Κλείνοντας μια τριλογία με ηχογράφηση κομματιών που έγραψα σε απώτερο παρελθόν, ώστε να προβώ προσεχώς σε άλλου τύπου αναρτήσεις, δημοσιεύω σήμερα την "Ωδή Πρώτη - Εις Λευκά Πτηνά τής Θαλάσσης". Το κομμάτι αυτό γράφτηκε το 1998, για να αποδίδεται από ένα μουσικό σχήμα. Στα πλαίσια τής μονοατομικής ηχογράφησής του παρουσιάζω μια συντομευμένη εκδοχή.
Η ηχογράφηση έγινε με το στούντιο τσέπης ZOOM PALMTOP.
4 σχόλια:
Έβαλα σε σχόλιο στο Διόδοτο:
" ΠΑΙΔΙΆ!! ΠΑΙΔΙΆ!!!
ΑΠΊΣΤΕΥΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΜΠΛΟΥΖ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΟΤΙΛΙΑ!!!!!
https://bostopel.blogspot.com/2022/10/blog-post_8.html
ΚΙ ΟΣΟ ΓΙΑ ΣΤΙΧΟ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟ ΑΠΑΓΓΕΛΙΑΣ.....
ΤΊ ΝΑ ΚΛΑΣΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΤΙ ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β, ΚΙ ΆΛΛΟΙ ΔΗΘΕΝ-ΑΤΖΗΔΕΣ.."
🤣
Καλέ μου φίλε,
σε ευχαριστώ θερμά για μια ακόμη φορά, για την αποφασιστική σου στήριξη με την προβολή και αυτού τού μουσικού κομματιού.
Τόσο η Ελληνική ελαφρά μουσική, όσο και η ροκ σκηνή έχουν προάγει πολύ σημαντικούς δημιουργούς, όπου αρκετοί από αυτούς έδωσαν την προσωπική τους σφραγίδα με ιδιαίτερα αξιόλογο τρόπο και με τούς οποίους ουδέποτε επιχείρησα να μετρηθώ, με αφορμή τα δικά μου ταπεινά κομμάτια. Τα οποία είναι αναμφίβολα ταπεινά, λόγω των πενιχρών τεχνικών μέσων, που είχα και έχω στην διάθεσή μου και όχι μόνον. Η Λένα Πλάτωνος είναι μια σημαντική δημιουργός, αλλά ιδιαίτερα ο Κωνσταντίνος Β και οι Stereo Nova είναι έξοχα ταλαντούχοι μουσικοί, που αγάπησα ιδιαίτερα. Ο κάθε δημιουργός στηρίζεται στην ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του και στα προσωπικά του βιώματα, χαράζοντας και χαραζόμενος ταυτοχρόνως από την δίκη του τροχιά στις ατραπούς τής ευαισθησίας. Η μουσική είναι μια γλώσσα, με την οποία δεν είναι δυνατόν να ειπωθούν ψέμματα. Αναφορικά με την απαγγελία, προσπάθησα στηριγμένος στην έμπνευση, να δημιουργήσω ένα δικό μου στίγμα, διαφορετικό από την ραπ, που στηρίζεται στην ένταση τής γοργής ροής των στίχων. Τις ωδές αντιλήφθηκα ως ύμνους με επική έκφανση, οπότε η απαγγελία είναι διαφορετική, από ότι σε αρκετά άλλα είδη, που καθιερώθηκαν στην σύγχρονη μουσική. Προσανατολίστηκα προς το ιερουργικό δρώμενο, όχι διότι θα μπορούσα ποτέ να πλησιάσω στο ελάχιστο την αριστουργηματική διάσταση αυτών που προσέφερε η παράδοση, αλλά για να επικαιροποιήσω αυτήν την εκφραστική δυνατότητα, που είναι βαθιά αγκυρωμένη στο ασυνείδητό μας, κάνοντας χρήση στυλιστικών μορφών, που έχουν καθιερωθεί παγκόσμια ως ακούσματα. Γνωρίζω, ότι υπάρχουν κι άλλα σχετικά έργα σε παράλληλες οδούς, που έτυχαν μεγάλης αποδοχής σε παγκόσμια κλίμακα. Απλά, με τις ωδές που έγραψα - όλες σε ηλεκτρικά ροκ μπλουζ ηχοχρώματα - προσπάθησα να καταθέσω την δική μου, προσωπική εκδοχή, σχετικά με την εξύμνηση τής Σοφίας, τής Αγιότητος, τού Ηρωισμού και τής προσφοράς μέσω τής εσωτερικής οδού.
Αγαπητέ Διονύση
Πρωινό Κυριακής και απολαμβάνοντας το πρώτο καφεδάκι της ημέρας, μπήκα στο φιλόξενο μπλογκ του Κώστα, το Διόδοτο, και πέφτοντας επάνω στη συγκεκριμένη ανάρτηση, απόλαυσα την έξοχη δημιουργία σου!!! Μου έφτιαξες τη μέρα και στο σπίτι μου εισήλθε ένα φρέσκο αεράκι με λαμπερή ενέργεια, ενώ οι μπλουζ- ροκ κιθαριές σου άγγιξαν χαρμόσυνα τις χορδές της καρδιάς….. Αλλά, ακόμα πιο σημαντικό, με έβαλες σε σκέψεις σχετικά με το δυναμικό που μπορεί να έχει μέσα του ένας ευφυής άνθρωπος. Στην εποχή της απόλυτης εξειδίκευσης, όπου ο επιστήμονας – και δη ο θετικός- νοείται κρύος και ψυχρός υπηρέτης του κακώς εννοούμενου ορθολογισμού, στην εποχή όπου ο καλλιτέχνης φιλοτεχνεί για τον εαυτό του μια -και καλά- ιδιόρρυθμη εικόνα, στην εποχή όπου κυριαρχεί η καταχώρηση σε διάφορα κουτάκια – για την ασφάλεια του συστήματος- εσύ αποδεικνύεις έμπρακτα τη σημασία της ολοκληρωμένης ανθρώπινης οντότητας. Κάτι που στο αρχαίο μας παρελθόν ήταν δεδομένο και στο πέρασμα των αιώνων ξέφτισε, φθάνοντας στο σήμερα , όπου η επιστήμη και η τέχνη, πλήρως ισοπεδωμένες, έχουν καταντήσει μαύρες τρύπες, που απορροφούν συνειδήσεις και ψυχές….
Εσύ, φίλε Διονύση, έχεις κατορθώσει να τα συνδυάσεις όλα, ακόμα και τα φαινομενικά αταίριαστα. Να είσαι πάντα έτσι ακμαίος, να χαίρεσαι τη δημιουργία και να μας φιλεύεις κι εμάς κάτι από τη δροσιά των όμορφων εμπνεύσεών σου….
Αγαπητή Αναστασία,
σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σου.
Όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου, ενώ μού έδιναν καλούς βαθμούς στην έκθεση και στην ζωγραφική, ο καθηγητής μουσικής και ο γυμναστής μού έδιναν μόλις την βάση, για να μην με κόψουν. Παρά την μεγάλη αγάπη για την μουσική ήμουν τελείως άρυθμος και δεν είχα καθόλου "αυτί". Μόλις κατάφερα σε ηλικία 43 ετών να βγάλω το κεφάλι μου λίγο έξω από την δύνη τής βιοπάλης, αποτάνθηκα σε ένα νεαρό δάσκαλο, που δείχνοντας προσήλωση με ξεσκόνισε κανονικά. Έχοντας όμως ενδιαμέσως λόγω συγκυριών 20 χρόνια να αχοληθώ με την κιθάρα, το χέρι μου έδεσε πια και μπορώ να αποδώσω ελάχιστα. Παρακολουθώντας όμως πάντοτε με έμφαση τα γενικότερα μουσικά δρώμενα, προσπάθησα να δομήσω μια αισθητική αντίληψη.
Δημοσίευση σχολίου