"ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ" ΄Η ΜΗΠΩΣ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΩΝ; - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 

"Aber erst in seiner Unsichtbarkeit vollendet sich der Teufel".

"Η κατίσχυση τού σατανά ολοκληρώνεται στα πλαίσια, που αυτός παραμένει αόρατος"

"Als letztes Ziel schwebt dem Satanismus und aller Magie die Verwandlung des Todesschmerzes in Wollust vor".

Ο τελικός στόχος τής σατανολατρείας κατευθύνεται προς την μετατροπή τού πόνου, που επέρχεται από την θανάτωση (τού θύματος)  σε άκρατη ηδονή (για τον θύτη).  

".... den die Bedeutenheit eines Menschen memißt sich nach dem Umfang seines persönlichen bewußtseins". 

" διότι μέτρον τής αξίας ενός ανθρώπου είναι η ανάπτυξη τής συνειδητότητός του"

ERWIN REISNER, "DER DÄMON UND SEIN BILD" (Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ). 

                                  --------------------------------------------

"΄Όποιος ερευνήσει θα κατανοήσει. Όποιος κατανοήσει θα δείξει κατανόηση. Άρα θα αναζητήσει τούς πραγματικούς υπεύθυνους, που κρύβονται πίσω από τα παρασκήνια, για την διαδικασία τής τερατογένεσης των "τεράτων", που δρουν επι σκηνής". - Μποτίλια στο Πέλαγος. 

 

1. ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΚΟΛΟΥΘΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Κατά τις δύο τελευταίες ημέρες εξαφανίστηκε από το λήμμα της Βικυπαίδειας (όλως περιέργως!!!) η αναφορά, ότι ο Τάσος Λιγνάδης, πατέρας αλλά και "πνευματικός μέντορας" τού "τέρατος", ήταν μέλος τής "αντιστασιακής" οργάνωσης ΕΣΑΣ και τού ΠΕΚΕ. Γιατί όμως; Και για ποιόν λόγο η Βικυπαίδεια αφιερώνει μόνον τέσσερεις αράδες σε αυτόν, που ήταν ο "μεγιστος κριτικός θεάτρου", καθηγητής τής ιστορίας τού θεάτρου στην σχολή τού εθνικού θεάτρου, φιλόλογος ολκής σε σχολεία, που αποτελούν εφαλτήριο για κονέ των γόνων τής ελίτ των λεφτάδων, καθηγητής, που έκανε ιδιαίτερα μαθήματα στην σύζηγο τού σημερινού "πρωθυπουργού" και εν τέλει βασικότατος συνδιαμορφωτής τής παιδείας των ελλήνων, ως επί σειρά ετών σύμβουλος τής κρατικής τηλεόρασης ΕΡΤ για επιμορφωτικά προγράμματα; Τι επιχειρούν κάποιοι να αποκρύψουν προσφάτως, μετά τις καταγγελίες ενάντια στον υιό;

Όπως επίσης, ταυτοχρόνως με την προηγούμενη εξαφάνιση εξαφανίσθηκε και το λήμμα για την ΕΣΑΣ από την βικυπαίδεια. Όμως μικρό το πρόβλημα, διότι "ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον".

Μα δεν είναι μόνον αυτές οι πληροφορίες, που εξαφανίσθηκαν. Από ότι με πληροφορούν κάποιοι γνωστοί, που περιφέρονται στο Μοναστηράκι, στην περιοχή όπου λειτουργούν οι βιοτεχνίες επεξεργασίας ντενεκέ, είναι αδύνατον να βρεί για να αγοράσει κάποιος τσίγκινο σωβρακάκι, μετά τις αποκαλύψεις, ότι 250 απόφοιτοι τού σχολείου "Αρσάκιο" κατέθεσαν στον εισαγγελέα σχετικά με πλήθος παραπτωμάτων "ενάντια στην γεννετήσια ελευθερία" κάποιων πρώην μαθητών ή μαθητριών. 

Και για να εξηγούμαι εξ αρχής: Σχετικά με τον Τάσο Λιγνάδη θα κάνω αναφορά, διότι αυτοβούλως έχω αναλάβει την αποκατάσταση του γιού του, ως προς αυτά, που εκτιμώ ότι έγιναν στα παρασκήνια, όταν αυτός ήταν ακόμη σε τρυφερή ηλικία και που καταδεικνύουν, ότι αυτός, πριν εξελιχθεί σε θύτη, ήταν θύμα αυτών των κυκλωμάτων, που κυριαρχούν στον πλανήτη και τον εκμαυλίζουν σε σατανολατρική βάση. Άρα η τοξικότητα, που επέδειξε αυτός, συνιστά εμφύτευμα βάναυσης αλλοίωσης τής προσωπικότητος. Για τα σχολεία όμως, δεν θα προβώ σε αναφορά. Παρόλο που γνωρίζω αρκετά. Για ποιον λόγο; Διότι είμαι δειλός. Αυτά είναι κοφτήρια τεράστιου χρήματος (αυτό είναι και το μόνον που τα ενδιαφέρει) και κινητοποιούν στρατιές μεγαλοδικηγόρων. Οπότε αφήνω αυτήν την διαδικασία στα Λευκά Καπέλα, που έχουν ξεκινήσει ήδη το ξέπλυμα της σαπίλας σε πλανητική κλίμακα, με βάση το μάνιουαλ τού πλυντηρίου.

2. ΜΠΑΜΠΑ ΝΤΑΝ

Δηλώνω επίσης, ότι κατά την γνώμη μου ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης και ηθοποιός μετά το 1973, όταν προβλήθηκε η ταινία "Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ" τού Γουίλιαμ Φρίντκιν. Διότι αυτός είναι ο μόνος, που παρουσιάζει επί σκηνής χωρίς φτιασιδώματα και απροκάλυπτα την φρικτή πραγματικότητα, που βιώνουμε ως πλανήτης, ευρισκόμενοι στο έλεος τελετουργικών ιεροεξεταστών παιδοβιαστών και παιδοκτόνων. Μάταια προσπαθεί όλη η κουστωδία τής "ενημέρωσης" να μάς πείσει, ότι με τούς παιδοβιασμούς στοχεύουν οι λεγόμενοι "παιδόφιλοι" στην απόκτηση σεξουαλικής, σαρκικής ηδονής. Οι ακραία σαδιστικές αυτές ενέργειες σε βάρος εφήβων, αποσκοπούν στο σμπαράλιασμα της ψυχικής συγκρότησης τού θύματος, το οποίο οδηγείται σε ένα εφιάλτη απέραντων συναισθηματικών πόνων, που διαρκούν γτια δεκαετίες. Και αυτό, που ικανοποιεί ο θύτης, είναι η άκρατη σαδιστική ικανοποίηση, ως ενεργούμενο τού σατανά.

Όταν ο Δημήτρης Λιγνάδης ανέβαζε επί σκηνής τόν Μακμπέθ, δεν έπαιζε τον Μακμπέθ, αλλά ήταν ο ίδιος ο Μακμπέθ. Ο Δημήτρης δεν είπε ούτε μια φορά ψέματα στην ζωή του. Ήταν ακριβώς αυτό που έδειχνε. Η εφημερίδα "Το Πρώτο θέμα έγραφε σε άρθρο της στις 26.02 χαρακτηριστικά:

"Σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα, ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε καταπιαστεί με την σαιξπηρική τραγωδία «Μάκμπεθ», υποδυόμενος τον ομώνυμο ήρωα. Η προσέγγισή του είχε χαρακτηριστεί από κάποιους κριτικούς ως υπερβολικά ψύχραιμη. Σχεδόν αποστασιοποιημένη ως προς την αποτύπωση ενός ανθρώπου που βυθίζεται στο απόλυτο κακό. 

Σήμερα, ο ίδιος άνθρωπος κατηγορείται ότι αυτό που μπορεί να περιγραφεί μονάχα ως «απόλυτο κακό», βρισκόταν μέσα του. Ο «Μακμπέθ», βουτηγμένος στο αίμα, συμβολίζει έναν κόσμο ξεχειλισμένο από βία, ηδονή, κατάχρηση εξουσίας και παράνοια. Τα όρια μεταξύ καλού και κακού είναι δυσδιάκριτα, τη στιγμή που το κακό διαβρώνει τους πάντες και τα πάντα. «Καλύτερα να μην ήξερα ποιος είμαι, παρά να ξέρω τι έχω κάνει».

 

Ο Δημήτρης γνώριζε, όχι μόνον ότι ήταν ένα τεράστιο κάθαρμα, αλλά ότι ήταν ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΚΑΘΑΡΜΑ. Και ο μόνος τρόπος, που μπορούσε να χειριστεί αυτήν την μοίρα ενός άγαρμπα αστρολογικά εσταυρωμένου (το ωροσκόπιό του θα καταθέσω στην συνέχεια) ήταν επάνω στην σκηνή. Ποιά είναι η ιστορική ετοιμολογία τού όρου "κάθαρμα", θα καταθέσω στην συνέχεια. Διότι η έννοια τής καθάρσεως είναι συνυφασμένη με το θεατρικό δρώμενο τής τραγωδίας. Και στήν περίπτωση τού Δημήτρη και όχι μόνον, δεν ήταν "μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας", αλλά ένα προς ένα το ματωμένο μονόπρακτο ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΠΟΥ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΠΙΤΥΧΕΙ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ.

Και αυτό το εννοώ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. Διότι η περίπτωση τού Δημήτρη Λιγνάδη αποκαλύπτει, ΟΤΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΤΟΥ 1946 - 1948 διαρκεί μέχρι σήμερα ακάθεκτος. Νόμιζα, ότι αυτός είχε τελειώσει το 1971, όμως διαψεύστηκα. Όταν σκεφτόμουνα αυτήν την ανάρτηση μέσα στο μυαλό μου έκλαιγα τις νύχτες απαρηγόρητος. Διότι, γαμώ το στανιό μου γαμώ, αυτή δεν είναι ανάρτηση, αλλά κατάθεση ψυχής, όπως βίωσα σαν έφηβος την τραγική ιστορία τού τόπου. Το 1971 είχε γεμίσει το πουλόβερ, που είχε πλέξει η μάνα μου και χαιρόμουνα να το φοράω, με το αίμα ενός φίλου μου, που τον είχα βάλει σε ένα ταξί και τον πήγα στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Το κρανίο του είχε τρυπηθεί από μια σφαίρα, από ρώσικη ρουλέτα, που έκανε μόνος του. Ο γιατρός μού είπε τότε: "Δεν έχει νόημα. Κι αν ακόμη σώναμε τον φίλο σου, αυτός θα έμενε για πάντα φυτό". Ήμουν ο μόνος, που παρακολούθησε την κηδεία του από απόσταση, χωρίς να κλάψω. Γιατί δεν είχα δάκρυα. (Δεν θυμάμαι εάν ήταν μαζί μου και αυτός, τού οποίου σε ένα πρόσφατο σχόλιο στο διαδίκτυο θα αναφερθώ στην συνέχεια). Το περίστροφο, που είχε σκοτωθεί ο φίλος μου, ήταν από αυτά, που πρωτοστάτησαν στις εμφύλιες συγκρούσεις στον Γράμμο. Ο πατέρας τού φίλου μου, μού είπε κάποια στιγμή μετά το θάνατο τού παιδιού - είμαστε τότε 16 χρονών: "Εάν δεν είχα αυτά τα όπλα στο σπίτι, πώς θα στέλναμε όπλα στην Κύπρο, για να κάνουν οι Κύπριοι αγώνα; Οπότε σκάει μούρη και η ΠΕΚΕ, η Πανσπουδαστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα, πρόεδρος τής οποίας ήταν ο Τάσος Λιγνάδης. Μιλώντας για "κυπριακό αγώνα" εκείνη την περίοδο, κυριαρχεί πίσω από όλα ένα όνομα: Τού αιμοσταγούς Γιώργου Γρίβα, αρχινταβατζή τής εγκληματικής οργάνωσης Χ, που υπηρέτησε πρώτα τού κατακτητές ναζί, στην συνέχεια τούς άγγλους του σκόμπυ και μετά την εγκαθίδρυση τής αμερικανοκρατίας τα γεράκια των κανιβάλων της ουάσιγκτον. Πάντοτε πιστός στο βαθύ κράτος, δηλαδή στο αδρενόχρωμα, για όσους σκαμπάζουν κάτι από συνωμοσιολογία. Μέχρι πρόσφατα πίστευα, ότι ο φίλος μου ήταν το τελευταίο θύμα τής αδελφοσφαγής τού εμφυλίου, που μεθόδευσαν τα ξένα ανθελληνικά καθίκια με την βοήθεια των εγχώριων χαφιέδων και από τις δυο πλευρές, που πόλωσαν βάσει σχεδίου τον Ελληνικό λαό (δηλαδή τον τρέχα γύρευε, που ανέκαθεν κατανοούσε τα πολιτικά καθέκαστα, όσο οι πάπιες κατανοούν την κβαντική φυσική). Τα πρόσφατα θύματα τού Δημήτρη Λιγνάδη, μού αποκάλυψαν όμως, αλλά και ο ίδιος, ως το πιο τραγικό θύμα/θύτης, ΟΤΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΑΜΕΣΑ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΙΨΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΠΟΝΕΜΕΝΟ ΑΙΜΑ.

https://www.in.gr/2021/02/26/greece/tasos-lignadis-vary-onoma-piso-apo-ton-dimitri-lignadi-poios-itan-o-pateras-tou/

Πριν όμως επιστρέψουμε σε παλαιότερες ιστορικές πληγές, θα αναφερθώ σε κάποιες άλλες, πιο πρόσφατες, από την δεκαετία τού '70, που βίωσα και ο ίδιος.

Εάν μπείτε στο Facebook των αποφοίτων του σχολείου, που δούλευε (την οικουμένη) ο Τάσος Λιγνάδης, θα βρείτε κάποια σχόλια, σχετικά με ότι, ο καθηγητάρας Τουρκουάτο Τάσο ντε λα Κουράδα, πήδαγε τουλάχιστον μια μαθήτρια (και δεν ήταν ο μόνος). Την περίπτωση γνώριζα και εγώ λίαν καλώς, διότι το κοριτσάκι αυτό, συνομήλικο με εμένα, ήταν γειτόνισά μου και την εκτιμούσα πάρα πολύ, διότι ήταν πολύ καλός άνθρωπος (πρόσφατα πέθανε). Δεν αναφερθώ σε άλλους επιβήτορες μαθητριών, ούτε και σε αυτούς, που έγραψαν αυτά τα σχόλια (και οι δύο ήσαν συμμαθητές μου, ο άρρεν είναι και επιστήθιος φίλος μου) για λόγους σεβασμού τής προσωπικής σφαίρας. Δεν θα αναπαράγω εδώ αυτά τα σχόλια, διότι αυτοί που τα έγραψαν δικαιούνται, εάν κρίνουν σκόπιμο, να τα σβήσουν. Τα έχω όμως αποθηκεύσει. Μπείτε εάν θέλετε στην σελίδα και δείτε τα (όσο κάποιοι επιτρέψουν αυτά να υπάρχουν). Όμως επί τού προκειμένου εγείρονται δυο βασικά ζητήματα:

1. Κατά την δεκαετία τού '70 το όριο σεξουαλικής ενηλικίωσης ήταν τα 18 έτη. Άρα, η συνέβρεση ανηλίκου με κωλόγερο τριάντα χρόνια μεγαλύτερό του, έστω κι αν έγινε σε συναινετική βάση, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ. Άρα ο πλαδαρός σωματικά και νοητικά λεγάμενος ΗΤΑΝ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΔΡΑΣΤΗΣ. Πώς έπειθε το θύμα με την σκατοκοιλιά και το σκατοκεφάλι του, που ήταν για ξέρασμα; Μα όπως και ο γιός του. Από ποιον διδάχθηκε ο Δημητράκης; (Και μάλλον δεν ήταν ο μόνος, που διδάχθηκε την τέχνη τού τζάμπα εντυπωσιασμού από τον ινστρούκτορα).  

2. Όταν σε ένα σχολείο πληρώνουν οι γονείς ένα μάτσο λεφτά για δίδακτρα, δεν το κάνουν για να πιάνει ο κάθε σαλντιμπάγκος "καθηγητάρας" τον ποπό τού παιδιού τους. Ειδικά, όταν οι γονείς είναι από τούς μεγιστάνες τής μπανανίας, που γαμούν και δέρνουν. Άρα, ο λεγάμενος είχε ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΕΣ ΠΛΑΤΕΣ. Διότι την δουλειά δεν την έκανε κρυφά, αλλά, όπως αποκαλύπτουν τα σχόλια που προανέφερα, τελείως απροκάλυπτα και χωρίς προφυλάξεις. Άρα, τους λεφτάδες με τις ποδίτσες αντιμετώπιζε σαν μυίγες, διότι μπροφανώς ο ιερατικός του βαθμός ήταν πολύ προχωρημένος. Βεβαίως, φρόντισε να σκεπάσει τα ίχνη τού παρελθόντος με πονηρό τρόπο, όταν παραιτήθηκε από βοηθός στο πανεπιστήμιο, μόλις έγινε η δικτατορία. Έτσι πλασαριζόταν ως πολιτικά ουδέτερος. Όμως το πάθος του για ιεροεξέταση δεν το έκρυβε, αναλαμβάνοντας πρόεδρος τού "πειθαρχικού συμβουλίου" το σχολείου, ενώ, όπως γράφουν τα πρόσφατα δημοσιεύματα, οι μαθητές τον έτρεμαν. Ήταν ο μόνος, που τόλμησε να δείρει άσχημα μαθητή, τελειόφοιτο γυμνασίου, κατά την διάρκεια σχολικής εκδρομής, χωρίς ουσιαστική αιτία. Τότε εκδηλώθηκε μια εξέγερση 35 μαθητών εναντίον του, στο δωμάτιο 203 τού ξενοδοχείου "Αρίων", στην οποία συμμετείχα. Ο  υποτακτικός του, ιδιοκτήτης τού σχολείου και κάργα κοτσάμπασης, έπεσε στην συνέχεια επάνω μας, να μάς στίψει. Τώρα, με ποιον τρόπο οι κλητήρες κάνουν κουμάντο τους διευθυντές, είναι ιστορία που σχετίζεται ως ένα βαθμό και με τα κατορθώματα τής "αντιστασιακής" σπουδαστικής οργάνωσης ΕΣΑΣ στο απώτερο παρελθόν και τούς οπλοφόρους τής Χ, που είχαν διαχυθεί μέσα σε αυτήν, όπως θα τεκμηριώσω στην συνέχεια.

     ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΠΑΤΑΤΕΣ 

Ο ΛΕΓΑΜΕΝΟΣ, ΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΡΑΤΟΓΕΝΕΣΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΦΛΥΝΑΦΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΟ ΖΩΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ".

https://www.politeianet.gr/books/9789604850709-lignadis-tasos-irodotos-to-zoon-kai-to-teras-194844

Ένα κουμάσι, που όπως αποκαλύπτει ο γιός του, ήταν τελείως παραδομένος στην σεξουαλική τρέλα μέχρις σημείου να καταστρέψει τον εαυτό του και άλλους και δεν ενδιαφερόταν στο ελάχιστο για την ποικογένειά του, έχοντας εγκαταλείψει την γυναίκα και τα παιδιά του, για να το παίζει τιμωρός ερωτήλος. Συνωφρυωμένος, βλοσυρός και "απροσπέλαστος". Ο κάργα παιδαγωγός, που γέννησε παιδιά να παιδεύσουν την κοινωνία, παρακαθήμενοι σε πρωθυπουργικά τραπέζα. Ούστ από εδώ μωρή χαμούρα. Τον πατέρα μου λυπάμαι, που θαλασσοδερνότανε για να πληρώνει δίδακτρα, παρόλο που δεν τού περισσεύανε.

3. ΛΟΥΤΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ: ΠΑΡΟΧΗ ΤΡΟΦΗΣ ΣΕ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΕΜΒΟΛΙΣΜΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗΣ ΑΠΟΨΙΛΩΣΗΣ ΠΕΤΣΟΚΟΜΜΕΝΩΝ ΛΑΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΗΣ ΝΕΟΛΑΙΩΝ ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΩΝ ΣΤΑ ΚΡΟΝΙΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ

Η επιβολή τού εμφυλίου αδελφοκτόνου πολέμου κατά την περίοδο 1946 - 1948, που προωθήθηκε συστηματικά και με ύπουλο σχεδιασμό, είχε μοχλούς από την μια μεριά τις ακροδεξιές οργανώσεις Χ, μπουραντάδες, ράλληδες κοκ. και από άλλη την αριστερή ΟΠΛΑ και τούς χαφιέδες τών άγγλων και αμερικάνων στον ΕΛΑΣ και την ηγεσία τού ΚΚΕ, μόμολα, που παρόλη την φαινομενικά πολιτική τους αντίθεση και αντιπαράθεση ΕΝΕΡΓΟΥΝΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ, τα οποία ευρίσκοντο στην υπηρεσία σατανολατρικών, κρόνιων ιερατείων. Ευτυχώς, δεν βρισκόμαστε από άποψη ιστοριογραφίας τελείως στο έλεος τής χαοτικής άγνοιας. Κάποιοι, λίγοι ως προς τον αριθμό, αλλά καθόλα άξιοι συγγραφείς, φρόντισαν να μεταφέρουν με κάποια σημαντικότατα έργα την ιστορική αλήθεια στα ανήσυχα πνεύματα των επόμενων γενεών. Και αυτοί, ως διάδοχοί τους στην πορεία τής αφύπνισης του Ελληνικού Έθνους, είναι αριθμιτικά ελάχιστοι, αλλά αυτήν την φορά επαληθεύουν τον κανόνα, που διακυρήσει, ότι ένας κούκος επαρκεί για φέρει την άνοιξη. Όπως έδειξε παραστατικά η ταινία "Στην Φωλιά τού Κούκου" με τον Τζακ Νίκολσον, αυτοί είναι περιχαρακωμένοι από τις επιθέσεις όλων των εμπαθών παπαγάλων, που ξεσαλώνουν με μόνιμη παραταξιακή έξαρση, σε μια προσπάθεια να κατατάξουν κάθε ανήσυχο πνεύμα πίσω από τα συρματοπλέγματα ιδεολογικής απομόνωσης του ψευδεπίγραφου κοινωνικού ψυχιατρείου, Και από πίσω τους άγεται και φέρεται ο συρφετός τών "φρόνιμων", "λογικών" και "ενημερωμένων" αχθοφόρων με "άποψη".

Ας δούμε όμως στην συνέχεια, ποιο ήταν το ποιόν τής οργάνωσης  ΕΣΑΣ (Εθνικός Σύνδεσμων Ανωτάτων Σχολών) στην οποίαν ήταν στέλεχος ο Τάσος Λιγνάδης και που οι καλοθέλητές τής βικυπέντεια φρόντισαν προ ημερών να απαλείψουν τόσο το αντίστοιχο λήμμα, όσο και την αναφορά της στο λήμμα τού Λιγνάδη. Η κα. Λυγούρα Αναστασία έχει εκπονήσει μια διεξοδική διατριβή από το 2010 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, με τίτλο:

Πανεπιστημιακά ιδρύματα και φοιτητική δράση κατά τα έτη 1940-1944

Σε αυτό το διεξοδικό πόνημα, γίνεται εκτενής αναφορά στον τρόπο, που έδρασαν οι φοιτητικές οργανώσεις κατά την περίοδο τής κατοχής και αργότερα. Επίσης περιγράφονται λεπτομεριακά, οι διδικασίες, βάσει τών οποίων οι δυο βασικές φοιτητικές παρατάξεις, ο ΕΣΑΣ και η ΕΠΟΝ στον φοιτητικό χώρο πολώνουν τούς φοιτητές και τους οδηγούν μέχρι και σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ τους. Και στις δυο παρατάξεις υπάρχουν μετριοπαθείς φητητές, που επιζητούν την συνενόηση και την σύμπραξη σε κοινό αγώνα. Όμως αυτοί παραμερίζονται από τούς σκληρούς, που κλιμακώνουν την σύγκρουση. Η κα. Αναστασία Λυγούρα κάνει στην σελίδα 436 αυτής τής διατριβής συγκεκριμένη αναφορά, ότι "συγκεκριμένα μέλη και η οργάνωση "Χ", που συμμετείχαν στον ΕΣΑΣ συνεργαζόντουσαν με τα Τάγματα Ασφαλείας και την Ειδική Ασφάλεια" της κατχικής κυβέρνησης τών δοσιλόγων. Αυτή η διατριβή είναι μέσω τού συνδέσμου που προηγείται προσβάσιμη στο σύνολό της, για όποιον επιθυμεί να αντλήσει περισσότερα στοιχεία, για τον τρόπο που οι δυο αντίπαλες παρατάξεις κλιμάκωναν το συγκρουσιακό πνεύμα μεταξύ τους, "κοντεύοντας να ξεχάσουν, ότι υπήρχαν Γερμανοί", όπως αναφέρεται στην ίδια σελίδα. Στην πορεία τής προκείμενης μελέτης, γίνεται αναφορά στην ίδρυση τού "Ιερού Λόχου" από τον ΕΣΑΣ, που ενσωματώνεται στα ένοπλα τμήματα τού ΕΔΕΣ. Το θλιβερό δεδομένο, ότι τόσο ο αριστερός ΕΛΑΣ, όσο και ο δεξιός ΕΔΕΣ έδιναν μόνον δευτερεύουσες αψιμαχίες εναντίον του γερμανικού στρτατού κατοχής, ενώ ουσιαστικά προσέβλεπαν κυρίως στην μεταξύ τους σύγκρουση, στοχεύοντας στον έλεγχο τής χώρας, αναλύεται εμπεριστατωμένα στο βιβλίο τού Άγη Στίνα "ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΟΠΛΑ", το οποίο, όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει από τον κάτωθι σύνδεσμο:

 file:///C:/Users/Denis/Downloads/EAM-ELAS-OPLA.pdf

Φυσικά, ο κορμός τού λαού, που οργανώνεται και αγωνίζεται σε αυτούς τους φορείς είναι η προβολή αντίστασης στον γερμανικό στρατό κατοχής, με στόχο την απελευθέρωση τής χώρας. Όμως η ηγεσία αυτών των οργανώσεων είναι ως ένα βαθμό υποκινούμενη, ενώ οι υπόλοιποι είναι ενδοτικοί. Για τον σκοτεινό ρόλο τού Νίκου Πλουμπίδη, ηγέτη τής ΟΠΛΑ, κάνει αναφορά ο Νίκος Βεργίδης στο πολύτιμο βιβλίο του "Μιγάδες της Ελληνικής Ιστορίας". Για να μην βαρύνει σε έκταση η ανάρτηση, δεν θα υπεισέλθω στα επί μέρους.

Από τον Νοέμβριο τού 1951 λαμβάνουν χώρα στην Αθήνα μεγάλες διαδηλώσεις με σύνθημα την ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα, στις οποίες πρωτοστατούν οι φοιτητές. Πρωτεργάτες υπήρξαν η Πανσπουδαστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνος (ΠΕΚΑ) και η Πανελλήνιος Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου (ΠΕΕΚ). Πρόεδρος τής ΠΕΚΑ, όπως μάς πληροφορεί άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών τής 08.05.2016, στον σύνδεσμο που ακουλουθεί, ήταν ο Τάσος Λιγνάδης, ο οποίος εκτός αυτής τής ιδιότητος, ήταν επί πλέον ν σύμφωνα με αυτό το δημοσίευμα και "συνεργάτης τού παρακρατικού μηχανισμού τής ΕΡΕ μετά το 1958". Ανήκε δηλαδή προφανέστατα στις ομάδες τραμπούκων, που ξυλοφόρτωναν τού εκλογείς κατά την διεξαγωγή των εκλογών "τής βίας και νοθείας" τού 1961. (Μια και η Singular Logic δεν είχε εισαχθεί ακόμη). Διαπιστώνουμε δηλαδή, ότι ο λεγάμενος ήταν σε ηλικία 32 ετών παρακρατικός, πληρωμένος τραμπούκος τής δεξιάς.

https://www.efsyn.gr/themata/fantasma-tis-istorias/67817_pezodromio-toy-1956

  

Στις πολυπληθείς διαμαρτυρίες εκείνης τής περιόδου για την ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα συμμετέχει και η ΠΕΕΚ, Πανελλήνιος Επιτροπή Ενώσεως Κύπρου, σημαντικό και μαχητικό μέλος τής οποίας είναι σύμφωνα με το δημοσίευμα, δίπλα σε άλλα φιλοαμερικάνικα συνδικαλιστομάγαζα και η Ενωση Εφοπλιστών. Εκείνα δηλαδή τα μαρσαλοθρεμένα κουμάσια, στούς οποίους δώρησαν τα λαμόγια τού Τρούμαν στις ΗΠΑ τα καράβια "Liberty", με στόχο να δημιουργήσουν μια νέα φιλοαμερικάνικη εφοπλιστική κάστα, ενάντια στην παλαιά κάστα των  αγγλόδουλων εφοπ-ληστών με έδρα το City τού Λονδίνου. Η αιχμή τών διαδηλώσεων ήταν σαφώς ενάντια στούς Άγγλους, ως αποικιοκράτες, στους οποίους ήταν υποδουλωμένη οι Κύπρος. Αυτοί είχαν και το μοναδικό προνόμιο να διατηρούν βάσεις στο νησί, αποκλείοντας την αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο "αβύθιστο αεροπλανοφόρο", παρόλο που οι ΗΠΑ είχαν αναλάβει την ασφάλεια τού ισραήλ, σε φάση, που τα Νασερικά καθεστώτα ξεπρόβαλαν το ένα μετά το άλλο στην περιοχή. Μια ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα, θα έδινε στις ΗΠΑ την δυνατότητα να αποκτήσουν στρατιωτική παρουσία στο νησί. Ως είναι λοιπόν επόμενον, ο Καρφαμάν  Αλής, ως αγγλόδουλο πιόνι (πριν μυηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου στο λεγόμενο "αμερρικανικό σενάριο"), κτυπάει αλλύπητα αυτές τις διαμαρτυρίες, με αποτέλεσμα να υπάρξουν στην διαδήλωση τού 1956 νεκροί. Στην πορεία βέβαια, καθώς ο Καραμανλής ξεκινάει να γέρνει προς την επιρροή των ΗΠΑ, ο τραμπούκς Λιγνάδης δεν έχει πρόβλημα να τού παρέχει τις υπηρεσίες με τον ιεροεξεταστικό βούρδουλα.

Την 1η Απριλίου 1955 ξεκινάει στην Κύπρο ο χαφιές των ναζί αρχικά και στην συνέχεια χαφιές των αμερικάνων Γιώργος Γρίβας τον "αντιαποικιακό" αγώνα εναντίον των Άγγλων. Για μια ακόμη φορά θα τονίσω, ότι τούς αγνούς αγωνιστές, που χωρίς να είναι γνώστες τού βρώμικου ρόλου των ξένων πρακτόρων, που τέθηκαν ύπουλα επί κεφαλής τού εθνικού αγώνα, με στόχο όχι την απελευθέρωση τής Κύπρου από τούς αποικιοκράτες, αλλά την παράδωση τής νήσου από τον ένα νταβατζή στον επόμενο, οφείλουμε να τιμάμε άνευ όρων. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, οι Παλληκαρίδης, Δημητρίου, Καραολής και τόσοι άλλοι, που θυσιάστηκαν για την απελευθέρωση τής Κύπρου ήσαν αναμφισβήτητα ήρωες, ενώπιον των οποίων πάντοτε θα υποκλεινόμεθα. Πλην όμως, εάν δούμε την κατάντια τού Κυπριακού σήμερα, θα διαπιστώσουμε, ότι ουδέποτε ο τόπος μας έπασχε από έλλεψη ηρώων. Σιγά σιγά όμως έχει ανάγκη και από κάποιους ανθρώπους, που μπορεούν να καταλαβαίνουν πέντε πράγματα, εάν επιθυμούμε να δούμε μια άσπρη μέρα.

Η μετάβαση τού Γρίβα στην Κύπρο, με στόχο αλλαγή νταβατζή, έχει προετοιμαστεί από πλευρά προπαγάνδας, ψυχολογικής προετοιμασίας και συνδρομής τής κοινής γνώμης προηγουμένως από συγκεκριμένους μηχανισμούς, που θα στηρίξουν στην συνέχεια με ανάλογο τρόπο αυτήν την προσπάθεια. Σε αυτήν πρωτοστατεί η παλιά χίτικη πρακτοράτζα τού Γρίβα, ως επαγγελματίας τραμπούκος Τάσος Λιγνάδης.

Δύο πολύ αξιόλογα βιβλία για την ιστορία τού Κυπριακού ζητήματος, κατά την περίοδο που αναφέρεται η ανάρτηση, είναι τα εικονιζόμενα. Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν για κατέβασμα . Υπάρχει όμως το βιβλίο τού Στάθη Νελλόπουλου "Η ΚΟΝΤΡΑ ΔΥΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΩΝ ΠΟΥ ΜΑΤΩΣΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ στον κάτωθι σύνδεσμο. Είναι καιρός να μελετήσουμε με σοβαρότητα την ιστορία ΜΑΣ, εάν θέλουμε να πάψουν να μάς παίζουνε κομπολόι οι "έξυπνοι":

https://www.freeinquiry.gr/articles/dorean-vivlia/i-kontra-diadoxis-dyo-aytokratorion-poy-matose-ton-topo-mas/156.html 

 

 

4. ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΙΕΡΟΞΕΤΑΣΤΩΝ 

Παροιμιώδης παρέμεινε στην ιστορία η ρήσις τού Σωκράτους "Ουδείς εκών κακός" (Κανείς δεν είναι εκούσια κακός). Εξετάζοντας τον βίο και την "πολιτεία" τού padre padrone e trabuko ieroexetastico, εκτιμώ, ότι αυτή η διαπίστωση ταιριάζει ίσως στην περίπτωση τού Δημήτρη Λιγνάδη. Δεν θέλω να είμαι κατηγορηματικός στις όποιες οπτικές μου, διότι δεν είναι δυνατόν να ήμουν παρών, σε όλα όσα υπαινύσομαι, χωρίς όμως να εκφράζω βεβαιότητες. Άρα, εκφράζω μόνον υπόνοιες. Ήμουν όμως παρών στο περιραίον παριβάλλον στις αρχές τής δεκαετίας τού '70 κάποιων συμβάντων και χαμπάρισα πρόσωπα και πράγματα, στα οποία για λόγους που ανάφερα προηγουμένως, δεν διατίθεμαι να αναφερθώ εν συνόλω. Οι αναγιγνώσκοντες ας κάνουν τις δικές τους σκέψεις επ' αυτών που καταθέτω, έχοντας πλήρες δικαίωμα να εκλάβουν ως ανακριβή, τραβηγμένα από τα μαλλιά, ή φαιδρά αυτά που γράφω. Ή, σε άλλη περίπτωση να ανοίξουν τις κεραίες της πρόσληψής τους, ώστε να αξιολογήσουν την πορεία των εξελίξεων υπό πρίσμα καχυποψίας, με διαφορετικό τρόπο από ότι τα μέσα τού συρμού παρουσιάζουν το "τέρας". Επιμένω, ότι πρωταρχικός στόχος μου δεν είναι να εξοβελίσω τον οποιονδήποτε, αλλά να διερευνήσω, στο μέτρο τού δυνατού την διαδικασία τερατογένεσης, αποδίδοντας στον Δημήτρη Λιγνάδη ΜΟΝΟΝ αυτά που τού αναλογούν και αποκαλύπτοντας την ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΚΑΚΙΑΣ. Μέσα σε συνθήκες, όπου τα στοιχεία στο διδίκτυο για το θέμα που ερευνώ, είναι ελάχιστα, έχουν υποστεί από κάποιους εμφανή αποκαθαρισμό για λόγους σκοπιμότητος και κάθε μέρα συνεχώς σβήνονται αποδειγμένα συναφή στοιχεία. Αυτή η διαδικασία εξαφάνισης στοιχείων αποτελεί για μένα σαφή ένδειξη, ότι η έρευνά μου βρίσκεται σε σωστό δρόμο.

Η Σωκρατική ρήσις που προηγείται, ηχεί τουλάχιστον παράξενα, ως να προσπαθούσε ο Μέγας Σοφός να αποενοχοποιείσει κάθε μορφής κακία, ασχέτως τού πόσο ειδεχθής μπορούσε αυτή να είναι. Δεν έχουν όμως έτσι τα πράγματα. Στόχος του ήταν να βάλει τούς ακροατές του να σκεφθούν, διότι δεν ήταν δυνατόν να μιλήσει ανοικτά, προσέχοντας τις ακαριαίες συνέπειες σε μια τέτοια περίπτωση από την μεριά των κυκλωμάτων, αυτών που φρόντισαν να καταδικασθεί εις θάνατον. Σκοπός του ήταν να αποκαλύψει με αυτήν την ρήση, ότι Η ΠΗΓΗ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΙΑΣ ΔΕΝ ΕΔΡΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΤΟΜΟ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΣΩΜΑΤΩΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΞ (Ή ΣΠΗΛΑΙΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ) ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ (ΠΛΗΝ ΕΞΑΙΡΕΣΕΩΝ). Εξ ου και η Πλατωνική ρήσις, που αποτελεί χοντρό ξεσκέπασμα των σάπιων κοινωνιών: "ΔΙΔΑΚΤΕΟΝ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗΝ ΕΣΤΙΝ".  Όταν κυριαρχεί η σαπίλα, κάποιοι υπερκείμενοι θεσμοί και μηχανισμοί έχουν φροντίσει μέσω σκοταδιστικών διαδικασιών και νοητικών - ψυχολογικών χειραγωγήσεων να την επιβάλλουν εις βάρος τής αρετής. Οι δεύτερες είναι δύο ειδών: Αυτές που στηρίζονται στην υποβολή και αυτές που στηρίζονται στον καταναγκασμό. Η χειρότερη μορφή παρασκευής στρεβλωμένης προσωπικότητος προέρχεται μέσω τής επιβολής τελετουργικού σεξουαλικού εκμαυλισμού σε τρυφερή, νεανική ηλικία. Το τελείως μη διαχειρήσιμο σοκ από τέτειες εωσφορικές κακοποιήσεις γίνεται όλο και πιο φρικτό, όσο πλησιέστερα σχετίζεται ο θύτης με το θύμα, που σε περίπτωση στενής σχέσης καταποντίζει το θύμα στην κόλαση μιας άνευ προηγουμένου τοξικότητος, που στην κυριολεξία καταλαμβάνει τον συηνολικό ψυχισμό τού θύματος, μετατρέποντάς το ΣΕ ΑΚΟΥΣΙΟ σκλάβο του. Για το θύμα ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΤΟΤΕ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΜΟΝΟΝ ΔΥΟ ΟΔΟΙ. Ή αυτό θα μετατραπεί σε ιεροεξετυαστή, υποταγμένο σε τέτοιο βαθμό στην έξωθεν εμφυτεφθείσα τοξική καταβαράθρωση, οπότε αυτή θα επικαλύψει κάθε σκέψη και σκοπιμότητά του, τόσο στην τελετουργική διαστροφή, όσο και σε κάθε έκφανση τής προσωπικής σφαίρας. Το τοξικό θύμα τότε, μετατρεπόμενο σε υποχείριο τής τοξικής πόρωσης, θα επιχειρεί μόνιμα εκφόρτιση τής εσωτερικής πίεσης δια τής σαδιστικής σεξουαλικής κατατυράννησης ανηλίκων. Η γενικότερη φύση του τον ωθεί τότε σε εξωτερικού τύπου εκτόνωση, εφόσον δύναται να εκδηλώσει έντονη επιθετικότητα. Όταν  όμως το θύμα έχει ήρεμο, τρυφηλό και εσωστρεφή χαρακτήρα, τότε η τοξικότητά του το στρέφει εναντίον τού εαυτού του. ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΟΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΚΠΕΣΟΝΤΕΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ. Η περίπτωση εξωτερικής εκτόνωσης για ευνόητους λόγους. Συην περίπτωση τής εσωτερικής εκτόνωσης, το θύμα για να αντέξει το ψυχικό άλγος και την συντριβή προσωπικότητος, οδηγεί τον εαυτό του σε κοινωνική απομόνωση και κάνει εντατική χρήση σκληρών ναρκωτικών. Όπως έχω αναλύσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, η βελόνα τής σύριγγας αποτελεί ηλεκτρική κεραία, συγκεντρώντας την κοσμική ακτινοβολία τού περιβάλλοντος, την οποίαν δεν μπορούν να υποστούν οι δαίμονες. Οπότε υποκλέπτουν την ενέργεια τού αίματος, που έχει μπεί στην σύριγγα, για να διαλύσει το δηλητήριο. Συνήθως, στο περιβάλλον των κωλοπαιδαράδων, που έχουν προάγει θύματα εξωτερίκευσης, συναντώνται και κωλοπαιδαράδες, που έχουν προάγει θύματα εσωτερίκευσης, που ανήκουν στα  ίδια έγκατα.

Δεν  εννοώ με αυτήν την διαπίστωση, ότι σώνει και καλά, πας ελευθεροτέκτων, επειδή επικαλύπτει τα γεννητικά του όργανα με ποδιά είναι εκμαυλιστής. Ο τεκτονισμός προχωράει και σε εικονικές μυήσεις ανθρώπων καθόλα αξιοπρεπών, οι οποίοι εισ΄ρχονται χωρίς να επιδιώκουν άμεσι υλικό συμφέρον, από κίνητα περιέργειας, αναζήτησης, ή απλά για να συνευρίσκονται με άτομα, που θεωρούν αξιόλογα. Η είσοδος τέτοιων ανθρώπων στα κάθε είδους μυητικά τάγματα γίνεται με στόχο να καλύπτονται οι πραγματικά μυημένοι πίσω από αυτούς. Αυτό όμως που αρμόζει να τονιστεί, είναι ότι, ότι σε αυτά τα τάγματα (πάντοτε κάνοντας χρήση συμβολισμών στρατιωτικού τύπου και εμφυτεύοντα κεκαλυμμένες στρατειές εντός των κοινωνιών)   το συνθετικό "ελευθερο" στον όρο ελευθεροτεκτονισμός δεν ανάγεται στην προώθηση κάποιας ιδέας περί ελευθερίας, αλλά στην στοχευμένη προώθηση ελευθεριότητας και εκχυδαϊσμού τών ηθών. Στην εποχή μας βασική εωσφορική αρχή τού πάπα τής σατανολατρείας Aleister Crowly, που διατύπωσε στο "Βιβλίο τού Νόμου" με την προτροπή "ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙΣ" (Do what you wilt) έχει μετατρέψει ήδη τις κοινωνίες σε μαζικά χαμαιτυπεία, εξάγοντας τον οχετό των εκκλήσεων από τα τελετουργικά κολαστήρια τής σαδιστικής ανωμαλίας στις συνθήκες τής καθημερινότητος.

Στην άνωθεν εικονιζόμενη ετρουσκική τοιχογραφία αξίζει να σταθούμε. Το θύμα δέχεται το τελετουργικό εγχειρίδιο στον λαιμό. Ο ιερέας δίπλα του, ως σκοτεινή μορφή κρατάει τον λάβρυ (διπλό πέλεκυ, εξ ου και "λαβύρινθος"). Ο θύτης, σε νεανική ηλικία όπως το θύμα φοράει φουρό και είναι μουνιχισμένος. Η πτεροτή "θεότης", που παρακολουθεί, είναι θήλια. Το επόμενο υποψήφιο θύμα είναι όρθιος και φέρει κουκούλα. Ο  οπλοφόρος μπροστά του φοράει φούστα και διαθέτει μπουτάκια κοκότας. Πϊσω από την  θεότητα ένας γυμνόστηθος νεανίας, που φοράει είδος σουτιέν. Στο ένα άκρο ο μελαμψός γυμνόστηθος που παρακολοθεί με μεγάλη προσοχή και στο άλλο άκρο ο επαγγελματίας φρουρός, στρέφοντας το πρόσωπό του αλλού, για να μην ξεράσει. Ο ζωγράφος αυτής τής τοιχογραφίας πέτυχε με λίγες πινελιές να αποδώσει την ουσία των τελετουργικών αίματος. ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΟΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΑ. Για το θύμα δεν χρειαζεται να αναφερθεί  κάτι. Το υποψήφιο θύμα έχει καλυμμένο το πρόσωπο με κουκούλα. Έφτασε στα πρόθυρα τής τελετουργικής εξόντωσης, προφανώς διότι με καλυμμένες τις αισθήσεις, είτε λόγω νοητικής χειραγώγησης, είτε λόγω αδιαφορίας, ποτέ δεν είδε, ούτε άκουσε κάτι σχετικά. Και το κυριότερο, ποτέ δεν ύψωσε την φωνή του ενάντια στο τελετουργικό ξεκλήρισμα. Όλοι υπόλοιποι, αλλοτριωμένοι μέχρι τα μπούνια, παραδώθηκαν στην υποδούλωση άγριων διαστροφικών ενστίκτων. Το αδρενόχρωμα δεν είναι μόνον η κυριότερη τροφή των εκπεσόντων, αλλά είναι και το ισχυρότερο ναρκωτικό, για όσους το καταναλώνουν. Η αποχή επό αυτό επιφέρει πολύ ισχυρό σύνδρομο στέρησης. Όλοι οι εικονιζόμενοι ζουν ένα εφιάλτη, εβρισκόμενοι με τον ένα ή άλλο τρόπο σε καθεστώ;ς μεγαλης πίεσης ενός άμεσου ή έμμεσου καταναγκασμού. Όπως ανέλυσα σε προηγούμενη ανάρτηση (πριν αρκετά χρόνια) ο εφιάλτης ήταν μυστηριακή "θεότητα". Αναπαρίστατο κρατώντας ένα φυαλίδιο. Το περιεχόμενό του είναι νομίζω προφανές. Ιδιαίτερη αίσθηση είναι τα απαλά και αχνά χρώματα, που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος, σε αντίθεση με την άγρια ατμόσφαιρα όσων παρουσιάζει. Όλα είναι αέρινα, σχεδόν ανύπαρκτα, ή αόρατα, καθώς προβάλλουν πίσω από το πέπλο τής σιωπής. 

ΕΝΑ ΚΑΘΑΡΜΑ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ, ΠΟΥ Η ΚΟΙΝΩΝ ΓΝΩΜΗ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙ "ΚΑΘΑΡΜΑ"

Ο Δημήξτρης Λιγνάδης είναι αναμφίβολα στην κυριολεξία ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα, που ανέδειξε η σύγχρονη ιστορία τού τόπου. Μόνο που η έννοια τού όρου "κάθαρμα" δεν  είναι αυτή, που έχει καθιερωθεί να θεωρείται από την κοινή γνώμη. Ο όρος αυτός έχει ιστορική προέλευση, που προέρχεται μάλιστα από τα επαγγελματικά χωράφια που έμπλεξε ο Δημήτρης Λιγνάδης και από τα τελετουργικά, που εμφανώς άλλοι τον έμπλεξαν. Ο ΟΡΟΣ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΝ  ΘΥΤΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΥΜΑ. Προέρχεται από την λατρεία τού Διονύσου και αναφέρεται στην πρακτική τού Διθύραμβου. 

Η λατρεία τού Διονύσου ήταν αρχικά άγρια και περιείχε ανθρωποθυσίες μικρών παιδιών από τις μενάδες στην εκδήλωση τής "ιερής μανίας". Διόνυσος σημαίνει ακριβώς "μικρός Δίας", δηλαδή τελετουργικό παιδί. Ο όρος νύσα, ή νύσσα, σημαίνει στα αρχαία  Ελληνικά πουλάκι. Εξ ού και η έκφραση "ποιείται την νύσαν", ή όπως κατ' αναλογία αναφέρουμε στα νέα Ελληνικά "κάνει την πάπια". Η τραγωδία είναι μετεξέλιξη τού διθυράμβου και δεν είναι διόλου τυχαίο, ότι ο Αριστοτέλης στον ορισμό τής τραγωδίας τονίζει ως στόχο της ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ. Οι θυσίες ζώων, αλλά και ανθρώπων, στόχευαν στην αρχαία εποχή στην επενέργεια τής εύνοιας κάποιων θεοτήτων. Ειδικά κατά την αρχαϊκή περίοδο, πριν ανακαλυφθεί και αναπτυχθεί η καλλιέργεια, οι άνθρωποι ζούσαν, όπως αναφέρει ο Ησίοδος στην "Θεογονία" στην ΄"χρυσή εποχή". Τότε οι άνθρωποι δεν εργαζόντουσαν, παίρνοντας τα απαραίτητα από την φύση. Οι "θεοί" όμως, για να επιτρέψουν να καρπίσει η γη, αποφεύγοντας θεομινίες (μίνις σημαίνει οργή) απαιτούσαν εξιλασμό, δηλαδή αίμα. Η διαδκασία καταβολής αίματος στους θεούς γινόταν στα πλαίσια τής λεγόμενης "βλαστικής λατρείας". Αυτή, περιγράφεται στα έργα κορυφαίων θρησκειολόγων, όπως στο έργο τού  Τζωρτζ Φρέιζερ "Χρυσός Κλώνος", αλλά και στα έργα κορυφαίων εθνολόγων (όπως ο Μόργκαν) που μελέτησαν φυλές, που ζούσαν σε συνθήκες πρωτογονισμού κατά τούς δυο προηγούμενους αιώνες. Όλοι αυτοί είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Πίστευαν, ότι πρέπει να χυθεί στην γη το λεγόνο "μάνα", δηλαδή η δύναμις τού αίματος, που ενεργοποιεί την βλαστική δύναμη. Αυτός, που δεχόταν την προσφορά αίματος, ήταν πρώτα και κύρια ο Κρόνος, που είναι ως σύμβολο συνειφασμένος με την συντήρηση, δηλαδή την δυνατότητα να συντηρηθούν οι άνθρωποι στην ζωή μέσω τής καρποφορίας τής γής. Ο Erwin  Reisner, που παρουσίασα κάποιες από τις φράσεις του στις αρχές τού κειμένου, αναλύει στο ίδιο βιβλίο, ότι ενώ για τους πρωτογόνους τα τελετεργικά αίματος γινόντουσαν με στόχο την επιβίωση τής φιλής, πιστεύοντας, ότι δεν υπάρχει άλλη οδός από τον  εξιλασμό, ώστε να τους εξευμενήσουν και να αποφύγουν την οργή τους, διέποντο δηλαδή αυτά από μια αφελή άγνοια και αδυναμία, μετά την έλευση τού Προμηθέως, που με την διδαχή τής καλλιέργειας έκανε τους ανθρώπους ανεξάρτητους απέναντι στις θεομινίες, τα τελετουργικά αίματος συνιστούν πλέον μαύρη μαγεία. Στοχεύουν δηλαδή στην εναπόκτηση δύναμης από κάποιους, που επιδιώκουν να υπερφαλαγγίσουν και να εξουσιάσουν τους συνανθρώπους τους.

Η θυσία τού "καθάρματος" αποσκοπούσε στο να απομακρυνθεί κάθε κακό από ομύγηρη των τελετουργούντων, ώστε αυτή να "καθαρθεί". Κάτι ανάλογο επιχειρούσαν και οι Ιουδαίοι με το τελετουργικό τού "αποδιοπομπιαίου τράγου". Έδιωχναν έξω από τα όρια του καταυλισμού κάθε επτά χρόνια ένα τράγο, ο οποίος φορτωνόταν όλα τα κακά. Η αποπομπή τού τράγου είναι μια αναίμακτη διαδικασία, ενώ ο τράγος υπέχει συγκεκριμένου θρησκευτικού συμβολισμού. Και οι Έλληνες είχαν μετατρέψει στην πορεία την λατρεία του Διονύσου, με την μεταβολή των οργεόνων, όπου ενεργούντο εν πολλοίς ομοφυλικά όργια, στού θιάσους, όπου τα μέλη συγκεντρώνονταν και έπιναν κρασάκι τραγουδώντας, τονίζοντας συμποσιαζόμενοι την εύθυμη πλευρά τής ζωής. Όμως η λατρεία του Διονύσου, οδήγησε στην μέγιστη έκφραση κοινωνικής παίδευσης εκείνης τής εποχής, που είναι το αρχαίο θέατρο. Διόλου τυχαίο, ότι το κεντρικό θέατρο κάτω από την Ακρόπολη των Αθηνών ήταν αφιερωμένο στον Διόνυσο. Αλλά και η γύρω περιοχή διατήρησε τα πολεοδομικά χαρακτηριστικά από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στα σοκάκια τής Πλάκας επέζησε μέχρι σήμερα το συμποσιακό πνεύμα τής Ελλάδας, ως σημαντικού στοιχείο τού λαϊκού πολιτισμού. 

Όμως ούτε τότε, ούτε και τώρα, ήσαν τα πράγματα τόσο αγνά και άκακα, όσο αρεσκόμαστε να θεωρούμε. Οι ανθρωποθυσίες μπορεί να έπαψαν να γίνονται εν πολλοίς δημόσια, με την επικράτηση των Ουράνιων θεοτήτων επάνω στις Χθόνιες. Ενδεικτικό όμως είναι για την ποιότητα της εξέλιξης, ότι ο όρος "θεομινία" παράμεινε αμετάβλητος μέχρι σήμερα. Στον Όλυμπο έγιναν δεκτές, δίπλα στις ουράνιες θεότητες και οι χθόνιες, υπό την προϋπόθεση να μην δέχονται προσφορές ανθρώπινου κρέατος. Το γεγονός όμως, ότι οι Τιτάνες δεν εξέλιπαν, αλλά ρίχτηκαν στα τάρταρα, δείχνει, ότι αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν. Αφ' ενός μεν στην ψυχολογική σφαίρα καταπλακωμένες στο μέσο ασυνείδητο, έτοιμες να ξαναπροβάλλουν με πρώτη ευκαιρία, μέσω τής ύπουλα διαβρωτικής πρακτικής των κρόνιων ιερατείων. Αλλά βυσσοδομούν και στην πρακτική σφαίρα εν κρυπτώ, έχοντας περάσει στην παρανομία. Δεν είναι τυχαίο, ότι όποιος αποκάλυπτε την πρακτική των μυστηρίων, τιμωρείτο  με θάνατο. Και η διτή ονομασία τού νέου πατέρα των θεών, Δίας και Ζεύς (η δίναμις του συνδέειν και λύειν) αποκαλύπτει την διτή φύση τού πανθέου, που επικράτησε. Οι άνθρωποι δεν θανατώσαμε το εσωτερικό ερπετό, αλλά υποτίθεται, ότι το έχουμε υπερβεί ή τουλάχιστον ελένξει. Το ερπετικό τμήμα του εγκεφάλου υποτίθεται, ότι εξημερώθηκε στην πορεία από την ανάπρυξη των κέντρων τής λογικής. Αυτή όμως, όπως καταδεικνύει και η παρούσα σειρά αναρτήσεων, μεταξύ χιλιάδων άλλων πονημάτων, ΑΦΟΡΑ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ ΕΠΙΦΑΣΗ, περιορίζεται δηλαδή στα όρια μιας φτιασιδωμένης επιφάνειας, ενώ λίγο πιο κάτω οι ιεροεξεταστές εξακοιλουθούν να στέλνουν στην ψυχική και κοινωνική άβυσσο τα καθάρματα, που ως ανθρώπους καρατομούν. Έστω κι αν επικράτησε στην πορεία κάποια "λογική", η φρόνηση εξακολουθεί να είναι το μεγάλο ζητούμενο.

Ας στρέψουμε όμως τέλειώνοντας το δεύτερο μέρος τής ανάρτησης σε ένα ανάγλυφο, που παριστά την λατρεία τού Διονύσου, που είναι ενσωματωμένο στο αντίστοιχο λήμμα της Βικυπέντεια. Στόχος τής παρουσίασης τού αναγλύφου εδώ είναι να δειχθεί, ότι οι αυτές  οι πραγματικότητες ανέκαθεν αποκαλύπτοντο με τρόπο συμβολικό και καλυμμένο. Μόνο που ο καθείς αντιλαμβάνεται αυτά που επιθυμεί, ή μπορεί να κατανοήσει.

 

υπό κατασκευή....