26 Σεπτεμβρίου, 2020

ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΕΝΟΣ ΑΜΟΡΑΛΙΣΤΗ ΚΑΡΠΑΖΟΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

 


3.2.1 ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΑΔΙΟ: ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΥΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΕ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης της Τουρκίας από το "Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης"    AKP, μεταξύ των ετών 2002 και 2009, το επιτελείο τού Ερντογκάν εφάρμοσε μια μετριοπαθή, σώφρων, αλλά κυρίως εύστοχη πολιτική, που ισχυροποίησε την θέση του. Ανάλογη πολιτική από πλευράς προαιρέσεων και επιλογών εφάρμοσε ο Ερντογκάν όταν από το 1994 είχε αναδειχθεί σε δήμαρχο της Κωνσταντινούπολης. Όταν σχημάτισε κυβέρνηση ο Ερντογκάν η οικονομία της Τουρκίας βρισκόταν σε σημαντική κρίση. Η ανόρθωση της οικονομίας, που πέτυχε το AKP, σε συνδυασμό με την φιλολαϊκή ρητορική του περί αποκατάστασης των περιφρονημένων στο προσκήνιο της ζωής, αλλά και η ταπεινή κοινωνική προέλευση τού επικεφαλής αυτού του κόμματος, αύξησαν έντονα την δημοτικότητά του. Εξ ίσου μετριοπαθής ήταν και αντιμετώπιση του κουρδικού ζητήματος. Ξεκινώντας από την εκτίμηση, ότι τα σχέδια διαμελισμού είχαν δυτική προέλευση και το πάγιο κίνημα των Κούρδων αποτελούσε εν τέλει μόνον τον μοχλό για την επιβολή τους, το αντιμετώπισε με μειλίχιους τακτικούς ελιγμούς. Παραχωρώντας στους Κούρδους αυτονομιστικά δικαιώματα και επιτρέποντας τους να συμμετέχουν με φιλοκουρδικό κόμμα (DTP) στο κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι, επέτυχε μια σχετική εκτόνωση στην εφαρμογή βίαιων ενεργειών τους. Επί πλέον βοηθώντας με στρατιωτικούς συμβούλους την οργάνωση τών "Πεσμεργκά", του στρατιωτικού μηχανισμού της "Κουρδικής Περιφερειακής Διοίκησης" - KRG στο Ιράκ, παρείχε μια τελείως διαφορετική εικόνα από τους προκατόχους του. Ως πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που έκανε αναφορά σε κουρδικό στοιχείο και προσανατολισμένος σε εσωτερικό νοικοκύρεμα της χώρας, περιόρισε σε σημαντικό βαθμό και τις νεοοθωμανικές κορώνες, που είχαν ξεκινήσει αλαλαγμούς στην δεκαετία του ΄90. Με αυτές τις μεθόδους κατάφερε να περιορίσει την υπόθαλψη, που δεχόταν στην πρώιμη φάση της διακυβέρνησης του από το κεμαλικό κατεστημένο, προωθώντας ως πρόεδρο τού κράτους το 2007 τον μέχρι τότε υπουργό εξωτερικών Αμπτουλάχ Γκιούλ. Σε αυτή την φάση έλαβαν χώρα και οι κουμπαριές του Ερντογκάν με πολιτικούς του παραδοσιακού αντιπάλου της αντίπερα όχθης, δημιουργώντας ένα γενικότερο κλίμα σχετικής εκτόνωσης της έντασης μεταξύ των δυο χωρών. Στην Ελλαδική πολιτική κυριαρχούσε εξ άλλου το σκοπιανό πρόβλημα, μεταθέτοντας την Ελληνοτουρκική κρίση δεύτερο πλάνο. Η αποδοχή του Ερντογκάν από το πολιτικό κατεστημένο των Δυτικών χωρών κορυφωνόταν με φιλοφρονήσεις και εγκώμια από τα δυτικά μαζικά μέσα. Αυτή η αποδοχή οδήγησε στο να δοθεί άδεια από τις ΗΠΑ στην Τουρκία για διεξαγωγή περιορισμένων επιθετικών ενεργειών με αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον των Κούρδων το 2007 στο Ιράκ. Ενδιάμεσα είχε προχωρήσει η κυβέρνηση σε επιβολή αρκετών συντηρητικών μέτρων θρησκευτικού χαρακτήρα. Εάν ληφθεί όμως υπ' όψει, ότι η Τουρκία, ως κατάλοιπο της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, έπασχε ενδόμυχα από ένα εξόχως τραυματισμένο αυτοκρατορικό ιδεατισμό, που έβρισκε επανειλημμένα ιδεολογική έκφραση στα πλαίσια ακραίων πολιτικών ομάδων με τον παντουρκισμό και θρησκευτικών κινήσεων με τον πανισλαμισμό, καθίσταται κατανοητό, ότι αυτή η στροφή έγινε με ενθουσιασμό δεκτή από τις οπισθοδρομικές μάζες της υπαίθρου, μιας κοινωνίας που αναπτύχθηκε ανέκαθεν στα πλαίσια ενός υπερσυντηρητικού δεσποτισμού. Ας μην ξεχνάμε, ότι η Τουρκία ήταν μέχρι την δεκαετία του 1920 υπό την εξουσία του σουλτάνου και μέχρι την δεκαετία του ΄50 ένα μονοκομματικό καθεστώς. Δηλαδή ήταν φύσει και θέσει ένα απολυταρχικό κράτος. Την σύντομη κοινοβουλευτική πορεία του διέκοψε το 1980 μια στρατιωτική δικτατορία, που θέσπισε και το μέχρι το 2017 ισχύον σύνταγμα. Μέσα σε αυτά πλαίσια οι μαντίλες, τα καφτάνια, το ξεφύτρωμα νέων τζαμιών και τα κηρύγματα των χοτζάδων έγιναν εν πολλοίς με θέρμη αποδεκτά, ως βήματα πολιτιστικής αφύπνισης, στην φάση μάλιστα που η δυτικοί προωθούσαν την "σύγκρουση των πολιτισμών" ως παγκόσμια συγκρουσιακή πώρωση.

Η ατζέντα των δυνάμεων που στήριζαν τον Ερντογκάν με τελικό στόχο την ματαίωση του κινδύνου διαμελισμού του Τουρκικού κράτους φάνηκε αναφορικά με τις εκτιμήσεις τους να εξελίσσεται κατά τον επιθυμητό τρόπο. Έχοντας σταθεροποιήσει επαρκώς την κυριαρχία του AKP, αποκτώντας σημαντική λαϊκή βάση, που είχε καταγραφεί ενδιαμέσως στα εκλογικά αποτελέσματα (με άνοδο του ποσοστού του AKP από 34% το 2002, σε 46,6% το 2007 και σε 49,8% το 2011) και έχοντας αυξήσει την επιρροή του σημαντικά στον κρατικό μηχανισμό, κυρίως στην αστυνομία και στο δικαστικό σώμα, έκριναν ότι μετά την εκλογική επιρροή σχεδόν στην απόλυτη πλειοψηφία των εκλογέων το 2017 είχε ωριμάσει ο χρόνος για το γοργό ξήλωμα του κεμαλισμού. Από αυτό το έτος έως το 2012 παρέπεμψαν σε δίκη περισσότερους από 300 στρατιωτικούς, με προφανή στόχο την αποτροπή ενός πιθανού πραξικοπήματος (το οποίο τελικά δεν μπόρεσαν να αποφύγουν το 2016, ενώ όμως προηγουμένως είχε  επέλθει η στροφή προς την Ρωσία, που αναμφίβολα όξυνε τις εσωτερικές αντιθέσεις, προκαλώντας και νέες). Σημαντικό βήμα για την επιβολή αυτών των στόχων ήταν ο νόμος του 2009 που απαγόρευε στα στρατοδικεία να δικάζουν πολίτες, ενώ διευρύνθηκε η αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων να δικάζουν στρατιωτικούς.


Τα όσα προηγούνται στο παρόν τμήμα είναι λίγο ως πολύ γνωστά και παρατίθενται μόνον για να υπογραμμιστεί η τεράστια στροφή του καθεστώτος Ερντογκάν από μια δέσμη αμυντικών μέτρων, που διέποντο από κάποια λογική μέχρι το 2012, σε μια πολιτική ξέφρενης επιθετικότητας, που χαρακτηρίστηκε από ακαταλόγιστη μανία προς πάσα κατεύθυνση στην συνέχεια. Οπότε γεννάται ένα στοιχειώδες ερώτημα: Ποιες ήταν οι συνθήκες και κάτω από τις οποίες έγινε αυτή η τεράστια στροφή και ποιες σκοπιμότητες κυοφόρησαν την τερατογέννεση ενός γενικά αποδεκτού πολιτικού ηγέτη σε λυσσασμένο παράφρονα;


Από επιφανειακή σκοπιά φαίνεται αυτή η στροφή να έγινε  κάτω από την επιδίωξη προώθησης οικονομικού οφέλους και γεωγραφικού επεκτατισμο (= πλιάτσικο). Όμως, εάν εφαρμόσουμε την μέθοδο που προτείνουν οι οικονομολόγοι, δηλαδή "να ακολουθήσουμε την οσμή του χρήματος" δεν θα καταλήξουμε κάπου. Αυτή η μέθοδος μπορεί να αποβαίνει πολύ χρήσιμοι, όταν επιχειρούμε να αναλύσουμε οικονομικού περιεχομένου δεδομένα. Όμως στην βάση του γεωπολιτικού γίγνεσθαι δεν βρίσκεται το χρήμα. Δεν είναι το δολάριο, το ευρώ, ή το γεν, που διέπουν την στρατηγικη των εν τέλη ισχυρών, αλλά το αδρενόχρωμα. Στο ανθρώπινο κοτέτσι, ή άλλως πώς "μάτριξ" καθοριστικό ρόλο δεν παίζουν τα ρολά του κοτετσοσύρματος, αλλά το κρέας της κότας. Το χρήμα δεν αποτελεί τον εν τέλει σκοπό, αλλά συνιστά μόνον τον βασικό μοχλό και το πιο ισχυρό δέλεαρ των αρμαγεδωνιστών. Και η ανθρώπινη συμπεριφορά, άλλοτε σώφρων και άλλοτε παράφρων, δεν είναι δυνατόν να διερευνηθεί κυρίως κατευθύνοντας την προσοχή μας στην τσέπη, που ο καθείς βάζει το πορτοφόλι του. Για να μπορέσουμε να διακρίνουμε τον τρόπο που ένα φτωχαδάκι από τα ισλαμικά σεμινάρια της Κωνσταντινούπολης με πτυχίο ιμάμη, προσκολλημένο στα θρησκευτικά σύνδρομα, καταντάει μέσα σε μια πορεία να μετατραπεί σε ανθρωποχασάπη, που εμπορεύεται όργανα παιδιών, πρέπει να εισχωρήσει το κριτήριό μας βαθιά στην λαγουδότρυπα. Πρέπει να μπορέσουμε να εντοπίσουμε αυτό που είναι κρυμμένο και έχει πελεκηθεί πολλά χρόνια. Απαιτείται δηλαδή αναζήτηση με γνώμονα την επιστήμη της συνωμοσιολογίας. Το επόμενο τζαμί απέχει εκατόν πενήντα μέτρα από το μέρος που μένω. Και αυτός που μένει στην απέναντι πόρτα συμμετέχει ανελλιπώς. Γνωρίζω πολύ καλά, πως σκέπτεται και πώς αντιδρά ένας ανθρωπάκος, που στρέφει τις παλάμες του προς το μέρος που πιστεύει ότι τον ακούει ο αλλάχ. 


Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι κάποιοι αρμαγεδωνιστές,  έκαναν όπως λέγεται στην γλώσσα των μαφιόζων, την πρόταση που περιγράφει χαρακτηριστικά ο Mario Puzzo στο έργο του "Ο ΝΟΝΟΣ", στο κοινωνικό συγκρότημα που κινεί την κλίκα Ερντογκάν: "I WILL MAKE YOU AN OFFER THAT YOU CAN NOT DENY". Πως παρασκευάσθηκε όμως ένας άνθρωπος, που όταν βλέπει μια γυναίκα χωρίς μαντήλα την θεωρεί έκφυλη, για να γίνει βαρκάρης στους ωκεανούς αίματος; Βαρκάρης ήταν και ο πατέρας του στην θάλασσα του Μαρμαρά. Και όπως αυτός συχνά ομολόγησε, τον θυμόταν συχνά να κλαίει, όταν αναλογιζόταν τον απαγχονισμό του Μεντερές. Ο "Θεωρητικός" Αίματος δίπλα στον Ερντογκάν έχει όνομα. ΑΧΜΕΤ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ. Με το φληνάφημα τσελεμεντέ υπό μάλης για το αυγό του φιδιού "Στρατηγικό Βάθος και δυο αυγά τουρκίας".

 

Στα πλαίσια της προετοιμασίας πολέμου στην Συρία κατάφεραν οι αρμαγεδωνιστές να εντάξουν την κλίκα του ερντογκάν στο εγχείρημα. Η επιχειρηματολογία των δυτικών και του ισραήλ, που δρομολογήθηκε στην συγκεκριμένη φάση, είναι προφανής. Αντί να φιλονικούν μεταξύ τους, ήταν πολύ πιο σύμφορο, σύμφωνα με την συλλογιστική, που σερβιρίστηκε στα υποψήφια θύματα της  Άγκυρας, μια στενή συνεργασία, στην βάση ότι υπήρχε κοινή λεία, τουτέστιν η προγραμματισμένη να διαλυθεί ως κράτος Συρία, για διαμοιρασμό. Οι αρμαγεδωνικές ύενες είχαν στην διάθεσή τους δυο πολύ νόστιμες φόλες, που πέταξαν στα σκυλιά του AKP. Η πρώτη αφορούσε την γενοκτονία του Κουρδικού πληθυσμού στην Συρία και την εξουδετέρωση της πολεμικής του μηχανής από τα σαλαφιστικά τζιχάντια του ίσις. Πράγματι, κατά την πρώτη φάση του πολέμου, πριν την ενεργό παρέμβαση τής Ρωσίας, οι Κούρδοι δέχθηκαν φοβερές επιθέσεις και σφαγές από τα ισλαμιστικά τέρατα, που κορυφώθηκαν με την πολιορκία του κουρδικού προπυργίου Κομπάνι. Τα ερντογκανικά μεμέτια πίστεψαν τότε, ότι με αυτήν γενοκτονία θα επιβάλετο μια ισχυρότατη αποδυνάμωση του κουρδικού στοιχείου, που θα επέφερε και την ανάλογη κάμψη ηθικού, στους Κούρδους, που ζούσαν στο εσωτερικό της τουρκίας. Με αυτό τον  θεώρησαν, ότι θα έμπαινε και τέλος στην προώθηση των σχεδίων διαμελισμού της Τουρκίας, εφ' όσον θα συμμετείχαν μαζί με αυτούς. που είχαν προγραμματίσει αυτά τα σχέδια, στην εξόντωση σημαντικού τμήματος εκείνου του παράγοντα, που θα χρησιμοποιείτο ως μοχλός για την επιβολή τους. 


Το δεύτερο όμως δέλεαρ ήταν ακόμη πιο ισχυρό, γιατί στόχευε κατ' ευθείαν στην κατακτητική βουλημία της ηγεσίας ενός συγκροτήματος, που είχε εθισθεί ιστορικά να επιβιώνει από το πλιάτσικο και το δεσποτικό αραλίκι.  Αυτό επικεντωνόταν σε πακτωλούς από εύκολο παραδάκι, που θα πρόσφερε η διέλευση νέων αγωγών πετρελαίου, στην ήδη σημαντική για την μεταφορά ενεργειακών πόρων τουρκία. Το ίσις θα χρηματοδοτείτο από την βίαιη απόσπαση των πετρελαιοπηγών της Συρίας. Ο κύκλος όμως αυτού του προϊόντος συμπληρώνεται με την μεταφορά του από τους χώρους παραγωγής στους χώρους κατανάλωσης μέσω μεγάλων διαδρομών. Ο νέος αγωγός που είχε προγραμματισθεί για την μεταφορά πετρελαίου από το Κατάρ μέσα σε περιοχές της Συρίας (και ο οποίος ενδιαμέσως έχει κατατεθεί στα αζήτητα διεγερτικών ονειρώξεων) θα συνεχιζόταν μέσα στην τουρκία. Οπότε οι ξιπασμένοι καταριανοί αρχοντοχωριάτες του χρήματος, παρουσιάσθηκαν ως οι χουβαρτάδες χρηματοδότες του ερντογκανικού επιθετικού εγχειρήματος. Και μέχρι να κατασκευαστεί αυτός ο άγωγός, το παραδάκι θα έτρεχε άφθονο στην κλίκα από την μεταφορά του κλεμένου συριακού πετρελαίου οδικώς, οπότε η κλίκα να θινόταν ο διαμετακομιστικός μαστρωπός της ενεργειακής καταλήστευσης. Η ονείρωξη που ανήλθε τότε στις σάπιες κεφαλές της ερντογκανικής κλίκας, ήταν η αναβίβαση της τουρκίας στον πιο σημαντικό κόμβο μεταφοράς ενεργειακών πόρων παγκοσμίως. Τα σουνιτικά κορόιδα του βαχαμπισμού ας δαπανούσαν σε αυτήν την διαδικασία την τυφλωμένη από πώρωση ύπαρξή τους ως βομβιστές αυτοκτονίας. Η σουνιτική αληταμπουρία όμως γύρω από τον πάλαι ποτέ μαθητάκο των ισλαμιστικών βοϊδοσχολείων, θα αποκτούσε με αυτήν την διαδικασία τσαντιροπαλατάκια με τα πολυτελέστερα καθίσματα στις λεκάνες των αποπάτων.


Οι καρπουζοκέφαλοι όμως του καθεστώτος συμφωνώντας σε αυτήν την επιλογή, είχαν πατήσει διπλή μπανόφλουδα. Αφ' ενός διότι έπεσαν ως μπουνταλάδες στην παγίδα που τους είχαν στήσει οι αρμαγεδωνιστές. Μετατρέποντας την τουρκία σε αρένα, που όργωναν οι βαχαμπιστές τζιχαντιστές τρομοκράτες, κατάντησαν να διαπιστώσουν στην πορεία, ότι αυτός που διεξήγαγε τις πλέον αιματηρές τρομοκρατικές επιχειρήσεις στο έδαφός τους δεν ήσαν οι Κούρδοι αυτονομιστές, αλλά τα από τις δυτικές μυστικές υπηρεσίες οργανωμένα και ελεγχόμενα βαχαμπιστικά σκουλίκια της ισλαμικής αδελφότητος, με την οποία αυτοί είχαν φροντίσει να γίνει το νεκραστημένο από αυτούς χαλιφάτο συγκινωνούντα δοχεία. Με αυτό το τρόπο έφτασαν στην κατανόηση της πλέον οικτράς διαπίστωσης: Δεν είχε  επιλεγεί το κουρδικό ως μέσον του επερχόμενου διαμελισμού, αλλά τα βαχαμπιστικά τζιχάντια. Και αυτά είχαν φροντίσει μέσα στο επιθετικό όργιο σε βάρος της Συρίας να ενσωματώσουν στην επιρροή τους μεγάλο ποσοστό των αρχικά από τους τούρκους οργανωμένο και εξοπλισμένο τουρκογενές σουνιτικό στοιχείο. Με αυτόν τον τρόπο είχε καταστεί προφανές, ότι μετά την διάλυση της τουρκίας θα συνέχιζαν τα τζιχάντια προς βοράν εναντίον της Ρωσίας, με στόχο την άγρια μόχλευση του αρμαγεδώνα.


Η δεύτερη μεγάλη αυταπάτη των μεμέτηδων (αλλά και των δυτικών κατ' αποκοπή) αφορούσε τον τρόπο που εκτιμούσαν την κατάσταση, που είχε περιέλθει καθώς και τον τρόπο που θα αντιδρούσε στο συριακό η Ρωσία. Αιμοσταγή επιτελεία με πωρωμένο αρμαγεδωνικό μυαλό βάλθηκαν να προκαλέσουν τον μέγιστο στρατηγικό κολοσσό της οικουμένης στην σύγχρονη περίοδο Βλαδίμηρο Πούτιν και το φωτισμένο επιτελείο του. Εάν διέθεταν έστω και ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα, που θα μπρούσαν να λειτουργούν σε νορμάλ υγειή βάση, θα έπρεπα να μπορούν να κατανοήσουν με όσα συνέβησαν στο διάστημα από το 2000, που ανήλθε ο Πούτιν στην κυβέρνηση, μέχρι το 2010, που κλιμάκωναν την λεγόμενη "αραβική άνοιξη" την τεράστια παγίδα που τους είχε στήσει μεταξύ 1980 και 2000 η περεστρόικα με τον Γκορμπατσώφ, στην οποία έπεσαν οι δυτικοί πανυγιρικά μέσα. Διότι τις θύρες της εξουσίας δεν άνοιξε διάπλατα στον Πούτιν κάποιος από μηχανής θεός, αλλά ο Μπόρις Γέλτσιν, που οι αποβλακωμάνες "δεξαμενές σκέψης" των δυτικών θεωρούσαν ότι είναι ένας εκφυλισμόνος μέθυσος κουλοχέρης. Ποτέ δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τα ποτισμένα με αδρενόχρωμα ανδρείκελα και οι θύλιες πολιτικές κοκότες της δύσης, ότι η σωματική αναπηρία τού Γέλτσιν επιδεικνυόταν σκοπίμως από αυτούς που επεξεργάζοντο με πανέξυπνο τρόπο την πολιτική τής Ρωσίας, με στόχο να υποβάλλουν μια υποτιθέμενη αναπηρεία του σύνολου Ρωσικού Κράτους να αντιδρτά με σθένος, Η ΟΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ. ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΣΑΝ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑΚΑ ΑΠΟ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΟΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΓΙΓΑΝΤΑ. Πράγματι, κατά την πρώτη περίοδο του Συριακού πολέμου οι Ρώσοι αντέδρασαν τελείως υποτονικά, αφήνοντας το καθεστώς του Ασάντ να φτάσει μέχρι τον προθάλαμο της πλήρους καταστροφής, πριν παρέμβουν για να αλλάξουν με φοβερή ορμή και ταχύτητα την φορά των εξελίξεων. Αυτή η επιλογή ήταν μια προφανής παγίδα που έστησαν οι Ρώσοι. Πλην όμως αυτοί είχαν δείξει ένα πολύ σημαντικό δείγμα γραφής από την αρχή της έξωθεν εισβολής στην Συρία, που ακόμη επιμένουν να αποκαλούν φιλάρεσκα οι ηττημένοι της αρμαγεδωνιστές και τα μιντιακά τους συγκροτήματα "εμφύλιο πόλεμο". Στις αρχές του πολέμου καταρρίφθηκαν πάνω από τα χωρικά ύδατα της Συρίας δυο πύραβλοι, τους οποίους ισχυρίστηκε το ισραήλ, ότι ανήκαν σε αυτό. Αυτοί όμως είχαν εκτοξευθεί από βάση του ΝΑΤΟ στο Γιβραλτάρ. Με αυτήν την επιλογή είχε αποδείξει η Ρωσία στους δυτικούς, ότι κατέχει πολεμική τεχνολογία υψηλότερη από την δική τους. Στόχος της Μόσχας ήταν να ματαιώσει μια άμεση ευρύτερη παρέμβαση των Νατοϊκών στον πόλεμο της Συρίας, ώστε να αποφύγει μια μελλοντική σύγκρουση εκεί μαζί τους, που εάν γινόταν, ήταν επόμενο να θρέψει και δικαιολογήσει ακαταλόγιστες ενέργειες των αρμαγεδωνιστών προς την απόπειρα επιβολής διευρυμένου ολέθρου. Σε μια τέτοια περίπτωση η αποτροπή των Ρώσων θα επέβαλε εκατόμβες θυμάτων στις χώρες της δύσης τελείως άλλης τάξεως μεγέθους από ότι συνέβει στην Συρία. Αυτό όμως έπρεπε να ματαιωθεί με κάθε δυνατόν μέσο. Δεδομένου ότι η Ρωσία ουδέποτε επιδίωσε την ολοκληρωτική πλανητική καθίσχυση. Τουναντίον το όλο πρόγραμμά της πρόσβλεπε και εξακολουθεί να προσβλέπει στην επίτευξη ενός κόσμου χωρίς πολέμους και χωρίς πυρηνικά όπλα. Με την συνδρομή του Θεού, αλλά και την σύμπραξη της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων και των υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ υπό την φωτισμένη ηγεσία της Διοίκησης του Ντόναλντ Τραμπ η ανθρωπότητα βρίσκεται πλέον στο κατώφλι αυτής της ευτυχούς εξέλιξης.

 


3.2.2 "ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ" ΚΑΙ ΔΥΟ ΑΒΓΑ ΤΟΥΡΚΙΑΣ - ΚΑΡΠΟΥΖΟΚΕΦΑΛΩΝ ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

    Ο Ερντογκάν το 1999 καταδικάστηκε σε φυλάκιση με την κατηγορία της ακραίας ισλαμιστικής προπαγάνδας. Από την ποινή του εξέτησε 4 μήνες και μετά αποφυλακίσθηκε με ταυτόχρονη άρση της απαγόρευσης του AKP. Είναι φυσικό, όπως συμβαίνει συχνά στην περίπτωση έκτισης ποινής πολιτικών προσώπων, που για μεγάλο διάστημα προηγουμένως είχαν αναπτύξει μια έντονη πολιτική δράση, η οποία συνεπάγεται μια σχεδόν μόνιμη υπερκινητικότητα, όταν βρέθηκε υπό κράτηση να προβληματίσθηκε, έχοντας γι' αυτό την αναγκαία ησυχία. Στο θρησκευτικό γυμνάσιο που επισκέφτηκε νεαρός, φοίτησε κάτω από συνθήκες φτώχειας, αναγκασμένος να εργάζεται σαν πλανόδιος κουλουράς, για να καλύψει τα έξοδα της φοίτησης. Κατ' ουσίαν ένα παιδί ταπεινής κοινωνικής προέλευσης βρέθηκε στο έλεος της αδυσώπητης δογματικής παρέμβασης των κάθε λογής φανατισμένων ιμάμηδων και χοτζάδων, που φύτεψαν μέσα στον ψυχισμό του την εντύπωση κάθε κοινωνικής αδικίας ως απαίσχυντης αμαρτίας μπροστά στον αλλάχ και κάθε ηθικής φιλελευθεροποίησης ως βλάσφιμης έκκλησης. Διακατεχόμενος όπως θα δείξω στην συνέχεια, από την ενδόμυχη αίσθηση, ότι έχει επιλεγεί από το πεπρωμένο για να συνεισφέρει προς την κατεύθυνση της κοινωνικής, θρησκευτικής και πολιτικής αποκατάστασης ένα τεράστιας σημασίας έργο, επιχείρησε να σπουδάσει οικονομία και πολιτική σε κάποιο πανεπιστήμιο, ώστε να συμπληρώσει τα απαραίτητα διανοητικά εφόδια, για την επιτέλεση αυτού, που θεωρούσε να είναι υψηλό εσωτερικό κάλεσμα. Η πίεση της καθημερινότητας όμως ματαίωσε σε κάποια φάση αυτήν την προσπάθεια. Η αντιπολίτευση διέψευσε επανειλημένα κατά την διάρκεια της διάκυβέρνησής του, τους ισχυρισμούς του ότι διέθετε τίτλων σπουδών, αποδεικνύοντας ότα τα αποδεικτικά που παρουσίαζε είχαν πλαστογραγφηθεί. Έτσι ο Ερντογκάν παρέμεινε μια ζωή με τον ανεκπλήρωτο πόθο μιας ακαδημαϊκής συγκρότησης της σκέψης του, παραμένοντας εγκλωβισμένος μέσα στα δογματικά σύνδρομα της μέσης εκπαίδευσης ενός ιεροκύρηκα. Αυτό από πρακτικής σκοπιάς δεν είναι, κατά την εκτίμησή μου, οπωσδήποτε αρνητικό. Οι σπουδές συχνά μεταδίδουν βαθμηδόν την εντύπωση, ότι ο "μορφωμένος" έχει ανυψωθεί ποιοτικά από τον μέσον όρο, τον οποίον κοιτάει από ψηλά. Στην ουσία κατά κανόνα μέσα από την θητεία σε μια εκπαίδευση, η οποία στην καλύτερη των περιπτώσεων επιδιώκει την παρασκευή ειδικευμένων ηλιθίων, οι οποίοι έχουν εκπαιδευτεί να διεκπεραιώνουν μηχανικά κάποιες ανάγκες και σκοπιμότητες του συστήματος, οι πλείστοι όσοι των "μορφωμένων" δεν έχουν μπορέσει να διεισδύσουν στην κατανόηση των αιτιάσεων του γνωσιολογικού κλάδου, που θεωρούν τον εαυτό τους εξειδικευμένο στην βάση της πιστοποίησης ενός πτυχίου. Ταμπουρωμένοι πίσω από αυτό το χαρτί θεωρούν τον εαυτό τους εξουσιοδοτημένο και ικανό να πράξουν πάσα ανοησία, διαθέτοντας σε αυξημένο βαθμό απέναντι στις μάζες των "απαιδεύτων" αυτό που οι δυτικοί φιλόσοφοι ονόμασαν "υγιή νου" ή απλά κρίση. Τουναντίον, οι λαϊκοί άνθρωποι, που δεν έχουν περάσει από τις πρέσες σχηματοποίησης των εγκεφάλων της λεγόμενης"ανώτατης παιδείας", δρουν κυρίως με ξνώμονα την καθημερινή εμπειρία και το ένστικτο. Αυτά αποδεικνύονται σχεδόν πάντοτε ως καλύτερες αφετηρίες επιλογών, διότι αφ' ενός αυτά είναι πολύ περισσότερο προσγειωμένα στην πραγματικότητα, αφ' ετέρου το ένστικτο ως ορμέμφυτο θέτει σε κίνηση την διαίσθηση, ως υψηλή λειτουργία της ψυχής, την οποία παρακάμπτει τις περισσότερες φορές η ακαδημαϊκού χαρακτήρα πρεοσκόληση σε θεωρητικά σχήματα. Όμως παρ' όλα αυτά, η λαϊκή ψυχή πάσχει από ένα σημαντικό μειωνέκτημα. Το δέος μπροστά στους μορφωμένους και τους ειδικούς και την αφελή υπερεκτίμηση των ικανοτήτων τους. Αυτή η διαπίστωση δεν συνεπάγεται βεβαίως, ότι οι σπουδές είναι άχρηστες, ή επιβλαβείς. Η παροιμία "άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο" είναι πολύ ορθή. Όμως αυτό που παραβλέπεται είναι, ότι επ' αυτού καθοριστικό ρόλο παίζει ο τρόπος πελεκήματος. Υπάρχει πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε εργαλείο ακριβείας. Αλλά υπάρχει και άλλο πελέκημα, που μετατρέπει το ξύλο σε στραβό τσαποστήλιαρο του θανατά. Και στην περίπτωση του Ερντογκάν, το πελεκημένο στραβό τσαποστήλιαρο, δεν ήταν άλλο από τον "παραμορφωμένο" με την "λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα" αρχικά επιστήθιο συμβουλάτωρά του από το 2001 και στην συνέχεια δεξί του χέρι στο AKP και στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής προς την χαβούζα του νεοοθωμανικού ξέφρενου επιθετισμού, που σύντομα θα καταπιεί στον πάτο της και τους δυο. Η πολιτική του Ερντογκάν, από τότε που έγινε δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης το 1994 μέχρι την προώθηση του στην πρωθυπουργική καρέκλα, από τις δυνάμεις που έβαλαν στόχο την αντιμετώπιση του κινδύνου του διακηρυγμένου διαμελισμού, ήταν εύστοχη και πρακτικά άκρως αποδοτική, ως στηριζόμενη σε ίδια κρίση. Μετά την άνοδο του στην διακυβέρνηση και ενώ το πρώτο διάστημα ήταν οι επιλογές του επίσης μετριοπαθείς και επιτυχημένες, διέγραψαν στην πορεία κάτω από το δόγμα  που διατύπωσε η "Στρατηγική τού Βάθους" ένα συνεχή εκφυλισμό προς την ένευ ορίων τρέλα και επιθεική παράκρουση.

    Μέσα σε ένα ιδιότυπο καρμικό αμοιβαίο εναγκαλισμό του ενός με τον άλλον, που οδήγησαν οι παγίδες του πεπρωμένου τους δυο καρπουζοκέφαλους, όπως θα αναλύσω στην συνέχεια, έστησε η μοίρα ένα ζοφερό κατήφορο σε δυο επίδοξα θύματα των αρμαγεδωνικών σκιών. Αυτά τα θύματα, αντί να διδαχθούν από τις προκλήσεις του πεπρωμένου και αναλογισθούν σε βάθος, επανεκτιμώμαντας τις επιλογές τους με γνώμονα την σωφροσύνη και την ανθρωπιά, ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν επιτυχώς στην πλοήγηση μέσα στον λαβύρινθο του καρμικού τους σταυρόλεξου, βοηθώντας εν τέλη και την χώρα στην οποία ετέθησαν επικεφαλείς να ανακάμψει και να επαναπροσανατολισθεί, προτίμησαν την σκακιέρα του εωσφόρου. Σε τέτοιου είδους παρτίδες είναι ο νικητής εκ προοιμίου διαγεγραμμένος, εάν ο συμπέκτης δεν κλωτσίσει ευθύς τα πιόνια και δεν καπελώσει με την σκακιέρα τα τέρατα. Έτσι εκτός από την δική τους καταβαράθρωση, αυτά τα μεγαλόστομα τζάμπα μαγκάκια, θα επιφέρουν και αυτό που είναι το μόνον, που αξίζει, κατά την γνώμη μου,  στην γείτονα χώρα: Τον διαμελισμό και την πλήρη διάλυση. Αφού έβαλαν ταφόπετρα επάνω στο κεμαλισμό, θα βάλουν ακόμη μια ταφόπετρα επάνω στον νεοθωμανισμό, που θα συμπαρασύρει στα αζήτητα το τουρκικό κρατικό μόρφωμα.



    Αυτήν την ανάρτηση κλείνω σε αυτό το σημείο. Η συνέχεια (με την συνέχιση του παρόντος κεφαλαίου, που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί) στο τρίτο μέρος, που ακολουθεί.


Δεν υπάρχουν σχόλια: