λεπτομέρειας, αλλά διαχέεται στην όλη σύνθεση. Σε μια κοινωνία, όπως η ισπανική τού 1896, που διέπεται από αυστηρή θρησκοληψία τού παπισμού, ρίχνει ο νεολαίος καλλιτέχνης κάποιες απίθανα ευαίσθητες πινελιές επάνω στο καναβάτσο, για να “πετάξει στο καναβάτσο”, όπως συνήθως λέγεται προφανώς από τέτοιου είδους αφετηρίες, κάποια βαθιά αγκυρωμένα στην νοοτροπία τής εποχής στερεότυπα. Το βλέμμα αγνής νοσταλγίας που κατευθύνει το παπαδοπαίδι στην νεαρή κοπέλα, που εισάγεται στο μυστήριο τής πρώτης μεταλήψεως προσηλωμένη στην ανάγνωση τής ευχής, αναβλύζει το πρώτο σκίρτημα τού αγνού ερωτισμού σε ένα έφηβο. Στην έκφραση τού προσώπου του αποτυπώνεται η Θεία Πνοή τής γενετήσιας δυνάμεως στον άνθρωπο, με τρόπο που καθηλώνει για τον αυθορμητισμό και την ενδόμυχη αθωότητα τού εφήβου. Το αυστηρό βλέμμα τής μητέρας που απευθύνεται στον έφηβο, υποδηλώνει τον έλεγχο τού ερωτικού ενστίκτου, που ενώ εμφύτευσε η Θεία Δημιουργία στον άνθρωπο, οι ισχύουσες νόρμες επιδιώκουν να περιχαρακώσουν σε σκόπιμα από αυτές πλαίσια. Το παπαδοπαίδι απιθώνει ένα ανθοδοχείο με άνθη στην τράπεζα. Η πράξη αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί, βρίσκεται ακόμη σε κίνηση, αποτυπώνοντας μια διαδικασία κάλους μέσω τού στολισμού. Στο κηροπήγιο υπάρχουν τέσσερα κεριά. Τα δυο από αυτά είναι σβησμένα, ενώ δυο έχουν φλόγα. Εμείς, ως αποδέκτες τού εικονισμού, καλούμαστε να προσδιορίσουμε, σε ποια από τα τέσσερα εικονιζόμενα πρόσωπα αντιστοιχούν τα σβησμένα και σε ποια τα κεριά που καίνε. Σε μάς εναπόκειται η επιλογή, εφόσον διακρίνουμε ενός είδους συσχέτιση. Όμως περί αυτού αποφασίζει αδιαπραγμάτευτα η τρίτη φλόγα, που βρίσκεται ψηλότερα στον εικονισμό. Είναι η φλόγα στο καντήλι, που κρέμεται δίπλα στον σταυρό. Η τρίτη φλόγα είναι η Θεία Φλόγα τής Ζωής, που καλεί όπως στο μυστήριο τού γάμου “Η γυνή να φοβείται τον άνδρα και ο άνδρας να αγαπά την γυναίκα όπως ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν”. Και το άκρον άωτον των συμβολισμών ολοκληρώνεται με τρόπο, που καθίσταται αντιληπτός μόνο στον προσεκτικό παραλήπτη τού έργου. Το χαλί στα μπροστά στην τράπεζα παριστά κλάδους με άνθη. Όμως κάποια από αυτά έχουν υπερυψωθεί και έχουν γίνει άνθη πραγματικά. Είναι τα άνθη τής Ζωής, που προεικάζουν μια Νέα Οικουμένη, που ανταποκρίνεται στα μέτρα τού μετανοήσαντος, συνειδητού, ενεργού υπέρ τού Καλού Ανθρώπου. Ο Πικάσσο στα 15 του χρόνια είχε φθάσει ήδη σε μια αξιοθαύμαστη αρτιότητα, τόσο όσο αφορά τα εκφραστικά μέσα, όσο επίσης και τις εμπνεύσεις των συνθέσεων. Το 1937, σε ηλικία 56 ετών, ήταν επόμενο να απογειωθεί στην μετάδοση άκρως υψηλών νοημάτων και πρακτικών.

  Η τομή τού Πικάσσο με τον κυβισμό ξεπέρασε ακόμη και τις παραστάσεις των σουρεαλιστών, που διέπονταν από φόρμες που είχαν απομακρυνθεί μεν από την συμβατικότητα, αλλά γειτνίαζαν ως ένα βαθμό προς αυτές, διατηρώντας τις καμπύλες γραμμές και παρά την πρωτοτυπία στην απόδοση των απεικονιζόμενων χώρων, η προοπτική που τούς χαρακτήριζε ήταν μεν “υπέρ” “ρεαλιστική”, αλλά σε τελευταία ανάλυση απέδιδε ένα άλλου είδους “ρεαλισμό”. Η τομή τού Πικάσσο ήταν καταλυτική, διότι αμφισβητούσε τα πάγια τής συμβατικής λογικής με πιο ριζοσπαστικό τρόπο. Αξίζει να σημειωθεί, ότι όλες αυτές οι κινήσεις διέπονταν από ισχυρό αισθητικό κάλλος και δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τα αντιαισθητικά ανοσιουργήματα, που παρουσίασαν στην συνέχεια οι ενεργούμενοι από το κατεστημένο ως δήθεν “μοντέρνα τέχνη”. Το κατεστημένο παρεμβαίνει σκόπιμα και ύπουλα, όποτε εκδηλώνεται μια κίνηση, που αποσκοπεί στην χειραφέτηση, την διεύρυνση και την ενεργοποίηση τής συνείδησης, με στόχο να διαστρέψει το συνολικό τοπίο, να το αποπροσανατολίσει και να το εντάξει σε κουλουβάχατα, προσπαθώντας σε πλαίσια σύγχυσης να εξουδετερώσει τα μηνύματα και την ανθρωπιστική παρέμβαση κάθε φιλότιμης σχολής έκφρασης σε κάθε τομέα. Όπως διακήρυξε συγκεκριμένα η “σχολή τής φρανκφούρτης” μετά τον Β΄ΠΠ., κάθε μορφή “καλλιτεχνικής” έκφρασης οφείλει να εξιδανικεύει την ασχήμια. Το “μουσείο μοντέρνας τέχνης” στην Νέα Υόρκη αποτελεί ένα σκουπιδότοπο, που έχει σαν στόχο την επικράτηση τής πλήρους απαξίωσης τού κάλλους.

   Η κατά μέτωπον αμφισβήτηση τής συμβατικής λογικής, που επενέργησε με τα έργα του ο Πικάσσο έχουν ένα πολύ σημαντικό νόημα στην σφαίρα τής συνείδησης, που έχει βαθύτατες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες. Η αμφισβήτηση ΄”τού ελέγχου τής λογικής”, που διακήρυξαν οι σουρεαλιστές, επισημαίνοντας ότι ο συγκεκριμένος τρόπος λογικής που έχει επιβληθεί, είναι η βάση που καθορίζει “την κρίση τού Δυτικού πολιτισμού και την κατάπτωση των αξιών”, ΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΟΙ ΕΚΠΕΣΣΟΝΤΕΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Αυτή στηρίζεται σε μια έντεχνη λοβοτομή των δυο λοβών, δεξιού και αριστερού, τού ανθρώπινου εγκεφάλου. Και τον μεν δεξιό λοβό, προσπαθούν να οδηγήσουν στην εφαρμογή μιας στείρας ρεντουξιονιστικής λογικής, στον δε αριστερό προσπαθούν να εμφυσήσουν τον αποκρυφισμό και την μυστηριακή μαγεία. (Ρεντουξιονισμός είναι η αντίληψη, ότι το όλον αποτελεί απλό άθροισμα των μερών του σε μηχανιστική βάση, πέραν από ισχύουσες λειτουργικές αλληλουχίες). Επειδή η στείρα τυπική λογική δεν μπορεί να αποδεχθεί τα δεδομένα τού αποκρυφισμού, επιβάλλεται με αυτόν τον τρόπο και η κάτάργηση τής σύνδεσης μεταξύ των δυο λοβών τού εγκεφάλου, που η χειρουργική ιατρική ονομάζει λοβοτομή. Με αυτήν την μέθοδο μετατρέπονται οι άνθρωποι σε έντονα υποβιβασμένα από πλευράς εγκεφαλικών λειτουργιών όντα, που άγονται και φέρονται κατά το δοκούν από το κατεστημένο (πέραν των λοιπών παρεμβάσεων, όπως η τηλεόραση, που υποβιβάζει την λειτουργία τού εγκεφάλου από τα 13 στα 9 χερτζ, που είναι συχνότητα κατά την διάρκεια που ο άνθρωπος κοιμάται, ή υπνωτίζεται).

  Σε αυτήν την συνωμοσία ενάντια στην ανθρώπινη συνείδηση εκφράστηκε με ιδιαίτερα χαρακτηριστικό τρόπο και ο σοφός ηγέτης Πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν, που είπε στα πλαίσια τής άκρως σημαντικής συνέντευξής του στον Τάκερ Κάρλσον τα εξής:

 Βλαντιμίρ Πούτιν:  Ακούστε, είπατε ότι ο κόσμος χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια. Το κεφάλι χωρίζεται σε δύο ημισφαίρια: το ένα είναι υπεύθυνο για έναν τομέα δραστηριότητας, το άλλο είναι πιο δημιουργικό και ούτω καθεξής. Αλλά είναι ακόμα ένα κεφάλι. Είναι απαραίτητο ο κόσμος να είναι ενωμένος, η ασφάλεια να είναι κοινή και όχι σχεδιασμένη για αυτό το «χρυσό δισεκατομμύριο». Και τότε - μόνο σε αυτή την περίπτωση - ο κόσμος θα είναι σταθερός, βιώσιμος και προβλέψιμος. Και όσο το κεφάλι χωρίζεται σε δύο μέρη, είναι μια ασθένεια, μια σοβαρή ασθένεια. Ο κόσμος διανύει αυτή την περίοδο βαριάς ασθένειας.

  (Για όποιον προσπαθεί να εμβαθύνει στα συμφραζόμενα αυτής τής συνέντευξης, ο Πρόεδρος Πούτιν έκανε, ως ήταν αναμενόμενο και άλλες πολύ σημαντικές αναφορές σε πολύ σημαντικά ζητήματα με μη άμεσα προφανή τρόπο. Σε κάποια από αυτά θα γίνει μνεία σε προσεχείς αναρτήσεις με την δέουσα ευκαιρία).

 Ο προικισμένος Ινδός ομιλητής "Sadhguru", που παρεμβαίνει με βιντεοσκοπήσεις στο youtube, στον οποίον πέραν των όποιων επιδιώξεών του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ότι κατέχει από βέσπα πολύ καλά, ως προερχόμενος από μια χώρα που διαθέτει αρχαία σοφία, ανέλυσε σε μια βιντεοσκόπησή του, ότι οι εκπεσόντες έχουν προσαρμόσει τον συγκεκριμένο τύπο λογικής σαν φίδι γύρω από τον λαιμό των ανθρώπων.

NAGAS: THEY CAME FROM OTHER DIMENSION | The TRUTH About Other Dimensions | Physics | Sadhguru

  

  Ο σπουδαίος και άκρως πρωτοποριακός ψυχολόγος και νευροψυχολόγος αναλυτής Jan McGilchrist έχει προβεί σε πολύ σημαντικές αναλύσεις και εντοπισμούς σχετικά με την λειτουργία των δυο λοβών τού εγκεφάλου και τις συνέπειές τους καθ' όλη την διάρκεια τής ιστορίας, έχοντας αναρτήσει πληθώρα πολύτιμων σχετικών βίντεο στο youtube και έχοντας συγγράψει σημαντικά βιβλία. Είναι χαρακτηριστικό, ότι στο πρώτο του βιβλίο, που έχει τιτλοφορήσει “The Master And His Emissary“ (“Ο Αφέντης και ο Απεσταλμένος του”) έχει βάλει υπότιτλο „The Divided Brain And the Making Of Western World“ (Ο Διαιρεμένος Εγκέφαλος και η Δημιουργία τού Δυτικού Κόσμου).

 

 

https://archive.org/details/the-master-and-his-emissary-the-divided-brain-and-the-making-of-the-western-world

  Ο Mc Gilchrist πριν σπουδάσει ψυχολογία και ασχοληθεί με αυτά τα ζητήματα, ήταν καθηγητής φιλολογίας σε σημαντικά πανεπιστήμια τής Αγγλίας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πολύ πλούσιο γλωσσικό όργανο, οπότε η μελέτη των βιβλίων του απαιτεί πολύ καλές γνώσεις τής αγγλικής γλώσσας. Επειδή όμως στην τρέχουσα φάση ασχολούμαι εντατικά με το συγκεκριμένο θέμα σύντομα θα κάνω σχετικά μια σειρά αναρτήσεων. Σε αυτά τα πλαίσια θα γίνει εκτεταμένη αναφορά και στην έντονη σύγγρουση μεταξύ τού Πλατωνος και τού Αριστοτέλους, η οποία προφανώς αγνοείται παντελώς ωστην Ελλάδα. Αυτά τα δεδομένα έχουν αναδείξει σοβαρότατοι ερευνητές στις ΗΠΑ και των Καναδά, μεταξύ των όποίων μάλιστα συγκαταλέγεται ως κύριος εκπρόσωπος κάποιος που είχε θέσει υποψηφιότητα για την προεδρεία των ΗΠΑ και είχε λάβει περίπου 800.000 ψήφους. Αυτός είναι ο σημαντικότερος θιασώτης τής ανόδου τής νέας δεξιάς, ήδη από την δεκαετία τού '90 και βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον Karl Popper, που ενέθρεψε τον Τζορτζ Σόρος και που παρενέβει επίσης ως βασικός θιασώτης στην άνοδο τής δεξιάς την ίδια περίοδο. Με αυτές τις παρουσιάσεις θα ανιχνευτεί σε βάθος και με πρωτότυπο τρόπο η άνοδος τής λαϊκής δεξιάς, καθώς και ο πλήρης εκφυλισμός τής πάλαι ποτέ αριστεράς, που καταγράφεται κατά την σύγχρονη φάση, με στόχο να γίνουν μια σειρά αναγκαίοι διαχωρισμοί. Επί πλέον, εστιάζοντας στην δράση τού Πλάτωνος και τού Αριστοτέλους, θα γίνει προσπάθεια ερμηνείας των κοινωνικών, θρησκευτικών και πολιτικών συγκρούσεων στην Κλασσική Ελλάδα σε τελείως νέα βάση και σε αντιδιαστολή από αυτήν που έχει επικρατήσει. Σχετικά με αυτήν την προβληματική καταθέω ξανά τον σύνδεσμο τής Synthia Chung στο Rising Tide Foundation:

 

https://www.youtube.com/@RisingTideFoundation 

 

 

 

2. Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΠΡΟΦΗΤΗΣ" ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΩΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΜΟΧΛΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ.

 

  Σχετικά με την κλιμακούμενη γενοκτονία στην Γάζα και την απροσμέτρητη θηριωδία που χαρακτηρίζει όλους τούς θιασώτες της, από τον πιο μικρό και λιγότερο σημαντικό αχθοφόρο τής σιωνιστικής νοοτροπίας, μέχρι τους πλέον προωθημένους ιθύνοντες στούς μηχανισμούς που διαμορφώνουν τις πολιτικές αποφάσεις και διευθύνουν την κλιμάκωση τού γενοκτονικού γίγνεσθαι, έκανα μια σειρά αναρτήσεις, προσπαθώντας μέσα από την καταγραφή ιστορικών προσεγγίσεων, κοινωνικών ζυμώσεων, αναφορών σε θρησκειολογικού χαρακτήρα πεπραγμένα και ερμηνειών, που εισχωρούν στην σφαίρα τής ατομικής και κοινωνικής ψυχολογίας, προσπάθησα να ανασυνθέσω τον τρόπο που προέκυψαν και λειτουργούν αυτοί οι μηχανισμοί. Κάθε μορφή και είδος εωσφορισμού συνεπάγεται την εκούσια υποδούλωση στούς εκπεσόντες, με στόχο την ικανοποίηση ατομικού οφέλους. Ο σιωνιστικός εωσφορισμός, λαμβάνοντας εκκίνηση από το στόχο τής εξασφάλισης “τής γης τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό”, μέσω τού ανηλεούς σφαγιασμού των προκατόχων αυτής τής περιοχής, απολήγει σε μεσσιανικό στόχο συντελείας. Σύμφωνα με το ταλμούδ, η τελική κατοχύρωση “τής γής τής επαγγελίας στον περιούσιο λαό” θα ολοκληρωθεί με την έλευση κάποιου μεσσία, αφού εξοντωθούν όλοι οι αντίπαλοι αυτού τού λαού στα πλαίσια μιας πρωτόγνωρου μεγέθους αιματοχυσίας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι τέλει απλό. Με ποιο τρόπο ζεύονται στο άρμα ενός τόσο ζοφερού σχεδιασμού οι ιθύνοντες που τον προάγουν, θεωρώντας την επιβολή μιας αιματοχυσίας απροσμέτρητου μεγέθους ως την υπέρτατη ευτυχία και αυτοπραγμάτωση γι αυτούς; Ένα τόσο απεχθές σενάριο μαζικής εξαπόλυσης των ζόμπι σε συνθήκες κυριαρχίας ακατάσχετης καταστροφικής μανίας μέσα σε οχετούς αίματος δεν θα μπορούσε να προκύψει ούτε από το κεφάλι τού πλέον διεστραμμένου κινηματογραφιστή ταινιών τρόμου τού χόλυγουντ. Και όμως. Τα “μεγάλα κεφάλια” τού δυτικού κόσμου ανταγωνίζονται μεταξύ τους, με στόχο ποιος θα πρωταγωνιστήσει πρώτος σε αυτήν την φρικαλέα προοπτική.

  Τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς, αλλά και με ιδιαίτερη έμφαση τα όσα κατέθεσα στο προηγούμενο κεφάλαιο αυτής τής ανάρτησης, έρχονται να δώσουν απάντηση στο εν λόγω ερώτημα, ερμηνεύοντας αυτό είναι φαινομενικά παράδοξο. Πριν όμως προβώ στην συγκεκριμένη ερμηνεία αυτού τού φαινομένου, παραθέτω ένα βίντεο, που πραγματεύεται την επιλογή τού επιλεγμένου από το ανώτατο επιτελείο των θρησκευτικών σιωνιστών τού “μεγάλου προφήτη πριν την έλευση τού μεσσία” αρχιραβίνου τής "σαμπάτ λούμπαβιτς", να ορίσει ως τελευταίο πρωθυπουργού τού “ισραήλ” πριν το “μεγάλο γεγονός” τον βενιαμίν νετανγιάχου. Ο λεγάμενος τα κακάρωσε το 1994, όμως το σιωνιστικό κατεστημένο επιμένει, ότι αυτός θα επανέλθει ως "ο επερχόμενος μεσσίας". Τα όσα κλιμακώνονται στην ακραία κρίσιμη φάση που διανύουμε, δεν είναι τυχαία, αλλά έχουν προγραμματιστεί συγκεκριμένα από τον εωσφορικό μεσσιανισμό των σιωνιστών, στοχεύοντας στο άνευ προηγουμένου τσακίρ κέφι τής μανιασμένης τελετουργίας των ζόμπι, στην οποία το ρόλο που υπέχει το πελεκούδι επιμένουν να προσδίδουν στην οικουμένη.

 

   Εάν δεν ληφθεί υπ' όψει, ότι ο νετανγιάχου έχει στεφθεί ως ο έσχατος πρωθυπουργός τού "ισραήλ" πριν την έλευση τού "μεσσία" από τούς αρμαγεδωνιστές, δεν μπορεί να ερμηνευθεί αποτελεσματικά η πρακτική τής συμμορίας, που αυτός είναι επικεφαλής. Αρμόζει όμως να τονισθεί, ότι το ανωτέρω βίντεο προέρχεται από τουρκικό κανάλι, ώστε να κατανοηθεί και το επίπεδο συνείδησης των "ταγών" στην Ελλάδα, ως προς τα τεκτενόμενα και τα όσα προφητεύονται σε Ιερά Βιβλία τής Χριστιανοσύνης.

   Η ειδεχθής αιματοχυσία από τούς ανθρωποχασάπηδες τού μορφώματος σε βάρος αμάχων, που είχαν πάει να παραλάβουν ανθρωπιστική βοήθεια σήμερα, δείχνει την αμετακίνητη απόφασή τους, να επιβάλλουν με κάθε απάνθρωπο μέσον τον αρμαγεδώνα σε βάρος τής υφηλίου. Ο χρόνος που απομένει τελειώνει απελπιστικά, καθώς οι εκπεσόντες διαπιστώνουν, ότι κάτω από τις προσπάθειες μεγάλου μέρους τής ανθρωπότητος, που συσπειρώνεται ημέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο ενάντια στον αρμαγεδωνισμό, σύντομα θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτόν τον πολύπαθο πλανήτη.  Η σφαγή των αμάχων έγινε για να να τορπιλήσει τις συνομιλίες για κατάπαυση των εθροπραξιών στην Γάζα, στις οποίες συμμετέχουν και οι ΗΠΑ. Οι δυτικοί, εκόντες άκοντες, υποχρεώνονται να πασχίσουν να κρατήσουν κάποια προσχήματα, δεδομένου, ότι η διορία που έθεσε το διεθνές δικαστήριο για την εφαρμογή εντολών που αφορούν την γενοκτονία που κλιμακώνει το μόρφωμα έχει ήδη εκπνεύσει, ενώ αυτό όχι μόνον δεν έχει ανταποκριθεί στο ελάχιστο, αλλά έχει εντείνει ακόμη περισσότερο τον αποκλεισμό και τις σφαγές. Οι δυτικοί γνωρίζουν σαφέστατα, ότι είναι συνένοχοι στην γενοκτονία. Το διεθνές δικαστήριο καλείται πλέον, Η ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕΙ ΑΠΕΡΙΦΡΑΣΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, Η ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΠΟΥΝΕ ΣΤΟΥΣ ΣΚΟΥΠΙΔΟΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ.

Ιδού ποιον πρακτόρευαν οι λεγάμενοι: 

 

  Για να ερμηνευθεί το φαινομενικό παράδοξο τής καταστροφικής εμμονής των ηγετών τού σιωνισμού, που είναι ταυτοχρόνως ΣΑΦΩΣ ΑΥΤΟΚΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ, αρμόζει να στρέψουμε την προσοχή στην λοβοτομή τού εγκεφάλου, περί τής οποίας έγινε μνεία προηγουμένως. Αυτό το παράδοξο συνδυάζεται με τον εντοπισμό, που έχει γίνει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ότι αυτοί που συμμετέχουν στα “μυστήρια” των εκπεσόντων σε συνθήκες μη εικονικής μυήσεως, έχουν λάβει υπόσχεση, ότι θα γίνουν αθάνατοι, εφόσον πιουν ανθρώπινο αίμα και γίνουν βρυκόλακες. Έτσι, δεν τους ενδιαφέρει, ούτε η θανάτωσή τους, είτε τελετουργικά, είτε με άλλον τρόπο προς εξυπηρέτηση των στόχων των εκπεσόντων, ούτε οποιοδήποτε ειδεχθές έγκλημα κληθούν αυτοί να πράξουν, ενώσω θεωρούν, ότι οι εκπεσόντες είναι “θεοί”. Ο τρόπος, που πείθονται γι αυτήν την παραμύθα, σχετίζεται με τον τρόπο, που λειτουργεί η νόησή τους. Πέραν τού δεδομένου, ότι ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙ ΗΔΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΑΠΟ ΡΩΣΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΘΑΝΑΤΟΙ (σχετική παρουσίαση τού θέματος θα κάνω σε προσεχή ανάρτηση) το αποκομμένο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου λειτουργεί σε σειριακή βάση, μονοδιάστατα, με λογικές συνεπαγωγές. Αυτές, ως συμπεράσματα, στηρίζονται στην ΔΙΑΔΟΧΗ προτάσεων, οι οποίες οδηγούν βάσει τής τυπικής λογικής η προηγούμενη στην αποδοχή τής ισχύος τής επόμενης. Αυτό το συλλογιστικό “μακρυνάρι”, λειτουργεί ως σκουλήκι, τι οποίον διεισδύει από την πρόταση μέχρι την απόδειξη. Σε αυτόν τον μηχανισμό, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΑ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΣΥΝΘΕΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΕΦΟΣΟΝ ΑΥΤΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΡΜΟΝΙΚΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΜΟΙΒΑΙΑΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ ΤΟΥ, στηρίζονται οι και υπολογισμοί (calculus) την αξία των οποίων ουδείς εχέφρων αμφισβητεί. Πλην όμως το δεξιό μέρος τού εγκεφάλου λειτουργεί εικονιστικά, συλλαμβάνοντας το σύνολο μιας προβληματικής, με την αμοιβαία συσχέτιση των μερών του, χωρίς όμως να θέτει αυτά τα δεδομένα σε μια εξελικτική νοητική διεργασία. Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε επιγραμματικά, ότι η λειτουργία τού αριστερού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ, ενώ η λειτουργία τού δεξιού λοβού διέπεται από την εφαρμογή ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ. Η διάγνωση μιας πορείας, όταν αποκόπτει το εξελισσόμενο από τον συναφή περίγυρο, αποδίδει παραμορφωμένα την πραγματικότητα. Αντιστοίχως η ένταξη ενός δεδομένου πλήρως στο σύστημα αναφοράς που αυτό λειτουργεί, χωρίς την εξελικτική νοητική του πορεία, είναι στατική. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο φρονώ, ότι είχε αναγράψει ο Πλάτων στην είσοδο τής Ακαδημίας “Ουδείς Αγεωμέτρητος Εισίτω” και γι' αυτόν τον λόγο αποδόθηκε η τεράστια αξία τής διδαχής και τής καλλιέργειας τής Γεωμετριας, ΩΣ ΣΥΣΤΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ ΤΗΣ ΦΟΛΟΣΟΦΙΑΣ από τούς Πλατωνιστές Φιλοσόφους. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν την παραμικρή ανάγκη να χωρίσουν κάποια χωράφια με την μέθοδο τής γεωμετρίας, στην δε μελέτη των ουρανίων σωμάτων εφαρμόζεται η σφαιρική γεωμετρία, που είναι διαφορετικός κλάδος. Η ενασχόληση με την γεωμετρία συμβάλλει στο να αναπτυχθούν αρμονικά οι δυο βασικές περιοχές τού εγκεφάλου, διότι περιέχει τόσο την σειριακή σκέψη με τούς υπολογισμούς, όσο και τον εικονισμό με τα σχήματα.

  Η προσκόλληση στο αριστερό τμήμα τού εγκεφάλου, μέσω τής στείρας μηχανιστικής λογικής, αποδυναμώνει μέσα σε μια πορεία το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου και το οδηγεί σε σχετική αδράνεια, οπότε ο άνθρωπος αδυνατεί να σκέπτεται σφαιρικά. Ειδικά στα αποκρυφιστικά καταγώγια φορτίζεται το δεξιό τμήμα τού εγκεφάλου με στρεβλούς εικονισμούς, που σε τελευταία ανάλυση αναπαράγουν το δεξιό τμήμα. Πχ. τα πατώματα στις τεκτονικές στοές, που αποτελούνται από άσπρα και μαύρα πλακάκια, πέραν από τις μεταφυσικές οντολογικές προεκτάσεις υποστασιοποίησης τού κακού στα πλαίσια τής δυαρχίας που επιδιώκουν να εμφυσήσουν, στην πράξη αναπαράγουν ασυνείδητα την μηχανιστική λογική τού μαύρου άσπρου, που χαρακτηρίζει την νοητική λοβοτομή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η λογική τού δυτικού ανθρώπου, όπως πολύ ορθά αναλύει ο Jan McGilchrist οδηγείται στον βρόντο. "Ράβδος εν γνωνία, άρα βρέχει", ή άλλως πώς, “γίνετε βρυκόλακες, για να παραλάβετε ένα ζευγάρι τιράντες με ένα χαρτόσημο τού ταλίρου”.

  Προειδοποιώ τις φίλες και τούς φίλους αναγνώστες, ότι κάποιες από τις διαπιστώσεις που αναφέρονται στις δυο προηγούμενες παραγράφους, αποτελούν αποκλειστικά προσωπικές επιγνώσεις τού γράφοντος, οπότε αυτοί καλούνται να τις περάσουν από ανελέητο κόσκινο τής δικής τους κριτικής και ει δυνατόν έρευνας. Όπως προανήγγειλα, σε αυτήν την προβληματική θα γίνει μελλοντικά περισσότερο εκτεταμένη αναφορά με σειρά αναρτήσεων. Οι φίλοι όμως που επιθυμούν, μπορούν να παρακολουθήσουν προκαταβολικά το εξής βίντεο τού Jan McGilchrist:

https://www.youtube.com/watch?v=AuQ4Hi7YdgU&t=2927s

  Πριν το κλείσιμο του πρώτου μέρους αυτής τής αναφοράς, αξίζει να στραφεί η προσοχή σε κάποιες από τις αναφορές τού νετανγιάχου στον αρχιερέα τού κακού, που προβάλλονται στο βίντεο που προηγείται. Λέει ο νετανγιάχου το 1984 ως εκπρόσωπος τού κρατιδίου στον ΟΗΕ, ότι εκεί βρίσκεται ανάμεσα σε 111 σκοτεινούς ανθρώπους. Για την πάρτη του δηλαδή αυτός είναι ο μόνος φωτεινός ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ 111 ΧΩΡΩΝ, ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΟΗΕ ΕΙΝΑΙ ΔΗΘΕΝ ΣΚΟΤΑΔΙ. Δεν μπορεί να υπάρξει περισσότερο αποκαλυπτικός τρόπος για την απαξίωση τής συνολικής οικουμένης από τον σιωνισμό και για τα φρικτά σχέδια που αυτός κλιμακώνει εναντίον της.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ.